Poppunt Magazine 35 by VI.BE

www.poppunt.be

MAGAZINE35

Dj stuff

Vinyl vs digitaal

Tips

Rock drummen Tweedehands gitaren Merchandising

Dossier

Reggae in Vlaanderen

Baloji

jonge wolven poster terugblik popadvies demodokter zoekertjes

driemaandelijks dec 2007-jan-feb 2008 P109079 Afgiftekantoor Antwerpen X

Jonger zijn dan 25 is extra leuk bij KBC! Ben je tussen de 12 en 25 jaar? En heb je een KBC-Compact- of KBC-Comfortrekening? Dan liggen er om de zes weken een aantal toffe waardebonnen op jou te wachten! Meer weten? Surf naar www.kbcjongerenvoordelen.be. www.kbc.be

KBC_poppunt.indd 1

we hebben het voor u

30-10-2007 14:30:26

VOOR WOORD

Herfst en winter. Dat betekent dat het allemaal wat rustiger wordt, dat we ons een beetje opmaken voor een kleine winterslaap, ons een beetje vetmesten voor die energieverslindende koude dagen en tukjes doen in de noen. Elders misschien, maar niet in de Bloemenstraat. Bij ons is het altijd lente en wordt voortdurend naarstig gewerkt. Zoals bijen die onophoudelijk stuifmeel naar de korf vliegen – met maar één doel: de koningin voeden zodat ze massa’s nakomelingen kan werpen – zo sturen wij onze mensen op pad met de taak: verzamel content voor Poppunt Magazine. Zoek naar interessante heerschappen en dames van wie je verhalen kan lospeuteren, vol tips voor jonge muzikanten, vol inside informatie. Telkens opnieuw komen onze schrijvers terug met een massa info. Op hun route vlogen ze deze keer Baloji tegen het lijf, de Kongolose Belg die met ‘Hotel Impala’ één van dé cd’s van het afgelopen jaar gemaakt heeft. Hij vertelde over de totstandkoming van zijn album; ze zwermden verder over het land uit, lieten zich meevoeren op zachte najaarswinden en belandden bij Mario Goossens, één van ’s lands meest gerespecteerde drummers. Het leverde een inspirerend drumverhaal op. Het ging verder via Geel – waar reggaebeats uit de lucht vielen – naar blueslegende Roland, een muzikale dinosauriër die hen vaderlijk binnen liet en trakteerde op het verhaal van zijn leven. Op de terugweg – het werd kouder – pikten ze een T-shirt op van Jim Cole en Hong Kong Dollar: merchandising! Het resultaat van al die noeste arbeid heb je nu in je handen. Een nakomeling meer, vol weetjes, tips en coole foto’s van huisfotograaf Koen Bauters. Voor niets. Voor jullie. Voor altijd. Redactionele groet, Sven Poppunt Magazine is het driemaandelijkse tijdschrift van Poppunt vzw. Dagelijks geeft Poppunt praktisch en sociaal-juridisch advies aan muzikanten en dj’s. Onze jaarlijkse Muzikantendag schotelt je een hele dag workshops, infosessies en demofeedback voor, terwijl het interprovinciale vervolgtraject 100% Puur: Pop uit de Provincies jonge bands op tientallen podia zet. Online zijn we ook enorm actief: samen met Studio Brussel onderhouden we het online demoforum Demopoll. Ondertussen proppen we onze website vol gegevens over alles wat beweegt in het poplandschap, zodat iedereen mekaar weet te vinden. Welkom op www.poppunt.be - 02/5049900 info@poppunt.be !

POPPUNT december-nummer Hoofdredacteur Joachim Wemel Redactiecoördinator Sven De Potter Fotograaf Koen Bauters Vormgeving C2A Verantwoordelijke uitgever Luc Nowé,

POPPUNT vzw, Bloemenstraat 32, B-1000 Brussel Poppunt Magazine redactie Floris Billiet, Sven De Potter, Filip Leloup, Els Michiels, Katrien Molenberghs, Luc Nowé, Dominique Piedfort, Herlinde Raeman, Ruud Van de Locht, Dirk Van Welden, Tijs Vastesaeger, Joachim Wemel Oplage 5.000 exemplaren Abonnementen Abonneer je op Poppunt Magazine door E 12 over te maken op rekeningnummer 413-9292181-26 met vermelding ABO2007.

or u

14:30:26

MUSIC-O-HOLICS: Baloji verhuisde als heel jonge snaak vanuit Kongo naar België. Na 25 jaar krijgt hij plots – uit het niets, zo lijkt – een brief van zijn moeder. Baloji raapt al zijn moed bij elkaar en belt haar op. Blijkt dat beiden heel wat vragen hebben over wat er de afgelopen 25 jaar in het leven van Baloji gebeurd is. Omdat Balo niet meteen weet hoe hij zijn verhaal aan zijn moeder moet overbrengen, rijpt langzaam het idee om dat via muziek te doen. Een jaar later ligt ‘Hotel Impala’ in de winkel ... Een gesprek.

DJ STUFF: Tot voor enkele jaren spendeerden dj’s het equivalent van een halftime job in platenzaken om toch maar die ene vette schijf niet te missen. But the times they are a-changin’ ... Vinylzaken sluiten aan 135 BPM de deuren, want ook dj’s zijn het digitale tijdperk binnengetreden en hebben de overstap naar cd of mp3 gemaakt. Poppunt sprak met drie dj’s die elk hun geliefde format verdedigen.

TIPS: Wie verdient tegenwoordig nog iets terug met de verkoop van (demo-)cd’s? Ook minder bekende Belgisch bands beginnen stilaan de talloze voordelen van merchandising te zien. Een goed en origineel uitgekiend merchandisingplan geeft je band niet enkel een identiteit, maar spijst ook de groepskas. Poppunt zoekt één en ander voor je uit. DOSSIER: Een poosje geleden organiseerde Poppunt samen met Reggae Geel de eerste echte reggaewedstrijd in Vlaanderen: Catch a Mic. We gingen op zoek jong reggaetalent van eigen bodem en het werd een onverhoopt succes. Reggae leeft, zoveel is duidelijk! Een mooi moment om eens te focussen op de geschiedenis van het genre hier bij ons.

18 22

TIPS 10,14,18 POSTER 27 IMPORT 32 RAPPORT 34 JONGE WOLVEN 36 TERUGBLIK 38 POPADVIES 42 COLUMN 44 DEMODOKTER 42 TELEX 48 ZOEKERTJES 51

MUSIC -O-HOLICS

Baloji 04

Foto: Koen Bauters

“De cirkel is rond”

Soms botsen wij, Poppuntianen, tijdens onze queeste naar muzikale passie op opmerkelijke mensen en verhalen. Neem nu dat van Baloji – voorheen bekend als Balo, één van de mc’s bij de ter ziele gegane Luikse rapgroep Starflam. Hij verhuisde als jonge snaak van Congo naar België. Na 25 jaar krijgt hij plots – uit het niets, zo lijkt – een brief van zijn moeder, waarin ze zegt dat ze terug met hem in contact wil komen. Baloji raapt al zijn moed bij elkaar en belt haar op. Blijkt dat beiden heel wat vragen hebben over wat er de afgelopen 25 jaar in het leven van Baloji is gebeurd. Omdat Balo niet meteen weet hoe hij zijn verhaal aan zijn moeder moet overbrengen, rijpt langzaam het idee om dat via muziek te doen. Een jaar later ligt ‘Hotel Impala’ in de winkel, een indrukwekkend debuut van een jongeman, besprenkeld met soul, afrobeat, chanson en hiphop. Een wereldplaat, letterlijke en ﬁguurlijk, waaraan ook nog eens de crème van het Belgische muzikantenwezen aan meewerkte. Poppunt sprak met Baloji, op een koude oktoberochtend, bij een ontbijt in het Gentse Le Pain Perdu. De kofﬁe komt dampend op tafel, het brood wordt aangesneden, Baloji vertelt ... “Ik vond het moeilijk om mijn moeder te vertellen wat ik de laatste 25 jaar met mijn leven had aangevangen. Ik was zelfs een beetje beschaamd. Maar omdat ik haar toch wou laten weten hoe het me hier vergaan was, kwam ik na zes maanden peinzen op het idee het via een cd te doen, via muziek en teksten.”

Foto: Koen Bauters

”

Was het niet vreemd om de muziek weer op te pikken: na Starflam had je je muzikale carrière toch wat aan de wilgen gehangen? Te veel slechte vibes in de muziekbusiness, lazen we her en der ... Baloji: “Dat was ten dele zo. Ik had een probleem met de band: Starflam bestond uit zeven mensen. Het was soms erg moeilijk om in zo’n bende mijn ding te doen. Bovendien zat ik al sinds mijn vijftiende bij Starflam. Toen ik er wegging, was ik vijfentwintig, een pak ouder, maar ook een ander mens. De band was alvast één van de grootste invloeden in mijn leven: het waren stuk voor stuk mensen met een degelijke achtergrond, een normaal familieleven, waarden ... en ze wisten iets van muziek. Maar we hebben nooit een management gehad, meteen

“Voor mij hoeven de teksten niet altijd diep te gaan; ik hou ook van de manier waarop iets gezegd wordt. Neem nu een rapper als 50 Cent: hij heeft het doorgaans nergens over, maar ik hou wel van zijn manier van rappen. He just wants to have some fun.”

ook één van de redenen waarom we uit elkaar zijn gegaan. Als band heb je iemand extern nodig die je kan beschermen, die weet wat goed is en je in contact kan brengen met de juiste personen. Zo kun je als artiest je integriteit bewaren. Ik was diegene die met het label praatte, maar dat liep voor geen meter: je kan niet met een voetbalteam op een veld staan en het tegelijkertijd coachen. Cela ne marche pas. Dat én problemen met de platenmaatschappij én het feit dat ik me niet meer lekker voelde in de band, heeft ervoor gezorgd dat ik de knoop heb doorgehakt en ben opgestapt.” Maar met Starflam heb je je eerste muzikale stappen gezet. Het was rap, geen rock of pop. Baloji: “Dat komt door mijn achtergrond. Ik werd geïnspireerd door mijn broers, allemaal dansers of zangers. Ik ben opgegroeid met zwarte muziek, gaande van Whitney Houston tot Mentronic, Belle Biv Devoe, Public Enemy. Ik schreef toen poëzie, zoals alle 15jarige meisjes. (smakelijke lach) Toen ik Franse hiphop hoorde, werd ik echt geraakte. Het was een klik: ik wou dat ook doen. Maar het is wel begonnen met poëzie, ja.” Als je naar je teksten luistert, merk je dat je er veel werk in steekt. Je hebt een boodschap die je duidelijk naar buiten wil brengen. Baloji: “Ik werk er hard aan, ja. Mijn favoriete groep op dit moment is Arcade Fire: voor mij de band die het voorbije jaar de strafste lyrics geschreven heeft. Kijk, voor mij hoeven de teksten niet altijd diep te gaan; ik hou ook van de manier waarop iets gezegd wordt. Neem nu een rapper als 50 Cent: hij heeft het doorgaans nergens over, maar ik hou wel van zijn manier van rappen. He just wants to have some fun. Wat ‘Hotel Impala’ betreft: het album is opgedragen aan mijn moeder, en ik had haar heel wat te vertellen. Ik wou mijn teksten zeer duidelijk maken, zodat ze er iets aan zou hebben. Het is ook een zeer gevarieerde plaat geworden: ik had voor elk nummer een speciﬁek idee in mijn hoofd, en wou dat opnemen met de muzikanten die ik er geschikt voor vond. Vandaar dat er zo veel verschillende gastmuzikanten

meedoen. Ik heb die mensen echt gebruikt ... shame on me! (lacht)” Komen je teksten makkelijk? Baloji: “Neen, het schrijfproces neemt zeer veel tijd in beslag. Mijn teksten ontstaan op zeer uiteenlopende manieren. Je kan het een beetje vergelijken met samplen: ik haal soms zinnen uit ﬁlms of andere media en kan daar dan een nummer rond bouwen. De kracht van een song zit ’m volgens mij toch voor een groot stuk in de details. Kijk naar ‘All The Lonely People’ van The Beatles: de details geven dat nummer net zijn kracht. Een geluk is ook dat ik voor het gros van de samples die ik wou gebruiken clearance heb gekregen.” Je muziek wordt voor het gemak ondergebracht bij rap en hiphop, maar staat wel mijlenver van de Amerikaanse rap: bij jou geen bitches, ho’s, bling-bling etc. Ben je niet bang dat mensen je muziek toch in dat hokje zullen duwen? Baloji: “Dat is een beetje de moeilijkheid: wat ik maak is niet rap genoeg voor de rapscene, maar ook niet rock genoeg voor de rockscene. Bij Starflam was dat bijvoorbeeld veel duidelijker, maar nu? Het zal een tijdje duren voor deze muziek zijn plaats veroverd heeft, denk ik.” Je kan bijna spreken van een Belgisch fenomeen: veel bands van bij ons krijgen moeilijk voet aan de grond in het buitenland omdat hun muziek moeilijk in een vakje past, of het nu gaat om pop, rock of – in jouw geval – hiphop. Baloji: “Daar ben ik het niet echt mee eens. Ik denk dat je mijn muziek wel in een niche kunt plaatsen. Het enige dat bands die buiten België aan de bak willen komen nodig hebben, is een catchy song. Kijk naar al die Scandinavische groepen die zoveel succes hebben: wat die bands doen, is nummers schrijven waarvan je denkt: ‘Tiens, dat heb ik al ergens anders gehoord.’ Ik hou niet zo van bands die te allen prijze iets willen heruitvinden. Dat is onmogelijk: alles is al eens

56 stemmen Speel jij zelf eigenlijk een instrument? Baloji: “Neen, maar ik zou heel graag trombone leren spelen.”

Foto: Koen Bauters

Hoe moeilijk was het dan om je muzikale ideeën uitgelegd te krijgen aan je muzikanten? Dat lijkt me niet evident als je niks kan voorspelen. Baloji: “Zwijg me daarover. Dat was één van de grootste obstakels bij het totstandkomen van de plaat. Gelukkig heb ik heel wat hulp gekregen van Peter Lesage. Maar het opnameproces duurde heel lang. Ik denk dat ik een jaar aan het album heb gewerkt.”

eerder gedaan. Je kan altijd wel aan de slag met wat je kent en daar iets fris mee trachten te maken. Het andere luik is uiteraard de business: je hebt een stevig team nodig dat je songs aan de man kan brengen.” De muziek verkoopt niet noodzakelijk zichzelf? Baloji: “Kijk naar al die Waalse bands die in Vlaanderen onbekend en onbemind blijven, dat is toch schrijnend? Hollywood Porn Stars, Ghinzu, Mudflow ... noem maar op: in Wallonië en Brussel doen die het erg goed, maar in Vlaanderen krijgen ze geen erkenning. De enige reden is dat we ‘hier’ al iets gelijkaardigs hebben en er geen plaats meer is voor iets dat klinkt als iets dat we al kennen. Terwijl dat het de muziek is die moet primeren, niet het feit dat er al iets gelijkaardigs is. Nu ja, wat het buitenland betreft, heb je als band een team nodig dat ook daar weet wat het moet doen om je aan de man te brengen. Maar makkelijk is dat blijkbaar niet.” Ten tijde van Starflam had je je buik een beetje vol van de muziekindustrie en de manier waarop met artiesten omgegaan wordt. Nu ben je voor een groot stuk weer afhankelijk van anderen.

Baloji: “Met dat verschil dat je als artiest ondertussen veel zelf kan doen. Neem nu MySpace, YouTube en heel het Web 2.0 gegeven: je kan het heft zelf in handen nemen. Ik snap niet dat nog zo veel muzikanten dat medium niet gebruiken. Het is dé manier om contacten te leggen en je muziek kenbaar te maken. Je moet het wél onderhouden en updaten, zodat de mensen die je willen leren kennen niet van een kale reis terugkomen.” “Ik heb nu een Frans management: ze hebben een andere manier van werken dan in België. We zullen zien wat het geeft, maar ik ondervind alvast dat het in België niet makkelijk is om optredens vast te krijgen.” Vreemd toch? Baloji: “Tja, ik ben nog niet groot genoeg. Ik kan niet gaan toeren, hé. Misschien dat het later beter wordt. Ik denk dat het ook iets te maken heeft met timing: een paar maanden geleden kreeg ook Flip Kowlier zijn concert niet uitverkocht. Ik was echt verbaasd toen ik dat hoorde. Flip is niet langer de enige is die in het West-Vlaams zingt. Mensen gaan nu ook naar andere, gelijkaardige bands kijken. Ik snap dat niet altijd. Ik heb de indruk dat het publiek niet altijd even loyaal is ...”

Frank Black (Pixies) doet er drie dagen over, om het moment niet te verliezen ... Baloji: “Hij heeft gelijk, hé. Als je zo lang werkt aan een album, kom je toch altijd weer terecht bij de eerste takes. Ik had vooraf wat demo’s opgenomen, en een aantal van die eerste ideeën zijn op de plaat beland. Omdat ze beter zijn, meer relaxed. Ik denk dat ik soms een pain in the ass ben om mee te werken, omdat ik blijf schaven tot het goed zit. Ik heb vaak zaken veranderd: snares die ik niet goed vond klinken, hi-hats, gitaren, chorusses ... Ik weet dat dat niet altijd de makkelijkste manier van werken is, maar ik ken geen andere.” Je bent naar Congo getrokken om daar je videoclip op te nemen. Hoe was het daar? Baloji: “Vreemd. Ik was er niet op mijn gemak: ik leek in de ogen van de Congolozen op een rijke Amerikaanse hiphopper die er een clip kwam draaien met een ploeg van vier man. Wandelend geld dus. Maar ik ga zeker terug want ik heb er nog veel te doen. Het maken van die clip heeft heel wat voeten in de aarde gehad: we zijn er drie maanden mee bezig geweest. Veel te lang, ik weet het. We hadden meer dan drie uur materiaal en we hadden maar negen minuten nodig. (lacht)”

En het vernuft zit alweer in details? Baloji: “Dat heb je goed gezien!” Sven De Potter

Links: www.baloji.com myspace.com/baloji

FNAC'O

n e s s u t e j n e B n e e g g o n e j heb

en -kaart?

n en ga naar een va n e g n ti ch li in r e e ben je w.fnac.be voor m van je js ri tp Surf snel naar ww o sp n e e r o in te schrijven. Vo je m o ls e k in w ze n nde voordelen: o e lg vo n va je t ie n bij Fnac en ge voor een jaar lid

€5

ng a m n e s p p stri

op : g n i t r o k nte permane ns • a m o r d g n jeu e s t e k c o p en • s e i r literaire e s tv sm l  e i t a anim Japanse s• e r i o s s e c m-ac s g n e 3 mp cd’s • es • m a g o e d i pc- en v

Bovenstaande aanbiedingen zijn niet cumuleerbaar met andere kortingen of promoties, Hot Price, Fnac Buitenkansjes en ledenvoordelen. * Uitgezonderd nieuwe strips, al aan -20% voor alle klanten. ** omgezet in punten

Fnac Antwerpen: Groenplaats • Fnac Brussel: City 2 • Fnac Gent: Veldstraat 88 • Fnac Leuven: Vital Decosterstraat 7 Fnac Liège: Rue Joffre 3 • Fnac Louvain-la-Neuve: L’esplanade • Fnac Wijnegem: Shopping Center

FNAC'ON_Adv_280x200_NL.indd 1

10/29/07 9:58:39 AM

STUFF

vs Vinyl

Tot voor enkele jaren spendeerden dj’s het equivalent van een halftime job in platenzaken om toch maar die ene vette schijf niet te missen. But the times they are a-changin’ ... Vinylzaken sluiten aan 135 BPM de deuren, want ook dj’s zijn het digitale tijdperk binnengetreden en hebben de overstap naar cd of mp3 gemaakt. Poppunt sprak met drie dj’s die elk hun geliefde format verdedigen: Gerrit Kerremans (of Stubru fame), die bij het magic black plastic zweert, Mystique (veelgevraagd ‘urban eclectic’-dj), die met cd’s draait, en Davidov (promotor van en resident op de TMF Coolsweat party’s), die de digitale toer opging met Scratch Live van Serato.

dansmuziek eerst op vinyl verschijnt en pas veel later op cd.”

