‘De passie van Frans Provoost’

In dit voorjaarsnummer van VIVACE Magazine stel ik u graag voor aan Frans Provoost die net als ik een gezonde portie benzine in het bloed heeft en een gepassioneerd verzamelaar is van bijzondere en mooie automobielen.

Frans is geboren en getogen in Domburg en is in het dagelijks leven al sinds 2002 fi scalist bij WEA in Goes en Zierikzee. De inmiddels 53-jarige fi nanciële expert schrijft zoals hij zegt: wiskunde met letters…Hij vindt belastingrecht een sport en beschrijft zijn leven als gelukkig en bevoorrecht.

Domburg en auto’s

“Ik kijk al sinds mijn vroege jeugd naar auto’s en daar was in Domburg geen gebrek aan. Bij de hotels in het dorp kon je je hart ophalen. Met name de Duitse gasten reden met automobielen die je in Nederland niet zo vaak tegenkwam. Vooral Mercedes trok mijn aandacht, want het gevoel van kwaliteit en emotie van het merk sprak mij zeer aan.”

Voor dit artikel hebben we drie markante auto’s geselecteerd.

Mercedes-Benz 450 SEL 6.9 1976

“Das beste Auto der Welt” (test Auto Motor und Sport 11-10-1975)

Nooit meer daarna bood Mercedes een auto aan die zo’n grote cilinderinhoud had: een 6,9 liter achtcilinder met 286 pk/560 Nm. De ruim vijf meter lange S-Klasse is 7.380 keer gebouwd tussen 1975 en 1980. Zijn forse breedte van 1,87 meter wordt nadrukkelijk versterkt door de dubbele chromen bumpers en de enorme achterlichtpartij.

Alles is groot aan deze SEL, waarbij de S staat voor Superklasse, de E voor Einspritzung, directe inspuiting van de benzine en de L voor lang, want met zijn bijna 3 meter lange wielbasis biedt hij achterin ongekend veel ruimte. Hij tankt 100 liter super en onder de motorkap zit een vulopening voor 12 liter olie. (dry sump smering)

Het enorme kunststoff en stuurwiel met de markante boomschorsstructuur is niet in leer uitgevoerd, toen nog niet… Het wortelnotenhouten ambiance op het dashboard is écht!

Ik neem niet plaats óp, maar ín de met velours beklede stoel en kijk uit over een gigantisch motorkaplandschap met helemaal aan het einde de bekende ster. Pas bij het rijden openbaart de 6.9 zich als een automobiel dat duidelijk boven het concurrentiemaaiveld uitsteekt. De luxueuze hydropneumatische vering naar het voorbeeld van Citroën zorgt voor een waarlijk ongekend comfort. De ongetemde kracht van het big block maakt bij elk toerental een onuitwisbare indruk, maar ondanks het feit dat er 8 grote zuigers aan het werk zijn, draait hij tot 3500 toeren/min gewoonweg fl uisterstil. Pas daarna verheft hij zijn stem tot een typische achtcilindersound met een rokerig staccato en daar houden wij autoliefhebbers van.

Het gemak waarmee hij rijdt, verbaast me in eerste instantie, ik sta te kijken van zijn korte draaicirkel en al heel snel ontstaat er een mooie relatie tussen ons beiden. Opvallend is dat de enorme vermogenspotentie meestal maar voor de helft wordt aangesproken, ondanks dat de automaat slechts drie trappen heeft.

De krachtige duw in mijn rug maakt me gelukkig. In snel genomen bochten blijft het zware schip licht onderstuurd tot neutraal, dankzij de hydropneumatiek helt hij nauwelijks over. Dat de bijna twee ton zware 6.9 over adequate remmen beschikt, bewijst hij telkens weer wanneer ik met een verrassend lichte pedaaldruk het gevaarte tot stilstand heb gebracht.

Bitter Diplomat CD van 1979

Erich Bitter (1933) is een voormalige Duitse autocoureur die dankzij de goede betrekkingen met Opel in de loop der jaren verschillende exclusieve varianten heeft gemaakt op basis van grotere Opels.

De eerste was de Bitter Diplomat CD die in 1973 het daglicht aanschouwde.

“Edel Bitter” (Auto Motor und Sporttest van 12-10-1974)

Erich Bitter heeft bij de ontwikkeling van zijn coupé gebruik gemaakt van de tekeningen van een prototype van de Italiaanse designer Pietro Frua. Hij heeft hem vervolgens in samenwerking met het Stuttgarter carrosseriebedrijf Baur tot een productiewagen ontwikkeld. Baur had veel ervaring met de productie van kleine series bijzondere auto’s.

Herkenbaar

Ik mocht even in de exoot van Frans rijden en het was inderdaad het feest van de herkenning: Ik ben met Opels opgegroeid bij Louisse Goes. Het palissanderhouten dashboard, de klokken, de knoppen, de selectiehendel van automaat en het leren stuur in de Bitter zijn zó herkenbaar afkomstig uit de Diplomat (1969-1977). De geprofi leerde zittingen geven nog steeds goede zijdelingse steun en de hoogwaardige afwerking is na vijftig jaar nog goed te zien. Ondanks het feit dat de Bitter ten opzichte van de grote Diplomat 16 centimeter korter is, rijdt hij uiterst comfortabel, hetgeen o.a. terug te voeren is op zijn mooie De Dion achteras met schroefveren. Dat Baur specialist was, is ook te merken aan de stijfheid van het koetswerk.

Genoeg voor het gevoel

Als ik een klein beetje gas geef, herken ik weer die stampende V8-roff el van de 5,4 liter Chevroletmotor. Hij levert 230 pk en de betrouwbare achtpitter is gekoppeld aan een drietraps automaat.

