Poppunt Magazine 36 by VI.BE

www.poppunt.be

MAGAZINE36 Tips

Cimbaal customizing

Dossier

Alternatieve muziekscholen

Terugblik Arno

Import

Candy Dulfer

Dr. Lektroluv dj stuff

jonge wolven

poster

popadvies

demodokter

zoekertjes

driemaandelijks maart-april-mei 2008 P109079 Afgiftekantoor Antwerpen X

DATINGSITE

VOOR CREATIEVE ZIELEN

CMY

MZKNT FTGRF muzikant zoekt fotograaf DJ VJ dj zoekt vj MZKNT CNST muzikant zoekt cineast DJ SCHRVR dj zoekt schrijver MZKNT GRFCS muzikant zoekt graficus Registreer je op Popfolio.be en versier jouw ultieme muzikant, dj, fotograaf, cineast, schrijver, vj of vormgever. Maak samen met je creatieve date de beste portfolio en win de Popfolio Awards 2008!

VOOR WOORD

Ontwaakt! De winter is ofﬁcieel voorbij! Chez Poppunt maakt iedereen zich op voor een nieuwe lente, en een nieuw geluid. Noeste arbeid was de laatste maanden ons deel: as we speak leggen we de laatste hand aan onze nieuwe website, stampen we nieuwe muziekinitiatieven uit de grond en blijven we jullie bestoken met artikels en interviews vol muzikale anekdotiek, weetjes en tips. Het maart-magazine – de kop is eraf in 2008 – trapt af met aantal smakelijke onderwerpen: we gingen een kijkje nemen in een paar alternatieve muziekscholen omdat we een verklaring wilden voor het succes van de niet-klassieke muziekopleiding. Onze queeste naar boeiende heerschappen en dames bracht ons achtereenvolgens bij Johan, een cimbaalsmid en -customizer uit Brugge die van al je oude schijven professioneel klinkende bekkens maakt, en bij Arno, die ons een blik gaf in de achteruitkijkspiegel van zijn muzikale carrière: we zagen prachtige dingen in een leven vol passie. We stelden ons verder de vraag – de winter was een contemplatieseizoen – hoe en of dj’s zich voorbereiden op een set. We liepen even langs bij Kris Laukens (Homerecording.be), Olivier Maeterlinck (BEA), Patrick Smagghe (4AD) en Artforum en kwamen terug met boeiende verhalen. De innemende Candy Dulfer blies met haar saxofoon een muzikaal kaarsje uit: Katrien, één van Poppunts rotsen in de branding, heeft na jaren toewijding haar roer omgegooid en werkt nu voor de AB, toch nog steeds één van onze favoriete sparringpartners. Dus, Katrien, het ga je daar zeer goed! ’t Was fantastisch om je hier te hebben en we wensen je het allerbeste op je nieuwe stek. Merci. En pour les autres, bien-à-vous, en een zeer laat, maar even zo gemeend gelukkig 2008. Redactionele groet, Sven

Poppunt Magazine is het driemaandelijkse tijdschrift van Poppunt vzw. Dagelijks geeft Poppunt praktisch en sociaal-juridisch advies aan muzikanten en dj’s. Onze jaarlijkse Muzikantendag schotelt je een hele dag workshops, infosessies en demofeedback voor, terwijl het interprovinciale vervolgtraject 100% Puur jonge bands op tientallen podia zet. Ondertussen proppen we onze website vol gegevens over alles wat beweegt in het poplandschap, zodat iedereen mekaar weet te vinden. Welkom op www.poppunt.be 02/5049900 - info@poppunt.be !

Zou je geen abonnement nemen op Poppunt Magazine? Zowel nieuwe als bestaande abonnees maken kans op cool stuff waar elke muzikant en dj van gaat likkebaarden. En we hebben het hier niet over een setje gitaarsnaren ... Surf naar www.poppunt.be voor meer info.

DJ STUFF: Als je sommige dj’s hoort draaien, zou je zweren dat ze hun sets tot in de puntjes voorbereiden. Maar is dat wel zo? Bereiden dj’s hun sets überhaupt voor of is draaien een kwestie van skills, verstand en gevoel? We gingen spieken bij Buzz en Latomski.

DOSSIER: Alternatieve muziekscholen: waarom zijn ze zo populair? Poppunt sprak met een aantal pioniers, peilde naar hun motieven en bezwaren en schreef zich prompt in voor een cursus ‘ongecompliceerd muziek spelen.

TIPS: Een barst in je cimbaal? Een scheur in de bel? Putjes in de rand? Vrees niet!

Je cimbaal is niet deﬁnitief verloren. Cimbaalsmid en -customizer Johan bewerkt, hamert en scheert cimbalen tot ze klinken als geen ander. Een ontluisterend artikel voor wie van brede geluiden houdt. POPPUNT maart-nummer Hoofdredacteur Joachim Wemel Redactiecoördinator Sven De Potter Fotograaf Koen Bauters Vormgeving C2A Verantwoordelijke uitgever Luc Nowé,

POPPUNT vzw, Bloemenstraat 32, B-1000 Brussel Poppunt Magazine redactie Floris Billiet, Sven De Potter, Filip Leloup, Els Michiels, Stijn Lemaire, Luc Nowé, Jan Pauly, Dominique Piedfort, Herlinde Raeman, Ruud Van de Locht, Dirk Van Welden, Tijs Vastesaeger, Joachim Wemel Oplage 5.000 exemplaren Abonnementen Abonneer je op Poppunt Magazine door E 12 over te maken op rekeningnummer 413-9292181-26 met vermelding ABO2008.

IMPORT: Candy Dulfer speelt saxofoon. Candy Dulfer is een straffe tante die dankzij volharding en talent bij Prince mocht gaan toeteren. Wij mochten op haar schoot, voor een boeiend gesprek over all things saxofoon.

RAPPORT: BEA staat voor Belgian Entertainment Association, de beroepsfederatie

van producenten en distributeurs van games, muziek en video. Waar BEA in de praktijk voor staat, vroegen we aan Olivier Maeterlinck, de algemeen directeur.

TERUGBLIK: Arno. Een brok levende Belgisch-Europese muziekgeschiedenis. Hij

nodigde ons uit bij ’m thuis en trakteerde ons op een onversneden brok nostalgie. What a man!

MUSIC-O-HOLICS 4 FOCUS 13,23,39,45 JONGE WOLVEN 24 POSTER 29 POPDVIES 46 DEMODOKTER 48 COLUMN 50 TELEX 52 ZOEKERTJES 54

36 40

Fotoâ&#x20AC;&#x2122;s: kamera dynamiek / Wouter Van Vaerenbergh

MUSIC -O-HOLICS

Dr.

Lekroluv

“Een ‘slechte’ dj kan volgens mij wel even een hype creëren door zijn verschijning, maar ik ben ervan overtuigd dat die hype in dat geval even snel zou overwaaien als ze gekomen is. Ik vind dat je als dj in de eerste plaats een boodschap moet brengen en een visie moet hebben.”

Het is – tot spijt van wie het benijdt – een waarheid als een koe in de rock-’n-roll en ver daarbuiten: je mag nog zo je best doen, als je het juiste imago niet hebt, duiken je kansen op eeuwige roem de dieperik in. Een sterke uitstraling spreekt nu eenmaal aan. Maar hoe zit dat eigenlijk in het wereldje van de dj’s? Is het daar oké om als een nerd achter de decks te kruipen of gaan de party people liever uit de bol als de dj er zelf ook een beetje sexy uitziet?

toen ik de tweede Lektroluv compilatie samenstelde, kreeg ik opeens het idee om die muziek te promoten in de clubs. Het genre werd altijd gelinkt aan termen als donker, grauw, mannelijk, puristisch, maar had onder andere door de ‘elektroclash’ hype plotseling de mogelijkheid gekregen om een stuk breder te gaan. De vocals en de melodielijnen kwamen op de voorgrond en dat schiep nieuwe mogelijkheden, ook voor dj’s. Uiteindelijk, door een samenloop van omstandigheden, heb

populair zou geweest zijn zonder masker? Dr. Lektroluv: “In het begin wellicht niet. Maar de voornaamste bedoeling was om geen vooroordelen te creëren bij het publiek, die er misschien wel zouden geweest zijn mochten ze geweten hebben wie zich achter het masker verborg. Maar je kan er niet omheen dat mijn verschijning niet onopgemerkt voorbijgaat, natuurlijk.” Kun je in het algemeen stellen dat imago belangrijk is voor een dj?

Je wordt afgerekend op de dansvloer: simple as that!

Foto’s: kamera dynamiek / Wouter Van Vaerenbergh

Als er in ons land een dj is die kan meespreken over de impact van een imago, is het wel Dr. Lektroluv. Zijn naam wordt in één adem genoemd met het groene masker. Wij trokken naar zijn praktijk met de vraag om een diagnose over zijn eigen imago, en we vroegen hem om enkele tips voor de beginnende dj. Dokter, wanneer kreeg de passie voor muziek je te pakken? Dr. Lektroluv: “Dat is eigenlijk begonnen met onze muzikale nationale trots, de New Beat: elektronische, veelal instrumentale dansmuziek met een heel eigen sfeer. Echt iets nieuws toen dit voor het eerst de kop opstak. De muziek was heel divers, wat me erg aansprak, en ik vond het leuk dat er van bepaalde nummers dikwijls interessante 12inch-versies verschenen. Geleidelijk aan is het allemaal commerciëler geworden en is het gegeven verwaterd. Dat was voor mij het sein om af te haken, maar ondertussen had ik ook de sound van Chicago en Detroit leren kennen, net als electro, en ben ik meer in die richting geëvolueerd.” Wanneer heb je de stap gezet om zelf te gaan dj-en als Dr. Lektroluv? Dr. Lektroluv: “Een zestal jaar geleden,

ik besloten om er effectief met het ondertussen beruchte groene masker op uit te trekken. Aanvankelijk was het vooral een zot idee, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer zin ik kreeg om het effectief te doen. Via via heb ik dan iemand gevonden die het masker kon maken en de rest is geschiedenis. We zijn ondertussen zoveel jaar later en ik draag het nog steeds.” Zie je het ondertussen nog altijd als een uit de hand gelopen grap of is het uitgegroeid tot een volwaardige act? Dr. Lektroluv: “In het begin stond ik er zeker niet bij stil of die sets met masker een kort of een lang leven beschoren zouden zijn. Het was vooral leuk om te doen. Ik wou de samensteller van de Lektroluv compilaties tot leven wekken op het eerste Body To Body feestje. Maar de respons was zo overweldigend en het concept kende zodanig veel succes dat met de tijd een volwaardige act geworden is.”

Voetstuk Een dj met een groen masker springt net iets meer in het oog. Denk je dat die vermomming je extra werk heeft opgeleverd? Met andere woorden: denk je dat Dr. Lektroluv even

Dr. Lektroluv: “Meer en meer, eigenlijk. In het begin van de jaren negentig was er een duidelijk onderscheid tussen de dj en de producer. De dj was de persoon die in het weekend platen aan elkaar mixte, maar die niet per se de bedoeling had om zelf nummers te maken. Geleidelijk aan zijn beide gaan versmelten en door de technologische ontwikkeling werd de dj steeds meer op een voetstuk geplaatst – ook letterlijk – en kwam hij steeds meer in de spotlight te staan. Op die manier is het logisch dat het imago steeds belangrijker werd.” Hoe ver gaat dat belang van imago? Kan een slechte dj door een uitgekiende aanpak meer succes hebben dan een getalenteerde dj die het minder goed weet aan te pakken? Of is het toch nog altijd het belangrijkste dat een dj vooral een goede dj is? Dr. Lektroluv: “Een ‘slechte’ dj kan volgens mij wel even een hype creëren door zijn verschijning, maar ik ben ervan overtuigd dat die hype in dat geval even snel zou overwaaien als ze gekomen is. Ik vind dat je als dj in de eerste plaats een boodschap moet brengen en een visie moet hebben.

“Hou je niet te veel bezig met het uitzoeken van de allernieuwste technische snufjes. Dat neemt tijd in beslag die je op een nuttiger manier kunt gebruiken als dj in spe. Bovendien maakt je materiaal geen betere of slechtere dj van je. Je wordt afgerekend op de dansvloer, simple as that!”

Je moet weten waar je heen wil. Dat gezegd zijnde, met talent alleen kom je er ook niet. Talent is vooral een goede basis, voor de rest is het een kwestie van hard werken. En van positief ingesteld blijven: niet klagen en zagen, en al zeker niet de hele tijd je collega’s bekritiseren.” En wat raad je de jonge, beginnende dj aan om concreet te doen? Dr. Lektroluv: “Je moet vooral jezelf blijven, los van alle hypes en invloeden. Het is verleidelijk om bepaalde muziek te draaien omdat die toevallig populairder is dan wat je eigenlijk het liefst draait. Dat is fout. Het zijn meestal de aanhouders die winnen en die op een bepaald moment de juiste uitstraling te pakken hebben. Je kan dat niet forceren. Het technische aspect – mixen bijvoorbeeld – is uiteraard ook belangrijk, maar zeker niet het enige. Het kan dus wel interessant zijn om je skills te oefenen, maar er komt heel wat meer bij kijken om een goede dj te worden. Als dj ben je verantwoordelijk

voor het ‘dragen’ van een avond en is het belangrijk je publiek te kennen en aan te voelen, en ermee te communiceren via je platenkeuze.” Het materiaal is enorm geëvolueerd de laatste jaren. De keuze voor een jonge dj die zijn ‘equipment’ nog moet aanschaffen is soms overrompelend. Wat raad jij aan? Dr. Lektroluv: “Het is moeilijk om die keuze te maken voor iemand anders: iedereen moet deze beslissing voor zichzelf nemen, want elke dj is anders en heeft andere vereisten voor zijn materiaal. Je moet je eerst afvragen wat je precies wil brengen. De overvloed aan keuze zou de zaken in de eerste plaats makkelijker moeten maken, maar spijtig genoeg is het soms een belemmering. Zelfs als je een eerste stap genomen hebt, namelijk de keuze voor vinyl, cd of softwareprogramma’s als Serato, kun je nog ontelbare kanten uit qua materiaal. Hou je niet te veel bezig met het uitzoeken van de allernieuwste

technische snufjes. Dat neemt tijd in beslag die je op een nuttiger manier kunt gebruiken als dj in spe. Bovendien maakt je materiaal geen betere of slechtere dj van je. Je wordt afgerekend op de dansvloer, simple as that!”

B e

Eenmaal uitgerust moet je ook nog aan de juiste muziek geraken. Waar haal jij je platen, cd’s of mp3’s? Dr. Lektroluv: “Ik speel – helaas – voornamelijk cd’s, puur om praktische redenen. Ik speel namelijk vaak op festivals en het is niet altijd evident om er platen te draaien. Soms lijken de platenspelers wel derdehands of zijn de naalden tot op de draad versleten; een andere keer zijn de spelers niet goed geplaatst, het is altijd wel iets ... Mijn muziek krijg ik ondertussen meestal toegestuurd van collega’s en bevriende labels, die me de laatste goeie mp3’s, cd’s of vinyls bezorgen. En wat ik niet krijg, koop ik in de platenzaak. Ik kan moeilijk zeggen waar beginnende dj’s terecht moeten voor hun muziek, want dat is te zeer afhankelijk van het genre waarin ze zich specialiseren.” Filip Leloup

Links

www.lektroluv.be myspace.com/drlektroluv

FN-ON_

n e n e s s u t Ben je n e e g g o n e j en heb -kaart? kels r een van onze win a na ga en n ge in r inlicht n jaar lid bij Fnac nac.be voor mee ee ef .b or w w vo w je r n a be na 5 el Surf sn je van € Voor een spotprijs . en ijv hr sc te in om je lgende voordelen: en geniet je van vo

*op strips en manga **permanente kortin

g op :

• literaire pockets en jeugdroman s • tv-series en Japanse animatie lms • mp3- en gsm-accessoires • cd’s • pc- en videogames

www.befnac.be Bovenstaande aanbiedingen zijn niet cumuleerbaar met andere kortingen of promoties, Hot Price, Fnac Buitenkansjes en ledenvoordelen. * uitgezonderd nieuw verschenen strips, deze worden reeds verrekend aan -20% voor alle klanten. ** omgezet in punten

Fnac Antwerpen: Groenplaats • Fnac Brussel: City 2 • Fnac Gent: Veldstraat 88 • Fnac Leuven: Vital Decosterstraat 7 Fnac Louvain-la-Neuve: L’esplanade • Fnac Liège: Rue Joffre 3 • Fnac Wijnegem: Shopping Center • www.befnac.be

FN-ON_0108_04_ADV_280x200.indd 1

14-01-2008 16:53:13

STUFF

Een goede voorbereiding het halve werk? Wij chez Poppunt zijn altijd zeer benieuwd naar hoe muzikanten hun liveset voorbereiden. Vrijwel elke jonge rock- of popgroep hokt wekelijks samen om zich klaar te stomen voor een optreden. Normaal ook, want geen enkel groepslid komt graag onbeslagen op het ijs. Maar hoe zit dat bij dj’s? Bestaat er zoiets als een dj-set repetitie? Bereiden dj’s zich voor op een draaisessie of vertrouwen ze op hun skills? Of hun ratio? We gingen te rade bij dj Buzz – begenadigd dj én één van onze freelancers – en Latomski, een dj die vooral furore aan het maken is met zijn vette booty bass, een genre dat het moet hebben van strakke techno beats en hiphop raps ... “Vroeger bereidde ik mijn sets voor, nu niet meer”, steekt Buzz van wal. “Een uur of twee trok ik er voor uit. Ik rangschikte de platen zowat volgens bpm, maar vooraf mixen uitproberen deed ik niet. Live dj-en is eigenlijk de beste leerschool, omdat je dan kort op de bal moet spelen, verbanden moet leren te leggen tussen nummers én de reactie van het publiek moet leren lezen.”

