Hallo Holten #2 by reclamemakers

Hallo Holten Magazine

Jaargang 2 | Editie 1 | Juni 2021 | Prijs €5,95

Onbezorgd in Noord en Oost Nederland Met Holten al 100 jaar als kloppend

Zekerheid voor bedrijf en particulier Verzekeren Hypotheken Bankzaken

www.bbwv.nl

Holten | Groningen | Enschede

Colofon Tekst & Redactie Amber Maathuis Daphne Markvoort Hanneke Janssen Marieke Pross Marije Herder Mindy Strampel Renske Landeweerd Simone Janssen Stef Meilink

Inhoud Platteland Lokale trots: Sploder Stea

Kunst & Cultuur De Schure, jarenlang een begrip in Holten

Succes Elke dag is een hoogstaande wedstrijd

Vereniging 'Je wilt niet aan het kortste eind trekken'

Advertorial 25 jaar Autobedrijf Erik Huzen

Welkom Het is hier vredig

Recreatie Fietsverhuur met een verhaal

Natuur Een paar seconden voor twaalf

Persoonlijk! De kerk is één grote familie

Jeugd 'Keten', zoveel meer dan alleen bier

Wonen Hart van Holten

Eet smakelijk! Van weiland naar ijssalon

Oplage: 5000 stuks

Bewegen 'De Arie Boomsma van Holten'

Wijzigingen, suggesties en/of verbeteringen: info@halloholten.nl

Gezondheid Al 34 jaar elke dag met plezier naar het werk

Disclaimer/meer informatie: www.halloholten.nl

In memoriam Janna Maats: de stille kracht achter café Maats

www.hannekejanssen.nl

Fotografie Jennita Stegeman www.karakterfotografie.nl

Vormgeving André Heetkamp Inge Hegteler Rachèl Kok Rutger Zandjans www.reclamemakers.nl

Online editie: www.halloholten.nl /halloholten /halloholten

Hallo Holten

DECORETTE VINYL EN BINNEN- EN BUITENZONWERING

* Vraag naar de actievoorwaarden. Geldig t/m ... 2020.

HuboJouw&vakman Decorette holten en maatwerkspecialist! GRATIS

INMETEN & MONTEREN

50%* * Vraag naar de actievoorwaarden. Geldig t/m ... 2020.

Hubo & Decorette Holten UUR

Aaltinksweg 16, 7451DX Holten (0548) 36 40 50

Hallo Initiatiefnemers

Voorwoord Hallo Holten! Jij als inwoner van Holten weet ongetwijfeld als geen ander wat ons dorp allemaal te bieden heeft. Maar wat weten we nog niet over Holten? Wat beweegt die Holtenaar die we allemaal kennen in wat hij/zij doet? Hoe houden de Holtense verenigingen zich staande in deze tijd? En wat speelt er in het bedrijfsleven? In Hallo Holten zijn we op zoek gegaan naar verdieping. Een magazine over ‘gewone mensen’ met ‘bijzondere verhalen’. En wij weten zeker, dat het je gaat verrassen. Dat jij als Holtenaar zegt: “Oh, ik heb nu iets gelezen… dat ik dat niet wist!”

In dit tweede nummer… Holten, het dorp waar:

Dag Holten, tot de volgende keer!

allo Holten is een initiatief van André Heetkamp (Reclamemakers), Hanneke Janssen (Hanneke Janssen, tekst en communicatie) en Jennita Stegeman (Karakter Fotografie). Het is een cadeau aan Holten. Een magazine dat we twee keer per jaar uitbrengen. Waarmee we de kracht en schoonheid van het dorp waar we wonen onder de aandacht willen brengen. En mensen een podium geven; gewoon om dat ze dat verdienen. En omdat het verhalen zijn die jij als Holtenaar niet wilt missen.

… de jeugd niet op straat hangt, maar zich verenigt in de keet. … vrijwel iedereen wel eens een fiets heeft gekocht bij Jan Stam. … café Maats nog steeds een begrip is, ondanks dat het al jarenlang niet meer bestaat. … de dominee dagelijks op de fiets het dorp en het buitengebied door sjeest. … touwtrekken een bijna nog belangrijkere volkssport is dan voetbal. … sterrenkok Arturo Dalhuisen opgroeide en zijn eerste gerechten bereidde. … je geen ijs van Ola maar van Oans eet. … we trots zijn op de schoonheid van de natuur en er alles aan doen om dit te behouden. Wij wensen jullie een fijne, zonnige zomer toe. Geniet van de prachtige verhalen en foto’s in dit magazine. Heb je tips of suggesties voor het volgende nummer? Wij horen het graag! Neem contact met ons op via info@halloholten.nl. Uiteraard ben je ook van harte welkom om bij één van onze bedrijven binnen te lopen.

Groeten,

Ter nagedachtenis aan Renske Landeweerd-Deijk 1985 - 2021 Scan de QR-code om te betalen voor Hallo Holten magazine donatie. Gebruik de Camera App op je telefoon.

Volg ons via social media voor exclusieve foto’s van onze dorpsgenoten en nieuwtjes over de volgende editie.

Doneren?

Hallo Holten is een initiatief van Reclamemakers, Hanneke Janssen tekst en communicatie en Karakter fotografie. Het magazine wordt door onszelf en onze adverteerders bekostigd. Ons plan is om het magazine twee keer per jaar te produceren en te verspreiden. Dit kost uiteraard veel tijd en geld.

Meer Hallo Holten?

Scan mij r en donee

De QR-code is geldig tot 11 juni 2023.

Bedankt! :)

/halloholten

Ben je enthousiast over dit magazine? En wil je graag dat we hiermee https://betaalverzoek.rabobank.nl/betaalverzoek/?id=D8AaCS doorgaan? Dan kun je ons helpen door geld te doneren voor QNQq-43sX4AHTlqg de productie van het volgende nummer (IBAN NL41 RABO 0328 5089 26). Je bepaalt uiteraard zelf wat deze voorjaarseditie u waard is. Heb je een bedrijf? Dan kun je ook adverteren. Vraag ons gerust naar de mogelijkheden.

/halloholten

Alvast hartelijk dank!

Hallo Holten

Hallo Gerrit en Dianne Blankena

Camperplaats geeft invulling aan droom

Lokale trots: Sploder Stea

Op een typische Hollandse lentedag met een paar schapenwolken en een voorzichtig zonnetje, gaan we op bezoek bij Gerrit en Dianne Blankena. Hun -vanaf april geopende- camperplaats ligt er in het Sallandse landschap zeer uitnodigend bij. In totaal 25 prachtige groene plekken, een riant en sfeervol sanitairgebouw en een landelijk uitzicht; alle ingrediënten voor een optimaal vakantiegevoel. - Door Marieke Pross | Fotografie Jennita Stegeman

Platteland

e camperplaats is gesitueerd naast het melkveebedrijf van het ondernemende echtpaar. In de knusse boerenkeuken legt Gerrit uit: “Vlak nadat we destijds zijn getrouwd, hebben we al met een schuin oog naar een SVR-camping gekeken. We hadden een gemengd boerenbedrijf met koeien en varkens en waren nieuwe plannen aan het maken. Uiteindelijk hebben we de keuze gemaakt om alleen voor koeien te gaan en hebben we de varkens afgestoten. De volledige focus lag hierop en de campinggedachte verdween in de ijskast.” Maar iets dat in de ijskast staat, vergaat niet. En dat bleek wel toen het in 2018 toch begon te kriebelen. Gerrit vervolgt: “Er stond hier nog een oud schuurtje, dat echt vervangen moest worden. Op die plek zouden we een mooi sanitairgebouw kunnen realiseren.” Zijn vrouw Dianne schenkt ons ondertussen een beetje koffie bij en vertelt: “We zijn toen met een gemeente coach gaan praten, die adviseert op het gebied van landbouw. Langzamerhand kreeg ons plan steeds meer vorm.”

Boerderijleven op de kaart Gerrit vult aan: “Onze zoon heeft daarbij ook belangstelling voor het melkveebedrijf. Dat speelde mee in onze beslissing. En daarbij willen we niet de oogkleppen ophouden door maar groter en groter te worden. Dus kozen we voor een verbreding.” Hij ziet het ook als een mooie kans om het boerderijleven weer op de kaart te zetten. “Graag geven we mensen mee hoe

de melkveehouderij in elkaar steekt en laten we het ook in de praktijk zien. Het beeld is niet altijd wat de werkelijkheid is.” Zo werd een droom toch nog werkelijkheid. De voormalige ponyweide werd ingezet als camperplaats. Dianne legt uit: “Voor de koeien was het toch een wat onhandige locatie, die konden er moeilijk komen. En voor camperaars is het makkelijk toegankelijk vanaf de weg. We houden daarbij een goede afscheiding tussen het bedrijf en de camperplekken, vooral uit veiligheidsoverwegingen. We rijden hier op het erf wel met trekkers namelijk. Maar we kiezen voor een open opstelling, onze camperaars mogen alles zien.”

Een goede buur… Het echtpaar ging nauwkeurig te werk. Niet alleen werd inspiratie opgedaan op andere kampeerlocaties, maar ook het ‘noaberschap’ werd ingezet. Zo werd ‘Sploder’ Remco Rensen van Hollands hout | Ongewoon design betrokken als creatieve aannemer en de firma Krieger voor de sanitaire installaties. En grafisch vormgeefster Rachèl Kok – de vriendin van de dochter van Gerrit en Dianne- maakte een creatief ontwerp voor het uithangbord, dat uiteindelijk weer gedrukt is bij Reclamemakers. “Maar we hebben ook constant zelf meegeholpen”, zegt Gerrit. “Door corona hadden we extra tijd. Ik ben onder meer lid van de Hoolter Korhanen en voorzitter van de feestcommissie

Hallo Holten

Espelo, maar dat lag natuurlijk ook allemaal stil.” Gerrit heeft jarenlang als ober bij Het Bonte Paard gewerkt, dus daar kennen veel mensen hem van. “Daar heb ik verschrikkelijk veel plezier gehad; we hebben nog steeds onderling met het team veel contact.” Een mooi aandenken aan deze bijzondere tijd vinden we later tijdens een rondleiding over de camperplaats in het prachtige frisse en luxe sanitairgebouw. Daar staan nog een aantal mooie planten en een houten sidetable uit het voormalige café. “Die heb ik nog uit de inventaris weten te bemachtigen”, lacht Gerrit. Ook Dianne weet als medewerker in de Holtense dierenwinkel Pets & Co Dick Zanting met mensen om te gaan. “Ik werk er al 36 jaar en dat sociale aspect is iets dat we allebei erg leuk vinden. Daarom leiden we mensen hier ook met liefde rond.”

van onze buurvrouw hebben we van harte genomen.” De goede voorbereiding vertaalt zich inmiddels in het enthousiasme van gasten. “Onze allereerste camperaars hebben alweer opnieuw geboekt, dat is natuurlijk een mooi compliment. En we hebben al een aantal positieve reviews ontvangen.” Gerrit laat deze trots op hun website zien. En voor de rest moet het natuurlijk nog gaan groeien. “We willen vooral luisteren naar onze gasten. Zo hebben we ook een eigen informatieruimte gecreëerd, voorzien van een diepvries een koelkast. Natuurlijk gevuld met lokale lekkernijen, zoals ijs van IJsboerderij Ôans en wijn van onze buren Chateau Splo. En natuurlijk onze eigen melk.”

"We hebben al een aantal positieve reviews ontvangen"

Net na Pasen werd Sploder Stea officieel geopend. Maar eerst werd er proefgedraaid. Dianne vertelt: “We hadden wat bekenden gevraagd om te komen kamperen. Zo kon buurvrouw Barbara bijvoorbeeld ook mooie foto’s maken voor de website. Onze buren Michel en Wilma hadden speciaal voor de gelegenheid een gigantische camper geregeld, daar hebben we hard om gelachen. En ook de tips bij de mindervalidentoiletten

Hallo Holten

De fraaie locatie leent zich natuurlijk ook voor aantrekkelijke wandelen fietsroutes. Dianne vertelt trots: “Ik ben zelfs bezig met een eigen route vanaf onze camperplaats; er is geen officieel routestartpunt. Maar je loopt hier zo het bos in en de Schotse Hooglanders vind je hierachter.” Gerrit vult lachend aan: “En voor Holtenaren een gouden tip: aan deze kant van de berg is het ook heel mooi.”

Platteland

Opening

Tip voor Holtenaren

Pannenkoeken eten is altijd een feest!

Het gezelligste en leukste pannenkoekenrestaurant bij u in de buurt! Lekker genieten van een heerlijke pannenkoek voor jong en oud en lekker spelen in onze speelkelder!

250 soorten pannenkoeken:

Naast onze traditionele pannenkoeken o.a. • Beef teriyaki • Carpaccio • Div. pizza pannenkoeken • Shoarma / Gyros • Apfelstrudel Ook voor al uw allergieën of dieetwensen

Lekker dichtbij in Holten

Beleef onze gastvrijheid in het gezellige, sfeervolle restaurant, natuurlijk veilig én op gepaste afstand van elkaar. Wij maken er een fantastische beleving van voor iedereen!

Kom jij ook?

Smidsbelt 7, 7451 BL Holten | Tel. 0548 22 70 00 www.pannekoekenbakker.nl/holten

Hallo Holten

Hallo Theo Hase en Johan Schuppert

De Schure, jarenlang een begrip in Holten Jarenlang was De Schure in Holten een begrip. Vele Holternaren die inmiddels de leeftijdsgrens van 40 zijn gepasseerd, hebben tijdens hun jeugd wel eens een bezoek gebracht aan de karakteristieke jeugdsociëteit op de Beuseberg.

Kunst & Cultuur

- Door Marije Herder | Fotografie Archief De Schure

Hallo Holten

Kunst & Cultuur

heo Hase en Johan Schuppert waren beiden vele jaren betrokken bij De Schure die in 1969 eigenlijk ‘per toeval’ is ontstaan. Theo: “Destijds was een bandje op zoek naar een oefenruimte, zij konden gebruik maken van een boerenschuur op de plek waar nu Meermanskamp is. Steeds meer bandjes maakten gebruik van de locatie en ook andere mensen kwamen naar de plek om elkaar te ontmoeten. Hieruit is de jeugdsociëteit ontstaan.”

Rond 1972 ging Meermanskamp uitbreiden, hierdoor moest de schuur worden gesloopt. “Aan de Beusebergerweg had de gemeente een boerderij vrij gemaakt voor sociaal-cultureel werk. Van deze ‘nieuwe’ schuur kon ook de jeugdsociëteit een deel gebruiker,” vertelt Johan. De Schure was voor het grootste deel zelfredzaam. Theo: “We betaalden de gemeente bijna geen huur, in ruil voor huur onderhielden we De Schure zo goed mogelijk. Veel mensen bij wie de Schure dicht aan het hart lag waren handig, zo kon de één timmeren en de ander goed metselen. Jarenlang hebben we zo volgehouden om De Schure goed te onderhouden.” De Schure kende geen winstoogmerk. Van het geld dat binnenkwam bij de bar werden activiteiten georganiseerd. Johan: “We ontvingen wel wat subsidie, maar af en toe kwam het voor dat we iets meer bier moesten drinken, om zo de inkomsten te verhogen. Ook trad er wel eens een artiest op die we betaalden in drank. Theo vertelt over latere ‘grote’ artiesten:

“We hielden vaak een soort ‘try-out’, zo heeft Bert Visscher bij ons opgetreden. Op de één of andere manier hadden we een neusje voor opkomende bands. Toen Rowwen Hèze bij ons optrad, hadden zij net hun eerste hitje. En bands als The Scene en De Dijk waren ook nog vrij onbekend.”

Schure dag De Schure organiseerde eens per jaar ‘Schuredag,’ een heus eigen festival. Rondom de boerderij werd dan een tent opgebouwd, waardoor de capaciteit van het aantal bezoekers steeg van 200 naar 1500 personen. Verdeeld over de dag speelden er dan vier bands. Beiden kunnen zich nog goed de Schuredag in 1978 herinneren. “Via via konden we Herman Brood regelen, echter kon hij alleen aan het begin van de middag. Eigenlijk speelden dan de wat kleinere bands, omdat het rond die tijd nog niet zo druk was. Doordat ‘Saturday night’ net uit was, stroomden de bezoekers al aan het begin van de middag binnen. Wat een fantastische dag”, vertelt Theo. De heren kunnen zich nog meer bijzondere gebeurtenissen herinneren. Het ging er af en toe wild aan toe in De Schure. Theo: “Eens speelde er bij ons een dialectband, Lanz Bulldog. Met balen stro kwamen ze De Schure binnen. Het ging er heftig aan toe. We zeiden wel eens gekscherend dat we het stro tien jaar later nog terugvonden. Ook kwamen eens wat jongens bij de ingang en zij moesten entree betalen. Pas later kwamen we er achter dat dit de band was die kwam spelen.”

