DO MEU PASO POLA NOSA BIBLIOTECA – Xacobo Casal Villares -
Hai un recordo que perdura en min por encima de calquera anécdota con máis ou menos graza: “A BIBLIOTECA”. Si, esa verba, ese concepto, ese grande universo, esa metáfora da vida se queredes, esta presente na miña memoria coa imaxe diáfana das paredes, andeis e libros da biblioteca do meu (do noso) estrañado Colexio Público de Cervo (hoxe CEIP). A primeira vez que entrei nela foi en cuarto de EXB, con Aurora como mestra. Aínda estaba situada no piso de abaixo, na parte antiga do colexio. Recordo que me enfadaba cando alguén me collía aqueles libros de astronomía que tanto me facían soñar e como a miña querida mestra tiña que soportar as miñas infantís protestas (- Jacobo, es un protestón!!! -). Recordo cariñosamente como con Olga e outros compañeiros tentamos facer e fixemos do mellor xeito que sabíamos e podíamos un libriño escrito a man que recollía as biografías de todos os homenaxeados nas letras galegas ata aquela data. Daquela os dicionarios enciclopédicos aínda tiñan algún sentido. “Un proxecto de investigación” con dez ou once anos sen que ningún mestre nos dixera nada (manda truco). Logo veu o ansiado Ciclo Superior. A visita á biblioteca convertérase nunha esixencia para as nosas mestras e mestres de lingua. María, Marisa e Antonio Mogo quixeron que aquela estancia fora para nos algo familiar cando para a maioría era aínda un espazo salvaxe por explorar. Moitos escapáronlle cos anos (moita folla e libro fero nun sitio tan pequeno supoño), outros visitárono cun guía como quen vai a un museo, outros quixemos ver nela un templo e elevar unha capela na propia casa. Desde ese intre foi cando decidín acadar tantos libros como me fora posible (funos lendo co tempo). A
biblioteca convertérase nunha necesidade e sen embargo nunca fun capaz de ter a paciencia de organizala (a biblioteca persoal tamén pode ser o reflexo dun mesmo). Sen dúbida, a biblioteca, as lecturas obrigadas e voluntarias, os traballos derivados fixéronme devecer pola lectura e descubrir moitas cousas que non teño tan claro que estiveran desde sempre dentro de min pero sen lugar a dúbidas medraron en min (supoño que toda árbore non medra sen semente). Non me doen prendas en recoñecer que sen aquelas experiencias xamais sería o que son hoxe para ben ou para mal. Digo para mal porque coas fichas de lectura descubrín que a bricolaxe non era o meu (canto odiaba a cola branca que tanto estaba de moda). As “obras de arte” que creaba máis que orixinais eran surrealistas (forma eufemística de dicir que eran unha trapallada) e tal vez por iso acabaron onde tiñan que acabar, na cociña de leña. Iso si, funme salvando porque a verba dócil nunca se me deu mal e funas defendendo con maior ou menor convicción e por iso en lingua ía tirando pese ao millón de faltas de ortografía (aínda que penso que só me engano a min mesmo). En fin, que a biblioteca do Colexio de Cervo segue a ser a “miña” biblioteca pese a estes case quince anos de distancia. Só polo feito de ler “A perla” de Steinbeck (por facerme aspirar a ser un Kino máis deste mundo) e mirar a bóveda celeste con asombro mereceu a pena todas e cada unha das visitas á mesma. Mágoa que aínda non puidera tocar as estrelas de todas as constelacións que aprendera nela con Aurora. Hoxe, esquecidos case todos os seus nomes, teño a impresión de que todas e cada unha aínda permanecen en min como a memoria dun neno feliz que algún día camiñaba por aí.