Latomski: “Ik bereid nooit voor. Ik draai heel veel. Ik weet wel altijd wat de eerste drie platen van mijn set zullen zijn, maar de rest blijft zelfs voor mij een verrassing. Ik weet nooit waar ik ga eindigen.” Dj Buzz: “Wat ik verder nog deed, was platen indexeren op genre, zodat ik wist waar ik wat kon vinden. Lijstjes maken is een mogelijkheid, maar daar kruipt ontzettend veel tijd in. Voorbereiding is trouwens zeer genreafhankelijk. Een techno-dj hoeft niet veel voor te bereiden, omdat de meeste technotracks makkelijk te mixen zijn. Meestal beginnen en eindigen ze ook met interessante mixstukjes. Waarmee ik niets wil zeggen over de skills van techno-dj’s.” Live draaien, allemaal goed en wel, maar iemand die enkel techno draait, moet vooraf leren beatmixen. Latomski: “Dat is juist. Ik geef beginnende dj’s de raad om zich daar minimum een maand intensief mee bezig te houden. Slaag je er niet in om als techno-dj twee platen naadloos in elkaar te laten overgaan, kies dan een ander genre. En uiteraard moet je je materiaal leren kennen. Tegenwoordig

staan overal Technics platenspelers, maar ga er nooit van uit dat het altijd zo is. Vraag vooraf altijd welk materiaal er staat: met weinig ervaring op onbekend materiaal moeten draaien is niet plezant. Vandaar dat een technische ﬁche met je materiaalkeuze wel handig kan zijn. Extra kabels zijn uiteraard altijd welkom.” Dj Buzz: “En bpm is best wel belangrijk: je moet rekening houden met het feit dat twee coole tracks met een totaal andere bpm niet te mixen zijn. Er moet een zekere logica in de opbouw van je set zitten.” Het verschil tussen dj’s is enorm: de ene zet de keet in vlam, de ander moet alle moeite van de wereld doen om zijn publiek mee te krijgen. Ligt dat louter aan onervarenheid of is er meer mee gemoeid? Dj Buzz: “Het is wel eventjes ﬂippen, hoor, als je pas begint. Je weet niets: waarop gaan de mensen reageren? Welke platen passen bij elkaar? Wat is hot en wat not? En wat doe je als je merkt dat het volk niet mee wil? Of als je plots met een technisch defect zit? Dat valt niet voor te bereiden. Na een paar sessies loopt alles weliswaar vlotter,

DJ Buzz

maar zelfs de grote gevestigde waarden laten steken vallen. Beats die plots niet meer gelijk lopen, bijvoorbeeld. Dat overkomt mij ook nog, wat me logisch lijkt als je weet dat ik soms sets van zeven uur doe.” Latomski: “Het duurt een tijdje voor je je stijl gevonden hebt. Voor ik booty bass heb leren kennen, heb ik heel wat andere stijlen gedraaid.” Dj Buzz: “Wat die stijl betreft: daar kan je ver in gaan. Vroeger, toen ik hoofdzakelijk hiphop draaide, werd ik door sommige diehards beschouwd als sell-out omdat ik te weinig underground in mijn sets stak. Maar zo is er altijd wel iemand die zich niet kan vinden in wat je doet. Nu draai ik gewoon waar ik zin in heb. Geen purisme, neen.”

Dj Gustibus “Je kan het niet maken om altijd dezelfde tracks te spelen,” gaat Buzz verder, “maar gaandeweg leer je wel in te spelen op het publiek en kom je te weten waar ze goed op reageren. Maar het blijft onmogelijk in te schatten. Dj-en heeft voor 80 procent te maken met verstand en 20 procent met intuïtie. Het ene nummer werkt fantastisch bij het ene publiek, maar doet dan weer niets bij een ander. Veel is afhankelijk van de sfeer van het moment. In principe moet je je publiek leren lezen en daar gaat toch wel wat tijd overheen.” Latomski: “Tough crowds! Man, je moet je publiek soms echt bewerken. Ik tracht een set altijd speciaal te maken en te laten ‘bangen’, zodanig dat iedereen uit de bol gaat. Door veel te draaien heb ik gemerkt dat mensen graag loos gaan op kleine climaxen: je werkt kort naar een hoogtepunt toe, laat het ontploffen, neemt wat gas terug en gaat er weer voor. Dat werkt.” Hebben jullie in de loop der jaren trucjes ontwikkeld die altijd werken? Dj Buzz: “Als ik langere sets draai, probeer ik het draaien van mijn beste feestplaten zo lang mogelijk uit te stellen. Dat geeft een leuk gevoel: het publiek staat al te springen en ik moet de zware bommen nog droppen. Een goeie tip is niet al je kruit meteen te verschieten, maar te wachten tot je merkt dat de zaal echt kan ontploffen. Met een paar rake tracks gaat het dak eraf. Je moet je wat kunnen inhouden en naar dat moment durven toe te werken. De bom komt als het feest goed in gang is. Het orgasme moet je zien uit te

stellen. Momenteel gaat dat nogal met deze hot tracks, al kan dat binnen een maand alweer veranderen: ‘Gotta Move’ van Turbofunk, ‘Samba de Bochum’ van Swen Weber, ‘Off Da Hook (Funkerman remix)’ van Jesse Garcia, ‘Can’t Stop Moving’ van Sonny Jim en ‘My Moon My Man (Boys Noiz remix)’ van Feist. En daarnaast zitten er altijd wat hiphop classics tussen zoals ‘Pass The Courvoisier (Neptunes remix)’ van P.Diddy en ‘Party Up In Here’ van DMX. En voor de early hours hou ik wel van ‘All Night Long’ van Lionel Ritchie of ‘Ain’t Nobody’ van Chaka Khan. Afsluiten doe ik vak met ‘Run To The Hills’ van Iron Maiden, maar vraag me niet waarom.” Latomski: “Ik draai doorgaans niet langer dan twee uur, want ik mix 50 platen per uur. booty bass is een vrij intensief genre. Als ik mijn publiek wil laten feesten, moet het in die tijdspanne gebeuren. Platen die ik altijd wel zal bij hebben, zijn die van dj Funk, omdat er veel energie van uit gaat.” Dj Buzz: “Je kan soms niet volledig je eigen ding doen, omdat je dan het risico loopt dat mensen niet dansen. Als ik op een feestje ga draaien waar het gros van het publiek vooral van commerciële R&B houdt, moet ik er niet aan denken om mijn favoriete electro-platen of minder bekende hiphop boven te halen. Sommige dj’s voelen dan de behoefte om het publiek iets ‘bij te leren’ maar dat vind ik stom: het is arrogant én de mensen willen zich gewoon amuseren, geen muziekles krijgen. Dan is het een kwestie van je aan te passen. Dat betekent wel niet dat ik mijn broek laat zakken en dingen ga spelen die ik zelf niet zie zitten. Maar goed, op den duur weet je je gigs er wel uit te pikken en word je gevraagd voor party’s waar ze willen dat je je ding doet. Een gouden tip is wel dat je als dj best een groot stuk van de vorige set meepikt, want als je dezelfde nummers draait als je voorganger maak je jezelf belachelijk.”

absoluut not done zijn, bestaan eigenlijk niet. Wat ik wel probeer, is om niet altijd de meest voor de hand liggende hits van het moment te draaien, maar het in de mate van het mogelijke wat spannend te houden voor mezelf en het publiek. Maar omdat je aandringt: ik denk dat ik nooit iets zal spelen van Jennifer Lopez. Voor mij is dat erover. Dat betekent niet dat ik anderen die het wel draaien niet respecteer, hé, dat is een andere zaak.” Latomski: “Ik verleg graag mijn grenzen: ik durf echt vanalles in mijn set te gooien, platen die andere dj’s te riskant zouden vinden. Het gebeurt dan wel eens dat het tegenvalt en het publiek slecht reageert, maar dat houdt me niet tegen om nieuwe dingen te proberen. Opera en klassieke muziek zal ik niet vlug draaien, tenzij op 45 toeren. (lacht)” Buzz, jij bezit een paar duizend platen. Klopt het dat hoe groter je collectie wordt, hoe minder overzicht je krijgt? Dj Buzz: “Niet meteen. Als ik ga draaien, ligt de nadruk toch op de nieuwste releases. Je kan moeilijk alles meezeulen, maar de classics stop ik wel in mijn koffer. De rest zet je opzij: het is een beetje jammer, omdat je er veel geld in gestoken hebt, maar dat is nu eenmaal het lot van elke dj. Je kan dat niet vermijden. Best spannend, want als je nieuwe platen koopt, weet je niet meteen welke classics worden en welke niet. Na tien jaar merk je wel dat je maar 5 procent van de platen die je ooit gekocht hebt nog kan draaien.”

En dat doe je ook met heel foute platen ... Dj Buzz: “Wel, platen die

Latomski

Je kan je goed voorbereiden, maar soms gebeuren er zaken die je niet in de hand hebt. Materiaalbreuk. Wat dan? Dj Buzz: “Doorgaan, hé. Ik heb het onlangs nog meegemaakt dat het linkerkanaal van mijn Serato niet werkte; dan moet je roeien met de riemen die je hebt. Leuk is het niet, een uitdaging wel, omdat je dan op een andere manier je set in elkaar moet steken.” Hoe lang duurt het voor je je eigen stijl ontwikkeld hebt? Latomski: “Dat stopt nooit. Ik heb vooral het laatste jaar een stijl ontwikkeld waar ik mee verder kan. Maar de eerste drie of vier jaar moet je vooral veel draaien, je platen leren kennen, ontdekken waar je je goed bij voelt.” Dj Buzz: ”Je mag niet vergeten dat je smaak voortdurend evolueert. ik heb altijd al graag verschillende genres muziek gehoord, maar het zwaartepunt verschuift af en toe.” Dj Buzz: “Het is ook niet omdat je goed bent, dat je ook een succesvol dj wordt: ik ken er heel wat die niet aan de bak komen. Of succesvolle dj’s die niet meteen goed draaien. Er lopen er veel rond die er niet genoeg mee bezig zijn en gefrustreerd geraken door het feit dat ze nergens gevraagd worden. Je moet focussen: tijd investeren, het internet

afschuimen, platen zoeken, zelf feestjes organiseren ... er moet passie zijn.” Latomski: “Voor het genre dat ik draai is er in de Belgische platenzaken niet heel erg veel te vinden. Er komen nog heel weinig platen uit: voor booty ben ik genoodzaakt om mijn toevlucht te

“Gaandeweg leer je wel in te spelen op het publiek en kom je te weten waar ze goed op reageren. Maar het blijft onmogelijk in te schatten. Dj-en heeft voor 80 procent te maken met verstand en 20 procent met intuïtie.” (dj Buzz)

zoeken tot het internet. Het meeste komt uit Detroit en Chicago. Ondertussen vind ik mijn muziek makkelijker, omdat ik steeds meer mensen leer kennen. Nog belangrijker dan je skills is je promo: je moet jezelf bekend maken bij een publiek.”

De nood van een imago Wat je imago betreft: behoort dat ook tot een goeie voorbereiding? Latomski: “Ik weet het niet. Het kan wel helpen om aan je imago te werken,

maar vaak is het ontbreken ervan net wat het imago maakt. Een bevriend booty-dj ziet er een beetje nerdy uit maar draait wel fantastisch goed. Al kan imagebuilding wel wat helpen, denk ik.” Dj Buzz: “Ik denk dat het afhankelijk is van genre tot genre. Ik merk bijvoorbeeld dat het bij R&B belangrijker is dan pakweg bij electro. Maar veel populaire dj’s zijn absoluut niet met hun imago bezig, omdat het er uiteindelijk weinig toe doet: de muziek is het belangrijkste. Veel belangrijker is werken een aan eigen geluid. Als je ietwat origineel uit de hoek komt, word je wat sneller opgepikt. Kijk naar Too Many Deejays: zij hebben in de loop der jaren een eigen sound ontwikkeld die geëvolueerd is uit hun eclectische draaistijl. Of kijk naar TLP, hij was de eerste die hiphop, R&B en ragga door elkaar draaide, iets wat bij ons jaren geleden helemaal niet in zwang was. Dat maakt hem niet noodzakelijk een betere dj dan anderen die nu hetzelfde doen, maar hij is wel de originator en dat verklaart deels zijn succes. Geloven in wat je doet en niet zomaar op een kar springen, dat is belangrijk.” Is er eigenlijk nog plaats voor nieuwe dj’s? Latomski: “Je hebt er veel die eraan beginnen, maar niet veel die volhouden. Groeien als dj is geen walk in the park en je mag niet denken dat het succes zomaar in je schoot komt gevallen. Je moet hard werken en je mag eigenlijk van geluk spreken als je na twee jaar al in clubs staat.” Dj Buzz: “Wat kan helpen om je populariteit groter te maken, is zelf feestjes organiseren. De meeste dj’s die echt doorbreken, hebben allemaal zelf zaken georganiseerd, omdat je dan op je eigen feesten kan draaien.” Latomski: “Zo heb ik het alvast gedaan: vier jaar geleden kende niemand booty: ik heb dan maar zelf voor draaiplaatsen gezorgd.” En de centen? Dj Buzz: “Dj-en om geld te verdienen? Ondertussen zijn er heel wat Belgische dj’s die er van leven. Als je er iets aan verdient, is dat altijd een gevolg van je werk en toewijding. Maar er moet in de eerste plaats passie zijn. Als je het alleen voor het geld doet, zal je er niet komen, vrees ik. Je gaat dan beter in een bank werken of zo.” Sven De Potter

Latomski

Win elke maand schitterende prijzen met KBC! Stap 1 Surf naar www.kortelinks.be

Stap 2

ij KBC? b t n ĂŤ i l c n 24 jaar e n e telinks, r 2 o 1 K n p e s o s n u i T Schrijf je strijden. d e w l o v l ai o nz e e - m

Registreer je, en elke maand snorren we de leukste prijzen voor je op.

Stap 3 Waag je kans bij de wedstrijden en win. Succes!

KBC1023778_Advertentie.indd 1

2/4/08 11:00:59 AM

d e t !

C? ks, en.

00:59 AM

homerecording.be

FOCUS

pleidooi voor de DIY-mentaliteit Je bent muzikant en je wil wat nummers opnemen? Of gewoonweg thuis wat zitten knutselen aan je nieuwste muzikale ei? Dan moet je beslist eens surfen naar homerecording.be. Hier vind je massa’s informatie én gelijkgestemden die hun kennis maar al te graag delen. Voor je het weet, zit je te musiceren met mensen die je van haar noch pluimen kende ... Het is 2003 wanneer amateurmuzikant Kris Laukens besluit om een website op te starten die zich toelegt op opnametechnieken en -modaliteiten. Hij richt zich specifiek tot het Nederlandse taalgebied. “Naast de vele info, die ik zelf op andere websites verzameld had, startte ik een forum op homerecording. be. Via die weg begon het hele concept snel te groeien. Muzikanten voeren er discussies en geven mekaar advies”, vertelt Kris. Hij onderscheidt daarbij twee duidelijke invalshoeken: enerzijds muzikanten die willen leren hoe ze een goede demo kunnen maken, anderzijds een grote groep mensen die thuis als ‘onafhankelijke producers’ achter hun computer zitten te knutselen. “Maar naast een heleboel technische info, vind je op onze site ook aankooptips en advies over het gebruik van bepaalde apparaten”, aldus Kris. Een heel handig gebruiks- en communicatiemiddel voor de doorsneemmuzikant dus. Waarom heeft het tot 2003 geduurd voor er zo’n site kwam? Kris Laukens: “Dat lijkt me een logisch gevolg van de evolutie van het internet, dat in de muziekbusiness pas de laatste vijf jaar echt aan het boomen is. Steeds meer muzikanten zoeken hun info nu via het web, terwijl ze die vroeger uit cursussen en boeken haalden. Bovendien bestond er destijds nog niets gelijkaardigs in het Nederlandse taalgebied. Had ik het

niet gedaan, dan was er ongetwijfeld iemand anders in dat spreekwoordelijke gat gesprongen.” Zie je een rode draad doorheen de vragen op homerecording.be? Kris: “We krijgen van beginnende muzikanten nogal wat vragen over hoe ze best een plaat opnemen. Dat kan gaan over basisinformatie als ‘wat is een compressor en hoe werk je ermee?’. De antwoorden op al die vragen proberen we zo veel mogelijk te bundelen in een soort van standaarddossiers, zodat iedere bezoeker ze gemakkelijk kan raadplegen. Wanneer je als muzikant weet wat je wil, kan je op onze site heel snel de gezochte info raadplegen. In de toekomst wordt het nog eenvoudiger. We werken aan een soort opnamearchief à la Wikipedia.” Het bijzondere is dat muzikanten van de meest diverse genres bij jullie aankloppen: klassiek naast punk, jazz naast heavy metal. Die mensen staan muzikaal toch mijlenver van elkaar? Kris: “Op het niveau waarop wij werken, is dat meer een pluspunt. We komen naar buiten met een gemeenschappelijke bezigheid – muziek maken – waarbij in feite iedereen iets van elkaar kan leren. Soms verloopt dat zelfs zo vlot dat er nieuwe samenwerkingsverbanden ontstaan tussen leden van onze site.” Vorig jaar namen jullie met een aantal leden een compilatie-cd op? Kris: “Inderdaad. We vonden de inspiratie bij de compilatietapes die in de jaren tachtig populair waren. We werkten via een previewsysteem waarop onze bezoekers hun zelfgemaakte nummers konden posten. Op het forum werd alles besproken. Uiteindelijk werd door alle leden op een democratische manier beslist welke

nummers op de compilatie-cd mochten. Op die manier wilden we tonen wat je met heel eenvoudige middelen kan bereiken. Het doel van dit project was muzikanten samenbrengen en promotie maken, zowel voor de deelnemende groepen als voor de website. Sindsdien is het ledenaantal enorm gestegen. We zijn dus duidelijk geslaagd in ons opzet.” En wat brengt de toekomst? Kris: “We willen vooral die Do It Yourself-mentaliteit blijven stimuleren en aantonen dat je met een beperkt budget op een ‘revolutionaire’ manier muziek kunt maken en die tevens uitbrengen. Ook al is het maar voor een beperkt publiek.” Vormt dat net niet de achilleshiel van jullie werking? Dat je nooit de grote massa zal bereiken? Kris: “Iedereen die met muziek bezig is, wil er toch in de eerste plaats plezier aan beleven? Het aantal muzikanten dat er echt zijn brood mee verdient, blijft heel beperkt. Daarvoor bestaan andere kanalen. Onze eerste betrachting blijft om muzikanten – amateurs en professionals – een platform aan te bieden waarop ze nuttige info kunnen uitwisselen, discussies aangaan en in het beste geval samen nieuwe muzikale projecten opzetten.” Jullie hebben duidelijk niet de ambitie om de gevestigde platenfirma’s weg te concurreren? Kris: “Toch niet, hoewel zij hun businessmodel zullen moeten heroriënteren. De grote uitdaging waarmee ze ongetwijfeld geconfronteerd zullen worden, ligt in de online distributie. Maar dat is een sector waar wij ons niet wagen.” Ruud Van De Locht

Link

www.homerecording.be

Alternatieve muziekscholen: zonder

spelen

“Inderdaad,” beaamt Ivan van de Rockschool in Kapellen, “ook ons ging het om het aanbieden van een kwalitatief hoogstaand lessenpakket, maar dan wel op een leuke manier gegeven én democratisch qua prijs: als zestienjarige moet je je gitaarles bij wijze van spreken kunnen verdienen door auto’s te gaan wassen. Jonge gasten kunnen geen 25 of 30 euro neertellen om lessen te volgen bij bekendere gitaristen of hebben er weinig aan als je hen drie lessen cadeau doet bij de aanschaf van een gitaar. Ik ben gestart met het aanbieden van opleidingen met gemotiveerde docenten die hun kennis op een niet-schoolse manier konden overbrengen. En ik denk dat we toch in ons opzet geslaagd zijn. In onze pakketten zit geen ‘ballast’: veel jonge gasten moeten niets hebben van AMV, muziekgeschiedenis of de fasleutel ... en wij willen dat ook niet in iemands strot rammen.”