Heren, waar baseren jullie jullie keuze op? Gerrit: “De belangrijkste reden voor mij is de klank. Een goed geperste vinylplaat klinkt beter dan een cd: meer dynamiek, een beter basgeluid. Beluister beide versies na elkaar en je hoort het verschil. Een andere reden is het fysieke, het tastbare. Dj-en met vinylplaten is bijna een ambacht geworden, een ritueel: thuis een selectie maken, plaat uit de hoes nemen, opleggen, voorbeluisteren, het contact met de naald ... Ook de hoesontwerpen zijn vaak pure kunst. En dan is er die geur: vinyl, doordrongen van sigarettenrook en gemorst bier, heeft een heel speciﬁeke geur. Ik kan eigenlijk uren doorgaan ... Op vinylplaten staan dikwijls ook interessante extra’s zoals a capella’s, instrumentals of remixen die je niet altijd op de cd-versie vindt. Een laatste en ongelooflijk belangrijk argument is ook dat de meeste

Davidov: “Ik ben naar Serato overgeschakeld in oktober 2006 omdat er een aantal mensen reclame voor hadden gemaakt en omdat ik op het net positieve reviews had gelezen van grote namen als Jazzy Jeff en A-Trak. Vergeet ook niet dat er tegenwoordig minder tracks op plaat verschijnen. Doordat enorm veel urban-dj’s de overstap gemaakt hebben, vooral in de VS (de thuisbasis van urban music, red.), wordt er minder en minder op plaat geperst, en nog minder daarvan geraakt helemaal tot in België.”

Mystique: “Ik maakte de overstap van vinyl – ik was zoals zovelen een heuse vinylfreak – naar cd in 2005. Mijn goede vriend en ‘urban eclectic’-pionier bij uitstek, de Nederlander dj Chuckie, overtuigde me van de technische mogelijkheden van de Pioneer CDJ, een cd-speler voor dj’s, waarmee je kunt cue-en, loopen, scratchen ... Ik was meteen verkocht. Het grootste voordeel is natuurlijk dat je niet meer met vier platenbakken moet sleuren en dat je een grotere catalogus kan meenemen naar party’s. Handig als je breder wil draaien en je je niet speciﬁek tot één stijl wil beperken.”

Diggin’ in the crates Hoe hardcore zijn jullie in jullie keuze? Gerrit: “Ik koop uitsluitend vinyl, tenzij het niet anders kan. Dan koop ik uitzonderlijk eens de cd of download ik iets van iTunes.” Davidov: “Ik heb de overstap gedeeltelijk gemaakt: ik gebruik Serato niet voor al mijn gigs. Voor een korte set van anderhalf of twee uur vind ik die hele omschakeling en herbekabeling tijdverlies, en uit respect voor de dj’s die voor of na mij draaien, probeer ik dat te vermijden. Ik heb vinyl dus totaal niet afgezworen. Ik koop nog heel veel op vinyl, wel iets minder

Foto Davidov: Koen Bauters

Foto Mystique: Koen Bauters

digitaal

Foto Davidov: Koen Bauters

Bij heel wat dj’s is er toch enig wantrouwen tegenover dj’s die met Serato en consorten draaien. Hoe zit dat bij jullie? Gerrit: “Pas op, ik heb het programma zélf, maar ik gebruik het enkel als ik echt niet weet voor welk publiek ik moet draaien en veel muziek wil meenemen. Maar ook hier geldt dat de klank te wensen over laat. Je draait muziek die zwaar gecomprimeerd is; het klinkt zelfs minder goed dan een cd! Bovendien is het een monnikenwerk om je vinyl in de computer in te laden. En wat als de computer crasht? Dan sta je daar! Het is ook een heel gedoe om ergens toe te komen met je laptop en interface en alles nog te moeten installeren. Niet ﬁjn voor de dj die voor jou aan het draaien is ...” Davidov: “Zoals ik zei, probeer ik daar rekening mee te houden. Wat dat crashen betreft: ik draai nu al een jaar intensief met Serato en ik heb nog nooit problemen gehad. Het overzetten van vinyl naar Serato is inderdaad een werk van lange adem, maar het is overbodig, denk ik, omdat je eveneens op andere manieren aan je nummers kunt geraken. Ik koop vrij veel cd’s, en dan vooral compilaties, die ik dan importeer in iTunes en zo overbreng naar Serato. Dat geeft sowieso de beste kwaliteit. Daarnaast koop ik veel online, via de iTunes store, en voor hiphop, R&B, dancehall en crunk bestaan er nog sites waar je legaal kan downloaden.” Mystique: “Ik beschouw de meeste dj’s die met Serato werken niet als echte dj’s. Het verrassingselement is volledig verdwenen uit hun dikwijls volledig voorgeprogrammeerde sets.

Ze downloaden in grote hoeveelheden en nemen geen tijd meer om de muziek echt te absorberen. Maar ik moet oppassen met wat ik zeg. Er zijn genoeg dj’s die Serato wel op een vakkundige manier gebruiken en ‘vette’ en originele dj-sets neerzetten.”

naar Serato er nooit kan komen. Ik denk dat elke club in de toekomst sowieso een Serato-unit zal installeren. En wat vinyl betreft: volledig verdwijnen zal het wellicht nooit, maar ik vrees wel dat het met de jaren uit het dj-landschap zal verdwijnen.”

Blondines

Davidov: “Serato is zo populair in de hiphop omdat het merk zich zo heeft geproﬁleerd. Ze hebben de beste Amerikaanse hiphop-dj’s gebombardeerd tot ambassadeurs en dan creëer je binnen die scene natuurlijk een soort hype. Mochten grote techno, electro of minimal dj’s ook voor dergelijke promotiedoeleinden ingeschakeld worden, zou dat eenzelfde impact kunnen hebben. Ik ken trouwens al heel wat dj’s uit die genres die ook al de overgang hebben gemaakt naar een soortgelijk systeem.”

Gerrit, ben je niet jaloers op Serato of cd-dj’s, die de dag na hun gig geen last hebben aan hun rug? Of heb jij roadies die met je platen sleuren? Gerrit: “Wekelijks met mij de nacht in: dat wil ik niemand aandoen! Tenzij ik een mooie blondine vind die aan gewichtheffen doet. Of nee, laat maar zitten. (lacht) Het gewicht van vinyl is inderdaad verschrikkelijk. Zeker als je – zoals ik – op een bovenverdieping in Brussel woont. Ik kan je verzekeren: thuis komen na een vermoeiende avond en dan die platenbakken naar boven sleuren ... Om niet met té veel kilo’s te moeten zeulen, probeer ik enkel de essentiële platen mee te nemen. Ik zie veel dj’s met drie à vier bakken toekomen waarvan ze er uiteindelijk maar een fractie gebruiken.” Davidov: “Dat eeuwige gesleur was voor mij ook één van de doorslaggevende argumenten om van vinyl af te stappen. Ik doe dikwijls ‘all-nighters’ en dan heb je heel wat platen nodig. Gemiddeld vier keer per week nieuwe selecties maken en nieuwe bakken samenstellen: dat begint op den duur door te wegen, letterlijk en ﬁguurlijk ... Ik draai na al die jaren ook niet enkel hiphop en R&B meer, maar ook veel andere genres. Als ik van alle genres een brede vinylselectie wil meenemen, moet ik een nieuwe auto kopen!”

Gerrit: “Ik vrees dat ik ondertussen te oud ben geworden om nog over te schakelen. Het is zoals met de euro: ik zal tot het einde van mijn dagen flink omrekenen naar de sympathieke Belgische Frank.” Filip Leloup

Wat denken jullie dat de toekomst zal brengen, voor jullie zelf als dj en in het algemeen? Mystique: “Als ex-vinyl junk was de overstap naar cd’s al een gigantische stap. Maar momenteel zweer ik trouw aan de Pioneer CDJ. Dat wil niet zeggen dat de overstap

Foto Gerrit Kerremans: Koen Bauters

dan vroeger, maar dat komt vooral omdat er steeds minder releases zijn. Ik vind het tastbare wel leuk, en dan is er natuurlijk nog altijd de hoes! Ik ben en blijf sowieso een collector in hart en nieren, zowel van nieuw als oud spul ... van Music Man tot rommelmarkt, zeg maar. Nothing beats diggin’ in the crates. Maar ik moet toegeven dat mijn leven als dj een stuk makkelijker is sinds de komst van Serato. Het is gewoon leuk dat de technologie evolueert, en ik vind dat je als dj moet meegaan met je tijd. Een aantal jaren geleden was iedereen ook superkritisch over draaien met cd’s, maar sinds de Pioneer CDJ-reeks zijn velen van gedacht veranderd. Bij Serato, Final Scratch of Traktor is dat net zo: eerst staan ze er sceptisch tegenover, dan proberen ze het toch eens uit, en uiteindelijk raken ze overtuigd.”

TIPS

Mario Goossens

Foto: Koen Bauters

Rock drummen met

Tijdens de Muzikantendag waren wij danig onder de indruk van de workshop van Triggerﬁnger, die de nabije muziekgeschiedenis aanschouwelijk maakten door middel van verschillende set ups. En, drummend sujet als we zelf zijn, stonden we met halfopen mond en lichte knik in het hoofd te kijken naar de fantastische Mario Goossens, die door velen – muzikanten en muziekfreaks – als de beste rockdrummer van het land beschouwd wordt. Een benijdenswaardige titel, al blijft de man daar zelf redelijk bescheiden bij: “De beste? Ik vind dat niet echt kloppen, want dat impliceert dat

Passie, van in de buik “Ik was amper zes toen ik voor het eerst op potten en pannen begon te slaan. Ik heb de liefde voor muziek van thuis uit meegekregen: mijn beide ooms waren absolute muziekfreaks en zij hebben me ondergedompeld in een The Who en Rolling Stonesbad, nog vóór ik kon lopen. Toen ik zes was, kreeg ik van mijn pa een kinderdrumstel. Niet zomaar, want hij stond erop dat ik zou oefenen. Daarna heb ik even een gitaarperiode gehad, maar lang heeft dat niet geduurd. Ik had er hoegenaamd geen talent voor. (lacht) Ik ben dan terug beginnen drummen en volgens mijn toenmalige

heb ik de Amerikaanse drummer Dom Famularo leren kennen. Hij heeft me gevraagd om bij hem te gaan studeren. Ik heb toen een tijdje gependeld tussen België en New York en heb enorm veel geleerd van Dom. Blijkbaar was hij ook tevreden want alle Belgen die hij daar nu over de vloer krijgt, stuurt hij naar mij door. Dom Famularo heeft me technisch en klankmatig enorm verbeterd. Ik vind hem niet de beste drummer, maar wat een lesgever!

Pietsen “Eén van de dingen waar ik steeds weer op hamer als mensen bij mij les komen volgen, is dat ze hun stokken

“Passie, groove en techniek. In die volgorde.”

Foto: Koen Bauters

je op een dag niet meer de beste bent en dat iemand je plek heeft ingenomen. Trouwens, er bestaat niet zoiets als ‘de beste’. Het gaat om de zin om muziek te spelen, in een groepke te zitten.” Voilà. Een statement als een ander. Wij trokken Mario vanachter zijn kit en schoven hem een microfoon onder de neus. Over rock drummen, discipline en jonge en oude helden ... Je hoort de naam Mario Goossens de laatste jaren vaak. Stijn Meuris lijfde hem als jonge snaak in om bij Noordkaap de vellen te geselen, Alex Callier vroeg hem heel beleefd of hij de muziek van Hooverphonic van de juiste cadans wou voorzien, en Arno had geen woorden voor ’s mans onnavolgbare stijl. Om nog maar te zwijgen van Ruben Block, de gebakkebaarde swamp-roots gitarist met wie Mario (en lange Polle) al meer dan tien jaar lang – onder de naam Triggerfinger – de grote en kleine zalen in België en omstreken platwalst. Goossens zit achter zijn drumstel met een blik die het midden houdt tussen ‘Ik ga jullie allemaal opvreten’ en ‘I am zen’ en mept dat het een lieve lust is. “Maar ik ben niet beginnen drummen omdat ik een uitlaatklep zocht”, zegt hij. “Ik wou het gewoon doen, boven alles.”

drumleraar bleek ik wel talent te hebben. Sindsdien ben ik er echt voor gegaan, ook onder impuls van mijn pa, want die vond dat als ik iets begon, dat ik het goed moest doen.” “Op een bepaald moment kwam mijn pa met het lumineuze idee om me elke zondagochtend te laten repeteren met de plaatselijke accordeonclub; iets wat ik toen, als opkomend puber, absoluut niet zag zitten. Maar het heeft wel zijn vruchten afgeworpen. Ik heb daar zeer veel basisritmes leren spelen: shuffle, cha-cha, bossanova ... en ik mocht af er af en toe zelfs een solo spelen.” “Ik heb dat gedaan tot mijn 22e, vrij lang dus. Van het een kwam het ander: ik begon privé-lessen te volgen en ben op een bepaald moment bij Koen Van Duffel terechtgekomen, die toen aan het conservatorium van Maastricht les volgde. Dat heeft mijn ogen pas echt geopend. Ik ben gestopt met de school en sindsdien ben ik drummer. Iets anders wou ik niet meer. Iets later vroeg Koen Van Duffelen me om samen een drumschool op te richten en dat is uiteindelijk Muziekodroom geworden.”

Amerika, Amerika ... “Dankzij mijn werk voor Muziekodroom

niet stuk mogen knijpen. Ik zie dat vaak: jonge drummers die hun stokken veel te krampachtig vasthouden, terwijl een stok moet kunnen rebouncen. Wat je met de stokken doet, ligt in het verlengde van de beweging die je met je armen maakt. Je hoeft niet noodzakelijk met je armen te spelen; er lopen genoeg drummers rond die alles vanuit de polsen laten komen. Hoe dan ook, de manier waarop je je drumsticks vasthoudt, is uiterst belangrijk. Ik heb nooit last gehad van krampen, blaren op mijn vingers of wat dan ook: als je je stok vrijlaat en een stuk van het werk laat doen, dan komt dat niet voor.” “Ik krijg vaak de vraag naar de juiste techniek. Hét antwoord bestaat niet, omdat je ook hier tal van technieken hebt: de Franse, de Duitse, de Amerikaanse, de traditionele ... De ene is niet beter dan de andere, maar je mag niet uit het oog verliezen dat je boven alles soepel moet kunnen spelen.”

Groove “Een drummer moet kunnen grooven. Dat is het allerbelangrijkste! Techniek komt niet op de eerste plaats. Er

“Ik spoor mijn studenten aan om zich toch wat te verdiepen in een drummer die ze bewonderen; je stoot altijd op iets interessants. Neem nu Steve Jordan: die man speelt niet alleen drums, maar neemt ook vaak backing vocals voor zijn rekening, producet en speelt aardig wat gitaar. Dat maakt hem tot de drummer die hij is.”

Tempo, tempo! “Drummers zijn geen computers. Een drummer bij wie het tempo wat versnelt of vertraagt, dat is geen ramp. Ik heb dat ook. Elke drummer heeft dat. Het is des mensen. Zelfs de grote Dave Grohl, die zo geroemd werd om zijn bijdrage aan The Queens Of The Stone Age-cd ‘Songs For The Deaf’, bezondigt zich eraan. Maar is dat erg? Helemaal niet. Wat telt is het gevoel. Klinkt het? Zit het goed? Voel je iets? Luister maar eens naar Led Zeppelin: vertragingen en versnellingen alom. Maar dat is toch ook gewoon mooi. Trouwens: je kan beter versnellen dan vertragen, want versnellen valt minder op. Je moet maar eens luisteren naar de liveplaten van The Police: Stewart Copeland lijkt soms een wesp in zijn broek te hebben zitten.” “Als in een band iemand beweert dat je hem moet volgen omdat hij als enige het juiste tempo te pakken heeft, dan is dat niet noodzakelijk waar, hé. Waar ik me doorgaans wel aan houd, is het volgende: als de trein is vertrokken, is hij weg. Waarmee ik wil zeggen: als je een nummer inzet, en je merkt dat het te snel is of te traag, probeer dan niet krampachtig om het ‘juiste’ tempo te pakken te krijgen, want dat werkt averechts.”

Een groep is maar zo goed als zijn drummer “Dat wordt vaak gezegd en er zit wel een grond van waarheid in, maar in principe moet elk leadinstrument een

groove kunnen neerleggen. Zoals Meg White bij de White Stripes doet. Volgens velen kan dat meisje niet drummen, maar wat ze doet bij The White Stripes is net zeer functioneel. Het verhaal gaat zelfs dat Jack White voor Meg een paar andere drummers geprobeerd had, maar dat ze allemaal te goed waren. Dat is ook de reden waarom ik zo graag samenspeel met Ruben en Pol: als zij beginnen spelen, hoef je daar als drummer gewoon maar bij aan te sluiten. Met Ruben klikte het vanaf het eerste moment. Je voelt het meteen als je met iemand muziek kan maken: het is praten zonder woorden. Ik had dat trouwens ook met Alex Callier, van wie iedereen zegt dat het een moeilijke mensen is om mee samen te werken. Ik heb jaren met hem samengespeeld en we hebben nooit problemen gehad. En met David Poltrock net hetzelfde.”

toch allemaal om: in een groepke zitten en er gewoon voor gaan. Vandaar dat ik zo’n boon heb voor The Blackbox Revelation: bij die gasten druipt het speelplezier er zo van. En hou Dries, de drummer, vooral in de gaten: van hem ga je nog horen.” Sven De Potter

Links www.triggerfinger.net myspace.com/triggerfingertheshooters www.slagwerkwereld.com www.drummerworld.com www.vicfirth.com/education

“Wat bands betreft, wil ik nog het volgende kwijt: ik vind het jammer dat zoveel bands zo snel hun speelplezier verliezen. Komaan zeg, daar draait het

Foto: Koen Bauters

lopen techneuten rond die de meest ingewikkelde patronen kunnen spelen, maar als je als drummer geen groove kan neerzetten, dan zal je dat ook niet kunnen met massa’s techniek. Dat is één van redenen waarom ik zo hou van Steve Jordan: een fantastisch drummer die de groove boven alles laat gaan. Hetzelfde geldt voor Charlie Watts, Matt Chamberlain en Jim Keltner: die mannen doen geen ingewikkelde dingen, maar leggen wel een ongelooflijke groove neer.”