Hallo Holten

Meer dan muziek Voor Johan heeft De Schure wel een hele bijzondere rol in zijn leven gespeeld. “Ik was op zaterdag altijd actief als vrijwilliger, maar op één of andere manier werd ik gevraagd om een bardienst te draaien op vrijdag. Daar bleek al jaren een leuk meisje achter de bar te staan. Nog steeds zijn we getrouwd.” In De Schure zijn wel meerdere romances ontstaan. “Voor je binnen kwam, moest je altijd door een deur die enorm kraakte. Zodra de deur open ging, draaiden alle hoofden die kant op. Niemand die binnen kwam, kon zo ontkomen aan de blikken van de al aanwezige bezoekers.” Ondanks dat het in De Schure vooral om de muziek draaide werden er ook veel andere activiteiten georganiseerd. Zo vertelt Theo: “We hadden allerlei verschillende commissies. Als een van de commissies dan weer eens iets bedacht, dan voerden we dat uit. Zo hadden we filmavonden, bokbieravonden en zelfs brouwersdagen. Op deze dagen gingen we dan met een hele groep naar een brouwerij. Nu zie je overal speciaalbier, maar voor die periode was zo’n groot bierassortiment (we hadden er rond de 25) uitzonderlijk. Tijdens het jubileum in 1989 hebben we zelfs een eigen biersoort laten brouwen: Schure 20.”

Hallo Holten

Eind jaren 90 werd De Schure steeds minder populair. De heren hebben daar wel een verklaring voor: “Overal ontstonden kleinschalige festivals en ook in kroegen speelden steeds vaker bandjes. De concurrentie werd groter. We hebben nog geprobeerd om ons op een andere muzieksoort te richten, zoals housefeestjes.”

Einde tijdperk In 2001 heeft De Schure definitief de deuren gesloten. Maar dat betekent niet dat het geen rol meer speelt in het leven van Theo en Johan. “Vroeger werkte ik als hovenier, maar sinds een aantal jaar sta ik voor de klas”, vertelt Johan. “Hier geef ik ook les in ondernemende houding, dit heb ik bij De Schure geleerd.” Theo vult aan: “Bij De Schure moesten we zelf dingen bedenken, organiseren en vergaderen over bijvoorbeeld de bierprijs, die kennis neem je de rest van je leven mee.” Een aantal jaren geleden, in oktober 2019, zou De Schure 50 jaar hebben bestaan. Theo: “Een aantal vrijwilligers van het eerste uur is een paar jaren geleden, mede ingegeven door omstandigheden, nog een keer bij elkaar gekomen. Toen kwamen allerlei oude relikwieën tevoorschijn en verhalen naar boven. Vervolgens is, op de zolder boven de verfwinkel, vergaderd. De groep werd aangevuld met wat jongere krachten en het idee tot het vieren van ‘50 jaar De Schure’ kreeg vorm. Hieruit is een expositie met foto’s in de Oudheidkamer en een reünie voor oude bezoekers en vrijwilligers ontstaan.”

Kunst & Cultuur

Johan vult aan: “Verder kwam er eens een meisje uit Amsterdam bij een zogenoemd ‘koffieconcert,’ de teksten van de band waren in dialect. Toen zij zongen: “Ik roek oe, ik roek oe” dacht zij dat het over een duif ging.”

Succes 12

Hallo Holten

Hallo Arturo Dalhuisen

Wanneer ook de laatste gast tevreden weggaat, is het goed

Elke dag is een hoogstaande wedstrijd Al op jonge leeftijd je eigen sterrenrestaurant uitbaten; er zijn maar weinig mensen die dat hebben bereikt. Toch lukt het de Holtense Arturo Dalhuisen. Vol passie en gedrevenheid gaat hij na de middelbare school aan de bak om zijn droom uit te laten komen: als sterrenchef koken in een gerenommeerde sterrenzaak. - Door Amber Maathuis | Fotografie Jennita Stegeman

In de familie De basis van zijn voorliefde voor koken, ontwikkelde Arturo al in zijn jonge jaren hier in Holten. “Ik weet nog goed hoe het vroeger thuis in de keuken ging. Mijn moeder stond dan aan het aanrecht en ik stond op een kleine krukje om mee te kijken en, waar ik kon, te helpen met koken. Mijn opa had een grote groentetuin en daar zag ik bijvoorbeeld dat tomaten als een groen tomaatje begonnen en uiteindelijk rijp werden. Dat vond ik fascinerend. Ook wist ik altijd precies wanneer we groene boontjes gingen eten; de groene boontjes van mijn oma. Die ging ik dan met opa plukken en afwassen om ze vervolgens samen met oma te bereiden. Daar begon echt mijn passie, al op zesjarige leeftijd. Als mijn familie niet zo van het koken hield, was het misschien wel heel anders gelopen.”

Hallo Holten

Van Chef Stage naar Sterrenchef “Bij De Poppe is het voor mij allemaal echt begonnen. Dat was mijn eerste stageplek en daar hebben ze me laten inzien dat ik op latere leeftijd wilde koken voor mensen. Ik heb daarna ook nooit meer aan iets anders gedacht. Ik wilde vooral heel graag nog heel veel beter worden. Vanuit de Waerdenborch ging ik naar de koksschool in Almelo. Vervolgens naar de sterklas in 's-Hertogenbosch; een kleine opleiding die alle belangrijke aspecten voor het vak omvatte. Doordat het zo’n kleine opleiding was, kwam ik daar vooral met mensen van de opleiding in aanraking en sprak je met elkaar ook veel over het vak. Dit motiveerde mij alleen nog maar meer om in een gerenommeerde sterrenzaak te willen werken.” En dat gebeurde ook. Na zijn stage bij De Poppe mocht Arturo koken voor de gasten van De Swarte Ruijter. Sindsdien was hij vrijwel alleen nog maar werkzaam in de keuken van sterrenrestaurants. “Na de Swarte Ruijter mocht ik koken voor De Bloemenbeek in De Lutte en vervolgens voor de gasten van

Succes

p de plek waar het allemaal begon, in Holten, vertelt Arturo over het behalen van zijn successen, de inzet die dit van hem vraagt en we proberen te achterhalen of we zijn kooktalent hier ooit nog weer mogen aanschouwen.

Valuas in Venlo. Eten bij een sterrenzaak is echt ‘fine dining’, waarbij je betaalt voor de kwaliteit van de hele avond, niet alleen het eten. Het is echt een belevenis. Toen ik eenmaal met sterrenrestaurants in aanraking kwam, wilde ik nog meer. Ik kreeg de kans om in de keuken van tweesterrenrestaurant De Leest in Vaassen te koken. Daar behaalden we uiteindelijk drie sterren, het hoogst haalbare voor een restaurant. Hier heb ik ook heel veel geleerd en die tijd was echt waanzinnig.”

Topsport Koken op zo’n hoog niveau is letterlijk topsport te noemen. Het beroep van sterrenchef is niet weggelegd voor mensen die graag hun avonden en weekenden op de bank doorbrengen. “Bij De Leest was ik na een tijdje de rechterhand van de chef. Dat hield in dat ik de keuken mocht leiden op de momenten dat hij er niet was. Omdat ik die kans kreeg, wilde ik me ook helemaal inzetten. Ik kwam ’s nachts tussen twee en drie uur thuis en ’s morgens om acht uur stond ik weer in de keuken. Dat deed ik vijf á zes dagen per week. Ik was toen al zo verliefd op het vak dat je niet doorhebt dat je wordt meegesleurd in de wervelwind. Je wilt niet naar beneden, omdat het zo mooi is op de momenten dat je piekt in de keuken. Ik heb een heleboel jongens willen meetrekken in die orkaan, maar lang niet iedereen trok het fysiek om op dit niveau door te gaan.”

Je eigen bordje maken

Succes

Alle ervaringen die Arturo in een keuken opdoet, neemt hij weer mee naar de volgende stap in zijn carrière. “Je moet het zien als een rugzak die je vult met allerlei stijlen. Van elke chef neem je iets mee en zo creëer je een eigen stijl. Je schept in elke keuken wat op en zo maak je je eigen bordje. Echte fijnproevers kunnen zien en vooral proeven waar ik heb gewerkt.” De smaak van Arturo zijn bordje blijft niet onopgemerkt. “De chef van de Leest nodigde mij uit om op zaterdagochtend langs te komen. Meestal deed hij dit om te vertellen dat hij naar het buitenland ging. In dit geval vertelde hij mij dat ik een restaurant mocht uitbaten in een hotel in Amsterdam, The White Room. Ik was letterlijk vijf minuten stil. Ik werkte nog maar vier jaar voor De Leest dus dit voelde echt als een cadeau.” Vanaf dat moment ging het Arturo allemaal voor de wind. Na slechts twee jaar kreeg The White Room al zijn eerste Michelinster. De makers van het programma De Nieuwe Garde maakten een achtdelige serie van de opstart in The White Room. Ook vloog Arturo de wereld rond om voor een verfijnd publiek zijn gerechten te koken. Na vier jaar besloot hij dat het tijd werd voor een nieuwe uitdaging. Met zijn vriend Dennis begon hij twee pop-ups in Amsterdam met het idee om er daarna een restaurant te openen, maar toen kwam corona.

“Eigenlijk hebben we geluk gehad. We waren aan het kijken voor een vaste plek, maar dit hadden we nog niet toen de eerste lockdown inging. Stel dat we net een restaurant hadden geopend, dan hadden we geen steun gekregen. Personeel had je meteen de deur uit moeten doen en dan hadden we het echt

heel zwaar gehad. Op dit moment ben ik werkzaam voor de Daaldergroep. Het afgelopen jaar was het vooral de focus leggen op de dinerboxen voor de mensen thuis. Rond Kerst en oud en nieuw hebben we het erg druk gehad. Ik denk dat de hele take away iets gaat zijn wat veel restaurants blijven voorzetten ook na corona. Het is echt een succes gebleken. Toch is het wel mijn doel om weer te gaan zoeken naar een eigen pand waar ik weer kan stralen. En dan zou ik het leuk vinden om weer een keer voor mijn ouders te koken. Zij zijn overal waar ik kookte, geweest. Ze kwamen me letterlijk overal achterna. Ik ben echt heel trots op hen. Zij hebben mij altijd in alles gesteund en gevolgd. Als ik weer voor iemand mag koken dan zou ik hen graag als mijn gasten zien genieten.”

De toekomst En gaat Holten ooit nog weer kunnen genieten van de kookkunsten van deze sterrenchef? “Ik kijk eigenlijk nooit veel verder dan een jaar of twee vooruit, maar ik zeg zeker niet dat het nooit zal gebeuren,” vertelt hij lachend. “Ik heb hier natuurlijk mijn familie en mijn vriendin. Ik praat ook nog altijd met veel trots over Holten. Ik kom hier graag de rust opzoeken als ik het wel even gezien heb in het drukke Amsterdam. Als ik nu vrij ben, loop ik vaak over de Holterberg of over de Zuurberg waar de wind tegen je hoofd blaast en niemand je ziet. Daar kan je echt alleen zijn. In Amsterdam kan dat niet, maar dat is wel de plek waar het voor mij nu gebeurt. Het is nu even zo. Holten heeft een paar mooie restaurants. Stel dat er hier ooit één te koop komt, kan ik niet uitsluiten dat ik een keer ga kijken.”

Hallo Holten

Succes Hallo Holten

Hallo Marti en Bjorn Jansen

'Je wilt niet aan het kortste eind trekken' Sinds vijftig jaar kan je in Holten in clubverband touwtrekken bij touwtrekvereniging OKIA. Door de jaren heen heeft de club heel wat mooie prijzen behaald in de meest verre uithoeken van de wereld. Binnen een aantal Holtense families is het touwtrekken zelfs een heuse familiekwaal geworden. - Door Amber Maathuis | Fotografie Jennita Stegeman

o ook bij de familie Jansen. Vader Marti en zoon Bjorn vertellen over het ontstaan van de Holtense touwtrekvereniging OKIA, de behaalde successen van de club en wat er nou zo leuk is aan touwtrekken.

Vereniging

Onze Kracht Is Achteruit

Voor de oorsprong van OKIA gaan we een halve eeuw terug in de tijd. Marti vertelt: “Eén van de grondleggers van OKIA is Allard Wansink. Touwtrekken werd destijds vooral in de Achterhoek gedaan. De jongens van de Plattelands Jongeren Gelderland Overijsel (PJGO) deden elk jaar mee aan een sportdag voor landelijke plattelandsjongeren. Touwtrekken was daar ook een onderdeel van. Allard stelde dat we in Holten ook een touwtrekvereniging moesten starten en zo werd in 1970 bij café De Poppe de eerste ploeg samengesteld.” ‘De poppentrekkers’ zoals ze toen onofficieel werden genoemd, begonnen met trainen op de camping van het café. Al gauw moesten ze hier weg vanwege een uitbreiding van de camping. Ze weken uit naar de Kalfstermanweide. Hierdoor moest er ook een andere naam komen. “De dochter van Klein Velderman kwam toen met OKIA: Onze Kracht Is Achteruit”, vertelt Marti. “Heel nuchter en praktisch. Als je maar voldoende kracht hebt, trek je achteruit. Zo simpel is het.” Momenteel heeft OKIA zo’n dertig actieve leden en daarnaast bijna zeventig donateurs. Dit zijn vooral oud-leden die altijd betrokken zijn gebleven bij de club. Marti: “Op dit moment zijn er alleen mannelijke actieve leden. Zij zijn verdeeld over de jeugd (tot 18 jaar) en de senioren (18 jaar en ouder).

Vroeger zijn er ook wel vrouwelijke leden geweest, maar de laatste jaren was daar geen animo voor. Ik sluit niet uit dat er in de toekomst weer vrouwen bijkomen!” Inmiddels is de vereniging gevestigd op sportpark ’t Vletgoor. Hier heeft OKIA een eigen trainingsveld met een clubgebouw: ‘Het Pullhuus’.

Niet zonder regels Voor een officieel ‘potje’ touwtrekken, komen er nog heel wat regels om de hoek kijken. OKIA is aangesloten bij de Nederlandse Touwtrek Bond (NTB), de overkoepelende organisatie van trouwtrekverenigingen in Nederland. Bjorn legt uit: “Wij spelen volgens de officiële regels van de TWIF. Dat is de internationaal overkoepelende organisatie van alle touwtrekbonden. Zij zijn ook medeverantwoordelijk voor het organiseren van de Europese en wereldkampioenschappen.” Hij vervolgt: “In een wedstrijd mag een team twee overtredingen maken. Volgt er een derde? Dan wint automatisch de tegenpartij. Een overtreding kan echt van alles zijn. Je mag bijvoorbeeld niet gaan zitten of met je hand op de grond steunen. Dit klinkt logisch, maar ook wanneer je per ongeluk naar achteren valt, kan dit tellen als een overtreding. Ook mag je het touw niet inpalmen. Dat wil zeggen dat je het touw bij het begin van de wedstijd op één plek vastpakt en je hem daar ook moet blijven vasthouden. Bij een officiële wedstrijd speel je in principe twee rondes. Je staat als team één keer aan beide kanten van het veld. Mocht het eindigen in een gelijkspel, dan wordt er getost; kop of munt. De winnaar mag dan voor het derde potje de kant van het veld kiezen. Dit wil dan natuurlijk

Hallo Holten

om maar mee te kunnen doen. Erelid Allard Wansink heeft zich toen heel erg ingezet voor het behoud van de vereniging en uiteindelijk nam de animo weer toe. We hebben een hele tijd twee en zelfs even drie teams gehad bij de senioren.”

Successen

Met al deze teams heeft OKIA in de afgelopen jaren heel wat mooie successen behaald. “Het behalen van de World Games in 2017 was voor mezelf echt een hoogtepunt”, vertelt Bjorn trots. “Uiteindelijk zijn we daar vijfde geworden. Ook zijn we met OKIA in 2018 in Kaapstad vierde van de wereld geworden. Dat was wel echt mijn mooiste kampioenschap. Wij waren dat jaar het beste Nederlandse team.”

De kracht van OKIA mag dan wel ‘achteruit’ zijn, toch is de vereniging, na een dipje rond het tienjarige bestaan, heel voortvarend vooruit gegaan. “In de eerste tien jaren na de oprichting heeft de club het tijdelijk heel lastig gehad,” vertelt Marti. “Er waren niet genoeg leden om één team te vormen en we moesten steeds mensen ‘lenen’ van andere verenigingen

Hallo Holten

Vereniging

niet zeggen dat je dat potje ook wint, maar je hebt mentaal en soms ook fysiek wel een voordeel. Het kan zijn dat de zon net in een bepaalde hoek staat of dat de grond aan de ene kant beter is. Dat zijn allerlei factoren die van grote invloed kunnen zijn.”

10 jaar Akke Verhoeven Uitvaartbegeleiding Uw wensen vormen mijn uitganspunt Ook na tien jaar hebben deze woorden niets aan kracht verloren. Persoonlijk, zorgvuldig en respectvol zijn mijn kernwoorden.