De afgelopen twee jaar werden in Vlaanderen een massa muziekinstrumenten verkocht: het lijkt wel alsof iedereen aan het musiceren geslagen is. Dat is uiteraard niet enkel goed nieuws voor muziekwinkels, maar ook voor de muziekscholen, die elk jaar steeds meer jonge muzikanten mogen verwelkomen. Maar kiezen al die jonge wolven voor een klassieke muziekopleiding, waar ze eerst een jaar notenleer moeten zien te doorworstelen, om zich dan pas te kunnen toeleggen op hun instrument? En en passant ook nog eens AMC, AMV en combo moeten volgen? Neen, zo blijkt uit de praktijk: talloze jonge mensen laten de muziekschool voor wat ze is en kiezen voor een alternatieve opleiding, waar de nadruk niet zozeer ligt op theorie, maar op het spelen zelf, en vooral, op het spelplezier. Poppunt trok naar drie muziekscholen die het over een iets andere boeg gooien.

Jo: “Dat is ook een beetje onze filosofie. Jonge gasten die bijvoorbeeld enkel nummers van dEUS willen spelen, konden tot vijf jaar geleden niet terecht op een muziekacademie. Nu is dat stilaan aan het veranderen, omdat er aan muziekacademies al wat docenten lesgeven die aan het conservatorium lichte muziek gestudeerd hebben. De ingesteldheid verandert stilaan, maar ik vrees dat het nog een tijdje zal duren voor zo iemand directeur wordt en een hervorming doorvoert die jonge jongens en meisjes toelaat eerst twee jaar gitaarles te volgen met akkoorden en tablatuur, en dan pas – eventueel met het oog op een studie aan het conservatorium – aan een cursus notenleer laat beginnen.”

“Eén jaar notenleer?! En dan pas beginnen drummen? Waarom? Wat heeft drummen met notenleer te maken?” Een zin die komt uit de rijke muziekgeschiedenis van ondergetekende. Toen ik muziek begon te spelen, was er van een alternatieve opleiding absoluut nog geen sprake. Gevolg: ik leerde drummen met vallen en opstaan, met af en toe een les ... Was er toen een mogelijkheid geweest om les te volgen zoals ik het wilde, ik had het meteen gedaan. Trouwens, uit verhalen van vrienden die wel naar de muziekschool gingen, maakte ik op dat het er niet altijd even leuk was. Examenstress, in het openbaar moeten zingen, audities, tests ... Niet meteen wat je verwacht als spelen je enige doelstelling is. “Dat is meteen de reden waarom ik tien jaar geleden het Muziekcentrum SintLievens-Houtem opgericht heb”, zegt Jo Vanhoutte, coördinator. Vanhoutte was zelf 20 jaar beroepsmuzikant en vond het naar eigen zeggen een beetje triest hoe leerlingen met knikkende knieën naar hun examen op de muziekschool afzakten. “Ik vond dat het leuker kon en ben toen zelf begonnen met een muziekatelier. Voor we het goed en wel beseften, zaten we hier met 150 leerlingen.” Kortom, ’t was een waar gat in de markt! Jo: “Ja. En een noodzaak. Volgens mij

gedoe!

Jo Vanhoutte (Muziekcentrum) hebben klassieke muziekscholen niet enkel de taak om beloftevolle jongeren op te leiden tot goed voorbereide conservatoriumstudenten, maar ook mensen die verder geen ambitie hebben in de muziek. En ik vind dat wij een perfecte aanvulling bieden.”

“Kijk, bij jonge gasten die enkel power chords willen leren, moet je echt niet beginnen met notenleer. Dat werkt zeer demotiverend. Ik zie vaak jonge gasten een jaar naar de muziekschool gaan, er de brui aan geven en zich dan bij ons inschrijven ... Hier lopen genoeg bewijzen rond dat de combinatie alternatieve muziekschool en conservatorium perfect mogelijk is: Ruben Machtelinckx is hier zeven jaar geleden begonnen met gitaarles. Nu geeft hij hier zelf les én zit hij in zijn derde jaar jazzgitaar aan het conservatorium van Antwerpen.” Ruben Machtelinckx: “Ik ben hier les beginnen volgen in 2001. Waarom? Omdat het überhaupt niet zag zitten om eerst twee jaar notenleer te volgen en dan pas een instrument te mogen

Foto John Joris: Koen Bauters

DOSS IER

ze vaak in de knoop, omdat ze dat in het klassieke onderwijs niet geleerd hebben.”

kiezen. Een keuze die ik me toen helemaal niet beklaagd heb; na één maand les en wat oefenen kon ik met een aantal nummertjes meespelen, iets wat mijn motivatie enkel maar heeft doen toenemen. Dat en het feit dat het niet om een klassieke opleiding ging, heeft me over de streep getrokken.”

Zou je kunnen zeggen dat wat jullie bieden een gepimpte versie is van het aanbod in het klassieke muziekonderwijs? Jo: “Misschien wel, ja. Wij hebben 350 leerlingen die niet aan een klassieke opleiding willen beginnen, gewoon omdat ze het nut er niet van in zien. Dat wil toch iets zeggen. Volgens mij wordt het tijd dat muziekscholen een aparte afdeling voor amateurmuzikanten in het leven roepen, voor bijvoorbeeld mannen van pakweg 50 die al 20 jaar muziekspelen, maar niet weten wat een do7 is of geen kaas gegeten hebben van akkoordontledingen. De klassieke opleidingen leveren uitstekend werk, maar het kan altijd beter: één van mijn leraressen is een virtuoos, heeft haar muziekschool afgemaakt met uitmuntendheid, maar geef haar een akkoordenschema en ze weet niet wat ze ermee aan moet. Zolang conservatoria zich vooral bezighouden met de precieze benadering van ‘klassieke’ partituren en vooral focussen op de precieze invulling van ‘wat een componist precies bedoelt heeft’, zie ik de opleidingen niet snel veranderen.”

Ondertussen studeer je zelf jazzgitaar aan het Antwerpse Conservatorium, toch een plek waar verwacht wordt dat je de notenleer toch al onder de knie hebt. Geen aanpassingsproblemen gehad? Ruben: “Eigenlijk wel: ik heb een achterstand moeten inhalen en heb eerst een jaar aan de Jazzstudio gestudeerd. Ik heb dus een beetje harder moeten werken, maar echt onoverkomelijk is dat niet. Nu ja, het Muziekcentrum is er niet om mensen op te leiden tot beroepsmuzikanten, maar wel om ze in de eerste plaats het plezier van het spelen te laten ontdekken. Hier krijg je vooral praktisch onderricht en worden de leerlingen echt betrokken in hun opleiding. Het is niet zomaar een lessenpakket dat afgewerkt dient te worden.”

Foto John Joris: Koen Bauters

Je geeft hier nu ook zelf les: pak jij de zaken anders aan dan jouw leraars van vroeger? Ruben: “Neen. Ik heb zeer goeie leraars gehad en tracht wat in dezelfde lijn te werken. Ik geef jazz aan de iets meer gevorderde gitaristen. Ik tracht ze toch de basiskennis notenleer, akkoordenstructuren en harmonie bij te brengen, omdat je in jazz niet zonder kan. Verder geef ik improvisatieoefeningen puur op het gehoor en verdiepen we ons in standards, 40’s en 50’s bepop ... En als we daar door zijn, durf ik wel eens te beginnen over Bill Frisell en consorten.” Zie jij grote nadelen aan dergelijke opleiding? Ruben: “Niet meteen, neen. Het is wel zo dat het ontbreken van examens de druk om te presteren een beetje wegneemt en dat een aantal leerlingen – eens ze de basis onder de knie hebben – er de brui aan geven, omdat ze thuis te veel moeten werken om een hoger niveau te bereiken. Maar eigenlijk blijven dan enkel de zeer gemotiveerde mensen over, en dat maakt het lesgeven ook aantrekkelijker.” “Dat zien wij ook soms”, zegt Patsy Vanhoutte (geen familie van Jo Vanhoutte) van The Art Factory in Roeselare, één van de pioniers wat

Patsy: “Mensen worden bij ons niet volgepropt, maar leren spelenderwijs bij. Specifieke, op notenleer gerichte opleidingen geven we niet, maar eens de studenten starten met akkoorden merken we een grote interesse voor muziektheorie; dan krijgen we wel vragen naar majeur en mineur, diminished, G7, etc. Wij bieden het aan als de leerlingen erom vragen, niet vroeger. Maar het kan evengoed dat iemand die enkel voor zijn plezier gitaar wil spelen een basiscursus krijgt en daarmee verder uit de voeten kan.”

Patsy Vanhoutte (The Art Factory) alternatieve muziekopleidingen betreft. “Het gebeurt dat we leerlingen over de vloer krijgen die al een paar jaar klassiek gestudeerd hebben: hun theoretische kennis is groot, maar als ze zien dat ze met akkoorden moeten beginnen spelen en anderen moeten begeleiden, slaan

In plaats van de studie staat bij jullie het spelplezier op de eerste plaats. Geen gortdroge koek dus ... Jo: “Neen, maar de theorie blijft niet achterwege, hé. Ik krijg soms de vraag van mensen die saxofoon of viool willen spelen of ze dan noten moeten leren lezen. Natuurlijk wel! Maar wij leren ze eerst een paar eenvoudige deuntjes aan. Wanneer ze dan na het vijfde liedje zeggen dat ze dat allemaal niet meer kunnen onthouden, dan leren we hoe ze de liedjes kunnen opschrijven en begint de notenleer. En dat werkt. Geef de mensen een reden waarom ze iets moeten doen.”

Alternatieve muziekscholen

Hoe zit het trouwens met het inschrijvingsgeld? Ligt dat niet een pak hoger dan bij een klassieke muziekschool? Het gaat tenslotte om een privé-inititiatief. Jo: “Als je ons inschrijvingsgeld vergelijkt met muziekscholen, zit het zowat gelijk. En wees maar zeker dat je waar krijgt voor je geld: 32 weken les, in groep drie kwartier en individueel twintig minuten. En vanaf dit jaar hebben we ingevoerd dat de lesgever twee weken iets doet met zijn leerlingen, louter om iedereen met elkaar kennis te laten maken: een concertje, een festivalletje.”

Studeren aan een alternatieve muziekschool houdt dan weer wel in dat je geen officieel diploma kan halen. Ivan: “Dat is juist. Wij werken niet met graden, punten of diploma’s. Ik ken trouwens geen enkele muzikant die bij een band is aangenomen om zijn diploma. Om les te geven heb je dat wel nodig, maar om muziek te spelen? Neen. Wij geven geen punten: 95 procent maakt muziek als hobby en heeft totaal niet de intentie om daar later zijn of haar beroep van te maken. Onze leerlingen krijgen allemaal evenveel aandacht, los van hun talenten, en dat is in een muziekschool toch even anders.” Patsy: “Ik denk dat alternatieve muziekscholen net daardoor zoveel succes hebben: examens afleggen om over te gaan naar een volgend jaar werkt niet altijd even bevorderlijk. Echte examens organiseren we niet, maar we verwachten wel dat de leerlingen twee tot drie keer per jaar hun kunnen tonen aan geïnteresseerden, kwestie van hen wat podiumervaring te geven.” Jo: “Mijn leerlingen moeten vanaf het tweede jaar op een podium staan, dat is voor mij een fundamenteel onderdeel van muziek spelen: ik vind dat ze hun kunnen moeten tonen aan hun vrienden en familie. En daar zijn al fijne dingen uit gekomen.”

Muziek voor een cent Een ander euvel is dat jullie lesgevers nooit vast benoemd kunnen worden. Ook zij zijn afhankelijk van het aantal ingeschreven leerlingen. Geen leerlingen, geen loon ... Jo: “Dat is juist. Onze lesgevers worstelen daar soms wat mee. Een statuut is er niet meteen. Maar daar staat wel tegenover dat we zelf alternatieve muziekinitiatieven uit de grond kunnen stampen en zeer flexibel te werk kunnen gaan. Er is een enorme vrijheid: zo vertrekken we hier vanuit het idee dat leerlingen zelf bepalen welke nummers ze willen leren. Er loopt hier een gastje rond dat enkel songs van dEUS op zijn bas wil spelen. Dan doen we dat ook. Het gaat zelfs zo ver dat ik nummers uitschrijf die leerlingen hebben meegebracht. En als ze achteraf toch te moeilijk blijken, dan laten we ze weg. Dat zijn zaken die in de klassieke muziekschool niet meteen kunnen.” Patsy: “Maatwerk, dat is het. Om het even wie er bij ons begint – kinderen, jongvolwassenen, volwassenen – krijgt een individueel aangepaste opleiding. Iemand die bijvoorbeeld met zwaardere studies bezig is of werkt en geen tijd of behoefte heeft aan x-aantal jaar voorbereidend werk, heeft geen boodschap aan alles wat niet meteen met muziek spelen te maken heeft.”

Ivan: “Weet je, de sfeer bepaalt heel veel. Als de leerlingen zich welkom voelen, weten dat ze iets zullen leren zonder al te veel gedoe. Dan komen ze graag. Het gaat erom om je studenten te enthousiasmeren, ze de liefde voor muziek bij te brengen, en dat gebeurt in de eerste plaats door te spelen.” Sven De Potter

Muziekcentrum

Kerkkouterstraat 62, 9520 Sint-Lievens-Houtem 09-362 30 62, info@muziekcentrum.org www.muziekcentrum.org

The Art Factory

Vierwegstraat 176, 8800 Roeselare 051-20 41 41, info@art-factory.be www.art-factory.be

Muziekcentrum Kapellen Hoevensebaan 79-81, 2950 Kapellen 03-605 59 19 www.rockschool.be

fotografie: (ID)Blondeel · vormgeving: dienst Communicatie

Ruben & Ivan (Muziekcentrum Kapellen)

Patsy: “Wij werken met professionele muzikanten als lesgevers: Didier Deruyter, de pianist van Ozark Henry, Elke Bruyneel van De La Vega ... Dat maakt de inschrijving iets duurder. Maar iemand die hier les komt volgen, is zeer gemotiveerd en wil gerust betalen voor wat-ie krijgt. Trouwens, je betaalt niet enkel voor de lessen, hé, je krijgt er heel wat gezelligheid bij: onze studenten vinden elkaar terug in ons muziekcafé, er worden vaak optredens georganiseerd ...”

adv-Prov

Cultuurprijs van de provincie Oost-Vlaanderen 2008 popmuziek voor

5 000 euro

fotografie: (ID)Blondeel · vormgeving: dienst Communicatie

inzenddatum 15 april 2008

adv-ProvPrijsPop.indd 1

info · reglement · inschrijvingen

www.oost-vlaanderen.be/cultuurprijzen dienst Kunst en cultuur PAC ‘Het Zuid’ W. Wilsonplein 2, 9000 Gent 09 267 72 00 29-01-2008 09:00:22

TIPS

Wanneer diehard gitaarfreaks of basaficionado’s zich een nieuw instrument aanschaffen, kunnen ze het vaak niet laten er iets aan te tweaken: een stel nieuwe humbuckers, een Bigsby-tremolo, een andere slagplaat ... Bij drummers ligt dat enigszins anders: wanneer een jonge John Bonham in spe zich een slagwerk aanschaft, moet hij er uiteraard ook een stel cimbalen bij kopen. Meestal gaat het om een budgetreeks à la Zildjian ZBT, Sabian B8 of Stagg, schijven die niet meteen uitblinken qua geluidsdefinitie en na verloop van tijd ingewisseld worden voor een betere, maar duurdere reeks. Maar is dat wel nodig? Kan je je oude schijven niet laten behandelen zodat ze beter gaan klinken en het geluid van professionele bekkens benaderen of zelfs overstijgen? Het antwoord, beste vrienden van de muziek, is ja! De man met de uitleg is Johan, cimbaalsmid uit Brugge. Al twintig jaar legt hij zich, naast het customizen van drums en het bouwen van snaredrums, toe op het verbeteren of volledig transformeren, intensief handhameren en scheren, van cimbalen.

