RIEAS E-book, No 3 by . RIEAS

ISSN: 2241-6358

RIEAS E-BOOK NO.3, JULY 2013 Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Κείμενα (2011-2013)

RIEAS (Research Papers) (In Greek)

Ο PLACEBO ΚΑΙ ΤΟ NOCEBO ΣΕ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΑΧΡΕΙΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Τα κατ εξακολούθηση λάθη, ολιγωρίες, δόλιες μεθοδεύσεις, διελκυστίνδες, σκοπιμότητες και πρωτοφανής ανικανότητα χειρισμού καταστάσεων του συστήματος διοίκησης –επί σειρά ετών και απ’ όλες τις κυβερνήσεις- με … «σάλτσα» τη διαφθορά και τη συνδιαλλαγή, έφεραν τη χώρα στην πλήρη κατάρρευση. Η κατάρρευση αυτή είναι μερικώς μόνο ορατή και όχι απολύτως αισθητή, σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας, επειδή υπάρχει ΑΚΟΜΗ λίπος στους Έλληνες. Αυτό είναι γνωστό και αποδεικνύεται εύκολα. Και φυσικά είναι γνωστό και στο «σύστημα» το οποίο ανάλογα ενεργεί. Η πλήρης και απόλυτη κατάρρευση δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη λόγω του ότι συμφέρει στους παράγοντες και δυνάμεις εκτός Ελλάδος να μην γίνει, ακόμη. Με γεγονότα κοσμογονικά που εξελίσσονται σε γειτονικές περιοχές η κατάσταση αποκτά μια περίεργη δυναμική το αποτέλεσμα της οποίας είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί. Ποιος θα πίστευε την κατάσταση που διαμορφώθηκε, σχετικά πρόσφατα, στη Λιβύη; Και βέβαια, επακολούθησαν, τα επεισόδια στη Συρία (εμφύλιος εκεί!), την Τουρκία, την Βουλγαρία και πολύ πρόσφατα –εκ νέου- στην Αίγυπτο. Τα όρια ανοχών και αντοχών – ή έστω και αποβλάκωσης – ενός λαού σχετίζονται με πολυδιάστατα χαρακτηριστικά και ιδιότητες. Κάποιο λαοί δίνουν εξαιρετικά μεγάλη σημασία σε θρησκείες και εν ονόματί τους διαπράττουν φρικαλέα εγκλήματα. Κάποιοι άλλοι λαοί δίνουν σημασία σε πολιτικά συστήματα – θεωρίες που είτε λειτουργούν αυτόνομα είτε αποκτούν εντέχνως μορφή θρησκείας. Κάποιοι άλλοι λαοί επιθυμούν να επικρατήσουν ως επικυρίαρχοι άλλων λαών είτε με οικονομική υποδούλωση είτε με άλλους αμέσους η εμμέσους τρόπους. Παραδείγματα στην ιστορία πάμπολλα. Αν λοιπόν θιγούν με έντονο τρόπο τα «πιστεύω» τους, τότε εξεγείρονται με βίαιο τρόπο και απρόβλεπτες συνέπειες. Στην Ελλάδα, τη χώρα της πλήρους διαφθοράς –με την ανοχή του συστήματος, για να βολεύονται όλοι, και της τεχνητής –μέχρι πριν λίγα χρόνια ευδαιμονίας, εξαιτίας δανεικών χρημάτων (που ο λαός θεωρεί «αγύριστα», για το οποίο δεν συμφωνούν φυσικά οι δανειστές), η κατάσταση επιτρέπει ακόμη κάποια περιθώρια χειρισμών από το σύστημα για την επιβίωσή του (του συστήματος). Υπάρχει λοιπόν ανάγκη για την επιλογή του τρόπου και των μεθόδων επιβίωσης των διαφόρων σχημάτων διακυβέρνησης. Ο τρόπος και η μέθοδος βρέθηκε, και δεν είναι τίποτε άλλο από το placebo και το nocebo που χρησιμοποιούν στην ιατρική επιστήμη.

Το placebo και το nocebo δεν είναι τίποτε άλλο από χάπια ή ενέσιμο υγρό με διάφορα χρώματα: κίτρινο, πράσινο, κόκκινο, μπλε, πορτοκαλί, ή και δίχρωμα, τρίχρωμα και άλλους συνδυασμούς Το placebo χρησιμοποιείται για να καταστείλει ανεπιθύμητα συμπτώματα, δημιουργώντας ψευδαίσθηση ίασης, οπότε έχει θετικό αποτέλεσμα. Το nocebo χρησιμοποιείται για να προκαλέσει ανεπιθύμητα συμπτώματα, δημιουργώντας ψευδαίσθηση ασθένειας, οπότε έχει πάλι θετικά αποτελέσματα για αυτό που το επιβάλλει. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Και εφαρμόζεται αποτελεσματικά χρησιμοποιώντας –το σύστημα όλων των κομμάτων και όλων των πολιτικών- διπλωματικούς και αμφίσημους όρους -επιτυχώς ή ανεπιτυχώς-, με ρητορική επάρκεια και χαλκευμένα υποστηρικτικά στοιχεία, μεγαλοποιώντας κινδύνους ώστε οι αποδέκτες των μηνυμάτων (πολίτες με νοητική επάρκεια ή ανεπάρκεια) να σκεφθούν το χειρότερο, καλλιεργώντας μίσος για να μη μπορούν (οι ψηφοφόροι) να δουν το συμφέρον τους, χρησιμοποιώντας σχήματα αποσιώπησης – παραπλάνησης –αποπλάνησης, θυσιάζοντας αδυνάτους προς όφελος ισχυρών, προφασιζόμενοι –δήθεν- την προστασία της πατρίδας από καιροσκόπους της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης. Φυσικά, όλα αυτά γίνονται με εξαιρετικά έντεχνο τρόπο και την πρόθυμη συνοδοιπορία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, για τους γνωστούς λόγους, τα οποία ως φαύλα έχουν τεθεί στην υπηρεσία των φαύλων. Η αλήθεια, όμως, δεν ειπώθηκε ποτέ στους Έλληνες. Αν λέγονταν, ωμά και απερίφραστα θα μπορούσαν να αντέξουν πολλά και δύσκολα. Αντί να είναι ένας λαός με γκρινιάρηδες και διεφθαρμένους, διαθέσιμους, πολίτες θα είχαν γίνει έντιμοι αγωνιστές για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Τώρα, οι Έλληνες, είναι πλέον μειράκια που προσπαθούν να βολευτούν με κάθε εύκολο τρόπο. Ραγιάδες ήμασταν και ραγιάδες ξαναγίναμε – αυτή τη φορά όμως η κατάσταση είναι χειρότερη. Ο Σουλτάνος ήταν περισσότερο φιλάνθρωπος. Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής,-της ΕΡΕ και της ΝΔ- κάνοντας απολογισμό του έργου του, είχε πει με πικρία: «έκανα πολλά για τον τόπο, δρόμους, ανοικοδόμηση, τους έβαλα στην ΕΟΚ… δεν κατάφερα όμως να αναπτύξω τον Έλληνα ως συνειδητοποιημένο Πολίτη…». Η κατάσταση, μέχρι που οι Έλληνες αποκτήσουν πολιτική και ηθική συνείδηση, θα παραμένει η ίδια. Εκτός κι αν το σύστημα παραβιάσει, λόγω βλακείας ή αστοχίας, κάτι που θεωρείται πολύ σπουδαίο από τις μάζες με την αγελαία νόηση. Τότε θα πρέπει να σκεφτούμε κατά πόσο αυτό που λέει ο λαός: «άμα το βλέπεις στη γειτονιά σου, περίμενέ το και στην πόρτα σου».

ΟΙ ΣΤΡΕΒΛΕΣ “ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΙΖΟΥΣΕΣ” ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ, ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΔΙΟΓΚΩΣΑΝ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ

ΚΑΙ

Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Σημείωση: Το περιεχόμενο του κειμένου αποτελούν απόψεις του συγγραφέα μόνο και δεν αντικατοπτρίζουν τις θέσεις του RIEAS. Όταν κυριαρχούν γεγονότα καταστρεπτικά για έναν λαό – έθνος, τότε είναι πολύ φυσικό να γίνονται κοσμογονικές αλλαγές στη νοοτροπία όσων χειμάζονται. Τα όσα ζούμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια –απότοκα της διαφθοράς, της ανικανότητας, της αλαζονείας δημαγωγών πολιτικών, κοινωνική δικαιοσύνη, παράλυτη δημόσια διοίκηση, κλπ.- είναι αποτέλεσμα στο να μετακινούνται οι πολίτες από θέσεις που παραδοσιακά και ιστορικά υιοθετούσαν, και μάλιστα πολλές φορές με επιμονή ηλιθίου. Στις περιπτώσεις όπου απειλείται η ύπαρξη ενός λαού τότε αναδύονται τα ορμέμφυτα σε όλο τους το δυναμικό και, όχι σπάνια, παραμερίζεται η λογική ενώ επικρατεί το συναίσθημα το οποίο εκδηλώνεται με διάφορες μορφές και με ποικίλες εντάσεις. Στην κατάσταση που βιώνουμε αντιμετωπίζουμε αδήριτες ανάγκες για: επιβίωση, ασφάλεια και προοπτικές ελπίδας για κάποια καλυτέρευση. Οι ανάγκες αυτές έχουν γίνει εξαιρετικά πιεστικές και ταυτίζονται πλέον με την ύπαρξη του ατόμου. Ταυτόχρονα, έχει δημιουργηθεί, επί σκοπώ και εκ του πονηρού, μια πομφόλυγα κακώς εννοούμενης δημοκρατίας στην οποία οι πάντες μπορούν να κάνουν τα πάντα και να είναι ευχαριστημένοι επειδή μπορούν να απολαμβάνουν μια τέτοια ελευθερία –πάντα σε βάρος του συνόλου- επειδή έχουν τη δυνατότητα να φέρονται με αυτό τον τρόπο, παραγνωρίζοντας όμως όλα τα δορυφορούμενα επιζήμια αποτελέσματα. Επιπρόσθετα η χρεωκοπία και η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος με τους θεράποντές του έχει οδηγήσει το λαό σε μία θλιβερή κατάσταση και ψάχνει να βρει από πού μπορεί να “πιαστεί”. Οι στρεβλές “αριστερές και αριστερίζουσες” αντιλήψεις, διαθέσεις και συμπεριφορές μεγάλου μέρους της παραδοσιακής αντιπολίτευσης –χωρίς ποτέ να έχει βλέψεις και δυνατότητα να κυβερνήσει- δημιούργησαν εξαιρετικά ανεπιθύμητα φαινόμενα και δυσβάστακτες, τελικά, καταστάσεις που ενόχλησαν και ενοχλούν εκείνους που θέλουν να απολαμβάνουν έναν ομαλό τρόπο ζωής. Με διάφορους βερμπαλισμούς -και πάντα εν ονόματι της Δημοκρατίας, της Ισότητας, της Ελευθερίας- δημιούργησαν μια διάθεση όπου ο κάθε ένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Έτσι φθάσαμε στο σημείο όπου οι “συνδικαλιστές –και τα παράγωγά τους”- να μην επιτρέπουν και να εμποδίζουν με κάθε τρόπο να λειτουργούν σωστά οι επιχειρήσεις και να απολαμβάνουν πρωτοφανείς προνομίες τις οποίες δεν δικαιούνταν, πάντα φυσικά με την ανοχή των πολιτικών οι οποίοι δια μέσου του κακώς εννοουμένου συνδικαλισμού προσπορίζονται ψήφους. Οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις εξαιρετικά μικρού αριθμού ατόμων να νεκρώνουν το κέντρο της πόλης. Ένας εκβιασμός δηλαδή, από ένα μικρό αριθμό που ταλαιπωρεί το σύνολο και το χρησιμοποιεί ως “μοχλό” άσκησης 4

πίεσης. Οι παράνομοι λαθρομετανάστες και οι εισβολείς κακοποιοί να απολαμβάνουν την ανοχή των πολιτικών συστημάτων και χωρίς υπάρχει πλέον ασφάλεια και έλεγχος της κατάστασης. Τα σκάνδαλα να ακολουθούν το ένα το άλλο και άλλα μεν τα προβάλλονται για ιδιοτελείς λόγους ενώ άλλα να αποκρύπτονται (για τους ίδιους λόγους και σκοπιμότητες). Ο λαϊκισμός και η ελεεινή παραπληροφόρηση έφτασαν στο ζενίθ. Το επίπεδο πολιτισμού στην Ελληνική Βουλή να είναι στο χαμηλότερο σημείο που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί. Τελικά, υποφέρουμε στο κλίμα που δημιουργήθηκε και βλέπουμε το εκπληκτικό φαινόμενο ένα κόμμα του 0,29% να αγγίζει εξαιρετικά εντυπωσιακά ποσοστά, στην κυριολεξία πρωτοφανές για τα χρονικά της Ελλάδας, με τάση αυξητική όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Και προκύπτει το ερώτημα: άλλαξαν οι Έλληνες πολιτικές επιλογές και νοοτροπία ώστε να κινηθούν με δραματικό τρόπο σε μια “κατάσταση” η οποία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη πριν κάποια χρόνια; Η απάντηση είναι, μάλλον, απλή. Οι Έλληνες δεν άλλαξαν νοοτροπία και πολιτικές ιδέες. Οι Έλληνες, από τη φύση τους, είναι ένας λαός ανυπότακτος –δεν επιθυμεί την πειθαρχία, ατίθασος, ελεύθερος –η έννοια της πολιτικής ορθοφροσύνης του είναι ξένη, περίεργα υπερήφανος και προκλητικά εγωιστικός. Βρίσκονται, όμως, σε κατάσταση απόγνωσης, βιώνουν την γενοκτονία που έγινε με το να έχουν τα παιδιά τους χωρίς εργασία και προοπτικές, αντιμετωπίζουν την εξαθλίωση σε κάθε βήμα της καθημερινής ζωής –υγεία, δημόσια διοίκηση, παιδεία, περιβάλλον, πλειστηριασμούς της περιουσίας τους, πραγματική υποδούλωση, εξοντωτικούς φόρους με πρόσχημα την ανόρθωση της χώρας, και χίλια μύρια άλλα. Πριν κάποια χρόνια, όταν η Ελλάδα δεν αντιμετώπιζε το χάος και την καταστροφή, οι σειρήνες με τις στρεβλές “αριστερές και αριστερίζουσες” αντιλήψεις, διαθέσεις και συμπεριφορές είχαν απήχηση μεγάλη. Θεωρούνταν κάποιος “αποσυνάγωγος”-σε όλους τους τομείς- αν δεν αριστέριζε κάπως! Τώρα όμως ο λαός βρίσκεται μπροστά στην αλήθεια: δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχουν προοπτικές, δεν υπάρχει τίποτε. Έτσι λοιπόν, και σύμφωνα με την παροιμία: “ο πνιγμένος και από το φίδι πιάνεται”, ο λαός οργισμένος, θυμωμένος, ταπεινωμένος, εξαθλιωμένος, αδικημένος, εκδικητικός, χάνει το μέτρο και τη λογική και στρέφεται εκεί που θέλει να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρχει η λύση στο πρόβλημα. Η Χρυσή Αυγή δεν δεσμεύεται να λέει ότι “θα βάλει τάξη” Ο Ελληνικός λαός θέλει να δει να μπαίνουν στη φυλακή οι εγκληματίες που τον έκλεψαν, να απαλλάσσεται από τους λαθρομετανάστες εγκληματίες που τον σκοτώνουν -τον βιάζουν- δεν πληρώνουν φόρο απομυζούν από το λίγο αίμα που του έχει απομείνει, θέλει να μπορεί να ζήσει έστω και με τα βασικά για την ύπαρξή του, να έχει αποδεκτά επίπεδα υγείας και παιδείας, να μην φοβάται να κυκλοφορεί στο δρόμο και να κοιμάται ήσυχος. Αυτά λοιπόν δεν τα υπόσχονται στρεβλές “αριστερές και αριστερίζουσες” αντιλήψεις, διαθέσεις και συμπεριφορές –και οι οποίες πολύ συχνά δέσμευαν κυβερνήσεις που αποδέχονταν απροθύμως τον εκβιασμό και δημιουργούν εξαιρετικά επικίνδυνες διελκυστίνδες, εξαιτίας του ότι τα θεωρούν ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά, ρατσιστικά, και 5

με υποκρισία συνεχίζουν το έργο τους. Προφανώς πιστεύουν (;) ότι “αφού δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε ας τα διαλύσουμε να αποδείξουμε ότι και άλλοι δεν μπορούν”. Ας βγάλει, λοιπόν, ο καθένας τα συμπεράσματα του και ας καταλογίσει τις ευθύνες εκεί που πρέπει.

ΠΟΣΟ ΑΣΦΑΛΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΣΤΑΘΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΜΕ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΑΜΥΝΑΣ; Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Την αφορμή για το άρθρο αυτό έδωσε μια δημοσίευση –η οποία βρήκε γενική απήχηση και προκάλεσε σάλο- με θέμα: «Eβαλαν φωτιά στην κυβέρνηση Χρηστίδης-Μαζαράκης,ο πρώην Α/ΓΕΝ Κοσμάς Χρηστίδης και ο πρώην Αρχηγός Στόλου . Μίλησαν για εθνική καταστροφή αν δεν ξεπεράσουμε την κρίση. Ανεξάρτητα από τον πολιτικό στόχο που μπορεί να έχουν οι δηλώσεις επαγγελματιών στρατιωτικών με εμπειρία, και οπωσδήποτε με μη αμφισβητούμενη την πίστη τους στην πατρίδα τους, εκείνο που έχει μέγιστη σημασία είναι οι εκτιμήσεις τους σχετικά με το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων τόσο από άποψη αποτελεσματικών συστημάτων και υποδομής, όσο και από την άποψη του ηθικού που διακατέχει το ανθρώπινο δυναμικό. Τα όσα παρατίθενται και σχολιάζονται στις δηλώσεις τους, δημιουργούν ένα εξαιρετικά ανήσυχο κλίμα αναφορικά στη δυνατότητα της χώρας να υπερασπισθεί την κυριαρχία της και τα δικαιώματά της. Εάν τα λεγόμενά των δεν είναι αληθή, τότε αυτοί που ισχυρίζονται όσα ισχυρίζονται πρέπει να δικασθούν για εσχάτη προδοσία. Εάν είναι αληθή, τότε, βρισκόμαστε στο χείλος μιας εθνικής καταστροφής. Και φυσικά, τα όσα γράφονται δεν αποτελούν κρατικό μυστικό αλλά είναι και στη διάθεση όλων εκείνων που επιβουλεύονται την ελληνική επικράτεια. Αποσπασματικά σχολιάζονται σημεία των δηλώσεων: υποβρύχια, λειτουργούν πλημμελώς επειδή οι μπαταρίες τους –ζωτική λειτουργία- δεν είναι σε κατάσταση επάρκειας. Αεροπλάνα αναχαίτισης δεν απογειώνονται –ούτε και γίνονται ασκήσεις σε βαθμό που απαιτείται- επειδή υπάρχει πρόβλημα κόστους καυσίμων. Αυτό σημαίνει ότι χώρα που έχει λόγους –κατά την άποψή της- να παραβιάζει τα σύνορα της χώρας μας, να κινείται ελεύθερα και να προκαλεί, ενώ ταυτόχρονα ταπεινώνει ένα κυρίαρχο κράτος και ενδυναμώνει το ηθικό των δικών της δυνάμεων – «ας πάμε μια βόλτα στο Αιγαίο… δεν θα σηκωθούν, δεν έχουν αρκετά καύσιμα». Εύκολα μπορεί κάποιος να εικάσει τι επίδραση έχει μια τέτοια προκλητική συμπεριφορά στο ηθικό και το αξιόμαχο της αντίπαλη πλευράς! Για χώρα η οποία δεν είναι σε θέση να υπερασπισθεί αποφασιστικά και αποτελεσματικά τα σύνορά της προκύπτει, λογικά, το συμπέρασμα - ερώτημα αν μπορεί να υφίσταται ως κυρίαρχο κράτος (;) Η αποδυναμωμένη οικονομία της Ελλάδος και η κοινωνική εξαθλίωση, κινδυνεύουν ακόμη περισσότερο με απόλυτη καταστροφή αν, στην καλύτερη περίπτωση, γίνει ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο –τουριστική περιοχή-ή το χειρότερο εάν γίνει κάποια εισβολή σε 1 ή 2 νησιά. Η θρυλούμενη εισροή τουριστών η οποία αναμένεται να αποτελέσει μια οικονομική τόνωση … πάει περίπατο. Και μετά, κατά τα γνωστά «τετελεσμένα γεγονότα», και «ο κατέχων καλώς κατέχει», αρχίζει μια περιπέτεια εις τους αιώνας των αιώνων (όπως γίνεται με το Κυπριακό). Ο Ελληνικός λαός θα ήταν περισσότερο από πρόθυμος να στερηθεί πολλά για να είναι σε θέση να αμυνθεί αποτελεσματικά. Αυτό βέβαια αν του το έλεγαν με το σωστό τρόπο, και λέγοντας όλη την αλήθεια, αξιόπιστοι πολιτικοί απ΄ όλους τους πολιτικούς χώρους. Αυτό δεν έχει γίνει και προβλέπουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει αν δεν έχουμε γεγονότα. Αλλά 7

και τότε, πάλι, θα είναι λόγια μασημένα και εντέχνως φτιαγμένα για να αποφευχθούν προσωπικές ευθύνες (δηλαδή θα φταίνε άλλοι και όχι αυτοί που πραγματικά είναι υπεύθυνοι). Απεναντίας, ο Ελληνικός λαός στερείται, πλέον, τα πάντα για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα όχι Ελλήνων τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την τόνωση της εθνικής άμυνας – τουναντίον, ότι γίνεται, καταλήγει δραματικά σε βάρος της άμυνας της χώρας. Ταυτόχρονα, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι στο υψηλό φρόνημα των μαχητών συμβάλλει εξαιρετικά πολύ και το φρόνημα του απλού πολίτη –του λαού. Αλλά πόσο υψηλό φρόνημα και ηθικό μπορεί να διακατέχει έναν λαό όταν –σύμφωνα με στοιχεία του UNICE F, 359.000 παιδιά λιμοκτονούν ; Όταν ο αριθμός των αυτοκτονιών –λόγω των συνθηκών που επικρατούν- είναι εξαιρετικά υψηλός; οταν ο απίθανα μεγάλος αριθμός των παρανόμων εισβολέων στη χώρα –εν δυνάμει εγκληματίες τους οποίους υποστηρίζουν και υποθάλπουν πολιτικά κόμματα, με τρόπο προκλητικό, στο όνομα της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού! - έχουν τη δυνατότητα να διαπράξουν αυτά που έγιναν πολύ πρόσφατα στη Σουηδία; Η Ελληνική Δημοκρατία με το καθεστώς των πραγμάτων που επικρατεί, κυρίως στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, δεν δίνει εικόνα ασφαλούς καταστάσεως. Είμαστε θύματα μαθητευομένων ή και αποτυχημένων μάγων-πολιτικών με προσωπικές – κρυμμένες ατζέντες και της απάθειας του ίδιου του λαού ο οποίος –καθ ομολογία των ξένων- κατέστη άνευρος και δεν αντιδρά πλέον λόγω της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσής του (θυμίζει το βιβλικό «ως πρόβατον επί σφαγήν»). Κάπως έτσι, με τέτοιες συνθήκες, -βλέπε εκτιμήσεις σύμφωνα με την ΑΟΝ, οι κίνδυνοι που μετρήθηκαν και αναλύθηκαν ήταν: της τρομοκρατίας και του σαμποτάζ, απεργιών, πολιτικών διαμαχών, κακόβουλων καταστροφών ιδιωτικής περιουσίας, ο κίνδυνος εξέγερσης, ανταρσίας, πραξικοπήματος, και ο κίνδυνος εμφυλίου πολέμου προκαλούνται – σύμφωνα με τα όσα μας διδάσκει η ιστορία- οι εκτροπές και τα καταραμένα παρατράγουδα.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ (?) ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟ 2013 Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Η ιστορία μας διδάσκει –καλύτερα από κάθε τι- ότι οι τυραννίδες (πολιτικά ή θεοκρατικά σχήματα διακυβέρνησης όπως δικτατορίες, απολυταρχικά καθεστώτα, κομμουνισμός, φασισμός, ναζισμός, μοναρχίες, κλπ.), σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις εποχές, είχαν ως κύρια επιδίωξή τους την απαγόρευση και την καταστολή της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Προφανώς, πίστευαν –και πιστεύουν ακόμη και σήμερα- ότι οι ιδέες είναι περισσότερο απειλητικές και αποτελεσματικές από τα όπλα σε μια κατά μέτωπο ή και με άλλο τρόπο αντιπαράθεση του λαού με την αρχή εξουσίας. Στην Ελλάδα έχουμε μνήμη εφιαλτικών καταστάσεων εξαιτίας έκφρασης ιδεών και αντιλήψεων οι οποίες ήταν αντίθετες στις προτιμήσεις και τις επιλογές των κυβερνώντων τόσο από ό,σα ακολούθησαν τον εμφύλιο πόλεμο, όσο και κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας των επίορκων συνταγματαρχών. Οι διώξεις ήταν απηνείς, με εκτελέσεις, δολοφονίες, φρικτούς βασανισμούς, εξορίες, περιορισμούς στην εργασία και σε ελευθερία κινήσεων τόσο αυτών που μίλησαν όσο και για τα μέλη του συγγενικού ή φιλικού τους περιβάλλοντος. Ο απόηχος και οι συνέπειες εκείνων των πρακτικών είναι ακόμη νωπές και δικαιολογούν, ως ένα σημείο, την αντιπάθεια των επιγόνων αυτών που υπέφεραν, αναφορικά στα σώματα ασφαλείας τα οποία είχαν την ευθύνη για την εφαρμογή των μέτρων καταπίεσης και κατατρεγμού. Κάποια στιγμή τα πράγματα στην Ελλάδα άλλαξαν και οι Έλληνες ένοιωσαν τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος να πεις αυτά που αισθάνεσαι και να μην υπάρχει ανάγκη για αυτολογοκρισία. Φυσικό ήταν, βέβαια, μετά από τόσα χρόνια καταπίεσης, τα πράγματα να ξεπεράσουν τα όρια της λογικής και η ελευθερία της έκφρασης να πάρει τη μορφή ύβρεως με πρωταγωνιστές τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία στην προσπάθειά τους να κερδίσουν όσο γίνεται μεγαλύτερο κοινό έχασαν το μέτρο και εξελίχθηκαν σε μέσα μαζικής αποπλάνησης, παραπληροφόρησης και κατασυκοφάντησης αντιπάλων, ενώ ταυτόχρονα πρόβαλλαν με τρόπο ανέντιμο εκείνους που τους πρόσφεραν «αντίδωρο». Στις μέρες μας η πατρίδα μας βρίσκεται σε ένα ελεεινό σημείο ξεπεσμού από κάθε άποψη. Υπάρχει ένα κοινοβούλιο για το οποίο οι ίδιοι οι μετέχοντες σ’ αυτό δεν λένε και τα καλύτερα, δα, λόγια. Όσοι βρίσκονται έξω από αυτό λένε τα γνωστά τα οποία δεν επαναλαμβάνουμε για να μην χαρακτηρισθούμε χυδαίοι. Ο λαός βρίσκεται, όπως λένε ξένες πηγές, στα πρόθυρα εξέγερσης –και διερωτώνται γιατί δεν έγινε ακόμη-, το κράτος έχει διαλυθεί, η διαφθορά χαρακτηρίζει τη χώρα ως παγκόσμιο πρωταθλητή, τα μέτρα που υιοθετεί το κυβερνητικό μόρφωμα είναι εξοντωτικά, η ανεργία καλπάζει, τα συνδικάτα και οι συντεχνίες οργιάζουν απάνθρωπα, όσοι έχουν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν τη χώρα το κάνουν, και η Ελληνική επικράτεια βρίσκεται στο έλεος ενός τρομακτικά μεγάλου αριθμού παρανόμων εισβολέων – τους χαρακτηρίζουν … «μετανάστες»!- οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους, διαμετρικά αντίθετους στην Ελληνική παράδοση και ιστορία, με διαφορετικές αξίες ακόμη και για την ανθρώπινη ζωή και τα εγκλήματα που απειλούν την κοινωνία και τον καθημερινό βίο των Ελλήνων. Στο όνομα λοιπόν των αξιών της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού είχαμε την πρόσφατη προσπάθεια των κυβερνώντων να ψηφισθεί ένας νόμος ο οποίος δεν έχει καμιά διαφορά 9

από νόμους και τακτικές που επιβλήθηκαν στο παρελθόν από τα συστήματα που αναφερθήκαμε στην πρώτη παράγραφο. Επινοήθηκε ένα «εργαλείο» το οποίο θα αναγκάσει τους Έλληνες –με πρωτοφανείς ποινές, εκδίκηση και τιμωρία- να μη μπορούν να σχολιάσουν τα ό,σα σκέπτονται για αυτούς που τους απειλούν! Και αυτό γίνεται για την αντιμετώπιση, λένε, του «ρατσισμού και της ξενοφοβίας»! Δηλαδή, με απλά λόγια λένε «δεν επιτρέπεται, και τιμωρείται αυστηρά, αν μιλήσετε εναντίο αυτού που σας σκοτώνει, σας βιάζει, σας κλέβει, σας κάνει να φοβάστε 24 ώρες το εικοσιτετράωρο». Αυτός είναι ο νόμος που θα ψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων για τους Έλληνες υποτελείς στους ξένους παρανόμους. Όμως, αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Κατά βάθος υπάρχουν άλλες σκοπιμότητες και ο νόμος γίνεται για να αποτελέσει έναν κυματοθραύστη σε επερχόμενες καταστάσεις. Κάποιοι επιθυμούν κάποιους έξω από το παιγνίδι διότι τους αξιολογούν σαν απειλητικούς και διογκούμενους αντιπάλους. Το να κλείσεις όμως το στόμα κάποιου δεν σημαίνει ότι τον έχεις πείσει! Το νομοσχέδιο στη σύλληψή του είναι αίσχιστο και μπορεί να έχει απίθανες επιπτώσεις. Για παράδειγμα: αν κάποιος καταδικαστεί από τα δικαστήρια της χώρας για ένα ειδεχθές έγκλημα –από αυτά που συνήθως γίνονται- και είναι Αλβανός και κάποιος πει ότι «κοίτα τον κακούργο Αλβανό», τότε ο νόμος θα τον κυνηγήσει επειδή στράφηκε εναντίον σε ξένο (ξενοφοβία, ρατσισμός, κλπ.) και επειδή το σχόλιό του μπορεί να καλλιεργήσει αρνητική διάθεση για τους Αλβανούς, ή οποιαδήποτε άλλη φυλή ή εθνικότητα στην οποία ανήκει ο εγκληματίας, και ανάλογες πράξεις διωγμού! Τόσο εύκολο, τόσο βολικό και ένα διαβόητο πας-παρτού φτιαγμένο από ειδικούς. Για την τεχνουργία του εξαμβλώματος –προς απονομή δικαιοσύνης- συντάχθηκαν και συνέπραξαν τρείς αντίρροπες, αλλά ομόθρονες , δυνάμεις. Το μόρφωμα που κυβερνά τη χώρα και οι οποίες –συνιστώσες, αλλά όχι συνισταμένη- πιστεύουν ότι από κοινού απειλούνται από το πώς διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό. Είχαν λόγους να ομονοήσουν σε αυτήν την πράξη ενώ, για παράδειγμα, δεν συμφωνούσαν στην πάταξη της διαφθοράς και της απεμπόλησης επιόρκων! Προφανώς, όλα γίνονται για το πολιτικό συμφέρον και την διατήρησή τους στην εξουσία. Υπήρξαν όμως αντίθετες απόψεις από τα δύο συστημικά κόμματα της «άκρατης» και «κεκραμένης» αριστεράς, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί διατείνονται ότι είναι αντίθετοι στην επιβολή νόμων που εμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και εναντιώνουν λόγο στο επιχειρούμενο εγχείρημα. Φυσικά δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι προθέσεις τους είναι «εκ του αγαθού» διότι η προέλευσή τους –ας μην ξεχνούμε τον Στάλιν- κάθε άλλο μπορεί να πείσει εκτός του ότι κόπτονται για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Μάλλον θέλουν να προσελκύσουν τους αριστερίζοντες διανοούμενους. Αυτά τα λίγα, απλά και χωρίς διάθεση φιλοσοφίας. Εκείνο, όμως, που έχει μεγάλη σημασία είναι όχι ο νόμος αυτός καθαυτός, που κάποια στιγμή θα φύγει από τη μέση μαζί με τους γεννήτορές του, και που θα ακολουθεί σαν ρετσινιά αυτούς που τον έφτιαξαν –και όταν ακόμη φύγουν από αυτή τη ζωή. Μεγάλη σημασία έχει η «στάση», η διάθεση και οι προθέσεις αυτών που έχουν τη δυνατότητα να νομοθετούν πράγματα άσχημα και απεχθή. Είναι σημείο των καιρών. Για τις αυτοκτονίες –πρόσφατη η αυτοκτονία του υπολοχαγού και η καταπληκτική αξιοπρεπής αποχαιρετιστήριος επιστολή - διαθήκη στους πολιτικούςκανένας λόγος. Για την ανεργία και τη φτώχεια που αποτελούν εθνική γενοκτονία, κανένας 10

λόγος. Για την ανασφάλεια και το έγκλημα στην καθημερινή ζωή κανένας λόγος. Όμως, θέλουν να βάλουν Φιμωτρο στον κόσμο. Αν το πετύχουν θα είναι η αρχή και για άλλα, χειρότερα, δεινά. Σημείωση του αρθρογράφου: Ίσως δεν μας δοθεί ξανά η δυνατότητα να ξαναγράψουμε κείμενα με αυτό τον τρόπο – το φίμωτρο είναι ήδη

Η «ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ» ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΠΟΘΗΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Ο συντάκτης του άρθρου –λόγω του περιεχομένου- κρίνει απαραίτητο να δηλώσει ότι δεν ανήκει σε καμία πολιτική παράταξη/ κόμμα ούτε και έχει σκοπό να προβάλλει θέσεις πολιτικές. Πριν από την Ανάσταση προηγείται ο Θάνατος. Η Ανάσταση είναι η μετάβαση από μία κατάσταση σε κάποιαν άλλη. Είναι η μετάσταση από τη φθορά στην ύπαρξη. Το Ελληνικό κράτος/ έθνος περιήλθε σε κατάσταση «τεθνεώτος» -οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά- εδώ και αρκετά χρόνια και αυτό ήταν φυσικό αποτέλεσμα των χειρισμών των διαφόρων πολιτικών συστημάτων τα οποία «κυβέρνησαν» τη χώρα όπως, επίσης, και της αντιπολιτεύσεως. Αίτιον, η νοοτροπία, το ήθος, ο νεποτισμός, η υποκρισία, η αλαζονεία, οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά, οι προσωπικές επιδιώξεις, και η έλλειψη αγάπης και πίστης στην πατρίδα. Θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει την ανικανότητα, αλλά ταυτόχρονα θα έπρεπε να τονίσει και την ικανότητα –και το αδίστακτο- για προσωπικά οφέλη. Αιτιατό, η ελεεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα με ανοικτά πολλά μέτωπα χωρίς να είναι ορατή μια βελτίωση, εκτός κάποιων σημαντικών προόδων οι οποίες έγιναν μετά τις ισχυρές πιέσεις έξωθεν αλλά και κάποιων εγχωρίων γεγονότων. Όμως είναι στην ανθρώπινη φύση η ελπίδα και ο αγώνας για την Ανάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι θρησκείες –στα «εργαλεία» τους για το χειρισμό των μαζών- συμπεριλαμβάνουν την Ανάσταση. Χρειάζονται όμως να πραγματωθούν και να συνεργήσουν με τρόπο αρμονικό οι προϋποθέσεις και οι παράγοντες για την Ανάσταση. Μια Ανάσταση θα μπορούσε να γίνει αν είχαμε: Ένα ισχυρό κυβερνητικό σχήμα, στην κυριολεξία ομοούσιο και αδιαίρετο, και όχι ένα μόρφωμα από αντίρροπες ιδεοληψίες οι οποίες προσωρινά ομονοούν για το «θεαθήναι τοις ανθρώποις», ενώ έχουν ύστερες βλέψεις και δόλιες σκοπιμότητες. Έναν «Ηγέτη» με προσωπικότητα και ικανότητες που να χαρακτηρίζονται από δυναμισμό και δυνατότητες επιβολής στους συνεργάτες του. Θυμηθείτε, για παράδειγμα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (όχι τον πρόσφατο, αλλά τον εκλιπόντα, ή τον Ανδρέα Παπανδρέου). Κανείς από τους συνεργάτες τους δεν τολμούσε «να κάνει του κεφαλιού του». Αυτό είναι απαραίτητο διότι οι μάζες εντάσσονται πάντα στην προσωπικότητα που εκχέει δυναμισμό επειδή όλοι θέλουν έναν ικανό αρχηγό. Μια τακτοποίηση των προκλητικών κοινωνικών φαινομένων που αποτελούν απειλή και μέγιστο κίνδυνο για την κοινωνία. Δεν είναι δυνατό να υπάρχουν στην Ελλάδα το 2014 – εκτιμήσεις επισήμων πηγών- 2.142.348 μετανάστες από τους οποίους οι 1.219.038 να είναι παράνομοι! Ιδού ο λόγος για την θεαματική αύξηση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής, η οποία υπόσχεται διευθέτηση του ζητήματος, (πρόσφατες δημοσκοπήσεις το εκτιμούν σε 14%, και ότι είναι η μόνη που μπορεί να αντιμετωπίσει τη διαφθορά και να τιμωρήσει 12

πραγματικά!) ενώ ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ (με 6%) προσπαθεί να την χαρακτηρίσει παράνομο κόμμα! Δηλαδή οι περίπου 1.000.000 ψηφοφόροι της θα είναι παράνομοι!). Αμείλικτη και άμεση τιμωρία των διαφθαρμένων πολιτικών και όλων όσων εγκληματούν σε βάρος του δημοσίου – της περιουσίας του λαού- με συνοπτικές διαδικασίες. Βλέπετε, έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια και να φθάσει ο κόμπος στο χτένι για να πει στη φυλακή ο παρ’ ολίγον πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πιθανότατα πρωθυπουργός της χώρας. Φαντασθείτε τι θα έκανε σαν Πρωθυπουργός! Ένα σύστημα όπου τα παιδιά μας να μαθαίνουν γράμματα και όχι πώς να γίνονται πολιτικά απαρατσίκ. Ένα συνδικαλισμό υγιή και όχι συντεχνίες και ακαδημίες απατεώνων που απομυζούν αίμα ακόμη και από τους νεκρούς σα διψασμένοι βρικόλακες. Μια εκκλησία της οποίας οι εκπρόσωποι θα είχαν λόγο αντί να καμαρώνουν βουβοί στα χρυσοστόλιστα άμφιά τους και την εξίσου εντυπωσιακή υποκρισία τους. Μια δημοκρατία η οποία να είναι πραγματική δημοκρατία και όχι επίφαση. Μια δημοκρατία που θα σέβεται τους πολίτες της και θα λειτουργεί δυναμικά και αποφασιστικά και να μην φοβάται αν θα της προσάψουν «ξενοφοβίες» και άλλα σαχλά αριστερά. Μια δημοκρατία που θα εφαρμόζει γρήγορα τους νόμους και όχι να βρίσκει καταφύγιο σε παραθυράκια των νόμων με τεχνικές –ή και τεχνητές- λεπτομέρειες. Μια δημοκρατία όπου η Δικαιοσύνη θα είναι πανίσχυρη, αυτόνομη και αυτοδύναμη, και δεν θα είναι «υποτακτική» στους πολιτικούς. Μια δημοκρατία όπου ο παράνομος θα φοβάται το νόμο, ο οποίος θα πρέπει να είναι ίσος προς όλους, και όχι τα σώματα ασφαλείας τους παρανόμους και να αναγκάζονται να τους προστατεύουν! Μια δημοκρατία όπου οι λειτουργοί –επίσημοι ή και όχι- θα είναι ευπρεπείς και «καθώς πρέπει από κάθε άποψη» συναισθανόμενοι την υψηλή αποστολή τους. Δεν ξεχνούμε τα πρόσφατα ρεζιλίκια τόσο στη Βουλή όσο και στις διάφορες εξεταστικές επιτροπές. ‘Όταν αυτοί οι άνθρωποι κάνουν αυτά που κάνουν στα φανερά, φαντασθείτε τι έχουν κάνει και τι κάνουν στα κρυφά! Εισπράττουν όμως πολύ καλές αμοιβές και απολαμβάνουν πολλές προνομίες για τα καραγκιοζιλίκια τους! Και, στο τέλος, αλλά πολύ σημαντικό, ΜΜΕ που να μην τους επιτρέπεται να αποβλακώνουν, να αποπλανούν και να εκμαυλίζουν τον λαό. Δεν είναι στις αξίες της δημοκρατίας να επιτρέπει, χάριν ελευθερίας του λόγου και διακίνησης των ιδεών, να δημιουργούν νοητικά ζόμπι και αθλίους πολίτες. Και Ένα λαό που πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσει τη δύναμη του και το ότι αυτός αποφασίζει για την τύχη και το μέλλον του- το δικό του και των επερχομένων γενεών. ‘Ένα λαό ο οποίο δεν θα ξεχνά το περίφημο «τοιούτοις υμίν, τοιούτος εμπρέπει αρχιερεύς». Όλα αυτά, και αρκετά άλλα, θα μπορούσαν να συμβάλουν στην Ανάσταση του Κράτους και του Έθνους, σε ένα καλύτερο αύριο, σε μια αξιοπρέπεια, σε έναν αυτοσεβασμό. Αν δεν καταφέρουμε να συνταχθούμε σε αυτές τις επιταγές, τότε είναι περισσότερο από βέβαιο ότι τα επερχόμενα σχήματα διακυβέρνησης της χώρας θα προέρχονται από το χώρο των άκρων με απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι ενδεχόμενο το γεγονός της ανόδου της Χρυσής Αυγής να προκύψει με μία παρόμοια καταφυγή για προστασία στον …μισητό

Τόμσεν και τους δικούς του, επειδή ανάγκασαν το σύστημα να ασχοληθεί με τη διαφθορά και την τακτοποίηση τόσων εγκληματικών αδιαφοριών σε πολλά θέματα του βίου μας. Υπάρχει ελπίδα για Ανάσταση αρκεί ο λαός μας να μην ξεχάσει τα όσα υφίσταται – σαν τις γυναίκες που ξεχνούν τους πόνους μετά τη γέννα- την κρίσιμη ώρα στις επόμενες εκλογές.