Akke Verhoeven Uitvaartbegeleiding Erve Wiegmannink 6

“Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat in mij wordt gesteld. Met dezelfde inzet en aandacht en met de ervaring van voorgaande jaren ga ik graag door met er voor u te zijn, waarbij uw wensen mijn uitgangspunt blijven”.

7451 WD Holten

Akke Verhoeven-Krol

akkeverhoevenuitvaartbegeleiding.nl

info@uitvaartbegeleidingholten.nl

TVAARTZ UI

MERK • UR

0548 36 77 44

G • STIC OR

ING • KE HT

Dag en nacht bereikbaar

Lekker thuiskomen bij Kinderopvang Dijkerhoek BSO

Babyopvang

rPeute opvang

www.kinderopvangdijkerhoek.nl

Ook Marti heeft tijdens zijn lange lidmaatschap bij OKIA al heel wat prijzen in de wacht weten te slepen. Hij heeft naar eigen zeggen alle mogelijke prijzen al eens gewonnen. “In 2001 werden we ook met OKIA als nationaal team Europees kampioen in Zwitserland. Tijdens datzelfde kampioenschap deden we ook met een team van OKIA mee in de 680 kg gewichtsklasse, terwijl ons team maar 640 kg was. Ondanks dat wij dus een stuk lichter waren dan onze tegenstanders, wisten we onszelf te plaatsen voor de finale. Uiteindelijk werden we door een irreële discussie met de scheidsrechter afgefloten en hadden we verloren. De toeschouwers waren het er duidelijk niet mee eens; zelfs de Zwitserse toeschouwers vonden dat wij gewonnen hadden.”

meer compenseren. Dat houd je niet vol. Je bent met elkaar echt een team en je strijdt voor hetzelfde doel.” Bjorn vult aan: “Bij wedstrijden is het altijd heel gemoedelijk. We trainen met OKIA ook vaak samen met andere verenigingen. Soms word je dan uitgeschakeld door je trainingsmaat. Dan pak je je verlies, maar daarna kan je de ander weer aanmoedigen. Ook vind ik het leuk dat het zo’n tactisch spelletje is. En je wordt heel erg fit van touwtrekken. Je hebt conditie, kracht én uithoudingsvermogen nodig. Je kan wel dertig seconden heel sterk zijn, maar als je dan niet gewonnen hebt, moet je het de resterende tijd ook nog op kunnen brengen. Van te voren weet je nooit hoe lang een wedstrijd duurt dus je moet je kracht goed kunnen doseren.”

Als team voor- én achteruit

Afgelopen jaar bestond OKIA 50 jaar. Wat een heel mooi jubileum moest worden, ging uiteindelijk in stilte voorbij. Gaat deze mijlpaal alsnog gevierd worden? “Wellicht volgend jaar als we dan het WK organiseren”, vertelt Marti. “We gaan er vanuit dat het doorgaat. We hebben met de TWIF gesproken en we gaan het, hoe dan ook, niet meer verplaatsen.” Deze kunnen we dus alvast noteren in onze agenda’s: 15 tot en met 18 september 2022 vindt het WK touwtrekken plaats in Holten. En dat wil je niet missen!

OKIA heeft in de afgelopen jaren heel wat mooie successen behaald, maar winnen is volgens Marti en Bjorn niet per se het leukste aan touwtrekken. Marti vertelt: “Touwtrekken is echt een teamsport. Je bent letterlijk zo sterk als je zwakste schakel. Als iemand in je voetbalteam op zondagmorgen een keer een slechte dag heeft, kan je dat met de overige tien spelers nog een keer opvangen. Als je tegen acht mannen staat die allemaal alles geven en bij ons is er iemand niet fit, dan moet de rest veel

Hallo Holten

Vereniging

"Touwtrekken is echt een teamsport"

Advertorial 20

Hallo Holten

Hallo Autobedrijf Erik Huzen

25 jaar Autobedrijf Erik Huzen Al een kwart eeuw staat het bedrijf aan de Handelsweg klaar voor alles rondom je auto en meer; Autobedrijf Erik Huzen viert dit jaar zijn 25-jarig jubileum. Waar het bedrijf ooit begon met één werknemer en de focus op techniek, is het inmiddels 25 werknemers rijk en heeft het zijn werkzaamheden uitgebreid met sales, 123busjehuren.nl én een eigen eetgelegenheid. Eigenaar Erik Huzen, zelf geboren en getogen Holtenaar, heeft al van jongs af aan een aanleg voor techniek en werkt dan ook elke dag nog met veel plezier in zijn bedrijf. “Ik ben met twee rechterhanden geboren.”

- Door Daphne Markvoort | Fotografie Jennita Stegeman

Twee rechterhanden Techniek is de rode draad in het leven van de 49-jarige Holtenaar. Al van kinds af aan sleutelt hij aan allerlei spullen. Deze verkocht hij vanuit zijn ouderlijk huis aan de Deventerweg. Van fietsen tot trekkers; alles waarbij techniek kwam kijken, trok de aandacht van de jonge Erik. Later werkte hij naast zijn opleiding bij Müller. “Wat ik daar heb geleerd, leidde tot wat ik nu doe”, vertelt hij. “Haal het uit elkaar en kijk of je het kunt maken!” En dat kon hij. Een autotechnische opleiding had hij niet gedaan, maar in 1996 opende Erik de deuren van zijn eigen autobedrijf bij de familie Vruwink aan de Markeloseweg 19 in Holten. Dat een bedrijf beginnen meer inhield dan alleen sleutelen, bleek al snel. Dus volgde Erik de nodige opleidingen

Hallo Holten

om het vak onder de knie te krijgen. “Je loopt als jonge ondernemer natuurlijk regelmatig met je kop tegen de muur”, lacht Erik. “Maar het motto wat ik toen had, werkt nog steeds: gewoon doen, blijven ontdekken en vooral niet opgeven.”

Voor de wind De eerste jaren van het bedrijf verliepen dan ook vlekkeloos. “Veel mensen zijn nieuwsgierig en komen je diensten uitproberen. Gelukkig heb ik daardoor een heel trouwe klantenkring opgebouwd.” De technische Erik kon zijn hart destijds ophalen; de sector was volop in ontwikkeling. De opkomst van de mobiele telefoons en het internet maakte ook het werk in de automotivebranche een stuk makkelijker. “Vroeger moest ik met een krakende telefoonmodem een APK afmelden. Het duurde minuten voordat dit bericht de RDW bereikte. Toen was het ineens met één druk op de knop klaar, fantastisch!” Ook nam Erik in die tijd de eerste werknemers in dienst. Zoals Edwin van den Belt, die als BBL-leerling begon en inmiddels al ruim twintig jaar een vast gezicht is bij het autobedrijf.

Advertorial

n als echte Holtenaar is hij ook betrokken bij het maatschappelijk leven in ons dorp. Als ondernemer, maar ook als fanatiek sporter. Erik vertelt: “Ik krijg nieuwe energie van sporten. En die energie stop ik weer in het bedrijf.”

Oude Stationsweg 8, 7451 ME Holten

WIJ ZIJN ER VOOR ALLE FIETSERS!

Kom eens gezellig langs, je kunt ons vinden op het dorpsplein van Holten, Smidsbelt 9.

Banisweg 3 7462 HW Rijssen Tel: 0548 - 51 22 17

Smidsbelt 9 7451 BL Holten Tel. 0548-657347

www.biketotaalbloemendal.nl

Toen in ’99 bleek dat de gekozen locatie van het autobedrijf niet helemaal de bedoeling was, zag de jonge ondernemer gelijk weer een kans. De gemeente vroeg Erik om te verhuizen naar het nog te bouwen nieuwe industrieterrein van Holten. Waarop hij antwoordde: “Als ik ‘ja’ zeg, mag ik dan ook als eerste de locatie uitzoeken?” Dat bleek een succesvolle zet, want zo belandde het bedrijf op de A1-locatie aan de Handelsweg. Erik lacht: “Ik had toen niet durven dromen dat we hier 25 jaar later nog zo succesvol zouden ondernemen!”

De vader van Erik, Wim Huzen, is vanaf dag één al betrokken. “Hij heeft hier heel wat uren geklust, waar ik enorm dankbaar voor ben.” En ook Eriks schoonvader heeft een speciaal plekje in het team. Erik vertelt dan ook liefdevol over zijn bijdrage: “De vader van Anja heeft na een beroerte nooit meer zijn eigen beroep kunnen uitoefenen. Toen wij gingen nieuwbouwen werd hij de chef op de bouw. Daarna is hij altijd bij ons gebleven. Helaas is hij niet meer in ons midden, maar mijn collega’s missen hem nog dagelijks.”

Voor- en tegenspoed

Betrokken

De eerste jaren zat het de ondernemer dan ook mee. Het bedrijf groeide en stond op het punt om een ander Holtens autobedrijf over te nemen tot in 2008 de financiële crisis roet in het eten gooide. “We hadden geen idee dat het zo lang zou duren, dus we hebben de nieuwbouw – een tweede werkplaats, waar we al aan waren begonnen - afgemaakt met de reserves die we hadden”, vertelt Erik. Helaas betekende dit dat het bedrijf nog jarenlang de gevolgen van de crisis ondervond. “Maar ook hier geldt: volg je gevoel en blijf als ondernemer aan het roer.”

Na 25 jaar is Erik dan ook een vast gezicht in de Holtense samenleving. Zo heeft hij jarenlang de mountainbiketrainingen voor de jeugd verzorgd, is hij betrokken bij de Triathlon als deelnemer, sponsor en jeugdtrainer en zit hij in het bestuur van de HIG (Holtense Industrie Groep). “Mensen vragen me regelmatig waar ik de tijd vandaan haal”, lacht Erik. “Maar het voelt voor mij niet als iets dat energie kost, maar juist als iets dat energie oplevert. Ik ga uitdagingen niet uit de weg.”

"Volg je gevoel en blijf als ondernemer aan het roer"

Familiebedrijf Zeven jaar geleden heeft ook broer Erwin zijn intrede gedaan in het bedrijf. Met veel ervaring vanuit het werk voor een Volkswagen dealer bleek hij de perfecte aanvulling voor het team. “Het is duidelijk dat hij het vak in de vingers heeft”, vertelt Erik. “En natuurlijk bots je wel eens als broers, maar dat is dan net zo snel weer vergeten. Je moet mensen laten doen waar ze goed in zijn; dat geeft rust in het hele bedrijf.” Anja Beldman, de vrouw van Erik, heeft haar rol in het bedrijf dan ook aangepast. “Ze was in de beginjaren verantwoordelijk voor de boekhouding. Maar samen werken is anders dan alleen partners zijn. Tegenwoordig werkt ze daarom buiten het bedrijf, maar springt regelmatig bij in het horecagedeelte ‘Eten bij Huzen’. Ik waardeer enorm hoe Anja met haar passie en enthousiasme klanten vermaakt en kwaliteit altijd hoog in het vaandel heeft.” En ook de volgende generatie Huzen zet inmiddels de eerste stappen in het bedrijf.

Hallo Holten

Jubileumjaar Er is natuurlijk veel gebeurd in die 25 jaar. Niet alleen kwamen er steeds meer medewerkers in het bedrijf, de behoefte van de klant veranderde ook; van bezit naar gebruik. “Mede daarom zijn we met 123busjehuren.nl begonnen”, legt Erik uit. “Ook ons tankstation ging van bemand Esso naar onbemand Tango. Hierdoor kwam de shop te vervallen. Vanuit die overgebleven ruimte begonnen we met de verkoop van een simpel patatje en nu is het een mooie eetgelegenheid waar verse maaltijden en belegde broodjes worden verkocht.” Ook het autobedrijf zelf specialiseerde zich steeds verder. Onder andere het onderhoud van campers en bedrijfsauto’s heeft een plek ingenomen. “Campers vragen veel specialisme en aandacht. Daar hebben wij het bedrijf dan ook steeds meer op ingericht.” Daarnaast is de verkoop van de auto’s veranderd; van verkopen naar bemiddelen. “We ontzorgen klanten nu bij het aankopen en importeren van nieuwe auto’s. Iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen.” Wat natuurlijk een groot jubileumfeest had moeten worden, is door corona flink in de war geschopt. Erik vertelt: “Ik wilde direct kijken wat ik wel kon; iets waar heel Holten wat aan heeft en waarmee onze mooie sportverenigingen een extra centje kunnen bijverdienen. Maar daarover later meer…”

Advertorial

Uiteindelijk kwam Erik de zware jaren goed door en stond er een mooi bedrijf met een fantastisch team aan medewerkers. Maar twintig jaar hard werken, gaat je niet in de koude kleren zitten. “Ik was al meerdere keren gewaarschuwd”, vertelt Erik. “Maar ik wilde het niet horen.” Totdat hij in mei 2018 omviel met zijn motor en met een gebroken sleutelbeen in het ziekenhuis kwam te liggen. “Ik werd abrupt uit de drukte gehaald en toen ik terugkeerde op de werkvloer ging bij mij het kaarsje uit.” Gelukkig heeft deze heftige tijd hem ook veel gebracht. Als mens en als ondernemer. “Ik kan nu ook zeggen dat het goed is dat mij dat is overkomen. Ik moest leren minder te werken. Inmiddels kan ik zeggen dat de nieuwe rol die ik in het bedrijf heb - iets meer op afstand en niet meer in het dagelijks proces verbonden - mij voldoening en rust geeft.”

Ook maatschappelijk verantwoord ondernemen staat bij Erik hoog in het vaandel. Zo koos hij er de laatste jaren bewust voor om mensen met een rugzakje een plek te geven in het bedrijf. “Inmiddels kan ik zeggen dat wij deze zeer gewaardeerde collega’s niet meer kunnen missen. Ik heb me hier ook landelijk hard voor gemaakt, namens de branche bij Bovag, zodat deze mensen meer aandacht krijgen in de maatschappij.”

Welkom 24

Hallo Holten

Hallo Familie Gebremariam Gebremeskel

Het is hier vredig Wie wel eens naar het nieuws kijkt, weet waarschijnlijk dat de situatie in Eritrea op zijn zachtst gezegd slecht is. Zo ook voor dit gezin. Vader Fitsum kwam vier jaar geleden aan in Holten. Zijn vrouw en kinderen moesten in Ethiopië achterblijven. Maar op 7 november 2020 mocht hij ze eindelijk weer in zijn armen sluiten. Ruim een half jaar later is het gezin volop bezig met taallessen, fietslessen en alles wat er komt kijken bij het leven in Holten. - Door Daphne Markvoort | Fotografie Jennita Stegeman

Vredig en veilig Ook in de tussenwoning van het gezin is het vredig. Bij binnen komst zit moeder Freweini iets achter een gasstelletje te bereiden. Het blijken kikkererwten te zijn. “Lekker veganistisch”, lacht Alma Mahdere. Zij ondersteunt het gezin vanuit de Werkgroep Vluchtelingen van ViaVie en sluit aan om het nodige te vertalen. De kikkererwten worden op tafel gezet, waar al een verscheidenheid aan lekker eten staat uitgestald. Bij dit gezin voel je je gelijk welkom. Onder het genot van een kopje zelfgebrouwen traditionele koffie praten we verder. Van Holten hadden ze, logischerwijs, nog nooit gehoord. Toch is het gezin heel blij om hier te wonen. “Deze woning kreeg ik toegewezen vanuit het AZC”, vertelt Fitsum. “Maar ik had geen idee waar Holten lag.” Hoe hij precies in Nederland is gekomen, vertelt hij liever niet. Als politieke vluchtelingen hebben hij en zijn vrouw en kinderen veel moeten meemaken. Eritrea was in ieder geval niet meer veilig. Holten gelukkig wel.

Herenigd Fitsum woont hier inmiddels al vier jaar. Vier zware jaren, want tot zijn grote verdriet zaten zijn vrouw en kinderen nog in een

Hallo Holten

vluchtelingenkamp in Ethiopië. Hij belde af en toe met ze, maar kon ze niet zien. Alle hoop was gevestigd op gezinshereniging, maar dat was niet eenvoudig. “Het was heel veel papierwerk”, vertelt hij. “Gelukkig hebben Alma Mahdere en Aniek Vogelzang van ViaVie en Jan Schuurman van Vluchtelingenwerk mij enorm geholpen. Zij gingen voor ons door het vuur.” En met resultaat: eind vorig jaar mocht Fitsum zijn gezin eindelijk weer in zijn armen sluiten. Wekenlang zijn de kinderen dan ook niet van zijn zijde geweken. “En de lach kwam niet meer van Fitsums gezicht af”, vertelt Alma met een knipoog. De band tussen de gezinsleden is dan ook heel liefdevol. Er wordt veel gelachen en ze zien de toekomst positief tegemoet.