Cimbaal customizing: Hij doet dat niet enkel met budgetbekkens, maar vooral met dure professionele schijven zoals Zildjian Avedis, K, A Custom, Sabian AA, AAX, HH en HHX, Paiste Signatures, Turkse handgemaakte bekkens zoals Istanbul, Bosphorus én zelfs met peperdure Zildjian K-Constantinoples, Sabian Artisans, of Paiste Traditionals. Waarom? Omdat zelfs de duurste bekkens maar een zeer vluchtige hamerbeurt krijgen die maar een fractie van het geluidspotentieel blootlegt. Vakkundig hameren moet immers op het gehoor gebeuren, maar geen enkele fabriek doet dat nog. Zelfs de Turkse niet, waar bekkens toch nog volledig met de hand gehamerd worden. De tol van de massaproductie.

De queeste naar geluid “Ik heb altijd fanatiek gezocht naar een manier om de klank van bekkens en van drums te verbeteren en rijker te maken”, aldus Johan. “Als jonge snaak was ik wild van het geluid van oude Turkse K

Zildjians en vooral van één legendarisch bekken: de ride van Tony Williams op het Miles Davis album ‘Nefertiti’. Met dat bekken begon het hele verhaal. Bij mijn allereerste setje, dat ik als beginner domweg op bestelling had gekocht, zat een Zildjian 18” K crash-ride. Ik had het donkere, brede en ‘echte’ K-geluid verwacht, maar het bekken klonk scherp, dun, kil en ééndimensionaal, zoals een gewone Avedis. Een teleurstelling dus.”

“Ik ben die cimbaal redelijk onbesuisd beginnen bijhameren. Geen goed idee, want ik had toen nog geen ervaring en had ze evengoed om zeep kunnen helpen of breken. Tot mijn eigen verbazing klonk het achteraf wel beter. Ik ben dan verder beginnen experimenteren, eerst uitsluitend voor mezelf, maar gaandeweg ook voor drummers uit mijn omgeving. Vooral jazzdrummers, omdat die gewoonlijk toch iets kritischer staan tegenover hun

cimbaalgeluid dan anderen en, net zoals ik, een breder geluid zochten. Nu – na zowat twintig jaar – weet ik hoe je het geluid van een bekken een bepaalde richting kan uitsturen. En stilaan weten steeds meer drummers me te vinden, niet enkel uit België, maar van over de hele wereld.” Koop jij zelf cimbalen om ze te bewerken en te verkopen, of brengen drummers eigen cimbalen mee? Johan: “Drummers brengen of sturen me hun eigen bekkens op. Als iemand me vraagt om een bijvoorbeeld een Zildjian medium ride om te hameren naar een jazzbekken, dan neem ik eerst een geluidsfragmentje op van de nog onbewerkte versie. Na de bewerking maak ik een nieuw clipje en stuur ik beide op via mail. Zo kan men het verschil beoordelen en eventueel nog meer aanpassingen vragen. 99% is achteraf zeer tevreden over het resultaat. En dat is uiteraard zeer goeie promotie: drummers als Dré Pallemaerts en de Britse sessiedrummer/producer Emre Ramazanoglu helpen me totaal belangeloos vooruit. Emre heeft zelfs zijn Zildjian-endorsement opgezegd en speelt nu uitsluitend op mijn schijven. De laatste cd van Lou Rhodes (zangeres

de kwaliteit van het eindproduct zeer negatief beïnvloedt. Gitaristen zien er geen graten in om modificaties aan te brengen aan hun instrument, waarom zou dit dan voor bekkens ook niet kunnen? Zelf vind ik dat je creatief moet durven zijn met een instrument. Door gewoon te durven en te volharden heb ik mijn drums en bekkens al véél beter doen klinken. Maar uiteraard is er flink wat ervaring voor nodig om goede resultaten te bereiken.”

transformeren van een crash naar een china of een uniek effectbekken vormt geen enkel probleem. Bekkens uit B20 dienen op een zachtere manier en in veel meer ‘hamersessies’ te worden bewerkt zodat het brons voldoende kan rusten en rekristalliseren. Maar ook hier zijn de transformatiemogelijkheden gigantisch. Ik werk het meest met B20, omdat de meeste drummers me zulke bekkens toesturen. Ze geven ook het mooiste resultaat.”

Brons zonder geheimen

“Vele drummers sturen mij gescheurde fabrieksbekkens op met de vraag daar een nieuw bekken uit te creëren. In vele gevallen is dat perfect mogelijk, althans wanneer de scheur zich aan de rand bevindt. Bekkens met randscheuren moeten eerst worden verkleind tot de scheur weg is en daarna volledig opnieuw worden gehamerd en tot de juiste dikte geschoren. Soms kan ik van een gescheurde crash ook een china of splash maken of een uniek effectbekken. Of uit twee gescheurde crashes een prima hi-hat. Bekkens met centraal gelegen scheuren kan ik soms ombouwen tot ‘Perforation Trashes’ (Johans versie van de Sabian Ozones, red.).

Johan: “Na twintig jaar customizen heeft een cimbaal voor mij nog weinig geheimen. Maar het duurt echt jaren voor je het métier in de vingers hebt. Dat komt doordat de klank van een bekken uit heel veel aspecten bestaat: het type brons, de vorm, de dikte, de spanning, de diverse spanningsvelden binnenin een bekken, de manier waarop het geschoren is (de taper: de mate waarin een bekken dunner wordt naar de rand, red.). Cimbaal customizen valt niet aan te leren: je moet er gewoon feeling voor hebben. En vooral durven.” “De belangrijkste soorten brons voor professionele en semi-professionele bekkens zijn respectievelijk B20 en

geen schering en inslag van het vroegere Lamb, red.) heeft Emre Ramazanoglu volledig met mijn bekkens ingespeeld.” Zijn er eigenlijk veel mensen professioneel bezig met het customizen van cimbalen? Johan: “Neen. Wereldwijd zijn er bij mijn weten maar een drietal: een Amerikaan, een Zwitser die zich heeft afgesplitst van de Paiste fabriek, en ikzelf. Maar stilaan zijn er wel meer mensen die het proberen. Dat blijkt uit de talrijke mails met vragen die ik krijg.” “Het taboe dat op het zelf bijhameren van bekkens rust, is stilaan aan het slinken, al blijft de meerderheid nog steeds van mening dat fabrieksbekkens gewoon klinken zoals ze moeten klinken en niet kunnen verbeterd worden. Velen denken ook dat je een bekken zal verwoesten als je het zelf bijhamert. Zonder knowhow is dat ook wel zo. Maar men blijft vaak blind voor het feit dat de massaproductie (met name de bewust beperkt gehouden productietijd)

B8. B8 is bekend geworden dankzij de Paiste 2002-reeks en veel goedkopere reeksen zoals Zildjian ZBT, Sabian B8, Paiste 404, 502, 802, Paiste Alpha ... B20 is het rijkst klinkende brons en is veel harder, waardoor het een andere hamerstrategie vereist. Het brons van de Paiste Signature en Traditional reeks is, hoewel het goed klinkt, veel te zacht om er echt duurzame bekkens mee te maken. Ik vind dat Paiste hier de bal echt misslaat: ze zouden het brons beter aanpassen of gewoonweg vervangen.” Stel, ik geef je een oude cimbaal. Hoe ga je dan precies te werk? Johan: “Dat is in de eerste plaats afhankelijk van het type brons. Van heel veel spotgoedkope B8-cimbalen kan ik heel professioneel klinkende bekkens maken, zelfs ‘vintage’ klinkende jazzbekkens. Hamer je zo’n goedkoop bekken strategisch bij, dan krijg je een warm en rijk klinkend geluid. Of ik de klank hoog en helder of donker en complex maak, hangt af van de wens van de eigenaar. Ook het volledig

Als geluidsoptimalisatie vooral een kwestie is van hameren, waarom leggen de grote merken zich daar dan niet wat meer op toe? Johan: “Dat is het gevolg van de steeds toenemende massaproductie. In intensief hameren kruipt gewoon teveel tijd. Decennia geleden werden nog heel veel cimbalen met de hand in vorm geslagen. Nu niet meer. De meeste grote merken worden tegenwoordig in vorm geperst en daarna slechts zeer beperkt nagehamerd, hetzij met de machine of met de hand, maar dan in zo’n kleine mate dat de nahamering het geluid nog nauwelijks beïnvloedt en eigenlijk vooral een visuele indruk moet nalaten. De tijd om zo’n bekken te maken is heel erg kort, wat de winstmarge veel groter maakt. Tegenwoordig weten de meeste (Turkse) cimbaalsmeden wel nog hoe ze een bekken in de juiste vorm moeten hameren, maar er het best mogelijke geluid uithalen, neen, dat wordt stilaan een ‘lost art’. En de fabrieken willen daar niet meer dan

mijn weliswaar zeer amateuristische website (http://johancymbals.fr.nf, red.) beluistert, zal je merken dat het verschil tussen ‘voor’ en ‘na’ vaak immens groot is, alsof het totaal andere bekkens zijn geworden. In feite zijn het ook echt wel andere bekkens geworden.”

het hoogstnoodzakelijk voor doen, wat ze in hun reclameblaadjes ook mogen beweren.”

Breekbrons De basis voor elke goede cimbaal is degelijk brons. Als we de geschiedenis mogen geloven – en de opkomst van ronkende namen als Bosphorus, Agop, Turkish, en uiteraard ook Zildjian – komt dat nog steeds uit de bakermat van de cimbaalbouwers, Turkije. Johan: “Wel, eerlijk gezegd zit dat verhaal toch iets genuanceerder in elkaar. Turks brons is recyclagebrons: het koper dat daar in verwerkt wordt, is afkomstig uit oude elektriciteitsdraad, transformatordraad. Dat wordt gesmolten met het omhulsel er nog aan. Het uiteindelijke koper is niet zuiver. Gevolg: het brons (dat ook ca. 20% tin bevat) is zeer onvoorspelbaar

qua duurzaamheid. Sommige blanks zijn oké, maar vele zijn breekbaar door onzuiverheden. Dat bekkens als Istanbul of Bosphorus in de handen van rockdrummers makkelijker breken dan Westerse bekkens zal de meeste drummers niet vreemd in de oren klinken. Van veel betere en duurzamere kwaliteit is het brons afkomstig uit de moderne Sabian, Zildjian en Ufip fabriek.” “Jammer genoeg vertikken deze cimbalenfabrikanten het om mij echt onbewerkte platte platen B20 brons te verkopen, dus zelf bekkens maken ‘from scratch’ is helaas niet mogelijk. Tenzij ik genoegen zou nemen met het onvoorspelbare Turks brons, maar zolang de kwaliteit daarvan niet betert, doe ik dat niet. Als ik bekkens uit hoogwaardig brons wil maken, moet ik mij dus beperken tot het bewerken van bestaande bekkens. Maar als je even de ‘voor’ en ‘na’ fragmenten op

In principe doet een jonge drummer er beter aan met een paar oude cimbalen bij jou langs te komen om ze te laten bewerken dan al zijn spaarcenten in nieuwe, dure schijven te steken? Cimbalen blijven immers een kostelijke grap. Johan: “De grote merken zijn veel te duur door een zeer artificiële prijsstelling. Ik heb het dan niet over de Zildjian Avedis, Sabian AA, Paiste 2002 bekkens, maar wel over de duurdere topreeksen. Het prijsverschil tussen een Avedis en een K is volkomen artificieel, want ze worden allebei gewoon in vorm geperst en nadien schaars met de machine nagehamerd. Als je de K Constantinoples neemt, wordt het pas echt boerenbedrog: die worden net zo goed met de machine gehamerd, maar krijgen een nep-vintage look én kunstmatige pitmarks in de cup. Zaken die de klant er via gezichtsbedrog toe moeten leiden te geloven dat het om handmatige, artisanaal vervaardigde bekkens gaat. En dat is niet het geval! Zelfs met spotgoedkope B8-bekkens kan ik bekkens maken die warmer en rijker klinken dan de gemiddelde moderne K Zildjian of K Constantinople uit de fabriek. Met een B20-bekken kan ik nog veel verder gaan. Bepaalde zeer goedkope legeringen, zoals brass (messing) of nikkelzilver (waar trouwens geen zilver inzit) bieden echter vaak te weinig geluidspotentieel om bewerking zinvol te maken.”

Zelf aan de slag? Ik kan me inbeelden dat jonge drummers met een beperkt budget zelf wat willen experimenteren met oude cimbalen. Heb je tips? Johan: “Wel, lang experimenteren met goedkope cimbalen is de enige boodschap. Een opleiding bestaat er niet: elk bekken is anders en vraagt een andere aanpak. Ik krijg vaak mails van drummers die zelf een bekken willen hameren en me vragen wat ze moeten doen, maar zonder dat ik dat bekken eerst zelf kan checken, is die vraag bijna niet te beantwoorden. Op cymbalholic. com vind je wel wat richtlijnen om bekkens te hameren, maar als je die gaat toepassen op eender welk bekken, kom je toch bedrogen uit.”

En wat cimbaalonderhoud en -gebruik betreft: er wordt vaak beweerd dat oudere bekkens beter klinken dan nieuwe. Is dat wel zo? Johan: “Oudere bekkens gaan naarmate hun ouderdom anders klinken. Door het jarenlange gebruik vermindert de interne spanning en wordt het geluid zoeter. Daar komt bij dat de oxidatielaag (het grauw worden van het oppervlak) het bekken droger doet klinken. En dat zijn net de twee factoren die ik kan simuleren als ik een nieuw bekken moet omvormen tot een ‘vintage’ klinkend bekken. Nieuwe bekkens kan je door een bepaalde hamertechniek en het chemisch creëren van een oxidatielaag doen klinken als decennia oude schijven, zoals de legendarische oude Turkse K-Zildjians. Soms scheer ik na het oxideren bepaalde stroken weg om een bepaalde balans te krijgen tussen een open en droog geluid. Het meeste effect krijg je echter wel door het hameren en scheren. De oxidatielaag zorgt er gewoon voor dat het oppervlak wat harder wordt en (hoe paradoxaal ook) een zoetere stickrespons krijgt. Iets wat voor jazzdrummers een absolute must is.” Ik heb me ook laten vertellen het schoonmaken van een cimbaal not done is. Johan: “Of je een bekken moet poetsen of niet, is een andere vraag: doe je het niet, dan verlies je op den duur een fractie van het hoog en zal het bekken wat zoeter en droger beginnen klinken. Maar dat effect krijg je evengoed door een stukje tape te kleven. Ik zal een bekken bij voorkeur niet tot extreme droogheid hameren, omdat ik dan een aantal frequenties moet weghameren, wat echt zonde is. Voor een droger geluid volstaat een stukje tape. Dan blijft de drummer beide opties houden: een open geluid voor wanneer de akoestiek van een zaal erom vraagt, en een droog geluid voor wanneer je met een jazzcombo in een piepklein cafeetje speelt.”

en je ziet het de volgende dag al. Niet dat een oxidatielaag slecht is voor je cimbaal: het zorgt voor wat bescherming tegen verder oxideren. Je hebt bij B20 ook een verschil tussen de blinkende ‘brilliant’ bekkens en de niet blinkende: de brilliants hebben in de fabriek een polijstlaag gekregen, met als gevolg dat de scherpe kanten van de groeven er zijn afgehaald. Brilliants klinken (hoe paradoxaal ook) in de regel zoeter en warmer dan de niet-brilliants. Dat is ook één van de redenen waarom een Avedis veel meer ‘bite’ heeft dan een A-Custom, die minder diepe en scherpe scheergroeven heeft.”

“Een bekkenreiniger (evenals koperpoets uit de supermarkt) zal de vernislaag die sommige fabrikanten op het bekken aanbrengen dunner maken en uiteindelijk weghalen, waardoor je bekken daarna veel sneller weer zal oxideren. De regel is: zolang mogelijk niet poetsen, zowel voor B8 als B20. Poets je de door de fabriek aangebrachte polijstlaag weg, dan krijg je een ‘naakte’ cimbaal. Vooral naakt B8 oxideert in een oogwenk: je hoeft er maar even met je vingers aan te zitten

Wat raad jij jonge drummers aan die maar een beperkt budget hebben, maar toch een degelijke setje cimbalen willen aanschaffen? Johan: “Ik zou persoonlijk opteren voor de XS20-reeks van Sabian, omdat die gemaakt is van uitstekend B20, wat sowieso een beter geluid geeft dan B8. Die reeks is dan wel niet gehamerd, maar ze klinken wel aannemelijk door het goede brons. Daarnaast kan ik van zulke cimbalen zeer professionele bekkens maken, donker, complex, jazzy,

of ook goede rockbekkens, tenminste als ze dik genoeg zijn.” En Stagg of Wuhan? Made in China, maar naar het schijnt zeer goed te doen wat geluid en kwaliteit betreft ... Johan: “Het Chinese brons, hoewel nog steeds vaak dubieus van kwaliteit en soms breekbaar, wordt toch steeds beter en stilaan consistenter dan het Turkse brons. Nu ja, het metaal van die Chinese bekkens heeft sowieso een trashy geluid, wat veel drummers niet bevalt, zeker wanneer ze rockbekkens met een duidelijke gefocuste toon willen. Dat trashy geluid geldt voor vrijwel alle Chinese merken: Wuhan, Stagg, Swad ... Maar grasduin wat tussen een hoopje Staggs, Wuhans of Swads en je vindt zeker hele mooie bekkens, met veel meer karakter dan bij de goedkope B8 reeksen.” Sven De Potter

Links:

http://jhancymbals.fr.nf

Mail:

mal.leus@yahoo.com

Untitled-1 1

30-01-2008 13:44:19

20 jaar 4AD “Omdat het moet.” “Koppig, betrokken, onafhankelijk, kwaliteit en no nonsense”, zo vat Patrick Smagghe, coördinator van 4AD hun werking samen. 20 jaar lang al lokt de meest eigenzinnige club van het land muziekliefhebbers naar de Westhoek en daar gaan ze mee door, “omdat het moet.”

FOCUS

Naam?

Patrick: “Het Vlaamse muzieklandschap heeft nood aan organisaties met een visie als de onze, en aan een podium voor creatieve geesten. Dat is de reden van ons bestaan. Gelukkig zijn we niet alleen, maar er mag bij andere podia vaak nog meer een hoek aan.”

