Report November Storm Tekst: Riders of the storm Beeld: JePE
Hardcore
Report November Storm
Martin ten Hoeve Afgelopen november teisterde een zware storm ons land. Vooral langs de kust stond er mega veel wind. Op 25 november trokken een aantal Wijk aan Zee locals de stoute schoenen aan en vertrokken richting het water. Menig wave hart begon dagen voordat de storm ons land bereikte al sneller te kloppen. Heen en weer werden er berichten via Facebook verstuurd, hoe laat precies, wie en waar precies. Ach iedere surfer kent het wel. Wij hebben de groep storm jagers hun beleving van die dag te beschrijven. Fotograaf JePe trotseerde de elementen en maakte foto’s van de storm riders.
Keep on chasing! JePe Het blijft een grappig fenomeen. Ik zit een tijdje nu al op facebook, met heel veel surfvrienden / volgers. Op moment dat windguru of welke andere windvoorspeller ook maar iets van paars/roze kleuren laat zien (stormachtige winden), ontploft facebook qua berichten. Zo ook voor deze storm, op 25 november 2012. Ik surf dan zelf wel niet, maar omdat ik het wel fotografeer, voel ik een vergelijkbare spanning, een soort adrenaline rush. Er is niks mooiers dan een storm bij zee. Het werkt ‘helend’ voor mij, alles valt van me af.... Komt misschien omdat ik bij zee geboren ben. Ik heb altijd iets met de zee gehad. Die zondag begint met uitvinden wie waar vaart. Wordt wat routine nu facebook er is, maar goed, het is altijd lastig, want ‘waar is de meeste actie’.... Surfen bij storm mag dan superspannend zijn voor de surfer, voor mij als fotograaf is het dat niet als er maar ‘wat heen en weer gevaren wordt’. Ik krijg berichtje van Eva Oude Ophuis. Ze vaart op Scheveningen, met een nieuw speciaal gemaakt stormzeiltje wat zij en Hester gekregen hebben. Of ik foto’s daarvan wil nemen. Ik twijfel, Wijk aan Zee is bij storm eigenlijk epic, en gehele surf ‘familie’ zal daar wel zijn. Ook wil ik het risico niet lopen dat ik op een ‘leeg’ Scheveningen sta. Anderzijds varen er op Scheveningen altijd wel een paar ‘gekken’ die extreem hoog kunnen springen, daarnaast is het altijd wel even leuk om Eva te zien. Maar goed, 74
Scheef is voor mij dik uur rijden, en ik wil toch naar Wijk.... Ik hak knoop door, Wijk it is! Martin ten Hoeve Een aantal dagen voor deze bewuste zondag was het nog een beetje onduidelijk hoe het lagedrukgebied zich zou vormen. Pas zaterdagavond bleken de verschillende online weerdiensten het met elkaar eens. Het zou een volwaardige storm worden en niets minder! Zondagochtend moest ik al vroeg naar Wijk aan Zee omdat ik een 340 mast van mijn maatje Torben wou lenen en die stond met diezelfde mast nog op het water voor een frisse ochtendsessie.
storm het water op gaan, maar persoonlijk heb ik liever toch een beetje controle. Er is dan meer ruimte voor echte actie! De weerberichten voorspelden dat de wind rond een uur zou afnemen naar een windkracht 9. Dit bleek echter iets later te zijn. Toen we, in de Aloha, dachten dat de wind al aan het afnemen was, wist ik iedereen te overtuigen om te gaan! Een halve minuut later stonden we buiten en realiseerden we ons dat het bedrog was. Het waaide echt nog als een malle. We hebben daar nog even staan dralen maar uiteindelijk hebben we elkaar toch overtuigd en zijn we gaan optuigen. Een 3.6 Salt was weer iets nieuws voor mij gezien ik nog niet eerder zo klein had gevaren.
