Recenzje teatralne – pisze Daniel Żródlewski

Kulturoznawca, animator i menedżer kultury, dziennikarz prasowy oraz telewizyjny, konferansjer, PR-owiec. Rzecznik prasowy Muzeum Narodowego w Szczecinie, związany także z Przeglądem Teatrów Małych Form Kontrapunkt w Szczecinie oraz świnoujskim Grechuta Festival. Założyciel i reżyser niezależnego Teatru Karton.

Recenzje teatralne

Teatr Polski w Szczecinie Ian Ogilvy „Chwila niepewności”, reż. Tomasz Obara

Propozycja Teatru Polskiego – „Chwila nieuwagi” – ma ogrom rozmachu oraz inscenizacyjnej staranności. Znakomitą i funkcjonalną przestrzeń oraz kostiumy stworzyła Katarzyna Banucha. Reżyser Tomasz Obara odważnie zarysował charaktery postaci, pozwalając aktorom na popisy scenicznych umiejętności, ale także odważne ucieczki poza emploi. Znakomicie odnalazły się tutaj Panie – (jak zawsze) olśniewająca Olga Adamska, zdystansowana, pełna irytującej stanowczości, by za chwilę eksplodować zmysłowością i stanowczością. Świetna jest żywiołowa, frywolna, a momentami – także dosłownie – demoniczna Adrianna Szymańska jako Incuba i Panna Gibbons (czasami jednocześnie). Dobrze ogląda się Piotra Bumaja, który rzetelnie skonstruował swojego Waltera – niby nudnego, ale jednak... Doskonale swoją rolą bawi się nieco zniewieściały niebiański Archie – Sławomir Kołakowski (w kontrze do męskiego Mundka z „Weekendu z R.”). Sceniczną swobodę zachowuje także Zbigniew Filary jako policjant Keats, znakomity w roli rosyjskiego mafiosa jest Adam Dzieciniak (ze szczególnym uwzględnieniem pełnych pożądania wspólnych scen z Adamską). Już samo wyszczególnienie postaci dramatu pokazuje jak rzecz jest… nietuzinkowa. Faktycznie mieszają się tu światy i zaświaty, ale chodzi o pieniądze, miłość i seks.. Bardzo przyziemnie. Jest też o zdrowym rozsądku, pokusach, ale też odpowiedzialności. Przecież „Chwila nieuwagi” zdarza się każdemu. Tylko czy to zawsze nasza wina? Znakomity, pełen humoru tekst, wyrazista inscenizacja, intrygujące kreacje aktorskie. Prestiżowe 4/6.