Stap voor stap Het kan ze dan ook allemaal niet snel genoeg gaan. De kinderen baalden dat ze op het moment van dit interview thuis waren, vanwege een vaccinatie die ze bij de GGD moesten halen. Veel liever hadden ze op school gezeten, want ze zijn ontzettend leergierig. Het hele gezin volgt de inburgeringscursus en leert de Nederlandse taal. Maar dat is niet makkelijk. Bietel legt uit: “De klanken zijn heel anders. Het Tigrinya (taal die veel wordt gesproken in Eritrea, red.) heeft veel moeilijke klanken, maar die lijken niet op het Nederlands. Net als de letters.” Een belangrijk onderdeel van de Nederlandse cultuur is natuurlijk het fietsen. En zodra we dit onderwerp aansnijden, is de aandacht van de jongste dochters verdwenen. Vol trots pakken ze hun fietsen en beginnen ze rondjes te rijden in de kleine achtertuin. Ze hebben het allemaal moeten leren, want het gezin heeft nog geen auto.

Welkom

“H

et is hier zo vredig”, vertelt Elosias van 15. Hij is de enige zoon van het gezin, dat verder bestaat uit vader Fitsum, moeder Freweini en dochters Bietel van 17, Gehlila van 10 en Devora van 8. Dat Holten vredig is, beamen ook zij. Ze komen uit de hoofdstad van Eritrea, Asmara, waar de palmbomen en gebouwen herinneren aan de koloniale bezetting van Italië. Een groot contrast met het Overijsselse dorp.

Voor uw woningtaxatie

in Holten en omgeving Rosalie Veneklaas Register Taxateur

U kunt een taxatierapport gebruiken voor:

Raalterweg 45, Holten

- de aankoop van uw nieuwe woning

06 - 48 38 55 64

- de verbouwing van uw woning

info@rvtaxaties.nl

- het oversluiten van uw hypotheek

www.rvtaxaties.nl

- Het verlagen van uw maandelijkse lasten

Gastronomie zit in onze natuur

Holterbergweg 7, Holten | T 0548-596660

www.swarteruijter.nl

Een groot contrast Want ook het zwemmen is iets dat het gezin nog niet heeft geleerd. Evenals het omgaan met sneeuw en ijs. Schaterlachend vertellen ze over hun ervaringen met de afgelopen winter: “De kinderen wilden heel graag naar school, dus ze haastten zich om naar de trein te gaan. Maar ze kenden geen sneeuw en ijs.” Dus de eerste stap uit de voordeur betekende voor Elosias gelijk een valpartij. Zijn zussen probeerden hem lachend overeind te helpen. Maar er was geen houden aan; één voor één vielen ze op de spekgladde stoep. En ook de eerste hagelbui werd door vader Fitsum met verbazing aanschouwd. Ze missen de warmte in Eritrea dus wel. De warmte van de zon én van de mensen. Want waar mensen in Nederland veelal op zichzelf zijn, was het sociale contact in Eritrea veel

Hallo Holten

laagdrempeliger. Buren stappen bijvoorbeeld gemakkelijk bij elkaar binnen. “Maar misschien is dat iets wat we hier weer kunnen introduceren”, vertelt Fitsum. “De buren hier zijn heel aardig. Binnenkort willen we ze een keer uitnodigen voor een ontmoeting.”

Kijken naar de toekomst Op de vraag of ze ooit terug willen keren naar Eritrea hebben de gezinsleden niet direct een antwoord. “Het is heel lastig voor te stellen dat het ooit veilig genoeg wordt”, legt Fitsum uit. “Dat vrijheid ooit normaal gaat zijn daar, kunnen we ons nu nog niet inbeelden. Ik denk dat er altijd onderdrukking zal blijven.” Maar langzamerhand durven ze wel naar hun toekomst in Nederland te kijken. Freweini en Bietel willen graag in de zorg werken. Dochter Gehlila wordt dokter, Elosias loodgieter en de kleine Devora gaat, als het aan haar ligt, bij de politie. Fitsum hoopt vooral dat zijn gezin goed terecht komt. “Het is ook allemaal nog lastig voor te stellen”, legt Alma uit. “Ze moeten schakelen; van overleven, naar leven.”

Welkom

Fitsum en Elosias pakken dan ook regelmatig de fiets om bijvoorbeeld de Rijssense locatie van Vluchtelingenwerk te bezoeken. Daarnaast staat het volgen van zwemlessen op het programma. Alma is druk om dit voor het gezin te regelen.

Recreatie 28

Hallo Holten

Hallo Jan Stam

Fietsverhuur met een verhaal Er zullen maar weinig Holtenaren zijn die nog nooit een bandje lieten plakken bij Jan Stam. De fietsenzaak is een begrip in het dorp en ver daarbuiten. Na exact veertig jaar draagt Jan het stokje over aan zijn zoon Laurens-Jan en zijn kameraad Robert Oolbekkink. Samen met Jan en Laurens-Jan blikken we terug op veertig mooie jaren en kijken we vooruit naar een zomer vol fietsplezier. - Door Amber Maathuis | Fotografie Jennita Stegeman

De toenemende vraag is iets wat Jan vorig jaar zelf ook al opmerkte. “In eerste instantie was het met de komst van corona heel rustig. Maar vanaf mei werd het weer drukker, vooral ook door toerisme. Alles wat beneden de rivieren woont, lijkt naar het oosten te komen. Ze zijn verrast en vinden het hier leuk.” Laurens-Jan beaamt: “Dat zorgt ervoor dat ze blijven terugkomen.” “Westelingen geven vooral aan dat hier veel rustiger is. Mensen vinden de sfeer hier heel erg fijn. In dat opzicht heeft corona best goed uitgepakt.”

Meer dan alleen maar fietsen verhuren Mensen die bij Jan Stam hun fietsen huren, krijgen veel meer dan ‘alleen’ het materiaal. “We zijn geen fietsverhuur, maar we

Hallo Holten

vermarkten emotie,” legt Jan uit. “Dat is ook wat wij iedereen hier proberen te vertellen. In Haarlem krijg je bij de fietsverhuur een afgetrapte fiets, betaal je en is het klaar. Wij zijn onderscheidend, doordat we naast de fiets ook een verhaal eromheen meegeven. Mensen fietsen vaak knooppunten, maar daar is eigenlijk niks aan. Alle bomen zijn op den duur hetzelfde. Als ze hier komen, bied ik ze diverse leuke routes aan langs bijvoorbeeld de vleermuiskelder of de onderduikershut. Dan krijgen ze een bordje en klemmetje voor op het stuur. Je ziet de mannen dan vaak heel bedenkelijk kijken, maar meestal vinden de vrouwen het juist handig. Als ze terugkomen, zijn ze altijd enthousiast. Zo’n verhaal vergeten ze nooit meer en het kneuterige van dat bordje vinden ze dan vaak toch heel erg leuk. Zo was hier ooit een man uit Den Haag die ik de route gaf langs de Palthetoren. Hij belde me later of ik nog meer van die routes had. Uiteindelijk is hij nog drie keer teruggekomen!”

Online je fiets boeken Met de overname van de zaak, is het bedrijf meteen een stuk digitaler geworden. “Mensen kunnen online hun fietsen boeken”, vertelt Laurens-Jan. “Mijn vader deed alles met bonnen. Wat de computer doet, had mijn vader in zijn hoofd. Dat is voor ons niet te doen.” Jan vult aan: “Ik kon altijd precies

Recreatie

et is prima vertoeven vanuit de ietwat koude werkplaats deze ochtend. Met als uitzicht het decor van een zonovergoten Holterberg is er weinig wat en mens nog nodig heeft. Je hoort Jan en Laurens-Jan ook absoluut niet klagen! “Het gaat echt heel erg goed”, vertelt Laurens-Jan. “Door corona is alles anders. Het is veel drukker. De sportievelingen die normaal gaan wintersporten, zitten verplicht thuis. Die gaan nu wandelen en fietsen. Ieder weekend zet ik 40 tot 50 mountainbikes buiten. Eerder was je al blij met zo’n 10 tot 20 stuks.”

vertellen hoeveel fietsen ik op een dag nodig had, omdat het zo in mijn systeem zit. Nu zie je het meteen in de computer. Voor mij waren de fietsen net kinderen en je kinderen ken je bij naam. Ik kom echt uit het fietsvak en ben van nature technisch. Misschien wordt Laurens-Jan dat ook nog wel een keer,” lacht hij. Als zoon van een fietsenmaker zou je verwachten dat LaurensJan liefde voor fietsen met de paplepel ingegoten kreeg, maar niets is minder waar. “Als kind was ik vroeger echt nul betrokken bij de zaak. In mijn studententijd ging ik weleens helpen. Ik was een luie student en mijn vader liet me dan fietsen wegbrengen. Ik kom nu soms nog op plekken waarvan ik dan denk: hey, hier heb ik als achttienjarig ventje een keer fietsen gebracht. Alles stond thuis in het teken van de winkel. Achter ons huis stonden altijd fietsen. Er liepen dan ook regelmatig klanten bij ons achter het huis of ze gingen even naar het toilet. Ik vond het allemaal wel prima, maar meer omdat wij dankzij de winkel mooie dingen konden doen. We hebben hier ook de mooiste dingen meegemaakt.” Met grote pretogen vertelt Laurens-Jan verder: “Wij gingen in het weekend dan stappen met onze kameraden en een keer had een vriend in een dronken bui ergens een willekeurige fiets

meegenomen. Deze parkeerde hij ’s nachts bij ons achter het huis, maar daar stonden ook alle verkoopfietsen. Toen hij op maandag de gestolen fiets weer wilde ophalen, bleek dat mijn vader hem al had verkocht. Pa gaf die vriend nog een nieuwe fiets mee ook!”

De eerste mountainbike Jan Stam was ook één van de eerste fietszaken in Nederland die mountainbikes verkocht, verhuurde en misschien stiekem zelfs wel bedacht. Jan vertelt: “Ik ben geboren aan de voet van de Holterberg. In 1963 heb ik ooit een tekening gemaakt van een ‘bergfiets’ met gelijke tandwielen. Daarmee zag ik mezelf dan tegen het Niemendal recht omhoog fietsen. Die tekening heb ik nog steeds. Datzelfde idee kwam twintig jaren later terug als de mountainbike. Onbewust heb ik hem dus al als klein jongetje getekend! Toen we de eerste mountainbikes in de zaak hadden, wisten mensen niet wat ze zagen. ‘Een fiets met zoveel versnellingen, wat heb je daaraan?’. Toch werd de mountainbike al snel populair.” Laurens-Jan vult lachend aan: “Ik had al heel vroeg een mountainbike. Ik weet nog dat ik op een middag met vrienden aan het voetballen was. Mijn mountainbike stond bij de voetbal. Ineens kwam pa langs: ‘Ik neem je mountainbike mee, want die kan ik verkopen. Jij komt wel thuis toch?’.

Recreatie

"Een fiets met zoveel versnellingen, wat heb je daaraan?"

Hallo Holten

De overname Ondanks dat Laurens-Jan als kind niet zo betrokken was bij de zaak van zijn vader, kwam er een paar jaren geleden toch een keerpunt. “Robert zei twee jaren geleden al: ‘Is het niet wat voor ons om de zaak over te nemen?’ Op dat moment zat ik nog lekker in de media. Ik vergeet nooit meer dat pa me een folder gaf om door te lezen en ik hem thuis direct weggooide. Dat werd hem dus niet. Inmiddels was er ook een aantal partijen in beeld gekomen met belang bij de overname. Dat zou wel goed komen. Toch liep het steeds uit op niets. Inmiddels was het in de mediawereld allemaal wat veranderd en begon ik de Holterberg steeds meer te waarderen. Ik belde Robert op om het er toch nog eens over te hebben en de volgende ochtend stonden we om acht uur bij mijn vader op de stoep: wij willen het wel doen.” Allemaal leuk en aardig, maar Jan zat op dat moment nog met een andere partij om tafel. “Mooi dat ze het willen doen, maar het was voor mij wel plan B,” vertelt hij. “Ik had op dat moment nog afspraken met die andere partij en die moet je nakomen. Toen dat niet doorging, belde ik Laurens-Jan en Robert en binnen een uur was de overname akkoord. Ergens is het heel erg leuk natuurlijk dat de zaak in de familie blijft, maar op deze

Hallo Holten

manier blijf ik wel altijd betrokken. Bij een ander is het ‘hier heb je de sleutel en nu is het van jou’.” Toch proberen ze Jan wel zoveel mogelijk afstand te laten nemen.

De toekomst van Jan Stam Voor de komende jaren liggen er nog een heleboel mooie ideeën op tafel. Laurens-Jan: “Mijn vader is natuurlijk Jan Stam. Hij is en leeft fietsen. Zo zijn wij niet. Ik vind vooral Holten en alle facetten eromheen zo mooi. Ik vind het leuk om samen te werken met Holtense bedrijven. Dat is voor mij ondernemen. De fietsen verhuren zichzelf wel, maar de plannetjes eromheen bedenken en uitwerken, vind ik leuk. Daarnaast moet het huidige pand weg. We zijn met de gemeente al wel in gesprek over een nieuwe locatie. Dan lijkt het me ook heel erg mooi om daar niet alleen de zaak te vestigen, maar daarbij ook een soort wielercafé te starten. We willen geen horeca worden, maar met zo’n café kunnen mensen voor het fietsen even lekker een kop koffie drinken of na de tijd een biertje of een kom soep pakken. Net als tijdens de wintersport; dan blijven mensen vaak ook hangen in een café of bar na een dag afdalen. Heel simpel, maar dat maakt de beleving wel compleet. En het geeft een impuls aan het hele dorp, waar ook alle Holtense ondernemers van profiteren. Die wisselwerking lijkt me voor Holten een heel mooi streven. Echt een stip op de horizon waar me met elkaar naartoe kunnen fietsen.”

Recreatie

En weg was hij. Mijn vader verkocht op woensdagmiddag mijn fiets: alles voor de klant.”

Hallo Greun Hoolt'n

Greun Hoolt’n zet zich in voor een groene toekomst

Natuur

Een paar seconden voor twaalf

Al sinds 1998 zet Greun Hoolt’n zich in voor de ecologische infrastructuur van Holten. En dat is nodig, want door ruilverkaveling in de jaren ’70 en ’80 was het cultuurhistorische landschap voor een groot deel verdwenen. Vandaag de dag onderhouden vijfentwintig vrijwilligers de groene landschapselementen in onze gemeente. “De teloorgang van de natuur doet mij heel veel pijn”, vertelt Gerrit ‘Zwatt’n Gait’ Rensen. “Wat er destijds aan biodiversiteit is verdwenen zou in deze tijd ondenkbaar zijn.” - Door Daphne Markvoort | Fotografie Jennita Stegeman

Hallo Holten

Het team Op de boerderij van Gait worden de herinneringen aan het verleden uitgestald: mapjes met foto’s van het houthakken, vogelnestjes en zelfs een aantal optochten, bijvoorbeeld tijdens het Dijkerhoeksfeest. De mannen van Greun Hoolt’n hebben samen al heel wat samen meegemaakt. In de keuken sluiten ook oudgediende Hans Toorneman, secretaris Evert-Jan Bouman en het jongste lid Thomas Grootewal aan. Ze komen even bij met een kopje koffie na een ochtend hard werken. Het contrast is groot; Hans is 75, Thomas pas 19. Ze worden verbonden door hun gedeelde passie voor de natuur. Evenals de rest van de stichting. “We doen dit allemaal naast ons werk, als hobby”, vertelt Gait. “Ik ben er zelf zo’n twee dagen in de week druk mee.” Ook Hans gaat sinds zijn pensionering regelmatig op pad met Greun Hoolt’n. “Het grootste deel van de vrijwilligers heeft echt een passie voor het vak”, vertelt hij.

Ontstaan Hans en Gait zijn er dan ook al van het begin af aan bij. Hans vertelt: “We begonnen in 1990 onder de vlag van de landelijke ‘Stichting tot Behoud van Natuur en Landschap’ (SBNL). In 2001 werd de lokale Stichting tot Behoud van Natuur en Landschap Holten e.o. opgericht, die nu bekend staat onder de naam Greun Hoolt’n.”

Hallo Holten

De SBNL was in het leven geroepen om Staatsbosbeheer te helpen bij het onderhouden van de ruilverkavelingsbosjes. Streekbewoners, maar ook Staatsbosbeheer en de overheid zagen de natuur achteruitgaan en wilden de biodiversiteit verbeteren. Als compensatie voor de verloren gegane elementen bij de ruilverkaveling, werden namelijk grotere ruilverkavelingsbosjes aangelegd. Maar deze waren veelal monotoom en misten de nodige diversiteit.