Mijn plan was dat ik tegen de middag het water op zou gaan. Golven, wind en getij zouden dan beter zijn en bovendien was er dan een grotere kans op zon. Dit alles zou helemaal top kunnen zijn voor Thomas Bouwman die zou gaan filmen en JePe die foto’s zou maken. Bij het parkeren van mijn bus bij de pier kwam ik Edwin tegen die zijn 3.0 Swag aan het optuigen was. Eenmaal op strand zag ik dat kitesurfer Ruben Lenten lekker aan het hakken en zagen was. Allemachtig wat kan die gast springen zeg! Later toen ik en de rest van de mannen in de Aloha een bakje koffie zaten te drinken was Edwin aan het varen. Ondertussen was Ruben van het water af; de storm begon zich nu pas als een echte killer te ontwikkelen. Ik heb veel respect voor gasten die in het hevigst van de
Schuin tegen de wind in hangend liepen we over het strand naar de waterkant. Eenmaal op het water loog het er ook niet om: 3,6 was full pull en nog meer dan dat. Eenmaal bij de pier kwam ik langzaam in tune met de elementen. Daarna ging ik ervoor! Springen was een aardige missie en als je mij alleen maar backloops of zelfs hoge jumps recht omhoog ziet doen, weet je dat ik op het randje van mijn controle zit. Daarentegen ging het golfrijden wel weer redelijk goed en heb ik hier eigenlijk nog het meeste van genoten. Toen ik ’s avonds de eerste foto’s van mijzelf op Facebook voorbij zag komen was ik verbaasd dat ik zo hoog zat. Op het moment was ik veel meer bezig met het houden van controle dan met de hoogte. Ik heb genoten mannen!
Bas Molenkamp Zondagochtend was ik al vroeg het bed uit gegaan om te kijken hoe de storm zich zou verspreiden over Nederland. Ik had mega veel zin om te varen omdat dit de eerste storm zou zijn na mijn knieoperatie. Ik had de hele dag vrij gepland om op het juiste moment van de dag toe te kunnen slaan. Ik wist dat Torben vroeg zou gaan varen omdat hij verplichtingen had. Ik ben heel relax naar wijk gereden waar we in Aloha gewacht hebben op het juiste moment. Samen met Axel, Elton en Martin. We kwamen nog in een dubio omdat het redelijk aanlandig was en dat in Scheveningen de wind minder hard was. Na wat mobiele handelingen waren we weer up to date! Er zou een front overtrekken en achter het front zou het opklaren en zou de wind iets zuidelijker worden. Na de vierde kop warme choco brak de zon door de wolken en was het tijd om in actie te komen. In het zonnetje hebben we opgetuigd, 4.0 of kleiner. Pakken aan en gaan! De rest ging vanzelf. De wind nam de regie over op het water en ik liet me leiden. Tussen de vlagen door pakte ik mijn kans om het luchtruim te kiezen en de golven te rijden. Na de sessie stonden we met een big smile bij de auto om de dag door te nemen. Mijn knie voelde goed en ik kon me direct al weer verheugen op de volgende sessie die zou komen, maar dan toch met wat minder knopen. Toch blijft het overleven en heb je met een paar knopen minder een veel productievere dag met meer controle. Maar goed, het is soms ook lekker om de controle te verliezen. Surfen blijft het mooiste wat er is!
Bas Molenkamp
75
Report November Storm
Edwin van Santen Eenmaal bij Wijk aangekomen, erg brak na een zeer korte nachtrust, begon het allemaal ‘s morgens rondom half 11 met Lampie bij de pier op de parkeerplaats. Martin ten Hoeve die aangeeft dat hij vindt dat het te hard waait voor zijn Point-7 Salt 3,6? Ik begon mijn twijfels te krijgen, want als Lampie al niet gaat en wacht tot de wind in de namiddag zou afnemen. Op zich hou ik wel van hardcore omstandigheden, ook al gaat er bij mij dan vaak vrij weinig gecontroleerd aan toe. Om alleen al het moment mee te kunnen maken geeft al enorm veel voldoening. Voor dit soort dagen heb ik dus één van de allerkleinste wavezeilen aangeschaft: het 3 batten wavezeil van Point-7, de SWAG 3.2. Tot op heden had enkel mijn 9-jarig zoontje er mee gewindsurft. Nu was ik aan de beurt om het ‘kinderzeiltje’ uit te proberen. Ik had met twee surfmaten afgesproken bij de pier, maar Robin belde mij onderweg al op. Hij haakte af! Lastminute had hij toch maar gekozen voor het binnenwater. Ok, gelukkig ging mijn ander surfmaatje, Bart, wel richting Wijk aan Zee. Dan was ik in ieder geval niet alleen. De rest van het kliekje vaste Wijkgangers was collectief gestrand bij de Westeinderplassen. Ter plekke besloot Bart om foto’s te maken vanaf de pier en het eerst even aan te kijken. Mijn vader kwam ook langs en wilde wel wat filmen. Altijd leuk! Tevens kon hij mij dan ook in de gaten houden voor het geval er iets mis zou gaan. Een fijne gedachte met dit soort van omstandigheden.