BM_AD

oters

BM_AD_A4_StoreCheck_Poppunt.indd1 1

17-10-2007 08:43:26

TIPS

Foto John Joris: Koen Bauters

Achteraan in Poppunt Magazine staan telkens een paar pagina’s zoekertjes: berichtjes van muzikanten op zoek naar andere musici of naar instrumenten. De laatste jaren is het aanbod tweedehands instrumenten enorm vergroot, of ligt het aan de vlottere communicatie? In elk geval floreert de occasiehandel als nooit tevoren. Veel muzikanten kiezen er dan ook voor om eerst te gaan zoeken in het tweedehands aanbod. Vaak omdat de prijzen er een pak lager liggen dan in de winkel, maar ook omdat gebruikte instrumenten een verhaal vertellen. Sommigen zoeken vintage materiaal, anderen willen nieuwe apparatuur aan gunstiger prijzen. De laatste jaren is het internet hét platform geworden voor het verhandelen van muziekinstrumenten. Er zijn massa’s zoekertjessites en eBay draait op volle toeren. Wij vragen ons af waar je als koper best rekening mee houdt, en natuurlijk waar de échte koopjes te vinden zijn.

Tweedeh and

gitaren: ga niet ov er één na cht ijs.

“Er wordt uiteraard veel gekeken naar websites: eBay is daarbij de meest bekende, maar ook op 2dehands. be, kapaza.be en vooral marktplaats. nl vind je enorm veel tweedehands gitaren.” Aan het woord is Jan, gitaaren baswizzard bij de Antwerpse muziekwinkel Strings and Things. “Het voordeel van die Belgische en Nederlandse sites is dat je je gitaar zelf kan gaan halen en testen, wat bij eBay uitgesloten is. De ervaring leert me dat jonge gitaristen die een aankoop doen via een buitenlandse site, vaak bedrogen uitkomen: ze zijn niet goed op de hoogte van het aanbod, kennen de juiste prijzen niet en staren zich blind op de ene of andere goedkope aanbieding. Als ze overgaan tot de aankoop en de gitaar wordt bij hen thuis afgeleverd, zorgt dat vaak voor kleine drama’s. En dan komen ze naar hier, natuurlijk: als dan blijkt dat de frets volledig versleten zijn en vervangen moeten worden, dan kijk je al tegen een herstellingskost van om en bij de 200 euro aan. Niet zo leuk, uiteraard.”

Foto Jogn Joris: Koen

“Wie een gitaar wil kopen via een website, doet er goed aan dat instrument vooraf te testen en erop te letten of de frets intact zijn en of de arm niet kromgetrokken is. Sommige instrumenten zijn in zo’n slechte staat dat er niets meer aan te doen valt. Elektronicaproblemen zijn niet zo erg: een potmetertje vervangen kan snel en kost niet veel. Wat ik ook vaak zie, is dat er zeer goedkope nieuwe instrumenten aangeboden worden, maar met een zeer bedenkelijke kwaliteit.” “Ik krijg vooral met oude gitaren te maken of met instrumenten die iemand heel dierbaar zijn”, aldus John Joris, gitaarbouwer en -hersteller en in Hasselt – en heel België eigenlijk – bekend van muziekwinkel JnR. “Waar ik het meest mee te maken krijg, is dat de snaren te hoog liggen, de intonatie niet juist is, de fretjes versleten zijn ... Bij akoestische gitaren zie ik vaak barsten in het bovenblad of zangbalkjes die losgekomen zijn.”

“Jonge mensen worden nu echt wel goed behandeld. Toen ik jong was – ik ben er nu 53 – kostte een Stratocaster 18.000 Belgische frank, maar mijn vader verdiende toen maar 6.000 per maand. Een Gretsch kostte nog meer. Je kon daar alleen maar van dromen. Ik herinner me één jongen die toen in Engeland een Gibson Les Paul was gaan kopen: heel de Hasseltse muziekscene wou dat instrument zien, aanraken, voelen, en zelfs ruiken. Zo speciaal was dat.” (John)

doen er best aan om tussen henzelf en de verkoper een documentje op te stellen waarin staat dat ze de gitaar kunnen terugbrengen als ze niet bevalt. Laat de verkoper ook verklaren dat het niet gaat om ‘waar uit een misdrijf of voor een nog te plegen misdrijf.’ Dat vind ik toch belangrijk, want ik heb zelf ooit meegemaakt dat ik uit Nederland een mengtafel had gekocht die achteraf gestolen bleek te zijn. Miserie alom!” Veel jonge mensen zoeken op het net naar hun eerste gitaar. Vraag is of je via het net nog koopjes kan doen en of dat dé manier is om je instrument te kopen? Jan: “Als je er iets van kent en zelf kan gaan kijken, kan je nog iets op de kop tikken, ja. Maar je moet je vooraf wel grondig informeren. Het nadeel voor ons is dat de klanten de prijzen kennen: ze zien op het internet dat een

gitaar in Duitsland honderd euro minder kost, en verwachten dan dat wij hen dezelfde deal kunnen geven. Alleen vergeten ze dat er ook zoiets bestaat als BTW. (lacht) Het enige voordeel dat wij hebben, is dat we garantie geven: als er iets fout is, hebben ze meteen een aanspreekpunt. Kijk, er wordt door Belgische muzikanten veel aangekocht bij Music Store in Keulen, een winkel met scherpe prijzen die bestelde goederen in twee dagen tijd aan je deur aflevert. Met garantie, maar als er iets aan je instrument schort, dan moet je het daar wel binnenbrengen. Een ritje Antwerpen-Keulen en terug, dat ziet vrijwel niemand zitten.” John: “Dat is juist. En er schuilen nog addertjes onder het gras: vaak krijg ik gitaren binnen waar ik andere pick-ups op moet monteren of waarvan de hals vervangen of herfret moet worden. De prijs van zo’n herstelling kan aardig oplopen en dan is het goed om weten dat herstellers en restaurateurs andere prijzen hanteren voor instrumenten die niet in hun winkel gekocht werden of die ze niet zelf gebouwd hebben.” “In Zolder zijn niet zo lang geleden een paar jonge gasten een muziekwinkeltje begonnen, maar ze zijn al failliet: ze hadden een lot oude Gibsons gekocht, maar het bleken vervalsingen. Pijnlijke zaak toch wel. Wie toch iets wil kopen via net het, raad ik aan om een gitaar te kopen die op dat moment niet in is, maar toch heel goed is. En zo vind je er toch aardig wat. Nu is het wel zo dat nieuwe gitaren de laatste jaren zo goedkoop geworden zijn – doordat ze in China, Korea en India geproduceerd worden – dat een nieuwe vaak beter gemaakt en goedkoper is dan een tweedehandse. Het is nu wel in om oude instrumenten te bezitten, omdat die een bepaalde charme uitstralen, maar over het algemeen zijn die oude gitaren minder goed gebouwd. Tenzij het om oude topmerken als Gibson, Fender, Gretsch ... gaat. Maar daar betaal je uiteraard

“Ik vind een gitaar kopen via het internet niet zo interessant, omdat je een gitaar in de eerste plaats zélf moet kunnen voelen, horen en bespelen. Een gitaar moet inspirerend werken en als de liefde overslaat, dan heb je de juiste te pakken.” (John) een pak geld voor. Zelfs de B-merken worden nu zeer duur verkocht. Nu ja, ik blijf hameren op dat contractje tussen verkoper en koper. Als daar in staat dat ze de gitaar kunnen teruggeven als ze hen niet bevalt, is er niets aan de hand.” Internet en voorzichtigheid, daar komt het blijkbaar op neer ... Jan: “Absoluut. Er zitten een pak oplichters tussen de verkopers, vergeet dat niet. Die mannen duiken overal op waar een graantje mee te pikken valt. Ik heb al verschillende mensen over de vloer gehad die via het net in het buitenland een duur en exclusief instrument wilden kopen, maar vooraf moesten betalen. Die hebben hun instrument nooit te zien gekregen. Pure oplichterij. Ik heb zelf al meegemaakt dat één van mijn aangeboden gitaren plots op een Chinese site terechtkwam: ze hadden de foto gekopieerd en de gitaar voor veel minder geld aangeboden. Niet met het oog om ze te verkopen, maar om potentiële kopers geld uit de zakken te kloppen.”

Foto Jan (Strings & Things: Koen

John: “Wat veel mensen ook vergeten, is dat op instrumenten die in de VS aangekocht worden, taxen betaald moeten worden; tot 33 %. Plus ook nog eens 21 % BTW! Dan zie je je profijt

natuurlijk verdwijnen, hé. Bovendien gebeurt het vaak dat een vintage gitaar verkocht wordt waar toch het één en ander aan veranderd is. Meestal zijn dat zaken die je niet ziet op foto, zoals de trustrod (de metalen stang in de arm, red) waar aan geprutst werd en die niet goed meer functioneert. Veel jongen mensen vinden het makkelijk om via internet iets te kopen, maar ze kunnen de gevolgen van hun ‘makkelijke’ aankoop vaak niet juist inschatten.” Er is wellicht een groot verschil tussen akoestische en elektrische tweedehands gitaren ... John: “Uiteraard. Voor akoestische gitaren is een punt van aandacht dat het bovenblad massief moet zijn: dat bepaalt voor een groot gedeelte de klank. Maar ook hier geldt weer dat je voor relatief weinig geld een zeer degelijke nieuwe volledig massieve gitaar kan kopen. En die zal altijd goed klinken. Je moet rekenen dat iets dat nu slecht klinkt in de toekomst nog slechter zal klinken en iets wat nu een lekkere klank heeft, later nog aan klank zal winnen.” Heb jij zelf al koopjes kunnen doen? Jan: “Ja, op eBay, maar daar worden

instrumenten verkocht via biedingen. De beste zaak die ik gedaan heb, was via eBay Duitsland, een land met enorm veel muzikanten en een groot aanbod: ik heb eens een Wall-bas gekocht in Duitsland, voor 1.600 euro, maar wat de verkoper niet wist, was dat de die basgitaar uit een bepaalde periode kwam waarin uitstekende Wallbasgitaren gemaakt werden. Ik heb die gitaar achteraf met 1.000 euro winst kunnen verkopen. Maar dat kan je enkel doen als je handelt met kennis van zaken. Het is net het gebrek daaraan dat jonge muzikanten aanzet tot domme aankopen.” John: ”Wat gitaren betreft, heb ik nog geen grote koopjes gedaan. Versterkers wel. Ik heb vroeger – toen ze absoluut niet in mode waren – oude Fender Twins, Deluxe of Super Reverbs gekocht. Ik heb ze nog steeds en ze zijn veel geld waard. Ik kocht ze vooral omdat ze zo mooi klonken! Je moet goeie instrumenten kopen als ze absoluut niet in zijn. Alles komt toch terug.” Kunnen jonge muzikanten bij jullie terecht? Jan: “Uiteraard. Ik stuur ze maar al te graag goed gewapend de wereld in.

Mijn tip: beperk je tot de Belgische en Nederlandse sites. Ik heb zelf eens een Fender gekocht op eBay. Het zag er zeer interessant uit, tot die gitaar geleverd werd: de kop was gebroken en was gewoon geplakt, voor het uizicht. Als dat gebeurt, dan win je geen 1.000 euro, natuurlijk. Integendeel.” John: “Jonge mensen worden nu echt wel goed behandeld. Toen ik jong was – ik ben er nu 53 – kostte een Stratocaster 18.000 Belgische frank, maar mijn vader verdiende toen maar 6.000 per maand. Een Gretsch kostte nog meer. Je kon daar alleen maar van dromen. Ik herinner me één jongen die toen in Engeland een Gibson Les Paul was gaan kopen: heel de Hasseltse muziekscene wou dat instrument zien, aanraken, voelen, en zelfs ruiken. Zo speciaal was dat.” Wat die vintage Fenders betreft: blijkbaar worden die allemaal opgekocht door gefortuneerde Japanners en in kluizen bewaard ... Jan: “Dat is zo. Ik vind dat heel jammer, want het gaat om beleggers die aan die instrumenten enkel geld willen verdienen. En dat terwijl iedereen weet dat een instrument dient om bespeeld te worden.” John: “Vind ik ook, maar het is niet zo dat vintage gelijk staat aan goed, hé. Nu worden de Fenders en Gibsons tot op de honderdste millimeter gefreesd, wordt er meer aandacht besteed aan het soort hout en zien ze er na het productieproces allemaal hetzelfde uit. Vroeger werden ze met de hand gemaakt en waren ze lang niet allemaal van dezelfde kwaliteit. In de jaren ’50 en ’60 waren bijvoorbeeld zes van de achttien gitaren die gebouwd werden echt zeer goed, acht iets minder en vier heel slecht. Die goeie gitaren vind je niet meer. Ik heb al meer slechte oude Strats in mijn handen gehad dan goeie. Wie er één heeft, blijft er op spelen. En zo hoort het.” Sven De Potter

Gouden tips 1. Het meest kwetsbare onderdeel

van de gitaar is de hals. Die mag absoluut niet kromgetrokken zijn of gedraaid, maar ook weer niet volledig recht: er hoort een kleine buiging te zijn, anders zouden de snaren voortdurend tegen de frets kletteren. Vrijwel alle elektrische (bas)gitaren beschikken daarom over een halspen, waarmee het kromtrekken kan worden gecorrigeerd. Veel moeilijker te herstellen is het draaien/trekken van de hals, de zogenaamde torsie. Je ziet veel gitaristen de hals checken door er langs te kijken, maar eigenlijk is dat geen goeie methode: gitaren met een versleten rand worden afgekeurd terwijl er op de toets zelf geen problemen zijn. Een betere methode is het op elke snaar tegelijkertijd indrukken van de eerste fret met je linkerhand en de laatste fret met je rechterhand. Rond de achtste fret moet er wat ruimte zitten tussen de snaar en de fret. Als er een duidelijk verschil is in die hoeveelheid ruimte tussen de dunne en de dikke E-snaar dan is er sprake van torsie.

2. Een tweede, veel eenvoudiger

visuele check is de gitaar op tafel leggen en van de kop af naar de achterkant kijken of er iets qua lichtval niet gelijkmatig is. Als de hals mooi recht is en niet getordeerd, dan weerkaatsen de frets de lichtval precies hetzelfde en ziet het eruit als een mooi egaal metalen vlak.

Een goede afstelling van het topzadel is van belang voor de grip in de eerste posities. Met een te laag afgesteld zadel heb je te weinig grip en speelt een gitaar niet prettig meer. De afstelling kun je checken door je wijsvinger in de derde positie te plaatsen. De snaar behoort boven de eerste fret net nog een beetje vrij te staan.

4. Een hals kan dode plekken

bevatten, waar het hout veel minder ‘dicht’ is en de aangeslagen toon veel minder hard doorkomt. Deze oneffenheden, in de klassieke muziek ‘wolftonen’ genaamd, zijn

te herkennen door met je middelvinger alle posities van de hoge E-snaar te bespelen terwijl je met je wijsvinger de andere snaren afdempt.

Belangrijk is dat de snaren nergens aanlopen. Bespeel daarom ‘unplugged’ rustig alle posities op alle snaren van de (bas)gitaar. ‘Akoestisch’ moeten alle snaren ook ongeveer even hard klinken.

De stemmechanieken behoren soepel te lopen. Een bescheiden ramp is als de snaren in het topzadel blijven plakken. Je hoort dan telkens een ‘tinkje’ omdat de snaar verspringt.

De knoppen op de gitaar moeten soepel lopen en mogen niet kraken. Bovendien mag de jack-output niet los zitten.

8. De elementen moeten op de juiste

afstand van de snaren staan. Als ze te dichtbij staan trekt de magnetische kracht de snaar vals (stringpull); staan ze te ver weg dan hou je geen sustain meer over. De optimale afstand tussen de snaar en het element bedraagt gemiddeld tussen de 3 en 5 millimeter, te meten met de snaar ingedrukt op de laatste fret.

Gitaren en vooral basgitaren zijn behoorlijk zware instrumenten. Het is daarom van belang dat ze goed in balans hangen, zowel als je staand als zittend speelt.

10.

Dat een gitaar in de winkel niet lekker klinkt, hoeft nog niet te betekenen dat het geen goed instrument is. Veel gitaren hangen al lang in de winkel en hebben inmiddels dode en verroeste snaren.

11.

Als je een tweedehands instrument op het oog hebt, laat dat dan vóórdat je het koopt, door een deskundige keuren. Er kunnen (verborgen) gebreken in zitten, die soms de verkoper ook niet kent. (bron: www.popschoolmaastricht.nl)

Foto Toxic Merch: Koen Bauters

TIPS

g n i s i d n a h c r e m d Ban Wij herinneren ons nog één van onze eerste optredens: Pixies in de Brielpoort in Deinze. Een fantastisch concert! Helemaal in de ban van de stoom die Black Francis uit zijn muit perste, baanden we ons na de verpletterende doortocht een weg naar de uitgang, toen we plots een verkoopsstandje in de mot kregen: Tshirts, buttons, cd’s, posters, stickers ... hadden we toen genoeg centen gehad, we hadden alles gekocht wat er te krijgen viel. Ondertussen staat Pixies weer op non-actief, maar de merchandisingcarrousel blijft draaien. Ook minder bekende Belgisch bands beginnen stilaan de talloze voordelen van merchandising

te zien. Een goed en origineel uitgekiend merchandisingplan geeft je band niet enkel een identiteit, maar spijst ook de groepskas. Een beetje surfen op het net leert ons dat merchandising in België toch nog een beetje in de kinderschoenen staat. Los van wat witte raven gaat het er hier nogal bescheiden toe en kiezen Belgische bands voor de bekende gadgets als stickers, pins en buttons en een T-shirt. Poppunt wou wel eens weten wat er qua merchandising leeft in het poplandschap en onderzocht welke bands met leuke merchandisingideeën naar buiten komen, waar ze die halen en hoeveel alles kost en kan opbrengen.

Want, laten we eerlijk zijn: door de dalende verkoop van cd’s zijn bands genoodzaakt om ook op andere paarden te wedden. Een goeie merchandising is tegenwoordig een conditio sine qua non.

Identiteit: birds of a feather ﬂock together Waarom draagt de één een T-shirt van The Rolling Stones en de ander één van Battles, Mintzkov of Flip Kowlier? Ten eerste omdat ze de muziek graag horen, ten tweede omdat ze zich kunnen vereenzelvigen met de band, een bepaalde scene of een gedachtegoed: google bijvoorbeeld eens op ‘straight edge’ en lees hoe het idee van één man

duizenden jongeren heeft verbonden en dat nog steeds doet. Door een T-shirt te kopen, verbinden fans zich aan een identiteit en dat creëert een samenhorigheidsgevoel, een attitude van wij-tegen-de-rest. De hiphop-scene is daar tegenwoordig heer en meester in: T-shirts, petjes, horloges, bling bling, zonnebrillen, eigen kledinglijnen, schoenen ... tot valse tanden toe. Heck, Jay-Z heeft er een heel imperium mee uitgebouwd. Om maar te zeggen: merchandising kan big business zijn. Om het iets dichter bij huis te houden: check www.large.nl. Wil jij als band een T-shirt laten ontwerpen? Vooral doen! Maar wees origineel, want originaliteit en een gezonde dosis lef worden altijd beloond. Vergeet niet dat het vooral jongeren tussen 14 en 24 zijn die merchandising kopen. Nagaan wat er leeft in je doelgroep – wat hot en wat not is – is één stap. Je kan bijvoorbeeld de naam van je band op een T-shirt laten drukken, maar je kan uiteraard een bevriend graficus, tekenaar of schilder inschakelen die je een uniek ontwerp cadeau doet. Je hoeft je merchandising uiteraard niet te beperken tot een Tshirt, een poster, pins of buttons. Alles wat bedrukbaar is, komt in principe in aanmerking: agenda’s, flessen, pennen, pennenzakken ... Wees er maar zeker van dat als je merchandising niet enkel over de toonbank, maar ook over de tongen gaat, je binnen de kortste keren door je stock heen zit. Voor een band is niets zo cool als tijdens een concert in het publiek een paar tientallen T-shirts te zien met je naam op. Het spreekt voor zich dat je een beetje rekening moet houden met je publiek. “Ik denk dat het merchandisingverhaal voor iedere band anders is”, zegt Ava van Gentlemanagement (Gabriel Rios, A Brand, DAUU, Triggerfinger, Dez Mona ...). “Sommigen zijn helemaal niet merchandisinggericht, gewoon omdat hun publiek er de centen niet voor heeft of niet per se met een T-shirt van hun favoriete band wil rondlopen. Dan heeft het geen zin om daar echt mee bezig te zijn. Anders kan ook: Triggerfinger doet het qua merch bijvoorbeeld heel goed: ze hebben heel leuke producten en trouwe fans die hun spullen ook willen kopen.”

