3 minute read
Elstak, Lennox en de gouden sikkel
RECENSIE
Hoe het onzichtbare, zichtbaar werd
Advertisement
Zindzi Zevenbergen, Hedy Tjin en Brian Elstak brengen ons met Lennox en de gouden sikkel een magisch verhaal over een onzichtbare ziekte en een al even onzichtbaar ziekenhuis. Volg Lennox wanneer hij zijn vader achterna gaat om hem zijn gelukshangertje, een gouden sikkel, terug te geven. In dit verhaal is niets wat het lijkt en merk je al gauw dat hoe meer je leert, des te groter jouw wereld wordt.
ELLEN ROOMS
We ontmoeten Lennox wanneer hij het wachtwoord van zijn vaders laptop probeert te kraken. Daarbij krijgt hij hulp van zijn buurmeisje Aya, een stoere meid die van de toppen van haar tenen tot de puntjes van haar haar gevuld is met gewaagde ideeën. Lennox is op zoek naar informatie over het onzichtbare ziekenhuis waar zijn vader die dag een afspraak heeft. Er wordt al een tijdje binnenshuis gefluisterd over een onzichtbare ziekte en Lennox maakt zich zorgen. Al helemaal wanneer hij later beseft dat zijn vader het gelukshangertje, dat altijd rond zijn nek hangt, thuis vergeten is. Als er één dag is waarop je een gelukshangertje nodig hebt, dan is het wel wanneer je een afspraak hebt in een ziekenhuis. Lennox is geen fan van ziekenhuizen. Hij is nog nooit in een ziekenhuis geweest maar hij weet hoe het er daar aan toegaat. Uit de films die hij heeft gezien, kon hij afleiden het er vreselijk is en de dokters er allemaal onder het bloed bijlopen. Moet zijn vader daarnaartoe? Moet híj daarnaartoe om zijn vader het hangertje terug te geven? De gedachte alleen al doet Lennox rillen. Gelukkig staat Aya klaar met een plan en wil ze zelfs met hem meegaan. Lennox wil ook graag dapper worden, misschien is dit wel waar hij dan moet beginnen. ‘Je kon dapperheid wel op je verlanglijstje zetten, maar zoiets kreeg je natuurlijk nooit cadeau. Daarom had Lennox zelf bedacht hoe hij het beste dapper kon worden: hij moest moed verzamelen. En dat betekende dat hij minder bang moest zijn. Dat lukte alleen nog niet zo goed.’ Al vanaf de eerste pagina voelde ik een diepe connectie met Lennox. Hij is een geweldig personage en het is gemakkelijk om je bij zijn verhaal betrokken te voelen. Hij spat gewoon van de pagina af. Daar helpen de illustraties zeker bij! Het hele boek is een kunstwerk. De tekeningen van Hedy Tjin en Brian Elstak lopen in elkaar over en vormen samen met de lay-out van de tekst, die soms van horizontaal naar verticaal verandert, iets nieuws, dieper en krachtiger. Het resultaat is een boek zoals ik er nog niet veel in mijn handen kreeg. Zindzi Zevenbergen doorweeft dit boek over de sikkelcelziekte met een flinke dosis magisch realisme. Jazeker, het verhaal speelt zich in onze wereld af, maar alles krijgt een magisch jasje. Zo is er een man die op een bakfiets rondrijdt waarvan de bak tot de rand (en ver daarboven) gevuld is met alles dat glimt. De man, Glimmerik genoemd, heeft een glazen oog dat hem de mogelijkheid geeft om metalen te vinden. Het onzichtbare ziekenhuis is een gebouw dat groter is vanbinnen dan het er vanbuiten uitziet. Of is er toch iets meer aan de hand? Ik vond het symbolisme hier geweldig, dat hoe meer je ergens over weet, hoe zichtbaarder het wordt. Een mooie herinnering ook dat we nooit tevreden mogen zijn met onze kennis, maar altijd honger moeten hebben naar meer. Nieuwsgierigheid is een deugd. Stop nooit met leren! Dit boek zal je alvast op een prachtige wijze meer leren over dit ene onzichtbare onderwerp.