Het kleinste zeil dat Bart bij zich had was een 4.2m2, mission impossible! Ik bood hem mijn 3.7 aan en zelfs mijn eigen setje. Bart besloot liever niet het risico te nemen vanwege een kort erna geplande droomreis naar Maui. Geef hem eens ongelijk! Wat voor mij trouwens ook een hele berg foto’s heeft opgeleverd, waarvoor dank! Eenmaal op het water was de wind toegenomen naar windkracht 10 met vlagen van 11 beaufort. Wat doe je dan als je naar buiten vaart? Juist, je 3,2m2 ook open gooien voordat het zeil alsnog uit je handen wordt gerukt. Ik vaarde op een Quatro Quad LS75 met 15.5cm Maui Ultra Fins eronder. Met zo’n klein zeiltje zo overpowered varen had ik nog nooit eerder meegemaakt. In de vier uren dat ik bezig was, met vele korte pauzes tussendoor, had ik al drie keer mijn downhaul en outhaul verder aangetrokken. De controle was nog steeds ver te zoeken en ik crashte continu, hard! De laatste settings waren wel het beste en het ging merkbaar beter. Alleen ik was ondertussen zelf leeggelopen. In het begin met enigszins frisse kracht wilde ik nog voor een superhoge jump gaan. Helaas kreeg ik vaak niet de juiste golf op het juiste moment wat resulteerde in heel veel floaty jumps. Met moeite heb ik één keer geprobeerd om er een tabletop uit te persen. Dat leverde gelijk een leuke plaat op. Gaaf! Ik moet wel zeggen dat ik ze wel eens mooier had gedraaid, alleen dan niet met windkracht 10-11. Toen ik begon te dobberen rond half drie en het tegelijkertijd drukker
Edwin van Santen
76
werd op het water ben ik er af gegaan. Mijn energie was op en ik had geen behoefte meer om wederom om te tuigen naar een 3.7m2. Wat mij betreft kan deze stormchase zo de geschiedenisboeken in gaan! Wat een dag, wat een sessie. Torben Tijms Na een wat slappe periode van wind en golven voor deze toch normaal gesproken windrijke periode stond er eindelijk weer eens een dikke storm voorspeld. Mijn telefoon stond weer constant te bliepen door al de Facebook berichten en ik zag mijn vriendin alweer enigszins geïrriteerd naar me kijken omdat er geen aandacht voor haar en ons toekomstige kind meer was. “Het gaat zeker weer waaien?” Ik antwoordde met, “euhh ja!” “Jammer dan!” zei ze. Normaal gesproken was het nooit een probleem en lukt het me altijd wel om afspraken bij de Epic dagen te verzetten. Overigens wordt dit niet altijd in dank afgenomen maar deze keer zou het niet lukken. De 4D-echo stond dit weekend gepland; in Weert! Ja, Limburg. Hier wonen namelijk mijn schoonouders. En voor de zondag stonden er dan natuurlijk de verplichte bezoekjes in het zuiden des land op de agenda. Want de familie en de vrienden willen natuurlijk ook wel eens die toeter van mijn vriendin bewonderen. Dus geen mogelijkheid dat ik onder deze afspraken uit kon komen. Inmiddels deed WhatsApp ook even een duit
in het zakje waardoor ik de avond voor de storm niet te genieten was en ik met een zuur gezicht op de bank bij mijn schoonouders zat. Tja, dat viel wel op en al snel ging het over het windsurfen. Maar toen, vanuit het niets, stelde mijn vriendin voor dat ik maar in de auto moest springen zodat ik in de ochtend nog even twee uurtjes kon gaan surfen! Maar ik moest me dan wel uiterlijk om 13:00 uur weer melden in Limburg. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen. Als een malle begin ik te bellen om na te gaan wie er nog meer ochtenddienst zou hebben en ja hoor, David van Eijk uit Zwolle zou er ook zijn bij dagenraad. Volgens de voorspellingen zou het in de vroege ochtend nog sideshore zijn en de wind nog niet van nucleaire omvang worden. Top dus! (Ik vergeet er wel bij te zeggen dat één van de voorwaarden was dat mijn vriendin een dikke ring met een blingbling erin eiste!) Na twee uur rijden lag ik zaterdagnacht om 02:30 weer veilig in mijn bedje in Bloemendaal. De wind stond al goed uit het zuiden te blazen dus dat beloofde wat moois te worden. Om 07:15 ging mijn wekker en na 30 minuten was ik onderweg naar Wijk. Eenmaal aangekomen stond David al in het schemer op te tuigen. Ik hoefde niet te twijfelen over wat er opgetuigd moest worden. De windmolens stonden stil, dus dan weet je al genoeg. Zonder het duin op te lopen meteen mijn 3.6 opgetuigd en mijn nieuwe customboardje uit de boardbag getrokken. In no-time stonden David en ik met onze gear op het duintje en de grotemannenspeeltuin werd geopend. Sideshore wind en golven die in mooie sets om de pier binnen kwamen rollen. David en ik waren de eersten op het water en doordat de wind nog niet op zijn hardst was, kon er nog goed en gecontroleerde golfritjes gemaakt worden. Op mijn eerste rakje stickte ik meteen mijn eerste pushloop dus dat was meteen een goed begin. Na zo’n uur ging de knop om en begon de wind verder toe te nemen en over zuidwest te draaien. De golven werden hoger en zo nu en dan vlogen we als een lappenpop achter ons setje aan. Maar oh, wat hadden Daaf en ik een lol. Na elk rakje weer even aan het strand afstappen en weer even die dikke golfrit of crash van zo-even bespreken. Na twee uur varen was mijn pijp wel leeg en liep ik met een big smile weer terug naar mijn auto waar de diehards van de middagploeg gearriveerd waren. Folkert, Thijs, Sebastiaan en nog wat maffe Friezen stonden al 3.2’tjes en 3.7tjes op te tuigen. Vol adrenaline reed ik uiteindelijk uit Wijk aan Zee weg en arriveerde weer rond de middag in Limburg. Een weekend dat ik nooit meer zal vergeten!
Marco van Leeuwen
Marco van Leeuwen Zondag zou dé dag van de storm worden. Maar voor ik het water op kon, om mijn krachten met die van Moeder Natuur te meten moest ik eerst twee problemen zien te tackelen. Ik voelde namelijk net een beginnende griep opkomen, en ik had net mijn kleinste board verkocht. “Met mijn zware lijf vaar ik toch nooit op dat mini-plankje!” was wat ik me zelf enkele weken eerder had wijsgemaakt. Geen van die twee probleempjes konden mij beletten toch richting Wijk te rijden en daar aangekomen zag ik mijn surfvrienden allemaal op de parking staan. Dat is meestal een teken dat de wind niet zo goed is. Deze keer niet! Het waaide van de planeten en de vraag was niet welke maat we moesten riggen, maar eerder of er überhaupt gevaren kon worden. Na kort overleg besloten we dan maar om Lampie op te zoeken die lekker warm bij de Aloha zat! Maar met een dampende kop koffie en een kolkende zee zo dichtbij begon het toch te kriebelen! We keken elkaar aan en dachten waarschijnlijk allemaal hetzelfde: “Optuigen!” Dat viel niet mee, want het waaide nog steeds als een dolle. De 3,7 Sado en mijn 92 liter Goya Quad was de keuze! Nu maar afwachten of mijn keuze om het klein-
ste board te verkopen wel de juiste was. Ik ging gelijk met Elton en Bas naar het water, maar het lopen door de duinen was al een hele opgave. Eenmaal bij het water besloten we op te kruisen naar de pier! Daar voer de rest ook omdat de golven er beter waren. Na ongeveer honderd meter pure survival val ik en vaar ik enigszins moedeloos terug naar de kant om mijn zeil te tunen. Eens weer op het water waren de anderen al ver weg. Ik heb me, achter op zee, nog nooit zo klein gevoeld! Mijn god wat een wind en wat een golven! Maar ik haal het tot aan de pier en begin aan de omstandigheden te wennen. Het viel nog niet eens zo tegen qua golven en wat je er mee