Een werkelijke sportwagen is de CD Diplomat echter niet, al ziet hij er zo uit. Met zijn gewicht van 1750 kg hebben de 230 paarden best wat werk te doen en dat laat zich zien bij de acceleratie van 10 seconden naar de honderd. Bij het comfort passen ook het geringe windgeruis en het motorgeluid. Bij een snelheid van 100 km/h maakt hij slechts 2200 toeren. De temperatuurregeling moest wel worden aangepast: een grotere radiateur, twee extra ventilatoren en een drie liter grote oliekoeler en hij moest elke 10.000 km van nieuwe olie worden voorzien.

Hij kostte in 1974 overigens 60.000 D-Mark en er zijn er in 6 jaar tijds 395 van geproduceerd. Frans heeft bij een bezoek aan Erich Bitter in 2020 zijn coupé laten signeren!

Mercedes-Benz S 65 AMG V12 van 2014

AMG staat voor de oprichters van het tuningbedrijf: Hans Werner Aufrecht en Werner Melcher en ze hadden hun bedrijf in Grossaspach in Duitsland. Het bedrijf is opgericht in 1967, maar inmiddels overgenomen door Daimler en staat voor de sportiefste varianten van het merk met de ster.

“Über-Mercedes”

Deze Mercedes is absoluut de laatste AMG V12-variant met zo’n sterke motor. Even op een rij:

• 6,0 liter V12 met 630 pk en een koppel van 1.000 Nm tussen 2300 en 4300 toeren/min, 2 turbo’s en 2 intercoolers + 7-traps automaat

Als Frans dit icoon start, hoor je al dat deze uitvoering iets heel bijzonders is. Hij is nog koud en het is zaak om hem voorzichtig op te laten warmen. Zelfs tijdens die fase is het haast onmogelijk voor de met 1,5 bar opgeladen motor om te ontspannen. Hij borrelt onophoudelijk en de 630 paarden wachten trappelend tot de teugels worden gevierd. De olie moet zeker de temperatuur van 90 tot 100º bereikt hebben, wil je zijn enorme koppel gaan aanspreken. Als aan die voorwaarde is voldaan, mag ik achter het stuur.

De A58 ligt bijna autoloos voor me en het gevoel bij het accelereren is bijna niet te beschrijven. Met een machtige donkerbruine grom bijten de brede sloff en zich in het asfalt en ik ben er van overtuigd dat de honderd in 4 seconden bereikt is. Die 1.000 newtonmeter heeft een bereik van 2000 toeren, dat wil zeggen dat je net als bij een elektrische auto een liniaal langs de koppelkromme kunt leggen, want 6 seconden later hebben we 2 x100 km/u te pakken!

Het afremmen is sensationeel, want de aandrijving vuurt wilde tussengassalvo’s naar de vier uitlaten. Je zou hiermee akoestisch een bosbrand kunnen uitlokken…

Toch kan je met deze unieke mastodont ook heel behendig sturen en ik constateer resumerend dat hij niet alleen die brute trekkracht bezit, maar tegelijkertijd ook soepel en comfortabel zijn kan. Eigenlijk klopt alles aan deze Mercedes. In 2020 besloot de fabriek te gaan stoppen met de twaalfcilinder AMG’s. Van de Final Edtion zijn er toen nog 130 geproduceerd. Adieu AMG V12!

Ferrari Purosangue

De Ferrari Purosangue is de 725 pk sterke SUV waarvan het peperdure sportwagenmerk zei dat hij er nooit zou komen. Het luxe sportwagenmerk Ferrari hield tot niet al te lang geleden voet bij stuk: het zou nooit een SUV bouwen. Een logge, hooggeplaatste familiewagen paste niet bij de beleving van het merk. Maar net als andere sportwagenbouwers kwam Ferrari tot inkeer en introduceerdt de autofabrikant de allereerste SUV met het steigerende paard op de motorkap: de Ferrari Purosangue.

Toch pakt Ferrari het net wat anders aan dan andere premiummerken die een SUV in het gamma opnamen. Voor de Italianen is de familiewagen namelijk geen manier om het bedrijf staande te houden of om broodnodige inkomsten te genereren. Ferrari heeft overvolle orderboeken en kan zijn klanten zelf kiezen. Het bedrijf zit niet verlegen om geld.

Waar de SUV’s van concurrenten vooral volumemodellen zijn, waarmee ze de omzet met vele miljoenen verhogen, is de Purosangue een model dat in beperkte aantallen wordt geproduceerd. De Purosangue is zelfs zo exclusief dat Ferrari dealers opdracht gaf om alleen bij bestaande klanten de nieuwe auto aan te bieden. Hoeveel Purosangue’s er gemaakt gaan worden? Dat wil Ferrari niet zeggen.

Mercedes-Maybach S 580 E

De stilste Maybach ooit is gelandof toch zolang je hem braaf oplaadt. De luxe-afdeling van Mercedes heeft namelijk voor het eerst een stekkerpoort in zijn interpretatie van de S-Klasse gemonteerd. Het resultaat is dan ook gelijkaardig aan de Mercedes-Benz S 580E plug-in hybride… maar dan nog net iets luxueuzer.

MINI Clubman Untold

Edition Als moderne interpretatie van de klassieke shooting brake onderscheidt de MINI Clubman zich nadrukkelijk van de concurrentie. Zijn individuele concept en stijlvolle understatement komen nog meer tot hun recht bij de Untold Edition. De modelspecifieke designelementen en carrosseriekleuren Midnight Black of Sage Green. Die laatste kleur groen is voor het eerst leverbaar op de MINI Clubman.