Patrick: “We wilden per se een cijfer in de naam van de club. 4AD is ook Engelse platenfirma die begin jaren tachtig begon en ook onafhankelijk, kleinschalig en koppig is. Het label bood onderdak aan groepen als Bauhaus, Pixies, Throwing Muses ... We hebben hen destijds gevraagd of we de naam konden gebruiken en kregen prompt een massa promomateriaal. Nu blijft enkel de naam over. Af en toe programmeren we een groep die bij hen een plaat uit heeft, Blonde Redhead bijvoorbeeld. Maar dat is dan puur toeval.”

Streven naar ongewone bands?

Groot feest?

Patrick: “Het is geen streven, het is gewoon zo. Als een groep kwaliteit brengt, zijn we op de goede weg. Dan is het een kwestie van een datum te vinden en hopen dat er publiek op afkomt. Dergelijke bands zijn iets moeilijker te plaatsen dan een radiovriendelijke band – los van genre/kwaliteit. Dan weet je dat er volk zal komen, al komen ze voor dat ene, bekende nummer. Met 4AD volgen we een artistieke lijn waarbij (on)bekendheid ondergeschikt is aan het groeiproces van de artiesten.”

Patrick: “Het eerst weekend van april zetten we de werking en de vrijwilligers in de bloemetjes. De rest van april en mei is het feest op het podium en publiceren we een boek over onze verjaardag vol getuigenissen van lokale figuren en internationalen groepen: o.a. Efrim (Silver Mt. Zion), The Ex, De Kift, Madensuyu, tomàn, de portables, Rudy Trouvé, de Bossen, Peter Vermeersch, Zion Train, Dead Moon, Alela Diane, Josse De Pauw, Herr Seele ...”

Selectie?

Patrick: “We bereiken veel mensen met de bekendere bands, en hebben tegelijkertijd een stevige voet in de underground. Het publiek daartussen willen we nu ook proberen aan te sporen om naar de 4AD af te zakken. En vooral – we zijn West-Vlamingen – keihard koppig verder werken in de hoop even sterke concerten te presenteren als de afgelopen 20 jaar. En al onze nevenzaken met evenveel aandacht en bezieling verder te ontplooien, zoals Theatertram (in 2008 rijdt de elfde editie), ons gratis zomerfestival Stad Onderstroom, (muziek)films, workshops, onze repetitielokalen, ons weekendcafé, Ten Vrede Talent ...”

Patrick: “Veel luisteren, concerten bezoeken en vertrouwen op het buikgevoel. Er zijn zoveel lovende woorden over duizenden groepen zodat je niet meer kan voortgaan op wat fans, blogs of journalisten vertellen. Je moet zélf bedenken hoe een plaat live zal klinken, dat is tenslotte de waar het ons om te doen is.” “Ik ben zeer trots op alle artiesten op onze affiche. Elk van die bands verdient de aandacht van een zo breed mogelijk publiek. We kunnen niet elke dag een concert programmeren, we zijn geen fabriek, maar we steken wel ons hand in het vuur voor de groepen die hier een plek krijgen. Natuurlijk zit er sporadisch een sisser tussen, dat is eigen aan het groeiproces van een groep, en het is pijnlijk als dat op je eigen podium gebeurt.”

Plannen?

Herlinde Raeman

Link

www.4ad.be

23 13:44:19

JONGE WOLVEN

Jonge

Hallo Humo, wij kennen ze al! 100% PUUR POP UIT DE PROVINCIES

Tijdens de tweede helft van 2007 werd menig Vlaams jeugdhuis duchtig op stelten gezet door jong muzikaal geweld. Op zich niet zo’n groot nieuws, ware het niet dat elke band maar één missie had: de allerbeste te worden van zijn provincie. Maar de concurrentie was moordend, het parcours lang en het bier te goedkoop. Voor sommigen eindigde het avontuur dan ook al na de eerste voorronde. Voor anderen lonkte de ﬁnale en het uitzicht op Eeuwige Roem. Je wil de winnaars nog eens netjes op een rijtje? Komtie: Steak no. 8 (West Talent), No Mo Trevno (Oost-Vlaams Rockconcours), Bodyspasm (Rockvonk), De Anale Fase (Het Kampioenschap van Brussel), The Porn Bloopers (Frappant) en The Galacticos (Limbomania). Nu de finales achter ons liggen, vonden we de tijd rijp voor een round-up met organisatoren en juryleden. Waarom moeten jonge bands deelnemen aan de provinciale concours? Hoe zit het met de kwaliteit van de inzendingen? Zijn er trends te spotten qua genres? En vooral: wie wint Humo’s Rock Rally 2008? We vroegen het aan Klaartje De Bonnaire (Frappant), Ken Van Roose (West Talent), Mike Naert (Rockvonk), Jeroen Camerlynck (Het Kampioenschap van Brussel), Christian Van Den Bosch (Oost-Vlaams Rockconcours) en Ralf Leesen (Limbomania). Mensen met een mening, quoi.

Jong geweld of geweldig jong? Een kleine duizend demo’s, zoveel muziek kregen de dames en heren juryleden deze keer te verwerken. Voor de meeste concours zit het aantal ingezonden demo’s de laatste jaren trouwens goed in de lift. Een koppel frisgewassen en getrainde oren kwam dan ook goed van pas om het kaf van het koren te scheiden. Maar hoe zat het met de kwaliteit van de inzendingen? Klaartje is in elk geval positief: “Wat mij opviel, was dat in bijna elke groep

Steak no 8 die ik heb bezig gezien de meeste muzikanten écht goed spelen. Ze weten technisch goed waar ze mee bezig zijn. Zowel in de metalbands als de Nederlandstalige rock of singersongwriter, dat was echt opmerkelijk.” Jeroen vult aan: “Beginnende bands sturen ons tegenwoordig demo’s van veel straffere opnamekwaliteit dan een aantal jaar geleden. Bands nemen ook steeds meer hun demo’s zelf op, en dat doen ze meer dan behoorlijk. Maar dat betekent niet dat ze muzikaal straffer uit de hoek komen dan vroeger. Daarin zien we weinig verschil. Stijlvol opgenomen crap blijft crap.” Ook voor Mike is opnamekwaliteit niet heilig: “De kwaliteit van de opname is nooit doorslaggevend. Het draait om de kwaliteit van de songs en de originaliteit.” En net aan originaliteit ontbreekt het volgens Christian nog vaak: “De opnamekwaliteit en technische beheersing zijn er serieus op vooruit gegaan, maar toch blijft het zo dat je echt goede en originele bands op twee handen kan tellen”. De jonge muzikanten komen dus straf uit de hoek, en dat ‘jong’ mag je vrij letterlijk nemen. “In 2007 onderging Limbomania een echte verjongingskuur,

met een pak muzikanten die uit de Kunstbende kwamen. De helft van de bands in de finale had een gemiddelde leeftijd onder de 20”, zegt Ralf. Klaartje schat de gemiddelde leeftijd van de bands die zij gezien heeft rond de 17. “Al is dat dezer dagen zeer moeilijk in te schatten, doordat pubers op steeds jongere leeftijd echte ‘volwassen’ kleren en kapsels dragen. Zeker als ze in een band spelen, waar hun attitude een grote rol speelt.” En wat speelt dat jonge grut zoal de dag van vandaag? “Ik zie een golfbeweging,” zegt Ralf. “In 1995 zagen we veel funk, metal en grunge, mét bijhorende attitude en rammelende afwerking. Eind jaren negentig, begin 2000 mocht het allemaal wel een stuk strakker en afgewerkter. En nu, in 2007, kregen we veel minder punk en hardcore binnen en zien we de rootsmuziek in al zijn vormen terug opduiken. Het klinkt ook allemaal terug wat meer sloppy, wat Pavement-achtig.” In Oost- en WestVlaanderen bleven de inzendingen toch vooral rockgericht, al kregen de andere genres zeker ook een kans doordat de jury heel divers was. De diversiteit aan genres die de meeste provinciale

e Wolven concours tegenwoordig toch kenmerkt, wordt algemeen op gejuich onthaald. Mike ziet een duidelijke afspiegeling van de hedendaagse muziekscene: “Dit jaar hadden we vrij veel singer-songwriters – Leuven heeft daar blijkbaar toch een traditie in opgebouwd – maar voor de rest vond ik het erg divers en ben ik ook heel blij dat een electro-duo als Bodyspasm gewonnen heeft. Leuven is tenslotte ook nog altijd de stad van The Neon Judgement en Shameboy. Daarnaast hadden we nog een heel straf hiphopcollectief met Undefined en fantastische Nederlandstalige pop met Andes. Deze editie was dus heel divers, net als de ganse muziekscene vandaag trouwens. Dat is alleen maar toe te juichen.” Jeroen geeft Mike volledig gelijk: “Twee jaar geleden hadden we in Brussel ook 85 procent poprockbands. In 2007 was dat veel minder het geval en hadden we enkele genres die we nooit eerder zagen: dub, electro, Vlaamse kleinkunst, jazz, drum ’n bass, ska, ragga ... Ons opzet om zo divers mogelijk te gaan is zeker gelukt!” Klaartje steekt haar bewondering trouwens niet onder stoelen of banken: “Ik vind het prachtig wat die kids allemaal maken, welke invloeden ze gebruiken, welke tegendraadse en originele keuzes ze koppig blijven maken. Ze gaan er echt voor, fantastisch.”

Spelen, spelen en nog eens spelen Wat is nu eigenlijk de grote aantrekkingskracht van de provinciale concours? Geld? Groupies? Gratis drank backstage? Niets van dat alles, volgens Ken: “Een jonge band moet veel op het podium staan om zichzelf te ontwikkelen. Iedere kans die ze daar voor krijgen, moet dan ook benut worden. En de geldprijs is natuurlijk mooi meegenomen. Je koopt ermee wat je wil: wil de band daarmee gaan opnemen, oké. Willen ze nieuwe instrumenten kopen, ook goed. Het beste is volgens mij om er iets mee te doen wat op langere termijn van betekenis is.” Jeroen ziet Het Kampioenschap van Brussel als een belangrijk uithangbord: “Het is één van de weinige grote concours waar Brusselse bands kunnen aan deelnemen. Het is zowel een middel om te laten zien dat er heel wat (goeie) Brusselse bands zijn, maar ook om aan de buitenwereld kenbaar maken dat er ook Brusselse jeugdhuizen

bestaan waar er kan opgetreden worden.” En uiteraard is de exposure die een beginnende band krijgt binnen de sector onbetaalbaar. Mike: “Nu Het Depot een belangrijke plaats in het Belgische muzieklandschap heeft ingenomen, kunnen we een groep echt wel mee lanceren. En er zijn nog heel wat relevante actoren

het volgens Ralf zeer getroffen: “Onze finalisten krijgen allemaal bandcoaching aangeboden. Ze leren werken met een professionele PA en een technische ploeg, en ze krijgen info in verband met materiaal, technische fiches, etc.”

Tuinhuis Rock Rally

Roadburg (organisators, platenfirma’s, managers ...) die betrokken zijn bij de concours of die gewoon komen kijken. Hoe dan ook is het een moment waarop heel wat relevante mensen uit de business je bezig zien.” Naast het 100% Puurspeelkansentraject, waar de finalisten in terecht komen, bieden ook heel wat concours een eigen nazorgparcours. De finalisten van Limbomania hebben

Maar is er niet een verschrikkelijk overaanbod aan allerhande wedstrijden en kleinschalige concours? Moeten de provinciale concours knokken om hun impact te behouden? Volgens Klaartje hoeft het zo’n vaart niet te lopen: “Frappant blijft als provinciaal concours toch een bepaalde standing hebben. Je merkt dat er aan wordt gesleuteld om het genoeg credibiliteit

Hong Kong Dong

mensen denken dat de provinciale concours maar amateuristisch zijn en niet al te veel betekenen, maar je ziet toch duidelijk dat alles gevolgd wordt door heel wat mensen en dat onze bands ook doorstromen naar b.v. Humo’s Rock Rally. Als een band bij ons wint, zijn ze op een of andere manier een uithangbord voor onze provincie.” Jeroen gaat volledig akkoord: “Elk concours brengt het beste Douglas Firs uit zijn eigen provincie naar boven en doet dit op zijn eigen manier. De Klaartje ziet het nog net iets anders: deelnemende bands dragen elk een “Humo is een magazine dat sinds jaar ambassadeursfunctie voor hun eigen en dag een belangrijke stem heeft in provincie”. het beoordelen van bands. Het is een toonaangevende factor, dus de druk Afzeiken of hypen? is veel hoger. En de exposure begint al van bij de voorrondes: die worden Waar zit het verschil ’m dan precies overal aangekondigd in advertenties. Je tussen de provinciale concours en groepsnaam wordt gelezen, gewogen, Humo’s Rock Rally? Voor Mike is de beoordeeld. En dan begint het pas.” analyse snel gemaakt: “Ik denk dat “Bovendien,” zegt Christian, “is de Rock je mag zeggen dat de Rally vooral interessant voor een select nationale uitstraling van clubje. Na de provinciale concours de Rock Rally sowieso worden er podiumkansen geboden aan groter is. Het parcours van álle finalisten. Elke finalist kan dus van de provinciale concours zijn of haar deelname profiteren. Bij de is dan weer inhoudelijk Rock Rally ligt de nadruk toch veel meer straffer, zowel vóór, tijdens op de eerste drie of de winnaar.” als na het concours.” Ralf ziet vooral een verschil in Humo’s Rock Rally: de uitslag sfeer: “Tijdens de Rock Rally wordt er een sport van Op 16 maart wordt de finale van Humo’s gemaakt om bands af te Rock Rally gestreden in de AB. Bij het zeiken. Kijk maar naar de ter perse gaan van Poppunt Magazine verslagen die elke week in was nog niet bekend wie de finalisten Humo worden geschreven. zijn maar tussen de kanshebbers Daar doen wij niet aan mee. zaten heel wat bekende namen uit de Wij proberen opbouwend te provinciale concours. Een teken aan de werken met en voor onze wand dat de uitslagen van die concours bands. Een voorbeeld: we voorspellen wat er gaat gebeuren in brengen met Limbomania de Rock Rally? “Absoluut niet,” zegt een gids uit waarin genre, Mike. “Ik zie een aantal bands die het contactgegevens, etc. staan erg goed zullen doen in de Rock Rally, van álle bands die zich bij denk maar aan Hong Kong Dong of The ons hebben ingeschreven.” Galacticos, en ik duim absoluut voor Voor Jeroen zit het verschil Douglas Firs en Annelies Tanghe, maar ’m vooral in het doel: “Bij de insteek is toch een beetje anders. ’t Humo’s Rock Rally ligt Is ook de Humo, hé: het moet toch een mijns inziens de nadruk beetje in de lijn van de muziekkeuze meer op het ontdekken van Humo liggen, wat logisch is. Het van the next big thing of is tenslotte ook een andere jury en de volgende hype in het dat geeft sowieso andere resultaten.” Vlaamse muzieklandschap, Klaartje treedt Mike bij: “Het één is niet terwijl de provinciale noodzakelijk met het ander verbonden. concours eerder draaien Je mag inderdaad niet vergeten dat rond kansen creëren elke jury anders is en dat begint al bij en de provincies een The Porn Bloopers de demoselectie. Het kan gebeuren dat muzikaal gezicht geven.”

te geven (zonder de rock-’n-roll feel te verliezen), waardoor het zich onderscheidt van een dorpsconcours. Sommige kleinere wedstrijden hebben trouwens wel een meerwaarde: zo zat ik ooit eens in de jury van Rock O’ Rama, waarvan de winnaar CrammerocK in Stekene mag openen. Dat vind ik best een zinvolle wedstrijd, al is dat heel kleinschalig.” Ralf ondervindt ook absoluut geen hinder van de kleine concours: “Integendeel, wij moedigen die aan, omdat ze extra speelkansen genereren. We moeten trouwens het belang van de provinciale concours niet gaan overschatten. Het is gewoon ondenkbaar dat er elke twee jaar een nieuwe dEUS uit komt. Het komt erop neer je werk heel serieus te nemen, maar jezelf niet.” Christian knikt instemmend: “Gezien het succes van deze editie, denken we geen hinder te ondervinden van andere concours. Hoe meer concours, hoe meer speelkansen voor de groepen. Een plaatselijk concours is trouwens anders van niveau en aanpak dan een provinciaal georganiseerd concours.” En ook Ken verdedigt de provinciale concours met hand en tand: “Sommige

een groep niet door de voorrondes van een provinciaal concours geraakt, en het jaar daarop een finaleplaats bemachtigt in de Rock Rally. Of omgekeerd.” Jeroen herinnert zich zo’n geval: “Er zijn verschillende voorbeelden van finalisten van de provinciale concours die niet geselecteerd werden voor Humo’s Rock Rally. Ik herinner me nog dat Larsson, de verdiende winnaar van Rockvonk 2005, onbegrijpelijk sneuvelde tijdens één van de voorrondes van Humo’s Rock Rally 2006. Wat wil dat zeggen?” Christian vat het kernachtig samen: “Zoals altijd zal Humo kiezen voor ‘de song’. Pop- en rockbands maken dus veel kans, maar de andere genres zullen wat in de kou blijven staan. Bovendien is Humo niet vies van hypes, als je begrijpt wat ik bedoel”. En kennen we ze nu eigenlijk al, de winnaars van Humo’s Rock Rally? “Goh, moeilijk om zo uit de losse pols te zeggen,” zegt Klaartje. “Maar ik geloof zeker in ‘onze’ winnaar, The Porn Bloopers, en ook The Hong Kong Dong uit Gent maakt zeer veel kans.” The Hong Kong Dong staat trouwens bij iedereen zeer hoog genoteerd, net als The Porn Bloopers en The Galacticos. Ziezo, Lester! Jan Pauly

De Anale Fase

CD, DVD and Vinyl manufacturing specialists for the music/media industry and more. NOW OPEN FOR BUSINESS IN THE BENELUX Contacteer ons / contactez-nous: Sound Performance Limited Engelse Wandeling 2, KO2G 8500 Kortrijk Belgium T. +32 (0) 56 25 69 07 E. info@soundperformance.be www.soundperformance.be

LONDON

PARIS

BENELUX

NEW YORK

NIEUW! s D I g N E t N a k I z U M Et Handboek voor muzikant en dj D HÉ

allEs Wat jE MoEt WEtEN ovEr: muziek leren spelen • jezelf promoten • het kunstenaarsstatuut • spelen in het buitenland • myspace • optreden • rechtsvorm • boekingen • belastingen • management • studiotechniek • platencontracten • auteursrechten • internet • enz… •

In Nederland geldt de Muzikantengids al jaren als ‘de bijbel voor de popmuzikant’. Nu is er eindelijk een Vlaamse versie. Met de uitgebreide adressengids en tal van praktijkvoorbeelden is de Muzikantengids een onmisbaar hulpmiddel dat thuis hoort in de flightcase van elke muzikant en dj. De Muzikantengids, door Jan van der Plas en Tijs Vastesaeger, met illustraties van Erik Varekamp. Uitgeverij Personalia. ISBN/EAN: 978-90-73936-06-5.NUR669.304. 304 pagina’s. €24.90 - te bestellen via Poppunt: www.poppunt.be – info@poppunt.be – 02 504 99 00. Je kan ook meteen het verschuldigde bedrag storten op KBC 413 – 9292181 – 26 met vermelding van muzikantengids.