kon doen! Ondanks de storm kon ik een paar goede golfritten en sprongen maken. De 92ltr en 3,7 waren blijkbaar ook prima. Na een tijd op het water te hebben gestaan begonnen de krachten ook langzaam op te raken. Ik besloot af te vallen en het voor gezien te houden. De parkeerplaats stroomde over van de adrenaline en de sterke verhalen, en toen ik ook mijn duit in het zakje van de windsurfavonturen had gedaan ging de kachel op standje 10 en zoefde ik tegen 120 naar huis. Vreemd, want in de wagen lijkt die 120 lang niet zo snel als je topspeed op je wavespulletjes. 77
Report November Storm
Michiel Hemmer Ik was op bezoek in Friesland en dacht de surfsessie op stormzondag maar te skippen! De wind zou namelijk toch te hard zijn. Bij het ontbijt, die zondag, begon ik toch steeds onrustiger te worden en na zo’n tweehonderd keer mijn telefoon gecheckt te hebben deed ik de mededeling: “Sorry, maar ik moet echt naar Wijk!” Op Wijk aangekomen waaide het echt van de planeten en ik zag dat Martin, Elton en Bas al op het water waren. Dus tuigde ik snel mijn 3,7 op en zette ik voor het eerst in tijden weer eens een helm op. Het uitvaren ging prima alleen moest ik wel even wennen aan de rukwinden en hoge bakken die tot ver op zee naar binnen beukten. Eenmaal bij de rest van de boys aangekomen, dichtbij de pier, was ik klaar voor de eerste dikke actie van de dag. Ik surfte naar buiten en pakte een redelijk hoge golf. Ik werd omhoog geschoten en bleef maar stijgen. Ik draaide een kwartslag om en schrok even goed toen ik naar beneden keek. Zo hoog had ik nog niet vaak gevlogen en met negen beaufort in je zeil ook nog even een nosedive maken, terwijl je steeds harder naar beneden komt, doet de adrenaline pas echt door je lijf gieren. Een mooi middagje hard werken! 78
Michiel Hemmer Harry Broers
Harry Broers Op Facebook was er al veel rumoer over de komende zondag door de steeds veranderende voorspellingen. Voor de ochtend gaf Windfinder al een flinke zuidwester, windkracht negen, op. Met het kleinste surfspul in de auto race ik richting de homespot Wijk. Ik zie goede voortekens bij het bereiken van de parking. De rookpluimen uit de hoogovens worden verjaagd door de wind en de wieken van de windmolens staan uit voorzorg stil. Vanaf het duin kan ik het aantal windsurfers op een hand tellen en zie ik dat er lekkere hoge golven binnen komen rollen. Na het optuigen van mijn kleinste zeil zwoeg ik door de duinen naar het strand. Daar aangekomen zie twee windsurfers uitgeblust naar de kant komen. Ze worden volledig van het water geblazen door de vlagerige wind. Dit wordt een van de weinige keren dat ik van mijn zwaardere lichaamsbouw kan profiteren en minder moeite heb om de harde vlagen te trotseren! Tijdens het springen is het lekker om te voelen hoe gemakkelijk ik word gedragen door de wind. Het naar buiten varen krijgt door de twee meter hoge chop een steeds grotere gelijkenis met rodeo rijden. Met de tijd worden de golven hoger resulterend in een venijnige shorebreak en als bonus een sterke stroming. Ik moet een paar keer mijn setje op het strand oppikken. Ik ga dan maar in de luwte van de pier varen om gemakkelijker naar buiten te komen. Bijkomend voordeel is dat de golven hier cleaner zijn en daardoor veel beter te berijden. Dit sluit niet uit dat ik vaak vier meter hoge schuimtapijten moet ontwijken. Door een inschattingsfout lig ik op een gegeven moment gezellig met een surfmaat op de achterste bank te zwemmen. Een ongenadige spoelsessie overleef ik gelukkig met een volledig intact setje. In de loop van de middag komt het zonnetje te voorschijn en wordt de wind iets milder. Beetje