Η «ΘΕΟΛΟΓΙΑ»ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) «Ακόμη και όταν αυτοί πεθάνουν οι πράξεις τους θα συνεχίζουν να κάνουν κακό» Ο σύγχρονος κόσμος έχει παραδοθεί (κατέστη υπόδουλος και υποτελής) στην «Θεολογία των αριθμών», της οποίας αρχιερείς είναι μονοδιάστατοι και μονοτμηματικά διαστροφικοί οικονομολόγοι που καθαγιάζουν τα αποτελέσματα των αποφάσεών και των επιδιώξεών τους μόνον εφόσον προκύπτουν τα νούμερα που επιθυμούν. Το «αποτέλεσμα/αριθμός» κατέλαβε τη θέση και την υπόσταση μιας αμείλικτης και ανικανοποίητης θεότητας και παραγκωνίζει, με τρόπο δογματικό και χάριν της λατρείας και του δοξασμού της, όλες τις παράπλευρες απώλειες που προκύπτουν από την επικράτησή της. Στο αγώνα αυτό, για απόλυτη επικράτηση, απεμπολούνται και αγνοούνται με τρόπο αλαζονικό και απάνθρωπο οι βασικές αξίες και ανάγκες του συνόλου, σχεδόν, των ανθρώπων και υπάρχουν αμέτρητα θύματα και απώλειες κάθε μορφής. Το σύστημα αυτό, η θεολογία των αριθμών, διαθέτει διεθνείς ιεραρχίες λειτουργών σε όλα τα επίπεδα. Στις ιεραρχίες αυτές εντάσσονται, κατά περίπτωση, ικανά και ανίκανα στελέχη είτε λόγω συμφερόντων –κυρίως-, είτε λόγω ιδιάζουσας ηθικής τοποθετήσεως, είτε και για άλλους λόγους, τα οποία αποτελούν την λευιτική τάξη ενός σακατεμένου καπιταλισμού ο οποίος στρέφεται ενάντια σε μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας και ο οποίος στο τέλος καταλήγει, ως χωλός, και ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό λόγω της αμετακίνητης προσήλωσής του στην θεολογία των αριθμών και μόνο. Σημειωτέον δε, ότι σε κάποιες περιπτώσεις κάνουν επιλεκτική εκλογή από σπαράγματα της αρχαίας ελληνικής παιδείας και πολιτισμού, προκειμένου να προσδώσουν επιφανειακή εγκυρότητα στις απόψεις τους και να παρουσιάσουν ένα επίπεδο πολιτισμού που δεν έχουν και δεν πρόκειται να αποκτήσουν ως γενεσιουργό αιτία ανθρωπισμού. Για κάποιους ισχυρούς, για παράδειγμα, 2.000.000 χαμένες ανθρώπινες ζωές δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε. Είναι μια μικρή θυσία στον Μολώχ του κέρδους. Τα εν δυνάμει κυβερνητικά σχήματα στη χώρα μας, είτε ως αυτούσια είτε ως «κοκταίλ» διαφόρων συνταγών με φίλια ή και «κατά σύμπραξη φίλια συστατικά», έχουν ασπασθεί και έχουν προσχωρήσει με τον φανατισμό και την αδιαλλαξίας νεοφύτου στη νέα θρησκεία απορρίπτοντας τις ανθρωπιστικές αξίες της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και των αξιών της για τον Άνθρωπο. Αυτή η στάση και οι σχετιζόμενες συμπεριφορές έχουν δημιουργήσει καταστρεπτικές συνέπειες για το Έθνος. Η κοινωνική υφή του κράτους –παρά το γεγονός, «καθεστώς», ότι ως επίσημη και διδασκομένη θρησκεία είναι ο Χριστιανισμός- έχει διαβρωθεί και το ενδιαφέρον για το ατομικό συμφέρον του ατόμου, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, αποτελεί πλέον το κύριο χαρακτηριστικό ηθικής του σύγχρονου Έλληνα. Το αποτέλεσμα είναι ο κατακερματισμός του Έθνους ως σύνολο. Δηλαδή με απλά λόγια «η κοινότητα των πολιτών δεν ενδιαφέρεται για τους επιμέρους πολίτες που την αποτελούν, αλλά και ούτε τα μέλη της ως μονάδες ενδιαφέρονται για την κοινότητα». Αυτό το γεγονός αποτελεί από μόνο του τον διαλυτικό παράγοντα του Ελληνικού Έθνους.

Στην Ελλάδα η θεολογία των αριθμών έχει αποτελέσματα τα οποία μπορούν να συγκριθούν με γενοκτονία του Έθνους. Ίσως τα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας, ο πρώτος και δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε δεν επέφεραν τόσο καταστρεπτικέ αποτελέσματα στην εθνική μας υπόσταση. Οι 350.000 εκτρώσεις κάθε χρόνο, εξ αιτίας της οικονομικής συμφοράς, σε ένα Έθνος με σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας, η αποχώρηση/μετανάστευση νέων επιστημόνων, και οι περισσότερες από 4.000 αυτοκτονίες, μαζί με την επέλαση παρανόμων εισβολέων εν δυνάμει κακοποιών στοιχείων σε περίπτωση κοινωνικών αναταραχών αποτελούν τον καταλύτη του Έθνους. Οι νεώτερες γενιές αποπλανούνται στα κομματικά εκμαυλιστήρια και απολαμβάνουν, ακόμη, υλικά αγαθά που απέκτησαν οι φοροφυγάδες γονείς ενώ «διαπαιδαγωγούνται» διασκεδάζοντες σε αμφιβόλου ποιότητας σχήματα και δραστηριότητες που νέμονται «μεγαλέμποροι της τέχνης και του πολιτισμού» έχοντας αποκτήσει προνομίες από ένα σύστημα που τους χρειάζεται και τους χρησιμοποιεί κατάλληλα. Επίσης το ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει αποδεχτεί, ασκώντας μόνο λεκτική κριτική και αντίσταση, το ρόλο του «ως πρόβατον επί σφαγή» είναι και αυτό στοιχείο που συνεπικουρεί στη διαδικασία της διάλυσης του Έθνους, δεδομένου ότι ουσιαστική αντίδραση για τις συμπεριφορές των απειλών δεν υπάρχει. Αξίζει τον κόπο να αναφερθούμε στο παράδειγμα –διαχρονικό στην ιστορία- των Εβραίων. Η Εβραϊκή ηθική και δομή της κοινωνίας απαιτούσε, και μάλιστα με αυστηρό και σκληρό τρόπο, το άτομο/μέλος της κοινότητας να ενδιαφέρεται ενεργά για το καλό της κοινότητας και η κοινότητα να προστατεύει αποτελεσματικά τα μέλη της». Η στάση αυτή συνεχίζεται ακόμη και σήμερα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Ισραήλ συνεχίζει να υπάρχει σαν Έθνος παρά τους απηνείς διωγμούς και τις γενοκτονίες που έχουν υποστεί ανά τους αιώνες. Στην Ελλάδα δεν βρέθηκαν άνθρωποι ικανοί, είτε από τον πολιτικό, τον στρατιωτικό ή και θρησκευτικό χώρο και «σύστημα», να αναλάβουν το ρόλο του Εθνάρχη και να εγκαταστήσουν ένα μηχανισμό ο οποίος να έχει συνέπεια και συνέχεια. Αν υπήρξαν κάποιες φευγαλέες, και πρόσκαιρες περιπτώσεις, αυτές εξατμίσθηκαν άδοξα όταν οι γεννήτορές τους ολοκλήρωναν τη φυσική τους παρουσία στον κόσμο. Τελικά και σαν συμπέρασμα: αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, σαν Έθνος, βρίσκεται σε σοβαρότατη κρίση εθνικής ταυτότητας και υπόστασης. Ο πολιτικός κόσμος της χώρας, απαξιωμένος και συνεχώς απαξιούμενος λόγω των συμπεριφορών του, και εξαιτίας αυτών που θα έπρεπε να κάνει και δεν κάνει καθώς και εκείνων που δεν θα έπρεπε να κάνει και τα κάνει, δημιουργεί μια μεγάλη απειλή για την εθνική υπόσταση και ταυτότητα των Ελλήνων. Κάποια στιγμή –το πότε άγνωστο και ίσως πολύ μακρινό- τα οικονομικά της χώρας θα αποκατασταθούν κάπως. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι θα αποκατασταθεί και θα αναστηλωθεί το Έθνος.

Τότε το Έθνος θα είναι εξαιρετικά αδύναμο να εξασφαλίζει την ύπαρξή του και να αντιστέκεται σε επιβουλές κάθε μορφής. Η σημαία θα υπάρχει για λόγους ιστορικούς και ο γεωγραφικός χώρος θα αποτελεί και αυτός ιστορικό πινάκιο για μελέτες σχετικά με το ένδοξο παρελθόν ανάξιων επιγόνων λαμπρών προσωπικοτήτων, οι οποίοι αποξενώθηκαν και απεμπόλησαν -οι επίγονοι- τα ιδανικά των προγόνων τους. Στο τέλος το Ελληνικό Έθνος θα καταλήξει να εκπροσωπείται, ως αμιγώς Ελληνικό Έθνος με τις διαχρονικές και παγκόσμιες αξίες του, από τις Ελληνικές Κοινότητες του εξωτερικού – «σ΄ άλλη γη, σ΄ άλλα μέρη» και με άλλες προοπτικές!

ΑΤΟΝΑ ΠΡΟΔΡΟΜΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΤΑΡΑΧΩΝ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Σε κάποιες πόλεις της χώρας έγιναν κατά την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου επεισόδια ανάμεσα σε οπαδούς πολιτικών κομμάτων διαμετρικά αντιθέτων τοποθετήσεων και προσεγγίσεων. Στην πρωτεύουσα δεν έγινε σχεδόν τίποτε και αυτό επειδή εφαρμόσθηκε ένα πρωτοφανές σχέδιο περιφρούρησης το οποίο θα μπορούσαν να είχαν σχεδιάσει και υλοποιήσει μόνον δυνάμεις κατοχής σε μια χώρα της οποίας ο πληθυσμός απειλεί το σύστημα. Τα τιμώμενα πρόσωπα –πολιτικοί- τιμήθηκαν δεοντοπρεπώς και εκ του ασφαλούς. Οι επίσημοι δεν λοιδορήθηκαν, δεν υβρίσθηκαν, δεν έγιναν αποδέκτες ασέμνων χειρονομιών, ούτε και άκουσαν τα «εξ αμάξης». Αν όμως δεν υπήρχαν τα μέτρα προστασίας, από τον εξευτελισμό, τότε ίσως τα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν στην επαρχία να είχαν μεγάλες διαστάσεις στην πρωτεύουσα. Με αφορμή λοιπόν τα όσα έγιναν, και τα όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει υπό διαφορετικές συνθήκες, προκύπτουν κάποια σχόλια ως πιθανολογούμενα γεγονότα. Για αρκετά χρόνια είχαμε ησυχάσει από πολιτικές διακρίσεις και το εμφυλιοπολεμικό πνεύμα το οποίο ταλαιπώρησε την χώρα σε πολλά και για πολλά χρόνια. Τώρα, με την κατάσταση που επικρατεί γενικά, φαίνεται ότι ξυπνάει το μίσος για αδελφό προς αδελφό και ίσως βρεθούμε σε μέρες που θα θέλαμε να αποφύγουμε. Η οικονομική κατάσταση μεγάλου μέρους των πολιτών της χώρας βρίσκεται σε αισχρό σημείο και αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο ότι καταλήγει στην εξαθλίωση και την εξαχρείωση του κόσμου. Το πολιτικό σύστημα αναξιόπιστο, διεφθαρμένο και ανίκανο να χειριστεί καταστάσεις –και χωρίς να δίνει κάποια, έστω ελάχιστη, ελπίδα για καλυτέρευση της ζωής των πολιτών τουλάχιστον στις βασικές βιοτικές ανάγκες- έχει χρεοκοπήσει προ πολλού. Αποτέλεσμα είναι να στρέφονται οι πολίτες σε ιδεολογίες οι οποίες κατ αρχήν βάλουν την υπάρχουσα κατάσταση και στη συνέχεια να υπόσχονται «τιμωρία στους εγκληματίες –κάθε μορφής-, δικαιοσύνη για όλους, ασφάλεια και δυνατότητα απόκτησης μέσων για συντήρηση». Η καταπιεστική ανάγκη και η απόγνωση καθιστούν μεγαλύτερη την ένταση προσκόλλησης των πολιτών σε κόμματα αυτής της μορφής και η ένταση αυτή θα εκδηλωθεί με τρόπο βίαιο και ενδεχομένως μη ελέγξιμο. Δυστυχώς δεν μπορούμε να αποφύγουμε μια σκέψη ότι, ενδεχομένως, κάποια τέτοια – άτονα προς το παρόν- φαινόμενα θα μπορούσαν να αποτελέσουν την απαρχή μιας σειράς παρομοίων καταστάσεων τα οποία θα έπαιρναν τη μορφή του «φαινόμενο του ντόμινο». Κάτι δηλαδή σαν αυτό που έγινε στις Αραβικές χώρες που ξεσηκώθηκαν. Το ερώτημα είναι: πόσο επιθυμητό θα ήταν κάτι τέτοιο από το πολιτικό σύστημα; Βεβαίως το κράτος διαθέτει δύναμη καταστολής και τα όπλα. Όποιος έχει τα όπλα αποφασίζει ποιο είναι δίκαιο και ποιο όχι. Θα μπορούσε εύκολα να καταστείλει κάποια άτονα γεγονότα. Αν όμως τα γεγονότα γίνουν έντονα;

Ταυτόχρονα, ένα τέτοιο σενάριο ενδέχεται να είναι επιθυμητό από τους εταίρους μας στην ΕΕ ώστε απαλλαγούν από κάποιες οχληρές καταστάσεις –πρόσφατο παράδειγμα η Κύπροςκαι στη συνέχεια να προσφερθούν με υποκριτικό τρόπο να «σώσουν» τη χώρα από την ολοκληρωτική καταστροφή -επειδή αυτό δεν τους συμφέρει- με τους δικούς τους, όμως, όρους οι οποίοι θα είναι επωφελείς για τους ίδιους και εξαιρετικά καταλυτικοί για τη χώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένα παρόμοιο σενάριο θα μπορούσε επίσης να είναι μια σύρραξη για εθνικά θέματα ή μια συμμετοχή της χώρας σε γενικευμένη σύρραξη –ήδη συζητούνται τέτοιες εκδοχές- ώστε όλα τα κόμματα να «αρθούν στο ύψος των περιστάσεων λόγω εθνικής ανάγκης και σωτηρίας» και να αναγκαστούν να συμπράξουν ως συνεταίροι στη σωτηρία της χώρας στην οποία –σωτηρία- όλοι θα θέλουν να μετέχουν. Φυσικά, θα επακολουθήσει χάος και μεγάλη οπισθοδρόμηση αλλά το πολιτικό σύστημα με τους εκπροσώπους του θα έχει διασωθεί και θα επιβιώσει. Παρά το γεγονός ότι έχουμε αναφερθεί πολλές φορές είναι σκόπιμο να δούμε τους παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν –στην κυριολεξία να αναγκάσουν- τους Έλληνες σε αναμετρήσεις και αντιπαραθέσεις με μορφή εμφυλίου.Ο πλέον σημαντικός παράγοντας είναι η νοοτροπία των πολιτικών οι οποίοι συνεχίζουν να διακατέχονται από την ιδεολογία των πελατειακών σχέσεων με το σώμα των ψηφοφόρων ασχέτως του πόσο μεγάλη ζημία προκαλεί στο Έθνος. Ακολουθούν, Η απροθυμία και η μη αποκατάσταση των αδικιών και εφαρμογή της δικαιοσύνης για μεγάλο μέρος του λαού. Η απόλυτη διαφθορά σε σφαιρικό περιβάλλον 360 μοιρών. Η αδυναμία δημιουργίας και καλλιέργεια ελπίδας για καλυτέρευση και διασφάλιση του μέλλοντος. Ο ξεχαρβαλωμένος κρατικός μηχανισμός καθόλη την έκτασή του και η διατήρηση επιόρκων δημοσίων υπαλλήλων. Το επίπεδο ικανοτήτων και η ανεπάρκεια των πολιτικών καθώς και των εγκαθέτων κρατικών λειτουργών. Ο εμφανής και αφανής νεποτισμός και η απίθανη διαπλοκή η οποία έχει εδραιωθεί σταθερά.

Η έλλειψη κοινωνικής μέριμνας σε όλους τους τομείς (ασφάλεια, υγεία, παιδεία, κλπ.). Το επίπεδο ετοιμότητας και ικανότητας επίτευξης αποτελεσμάτων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας. Το καταρρακωμένο ηθικό σε όλες σχεδόν τις κοινωνικές διαστρωματώσεις (η κάθε μία έχει τους δικούς της λόγους, ακόμη και αυτοί που βρίσκονται σε καταστάσεις προνομιακές). Και μπορεί ο καθένας να αναλύσει περισσότερο όλα τα παραπάνω και να προσθέσει και άλλα. 19

Η δημοκρατία είναι ένα υπέροχο σύστημα διακυβέρνησης λαών. Όμως είναι ένα πολίτευμα για ώριμους λαούς και απαιτεί έντιμους πολιτικούς αφιερωμένους στα ιδανικά της. Διερωτάται κανείς: είναι ώριμος ο Ελληνικός λαός; Είναι έντιμοι και αποφασισμένοι οι πολιτικοί που τον εκπροσωπούν; Δυστυχώς, όταν ο λαός αρχίζει να ωριμάζει, χωρίς να ωριμάζουν οι πολιτικοί -και τους θεωρεί αναξιόπιστους - τότε είναι ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουμε φαινόμενα εμφύλιας αναταραχής.

ΤΟ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Μετά την πολιτική αναταραχή προ των εκλογών και σαν συνέχεια διαμορφώθηκε ένα τρισυπόστατο σχήμα τύπου «εθνικής σωτηρίας». Εξ αρχής και παρά τις πομπώδεις διακηρύξεις διαφαίνονταν ότι η προσπάθεια ήταν να γίνουν συρραφές –άτεχνες και κακόγουστες- των άκρων του Αχιλλέα στο κορμί της ωραίας Ελένης. Ιστορικά έχει αποδειχτεί, όμως, ότι κάθε συμμαχία –ή επί σκοπώ σύμπραξη- έχει διάρκεια περιορισμένου χρόνου για πολλούς και διαφόρους λόγους. Είναι μια κατάσταση δυναμική και όχι στατική. Συμφέροντα και αλλαγές περιβάλλοντος μετατοπίζουν αρχικές συναινέσεις και συμφωνίες. Κυρίως πρόκειται για τη μοιρασιά των κερδών ή την αποφυγή ζημιών. Το κάθε ένα από τα τρία μέρη (πολιτικά κόμματα) τα οποία έκαναν συμμαχίες είχε τους λόγους του με προεξάρχουσα την παθογένεια ενός «εγώ» χωρίς υπόβαθρο ουσίας. Η Νέα Δημοκρατία ήθελε να κυβερνήσει ένα καράβι το οποίο ούτε μηχανές που λειτουργούσαν είχα αλλά και το οποίο «έμπαζε» από παντού. Το ΠΑΣΟΚ –ως θλιβερή σκιά ενός ισχυρού κόμματος του παρελθόντος- ήθελε να συμμετέχει στα δρώμενα, εν δυνάμει, για λόγους προστασίας των στελεχών του από διώξεις οι οποίες ήταν φανερά επικείμενες αλλά και να πείσει τον κόσμο ότι υπάρχει και επηρεάζει καταστάσεις. Η ΔΗΜΑΡ –κόμμα αόριστης αριστερίζουσας ιδεοληψίας- εύρισκε μια μοναδική ευκαιρία να παίξει ρόλο ρυθμιστού, Κύριος οίδε –φυσικά- με ποια ανταλλάγματα. Και οι τρείς άνισοι, σε μετοχές συνέταιροι, παρουσιάστηκαν –και προσπάθησαν- να πείσουν ότι θα σώσουν τη χώρα και ότι θα βελτιώσουν την ήδη άθλια ζωή των Ελλήνων. Απέναντί τους είχαν –και έχουν- μια νέα αναδυόμενη δύναμη (τον ΣΥΡΙΖΑ) η οποία αν ήθελε, να μπορούσε να παίξει το ρόλο πραγματικού ρυθμιστή της κατάστασης. Ταυτόχρονα προέκυψε μια νέα –συνεχώς ανερχόμενη δύναμη- η Χρυσή Αυγή η οποία επένδυσε στην αγανάκτηση και την οργή των απελπισμένων καλλιεργώντας πνεύμα και διάθεση «εκδίκησης με τη εφαρμογή δικαιοσύνης». Το «τριών κεφαλών κυβερνητικό σχήμα», το οποίο σωστά αποδίδεται με αυτόν τον τρόπο ως εικόνα, θα έπρεπε να αποτελείται από τρείς συνιστώσες οι οποίες να κατέληγαν σε μια και μόνη συνισταμένη προκειμένου να είναι αποτελεσματικό ή, τουλάχιστον, να αντιμετωπίζει και να χειρίζεται τα πιεστικά προβλήματα με τον κοινό τρόπο έχοντας ταυτότητα αντιλήψεων και κατάλληλες συμπεριφορές. Εξαιτίας όμως των διαφορετικών πολιτικο-κοινωνικών θέσεων κάθε μέρους της συμμαχίας αυτό δεν κατέστη εφικτό. Βεβαία για το «θεαθήναι τοις ανθρώποις» λειτούργησαν ως εφαψίες, αλλά όχι και ουσιαστικοί συνοδοιπόροι, της ΝΔ με εξαιρετικά δυσμενή αποτελέσματα –επιβεβαίωση της αναξιοπιστίας του συστήματος από του εταίρους στην ΕΕ-, δημιουργία διελκυστίνδων στη λήψη αποφάσεων, μη τήρηση υπεσχημένων (βλέπε απεμπόληση επιόρκων) και φορολογική δικαιοσύνη, κλπ. κλπ. Εκείνο το σημείο στο οποίο υπήρξε πλήρης ταυτότητα αντιλήψεων, παρά τις πομφόλυγες των … «αρχηγών», ήταν η λήψη συνεχώς καταπιεστικών μέτρων ή ακόμη και η μη τακτοποίηση άμεσης ή έμμεσης φορολογικής αφαίμαξης με τρόπο αισχρό και άδικο, και η ανοχή στη διατήρηση αδικιών, και αυτά προκειμένου να καταδείξουν στους δανειστές ότι προσπαθούν να είναι φερέγγυοι και … αποτελεσματικοί. Η ευθύνη της αντιπολίτευσης –σε όλο το εύρος της- είναι εξαιρετικά μεγάλη διότι περιορίζεται απλά σε ρητορείες πυροτεχνήματα και προσχήματα πολιτικάντηδων παλαιάς εποχής και κοπής. Θα μπορούσε, 21

πολύ απλά, να προκαλέσει κατάσταση η οποία θα ανάγκαζε σε εκλογές. Προφανώς όμως κανείς δεν θέλει εκλογές και προφανώς, πάλι, ένας Θεός ξέρει τι λογής συμφωνίες έχουν γίνει και τι σόι δοσοληψίες βρίσκονται σε εξέλιξη. Μετά την καταστροφή που επέφερε στη χώρα η τελευταία διακυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ, αυτή τη στιγμή είναι πλέον φανερό ότι και το υπάρχον σχήμα δεν είναι σε θέση να δώσει λύση στα προβλήματα της χώρας. Όμως, με το τρικέφαλο της σημερινής διοίκησης –η ΝΔ είναι συνεχώς υπό εκβιασμό- τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Αυτή τη στιγμή δεν κινδυνεύουν πλέον οι περιουσίες των Ελλήνων. Αυτά τα αγαθά μαζί με τα όσα διαθέσιμα υπήρχαν είτε αναλώθηκαν για άμεση επιβίωση είτε εκμηδενίσθηκαν σε αξία. Θα ξαναγίνουν αξία στα χέρια κάποιων άλλων που θα επωφεληθούν επιδέξια. Εκείνο το οποίο κινδυνεύει είναι το Ελληνικό Έθνος! Με μια παιδεία η οποία είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένη –τα πανεπιστήμια έχουν καταστεί φυτώρια πολιτικών στελεχών-, με τις ένοπλες δυνάμεις, και τα σώματα ασφαλείας, ταπεινωμένες, απογοητευμένες και εξαθλιωμένες οικονομικά, με το σύστημα της υγείας σε άθλια κατάσταση, με την εγκληματικότητα να κυριαρχεί σε κάθε μορφή της και σε κάθε σημείο, με κακοποιούς λαθρομετανάστες –εν δυνάμει απειλή… , με πολιτικούς οι οποίοι κατά την άποψη του λαού είναι κατάπτυστοι, ανίκανοι και με κύρια επιδίωξη τα προσωπικά τους συμφέροντα, με τα αριστερά κόμματα να θέλουν να ξαναγράψουν –και το επιχειρούν συστηματικά εδώ και χρόνια- την ιστορία της Ελλάδας… με τους υπό επιστασία μεγάλων συμφερόντων δημοσιογράφους να παραπλανούν αδιάντροπα τον κόσμο και να προπαγανδίζουν απροκάλυπτα… με μια εκκλησία βουβή και άλαλη… και με αδίστακτες συντεχνίες και συνδικαλιστικά κινήματα που δεν βοηθούν την κατάσταση. Αυτή τη στιγμή, η ανεργία που καλπάζει, οι νέοι που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, αυτοί που αυτοκτόνησαν, τα παιδάκια που λιποθυμούν από την πείνα, οι γεννήσεις που σταμάτησαν στην Ελλάδα που μαστίζεται από υπογεννητικότητα, και τόσα άλλα πολλά, αν τα εξετάσουμε προσεκτικά δεν είναι τόσο καταστρεπτικά μπροστά στην απειλή για τη εξάλειψη του Έθνους την οποία δεν φαίνεται να λαμβάνουν υπόψη εκείνοι οι πολιτικοί που θα έπρεπε να το έχουν σαν πρώτη τους προτεραιότητα. Δεν είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί κάποιος πολιτικός ο οποίος θα μιλήσει με τόλμη και θα πει για την πραγματική απειλή. Δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει κάποιος ο οποίος θα στηρίξει θέσεις για εθνική παλιγγενεσία, τουλάχιστον με την θέρμη και την ένταση που έχουν οι ια βουλευτές στις διάφορες εξεταστικές επιτροπές. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων φλυαρούν με νοοτροπία και ύφος πολιτικών του 1955 – απευθύνονται σε πολιτές με βερμπαλισμούς χωρίς περιεχόμενο και είναι και περήφανοι για τα καμώματά τους. Σε λίγο καιρό οι Έλληνες, τελείως εξαθλιωμένοι και απόλυτα εξαχρειωμένοι, δεν θα νοιάζονται για την έννοια και τη σημασία της εθνικής υπόστασης, την ιστορία, την παράδοση και τις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ αξίες –αυτές θα αποτελούν αντικείμενο μελέτης ξένων ακαδημαϊκών! Δεν θα μιλούμε πλέον για «νεκρές γλώσσες», αλλά και για ένα «νεκρό έθνος». Θα αγωνίζονται για ένα κομμάτι ψωμί σε ίδια μοίρα, αν όχι χειρότερα, μαζί με τους παράνομους εισβολείς κατακτητές του χώρου λαθρομετανάστες. Η Ελλάδα, ως ιδέα και ιστορία, θα πεθάνει. Θα μείνουν μόνο οι γαίες και τα άψυχα για να τα χαίρονται αυτοί που θα μπορούν. Σε τι κατάσταση όμως θα είναι αυτοί που δεν νοιάστηκαν για το Έθνος αλλά μόνο για «τα εμά, εμά και τα σα εμά»; 22

“ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ”(ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ)

Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Στο έργο του Λουκιανού, Νεκρικοί Διάλογοι, ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος αναφέρεται ως ο μόνος που διέσχισε ποτέ τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει τον οβολό στο Χάρο - αφού δεν είχε. Στο διάλογο αυτόν εμφανίζεται για πρώτη φορά και η ρήση "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" (δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει), η οποία έμεινε παροιμιώδης. Στη χώρα που μαστίζεται από υπογεννητικότητα έχουμε το φαινόμενο των 350.000 εκτρώσεων. Στη χώρα που έχουμε περί τις 4.000 αυτοκτονίες για λόγους οικονομικής εξαθλίωσης και απελπισίας. Στη χώρα όπου οι «λίστες» πάνε κι έρχονται και αποτέλεσμα δεν βγαίνει. Στη χώρα όπου το 60% των νέων ανθρώπων είναι άνεργοι και οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία πίσω από την άλλη. Στη χώρα όπου η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η αβουλία των πολιτικών, η αναλγησία και το απάνθρωπο του συστήματος αποτελούν το κύριο χαρακτηριστικό. Στη χώρα του «μπλά-μπλά» και έργο πουθενά και τίποτε. Εδώ, σ αυτή τη χώρα, έχουμε ανθρώπους αλαζόνες που να θέλουν να βάζουν φυλακή όσους δεν μπορούν να πληρώσουν!! για μικρά ποσά. Ο πολύς κόσμος δεν έχει πλέον «λίπος» -αν και κάποιοι του συστήματος εκτιμούν ότι υπάρχει «λίπος» για ένα χρόνο ακόμη! Υπάρχουν κάποιοι –έντιμοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι οι οποίοι αντιλαμβάνονται την έννοια της τιμής, οι οποίοι θα ήθελαν να πληρώσουν. Όμως ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ. Αυτοί λοιπόν θα πάνε φυλακή. Πόσοι; Πολλοί, πολλοί. Πριν από αρκετό καιρό αγγίξαμε το θέμα ενός υποθετικού σεναρίου λαϊκής –κοινωνικής εξέγερσης των απεγνωσμένων και εξαθλιωμένων ελλήνων οι οποίοι πιθανόν να σήκωναν κεφάλι επειδή δεν είχαν πλέον να χάσουν τίποτε. Είχαμε πει τότε : ο χειρότερος τρομοκράτης είναι η πείνα! Τώρα, με τα νέα απάνθρωπα και εξοντωτικά μέτρα, το φανταστικό και υποθετικό σενάριο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Ας γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι. Η τσίχλα του «φταίνε οι ξένοι για τη κατάντια μας» έλιωσε. Τη μάσησαν πολλοί και για πολύ. Η κρίσιμη περίοδος είναι: Μάιος – Ιούνιος – Ιούλιος. Θα πρέπει να πληρωθούν στο κράτος – τη μεγάλη γαστέρα την ώρα ουκ έχουσα- κάποιοι φόροι. Το σύστημα –ως σύστημα είσπραξης- δεν μπορεί να ανταποκριθεί και λόγω απίσχνανσης του προσωπικού των εφοριών αλλά και λόγω της απροθυμίας –μη εκδηλωμένης φανεράνα συμμετέχουν στη “ληστρική επιδρομή”, αλλά και σαν εκδίκηση για τα όσα υπέστησαν οι λειτουργοί του. Γερμανικοί εισπρακτικοί οίκοι αγοράζουν τις εκκρεμότητες οφειλών και γνωρίζουν πολύ καλά πώς να τις χειριστούν. Ίσως αποτελεί –η τακτική αυτή- ένα σενάριο, οικονομικής μορφής «τελική λύση» με απόηχους της εξόντωσης των εβραίων από τους Ναζί. Αυτή τη 23

φορά θα είναι «οικονομικά κρεματόρια» για την απείθαρχη και άτακτη φυλή των Ελλήνων. Το κράτος όμως, με τις επικρατούσες συνθήκες, δεν είναι σε θέση να εισπράξει. Αν δεν εισπράξει δεν θα μπορεί να πληρώσει συντάξεις και μισθούς. Επομένως θα δημιουργηθεί ένα χάος – κυριολεκτικά. Οι πρώτες τάξεις που θα πληγούν σε μια τέτοια περίσταση είναι οι συνταξιούχοι (των 450€ και λιγότερα € ακόμη), θα ακολουθήσουν οι κρατικοδίαιτοι του συστήματος κλπ. κλπ. Δεν θα είναι πλέον «να σφίξουμε το ζωνάρι», αλλά «δεν έχουμε να φάμε!» Δεν θα παίζουν, πλέον, κανένα απολύτως ρόλο τα κόμματα αλλά τα ένστικτα συντήρησης αυτού που πεινάει και δεν βρίσκει να φάει. Τι άλλο να περιμένει κάποιος; Η εξέγερση και η βία –από τους πάντες προς τους πάντες- θα γίνει μέσο επιβίωσης. Αυτό σημαίνει εμφύλιο? Φυσικά, το πολιτικό σύστημα αν και αλαζονικό το σκέπτεται και το μετράει. Δεν είναι τυχαίο ότι η φύλαξη της Βουλής ανετέθη στην Blackwater (επαγγελματίες, και ικανοί στην αντιμετώπιση κοινωνικών εξεγέρσεων, με παγκόσμια φήμη και αποτελεσματικότητα). Εκτιμούμε, δε, ότι ήδη έχουν επεξεργασθεί και έχουν κάνει δοκιμές για «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» (contingency plans) και ασφαλή διαφυγή των ενδιαφερομένων και … απειλουμένων. Σημείωση: αν δεν το έχουν κάνει δεν είναι καλή εταιρεία! Το σύστημα δεν αισθάνεται ασφαλές να το προστατεύσουν οι εντόπιες δυνάμεις (αστυνομία, στρατός: δηλαδή, παιδιά του λαού με 600€ το μήνα και ΕΔΕ να τους κυνηγούν σε κάθε βήμα και κάθε ανάσα) όταν οι πράξεις και οι διαθέσεις τους δεν συνάδουν με τις επιθυμίες των πολιτικών προϊσταμένων τους. Δεν είναι βέβαιοι με ποιανού μέρος τελικά θα συνταχτούν την ώρα της κρίσης και της αναμέτρησης! Με κάθε ειλικρίνεια, ο συντάκτης αυτού του άρθρου εύχεται, και ελπίζει, να είναι λάθος στις εκτιμήσεις του. Οι επόμενοι όμως μήνες είναι μπροστά μας και θα δείξουν…

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Κατ αρχήν πρέπει να τονίσουμε με ιδιαίτερη βαρύτητα και έμφαση ότι ο συνδικαλισμός είναι μια εξαιρετικά σημαντική ανθρωπιστική κίνηση. Αποτελεί ένα μέσο για την αποφυγή της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης, όπως και της εξαχρείωσης, των ανθρώπων που μοχθούν για να κερδίσουν τη διαβίωση τους και να μπορέσουν να αναπτυχθούν σαν άτομα. Με την έννοια αυτή συμβάλλει κατά πολύ στην εθνική στήριξη ενός κράτους. Είναι νόμος της φύσεως, δυστυχώς, ο ισχυρός να θέλει να επιβάλλει την άποψή του και τις επιθυμίες στους ανίσχυρους και ότι οι αδύναμοι βρίσκουν τρόπους αμύνης προκειμένου να επιβιώσουν και να αποκτήσουν εκείνα τα όσα θα ήταν λογικό να έχουν στη διάθεσή τους. Συνδικαλισμός υπάρχει παντού είτε επίσημα είτε ανεπίσημα. Κάποια στιγμή το άτομο –η μεμονωμένη μονάδα- θέλει, και έχει ανάγκη, κάπου να ακουμπά και κάποιος να την υποστηρίζει. Ο ρόλος όμως του συνδικαλισμού στην Ελλάδα έχει, εξ αρχής, παρεξηγηθεί με αποτέλεσμα να υπάρξει πλήρης εκφυλισμός και … «αναχώρηση» από τον πραγματικό στόχο του. Εξελικτικά και διαχρονικά στην ιστορία του Ελληνικού συνδικαλισμού παρατηρούμε τα διάφορα συνδικαλιστικά κινήματα και οργανώσεις να γίνονται υποχείρια και ενεργούμενα πολιτικών κομμάτων, τα οποία λειτουργούν και ενεργούν προς όφελος των κομμάτων τα οποία υπηρετούν και λιγότερο ή καθόλου –ή ακόμη και βλαπτικά- στις ομάδες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και υπηρετούν. Το μη απτό σε ένα συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα είναι η ιδεολογία της παράταξης την οποία εκπροσωπούν –όχι των εκπροσωπουμένων και άμεσα ενδιαφερομένων-, ενώ το απτό και πασιφανές είναι το ποιοι είναι αυτοί που ηγούνται, ως «μάχιμοι», του κινήματος. Με ελάχιστες εξαιρέσεις αγνών και φωτισμένων ηγετών των συνδικαλιστών κινημάτων, παρατηρείται ότι ως «ηγέτες» είναι «εγκατεστημένοι» φωνακλάδες, και με μη επαρκείς δυνατότητες κρίσης και συλλογισμών. Αυτοί είναι και ψηφισμένοι από τη μάζα και με την πάροδο του χρόνου καθίστανται επαγγελματίες του είδους απολαμβάνοντες πολλές προνομίες –π.χ. μετέχουν σε διοικητικά συμβούλια ως εκπρόσωποι των εργαζομένων, συνδιοικούν, έχουν αξιοσημείωτες οικονομικές απολαβές, κάλυψη από το κόμμα τους, και τελικά βρίσκονται στο απυρόβλητο. Δεν είναι, δε, σπάνιο να καταλήγουν σε εξέχουσες κυβερνητικές θέσεις σε κυβερνήσεις ως υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς υπουργείων ή να καταλαμβάνουν θέσεις στο Ελληνικό κοινοβούλιο προκειμένου να συνεχίζουν και από εκεί την «διατεταγμένη υπηρεσία» τους. Την αντίληψη, τις διαθέσεις και τις συμπεριφορές των Ελλήνων συνδικαλιστών μπορούμε να την κρίνουμε από τις εντυπώσεις που έχουμε κατά καιρούς αποκομίσει από τις πράξεις τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου (π.χ. καταλήψεις). Το ύφος των δηλώσεών τους, το λεκτικό περιεχόμενο, και η εκφορά του λόγου τους αποκαλύπτουν πάρα πολλά. Κυρίως αποκαλύπτουν ότι είναι αδύνατο να αντιληφθούν την έννοια «πολίτης», «δημοκρατία», «εντιμότητα» και «δικαιοσύνη».

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, εκ της γενέσεως του, ανυπόληπτο –με τον καιρό έγινε χειρότερο. Οι σχέσεις κράτους και πολιτικού συστήματος άλλοτε είναι χλιαρές, άλλοτε ψυχρές και άλλοτε θερμότατες. Έτσι, συνδικαλιστικά κινήματα και οργανώσεις ανέδειξαν πολιτικά κόμματα σε εξουσία, και κατόπιν –ως εξουσία- τα εξουσίαζαν οι συνδικαλιστές οι οποίοι και τα χρησιμοποιούσαν με τρόπους που απάδουν στην ηθική. Κάποια στιγμή, κάποια, κόμματα προσπάθησαν να απαλλαγούν από το βραχνά και την αφαίμαξη των συνδικαλιστών με αποτέλεσμα να υπάρξουν οδυνηρές απώλειες και … παρατράγουδα. Επακόλουθο; Συμβιβασμοί και παζάρια, πάντα όμως σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Την ίδια οδό των συνδικαλιστών αντέγραψαν και ακολούθησαν συντεχνίες άλλων επαγγελμάτων. Αυτοί είχαν μόρφωση, είχα κοινωνική αναγνώριση αλλά έκριναν ότι ήταν σκόπιμο και πλέον αποτελεσματικό να αντιγράψουν αυτούς που είχαν πετύχει διακριτά και αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Φυσικά η ευθύνη είναι του πολιτικού συστήματος, τουλάχιστον εκείνων των κομμάτων που δεν επιδιώκουν την ανωμαλία στον καθημερινό βίο, και την δίκαια αντιμετώπιση των καταστάσεων. Από τη στιγμή που ένα κυβερνητικό σχήμα αποφασίζει να κάνει εξαιρέσεις από τη μια μεριά ενισχύει -αμέσως και εμμέσωςαυτό που το εκβιάζει και από την άλλη αδικεί κατάφορα τους υπολοίπους που πλήττονται από τις διακρίσεις. Στην Ελλάδα κανένας πολίτης –ο οποίος ταλαιπωρείται από τις πράξεις των συνδικαλιστώνδεν τρέφει εκτίμηση στα συνδικαλιστικά κινήματα και οργανώσεις, ιδιαιτέρως μάλιστα τη στιγμή που υπάρχουν σκάνδαλα κάθε μορφής τα οποία τους βαρύνουν. Η Ελλάδα πρέπει να έχει συνδικαλισμό. Ο συνδικαλισμός είναι χρήσιμος και απαραίτητος. Ο συνδικαλισμός όμως πρέπει να είναι υγιής και να απέχει από πολιτικούς εναγκαλισμούς με τα κόμματα. Πρέπει να εναγκαλίζεται τον απλό άνθρωπο, και να αγωνίζεται για τα δικαιώματά του χωρίς όμως να βλάπτει το κοινωνικό σύνολο. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να ομαλοποίηση την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του συνδικαλισμού. Τα ίδια τα συνδικαλιστικά σωματεία και οι οργανώσεις, πρέπει να απομακρύνουν τα φερέφωνα των κομμάτων και να απομονώσουν αυτούς τους ταραχοποιούς που μόνο κακό κάνουν. Το πολιτικό σύστημα –αν θελήσει, που μάλλον δεν θα θελήσει- μπορεί να κρατήσει μια σθεναρή στάση απέναντι στα φθοροποιά στοιχεία του συνδικαλισμού βοηθώντας έτσι την εξυγίανση του χώρου. Αν κάνει κάτι τέτοιο αυτοί οι απλοί πολίτες που ταλαιπωρήθηκαν πρόσφατα, και μάλιστα πολύ άσχημα, είναι βέβαιο ότι θα το στηρίξουν –και το σύστημα χρειάζεται μια τέτοια στήριξη.

Οι συνδικαλιστές έχουν εκνευρίσει τον πολύ κόσμο –το κοινωνικό σύνολο. Έχουν «απωλέσει την έξωθεν καλήν μαρτυρία». Ο κακός συνδικαλισμός είναι απειλή και για όλους και για όλα.

ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΧΙΜΑΙΡΑΣ… Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Μια επένδυση έχει ως σκοπό την απόκτηση κάποιου παράγωγου – κέρδους. Όποιος αποφασίζει να κάνει κάποια επένδυση έχει κατά νου ότι κάτι θετικό θα προκύψει ως αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα μιας επένδυσης –ποσοτικά, ποιοτικά και σε προκαθορισμένο χρόνο- μπορεί να είναι πολλών μορφών: οικονομικό, κύρος, επιρροή, εισπήδηση, αποφυγή κόστους, περιορισμός μελλοντικών κινδύνων και απειλών και πολλά άλλα. Επίσης κάθε επένδυση εμπεριέχει και ρίσκο –προαποφασισμένα μικρό ή μεγάλο. Η Ελλάδα στην κατάσταση που βρίσκεται –και βρίσκεται δυστυχώς στην 4η θέση στις πρώτες 10 δυστυχισμένες χώρες στον κόσμο- έχει πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη από ξένες επενδύσεις προκειμένου να μειώσει την οικονομική της δυσχέρεια. Αυτή είναι η άποψη, και η επιταγή, και των ξένων κέντρων αλλά και των ελλήνων κρατικών λειτουργών. Φυσικά, για να μην είμαστε έξω από την πραγματικότητα, δεν μιλούμε για ανάκαμψη εξαιτίας των πιθανών επενδύσεων διότι αυτό είναι –εκτός των άλλων- πολύ δύσκολο να γίνει και εξαιτίας της παγκόσμιας ύφεσης. Ο Πρωθυπουργός της χώρας ανέλαβε το εξαιρετικά δύσκολο έργο να προσελκύσει ξένους επενδυτές προκειμένου να γίνει μια «μετάγγιση» ζωοδότου ουσίας σε μια οικονομία και μια χώρα η οποία βρίσκεται υπό κατάρρευση σε όλους τους τομείς: ηθικά, κοινωνικά, οικονομικά, ασφάλεια, ΜΜΕ, υγεία, παιδεία, κλπ. Τα ερωτήματα που προκύπτουν, ανεξάρτητα από τη διακαή επιθυμία –ως μεγίστη ανάγκη εκπεφρασμένη- και την καλή διάθεση του Κυβερνήτη της χώρας, είναι: Οι πιθανοί επενδυτές – μνηστήρες έχουν τη διάθεση να κάνουν επενδύσεις σε μία χώρα όπου: Η πολιτική κατάσταση είναι απολύτως ασταθής και το κυβερνητικό σχήμα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί επειδή διαρθρώνεται από αντίρροπες πολιτικές θέσεις (συνεργούντων πολιτικών κομμάτων) οι οποίες, εν δυνάμει, αποτελούν απειλή. Η αξιωματική αντιπολίτευση με μία παλινδρομούσα κοινωνικοπολιτική συμπεριφορά «ποικιλιών» απειλεί ότι θα καταργήσει, θα δικάσει τα πεπραγμένα και θα «αποκαταστήσει» την… ευρυθμία της χώρας. Η διαφθορά σχεδόν σε όλους τους τομείς, με επικεφαλής δείγματα σημαιοφόρους πολιτικούς του παρελθόντος, κυριαρχεί και αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό στις διαδικασίες και τις διεργασίες της διοίκησης και του κρατικού μηχανισμού. Η απονομή της δικαιοσύνης καθυστερεί εξαιρετικά πολύ ώστε να μην εμποδίζεται κάποιος να την χαρακτηρίσει ως ουσιαστική αρνησιδικία. Το άδικο και “απάνθρωπο” φορολογικό σύστημα αποτελεί συγχυση και αλλάζει μέρα με τη μέρα, ενώ κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο..