Foto Koen Bauters

Foto: Koen Bauters

Bodyspasm

Foto: Koen Bauters

No Mo Trevno

POST ER

Bodyspasm Leden

Pieter Steeno (synths, gitaar, zang) - Sebastiaan Steeno (synths, drummachines, zang)

Contact body_spasm@yahoo.com / 0498-73 18 85 of 0472-90 27 17

In een notendop

“Bodyspasm is energie. Levenslust en uitgelatenheid in hun meest gretige vorm”, laten Pieter en Sebastiaan Steeno ons weten. Ze omschrijven hun stijl als volgt: “Elektronische rock-’n-roll: spastische keyboards, überstrakke riffs en brakende gitaren. Extréém dansbaar entertainment. Twee ranzige robotten, geprogrammeerd voor dance, dance, dance en vette liveshows. Catchy as hell and in your face.” De mosterd halen ze bij het ruigste van Prince, Prodigy, Soulwax, Chemical Brothers, Vitalic, Boys Noize, Beastie Boys, Digitalism, Daft Punk, Millionaire, Arctic Monkeys en Michael Jackson. Kwestie van wat aan namedropping te doen.

Wapenfeit

Bodyspasm werd de terechte winnaar van Rockvonk 2007, het Vlaams-Brabantse pop- en rockconcours. Net als de andere finalisten komen ze daarmee ook terecht in 100% Puur, het speelkansentraject van Poppunt. Bovendien werd Bodyspasm in de aanloop naar de finale van Rockvonk gecoacht door niemand minder dan The Neon Judgement. Eind 2007 leverde Bodyspasm met ‘Digital Dirt’ de soundtrack bij de promospot die Poppunt maakte voor de Muzikantengids. Pieter zette in de spot trouwens een puike acteerprestatie neer. Het filmpje was maar liefst 110 keer te zien op TMF.

Poster

Links

myspace.com/bodyspasm

No Mo Trevno Leden

Cindy Barg (zang) - Yves De Mol (bas) - Pieter De Wilde (drum) David Demaegd (gitaar) - Jakob Haghebaert (gitaar)

Contact

David Demaegd - daviddemaegd@nomotrevno.com / 0473-85 07 46

In een notendop

Yves De Mol vertelt: “No Mo Trevno is een band met heel diverse muzikale achtergronden. David en Pieter startten ooit met instrumentale surf. Pieter richtte nog samen met Jakob de death metal band Illyrian op (tweede plaats op Humo’s Rock Rally 2002). Nadien mepte hij ook op de vellen bij Cowboys and Aliens. Cindy deed zangervaring op bij verschillende projecten (Merle&Mable, Skeemz …). Die invloeden sijpelen allemaal nog steeds door als we songs schrijven.” Hoe dat dan klinkt? “Gooi het allemaal samen en No Mo Trevno is een band met een unieke sound. Een mix van rock-’n-roll, blues, jazz en een ﬂinke portie energie!”

Wapenfeiten

In 2006 won No Mo Trevno de Demopoll met het instrumentale ‘The Hitster’. Nadien stroomden de optredens binnen. Rock’nTroll in Gent was volgens Yves een eerste hoogtepunt, met een opkomst van zowat 2.000 man. En dan waren er uiteraard de Gentse Feesten, met optredens in de Charlatan en de Kinky Star. In december won No Mo Trevno het Oost-Vlaams Rockconcours 2007, en sindsdien staat de telefoon niet meer stil. De band speelt maandelijks in de Charlatan in de reeks Zalige Zondagen, en staat later dit jaar op Popallure in Deinze. Binnenkort wordt de eerste single ‘Soul Power’ uitgebracht.

Jan Pauly

Links

myspace.com/nomotrevno

IMPORT

Candy Dulfer Plattelandsmeisje blaast zichzelf naar de top Weinig vrouwen zijn zo met de saxofoon vergroeid als de Nederlandse Candy Dulfer. Wat wil je als je vader (Hans Dulfer) de godganse dag door het huis loopt te toeteren? Toch zocht ze haar eigen weg en dat bracht haar aan de zijde van de muziekgroten der aarde: Dave ‘Eurythmics’ Stewart, Van Morrison, Maceo Parker, Pink Floyd, Beyoncé en last but not least, Prince. Jawel, Candy Dulfer is die mooie blonde dame die ooit een boze brief schreef naar Prince en prompt door hem werd ingeleid in zijn ‘grote feestbrigade’. Maar ze bleef haar eigen ding doen en dat resulteerde enkele maanden geleden in haar nieuwste werkstuk ‘Candy Store’. Wij horen pop, fusion, jazz, soul, r&b, latin en funk, zélf beschouwt ze het nog steeds als een vorm van jazz. “Voor mij betekent dat woord zoveel als improviseren en muzikale vrijheid zoeken. Ik probeer liedjes te maken die de mensen onthouden, wat niet evident is met louter instrumentale muziek. Miles Davis en Charlie Parker konden dat ... maar dan spreek je ook over de absolute top”, vertelt ze.

Candy, de meeste meisjes spelen op hun zesde nog met de poppen of gaan zo elegant mogelijk tekeer met een springtouw. Jij liep toen al rond met een saxofoon. Een familieafwijking? Candy: “Het feit dat mijn vader saxofoon speelde, heeft ongetwijfeld een rol gespeeld, hoewel hij mij nooit ook maar één seconde in die richting heeft gepusht. Ik mocht wel meteen op één van zijn echte saxen spelen en dat vond ik uiteraard enorm leuk. Bovendien was hij apetrots op mij en dat versterkte mijn goed gevoel nog. Verder liet hij mij alles zelf ontdekken en dat maakte het net zo mooi. Zat ik met een vraag, dan kon ik bij hem aankloppen. En wilde ik mijn eigen ding doen, dan kon dat ook. Zalig. Ik krijg nu geregeld mails van ouders die van hun kind een wereldster willen maken en mij om raad vragen. Daar word ik misselijk van.” Je was amper zes toen je al meeliep in de plaatselijke fanfare. Candy: “Het was dezelfde fanfare waar mijn vader het vak geleerd heeft. Bovendien ontmoette ik er een vrouw die me twee maal per week les gaf. Dat is trouwens de enige opleiding die ik in mijn leven kreeg. Ze deed dat heel goed want ik was een heel gevoelig kind en oefende vrijwel nooit. In plaats van mij op de vingers te tikken, bleef ze mij – samen met mijn vader – toch aanmoedigen. Het was een fantastische periode waar ik met heel veel plezier aan terugdenk.” Wanneer besefte je dat je als saxofonist door het leven wilde gaan? Candy: “Pas heel laat. Oorspronkelijk wilde ik verpleegster worden, en na mijn middelbare studies werkte ik in een boekhandel die ik wilde overnemen. Ik was zeventien en al een aantal jaar actief in het Nederlandse clubcircuit toen ik gedurende een jaar met Prince en Pink Floyd op tournee ging. Toen moest ik noodgedwongen mijn job in de boekhandel opgeven. Het werd te druk en de mensen kwamen voortdurend handtekeningen vragen. Dat vond ik heel jammer. Pas jaren later besefte ik dat ik toch erg gelukkig was met mijn keuze voor de sax.”

Lefgozertje Maar je was ook een lefgozer die zichzelf met een grote mond bij Prince binnenwerkte? Candy: “Hij vroeg me eerst om zijn voorprogramma te verzorgen, maar dat ging dan plotseling om één of andere onduidelijke reden niet door. Daarop werd de ‘Dulfer’ in mij erg boos. Ik ben namelijk opgevoed met het idee dat iedereen gelijk is en we aardig tegen elkaar moeten zijn. Ik heb Prince dat in een kaartje laten weten en dat vond hij blijkbaar komisch want ineens mocht ik in zijn band meespelen. De start van een lange samenwerking.”

Jij bent één van de weinigen die ronduit haar gedacht durft te zeggen tegen Prince? Candy: “En dat apprecieert hij ook, want het is absoluut niet gezond als iedereen constant ja tegen je knikt. Dat is het voordeel wanneer je ook een eigen carrière hebt en niet helemaal afhankelijk bent van één baas. Dat geeft je een veel vrijer en onafhankelijker gevoel.” Geef eens enkele tips aan jongeren die saxofoon willen spelen? Candy: “Doe het vooral met plezier, ook al beschik je over een grote dosis talent. Doe het omdat je het echt zelf wil, want als je er je beroep van wil maken, moet je het nog je leven lang doen. Eens je de keuze hebt gemaakt, moet je dagelijks hard oefenen, beter vijf minuten per dag dan éénmaal een uurtje per week. En communiceer zo snel mogelijk met andere muzikanten en een publiek. Concreet: start als de bliksem een band en ga optreden. Op die manier gaat je leerproces veel sneller. Ook vandaag vind ik op tournee gaan met een band nog steeds het allerleukste. Samen lachen op de bus, hard werken, plezier maken. Net als in het normale leven is het fijn om ook in de muziek goede vrienden te hebben.” Saxofoonspelers in spe kunnen dus best zo jong mogelijk beginnen? Candy: “Ja, en dus ook zo snel mogelijk voor een publiek spelen. Want als je jong bent, durf je je nog spontaan op te stellen voor een groep mensen, en dat is enorm belangrijk. Persoonlijk voel ik me meer op mijn gemak wanneer ik op het podium sta dan wanneer ik op een feestje rondloop. Voor mij heeft een podium nooit een enge betekenis gehad. Ik ben ervan overtuigd dat daar een heel groot stuk van mijn succes ligt.” En wat techniek betreft? Candy: “Speel zoveel mogelijk mee met platen die je leuk vindt en leer solo’s naspelen. Jamie Aebersold heeft een reeks cd’s gemaakt met een combo dat allerlei tempo’s, varianten en toonsoorten speelt. Ga aan de slag met dit basismateriaal en blaas er maar op los; het is alsof je je eigen band in je huiskamer hebt staan. Luister bovendien veel naar muziek, zoals een goede schilder heel veel naar andere kunstwerken kijkt. Ga componeren in je eigen homestudio. Ontrafel een leuk nummer en bouw het helemaal terug op. Dat is een heel goede leerschool om nummers te maken. En voor de rest: volg je gevoel, want alles begint en eindigt bij de blues.” Dat kan je nu wel stellen maar op je nieuwe album horen we toch heel diverse invloeden? Candy: “In feite heeft het allemaal met elkaar te maken. De meeste mensen

denken nog te vaak in hokjes als het over muziek gaat, terwijl het juist zo heerlijk is wanneer muzikanten uit verschillende disciplines en stromingen met elkaar aan de slag gaan. In de Verenigde Staten bestaat er veel meer wederzijds respect in de muziekwereld. Daar kan men in Europa nog iets van leren. We hoeven helemaal niet zo streng te zijn voor elkaar.”

Autodidact Jij bent een pure autodidact. Geniet dat de voorkeur op wekelijkse, dure privélessen? Candy: “Toen ik jong was, klonk het conservatorium helemaal niet zo hip en bestond er ook een huizenhoge scheiding tussen jazz en popmuziek. Dat is intussen wel veranderd en tegenwoordig heeft het veel meer ‘cachet’ wanneer je conservatorium gelopen hebt. Toen ik op mijn zeventiende bij Prince speelde, vond iedereen dat wel een leuke hobby maar ze vroegen er meteen achteraan wat ik ‘later’ ging doen.” Iets totaal anders: moet je niet over een erg goede conditie beschikken om gedurende een heel concert sax te kunnen spelen? Candy: “Dat valt wel mee. Je hoeft absoluut geen topsporter te zijn; zelfs in een rolstoel kan je sax spelen. Zorg ervoor dat je ademhaling oké is; als je elke dag speelt, komt dat wel in orde. Blijf bovendien niet te lang op een slecht instrument spelen, want dat frustreert enkel maar. Het belangrijkste is dat je een mooie toon leert maken en daarvoor heb je een goede sax nodig. Die kost wel minimaal 5.000 euro, maar als je het echt meent, is het de investering zeker waard. Als je nog niet zeker bent, kan je in een eerste fase ook een instrument leasen of lenen bij een muziekschool.” Waar haal jij na al die jaren nog steeds de passie voor de saxofoon vandaan? Candy: “Weet je wat het leuke is aan dit instrument? Ofwel ben je aan het woord, ofwel niet. Maar als je aan zet bent, speel je een vooraanstaande rol en treed je op de voorgrond. In die zin is het een erg egoïstisch instrument dat meestal toch wel door eigenaardige types wordt bespeeld. Bovendien kan je geregeld een lekkere solo spelen en kan je moeiteloos over het podium rondlopen, want je hangt niet vast aan één of andere vervelende draad. Wat wil je nog meer?” Ruud Van De Locht

Link

www.candydulfer.nl

RAP PORT

BEA, de Belgian Entertainment Association, is een organisatie die je in je muzikantenleven niet elke dag zal opbellen, maar die wel belangrijk werk verricht. BEA werd op Valentijnsdag 2008 opgericht door BLISA, BVF en IFPI Belgium, respectievelijk de beroepsfederaties van de Belgische interactieve software (kortweg games), de video- en de muziekindustrie. BEA vertegenwoordigt de belangen van ongeveer 50 producenten en distributeurs van games, muziek en video. Dat gaat van verzamelen van marktinformatie, marktonderzoek, adviesverlening, PR en het opvolgen van wetgeving tot het laten bestrijden van piraterij. Geen eenvoudige klus in deze tijden van groeiend digitaal aanbod en (al dan niet legale) downloads. Dat vraagt om een woordje uitleg, en wie kan dat beter geven dan Olivier Maeterlinck, voormalig hoofd van BVF-IFPI en nu algemeen directeur van BEA. Ben je zelf een grote muziekliefhebber, of is muziek iets louter professioneel geworden? Olivier Maeterlinck: “Ik ben altijd al een muziekliefhebber geweest en ik heb de zakelijke kant pas ontdekt na mijn studies rechten. Ik verliet destijds een advocatenpraktijk om bij SABAM als jurist aan de slag te gaan. Een jaar later begon ik bij IFPI Belgium als verantwoordelijke voor het beheer van de namaak- en piraterijdossiers.” Waarschijnlijk spenderen jullie vele uren op het internet op zoek naar illegale praktijken. Ga je ook voor het plezier op zoek naar muziek op het internet? Olivier: “Om nieuwe muziek te ontdekken vertrouw ik eigenlijk liever op de traditionele kanalen zoals radio en kranten, die ik ook wel via het internet beluister en lees. Ik laat me regelmatig adviseren door vrienden, kennissen of mensen die beroepshalve met muziek bezig zijn. Ik gebruik het internet maar met mondjesmaat om muziek te ontdekken. Ik waag me bijvoorbeeld soms op MySpace of Last.fm, maar dat is dan altijd om iets concreets te zoeken. Persoonlijk vind ik op het internet nog te weinig structuur en te veel aanbod.” In een interview met Gazet Van Antwerpen in 2006 liet jouw voorganger Marcel Heymans weten dat het hem een kick gaf om op enkele minuten een blog of een site met illegale muziek plat te leggen. Is dat bij jou ook zo?

Olivier Maeterlinck (BEA) Olivier: “Wat mij professioneel voldoening geeft, is te weten dat de producenten en de artiesten of auteurs, wiens repertoire we zo goed mogelijk proberen te beschermen tegen inbreuken, ons daarvoor dankbaar zijn. Het is aan de eigenaars van de muziek om te beslissen hoe die moet worden verspreid. Ik vind het getuigen van een enorm gebrek aan respect dat sommige mensen denken dat ze dit in de plaats van de artiest of producent mogen beslissen, en van een onvoorstelbare arrogantie om te denken dat ze daarmee de artiest of producent een plezier doen.” Onlangs verscheen een Canadese studie waaruit blijkt dat gebruikers die muziek downloaden via peer2peernetwerken ook meer muziek kopen. Is het dan niet zo erg als gedacht? Olivier: “Feit is dat de Belgische muziekindustrie op 7 jaar tijd meer dan 40% van haar omzet verloren is, en dat is inclusief de omzetten die gerealiseerd worden via nieuwe media zoals dvd en internet. Zo erg is het dus gesteld. Je kan uiteraard ook niet naast de evidentie dat wereldwijd de verkoopcijfers van cd’s dalen en dat er een rechtstreeks verband

is met de stijging van internetgebruik. Die Canadese studie heeft trouwens ook heel wat kritiek gekregen.” Nog één vraagje: is het voor jonge bands eigenlijk nog lucratief om cd’s te maken? Of richten ze zich beter volledig op de digitale markt? Olivier: “Vergeet niet dat, zelfs voor verspreiding via het internet, een song nog altijd geschreven, gespeeld en opgenomen moet worden. Ik ga niet ontkennen dat dit met de evolutie van de technologie gemakkelijker en goedkoper is geworden. Maar door dat gemak is het aanbod groter en moet er dus meer worden geïnvesteerd in promotie en marketing. Ik weet ook niet of er veel jonge muzikanten zijn die muziek maken onmiddellijk koppelen aan de term ‘lucratief’. Maar talent wordt volgens mij vroeg of laat toch opgepikt. De taak van een muziekbedrijf is dan om dat talent te ontwikkelen.” Jan Pauly

Link

www.belgianentertainment.be

0 /M E-20B

• Effectprocessor voor gitaristen die zowel het bedieningsgemak als de superieure klankkwaliteit van BOSS wensen.