Je doel: het publiek “Ilona en ik beginnen aan het derde jaar merchandising voor Triggerfinger”,

zegt Patrick Simonis. “We zijn ermee gestart, omdat we het zonde vonden dat we na concerten vaak geen stand vonden waar we een T-shirt konden kopen. We hebben ons bij Triggerfinger aangeboden en zo is de bal aan het rollen gegaan. Zij bepalen wat er verkocht wordt en tegen welke prijs, al hebben wij wel wat inbreng: als iemand twee cd’s en een T-shirt koopt, kunnen we een korting geven. Verder houden we een administratie bij van wat aangekocht en verkocht wordt. Over de winst is ons weinig bekend, maar gigantisch is die niet: je verkoopt je spullen aan jonge mensen die niet veel geld hebben. Alle opbrengsten worden trouwens opnieuw geïnvesteerd.”

dat er zelfs geboden werd boven de prijs. Die dassen zijn nu echte collector’s items. Verder doen ook T-shirts het nog steeds goed, en jacks met lange mouwen, maar dan vooral ’s avonds en als het weer niet zo goed is.”

“Het mag allemaal niet te veel kosten”, beaamt Ava. “Voor A Brand hebben we een tijdje aanstekers verkocht, voor weinig geld, want die groep heeft een jonger publiek: ze willen wel iets, maar financieel moet het wel kunnen. Veel hangt af van het soort publiek waar je voor speelt: een band als Millionnaire verkoopt veel badges en T-shirts, maar dat is eigen aan een rockband. Daar moet je in je keuze van merchandising rekening mee houden.”

“Waar je altijd rekening mee moet houden, is dat je er staat als visitekaartje voor de band. Je moet dus te allen tijde vriendelijk blijven, ook als er lallende mensen voor je staan. Je moet er verder voor zorgen dat je er al vóór het concert staat, zodat mensen weten waar ze heen moeten als ze achteraf iets willen kopen. Zichtbaarheid is zeer belangrijk. We laten daarom ook onze lampjes aan tijdens het concert. Je kan de fans ook enthousiast maken en zeggen dat de mannen van Triggerfinger zélf naar de stand komen, voor handtekeningen: dat levert doorgaans extra verkoop op.”

“Vergeet ook niet dat je op grote festivals commissie moet betalen. Wij beslissen soms om er geen merch te verkopen, omdat we er zelf niets aan overhouden. Je moet rekenen dat fans van pakweg Triggerfinger op Pukkelpop niet per se voor die band komen, maar wel voor Muse en dan een Muse T-shirt kopen, omdat die band maar één keer per jaar naar België komt. Het heeft niet veel zin om tegen die internationale merch te ‘vechten’.”

Een zichtbaar standje Patrick: “Doorgaans neemt Triggerfinger een hele merch-flightcase mee. Daarnaast nemen we zelf een kistje mee met snoeren, licht, administratie ... Als we op een festival aankomen, is het vaak zoeken naar een standplaats: soms belanden we vlakbij het podium, soms staan we ergens in een uithoek van het festival, maar dan laat Ruben het publiek wel weten waar ze ons kunnen vinden.” “Wat het best verkoopt, zijn nog steeds de cd’s, maar het kan gekker. Bij de vorige campagne heeft de band een lot oude dassen gekocht en er hun eigen logo op laten stikken. Die zijn als zoete broodjes verkocht: ze gingen aan 8 euro de deur uit, maar kenden zoveel succes

“Zelf houden we aan ons merchandisingwerk niets over. Onze entree wordt betaald, het eten, drinken én het hotel als het nodig is; en we krijgen een kilometervergoeding. Afgelopen jaar zijn we meegegaan naar Parijs, Duitsland en Polen. Als het enigszins haalbaar is, proberen we erbij te zijn. Wat we doen wordt zeer gewaardeerd, maar het blijft een hobby. Rijk word je er niet van.”

Beken kleur “De grootste tendens is dat de bands het in het begin toch kalmpjes aan doen: een éénkleurendruk T-shirt”, zegt Barbara van Toxic Merge. “Beginnende bands beschikken vaak niet over een groot budget, vandaar dat wij een starterpakket aanbieden: 30 kwaliteitsT-shirts voor 150 euro, inclusief BTW en verzending. Ze mogen de kleur kiezen, de maten, en het merk van T-shirt. Met het geld dat ze daarmee verdienen, kunnen ze hun volgende order plaatsen. Het heeft geen zin om meteen truien, pins, buttons en plectrums te bestellen, want als band heb je uiteraard een publiek nodig dat je merchandising koopt.” “Bands die al wat groter zijn, kiezen ervoor om ook truien te laten drukken met verschillende designs, schakelen een vormgever in, bestellen een banner. Wij zien kleine groepen evolueren aan de hand van hun merch: de grootte van hun bestelling is recht evenredig met hun succes.” “Als een band bij ons bestelt, dan doen we iets meer dan louter

PopPun

drukken: we zorgen er ook voor dat de merchandising op de juiste plek terechtkomt. Wij werken hoofdzakelijk met Amerikaanse bands: voor hen is het een stuk goedkoper om alles hier te laten maken en vanuit ons bedrijf te laten opsturen naar de plaats waar ze spelen.”

“Wij wilden eens wat anders”, zegt Pieterjan van Madensuyu. “Iedereen biedt T-shirts aan; ik vind dat een merchandisingstand moet prikkelen. De keuze voor dat bouwgereedschap sloot nauw aan bij wat we toen deden: we werkten toen zelf regelmatig in de bouw. Een zeer goede vriend van ons is toen overleden. Hij was een fantastische kraanman en mens. Vandaar dat we de ep met slijpschijf en betonijzer als een soort eerbetoon aan hem hebben gemaakt. En daaruit vloeiden de andere merchandisingideeën. Die potloden hebben we eerst zelf gemaakt. Eerst naar een doe-het-zelfzaak voor een paar bakken potloden in promotie en daar dan met behulp van afplaktape en een spuitbus goudverf de naam Madensuyu op aan gebracht. Enorm veel werk, want we konden maar drie potloden per uur maken. We hebben er dan 25 meegenomen naar een optreden en tot onze verbazing zaten we meteen door onze stock. Op drie minuten tijd waren al die potloden weg. Toen hebben we het plan opgevat om de potloden te laten bedrukken; we zagen het niet meteen zitten om er zelf weken mee bezig te zijn. We zijn naar een bouwbedrijf gestapt en hebben ons idee uitgelegd. Die mensen waren stomverbaasd, want een band die zijn naam op vouwmeters en potloden gedrukt wou zien, neen, dat was hen nog nooit overkomen.” Weet je nog aan hoeveel je die potloden gekocht hebt en of je er iets aan de verkoop overgehouden hebt? Pieterjan: “Ik denk dat we ze aangekocht hebben voor een halve euro en verkocht voor twee. We hadden winst, maar op 25 stuks is dat uiteraard niet veel. We hebben toen wel besloten om merch te laten maken, maar dat betekende dat we rekening moesten houden met een minimumafname van 2.200 potloden en 350 vouwmeters. Gigantisch veel, dus. Toen ik die potloden ging afhalen en mijn hand in de doos stak, kwamen ze tot aan mijn oksels! Nu krijgen mensen een gratis potlood als ze een cd of een T-shirt kopen. Ik moet eerlijk zeggen dat we geen winst gemaakt hebben. We hebben vooraf wel berekend wat de

Foto Toxic Merch: Koen Bauters

Vouwmeters en potloden

verkoopprijs moest zijn, om er toch iets aan over te houden, maar die bedragen lagen veel te hoog: voor een potlood moesten we 3 euro vragen en voor een vouwmeter 8 euro; dat was echt te veel. Nu gaan ze van de hand voor respectievelijk 1 en 3 euro. We hebben ook eventjes slijpschijven verkocht, maar dat was meer een ludieke actie.” Nog andere ﬁjne merchandising ideeën? Pieterjan: “Uiteraard, voor onze volgende cd. Maar ik ga ze niet verklappen, want ik weet uit ervaring dat anderen ook zitten te wachten op leuke ideeën. Stijn en ik praten er veel over: wat voor ons belangrijk is, is dat het een leuk extraatje is, dat onze fans iets unieks krijgen. Het gaat ons niet om de centen, want ik denk dat je pas winst kan maken als je echt grote hoeveelheden begint te verkopen. Een groot merchandisingbudget hebben we niet. Nu ja, wij hoeven met niemand rekening te houden; als we zin hebben om iets zots te doen, doen we het gewoon. Ik krijg daar ook wel een kick van: ik werk zelf af en toe op een bouwwerf en als ik iets kan afmeten met mijn eigen vouwmeter vind ik dat toch wel cool.”

Jullie verkopen ook T-shirts ... Pieterjan: “Ja, en dat hadden we financieel niet zo goed uitgekiend: onze eerste T-shirts kostten 14 euro, wat ik zelf te veel vond. Dat kwam doordat we met een dure firma werkten en vooral omdat we driekleurendruk wilden; we hadden een leuk ontwerp, maar die drie kleuren bleken toch duurder dan verwacht. Nu ja, ik denk niet dat er nog zo veel merchandising gekocht wordt; ik zie het alvast veel minder dan vroeger. Maar ik was wel zeer trots toen ik tijdens het concert van Battles in de AB iemand zag lopen met een T-Shirt van Madensuyu. Ik ben toch meteen glunderend achter die kerel gaan staan en ik heb er eens goed aan geroken.” Sven De Potter Meer info over band merchandising vind je in de Rubriek Popadvies, verder in dit magazine.

Links

www.toxicmerch.be www.large.nl www.madensuyu.be www.popshop.be

PopPunt ad 12-2007.QXD:PopPunt ad 12-2007

30-10-2007

17:09

Page 1

ELLO MOBILE STELT VOOR:

DE NIEUWE LIJN VAN LA FILLE D’O Murielle Scherre. Lingerieontwerpster & overtuigd Ello-gebruiker

Sinds ik bel met Ello Mobile, doe ik elke dag iets goeds. Zonder dat ik daar in mijn portemonee iets van merk. Laat andere gsm-operatoren je niet langer aan het lijntje houden met promo’s en prijzen. Kies zoals ik voor Ello Mobile en steun 8 milieu- en ontwikkelingsprojecten met elk gesprek en sms’je.

OVERSTAPPEN ZONDER KATER

Foto: Alex Salinas

De eerste 100 straffe bellers die nu een Ello Mobile-abonnement nemen, krijgen er “Kruisverhoor”, het nieuwste boek van Murielle Scherre én een exclusieve evidence bag vol goodies gratis bovenop. Meee-ow zeg!

SWITCHEN NAAR ELLO? NIET VOOR PUSSY’S. WWW.ELLO-MOBILE.BE/LAFILLEDO

Foto Moogsta: Koen Bauters

DOSS IER

Een poosje geleden organiseerde Poppunt samen met Reggae Geel de eerste echte reggaewedstrijd in Vlaanderen: Catch a Mic. We gingen op zoek jong reggaetalent van eigen bodem en het werd een onverhoopt succes. Reggae leeft, zoveel is duidelijk! Een mooi moment om eens te focussen op de geschiedenis van het genre hier bij ons. “Om het verhaal van de reggae in Vlaanderen ietwat te situeren, moeten we terugkeren naar het Antwerpen van eind jaren ’70”, zegt Karel Michiels, notoir reggaespecialist en journalist bij De Standaard. “Voor de geschiedenis van het genre verwijs ik graag door naar www.

reggae.be, een portaalsite voor all things reggae.” Ons onderzoek werd verder gestoffeerd met aangename babbels met Moogsta (tot voor kort TMF Coolsweat veejay én jurylid van de Catch a Mic) en Stef van Bong Productions sound system en medeorganisator van Reggae Geel. Drie mannen met kennis van zaken.

Een brokje vaderlandsche reggaegeschiedenis Karel: “Je kan stellen dat reggae in België is beginnen leven eind jaren ’70, ten tijde van de reggaewinkel Rasta Connection aan het SintJansplein in Antwerpen, in die tijd ook

het centrum van de punkbeweging. De winkel verhuisde later naar de Ernest Van Dijckkaai, waar de tot Rasta Snack Attack omgedoopte bistro met platenwinkel en videogamezone uitgroeide tot de belangrijkste ontmoetingsplaats van de eerste generatie Antwerpse reggaefans. Na die winkel is er op de Stadswaag een club gekomen, Music Station Import, van Brent Clarke, die vroeger nog met Bob Marley heeft gewerkt. Daar lag het epicentrum van de reggae in België. Je had toen ook al een aantal sound systems, die ontstaan waren in het Jamaica van de jaren ’50. In Vlaanderen had je er niet echt veel, Er was Professor Cat, die nu het oudste

reggaeprogramma in Vlaanderen host, op Radio Centraal. Wie ook belangrijk geweest is in de ontwikkeling van de scene is 5voor12, omdat zij in de jaren ’80 in Hof ter Lo begonnen zijn met het organiseren van reggaeconcerten. De zaal kreeg toen zelfs de naam ‘reggaetempel van België’.” “Ik schreef toen al voor De Morgen. Eigenlijk was ik in al die jaren de enige journalist die over reggae schreef, eerst voor De Morgen en later voor De Standaard. Eind jaren ’80 hebben we het eerste reggaemagazine uitgegeven: Riddim. We hebben het een nummer of zes volgehouden, maar toen werd het duidelijk dat reggae underground was: noch de adverteerders, noch de platenfirma’s hadden er veel oog voor. De laatste jaren is dat wel veranderd, omdat een aantal kleine platenmaatschappijen opgekocht werden door majors en sommige artiesten betere contracten kregen. Later, eind jaren ’90, zijn we met een tweede magazine gestart, Rockers, een blad dat al langer bestond, maar dat we wat opgewaardeerd hebben. Daar zijn een veertiental nummers van verschenen.”

Roots vs. dancehall Karel: “In die periode merkte ik een breuk in de scene: je had de eerste, oudere generatie die was opgegroeid met de rootsreggae – Bob Marley en consorten – en de nieuwe generatie, die vooral ging voor dancehall en ragga. Eind jaren ’80 begin jaren ’90 zijn veel jongeren met sound systems gestart: de grootste was Fiji Sound uit Antwerpen. Die hadden hun eigen installatie, naar aloud Jamaicaans recept. Ondertussen zijn er veel meer, waarvan Bong Productions uit Geel een van de bekendste is. Er is ook nog de Far West Crew, die de pure Jamaicaanse stijl spelen en het Jamaicaans patois zeer goed beheersen. Ook Civalizee Foundation is heel bekend.” “Wat concerten betreft, scoren de rootsreggae optredens ook nog altijd, ook al omdat er nu wat een revival aan de gang is van rastareggae nieuwe stijl. De meeste artiesten beperken zich niet langer tot één genre, omdat ze zo een breder publiek bereiken. Je kan wel stellen dat de oudere reggaeliefhebber niets moet hebben van de nieuwe muziek, die vanuit Jamaica komt overgewaaid.” “Als we het hebben over commerciële reggae, mogen we de Skyblasters niet

Reggae

Vlaanderen vergeten, de band die in België op commercieel gebied het verste geraakt is. Zij stonden eigenlijk helemaal los van de scene en speelden reggae à la Bob Marley. Wat veel mensen trouwens niet weten is dat Bob Marley zélf pas na zijn dood bekend geworden is. Hij wordt nog altijd zeer gerespecteerd, maar speelde niet de reggae zoals die toen in Jamaica gemaakt werd. Hetzelfde verhaal krijg je nu met de dancehall: als je iemand als Shaggy hoort, wijkt dat toch wel fel af van wat ze in Jamaica draaien. Nu ja, ik ben fan van commerciële reggaegroepen als The Skyblasters of UB40, omdat ze een hele hoop mensen reggae hebben leren kennen.” “Er bestaat uiteraard nog veel interesse voor rootsreggae, ook bij jongeren die doorgaans naar dancehall luisteren. Als een groep als Burning Spear – toch één van de grote klassiekers – naar Couleur Café komt, dan gaat de tent steevast uit zijn dak. Terwijl die mannen al dertig jaar dezelfde nummers spelen. Of kijk naar dub: ontstaan in Jamaica in de jaren ‘70, vooral om de dj’s hun ding te laten doen, maar dub heeft zich vooral buiten Jamaica ontwikkeld. Daar wordt nu nog nauwelijks dub gemaakt. Ik loop veel jonge gasten tegen het lijf die me iets laten horen waarvan ze denken dat het nieuw is, maar eigenlijk dateert het uit die periode. Reggae heeft iets tijdloos, vind ik. Zowel wat de muziek als de stijl betreft. Wie al lang naar reggae en aanverwanten luistert, ontdekt dub in veel andere muziek: drum ’n’ bass, Massive Attack, jungle, ambient,

triphop... toen wij dat voor het eerst hoorden in de jaren ’90 dachten we dat het een nieuw soort dub was.”

Typische Belgische stijl Karel: “De debuut-cd van Uman, die vroeger nog bij De Puta Madre gespeeld heeft, kun je de stempel Belgische reggae geven. Op zijn plaat hoor je een beetje Brel, accordeon, bandoleon ... Hij noemt het zelf reggae van hier, van hem. Je hebt verder ook nog Savannah Station, maar die lijken nogal op Sergeant Garcia, die ook wat latin in zijn set integreert; het staat wat af van reggae, maar het klinkt wel goed.” “In de jaren ’80 draaiden wij rub-a-dub, de reggae die toen nieuw was. Pas later hebben we via de reggaegeschiedenis de roots ontdekt. Ik denk dat dat nog steeds het geval is: de nieuwe generatie leert via de muziek van vandaag de artiesten van vroeger kennen. Het gros van de nummers die nu gemaakt worden, is nog steeds gebaseerd op riddims uit de jaren ’60 en ’70. Een riddim wordt soms tweehonderd keer gebruikt, door steeds wisselende artiesten. Aangezien elke nieuwe lichting gaat zoeken in het verleden, worden ze als ze wat ouder worden rootsreggaefans. Dat zie je trouwens ook op optredens: de leeftijd van de bezoekers verschilt nogal. Ik sta daar soms tussen gasten die bij wijze van spreken mijn kleinkinderen kunnen zijn.” “Reggae blijft underground: volgens 5voor12 bestaat de scene uit zo’n 4.000 mensen. Veel is dat niet. Naar reggae Geel komt wel meer volk, maar daar zitten een pak buitenlanders tussen. Ik denk dat het een substroming zal blijven omdat de grootste Jamaicaanse sterren nog steeds rebellen zijn, die altijd weer maatschappelijke thema’s aanklagen waar de grote massa het niet mee eens is. En je mag uiteraard de ‘ganja’ niet vergeten, die toch wel onlosmakelijk verbonden is met reggae.”