Η ασφάλεια των πολιτών και γενικά της κοινωνίας είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός παρανόμων μεταναστών-εισβολέων θα αποτελέσει – κυριολεκτικά -έναν πυρήνα και έξωθεν υποκινούμενων ταραχών. Ο ανθός της νεολαίας των επιστημόνων έχει φύγει από τη χώρα και έχουν μείνει απρόθυμοι και ανίκανοι με νοοτροπία κρατικού λειτουργού. Τα πανίσχυρα τερατώδη και καταστροφικά συνδικαλιστικά κινήματα και οι συμπεριφορές των συντεχνιών παραλύουν τα πάντα ενώ το πολιτικό κατεστημένο διστάζει να επιβάλλει τον νόμο για λόγους … «κόστους πολιτικού». Οι πολιτικοί επιδιώκουν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους –πελατειακές οι σχέσειςαντί να επιζητούν την εφαρμογή των νόμων και να μη δημιουργούν νόμους οι οποίοι εξυπηρετούν τις «κρυφές ατζέντες τους». Ο νεποτισμός και οι συνδιαλλαγές έχουν ριζώσει με πολλαπλό τρόπο από χρόνια δημιουργώντας ισχυρές διαπλοκές ακόμη και όταν οι εμπλεκόμενοι είναι σε αντίθετες πολιτικές παρατάξεις. Οι εγγυητικές επιστολές των τραπεζών της δεν γίνονται αποδεκτές και σεβαστές στο εξωτερικό. Τα ΜΜΕ ανήκουν σε σχήματα και οντότητες που ελέγχουν πολλούς τομείς και καλλιεργούν μια εικονική πραγματικότητα που προβάλλει συγκεκριμένα συμφέροντα. Η διεθνής διαπόμπευση της χώρας –για πολλούς και διαφόρους λόγους έχει δημιουργήσει αξιοθρήνητες και αλγεινές εντυπώσεις ως μια χώρα που είναι σε κατάσταση εξαχρείωσης και εξαθλίωσης. «Ο κρατών καλά κρατεί» και κάνει ότι τον βολεύει απροκάλυπτα, χωρίς ενδοιασμούς και με πρωτοφανή αλαζονεία. Αυτά τα λίγα γράφονται και θα μπορούσαν να αναφερθούν πολύ περισσότερα και σε ανάλυση, όμως δεν υπάρχει λόγος επειδή ο κάθε έλληνας γνωρίζει –και νιώθει στο πετσί του την πραγματικότητα. Πρόσφατα έλεγε ένας ξένος: σε κάποιες χώρες όταν θέλεις να κάνεις επενδύσεις ρωτάς «ποιες είναι οι διαδικασίες; Στην Ελλάδα το ερώτημα είναι: ποιόν ξέρεις και πόσο καλά τον ξέρεις;». Οι ξένοι, εν δυνάμει επενδυτές, δεν διστάζουν –απλώς- να έρθουν, ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ, ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΠΟΛΥ, ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ. Ποιος λοιπόν επενδυτής θα τολμήσει να πάρει ρίσκο και να επενδύσει σε μια τέτοια χώρα; Ιδιαίτερα μάλιστα όταν όλα έχουν πάρει την κατρακύλα, σε παγκόσμιο επίπεδο, και οι τιμές/ αξίες μειώνονται συνεχώς και κάποιοι περιμένουν να πάρουν τα πάντα «μπιρ παρά» - δηλαδή με το εξευτελιστικά ελάχιστο κόστος. Αυτά, τα λίγα, για να μην αιθεροβατούμε για το αν θα γίνουν επενδύσεις.

ΟΤΑΝ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΦΗΣΥΧΑΖΕΙ.... Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Μεμονωμένες τρομοκρατικές πράξεις χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογία και πολιτική θέση «σχηματίζουν» τα γεγονότα. Τα πρόσφατα γεγονότα, πράξεις τρομοκρατών, δημιούργησαν μια εξαιρετικά άσχημη κατάσταση και εικόνα για τη χώρα – κυρίως στο εξωτερικό. Η πρωτοφανής βιασύνη συγκεκριμένων λειτουργών να προκαλέσουν –τραβώντας με το εμβρυουλκό- δηλώσεις από το σύνολο του πολιτικού χώρου οι οποίες να καταδικάζουν απερίφραστα την τρομοκρατική πράξη ήταν ενδεικτική της τρικυμίας που προκάλεσε –η τρομοκρατική πράξη- στο χώρο όπου υποτίθεται ότι γίνονται νοητικές διεργασίες περί των γεγονότων. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίσθηκαν το θέμα –περίπου εκβιαστικά- ήταν πρωτοφανής: ή καταδικάζετε την πράξη ή είστε ηθικοί συνεργοί τους! Και βέβαια όλοι καταδίκασαν, άλλοι ξεκάθαρα, άλλοι μισοξεκάθαρα, άλλοι καθαρά μεν αλλά δικαιολογώντας (!) και κάπως το γεγονός. Έτσι λοιπόν ησύχασαν οι κρατούντες για να πετάξουν το μπαλάκι στην ΕΛ.ΑΣ. η οποία θα πρέπει να βρει κάποιους για να τακτοποιηθεί το θέμα. Φυσικά, κάποιες βολίδες στο γραφείο του πρωθυπουργού μιας χώρας δεν είναι κάτι που δεν έχει μεγάλη σημασία. Βέβαια μεγαλύτερη σημασία και αντίκτυπο θα είχε αν αντί για βολίδα είχαμε κάποιο βλήμα από rpg (εκτοξευτής αντιαρματικών βλημάτων). Ανεξάρτητα όμως απ’ το τρομοκρατικό γεγονός, αυτό καθ εαυτό, πρέπει να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται την κατάσταση και τις ερμηνείες, αυθαίρετες και υποκειμενικές, που δίδονται. Λέγεται λοιπόν, Η τρομοκρατική πράξη, και ιδιαιτέρως στοχευόμενη στο γραφείο του πρωθυπουργού, είναι –και έγινε- για να υποβαθμίσει το σκάνδαλο (των σκανδάλων) της λίστας Λαγκάρντ!!! Το συμβάν έγινε με αφορμή τα νέα μέτρα που προκαλούν μεγαλύτερη αφαίμαξη στον ελληνικό λαό –με το γνωστό τρόπο, δηλαδή όχι αμέσως αλλά εμμέσως (ΔΕΗ, φορολογίες διάφορες, τιμωρίες εκπληκτικές για μη πληρωμή τελών, κλπ. Κλπ.) είτε σαν διαμαρτυρία είτε σαν κινήσεις που αποσπούν την προσοχή από καίρια ζητήματα.

Ότι –το γεγονός- είναι/αποτελεί μια βαλβίδα εκτόνωσης και ανακούφισης, γενικά (…καλά τους έκαναν, να μάθουν να φοβούνται…) Ότι υπάρχει παρακράτος και απολαμβάνει προνομίων αποδοχής και βουβής στήριξης, (από πού άραγε…; Την εποχή της δολοφονίας του Λαμπράκη τα πράγματα είχαν «σταματήσει» στο στρατηγό Μήτσου). Ότι όντως κάποια πολιτικά σχήματα, με πολλές εμπριμέ συνιστώσες και εικονική συνισταμένη, ευδοκούν παρόμοιες πράξεις!

Η ελληνική κοινωνία και οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να αντιμετωπίσουν τώρα ένα νέο φαινόμενο: Την έξαρση της "ήσσονος", τρομοκρατίας. Αυτός ο τρόπος αντίδρασης στα όσα συμβαίνουν επιλέγεται ως μορφή δράσης και πάλης ανοργάνωτων ομάδων του αναρχικού, και μάλλον αριστερού χώρου μιας και ο στόχος τους είναι σαφέστατος δεξιά κείμενος. Η επίθεση στο σπίτι του αδερφού του κυβερνητικού εκπροσώπου δείχνει ότι πρόκειται για τρομοκράτες με την κλασσική έννοια του όρου. Επίσης φαίνεται ότι πρόκειται και για άτομα/ ομάδες που δρουν χωρίς μεθοδολογία, προφανώς και χωρίς την απαιτούμενη εκπαίδευση, δεν έχουν συγκεκριμένους –σαφέστατους- πολιτικούς στόχους, αλλά ούτε και απολύτως σαφές ιδεολογικό πλαίσιο αναφοράς. Η προγενέστερη επίθεση με γκαζάκια κατά πέντε δημοσιογράφων και η κλιμάκωση με την επίθεση με καλάσνικοφ –επειδή δεν λειτούργησε ο εκτοξευτής ρουκετών, όπως λένε- στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας δείχνει ότι οι μέθοδοι που επελέγησαν δεν παραπέμπουν σε γνωστές τρομοκρατικές ομάδες και σε πυρήνες αναρχικών αλλά σε νέο φαινόμενο το οποίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και απρόβλεπτο επειδή δεν είναι «επαγγελματίες ούτε και διαθέτουν εμπειρία». Η διαπίστωση αυτή σημαίνει ότι η ΕΛΑΣ πρέπει να αναζητήσει ενόχους εκτός των συνηθισμένων υπόπτων. Ειδικοί από ξένες υπηρεσίες ισχυρίζονται ότι πρόκειται για μια νέα μορφή/ μοντέλο τρομοκρατικής δράσης με πυρήνες σε πολλά σημεία, μη κατ ανάγκη συγγενικά και μη μόνιμο κέντρο λήψης αποφάσεων. Επίσης ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη οργάνωση –ως προς τη δομή τους- ούτε και προαποφασισμένος τρόπος δράσης. Οι κινήσεις τους θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ταυτίζονται στη λογική της "ατομικής, μεμονωμένης, τρομοκρατίας", η οποία στέλνει το μήνυμα ότι κανείς από τους λειτουργούς του "συστήματος" δεν μπορεί πλέον να θεωρεί τον εαυτό του –αλλά και τους πέριξ αυτούασφαλή. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η άποψη του ΚΚΕ, εκπεφρασμένη από τον κύριο εκπρόσωπό του, και με δεδομένη την αξιοσημείωτη εμπειρία σε παρόμοια θέματα, ότι "ο στόχος φωτογραφίζει το σκοπό", με ταυτόχρονη αναφορά σε πολιτικούς στόχους που εξυπηρετούν αυτές οι επιθέσεις. Η ελεεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, τόσο από άποψη οικονομίας όσο και από άποψη κοινωνικής εξαθλίωσης και εξαχρείωσης, είναι ενδεχόμενο να δημιουργήσει τρομοκράτες νέου τύπου – έχουμε αναφερθεί σχετικά με λεπτομέρειες σε προηγούμενα τα άρθρα μας - οι οποίοι θα είναι σε απόγνωση και θα καταφύγουν εκδικητικά σε πράξεις μεμονωμένης ατομικής τρομοκρατίας «ερασιτεχνικού τύπου». Η ευθύνη για μια τέτοια πολύ πιθανή κατάσταση βαραίνει απολύτως και μόνον τους πολιτικούς και τους συνεργάτες τους με δεδομένη την ανικανότητα του συστήματος, τη διαφθορά, την απροθυμία για τακτοποίηση και την εκπληκτική αλαζονεία που τους διέπει, ακόμη και τώρα, ενώ κάποιοι τους προειδοποιούν ότι «θα είναι τυχεροί αν τους δικάσουν ειδικά δικαστήρια και όχι ο λαός ad hoc».

Οι τρομοκράτες απέδειξαν ότι μπορούν να χτυπήσουν παντού και με κάθε τρόπο. Μέχρι στιγμής δεν έχουν δείξει πρόθεση για τυφλά χτυπήματα ή για δολοφονίες, αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί τυχαία ως παράπλευρη απώλεια ή αστοχία κάποιας μορφής. Αν συμβεί ένα τέτοιο γεγονός οι συνέπειες θα είναι καταστρεπτικές για τη χώρα. Τα ξένα κέντρα παρακολουθούν την κατάσταση από πολύ κοντά κρατώντας ήδη στα χέρια τους «σενάρια εκτάκτου ανάγκης». Η ΕΛ.ΑΣ., κατά σύστημα αποδιοπομπαίος τράγος, με τα χέρια δεμένα λόγω του συστήματος, καλείται για μια φορά ακόμη να σώσει τα προσχήματα. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι περισσότερο δύσκολα από κάθε άλλη φορά.

ΝΕΑ «ΣΧΗΜΑΤΑ» ΧΕΙΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΞΕΝΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ; Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Αίσχος, ντροπή, κατάντια, οι «ακαδημίες» των αναξιόπστων πολιτικών, με τις αλχημίες τους, σε όλο τους το μεγαλείο. Ένα ερωτηματικό που προκύπτει είναι: Υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο, οπουδήποτε, όπου να συμβαίνουν τα αίσχη που συμβαίνουν με τις συμπεριφορές, τις διαθέσεις, και τις αντιλήψεις που επικρατούν στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας ; Το πολιτικό σύστημα, στην ολότητά του πλέον, έχει καταδικαστεί από τον ελληνικό λαό δια παντός, άσχετα αν «ξεμπλέξει» με νομικά και … θεσμικά τερτίπια. Τα διάφορα σκάνδαλα, τα οποία το σύστημα χρησιμοποιεί διαχρονικά και εξαιρετικά αποτελεσματικά –είτε πρόκειται για διάσημους τραγουδιστές είτε για στικάκια, είτε…, είτε…) αναδύονται σε περιόδους όπου οι καταστάσεις είναι εξαιρετικά ακραίες και πιεστικές, και ιδίως όταν πρόκειται να ληφθούν απάνθρωπα μέτρα. Τα πράγματα που αφορούν στην Ελλάδα εξελίσσονται με ραγδαίο τρόπο και κυρίως εξαιτίας των ξένων εξουσιών που έχουν συμφέροντα σχετικά με τα όσα συμβαίνουν. Κυκλοφορούν φήμες ότι οι ηγεσίες και τα συστήματα εξουσίας και διακυβέρνησης των άλλων κρατών, έχοντας απηυδήσει από τον τρόπο που λειτουργεί το ελληνικό κράτος και την ιδιότυπη νοοτροπία εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος, έχουν πεισθεί ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία απολύτως ανάταξη των κακώς κειμένων. Επίσης το ενδεχόμενο διακυβέρνησης της χώρας από ένα εξαιρετικά αμφιλεγόμενο σχήματα αριστερών αρχών και κεντροδεξιών πλευρίσεων με συμπάθειες στους παρανόμους μετανάστες και φημολογούμενες φιλίες με την αναρχοκομουνιστική διάταξη κρούσεως, δημιουργεί έντονες πιέσεις για λήψη δραστικών μέτρων στην περαιτέρω στάση τους απέναντι στην Ελλάδα. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για την ύπαρξη όχι μόνο μίας –της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ- αλλά μιας σειράς από λίστες (ληστών!) ταυτόχρονα με το ότι δεν έγινε απολύτως καμία ενέργεια, τότε, και με όσα γίνονται τώρα άφησαν άφωνο το σύμπαν. Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο, ότι τόσο το πολιτικό σύστημα δεν επιθυμεί να πράξει τα δέοντα, έστω κι αν αυτή η αδράνεια έχει πολιτικό κόστος (ας φανταστεί ο καθένας τι πραγματικά «παίζει»), αλλά και η «εξουσία» -δηλαδή ο μηχανισμός υλοποίησης των πολιτικών αποφάσεωναδυνατεί (;) να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά φαίνεται ότι οδήγησαν τα ξένα κέντρα να υιοθετήσουν μια πλέον έξυπνη και αποτελεσματική στάση – στρατηγική στο χειρισμό των ελληνικών υποθέσεων. Η στρατηγική αυτή συνίσταται από μια έντονη μορφή επίθεσης –περίπου πόλεμο- σε θέματα που σχετίζονται με ηθικές αξίες και το δίκαιο, γενικότερα. Οι επιθέσεις θα γίνονται σε πρόσωπα και σε κόμματα και θα στοιχειοθετούνται με 32

αποκαλύψεις σκανδάλων πάσης μορφής. Τα σκάνδαλα αυτά θα είναι διαχρονικής ιστορικής αξίας και θα περιλαμβάνουν μια μεγάλη ποικιλία, π.χ. θέματα νεποτισμού στους πολιτικούς κύκλους –με αναλύσεις αρκετά διαφωτιστικές, οικονομικές ατασθαλίες κατ τα συναφή, περίεργες σχέσεις και διασυνδέσεις με διαφόρους παράγοντες, και φυσικά δεν θα λείπουν από τον κατάλογο και τα σεξουαλικά θέματα. Με τον τρόπο αυτό θα διαπομπευθούν δημόσια και θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα οι έλληνες πολιτικοί οι οποίοι, ήδη, έχουν καταδικαστεί στην πλειονότητά τους από τον ελληνικό λαό ως ανήθικοι, διεφθαρμένοι, προδότες, κλπ. κλπ. Παρόμοιους επιθετικούς προσδιορισμούς –ήπιας μορφής- για τους σύγχρονους –αλλά και παρελθούσης χρήσεως πολιτικούς- βρίσκει κάποιος σε καθημερινή χρήση. Η ελληνική κοινωνία –στο μεγαλύτερο μέρος της- δυσανασχετεί με την καταπίεση που προηγούμενο δεν έχει, και η οποία κάνει την οθωμανική κατοχή και τουρκοκρατία να παίρνει την εικόνα μιας φιλάνθρωπης εξουσίας. Η τροπή που παρατηρείται στις αντιλήψεις του κόσμου και τις διαθέσεις του είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, αλλά φαίνεται ότι δεν ανησυχεί τους κρατούντες. Ας απαντήσουμε ειλικρινά σε κάποια ερωτήματα που συζητούνται στα καφενεία ή κατ ιδίαν: Ποιος και πόσο πολύ θα στενοχωριόταν αν γινόταν ένα λιντσάρισμα στο σύνταγμα λειτουργών που κατάντησαν τη χώρα στα χάλια που είναι; Ποιος και πόσο πολύ θα στενοχωριόταν αν γινόταν ένα λιντσάρισμα στο σύνταγμα κάποιων λειτουργών των ΜΜΕ που χρόνια τώρα χαλκεύουν «ειδήσεις και σχόλια» κατ επιταγήν; Ποιος και πόσο πολύ θα στενοχωριόταν αν γινόταν ένα λιντσάρισμα στο σύνταγμα απατεώνων που κατέκλεψαν το σύμπαν και απέκτησαν χυδαίο πλούτο και δύναμη; Ποιος και πόσο πολύ θα στενοχωριόταν αν γινόταν ένα λιντσάρισμα στο σύνταγμα εργατοπατέρων/συνδικαλιστών που δρουν ως συνδικαλήσταρχοι σε βάρος του συνόλου του ελληνικού λαού; Ποιος και πόσο πολύ θα στενοχωριόταν αν γινόταν ένα λιντσάρισμα στο σύνταγμα αυτών που καθοδηγούν τους «γνωστούς- αγνώστους» που καίνε την Αθήνα, να κάνουν καταλήψεις, να διακηρύσσουν ανεπιφύλακτα το «φιλάνθρωπο» στους παρανόμους εγκληματίες αλλοδαπούς εισβολείς και αποσταθεροποιούν τη χώρα; Η κοινωνία αλλάζει. Γίνεται, χωρίς να το συνειδητοποιεί βάρβαρη και κτηνώδης επειδή αναγκαστικά θα πρέπει να υπηρετήσει τα ορμέμφυτα για την επιβίωση. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι έρχονται μέρες κοινωνικής βίας και εξέγερσης, όμως κάτι τέτοιο είναι εύκολο να συμβεί και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει. Ο «τσελεμεντές του αναρχικού» φαίνεται ότι δεν είναι μόνο στα σπίτια κάποιων προνομιούχων και λαλίστατων κρατικοδίαιτων. Μάλλον άρχισε να μπαίνει και σε άλλα σπίτια -και ακόμη χειρότερα, στα μυαλά και στην ψυχή αυτών που πεινούν, αυτών που είναι άνεργοι, αυτών που υποφέρουν με πολλούς τρόπους. Πρόσφατα ετέθη από κάποιον το ερώτημα: Υπάρχουν ηλίθιοι στην Ελλάδα;

Προφανώς, η απάντηση είναι εύκολη. «Ναι υπάρχουν. Είναι αυτοί που περιστοιχίζουν τους ανώτατους κρατικούς λειτουργούς (τους πολιτικούς δηλαδή) και τους εισηγούνται ηλίθια μέτρα. Το να σου κατάσχουν μισθούς, συντάξεις κλπ., επειδή χρωστάς πάνω από 500€ είναι άδικο μέτρο. Και πάει λέγοντας. Το πλέον σημαντικό είναι: δεν υπάρχει κάποιος –έστω και … πολιτικός- να σκεφθεί «τι θα γίνει αν αυτός που η εφορία τον έσυρε στο δικαστήριο για να απαιτήσει αποζημίωση για μη έγκαιρη πληρωμή, πάρει ένα μπουκάλι με βενζίνη και περιλούσει τον κρατικό λειτουργό που θα εκπροσωπεί το κράτος; Και τι θα γίνει αν και κάποιος άλλος τον μιμηθεί;»

Ο ΔΟΞΑΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΣΩΤΗΡΟΣ» ΙΗΣΟΥ, ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΤΟΥ ΕΝΝΟΙΑ... ΚΑΙ Η «ΓΕΝΝΗΣΗ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!! Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Πέραν της θεολογική θεώρησης –που βολεύει το Ιερατείο- πάντα είναι αναμενόμενος ένας «Σωτήρας». Ο «Σωτήρας» αυτός είναι περισσότερο από ποτέ αναμενόμενος στην Ελλάδα. Με ποιάν όμως μορφή; Σαν πολιτικός; Αστείο το ερώτημα. Οι πολιτικοί της χώρας είναι (;) διεφθαρμένοι – έχει αποδειχθεί και αποδεικνύεται κάθε μέρα-, ανυπόστατοι, ιδιοτελείς και τρισάθλιοι και όσοι τίμιοι βρίσκονται στο χώρο της πολιτικής είναι από λάθος –έχασαν προφανώς το δρόμο και το καλό τους όνομα! Ως «Σωτήρες» προκηρύσσονται, πλέον, οι εις τα «άκρα ευρισκόμενοι και κινούμενοι». Οι Έλληνες, βρίσκονται στο κατώφλι της αποδοχής της ιδέας ότι εφόσον θα αποδεχθούν να υπαχθούν στην υποτέλεια και την υποδούλωση των εταίρων τους θα βιώσουν ένα βίο πλέον ανθρώπινο από ότι προκύπτει από τη διακυβέρνηση των εντόπιων σφετεριστών και μοιχεπιβατών της λαϊκής επιλογής-εντολής. Ο «Σωτήρας», με οποιαδήποτε μορφή κι αν παρουσιάζεται σε όλες τις εποχές, ευαγγελίζεται τη δικαιοσύνη, την προστασία των αδυνάτων - κυρίως, την ισοστασία και την αποκατάσταση των αδικιών και τις εκβλαστήσεις τους, τη διασφάλιση του μέλλοντος και όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο στα όρια της λογικής και του εφικτού. Μακάρι και να συνέβαινε κάτι τέτοιο… Το «σύστημα», διότι αυτό είναι που κυριαρχεί στην Ελλάδα με ποικιλόμορφες διαστάσεις, δεν ευαγγελίζεται καμία σωτηρία. Και αυτό γιατί είναι απόλυτα διεφθαρμένο οπό τη σύλληψή του μέχρι την εκφορά του. Ακόμη και το ίδιο δεν συνειδητοποιεί τη διαφθορά του, δημιουργώντας νέους χώρους για κατάκτηση από τη σήψη. Στην ουσία –το σύστημαείναι δημιουργός σήψης. Ποιοι, όμως, αναγκάζουν το σημερινό φαύλο κύκλωμα του συστήματος να φέρει σε εφαρμογή ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα; Ποιοι επιβάλλουν «τοποτηρητές» για τα χρήματα που θα εισρεύσουν; Για να μην τα φάνε, βέβαια, οι επιτήδειοι… Θυμηθείτε το σχέδιο Μάρσαλ Όχι βέβαια οι πολιτευτές! Δεν θα φέρουν αυτοί τη «γέννηση». Αυτοί θέλουν να τα φάνε … αυτοί και οι δικοί τους… Η σωτηρία της πατρίδας μας μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Όχι με τους παρανόμους μετανάστες, στους οποίους θέλουν να δώσουν ελληνική υπηκοότητα. Όχι βέβαια από διαφθαρμένους πολιτικούς. Οι περισσότεροι απ αυτούς κινούνται στα όρια του νόμου!!! για να ξεγλιστράνε. Γνωρίζουν πολύ καλά το παιγνίδι. Η σωτηρία, όμως, θα έρθει από τους πολίτες. Τους απλούς πολίτες, που είναι ένα «τίποτε». Αυτοί που ήδη πεινάνε και αυτούς που θα πεινάσουνε. Αυτούς που ούτε η Νέα Δημοκρατία θα ταΐσει, ούτε το ΚΚΕ, ούτε –φυσικά- το –ΠΑΣΟΚ, ούτε η … ΔΗΜΑΡ … 35

Όταν ο πολιτικός άνδρας του παρελθόντος και του παρόντος δεν θα τολμά να περπατήσει στο δρόμο -όχι γιατί θα τον κτυπήσουν, αλλά γιατί θα τον φτύσουν, όταν το παιδί του δεν θα τολμά να πάει στο σχολείο –ας είναι το σχολείο ακριβό και ιδιωτικό- γιατί τα άλλα παιδιά θα ξέρουν ότι είναι παιδί διεφθαρμένου πολιτικού, τότε θα υπάρχει μέλλον και ελπίδα … Όταν οι ελεεινοί των ελεεινών συνδικαλιστές και συνδικαλήσταρχοι, σε όποιο χώρο κι αν βρίσκονται, πάψουν και αρχίσουν να φοβούνται να ενεργούν σε βάρος του συνόλου – τότε θα υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει σωτηρία… Μην αφήνετε τους διεφθαρμένους σε χλωρό κλαρί … όποιοι κι αν είναι, όπου κι αν είναι – δεν έχουν δύναμη. Η δύναμή τους είναι ο δισταγμός ΣΑΣ. Όσο διστάζετε τόσο δυναμώνουν και … αλωνίζουν. Κάντε τον απαίσιο δημοσιογράφο, τον εντολοδόχο, να μην τολμά να κυκλοφορήσει με τη λιμουζίνα του και τους σωματοφύλακές του – αυτόν που ΣΑΣ παραπληροφορεί χρόνια τώρα. Η ελπίδα είμαστε ΕΜΕΙΣ όχι οι ελεεινοί –στο σύνολο τους (;) που μας κυβερνούν… με οποιοδήποτε τρόπο… Θα είναι κρίμα, όμως, η σωτηρία – η ΓΕΝΝΗΣΗ - της χώρας να είναι απότοκος της καταστροφής. Πέραν όμως όλων των άλλων ας μην ξεχνούμε αυτό που μας δίδαξε η ιστορία: Ειρήνη και Γέννηση δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν χωρίς Δικαιοσύνη.

Η ΧΩΡΑ “ΚΟΛΑΣΗ» Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)

Έκθεση της UNICEF κάνει λόγο για 439.000 παιδιά νηπιακής, αλλά και σχολικής ηλικίας που υποσιτίζονται. Τα στοιχεία, που φέρνει στη δημοσιότητα το ΑΠΕ-ΜΠΕ, δείχνουν ότι οι αυτοκτονίες ή οι απόπειρες ανήλθαν το διάστημα της κρίσης, δηλαδή, από 1/1/2009 έως 23/08/2012 σε 3.124 πανελλαδικά. Σχόλιο στο παραπάνω: Φαντασθείτε κάποιοι απ’ αυτούς που αυτοκτόνησαν ή γονείς που τα παιδιά τους λιμοκτονούν να είχαν προτιμήσει κάποιας μορφής εκδίκηση προς αυτούς που τους έφεραν σ’ αυτήν την κατάσταση! Η Ελλάδα πίστεψε ότι ήταν μια έξυπνη γάτα και ότι μπορούσε να παίξει με τους πανίσχυρους εταίρους της στην ΕΕ ως να ήταν χαζά ποντίκια («κουτόφραγκοι»). Και έγιναν πολλά από πολλούς ανόητα και παράλογα κατά συρροή και εξακολούθηση. Αποδείχθηκε όμως ότι οι εταίροι στην ΕΕ και δεν ήταν μπουνταλάδες, και ήταν ικανοί να χειριστούν διελκυστίνδες και κουτοπονηριές αλλά είχαν –και έχουν- τη δύναμη να κάνουν αυτό που θέλουν. Τώρα παίζουν –κυριολεκτικά- και μάλλον απολαυστικά γι’ αυτούς με το πονηρό ποντίκι, αφού πρώτα το έφτασαν σε κατάσταση απόλυτης εξαθλίωσης. Μια μεταφορά εικόνας θα μπορούσε να είναι μια ταυρομαχία. Όταν τον ταύρο τον έχουν φέρει σε κατάσταση πλήρους κατάρρευσης προκειμένου να επακολουθήσει ο τελετουργικός και απάνθρωπος φόνος. Μόνο που η Ελλάδα δεν υπήρξε –ποτέ- ταύρος. Μετά από πολύμηνες συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, υποσχέσεις, απειλές, ελπίδες για σωτηρία, αδιέξοδα και «λύσεις», συμβιβασμούς, φτάσαμε εδώ που φθάσαμε. Τα 439.000 παιδιά νηπιακής, αλλά και σχολικής ηλικίας που υποσιτίζονται είναι ένα ενδεικτικό του τι συμβαίνει στη χώρα. Οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες οι οποίες ανήλθαν το διάστημα της κρίσης, δηλαδή, από 1/1/2009 έως 23/08/2012 σε 3.124 πανελλαδικά είναι 3.124. Φυσικά, τα στοιχεία αυτά είναι τα επίσημα. Μάλλον τα πραγματικά στοιχεία είναι πολύ υψηλότερα. Το μόρφωμα που κυβερνά τη χώρα εκπροσωπούμενο από έναν αρχηγό σε πραγματικά τραγική και οικτρή θέση –μόνο σε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και σε τραγωδίες του Σαίξπηρ μπορούμε να συναντήσουν τόσο φοβερές καταστάσεις απόγνωσης- έχει μείνει άλαλο και παράλυτο. Οι ελλειμματικοί σε ικανότητες έλληνες πολιτικοί –μιλάμε για όλο το σκηνικό- προσπαθούν να αυτοσχεδιάσουν άτεχνα και κάνουν πατέντες για να σώσουν τη χώρα από το χάος στο οποίο την έφτασαν. Οι νόμοι της χώρας εμποδίζουν το νόμο, οι ελευθερίες μας καταστρέφουν κάθε ελευθερία, οι δημιουργίες περιουσιών βασίζονται σε οργανωμένη ληστεία -όπως και αυτή η επιβίωση 37

του κράτους-, η γνώση παρέχεται από άπειρους ή κακότεχνους ηλιθίους, η ηθική μας είναι μια θρασύτατη υποκρισία, η δύναμή μας ασκείται από ανθρωπάκια και αυτό που θεωρούμε τιμητικό για μας είναι ψεύτικο σε όλα του τα σημεία. Το σύστημα ανέχεται την εκκλησία –η οποία θα μπορούσε να ενεργήσει εξαιρετικά δυναμικά-, αλλά οι πλέον μάχιμοι εκπρόσωποί της είτε ασχολούνται, την ώρα που παιδιά πεινούν και άλλοι αυτοκτονούν, με σεξουαλικά θέματα και μυστικές εταιρείες, είτε με διαδικασίες προσωπικού πλουτισμού- μόνο επειδή, και με την προϋπόθεση, ότι κηρύσσουν υποταγή στο κράτος όπως είναι οργανωμένο (δηλωτικό η περιβόητος ευχή «υπέρ πάσης αρχής και εξουσίας»). Η αντίσταση απέναντι στη φτώχεια είναι αντίσταση απέναντι στο χυδαίο πλούτο κάποιων και θεωρείται από το σύστημα ως αναρχία που πρέπει να τιμωρηθεί. Έτσι η στάση αυτή πετυχαίνει να κάνει τους δειλούς και τους αδίστακτους να θεωρούν τον εαυτό τους ήρωα. Σε λίγο καιρό ο πολύς κόσμος θα συνειδητοποιήσει ότι θα πρέπει να αποκτήσει χρήμα επειδή χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει – να επιβιώσει. Το χρήμα είναι το πλέον σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Και αυτό επειδή το χρήμα είναι το μέσο που επιτρέπει να κατανεμηθεί σωστά η δυνατότητα της επιβίωσης. Η συνειδητοποίηση αυτή θα επιφέρει τα κακά φρούτα της φτώχειας. Οι πολιτικοί αν ήθελαν να σώσουν τη δική τους τιμή θα έπρεπε πρώτα να σκεφτούν να σώσουν την τιμή της χώρας. Προφανώς όμως δεν τους ενδιαφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το τι τους ενδιαφέρει είναι γνωστό. Το σύστημα που επικρατεί, και καλλιεργείται μεθοδικά, είναι ότι υπάρχουν οι πλούσιοι επειδή υπάρχουν οι φτωχοί και το αντίθετο (υπάρχουν φτωχοί επειδή υπάρχουν πλούσιοι). Τι σημαίνει όμως αυτό που επιδιώκουν οι (ντόπιοι και ξένοι) πολιτικά ηλίθιοι: «άστους να είναι φτωχοί»; Σημαίνει για τους πολίτες: Να είναι ανίσχυροι, να είναι αμαθείς, να είναι κύτταρα νοσηρών καταστάσεων, να είναι ένα παράδειγμα εξαθλίωσης και ασχήμιας, να έχουν ξεχαρβαλωμένα παιδιά, να ξεπουλιούνται για το τίποτε, να ζούνε σε τρώγλες χωρίς ηλεκτρικό και νερό, να χρωστούν αυτά που δεν θα έπρεπε να χρωστούν, να γίνουν δειλοί και χωρίς ιδανικά – ώστε τελικά να τους αξίζουν ακόμη λιγότερα από αυτά που έχουν. Δηλαδή να μην τους ανήκει το δικαίωμα και η διάθεση να ζουν. Να λοιπόν οι 3.124 αυτοκτονίες! Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι η φτώχεια. Η ασφάλεια -το μεγαλύτερο αγαθό του πολιτισμού- δεν μπορεί να υπάρχει εκεί όπου ο χειρότερος κίνδυνος, ο κίνδυνος της φτώχειας, επικρέμαται στο κεφάλι των πολλών και όταν η προστασία, που υποτίθεται ότι προσφέρεται, προσφέρεται μόνον σε οτιδήποτε εγκλωβίζει τους φτωχούς ή κάνει τη φτώχεια ακόμη μεγαλύτερη και για ακόμη περισσότερους. Η διακαώς αναμενόμενη μετάγγιση ζωής μάλλον θα γίνει. Όχι επειδή θέλουν οι εταίροι να την κάνουν, αλλά επειδή είναι αναγκασμένοι να την κάνουν. Την Ελλάδα και τους Έλληνες τους μισούν. Και μας μισούν επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε. Στην ουσία μισούν τη νοοτροπία που μας διακατέχει στο σύνολό μας και ιδίως αυτούς που κυβερνούν τη χώρα – η αντιπολίτευση δεν εξαιρείται. 38

Εκείνο που μπορεί να αποτελέσει μια αφετηρία για ένα διαφορετικό αύριο είναι μια «μετατόπιση της εδραιωμένης, εδώ και πολλά χρόνια, νοοτροπίας του συνόλου». Αν αυτό θα γίνει, πότε; πώς; από ποιόν; είναι ένα καυτό ερώτημα. Μέχρι τότε η ζωή στη χώρα θα είναι μια κόλαση που όλο και θα γίνεται χειρότερη. Το ότι θα πάρουμε τη δόση δεν είναι τίποτε άλλο από το βούλωμα μιας τρύπας προσωρινά.

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ; Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Όταν η αδικία ξεπερνά τα όρια των αντοχών και των ανοχών, τότε κάποιος συνειδητοποιεί πλήρως την πραγματική ουσία της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη – ως αγαθό ζωής – πρέπει να είναι κοινό και προσιτό (διαθέσιμο) προς όλους, μη διαπραγματεύσιμο και απόλυτο. Θεσμικά – υποτίθεται – ότι περιφρουρείται και διαφυλάσσεται από την συντεταγμένη κοινωνία και οι τοποτηρητές της είναι πρόσωπα σεβαστά παραδεκτά ουδόλως αμφισβητούμενα. Τα πρόσφατα χρόνια η Ελλάδα έχει περιέλθει σε μια κατάσταση όπου τα πάντα αμφισβητούνται και σ αυτόν τον κυκεώνα έχει το μερτικό της και η δικαιοσύνη ως αγαθό μη παρεχόμενο προς όλους ισομερώς και αδιακρίτως. Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά το πολιτικό σύστημα – με τους λειτουργούς του και τους πέριξ αυτών δορυφορούμενους . Τα όσα είδαμε να συμβαίνουν, και να βιώνουμε, κατά τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις –αλλά και πιο πριν - αποτελούν πρωτοφανή γεγονότα σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ψυχοσύνθεση και οι συμπεριφορές του ραγιαδισμού – προφανώς ενυπάρχουν πλέον στο DNA μας – τους οδήγησαν να απεμπολήσουν κάθε εθνική αξιοπρέπεια και να αποδεχθούν, στο όνομα της σωτηρίας της χώρας, επαχθέστατους όρους και απίθανες δεσμεύσεις ενώ είχαν τη δυνατότητα – αν πραγματικά τους ενδιέφερε η σωτηρία της χώρας – να ενεργήσουν με άλλους τρόπους. Το αποτέλεσμα είναι ότι διερράγη ο κοινωνικός ιστός και δεν πρόκειται να αποκατασταθεί ποτέ. Τώρα όμως δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον λαϊκισμό που ανεπιστρεπτί είχε εγκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ όταν ξεκίνησε πολτοποιώντας τα πάντα, αλλά μια εθνική καταστροφή η οποία είναι χειρότερη από τη Μικρασιατική καταστροφή και τα επακόλουθα του δευτέρου, και στη συνέχεια του εμφυλίου, πολέμου. Οι ξένοι εταίροι, χολωμένοι από τις περίεργες διελκυστίνδες που δημιουργούσαν – και συνεχίζουν να δημιουργούν οι πολιτικοί – αφού έφτασαν τη χώρα σε κατάσταση απογύμνωσης απ όλα τα συστήματα και τις δυνατότητες άμυνας, την αποδυνάμωσαν κυριολεκτικά ώστε να μην έχει καθόλου επιλογές, προχωρούν τώρα στον απόλυτο εξευτελισμό των Ελλήνων με τερτίπια του τύπου «θα δώσω τη βοήθεια, δεν δίνω τη βοήθεια, σκέπτομαι αν θα τη δώσω, μήπως και πρέπει να μη τη δώσω, ας δούμε τους όρους με τους οποίους θα τη δώσω». Η υπόσχεσή τους όμως, μέχρι να ψηφισθεί το περιβόητο μνημόνιο ήταν «ψηφίστε το και θα εισπράξετε». Τα λεφτά είτε δοθούν είτε όχι, δεν πρόκειται να σώσουν τη χώρα. Μια τρύπα θα βουλώσουν μόνο και ίσως αυτό είναι εκείνο που επιθυμούν οι περισπούδαστοι πολιτικοί μας άνδρες. Το κακό όμως έχει γίνει. Ο κόσμος κατάλαβε πολύ καλά ότι οι ξένοι μας κορόιδεψαν. Κάτι περιμέναμε να γίνει και δεν έγινε ενώ η ταπείνωση ξεπέρασε όλα τα όρια. Σχολιάζουν με σαρκασμό ότι το σύστημα δεν μπορεί να κάνει τους έλληνες να πληρώνουν εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς! Η αποτυχία του πολιτικού συστήματος είναι πλήρης και παταγώδης. Τα αντιμνημονιακά κόμματα δικαιώνονται και πάνω σ αυτή τη δικαίωση θα στηρίξουν την επικράτησή τους.