• Nieuwe metalen behuizing met 3 voetschakelaars, 5 regelaars en een expressiepedaal.

• “EZ Edit” voor snelle wijzigingen van de sound. • “OD/DS Solo”-functie, zodat de solo’s er écht uitspringen.

mode. • Voeding via batterijen of adapter.

ME-2

• 30 programmeerbare geheugens, Manual-

ME-20B

Alle broodnodige baseffecten voor live

www.rolandce.com

! "

##$%&'()'*'()#

FOCUS

Gitzwart, fascinerend en krachtig ‘Go Tell It On The Mountain’ is de titel van een gospelsong, maar verwijst vanaf heden evengoed naar GO_ TELL, een ambitieus muziekproject van jeugdwerkorganisatie Artforum. GO_TELL bevindt zich op het kruispunt van tien meisjesstemmen, hedendaagse gospels, elektronica, Andrew Claes (saxofonist bij Stijn) en Gregory Frateur (Dez Mona), en is momenteel live mee te maken in verschillende culturele centra en scholen. Pieter Quaghebeur (coördinator Artforum) en Gregory Frateur (projectbegeleider) vertellen hoe deze puzzel in elkaar past. Pieter Quaghebeur: “Artforum maakt al tien jaar lang theater en hedendaagse dans met jongeren. Voor dit project gingen we op zoek naar een nieuwe formule: muziek. Het is niet onze bedoeling om een popband op te richten – dat gebeurt beter spontaan in een repetitiekot – we willen met de juiste begeleiding een artistiek interessant stuk maken. Een mooi evenwicht tussen proces en product mét de juiste expressie, want veel muzikanten komen op een podium niet geloofwaardig over. Gregory slaagt er als begeleider bijzonder goed in om die intensiteit over te brengen.”

Het proces Gregory Frateur: “We hebben uit de audities de meest overtuigende en zelfzekere stemmen gekozen. De zoektocht naar jongensstemmen is mislukt; we hebben er jammer genoeg geen gevonden, maar dat wordt voor een deel opgevangen door de meisjes met de laagste stemmen. Als ik denk in functie van de productie, heeft iedereen zijn plaats en is iedereen even belangrijk. Het is niet eenvoudig om deze muziek met de juiste passie en het juiste gevoel te brengen, zeker als je geen of weinig ervaring hebt. De elektronicabegeleiding van Andrew legt weliswaar een natuurlijke brug tussen de wereld van de meisjes en de oude roots, maar het blijft een intensieve opdracht. Om kracht en rust te geven aan hun stem, geef ik de meisjes de raad mee te ademen. Tot rust komen voordat je het podium opgaat en zelfzeker zijn over wat je doet, is tenslotte erg moeilijk. Ik leerde hen daarnaast ook hun stem te gebruiken zoals het hoort. Gospel is eigenlijk de muziek waarin je die het minste forceert.”

een zeer toffe theatertournee in het vooruitzicht, maar de productie zou ook wel passen in een muziekclub als Petrol. Ik heb het gevoel dat er veel interesse is, maar mensen moeten het eerst zien voor ze het geloven. Daarom is de samenwerking met het Depot een troef. Daar ging GO_TELL op 9 februari in première, en we hebben ook via hun kanalen naar kandidaten gezocht.” “Het is een straf geheel geworden, maar toch ben ik ergens bang dat het te veel als een project bekeken zal worden. Ik zou het tof vinden als dit verhaal de kans krijgt die het verdient. Dez Mona heeft de meisjes al uitgenodigd om backings te doen tijdens één van hun concerten. Het publiek vond dat super. De meisjes zijn dus zeker rock-’n-roll!” Herlinde Raeman

Links

www.artforum.be myspace.com/gotellproject

Het product Pieter: “Het is dubbel: we hebben

TERUG BLIK

Arno “Touren is het mooiste wat er bestaat.”

Soms, heel soms kom je als rockjournalist in situaties terecht waarvan je vooraf enkel durfde te dromen. Er was ons voor deze Terugblik hooguit een dik half uur interview beloofd met Arno. Dat liep even anders: we zaten samen een hele namiddag knus te keuvelen op zijn appartement terwijl we genoten van een heerlijk glaasje rode wijn. Arno bombardeert me met het ene mooie verhaal na het andere. Ik kan jullie enkel een beperkte bloemlezing geven op deze pagina’s maar daaruit blijkt eens te meer: Arno est un grand monsieur, un beau mec et surtout un bohémien qui n’a tout à fait pas fini son Odyssée ... Bijna 60, maar nog steeds even bevlogen. Of het nu gaat om zijn vrienden-muzikanten, goede smaak in het leven of de Belgische zaak (“waar zijn ze in Vlaanderen in godsnaam mee bezig? België is de hemel op aarde!”), het is een absolute lust om naar deze man te luisteren. Wij kunnen maar één conclusie trekken: lief, integer, rechtgeaard ... maar bovenal artiest pur sang! Arno, je groeide op in Oostende. Wanneer besefte je voor het eerst dat je muzikant wilde worden? Arno: “Dat ik niet wilde werken, zal je bedoelen. (lacht) Ik was 15, liep door de Langestraat in Oostende en hoorde muziek uit een café waaieren. Aangezien ik nog niet binnen mocht, vroeg ik door het openstaande raam aan de barman wie dat zong. ‘Bob Dylan, Like A Rolling Stone’, riep hij me toe. Vanaf dat moment besefte ik dat ik niet langer alleen was. Wat voor muziek was dat! Ik beleefde trouwens een heerlijke tijd in Oostende. Er heerste toen zoveel meer anarchie als nu.” Mis je dat vandaag? Arno: “Alles is veranderd. De pil bestond toen nog maar pas en aan de manier waarop de mensen gekleed waren, kon je zien waar ze vandaan kwamen. Een kerel van 25 was een oude zak toen ik 16 was, want die had de oorlog nog meegemaakt. Alles wat wij deden, bestond nog niet en dat had zo veel charme. Ik had toen lang haar. Als ik de bus opstapte, werd het stil. Ik maakte het zelfs een keer mee dat een studieleraar me de toegang tot de school wou weigeren zolang ik mijn haar niet liet knippen. Jawadde!” Na je apenjaren in Oostende begin je in bands te spelen. Eerst komt

“Op tournee voel ik me fantastisch: ik zit niet in bars, loop niet op straat, moet niet voor mijn huishouden en mijn eten zorgen, eet elke avond op restaurant ... de gebraden kippen vliegen me gewoon in de mond.”

Freckle Face, nadien beland je in Tjens Couter aan de zijde van Paul Decoutere. Arno: “Paul is nog steeds een goede vriend. Ik ontmoette hem in een boetiek met Engelse kleren, waarvan hij gerant was. Aanvankelijk speelde ik mondharmonica bij Freckle Face, tot ik op een dag met een eigen liedje kwam aandraven. We maakten vanalles mee. Op een dag verbrandde onze bassistzanger zich ernstig omdat hij tijdens studio-opnames met Freckle Face niet genoeg aarding kreeg.” “Enige tijd later werden Paul en ik door een Franse agent uitgenodigd om een ganse zomer in jeugdclubs aan de Côte d’Azur te gaan spelen. We kregen 6.000 Belgische frank (150 euro) wat toen veel geld was. We hebben daar als God in Frankrijk geleefd! Wanneer we terug in Parijs arriveerden, namen we er deel aan een rockwedstrijd. We wonnen die en kregen 12.000 frank (300 euro) en een platencontract met Barclay. Toen we met de trein terug in Brussel aankwamen, beseften we dat we ons contract vergeten waren.” “Kort daarna namen we ‘Saturday Night Queen’ op met de steun van Karel Bogaert, die aan het hoofd stond van Dwarf, een sublabel van EMI. We werden opgepikt door IBC, een ander EMI-sublabel, en onze plaat kreeg distributie in Engeland. Nog wat later tekenden we een contract met het Engelse Big Bear Records en vertrokken we op tournee door Engeland, Duitsland, Nederland ... We kwamen in het Duitse muziekprogramma Rockpalast en waren de eerste Belgische band die ooit te gast was bij Avro’s Toppop. It’s a long way to the top if you wanna rock and roll. Ons nummer ‘Gimme What You Need’ zat zelfs in de jukebox van de legandarische New Yorkse club CBGB’s. In die tijd was echt alles mogelijk.” Over naar de jaren tachtig: TC Matictime en weg van de blues. Arno: “Ik was in Amerika geweest en zag dat zij het beter deden dan ons. Vanaf dat moment wilde ik Europese muziek maken. De Belgische pers reageerde – in tegenstelling tot het publiek – erg lauw. Tot de dag dat we op de cover van Oor stonden, want toen werden we ineens ‘hot’. We kwamen terecht

bij dezelfde platenfirma waar ook The Birthday Party en D.A.F. (Deutsch Amerikanische Freundschaft) onderdak vonden. Een tijdje later tourden we alweer door Europa.” In die periode maakten jullie enkele magische nummers: ‘Oh La La La’ en ‘Putain Putain’ blijven tijdloze klassiekers. Arno: “Je moest eens weten hoe die tot stand zijn gekomen. Door het grote kind uit te hangen. Ik pak op een gegeven moment de gitaar van Jean-Marie en begin wat te tokkelen op die twee metalen veren aan de achterkant van de body. En wat komt daar uit? De riff die nadien wereldberoemd wordt in ‘Putain Putain’. Zelfs een kind kan zoiets.”

Nieuwe muzikale wereld Wijlen Marc Mijlemans schreef ooit in Humo: “Nooit toonde een Belgische groep zoveel soul.” Akkoord? Arno: “Da’s moeilijk om van mijn eigen band te zeggen. Maar je kan wel stellen dat we een totaal nieuwe muzikale wereld creëerden. Zelfs de Red Hot Chili Peppers spraken over ons. Maar wat wil je met een gitarist als Jean-Marie en een jongen als Serge Feys, die toen trouwens nog in het leger zat en eigenlijk niet buiten de kazernemuren mocht. We mochten dus aanvankelijk niet te vaak in de pers komen.” Was TC Matic één van de allerbeste bands in de Belgische rockgeschiedenis? Arno: “Ongetwijfeld één van de avontuurlijkste, samen met Front 242. We hebben voor veel andere bands deuren geopend en de Belgische rock op de kaart gezet in gans Europa.” Na TC Matic ga je als Arno verder door het leven en maakt en maak je een paar erg sterk albums (onder meer ‘Idiots Savants’). Tot je de bladzijde omslaat en voor een totaal nieuw hoofdstuk kiest: Charles et les Lulus. Je omschrijft het zelf als één van je mooiste periodes. Waarom? Arno: “Ten tijde van ‘Ratata’ zat ik op een dood spoor. Ik voelde me totaal niet meer vrij en wilde een andere vorm van rockmuziek maken. Ik ging

op peil houdt. Als ik dat niet doe, voel ik me oud en rot en krijg ik al na enkele dagen overal fysieke pijn. Bovendien ga ik dan ook veel drinken want ik verveel me dood.” Je hebt kinderen. Gaan zij in jouw muzikale voetsporen treden? Arno: “De muzikale vibes zijn zeker aanwezig bij hen maar ik stimuleer dat niet; ze moeten vooral doen wat ze graag doen.”

Materialisme verstikt alles Je was je leven lang een nonconformist. Je bent nu bijna 60; wordt het niet een beetje vermoeiend? Arno: “Het is te laat om nog te veranderen. Ik ben oud geboren en zal jong sterven. Daarmee bedoel ik dat ik al gans mijn leven oud ben, maar me jonger voel naarmate ik ouder word. Als ik veel jonge mensen bezig zie, lijken die zo oud. Ze denken enkel en alleen aan het geld. Plezier maken ... ho maar! Te veel mensen staan vandaag veel te materialistisch in het leven en dat doodt alle creativiteit.” op zoek naar mensen met wie ik nog nooit had gewerkt maar waarvoor ik wel veel respect had; Piet Jorens, Ad Cominotto and last but not least mijn grote soulbrother Roland Van Campenhout. Bovendien wilde ik opnieuw in kleine clubs en cafés spelen. We hebben dan één week gerepeteerd, ergens in het Spaans kwartier van de Marollen. De week nadien trokken we naar een studio van één of andere Italiaan aan het Kaaitheater en weer een week later was de plaat helemaal opgenomen en gemixt. Ik hou niet van lange opnamesessies; bij mij moet het vooruit gaan. Tijdens de tournees die daarop volgden, hebben we ons rot geamuseerd. Het was elke avond feest en het podium was versierd met allemaal lampjes van de foor.”

Een kop als Bukowski Je liefde voor Roland is blijkbaar erg groot? Arno: “Dat is één van de mooiste mensen die ik ken; een echte survivor. Er zijn er geen twee zoals hem. Hij heeft een kop als Bukowski maar hij is veel mooier. Op zo’n mens kan ik niet boos zijn.”

Met hoeveel plezier je ook terugdenkt aan Charles et les Lulus; nadien ga je toch weer de jongere en brutalere tour op met Charles & The White Trash European Blues Connection. Arno: “Inderdaad. Ik wilde weer eens rocken. Die plaat is trouwens ook op vier dagen tijd opgenomen. Sindsdien werk ik samen met Geoffrey Burton, een echte motherfucker. Maar ik zie hem graag en even graag bezig. Weet je trouwens dat veel gitaristen hun instrument als het verlengde van hun penis zien. Maar dat is zeker niet het geval bij Geoffrey, hij is de grote uitzondering die de regel bevestigt. Om dezelfde reden speel ik zo slecht gitaar. (lacht)” Arno, in een oud interview lees ik dat je enorm kickt op een podium, tournees, lekker eten ... Nog steeds? Arno: “Ik ben sinds een maand niet meer op tournee geweest. Ik moet daar fysiek enorm van afkicken. Op tournee voel ik me fantastisch: ik zit niet in bars, loop niet op straat, moet niet voor mijn huishouden en mijn eten zorgen, eet elke avond op restaurant ... de gebraden kippen vliegen me gewoon in de mond. Bovendien doe ik elke dag twee uur sport op het podium, wat mijn conditie

Laten we het nog even over Brussel hebben; je thuisbasis sinds enkele decennia. Arno: “In Brussel leven de verschillende culturele groepen veel dichter met en door elkaar dan in Parijs en Londen Als ik ’s avonds thuiskom na een avondje stappen, weet ik vaak niet welke talen ik allemaal gesproken heb. Ik snap helemaal niet waarom de meerderheid van de Vlamingen schrik heeft van Brussel. Alle flikken spreken hier Vlaams want ze moeten tweetalig zijn. Weet je wat het probleem is? Ze kennen Brussel totaal niet, maar ze geven wel voortdurend commentaar. Het overwegend Franstalige Brussel – la Belgique à papa – bestaat niet meer. Dat dateert uit de jaren zeventig. Er gebeuren momenteel zo veel fantastische dingen in deze stad.” Ga je nog wel eens terug naar Oostende? Arno: “Vooral in de winter. Dan loop ik naar de zee en snuif haar specifieke geur op. Ik ruik trouwens veel beter sinds ik twee jaar geleden gestopt ben met roken. Daarnaast duik ik er regelmatig met Serge Feys in zijn studio. Je mag niet vergeten dat mijn

roots daar nog altijd liggen. Bovendien is het maar 120 km; voor een Amerikaan is dat nog steeds Brussel.” Arno, waar ben je het meest fier op? Arno: “Dat ik niet veel heb moeten werken in mijn leven.” Maar dat heeft soms toch veel moeite gekost. In je biografie las ik dat je bijvoorbeeld een tijd in een Gents krot woonde en elke avond op een luchtmatras sliep die langzaam leegliep. Je dronk je dan maar lazarus om de slaap te vatten. Arno: “Dat moet inderdaad heavy geweest zijn, maar dat weegt me nu zwaarder dan toen. Ik vraag me vandaag soms af: hoe heb ik het in godsnaam allemaal gedaan? Ik huurde er een krot van 300 frank (7,50 euro) waar niemand wilde wonen. Gelukkig was er op de hoek een kruidenierswinkel van een heel lieve mevrouw die me elke morgen een stuk brood met kaas en hesp toestak. Zo had ik mijn dagelijkse croque-monsieur.” Je zei ooit: “Het enige wat ik kan, is muziek maken. Dat geeft me mijn vrijheid.” Arno: “Ik heb inderdaad steeds muziek gemaakt om vrij te zijn en dat is vrij goed gelukt. Aan mijn ouderdom kan je dat wel zeggen. (lacht) Maar ik ben met mijn gat in de boter gevallen; heb verschrikkelijk veel geluk gehad.” Of je hebt enorm veel doorzettingsvermogen? Arno: “Dat ook. En ik ga er nog elke dag voor, hé. Soms besef ik pas nadien wat ik gerealiseerd heb en schrik ik daarvan. Ik kom uit dezelfde overleversfamilie als Roland. Alleen is hij een nog warmer, meer integer en technisch beter muzikant dan mij.” Slotvraag: in één en hetzelfde nummer van je horen we soms drie verschillende talen. Hoe pak je dat aan op het vlak van songwriting? Arno: “Heel simpel. Ik woon in een stad waar constant vier talen worden gesproken. En als je met de hond slaapt, krijg je zijn vlooien. Ik schrijf nummers zoals ik spreek. Bovendien maak ik een popsong en geen literatuur. Ik moet dus alles zeggen in drie minuten.” Ahum ... In drie uur bedoel je? Bedankt voor de lekkere wijn, Arno. Ruud Van De Locht

Creativiteit heeft niks met geld te maken (maar soms helpt het wel...)

