A LANDRA DE OURO

COCIÑANDO C NT S PDI: A ALIMENTACIÓN CURSO 13/14 2º ciclo de EP

Os autores e autoras deste libro son os nenos e nenas do Ceip Mestres Goldar, que escribiron e ilustraron o conto que vas ler. Esta creación é o resultado dunha das actividades de fomento da escritura enmarcadas dentro do Proxecto Documental “A ALIMENTACIÓN” que se desenvolveu durante o curso 13/14.

Este libriño constitúe o quinto volume dunha colección de creacións escritas que denominamos “Produción propia” e que agardamos continúe medrando nos vindeiros cursos.

Moitas grazas a tod@s.

Mik

Vigo, maio - 2014

BIBLIOTECA CEIP MESTRES GOLDAR http://www.blogoteca.com/orecantodemik

3º de EP

4º de EP

Abalde Freire, Nicolás

Abalde Leal, Nerea

Alonso Comesaña, Rubén

Álvarez Conde, Brais

Castroseiros Vila, Lucía

Cabaleiro Varela, Xosé

Docampo Carbajal, Andrea

Castrillo Pérez, Candela

Faro Lameiro, Sofía

Cepeda Davila, Diego

Fernández Meléndez, Gustavo Alejandro

Chifor, Delia Luiza

Figueiras Alonso, Roi

Comesaña Rodríguez, Carla

García Riobó, Anxo

Costas Alonso, Aroa

González Braña, Sonia

Domínguez Garayzabal, Candela

Ignacio Alonso, Denís

Evangelista Sánchez, Elizabeth

Lamas López, Lía

Fernández García, Iñaqui

Martínez Costas, Nerea

Freiría Estévez, Samuel

Montero Posada, Estela

García Portomeñe, Alba

Montero Salcidos, Ania

Godoy De la Torre, Kepa

Nuño González, Eva

Herrera Díaz, David

Posada Álvarez, David

Iglesias Alonso, Alba

Puente Montes, Lara Shu

Lugo Fernández, Daniel

Rodríguez Moreira, Alexandre

Martínez Romero, Marcos

Soler González, Celia

Meixoeiro Gómez, Sara

Teijeira Olivier, Sara

Robles García, Hugo Rodríguez López, Luis Santome Luis, Carolina Torres Blanco, Miguel Ángel Vázquez Filgueiras, Alba

Nunha mañá de primavera, dous irmáns esquíos espertaron dun longo sono, logo de botar todo o inverno durmindo no tronco dunha vella árbore.

Como levaban tempo sen comer, foron coller as provisións que lles quedaban na despensa e levaron unha grande decepción ao comprobar que só tiñan… UNHA LANDRA!!

Agarráronse os dous a ela e comezaron a discutir: -Eu vina primeiro! - dixo o esquío máis pequeno.

-Non é certo! - berrou enfadado o outro.

E berraron...

E discutiron...

E volveron berrar...

Tanto pelexaron por ela que, nun descoido, caeron da รกrbore abaixo e levaron unha boa trompada.

Cando se repuxeron, aínda medio mareados, viron ao lonxe unha montaña moi rara. Ao achegarse, comprobaron que era unha pirámide especial cun letreiro que dicía:

Ante aquilo tan estraño sentáronse a cavilar un bo anaco de tempo sobre o que podería significar aquel cartel, pois nunca antes viran nin escoitaran tal cousa.

?

Decidiron investigar e correndo canto lle daban as patas, chegaron ata ela. Cos ollos como pratos viron que en cada nivel da pirĂĄmide habĂ­a distintos tipos de alimentos e no cume, aboiando enriba dela, unha enorme landra de ouro.

-Quen logre coller esa landra descubrirá o gran segredo dos alimentos -explicoulles un pequeno ratiño que asomou polo camiño a falar cos dous irmáns.

Moi animados, os esquíos comezaron a dura escalada.

Ao subir polas patacas, descolocáronas e fóronlle enriba. Os pobres animaliños quedaron case esmagullados debaixo dunha morea de grosos tubérculos.

-Hai que ser valentes! Voltaremos empezar e, desta vez, conseguirémolo -dixo o esquío máis vello.

Con moito coidado ían subindo amodiño: primeiro, por un saco de fariña; logo, polas froitas e verduras; despois, polo queixo e os iogures; pero...

cando tentaban saltar enriba dos ovos, o esquío pequeno esvarou e‌ de novo apareceron no chan, agora rebozados como croquetas.

Cando xa estaban a piques de renderse, apareceu voando unha fermosísima bolboreta con enormes ás de brillantes cores. Despois de facer varias reviravoltas moi elegantes, pousou nunha flor á beira do camiño e dixo:

A bolboreta levounos ata a landra de ouro, percorrendo pouco a pouco aquela pirรกmide imposible, explicรกndolles por que os alimentos estaban colocados daquel xeito e o importante que era telo presente para estar sans e fortes.

Os esquíos preguntábanse abraiados por que a bolboreta coñecía o segredo da pirámide. Ela confesoulles que no seu mundo todos os segredos e problemas se podían resolver.

-As bolboretas temos vidas moi curtas, pero moi intensas… - dixo misteriosa.

De súpeto, a bolboreta axitou as súas ás creando un remuíño de aire que envolveu a todos nun po de estreliñas douradas.

Cando miraron ao seu redor, decatáronse de que se trasladaran un millón de anos atrás, a un bosque prehistórico con carballos xigantescos cheíños de landras de ouro. A bolboreta desveloulles un segredo: “No mundo hai moita

xente que pasa fame pero isto non debería ser así.

No noso planeta hai alimentos dabondo para toda a humanidade pero temos que aprender a ser xeneros@s e compartilos”.

Despois, a bolboreta máxica desapareceu deixándolles unha mensaxe de po brillante que pouco a pouco se esvaecía no aire:

A TERRA É XENEROSA CON NÓS: COMPARTE OS SEUS FROITOS!!

A medida que aquela mensaxe se pousaba nos seus corazóns, quedaron durmidos nun profundo sono.

Cando espertaron estaban de novo no tronco da súa árbore.

Miráronse sorprendidos ao ver no chan dúas preciosas landras de ouro. Moi felices, comprenderon que debían contar a todas as persoas o segredo da pirámide e, desde aquela, percorren o mundo para que, nunca máis, ningún ser vivo volva pasar fame.

CONTO CREADO E ILUSTRADO POLO ALUMNADO DO 2ยบ CICLO DO CEIP MESTRES GOLDAR. MAIO, 2014

BIBLIOTECA CEIP MESTRES GOLDAR VIGO, MAIO 2014

http://www.blogoteca.com/orecantodemik