Bong going strong Stef: “Bong Productions sound system is al twaalf jaar bezig. Voor ons had je onder andere nog The Daktari sound sytem, Back to Bass en Boombastic. Samen met Bong Productions ontstond in de jaren ’90 in Antwerpen de Far West Crew. Ondertussen bestaan er in België een stuk of vijftig zestig sound systems.” “Onze eerste MC is overgestapt naar

ctions: J

Dub plates Stef: “Zeer belangrijk voor de sound systems zijn dub plates: je laat een artiest een aangepaste versie inzingen van één van zijn bekende nummers. Bij Bob Marley zou dat bijvoorbeeld ‘No Bong Sound, No Cry’ kunnen geweest zijn. Die platen zijn dan exclusief en je kan ermee uitpakken tijdens sound system clashes. Onlangs hebben we er een aan Shaggy gevraagd. Normaal gezien vraagt die per dub plate 1.000 dollar, maar aangezien de dollar zo laag staat kwam het op een aanvaardbare 600 euro. We hebben een paar goeie contacten in Jamaica zelf. Mensen die er in een studio werken, laten ons weten wie er komt opnemen. Dan sturen we wat riddims op, tunes en lyrics die we nodig hebben. We storten het geld via Western Union en dan wordt ons de vinylversie opgestuurd, of mp3-splits, waarbij de muziek en de lyrics apart staan, zodat we ze later zelf nog kunnen bewerken.” “Er zijn sound systems die 500 euro neertellen voor een plaatje dat ze maar één soundclash-ronde gebruiken”, zegt Moogsta, alias Michael Lecocq, ex-TMF Coolsweat veejay en absolute dancehall fan. “Als het artistiek goed zit, gaat het publiek helemaal uit de bol en zal ook de jury er oren naar hebben. Ik denk dat er nog sound systems zijn die dub plates liggen hebben van Bob Marley.” “Wij hebben ook aan Shabba Ranks gevraagd iets in te zingen, maar dat blijkt een zeer moeilijke mens om mee af te spreken. Als je van hem een goeie dub plate te pakken kan krijgen, dan is het wel meteen wereldklasse. Barrington Levy staat ook nog op het verlanglijstje, maar nu zijn we vooral aan het focussen op Foundation artiesten, die oude gasten van de Studio One tunes. Die mannen blijven natuurlijk niet leven en hun stem blijft ook niet goed. Ik zou graag Alton Ellis op dub plate gecut hebben. Zeven jaar geleden wilden we Dennis Brown

ng Produ Foto’s Bo

een reggaeband, Bandulu Business, en speelt er nu samen met onze nieuwe MC. Verder heb je nog The Rastronauts, met verschillende mensen van Reggae Geel, Panache Culture, Jahman ...”

cutten, de crown prince of reggae, maar een week voor we onze tune besteld hadden, is die man aan aids gestorven ... zeer jammer.” “Wij spelen alles door elkaar: roots, dancehall, foundation roots, new roots, tunes van Studio One uit de jaren ’60 ... alles behalve dub. Er bestaan ook sound systems die enkel dub of dubstep spelen, maar veel zijn er niet. Wij trachten verscheiden te draaien, naargelang het volk dat naar de feestjes komt. Voor sound systems is het alvast makkelijker om aan de bak te komen dan voor een klassieke reggaeband, omdat ze goedkoper kunnen werken. We moeten minder rekening houden met PA-opstellingen, podium, crew ... Bovendien spelen we meestal voor een klein publiek, want echt groot is het wereldje niet. De toegangsprijzen liggen ook een pak lager dan in andere scenes.”

Sound system set up Stef: “De meeste set ups bestaan uit drie mensen, wij doen het met twee. De mc – Master of Ceremony of Mic Chatter – hypet de muziek en doet aankondigingen. Ikzelf ben de selector: ik kies de platen en mix. Bij Civalizee Foundation werken ze met een een selector, die de platen aangeeft aan de dj, die ze mixt. De mc zet het volk aan het dansen.

De crowd Moogsta: “Wat het meest leeft bij de jeugd zijn de dancehall-evenementen, Dancehall is zowel wat de artiesten als de sound systems betreft de meest dansbare reggae-variant. Onlangs vond er in Antwerpen een heel leuk feest plaats, met o.a. één van de grootste sound systems ter wereld, het Japanse Mighty Crown. Die feestjes zijn echt fantastisch: elke sound system brengt zijn eigen massive mee, een achterban of supportersploeg die hen komt aanmoedigen. Het kan er soms heel wild toegaan, maar wel allemaal in een sfeer van peace and unity. One Love, hé. Er is altijd enorm veel ambiance: als de massives samenkomen, brengen ze

talloze attributen mee om hen mensen aan te sporen: ﬂuitjes, toeters, bellen, vuurwerk ...” Sven De Potter

De belangrijkste exponenten Civalizee Foundation Far West Crew Bong Productions Uphill Sound Massive Sound Ivory Sound Juggling Discotheque Skanking Rebel

CY Links www.reggae.be CMY www.reggaebel.com www.irielion.com/irie K http://royalsound.proboards29.com/index. cgi?board=table&action=display&thread=11 70790711 - myspace.com/beljammassive www.petrolclub.be - myspace.com/ petrolreggae www.vaartkapoen.be myspace.com/bigupradio_usa myspace.com/raggamagazine www.reggaesundance.nl

Belgische artiesten: myspace.com/umanmusic myspace.com/undefinedsite myspace.com/messenjahbrugge myspace.com/dicashﬂow myspace.com/laweedfamily myspace.com/manifestbigbang Belgische sounds: www.civalizee.com - myspace.com/civalizee www.myspace.com/bongproductions www.uphill.be - www.fmbrussel.be/ programmas/uphill_sound_station.aspx myspace.com/soundforthefuture myspace.com/massivesoundktown myspace.com/skylarkinsound Internationale sounds: myspace.com/supersonicsoundsystem myspace.com/sentinelsoundsystem myspace.com/soundquake myspace.com/davidrodigan myspace.com/saxonsound

VANAF NU

WIN TOT

2.000 PER MAAND, LEVENSLANG

CMY

www.winforlife.be

KRAS DE GOEIE KANT VAN HET LEVEN

u o c n o c ck

Ro 100%

s m a a l V t rs Oos

PU O P : R U PU

ERE D N A A L OOST-V

ber nt) m e c e d 1 • zateredratgzaal Vooruit (Ge conc

www.oost-vlaanderen.be

n 8 boeke 0 0 2 f a n dies je va a ‘subsi ten kan i s v i l s a j i n r fi p De lige r n voorde Surf naa tegen ee laamse bands’. t-V aan Oos ren.be e d n a a l V stiek www.Oo k onder popmuz j en ki

dienst Kunst & -cultuur (09 267 72 00) & dienst Welzijn – jeugd (09 267 75 94)

o op cours.be meer inf ams Rockcon st-Vla www.Oo

dienst Kunst & -cultuur (09 267 72 00) & dienst Welzijn â&#x20AC;&#x201C; jeugd (09 267 75 94)

Hong Kong Dollar Foto Koen Bauters

Jim Cole Foto Koen Bauters

POST ER

Jim Cole Leden

Jim Cole (gitaar, zang) - Hans Ijzerman (toetsen) - Steven Van Loy (bas) - Bruno Ravelingien (gitaar) - Jasmine Tomballe & Steve Kashala (backings)

Contact

Bookings: Evil Penguin Bookings - ellen.ongena9@telenet.be / 0486-82 62 80

In een notendop Foto: Koen Bauters

“Jim Cole is herrezen uit de asse van Dijenik”, aldus Jimmy Colman, frontman van de band. “In 2003 is die groep gestopt. In 2004 ben ik gestart als Jim Cole, met singersongwriternummers, maar ik zat al snel in het vaarwater van Venus in Flames en consorten. Toen is één van mijn nummers, ‘Coming Down’, wel op de Demopoll compilatie terecht gekomen. Het is pas sinds 2005 dat ik me ben beginnen toeleggen op een ietwat ander concept. Ik heb een band verzameld en onze sound is helemaal veranderd: het klinkt nu allemaal iets vrolijker, funkier, meer up-tempo en minder melancholisch. Ik heb de laatste jaren veel naar oude soul en funk geluisterd, en dat heeft zijn sporen nagelaten in de sound.”

Wapenfeit

“In 2004 was er de gouden demo en daarna de eerste single ‘Coming Down’. We hebben met Jim Cole de halve finales van het OVRC gehaald, de EA-band slam, Suikerrock en de Kraakpandsessie in de Handelsbeurs. Niet zo lang geleden zaten we in de Provincieshow op Eén en sinds kort worden we endorsed door 55DSL, een submerk van Diesel dat zich toespitst op urban music. We hebben ondertussen nog drie singles gereleaset: ‘So Am I’, ‘Things’ en ‘Goodbye’.”

Poster

Links

www.jimcole.be

Hong Kong Dollar Leden

Ben Van Camp (gitaar, zang) - Luc Vermeir (toetsen, backings) - Matthias Debusschere (bas) - Maarten Flamand (gitaar) - Esther Lybeert (backings, percussie)

Contact

jean-marc@manitoba-music.com

Wapenfeiten

Hong Kong Dollar bestaat amper een jaar, maar kan wel al terugblikken op een rijk gevuld en benijdenswaardig muzikaal parcours. “Vorig jaar werden we geselecteerd voor Bilbaorock, de Europese muziekwedstrijd die een paar jaar geleden gewonnen werd door Absynthe Minded. En dit jaar waren we te gast op Diesel:U:Music, een wedstrijd in Londen voor ongetekende bands. Dat waren toch alvast de hoogtepunten. En binnenkort staan we in de Gentse Handelsbeurs. Het loopt dus wel lekker.”

Foto: Koen Bauters

In een notendop

“Hong Kong Dollar is mijn geesteskind”, aldus Ben Van Camp. “Ik speel al muziek sinds mijn vijftiende, heb in duizend-en-één bandjes gespeeld, maar met Hong Kong Dollar heb ik het gevoel de juiste vorm en de juiste muzikanten gevonden te hebben. Het heeft een tijdje geduurd, maar nu gaat het goed vooruit. In de huidige bezetting bestaan we een jaar. Met Luc Vermeir speel ik al langer samen, maar sinds de komst van Jakob (Nachtergale, zie ook Absynthe Minded, red) op drums heeft de band zijn definitieve vorm gevonden. We hebben nog geen cd of ep uit, maar zijn daar wel druk mee bezig. In het voorjaar zou er alvast een single moeten verschijnen.”

Sven De Potter

Links

myspace.com/hongkongdollartheband

PORT

De emoties van

José González “Gevoel is belangrijker dan perfectie.” Hoe José González omschrijven? Als de zanger van dat reclamefilmpje met de kleurrijke botsballetjes? Nee, dat is de Zweedse Argentijn – of omgekeerd – te weinig eer aandoen. Toch betekende die commercial, met het dromerige nummer ‘Heartbeats’, zijn grote doorbraak. Onlangs verscheen ‘In Our Nature’ de opvolger van zijn succesdebuut. Poppunt sprak met José González op de persdag in Brussel.

Hoe moeilijk is het om anno 2007 enkel en alleen met een akoestische gitaar je ding te doen? Of lijkt er voor jou geen verschil met pakweg 1977? José: “Daar heb ik eigenlijk nog niet echt bij stilgestaan. Ik zie wel veel muzikanten om me heen die solo spelen, maar vaak met loops werken. Ze willen op hun eentje een zo rijk mogelijk geluid scheppen. Dat pad probeer ik niet te bewandelen. Ik doe het liever traditioneel.” Zie je het breekbare nooit als een nadeel? Neem nu de jongste editie van Pukkelpop, waar de set van CocoRosie moest opboksen tegen alles wat tegenwoordig punkdance heet. José: “Het is niet echt een nadeel. Wanneer je afwijkt van een heersend patroon, hebben de mensen iets om over te praten. In mijn geval gaat het om een kerel die helemaal alleen met een gitaar het podium opklimt. Goed, wanneer je op een festival speelt, moet je het volume verhogen en dat zorgt bij nylonsnaren voor een beroerd geluid. Ik ben erg afhankelijk van het geluid. Bij een laag volume komt mijn muziek net het best tot zijn recht.” Onlangs opgevangen over singersongwriters: het zou een logische keuze zijn omdat je dan je lief niet kan kwijtspelen aan de drummer. José: “(lacht) Het is in elk geval zo dat het leven op tournee dan een pak simpeler is. Alleen al omdat je geen gigantische backline hoeft mee te sleuren.” Even over naar je jongste album. Wat zeg je tegen de mensen die ‘In Our Nature’ onderling inwisselbaar vinden met ‘Veneer’‘? José: “Ik heb geprobeerd om hetzelfde geluid te bewaren zodat je opnieuw voelt dat het gaat om een plaat die door iemand alleen op een kleine kamer is opgenomen. Deze keer heb ik wel voor meer ruwe kantjes gezorgd. Ik heb in de studio meer analoog gewerkt, minder met de computer. Voor een buitenstaander is er misschien geen verschil, maar voor mij klinkt de plaat zelfs wat bombastisch.” De grote inspiratie voor deze plaat zou het boek ‘The God Delusion’ van Richard Dawkin zijn. Leg eens uit. José: “Het boek staat erg kritisch tegenover alle vormen van religie. Maar dat was niet de enige reden waarom ik het las. Ik wilde mijn Engels verbeteren, een rijkere woordenschat leren. Dus

greep ik vaak naar filosofisch of politiek getinte boeken. Zo kwam ik bij religie uit. Het nummer ‘Abram’ op deze plaat is daar een concreet gevolg van. Vanuit die oerfiguur vertrekt zowel het jodendom, het christendom als de islam, maar het zijn drie verschillende religies geworden met alle gekende gevolgen, zie je.” Dat lijkt voer voor een andere discussie. Waarom zou je jouw Engels willen verbeteren? Accenten of een eigen stijl hebben toch een meerwaarde? José: “Dat weet ik, het is geen cruciaal punt. Maar het maakt alles een stuk makkelijker wanneer je zowel de taal als het gitaarspelen perfect onder de knie hebt.” Ben je een perfectionist? José: “Ergens wel. Ik ben in elk geval erg zelfkritisch. Anderzijds mag het voor mij niet té perfect zijn. Ik vertaal mijn teksten rechtstreeks van het Zweeds naar het Engels en weet dat er daarbij best wat fouten kunnen insluipen. En ook op mijn gitaarspel valt heel wat aan te merken. Maar uiteindelijk is dat niet het belangrijkste. Het juiste gevoel krijgen en oproepen is voor mij belangrijker dan perfectie.” Je bent van opleiding researcher in de biochemie. Bestaat er een link met muziek maken? José: “Dat zou kunnen. Ik ga erg methodisch te werk. Muziek maken is voor mij vaak zwoegen. Dat probleem hebben geboren muzikanten blijkbaar niet. Bij hen is het meestal een kwestie van sit down and play. Dat probeer ik soms, maar het lukt me zelden. Je kan gitaar leren spelen, maar dat wil niet zeggen dat je ook muziek kan maken. Ik voel me nog altijd geen singer-songwriter. Wat ik nu doe, is gewoon mijn vorm van expressionisme. Het is iets waarop ik kan terugvallen, iets wat me een aangenaam gevoel bezorgt.”

José: “Ja, en dan kom ik weer bij dat expressionisme uit. Het gevoel in muziek bepaalt voor mij werkelijk alles.” Op je setlist staan behoorlijk wat covers. Live breng je ‘Love Will Tear Us Apart’ van Joy Division. En na ‘Heartbeats’ van The Knife probeer je het nu met ‘Teardrop’ van Massive Attack. Waarom juist die nummers? José: “Simpel: het zijn gewoon heel mooie, sterke nummers die ik zelf wilde spelen. Meer zit er echt niet achter.” Wist je trouwens dat het Belgische meisjeskoor Scala een hitje had met jouw versie van ‘Heartbeats’? José: (denkt lang na) “Ja, die versie heb ik wel eens gehoord: pretty funny. (lacht)” Is ‘Heartbeats’ een nummer dat je achtervolgt? José: “Daar wil ik niet te negatief over doen. Het is gewoon logisch dat een cover je meer bekendheid bezorgt dan een eigen nummer. Ik zei het net al: in de eerste plaats gaat het om een heel sterk nummer. Bovendien valt zo’n cover meer op. Voor mij zat er geen strategie achter, dus hoef ik me daar niet slecht over te voelen. En ik ben ook niet wild van reclamefilmpjes. In dit geval veranderde die commercial mijn muziek niet, die bleef voor zich spreken. Straks zullen de mensen dat filmpje misschien vergeten zijn, maar het liedje niet. Waarom me daar druk in maken?” Dominique Piedfort

Links

www.jose-gonzalez.com myspace.com/josegonzalez

Perfectie in muziek kan soms behoorlijk saai zijn. José: “Klopt. Dat gevoel heb ik vooral bij popmuziek die soms te perfect of te koud klinkt. Vaak is er volgens mij bij die muzikanten ook een te grote kloof met waar ze echt voor staan.” Ben je daarom begonnen met punkmuziek?

RAP PORT

Jan Van Biesen

netmanager bij Studio Brussel

“Elke dag Champions League” – en dat roept heel wat vragen op. Binnen die nieuwe context moeten wij ons positioneren en te weten komen hoe we er het best op inspelen, zowel qua content als qua platform. En het liefst op een manier dat we ons publiek blijven aanspreken en het een beetje aantrekkelijk kunnen houden. Bovendien zijn we het als Studio Brussel aan onszelf verplicht om het spannend te houden en met verrassende dingen op de proppen te komen. Maar zo blijft het wel boeiend! Ik zie het als een voetbalploeg die elke dag een Champions League wedstrijd moet spelen.” Het lijkt me ook moeilijker om netmanager te zijn bij een zender die zijn nek uitsteekt, dan bij een zender waar alleen maar hits gespeeld worden. Jan: “Dat denk ik ook. Als pakweg Donna of Q-Music zijn doelpubliek bereikt, is de missie volbracht. Pas op, ik wil dat niet minimaliseren, hé. Maar wij leggen de lat iets hoger: we experimenteren, we nemen risico’s. Als je ziet dat we bij Stubru toch een aantal trends gezet hebben in het radiolandschap, die navolging krijgen bij andere zenders – ik denk bijvoorbeeld aan onze website – denk ik dat we mogen stellen dat het goed marcheert.”

Foto: Koen Bauters

Sinds het begin van dit jaar is Jan van Biesen netmanager bij Studio Brussel, een nieuwe stap in een rijk gevulde carrière als dj, radiomens en music lover tout court. Een babbeltje met de baas van Stubru, over zijn job en wat er bij komt kijken. Een netmanager, wat doet die precies? Jan: “In tegenstelling tot wat de term laat vermoeden, heeft de inhoud van mijn job niet veel te maken met pakweg die van manager van een koekjesfabriek. Samengevat: ik ben verantwoordelijk voor het aanbod op Studio Brussel, en dat is veel meer dan wat je op de radio te horen krijgt. Het heeft bijvoorbeeld ook te maken met de manier waarop we ons via internet profileren.”