! ? ! w u in e

ARTISTIEKE INITIATIEVEN VOOR JEUGD EN VOLWASSENEN Waar draait het om bij kunst en cultuur? Om bevlogenheid en talent, om creativiteit en drang tot expressie, de oerdrift tot creëren, om schoonheid -of net niet. Maar in ‘s hemelsnaam : toch niet om geld! Muziek, dans, theater, festivals, kunst en nieuwe media, poëzie, literatuur, ... of mengvormen van deze disciplines: ze zijn het peper en zout van de samenleving. Dit reglement wil deze initiatieven mee helpen mogelijk maken. Meer info: Provincie Vlaams-Brabant, jeugddienst, Provincieplein 1, 3010 Leuven, 016-26 76 86, jeugddienst@ vlaamsbrabant.be, w w w.vlaamsbrabant.be /cultuur en download er het ‘Subsidiereglement voor artistieke initiatieven’ en /of het ‘subsidiereglement voor sociaal-culturele projecten’.

Er is ook een nieuw subsidiereglement voor sociaal-culturele projecten voor jeugd en volwassenen. waarbij vooral de nadruk ligt op het PROCES, het verwerven van maatschappelijke vaardigheden, het verhogen van de maatschappelijke participatie enzovoort.

FOCUS

PHL Music De eerste Vlaamse professionele bachelor pop en rock Creativiteit, durf, vernieuwing, toevalligheid, inzicht, buikgevoel, experiment, grenzeloosheid, geschiedenis, spirit, kortom: rock-’n-roll! De wereld der pop- & rockmuziek is jouw speelterrein en je wil hierin een professionele carrière uitbouwen? Zet je dan schrap voor PHL Music, de professionele bacheloropleiding in de pop- & rockmuziek, die in september 2008 in de Hasseltse Muziekodroom van start gaat. PHL Music biedt een driejarige opleiding als muzikant, muziekmanager of muziektechnicus. “Verwacht vooral een praktijkgerichte opleiding”, vertelt Raf Coenen, coördinator van de opleiding. “Naast de basisbeginselen van de muziekgeschiedenis en -industrie willen we de studenten vooral hun specialisatie bijbrengen. We focussen op real-life opdrachten en we werken met gastdocenten uit de professionele wereld. Denk aan mensen van Poppunt, van EMI, muzikanten als Mario Goossens (Triggerfinger), Luuk Cox (Shameboy) ... en er komen ook internationale professionals.”

Goesting verplicht! “De opleiding biedt de studenten veel mogelijkheden, maar ze moeten voor zichzelf ook het onderste uit de kan willen halen. We verwachten veel goesting, inzet en drive om permanent te focussen op de opleiding. Daarnaast is het belangrijk dat je een brede kennis hebt van populaire muziek, jongerencultuur en cultuur in het algemeen.” “Voor een muzikant is een stevige muzikale basis, een goed muzikaal gehoor en een eigen visie op muziek en muziek maken onmisbaar. Net zoals een creatief communicatievermogen en analytisch denken voor een muziekmanager absoluut noodzakelijk zijn. Een muziektechnicus moet een degelijke technische basis hebben, een goed muzikaal gehoor en een creatieve, praktische instelling.”

Muziekodroom als link naar de realiteit

“Een belangrijke troef voor ons is de permanente samenwerking met Muziekodroom. Dat is de praktijkcampus van de opleiding, waar de studenten steeds in de realiteit van een popcentrum bewegen, hun netwerk zelf kunnen uitbouwen en dagelijks een podium vinden. Muziekodroom stond trouwens mee aan de wieg van deze opleiding en heeft een erg belangrijk aandeel in de verwezenlijking ervan. Ook voor het uittekenen van de inhoudelijke lijnen was Muziekodroom een belangrijke gesprekspartner.”

Stel je kandidaat voor 30 april “In september starten 30 student muzikanten, 20 student managers en 10 studenten techniek. Omdat de vraag groter is dan het aanbod wordt gewerkt met een toelatingsselectie. Een schriftelijke theoretische proef, een individueel gesprek en enkele

praktische proeven zullen beslissen wie kan beginnen. Een goede basiskennis is vereist, maar gedrevenheid en attitude zullen doorslaggevend zijn.” Op 19 april kun je in Muziekodroom nog naar een infodag. Vanaf 10.00 u ben je welkom in de PHL, campus Muziekodroom, Bootstraat 9, 3500 Hasselt. Alle info vind je op www.phl.be. Deadline voor je kandidatuur is 30 april!

Binnen de Bachelor in de Pop & Rockmuziek kan je kiezen tussen 3 afstudeerrichtingen: Muzikant: de muzikant als ondernemende creatieveling PHL Music leidt geen instrumentenfreaks op, maar muzikanten die creatief zijn, vrij, breeddenkend, zelfmanagend en kundig in hun vak. Muziekmanagement: de muziekmanager als creatieve ondernemer Een muziekmanager is een manager die de muziekwereld structureert: sociaal, economisch, juridisch en communicatief. Iemand die creatievelingen begeleidt en/of projecten organiseert. Iemand die kansen creëert en visies ontplooit. Om dat te doen is hij of zij een creatief ondernemer, iemand die weet wat muzikant zijn betekent, die weet wat de wereld van een technicus, een lichtspecialist, een rockjournalist en een muzikant is en inhoudt. Muziektechniek: de muziektechnicus als creatieve versie 2.0. van een geluidstechnicus De muziektechnicus is een creatieve geluidstechnicus. Hij of zij is het onzichtbare groepslid. Hij of zij is een techneut die weet waar een muzikant naartoe wil. Een geluidskunstenaar die weet hoe hij of zij moet bewegen in de muziekwereld, met organisatoren, muzikanten, managers en podia om een act te optimaliseren op het podium of in de studio. Hij of zij is een zelfstandige werkkracht die creativiteit versterkt door de technische kennis van geluid en muziek.

POP ADVIES

Platencontract nieuwe Of hoe niet langer alleen de cd van de artiest, maar de artiest zélf door de platenfirma verkocht wordt.

Heel wat mensen hebben er de laatste tijd de mond van vol: platenfirma’s houden zich steeds minder enkel bezig met het uitbrengen van cd’s, maar richten hun pijlen op alles wat rond een artiest of artistiek product hangt. Poppunt ging op onderzoek bij de firma die zich in alle bescheidenheid “The greatest music company in the World” noemt. Wat is een 360° contract kort samengevat? Guus Fluit (A&R en Marketing Directeur EMI): “Het is het meest simpel te zeggen dat we onze contracten afstemmen op de realiteit van het publiek. Het publiek kent een artiest niet alleen van de geluidsdrager, maar ook van optredens enz. De cd blijft voor ons zeker het uithangbord, maar de realiteit leert dat als je daar serieus in wil kunnen blijven investeren, die investering ook via verschillende kanalen gerecupereerd moet kunnen worden. Door de dingen samen te voegen, kan je alles ook beter op elkaar afstemmen en zo meer meerwaarde generen.” Wat staat er eigenlijk in zo’n contract? Emmanuel Verraes (Directeur Legal & Business Affairs EMI): “De inhoud van een dergelijk contract stemt eigenlijk grotendeels overeen met die van een traditionele ‘artiestenovereenkomst’, maar daarnaast staan er ook clausules in over concerten, over merchandising, over publishing, over sponsoring, over online afgeleiden enz. In dit kader spreken wij doorgaans over ‘extended rights’. Daar kan evengoed de waarde van het ‘merk’ van de artiest in zitten als de producten waar dit merk voor gebruikt kan worden. Ook de rechten

over de website van de artiest zullen hoe langer hoe meer een belangrijk punt in een onderhandeling worden.” Guus: “De website zal in de toekomst steeds meer de kern van de zaak worden. Als je een 360° ervaring wil meegeven, dan moet je het daar doen. Je kan er met de artiest in contact komen, je kan er informatie vinden, wij kunnen er content streamen en dingen verkopen. We zitten rechtstreeks bij de consument. De website is een promotool voor de artiest, maar uiteraard ook voor de opnames van die artiest. Als wij daar als platenfirma of entertainmentbedrijf een zeg over willen hebben, betekent dat uiteraard ook dat we daar mee in moeten investeren. Niet alleen de ontwikkelingskost en het onderhoud van de website, maar ook het permanent aanleveren van content zullen dan voor rekening van ons zijn.” Emmanuel: “Het is een misvatting te denken dat het enige gevolg van een extended rights deal zou zijn dat de platenmaatschappij meer gaat ‘nemen’. We stellen vast dat de pers – en daardoor de publieke opinie – zich vaak maar al te graag van dergelijke clichés bedient. Een 360° constructie houdt evenzeer een ruimer engagement in voor ons. Zo worden doorgaans concrete afspraken gemaakt met de artiest over welke investeringen zullen gebeuren in pakweg opnames, toursupport, videoclips, en ga zo maar door. Het spreekt voor zich dat, indien wij breder gaan investeren, hiertegenover staat dat wij op een bredere basis die investeringen moeten kunnen recupereren.” Is het 360° contract de nieuwe standaard?

Guus: “Het blijft relatief nieuw allemaal. Het is zeker niet zo dat er al een nieuw soort standaardcontract is. Er zijn wel modellen en de internationale koepel van EMI houdt ons daar wel van op de hoogte. We beseffen wel dat we zelf ook nog veel te leren hebben. Maar je ziet wel dat iedereen er mee bezig is. Niet alleen platenfirma’s verbreden hun werkterrein, ook boekers, managers, mediabedrijven enz. doen het. EMI wil zeker extra knowhow binnenhalen op dit vlak, en we sluiten ook niet uit dat we joint ventures zullen aangaan met andere bedrijven. De herstructurering van EMI ligt eigenlijk ook wat in het verlengde daarvan. De focus zal in de toekomst nog meer liggen op A&R en extended rights. We hopen en verwachten dan ook dat daarvoor de nodige mensen zullen worden opgeleid en dat EMI ook de nodige middelen ter beschikking zal stellen.” Wil dat zeggen dat EMI overweegt om ook een participatie te nemen in ticketverkoop of concertzalen? Guus: “We sluiten dat zeker niet uit. Het gaat bijvoorbeeld ook over relaties met bedrijven die gespecialiseerd zijn in de creatie van exclusieve content voor het web. We zijn vandaag ook al met grensoverschrijdende projecten bezig in samenwerking met tv-zenders. Het is dan ook niet denkbeeldig dat we vroeg of laat zelf een medium in handen zouden krijgen.” Waarom zou ik voor dit model naar een platenfirma stappen en niet naar een bedrijf dat zich focust op het live gebeuren? Emmanuel: “Vergeet niet dat het eerste contact dat mensen hebben met nieuwe muziek doorgaans nog altijd via opgenomen muziek is. En

stijl: het 360° model as such steeds minder belangrijk wordt. Mensen zetten sneller de stap om alleen maar dat ene nummer dat ze goed vinden te downloaden. Soms moet je de vraag stellen of het dan nog nodig is om twaalf nummers op te nemen. The medium is en blijft the message. Vroeger bestond een album uit acht nummers, er konden er namelijk ook niet meer op één vinylplaat. Het publiek hanteert die logica al wel, maar de artiesten veel minder. Nochtans is er voor heel

laat dat nu net onze sterkte zijn. De groepen die zogezegd een hype worden via MySpace zijn veelal ‘in de markt gezet’ door een platenfirma. Ook de niet-platenfirma’s die vandaag artiesten getekend hebben, schakelen de knowhow en het netwerk van platenfirma’s in op het moment dat het over het ‘recorded’ luik gaat. Die knowhow blijft een ontzettend belangrijke troef.” Guus: “Wat je wel merkt is dat het album

wat artiesten iets te zeggen om zeker in het begin alleen maar singles echt goed op te nemen. De media houden wel nog heel sterk vast aan de fysieke drager. Er is geen enkele radiozender die zegt: ‘mail ons het nieuwe nummer maar door’. Tegelijk schakelen heel wat radiozenders luisterpanels in om te bepalen welke singles airplay zullen krijgen. Dus ook daar speelt de rest van het album veel minder een rol.”

ie bl

LIV E

Firma 360° Artiest

Exclusieve website content

Publishing

Airplay

ie bl

Ringtones Media aandacht

concerten

bl ie

Downloads

LO I

TIE TA

FY SI E

Merchandising

E XP

Sponsoring

cd’s

Tijs Vastesaeger

DI G I TA

DEMO DOKTER

DEMO DOK T

The Stitch - ‘Citizen Bull’ Rock van aan de Schelde, Antwerpen. Wij laten volgaarne onze diagnose – als de hamer van dondergod Thor – op deze fraai vormgegeven schijf van The Stitch neerdalen. The Stitch moet het naar eigen zeggen hebben van hun live-geluid en het feit dat ze er op een podium “belachelijk hard voor gaan”. Met hun eerste ep’tje – ‘Citizen Bull’ – bewijzen ze inderdaad dat ze vet loos kunnen gaan. ‘Citizin Bull’ opent met een track die ons wat doet denken aan de grungehoogdagen, aan Soundgarden die leentjebuur gaat spelen bij Alice In Chains. Vette gitaren, vuile ritmesectie ... pas mal du tout. Track twee, ‘One Hour Drive’, borduurt verder op hetzelfde idee, maar is iets bluesier; de zang deed ons bijwijlen denken aan Axl Peleman bij Ashbury Faith. ‘Intersection’ is dan weer pure Pearl Jam ten tijde van het ‘Vitalogy’-album (we hoorden een flard ‘Spin The Black Circle’). Afsluiter ‘Playground Fence’ opent zachtjes, maar barst open in een waterval aan gitaren, een productie die aanleunt tegen the overall sound van Stone Temple Pilots. Very 90’s allemaal, very grunge, maar met veel gusto en zin voor avontuur gespeeld. The Votes Een jong viertal, uit X. Plaats van herkomst doet er weinig toe. The Votes is een typische “we zijn nog aan het zoeken” band. Niets mis mee, uiteraard. Integendeel zelfs: wij houden van groepen die hun prille songs aan een drager toevertrouwen en hun muzikale

strapatsen aan de wereld laten horen. The Votes spelen pop met rockinslag. ‘You Can Have Her’ is een degelijke song, mooi opgebouwd en met zin voor exploratie (de gitarist heeft goed naar U2 geluisterd en weet het nummer mooi in te kleuren), maar mist nog wat maturiteit (lees: ballen). Dat geldt eigenlijk voor heel de demo: wij missen wat korrel, wat bas, wat smeerlapperij, want dat zou pas goed contrasteren met de puike stem van frontman Izzy. Zijn ietwat ijl-hese, maar loepzuivere vocaal zou gebaat zijn met een minder ‘gekuiste’ sound. Minder drums (no offence drummerboy, maar er staan te veel cimbalen op het schijfje) en meer bas (waar zit die?) hadden dit demootje meer kunnen laten doorwegen. Nummer twee, ‘Till We Meet Again’, is een beetje kleurloos en verdient een herwerking. ‘Pokerface’, een rockertje, kon ons niet meteen bekoren: dertien in een dozijn. Niettemin, toch beloftevol. Schrijven, schaven en schrappen, chaps. Mount Venus Episch. Dat is het minste wat je kan zeggen van de songs van Mount Venus. De band ontleende zijn naam een heilige megalietensite in Rathfarnam, Ierland. De mystiek is nooit ver weg, zoals het hoesje doet vermoeden. Eerlijk gezegd zijn wij niet meteen fan van songs die gedrenkt worden in een tovenaars- en kollensfeertje of die refereren naar gevechten tussen legers uit Midden-Aarde; we zijn daar iets te nuchter voor. Hoe dan ook: het gaat om de muziek, en Mount Venus weet toch wel een stevige sound neer te zetten. Song

één, ‘The Karpet Paved Path’, klokt af op 8’35” en weet in die tijd een heel eigen universum op te roepen, waarin gitaren wild om zich heen schoppen en de drum er aardig de zweep op legt. Zelf vergelijken de Mounties hun muziek met Motorpsycho: er is iets voor te zeggen. Zin voor exploratie is er alleszins én – zeer positief – Mount Venus houdt zich voor zijn nummers niet in. Ze nemen de tijd om hun idee uit te werken, maken veelgelaagde structuren, hebben geen angst voor tempowisselingen en take their songs beyond the boundaries of space and time. Track twee, ‘Descending Mount Venus’, toont dat de mannen niet bang zijn voor een portie stevig geweld: het start liefelijk – klavertjes vier plukken met je lief – maar krijgt na drie minuten een geweldige boost. Gitaren die als een stel op hol geslagen paarden de klavertjes vertrappelen, aangevuurd door een batterij mepgrage soldaten, met een drilsergeant als aanvuurder der troepen ... September Syn Metal uit Gent. September Syn ziet het groots. Ze eindigen hun korte bio met: “We zijn niet van plan om gas terug te nemen. September Syn puts the pedal to the floor!” Dat het geen loze woorden zijn, laten ze duidelijk blijken op dit schijfje: drie onversneden happen metaal, recht vanuit de buik. ‘The Sythe Of Your Words’ opent met een koortsige gitaarrif die overgaat in gemeen grunten, wat ons deed denken aan een afdaling in Dantes hel. September Syn weet een duistere sfeer op te roepen waar we niet graag in zouden

K TER verdwalen: onze ziel moet nog een tijdje meegaan. ‘Maelstrom’ geeft ons van hetzelfde laken een pak: stevige metal. Gitaarsalvo’s die staccato gevechten aangaan met de drums. Die weten in elk nummer een stevig ritmetapijt te

Terwijl de Doctor aan het schrijven was aan een manifest ter verheerlijking van DIY vielen alweer een aantal fraaie demo’s zijn kabinet binnen. Met zorg en liefde vertrouwde hij ze toe aan zijn jaren tachtig cd-speler. Waarna hij begon aan een muzikale dissectie ... hoger): epische vertellingen, breed uitgevoerd en met zin voor pathos en dramatiek. Een soundtrack bij een film die nog moet verschijnen (cf. Iron Lung, al hoorden wij hier en daar ook Sigur Rós). Allemaal instrumentaal en stuk voor stuk sterk, alleen missen wij hier en daar wat afwisseling. In principe zou je alle nummers van Krati na elkaar kunnen spelen, maar dan krijg je een beetje een conceptueel kunstwerk, en geen demootje. Maar goed, geef die mannen en vrouwen een degelijke studio, een producer die de teugels strak viert en je hoort nog van deze band.