Henk Ligtenberg

Tot ziens

Bij een afscheid hoort dat je even terugkijkt in de achteruitkijkspiegel, maar vooral vooruitkijkt door de voorruit. Daar zie je namelijk veel meer. Om met het eerste te beginnen, ik heb nog eens even zitten tellen… Toen ik 5 jaar geleden startte als voorzitter van de adviesraad was net editie 4 verschenen en hadden we 80 pagina’s en 30 partners. Momenteel zitten we op meer dan 100 pagina’s en 48 partners. Best een mooie ontwikkeling, toch?

Na vijf jaar als voorzitter van de adviesraad is het nu mooi geweest en draag ik het stokje over. Ik heb in de loop der jaren geleerd dat je als mens best trots mag zijn op iets waaraan je slechts een bescheiden bijdrage heb geleverd. INN’Twente is vooral de verdienste van Annet Spijkerman, Annemarie Teeken en Jan Bruins. De oprichting van een adviesraad was destijds een belangrijke en slimme zet. Een aantal keren per jaar sparren we met onze partners over de koers en invulling van het magazine en over de andere dingen die we doen. De adviesraad zorgt voor verbondenheid, draagvlak en trots en vormt daarmee de kern en het fundament van dit mooie magazine.

Trots

Over die trots wil ik nog iets kwijt. Ik ben de zoveelste die het roept, maar de cultuur in Twente kenmerkt zich nog steeds voor een deel door bescheidenheid en degelijkheid. We moeten meer durven uitdragen wie we zijn en welke parels we in huis hebben. We zijn als Tukkers zo trots als een pauw, en terecht. Maar we houden dat te veel bij ons zelf. Mijn oproep is dan ook: zet de ramen open en ga het op (inter)nationale schaal uitventen. Ook INN’twente zou hier een grotere rol in kunnen vervullen.

Omarm andere culturen

In mijn werkzame leven heb ik me beziggehouden met internationale acquisitie en handelsbevordering. Ik stond aan het roer van een mooi team binnen de ontwikkelingsmaatschappij Oost NL. Ik heb de kans gekregen veel van de wereld te zien en ben er trots op dat ik eraan heb bijgedragen tientallen internationale bedrijven hier naartoe te halen.

Als ik dan terugkwam in Twente, zag ik vaak maar weinig van diezelfde wereld terug in onze eigen regio. Nederland is één van de meest open economieën ter wereld, maar we lopen in dat opzicht toch tegen een steeds groter wordend probleem aan: het chronisch tekort aan talent. Het is in mijn ogen cruciaal dat mkb-bedrijven in Twente (de grote bedrijven doen het al) hun deuren openzetten voor buitenlands talent. In Noord-Spanje, om maar een regio te noemen, is de jeugdwerkloosheid twintig procent. En ook op andere plekken zijn er volop geschoolde mensen die best hiernaartoe willen verkassen, mits ze een leuke baan krijgen en goede huisvesting kunnen vinden voor zichzelf en hun gezin. Aan de kwaliteit van leven in ons deel van Nederland ligt het zeker niet.

Bij het vinden van buitenlandse werknemers kan het Expatcentrum van het World Trade Center (WTC) een belangrijke rol spelen. Als voorzitter van het bestuur van het WTC, waar het Expatcentrum onder valt, weet ik dat de aandacht hiervoor sterk groeit. Maak als mkb’er gebruik van de mogelijkheden. En we moeten niet te bang zijn een keer Engels te praten bij de koffieautomaat of om andere culturen te verwelkomen. Omarm dit buitenlands talent, we hebben het hard nodig. En ja, misschien moet de adviesraad van INN’twente ook eens uitbreiden met internationals, waarom niet?

De adviesraad dus. Wat een prachtige club is dat geworden. Een gezonde mix van de vier O’s en de C (van cultuur) in de regio. Houd dat niveau vast en zeg elkaar waar het op staat.

En, oh ja, ook al ben ik met pensioen, ik blijf openstaan voor een leuke uitdaging, waarbij ik mijn kennis, ervaring en netwerk kan inzetten om een maatschappelijke bijdrage te leveren. Heb je iets leuks en uitdagends? Jullie weten me te vinden.

Tot zover. Alle goeds en ongetwijfeld tot ziens, Henk Ligtenberg \