Projecten De mannen hebben al verschillende mooie projecten op zich mogen nemen. “We nemen het werk uit handen waar de gemeente en Staatsbosbeheer zelf geen tijd voor hebben. Door middel van beheersplannen proberen we in deze bosjes meer variatie aan te brengen”, legt Gait uit. “We snoeien heggen en zaaien akkerranden in met bloemen. Daar komen dan insecten en vogels op af en dat komt ook de zoogdieren ten goede. Daarnaast adviseren we de gemeente en boeren, bijvoorbeeld over de mogelijkheden van subsidies voor het inzaaien van akkerranden.” In overleg met het waterschap en Vitens creëert Greun Hoolt’n plas-drasomgevingen om de weidevogelstand weer op een goed peil te brengen. “Het was echt een paar seconden voor twaalf, op sommige plekken zelfs al over twaalf”, vertelt Hans. “Het aantal weidevogels is bijvoorbeeld flink afgenomen, doordat er steeds meer predatie is. Vroeger werd er bijvoorbeeld op roofdieren als kraaien en haviken gejaagd en werden er dus veel minder weidevogels opgegeten.”

Natuur

elukkig wordt er tegenwoordig, in een tijd waar duurzaamheid hoog in het vaandel staat, steeds bewuster met de grond rondom Holten omgegaan. Maar de paar seconden voor twaalf tikken snel weg...

Palazzo Oost bv Dorpsstraat 22 7451 BV Holten 0548 53 70 60 www.palazzogroep.nl

Palazzo bv Duiven Palazzo West bv Amerongen

Opa’s Erf Eén van de meest bijzondere projecten van Greun Hoolt’n is Opa’s Erf. Hans vertelt graag het verhaal van boer Nijland, oftewel Opa. “Het Erf laat zien hoe een boerderij er vroeger uitzag. Het is een heel mooi gebied met veel variatie, slingerende sloten, bloemenveldjes en fruitboompjes. Gait heeft daar zelfs eens een ijsvogel gespot! Vlak voordat Opa overleed heeft hij ons gevraagd om het beheer van het erf over te nemen. Dat wilden we natuurlijk graag doen. Nu gaan we daar regelmatig met een vaste groep vrijwilligers aan het werk.”

eens op wat weerstand gestuit als we boeren wilden overtuigen van het inzaaien van hun akkerrand. Zij hebben natuurlijk ook economische belangen. Daarnaast wordt er aan alle kanten aan ze getrokken, bijvoorbeeld vanwege de stikstofwetgeving.” Doordat deze boeren ook steeds vaker geen opvolger hebben, neemt het aantal boerenbedrijven af. “En dat terwijl er wel een vliegveld in Lelystad komt en de fabriek van Tata Steel in Wijk aan Zee mag blijven roken”, vult Hans aan. “We zijn op veel punten al voorbij twaalf uur.” Toch glooit er hoop aan de horizon, meent Evert-Jan. “Gelukkig zien we steeds vaker dat boeren er positief tegenover staan en graag een prachtige bloeiende akkerrand in hun landschap zien.”

Meedoen? Greun Hoolt’n blijft op zoek naar nieuwe leden met een passie voor de natuur. Wil je meehelpen? Neem dan contact op via de website https://www.greunhooltn.nl/ of volg de mannen op Facebook en Instagram. Korte tijd na dit interview overleed plotseling Greun Hoolt’n-lid Wim Toorneman. Met dit verhaal schrijven we ook een eerbetoon aan zijn inzet en enthousiasme voor Greun Hoolt’n.

Voor of over twaalf Hoewel er door de ruilverkaveling de nodige schade is aangericht, doen de mannen dus hard hun best om de natuur weer een kans te geven. Al is dat soms best een oneerlijke strijd. “Neem bijvoorbeeld de boeren”, licht Evert-Jan toe. “We zijn wel

Hallo Holten

Ter nagedachtenis aan Wim Toorneman 1954 - 2021

Natuur

“Ook leggen we bijna elk jaar een kikkerpoel aan”, vertelt Gait. “Die waren vroeger, voor de ruilverkaveling, overal te vinden. Vooral als drinkwaterplaats. Ze zijn ongelooflijk belangrijk voor de biodiversiteit.” Het vrijwilligersteam heeft daarnaast drie hectare aan natuurgebied in eigen beheer. En ook dat vrolijke bloemenweitje achter het station is het werk van Greun Hoolt’n. Thomas heeft zich daarnaast gestort op het begeleiden van de paddentrek. Vol trots bekijken zijn vader Erik, die inmiddels ook is binnengekomen, en Gait de foto daarvan. Om de pot van Greun Hoolt’n zelf een beetje te spekken, verkoopt de stichting brandhout. Daarvoor kloven ze zelf het hout dat afkomstig is van bospercelen of houtwallen die de vrijwilligers onderhouden.

Persoonlijk! 36

Hallo Holten

Hallo Femmie en Siebe Roozenboom

De kerk is één grote familie In 1993 kwamen ze vanuit Zeeland in Holten terecht: dominee Siebe en juf Femmie Roozenboom. Twee bekende gezichten voor vrijwel iedereen in Holten. Hoe beland je vanuit zo’n verre uithoek in het nuchtere Holten? Waar leerden ze elkaar kennen? En hoe ziet de werkweek van een dominee er eigenlijk uit? In een persoonlijk gesprek met dominee Roozenboom en Femmie nemen zij ons mee in hun persoonlijke reis door de tijd die hen bracht naar waar ze nu staan. - Door Amber Maathuis | Fotografie Jennita Stegeman

Ondanks dat Femmie haar best deed, kwam ze maar niet in aanmerking voor een vaste baan. Na iets meer dan een jaar werd hun oudste dochter geboren. Toen begon ook de afstand met de familie steeds meer te knagen. Femmie vertelt: “Je had

Hallo Holten

je ouders niet als oppas in de buurt. Als we naar mijn ouders in Kerkenveld gingen, was het bijna drie uur rijden. Vanuit Zeeland kon je in diezelfde tijd in Parijs staan als je doorreed.” Of dat laatste waar is, betwijfelt Siebe, maar ook hij verlangde wel steeds meer naar een plek in het noorden of oosten van Nederland. Hij liet zijn voorkeur noteren op een lijstje vanuit de beroepingscommissie. Uiteindelijk maakte het vertrek van dominee Visser het voor Siebe en Femmie mogelijk om met hun, inmiddels, twee dochters naar Holten te verhuizen in 1993.

Verhuizen naar Holten Voor Siebe en Femmie was de overgang van het Zeeuwse Nieuwdorp naar het Sallandse Holten makkelijk. Siebe licht toe: “Zuiderlingen en oosterlingen lijken op elkaar. Ze houden beiden van ‘de kat uit de boom kijken’. Ook de sfeer en de mentaliteit is heel vergelijkbaar. Lekker rustig, ook qua landschap. Alleen zag je in Zeeland tussen de weilanden ook veel zware industrie, dat hadden ze hier niet.” Femmie vult aan: “Als je de waslijn had schoongemaakt, was deze een dag later weer smerig. Ook hing er een vieze lucht als de wind verkeerd stond. Hier, in Holten, kwamen we in een prachtige pastorie terecht. Daar wonen we nog altijd, onderaan de Holterberg.” “In de pastorie in Zeeland was het vaak heel koud”, vertelt Siebe. “Ik heb daar weleens het eten laten aanbranden, omdat ik tijdens het koken even ging opwarmen in de woonkamer. Het maakte niet uit hoe hard je daar stookte: het was altijd voor de vogels.”

Persoonlijk!

iebe Roozenboom was 29 jaar oud toen hij in de kerkelijke gemeente ’s-Heerenhoek Nieuwdorp in Zeeland begon als dominee. “Ik kom van oorsprong uit Huizen, maar vanwege mijn werk verhuisde ik naar Zeeland. Dit was, helemaal in die tijd, voor mij een extreme uithoek. In 1985 was de Westerscheldetunnel er nog niet waardoor er weinig verkeer op de weg was daar. Het was bijna drie uur rijden. Ik had een vrij oude auto die olie lekte. Als ik dan voor een bezoekje naar Huizen reed, moest ik onderweg stoppen om de olie bij te vullen.” Het bleef niet alleen bij bezoekjes naar Huizen, want in die tijd kwam hij in contact met Femmie. “Ik leerde Siebe kennen toen hij al in Zeeland woonde. Ik werkte destijds fulltime in Ermelo in het onderwijs. Die baan heb ik opgegeven en ik ben hem achterna gegaan. In 1989 zijn we getrouwd. Ik kon destijds geen vaste baan vinden in Zeeland, want er was veel werkeloosheid in het onderwijs. Ik heb me toen meteen ingeschreven bij een invalbureau. Vervolgens heb ik in heel Zeeland ingevallen. Ik had een vaste baan voor één dag in de week en had het geluk dat er een basisschool bij ons in de achtertuin stond. Als ik dan de was ophing, riep de directeur over de schutting: ‘Kom je vrijdag weer invallen?’”

Femmie kon na verloop van tijd in de omgeving van Holten, in tegenstelling tot Zeeland, wel aan een vaste baan komen. “Ik ben nu bijna dertien jaar kleuterjuf. Ik heb de pedagogische academie gedaan dus in principe kan ik voor alle klassen staan. Vroeger vond ik met kleuters werken ook niet perse het leukste, maar ik ben er in gerold. In eerste instantie deed ik hier ook veel invalwerk, maar uiteindelijk kon ik via Siebe in 1999 in Dijkerhoek op school beginnen. Siebe gaf hier godsdienstles. Sinds 2008 sta ik daar voor de kleuters. Ik had niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden. Je ziet bij de kleuters heel veel resultaat. De kunst is om ze op speelse manier veel bij te brengen. Je ziet ze komen als vierjarige en als ze weggaan kunnen ze veel meer. Maar ook de gezelligheid en sfeer maken het zo leuk. Ik heb zoveel fijne herinneringen aan de afgelopen jaren. De herfstdag en het Dijkerhoeksfeest zijn onvergetelijk, ook voor de kinderen. Of patat eten bij Het Bonte Paard. Ook vind ik het bijzonder hoeveel hulp er altijd kwam van de ouders. Dat soort dingen geniet ik echt van.”

Korte lijntjes met alle doelgroepen Ook voor Siebe voelde het al snel heel fijn om in de omgeving van Holten werkzaam te zijn. “Holten heeft een heel gemoedelijke cultuur en volkse aard. Ik houd van korte lijnen en ik loop graag overal binnen. Dat kan hier gewoon en dat bevalt mij heel goed. Ik geloof dat gemeenschap in een dorp of kerk wordt gevoed door persoonlijk contact en daar heb ik op ingezet. De kerk is een grote familie en daar mag iedereen bij horen. Mensen moeten dat gevoel ook krijgen en daar probeer ik aan bij te dragen.” Die bijdrage kan niemand in Holten ontgaan zijn. Siebe staat open voor het contact met iedereen: ouderen, volwassenen, maar ook de jongeren. Die laatste groep wordt doorgaans misschien wel als de lastigste groep gezien als het gaat om contacten met de kerk, maar deze dominee gaat

geen uitdaging uit de weg. Hij roept de ‘keetkerk’ in het leven en weet op deze manier zelfs de jeugd uit Holten en omstreken bij de kerk te betrekken. “Ergens rond 2004 hadden we huiscatechisatie in Espelo. Ouders vonden het niet goed dat hun twaalfjarige kinderen in het donker naar Holten kwamen fietsen. Op één van die avonden vertelde een meisje mij dat ze een keet hadden. ‘Wilt u die zien?’ Daar zaten we dan. In een koude en vochtige schuur met een tap en een bar. Ik regelde vervolgens een televisie via de kerk en die zetten we daar neer. Een kacheltje erbij en de kerkkeet was geboren.” Het bleef niet bij de ene keet. In Espelo, Dijkerhoek en ook in Holten werden verschillende schuurtjes en huiskamers verbouwd tot keetkerk. “Siebe was in die tijd soms meer in de keet dan thuis”, vertelt Femmie lachend. “En dan nam hij chips en cola mee, bepakt en bezakt op de fiets.” “Ik had op verschillende avonden bij meerdere groepen catechisatie”, vervolgt Siebe. “Ze zaten overal en nergens, dus daar ging tijd in zitten. Vaak bespraken we zo’n drie kwartier tot een uur een bepaald onderwerp en daarna gingen we een film of voetbal kijken. Soms gebruikte ik bepaalde films ook als onderwerp. Je moet wat en dat was het leuke van Holten: de kerkenraad zei ‘regel het maar’. Als ik spullen nodig had, kwam het er gewoon. Ze deden nooit ergens moeilijk over.”

Het einde van de keetkerk Met de komst van de mobiele telefoon kwam er een einde aan de kerkkeet. “Er was geen aandacht meer”, vertelt Siebe. “Ineens zat iedereen op zijn telefoon. Ze zeiden weleens: ‘Ja, mijn ouders weten anders niet waar ik zit.’ ‘Dat weten die van mij toch ook niet?’ Dat was het einde van een hele leuke tijd. Ik heb het jaren gedaan en ik denk dat ik daarom ook zo lang in Holten ben blijven hangen. Onze kerk vond dit soort initiatieven juist goed en moedigde het aan. Catechisatie hoefde niet volgens een vaste vorm. Dat is echt tekenend voor deze regio.” Dominee Roozenboom legde heel wat kilometers af voor de keetkerk. Maar of hij nou naar de keet ging of een ander werkbezoek heeft, hij ging vrijwel altijd op de fiets. “De auto is een vervuilend vervoersmiddel. Ik heb een jaar een brommer gehad, maar die heb ik om diezelfde reden aan de kant gezet. Met fietsen kan mijn hoofd schoonwaaien. Ik krijg ingevingen onderweg, bijvoorbeeld als ik over de Oude Deventerweg fiets naar Dijkerhoek. Mijn agenda vult zich met deze ingevingen van onderweg.”

Persoonlijk!

Een goed gevulde agenda

Toch hoefde dominee Roozenboom zich niet te vervelen met het wegvallen van de keetkerk. Iedereen die denkt dat hij ‘slechts’ op zondag werkt, vergist zich flink! “Ik werk zo’n 50 uur in de week”, vertelt Siebe. “Ik ben er elke dag mee bezig. Voorheen had ik drie diensten per zondag: bij alle kerken en de buurtschappen. Doordeweeks in de ochtend bereidde ik dan altijd mijn preken voor. Zo’n dienst lijkt misschien ‘maar een praatje’, maar ook alles eromheen bedenk ik inhoudelijk. Verder schreef ik ’s ochtends ook voor het kerkblad.

Hallo Holten

Het is vaak schakelen, niet alleen voor Siebe zelf, maar voor het hele gezin. Femmie vertelt: “Vaak bellen er mensen naar de pastorie die een gesprek willen. Siebe is niet altijd thuis, dus dan neem ik op zo’n moment de telefoon aan. De begrafenissen zijn ook wel echt één van de hoofdtaken van Siebe. Je ziet natuurlijk een vergrijzing in het kerkbestand. Dat was in het begin van onze periode hier al zo. Onze dochters vroegen me ooit: ‘Zit papa nu alweer in die bloemenauto’?” “Zulke dingen komen natuurlijk altijd onverwacht en daar moet je tijd voor hebben,” vervolgt Siebe. “Ik plan mijn weken ook niet meer vol. Het gaat met name om de onverwachte dingen, vaak calamiteiten. Die meldingen krijgen, is heel belangrijk. Contactpersonen benaderen mij vaak als mensen in het ziekenhuis liggen of ernaartoe gaan. Dan heb je de mogelijkheid om er heen te gaan. Daar reserveer ik veel tijd voor.

Hallo Holten

Ook weer vanuit de basisgedachte dat de lijnen kort moeten zijn. Als er iets gebeurt, moeten mensen het gevoel hebben dat de familie van de kerk naar hen omkijkt. Dat betreft dus de jongeren, maar ook de ouderen. Het heeft iets eindeloos. Je bent nooit klaar. Dat vind ik soms wel lastig: me afzonderen van het werk.” Femmie lacht instemmend.

De toekomst in Holten? Ondanks dat Siebe het lastig vindt om zich van zijn werk af te zonderen, zal hij dat op een zeker moment toch een keer moeten leren. Op het moment dat dit artikel verschijnt, is Femmie bijna met pensioen. “Ik ga mijn werk echt vreselijk missen. Als Siebe straks ook met pensioen gaat, ben ik natuurlijk nog weer wat ouder. Ik weet niet of ik dan nog de puf heb om ergens opnieuw te beginnen. Ik vind het leuk dat ik de mensen hier ken en de kinderen nog kan terugzien.” Toch staat het nog niet vast dat het stel voorgoed in Holten zal blijven. Siebe: “Ik vind het moeilijk te zeggen. Femmie wil graag blijven, maar elders is het voor mij ook prima. We moeten straks de pastorie uit en probeer in de huidige tijd maar eens wat te vinden. Het heeft voordelen dat je in een pastorie mag wonen, maar je groeit niet met de economie mee en je hebt altijd een huis aangewezen gekregen. Dat beseffen mensen zich vaak niet. We zien het wel. Ik wil op den duur ook niet mijn opvolgers voor de voeten lopen. De toekomst zal het uitwijzen. Hoe het ook loopt: wij zien het met een open blik en vol vertrouwen tegemoet.”

Persoonlijk!