bij beetje komen er meer windsurfers en kiters op het strand. De huisfotograaf Jepe staat klaar om spectaculaire acties vast te leggen op de gevoelige plaat. Ik kom steeds meer bekenden op het water tegen om samen deze windrijke dag af te sluiten met een mooie ondergaande zon. Elton IJpma Bijna uit het niets was ze daar: de trechterstorm van zondag 25 november. Ondanks cijfers die in meter per seconde al ruim voldoende waren om in knopen een leuke dag te hebben, en een op hol geslagen Windguru, zat ik toch in de auto met de wetenschap dat het wel eens helemaal niets kon worden! Zelfs de altijd optimistische Bas Molenkamp, hield rekening met het ergste. Toen ik de parkeerplaats op reed bij
Wijk en het bericht ‘Op het strand bij Aloha; ik ga voor de warme choco!’ van hem kreeg, werd ik wel erg neerslachtig. Het leek een gevalletje van ‘te veel’! Het lopen op de pier was al een hele uitdaging. In de verte beukte de zee op de pier en explodeerden de golven op de grote rotsblokken. Ik bedacht me dat enkel het lopen met spullen al een behoorlijke missie zou worden. Eenmaal in Aloha aangekomen zat daar een klein groepje Wijk locals en enkele kitejongens zoals Ruben Lenten en consorten, aan de koffie of chocomel, wachtend op iets minder wind. Er waagde zich één kiter met een zeven meter op het water en iedereen vroeg zich af of deze jongen iets te bewijzen had, of dat hij misschien suïcidale neigingen had. Zijn rit was kort maar hevig, vastgehouden door twee vrienden liet hij zijn kite op en sprong hij op zijn eerste rakje nog voor de eerste bank een meter of 30 hoog. Hij gooide er al dalend nog een kiteloop uit, waardoor hij definitief uit het zicht van Aloha verdween. Respect, voor de idioot, die bij een vlagerige 25 meter per seconde zijn trukendoos open haalde. Tegen een uur zagen we op buienradar dat er opklaringen aan kwamen, en dat de wind in Zuid-Holland al iets aan het afnemen was. Snel reden we terug naar het duin, en tuigden we op. Ik ging voor de 4.0 en mijn 82 liter single thruster. Samen met Marko liepen we door het woeste duinlandschap van Velsen, en dat blijft toch elke keer bijzonder mooi! Een-
maal aangekomen op het strand, hoor ik Bas zeggen ‘Nou, hij is echt enorm af genomen!’ Hij bedoelde het ironisch want het waaide nog steeds van de planeten, en de zee kolkte. We besloten omhoog te kruisen, richting de pier omdat het gewoon te veel op een wildwaterbaan leek bij het duinpad. Na een kwartiertje en bij de pier aangekomen had ik al het gevoel dat mijn onderarmen ontploften, en ondanks dat de wind steeds meer afnam, was die nog steeds heel erg vlagerig, en onvoorspelbaar. Springen bleef beperkt tot high jumps en backloops, waar ik er overigens niet een van wist te landen. Het golfrijden was ook een vak apart, en de enige die daar toch weinig last van leek te hebben was Lampie. Die wist er zelfs nog een paar wave 360’s uit te persen. Verder was het voor de meesten behoorlijk lastig, zelfs voor diegene die er met 3.7 op stonden! Lekker rustig was het wel, er was uiteindelijk maar twintig man op het water en een paar kiters. Al met al was het, door het lekkere weer, een heerlijke dag en hebben we er nog zeker drie uurtjes uit weten te persen alvorens de schemer langzaam zijn intrede deed, en ik voldaan terugreed naar huis! Bizar; het leek de maandag wel of er helemaal niets van een storm was geweest. Zo snel als ze was gekomen, was ze ook weer weg en was er op de webcam van Aloha nog enkel een eenzame SUP’er te zien die op een volkomen rustige Noordzee, nog een minimaal golfje probeerde te pakken. Kom maar op met de volgende storm!
Elton IJpma 79