Je doet dit nu al een jaar. Bevalt het je? Jan: “Zeker, vooral omdat ik er mijn twee dada’s kan combineren: radio, wat ik een fantastisch medium vind, en muziek, wat altijd al mijn grote passie geweest is. Een radiozender als Studio Brussel is méér dan muziek: er is ook een sociale dimensie, een element taal, een heleboel dingen in feite.” Ik denk dat de job van netmanager van Studio Brussel er twintig jaar geleden heel anders uitzag, gezien de razendsnelle evolutie in de communicatietechnologie. Jan: “Klopt, de media zijn wat op hol geslagen. Er is internet: een verregaande digitalisering – zeker ook in de muziek

Iets anders: naast netmanager van Studio Brussel ben je ook nog altijd een veelgevraagd dj, en bovendien ook nog eens vader van twee kinderen. Valt dat eigenlijk te combineren? Jan: “Nee, allemaal heel ongezond. (lacht) Ik hoop dat ik het nog een tijdje kan volhouden. Maar het is natuurlijk mijn passie, en dan kun je je grenzen een beetje verleggen. Mijn leven is ondertussen wel één heel grote jetlag. Als dj heb ik het in België, Nederland en zelfs Noord-Frankrijk allemaal wel een beetje gezien, maar ik doe het nog altijd heel graag. Op het moment dat ik het niet leuk meer vind, stop ik er meteen mee.” Voor de rest nog grote dromen? Jan: “Een keer acht uur kunnen slapen!” Filip Leloup

Links:

www.stubru.be

”

Foto: Ko

en Baute

JONGE WOLVEN

The Galacticos Geen opwelling die direct voorbij is De wolven van dit magazine zijn wel erg jong, amper 17. Ze wonen en repeteren in het muzikale broeinest Hasselt en leerden de stiel van muzikanten uit El Guapo Stuntteam en Shameboy. Het viertal heeft gouden medailles van Demopoll en Scolarta op zak en mocht op de laatste Muzikantendag een dag lang zijn ding doen in de KBC Demostudio. Zet hen dus niet zomaar bij de schapen! Ze spelen vrolijke poprock die snel wordt vergeleken met Weezer. The Galacticos, ook wel bekend als el sympathicos, zijn drie vrienden die elkaar al van in de wieg kennen en één ding gemeenschappelijk hebben: een ontzettend groot gevoel voor humor.

“Waar we nog aan moeten werken? Aan niets. We zijn perfect maar de wereld is nog niet klaar voor ons. (lacht) Neen, het zou wel strakker mogen. We kunnen ons instrument zeker nog beter leren beheersen. Toch zijn we trots op de muziek die we maken. Het klinkt goed maar het kan altijd beter. Het is ook belangrijk dat je goede nummers blijft schrijven: een song mag geen opwelling zijn die direct voorbij is. Ik denk dat we nog iets vaker moeten optreden zodat we daar meer in groeien. We blijven ons dus inzetten en dan springen we automatisch wel een niveau hogerop zeker?”

Amerika

Thibault (zanger-gitarist): “Ik weet niet goed waar men dat vandaan haalt, ik heb dat ook wel eens gehoord. Ik denk dat ze het ooit eens hebben gezegd in de MOD omdat we zo’n vriendelijke jonge gasten zijn. (lacht) We gaan daar vaak naar concerten, maar onze echte thuisbasis is de Gelatinefabriek. Daar repeteren we, naast groepen als Coem en Fence.”

“De optredens komen in vlagen binnen. We hopen dat er na Limbomania nog meer uit de bus komt maar we wachten wel af hoe het verder verloopt. Dankzij Poppunt en KBC kunnen we in elk geval al een support spelen in de AB. Qua vooruitzicht kan dat tellen! En verder ... Amerika lijkt wel leuk (mijmert): touren in een busje waar we net allemaal inpassen.”

Jullie worden wel eens ‘onze eigen Arctic Monkeys’ genoemd. Terecht? “De vergelijking met Arctic Monkeys en Weezer wordt nogal gemakkelijk gemaakt omdat we jong zijn en muziek maken die een beetje dezelfde richting uitgaat. Ik zou het er persoonlijk niet in horen, ook Weezer niet. Ons geluid is na de eerste demo trouwens geëvolueerd, het klinkt meer melodisch. Toch blijven we opgefokt, dat is nu eenmaal onze aard. We zijn jong en energiek en dan lukt het nog niet echt om een rustig nummer te schrijven. We spelen graag luid en hard maar houden tegelijkertijd ook van mooie melodietjes.”

Of hoe ze het zelf zingen: ‘I like a good cliché’. Herlinde Raeman

Links:

myspace.com/thegalacticos

Untitled

Untitled-1 1

18-10-2007 13:38:09

Foto: Koen Bauters

TERUG BLIK

Het is intussen meer dan zestig jaar geleden dat Roland Van Campenhout zijn eerste blueskreten uit zijn stembanden perste, maar ondanks de leeftijd blijft hij passioneel en onverdroten muziek maken. Momenteel resideert Roland met onder meer César Janssens, Admiral Freebee en Lange Polle in een kasteel in Schelle waar hij aan een nieuw album aan het werken is. Hoewel zijn vader een jazzmuzikant was, is Roland een muzikale laatbloeier die pas op zijn twintigste volop door het ‘muziekvirus’ wordt aangetast. Vanaf dat moment gaat het wel in ‘grande vitesse’. Go on, Roland! Roland: “Na mijn legerdienst ben ik halfweg de jaren zestig begonnen als washboardspeler bij de Engelse skiffleband The City Ramblers. Dat genre was destijds erg hot. We toerden door gans Europa door met een aftandse auto. Grote luxe was het niet, want we speelden uitsluitend op straat. Slapen deden we in onze slaapzakken, ofwel bij mensen thuis, ofwel gewoon buiten. We zagen er bovendien erg excentriek uit; van de trompet werd bijvoorbeeld enkel het mondstuk gebruikt. En dan maar zwaaien met die armen … (lacht) Voor mij wel een belangrijke periode want toen kocht ik mijn eerste gitaar.”

Foto: Koen Bauters

In die beginjaren was je ook niet vies van folk: je hebt zelfs nog enkele jaren aan de zijde van het ‘beruchte’ folkduo Miek & Roel gespeeld, voor je echt het pad van de blues in sloeg. Roland: “Inderdaad. Dat was de periode van de kleinkunst met in Vlaanderen o.a. Miel Cools, en Georges Brassens in Frankrijk. Bovendien sijpelden toen de eerste Amerikaanse ‘folkies’ zoals Joan Baez en Bob Dylan binnen in onze contreien. Miek & Roel behoorden hier absoluut tot de pioniers van het genre.” Voor je definitieve doorbraak verwijzen alle archieven naar Jazz Bilzen 1969. Wat is daar gebeurd? Roland: “Jazz Bilzen organiseerde jaarlijks een talentenwedstrijd waar ik al eens helemaal in mijn eentje aan had deelgenomen, met enkel een akoestische gitaar en een mondharmonica. De tweede keer – met mijn toenmalige groep – behaalden we de eerste prijs en mochten we in diverse jeugdclubs gaan spelen. Vanaf dan is mijn muzikale trein echt vertrokken. Tot vandaag is die niet meer gestopt.” In de jaren zeventig ging het je

“Voor je publiek moet je steeds tot het uiterste gaan, ook al bestaat dat maar uit vijf mensen. Tegenwoordig lopen er een hoop muzikanten rond die na vijf minuten al op hun horloge kijken en hopen dat ze zo snel mogelijk met hun lief op de hotelkamer liggen.”

inderdaad bijzonder goed voor de wind. Je ging niet alleen op tournee met de Ierse gitarist Rory Gallagher, met je Bluesworkshop speelde je zowat elk zichzelf respecterend muziek-rockcafé in België plat. Roland: “Dat was inderdaad een glorieuze tijd. Voor mij is Gallagher nog steeds de grootse gitarist aller tijden. In al die jaren dat ik hem bezig heb gezien, heb ik hem nooit één slecht concert zien spelen. Bovendien leerde ik van hem dat je vooral jezelf moet blijven en voor je publiek steeds tot het uiterste moet gaan, ook al bestaat dat maar uit vijf mensen. Want dat publiek heeft soms urenlang staan aanschuiven in een rij en bovendien nog eens veel geld neergeteld ook. Tegenwoordig lopen er een hoop muzikanten rond die na vijf minuten al op hun horloge kijken en hopen dat ze zo snel mogelijk met hun lief op de hotelkamer liggen.” Je musiceerde in die periode ook met de Amerikaanse folkzanger Tim Hardin. Hoe kwam je bij hem terecht? Roland: “Tim vertoefde in Londen om via een methadonbehandeling af te kicken van zijn heroïneverslaving; een aanpak die toen nog niet bestond in de VS. Hij kwam naar ons land voor een tv-show op de BRT en had een tweede gitarist nodig die echter niet in beeld mocht komen. Terwijl hij voor de camera zijn show verkocht, tokkelde ik ergens in de achtergrond op mijn snaren. Nadien heb ik samen met hem en Jean Blaute nog een minitournee gedaan. Hardin logeerde in die periode bij mij in de Gentse Zonnebloemstraat; een rasechte volksbuurt. Een hilarische ervaring voor een ster als hij. Maar geen slecht woord over Hardin: een grote meneer en een fantastische singer-songwriter.” In diezelfde jaren zeventig kreeg je steeds meer het label van bluesicoon opgeplakt. Terecht? Roland: “Ik hou absoluut niet van dat vakjesdenken. Bovendien dekte de vlag de lading niet omdat het een veel te bekrompen visie was. Een echte bluesadept draagt dezelfde schoenen als Muddy Waters in 1953. Ik speel erg graag blues, maar ben een even grote fan van jazz, country, klassieke muziek ... Muzikaal racisme is me totaal vreemd. Als muziek mij kippenvel bezorgt, kan het niet slecht zijn. We

hebben trouwens net een Indisch nummer van een half uur opgenomen.” Het is niet de eerste keer dat je jezelf verdiept in oosterse klanken en samples. Met The Last Tribe (1997) ging je letterlijk en figuurlijk oostwaarts. Je verbleef o.a. een hele tijd in Singapore, zowat één van de properste en strengste staten van het Aziatische continent. Niet echt een Roland-milieu. Wat zocht je daar in godsnaam? Roland: “Een Belg opende daar een jazzclub. Samen met ‘Boogie Boy’ Paul Ambach werd ik gevraagd om die club in te spelen en ik ben er blijven hangen omdat het weer er veel te goed was en de oosterse levenswijze me altijd al heeft aangesproken. Een soort van genetische voorliefde. Ik las ook de boeken van Allen Ginsberg waardoor ik automatisch terechtkwam bij die Oosterse filosofie en het zenboeddhisme. En Singapore is inderdaad niet het toonbeeld van ‘hippieland’, maar overal vind je wel plaatsen waar mensen hun eigen eilandjes creëren waar het goed toeven is. Zelfs in het oersaaie Zwitserland heb je zoiets als Needle Park waar de junks zich verzamelen.” Met ‘Last Letter Home’ (1992) ging je dan weer voor een hoop covers en traditionals zoals o.a. een aantal songs van Tony Joe White en Bob Dylan. Zowel intense folksongs als blues-originals stonden op je repertoire. Roland: “Iedereen kent Tony Joe White van zijn ‘Pork Salad Annie’, maar hij heeft daarnaast twee fantastische lp’s vol songs op akoestische gitaar gemaakt. Dylan behoeft natuurlijk geen verdere uitleg; hij is een constante in mijn leven, net zoals Miles Davis en John Coltrane. Figuren aan wie ik mezelf steeds toets om telkens tot de conclusie te komen dat ik niet eens tot aan hun knieën reik.”

Soundtrack Maar je kan wel zeggen dat je een soundtrack hebt geschreven voor ‘Mannen maken plannen’ (1993), een film van Marc Didden.

Foto: Koen Bauters

eens twaalf Irish Coffees gedronken. Maar als je de verhalen moet geloven, waren het er twaalfduizend. Dat imago achtervolgt me zelfs tot in de kleedkamer. Dan ontmoet ik een organisator die me vertelt dat hij drie flessen whisky voor me heeft gekocht. Wat kan ik daar in godsnaam mee? Als ik dan een glas spuitwater vraag, weten ze niet wat ze horen. Ik geef grif toe dat ik uit een periode kom dat ik met kameraden als Arno en Josse de Pauw zwaar kon doorzakken, maar de mensen vergeten wel dat we op andere momenten ook dag en nacht werkten.”

Foto The Black Box Revelation: Koen Bauters

Roland: “Marc had het eerst aan Raymond van het Groenewoud gevraagd, maar kwam uiteindelijk bij mij terecht. Ik vond het enorm leuk, omdat het me de vrijheid gaf dingen te doen die elders niet kunnen of mogen. Zoals die stomme drieminutenregel om je liedje op de radio te krijgen.” Een ander mooi hoofdstuk uit je Brusselperiode werd geschreven door Charles et les Lulus (1991) waarin je samen met Arno voor vuurwerk zorgde. Eén van de belangrijkste episodes uit je carrière? Roland: “Een erg plezante periode, omdat we vaak in het buitenland speelden zonder dat het een geplande carrièrezet was. In die tijd zat ik vaak samen met Arno op café waardoor er een zeer hechte band groeide tussen ons. Een avontuur dat zeker voor herhaling vatbaar is, zowel voor mij als voor Arno. Daar ben ik van overtuigd, ook al zie ik hem de laatste tijd een stuk minder nu ik terug in Gent woon.” Kreeg je heimwee naar de gloriedagen van weleer? Roland: “Toch niet, maar mijn dochter zit in Gent op school en ik wil zo dicht mogelijk bij haar zijn.” Hoe belangrijk is zij voor jou? Roland: “Vrij belangrijk aangezien ze toch een beetje orde in mijn hoofd heeft geschapen. Sinds ik vader ben, ken ik een zekere balans en vorm van redelijkheid in mijn leven. Ik blijf bijvoorbeeld geen drie dagen en nachten meer na elkaar wakker. Een verhaal dat ik trouwens van de meeste vaders hoor.” Toch blijf je enorm productief. Het besef dat de tijd die nog komt steeds beperkter wordt? Roland: “Hoe ouder ik word, des te meer en beter ik de dingen wil doen waar ik

goed in ben; het spelen van muziek en het aan elkaar breien van teksten, zonder enige vorm van ballast. Ik ben de zestig gepasseerd en besef maar al te goed dat iedere dag mijn laatste kan zijn. Mijn credo bestaat erin elke dag zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Die houding werkt als een ongelooflijke speed-pot die mij jong houdt. Veel mensen zeggen me ook dat ik er zo jong uitzie terwijl ik hun grootvader zou kunnen zijn. Ik koester die jonge mentaliteit enorm. Wat helpt, is dat ik steeds omringd ben door mensen die constant bezig zijn. Ik haat mensen die zeggen dat ze zich vervelen en kan me zoiets in de verste verte niet voorstellen. Ik kan maar een tiende doen van wat ik in mijn hoofd allemaal gepland heb. En zelfs daarmee kan ik mijn dagen en nachten vullen.” Je bent niet voor één gat te vangen. Op ‘Urbanus Vobiscum’ – een album waarop diverse artiesten een nummer van Urbanus coveren – zing jij samen met de meisjes van Laïs de superhit ‘Hittentit’. Kan het nog gekker? Roland: “Dat heb ik te danken aan Jean Blaute, die de productie op zich nam. Dat nummer past wel bij mijn humor, maar in praktijk was het veel moeilijker dan ik oorspronkelijk dacht. Weet je trouwens dat ik nog huisbewaarder ben geweest voor Urbanus? Toen in de jaren tachtig zijn carrière in Nederland ontplofte en hij er alle culturele centra afdweilde, zat ik in zijn huis in Tollembeek.” Huisbewaarder, papa ... een man met een verantwoordelijkheidsgevoel. Toch werd je vaak afgeschilderd als een drinkebroer, een bon vivant die er maar op los leefde. Zit je daar mee? Roland: “Die zaken worden zo opgeblazen. Als al die verhalen klopten, had ik me al lang dood gedronken. Oké, ik heb ooit tijdens de Gentse Feesten

Het heeft in ieder geval geleid tot een rijke, veelzijdige carrière. Wat waren voor jou de meest legendarische of bizarre momenten? Roland: “Moeilijke vraag, want dat zijn er nogal wat. Ongetwijfeld een aantal concerten met Gallagher en Arno. De ontmoeting met James Booker, een pianist uit New Orleans die Dr. John piano leerde spelen en een tijd bij mij thuis logeerde, was ook redelijk indrukwekkend. In 1998 kreeg ik de eer om naar de States te reizen om er John Lee Hooker te interviewen. Het was fantastisch om op die manier één van mijn grote idolen te ontmoeten en te ontdekken dat die zo supervriendelijk en gewoon was. Nog een hoogtepunt was ongetwijfeld de tournee met Wannes Van De Velde. Een zeer veelzijdig en erudiet muzikant die jazz, volksmuziek en flamenco moeiteloos combineert en teksten van het niveau van Randy Newman uit zijn mouw schudt. Hij is mijn grote voorbeeld aan wie ik telkens weer terug denk wanneer de nederigheid me even verlaten heeft.” Oké Roland, nog één anekdote om het af te leren. Roland: “Dan gaan we naar de statige Royal Albert Hall in Londen. Voor dat optreden had ik een echokamertje bij. Tijdens de vlucht richting Londen was mijn bus scheerschuim opengeklapt; in die tijd was de bagageruimte in een vliegtuig nog niet gedecompresseerd. ’s Anderendaags sta ik met al mijn trots op het podium van de majestueuze Albert Hall. Ik haal mijn echokamer met veel égards tevoorschijn maar kreeg er niet meer uit als een ‘woewoewoe’klank. Bleek dat ding godverdomme vol scheerschuim te zitten! In het vakjargon noemen ze zoiets ‘afgaan als een gieter’. (lacht)” Ruud Van De Locht

mtvdon

mtvdonkey_pop.indd 1

07-08-2007 14:57:29

POP ADVIES

Merchandising Oké, het leukste aan je muzikale carrière is en blijft het applaus in ontvangst nemen. Maar wat ook behoorlijk cool kan zijn, is je hoofd of je groepsnaam tegenkomen op koffiekopjes, frisbees, pennenzakken, bretellen, T-shirts, petjes, strings, briefpapier en andere consumptiegoederen. De verkoop van dit soort hebbedingen is voor veel groepen lucratiever dan de cd-verkoop. Maar mag dat eigenlijk zomaar? Een beetje uitleg over wat je best wél en best niét doet in de wondere merchandisingwereld.