Πραξικόπημα ήταν η κίνηση που έκαναν οι, κατά πλειονότητα σκοπίμως και παρανόμως ευεργετηθέντες και απολαμβάνοντες προκλητικά την υπερτροφία, υπάλληλοι της Βουλής των Ελλήνων. Αυτή είναι η «ξεφτίλα» του συστήματος. Βουλευτές να λένε και να ξελένε με παιδαριώδεις δικαιολογίες. Κάποιοι άλλοι, βουλευτές κι αυτοί, κάνουν τον σκληρό και κόπτονται υπέρ των συμφερόντων του λαού για να αξιοποιήσουν τη στάση τους στις μελλοντικές τους εκστρατείες. Ο αρχηγός του στρατού παίρνει μισθό καθαρίστριας ενώ κάποιοι άλλοι αποφαίνονται ότι δεν επιδέχεται ο μισθός τους μείωση. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν αδιάλειπτα το αισχρό έργο τους κόβοντας και ράβοντας κατά περίπτωση και υπαγόρευση. Οι πλούσιοι και δυνατοί δεν σταμάτησαν ούτε να πλουτίζουν και να αυξάνουν τη δύναμη τους. Ο κόσμος υφίσταται τα πάνδεινα εξαιτίας του ότι τίποτε πλέον δεν λειτουργεί. Τα ρεζιλίκια με τα φάρμακα και τα φαρμακεία είναι ενδεικτικά της κατάστασης. Τα ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης φαίνεται ότι έχουν καταλάβει τι συμβαίνει και κρούουν –ποιοί; Οι ξένοι!- τον κώδωνα του κινδύνου. Ακόμη κι αν το κάνουν σκόπιμα και εκ του πονηρού είναι σημαντικό. Οι κυβερνήτες της χώρας αναγνωρίζουν ότι τα μέτρα είναι άδικα. Δεν τους εξέλεξε όμως ο λαός για να ψηφίσουν και να εφαρμόσουν μέτρα άδικα. Καθήκον τους είναι – ή μάλλον ήταν – να εφαρμόζουν μέτρα δίκαια. Δεν έχουν λόγο να κυβερνούν. Αυτή τη στιγμή αυτό που απαιτείται, σαν προϋπόθεση για την ομαλότητα στη χώρα, είναι μια «πειθαρχία» και η απόλυτη εφαρμογή των νόμων, διότι η απειλή και τα ενδεχόμενα είναι πασιφανέστατα. Αυτή η «πειθαρχία» πρέπει να ξεκινήσει από τα εσωτερικά των αλαλούμ πολιτικών σχηματισμών και της υποτιθέμενης στρατηγικής τους. Κατόπιν, πρέπει να επικρατήσει και στην κοινωνία – παντού όμως, παντού. Ποιος είναι όμως αυτός ο ηγέτης που θα θελήσει, θα τολμήσει, θα πείσει και θα μπορέσει να βάλει τάξη; Υπάρχει κάποιος άξιος;

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Τα δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι για τα όσα, πολύ σύντομα, είναι ενδεχόμενο να συμβούν στην Ελλάδα. Το ότι δεν υπάρχουν αποθεματικά για την κάλυψη αναγκών μετά την 15η Νοεμβρίου αποτελεί, σαν γεγονός πλέον, έναν εφιάλτη τον οποίο φαίνεται ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ο λαός. Απλά, κάποια στιγμή οι μισθοί και οι συντάξεις δεν πρόκειται να πληρωθούν και η χώρα θα καταρρεύσει ενώ θα επικρατήσει απόλυτο χάος. Οι πολυλογίες και η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος επιμηκύνουν το μαρτύριο του λαού καθιστώντας τελικά απαθή θεατή των όσων συμβαίνουν τον λαό με ελάχιστες αντιδράσεις, άτονες και χωρίς ιδιαίτερη σπουδαιότητα, που εξυπηρετούν τις πολιτικές σκοπιμότητες – χωρίς ουσία – των διαφόρων κομμάτων. Οι πολιτικοί και πάλι δεν λένε την αλήθεια, ενώ με διάφορα τερτίπια και καμώματα πονηρού ανατολίτη προσπαθούν να δημιουργήσουν συνθήκες για να μπορέσουν να τις εκμεταλλευτούν ώστε να κερδίσουν πολιτικό (ψήφους) έδαφος. Τα σκάνδαλα, μέχρις ενός σημείου εξυπηρετούν το πρόβλημα εκτόνωσης της οργής του κόσμου, κατά περίπτωση και επιλεκτικά αναδεικνύονται για να λειτουργήσουν σαν εντυπωσιακά πυροτεχνήματα δίχως να υπάρχει συνέπεια και συνέχεια στην επίλυσή τους. Η διαφθορά, ο συμβιβασμός με τα ασυμβίβαστα και η συνδιαλλαγή συνεχίζονται και προκαλούν με ελεεινό τρόπο αυτούς που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν, ενώ το σύστημα μετέρχεται διωκτικές τακτικές που θυμίζουν περιπτώσεις απολυταρχικών καθεστώτων. Παράδειγμα, τα μέτρα ασφαλείας για την προστασία των επισήμων προσώπων στις παρελάσεις οι οποίοι ως τιμώμενα πρόσωπα και εκπρόσωποι του κράτους δεν θα έπρεπε να έχουν ανάγκη από καμία προστασία αλλά να απολαμβάνουν ελεύθερα το σεβασμό του λαού! Σε λίγο καιρό θα χρειαζόμαστε «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και καλής διαγωγής» προκειμένου να πλησιάζουμε σε 300 μέτρα τους επισήμους στις εθνικές επαιτείες (ναι, επαιτείες!). Επιπρόσθετα το τρισάθλιο σύστημα προστασίας της διαφθοράς και της διαπλοκής εξαπολύει τρομοκρατικές μεθόδους για όσους τολμήσουν να ασχοληθούν με θέματα που θίγουν το κατεστημένο. Είναι γνωστό το τι συνέβη με τους δημοσιογράφους που θέλησαν να ασκήσουν κριτική – καλώς ή κακώς - για τους διεφθαρμένους και εχθρούς του λαού φοροφυγάδες. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο «δεν μπορείτε να μιλάτε για όσα μας εκθέτουν και μας θίγουν». Φυσικά, αυτή η στάση προκάλεσε ειρωνικά και δηλητηριώδη σχόλια από ΜΜΕ στο εξωτερικό και δίνει τη δυνατότητα να αξιολογηθεί η στάση του συστήματος σχετικά με τις διαθέσεις του για την διευθέτηση του δικαιώματος κάποιων – ως «θεσμοθετημένο» πλέον – να εγκληματούν σε βάρος αυτών που δεν έχουν τη δυνατότητα να παραβαίνουν τους νόμους. Και είναι αξιοσημείωτο ότι η δικαιοσύνη, ενεργώντας με σώφρονα τρόπο, αθώωσε τους … κακούργους. Τι θα συνέβαινε άραγε με το κύρος της αν τους καταδίκαζε; Ο κοινωνικός ιστός της χώρας διερράγη εδώ και πολύν καιρό και η δυστυχία έχει επέλθει σε μεγάλος μέρος του πληθυσμού, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει ακόμη «λίπος» από το οποίο το σύστημα αντλεί πόρους χωρίς όμως να αγγίζει τις πηγές απ’ όπου θα μπορούσαν να λυθούν πολλά προβλήματα. 42

Οι δημοσκοπήσεις, όσο κι αν αποτελούν ενδείξεις, είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να παραγνωρίζεται. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να προηγείται εντυπωσιακά και η ΝΔ να σύρεται στη δεύτερη θέση με την Χρυσή Αυγή να ακολουθεί με εξαιρετικά θεαματική αύξηση και ακόμη μεγαλύτερη προοπτική αύξηση, ενώ το ΠΑΣΟΚ αποτελεί σκιάς της σκιάς του και με ένα ΚΚΕ σχεδόν παράλυτο, αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση χαοτική. Ταυτόχρονα έρχονται μηνύματα για δημιουργία νέων κομμάτων τα οποία ευαγγελίζονται να σώσουν την Ελλάδα, επειδή αυτοί που θα τα αποτελέσουν θέλουν να ταΐσουν το εγώ τους, προκαλούν γέλια. Οι ίδιοι πονηροί του παρελθόντος σε καινούργια «κόλπα». Τα μέτρα που καλούμαστε να υποστούμε είναι προφανώς αναγκαία όσο κι αν είναι δυσβάστακτα και απάνθρωπα. Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε ακριβά τις εποχές της ευδαιμονίας και της σπατάλης. Ο Ελληνικός λαός δεν είπε το «όχι» στο πολιτικό σύστημα την ώρα που έπρεπε. Δεν είπε το «όχι» στον ίδιο του τον εαυτό όταν τον διέφθειραν οι πολιτικοί πετώντας του ένα κομμάτι ψωμί για να κερδίσουν οι ίδιοι αμύθητα πλούτη και δύναμη. Τους καμάρωνε και τους χειροκροτούσε. Τώρα, όταν κάποιος μπαίνει στη φυλακή ο λαός εισπράττει κάποια ικανοποίηση. Θαρρείς και δεν τα ήξεραν ή δεν τα υποψιάζονταν. Ο έλληνας πολιτικός εκ προοιμίου θεωρείται ύποπτος για πολλά και δημιουργεί (ο καθένας ξεχωριστά και όλοι τους μαζί) ένα σύστημα που τον υποστηρίζει με θεσμούς και νόμους. Επιπρόσθετα οι παροπλισμένοι κακουργήσαντες πολιτικοί του παρελθόντες έχουν το θράσος και την αναίδεια να εμφανίζονται «αμπελοφιλοσοφούντες» και να αναλύουν καταστάσεις και να κάνουν κριτικές – εμμέσως εισηγούμενοι τα «άπρακτα» - χωρίς να συνειδητοποιούν το γεγονός ότι τους καλούν επειδή είναι γραφικοί. Η χώρα είναι πλέον μέσα στο μάτι του τυφώνα. Η χρεωκοπία σε λίγο θα αποτελεί επίσημο γεγονός. Όμως τη χρεωκοπία και την κατάρρευση του κράτους δεν θα πρέπει να τη χρεώσουμε στους ξένους. Αυτοί την ήθελαν την Ελλάδα παραγωγική για να την αρμέγουν. Να πουλούν τα όπλα τους – έστω μειώνοντας τα κέρδη τους επειδή θα έπρεπε να δίνουν «μίζες». Θα ήθελαν την Ελλάδα για να κάνουν επενδύσεις με λεόντειες συμφωνίες. Θα ήθελαν την Ελλάδα ως τόπο αναψυχής και όχι να φοβούνται να την επισκέπτονται ως τόπο απρόβλεπτων γεγονότων και καταστάσεων. Θα ήθελαν ικανούς υποτακτικούς και προβλέψιμους. Θα ήθελαν επαγγελματίες πολιτικούς και όχι μαθητευόμενους και ανεπίδεκτους μαθήσεως μάγους που καταστρέφουν εαυτούς και αλλήλους. Δεν μιλούμε πλέον για επερχόμενη καταστροφή. Η καταστροφή έγινε, ολοκληρώνεται και σε σύντομο χρονικό διάστημα θα την υποστούμε. Το θέμα και το ερώτημα είναι τι θα ακολουθήσει την καταστροφή. Θα αποδοθεί δικαιοσύνη για να μπορέσει να στηθεί μια νέα κοινωνία; Θα μπορέσει ο ελληνικός λαός να πει ένα «όχι» - με οποιοδήποτε τρόπο - στους δόλιους και τους διεφθαρμένους;

GORTA MOR / DROCHSHAOL (Ο ΜΕΓΑΣ ΛΙΜΟΣ)...... ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ 1845-1852 Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφές – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Το 1845 έγινε ο μέγας λιμός (μεγάλη πείνα) στην Ιρλανδία. Το αποτέλεσμα ήταν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να πεθάνει και ένα μεγάλο μέρος να μεταναστεύσει. Αποτέλεσμα να αλλάξει δραματικά η δημογραφική εικόνα της χώρας. Τότε άρχισε και η Ιρλανδική διασπορά. Το 2012 η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα φαίνεται να έχει αρκετές ομοιότητες. Σε δημοσίευσή της η εφημερίδα Guardian (19 Οκτωβρίου 2012) αναφέρει ότι «οι έλληνες δεν έχουν χρήματα να θάψουν τους νεκρούς τους…» και κάποιος σχολιάζει «δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος δεν έχει επαναστατήσει ακόμη…» Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος δεν έχει επαναστατήσει επειδή έχει υποστεί μια διαχρονική απονεύρωση. Οι πολιτικοί – τους οποίους ο ίδιος διάλεξε και τους «προίκιζε» συνεχώς με δύναμη και πλούτο – φρόντισαν να τον απονευρώσουν συστηματικά κάνοντάς τον να ζει σε μια φαντασία ευμάρειας και αποστερώντας του ταυτόχρονα τις δυνατότητες να είναι ακριβοδίκαιος και έντιμος πολίτης ώστε να παραμένει ένα εξαρτημένο απόλυτα υποζύγιο της εκάστοτε εξουσίας. Η σημερινή κατάσταση, μπορεί να μην έχει 1.000.000 νεκρούς αλλά έχει αρκετές αυτοκτονίες – με βεβαιότητα ότι θα αυξηθούν – και πολλές μεταναστεύσεις κυρίως νέων ανθρώπων και αξιόλογων επιστημόνων. Σ αυτό το σημείο θα επικεντρωθούμε σήμερα. Το κύμα της μετανάστευσης, τότε, στην Ιρλανδία είχε ένα σκοπό. Έφευγαν με την ελπίδα να ξαναγυρίσουν κάποια στιγμή στον τόπο τους και να τον φτιάξουν καλύτερο. Στη Ελλάδα όμως του σήμερα, όσοι μπορούν να φύγουν, ως ελπίδα έχουν να φύγουν (δηλαδή να γλυτώσουν τη γενοκτονία που συντελείται). Η διασπορά της Ιρλανδίας λειτούργησε ως ζωοδότης παράγοντας και κάποια στιγμή αρκετοί ιρλανδοί γύρισαν στη χώρα τους ή έκαναν επενδύσεις οι οποίες βοήθησαν την ανόρθωση της χώρας και το ξαναχτίσιμό της. Κάτι τέτοιο μοιάζει να είναι αδιανόητο για τα ελληνικά πράγματα. Οι ομογενείς μας – οι Έλληνες της διασποράς – ασχέτως αν είναι η δεύτερη ή η Τρίτη γενιά στο βάθος της ψυχής τους θα ήθελαν να μετέχουν με τρόπο ενεργό στην ανάταξη της χώρας. Βλέποντας όμως τα όσα συμβαίνουν: λίστες, διαφθορά, ατιμώρητοι εγκληματίες, ανικανότητα, ψευτιές και υποκρισία από τα εν δυνάμει σχήματα που διοικούν και κυβερνούν αμέσως ή εμμέσως και κυρίως απροθυμία από μέρους του πολιτικού συστήματος για νοικοκύρεμα, με μεγάλη λύπη γυρνούν την πλάτη τους. Είναι πλέον γνωστό σε όλο τον κόσμο ότι το «κράτος» εχθρεύεται απεριόριστα τους ξένους επενδυτές. Και φυσικά τα λόγια που λένε οι πολιτικοί για επενδύσεις έχουν τόση αξία όση μπορούν να έχουν όταν τα λένε πολιτικά πρόσωπα. Οι λέξεις τους δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια σύμφωνα με την κοινή αντίληψη. Κανείς από τους εταίρους – τι αστεία λέξη - της Ελλάδας στην ΕΕ δεν ενδιαφέρεται για την εσωτερική κατάσταση (σκηνή) που επικρατεί στη χώρα. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι η διασφάλιση των δικών τους συμφερόντων αποκλειστικά. Και μόνο σε περίπτωση που θα ήταν ενδεχόμενο να προκύψει κάποιο γεγονός που θα απειλούσε και θα έπληττε τα συμφέροντά τους θα εκτιμούσαν αν θα έπρεπε να κάνουν κάτι. Ίσως μάλιστα τους

συμφέρει να βρίσκεται η Ελλάδα στην κατάσταση που βρίσκεται και ίσως να θέλουν να γίνει ακόμη χειρότερη ώστε να έχουν απόλυτο και πλήρη έλεγχο. Η χρεωκοπία (γεγονός αναμφισβήτητο πλέον στην ουσία της) είναι συνοδοιπόρος με την πείνα. Είναι όμως μια χρεωκοπία της χώρας σε ανθρώπινο δυναμικό. Κάποιοι ευαγγελίζονται ανόρθωση της χώρας. Ποιοί όμως θα ανορθώσουν τη χώρα; Οι 1.000.000 μετανάστες; Αυτοί - που απολαμβάνουν την φιλία των αριστερών κομμάτων - θα είναι οι σωτήρες της χώρας; Χωρίς τους σωστούς ανθρώπους, οι οποίοι θα πρέπει να έχουν τις αναγκαίες ικανότητες, δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Το μέλλον της χώρας είναι οι νέοι. Η νέοι μας όμως, θύματα της γενοκτονίας που συντελέσθηκε ήδη, φεύγουν για να μην επιστρέψουν. Ακόμη και όσοι νέοι βρίσκονται έξω για σπουδές διακατέχονται από τάσεις φυγής, παρακαλούν να τους βοηθήσουν να παραμείνουν εκεί – μακριά από το «κρεουργείο» που εδραίωσαν οι πολιτικοί – επιλογές του λαού. Θα ευελπιστούσε κάποιος ότι η ιστορία διδάσκει – έστω κι αν κάποιος είναι πολιτικός – αλλά δεν φαίνεται να γίνεται κάποια κίνηση για διευθέτηση της αιμορραγίας. Εκείνο που βλέπουμε είναι μια προσπάθεια, με όσα πρόσφατα φημολογούνται, για ανίερες συμμαχίες οι οποίες θα προσπαθήσουν να δώσουν μια συνέχεια σε εξαμβλωματικές μορφές συστημάτων διοίκησης. Το εσωτερικό σκηνικό της αναξιόπιστης χώρας – εσωτερικά και εξωτερικά – παραμένει εφιαλτικό και δυσοίωνο. Ο λαός, άνευρος πλέον, οδεύει προς το εθνικό κρεματόριο. Όταν μπορούσαν να γίνουν κάποια πράγματα δεν έγιναν. Οι πολιτικοί δεν έκαναν αυτά που έπρεπε να κάνουν – ένας μπακάλης μιας κωμόπολης του παρελθόντος θα είχε φέρει καλύτερα, πολύ καλύτερα, αποτελέσματα. Η προτροπή του ΚΚΕ – εξαιτίας του ότι ο λόγος του δεν ακούγεται πειστικός και επειδή έχει απολέσει την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν» προ πολλού για τους πολλούς – «να μην πληρώνουν οι πολίτες αυτά που δεν έπρεπε να πληρώνουν», έπεσε δυστυχώς στο κενό. Το γεγονός ότι πλέον δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη και απροθυμία για «τακτοποίηση» μάλλον θα προκαλέσει σοβαρά προβλήματα. Στο μεταξύ οι νέοι μας ελπίζουν στη φυγή.

18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012: ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας, Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)

Ο Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Αντώνιος Σαμαράς θα πάει για διαπραγματεύσεις, σχετικά το τι μέλλει γενέσθαι, την 18η Οκτωβρίου με «άδεια – τελείως χέρια.» Τα όσα μας ανάγκασαν – δικαίως - να κάνουμε, δεν έγιναν αλλά και ούτε έγιναν και εκείνα που υποσχεθήκαμε ότι θα κάνουμε. Με τον επικείμενο κίνδυνο – ίσως είναι και η βεβαιότητα (;) - της στάσης πληρωμών (δηλαδή οι μισθοί των λειτουργών του δημοσίου και οι συντάξεις που δεν πρόκειται να πληρωθούν), η εικόνα και το ενδεχόμενο αποτελούν στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Θεωρείται πως είναι (;) περισσότερο από βέβαιο ότι οι σκληροπυρηνικοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν επιθυμούν την παραμονή της Ελλάδος στην ευρωπαϊκή ζώνη. Αρκετή, υπέρ το δέον και με μεγάλη ανοχή και αντοχές, έκαναν υπομονή και κάθε λόγο έχουν να τηρούν τη στάση που τηρούν. Η Γερμανία δεν πρόκειται να εμφανιστεί στο προσκήνιο. Η Φινλανδία, όμως, και η Ολλανδία δεν έχουν λόγους να μην το κάνουν – ως προασπιστές των συμφερόντων των δικαιωμάτων και συμφερόντων των κρατών - μελών της ΕΕ. Η πραγματική αλήθεια είναι ότι οι εταίροι μας στην ΕΕ δεν μας θέλουν πλέον μαζί τους. Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να μας «εξωπετάξουν». Αυτό θα προκύψει σαν απόφαση της ίδιας της Ελλάδας επειδή δεν θα μπορεί να κάτι διαφορετικό. Η «επαχθής» τρόικα δολίως ενεργούσα, είτε αυτοβούλως είτε κατόπιν οδηγιών, δημιουργεί συνεχώς διελκυστίνδες ώστε ο Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας να βρεθεί με άδεια χέρια και απόλυτα εκτεθειμένος μπροστά στους «κριτές» του μέλλοντος του ελληνικού λαού του και του Ελληνικού Έθνους! Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι τα 89 σημεία που έπρεπε να αποτελέσουν τους λόγους για την δικαίωση της χώρας δεν τηρήθηκαν. Και τώρα τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Δεν έχει να δείξει ο Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας κάποια αλλαγή, εκτός από το ότι οι άνθρωποι που κατοικούν αυτή τη χώρα εξαθλιώθηκαν. Δηλαδή με απλά λόγια πάει για μια ζητιανιά και ελεημοσύνη για τους αθλίους! Εάν η χώρα δεν φύγει από την Ευρωζώνη τότε με κάθε κατολίσθηση, θα έρχεται και ένα ακόμη μνημόνιο. Θα έρθει και το τρίτο μνημόνιο, θα έρθει και το τέταρτο μέχρι που να «κλωτσήσουμε». Επίσης είναι περισσότερο από βέβαιο, πλέον, ότι ο προσεταιρισμός των διεθνών κέντρων αποφάσεων στα επερχόμενα σχήματα διακυβέρνησης είναι γεγονός. Χαρακτηριστικό είναι το ότι άλλα είπαν και άλλα λένε τώρα εν όψει της κατάκτησης του θρόνου διακυβέρνησης της χώρας! Εάν, όμως, δεν εκμετρηθεί σύντομα το αναμενόμενο «σωσίβιο» ποσό, τότε είναι βέβαιο ότι το σκηνικό αλλάζει τελείως. Τι πρόκειται να γίνει όταν θα υπάρξει η επίσημη «στάση πληρωμών» για τους δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους; Τότε, λέγεται ότι τον Δεκέμβριο θα προκηρυχτούν εκλογές. Θα τολμήσουν όμως να προχωρήσουν – τα διάφορα ενδιαφερόμενα «συστήματα»- σε εκλογές με την καταπληκτική 46

άνοδο της Χρυσής Αυγής η οποία έχει υπερκεράσει – ως λέγεται - κατά πολύ το ΠΑΣΟΚ; Η ιστορία μπορεί να κριθεί και πρέπει να αξιολογηθεί –κατά παράβαση των παραδεδεγμένων- εκ των υστέρων. Τα ορθόδοξα κόμματα της αριστεράς, καθώς και τα νεωτερίζοντα ελαφρολαϊκά και αριστερίζοντα κουλτουριάρικα, ενώ είχαν – πράγματι - τη δύναμη να κάνουν πολλά δεν έκαναν τίποτα λόγω ιδεολογικής αγκύλωσης, νοητικής παραλυσίας και ασύμβατης σχέσης του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Η πανίσχυρη εκκλησία, «με όλους τους διοικούντες και πάντοτε σε καλές σχέσεις», βουβάθηκε – για τους δικούς της στόχους. Η επιρροή που έχει είναι πέραν κάθε αμφισβήτησης και εκπληκτικά αποτελεσματική. Κάποια άλλα, φαιδρά (;) σχήματα άναψαν κι έσβησαν σαν πυροτεχνήματα. Οι πονηροί του νεποτισμού και οι παραφυάδες τους έμειναν – σοφά - μακριά από τη βαβούρα και περιμένουν τα σκυλεύσουν το κουφάρι. Αυτό που απομένει είναι ένα ερώτημα: Τι θα κάνει ο κόσμος; Την εποχή της τουρκοκρατίας ο δυνάστης και τύραννος δεν ήταν τόσο άσπλαχνος. Θα είναι πραξικόπημα στη νοοτροπία των ηγετών; Θα είναι πραξικόπημα στη νοοτροπία του απλού (βολεμένου, αμόρφωτου και απαίδευτου από τους πολιτικούς) λαού; Το πρόβλημα –ως Λερναία Ύδρα- ελλοχεύει κάπου και γεννά μεγαλύτερα προβλήματα. Είναι το πρόβλημα στη Βουλή; Είναι το πρόβλημα στη Δικαιοσύνη; Είναι το πρόβλημα στις ένοπλες δυνάμεις οι οποίες και μόνες διαθέτουν την ισχύ για την προστασία του τόπου; Είναι το πρόβλημα στον ίδιο το λαό; Οπωσδήποτε, όμως, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στους «εταίρους» μας στην ΕΕ οι οποίοι … μας «μισούν» επειδή δεν ταχτοποιούμε τα δημοσιονομικά μας! Εκείνο που έχει μεγάλη σημασία – ως πιθανή σωτηρία, εξ ανάγκης - είναι να αποδοθεί αμέσως κάποιας μορφής δικαιοσύνη. Έτσι θα μπορούσαμε να προστατευτούμε από δυσοίωνα γεγονότα και πράξεις απεγνωσμένων που μάλλον (;) είναι προβλέψιμα. Είναι σκόπιμο να μιλήσουμε για συνοπτικές διαδικασίες απόδοσης του δικαίου και να τις επιζητήσουμε; Σε φυσιολογικές καταστάσεις οι συνοπτικές διαδικασίες δεν είναι η επιθυμητή διαδικασία. Όταν όμως επέρχονται (;) εξαιρετικά ανεπιθύμητες καταστάσεις τότε ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος πρόληψης και εκτόνωσης της οργής και του μίσους του λαού για τους πρωταιτίους της εθνικής συμφοράς. Τα πρόσωπα που κατέστρεψαν τη χώρα – οι επαγγελματίες πολιτικοί με τους δορυφόρους τους – είναι γνωστά. Οι πανίσχυροι – κυριολεξία - Εισαγγελείς μπορούν να τους εγκαλέσουν για τα όσα έκαναν. Περιουσίες κολοσσιαίες μπορούν να δημευτούν. . Ίσως κάποιες τέτοιες ενέργειες - ως ερινύες - ανακουφίσουν την οργή και να μπορέσει ο λαός να υποστεί και να αντέξει τα όσα δυσάρεστα του μέλλονται. Υπάρχει ηγέτης που να θέλει να κάνει αυτές τις πράξεις να ιστορηθεί ως σωτήρας της Ελλάδας; Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αν βρεθεί μια τέτοια προσωπικότητα η ιστορία θα τον τοποθετήσει ανάμεσα στους ήρωες της ανάστασης του ελληνικού έθνους και η φήμη του θα είναι στους αιώνες και θα μνημονεύεται τιμούμενη, ενώ οι περιουσίες κάποια στιγμή χάνονται!

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Σύμφωνα με την άποψη των ειδικών στην ιεράρχηση των ανθρωπίνων αναγκών την πρώτη θέση κατέχει η ανάγκη για επιβίωση. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι χρειάζονται τροφή, νερό, ύπνο και προστασία από αντίξοες συνθήκες και ισοστασία προκειμένου να επιβιώσουν και να μην εξαφανισθούν. Η ανάγκη αυτή είναι πανίσχυρη και διαμορφώνει τις αντιλήψεις/θέσεις/στάσεις, τις διαθέσεις και σε συνέχεια τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Επίσης επηρεάζει σε απόλυτο βαθμό τις ηθικές αξίες οι οποίες θα πρέπει να διέπουν μια κοινωνία ανθρώπων που να είναι δίκαιη και σωστά οργανωμένη. (Βλέπε άρθρο του παρελθόντος «Ο χειρότερος τρομοκράτης είναι η πείνα» ΤΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ – ΚΑΙ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ – ΤΗΣ ΣΥΜΠΡΑΞΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, 1η Ιουλίου 2012).

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο σχολιασμό ότι οι κυβερνήτες - όχι μόνο στη χώρα μας αλλά παντού – πρέπει να παίρνουν υπόψη τους σοβαρά αυτόν τον παράγοντα, ώστε να εξασφαλίζεται η δυνατότητα της επιβίωσης, η κοινωνική ειρήνη και η δικαιοσύνη προς όλους. Στη χώρα μας με τις πρωτοφανείς καταστρεπτικές ενέργειες του πολιτικού συστήματος, είτε από ανικανότητα, είτε εκτεταμένη -πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως – διαφθορά, ο παράγοντας των βασικών (φυσικών) αναγκών των πολιτών για επιβίωση έχει αγνοηθεί προκλητικά και με αλαζονικό τρόπο. Και φυσικά το αποτέλεσμα, θα μπορούσε να είναι το ίδιο ή με κρεματόρια ή με εκτεταμένο έμμεσο κοινωνικό – οικονομικό ξεπάστρεμα. Η ανάγκη για επιβίωση όμως υπερισχύει – ευτυχώς – όλων των άλλων και έτσι έχει διαμορφωθεί μια διάθεση, η οποία πιστεύουμε ότι σύντομα θα γίνει συμπεριφορά – ενάντια στα πρόσωπα εκείνα και στο σύστημα που λειτουργεί καταπιεστικά και εξοντωτικά, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Και αυτό διότι η ανάγκη διαμορφώνει ηθικές αξίες ανάλογα με την περίπτωση, την περίσταση, το χρόνο και το περιβάλλον αλλά και τις προοπτικές στο εγγύς ή απώτερο μέλλον. Οι θεσμοί και τα υπόλοιπα για τα οποία κόπτονται οι πολιτικοί, και το ιερατείο, κάποια στιγμή δεν θα έχουν καμία αξία επειδή οι άνθρωποι δεν θα έχουν να φάνε (ήδη αυτό συμβαίνει σε μεγάλη κλίμακα). Ας πάρουμε σαν παράδειγμα κάποια πράγματα –γεγονότα – που συμβαίνουν στην Κολομβία, το Κόσσοβο, τη Βραζιλία, και ενδεχομένως και αλλού. Και σ αυτές τις χώρες τα σώματα ασφαλείας είναι κακοπληρωμένα και δεν μπορούν να επιβιώσουν με τα όσα τους παρέχει το κράτος. Η ανάγκη για την επιβίωση τους και η απόγνωση τους ανάγκασε να αναλάβουν ένα διπλό ρόλο: το πρωί είναι με το κράτος εναντίον των παρανόμων και μετά το ωράριό τους είναι στην υπηρεσία των παρανόμων! Δεν ξέρω αν αυτό θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα – εύχομαι να μην γίνει ποτέ. Αλλά αν συμβεί , αλλοίμονο στη χώρα. Τότε η ευθύνη θα είναι στον Μεγάλο Διαφθορέα των συνειδήσεων που λέγεται κράτος. Πρόσφατα είχαμε το θλιβερό περιστατικό στο 48

Υπουργείο Αμύνης με έναν στρατηγό να «διατάζει» τους απεγνωσμένους «έξω από το στρατόπεδο» και … ; Αύριο, ενδεχομένως και ίσως βεβαίως, θα έχουμε παρόμοια περιστατικά και αλλού. Ένας έξαλλος συνδικαλιστής προτείνει κατάληψη των υπουργείων. Και αν ο κόσμος παρακινηθεί μπορεί να συμβεί κι αυτό. Ο Πρωθυπουργός της χώρας δηλώνει σθεναρά «δεν θα αφήσω τη χώρα να γίνει ξέφραγο αμπέλι». Όμως μήπως πρόκειται να τον ρωτήσουν οι απεγνωσμένοι ή θα ζητήσουν να τους δώσει της άδειά του; Η υποκρισία, το ψεύδος, η παραπληροφόρηση είναι πλέον σημεία κομβικά και σημεία «τροπής». Η αλήθεια δεν υπάρχει επειδή δεν θέλουν να την πουν. Οχυρά της αλήθειας και της δικαιοσύνης είναι οι θεσμοί τους, τούς οποίους κατάντησαν σκουπιδότοπους. Οι «Ηρακλείς» του συστήματος αποδείχθηκαν «λίγοι». Η χώρα βρίσκεται πλέον στα πρόθυρα της κοινωνικής εξέγερσης – ίσως κάποιοι «εντός» το επιθυμούν διότι πιστεύουν ότι έτσι θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Είναι θέμα, περίπου, ενός μηνός και κάτι για τη στιγμή της αλήθειας. Η επίσημη «στάση πληρωμών» θα προκαλέσει σε μεγάλο μέρος του λαού μια σοβαρή αντίδραση των ανήμπορων και απεγνωσμένων. Τότε οι έννοιες των θεσμών, της δημοκρατίας και της λογικής δεν θα υπάρχουν. Θα υπάρχει μόνο η ανάγκη για επιβίωση και η διάθεση της εκδίκησης που θα υποκινείται όμως από μίσος. Θα βρεθούμε να ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι πάντες θα είναι εναντίων των πάντων με απρόβλεπτες συνέπειες. Το πολιτικό σύστημα δεν θέλησε να κάνει απολύτως τίποτε για κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να σώσουν την κατάσταση. Οι «μισητοί» τροϊκανοί πιέζουν για νοικοκύρεμα. Οι ντόπιοι κυβερνήτες δεν το θέλουν επειδή δεν τους συμφέρει – ο λαός, όμως, λούζεται τις συνέπειες. Όταν οι πολλοί θα πεινούν και η «γερμανική κατοχή» θα φαίνεται σαν … κατασκήνωση, οι πολιτικοί και οι δορυφόροι τους δεν θα υποφέρουν, ίσως μάλιστα θα συνεχίζουν να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο (εδώ ή και έξω). Θλιβερές διαπιστώσεις. Τίποτε δεν λειτουργεί. Τα πάντα αδρανούν με την μια ή την άλλη μορφή. Διελκυστίνδες παντού. Παντελής απροθυμία για να επιλυθούν καταστάσεις – δεν πρόκειται για ανικανότητα, αλλά για απροθυμία. Ανοίγουν οι λίστες; Είναι νόμιμο να ανοίξουν; Μασημένα λόγια και υστερόβουλες κινήσεις και χειρισμοί. Τουλάχιστον ας τις άνοιγαν οι ξένοι κι ας δημοσίευαν εκείνοι τα ονόματα στο wikileaks! Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα κινητοποιείται μόνο με ωμούς εκβιασμούς – εκτός κι αν υπάρχουν «ειδικά» συμφέροντα. Ίσως το επόμενο μέλημα των πολιτικών να είναι αν θα υπάρξουν 300 ελικόπτερα άμεσα διαθέσιμα και σε καλή λειτουργία τη στιγμή που θα τα χρειαστούν.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Τα όσα συμβαίνουν πρόσφατα στο πολιτικό προσκήνιο σχετικά με τα σκάνδαλα πλουτισμού πολιτικών προσώπων αποτελούν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο. Η Ελλάδα διαβόητη χώρα, παγκοσμίως πλέον, σχετικά με τη διαφθορά και την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος διοίκησης, υφίσταται ακόμη μια νέα δοκιμασία η οποία αμαυρώνει την αξιοπιστία της και διαλύει τα ελάχιστα μόρια εμπιστοσύνης που θα μπορούσαν να υπάρχουν από τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και γενικότερα. Σε παλαιοτέρα άρθρα είχαμε μιλήσει για την αλαζονεία, το αδίστακτο και προκλητικό ύφος και συμπεριφορές πολιτικών προσώπων που παραμερίζουν με τρόπο ιταμό τις αξίες της ηθικής και του δικαίου, προκειμένου να αποκτήσουν πλούτο που δεν δικαιούνται και ισχύ η οποία θα τους τοποθετεί στο απυρόβλητο. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη δημοσιοποίηση κάποιων περιπτώσεων – πραγματικών ή μη – οι οποίες υποστηρίζουν την ανέκαθεν υπάρχουσα αντίληψη ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι διεφθαρμένο σε μεγάλη έκταση και ότι ο πρώτιστος σκοπός, στόχος και πράξεις πολιτικών ανδρών είναι οι προσωπικές τους επιδιώξεις τις οποίες φροντίζουν με κατάλληλο τρόπο να περιφρουρούν διαχρονικά. Πρόσφατα, επίσης, βιώσαμε πολιτικούς να εκφέρουν λόγω χυδαίο – αν είναι να πιστέψουμε τα ΜΜΕ – και επαγγελματίες του είδους να απειλούν με αποκαλύψεις συναδέλφους του, του ιδίου σιναφιού, αξιοποίνων πράξεων (δηλαδή: «γνωρίζουμε και προσέξτε γιατί θα τα βγάλουμε στη φόρα») επειδή δεν τους στήριξαν ή επειδή άφησαν αιχμές για κάποιες πράξεις του. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να είναι και «απόκρυψη στοιχείων για εγκληματικές πράξεις», αλλά ποιος τολμά να τους αγγίξει. Κάποιοι άλλοι, φερόμενοι και ως «Νέστορες» στην ελληνική πολιτική - εξόχως υποκριτές και αδίστακτα τολμητίες - «διδάσκουν αγωγή του πολίτου» και το σεβασμό στους θεσμούς (δηλαδή σ’ αυτούς τους ίδιους) προς χάριν του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Με την οικονομική καταστροφή της χώρας, από πολιτικά πρόσωπα και λόγω ανικανότητας χειρισμού, η αντίληψη των ελλήνων σχετικά με το «ποιόν» των πολιτικών έγινε περισσότερο ευαίσθητη διότι μεγάλο μέρος του κόσμου υποφέρει πραγματικά. Ήταν γνωστός ο βίος και η πολιτεία των πολιτικών αλλά είχε γίνει αποδεκτός από τον λαό για πολλούς λόγους: live and let live («αφού εγώ περνώ καλά, ας τους να κάνουν κι αυτοί τα δικά τους»), πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτια και άλλα πολλά. Η επέμβαση της Γερμανίας και των δορυφόρων της για νοικοκύρεμα της διοίκησης – την οποία με έντεχνο τρόπο καλλιέργησαν, οι πολιτικοί με τα δορυφορούμενα ΜΜΕ, ως ιταμή ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας - είχε την καλή πλευρά της. Κάποια πράγματα, εξ ανάγκης, άρχισαν να συμβαίνουν. Η δικαιοσύνη, δυστυχώς εξαρτώμενη και υποκείμενη στο κράτος (;) – στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και να έχει πολιτικό προϊστάμενο - , άρχισε να κινείται και κάποιες άλλες υπηρεσίες να δραστηριοποιούνται για τις περιπτώσεις όπου οι έλληνες κλέβουν τους έλληνες.

Κάποια ΜΜΕ μάλλον και προφανώς ορμώμενα από προσωπικά συμφέροντα και αντεκδικήσεις και βλέποντας προς τα πού γέρνει η ζυγαριά, επιλεκτικά αναδεικνύουν σκάνδαλα – τα οποία, βέβαια, ήταν γνωστά και «εν υπνώσει» εδώ και αρκετό διάστημα. Σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι όλοι αντιλαμβάνονται με κάποιο τρόπο ότι έρχεται μια – κάποιας μορφή, ποια όμως; – ώρα της κρίσεως, και όλοι θέλουν να κριθούν ως έντιμοι ελεγκτές των εγκληματικών πράξεων του παρελθόντος. Έτσι θα διατηρήσουν τη «θέση» τους και ίσως τους αποδοθούν και εύσημα. Για παράδειγμα θυμηθείτε την ιστορία με τη χούντα: την επομένη μέρα από την πτώση της όλοι σχεδόν είχαν … αντιστασιακό παρελθόν. Το σκηνικό όμως όπως διαγράφεται στην πολιτική κονίστρα παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις παρανομίες που διεπράχθησαν. Ίσως το κλίμα που δημιουργήθηκε να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο από τα αποτελέσματα των εγκλημάτων. Τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κάποιος; Οι πολιτικοί δεν φαίνεται να ανησυχούν ιδιαίτερα. Λίστα είναι και θα ξεχαστεί! Γίνεται μια λυσσαλέα προσπάθεια σχετικά με τη διαρροή της λίστας. Το μπαλάκι των ευθυνών εξαποστέλλεται καδώθε κακείθεν πιο γρήγορα από το μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Κυκλοφορούν βιβλία και «πονήματα» για να δικαιώσουν τις ανήθικες πράξεις με νόμους που οι ίδιοι οι πολιτικοί σχεδίαζαν χρόνια τώρα για να εξασφαλίζουν την ευμάρειά τους. Στην Ελλάδα του 2012 ο νόμος – αυτόν που κάνουν οι άνθρωποι (όποιοι κι αν είναι) υπερέχει των ηθικών αξιών. Ας μην ξεχνούμε το εκπληκτικό «ότι είναι νόμιμο είναι ηθικό»! Γίνονται προσπάθειες να κηρυχτεί παράνομο ένα κόμμα που τους ενοχλεί – ασχέτως αν επέλεξε ο ελληνικός λαός με 500.000 περίπου ψήφους να το βάλει στη Βουλή, και ασχέτως αν οι δημοσκοπήσεις εκτιμούν ότι σε επόμενες εκλογές να πλησιάσει το διψήφιο ποσοστό του εκλογικού αποτελέσματος και είναι ενδεχόμενο να αποτελέσει αξιωματική αντιπολίτευση! Και όλα αυτά στο όνομα της δημοκρατίας, του σεβασμού των θεσμών, και της τάξεως, και του δικαίου. Για τις πολεμικές αποζημιώσεις της Γερμανίας – εκτίμηση 370 δισεκατομμύρια ευρώ – ούτε λόγος! Οι πολιτικοί φαίνεται να αισθάνονται ασφαλείς. Να ένα παράδειγμα: Το ότι τα φαρμακεία, που λειτουργούν με άδεια του κράτους, ταλαιπωρούν αφάνταστα τους φτωχούς αρρώστους δεν σημαίνει τίποτε. Φυσικά οι φαρμακοποιοί θέλουν τα χρήματα που τους οφείλει το αναξιόπιστο σύστημα. Όμως τόσα χρόνια κόντευαν να σκάσουν από το «διπλομπούκι». Δεν θα μπορούσε κάποιος εισαγγελέας να κάνει κάτι για την περιφρούρηση της δημόσιας υγείας; Μια ντουζίνα «κρατικά φαρμακεία» θα είχε λύσει το πρόβλημα και οι υπόλοιποι με τους συνδικαλιστές τους σημαιοφόρους ας απεργούσαν όσο θέλουν Πολλοί κωφεύουν, άλλοι είναι υποκριτές του αισχίστου είδους, κάποιοι μάλιστα μιλούν για ευκαιρίες που προκύπτουν από την κρίση – π.χ. «αγορά χρυσών κοσμημάτων» που φύτρωσαν σα μανιτάρια, κλπ. Συστήματα που έχουν πραγματική ισχύ, π.χ. στην εκκλησία πανίσχυρο σύστημα επιρροών, σιωπούν και εκόντες άκοντες συναινούν και περιορίζονται να κάνουν «το κατά δύναμιν» περιφρουρώντας τα συμφέροντά τους. Κάποιοι δραστήριοι λειτουργοί όμως βρίσκουν την ώρα – που ο λαός εξαθλιώνεται και εξαχρειώνεται - να στηλιτεύουν σεξουαλικές προτιμήσεις (των άλλων). Βρωμάει ο τόπος - το κεφάλι του ψαριού, που ανέκαθεν βρωμούσε, κατάφερε να μεταδώσει τη σαπίλα του σε όλο το σύστημα που το υπηρετεί –«εμείς τρώμε, φάτε κι 51

εσείς». Πως μπορεί να σωθεί η χώρα από ένα πολιτικό σύστημα του οποίου το παρόν και το μέλλον συντηρεί ένα αμαρτωλό και τρισάθλιο παρελθόν – ένα σύστημα που λειτουργεί με την ευρύτερη έννοια και πρακτική ενός «νέο-νεποτισμού» περίτεχνου, δαιδαλώδους και πολυπλόκαμου μπροστά στο οποίο ωχριά η γραφειοκρατία των μανδαρίνων και οι βυζαντινές μηχανορραφίες; Ποιος εμπιστεύεται πλέον το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος;

Η ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ «ΑΣΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΟΓΧΗΣ» ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΛΕΜΟ Δημήτρης Κ. Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Σε ένα πόλεμο είναι απαραίτητη η ασπίδα και η λόγχη για να μπορέσει να υπάρξει ένα αποτέλεσμα - η νίκη στην καλύτερη περίπτωση και οι μη μεγάλες απώλειες στη χειρότερη. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη θλιβερή θέση να μην διαθέτει, πλέον, καμία λόγχη –έστω σκουριασμένη- και να κρατά μια αναποτελεσματική ασπίδα. Με δύο λόγια όχι μόνο δεν μπορούμε να προωθήσουμε θέσεις μας αλλά και με πολύ κόπο μπορούμε να μειώσουμε τις ζημίες που επήλθαν και επέρχονται. Φυσικά, οι προβλέψεις δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές και κάποια στιγμή η ασπίδα που διαθέτουμε δεν θα είναι –και αυτή- καθόλου αποτελεσματική. Δεν είναι μακριά η στιγμή που θα γίνουμε ριψάσπιδες και θα επιδιώκουμε, απλώς, καλύτερες συνθήκες σφαγής! Στην κατάσταση αυτή έφτασε η χώρα εξαιτίας της ανικανότητας του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο είναι εξαιρετικά αναποτελεσματικό εξαιτίας πολλών παραγόντων. Ως κύριος όμως παράγοντας της φθοράς του έθνους θα μπορούσε να θεωρηθεί η επιδίωξη για κατάληψη της εξουσίας, τα μικροπολιτικά –και αντεθνικά- συμφέροντα τα οποία επί σειρά ετών καταστρέφουν τον τόπο. Η Μικρασιατική καταστροφή φαίνεται ελάχιστη μπροστά στη σύγχρονη καταστροφή της χώρας. Μετά την καταστροφή του 1922 εξετελέσθησαν –δικαίως ή αδίκως γιατί έπρεπε να υπάρξει κάποια τιμωρία μη τύχει και ξεσηκωθεί ο κόσμος- κάποιοι πρωταίτιοι. Το 2012 οι πρωταίτιοι –που εγκληματούν εδώ και χρόνια- απολαμβάνουν πλήρους ασυλίας και ατιμωρησίας και συνεχίζουν να ενεργούν καμαρώνοντας φυσικά –αυτοί και οι δορυφόροι τους- τα χείριστα. Η πτώχευση της χώρας και η οικονομική κρίση που τη μαστίζει αποτελεί για κάποιους μια μοναδική ευκαιρία πλουτισμού και απόκτησης δύναμης. Η νεόκοπη τρίεδρος κυβέρνηση βρίσκει αιτιολογίες και με υποκριτικά τεχνάσματα τα οποία χαρακτηρίζει αναίδεια χιλίων πιθήκων, αναιρεί στην ουσία τα όσα υποσχέθηκε. Για του λόγου το ασφαλές δεν έχει κανείς παρά να παρακολουθήσει τις προκλητικές δηλώσεις και σχολιασμούς πολιτικών προσώπων της συγκυβέρνησης στην τηλεόραση η οποία, ως συμπράττουσα ενεργώς στην κατάρρευση της χώρας, τα προβάλει συστηματικά . Λέγεται ότι το «σχήμα» που κυβερνά αυτή τη στιγμή τη χώρα, οι συνιστώσες χωρίς συνισταμένη, αποσκοπεί στη «τακτοποίηση» εκκρεμοτήτων τριών κυρίως παραγόντων (Τράπεζες, Ναυτιλία και Μεγαλοκατασκευαστές – μαζί με τις παραφυάδες τους) ώστε να μη βρεθούν αντιμέτωποι και υπόλογοι με τη δικαιοσύνη, η οποία «ελέω» Γερμανών επιτηρητών έχει ενεργοποιηθεί, κάπως. Υπολογίζεται –σύμφωνα με φήμες- ότι το έργο αυτό θα ολοκληρωθεί σε περίπου έξη μήνες και κατόπιν θα προκηρυχτούν εκλογές! Το επόμενο κυβερνητικό σχήμα που μάλλον θα προκύψει θα είναι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με ισχυρή αντιπολίτευση την Χρυσή Αυγή -η οποία συνεχώς διογκώνεται και διευρύνεται. Με δεδομένη την πρωτοφανή ανεργία στους νέους –τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα-, οι οποίοι στρέφονται στη Χρυσή Αυγή. Μερικοί μάλιστα σκέπτονται ότι ίσως αυτή θα ήταν μία λύση στο πρόβλημα ασχέτως οποιοδήποτε άλλου κόστους!

Ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαρραγεί και δεν είναι ανατάξιμος. Τα σώματα ασφαλείας είναι εξόχως δυσαρεστημένα και διερωτάται κάποιος αν είναι πρόθυμα, πλέον, να επιτελέσουν αποτελεσματικά το ρόλο τους. Οι κοινωνικές παροχές – υγεία, παιδεία, κλπ- κατ ουσία δεν υπάρχουν. Η δικαιοσύνη με τους λειτουργούς της είναι κι αυτή δυσαρεστημένη – μάλλον η αργή απόδοση δικαιοσύνης θα γίνει περισσότερο αργή, στην τελικά θα έχουμε αρνησιδικία. Η διαφθορά στο δημόσιο χώρο είναι γεγονός αναμφισβήτητο και το πολιτικό σύστημα είναι απρόθυμο –ενώ μπορεί πολύ εύκολα- να την καταπολεμήσει. Ο λόγος; «Από Διός άρχεσθαι»… και κανείς δεν είναι πρόθυμος –όταν είναι «Δίας»- να καταπολεμήσει τους «Δίες» και τους ακολούθους τους. Το φορολογικό σύστημα συνεχίζει να κάνει αφαιμάξεις από αυτούς που δεν έχουν πλέον αίμα ενώ αφήνει αλώβητους τους «πολλά επί πολλά» έχοντες. Ο λαός είναι πλέον σε τέτοια κατάσταση απόγνωσης που δεν αντιδρά καθόλου. Οι κινήσεις των «δεν πληρώνω» και των «αγανακτισμένων» εξέπνευσαν. Εγκατέλειψαν πια την ιδέα και την προσμονή: «μία μικρή νίκη, γι αυτούς που κατά κράτος έχουν ηττηθεί…». Την κατάσταση χειρίζονται αυτοί που τη δημιούργησαν! Δέστε ποιοι μας κυβερνούν! Άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ. Άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σημαίνει φτώχεια επειδή γεννήθηκαν με το χρυσό κουτάλι στο στόμα. Άνθρωποι του νεποτισμού και των συμφερόντων –δικών τους και των συγγενών τους. Γνωρίζουν καλά το παιγνίδι και κύριο μέλημα τους είναι να εξασφαλίζουν πόρους για τον πλουτισμό και την ευμάρειά τους και δύναμη για να συνεχίζουν να υπάρχουν σε βάρος ενός ολόκληρου λαού που απειλείται με αφανισμό. Η λόγχη της χώρας κάποτε –όχι πριν πολύ καιρό- υπήρχε. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου είπε το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν» ήξερε τι έλεγε. Ναι, λεφτά υπάρχουν –ακόμη και τώρα- αλλά κανένας πολιτικός δεν θέλησε να τα αγγίξει. Λεφτά υπάρχουν παντού: όπως στον εστιάτορα που κυνηγά τον ελεγκτή της οικονομικής αστυνομίας και του συμπαραστέκονται οι εξίσου φαύλοι των εμπορικών συλλόγων. Το ίδιο κάνουν και οι «συνδικαλήσταρχοι» -οι οποίοι ζουν σε βάρος των αφελών- για τους άνομους συναδέλφους τους. Στην επαρχία κανένας σχεδόν δεν δίνει αποδείξεις. Οι Έλληνες κλέβουν τους Έλληνες. Την ίδια σημασία είχε και το περιβόητο «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα», του ίδιου πρωθυπουργού και του βαρύγδουπου αντιπροέδρου του «μαζί τα φάγαμε», αλλά δεν τόλμησαν να κάνουν κάτι. Ούτε οι τέως ούτε και οι τώρα διοικούντες. Να δούμε τι θα γίνει με τους επερχόμενους… Εκείνη την περιβόητη στιγμή που έγινε κάποια δήλωση για δημοψήφισμα, αυτό ήταν «λόγχη» για τους ευρωπαίους. Ο τότε πρωθυπουργός μαζί με τον περιλάλητο υπουργό των οικονομικών έτρεξαν στις Κάννες και τα μάζεψαν σαν άτακτα σχολιαρόπαιδα, αντί να κάνουν εκλογές για να σώσουν την κατάσταση και διαφυλάξουν το κύρος μιας κυρίαρχης χώρας. Ας μείνουν τώρα στην ιστορία, ο ένας σαν ένα καλό παιδί με καλές προθέσεις -αλλά δυστυχία για την Ελλάδα- και ο άλλος να προσπαθεί να κολλήσει τα κομμάτια από το βάζο που έσπασε φτιάχνοντας ένα μόρφωμα όπου τα άκρα του Αχιλλέα έχουν επικολληθεί στο σώμα της … ωραίας Ελένης.

Στη χώρα, όμως, με τα χίλια μύρια βάσανα –τα λούζεται ο λαός φυσικά- τα κόμματα απολαμβάνουν πλούσιες επιχορηγήσεις –λεφτά του απλού Έλληνα που ματώνει- για να καλοπερνούν αυτοί που έχουν βρει τον τρόπο να καλοπερνούν! Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν έχει λόγχη. Έχει μια σάπια ασπίδα που κι αυτήν δεν την χρησιμοποιεί σωστά –ούτε μέσα ούτε έξω. Το δημόσιο αίσθημα περί δικαίου δεν ικανοποιείται καθόλου και ποτέ. Κάποιες κινήσεις που γίνονται, γίνονται εξ ανάγκης. Βλέπε την ιστορία με τους παράνομους μετανάστες – ο κρατικός μηχανισμός κινήθηκε, κάπως – δηλαδή στάχτη στα μάτια, επειδή τον προκάλεσε η Χρυσή Αυγή! Αυτά βλέπουν οι ξένοι και είναι απρόθυμοι να βοηθήσουν, ενώ είναι πρόθυμοι να τιμωρήσουν τον άτακτο και πονηρό ανατολίτη … εταίρο τους για να προειδοποιήσουν άλλους. Είναι άραγε μακριά οι μέρες των «Ρομπέν των Δασών» οι οποίοι ex officio, ηθικά δοσμένο από το λαό, θα έχουν την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν» αλλά και την ΑΝΟΧΗ αυτών που το πολιτικό σύστημα υποβάλλει σε συνεχή βάσανο;

Ο ΠΡΟΝΟΗΤΙΚΟΣ ΑΓΡΟΤΗΣ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΤΟΥ ΦΙΔΙ, ΕΙΤΕ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΩΞΕΙ ΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΔΑΓΚΑΣΕΙ – ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΔΑΓΚΑΣΕΙ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Το εγχείρημα του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Δένδια για κάθαρση ξεκίνησε καλά και συνεχίζεται με επιτυχία. Το κλίμα αλλάζει και για τους Έλληνες πολίτες αλλά και για τους παράνομους εισβολείς. Κατά την άποψή μας η κίνηση οφείλεται στους εξής παράγοντες:  Η κατάσταση –και μετά τις πρόσφατες εγκληματικές ενέργειες των κακοποιών- έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ο νόμος του Λυντς (λυντσάρισμα) είναι στο μυαλό πολλών -έστω και απροθύμως  Η άνοδος της Χρυσής Αυγής και οι θέσεις της ανάγκασαν την κυβέρνηση να προσπαθήσει να κάνει πράγματα που έτσι ή αλλιώς θα γίνονταν είτε από το συγκροτημένο κράτος είτε από μεμονωμένες ενέργειες πολιτών ή ομάδων που εκφράζουν με οργή την αγανάκτηση που προκύπτει από το φόβο του πιθανού «θύματος».  Η προσπάθεια αποπροσανατολισμού του λαού από την σκληρή οικονομική δυστυχία στην οποία ευρίσκεται εδώ και πέντε χρόνια. Τα όσα ενεργεί η κυβέρνηση σχετικά με το θέμα των παρανόμων εισβολέων προφανώς δεν είναι αρεστά στα αριστερά και αριστερίζοντα κόμματα, καθώς και σε άλλες περίεργες ομάδες ακτιβιστών, αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να θεωρούνται αξιόλογες και σοβαρές οι θέσεις τους επειδή κατά συρροή και εξακολούθηση είναι αυτοί που έχουν αντιρρήσεις για εκείνα που γίνονται και που σχετίζονται με τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Η Ελλάδα σαν κυρίαρχη χώρα έχει δικαίωμα και υποχρέωση να επιλέγει ποιους θέλει και ποιους δεν θέλει να διαβιούν στην ελληνική επικράτεια. Κάποιος παράνομος εισβολέας ο οποίος εμφορείται από εγκληματικές διαθέσεις και αντιλήψεις δεν έχει το δικαίωμα ούτε και την προνομία να ζει σ’ αυτόν τον τόπο. Το φιλόστοργο και το φιλόξενο των Ελλήνων για τους εν δυνάμει εγκληματίες έχει εξαντληθεί εδώ και καιρό και μάλιστα η μέχρι τώρα ανεκτική και φιλάνθρωπη στάση έχει ερμηνευτεί –με την ανοχή του κράτους- σαν απόλυτη αδυναμία να τακτοποιηθεί η κατάσταση. Η τωρινή προσπάθεια για αποκατάσταση της τάξης έπρεπε να είχε αρχίσει εδώ και κάποιες δεκαετίες από προηγούμενες κυβερνήσεις οι οποίες είναι υπόλογες στον ελληνικό λαό τόσο σαν κυβερνήσεις όσο και σαν άτομα –οι υπουργοί της δημόσιας τάξης που παρίσταναν τον Μεγάλο Ναπολέοντα. Παρά το γεγονός ότι η χώρα έχει πτωχεύσει –στην ουσία και στην κυριολεξία- εδώ και καιρό σπαταλούνται περίπου είκοσι εκατομμύρια ευρώ και πλέον ετησίως για τους παράνομους αλλοδαπούς ενώ ταυτόχρονα ιδρύονται «κέντρα φιλοξενίας». Αξιοσημείωτο είναι ένα σχόλιο που έγινε «οι μετανάστες θα αντιδράσουν…». Ίσως αυτό θα ήταν -και ίσως γίνει- κάτι πολύ επιθυμητό. Αν και όταν συμβεί κάτι τέτοιο, 56

τότε το κράτος θα έχει την εξαιρετική ευκαιρία να ενεργήσει περισσότερο δραστικά και αποτελεσματικά. Ίσως μάλιστα θα έχει και την ενεργό συμπαράσταση μέρους των πολιτών ή ομάδων πολιτών οι οποίοι, μάλλον, θα κινηθούν πέραν των ορίων του νόμου ως «ομάδες περιφρούρησης της ασφάλειας των πολιτών». Φυσικά μια τέτοια κατάσταση ούτε επιθυμητή είναι ούτε και αποτελεί τη λύση στο πρόβλημα. Η ευθύνη για την αντιμετώπιση του προβλήματος βρίσκεται στην κυβέρνηση –η οποία στο θέμα αυτό έχει τη συμπαράσταση του μεγαλύτερου μέρους του λαού. Ήρθε πλέον η ώρα να φοβηθούν –προκειμένου να φύγουν δια παντός- όλοι οι παράνομοι και να πάψουν πλέον να φοβούνται οι κάτοικοι αυτής της χώρας. Οι Έλληνες ζώντας τη δυστυχία τους θέλουν να κινούνται ελεύθεροι παντού και πάντοτε και να μην τελούν υπό την κατοχή 1.500.000 παρανόμων και εν δυνάμει εχθρών του κράτους το οποίο επιβαρύνουν οικονομικά. Μας ανάγκασαν να φοβόμαστε και να μην είμαστε βέβαιοι για την ασφάλειά μας. Ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από το φόβο μας και από αυτούς που μας κάνουν να νιώθουμε ξένοι στον τόπο μας. Το προσωπικό των αρχών πρόληψης και καταστολής του εγκλήματος, παρά τους πενιχρούς μισθούς που παίρνουν και τα αστεία μέσα που διαθέτουν, μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση με τρόπο αποτελεσματικό. Εκείνο που χρειάζονται –αυτοί οι άνθρωποι που βάζουν το κεφάλι τους στον ντορβά καθημερινάείναι να τους λύσει τα χέρια η πολιτική εξουσία και να τους βοηθήσει αποτελεσματικά η δικαιοσύνη χωρίς να φοβούνται να κάνουν τη δουλειά τους. Ο προνοητικός αγρότης όταν υπάρχει στο χωράφι του φίδι, είτε φροντίζει να το διώξει είτε να το σκοτώσει πριν τον δαγκάσει – όταν τον δαγκάσει τότε είναι αργά. Φαίνεται ότι το κλίμα άλλαξε για καλά. Γνωρίζουν πλέον ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί χώρο ασυδοσίας – αυτό είναι εμφανές, αλλά πρέπει να συνεχιστεί ο καθαρμός. Μεγαλύτερη ένταση της προσπάθειας των αρχών θα φέρει πιο γρήγορα αποτελέσματα. Και μάλιστα πρέπει να τους διευκολύνουμε με συνοπτικές διαδικασίες να αποχωρήσουν. Δεν τους καλέσαμε. Εισέβαλαν παράνομα για να παρανομούν. Η φιλανθρωπία στέρεψε. Αρκετά το παίξαμε πολιτισμένοι και δημοκρατικοί. Το πρόβλημα είναι «ή αυτοί (οι παράνομοι) ή εμείς».

ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΚΡΥΦΕΣ ΑΤΖΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ (ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ) ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ; Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)

Μετά κόπων πολλών και βασάνων αποκτήσαμε πριν λίγο καιρό μια –έστω κουτσήκυβέρνηση. Για ποίο λόγο όμως; Τα ίδια θα μπορούσε να κάνει και το προηγούμενο σχήμα. Η διαδικασία, μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα, υπήρξε επώδυνη, επικίνδυνη και κόστισε πολλά, πάρα πολλά, στον ελληνικό λαό. Επίσης έριξε ακόμη πιο βαθειά την αξιοπιστία και το κύρος της χώρας. Επιπρόσθετα διαμόρφωσε ένα νέο πολιτικό περιβάλλον το οποίο ανέδειξε δυνάμεις επίσημης επιρροής για πρώτη φορά. Η κυβέρνηση, αποτελούμενη από ετερόκλιτες εκπροσωπήσεις - patchwork, έδωσε μια μικρή ελπίδα και κάποια ανάσα ότι «κάτι μπορεί να γίνει». Οι πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης έγιναν αποδεκτές από τους δανειστές μας –και στο λαό- με κάποια υποφώσκουσα ανακούφιση αλλά και με μεγάλη δυσπιστία εξαιτίας των χειρισμών του παρελθόντος –από τους ίδιους πολιτικούς. Σύντομα όμως … άρχισαν τα όργανα! Οι «βακτηρίες» της κυβέρνησης άρχισαν να θέλουν να εξοφλούν τη συμπαράστασή τους με πρωτοφανή αλαζονεία ενώ η αρχική τους διάθεση ήταν να στηρίξουν. Η υπόσχεσή τους να στηρίξουν εμμέσως αλλά και αμέσως, μετατράπηκε σε διάθεση να «κανοναρχήσουν» τις απόψεις και τις επιδιώξεις τους – στην ουσία η επιθυμία τους είναι να κυβερνούν χωρίς όμως να έχουν ευθύνη για τα όσα θέλουν να επιβάλλουν. Τα όσα διατρανώνουν με ύφος άρρωστα δοξομανών καισάρων –και χωρίς καμία αιδώαποτελούν μια επαίσχυντη πρόκληση τόσο στους Έλληνες όσο και μια ελεεινή μορφή εκβιασμού στην «κυβέρνηση της ανάγκης». Παρατηρώντας όλες αυτές τις περίεργες διελκυστίνδες κάποιοι σοβαροί ξένοι επενδυτές καθυστερούν τις κινήσεις τους για επενδύσεις στην Ελλάδα διότι «σ’ αυτή τη χώρα τα πάντα είναι δυνατόν να συμβούν». Με δεδομένο ότι δεν θεωρούμεθα αξιόπιστη χώρα και εκτιμώντας τις πρόσφατες κινήσεις των πολιτικών, ίσως είναι το σοφότερο που θα μπορούσε να κάνει κάποιος – δηλαδή να περιμένει να δει τι τελικά θα γίνει. Ο λαός, μετά και τα όσα εξαγγέλλονται ότι θα υποστεί πολύ σύντομα, και αφού υποστεί ως ραγιάς αυτό το φοβερό μαρτύριο αμφιλεγόμενων γεγονότων που θα συμβούν, έχει περιέλθει σε μια κατάσταση πλήρους συγχύσεως και σε απόλυτη απονεύρωση. Έχει καταστεί ένα άβουλο υποζύγιο στα χέρια ενός τυραννικού αφέντη και θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει τη στιγμή που θα παύσει να υπάρχει. Μια μορφή απεικόνισης αυτής της κατάστασης, των αβοήθητων και απεγνωσμένων ελλήνων, είναι το περιβόητο πλέον «και τι έχω να χάσω!» Φυσικά, υπάρχει ακόμη «ξύγκι» και προφανώς σ αυτό προσβλέπουν οι λειτουργοί του κράτους. Και βεβαίως δεν τολμούν να αγγίξουν τον πλούτο που υπάρχει και συνεχώς δημιουργείται, ακόμη και τώρα, διότι αυτός είναι που τους στηρίζει. Η άνευρη νεολαία –απαίδευτη και “διεφθαρμένη από την καλοζωία” και τις άσκοπες παροχές δεκαετιών- συνεχίζει βολεμένη και παρά την ανεργία που υπάρχει στο χώρο τους να επιδίδεται σε διασκεδάσεις στα εκμαυλιστήρια των τόπων θερινών διακοπών δίνοντας την ευκαιρία στους ξένους να λένε ότι «οι έλληνες περνούν καλά». Σ αυτούς που θα 58

μπορούσε κάποιος να ελπίζει αποδεικνύεται ότι βρίσκονται σε πλήρη χαύνωση. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν να αποπροσανατολίζουν -επειδή έχουν λόγο να το κάνουν- με τις αηδίες τους τον κόσμο και μερικά έχουν μεταβληθεί σε ότι χειρότερο και επικίνδυνο υπάρχει εξαιτίας αυτών που προβάλλουν. Το «έγκλημα» συνεχίζει να ανθίζει και να εξαπλώνεται ενώ πολλά από τα μέτρα που είχαν υποσχεθεί προεκλογικά –οι … επιτήδειοι- ξεχάστηκαν. Οι πολιτικοί συνεχίζουν να μπουρδολογούν με διαφόρων βαθμών ικανότητες στη ρητορική και μάλιστα κάποιοι απ αυτούς είναι και … αυστηροί. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Μήπως οι κρυφές ατζέντες των πολιτικών (και των λειτουργών του συστήματος) αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή και κίνδυνο για τον Ελληνικό Έθνος; Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι: και βεβαίως οι προσωπικές επιδιώξεις των πολιτικών είναι σε βάρος του Έθνους. Προφανώς εκείνο που τους συμφέρει είναι το προσωπικό τους συμφέρον. Κάποιοι επιζητούν ως σανίδα σωτηρίας την ασυλία που τους προσφέρει η ιδιότητά τους. Κάποιοι άλλοι αγωνίζονται μετά μανίας για να αποτύχει η κυβέρνηση και να γίνουν (ξανά) εκλογές για να παραγραφούν κάποια πράγματα που θα μπορούσαν ενδεχομένως να τους στείλουν στη φυλακή. Κάποιοι άλλοι βλέπουν –και τους τρέχουν τα σάλια- τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Βλέπετε ότι άρχισε η δικαιοσύνη, συνειδητοποιώντας την οργή του κόσμου, να κινείται. Κάποιοι άλλοι θέλουν την «αναμπουμπούλα» γιατί αυτός είναι ο στόχος τους. Και φυσικά κανείς από όλους αυτούς, μαζί με τους πάτρωνές τους, δεν πρόκειται να δυστυχήσει όταν θα κηρυχτεί και επίσημα η χρεωκοπία του Ελληνικού Κράτους. Το πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί η «κατάρα» των καταραμένων για τους καταραμένους κανείς δεν μπορεί να το πει. Μια λύση, ίσως, θα μπορούσε να είναι να πει κάποιος την αλήθεια. Να μιλήσει για τους εκβιασμούς και τα αλισβερίσια που γίνονται, με τρόπο ειλικρινή και να παραδώσει στην κρίση του λαού την πραγματική κατάσταση. Αυτό όμως θα μπορούσε να γίνει από ανθρώπους που δεν έχουν εξαρτήσεις, ημαρτημένα πολλών ετών, δόλιες και μεγάλες προσδοκίες, και που έχουν την ικανότητα να χειρισθούν καταστάσεις. Αν υπάρχουν τέτοιοι ας βγουν στο προσκήνιο. Στο μεταξύ, ο Οκτώβριος είναι πολύ κοντά.

«… ΘΑ ΓΙΝΩ ΦΟΝΕΑΣ ΣΑΣ …» Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)

Η έκρηξη προήλθε από έναν απλό αγρότη στην Κρήτη και, μάλλον(;), είχε ευμενή απήχηση σε πολλούς. Το αίσθημα και το ένστικτο της επιβίωσης δεν τον οδηγούν, λέει, στην αυτοκτονία –όπως έγινε με περισσότερους από 1300 έλληνες – αλλά στο να διεκδικήσει το δίκαιο του, με ένα πρωτόγονο ομολογουμένως τρόπο, από ένα απεχθές και κτηνώδες πανίσχυρο σύστημα καταπίεσης και εξαθλίωσης των αδυνάτων, των ηλικιωμένων και αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Φυσικά, με κανένα τρόπο δεν μπορούν να επαινεθούν τέτοιες απειλές ως τετελεσμένες πράξεις. Όμως φέρνουν μεγαλύτερο αποτέλεσμα και διεγείρουν κέντρα τα οποία συνήθως, και κατά συρροή και εξακολούθηση, παραμένουν αδιάφορα και απαθή στη δυστυχία των πολλών και ανυπεράσπιστων. Οι αυτοκτονίες των ελλήνων αποτελούν πλέον ένα σύνηθες φαινόμενο και ως τέτοιο έχουν γίνει αποδεκτές, δυστυχώς, από σύνολο του λαού και τα ΜΜΕ. Αν προσπαθούσαμε όμως να δώσουμε κάποιες ερμηνείες στη δήλωση – απειλή του κρητικού αγρότη, ίσως δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να πούμε ότι ενδεχομένως βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής. Μάλλον αρκετοί από τους μελλοντικούς αυτόχειρες θα σκεφθούν, έστω κι αν δεν το κάνουν, «αν είναι να τελειώνω εγώ με τη δική μου ζωή γιατί να μην τελειώσω τη ζωή αυτών που με καταπιέζουν; Η μοίρα μου ας γίνει μοίρα τους». Μια τέτοια πράξη οπωσδήποτε θα εύρισκε μιμητές – ανάμεσα σ΄ αυτούς που συμπάσχουν και σ΄ εκείνους που δε βλέπουν καμιά ελπίδα (διότι ελπίδα δεν διαφαίνεται πουθενά). Και προκύπτει ένα ερώτημα ηθικής: πόσοι θα κατηγορούσαν τον απλό αγρότη, πόσοι θα τον επαινούσαν, πόσοι θα χαίρονταν; Ίσως ο κρατικός μηχανισμός αναγκασθεί να «απαντήσει»: μπορεί να ισχυρισθούν ότι έκαναν λάθος –για να το βουλώσει ο μουρλός και να τελειώνουμε, ή να τεθεί ο αγρότης υπό ψυχιατρική παρακολούθηση, σύμφωνα πάντα με τους νόμους, ως ανισόρροπος και σχιζοφρενής και, γιατί όχι, εγκλεισμός σε ψυχιατρείο για να επανέλθει στα φυσιολογικά…;Οπωσδήποτε δεν ιδρώνει το αφτί όσων είναι θεράποντες του πολιτικού συστήματος. Και φυσικά δεν εξαιρούνται τα «ευαισθητοποιημένα στα ανθρωπιστικά προβλήματα», αριστερά ή αριστερίζοντα κόμματα και παρατάξεις. Με τα όσα συμβαίνουν, ύστερα από τις εκλογές, με μια κυβέρνηση «σακάτισσα» στην οποία προσφέρουν βακτηρία με εκβιασμούς κάθε λογής, οι υποκριτές συνοδοιπόροι της – περιμένοντας την πρώτη ευκαιρία για να τη σωριάσουν κάτω – τα πράγματα δεν προοιωνίζονται καθόλου καλά. Το διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό σύστημα του κράτους, με την ανάλογη καθοδήγηση, καταφεύγει πάλι στα ίδια ανατολίτικα τερτίπια και κουτοπονηριές. Μη μπορώντας και μη θέλοντας να κάνουν το σωστό, αρχίζουν ξανά το πλιάτσικο στις τσέπες του απλού κόσμου με τη συνοδεία κατασχέσεων και όλων των λοιπών εργαλείων του δημοκρατικού δυνάστη. Και ναι μεν ένας συνταξιούχος γέρων είναι άχρηστος στο σύστημα, μόνο παίρνει δεν δίνει, αλλά ένας πιλότος μαχητικού αεροσκάφους και ένας αστυνομικός 60

και ένας μάχιμος γιατρός (όχι μεγαλογιατρός) πρέπει να ζήσουν με ένα γλίσχρο μισθό υπό μορφή ελεημοσύνης. Το σύστημα αυτό, το οποίο λειτουργούν και διαχειρίζονται οι διαβόητοι και πλουσιοπάροχα –πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως- αμειβόμενοι επαγγελματίες πολιτικοί – εθνοπατέρες, καλά κρατεί και τελειωμό (βελτίωση) δεν έχει. Ανοιχτά λέγεται ότι τον Οκτώβριο θα είναι η χειρότερη περίοδος. Μέχρι τότε, βέβαια, και μετά τις ληστρικές επιδρομές του κράτους θα έχουν εξαντληθεί και όσα περιθώρια «λίπους» έχουν απομείνει. Οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία πίσω από την άλλη, η ανεργία είναι σε πρωτοφανή επίπεδα, ιδιαίτερα στους νέους, η εγκληματικότητα έχει γίνει καθημερινό βίωμα και χίλια μύρια άλλα. Η κατάσταση θα είναι χειρότερη στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η επαρχία και η ύπαιθρος θα επιβιώσει. Υπάρχουν τα χωράφια, το σπιτάκι, οι κότες, τα γουρουνάκια, κάποια σπαρτά (σε όσα χωράφια δεν καλλιεργούν … συλλέκτες ηλιακής ενέργειας) και η ζωή είναι ασύγκριτα φθηνότερη εκεί. Φυσικά θα δούμε και φαινόμενα «μαύρης αγοράς» για να πάρουν όσα χρυσαφικά έχουν γλυτώσει από τα περίφημα «αγοράζω χρυσό» που ξεφύτρωσαν σα μανιτάρια. Φαίνεται ότι οι πολιτικοί είναι εκτός πραγματικότητας και βαυκαλίζονται με βερμπαλισμούς και πομφόλυγες. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν διαπράξει εθνικό έγκλημα με τις τακτικές τους. Κανείς δεν μιλά για το θέμα της υπογεννητικότητας των ελλήνων. Οι νέοι μας δεν κάνουν οικογένειες γιατί δεν μπορούν βαστάξουν το οικονομικό βάρος μιας οικογένειας. Παιδιά δεν γεννιούνται. Μείναμε πίσω σε γεννήσεις για 60 χρόνια! Αν αυτό δεν είναι εθνική προδοσία, τι είναι; Μήπως θα λύσουν το πρόβλημα αν ελληνοποιήσουν τους παράνομους μετανάστες και να έχουμε σε κάποια χρόνια μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο αλβανούς, πακιστανούς, τούρκους και άλλες φυλές –με την ελληνική ιθαγένεια και υπηκοότητα δωρισθείσα και κατ απονομή- να αποφασίζουν για τα ελληνικά πράγματα; Το πρόβλημα, πλέον, δεν είναι να μας πάρει το σύστημα αυτά που δεν έχουμε. Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα χάνεται και κάποιοι –αυτοί που θα έπρεπε- δεν το έχουνε πάρει χαμπάρι. Αν είχαν χειριστεί με σωστό, ηθικό και πατριωτικό τρόπο τις υποθέσεις του κράτους, ακόμη και εάν οι έλληνες ήταν επαγγελματίες τεμπέληδες, θα είχαμε ένα πολύ καλό επίπεδο ζωής. Όποιος ενδιαφέρεται για λεπτομέρειες ας ανατρέξει σε συνεντεύξεις του Δρ. Νικολάου Λυγερού. Στο μεταξύ οι πολιτικοί πηγαινοέρχονται και … συνδιαλέγονται.

ΜΗΠΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ «αϊ σιχτίρ..» ; Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Σχολιασμός στα πρόσφατα. Οι εταίροι μας ήθελαν μια κυβέρνηση στη χώρα και έβγαζαν σπυριά με την προοπτική εκλογής ως κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα έχουμε μια κυβέρνηση – εξαιρετικά αδύναμη και ίσως ετοιμόρροπη- η οποία αμέσως δήλωσε ότι προτεραιότητά της είναι η παραμονή της χώρας στο Ευρώ και η τήρηση των –αδίκων- όρων του επαίσχυντου μνημονίου. Ο Πρωθυπουργός της χώρας με σαφέστατο τρόπο και μεγάλη –ρητορική τουλάχιστονέμφαση επιβεβαιώνει ότι θα πραγματοποιήσει τα όσα επιθυμούν οι δανειστές μας. Ο Υπουργός των οικονομικών θέτει σαν προτεραιότητα την εκπλήρωση των όρων του επαχθούς φορτίου, και της λεόντειας συμφωνίας, και κατά δεύτερο λόγο αναφέρεται στην ανακούφιση των Ελλήνων οι οποίοι αρχίζουν να μαστίζονται από επιδημία αυτοκτονιών σε εθνική κλίμακα. Φυσικά, οι ξένοι είχαν και έχουν, δυστυχώς ακόμη δίκιο, όταν μιλούν για αισχρή και αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ένα φορολογικό σύστημα που αποτελεί όνειδος και μίασμα για μια σύγχρονη κοινωνία και εκπληκτική αδράνεια και απάθεια σχετικά με ιδιωτικοποίηση των οργανισμών, εταιρειών και άλλων παρασίτων που καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία και την εκτεταμένη διαφθορά. Η Ελλάδα πληρώνει τώρα για τους βολεμένους για 40 και πλέον χρόνια και ήρθε η ώρα να απαλλαγεί από αυτούς με κάθε κόστος. Ένα ολόκληρο έθνος κατέρρευσε οικονομικά, ηθικά και εθνικά για 200.000 άχρηστους και ανίκανους βολεμένους από τους πολιτικούς πάτρωνες τους οι οποίοι τακτοποιούσαν ... αλληλόχρεους λογαριασμούς. Η υποκρισία και η ανθελληνική συμπεριφορά «πατέρων του Έθνους» συνεχίζεται. Μέχρι χθες ζητούσαν «αναδρομικά»! Μόλις 30 βουλευτές παραιτήθηκαν από το βουλευτικό τους αυτοκίνητο – οι υπόλοιποι το θέλουν. Οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο μας κοστίζουν πολλά. Ακόμη φρουρούνται υπουργοί παρελθούσης χρήσεως οι οποίοι ίσως θα έπρεπε να δικασθούν για τα όσα έχουν κάνει. Η ανικανότητα δεν σε αθωώνει από τις –έστω ακούσιες, ας πούμε- κακές πράξεις. Όμως ας ξαναγυρίσουμε στη συμπεριφορά των δανειστών μας. Είναι μεγάλη ντροπή όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας υπόσχεται τήρηση των συμφωνημένων, όταν ο Υπουργός οικονομικών –διακριτή προσωπικότητα- τονίζει ότι θα είμαστε συνεπείς, αυτοί να φέρονται όπως φέρονται. Είναι ΑΙΣΧΟΣ και ΥΒΡΙΣ. Δεν είναι πλέον προειδοποίηση, ούτε απειλή, με τον τρόπο που γίνεται. Είναι ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Θα μπορούσαν, κάλλιστα, να πούνε αυτά που θέλουν να πούνε κατ’ ιδίαν. Θα μπορούσαν να κάνουν μια κίνηση καλής διαθέσεως σε μια κυβέρνηση η οποία κατ’ ουσία είναι ο τοποτηρητής των συμφερόντων τους και ξεκινάει τώρα το έργο της. Δεν το κάνουν. Απλά μειώνουν όλα όσα μπορούν να μειώσουν. Ο κ. Σαμαράς έχει να παίξει ένα ιστορικό ρόλο. Πρέπει να εξασφαλίσει την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό –άντε ας πούμε και στο … εσωτερικό-, αλλά θα μείνει στην ιστορία και θα έχει στο πλευρό του τον Ελληνικό λαό όταν θα χρειαστεί να πει ένα μεγαλειώδες «αϊ σιχτίρ» στους εταίρους μας, προειδοποιώντας τους ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ, αν συνεχίσουν το ίδιο βιολί και να τους θέσει αντιμέτωπους με το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις υπόλοιπες αντιμνημονιακές πολιτικές παρατάξεις. 62

Πιο άθλια κατάσταση για τον Ελληνικό λαό δεν μπορεί να γίνει. Τι θα έχουμε να χάσουμε πλέον; Την υποστήριξη αυτών που διέφθειραν, ακόμη περισσότερο, διεφθαρμένους πολιτικούς για να κάνουν μπίζνες με σκάρτα οπλικά συστήματα και όχι μόνον; Αν ήταν σε θέση εξουσίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου μάλλον κάτι τέτοιο θα έκαναν. Μπορεί η κυβέρνηση να «αλλάξει τον αδόξαστο» στους ευρωπαίους αλαζόνες! Ο ψύλλος έχει τεράστια δύναμη αν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Αν μπει στον ακουστικό πόρο του ελέφαντα και του τσιμπήσει το νεύρο, τον τρελαίνει και η ζημιά που δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος την κάνει ο μισοτρελλαμένος ελέφαντας (βλέπε: the war of the flea). Σε τι κατάσταση βρισκόμαστε, πλέον, μπορεί να την καταλάβει κάποιος που φοράει γραβάτα αν κάνει μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας -100 με διακόσια μέτρα από τη Βουλήπερίπου στις οκτώ και μισή το βράδυ. Άνθρωποι αγριεμένοι και σε απόγνωση σε κοιτούν με ένα εγκληματικό βλέμμα –αυτοί δεν είναι αλλοδαποί, είναι έλληνες. Προς το παρόν κοιτούν. Αύριο θα χιμήξουν. Οι ψυχές των 1300 που αυτοκτόνησαν, η απόγνωση των νέων ανθρώπων που στο 50% είναι άνεργοι και χωρίς προοπτικές, όλοι όσοι υποφέρουν και δεν μπορούν να κάνουν κάτι θα ανακουφίζονταν από μια γενναία κίνηση του Πρωθυπουργού. Τι έχουμε πλέον να φοβηθούμε; Μήπως τον Οκτώβριο που –καθώς λέγεται- θα γίνει η μεγάλη έκρηξη;

ΤΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ – ΚΑΙ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ – ΤΗΣ ΣΥΜΠΡΑΞΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Πριν από μερικές μέρες είχαμε το περιστατικό της τρομοκρατικής ενέργειας στο χώρο της Microsoft. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας μια πράξη τρομοκρατική με στόχο την πολιτική κατάσταση που έχει στόχο να υπερβεί τα όρια του ελλαδικού χώρου ενώ στιγματίζει την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα – και την ίδια την Ελλάδα. Όμως αντιμετωπίζουμε – ευθέως πλέον - και το ενδεχόμενο της κοινωνικής τρομοκρατίας που θα εκπηγάσει από την κοινωνική εξαθλίωση των ελλήνων. Αυτό κατά τη γνώμη μας είναι το «σημείο τροπής» το οποίο θα επισφραγίσει τις δυσάρεστες εξελίξεις που, μάλλον, θα επακολουθήσουν. Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε τονίσει με έμφαση ότι «ο χειρότερος τρομοκράτης είναι η πείνα». Τα γεγονότα, δυστυχώς, έρχονται για να μας δικαιώσουν. Οι καθημερινές αυτοκτονίες εντίμων ανθρώπων σε πλήρη ανέχεια και η κτηνωδία του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας οδηγούν τους εξαθλιωμένους Έλληνες σε πράξεις «λύτρωσης» από την άθλια ζωή στην οποία τους καταδίκασαν ανέντιμοι και ανίκανοι (;) πολιτικοί της χώρας, οι οποίοι συνεχίζουν στον ίδιο ρυθμό το βιολί τους. Την εποχή του καλοκαιριού, πριν κάποια χρόνια που η βενζίνη ήταν φθηνή, οι νεκροί από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα ήταν 60-80 κάθε σαββατοκύριακο. Είχαμε συνηθίσει και δεν μας προκαλούσαν εντύπωση αυτές οι ειδήσεις. Η είδηση όμως της αυτοκτονίας κάποιου υπέργηρου νοικοκύρη επειδή αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα μας συγκλονίζει. Ο ένας θάνατος εκτοπίζει το μέγεθος των ογδόντα θανάτων και μας κάνει να σκεπτόμαστε το δικό μας μέλλον και των παιδιών μας. Οι τράπεζες με τη συλλογιστική του «Σάϋλοκ» τοκογλύφου συνεχίζουν το έργο τους. Κάποιες αποφάσεις δικαστηρίων θυμίζουν, όμως, ότι στη Δικαιοσύνη υπάρχει ακόμη Δικαιοσύνη. Αλλά και αυτή –η δικαιοσύνη- είναι, ακόμη, δέσμια πολλών παραγόντων. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλά όπλα. Υπάρχουν σε χέρια κακοποιών, κυρίως αλλοδαπών παρανόμων, και σε χέρια απλών ανθρώπων. Η διαδρομή και ο χρόνος από την απελπισία στη σκανδάλη είναι πολύ μικρή και σύντομη. Το σύστημα πρόληψης του εγκλήματος είναι ανεπαρκέστατο και πολιτικά δέσμιο. Αυτή τη στιγμή εξυπηρετεί τους «επιφανείς της καταστροφής ενός έθνους» και τα συμφέροντά τους – έστω απροθύμως ή δισαπροθύμως. Κάποια σενάρια –εφιαλτικά και αποτρόπαια- δεν μπορούμε να μην τα σκεφθούμε, ενώ ευχόμαστε να μη συμβούν ποτέ, θα δημιουργούσαν μια πραγματική κόλαση: Οργισμένοι πολίτες να μπαίνουν σε τράπεζες και να δολοφονούν τους εργαζόμενους εκεί επειδή τους θεωρούν ως τοποτηρητές των δυναστών. Ομάδες κρούσεως να μπαίνουν σε σούπερ μάρκετ και να ληστεύουν τα ταμεία ενώ μοιράζουν τα προϊόντα στους φτωχούς και ανήμπορους που τους χειροκροτούν με ευγνωμοσύνη. 64

Οι εύποροι συμπολίτες μας να είναι σε κατάσταση πολιορκίας και απειλών, χωρίς οι ομάδες σωματοφυλάκων – γλισχρα αμειβόμενοι - να μπορούν να τους προστατεύσουν εκουσίως ή ακουσίως. Απαγωγές σημαινόντων προσωπικοτήτων για είσπραξη λίτρων ή εκδίκηση για ικανοποίηση του κοινού αισθήματος δικαίου. Εισβολές σε εφορίες και δολοφονία των διευθυντών των εφοριών ή ακόμη, επιθέσεις σε μέλη των οικογενειών τους. Βίαιες πράξεις σε ιδιοκτήτες που προβαίνουν σε εξώσεις οικονομικά εξαθλιωμένων ελλήνων, όπως και σε ιδιοκτήτες ενεχυροδανειστηρίων. Εκτελέσεις παρουσιαστών της τηλεόρασης με εγνωσμένη και βεβαιωμένη πολλαπλώς τη «διατεταγμένη υπηρεσία προς όφελος συμφερόντων» προκειμένου να πλουτίζουν. Τις επιθέσεις σε «κοσμικούς και τηλεπερσόνες όπως και φιλοσόφους - διανοητές της πλάκας» που απολαμβάνουν, και πλουτίζουν από, τις ψυχοσυναισθηματικές διαστροφές τους. Ποιος μπορεί να μας πείσει, πλέον, ότι αυτά δεν θα συμβούν; Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ούτε καν οι πολιτικοί μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς. Ο John Kennedy είχε πει κάποτε: εάν κάποιος αποφασίσει να μου πάρει τη ζωή πληρώνοντας με τη ζωή του, έχω χάσει τη ζωή μου.» Εδώ βρισκόμαστε και αυτά θα αντιμετωπίσουμε. Οι ξένοι παράνομοι εγκληματούν σε βάρος του ελληνικού λαού ενώ τα αριστερά κόμματα μιλούν για δημοκρατία και ανθρωπισμό. Το ίδιο κάνουν και οι πολιτικοί –με τον τρόπο τους φυσικά-, με κάποιες επαινετές εξαιρέσεις. Προφανώς ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Ο Ελληνικός λαός που πλήρωσε με περισσότερο από ένα εκατομμύριο νεκρούς τον εμφύλιο πόλεμο –εξαιτίας, πάλι, των πολιτικών,- έχει να τακτοποιήσει ένα λογαριασμό. Ο εχθρός δεν είναι, πλέον, η καγκελλάριος Μέρκελ με τους δορυφόρους της. Είναι όλοι όσοι – εντόπιοι, πολιτικοί, μέσα μαζικής ενημέρωσης, τραπεζίτες, κλπ.- δεν κάνουν τίποτε για τη σωτηρία και την ανακούφιση των «εν απογνώσει και ταλαιπωρία» διαβιούντων ελλήνων. Αυτά λέγονται σήμερα και αυτά συζητούνται δημόσια. Το πρώτο «μπάμ» θα φέρει και άλλα πολλά και πολλά άσχημα. Ας δούμε τα θα γίνει… Κάποια στιγμή οι σφαίρες δεν θα γράφουν το όνομα του … αποστολέα θα έχουν όμως … «παραλήπτη». Κανένας δεν θα είναι ασφαλής σ αυτόν τον τόπο. Πάντως, φαίνεται ότι οι πολιτικοί μας δεν ξύπνησαν ακόμη… Εισπράττουν, όμως ! Η ευθύνη τους είναι μεγάλη όσο ποτέ άλλοτε. Μακάρι, και με τις … ευλογίες της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, να μη συμβεί τίποτε από αυτόν τον εφιάλτη.

ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΕΛΠΙΔΕΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας –Σύμβουλος διαπραγματεύσεων) Επιτέλους υπάρχει ένα νέο κυβερνητικό σχήμα. Όλοι ανεξαιρέτως ήθελαν να υπάρξει μια κυβέρνηση για να λειτουργήσει κάπως ο τόπος. Οι έλληνες βαυκαλίζονταν ενδόμυχα για το πόσο μεγάλα προβλήματα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε, για το πόσο είμαστε το «κλειδί» στη συνέχιση της ενότητας της ευρωπαϊκής ένωσης και άλλα παρόμοια σαχλά. Υπήρξαμε μια σοβαρή ενόχληση –τουλάχιστον στην αρχή της κρίσης- και η ανικανότητα μαζί με τις ύστερες βλέψεις και τις κρυφές ατζέντες του πολιτικού συστήματος επέτεινε την άσχημη εικόνα της Ελλάδος προς τα έξω. Οι εταίροι μας στην ΕΕ πέραν από την κτηνώδη αναλγησία προς μια «σακατεμένη χώρα», επειδή τον «σακάτη» δεν τον κτυπάς- έδειξαν μια πρωτοφανή ανοχή στις πονηριές του «καραγκιόζη», πιστεύοντας ότι με το συνδυασμό αυτών των δύο μεθόδων θα έφερναν κάποιο αποτέλεσμα. Και οι δύο μέθοδοι ήταν λάθος. Όπως όμως κι αν έχουν τα πράγματα τώρα υπάρχει μια κυβέρνηση. Υπάρχει μια κυβέρνηση που μπορεί –και πρέπει- να κάνει κάποια πράγματα γρήγορα και άμεσα. Το ότι δεν υπάρχουν παλαιοκομματικοί πολιτευτές στο προσκήνιο είναι ένα καλό σημάδι. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν το νέο σχήμα να έχουν τη διάθεση και την ικανότητα κάτι να κάνουν. Βέβαια η εύθηνη των πράξεων τους βαρύνει τον προϊστάμενο τους. Πράγματι πρέπει να γίνουν μερικά πράγματα, όπως είναι η δημόσια ασφάλεια και τάξη με επίκεντρο τους παράνομους λαθρομετανάστες, το θέμα της παροχής υπηρεσιών υγείας, μια τακτοποίηση των φορολογικών αδικιών, άμεσες απλουστεύσεις στο θέμα της γραφειοκρατίας και απαλλαγή του κρατικού μηχανισμού από τους απρόθυμους και ανίκανους υπαλλήλους, ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων που επιδέχονται βελτιώσεις, αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου, και κυρίως παραδειγματική πάταξη της διαφθοράς. Δεν είναι όλα αυτά απλά θέματα που θα εξομαλυνθούν στην ολότητά τους. Μπορούν όμως να αρχίσουν να τα χειρίζονται αμέσως και να δείξουν με τρόπο πειστικό ότι άρχισε η μεγάλη προσπάθεια. Ο κ. Σαμαράς ήταν πολύ εύστοχος όταν μίλησε για αποτελέσματα. Όντως, το αποτέλεσμα είναι εκείνο που δικαιώνει κάθε προσπάθεια. Η προσπάθεια δεν αρκεί. Πρέπει να υπάρξει μετρήσιμο αποτέλεσμα με χρονικά όρια και προθεσμίες. Η επιτυχία στο έργο του νέου σχήματος διακυβέρνησης της χώρας θα ενδυναμώσει, επίσης, τη συνοχή του πολιτικού συστήματος. Οι επιμέρους «κινήσεις διαδόχων» θα εξαλειφθούν έστω προσωρινά- όσο το σχήμα έχει να δείξει αποτελέσματα που θα ικανοποιούν τον λαό και τους ξένους. Αυτό που χρειάζονται ΟΛΟΙ –εντός και εκτός- είναι μια πειστική και αξιόπιστη λειτουργία της κυβέρνησης με εστίαση στα άμεσα αποτελέσματα. Αν και αυτή η κυβέρνηση δεν μπορέσει να δώσει, έστω μερικώς, κάποια από τα ζητούμενα τότε είναι βέβαιο ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν πάρα πολύ άσχημα και δεν θα είναι 66

αναστρέψιμα. Και αυτό επειδή το πρόβλημα, πλέον, δεν είναι «ιδεολογικό» αλλά είναι «κοινωνικό –οικονομικό» ίσως υπάρξουν σοβαρότατες κοινωνικές αντιδράσεις. Το Σύνταγμα και οι επικρατούντες θεσμοί δεν βοηθούν καθόλου σε πολλά σημεία της διακυβέρνησης της χώρας. Τέτοια όμως μεγάλη αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αμέσως ούτε και εύκολα επειδή κάθε πολιτική παράταξη θα λέει το δικό της «τροπάριο». Όμως αυτό το γεγονός –Σύνταγμα και θεσμοί- δεν μπορεί να λειτουργεί σαν χειρόφρενο στην βελτίωση της εξαιρετικής πιεστικής κατάστασης που επικρατεί. Για παράδειγμα υπάρχουν περιπτώσεις όπου λόγω ΑΣΕΠ οργανισμοί έχουν παραλύσει. Και βέβαια το ΑΣΕΠ δεν υπόσχεται ότι θα διαθέτουν οι καλύτεροι λειτουργοί. Η διαδικασία των επενδύσεων θυμίζει εφιαλτικό περιβάλλον από τον «Πύργο» του Κάφκα. Η χώρα δεν διαθέτει ένα σύστημα φιλικό προς τους επενδυτές –δεν τολμώ να γράψω «φιλόξενο». Η κυβέρνηση αυτή μπορεί να κάνει πάρα πολλά. Μπορεί να μείνει στην ιστορία του τόπου σαν η απαρχή της ανόρθωσης της χώρας . Ο κ. Σαμαράς έχει με το μέρος του –ως ελπίζοντες- ακόμη κι αυτούς που δεν ψηφίσαν αυτό που αντιπροσωπεύει. Κανένας Έλληνας –εκτός τους ιδεολογικά καβγατζήδες ταραχοποιούς, επαγγελματίες συνδικαλιστές και περίεργα πολιτικά μορφώματα κεντροαριστερών αρχών και κεντροδεξιών εφαψιώνδεν πρόκειται να του αντιπαραταχθεί. Και όσοι το τολμήσουν θα έχουν την απόρριψη του Ελληνικού λαού. Το ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας τόνισε ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει περίοδο χάριτος» είναι κάτι πολύ σπουδαίο. Περιμένουμε εναγώνια –και εμείς και οι έξω- να δούμε.

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Το προϊόν / αποτέλεσμα αυτών των εκλογών το καλλιέργησαν και το δημιούργησαν πολλοί και διαφορετικοί παράγοντες. Αρχίζοντας να τους απαριθμούμε πρέπει οπωσδήποτε να ξεκινήσουμε από τη στάση των πολιτικών –ικανών (για τα δικά τους συμφέροντα) και ανικάνων (για τα συμφέροντα του λαού) που καλλιέργησαν και ανέχθηκαν μια γενικευμένη σε εθνική έκταση διαφθορά και οι οποίοι όχι μόνο δεν έδειξαν έμπρακτα μια «μετατόπιση νοοτροπίας» αλλά συνέχισαν να ενεργούν και να λειτουργούν με την γνωστή και παραδοσιακή υποκρισία, την ανειλικρίνεια, τη διαστροφή των γεγονότων, την πρωτοφανή αναλγησία και αδιαφορία, και την προσκόλληση τους στις πελατειακές σχέσεις με το εκλογικό σώμα ενώ φρόντιζαν επιμελώς να προβάλλουν διλλήματα φόβου και αμέσων και εμμέσων απειλών. Οι πολιτικοί είχαν συνοδοιπόρους τους τα μέσα μαζικής επικοινωνίας τα οποία ενεργώντας με βάση συμφέροντα –και σε διατεταγμένη υπηρεσία- συνέβαλαν εξαιρετικά στην εξαχρείωση, στη σύγχυση και στην τύφλωση του ελληνικού λαού. Στους παράγοντες αυτούς πρέπει να προστεθεί και η ψυχοσυναισθηματική κατάσταση του απογοητευμένου ελληνικού λαού ο οποίος βρίσκεται πλέον στα όρια της απόρριψης των ηθικών αξιών εξαιτίας της δυστυχίας από την οποία πλήττεται βάναυσα. Ταυτόχρονα η παντελής έλλειψη της ασφάλειας των πολιτών αυτής της χώρας εξαιτίας των εγκληματικών ενεργειών που αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα χωρίς να αντιμετωπίζονται, συνέβαλε στη διαμόρφωση μιας διαφορετικής αντίληψης της πολιτικής καταστάσεως. Οι εξωτερικές επεμβάσεις, με τρόπο ιταμό, στα εσωτερικά της χώρας επέδρασαν σημαντικά στη διαμόρφωση της εκλογικής συμπεριφοράς των ελλήνων. Προφανώς οι απειλές της γερμανικής πλευράς, σε ένα λαό που γνώρισε την κτηνωδία του κατακτητή, για «οικονομικά κρεματόρια» υπήρξαν αποτελεσματικά. Αν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα σαν πίνακα των προσδοκιών του ελληνικού λαού θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ελπίδες, οι απαιτήσεις είναι: Να υπάρξει μια αποτελεσματική κυβέρνηση η οποία να είναι αξιόπιστη εντός και εκτός της επικράτειας. Να υπάρξει δικαιοσύνη και ένα τίμιο κράτος. Να υπάρξει ασφάλεια των πολιτών και να απαλλαγεί η χώρα από τα ξένα εγκληματικά στοιχεία. Να υπάρξει βούληση και τρόπος για να κατασταλεί η διαφθορά. Να υπάρχει σωστή κοινωνική πρόνοια. Να λειτουργεί η παιδεία ως πραγματική παιδεία και όχι σαν φυτώριο κομματικών στελεχών. Όμως το πλέον επικίνδυνο γεγονός είναι το ισοδύναμο των δύο πρώτων κομμάτων. Ο κίνδυνος; Προέρχεται από το ασύμβατο και από τις διαμετρικά αντίθετες θέσεις και 68

συμπεριφορές των δύο κομμάτων. Τα γεγονότα αναταραχών του παρελθόντος μόνον άσχημες καταστάσεις προοιωνίζουν. Ο κίνδυνος για κοινωνική αναταραχή, κάποιας μορφής «αντάρτικου πόλεων» στο οποίο είναι πιθανό να συμπράξουν και οι παράνομοι λαθρομετανάστες για τους δικούς τους λόγους (διάβαζε: ισλαμικό τόξο, μαφίες αλλοδαπών, κλπ) – ακόμη και σαν ενέργειες φονταμενταλιστών ως «Πέμπτη φάλαγγα, είναι πλέον εμφανής και η ευθύνη για το ενδεχόμενο αυτό βρίσκεται στους επαγγελματίες αναξιόπιστους παραδοσιακούς πολιτικούς. Αυτό που θα μπορούσε να κάνει η νέα κυβέρνηση προκειμένου τα πράγματα στην Ελλάδα να μην εξελιχθούν χειρότερα, είναι κάποιες άμεσες ενέργειες οι οποίες θα «απαντούν» και θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των Ελλήνων ώστε να δημιουργήσουν ένα κλίμα αξιοπιστίας και κάποιας προστασίας του «αύριο».

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ 17ην ΙΟΥΝΙΟΥ 2012 Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Με την προοπτική της 17ης Ιουνίου είμαστε μάρτυρες διαφόρων αξιοπρόσεκτων εγχειρημάτων. Τα πολιτικά κόμματα, είτε σαν πολιτικές οντότητες είτε με τους εκπροσώπους και τα στελέχη τους, επιδίδονται με εκπληκτική υποκρισία σε απίθανες υποσχέσεις, παραπληροφόρηση, τρομολαγνεία, αόριστες και συγκεκριμένες απειλές, και – ευπρεπή ή απρεπή, έμμεση ή άμεση- λασπολογία για τους αντιπάλους τους στον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας. Η αλήθεια, κατέληξε να είναι μια πολυπρόσωπη κατάσταση τόσο παραμορφωμένη και κακοποιημένη που μόνο σύγχυση και φόβο προκαλεί. Η ίδια ιστορία και το ίδιο παραμύθι. Οι στρατηγικές και οι τακτικές που ακολουθούσαν οι παλαιοπολιτικοί, ξανά στο προσκήνιο σε όλο τους το μεγαλείο. Οι διάφοροι σωτήρες ευαγγελίζονται σωτηρία των πολιτών και του έθνους, αλλά έχουν χάσει την αξιοπιστία τους (εντός και εκτός) και απλά παίζουν το παιγνίδι, που πιστεύουν ότι έχουν να παίξουν, με κύριο στόχο να εκλεγούν και να διοικήσουν (;) τον τόπο. Εάν όμως καταφέρουμε να αποστασιοποιηθούμε από τα φαιδρά και λυπηρά τεκταινόμενα – στα οποία συλλειτουργούν και συμπαραστέκονται τα ΜΜΕ-, τότε ίσως μπορέσουμε να κατανοήσουμε το πραγματικό παιγνίδι που παίζεται αυτή τη στιγμή. Η πραγματική αναμέτρηση δεν γίνεται ανάμεσα στα πολυάριθμα κόμματα (πολιτικά μορφώματα και «ποικιλίες τύπου εμπριμέ - patchwork»), αλλά σε δύο αντίρροπες πανίσχυρες δυνάμεις. Σ αυτές τις εκλογές –στην ουσία- θα αναμετρηθούν αλύπητα και με κάθε τρόπο δύο συστήματα. Το ένα σύστημα αποτελείται από όλους τους ισχυρούς – αυτούς που «ήταν» κι αυτούς που «έγιναν»- προκειμένου να διατηρήσουν τις θέσεις και την ισχύ τους. Αυτό το σύστημα απαρτίζεται από ντόπια συμφέρονται τα οποία δημιουργήθηκαν από τους «παραδοσιακούς» επαγγελματίες πολιτικούς και τα οποία δημιούργησαν «παραδοσιακούς» πολιτικούς. Δηλαδή υπάρχουν αλληλένδετες και στέρεες σχέσεις και εξαιρετικά σημαντικές αλληλεξαρτήσεις. Το άλλο σύστημα απαρτίζεται από τους «ξένους». Αυτοί, όσο κι αν δεν μας είναι αρεστοί εξαιτίας του απάνθρωπου τρόπου και των βαρβάρων μεθόδων που χρησιμοποίησαν αδίστακτα, προσπαθούν να επιβάλουν με απροκάλυπτες απειλές ένα νέο τρόπο λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Βεβαίως αυτό δεν το επιδιώκουν από κάποιας μορφής φιλανθρωπία ή εκτίμηση για τον ελληνικό λαό αλλά επειδή έχουν μεγάλα και διαχρονικά συμφέροντα αφενός, και αφετέρου επειδή τρέμουν την περίπτωση του domino effect. Το πρώτο σύστημα επιδιώκει μια κατάσταση ακυβερνησίας η οποία συμφέρει –μόνον αυτούς- επειδή οφείλουν εκατομμύρια στο δημόσιο, το οποίο εκμεταλλεύονταν απεριόριστα προκειμένου να πλουτίσουν οι ίδιοι και να «πλουτίσουν» και τους συνεργούς τους, και τελικά επιθυμούν να καταρρεύσει πλήρως η χώρα ώστε να γλυτώσουν τα πάντα και τις ποινικές ευθύνες από τις έρευνες που άρχισαν να γίνονται –και σε ξένες τράπεζες-, με ήδη τα εξόχως εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το σύστημα αυτό, και ως ηθικός αυτουργός, έχει συμβάλλει αφάνταστα πολύ στην εθνική διαφθορά και ενεργώντας προσεκτικά δεν έχει πάρει, εμφανώς, μέρος στο πολιτικό προσκήνιο αλλά λειτουργεί – εξαιρετικά αποτελεσματικά- από το παρασκήνιο με «εντεταλμένους» και «αντιπροσώπους μη αποκαλυπτόμενους δημοσίως». Μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε πόσο πολύ θα 70

αγωνιστεί όχι μόνο για να μη χάσει αυτά που κατέχει, αλλά και αυτά που θα μπορούσε να αποκτήσει στο μέλλον –σε βάρος του ελληνικού λαού. Το δεύτερο σύστημα (οι «έξω»), ανεξάρτητα από τις δικές του επιδιώξεις και στόχους, θα μπορούσε να προσφέρει –και το επιζητούν μετά μεγάλης … μανίας σαν αποτέλεσμα- μια αναδιάρθρωση της χώρας. Επιθυμούν, περισσότερο από εμάς, να είμαστε αξιόπιστοι, να είμαστε δίκαιοι –οι εισηγήσεις τους για το θέμα των διαδικασιών στη λειτουργία της δικαιοσύνης ήταν από τα πρώτα θέματα που έθεσαν- και να αποφεύγουμε την καθυστέρηση αποφάσεων δικαστηρίων (διάβαζε αρνησιδικία), να έχουμε ένα σωστό καιδίκαιο αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, να μπορούμε να έχουμε «πρόσωπο προς τα έξω» σαν ένα κράτος όπου επικρατεί ασφάλεια για τους πολίτες του και τους επισκέπτες, να λειτουργεί ο κρατικός μηχανισμός με το σωστό αριθμό ικανών και έντιμων δημοσίων υπαλλήλων και να μην παραλύουν τα πάντα από τα εκάστοτε γούστα και τα προσωπικά συμφέροντα των «συνδικαλήσταρχων». Φυσικά, για τη σημερινή δεν ευθύνεται –αμέσως- ο λαός. Σαν διατύπωση, τα όσα εκθέτονται, αποτελούν μια άμεση μομφή (κατηγορία) προς τα πολιτικά πρόσωπα –και τα κόμματα που τους προσέφεραν «εσταβλισμό». Το λάθος του λαού –όταν δεν πρόκειται για εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων και ατομικών συμφερόντων- είναι όταν επιλέγει και δίνει εξουσία σε συστήματα που δημιούργησαν τις καταστάσεις οι οποίες έφεραν την Ελλάδα στο ελεεινό σημείο πρωτοφανούς εξαθλίωσης των πολιτών της –και έπεται συνέχεια στην … κατρακύλα. Η 17η Ιουνίου ίσως αποτελέσει ορόσημο στην πορεία της Ελλάδας. Παρά το μαύρο χάλι στο οποίο βρισκόμαστε –το οποίο είναι πολύ πιθανό να είναι η γενεσιουργός αιτία πολλών και εξαιρετικά ανεπιθύμητων καταστάσεων- μπορεί να αποτελέσει μια καινούργια αρχή για τον τόπο. Ο

λαός

–το

εκλογικό

σώμα-

πρέπει

να

αποφασίσει

ότι

θέλουμε:

Μια αξιόπιστη και σοβαρή εκπροσώπηση της κυβέρνησης της χώρας στο εξωτερικό και το εσωτερικό. Να έχει διεθνή εμπειρία και να είναι αποδεκτή. Δεν θέλουμε μαθητευόμενους μάγους με ροζ απόχρωση και κάτι ανάμεσα σε «Τσε Γκεβάρα» και «Ούγκο Τσάβες». Δικαιοσύνη και έλεγχο των διοικούντων, ακόμη και για τα «ημαρτημένα του παρελθόντος». Η «συγνώμη, κάναμε λάθη» δεν αρκεί πλέον. Η δικαιοσύνη πρέπει να ασκείται ελεύθερη και απρόσκοπτη. Όσοι διεφθαρμένοι εγκληματούν σε βάρος του λαού να δικάζονται γρήγορα και αυστηρά. Να μπαίνουν στη φυλακή, να διαπομπεύονται οι παραβάτες των νόμων και να δημεύονται με συνοπτικές διαδικασίες οι περιουσίες τους και οι περιουσίες των συγγενών τους. Το περιβόητο «πόθεν έσχες» να λειτουργεί κανονικά και όχι σαν … ένα «χαρτί» που πρέπει να υπάρχει στα αρχεία. Η παιδεία να είναι παιδεία πραγματική και όχι εκκολαπτήριο πολιτικών στελεχών και ελεεινών συνδικαληστών. Να υπάρχει μέλλον και ελπίδα για τους νέους ανθρώπους. Η υγεία να παρέχεται σωστά και να μην αποτελεί μέσο πλουτισμού των επιτηδείων λειτουργών της και των επιχειρηματιών. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να είναι έντιμα και να μην εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Το φορολογικό σύστημα να είναι ακριβοδίκαιο και άτεγκτο για όσους το παραβιάζουν. Να υπάρχει ασφάλεια και να διαφυλάσσονται τα συμφέροντα και η ακεραιότητα των πολιτών από εγκληματικά στοιχεία που κατακλύζουν τον τόπο. Και τελικά, να έχουμε ένα έντιμο και αξιόπιστο κράτος με διάρκεια –συνέχεια και 71

συνέπεια-, να λέει την αλήθεια -όποια κι αν είναι- και να μην είναι λίκνο της διαφθοράς και της συνδιαλλαγής. Να μην είναι ένα κράτος που ενεργεί με πονηριά ανατολίτη και να εφευρίσκει τερτίπια για να αποστερεί τους πόρους από όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να αμυνθούν. Αυτά ας είναι οι οδηγοί και οι επιλογές μας για την 17η Ιουνίου 2012 μαζί με ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Time Out – Η Ελληνική αίσθηση του χρόνου» του σύγχρονου διανοητή Στέλιου Ράμφου: «Πολιτικές ηγεσίες και πολίτες δεν μπορούν να παίζουν με την φωτιά, γιατί, ως γνωστό, υπάρχουν φωτιές που σβήνουν με νερό, υπάρχουν όμως και φωτιές που σβήνουν με αίμα!»

Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ «ΕΤΑΙΡΩΝ» ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΑΠΟΤΕΛΕΙ «ΣΗΜΕΙΟ ΤΡΟΠΗΣ» ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Η απάνθρωπη και ταπεινωτική συμπεριφορά των «εταίρων» της Ελλάδας στην Ε.Ε., με σημαιοφόρο την Γερμανία –η οποία έχει διαπράξει απίστευτες κακουργηματικές πράξεις σε βάρος του ελληνικού λαού και απέδειξε εμπράκτως ότι δεν έχει μετανοήσει-, δημιούργησε ένα «σημείο τροπής» στο ελληνικό πολιτικό περιβάλλον και τον χάρτη του εκλογικού σώματος. Ο ελληνικός λαός από τη φύση του και την παράδοσή του είναι ένας λαός που λατρεύει την ελευθερία και ιστορικά υπήρξε ο δημιουργός της δημοκρατίας, ζώντας σε συνθήκες ελευθερίας και σεβασμού στον «άνθρωπο», από αρχαιοτάτων χρόνων όταν στον υπόλοιπο κόσμο υπήρχαν ορδές απολίτιστων βαρβάρων. Το νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά τις πρόσφατες εκλογές είναι αντιπροσωπευτικό και απεικονίζει την νέα κατάσταση. Οι έλληνες, στην πλειοψηφία τους, ποτέ δεν συμπάθησαν ακραίες καταστάσεις. Απόδειξη είναι ότι το ορθόδοξο κομμουνιστικό σύστημα και δόγμα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα αριθμητικά όρια στα οποία κινείται και ιδιαιτέρως τώρα, που οι συνθήκες θα ευνοούσαν μια λαμπρή άνοδό του. Προφανώς οι έλληνες ψηφοφόροι –πέραν των δογματικά προσκειμένων οπαδών του ΚΚΕ- δεν επέλεξαν να το ψηφίσουν εκφράζοντας καχυποψία, φόβο και σαφή άρνηση. Υπήρξε όμως μια ξεκάθαρη μετακίνηση των ψηφοφόρων σε άλλης μορφής, συγγενή προς το κομμουνιστικό δόγμα, «μορφώματα» τα οποία αποτελούν μια περίεργη σύνθεση αραιωμένης μορφής νέο-αριστερισμού. Η εκπληκτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, συνονθύλευμα αριστεριζόντων προσεγγίσεων με υποβόσκουσες κεντροδεξιές –ποικιλότροπα εκφρασμένες τάσεις, είναι εντυπωσιακή και άκρως επικίνδυνη διότι εκφράζεται και αντιπροσωπεύεται από άτομα χωρίς καμία ενεργό πολιτική εμπειρία και με πρόγραμμα το οποίο είναι νεφελώδες -πλαισιωμένο από λαϊκίστικες κορώνες- και απευθύνεται στο θυμικό των ψηφοφόρων απομονώνοντας πλήρως τη λογική θυμίζοντας την πρώτη εποχή του ΠΑΣΟΚ. Και τα άλλα πολιτικά «μορφώματα» που εκβλάστησαν, ως παραφυάδες, από το δεξιό χώρο κέρδισαν μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος ακολουθώντας την ίδια τακτική λαϊκισμού υποσχόμενα εκδίκηση –κατά κύριο λόγο- παρά μια ήρεμη αποκατάσταση της άθλιας κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Η ιστορική άνοδος της Χρυσής Αυγής ερμηνεύθηκε με διαφόρους τρόπους. Ο λόγος της Χρυσής Αυγής βρήκε ανταπόκριση στους έλληνες σαν μια οδός σωτηρίας και επιβίωσης από όλα όσα δεν θέλησαν οι παλαιοπολιτικοί –με την αλαζονεία και την έπαρση που τους χαρακτήρισαν- να τακτοποιήσουν, ενώ ήταν εύκολο και μπορούσαν να φέρουν αποτελέσματα. Εάν μάλιστα υποθέσουμε ότι δεν είχε «προκύψει» ο ΣΥΡΙΖΑ –ως λαϊκιστικό κόμμα σωτηρίας το οποίο θα εμβάπτιζε την Ελλάδα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να την θεραπεύσειτότε το πιο πιθανό θα ήταν η Χρυσή Αυγή, και εάν δεν είχε κάνει τα σοβαρά επικοινωνιακά λάθη που σημειώθηκαν, να έχει πετύχει ένα ποσοστό κοντά στο 25% !!! Τα παραδοσιακά κόμματα τα οποία κατακερματίσθηκαν, με το ιστορικό γεγονός της απόλυτης διάλυσης του ΠΑΣΟΚ – στην ουσία έχει διαλυθεί, λόγω εσωτερικών προβλημάτων συνοχής, και μόνον τύποις παρουσιάζεται σαν υπαρκτό σχήμα εγκλημάτησαν σε βάρος του τόπου με μόνες εξαιρέσεις – οι οποίες δεν προβλήθηκαν όπως έπρεπε λόγω ανικανότητας και ασχετοσύνης 73

των «αρμοδίων»-, είναι η άρνηση του κ. Α. Σαμαρά να ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, κατ ουσία «μνημόσυνο» στον ήδη επελθόντα θάνατο της χώρας, και η διάθεση του κ. Γ. Παπανδρέου για το δημοψήφισμα, το οποίο μετά το σάλο που δημιούργησε απεσύρθη σαν ενδεχόμενο αμέσως. Τα δυο αυτά περιστατικά μπορούσαν, τότε, να δημιουργήσουν σοβαρές διαπραγματευτικές θέσεις για την Ελλάδα. Τότε οι «εταίροι» μας δεν ήταν προετοιμασμένοι και πράγματι υπήρχε δυνατό διαπραγματευτικό «ατού». Τώρα, βέβαια, έχουν προετοιμασθεί για την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη με αρκετά εναλλακτικά σενάρια τα οποία δεν θα τους βλάψουν και είναι απόλυτα εστιασμένα στο δικό τους συμφέρον και την πλήρη καταστροφή της Ελλάδας. Η Ελλάδα σε πλήρη και ολοκληρωτική διάλυση – ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί, η δημόσια τάξη δεν υπάρχει, η διαφθορά σε όλο της το μεγαλείο, η ανεργία ιδιαιτέρως στους νέους ανθρώπους, οι επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη, ο τουρισμός δεν κινείται, με γενικευμένη την αγωνία και την απελπισία, η αδικία επικρατεί (με πρώτο διδάξαντα το «κράτος») και με μεγάλο αριθμό παρανόμων μεταναστών και εγκληματικών στοιχείων τα οποία θα λειτουργήσουν ως πέμπτη φάλαγγα σε πιθανολογούμενη κοινωνική εξέγερση. Οι επερχόμενες εκλογές του Ιουνίου αντί να αναμένεται να λειτουργήσουν ως μια λύση στα προβλήματα, προβλέπεται να αποτελέσουν δυσμενέστερη περιπλοκή της καταστάσεως και μάλιστα χωρίς πλέον κανένα πρόσχημα την ανάμειξη των «εταίρων» με την υπόδειξη του «τι πρέπει να κάνουν οι έλληνες στις εκλογές». Η απροκάλυπτη αυτή επέμβαση στα εσωτερικά μιας –υποτιθέμενης κυρίαρχης- χώρας είναι σημείο των καιρών. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι μια υποτελής χώρα και οι επικυρίαρχοι αναιδώς κανοναρχούν όρους και συμπεριφορές. Το πολιτικό σύστημα που προγενέστερα απεμπόλησε κάθε εθνική αξιοπρέπεια παρουσιάζεται τώρα με παλαιάς κοπής «κλισέ» για αναδιάρθρωση και τα … υπόλοιπα. Υπάρχει μια παροιμία σε κάποια χώρας της Αφρικής «Όσο κι αν κρατήσει η νύχτα, είναι βέβαιο ότι η ημέρα θα έρθει». Το ερώτημα είναι: πόσο ακόμη θα κρατήσει η νύχτα και ποιος είναι αυτός που θα φέρει την ημέρα; Θα είναι ο ελληνικός λαός με την ψήφο του; Θα είναι οι «εταίροι» μας στην Ε.Ε.; Θα είναι οι Η.Π.Α. (πόσο πολύ μπορούν να ανεχθούν μια περίεργη αριστερή και απρόβλεπτη κυβέρνηση σε ένα χώρο με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία – ιδιαίτερα όταν έχουν «λουστεί» στο παρελθόν το “domino effect”); Δυστυχώς έτσι όπως έχουν τα πράγματα ο ελληνικός λαός που βρίσκεται σε βαθειά σύγχυση –και ο οποίος συνήλθε πλέον από τη βυθιότητα στην οποία βρισκότανκαλείται να πάρει αποφάσεις. Οι αποφάσεις αυτές είναι: Θα εκλέξει τους παραδοσιακά επαγγελματίες πολιτικούς που τον κατέστρεψαν; Θα προτιμήσει τους μαθητευόμενους μάγους; Θα δοκιμάσει νέα «σχήματα»; Θα πριμοδοτήσει τις φιλοδοξίες κάποιων που έκριναν σκόπιμο να τολμήσουν τις απόκρυφες επιθυμίες τους; Θα δούμε και θα πάθουμε! Προς το παρόν αηδιάζουμε με τα όσα λένε και διακηρύσσουν οι διάφοροι από τα ΜΜΕ τα οποία –και αυτά- παίζουν τον άθλιο ρόλο τους. 74

ΤΟ ΧΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ..... Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Τα αποτελέσματα των εκλογών έδειξαν τι σκέπτεται το εκλογικό σώμα. Η ψήφος κατέδειξε τη δυσαρέσκεια και απέχθεια των ελλήνων για τα όσα διεπράχθησαν εις βάρος του με τρόπο κακουργηματικό και αμείλικτο και απέδωσε δικαιοσύνη τιμωρώντας τους πρωταίτιους και τους παρασιτικούς συνεργούς τους με τρόπο παραδειγματικό. Οι έλληνες έπαψαν να είναι οπαδοί και έγιναν δικαστές. Ταυτόχρονα ο λαός έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα στους ξένους «επικυρίαρχους» για το ότι δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί περαιτέρω εξαθλίωση –εκ των έξω- αλλά και να μην υποκύψει σε απειλές που εκτοξεύονται από το εξωτερικό και που προβάλλονται με πολλούς τρόπους από τους εγχώριους εντολοδόχους των διεθνών συμφερόντων. Η κατεδάφιση –στην ουσία διάλυση και κατακερματισμός- των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας υπήρξε θεαματική καθώς και η μη υποστήριξη δογματικών κομμάτων με απαρχαιωμένες αρχές και αθεράπευτες αγκυλώσεις που τους εξασφάλισαν μόνιμη θέση και παραμονή σε αρχαιολογικά μουσεία. Η εκπληκτική άνοδος της χαρακτηριζόμενης ακροδεξιάς εθνικιστικής παράταξης υπήρξε μια άλλη διακριτή επιλογή επειδή ευαγγελίζεται λύσεις στα προβλήματα που διαχρονικά ταλαιπωρούν καθημερινά τους πολίτες, όπως η δημόσια ασφάλεια η διάχυτη διαφθορά, τα οποία έχουν εδώ και χρόνια καταστήσει την χώρα σε ξέφραγο αμπέλι. Τα νέα κόμματα που δημιουργήθηκαν, σαν παραφυάδες υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, είναι θνησιγενή με εξαίρεση κάποιων που προσεγγίζουν ακραίες θέσεις διαφορετικά χρωματισμένες. Έτσι για να κυβερνηθεί η χώρα χρειάζονται δεκανίκια τα οποία όμως δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε συνέχεια ούτε και συνέπεια. Επήλθε, πλέον, το χάος σε όλο του το μεγαλείο! Το κόμμα που εξαρχής φάνηκε ότι θα διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί και ούτε είναι πρόθυμο να συμβάλλει στην αποκατάσταση της ομαλότητας. Θυμίζει την περίπτωση όπου έδωσαν ένα σουγιά σε ένα τρίχρονο άτακτο και κακομαθημένο παιδί για να … παίζει. Η αξιοπιστία της χώρας –ως ακυβέρνητο καράβι με απρόβλεπτο προορισμό- βρίσκεται στο Ναδίρ. Η Ελλάδα έγινε και πάλι το σημείο προσοχής προκαλώντας ακόμη περισσότερα αρνητικά σχόλια και αποστροφή σο διεθνή χώρο. Για πολλούς αποτελεί μια μολυσματική νόσο που πρέπει να αποφύγουν. Οι πολιτικοί αρχηγοί, στερημένοι πλέον από τη στήριξη του κόσμου και έχοντας χάσει κάθε αξιοπιστία, προσπαθούν να δημιουργήσουν μια υποτιθέμενη νέα πολιτική κατάσταση με το ανάλογο σκηνικό, ενώ τα εσωκομματικά συμφέροντα και προσωπικές επιδιώξεις βράζουν και προοιωνίζουν διαλυτικές τάσεις. Τα ΜΜΕ, ανάλογα με τα συμφέροντά τους –καναλαρχών, εκδοτών και «εν διατεταγμένη υπηρεσία» δημοσιογράφων- διευρύνουν το χάος και προκαλούν μεγάλης έκτασης συγχύσεις και καταστάσεις αδιεξόδων και μιλούν για επερχόμενους εφιάλτες. Οι πολιτικοί και τα επιτελεία τους επιστράτευσαν και ασύστολα χρησιμοποιούν όποιο όπλο μπορούν. Λασπολογούν με ελεεινό τρόπο ο ένας τον άλλον, επιδίδονται ως εκπληκτικοί ηδονολεξίες σε πρωτοφανείς εκθέσεις και προβολές των αντιλήψεών τους με αυταρέσκεια και λεξιλαγνεία προκαλώντας το κοινό αίσθημα με την αυθάδειά τους και την υποκρισία τους. 75

Πιστεύουν ότι απευθύνονται σε «χαχόλους» τους οποίους τολμούν να κατηγορούν ευθέως για την κατάντια της χώρας. Έτσι απαλλάσσουν τους εαυτούς για τα δεινά τα οποία προκάλεσαν τη στιγμή που θα έπρεπε να είναι υπόδικοι. Η χώρα βρίσκεται σε δεινή κατάσταση χωρίς να διαφαίνεται ελπίδα από πουθενά. Η διγλωσσία και οι διελκυστίνδες που κατασκευάζονται στην υιοθέτηση και αποδοχή «νέων θέσεων» προκαλούν κατάπληξη και είναι προσχηματικές. Η κουτοπονηριά δίνει και παίρνει. Το κόμμα το οποίο θα μπορούσε να συμβάλλει σε λύσεις –το προερχόμενο από τη δογματική κομμουνιστική παράταξη- θυμάται τα τερτίπια και τις «μέθοδες» που έμαθε εκεί απ όπου εκβλάστησε. Συζητήσεις, αναλύσεις, και πάει λέγοντας χωρίς τίποτε ξεκάθαρο. Απλά, χωρίς να το λέει, στοχεύει σε μεγαλύτερο μέρος της πίτας σε επόμενες εκλογές. Αυτό κάπως και σύντομα, είναι το σκηνικό που επικρατεί με μάλλον βέβαιες τις επόμενες εκλογές καιοπωσδήποτε βέβαιο το μεγαλύτερο χάος. Ένας τερατώδης και αποκρουστικός εκλογικός νόμος –σχεδιασμένος με ύπουλες σκοπιμότητες και συγκεκριμένα συμφέρονταπαίζει το δικό του ρόλο στο χάος. Οι ξένοι, φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι ο πνιγμένος και από το φίδι πιάνεται και ότι ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, συνεχίζουν να πιέζουν και να απειλούν με τρόπο ιταμό χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα. Διερωτάται κάποιος: γίνεται αυτό επειδή είναι τόσο πείσμονες και ανόητοι ή επειδή δεν θέλουν πλέον την Ελλάδα στην παρέα τους και βοηθούν να … «εξέλθει» μόνη της. Ίσως συμβαίνουν και τα δύο. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν –κατά τα γούστα και τις προσδοκίες του καθενός. Αλλά κανένας δεν λέει ευθέως ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένας άξιος τιμονιέρης που θα πείσει το λαό να τον ακολουθήσει. Ποιος θα είναι αυτός που θα πείσει το λαό να τον υπερψηφίσει, να τον εμπιστευτεί και να μπορεί να χειριστεί την εντολή εντός και εκτός με τρόπο αποτελεσματικό και τίμιο; Οι ξένοι θα φέρονταν με τελείως διαφορετικό τρόπο αν είχαν να αντιμετωπίσουν κάποιον σοβαρό ηγέτη που θα έβαζε τα συμφέροντα της χώρας μπροστά από τα δικά του. Οι ξένοι γνωρίζουν για τους λαϊκισμούς των πολιτικών της Ελλάδας και δεν θέλουν να συμπράττουν με εγωπαθείς και φίλαυτους μαθητευόμενους μάγους με συμπεριφορές είτε σοβαροφανείς και πομπώδες είτε με νάζια κακομαθημένου και ιδιότροπου παιδιού. Μέχρις ενός σημείου κατάφεραν να πετύχουν αυτό που ήθελαν. Γονάτισαν μια χώρα και την καταδίκασαν να ταλαιπωρείται για πολλές δεκαετίες. Καταρράκωσαν την εθνική αξιοπρέπεια ενός λαού με παράδοση και τον κατέστησαν παγκόσμιο περίγελο. Και αυτά επειδή τους το επέτρεψε το πολιτικό σύστημα. Φτάσαμε στο σημείο όπου «την ξύσαμε την κατσαρόλα, δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον πάτο»! Η σύγχυση στο εκλογικό σώμα είναι μεγάλη. Τα διλλήματα φοβερά. Όλοι ζητούν να τους εμπιστευτείς για να σε προδώσουν. Η τύχη και το μέλλον είναι στα χέρια του λαού που καλείται να επιλέξει τι χρώμα θα είναι το φίδι που θα τους δαγκάσει και πόσο επώδυνος θα είναι ο θάνατός του. Θα αποφασίσει ένας λαός για τα παιδιά του – ένας λαός που λατρεύει τους ποδοσφαιριστές και τους «διασκεδαστές» που τον εμπαίζουν και πλουτίζουν σε βάρος του απευθυνόμενοι σε χθαμαλά ένστικτα. 76

Ο λαός των Ελλήνων είναι βέβαιο ότι θα υποφέρει, ενώ οι πολιτικοί θα ευημερούν ανενόχλητοι και ασύστολοι και θα αυξάνουν τον πλούτο τους προσπαθώντας να διαιωνίσουν την καθεστηκυία τάξη τους. Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει ο χώρος των ειλώτων και το πορνείο της Ευρώπης. Μάλλον αυτό θέλουν οι ξένοι και συμβάλλουν –ηθελημένα ή όχι- οι ντόπιοι παράγοντες.

ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΩΜΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕ ΤΟ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Τα αποτελέσματα των εκλογών αναλύονται από τους διαφόρους με διαφόρους τρόπους. Οι αναλύσεις αντικατοπτρίζουν τις στάσεις, τις αντιλήψεις και τις διαθέσεις των πολιτικών και των επιτελείων τους. Είναι πασιφανές ότι είναι, ακόμη, εκτός πραγματικότητας ή στη χειρότερη περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή κατάσταση υποκρισίας και αλαζονείας. Προσπάθησαν να αποδώσουν την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος σε «τιμωρητική ψήφο». Στην ουσία πρόκειται για απόδοση δικαιοσύνης και μια έντονη προειδοποίηση.Ο ελληνικός λαός ξύπνησε από το λήθαργο στον οποίο είχε παραδοθεί με αποτέλεσμα την εξαθλίωσή του και αποφάσισε την κατεδάφιση των παραδοσιακών κομμάτων εκφράζοντας την απόγνωσή του με κραυγαλέο και εξαιρετικά εντυπωσιακό τρόπο. Παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες που έγιναν από τους πολιτικούς, οι οποίοι κατέστησαν τους έλληνες δέσμιους ξένων και εγχωρίων συμφερόντων, να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους δημιουργώντας απροκάλυπτα – με τη σύμπραξη συγκροτημάτων και δημοσιογράφων «σε διατεταγμένη υπηρεσία» - εκβιαστικό περιβάλλον δεν μπόρεσαν να πετύχουν αυτό που ήθελαν. Η αντίσταση και η αντίδραση του ελληνικού λαού να ενδώσει στις απειλές υπήρξε άμεση και καταλυτική. Στην ουσία διαπόμπευσε αυτούς που τον εξαθλίωσαν με τρόπο παραδειγματικό. Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τον ελληνικό λαό να κάνει τις επιλογές που προτίμησε; Οπωσδήποτε βιώνει το συναίσθημα ότι εξαπατήθηκε με τρόπο οικτρό και ότι με τα πολιτικά σχήματα που είχαν τον πρώτο λόγο δεν επρόκειτο να δει άσπρη μέρα. Έτσι στράφηκε σε άλλες επιλογές, για κάποιους επικίνδυνες, ώστε να μπορεί να ελπίζει σε κάτι και με τη συλλογιστική ότι «ο βρεμένος τη βροχή δεν την φοβάται». Η επιλογές που έγιναν από το εκλογικό σώμα αποτελούν την προσφορά μιας ευκαιρίας σε πολιτικά σχήματα που μέχρι στιγμής δεν είχαν τη δυνατότητα να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο, αλλά και ταυτόχρονα μπορούν να ερμηνευτούν και σαν προειδοποίηση «σήμερα στην ψηφοδόχο, αύριο στους δρόμους». Είναι στα χέρια των νέων δυνάμεων στο πολιτικό προσκήνιο να ερμηνεύσουν σωστά τις επιθυμίες και τη βούληση του λαού και ανάλογα να πράξουν. Η ευκαιρία είναι μοναδική. Αυτά που περιμένει ο κόσμος της Ελλάδας είναι συγκεκριμένα και απλά. Στο παρελθόν τους τα είχαν υποσχεθεί πολλές φορές και ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα. Τα ζητούμενα –με τη μορφή της απαίτησης πλέον- είναι: Εξάλειψη της ανεργίας, δημόσια και ατομική ασφάλεια, έντιμη και δίκαιη φορολογική αντιμετώπιση, δικαιοσύνη για όλους και προς όλους με γρήγορους ρυθμούς, παραδειγματική πάταξη της διαφθοράς, εξάλειψη της γραφειοκρατίας, παιδεία πραγματική και όχι επιδερμική, απαλλαγή από συνδικάτα και συντεχνίες που δημιουργούν σοβαρά προβλήματα, εξοντωτική τιμωρία όσων έχουν βλάψει τη χώρα, ένα κοινοβούλιο που να μην προκαλεί με την υποκριτική συμπεριφορά του, απαλλαγή από παλαιοκομματικούς πολιτικούς και όσους υιοθετούν παρόμοιες νοοτροπίες, κάθαρση της χώρας από κάθε παράνομο εισβολέα, έλεγχο των διαφόρων κέντρων και σχημάτων που διαμορφώνουν συμπεριφορές που βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο.