’s Middags ging ik altijd de wijk in. Dan had ik vaak zo’n 3 á 4 bezoeken en dan had ik ’s avonds had ik nog allerlei vergaderingen. Voor de kerkenraad, het pastoraat, gesprekskringen en jongerenwerk. Ik was vaak wel drie dagdelen zoet. Nu is dat heel anders omdat ik vanwege corona niet meer echt bij de mensen kom, maar jaar in jaar uit is dit zo geweest. Zaterdag is op papier wel mijn vrije dag, maar dan zijn er vaak nog begrafenissen. Heel vaak heb ik dus toch wat te doen op mijn vrije dag. Ik moet vaak ad hoc inspringen.”

Hallo Keetleven

‘Keten’, zoveel meer dan alleen bier De keet, een heus begrip in het ‘oosten’. Ook in Holten en omstreken zijn er genoeg te vinden. Maar keten zijn zoveel meer dan alleen bier drinken. Misschien, draait het wel het meest om kameraadschap en verbondenheid.

Jeugd

- Door Marije Herder | Fotografie Jennita Stegeman

Hallo Holten

De keetvoorziening was in 2015 dan wel geregeld, een naam hadden de vriendengroep én de keet nog niet. In 2016, tijdens de ieder jaar terugkerende dartcompetitie tussen zes keten, vond een andere keet met oudere jongens dat deze keet nog wel het één ander moest leren en benoemt hen tot de academie. De naam ‘The Academy’ is geboren.

Flink geïnvesteerd De afgelopen jaren is er in het privéleven van de jongeren veel gebeurd. Inmiddels is het meer dan tien jaar geleden dat de jongeren ’s avonds bijeenkwamen op de zolder. Waar ze toen net de middelbare school binnenstapten, zijn de meesten inmiddels aan het werk. In de keet is er overigens niet veel veranderd, nog steeds komt de groep iedere week wel een aantal avonden bij elkaar. De keet krijgt daarentegen wel regelmatig een upgrade. “Door corona hadden we niet veel te doen, we hebben dus flink in de keet geïnvesteerd.” En daarmee bedoelen zij niet alleen de grote koelkast en houtkachel die afgelopen jaar werden aangeschaft. Al jaren lang werkt de keet via een eigen boekhoudsysteem. Elk drankje is een streepje in een schriftje, waarin ieder zijn eigen pagina heeft. De kosten voor een drankje? 70 cent. En wanneer je naar de supermarkt gaat om de voorraad aan te vullen, dan streep je de investering weg tegen je streepjes in het schrift. Al jaren lang heeft de keet terugkerende activiteiten. Zo gaan zij elk jaar op nieuwjaarsdag langs alle ouders en uiteraard schieten ze dan met carbid. Maar de groep stimuleert elkaar ook.

Hallo Holten

“Begin van het jaar zijn we gestopt met roken, daarin hebben we elkaar echt gemotiveerd. En toen het vorig jaar prachtig weer was, bedachten we op een vrijdagavond om de volgende dag een zwembad te bouwen.” De jongeren gingen voortvarend te werk; de één regelde een kraan om een gat mee uit te graven, de andere ging op pad voor apparatuur. Aan het eind van de middag was de opening van het zwembad van 7x7 meter.

Meer dan bier Enkele jaren geleden stapten cameraman Wim Toorneman, die onlangs overleed, en Geertjan Lassche, documentairemaker, de keet binnen: “Wi’j goat oe film’n,” klonk het. Zo kreeg de vriendengroep een prominente rol in de documentaire over jongeren op het platteland. Even moesten de jongeren wennen aan de cameraploeg om hen heen, maar dit was snel voorbij. “We konden het zelf aangeven als er leuke dingen te gebeuren stonden en ze hielden ook rekening met dingen die er niet in mochten.” Lange tijd is er contact gebleven tussen de jongeren en de makers. “Af en toe kregen we een berichtje; over hoe het ging en ze zijn zelfs wel eens bij ons in de keet langs geweest.” Er wordt niet alleen maar bier gedronken in de keet, er is ook ruimte om met elkaar te praten. “Iedereen durft hier alles te zeggen en de meesten hebben hier dan ook wel eens gehuild. Als er wat er is, dan praten we het uit. Ruzie is er nooit, al kan een meningsverschilletje natuurlijk altijd, maar dit lossen we dan ook wel weer op.” En op de vraag of er ook wel eens iemand klaar is met ‘de keet’ en naar huis gaat, wordt er gekscherend gezegd: “Ja, maar dan heeft diegene wel twaalf flessen bier op. Óf een vriendin.” Marc – 21, Rik – 23, Thomas – 22, Femke – 20, Femke – 21, Gijs (Gappie) – 21, Thomas – 21, Luuk – 22, Jan – 21, Lian – 22, Glenn – 21, Jessica – 21

Jeugd

isschien is keet ‘The Academy’ wel één van de bekendste keten uit de buurt. Dit komt vooral omdat zij een aantal jaar geleden landelijke furore maakte in de documentaire ‘Brommers kiek’n.’ De keet staat in Espelo bestaat uit acht jongens en 4 meiden. De meesten kennen elkaar nog van De Bosschool in Espelo. Toen een deel van de jongeren net naar de middelbare school ging en een deel nog naar de basisschool werd er al gezocht naar een gezamenlijk onderkomen. De zolder van de schuur van de ouders van Marc leende zich hier uitstekend voor. Bier werd er toen nog niet gedronken, de meesten waren immers pas 11 of 12 jaar. In plaats daarvan dronken zij energiedrank. Als snel was er behoefte aan een andere ruimte; dit werd de eerste echte keet. Toen ook deze keet aan vervanging toe was, werd in 2015 de huidige keet aangeschaft. De vorige eigenaren gebruikten de keet als tijdelijk onderkomen tijdens hun verbouwing, wat wel wat zegt over de kwaliteit van de unit.

Borduurwerk voor particulier en zakelijk ▪

Geen minimale oplage vereist

▪

Geen kosten voor het digitaliseren van logo’s

▪

Babypakketjes, handdoeken & caps

▪

Logo’s op uw werkkleding

www.borduurstudiopia.nl

info@borduurstudiopia.nl

+316 156 44 909

06 - 57 54 72 98 matserschilderwerken.nl

Airless spuitwerk

Buitenschilderwerk

Binnen schilderwerk

Ook voor bedrijven en particulieren

Met Sikkens vakschilder garantie

Ook als Winterschilder

Het is allemaal anders bij de keet ‘KOW’ oftewel ‘Keet Op Wielen,’ de keet zelf bestaat pas sinds eind 2020. De keet bestaat uit 18 jongens, die voorheen twee verschillende vriendengroepen waren. De jongens kennen elkaar nog van hun tijd op De Waerdenborch, en gingen altijd samen naar feestjes. “Eigenlijk waren we altijd al één grote groep vrienden, maar er zijn niet veel ouders die zitten te wachten op 18 jongens die over de vloer komen. Daarom zijn we lange tijd opgesplitst geweest in twee groepen.” De ene helft van de groep kon voor een kratje bier een caravan overnemen, maar een locatie voor de keet was nog niet gevonden. De andere helft van de groep nam dat voor zijn rekening. Het was de bedoeling dat de keet van de ene naar de andere thuisbasis van een de jongens werd verreden, maar inmiddels staat de caravan al een aantal maanden aan de voet van de Beuseberg.

Coronaproject De keet is echt een ‘coronaproject’ geworden. “Zes weken lang hebben we iedere zondagochtend geklust. De keet is eerst helemaal gestript, totdat er alleen nog maar een skelet over was. Gelukkig hebben we wat handige jongens in de groep, die weten hoe je zoiets moet aanpakken.” Ook de buitenkant van de keet kon een opknapbeurt gebruiken en moest in echt Holtense stijl worden gebracht. “We hebben een ontwerp gemaakt en dit met een diaprojector op de caravan geprojecteerd. Vervolgens hebben we dit overgetrokken en daarna geschilderd.” Overal zijn materialen vandaan gehaald om de keet van een aantal gemakken te voorzien. “Van een eikenhouten blad hebben we een stamtafel gemaakt en we maakten ruimte voor een grote koelkast en een goede geluidsinstallatie. Ook hebben we de oude barkrukken van café ’t Keuntje.”

Hallo Holten

De groep houdt van gekkigheid, dat blijkt ook uit de themaavonden die worden georganiseerd. “We hebben een microfoon, dus houden geregeld karaokeavonden en toen carnaval vanwege corona niet door kon gaan, organiseerden we ons eigen carnaval in de keet.”

Even langs bij opa De plek waar de KOW nu staat is speciaal, helemaal voor een van de jongens. “De keet staat op het erf bij mijn opa. Mijn oma is een tijdje geleden komen te overlijden, dus hij vond het prima. Heeft hij mooi wat aanloop rondom huis. Inmiddels is het zelfs zo, dat veel jongens eerst even een biertje gaan drinken bij opa als ze naar de keet komen. Al is dat ‘even’ niet meer zo heel erg ‘even’, ze zitten er zo een paar uur. Maar opa vindt het fantastisch.” De vrienden zijn erg georganiseerd en hebben zelfs een heuse penningmeester. “Iedere week krijg je een ‘tikkie,’ voor het bier dat je gedronken hebt. We hebben ook een schoonmaakschema; als je dienst hebt, betekent dat ook dat je bier moet halen.” Toch is de keet verre van optimaal. “Er passen maar twaalf personen in de keet. Via de groepsapp moet je je ‘aanmelden.’ Hebben er zich al 12 voor jou aangemeld? Dan heb je pech.” Daarnaast is de keet ook niet in een heel goede conditie. “We zijn op zoek naar een nieuwe keet, maar hij moet wel te verrijden zijn. Dus we maken graag van deze mogelijkheid gebruik: heeft iemand wat staan? Laat het ons weten!” Mart – 20, Bram – 20, Dylan – 20, Dylan – 18, Esper – 20, Gijs – 20, Hugo – 20, Ivo – 20, Jelle – 19, Jesse – 18, Lucas – 20, Luuk – 20, Luuk – 20, Rob – 19, Ruud – 20, Sem – 18, Stan – 20, Stef – 20

Jeugd

KOW – Keet Op Wielen

Wonen 44

Hallo Holten

Hallo Henk Hartsuiker

Huis Hartsuiker herbergt nostalgie

Hart van Holten Iedere Holtenaar is er vast weleens langs gelopen, gefietst of gereden: het bijzondere huis aan de Oranjestraat tegenover het Holtens Ondernemershus, in het centrum van ons dorp. Een huis dat zo uit een sprookjesboek lijkt te komen; donkerbruine houten kozijnen, een opvallende architectuur en met een beetje fantasie het ‘torenkamertje’ op de hoek. En voor de wat oudere inwoners, de voormalige bakkerij of cafetaria roept anders vast herinneringen op. Nog steeds prijkt de tekst ‘Hartsuiker’ met sierlijke ‘handgeschreven’ letters op de voorgevel. Het is tijd voor een uitgebreide kennismaking met Henk Hartsuiker, de trotse bewoner.

Wonen

- Door Marieke Pross | Fotografie Jennita Stegeman

Hallo Holten

e deur gaat al open. “Kom erin, koffie?” De hartelijke ontvangst, mét koekjes, creëert direct een vertrouwde en open sfeer. We beginnen bij het begin, want Henk is ‘telg’ van de familie Hartsuiker en woont nog steeds in zijn ouderlijk huis. Zijn ouders zijn inmiddels overleden en zijn zussen wonen elders in de regio. “Ik ben hier geboren en ik hoop hier eigenlijk ook nooit weg te gaan. Er is genoeg drukte voor het huis en achter het huis heb ik alle rust”, vertelt Henk gekscherend. Hij vermaakt zich opperbest. “Ik wandel bijna elke dag nog met een wandelmaatje. Of ik ben in de tuin bezig. En ik ben hier door de locatie natuurlijk ook een sociaal middelpunt.” En dat blijkt wel als even later twee niet nader te noemen personen er spontaan even bij Henk ‘achterheen kijken’. Een glaasje zelfgemaakte eierlikeur wordt daarbij ook achtergelaten. “En soms brengen ze ook eigen brandenwijn”, knipoogt Henk.

Wonen

Een huis vol historie

Maar terug naar een stukje (familie)geschiedenis. Henk vertelt: “Het huis stamt uit 1934 en is destijds gebouwd voor mijn opa en oma. Vroeger was er natuurlijk niet veel keuze en bepaalde de architect de stijl van de woning. Maar mijn opa was een beetje eigenzinnig en nam dus landhuisarchitect Loggers in de arm. Hij heeft in Holten een behoorlijk aantal landhuizen

gebouwd. Zo kreeg de woning toch een unieke eigen stijl. Dat paste bij hem. Hij droeg bij wijze van spreken ook altijd een groene pet in plaats van de traditionele grijze.” De architect nam het Engelse platteland als inspiratiebron. De puntige gevels, de pittoreske baksteenbouw en de ronde erkers zijn hier kenmerkend voor. Tenminste, dat lezen we in één van de krantenknipsels die Henk tevoorschijn tovert. “Er is in de loop der jaren op diverse manieren aandacht besteed aan mijn huis. En ik bewaar alles. Zelfs nog oude gereedschappen van de bakkerij.” Want dat was jarenlang de basis van het huis. “Aan de voorzijde zat de bakkerswinkel, aan de achterzijde de bakkerij.” Uiteindelijk verdween – door de komst van een centrale bakkerij en de supermarkten - de bakkerij. Maar het ondernemen zat in het bloed, want de vader van Henk startte op dezelfde locatie een cafetaria. “Een groot succes, want dat hadden we in Holten niet. Ik heb er ruim twaalf jaar meegedraaid; toen liep mijn vader tegen de pensioengerechtigde leeftijd aan en was het tijd om te stoppen.” Ook voor Henk het moment om eens een deurtje verder te kijken. Letterlijk. “Ik ging destijds bij de buren aan de slag, bij Van Bussel woninginrichting. Ik had geen ervaring op dit vlak, maar ik zeg weleens: alles wat een ander kan, moet je zelf ook kunnen. Of zoals Pippi Langkous: ik heb

Hallo Holten

Verzamelaar Henk geniet met volle teugen van zijn ‘pensionadobestaan’. “Ook al ben ik alleen, ik verveel me niet. En die vrijheid, dat is heel mooi. En in de voormalige bakkersruimte annex snackbar staan nu mijn Engelse oldtimers. Die knap ik zelf op. Want dat is één van mijn hobby’s. En verder is Henk een verzamelaar. “Als ik toch ooit moet verhuizen…ik kan moeilijk dingen wegdoen. De weegschaal van de bakkerij heb ik bijvoorbeeld nog steeds. En zo staat er in mijn keuken nog de RVS-horecazaken uit de cafetaria van vroeger. Als ik een vriendin had gehad, dan was die keuken natuurlijk al lang weggeweest”, grapt hij. “Maar dat krijg je ook met alle ruimte die ik heb. Er zijn nog een grote zolder en een kelder. Ze zeggen weleens: als iemand wat zoekt dan heeft Henk het wel, behalve als ik zelf iets nodig heb natuurlijk.” Een huis met een flinke geschiedenis dus. “Zelfs enkele meubels van mijn opa en oma staan er nog. En ook nog een oud televisiekastje, waar een mooi verhaal aan vastzit. Mijn ouders kochten destijds een nieuwe televisie en daar zou ook een nieuw

Hallo Holten

kastje voor komen. Het nieuwe exemplaar werd boven op het kastje gezet, waar de oude televisie in stond. Zo keek mijn vader voetbal op de bovenste televisie en ik Bonanzo op de onderste televisie. Je snapt wel, dat nieuwe kastje is er nooit gekomen.”

Uniek in z’n soort En verder zit Henk graag op zijn vaste plek, aan tafel in de woonkamer. “Zo heb ik mooi uitzicht op de straat. Ik zou niet gelukkig worden op een boerderij buitenaf. Hier heb ik alles dichtbij. En een mooie plek om bezig te zijn met mijn oldtimers.” En op deze manier ronden we langzamerhand het gesprek af. Maar op de valreep loopt Henk nog even naar achteren. “Ik heb nog iets wat misschien leuk is.” Een oude schoenendoos wordt op tafel gezet. Er blijken kerstkaarten in te zitten. Eigengemaakte fotokaarten met de beste wensen. Met Henk in één van zijn oldtimers met kerstmuts. “Dat doe ik al sinds 2001 en deze kaarten stuur ik per post naar mijn vrienden en bekenden. Alhoewel ik er vorig jaar een verkeerd jaartal op heb gezet. Dat was ik per ongeluk vergeten aan te passen”, lacht Henk. En wie maakt de foto eigenlijk? “Dat doe ik zelf. Met de zelfontspanner.” Natuurlijk, want je bent tenslotte een echte Hartsuiker-ondernemer in hart en nieren.

Wonen

het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” Henk werkte er maar liefst twintig jaar. “Ik ben op mijn 55e gestopt met werken. Toen vond ik het mooi geweest.”