DO: bescherm je merknaam Je zal maar Metallica heten en tot het besef komen dat er rond je muziek en groepsnaam een aureool van commercialiseerbare credibiliteit ontstaat. Niet alleen de cd’s, maar álles waar Metallica op gedrukt staat, gaat vlot over de al of niet speciaal voor de gelegenheid opgetrokken toonbank. James Hetfield & Co (Co van company, en neem dat maar letterlijk) zijn niet alleen verslingerd aan groepssessies bij een goedbetaalde therapeut, ze zijn en blijven ook ondernemers die hun winstmarges goed in het oog houden. De groepsnaam werd wereldwijd beschermd en dat voor zowat alles waar je die naam op kwijt kan. De parfumfabrikant die ooit het lumineuze idee had om een nieuw parfum met de naam Metallica (zeer zware musk!) op de markt te brengen, heeft het alvast geweten. In de omgekeerde richting zag de Belgische formatie Hoover zich genoodzaakt om van naam te veranderen toen bleek dat stofzuigerfabrikant Hoover het exclusieve recht had om geluidsdragers onder die merknaam uit te brengen. Sindsdien heet de groep rond Alex

Callier dan ook gewoon Hooverphonic. Een merknaam registreren doe je bij het Benelux Bureau voor de Intellectuele Eigendom (www.boip.int). Je bent dan wettelijk beschermd tegen ‘misbruik’ door anderen. De registratie, plus een onderzoek of de naam niet al door anderen in gebruik is, kost je 240 euro. Het Merkenbureau weigert een merk in te schrijven als het te weinig onderscheidend vermogen heeft, bijvoorbeeld als het de soortnaam van een product is. Het woord ‘fiets’ kun je niet claimen voor een voertuig op twee wielen. Dat woord kan echter wel onder-scheidend zijn voor een ander product, bijvoorbeeld een popgroep. Een merknaam kan ook geweigerd worden omdat die misleidend is of in strijd met de openbare orde of goede zeden. Het onderzoek neemt drie tot zes maanden in beslag. Sneller kan, maar kost bijna het dubbele. Met een wettelijk depot bij het Merkenbureau bescherm je het gebruik van de naam in Nederland, België en Luxemburg voor een periode van tien jaar. De bescherming geldt maar voor bepaalde categorieën van producten. Het Merkenbureau hanteert hiervoor 42 verschillende klassen, waaruit je er 3 mag kiezen. Artiesten en bands behoren tot klasse 41: opvoeding en ontspanning. De meeste muzikanten kiezen daarnaast voor klasse 9 (geluidsdragers) en – in verband met de merchandising – 25 (kleding). Bescherming in meer dan drie klassen kan, maar ook daar hangt een prijskaartje aan vast. Per bijkomende klasse betaal je 37 euro. Zo zou je ervoor kunnen kiezen om ook de klasse 15 (papier) toe te voegen aan je bescherming. Er zijn diverse commerciële adviesbureaus die de inschrijving bij het Merkenbureau als service aanbieden. Hun tarieven liggen echter een pak

hoger dan die van rechtstreekse inschrijving. Zolang je veel tijd en weinig geld hebt, kun je het dus beter zelf regelen. Wel kan zo’n bureau je helpen de bandnaam voor heel Europa of zelfs de hele wereld te beschermen. Bescherming in heel Europa kost ongeveer 3.500 euro, bescherming over de hele planeet zo’n 15.000 euro.

DO: begroting opmaken en prijzen vergelijken Voor je de groepskas leegmaakt om een container merchandising uit China te laten overkomen, maak je best een zo realistisch mogelijke begroting van dat avontuur. Als je maar drie concerten per jaar speelt, is het niet nodig om 300 T-shirts te laten drukken in 5 verschillende maten en drie verschillende kleuren. Als je fanbase vooral uit stevig behaarde mannen bestaat, is de kans nogal klein dat zij een bedrukte keukenschort gaan kopen. Probeer in te schatten wat je afzetmarkt kan zijn en stem je bestelling daarop af. Een paar uur surfen op het net levert zo een breed scala van mogelijke produ-centen op bij wie je merchan-dising kan laten maken. Neem de tijd om ze grondig te vergelijken. Betaal liever iets meer voor een kwaliteitsshirt met een degelijke bedrukking, dan iets minder voor een shirt waarvan de bedrukking het al na één wasbeurt voor bekeken houdt. Bereken zeker je breakeven point: hoeveel stuks moet je verkocht hebben om zelf uit de kosten te geraken? Wat is de potentiële winst?

DON’T: BTW, daar doen wij niet aan mee De spelregels op vlak van de belasting over toegevoegde waarde (BTW) zijn eigenlijk heel simpel: als

er niet expliciet in de wet staat dat iets zonder BTW is, is het met. Of je nu een individuele persoon, een vzw, een feitelijke vereniging of een multinational bent, van zodra je handel drijft, zal dit inclusief BTW moeten gebeuren. Eigenlijk moet je dus al vóór het eerste T-shirt over de toonbank gaat een BTW-nummer aanvragen en een BTW-administratie verrichten. Zolang de omzet van de totale BTWplichtige activiteit (excl. BTW) niet groter is dan 5.580 euro, kan je aan de BTW-administratie vragen om de BTW die je zelf ontvangt (21% op elk T-shirt) niet te moeten doorstorten. Uiteraard mag je dan ook de BTW die je zelf op de merchandising betaalde toen je ze aankocht, niet aftrekken. In de praktijk betekent dit dat zolang het zich allemaal op kleine schaal afspeelt de admini-stratieve last tot een minimum kan beperkt worden. Van zodra de merchandising-verkoop online en offline begint te draaien, zal je niet anders kunnen dan ook een

BTW-administratie voeren. Let op: de BTW-administratie treedt niet pro-actief op. Het is niet omdat je een vzw opricht met in het maatschappelijk doel ook iets over optredens, dat zij je automatisch gaan verwittigen voor het feit dat daar in principe ook BTW bij komt kijken. Dat is je eigen verantwoordelijkheid en eenieder wordt geacht de wet te kennen en te respecteren. Er is bij kleine concerten eigenlijk nooit echt BTW-controle, maar als je ooit een boekhoudkundige doorlichting van je vzw krijgt, zou je wel eens tegen de lamp kunnen lopen. Aangezien de BTW 21% op elk verkocht item bedraagt en de fiscus meerdere jaren mag teruggaan, gaat het snel over een pak geld.

Het basisprincipe van de personenbelasting is dat je alle inkomsten die je persoonlijk hebt persoonlijk aangeeft. Als je dus zelf inkomsten uit merchandising ontvangt, moet je die aangeven. Als de inkomsten toekomen op de vzw-rekening, dan komen de kosten van de aankoop van de merchandising én de inkomsten uit de verkoop gewoon in de boekhouding van de vzw. Als vzw mag je bijkomende handelsactiviteiten verrichten en daarop ook winst maken. Deze winst mag je echter alleen investeren in het maatschappelijk doel van de vzw – dus in je muzikale activiteiten zoals opnames, het huren van een repetitieruimte, etc. Tijs Vastesaeger

DO:

inkomsten in je boekhouding en/of belastingaangifte

COLUMN

Muziekbeurs Ze hebben het in België dan toch nog eens geprobeerd: van 12 t.e.m. 15 oktober 2007 was er de Sound & Music Expo in Tour & Taxis in Brussel. En jullie kwamen niet echt talrijk opdagen ... Hoe komt dat toch? Niet geïnteresseerd in wat er zoal aan instrumenten verkrijgbaar is? Wisten jullie het niet? Was Brussel door het gebrek aan federale regering toch eerder verboden terrein? Ik vrees dat de heren organisatoren zelf op zoek moeten naar de oorzaak, want de exposanten hadden hun best gedaan. Of het nu aanvankelijk over een educatieve beurs ging of niet, er stonden instrumenten, er werd gedemonstreerd, er speelden groepen, er waren snoepjes en sandwiches te verkrijgen, en er was parking ... Vroeger (lees: tien vijftien jaar geleden) kwamen op een Benelux instrumentenbeurs duizenden muzikanten opdagen. Tegenwoordig gaat slechts een heel minieme selectie Belgen – waarvan het overgrote deel Vlamingen – enkel nog richting Frankfurt voor de jaarlijkse MusikMesse. En op de NAMM Show in Los Angeles kom je, naast de Belgen die er professioneel aanwezig moeten zijn, al eens een enkele Belgische handelaar tegen. Niet enkel voor de talrijke jaarlijkse wereldpremières, maar ook voor de bonte verzameling instrumentidolen die elk jaar weer acte de présence en actie geven. En dat wordt mooi op voorhand door merken en organisatoren gecommuniceerd. Niet zo in Brussel eigenlijk: geen internationale demonstrateurs zoals op een drum- of gitaarfestival, wel enkele live podia met een wat rare selectie groepen, die of voor lege stoelen speelden of uiteindelijk niet opdaagden wegens de TMF Awards

datzelfde weekend. Op papier zag het er aanvankelijk allemaal veelbelovend uit, maar ik had eerlijk gezegd die moeilijke opstart een beetje verwacht. En toch kan zo’n uitje echt inspirerend zijn: je ziet vakmensen solo spelen, gaat meestal naar huis met een hoop gratis speel- en klanktips, een zak vol documentatie, en voor hetzelfde geld is er nog een of andere speciale kortingsactie ook. Net dezelfde dingen als bij een autosalon dus. Oké, wat muziek en instrumenten betreft, zijn we zijn met YouTube en het internet tegenwoordig wel zeer verwend: je hoeft de baan niet meer op om te weten wat splinternieuw is; er staan al dadelijk demofilmpjes allerhande klaar. Maar, dat is NIET hetzelfde. Op de Muzikantendag is het altijd koppen lopen, terwijl je op die nieuwe en langverwachte muziekbeurs als het ware dwars over het tapijt kon liggen zonder dat iemand je zou vertrappelen. Zonde dus, en voor een investerende exposant een bittere pil. En die heeft het al niet makkelijk omdat wij met zijn allen ook graag in Duitsland kopen, of via internet. Is ons goed recht, toch? Jazeker, maar al eens stil gestaan bij de service na verkoop, mogelijke dépannage, de kans die je zou kunnen hebben om misschien zelf eens op een opendeur te spelen? Laat staan zo de invoerder beter te leren kennen en – wie weet – ooit een instrument een tijdje gratis te mogen proberen? Hoe meer volk volgend jaar op een hopelijk nieuwe beurseditie, hoe groter de kans dat het allemaal nog goed komt. Ik mis op dat vlak, samen met vele anderen, de late eighties en mid nineties wel: het was toen dikwijls niet enkel een instrumentenexpositie, maar vooral ook een muziekspeelfeest ... met frisco! En je hoefde er niet naartoe te vliegen. Michael Schack

DEMO DOKTER

DEMO DOK T

The Chargers De sessie begint goed! The Chargers, een metalstonerrockband uit het Waalse Binche, bestaat pas sinds januari 2007, maar heeft in de rangen muzikanten die hun sporen verdienden in talloze andere Waalse bands. Enige probleem, iTunes weigert de demonummers af te spelen. Gelukkig brengt het net soelaas en vinden we op de fraai vormgegeven site het nodige luistervoer. The Chargers – vol vlekken smeerolie – zetten een stevige sound neer. Niets vernieuwend, maar wel met het nodige enthousiasme en de juiste rock-’n’-rollattitude: rechtdoor, tot ze door hun eigen muur van geluid breken (zoals b.v. ‘Break That Sound’ laat vermoeden). Wij verdenken de zanger er trouwens van te gorgelen met een salpeter-steenkooloplossing. Rauw, schurend en zeer gretig. De songs zijn er, maar de productie – laten we dat toch even aankaarten – laat te wensen over: te dun. Een band als deze verdient een sound die door muren klieft en hersenpannen uit elkaar laat barsten. Live wellicht een moker, op cd alsnog iets te mager. TrafficjaM - ‘Alternative Hardness’ Hebben we al een paar keer de revue zien passeren, deze retestrakke metalband. Ze zaten al een paar keer in de Demopoll en speelden zichzelf in de kijker met hun originele Ramones-

cover ‘Bad Brain’ voor de Ramones tribute-cd ‘1234’. TrafficjaM is het demostadium – wat we in onze bus vonden was een heuse ep – al een beetje ontgroeid, maar de dokter vindt het toch meer dan de moeite om deze mannen te trakteren op wat regelkrediet. Hun bio spreekt boekdelen: Luc Van Acker – stichtend voorbeeld – is fan, net zoals Kloot Per W, die de eerste single ‘Kopuka’ producete. En RifRaf prees hen ook al de hemel in. Wij waren alvast zeer onder de indruk van het gemak waarmee TrafficjaM een onvergelijkbare metalblend maakt. Samples, synthesizers, tempowisselingen, ze doen het met de vingers in de neus. ‘Keep It Going’ bezorgde ons alvast kippenvel dat met geen rasp van onze armen te schrapen viel. Smooth - ‘démo’ Aandoenlijk! Dat is het eerste wat in ons opkomt als we de zoetgevooisde, ietwat off-tone stem van zangeres Corinne

door onze speakers horen dwarrelen. Hippiepop uit la région Wallonie, alleen hebben we het gissen naar de stad of het dorp. Wij vermoeden dat het een commune is waar iedereen in peis en vree samenleeft en mensen elkaars voeten wassen. ‘Méditation’ opent met een melancholisch pianootje, dat de weg bereidt voor de lichte, hese vocals die nu weer eens aan Jane Birkin of dochter Charlotte Gainsbourg doen denken, en dan weer aan het ijle van Cat Power met Frans accent. De demo werd live opgenomen en dat hoor je: het zit niet altijd allemaal even juist, maar wat een charme; we zouden Corinne zo aan onze borst drukken en in haar oor fluisteren dat alles wel goed komt. Wij hoorden ook even een zweem Cranberries, maar toch vooral een lekker musicerende band. Geef ze nog wat tijd en iemand die er de zweep oplegt en het komt inderdaad wel goed. Bubble Frap - ‘Jay’ Uit Bergen (Mons), deze Bubble Frap, een band die in Wallonië toch al redelijk wat potten gebroken heeft. Zelf omschrijven ze hun muziek als dynamische poprock. Daar is iets van, maar is het niet zo dat muziek altijd dynamisch hoort te klinken? Dat Bubble Frap weet hoe je een nummer moet schrijven, is duidelijk, alleen aan de teksten valt ons inziens nog heel wat te schaven. Het klinkt wellicht wreed om te zeggen, maar een goeie tekst bestaat uit meer dan één ideetje in puberaal kampvuur-Engels (I know that I’m nothing to you / and I don’t want to disturb you / but when you are happy / I wish I could be the one who gives you a reason to smile). Hé, wij hebben niets tegen een goeie portie romantiek, maar het mag toch iéts meer zijn. De zanger beschikt nochtans over een fijne stem – doet een beetje aan Lambchop denken, een donker timbre – maar ook hier laat het accent te wensen over. Net niet. Nog wat schaven, veel schrijven en schrappen, en spelen!

K TER Main Fuse - ‘Otoro Sushi’ Een heuse full-cd met dertien nummers. En helaas: de helft teveel. Main Fuse laat zijn eigen zekering voortdurend springen. Ze doen iets onduidelijks met pop en rock en een zangeres die niet altijd even stemvast is. We hoorden af en toe wel een zweem Kate Pierson (The B52’s); een zweem, zoals de geur van een frituur je al van ver in het gezicht slaat. De nummers getuigen

Muziek gaat over grenzen heen. Dat blijkt nog maar eens uit de lading demo’s die het kabinet van Drs. Beuss binnengegooid werden. Een massa schijfjes, waarvan een pak van over de taalgrens. De dokter snoof voor deze luistersessie even aan een in ether gedrenkte vod, zag alras de geest van El Médico verschijnen, die hem goedlachs aankeek en zei: “Niet talmen. Doen!” Waarna de dokter snel aan het werk ging en de demo’s aan een muzikale vivisectie onderwierp. te vaak van weinig zin voor avontuur. We zijn kritisch, inderdaad. Er zit nochtans meer in: de band speelt goed samen, heeft een paar aardige zangers in huis, maar de vrouwenstem zit vaker in de weg dan dat ze iets toevoegt. Helaas. ‘Last Day’ deed ons een beetje aan Serge Gainsbourg denken, en de band heeft duidelijk naar Bob Dylan geluisterd. Maar less is more en – sorry – zonder de schrille vrouwenstem zou het wellicht een pak beter klinken.

crisis in zijn heimat via een paar omwegen in België belandde en hier een bordeel opende. Als daar geen muziek in zit! Nu ja, een straf verhaal betekent niet noodzakelijk dat er ook straffe muziek uit voortvloeit, maar dat zit bij deze heren wel snor: post-pop met een eigen gezicht. Songs, ze zijn er. Sound: die is er en houdt het midden tussen – zeggen ze zelf – Joy Division, Mogwai en Interpol. Daar is iets van. Wij onthouden alvast het snedige ‘Upper Middle Class Boy’ – kin in de lucht, borst vooruit – ‘In The Brighter Light Of Day’ – Interpol, indeed, zelfs een head-on collision – en ‘We Want Money’ (wie niet?) ... Enige puntje van kritiek: de productie mocht iets minder scherp en met meer ballen. Niettemin, straf demootje.

Code314 - ‘Collected Works’

Douglas Firs

Code314. Een eenmansproject dat ons – we hoeven er geen doekjes om te winden – aangenaam verrast heeft. Electronica, gecombineerd met hiphop, hier en daar wat drum ’n bass en soundscapes uit een nabije toekomst: dit is de perfecte soundtrack bij een futuristische/post-apocalyptische film. Songs in de traditionele betekenis van het woord kan je het niet echt noemen, maar Code314 slaagt er wél in om sferen om te roepen, en maakt daarvoor gebruikt van snippets uit televisieseries, samples uit gesprekken, straatgeluiden en dies meer. Het resultaat is een blend die af en toe doet denken aan The Orb. Te degusteren met de ogen dicht, of op een zwoele zomeravond met een blik op de sterren.

In Vlaanderen wordt druk gemusiceerd. Soms hard en snedig, soms zacht en doorleefd. Soms bezield, zoals deze Douglas Firs: een demootje dat de haren op onze onderarmen spontaan overeind deed komen; een juweeltje! Douglas Firs, dat is eigenlijk Gertjan Van Hellemont en kompanen. Van Hellemont – ons nog bekend van Music Live – is een jonge singer-songwriter met de ziel van Muddy Waters. Straf spul! Gertjans stem mist nog wat volwassenheid en korrel, maar dat komt wel. Wij zijn alvast fan. ‘Apple’, een lekker kabbelend nummertje met mooie samenzang kan zo op een plaat van Jesse Sykes. En ‘Childhood Fevers’ start met een ietwat melancholisch pianootjesriedeltje waar Gertjans stem tegenaan schurkt en om dan in een cri-adolescent open te barsten. Knap arrangement, met een mooie rol voor de tuba. Wat wij hoorden, geeft zin naar meer. Veel meer. Drs. Beuss

Johnny Berlin - ‘I am Johnny Berlin’ Vijfkoppig ensemble uit Bertem dat muziek maakt geïnspireerd op het leven van Johannes Renner, een al dan niet fictief personage. Renner was een laat 19e-eeuwse Duitse pooier die na de post-war economische

Demo’s? Stuur vandaag nog je demo’s naar Drs. Beuss! Poppunt Bloemenstraat 32 1000 Brussel

TELEX

Kinky Star Academy

Popfolio: preview Op zoek naar een fotograaf die jouw band in de spotlight zet? Of een vj die visuals ontwerpt bij jouw dj-set? Een treffende bio, professionele videoclip of flitsende website? Lees dan snel verder, en ontdek wat Popfolio voor jou of je band in petto heeft. Naast steengoede songs moet elke muzikant of dj met ambitie beschikken over een professionele uitstraling. Een vakkundig gemaakte bandfoto, bio, logo of T-shirt geeft een band net dat tikkeltje extra. Dankzij Popfolio hoef je hiervoor niet langer je zuurverdiende spaarcenten of suikertante aan te spreken. Dit online datingplatform koppelt vanaf februari muzikanten en dj’s aan fotografen, cineasten, vj’s, vormgevers, kunstenaars en schrijvers. Wat heb jij over voor een volmaakte vormgeving van jouw band, website, merchandising of cd? Durf jij de

virtuele versiertour op gaan? Waag je vanaf 14 februari in de datingjungle van Popfolio en versier zoveel mogelijk creatief talent. Wie tegen het einde van april over voldoende virtuele ‘dates’ beschikt, krijgt van Popfolio de kans zijn dates in real life te ontmoeten. Onder de begeleiding van topexperts zullen jullie samenwerken aan de creatie van jouw bandportfolio: het ultieme visitekaartje voor elke muzikant. De strafste popfolio’s kunnen tijdens de feestelijke slotshow in september dingen naar de Popfolio Awards 2008. De popfolio’s die een award in de wacht slepen, worden gepubliceerd in verschillende magazines of tentoongesteld op druk bezochte plaatsen. Kan jouw band wat professionele vormgeving en extra promotie gebruiken? Surf dan vanaf 14 februari naar www.popfolio.be en schrijf je in!