Eet smakelijk! 48

Het is een begrip in Holten en ver daarbuiten: IJsboerderij Oans. Het familiebedrijf, gerund door Wilma Klaasses, man Gerrit, zoon Patrick en haar schoonouders Henk en Hennie, bestaat al sinds 1999 en is met recht een succes te noemen. Het ambachtelijke ijs is te vinden in horecazaken en ijssalons in de wijde omgeving, maar ook nog in de kleine winkel op de boerderij. En juist die kleinschaligheid maakt het ijs zo bijzonder. Hallo Holten

Hallo Wilma en Gerrit Klaasses

De trots van IJsboerderij Oans

Van weiland naar ijssalon - Door Daphne Markvoort | Fotografie Jennita Stegeman

ns gesprek begint aan de keukentafel in de woning van Wilma en Gerrit. Maar dat doet het verhaal eigenlijk geen eer aan, vindt Wilma. “Je moet het gewoon zien.” En daar heeft ze gelijk in. Als we eenmaal rondlopen op de boerderij komt de passie en trots pas echt naar boven…

Kennis en kunde

Het ijs heeft dan nog de textuur van softijs; een zachte, romige ijsbeleving. De kunst is om deze zachtheid te behouden. “En dat doen we door het daarna direct in de shockvriezer te zetten. Die koelt het binnen een uur af naar -35°. Daardoor blijft het ijskristal klein en je wilt veel kleine ijskristallen creëren. Grote ijskristallen proef je namelijk.”

Dat Wilma (52) zo goed ijs kan maken, is niet geheel verrassend. Ze studeerde af in Levensmiddelentechnologie en werkte daarna als productontwikkelaar voor een ijsfabriek in Hellendoorn. Toen ze zwanger was van de oudste hoorde ze dat ze alleen mocht terugkeren als ze veertig uur per week bleef werken. “Dat zag ik niet zitten”, vertelt ze. “Ik dacht toen: waarom gaan we het niet zelf doen? Steeds meer boerenbedrijven begonnen in die tijd met een tweede tak.” Ook schoonmoeder Hennie, die ons ondertussen zwaaiend begroet door het raampje van de ijsbereidingsruimte, was enthousiast over het idee. Samen begonnen ze 22 jaar geleden met IJsboerderij Oans in een dubbele autogarage op het erf van de boerderij. En dat bleek zo succesvol dat ze in 2009 een nieuwe ruimte moest bouwen om de groei aan te kunnen. “We hebben ook doorlopend geïnvesteerd in nieuwe of betere machines en vriezers. Als je iets levert, moet je dat goed doen. Ook als het buiten 35 graden is.”

Eet smakelijk!

Rechtstreeks uit de tank Het grote voordeel van een ijsmakerij bij de koeien? Je kan de melk rechtstreeks uit je eigen tank halen! Zo begint dan ook het proces van het ijsmaken, dat wordt vervolgd in de ijsbereidings ruimte. Wilma vertelt: “Daar wordt de melk verhit tot 83°, ook wel pasteuriseren genoemd. Dan voegen we suiker, bindmiddel en slagroom toe. Als dat is afgekoeld tot 4° wordt er vers fruit of een pasta -zoals pure hazelnootpasta- toegevoegd. Deze mix gaat vervolgens in de ijsmachine, waar het afkoelt tot -7°, zodat de mix nog vloeibaar genoeg is om de bakken mee te vullen.”

Hallo Holten

HEBJE PC

Uw partner in computer en IT, van agrarisch en privé tot aan het MKB

Installatie

De Wheeme 12, Holten M info@hebjepc.nl

Reparatie

T 06 - 24 22 74 37

Onderhoud

Advies

Verkoop

www.hebjepc.nl

DE BLOEDSTOLLENDE ESCAPE ROOM

Klavertje eten en drinken RESERVEER NU

Klavertje Holten

WWW.ESCAPEROOMHOLTEN.NL

www.klavertje.nl

Durf jij de strijd aan? Bed & Breakfast Plek in Holten Dorpsstraat 18A 7451 BT Holten 06 51 24 03 08 chantal@plekinholten.nl

Laserguns huren Bij ons zijn de guns te huur voor €5,- per stuk (max. 12) Inclusief: Diploma, hoofdband, partijlinten en een target. Reserveren? Dat kan via 06 29 47 04 68

De twee shockvriezers in de ruimte zijn dan ook indrukwekkend te noemen; in de vriezers zitten grote ventilatoren die worden aangedreven door nog grotere motoren. Het ijsmaken is overduidelijk een hele wetenschap…

Tussen goed en lekker

Door haar achtergrond in levensmiddelentechnologie heeft Wilma dan ook het respect van de culinaire wereld verdiend. Want wie ook op technisch niveau kan praten over zijn product, heeft al snel een streepje voor bij een chef-kok. En dan kan het snel gaan; een goed product verkoopt immers zichzelf. “We moeten het echt hebben van de mond-tot-mondreclame. Daar kan je niet tegenaan adverteren. Onze klanten waarderen vooral onze prijs-kwaliteitverhouding; het ijs is niet duur en vooral heel lekker.”

Boerderij van de toekomst We lopen verder over de boerderij, want ook de herkomst van de melk maakt het ijs van Oans zo bijzonder. Eenmaal in de stal aangekomen, zien we een tweetal immense apparaten. Het zijn de nieuwste aanwinsten van het bedrijf: de melkrobots. Met het grootste gemak wandelt koe nummer 39 naar binnen, eet wat voer en laat zich ondertussen melken. Op het schermpje valt af te lezen dat ze dit gemiddeld 3,5 keer per dag doet en dat de temperatuur van haar melk 38° is; ze is dus gezond. “We kunnen dit soort dingen nu allemaal aflezen, zo weten we veel eerder wanneer een koe ziek is”, legt Wilma uit. “Ook kunnen ze nu zo vaak komen als ze zelf willen. Koeien die bijvoorbeeld net een kalfje hebben gekregen, moeten eigenlijk veel vaker worden gemolken dan de twee keer per dag dat we ze vroeger met de melkmachine molken.” Dat is dus beter voor de koeien, die ook opvallend rustig in de stal staan en liggen. En ook dat is een gevolg van de melkrobot.

Hallo Holten

“Eerder moesten we ze dus twee keer per dag drijven om ze te kunnen melken. Nu ze het zelf bepalen is er veel meer rust.” Dat geldt niet alleen voor de koeien, maar eigenlijk ook voor man Gerrit. “Hij was daar eerder wel zes uur per dag mee bezig. Het scheelt heel veel tijd. We kunnen nu bijvoorbeeld ook gewoon om zes uur eten, in plaats van half vijf.” Toch was de aanschaf van de melkrobot niet helemaal een vrijwillige keuze, blijkt als we Gerrit tegenkomen. “Om als boerderij in deze tijd te blijven bestaan, moet je steeds meer koeien hebben. Die kon ik niet meer allemaal zelf melken”, legt hij uit.

In de familie Het is een lastige tijd voor de boeren, en dus ook voor Gerrit. Toch stralen ook bij hem het plezier en de passie ervan af. Met trots vertelt hij dat zoon Patrick interesse heeft om de boerderij over te nemen. Een boerderij, die met de komst van de melkrobot al wat meer toekomstbestendig is. En ook bij de ijsmakerij is gedacht aan een duurzame toekomst. De machines en vriezers draaien allemaal op de zelfopgewekte energie van de zonnepanelen op het dak. Over het eventueel verder groeien van de ijsboerderij kan Wilma kort zijn: Oans hoeft niet groter te worden. “Ik vind het na 22 jaar nog steeds heel leuk. Ik zou het erg lastig vinden om zaken uit handen te geven als we bijvoorbeeld meer personeel zouden hebben. Het bedenken en maken van nieuwe smaken is het mooiste wat er is.” En ook schoonmoeder Hennie staat nog steeds met plezier in de ijsbereidingsruimte. Al gaat dat soms wel ten koste van een schouder of twee. Terwijl ze haar arm losschudt, vertelt ze lachend: “Hier moet nog een nieuw gewricht in, de ander heb ik al laten vervangen.” Je moet er wat voor over hebben…

Eet smakelijk!

Maar dat maakt de liefde voor het vak niet minder. Wilma is trots op haar bedrijf, dat maar liefst 200 (en waarschijnlijk wel meer) smaken aanbiedt. Van de klassiekers als vanille en stracciatella, tot strawberry cheesecake en caramel cookie. Ook maakt Wilma smaken op aanvraag. “We leveren voornamelijk aan de horeca. Daarvoor heb ik vaak contact met chef-koks, die ook wel eens om een eigen smaak vragen.” Of ze die dan lekker vindt, is een andere vraag. “Het hoeft niet mijn favoriet te zijn, maar ik weet wel wanneer het goed is. Het is een andere manier van beoordelen.”

Bewegen 52

Hallo Holten

Hallo Glenn ten Berge

Glenn ten Berge helpt met een gezond leven

‘De Arie Boomsma van Holten’ Dat goed eten en veel bewegen belangrijk zijn voor een gezond leven, weten de meeste mensen wel. Toch blijkt dat een lastig streven in het dagelijkse leven. Als vitaliteitscoach zet Glenn ten Berge zich al ruim vier jaar in voor de gezondheid van Holtenaren. Vanuit zijn eigen bedrijf GoVit helpt hij mensen om fit te blijven. - Door Daphne Markvoort | Fotografie Jennita Stegeman

Meer dan een hobby Van jongs af aan was Glenn bezig met sporten en bewegen. Hij kwam er al snel achter dat het voor hem meer was dan alleen een hobby. Hij vertelt: “Ik heb de opleiding bewegingsagogie gevolgd. Ik hoorde altijd al van anderen dat ik wat met mensen moest gaan doen. Ik vond het heel leuk om mensen te helpen met een fysieke hulpvraag, maar ook met het implementeren van gezondheid in het dagelijks leven.” Na een vervolgopleiding Sportkunde in Nijmegen kwam Glenn erachter dat hij één-op-één-begeleiding heel interessant vond. “Ik ben afgestudeerd bij een beweegcentrum in Rijssen. Daar hielp ik mensen na het afronden van een revalidatietraject bij de fysio met het realiseren van een gezonde levensstijl. De één wil hardlopen, de ander wil handballen, nog iemand wilde blijven fitnessen. Samen met de cliënt keek ik waar hij of zij voor het verduurzamen van het gewenste gezondheidsgedrag nu het meeste baat bij had. Zo dacht ik bij mezelf: wat vindt iemand nou leuk om te doen en wat kan diegene ook goed volhouden

Hallo Holten

na het revalidatieproces? Op deze manier ben ik in aanraking gekomen met één-op-één begeleiding en heb ik van daaruit GoVit opgezet.”

Een uitgebreid takenpakket Door de jaren heen is het takenpakket van Glenn flink toegenomen. Glenn: “Ik begon met het helpen van mensen met overgewicht. Tegenwoordig focus ik me ook op het revalidatieproces van mensen na een lang ziekbed of een heftige levensgebeurtenis en help ik mensen die graag hun persoonlijke doelen willen behalen en fitter willen zijn in de breedste zin van het woord. Ik zie mezelf echt als vitaliteitsspecialist, ik ben niet alleen een personal trainer.” Dat houdt in dat je bij GoVit ook terecht kunt voor slaap- en voedingsschema’s en vragen over de juiste werken privébalans. En dat is allemaal maatwerk. “Ik probeer bij iedereen de juiste snaar te raken, het is echt een totaalplaatje. Als ik merk dat iemand het echt zwaar heeft, stuur ik altijd een berichtje. Het leuke aan het werk is de diversiteit; iedereen is anders.”

Enthousiaste klanten Als je Glenn vraagt waar hij voldoening uit haalt, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. “Bij GoVit helpen we op dit moment wekelijks tachtig mensen naar een gezonde levensstijl. Mensen die blij zijn om bij ons te trainen; we krijgen veel

Bewegen

n dat houdt meer in dan alleen het sporten. “Het is een totaalpakket”, legt Glenn uit. “Personal training, voeding maar ook een stukje betrokkenheid maken dit aanbod zo uniek.” Wij spraken met Glenn over zijn drijfveren, waarom hij GoVit is begonnen en wat hij daarmee wil bereiken. “Ik ga pas voldaan naar huis als iedereen een goede training heeft gehad!”

Experts in de pracht van het buitenleven! WWW.HOFRIJCK.NL Hofrijck Rentmeesters

Sparrenweg 6 te Holten Telefoon 0548 - 36 77 79 info@hofrijck.nl

Het ‘feel well’ gevoel voor elke vrouw en man in onze lingeriewinkel Nachtmode � Badmode � Ondermode

Dorpsstraat 2 � 7451 BT Holten � T 0548 54 79 79

@feelwellbyhetty

waardering. Als ik mensen zie hardlopen met een shirtje van mij, ben ik daar best trots op!” En die enthousiaste klanten komen veelal uit Holten. Glenn: “Ik merk dat er in en rondom Holten veel vraag is naar de coaching die ik aanbied. Mensen denken vaak dat het duur is, maar hebben niet door hoe waardevol vitaliteit, en daarmee ook je gezondheid, is. Ook durven sommige mensen zich niet aan te melden, omdat zij denken dat GoVit alleen voor ‘echte’ sporters is. Tegen deze mensen zou ik willen zeggen: durf in contact te komen! We bieden laagdrempelige begeleiding waar voor iedereen een mouw aan te passen is. Niemand heeft een optimale gezondheid en een 10 halen is niet te doen. Ik denk dat er nog veel mensen zijn die echt winst uit leefstijlbegeleiding kunnen behalen.”

Een gezonde levensstijl

En dat is nodig in een tijd waarin mensen steeds meer binnen zitten en te weinig bewegen. Glenn licht toe: “Het voelt steeds meer als mijn missie om mensen in Holten en Rijssen te behoeden voor deze manier van leven. Ik zie mezelf wel als boegbeeld voor wat een fit leven voor je kan doen. Iemand zei laatst ook: ‘Jij bent de Arie Boomsma van Holten’.” De komst van corona heeft hem zelf ook tot inzichten gebracht. “De tijd heeft even stil gestaan. Zo heb ik zelf ook meer rust kunnen vinden en kon ik me nog meer focussen op mijn werk. Hierdoor heb ik een betere zienswijze op mijn klanten en trainingen gekregen.”

Een goede dag op de zaak Dit werk doet hij dan ook met de nodige passie en fanatisme. Dat betekent het uitbundig vieren van successen, maar ook het balen van gefaalde pogingen. “Ik ben pas echt voldaan als iedereen een goede training heeft gehad. Wanneer iedereen op zijn of haar manier progressie heeft geboekt, ben ik tevreden. Ik ga heel goed op het succes van anderen”, vertelt Glenn lachend. “Tuurlijk werkt het soms ook niet helemaal zoals je had bedacht. Dit zijn leermomenten, waar je natuurlijk ook gelijk weer nieuwe mogelijkheden uit kunt halen.”

Hallo Holten

Hij vervolgt: “Ik baal ook als iemand er met de pet naar gooit. Ik ben perfectionistisch en verwacht dat ook van de anderen. Dat kan wel eens lastig zijn, maar ik moet zeggen dat dit niet vaak gebeurt. Mensen komen tenslotte bij mij omdat ze iets willen bereiken. Zien ze hier de urgentie niet van in, dan komen ze ook niet bij mij. Ik eis veel van de mensen waar ik mee werk, maar ik zorg er dan ook voor dat ze hier veel voor terugkrijgen!”

Een kleinschalige, grootse toekomst Voor de toekomst van GoVit heeft Glenn nog genoeg plannen. Hij vertelt vol enthousiasme: “Ik wil het redelijk kleinschalig houden. Als ik ooit een hele grote sportschool begin, dan heb ik het te hoog in mijn bol gekregen! Ik wil graag klein en hecht blijven; een echte community creëren. Wel wil ik doorgroeien naar een groter pand, waar beweging, ontspanning en levensstijl samenkomen. Ook wil ik graag persoonlijke groepstrainingen blijven aanbieden en aansluitend in een soort huiskamersfeer werken aan persoonlijke ontwikkeling, groei en gezondheid.” Dat doet hij het liefst met klanten die bewust bezig zijn met hun gezondheid en zijn hulp daarbij willen inzetten. “Mensen moeten het echt willen, ze moeten wel een klik hebben met mij en mijn manier van trainen (functionele oefeningen met het hele lijf waarna je direct lekkerder in je vel zit). Een echte bodybuilder zul je bij GoVit niet worden”, lacht Glenn. “Het is het mooist als we elkaar beiden iets kunnen geven. Daarbij denk ik dat de kracht vooral schuilt in het klein blijven. Als je iedereen kent, ben je ook op de hoogte van ieders problemen en kun je hen beter van dienst zijn.”