Muziekodroom Nieuwe workshops en stoomcursussen De gratis workshops vertrekken vanuit belangrijke artiesten/ groepen en leggen de focus op klankontwikkeling. Je krijgt een inzicht in de stijlkenmerken, speeltechnieken, gebruikte instrumentarium en effecten. Nadien kan je je inschrijven voor specialisatiemodules die dieper ingaan op de materie. za 12/01 John Bonham vs. Dave Grohl door Davy Deckmijn za 26/01 Jimi Hendrix vs. John Frusciante door Koen Brouwers za 09/02 Robert Plant vs. Mike Patton door Tom Olaerts Daarnaast heeft Muziekodroom nog een uitgebreid aanbod workshops, cursussen, specialisaties, softwarelessen, instrumentenlessen ... Het volledige programma vind je op muziekodroom.be. Om je een idee te geven: Workshop Dance (Buscemi & Livingston), The Shape Of Jazz To Come (Buscemi & Bisceglia), Basiscursus Geluid, Specialisatie Microfoontechnieken, Gates & Compressors, Crossover, Reason, Ableton, Muziekinitiatie, Instrumentlessen, Scratchen & Beatmixen, Mondharmonica … Muziekodroom - Bootstraat 9, 3500 Hasselt www.muziekodroom.be

Kinky Star Academy is een onderdeel van Muziekcentrum Kinky Star vzw. Geen traditionele muziekschool met eindtermen of examens, maar individuele lessen, workshops en infosessies. De lesgevers zijn veelal muzikanten uit gerenommeerde bands als Lalalover, Gorki, DeLaVega en Pornorama. Kinky Star - Vlasmarkt 9, 9000 Gent - www.kinkystar.com

Het Depot di 04/12 Masterclass drum door Mario Goossens

Vlaanderens meest energieke drummer Mario Goossens (Triggerfinger, Hooverphonic, Novastar, Monza, Savalas, ...) vertelt over alle aspecten van het professionele drummerbestaan. Hij bespreekt do’s & don’ts voor studiowerk, sessiedrummers, live drummers etc. Daarnaast krijg je nog een pak praktische tips & tricks. di 11/12 Workshop zang door David Davidse In deze workshop gaat bariton Davidse op zoek naar de mogelijkheden van je stem. Zingen is volgens David gemakkelijk terug te brengen tot een aantal heel simpele basisprincipes. Leer meer over o.a. ademhaling, verschillende zangtechnieken, stemhygiëne en stemrelaxatie. Het Depot - Martelarenplein 12, 3000 Leuven www.hetdepot.be

vr 21/12 Workshop koken voor artiesten door Lut De Clercq Hoe kook je glutenvrij of veganistisch zonder aan originaliteit in te boeten? En is er een verband tussen genre en smaken? Lut De Clercq staat al vijftien jaar achter de potten in de Brusselse AB en was in een vorig leven ook tourkok voor U2 en Pearl Jam. Deze avond deelt ze al haar keukengeheimen en tips met jou. za 02/02 - za 09/02 Workshop homerecording door Jürgen De Blonde Jürgen De Blonde, gekend van Köhn en de portables, wijdt je in in alle facetten van thuis muziekopnames maken. We starten aan de basis: welk materiaal is er nodig, welke software kan je hiervoor gebruiken en hoe ga je uiteindelijk te werk? Geen voorkennis vereist; voor je het weet ligt je eerste demo op tafel! za 09/02 Workshop lichttechniek door Geert Custers Het theoretische gedeelte strekt zich van de eisen van de artiest tot de opmaak van een lichtplan, het gebruik van een lichttafel, de verschillende bestaande spots en effecten etc. In het praktische gedeelte exploreer je zelf de belichtingsmogelijkheden in de 4AD-zaal. Geen voorkennis vereist ! do 07/02 Infosessie popadvies door Tijs Vastesaeger Hoe geraak ik aan optredens? Geld verdienen als muzikant? Een vzw oprichten? Hoe zit het nu met de kleine vergoedingsregeling voor artiesten? Deze en andere vragen komen aan bod in deze infosessie. Eerst een basisuitleg, daarna vraag en antwoord. Tijs Vastesaeger is adviesmedewerker bij Poppunt. 4AD - Kleine Dijk 57, 8600 Diksmuide - www.4ad.be

GO_TELL Dranouter Rally XS Working Class Night Op 25 april 2008 vindt opnieuw Working Class Night plaats. Dat is een groot feest van ABVV-jongeren in meer dan 15 clubs in gans België: Culture Club, Petrol, Versuz, Fuse, Soundstation, Silo ... Poppunt gaat op zoek naar minstens evenveel dj’s in verschillende genres: progressive, mashup, house, techno, electro, jump, drum ’n bass, psytrance, R&B/urban, hiphop en reggae. Stuur je mixtape nu op naar Poppunt! Meer info: www.youngtalentcorner.be

De Folkrally in Dranouter heet voortaan Dranouter Rally. In de evaluaties van de voorbije edities bleek dat de term ‘folk’ sommige groepen afschrikte om te deel te nemen. En niet alleen de naam verandert, ook aan het concept is wat gesleuteld. Concreet: dit jaar gaat Dranouter op zoek naar nieuw talent in kleine bezettingen en soloartiesten. Singer-songwriters, slaapkamergenieën en geniale liedjesmakers uit eender welk genre kunnen een gooi doen naar een plekje op het grote Dranouter podium. Meer info: www.folkdranouter.be

GO_TELL is een muziekproductie met elf jonge stemmen die een hedendaagse interpretatie brengen van negro-spirituals, worksongs en gospel. Begeleid door live electronica wordt deze muziek samengebracht in een productie vol oorverdovende stiltes en klankuitbarstingen. De groep bestaat uit elf jonge zangeressen/zangers tussen 16 en 24 jaar en wordt begeleid door Gregory Frateur (Dez Mona, genomineerd voor de ZAMU-awards in de categorie ‘beste zang’) en Andrew Claes (saxofonist bij Stijn). Op 9 februari 2008 vindt de première plaats in Het Depot. Meer info: myspace.com/gotellproject GO_TELL is een samenwerking van Artforum met Het Depot in Leuven.

België & Luxembourg • tel. +32 (0)3 844 67 97 info@ampcobelgium.be • www.ampcobelgium.be

Untitled-1 1

Nederland • tel. +31 (0)30 241 4070 info@tmaudio.nl • www.tmaudio.nl

14-08-2007 11:05:35

Pubje POP-1 High Lake Hill

ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEK

Poppunt maart-juni-sept-dec.

TIFF zkt toetsenist & bassist

TIFF zoekt extra toetsenist(e) die ook backing vocals kan, en een bassist met een strak ritme. Met ambitie! myspace.com/ tiffpromo. Aarzel niet en contacteer ons! tiffany@art-times.be, 0484-03 28 11

Huur MiniVan & TourBus

The Police Tribute

Ervaren en gemotiveerde drummer zoekt zanger-gitarist & zanger-bassist die hun instrument zeer goed beheersen en over een geweldige stem beschikken om een The Police Tribute Band op te richten. Geen beginners. Repetities in West-Vlaanderen. policetribute@live.be

Violist(e) gezocht

Omstreken van Oelegem (Wijnegem, Zandhoven...): gezocht een violist(e) om in een soloproject (nu en dan doen er muzikanten mee) hier en daar een nummer mee te spelen/inspelen. linuske@hotmail. com

Band zkt gitarist, bassist en drummer

Metalcoreband uit Ieper zoekt gemotiveerde gitarist, bassist en drummer. Genre Parkway Drive, Killswitch Engage, Unearth ... bram_ vervisch@hotmail.com, 0479-43 16 53

Bassist aangeboden

Hoi, ik ben Karel, 16 jaar woon in Zwalm (Oost-Vlaanderen). Ik zoek een band, niet al te ver weg. Heb al wat ervaring – niet veel natuurlijk – en mijn favoriete genres zijn punkrock, folk, blues, hardrock (60’s & 70’s). karelderijcke@hotmail.com, 0496-04 98 21

Drummer zkt band Gent

Ik zit op kot in Gent en zoek een leuke band om in de week te repeteren. Covers of eigen nummers maakt niet zoveel uit, als het maar plezant is. Ik speel al 4 jaar drums en volg nog steeds les om techniek en genres bij te leren. Ik sta voor veel open en hou van variatie. Neem gerust contact op. tine_rysman@yahoo.com, 0473-23 54 79

Muzikanten gezocht

Een singer-songwriter en een drummer met eigen nummers, dringend op zoek naar een andere muzikanten om samen verder te creëren en te musiceren en nieuwe nummers te maken! Wil productief te werken gaan maar ook amuseren (demo, optreden, fun ...)! Sta open voor verschillende stijlen en ideeën! Mijn ‘voorlopige’ stijl: myspace.com/ krisdellaert. Tot hoors, Kris. delarte1606@ yahoo.com, 0477-76 92 22

www.toursupport.be +32(0)473642120

Muziektheater zkt

Muziektheater De Speling zoekt voor haar productie “Sonneveld” in juni 2008 in het Fakkelteater te Antwerpen een creatieve bassist en gitarist. Je kan eens surfen naar www.despeling.be, je contactgegevens sturen naar jo.braet@ skynet.be, of me bellen op 0476-34 53 88. Ik vertel je dan wat meer over het stuk, de muziek, de repetitieperiode, enz. Enkele muziekfragmenten vind je op http://users. skynet.be/fa281240/Sonneveld/index.htm

Electronicaman zkt

ProTools HD3 Accel Icon D-Command Meer info:

www.highlakehill.be - bart@highlakehill.be

GSM: 0485-06.11.51

gemotiveerd zijn!!! Ervaring mag, maar moet niet. Je moet natuurlijk wel kunnen zingen! Repetities gaan door in Wespelaar (tss Leuven en Mechelen). Onze leeftijd: 22j-25j. Optredens: we hebben geen zin om stil te zitten terwijl we op zoek zijn naar een nieuwe frontman/-vrouw dus willen ondertussen optreden en zelf “zingen”! Jeugdhuizen, kleine festivalletjes, cafés ... alles is welkom! Gerne: grunge-punkrock. www.secretlies. be, info@secretlies.be, 0498-82 63 84

Rock-’n-roll zanger?

Ik zoek projecten om samen te werken in verschillende genres. Ik heb veel electronica hard en sofware en kan er veel me doen. Visuals op de podium doe ik ook. www.dvsnoisev.com, snoisev@yahoo.com, 0486-06 33 94

Rock-’n-roll band uit West-Vlaanderen is dringend op zoek naar een zanger met ballen aan zijn lijf, met ervaring en een rock-’n-roll attitude. Herken je jezelf hierin? Aarzel niet en mail of bel gerust! Grtz. bertdelafontaine@skynet.be, 0476-29 40 47

Band looking for a DJ

Wantsomes want Gigs!

A duo of two guitar players/singers, with big experience on the scene is looking for a DJ in search for a total change of the concept, sound and vision. jailhousechili@yahoo. com, 0485-16 24 43

Bryan Adams gezocht

Zeer gemotiveerde, ervaren keyboardspeler met degelijk materiaal zoekt iemand wiens stem Bryan Adams benadert om een ambitieuze tribute band op te richten. Aarzel niet mij te contacteren! pianistje3@hotmail. com

Bassist zkt band

Bassist, 30 jaar, Franstalig, hoog niveau, polyvalent, punctueel; zoekt naar een bende voor concerten in de streek van Brussel, Mechelen, Aarschot, Leuven, Antwerpen, Hasselt etc. bassprod@tele2allin.be, 048664 86 84

Zanger(es) & optredens

Zanger(es): deze moet in de eerste plaats

The Wantsomes is een rockband die nu ongeveer twee jaar bezig is, hebben een repertoire van een uur, we zoeken nu enkel nog optredens. Onze muziek is te beluisteren op myspace.com/knesselaarsewantsomes. Indien zanginstallatie of pa aanwezig is, spelen we gratis. Mischien een drankje of een hapje? Groeten Sam van TWS. helpikwordvermoord@hotmail.com, 09-375 02 91, 0475 87 46 60

NoLemon zkt zanger

Na 15 jaar trouwe dienst heeft onze zanger besloten er de brui aan te geven. Bij deze zoeken wij dus dringend een nieuwe zanger. Stijl: een mix van Pearl Jam met de RHCP met andere woorden, stevige rock met een hoop funk. Regio: Ternat en omstreken. Leeftijd speelt niet echt een rol maar liefst mensen met wat ervaring en een krachtig strot! Zeer belangrijk: een enorm gevoel voor humor hebben, anders red je het niet ;o) www.nolemon.be, nolemon@ pandora.be

51 11:05:35

ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEK

Tubelight wants gigs!

Hy, wij zijn een redelijk nieuwe indie band uit Diest (denk The Strokes / Interpol etc.) en zijn steeds op zoek naar plaatsen om op te treden. Mocht je interesse hebben in een band in deze stijl, ga dan eens luisteren op myspace.com/tubelightband. Boekingsvoorwaarden zijn overeen te komen, maar zoals ik zei, zijn wij een relatief

nieuwe band en dus helemaal niet duur ;). Contact opnemen kan via MySpace en via tubelightband@hotmail.com.

Gitaristloos? Ik niet

Ik ben een gitarist en zoek een band in de buurt van Tienen die nood heeft aan ... Ik zoek mensen die er niet om geven meerdere uiteenlopende stijlen te spelen (psychedelisch, hardcore, new wave, folk, electronica, goa, en veel meer). vannoxvannuffelen@msn.com, 0494-70 45 00

Booking agent gezocht

Wij (Suburbia In Ruins) zijn op zoek naar een booking agent. We hebben al een demo opgenomen en een paar optredens achter de rug, maar er ontstaan te grote leemtes tussen de optredens. Wij zoeken dus een booking agent die een metalcore/ deathmetalband wil booken. Neem gerust contact op. Onze nummers zijn te beluisteren

op myspace.com/suburbiainruinsbe. svandenbogaerde@gmail.com, 0475-35 67 23

Drummer zkt groep

Ben drummer en zoek gitarist(en), bassist en zanger(es). Leeftijd 13-16, regio NoordLimburg. Voor rock en altarnitive. kissmy_ lillyass@hotmail.com, 0475-50 63 35

Keyboardist

the NUDE maakt elektropop en is op zoek

all styles all levels

MUZIEKLES www.BAUSTEIN.be

Wil je ook een jaar lang een pubje in Poppunt voor een appel en een ei?

The new (budget) Studio S2! With Euphonix analog desk and Protools HD

Cool! Mail naar c2abelgium@gmail.com of bel naar 0477/97 97 67 voor meer info !

-ZOEK

Pubje POP-2 Serendipitous Poppunt maart-juni-sept-dec. ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEKERTJES - ZOEKERTJES-ZOEK

Close you eyes, listen to your real sound ...

Mastering Service postbus 80 - 5070 AB Udenhout - Nederland - Tel. 0031-13-511 31 25 - info@meyernoisecontrol.nl - www.meyernoisecontrol.nl

naar een creatieve toetsenist voor het vormen van een groovy live formatie met zangeres, drummer, bassist en gitarist! Ben je geĂŻnteresseerd, surf dan naar myspace.com/nudespace of neem contact op via nude@chello.be. Repetities zouden eenmaal per week plaats vinden in Leuven. 0495-90 63 00

Frontzangeres gezocht

om onze band te vervolledigen. Genre: powerpop/rock. Eigen nummers. Samen hebben we redelijk wat ervaring (optredens, jazzstudio, Demopollwinnaar, Maanrock, blablabla). Als je interesse hebt, kom dan eens een auditie doen om te kijken of het klikt. Repetities zijn in Rotselaar. Onze leeftijd: 20 Ă 30jaar. jefkepoef@hotmail. com, 0498-53 22 76

+32 (0)3/ 482 03 51 info@serendipitous.eu

Hallo, wij zoeken nog een zanger(es)

Nog geen abonnement? We vinden het fantastisch dat je er elke drie maand op uit trekt om je Poppunt Magazine op de kop te tikken, maar het kan ook gemakkelijker: als je je abonneert, krijg je voor slechts 12 euro vier keer per jaar het verse Poppunt Magazine in de bus! Stuur een mailtje met je gegevens naar els@poppunt.be of vul in, knip uit en post. Voornaam, naam Straat + nr Postcode, gemeente Geslacht

Geboortedatum

Ik wens het Poppuntmagazine thuis te ontvangen en stort 12 euro op rekeningnummer 413-9292181-26 met vermelding ABO 2007 Ik wens hiervoor een factuur te ontvangen Stuur me ook de Poppunt Nieuwsbrief Emailadres

Poppunt vzw - Bloemenstraat 32 - 1000 Brussel

This latest sampler from Roland makes it very easy for every DJ/Producer out there to remix tracks on the spot. This little wonder comes with some amazing features to sample, loop, and recreate your music in real time. The built-in FX are fantastic and give you a lot of freedom to go crazy. It works very easily with .WAV and .AIFF files, so when linked to a laptop with Cakewalk LE installed, the possibilities are endless. A nice extra feature is the D-Beam. This is a controller function that responds to the movement of your hands…so…Bring on those beats AND those moves!!! Ferry Corsten

S MPLE !! A S E SIEV TEN EXCLU ERRY CORS F DOOR

tiesten

De Ultieme Realtime Audio Toolkit voor DJ’s, Producers & Sample-ar BEZOEK ONS ONLINE OP WWW.ROLANDCE.COM/SP555 WWW.FERRYCORSTEN.COM

NIEUW! s D I g N E t N a k I z U en dj t n a k DEt HM i z u m oor andboek v HÉ

allEs Wat jE MoEt WEtEN ovEr: muziek leren spelen • jezelf promoten • het kunstenaarsstatuut • spelen in het buitenland • myspace • optreden • rechtsvorm • boekingen • belastingen • management • studiotechniek • platencontracten • auteursrechten • internet • enz… •

In Nederland geldt de Muzikantengids al jaren als ‘de bijbel voor de popmuzikant’. Nu is er eindelijk een Vlaamse versie. Met de uitgebreide adressengids en tal van praktijkvoorbeelden is de Muzikantengids een onmisbaar hulpmiddel dat thuis hoort in de flightcase van elke muzikant en dj. De Muzikantengids, door Jan van der Plas en Tijs Vastesaeger, met illustraties van Erik Varekamp. Uitgeverij Personalia. ISBN/EAN: 978-90-73936-06-5.NUR669.304. 304 pagina’s. €24.90 - te bestellen via Poppunt: www.poppunt.be – info@poppunt.be – 02 504 99 00. Je kan ook meteen het verschuldigde bedrag storten op KBC 413 – 9292181 – 26 met vermelding van muzikantengids.