Bewegen

Glenn gelooft in een proactieve aanpak van de gezondheid. Niet wachten tot je gezondheid begint te falen, maar starten bij de basis. “Het belangrijkste in een gezonde levensstijl is de balans tussen werken, sporten en ontspannen”, vertelt Glenn. “Voor iedereen is deze balans anders, want hun werken leefpatroon verschilt. Ik help mensen om deze balans weer terug te vinden. Wanneer voelde jij je voor het laatst echt goed? En hoe komen we terug op dat punt? Dat zijn echt hele leuke hulpvragen om samen aan te werken.”

Gezondheid 56

Hallo Holten

Hallo Klaas van Aken

Voorlopig wil hij echt nog niet stoppen

Al 34 jaar elke dag met plezier naar het werk Klaas van Aken wist al op jonge leeftijd dat hij zich, net als een groot deel van zijn familie, wilde verdiepen in de tandheelkunde. “Het is echt een goede keuze geweest.” En daarmee bedoelt hij zowel de keuze voor zijn vak als de stap om naar Holten te verhuizen. Tijdens een gezellig gesprek in zijn praktijk aan de Gaardenstraat voelen we hem eens flink aan de tand en krijgen we een kijkje in het leven van de man áchter het witte mondkapje. - Door Amber Maathuis | Fotografie Jennita Stegeman

Steeds een tandje bij Na de middelbare school ging Van Aken tandheelkunde studeren in zijn geboortestad Utrecht. Hier liep hij zijn vrouw Marion tegen het lijf. Hij studeerde voor tandarts, zij voor orthodontist. “Wij zijn afgestudeerd in een tijd dat er een overschot was aan tandartsen. Marion en ik wilden uiteindelijk graag samen een praktijk beginnen, maar het was toen vooral

Hallo Holten

kijken of je je überhaupt ergens kon vestigen. Als orthodontist behandel je vooral veel pubers, daarom zochten we naar een omgeving waar veel kinderen zijn. Holten had toen al de scholengemeenschap, dus dat was een goede reden voor ons om Utrecht achter ons te laten en hier naartoe te verhuizen. Achteraf ben ik heel blij met die keuze. Ik vind het heerlijk om buiten te zijn. De vrijheid en de natuur hier zijn geweldig en ook het dorpse vonden we meteen al heel fijn.” “Marion begon voor haarzelf en trok tijdelijk in bij de huisartsenpraktijk. Daar was op dat moment net de apotheek vertrokken. Ik zat toen nog bij tandarts Groot hier in het dorp. Ik kon van hem een paar patiënten overnemen. Nadat tandarts Steunenberg stopte, kreeg ik in korte tijd een hoop nieuwe patiënten en zocht ik een assistente.” Daarna ging het voortvarend verder voor het jonge stel. “In 1988 zijn we samen aan de Keizersweg een praktijk gestart. Op die locatie hebben we zo’n vijftien jaar gezeten tot we uit ons jasje groeiden. Vanaf daar zijn we overgestapt naar het huidige pand.

Gezondheid

eïnspireerd door zijn omgeving wist Van Aken al vroeg dat hij tandarts wilde worden. “Ik kom uit een familie met veel tandartsen. Mijn vader en mijn oom waren tandarts, mijn ene zusje is mondhygiëniste en mijn andere zusje was praktijkmanager in een tandartsenpraktijk. Vroeger zat de praktijk van mijn vader bij ons aan huis. Mijn jongste zusje moest dan overdag haar kamer uit, want dat werd de wachtkamer. De behandelkamer bevond zich ook in ons huis. Tussen de behandelingen door kwam mijn vader soms even een kopje koffie drinken. Heel huiselijk. Ik zag met hoeveel plezier hij zijn vak deed, dus dat wilde ik toen ook.”

Welkom bij Da Vinci Foodbar Begin dit jaar hebben wij onze deuren voor jullie geopend! Dagelijks staan wij voor u klaar, zodat u kunt genieten van heerlijke lunch- en dinergerechten. We bieden u een divers aanbod van huisgemaakte wereldgerechten aan. U ziet bij Da Vinci onze Italiaanse pizzabakker, Rosario, die voor u de lekkerste Italiaanse pizza’s maakt. Daarnaast bieden wij u diverse authentieke Italiaanse gerechten, Amerikaanse classics en heerlijke vis- en vleesgerechten aan. Ons assortiment heeft voor ieder wat wils, van een healthy pokebowl tot een meat burger, classic hotdog of een risotto. Ook ontvangen we u graag in onze foodbar voor een bakje koffie met vers gebak, of voor een borrel. Daarvoor bent u bij Da Vinci op het juiste adres, wij zullen u een perfect wijntje of een heerlijke cocktail serveren met een gevarieerde keuze aan borrelhapjes. Wilt u op de hoogte blijven van ons? Volg ons dan op Facebook en Instagram!

Da Vinci | Dorpsstraat 68 (BG) | 7451 BW Holten 0548 - 22 70 45 | info@davinciholten.nl | www.davinciholten.nl

Een aantal assistentes die destijds bij ons zijn begonnen, werken hier nu nog steeds. Geweldig! Ze groeien met ons en de praktijk mee en dat is fantastisch om te zien.”

Het beste van twee werelden

Aandacht en kwaliteit Die gedrevenheid zit hem niet alleen in de ingewikkelde klachten, maar juist ook bij de alledaagse behandelingen. “Ik ben mij er heel bewust van, dat wanneer mensen bij mij in de stoel gaan zitten, ze eigenlijk hun vertrouwen in mijn handen en die van het team leggen. Dit vind ik heel bijzonder. Ik wil elk gebit weer heel mooi en functioneel maken en ik probeer alles wat ik doe uit te leggen. Het is belangrijk dat mensen erop kunnen vertrouwen dat ik het goed doe. Merken dat iemand heel blij naar huis gaat, is echt een drijfveer. Dat kan natuurlijk alleen maar als je een fijn team om je heen hebt. Daar probeer ik ook echt in te investeren. Ik zie onze assistentes als de visitekaartjes van onze praktijk.” De aandacht en kwaliteit voor zowel het team als de patiënten maakt het werk soms ook lastig voor tandarts Van Aken. “Ik maak weleens mee dat iemand aangeeft dat het met zijn of haar gezondheid niet goed gaat. Ik vind het dan prettig om wat langer met mijn patiënten te kunnen praten, maar dat kan helaas niet altijd. Ondanks dat ik voor iedereen graag ruim de tijd wil nemen. Dat vind ik soms moeilijk.”

Hallo Holten

Tandarts zonder grenzen De aandacht voor zijn patiënten stopt niet bij de Nederlandse grens. Ook voor kansarme patiënten maakt Klaas van Aken graag een gaatje vrij. “Ik doe ook vrijwilligerswerk. Ik ben een paar keer naar het buitenland gereisd; naar bijvoorbeeld Kenia, Nepal en Uganda met een team van tandartsen en assistentes. Daar helpen we mensen die helemaal niks hebben. Maar ook proberen we daar kennis over te dragen. Bijvoorbeeld in Uganda waren we in een dorpje met allemaal weeskinderen. Een meisje van amper veertien jaar oud werkte daar als assistente. Zij sprak Engels en ze kon ook al het één en ander. Ze was helemaal blij om ons te helpen en wij waren blij met haar. Dat wil ik graag doen. Mensen helpen. Het was allemaal heel primitief en je werkte met de middelen die je voor handen had, maar het veertienjarige meisje stak er een heleboel van op en we konden een heel aantal lokale mensen van hun pijn af helpen. Eenmaal thuis zit er iemand in je stoel die de kleur van zijn of haar vulling of tand niet mooi vindt. Dan is het weer even schakelen, maar je zit er ook hier zo weer in.”

De toekomst Hoe ziet de toekomst van tandarts Van Aken eruit? “Komende jaren blijf ik nog met heel veel plezier in Holten aan het werk! Het is een hele goede keuze geweest om naar Holten te komen. Iedereen staat hier voor elkaar klaar. Dat is heel bijzonder. Inmiddels vragen mensen mij soms hoe lang ik nog denk door te gaan. Marion is een aantal jaren geleden gestopt met werken. Ik ben nu 61 en roep al jaren dat ik nog tien jaar doorga en dat gevoel heb ik nog steeds. Ik geniet elke dag nog enorm en ik moet er niet aan denken om te stoppen.”

Gezondheid

Elke dag weer bij mensen in hun mond kijken, gaat dat nou nooit vervelen? “In de 34 jaar dat ik werkzaam ben als tandarts, ben ik nog nooit een dag met tegenzin naar mijn werk gegaan. Als tandarts moet je handig en creatief zijn. Natuurlijk heb je te maken met gewone vullingen en veel voorkomende behandelingen, zoals tandsteen verwijderen, maar bij de ingewikkeldere dingen moet je ook creatieve oplossingen kunnen bedenken. Ik heb naast mijn eigen praktijk ook nog zo’n 25 jaar bijscholingsonderwijs georganiseerd. Mijn vader was tandarts maar vooral ook echt een wetenschapper. Hij is uiteindelijk het universitair onderwijs in gegaan. Ik heb nog college van hem gehad. Toch trok het onderwijs mij ook in zekere zin. Ik heb landelijk congressen georganiseerd voor tandartsen. Hier kwamen allerlei gastsprekers de laatste ontwikkelingen bespreken op het gebied van tandheelkunde. Zo zat ik toch heel dicht bij het vuur en bleef ik op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. Ook heb ik nog tien jaar in het Medisch Spectrum Twente (MST) gewerkt op de afdeling bijzondere tandheelkunde. Hier kwamen patiënten met vrij uitzonderlijke en diverse klachten. In een team met drie tandartsen bespraken we heel laagdrempelig de klachten en dan behandelden we de patiënt of we verwezen ze door naar de huistandarts met een behandelvoorstel. Ook dit bood mij weer een stukje verdieping in de tandheelkunde en daardoor raakte ik alleen maar meer gedreven en geboeid.”

In memoriam Janna Maats

In memoriam

Janna Maats: de stille kracht achter Café Maats

Eerder dit jaar, op 13 februari 2021, overleed Janna Maats. Met haar overlijden kwam ook een einde aan een heus tijdperk; het tijdperk van Café Maats. Janna en haar man Jan waren jarenlang de uitbaters van het welbekende café in Holten. Degenen die deze tijd hebben meegemaakt, zullen zich vast de heerlijke vogelnestjes van Janna herinneren. En missen deze ongetwijfeld nog steeds…. Hallo Holten

ie kent de hoefijzervormige bar van Café Maats niet? Het café was met recht uniek te noemen, evenals de sfeer. Het was een mooie tijd, en dat was allemaal te danken aan Janna en Jan Maats.

Met als zijn stralende middelpunt: Jan. Een fantastische gastheer, die iedereen bij binnenkomst een bijnaam gaf en ze zo aan zijn café wist te binden. Of je nou arts of putjesschepper was, bij Café Maats was iedereen welkom.

Een bijzonder huwelijk

Stille kracht

Janna werd geboren op 24 september 1929 en bracht haar jeugd door in Dijkerhoek. Op haar achttiende ontmoette ze daar dan ook de man waarmee ze later zou trouwen: Jan Maats. Op een maandagavond, want dat was Jan’s vrije avond. Hij ging op de scooter naar Dijkerhoek, zag Janna, en de rest is geschiedenis. Al ging er uiteindelijk 25 jaar verloving aan het huwelijk vooraf. Een verloving die vanwege de duur het Guiness Book of Records haalde. De bruiloft was dan ook een hele happening!

In tegenstelling tot Jan hield Janna er niet zo van om in de belangstelling te staan. Ze was een zorgzame vrouw, die zich liever op de achtergrond hield. Maar ze was er altijd. Je kon Janna dan ook alles vertellen, ze bewaarde alle geheimen. Ze bood veel stamgasten een luisterend oor. Maar na een kort praatje verdween ze snel weer naar de keuken, waar ze haar overheerlijke gerechten klaarmaakte. Speklappen, slaatjes, worstjes; noem het maar op! Janna stond de hele middag in de keuken, om zo de hongerige stamgasten tevreden te houden. En die beroemde vogelnestjes? Die maakte ze volgens haar eigen, speciale recept, waardoor ze zo lekker smaakten.

En zo’n bijzonder huwelijk moet je blijven vieren. Mét de gasten in het café, welteverstaan. Het hele café mocht bij het feest ter ere van het vijfjarig huwelijk meedrinken. En ook bij het tienjarig huwelijk vloeide de drank rijkelijk. Toen Jan en Janna 12,5 jaar waren getrouwd, zag Jan het niet zo zitten om weer een feest te geven. Maar daar wilde Janna niets van weten. “Bun ie-j bedonderd” was haar reactie. En zo geschiedde; het hele café feestte weer met hen mee.

Caféhouders in spé Het café begon in de jaren ’30 en werd gerund door de vader van Jan, die naast caféhouder ook schilder was. Achter het café stond dan ook een schuurtje met verfspullen; het verfhok. Dat schuurtje zou later door Janna worden gebruikt om de speklappen te bakken. “Anders was de keuken zo vet.” Na het overlijden van Jan senior namen Jan en Janna in 1968 het café over. Ze hebben het destijds verbouwd en de welbekende bar geplaatst, maar daarna heeft het café er altijd hetzelfde uitgezien. Dat was ook wel typisch voor Café Maats.

Hallo Holten

Eigenlijk bakte ze deze alleen op zaterdag, maar de zorgzame Janna maakte graag een uitzondering voor gasten die er op andere dagen om vroegen. Want eten stond centraal bij Janna: “Ie moet goed ettn.” In de ochtenden was het aan Janna om de boel weer schoon te maken. Ze vond dan van alles: sleutelbossen, achtergebleven jassen en zelfs eens een gebit! Dat werd later weer door zijn eigenaar, een vaste stamgast, opgehaald.

Runnen van een succes Het café was populair. Op zaterdagavond was het dan ook stampvol. Man aan man stonden er gerust 150 mensen in het kleine café. En dan werd er flink gedronken. Bier, whisky, maar ook ‘aparte’ drankjes, zoals St Raphael; dat rode spul, dat Jan dan weer groots had ingeslagen bij de leverancier, omdat het op dat moment populair was. Alleen hij kreeg het voor elkaar dat de gasten het ook dronken.

In memoriam

- Door Renske Landeweerd en Stef Meilink | Fotografie Jennita Stegeman

Om de enorme drukte bij te houden, had Jan een eenvoudig systeem bedacht. Hij hanteerde een eenheidsprijs; alle drankjes en gerechten hadden dezelfde prijs. Voor een drankje noteerde hij een rondje, voor een hapje een kruisje. Zo kon hij gemakkelijk de rekening opmaken aan het eind van de avond. Extra personeel vond Jan ook niet nodig. Af en toe sprong er een tijdje iemand bij, alleen Coen van Hoevelaak werkte tientallen jaren mee in het café. Op zijn elfde stond hij al op een kratje achter de bar. Uiteindelijk heeft hij er tot de verkoop van het café in 1997 gestaan.

In memoriam

Heer en meester

De sfeer in het café was uniek. “Je had erbij moeten zijn”, zul je horen van iedereen die Café Maats heeft gekend. En die sfeer bereikte ook mensen buiten Holten. Zo heeft Johan Cruijff nog eens gebiljart bij Maats. En toeristen die op de camping op de Holterberg verbleven en het café hadden bezocht, kwamen altijd weer terug. Dat kwam misschien ook wel door zijn vaste gezichten, Jan en Janna. Het café was hun domein. Ze gingen nooit op vakantie. Veel liever werkten ze. Janna zei ooit: “Ik kan wel 24 uur per dag gaan werken.” Want ze ervaarde het nooit als werk. Buiten het café waren ze dan ook ietwat wereldvreemd. Zo gingen Janna en Jan met Coen regelmatig

naar aandeelhoudersvergaderingen. Coen reed altijd en als ze dan aankwamen, zonder verkeerd te rijden, kwam altijd de opmerking: “God-dumme, in één keer goed!”

Een leven lang vriendschap Naast de mooie band met haar man Jan, met wie ze dag en nacht in het café doorbracht, had Janna ook nog een bijzondere vriendschap. Toos Wegstapel-Brinks kende ze al vanaf haar vijfde. Janna heeft in de oorlog zelfs een tijdje bij Toos in de kelder gewoond, omdat het daar veiliger was. De broer van Toos kwam om in de oorlog en ook haar vader en man zijn jong overleden. Bij Janna kon ze gelukkig altijd terecht. Ruim 85 jaar zijn de twee vriendinnen geweest. Lief en leed deelden ze met elkaar, evenals hun vele fietstochten door Holten. Toos mist Janna dan ook enorm.

Tot ooit, Jan In 1997 toen Jan 67 was, werd het café verkocht aan een woningstichting. Maar stoppen deed hij met pijn in het hart, hij vond het nog te leuk. Het café was zijn rijk. Negen jaar later, in 2006, overleed Jan. Een groot gemis voor Janna, want de twee waren altijd onafscheidelijk geweest. Geregeld maakte ze zijn graf schoon en sprak dan steevast de woorden: “Tot ooit, Jan.” Nu zijn ze herenigd. Janna Maats werd 91 jaar.

Hallo Holten

There is no business like family business.