Θα μπορούσε φυσικά κάποιος να προσθέσει και άλλα πολλά. Ας αρχίσουν όμως απο αυτά και βλέπουμε. Ο κόσμος περιμένει να διαπιστώσει αν οι καινούργιες υποσχέσεις που του δόθηκαν θα τηρηθούν ή όχι. Όσο πιο γρήγορα γίνουν πράξη τόσο περισσότερο ωφελημένα θα βγουν τα σχήματα που έπαιξαν σ αυτόν τον γύρο.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ.... Η ΣΥΓΧΥΣΗ ΑΠΟΛΥΤΗ... Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Μερικές μόνον μέρες απομένουν μέχρι που να βρεθεί ο έλληνας ψηφοφόρος στην κάλπη για να αποφασίσει το μέλλον το δικό του και των παιδιών του. Οι εκλογές αυτές ίσως είναι οι πλέον κρίσιμες στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Εκείνο όμως που προκαλεί αλγεινή εντύπωση και πλήρη απογοήτευση είναι η στάση των πολιτικών που επιζητούν την ψήφο των πολιτών. Παρακολουθώντας την τηλεόραση διαπιστώθηκε ότι τίποτε δεν άλλαξε στις στάσεις, τις διαθέσεις και τις συμπεριφορές των πολιτικών. Οι πολιτικοί δεν έχουν καταλάβει, δυστυχώς, ότι η νοοτροπία του εκλογικού σώματος έχει αλλάξει. Όπως άλλαξαν και τα προβλήματα που ταλανίζουν σχεδόν όλους του Έλληνες. Ακούμε, και πάλι δυστυχώς, τα ίδια πράγματα. Υποσχέσεις που δεν θα υλοποιηθούν ποτέ επειδή δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν. Εκφοβισμοί των ψηφοφόρων με κινδυνολογίες. Οι καταστροφείς της χώρας φόρεσαν τον μανδύα του σωτήρα και του λυτρωτή. Ψέματα, ψέματα, ψέματα! Αλαζονεία και αμετροέπεια στο έπακρο. Περιφρόνηση στην κοινή λογική. Λαϊκίστικος τρόπος προσέγγισης των πολιτών. Λασπολογία και σπίλωση των αντιπάλων. Κανένας λόγος που να καλλιεργεί ελπίδα. Όποιος μπορεί να διαβάσει πίσω από τις γραμμές των «αρχηγών» μόνο ένα συμπέρασμα μπορεί να βγάλει: ότι θα προσπαθήσουν να μην χειροτερέψουν τα πράγματα. Καλυτέρευση δεν μπορεί να υπάρξει. Τα προεκλογικά πυροτεχνήματα δίνουν και παίρνουν. Πράγματα που μπορούσαν να γίνουν πριν χρόνια γίνονται τώρα –στο γόνατο, φυσικά, και άρτζι μπούρτζι και λουλάς. Αδιάντροποι κρατικοί λειτουργοί τολμούν να προσπαθούν να «παραμυθιάζουν» τους αφελείς και να τους παραπλανούν. Αυτοί οι οποίοι είναι απόλυτα υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση και τη σύγχυση στην οποία βρίσκεται ο ψηφοφόρος, σχετικά με το τι πρέπει να ψηφίσει για να επιβιώσει, είναι αυτοί που με αναίδεια χιλίων πιθήκων –και ξεχνώντας όλα τα «ημαρτημένα» τουςεπιδιώκουν με κάθε τρόπο την επανεκλογή τους (για τους γνωστούς λόγους). Οι πολιτικοί με τις συμπεριφορές τους δημιούργησαν το απόλυτο χάος στη χώρα. Αυτοί δημιούργησαν τις παραφυάδες των μεγάλων κομμάτων. Αυτοί άνοιξαν την όρεξη και σε μωρούς φιλόδοξους να βάλουν το χέρι στο μέλι. Αυτοί που ευαγγελίζονται την κάθαρση και την πάταξη της διαφθοράς, αυτοί που υπόσχονται δίκαιο φορολογικό σύστημα και εύρυθμη λειτουργία του κράτους είναι αυτοί ανέχτηκαν τόσα χρόνια την αδικία, την υπόθαλψη του εγκλήματος, τις συνδιαλλαγές και τις πελατειακές σχέσεις, είναι αυτοί που σήμερα αδιάντροπα τολμούν τα όσα τολμούν. Τους πολιτικούς που πλούτισαν με χυδαίο τρόπο σε βάρος του λαού πρόσφατα θυμήθηκαν να τους τακτοποιήσουν. Από τον Μάιο –είπε ένας «πολλά υποσχόμενος» επαγγελματίας πολιτικός- θα αρχίσει η … ανάκαμψη. Τολμούν να λένε τέτοια φληναφήματα όταν ξέρουμε ότι η οικονομική καταστροφή αν δεν συμβεί τον Ιούνιο είναι βέβαιο ότι θα επέλθει με μορφή «Αρμαγεδδόνα» τον Σεπτέμβριο – Οκτώβριο 2012. Ξέρουν ότι οι πιθανότητες –για 80

να μην πούμε βεβαιότητες- είναι και η έξοδος μας από την ωραία κατάσταση στο περιβάλλον που επικρατεί και η επιστροφή στην δραχμή. «Η συμμαχία του Βορρά» όσο κι αν ταπεινώνουν και περιφρονούν την Ελλάδα και βυσσοδομούν εναντίον της δεν είναι αυτοί που φταίνε. Οι πολιτικοί μας, που τώρα ζητούν να ξαναποκτήσουν τα προνόμια τους για να αλωνίζουν αδέσποτοι, είναι αυτοί που είναι υπόλογοι. Αυτοί οι πολιτικοί είναι που έστρεψαν μεγάλο μέρος του κόσμου σε ακραίες επιλογές για στοιχειώδη ασφάλεια, λύτρωση από την απόγνωση των ληστρικών φορο-επιδρομών και των ελεεινών συμπεριφορών του απάνθρωπου κράτους. Λέγεται μάλιστα ότι την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το σύστημα της αφαίμαξης των ανθρώπων ήταν περισσότερο φιλάνθρωπο! Από αυτόν τον θίασο του παραλόγου με μεθυσμένους από την αλαζονεία και την έπαρση τους ηθοποιούς καλείται την επόμενη Κυριακή ο έλληνας ψηφοφόρος να επιλέξει. Αυτούς που προσπαθούν να πείσουν να μην ψηφίσουν με κριτήριο την οργή, την ανασφάλεια, την αδικία, την απόγνωση, την αγωνία και την απελπισία που τους διακατέχει. Το πώς αισθάνεται ο λαός μας για τους επαγγελματίες πολιτικούς της χώρας αποδεικνύεται από το κατά πόσο μπορούν να περπατήσουν χωρίς σωματοφύλακες στο κέντρο της πόλης. Αυτοί, οι «ξένοι», θέλουν να κυβερνήσουν για να ολοκληρώσουν την καταστροφή που προκάλεσαν. Καλή ψήφο (βόλι;) Πατριώτες…

ΤΑ 52 ΧΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΡΑΠΟΥΛΑΣ, ΑΛΛΙΩΣ ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΑ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος διαπραγματεύσεων) Σε

μερικές

μέρες

στην

Ελλάδα

θα

διεξαχθούν

εκλογές.

Το πολιτικό σύστημα δεν έχει αλλάξει. Οι ίδιοι, περίπου, άνθρωποι με διαφορετικά «κουστούμια νοοτροπίας» αλλά με την ίδια νοοτροπία του παρελθόντος. Διεθνείς αναλυτές αναφέρουν ότι η Ελλάδα αποτελεί για την Ευρωπαϊκή Ένωση την ίδια πληγή όπως το Αφγανιστάν για τις ΗΠΑ. Διοχετεύονται μεγάλα ποσά για την τακτοποίηση των κακώς κειμένων και αποτέλεσμα δεν υπάρχει. Αποτέλεσμα δεν υπάρχει, σύμφωνα με τα όσα γράφονται, επειδή η νοοτροπία των πολιτικών είναι στοχευόμενη σε άλλα θέματα που δεν έχουν σχέση με την αντιμετώπιση της οικονομικής καταστροφής –που ήδη αποτελεί γεγονός- και την ανάκαμψη. Η στόχευση είναι στο άμεσο προσωπικό τους συμφέρον (ο νεποτισμός περιλαμβάνεται) και λίγο τους ενδιαφέρει η παράλυση του κρατικού μηχανισμού, η επιδημία της διαφθοράς, η αποτελεσματική λειτουργία της δικαιοσύνης, η ουσιαστικής έλλειψη παιδείας, η αξιοπιστία εντός και εκτός της χώρας και η δημόσια ασφάλεια. Ακόμη περισσότερο επιτείνει την αγωνία για τα μελλούμενα η μη συμπαγής κατάσταση εντός των δύο πολιτικών κομμάτων, τα οποία κατακερματίσθηκαν και δημιουργήθηκαν νέα μορφώματα. Όσοι «αρχηγοί» απεχώρησαν για να δημιουργήσουν νέα πολιτικά σχήματα στην ουσία αποτελούν «αναχώματα» για να εμποδίσουν ψήφους να διαρρεύσουν σε αντίθετης ιδεολογίας κόμματα. Αυτοί όμως που έμειναν πίσω –θεωρώντας τους εαυτούς τους «εν δυνάμει» αρχηγούς- πριονίζουν με διαφόρους τρόπους τις καρέκλες των επισήμων αρχηγών και αναμένουν πότε –σύντομα, δηλαδή- το κόμμα τους θα αντιμετωπίσει μια εκλογική πανωλεθρία προκειμένου να διεκδικήσουν ηγετική θέση. Ήδη έχουν σχηματισθεί ομάδες φιλόδοξων πολιτικών εντός των μεγάλων κομμάτων με σκοπό και σκεπτικό «τι θα κάνουν όταν οι νυν αρχηγοί αποδειχθούν ανίκανοι να κερδίσουν την εκλογική διαμάχη». Η χώρα σύρεται σε εκλογές χωρίς το πολιτικό σύστημα –δικαίως- να έχει την «έξωθεν καλήν μαρτυρία». Τα λεγόμενα από τα χείλη των υποψηφίων να καταλάβουν τις θέσεις της Βουλής μόνον αλαζονεία και υποκρισία αποτελούν και φυσικά περιφανέστατη άγνοια του τι ακριβώς συμβαίνει και τι θα επέλθει. Βέβαια κάποιοι το γνωρίζουν –μερικώς- αλλά και αυτοί δεν θέλουν να πούνε την αλήθεια επειδή πιστεύουν ότι ο λαός δεν επιθυμεί να μάθει την αλήθεια. Με την πίεση των ξένων άρχισαν να αναδύονται στη επιφάνεια –επιλεκτικά όμως- κάποια τρανταχτά σκάνδαλα, ίσως βολεύουν και οι εκλογές σ’ αυτό- ενώ παραμένουν θαμμένα και προστατευμένα πολλά άλλα. Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και οι λειτουργοί του από πολλά χρόνια δημιούργησαν ένα σύστημα αμύνης τόσο αποτελεσματικό και με συνταγματικά δημοκρατική επίφαση το οποίο στην ουσία τοποθετεί στο απυρόβλητο όλους όσους διενεργούν εγκληματικές πράξεις σε βάρος του λαού, εφόσον όμως έχουν την ιδιότητα του εκλεγμένου πολιτικού.

Χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης είναι ότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί να δικάσει –και να καταδικάσει- πολιτικό αλλά παραπέμπει την υπόθεση στη Βουλή. Από εκεί και πέραν ακολουθούν εξεταστικές μέχρι να παραγραφεί το έγκλημα ή να μην βρεθούν αρκετά στοιχεία ώστε η υπόθεση να κλείσει. Έχουμε άλλωστε το πρόσφατο παράδειγμα, όπως και το παράδειγμα ενός μοναχού που φυλακίσθηκε (ωραίο ήταν το πυροτέχνημα), ενώ όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι απολαμβάνουν τις πράξεις τους ανενόχλητοι προκαλώντας την οργή του κόσμου. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που είπε κάποτε μεγάλη ηγετική μορφή της χώρας ότι «οι πρωθυπουργοί δεν μπαίνουν φυλακή»! Από τότε πού ειπώθηκε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Η νοοτροπία αυτή όμως δεν έχει αλλάξει. Ο κόσμος έχει πλέον αντιληφθεί το ελεεινό παιχνίδι που παίζεται εις βάρος του –και αυτό επειδή η οικονομική καταστροφή έγινε πλέον αντιληπτή σαν γεγονός «άδειας τσέπης» και πλήρους ανασφάλειας, όπως και με τις ληστρικές επιδρομές με τη μορφή φόρων που θυμίζουν τρόπους που η Οθωμανική αυτοκρατορία αντιμετώπιζε τους σκλάβους της και έχουν στραφεί με τρόπο θεαματικό σε κόμματα των άκρων. Η εκπληκτική άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι μία ενδεικτική μεταστροφή των επιλογών αξιοπρόσεκτου μέρους των ψηφοφόρων. Ίσως δεν συμφωνούν απόλυτα με την ιδεολογία αυτού του κόμματος, θέλουν όμως να τους δώσουν μια ευκαιρία εξαιτίας των όσων ευαγγελίζονται: δημεύσεις περιουσιών των πολιτικών που προέκυψαν από καταχρήσεις, δημόσια ασφάλεια, να φύγουν οι παράνομοι εγκληματίες αλλοδαποί, και τα βασικά για μια διαβίωση που θα ανταποκρίνεται στις καθημερινές ανάγκες και θα απαλλάξει τον πολίτη από την αγωνία του αύριο. Η χώρα μας στο παρελθόν ευεργετήθηκε από άλλα κράτη. Οι ΗΠΑ χορήγησαν μεταπολεμικά εξαιρετικά μεγάλη βοήθεια για τη σωτηρία της χώρας. Από τα τεράστια αυτά ποσά –που ποτέ κανείς δεν έμαθε το πραγματικό ύψος τους- ελάχιστα δαπανήθηκαν για την ανάπτυξη της χώρας – τα έφαγαν οι επιτήδειοι πολιτικοί και τα δορυφορούμενα τσιράκια τους. Εκείνο που στο τέλος έμεινε και καλλιεργήθηκε επιμελημένα ήταν ένας έντονος αντιαμερικανισμός ο οποίος ακόμη και σήμερα καλλιεργείται όταν αυτό βολεύει τους «κρατούντες». Απεναντίας είναι απορίας άξιο η στάση των πολιτικών της Ελλάδας –αλλά και των «λειτουργών» (;) στα ΜΜΕ- για τη στάση της Γερμανίας σχετικά με την Ελληνική πραγματικότητα. Βέβαια δεν έχουμε πόλεμο, οδηγούν όμως τη χώρα σε μια πλήρη υποδούλωση την στιγμή που για χρόνια ολόκληρα λυμαίνονταν την ελληνική αγορά με πωλήσεις προϊόντων «ποιότητος» -όπως τα περιβόητα υποβρύχια και άλλα που δεν είναι γνωστά. Προφανώς τώρα αποφάσισαν να δημιουργήσουν άλλα σχήματα κατάκτησης της χώρας και οπωσδήποτε το ελληνικό πολιτικό σύστημα άλλαξε τα αφεντικά του. Σημείο των καιρών είναι οι επιθέσεις του κόσμου σε εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος – είτε αυτές είναι με γιαούρτια και αυγά, είτε φραστικές. Κάποιοι απ αυτούς τους πολιτικούς που εισέπραξαν την οργή και την απέχθεια του κόσμου είναι και συμπαθείς. Αυτό όμως δεν έχει σημασία, είναι εκπρόσωποι ενός διεφθαρμένου συστήματος. Αυτού του συστήματος που ακόμη και πρωθυπουργοί το διαπίστωσαν, το αποδέχτηκαν και δεν το πείραξαν ενώ κάποιοι άλλοι σε άλλες χώρες θα είχαν αυτοκτονήσει. Δεν πρέπει λοιπόν να διαμαρτύρονται αυτοί που δεν δούλεψαν ποτέ και απέκτησαν μυθικές περιουσίες που δεν είναι δικές τους αλλά ανήκουν σ’ αυτούς από τους οποίους έκλεψαν τα πάντα και τους εξαθλίωσαν με αχρείο τρόπο. 83

Η χώρα μπορεί να ξεπεράσει την κατάσταση και να σταθεί ξανά στα πόδια της. Χρειάζονται όμως γενναίες αλλαγές, όχι «παράφραση» της θεωρούμενης δημοκρατίας, μια δικαιοσύνη ΕΛΕΥΘΕΡΗ και τίμιοι άνθρωποι στο τιμόνι. Τον ηγέτη τον ελέγχει η δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη είναι η μόνη ελπίδα. Αυτή θέλει ο λαός – μια δικαιοσύνη ίδια για όλους και προς όλους.

«ΩΣ ΠΡΟΒΑΤΟΝ ΕΠΙ ΣΦΑΓΗΝ....» Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) «Οι εκλογές είναι μια στιγμή κατά την οποία τα υπεύθυνα κόμματα πρέπει να φανούν γενναία και να πουν την αλήθεια στον κόσμο.» Κριστίν Λαγκάρντ, Επικεφαλής του ΔΝΤ.

Οι εκλογές της 6ης Μαίου 2012 θα αποτελέσουν ένα σημαντικό ορόσημο στην πορεία και την ιστορία της Ελλάδας. Οι εκλογές γίνονται για την διευθέτηση εξαιρετικά σπουδαίων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Το ερώτημα που προκύπτει με τρόπο δραματικό είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Θα αποτελέσει μία βιώσιμη λύση στα εξόχως πιεστικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα; Θα είναι μια τακτική για την εκτόνωση της συσσωρευόμενης δυσαρέσκειας, οργής, αηδίας των πολιτών (στα πρόθυρα της κοινωνικής έκρηξης); Θα είναι μια «παράταση» στην κατά πρόσωπο αντιμετώπιση της συνεχιζόμενης και με ραγδαίο ρυθμό χειροτέρευσης; Θα αποτελέσει μια συνταγματική τακτοποίηση και νομιμοποίηση των όσων –καθώς λέγεταιήδη έχουν συμφωνηθεί; Η εξέταση των παραπάνω παραγόντων –έστω και με μη επιστημονικό τρόπο – δημιουργεί εύλογα ερωτήματα για κατά πόσο η ψήφος των ελλήνων θα συμβάλλει στη λύση των προβλημάτων και κατά πόσο έχει ουσιαστική αξία και αποτέλεσμα. Η διακυβέρνηση της χώρας, με τη μορφή μωσαϊκού πολιτικών κομμάτων – που κάποια απ αυτά αποτελούν «αναχώματα» για την αποφυγή διαρροής ψήφων σε διαμετρικά αντίθετες πολιτικές παρατάξεις - δεν προοιωνίζει μια πολιτική σταθερότητα. Έτσι το πλέον πιθανό είναι ότι προς το φθινόπωρο θα κληθεί εκ νέου ο ελληνικός λαός να κάνει νέες επιλογές. Όμως ο οικονομικός Αρμαγεδδών είτε συμβεί τον Ιούνιο είτε τον Σεπτέμβριο – Οκτώβριο θα είναι ο τελικός όλεθρος με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για τις υπόλοιπες χώρες της νοτίου Ευρώπης. Το φαινόμενο του «ντόμινο», όταν πέσει το πρώτο ντόμινο, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει την πτώση και των υπολοίπων, μέχρι και του τελευταίου. Η παγκόσμια ιστορία έχει να δείξει πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων μπορεί να μην αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο για αυτούς που επιβάλλουν δυσβάστακτους και ταπεινωτικούς όρους. Η Ισπανία όμως των 47 εκατομμυρίων – ως επόμενη περίπτωση κατάρρευσης οπωσδήποτε είναι ένα σοβαρό απειλητικό πρόβλημα. Προσφέρεται λοιπόν σήμερα, με τις εκλογές, μια υποτιθέμενη «ελπίδα» για ένα καλύτερο αύριο. Όμως, επίσημα χείλη – κρατικών λειτουργών – δηλώνουν ότι θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τα χειρότερα σε βάρος του λαού. Άρα τα χειρότερα είναι εκεί: μετά τις εκλογές και μας περιμένουν.

Ειδικοί αναλυτές που γνωρίζουν καλά τα πράγματα, αλλά και τα επηρεάζουν πολλαπλώς, γράφουν και λένε ότι δεν υπάρχει σωτηρία με τη μορφή που τη θέλουμε εμείς και με όσα γίνονται από τους φίλους μας… Η κατάσταση είναι εφιαλτική και δεν επιτρέπει καμιάς μορφής αισιοδοξία. Κάθε μορφής αισιοδοξία θα ήταν βλακεία. Οι εκλογές, ως ύψιστη λειτουργία της δημοκρατίας, αυτή τη φορά φαίνεται να μην μπορούν να προσφέρουν λύση και απελευθέρωση από τα δεσμά της δυστυχίας που δεν την αντιμετωπίσαμε ακόμη στην ολότητά της. Ο οικονομικός Αρμαγεδδών μας περιμένει και μας εγκαλεί τον Ιούνιο 2012 ή το φθινόπωρο. Οι πολιτικοί μας θα το διαπιστώσουν και ο λαός μας θα τον νιώσει μέχρι το μεδούλι του. Με μεγάλη μελαγχολία και κατάθλιψη και πίκρα διαβάζουμε τους στίχους του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου: τα πρόβατα απήργησαν, ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής.

300 “ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ - ΘΥΤΕΣ” ΣΕ ΜΙΑ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Οι πράξεις, πέρα από γεγονότα, αποτελούν μία «συμβολική». Η πρόσφατη αυτοκτονία ενός Έλληνος 77 ετών αποτελεί μια πράξη συμβολισμού. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να εντοπίσουμε κάποια σημεία αναφοράς ώστε να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε μια γενική διάθεση. Η πράξη της αυτοχειρίας έγινε σε ένα κατ εξοχή σημείο εθνικής σημασίας: μπροστά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο! Εκεί που αποδίδονται τιμές στους ήρωες μας. Δεν ήταν μια πράξη που αφορούσε μόνο έναν ιδιώτη. Ήταν μια πράξη ενός ώριμου Έλληνα – όχι ενός απλού πολίτη αλλά ενός επιστήμονα – σε πλήρη απόγνωση και απελπισία, ο οποίος υπερκέρασε το φόβο του θανάτου προκειμένου να διαμαρτυρηθεί με έναν τραγικό τρόπο που θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία. Συμβολίζει την αηδία ενός ατόμου –που τη συμμερίζεται, προφανώς- ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού προς το τρισάθλιο και απάνθρωπο πολιτικό σύστημα και τους θιασώτες του το οποίο έχει συγκροτήσει τη «δημοκρατική κατοχή και υποτέλεια». Το σημείωμα που άφησε ο αυτόχειρας είναι εξαιρετικά συγκινητικό και διεγείρει έντονα συναισθήματα ανθρωπισμού και ευαισθητοποίησης. Δυστυχώς όμως το περιστατικό αντιμετωπίσθηκε με εκπληκτικές μικροπολιτικές σκοπιμότητες και ακραίο και άκρατο λαϊκισμό από μεγάλη μερίδα του πολιτικού κόσμου, με κορωνίδα αχρειότητας από διακεκριμένο πολιτικό εκπρόσωπο, με απαξιωτικές αναφορές και σχόλια στο ποιος (;) και πως (;) χειρίσθηκε τα υλικά μέσα επιβίωσης του αυτόχειρα! Η πρόκληση αυτή υπήρξε πρωτοφανής και εξόχως προκλητική στο κοινό αίσθημα. Ο «πολιτικός» αυτός δεν είχε τη στοιχειώδη ευαισθησία να θυμηθεί ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούμε για σχοινί»! Η σκύλευση και η αναισθησία για κάποιον που είχε τη λεβεντιά και την αξιοπρέπεια να βάλει τέλος στη ζωή του θα είναι ένα διαχρονικό μίασμα στην πολιτική ιστορία και την παράδοση των αξιών της Ελλάδας. Το μόνο που δεν ακούσαμε, τουλάχιστο μέχρι στιγμής, είναι μια κατευθυνόμενη ιατρική γνωμάτευση ότι «πρόκειται για άτομο με νοητική διασάλευση και πνευματική ανισορροπία και ότι τέτοιες πράξεις δεν δικαιολογούνται ουδόλως σε μια χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα και οι πολίτες της οφείλουν να αισθάνονται ευτυχείς στο περιβάλλον που δημιούργησαν και καλλιεργούν οι πεφωτισμένοι – και αμφιλεγόμενοι - πολιτικοί και οι κρατικοί λειτουργοί σε θέσεις ευθύνης». Το κοινό αίσθημα περί δικαίου θα είχε ικανοποιηθεί – και η κατάσταση θα είχε εκτονωθεί, κάπως – αν τα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου συναισθανόμενα την συμβολική αυτή θυσία, ως εκπροσωπούσα τη βδελυγμία προς τα τεκταινόμενα, κρατούσαν ενός λεπτού σιγή αποδίδοντας εμπράκτως μιας μορφής κατανόηση – έστω και με μορφή συγνώμης – για τα όσα τερατουργήματα έχουν διαπραχθεί επί σειρά ετών προς τους Έλληνες πολίτες. Το πολιτικό σύστημα όμως της χώρας δεν αισθάνεται ούτε και κατανοεί ότι «απειλείται». Πιστεύουν ότι τα δακρυγόνα και η βία αποτελούν την προστασία τους και υπερτερούν – τουλάχιστον προς το παρόν!

Η αλαζονεία, η αμετροέπεια και ο κτηνώδης κυνισμός αποτελούν τα χαρακτηριστικά στοιχεία του σήμερα. Ότι κι αν γίνεται το χρησιμοποιούν για να αποπλανήσουν και να παραπλανήσουν τον λαό. Δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα και όταν ακόμη η γενικευμένη διαφθορά και το αίσχος και η ταπείνωση ενός εξουθενωμένου λαού είναι γεγονός. Ο επί σειρά δεκαετιών άνευρος και μαλθακός ελληνικός λαός που για χρόνια διαβιεί σε «ελεγχόμενη βυθιότητα» αρχίζει σιγά σιγά - εξ ανάγκης πιεστικής – να αποκτά συνείδηση του τι έχει ανεχθεί και τι πολιτικό τερατούργημα έχει δημιουργήσει. Όμως όσο πιο μαλθακή είναι μια κοινωνία τόσο περισσότερο βίαια εκδηλώνεται όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην ζήσουμε ακραία φαινόμενα. Οι γνωρίζοντες όμως, και ευρισκόμενοι εκτός χώρας, τα πράγματα ήδη μιλούν για «ενδεχόμενα και πιθανά περιστατικά». Αν συμβούν τέτοια περιστατικά, τότε δεν θα φταίνε αυτοί που θα τα δημιουργήσουν, αλλά αυτοί που τα προκάλεσαν. Αυτοί που για το προσωπικό τους συμφέρον – όπως κι αν ερμηνεύεται αυτό – πρόδωσαν πολλά, αγνόησαν εσκεμμένα πολλά περισσότερα και δεν θέλησαν ποτέ να αποδώσουν «τα τω Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Λαού τω Λαώ». Η αυτοχειρία του Έλληνα που «θυσίασε» το ύψιστο αγαθό της ζωής στο Σύνταγμα θα αποτελέσει διαχρονική πράξη εθνικής αξιοπρέπειας ενάντια σ αυτούς όλους που αξιοπρέπεια δεν έχουν και αποζητούν να την αποστερήσουν με ληστρικό τρόπο από τους δύσμοιρους έλληνες του σήμερα και του αύριο.

Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Τα σύμβολα άλλοτε αποκαλύπτουν και άλλοτε συγκαλύπτουν. Αποκαλύπτουν στους μυημένους –στην ουσία των πραγμάτων- και συγκαλύπτουν για τους μη γνωρίζοντες. Τα σύμβολα έχουν μια τεράστια δυναμική, και κάποιοι θεσμικά «εγκατεστημένοι» υποτίθεται –και πρέπει- να «φέρουν» τα σύμβολα ως θεματοφύλακες και τοποτηρητές. Δεν υφίσταται στον κόσμο κανένα σύστημα το οποίο να μην διακατέχεται και να προσδιορίζεται – πολλαπλώς- από «σύμβολα». Όπως όλα τα πράγματα τα σύμβολα μπορεί να παρερμηνευτούν, να αλλοιωθούν ή και να κακοποιηθούν, εσκεμμένα ή μη. Στην Ελλάδα –μια κατ εξοχή και κατά παράδοση χώρα συμβόλων- τα σύμβολα, και η ουσία τους, έχουν χαλκευθεί, κακοποιηθεί εσκεμμένα και με δόλιο τρόπο από τα κατά καιρούς πολιτικά συστήματα που «κατείχαν» τον τόπο με σκοπό την εδραίωση του καθεστώτος και τον προσπορισμό δυνάμεως και πλούτου. Η κατάσταση αυτή είχε την ανοχή των πολιτών, οι οποίοι με διαφόρους τρόπους κατέληξαν υποτελείς του συστήματος και των πολιτικών προσώπων που το εξέφραζαν αντλώντας συμφέροντα. Με τις πρόσφατες καταστροφές και δυστυχίες που επέπεσαν στη χώρα των εξαθλιωμένων και των εξαχρειωμένων, εξαιτίας της ανικανότητας του πολιτικού συστήματος αλλά και της απροθυμίας του να χειριστεί έντιμα και με επάρκεια την κατάσταση, τα «σύμβολα» που αποτελούσαν το καταφύγιο των Ελλήνων για την προσφυγή στην ελπίδα και την προσδοκία επλήγησαν σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό –και ενδεχομένως η κατάσταση αυτή δεν είναι αναστρέψιμη. Εκπρόσωποι των «συμβόλων» υπέστησαν ταπεινωτικούς εξευτελισμούς, προπηλακίσθηκαν, γιουχαϊστήκαν και εξέλειπε το περιβόητο ρητό στους, το πάλαι ποτέ, βασιλικούς θυρεούς «ισχύς μου η αγάπη του λαού». Το ρητό αυτό, όσο υποκριτικό και ψεύτικο και προκλητικό ήταν τότε, τόσο απαραίτητο θα ήταν σήμερα προκειμένου ένα σύστημα να μπορέσει να χειριστεί την εθνική συμφορά την οποία –εξαιτίας μας δικαίως βιώνουμε. Δεν είναι πλέον φρόνιμο οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος, προς το παρόν οι ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί και οι «αντιπρόσωποι» (;) του λαού στη Βουλή των Ελλήνων να κυκλοφορήσουν ελεύθερα σε δημόσιους χώρους. Εάν κάποιος τολμητίας επιχειρήσει κάτι τέτοιο, τότε τουλάχιστον –για ανθρωπιστικούς λόγους- θα πρέπει να σκεφθεί και την ασφάλεια των σωματοφυλάκων του! Και ίσως είναι άδικο να μιλούμε μόνο για τους πολιτικούς επειδή δεν είναι οι μόνοι εκπρόσωποι των συμβόλων. Υπάρχουν κι άλλοι, όπως καλλιτέχνες (του ευρύτερου χώρου) και άλλοι παροικούντες την «περιοχή της ευφορίας, της δόξης και του πλούτου», οι οποίοι εισπράττουν πλέον τον «μισθό τους» -χωρίς περικοπές, αλλά με … αυξήσεις- για τα όσα διέπραξαν και για το ότι εκμεταλλεύθηκαν ασύστολα και με υποκριτικό τρόπο τα όσα σχετίζονταν με τα «σύμβολα». Έγινε πολύς ντόρος για το θέμα της παρελάσεως της 25ης Μαρτίου. Να γίνει ή να μην γίνει η παρέλαση. Να παραστεί το πολιτικό κατεστημένο ή όχι. Τι σόι ρεζιλίκια, αλλά και βιαιότητες, θα γίνουν. Σοβαρότατα κρίσιμο το θέμα και ακόμη περισσότερο σοβαρότερη η αντιμετώπισή του – διότι οι καταστάσεις έχουν και αποκτούν μια δυναμική που από ένα 89

σημείο και μετά δεν ελέγχεται. Πάντως αποφασίσθηκε ότι η παρέλαση θα γίνει και οι επίσημοι θα παραστούν ως τιμώμενα (και εξόχως φρουρούμενα) πρόσωπα και εκφραστές των θεσμών. Στην αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο στις παρελάσεις συμμετείχαν και οι άρχοντες ως παρελαύνοντες και ο λαός είτε τους επαινούσε είτε τους τα … έσερνε. Το δικό μας σύστημα σε λίγο καιρό θα «κλείνει» όλους τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα, και στις παρελάσεις θα επιτρέπει να παραστούν μόνον θεατές που θα έχουν «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» και θα έχουν υπογράψει και δήλωση, για πρόσθετη ασφάλεια, ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να μουντζώσουν ούτε και να εκστομίσουν απρεπείς λέξεις. Αργότερα θα θεσμοθετηθεί το ίδιο να γίνεται και σε συναυλίες. Μας κάνει όμως εντύπωση ότι ο Δήμαρχος Πυλαίας – Χορτιάτη έκανε επίσημη δήλωση: Εμείς δεν θα έχουμε χώρο επισήμων, θα είμαστε μαζί με τον κόσμο. Σημείο των καιρών! Να και κάποιοι που τιμούν τα «σύμβολα», κατανοούν την ουσία τους και τι σημαίνει «Ισχύς μου η αγάπη του Λαού» - κατ αντιδιαστολή του «Ισχύς μου οι Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης και τα μέτρα ασφαλείας».

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΣΑΛΠΙΣΕΙ ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ Δημήτρης Κ. Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Σε ένα περιβάλλον ζοφερό λέμε –και λένε- ότι η Ελλάδα πρέπει να μπορέσει να ορθοποδήσει, κατά κάποιο τρόπο, και να γίνει ανταγωνιστική. Και καλό είναι να πούμε με πολύ απλά λόγια τι σημαίνει ανταγωνισμός: όταν γίνεται σύγκριση με κάποιες άλλες χώρες να έχει ελπίδες να είναι συγκρίσιμη και ενδεχομένως να αποβεί προς όφελός της αυτή η σύγκριση διότι θα έχει πλεονεκτήματα που δεν θα έχουν οι ανταγωνιστές της. Για να μπορέσει όμως να γίνει ανταγωνιστική πρέπει οπωσδήποτε να έχει ανάπτυξη, δηλαδή στην προκείμενη περίπτωση να είναι αποδοτική και παραγωγική. Άρα τα δύο αυτά χαρακτηριστικά είναι ταυτόσημα με την ποιότητα του μέλλοντός μας. Είναι όμως δυνατόν η Ελλάδα να αναπτυχθεί και να γίνει ανταγωνιστική και παραγωγική. Όσοι πιστεύουν στα θαύματα λένε ναι. Όσοι αναλύουν την πραγματικότητα χωρίς συναισθηματισμό λένε όχι. Ας ασχοληθούμε με την δεύτερη περίπτωση, το όχι. Υπάρχουν πανίσχυροι παράγοντες που εμποδίζουν την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη της χώρας οι οποίοι χρόνια τώρα έχουν ριζώσει καλά και με κανένα τρόπο δεν αλλάζουν τις «θέσεις» τους. Κυρίως είναι το πολιτικό σύστημα που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά -όπως έχει διαμορφωθεί- της διοίκησης των δημοσίων θεμάτων. Η χώρα κυβερνάται από μία συντεχνία ατόμων με κοινούς στόχους που έχουν απολύτως διακριτά χαρακτηριστικά. Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν είναι εκείνα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ελατήρια για την προώθηση της χώρας σε επίπεδο παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Η κρατική μηχανή και τα δημοσιονομικά, εν γένει, αποτελούν ένα πανάθλιο απαρχαιωμένο σύστημα που είναι αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο και υπηρετείται από ανάξια και ανίκανα –στο μεγαλύτερο μέρος του- στελέχη. Φυσικά υπάρχουν και ικανά στελέχη στην δημόσια διοίκηση με αξιοπρέπεια και ήθος που παραμένουν στο περιθώριο και «περιμένουν» να τους δοθεί η ευκαιρία να προσφέρουν τις γνώσειις τους! Σημερα, δυστυχώς το σύστημα αυτό, στην ολότητά του, δεν μπορεί να ανταποκριθεί έγκαιρα στις απαιτήσεις των καιρών προκειμένου να απαγκιστρωθεί η χώρα από την αξιοθρήνητη κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Είναι άξιο παρατηρήσεως και σχολιασμού το πρόσφατο γεγονός με την εξαγωγή σημαντικού ποσού στο εξωτερικό από υποτιθέμενο βουλευτή. Τα όσα είδαμε να γίνονται αποτελούν μια κωμικοτραγική οπερέτα και αποδεικνύουν πόσο αδίστακτο είναι το σύστημα όταν υπηρετεί σκοπιμότητες. Η χώρα έχει απολέσει την αξιοπιστία της –μήπως την είχε την εποχή μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όταν οι Αμερικανοί τοποθέτησαν δικούς τους τοποτηρητές για να μην διασπαθιστούν τα ποσά της βοήθειας της ΟΥΝΡΑ;- και κανείς δεν πιστεύει ότι οι Έλληνες πολιτικοί θα τηρήσουν το λόγο τους και θα ανταποκριθούν στα όσα υποσχέθηκαν. Το σύστημα αγοράζει χρόνο για να … υπάρχει και να συνεχίζει το καταστροφικό του έργο. Και με κουτοπονηριά ανατολίτη Αγά συνεχίζουν τη ληστρική τους επδρομή εις βάρος εκείνων που δεν μπορούν να αμυνθούν.

Η νοοτροπία των δημοσίων υπαλλήλων, παρά τα όσα συνέβησαν, δεν έχει αλλάξει, και όποιος αμφισβητεί τα λεγόμενα ας πάει σε οποιοδήποτε δημόσιο οργανισμό ή επιχείρηση, όπως επίσης και τις εποπτευόμενες από το δημόσιο, και ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Κανένας λογικός και συνετός ξένος δεν θα επένδυε σε μια χώρα –που όχι μόνο είναι χρεωκοπημένη- η οποία δεν έχει διάθεση να κάνει τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή της, αλλά ούτε και να προσφέρει στοιχειώδη ασφάλεια σε όσους ζουν στα εδάφη της. Ποιος θα τολμούσε να ιδρύσει μια βιομηχανία όταν είναι περισσότερο από βέβαιο ότι συνδικαλήσταρχοι με την ανοχή των πολιτικών, τους οποίους κατά κάποιο τρόπο κρατούν δέσμιους, θα δημιουργήσουν προβλήματα βιωσιμότητας; Ίσως ο χειρότερος παράγοντας σήψης μετά το πολιτικό σύστημα είναι η απίθανη γραφειοκρατία που καταστρέφει τα πάντα και λειτουργεί σαν καυστικό οξύ σε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Ο πλέον ασήμαντος και άξεστος υπαλληλίσκος στη βάση της ιεραρχίας μπορεί να διαλύσει τα πλέον αποδοτικά σχέδια ενός επενδυτή. Αυτό που μας δείχνουν οι αναλύσεις είναι ότι απουσιάζει από τη νοοτροπία του συστήματος διοίκησης στη χώρα η έννοια και η συνείδηση του «υπολόγου». Ο λειτουργός στο σύστημα διοίκησης δεν αισθάνεται ότι είναι υπόλογος των πράξεών του, ούτε και έχει αίσθηση της ευθύνης των πράξεών του, διότι το σύστημα της δαιδαλώδους γραφειοκρατίας προνοεί ώστε η ευθύνη να διαχέεται μέχρι τελείας εξαέρωσής της. Και περισσότερο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο: Στους νέους μέχρι 25 ετών το ποσοστό ανεργίας έφτασε το 48,1% που σημαίνει ότι οι μισοί σχεδόν νέοι στην Ελλάδα δεν μπορούν να ξεκινήσουν τη ζωή τους και είναι αναγκασμένοι να μένουν με τους γονείς τους. Φυσικά δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια. Να σχεδιάσουν τη ζωή τους, Να ελπίζουν. Οι ‘ανεργοι στην Ελλάδα ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο. Νεοι ανθρωποι γεμάτοι φλόγα που έχουν οδηγηθεί στην απόγνωση. Η απόγνωση οδηγεί τους νέους ανθρώπους στην έκρηξη, στον ξεσηκωμό, στο ξήλωμα των πάντων, αφού έτσι κι αλλιώς ήδη δεν έχουν να χάσουν τίποτα σε ένα γενικό χάος. Οι κοινωνικές εξεγέρσεις της «Αραβικής Ανοιξης» στην Αίγυπτο και στην Τυνησία δεν απέχουν πολύ απο την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Ποιός είναι σε θέση να προβλέψει τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον αν ο δείκτης ανεργίας των νέων ανθρώπων ξεπεράσει το σημερινό 48,1% και αυξηθεί περισσότερο στους επόμενους μήνες? Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μία πυρηνική βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας που όταν εκραγεί δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο. Αντί οι πολιτικοί να συζητάνε για PSI, CDS, CAC και άλλες πονηρές λύσεις για τη σωτηρία των τραπεζών, ας κάτσουν τώρα να βρουν αμέσως πώς θα δοθεί δουλειά στους άνεργους νέους. Γιατί ήδη ακούγεται το σάλπισμα των ιπποτών της αποκαλύψεως πάνω από την Ελλάδα.

Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ Η ΕΞΑΧΡΕΙΩΣΗ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Με όλα όσα γίνονται –και με τον τρόπο με τον οποίο γίνονται- η χώρα, σαν έθνος, και οι πολίτες της εξαθλιώνονται και εξαχρειώνονται με ταχύτατο ρυθμό. Στο πλαίσιο αυτό οι φτωχοί γίνονται πολύ φτωχότεροι και οι πλούσιοι θα γίνουν πολύ πλουσιότεροι. Για τους μεν, τους φτωχούς, δεν υπάρχει η δυνατότητα της ευκαιρίας, ενώ για τους δε, τους πλουσίους, οι δυνατότητες ευκαιρίας είναι καταπληκτικές. Στην ουσία πρόκειται για ανακατανομή του πλούτου της χώρας και διαμόρφωσης νέων κοινωνικών διαστρωματώσεων που θα δημιουργήσουν νέες μορφές φεουδαρχίας. Σε τέτοια κοινωνικά περιβάλλοντα αλλοιώνονται και μεταλλάσσονται οι αξίες και οι μορφές δικαίου στις οποίες πιστεύουν –και αποδέχονται- οι πολίτες μιας χώρας και διαμορφώνεται μια νέα μορφή συνείδησης. Βέβαια αυτοί που μπόρεσαν να φύγουν, ως μετανάστες καταδιωκόμενοι από την απελπισία και τη δυστυχία και το άθλιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα κατοχής, από τη χώρα ίσως διατηρήσουν τις παραδοσιακές αξίες –όπως συμβαίνει κυρίως με τους Έλληνες της ομογένειας οι οποίοι είναι οι «γνήσιοι Έλληνες» που δεν διεφθάρησαν από το «σύστημα». Οι υπόλοιποι Έλληνες παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα ως υποτελείς δουλοπάροικοι σε διαφθαρμένους και ανίκανους κυβερνήτες που νομοθετούν σύμφωνα με τα κέφια και τις επιλογές του για διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Αυτοί λοιπόν που αναγκαστικά έμειναν πίσω –στην πατρίδα- θα αναγκαστούν, αργά ή γρήγορα, να υιοθετήσουν νέες αρχές και συμπεριφορές. Είναι γεγονός ότι υπάρχει ακόμη κάποιο «λίπος»και δυνατότητα για στοιχειώδη επιβίωση σε μεγάλο αριθμό Ελλήνων – ιδίως για όσους η καταγωγή είναι από χωριά, διότι εκεί υπάρχει το κτήμα, το χωράφι, το σπίτι, κάποιες κότες, φτηνό κόστος ζωής και κάποια «γεννήματα». Τα αστικά όμως κέντρα είναι εκείνα που υποφέρουν και θα υποφέρουν ακόμη περισσότερο – θυμηθείτε την «μαύρη αγορά» στα χρόνια της κτηνώδους Γερμανικής κατοχής την εποχή του πολέμου. Στα αστικά κέντρα τα παιδιά σπούδασαν, με αρκετές στερήσεις των γονιών, για να ενταχθούν επάξια στις τάξεις των ανέργων με διαχρονική προοπτική ανεργίας. Τα παιδιά αυτά φιλοξενούνται στο σπίτι της οικογένειάς τους και φυσικά και έχουν ανάγκες που δεν μπορούν τα ίδια να τις εξυπηρετήσουν. Οι γονείς μετά την εποχή της πλαστής ευμάρειας – αυτοκίνητο για το παιδί, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, «έχε και εσύ το δικό σου σπίτι», και όλες οι άλλες προσφερόμενες διευκολύνσεις,- και όντες αντιμέτωποι με όλες αυτές τις «νάρκες» που τοποθέτησαν αριστοτεχνικά με νοοτροπία πονηρού τοκογλύφου στα θεμέλια μιας ανώριμης κοινωνίας τα εντιμότατα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τώρα, όσοι απόλαυσαν τις παροχές και τις υπηρεσίες των τραπεζών, πρέπει να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Πώς όμως; Με χρήματα που δεν έχουν και που δεν πρόκειται να αποκτήσουν; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα βρεθούν κάποια στιγμή, ίσως πολύ γρήγορα, σε κατάσταση πλήρους απόγνωσης. Θα πρέπει να αποχωριστούν αυτά που απέκτησαν με κόπο και ιδρώτα. Σ αυτή την περίπτωση το πλέον επίφοβο και απευκταίο είναι ότι άνθρωποι που θα βρίσκονται σ αυτή την κατάσταση θα συνταχθούν –όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη- με 93

εγκληματικά στοιχεία και κοινούς κακοποιούς που θα φορέσουν τον μανδύα του Ρομπέν των Δασών. Δεν θα τους ενώνει τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια για επιβίωση. Πολλά πράγματα θα αλλάξουν τόσο γρήγορα όσο γρήγορα κατέρρευσε η χώρα . Αν μιλήσουμε με απλούς ανθρώπους που δεν έχουν λόγους να είναι υποκριτές και τους ρωτήσουμε «στενοχωριέστε που ληστεύουν τράπεζες;», θα πάρουμε πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις. Αν τους ρωτήσουμε «στενοχωριέστε που λοιδορούν, προπηλακίζουν, μουντζώνουν, και διαπομπεύουν τους πολιτικούς;» οι απαντήσεις θα είναι ακόμη περισσότερο ενδιαφέρουσες – τώρα ιδίως με όσα συμβαίνουν σε μια βουλή που είναι απρόθυμη να αποκαλύψει και πρόθυμη να καλύψει κάποιες αξιόποινες πράξεις χρησιμοποιώντας όλα τα γραφειοκρατικά κόλπα. Και κατόπιν -κάποια μέρα που μακάρι να μην έρθει ποτέ γιατί θα είναι η αρχή του κύκλου του αίματος- «στενοχωρηθήκατε για τη δολοφονία του τάδε» - (καλώς ή κακώς θεωρούμενου κατά γενική ομολογία ως «εχθρός του λαού»), η απάντηση θα είναι μάλλον «καλά έκαναν». Ήδη έχουμε διαβεί τον Ρουβίκωνα και είμαστε σε «σημείο τροπής». Αν μάλιστα πιστέψουμε στα όσα μας είπαν περί «πλιάτσικου» στις πρόσφατες κοινωνικές αναταραχές, ότι δηλαδή συμμετείχαν στις λεηλασίες μαζί με τους θλιβερούς αντιεξουσιαστές και αναρχικούς και απλοί πολίτες τότε μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα γενίκευσης τέτοιων εγκληματικών συμπεριφορών. Εδώ λοιπόν μπορούμε να τονίσουμε το γεγονός της «εξαχρείωσης ενός εξαθλιωμένου λαού». Η χώρα για να μην έχει αυτή την κακή μοίρα πρέπει να εκτονωθεί με κάποιο τρόπο. Η πίεση είναι πλέον αφόρητη και αποδέκτης της δυσαρέσκειας είναι –δικαίως- το πολιτικό σύστημα. Η διαπίστωση της ανικανότητας του συστήματος –εκούσιοι ή ακούσιοι ανίκανοι λειτουργοί- είναι διεθνής. Όμως οι πολιτικοί αυτάρεσκα αναπαυμένοι στην αλαζονεία τους δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε. Η φροντίδα τους είναι πώς θα επανεκλεγούν και με ποιο τρόπο θα κοροϊδέψουν για μια φορά ακόμη τους ψηφοφόρους. Το διαχρονικά κατεστημένο σύστημα που υποστηρίζει τα καθεστώτα που κυβερνούν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες απολαμβάνει σταθερά τα τεκταινόμενα. Οπωσδήποτε διαθέτει περισσότερη ευφυΐα, μέσα, γνώσεις και χρησιμοποιεί τους πολιτικούς ως «ενεργούμενα». Λειτουργεί ασύδοτα και με κακουργηματικό τρόπο δια μέσου άλλων (πολιτικοί που απολαμβάνουν πολλαπλά προνόμια και ασυλίες) και τους οποίους θεωρεί –και είναιαναλώσιμοι. Όλα αυτά δημιουργούν εξαιρετικά επικίνδυνες καταστάσεις με απρόβλεπτες συνέπειες. Ο λαός χρειάζεται και πρέπει να δει στην άκρη του τούνελ –τόσο χιλιοειπωμένο- φώς. Όμως το τούνελ στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα είναι «σιγμοειδές» -πολλές κούρμπες υπάρχουν και πολλές ακόμη δημιουργούνται από την νοοτροπία που επικρατεί σε πολλά κοινωνικά επίπεδα. Ο λαός χρειάζεται να δει και να βιώσει εντυπωσιακές κινήσεις με ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν αρκούν οι απειλές για δυσοίωνο μέλλον από χείλη πολιτικών που το μάτι τους γυαλίζει και σου προκαλεί τρόμο για «ποιοι και πόσο καλά είναι αυτοί που μας διοικούν». Ο Ελληνικός λαός πρέπει να νιώσει ότι υπάρχει ακόμη το «δίκαιο» για όλους και όχι ότι κυριαρχεί «το δίκαιο του ισχυρού και του κρατούντος». Μόνον έτσι μπορούμε να συνέλθουμε από την κατάσταση της εθνικής κατάθλιψης και αδράνειας στην οποία έχουμε «κατά κράτος περιέλθει». Το πολιτικό σύστημα έχει τη δύναμη να προσπαθήσει μια «εθνική ανάταση». Ας μπούνε κάποιοι στη φυλακή. Ας γίνουν κάποιες δημεύσεις περιουσιών. Ας προσαχθούν κάποιοι για απιστία. Ας αφήσουν τους εισαγγελείς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους χωρίς να φοβούνται. Ας ξεμπροστιάσουν τους συνδικαλήσταρχους και τις συντεχνίες. Το πολιτικό σύστημα μπορεί να κάνει τέτοιες κινήσεις – όμως αυτό 94

σημαίνει ότι δεν φοβάται να κινηθεί με αυτό τον τρόπο επειδή κανείς δεν «κρατάει στο χέρι» τους λειτουργούς του. Η απροθυμία του «πολιτικού συστήματος» να ενεργήσει με τρόπο που θα ανακουφίσει το δημόσιο αίσθημα από την «πίεση» ίσως οδηγήσει σε βίαιες, τελικά, εκρήξεις. Ίσως πάλι αυτό να είναι κάτι που επιδιώκεται και επιζητείται προκειμένου να ληφθούν αυστηρά μέτρα καταστολής των βιαιοτήτων και αποκατάστασης της τάξης. Όμως αν προκύψει τέτοια ανάγκη τότε δεν είναι βέβαιο ότι οι δυνάμεις της αστυνομίας –οι πλέον ικανοί αστυνομικοί εκτελούν καθήκοντα «Φιλιππινέζας» σε πολιτικούς και διακεκριμένους πολίτες της χώραςθα μπορέσουν να αποκαταστήσουν την τάξη. Τότε θα απαιτηθεί η συνδρομή του στρατού – και τότε μπαίνουμε στο «χάος». Η ασφάλεια που αισθάνονται οι πολιτικοί μας δεν έχει λόγους να είναι πραγματική. Ασφάλεια αισθανόταν και ο Καντάφι με τους υιούς του στη Λιβύη. Ασφάλεια απολάμβανε και ο Μουμπάρακ στην Αίγυπτο. Ασφάλεια νιώθει ο Ασαντ στη Συρία. Στην ασφάλεια ζούσαν οι Τσαουσέσκου, ο Ζίφκωφ, ο Σάχης στην Περσία, και ο Ζουλφικάρ Αλι Μπούτο στο Πακισταν. Πόσο πραγματικά ασφαλείς αισθάνονται οι Έλληνες πολιτικοί του συστήματος την στιγμή που τους φτύνουν στα μούτρα έθνη που κακομεταχειρίστηκαν παντοιοτρόπως την πατρίδα τους (των πολιτικών μας) και αυτοί ΔΕΝ απαιτούν τα «χρωστούμενα» που θα μπορούσαν να συμβάλουν στη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας και της απολεσθείσης δια παντός αξιοπρέπειας των Ελλήνων.

AΥΤΗ Η ΡΕΤΣΙΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΠΟΤΕ...... ΡΗΜΑΞΑΝ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΛΑΟ..... Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Τα όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό για την … «σωτηρία» της πατρίδας τα ζούμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή μέσα σε ένα εφιαλτικό και δυσοίωνο περιβάλλον. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι κάθε αύριο θα είναι πολύ χειρότερο από κάθε χθες. Οι άνθρωποι που χειρίζονται την κατάσταση – πολιτικοί αρχηγοί και κομματικά επιτελεία/μαγειρείααποδεικνύονται συνεχώς και αδιαλείπτως τελείως ανίκανοι να φέρουν ένα σωστό αποτέλεσμα και παραμένουν πεισματικά και απόλυτα εστιασμένοι στη συνέχιση και διατήρηση της δικής τους επικυριαρχίας με οποιοδήποτε κόστος το οποίο φυσικά βλάπτει το σύνολο του Ελληνικού λαού. Το ήθος και το ύφος των ελλήνων πολιτικών –αδιακρίτως κομμάτων και παρατάξεων- από μόνο του αποτελεί μια πρόκληση, ενώ η ανικανότητα να ανταποκριθούν στις περιστάσεις μαζί με την υποκρισία και την αλαζονεία, τους κάνει τελείως αδίστακτους και απάνθρωπους. Αυτό φυσικά εξηγείται επειδή οι ίδιοι δεν έχουν να χάσουν απολύτως τίποτε. Η διαδικασία των διαπραγματεύσεων μας δίνει τη δυνατότητα να σχολιάσουμε τα πεπραγμένα και ταυτόχρονα να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Βασικό κριτήριο και χαρακτηριστικό μιας διαπραγμάτευσης είναι η δυνατότητα να μπορεί κάποιος να αποχωρήσει εφόσον το κρίνει απαραίτητο. Αν δεν μπορείς να αποχωρήσεις τότε βρίσκεσαι –ουσιαστικά- μπροστά σε εκβιασμό και δεν μιλούμε πλέον για διαπραγμάτευση. Επίσης η διαπραγμάτευση διαφέρει από το «παζάρεμα». Στη διαπραγμάτευση επικρατεί ένα κλίμα κατανόησης των θέσεων και των απόψεων της άλλης πλευράς –εξετάζονται με ειλικρίνεια και καλή διάθεση οι «στάσεις», οι «διαθέσεις» και οι «συμπεριφορές»- και καλλιεργούνται σημεία κοινής αποδοχής. Αυτή η διεργασία απαιτεί ειλικρίνεια, τιμιότητα, εμπιστοσύνη και κυρίως τήρηση των όσων συμφωνούνται. Διότι δεν νοείται μια συμφωνία ως έγκυρη, που προκύπτει από μια διαπραγμάτευση, εάν δεν τηρηθούν τα συμφωνημένα. Οι πολιτικοί μας, για λόγους που αυτοί κρύβουν και νομίζουν ότι εμείς δεν καταλαβαίνουμε, καλλιέργησαν μιαν ατμόσφαιρα δυσπιστίας, καχυποψίας, αναξιοπιστίας με συμπεριφορές «ανατολίτικης πονηριάς». Αυτό ακριβώς είναι και εκείνο που έχει εκνευρίσει αφάνταστα τους «εταίρους» μας στην ευρωπαϊκή ένωση. Και αυτές οι συμπεριφορές από τη μεριά των Ελλήνων πολιτικών παραγόντων δεν συνέβησαν απλώς μια φορά. Είναι η πάγια συμπεριφορά ενός «συστήματος που ζητιανεύει» και προσπαθεί ταυτόχρονα και με κάθε τρόπο να ξεγελάσει αυτόν που θα τον ελεήσει. Το δε θαυμαστό στην όλη ιστορία είναι να φληναφούν για «εθνική αξιοπρέπεια», «εθνική κυριαρχία» και άλλα λαϊκίστικα κλισέ χωρίς, πλέον και δυστυχώς αντίκρισμα. Είναι αξιοθαύμαστη η ανοχή και οι αντοχές των ευρωπαίων. Προφανώς θα πρέπει να ελπίζουν ότι θα κερδίσουν πολλά και για πολλά χρόνια και μάλλον γι αυτό ανέχονται τις συμπεριφορές των πολικών μας με τα «ναζάκια» και τα «πολιτικάντικα τερτίπια» τους στο εσωτερικό που έχουν όμως μεγάλο αντίκτυπο στο εξωτερικό. Φυσικά όλοι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τις επερχόμενες εκλογές. Με τίποτε δεν θέλουν να αφήσουν την κουτάλα από το χέρι τους ούτε να απομακρυνθούν από το 96

μέλι. Ο «κυρίαρχος» λαός μπορεί να μην έχει να φάει –με την ανεργία να ξεπερνά το 20%αυτοί όμως δεν θα στερηθούν τίποτε απολύτως. Θα τους δοθούν και ευκαιρίες να πλουτίσουν –οι ίδιοι και οι διάφοροι υποστηρικτές τους- ακόμη περισσότερο μια και στην «αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος». Δημιουργήθηκε λοιπόν μια εξαιρετικά άσχημη ατμόσφαιρα σε όλο τον κόσμο σχετικά με τους Έλληνες και την Ελλάδα. Όποιος ταξιδεύει στο εξωτερικό μπορεί εύκολα να το καταλάβει – από τον τρόπο που σε κοιτούν μέχρι και τα σχόλια που γίνονται. Το καλύτερο είναι ο οίκτος και το χειρότερο η αποστροφή που δείχνουν σε έναν λεπρό. Οι Έλληνες όμως δεν φταίνε γι αυτό. Ο απλός Έλληνας δεν έκανε τίποτε εσκεμμένα για να του προσάπτουν τέτοιες βαριές μομφές. Δυστυχώς, ο απλός πολίτης επιδιώκει τις πελατειακές σχέσεις με τον βουλευτή του προκειμένου να προκόψει και επειδή τον έχει ανάγκη. Υιοθετεί τη συμπεριφορά του «κουτσαβάκη», του «νταή», του «τσαμπουκαλή» επειδή αυτό θεωρείται λεβεντιά και άλλα διάφορα πολλά μικρά και μεγάλα. Αυτά του δίδαξε το σύστημα που καθιέρωσαν οι πολιτικές δυνάμεις από χρόνια πριν και αυτά κάνει. Όμως δεν είναι παλιάνθρωπος και απατεώνας με την μορφή που έχουν σχηματίσει «οι έξω». Ο απλός Έλληνας έχει μια μεγαλοσύνη που είναι σπάνια να την βρεις αλλού. Και αυτό το μεγαλείο φαίνεται κυρίως στους Έλληνες του αποδήμου Ελληνισμού. Αυτοί είναι οι γνήσιοι Έλληνες που προστατευμένοι από διεφθαρμένα πολιτικά συστήματα μπόρεσαν να διασώσουν την Ελληνικότητά τους και την αξιοπρέπειά τους. Αυτοί αγαπούν την Ελλάδα και γι αυτό πονούν περισσότερο από όλους για τα όσα συμβαίνουν. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό κατοχή. Δεν είναι η κατοχή των Ευρωπαίων. Είναι η κατοχή του σαθρού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Είναι η κατοχή της ιδιοτέλειας των ολίγων και αδίστακτων που κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, θα πρέπει να λογοδοτήσουν για το κακό που έχουν κάνει. Ακόμη και κάποιες φωνές και κάποιες κινήσεις που εναντιώνονται στα όσα γίνονται προέρχονται εκ του πονηρού – γιατί τα λένε τώρα; Δεν τα ήξεραν; Δεν τα ζούσαν; Έρχονται εκλογές και δημιουργούν «θέσεις» προβολής τους στους ψηφοφόρους (θύματά τους) για να τους πλανέψουν ξανά. Η χώρα ταπεινώθηκε, ξευτελίστηκε, τιμωρείται με εξαιρετικά αυστηρό –την εκδικούνται στην ουσία με μάλλον απάνθρωπο τρόπο-, θα ακολουθήσουν –αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο- εξαιρετικά άσχημες καταστάσεις που θα έχουν μορφή «κοινωνικά εμφυλίου πολέμου». Ένα προηγούμενο άρθρο μας είχε τίτλο«Η πείνα είναι ο χειρότερος τρομοκράτης». Η έκβαση και το μέλλον απρόβλεπτο. Όλα αυτά, τα πολύ δυσάρεστα και «ταπεινωτικά», θα μπορούσαμε να τα αποφύγουμε σχετικά εύκολα. Αυτά που ζητάει η διαβόητη –σύμφωνα με το κλίμα που έχει δημιουργηθεί- «τρόικα» είναι αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και χρόνια. Πληρώνουμε μεγάλο κόστος επειδή δεν τιμούμε το λόγο μας – υποσχόμαστε και δεν τηρούμε αυτά που υποσχεθήκαμε. Το να ρίχνουμε, με την εξαιρετικά λαϊκίστικη νοοτροπία του πολιτικού συστήματος και την σύμπραξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης (και επιβολής) το φταίξιμο στους ξένους που μας ζητούν να νοικοκυρευτούμε, αποδεικνύει ότι τα άτομα που αποτελούν το πολιτικό σύστημα με της κάθε λογής παραφυάδες του στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα και αναξιόπιστα και φθοροποιά στοιχεία (τουλάχιστον για τους «εκτός»). Το πώς μας αντιμετωπίζουν οι «έξω» σχετίζεται άμεσα με το τι εικόνα προβάλλουμε και ποιοι είμαστε. Οι «έξω» είναι ο καθρέπτης μας. Ας φαντασθούμε ποια θα ήταν η «στάση»

των ευρωπαίων αν είχαν να διαπραγματευτούν με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (όχι τον πρόσφατο) ή τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. Τα συμπεράσματα εύκολα. Η Ελλάδα χρειάζεται, πλέον, δυναμικούς έντιμους ηγέτες –έστω και εισαγωγής- και όχι απλώς φιλόδοξους αργυρώνητους και αλαζόνες ταμειολογιστές με ανεπάρκεια βασικών προσόντων και διογκωμένη φιλαυτία. Η Ελλάδα χρειάζεται ανθρώπους ικανούς οι οποίοι να μπορέσουν να ενσταλάξουν την ελπίδα και να προβάλουν ένα ξεκάθαρο όραμα. Η Ελλάδα χρειάζεται άτομα που θα ασκήσουν πολιτική χωρίς να είναι επαγγελματίες πολιτικοί με στόχο τη μονιμότητα δια βίου (των ίδιων, των παιδιών, των εγγονών τους, των συγγενών κλπ). Ποιοι από τους ανθρώπους που κυβερνούν τη χώρα σήμερα –στο «κυβερνούν» συμπεριλαμβάνονται ΟΛΑ τα κόμματα-μπορούν να πείσουν ότι θα κάνουν μια τέτοια «επανάσταση»; Ποιοι διαθέτουν την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν»; Η χώρα βρίσκεται σε κατάθλιψη και κατατονία. Ηθικό δεν υπάρχει στο λαό για να του δώσει δύναμη να αγωνιστεί. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στην Ελληνική Βουλή το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι «συνθήκες ευθανασίας» (που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είναι «ευθανασία») στο μεγάλο ποσοστό των απεγνωσμένων και δύστυχων Ελλήνων.

ΜΑΘΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ – Η ΗΘΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ Δημήτρης Κ. Τσίτος (Συγγραφέας - Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Σε μια εξαθλιωμένη, εξευτελισμένη και ταπεινωμένη χώρα, όπου κυριαρχεί η ανικανότητα, η υποκρισία, η φιλαυτία των πολιτικών και ένα διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης, ένας άνθρωπος των γραμμάτων αρνήθηκε το μεγάλο κρατικό βραβείο! Η ηθική συνείδηση δημιουργεί πάντοτε προβλήματα και διελκυστίνδες για πολλούς, για κάποιους όμως τα πράγματα είναι απόλυτα ξεκάθαρα. Ο κ. Ντίνος Χριστιανόπουλος, (στήν φωτογραφία δίπλα) ένας λογοτέχνης που το έργο και η ζωή του χαρακτηρίζονται ανέκαθεν από συνέπεια και συνέχεια με αρχές και αξίες υψηλοτάτου επιπέδου, αρνήθηκε να αποδεχτεί την «τιμή» που του απέδωσε το κράτος. Ο Ποιητής Χριστιανόπουλος, ασκητής στον τρόπο της ζωής του και υποδειγματικός πολίτης που ποτέ δεν επεδίωξε πελατειακές σχέσεις με όσους, διακαώς, θα ήθελαν να έχουν μαζί του, ο άνθρωπος που δεν συμβιβάστηκε, που ποτέ δεν ξέχασε αλλά συγχώρεσε πολλούς όταν υπήρχε λόγος, έκανε μια πράξη συμβολική. Τα σύμβολα αποκαλύπτουν πάρα πολλά όταν ερμηνευτούν με τον σωστό τρόπο. Η άρνησή του να αποδεχθεί τη «διάκριση» δεν ήταν μια πράξη για να προβληθεί. Είναι ήδη εξόχως διακεκριμένος – ο ίδιος και το έργο του – εδώ και πολλά χρόνια. Η συμβολική πράξη του κ. Χριστιανόπουλου αποτελεί ένα «μάθημα αξιοπρέπειας». Ο Άνθρωπος αυτός, ο οποίος οπωσδήποτε δεν είναι υλικά πλούσιος, αλλά αν ψάξει κάποιος τις ρίζες του θα μείνει έκπληκτος από την ιστορία της οικογένειάς του από την Κωνσταντινούπολη, έχει τις αξίες και τις αρχές που λείπουν απ’ αυτούς που θα έπρεπε να τις έχουν – αυτούς που μας κυβερνούν με τον τρόπο που μας κυβερνούν. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος μάς διδάσκει τι σημαίνει αξιοπρέπεια. Πολύ λίγο, υποθέτω, νοιάζεται για τα πρόσωπα και φυσικά ούτε ήθελε να τα προσβάλλει• άλλωστε, τι θα έβγαινε; Πολλούς απ’ αυτούς, τους θεωρούμενους και πρόσκαιρους μοιχεπιβάτες της εφήμερης δόξας, ούτε τους γνωρίζει ούτε και τον ενδιαφέρουν. Το «σύστημα» ήθελε να κρίνει και σ’ εμάς να δώσει μιαν ευκαιρία να σκεφθούμε με εθνική αξιοπρέπεια. Αρνήθηκε να αποδεχτεί ένα «βραβείο» προερχόμενο από το «μηχανισμό» ενός σάπιου συστήματος που όζει. Και βέβαια, το ερώτημα που προκύπτει είναι: ποιος βραβεύει ποιόν; Οι ελάχιστοι τους μέγιστους, ώστε, αν αποδεχθούν τη βράβευση, να περιέλθουν στην ίδια κατάσταση με αυτούς, να μην μπορούν πλέον να αρθρώσουν λόγο και να σταματήσουν να ενοχλούν πρόσωπα και πράγματα; Σε τέτοιες περιπτώσεις το «σύστημα» βραβεύει το ίδιο τον εαυτό του επειδή βράβευσε σπουδαίους – ή αυτούς που σκόπιμα και υστερόβουλα καθιστά σπουδαίους και διακεκριμένους ανθρώπους. Σε τέτοιες κινήσεις δεν είμαστε μαθημένοι, ούτε και είναι συχνές. Το συνηθισμένο μάλιστα είναι, όσοι έχουν παρόμοιες διαθέσεις – να τους απονέμονται δηλαδή βραβεία και διακρίσεις – να συνωθούνται στους προθαλάμους των «λειτουργών» που κινούν τα νήματα ή να εγκαταβιώνουν σε χώρους κοσμικούς, και άλλους, που θα τους διευκόλυναν για το σκοπό τους, και στο τέλος να καμαρώνουν κορδωμένοι, ευχαριστούντες με τρόπο εξοργιστικά γλοιώδη και ευχαριστούμενοι. Φαντασθείτε, όμως, έναν άνθρωπο με την ηθική και την αξιοπρέπεια του κ. Χριστιανόπουλου να διαπραγματεύεται και να συνομιλεί με τους εταίρους μας στην 99

Ευρωπαϊκή Ένωση. Πόσο προσεκτικοί θα ήταν – οι «τρόικες» και οι άλλοι – όταν θα είχαν να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο πρόσωπο με αξιοπρεπή στάση. Ένα πολίτη που δεν θα ανεχόταν κανένα σύστημα διακυβέρνησης διεφθαρμένο και ανίκανο, αντί να προσπαθεί να αντιπαρέρχεται και να κουκουλώνει τα ελεεινά των Ελεεινών. Φαντασθείτε πόσο σεβασμό θα ενέπνεε μια τέτοια προσωπικότητα και στους Έλληνες αλλά και στους ξένους. Ο Ποιητής της ανθρωπιάς, που περπάτησε σε δρόμους και είδε κατάματα τη δυστυχία των ανθρώπων, την κτηνωδία του κράτους, την υποκρισία και την αναλγησία των πολιτικών στεφανωμένη με την αλαζονεία, μας δίνει το μάθημα που έχουμε ανάγκη και χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε, ως Έλληνες και ως λαός. Η άρνηση του να αποδεχτεί το βραβείο δεν είναι ένα χαστούκι σ’ αυτούς που τόλμησαν να προσπαθήσουν την «εξαγορά» του – αυτούς σε λίγο καιρό θα τους ξεχάσουμε και μόνο το χάλι στο οποίο μάς έφεραν θα ζούμε. Η άρνηση να συναινέσει στην απαξίωση ηθικών αρχών και να «βουβαθεί» είναι ένα διαχρονικό ορόσημο. Ο Χριστιανόπουλος δεν ανήκει μόνο στην Ελλάδα – που τόσο τίμησε με την πράξη του. Είναι ένας Έλληνας με παγκόσμια αξία. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες και διδάσκονται σε πανεπιστήμια. Ως Έλληνες πρέπει να είμαστε περήφανοι που έχουμε έναν τέτοιο συμπατριώτη, άκαμπτο ηθικά, που δεν τον λυγίζουν υλικές ανάγκες, διακρίσεις, πιέσεις και κατατρεγμοί διαφόρων μορφών. Το «σύστημα», με τα αναρίθμητα καλοταϊσμένα τσιράκια και τα παράσιτά του, θα προσπαθήσει να τον παρουσιάσει «ως γραφικό». Όταν θα δούνε ότι κι αυτό δεν «πιάνει» τότε θα λένε: «Ξέρετε, εμάς μας προσέβαλε ακόμη και ο Χριστιανόπουλος, δεν είμαστε όποιοι όποιοι …» και θα καμαρώνουν απολαμβάνοντας τη μεγάλη τιμή που τους περιποίησε.

100

Ανεξέλεγκτη εξέγερση = Ανεργία (903.525 άνεργοι, 18,2% άνεργοι στο σύνολο, Οκτώβριος 2011 ) + Παράνομη μετανάστευση (επίσημα 470.000, ανεπίσημα μόνος ο Θεός ξέρει πόσοι!!!) Δημήτρης Κ. Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Κάθε πιθανολογούμενη κατάσταση, ως σενάριο, έχει κάποια γενεσιουργά αίτια. Μετά –και την κατ ουσία και πραγματικότητα- ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδος- (που μέχρι τώρα έχει εξωραϊσθεί από τους πολιτικούς που δεν επιθυμούν να γνωρίζει ο λαός την αλήθεια)- ίσως βρεθούμε αντιμέτωποι με μία «ανεξέλεγκτη εξέγερση». Ως αιτίες για ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι εξής δύο: Η μία –εσωτερική- είναι η τρομερά απειλητική ανεργία, η οποία όχι μόνο δεν περιορίζεται αλλά επεκτείνεται με πρωτοφανή καλπασμό και αφορά στην ποιότητα της ζωής των Ελλήνων τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά και την δεύτερη ας την ονομάσουμε «εξωτερική – εισαγόμενη» και είναι η παράνομη μετανάστευση. Και οι δύο αυτές αιτίες –ως γενεσιουργά χαρακτηριστικά της πιθανολογούμενης «εξέγερσης» οφείλονται στην κατά συρροή και κατ εξακολούθηση ανικανότητα των υπευθύνων λειτουργών στο να χειρίζονται αποτελεσματικά διάφορες καταστάσεις που επηρεάζουν αμέσως ή εμμέσως το αποτέλεσμα. Χωρίς να υπάρχει πρόθεση να κρίνουμε τις διαδικασίες και τις διεργασίες στον χειρισμό των υποθέσεων έχουμε την υποχρέωση σαν άτομα μεμονωμένα αλλά και σαν πολίτες ενός κράτους πολιτείας να ασχοληθούμε με το αποτέλεσμα –ήδη σε δυσμενή εξέλιξη-το οποίο θα προκύψει. Για λόγους καλύτερης απεικόνισης της κατάστασης θα αρχίσουμε από τη δεύτερη αιτία. Οι θλιβεροί και δύστυχοι παράνομοι μετανάστες –και δεν φταίνε αυτοί για το χάλι τους, αλλά οι άλλοι –όσοι- υπεύθυνοι λειτουργοί που τους άφησαν και τους ανέχτηκαν να βρίσκονται στη χώρα, έχουν μια ιδιάζουσα ψυχοπάθεια και ανάλογες συμπεριφορές. Βρίσκονται σε μια χώρα με «δημοκρατικούς θεσμούς, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, αποκήρυξη της ξενοφοβίας που γι αυτούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτε ή που τους βολεύει να κάνουν τα όσα θέλουν χωρίς κανένα ουσιαστικό κολασμό. Έχουν μάθει από εμπειρία ότι έχουν δικαιώματα χωρίς να έχουν υποχρεώσεις. Δεν πρόκειται να σεβαστούν αυτά που τους παρέχονται ιδίως όταν βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης και δυστυχίας. Αυτοί οι άνθρωποι όταν πεινάσουν ακόμη περισσότερο θα εγκληματήσουν με άνεση και χωρίς δισταγμό. Στην καλύτερη περίπτωση αν θελήσουν και μπορέσουν να τους πιάσουν θα τους φυλακίσουν. Έτσι θα έχουν εξασφαλίσει αυτόματα τροφή, στέγη, ιατρική περίθαλψη και συνθήκες που είναι ονειρικές σε σχέση με τις χώρες απ όπου προέρχονται. Φυσικά όλες αυτές οι «παροχές» έχουν κάποιο κόστος το οποίο, βέβαια, είναι σε βάρος των Ελλήνων που φορολογούνται βαρύτατα και με τρόπο ληστρικό και χωρίς καμία ανταπόδοση. Ο εξαιρετικά μεγάλος αριθμός των παρανόμων μεταναστών αυξάνει γεωμετρικά, προς τον αριθμό τους, τις εγκληματικές πράξεις που θα διαπράττουν. Οι μηχανισμοί πρόληψης και καταστολής εγκλημάτων υπολειτουργούν εξ αιτίας μη ύπαρξης ικανών πόρων (χρήματα, άνθρωποι, μέσα) και εξαιτίας της ψυχολογικής κατάστασης των λειτουργών αυτών των 101

υπηρεσιών. Επιπρόσθετα το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιεί και διαθέτει τους πλέον ικανούς αυτών των υπηρεσιών στην πρόληψη και καταστολή εγκληματικών διαθέσεων σε βάρος των πολιτικών και «άλλων σημαινόντων προσωπικοτήτων» όπως και στον εντοπισμό και αποκάλυψη «σκανδάλων» τα οποία εξυπηρετούν αφάνταστα πολύ στον αποπροσανατολισμό των πολιτών από τα πραγματικά προβλήματα που τους ταλανίζουν και τις καταστάσεις που τους απειλούν. Η συνεισφορά των παρανόμων μεταναστών στα του κράτους είναι μηδενική ενώ η απορρόφηση από τους πόρους του κράτους εξαιρετικά σημαντική. Η παραμονή τους στη χώρα αποτελεί μια «εν δυνάμει εθνική απειλή» και έχουν συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τους οποίους θα τους χειριστεί το πολιτικό σύστημα: δηλαδή με «χάϊδεμα» για όσα κακουργήματα επιτελέσουν. Μακάρι η χώρα να είχε τη δυνατότητα να προσφέρει καλύτερη ζωή σ’ αυτούς τους ανθρώπους που διαπράττουν πράξεις που δεν θα διανοούνταν καν να διαπράξουν στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και αλλού. Δεν υπάρχει όμως αυτή η δυνατότητα τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα ακρωτηριάζει βάρβαρα τις συντάξεις φτωχών ανθρώπων. Άρα κάτι πρέπει να γίνει εφαρμόζοντας το περιλάλητο «εδώ και τώρα». Οι απλοί αγρότες λένε κάτι που είναι σοφό: αν υπάρχει στο χωράφι σου φίδι το διώχνεις ή το σκοτώνεις πριν σε δαγκάσει, αν σε δαγκάσει ό,τι και να κάνεις μετά είναι αργά. Αυτή τη σοφή ρήση φαίνεται ότι δεν μπορούν να την κατανοήσουν οι πολιτικοί –που κύριο μέλημα τους είναι να κρατηθούν με νύχια και δόντια στην εξουσία προκειμένου να πλουτίζουν, και προτιμούν να κόπτονται υπέρ των δημοκρατικών θεσμών και να μας ενοχλούν αδιάντροπα με φανταιζί φληναφήματα. Αναρωτιέται όμως κάποιος: ποια είναι αυτή η δημοκρατία που προστατεύει τον κακοποιό που κακοποιεί τον νομοταγή Έλληνα πολίτη; Μπορούμε να πούμε ότι σήμερα μεγάλο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού τελεί υπό την κατοχή παρανόμων αλλοδαπών μεταναστών οι οποίοι διαμορφώνουν το δικό τους κώδικα συμπεριφοράς –με την ανοχή των αρχών- και κατέχουν περιοχές. Αν κάποιος εντρυφήσει στο γεγονός αυτός είναι πιθανό να βρεθεί σε κατάσταση παράκρουσης, εκτός και αν είναι Έλληνας πολιτικός. Τι θα έκαναν όμως αυτοί που ενώ έχουν τη δύναμη να πάρουν μέτρα, αν βίαζαν την γυναίκα τους, την κόρη τους, αν κακοποιούσαν τη μητέρα τους; Θα άλλαζαν άραγε την αντίληψή και τη στάση τους; Πάντως όσο κι αν τους φυλάει το σύστημα που «έκτισαν» ποτέ δεν θα είναι πλήρως ασφαλείς! Η δεύτερη αιτία μια πιθανολογούμενης και ανεξέλεγκτης εξέγερσης είναι η κατάσταση –καζάνι που βράζει- στην οποία βρίσκεται μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού και ην οποία διατηρείται και πρόκειται να γίνει χειρότερη. Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα οριοθετείται από τα ακόλουθα:

Καλπάζουσα και μη ελεγχόμενη ανεργία Έλλειψη ελπίδας, οράματος και προοπτικής Ένα σύστημα δημοσιονομικής διακυβέρνησης τελείως αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο που δημιουργεί απίθανες διελκυστίνδες που απαγορεύουν την πρόοδο

102

Ληστρικές φορολογικές επιδρομές που εστιάζονται και στοχεύουν στις αδύναμες τάξεις οι οποίες δεν μπορούν να αποφύγουν το «πλιάτσικο» και τις απάνθρωπες αφαιμάξεις Ανίκανοι και αδίστακτοι πολιτικοί με νοοτροπία «κοτζαμπάσηδων» Όλα αυτά –και πολλά άλλα- ‘έχουν θέσει το μεγαλύτερο μέρος του λαού σε μια κατάσταση προσωρινής αδράνειας. Είναι πλέον θέμα χρόνου πότε θα αναδυθεί το ζωώδες και πανίσχυρο αίσθημα της επιβίωσης. Ταυτόχρονα θα προκύψουν και άλλες «στάσεις», «διαθέσεις» και «συμπεριφορές» οι οποίες ίσως θα είναι πρωτόγνωρες για έναν λαό που για πολλά χρόνια έζησε σε μια κατάσταση πλασματικής ευδαιμονίας σπαταλώντας δάνεια που τώρα έγιναν απαιτητά. Ο λαός αυτός –με απόλυτη ευθύνη των πολιτικών- έγινε ένας λαός νωθρός και καθόλου ανταγωνιστικός στις διεθνείς αγορές παρά τα κελεύσματα των καιρών που ήταν εμφανή. Το ξεβόλεμα των Ελλήνων –στο μεγαλύτερό τους ποσοστό- θα λειτουργήσει, μάλλον, σαν ένας σπινθήρας για μια φωτιά. Επειδή όσο τα πράγματα χειροτερεύουν και η αλαζονεία των πολιτικών κορυφώνεται και επειδή όσο τα πράγματα χειροτερεύουν τόσο περισσότερο η σύγκριση της ποιότητας ζωής μα το παρελθόν θα είναι ενοχλητική μέχρι βασανιστική και προτρεπτική σε κινήσεις. Βέβαια συνεχίζουν ακόμη τα «σκυλάδικα», τα «αθλητικά», και τα «κοσμικά» να μην απειλούνται από τη δυστυχία που διακατέχει τον κόσμο αλλά και αυτά αρχίζουν να παίρνουν την κατιούσα και προς το «περαιούσθαι» για μεγάλη λύπη των ανθρώπων του «σκότους». Για τους «πολιτικούς» κάθε αντίδραση είναι ένα «θαύμα» που κρατάει τρείς μέρες. Μετά έρχεται κούραση και δεν μπορεί να υπάρξει μια συνέχεια και συνέπεια από μη σωστά και συνετά καθοδηγούμενες μάζες. Τα αστικά κέντρα είναι αυτά που έχουν πληγεί από την κατάσταση που επικρατεί. Στα μικρά μέρη και τα χωριά η κατάσταση δεν είναι τόσο αισθητή. Άρα τα αστικά κέντρα θα αποτελέσουν τον πυρήνα της αντίδρασης. Το πολιτικό σύστημα –ως εξουσία- δεν πιστεύει ότι απειλείται . Ίσως έχει δίκιο και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πολλά και σωστά. Όμως ποιος περίμενε στον κόσμο την πτώση της ΕΣΣΔ, την πτώση του Καντάφι στην Λιβύη, τα γεγονότα στην Αίγυπτο, την πτώση του πανίσχυρου Σάχη στο Ιράν, την αλλαγή στην Ρουμανία, την Βουλγαρία και τόσα άλλα που συνέβησαν, ακόμη και όταν απολάμβαναν την προστασία μεγάλων δυνάμεων, ή θα συμβούν τις επόμενες μέρες; Βεβαίως υπάρχουν σκοπιμότητες και εξαιρετικά σκοτεινές διαδρομές αλλά ποιος μπορεί να αποκλείσει το απρόσμενο γεγονός και ότι κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα; Δυστυχώς, θέσεις σαν κι αυτές που παρουσιάζονται δεν δικαιώνονται παρά μόνον «κατόπιν εορτής». Και μια τέτοια «εορτή» καλύτερα είναι να την προλάβουμε για να την αποφύγουμε παρά να τη ζήσουμε. Το μέλλον –δυσοίωνο- και η τύχη –απρόβλεπτη- της Ελλάδας είναι στα χέρια ανίκανων, αντιπαθών και αναξιόπιστων, υποκριτών, πολιτικών. Οι Έλληνες έχουν, πλέον, πολύ λίγα να ελπίζουν και πολλά να φοβούνται. Ο συνδυασμός των παραπάνω χαρακτηριστικών που σχολιάσαμε για μια πιθανή εξέγερση είναι εξαιρετικά πανίσχυρος αν λειτουργήσει από κοινού. Τότε είναι που θα επέλθει το χάος με τους δικούς του νόμους που δεν έχουν σχέση με τους νόμους που εμείς θεσπίσαμε. Κάτι πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ. Όσο το πολιτικό σύστημα αισθάνεται ασφαλές τόσο η ασφάλεια της χώρας κινδυνεύει. Έχει αποδειχτεί πλέον ότι τα άτομα που κυβερνούν ή έχουν βλέψεις 103

στη διακυβέρνηση της χώρας μόνον και δεν σκοπούν στη σωτηρία της χώρας είτε, και, επιδιώκουν μόνον το δικό τους συμφέρον – ατομικό και κομματικό. Το ερώτημα καθίσταται πλέον επιβεβλημένο: «Ποιος θα μας σώσει απ αυτούς που μας κυβερνούν;»

104

Η ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ ΔΥΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΦΕΛΕΙΑ – ΕΝΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΥ ΑΔΥΝΑΤΟΥ Δημήτρης Κ. Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Το άρθρο αυτό γράφεται με αφορμή την είδηση ότι είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των αυτοκτονιών στην Ελλάδα. Δυστυχώς στους συνανθρώπους μας που αυτοκτόνησαν – τουλάχιστον όσοι προέβησαν στο εγχείρημα αυτό με σώας τα φρένας- δεν συγκαταλέγεται, από όσα γνωρίζουμε, κανένας πολιτικός ή διακεκριμένος κρατικός λειτουργός. Αν γινόταν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια πράξη ευαισθησίας και εντιμότητας από, έστω, έναν ακέραιο άνθρωπο που δεν μπορεί να ανεχτεί το πολιτικό σύστημα που επικρατεί στην Ελλάδα. Ειλικρινά ένα τέτοιο φαινόμενο, ο μεγάλος αριθμός αυτοχείρων, προκαλεί σοκ και λύπη, ενώ η αυτοκτονία κάποιων πολιτικών θα προκαλούσε ικανοποίηση στο δημόσιο αίσθημα και ενδεχομένως το καλωσόρισμα κάποιας ελπίδας. Ίσως, μάλιστα, αν γινόταν από κάποιους συγκεκριμένους πολιτικούς, αυτούς που αντιπαθούν σχεδόν όλοι οι Έλληνες με εξαίρεση τα παράσιτα τους, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν εξιλέωση των όσων έχουν διαπράξει ή δεν έχουν διαπράξει και ένα λυτρωτικό κατευόδιο προς τα «επέκεινα». Επιπρόσθετα το σχόλιο ανωτάτου κρατικού λειτουργού και πολιτικού, κατ’ εξοχήν υποκριτικό και παιδαριώδες, προκαλεί με την αφέλεια και την κουτοπονηριά του περιεχομένου και με τις παροτρύνσεις, σχετικά με τις αυτοκτονίες, προς τους πάντεςανόητους και μη. Αυτές είναι τακτικές άλλων εποχών όπου η βλακεία των ψηφοφόρων – πολιτών είχε ενδημική μορφή και υπόσταση και μια δήλωση πολιτικού –όσο ανόητη κι αν ήταν- είχε κάποια απήχηση του τύπου «βλέπεις, ενδιαφέρονται». Αυτά όμως τελείωσαν και μαζί τους τελειώνουν και αυτοί που τα λένε. Δυστυχώς, δεν μαθαίνουν – δεν αλλάζουν και συνεχίζουν, όμως, να κυβερνούν. Ο τίτλος του άρθρου «Η χυδαιότητα του δήθεν δυνατού και η αφέλεια – ενδοτικότητα του υποτιθέμενου αδυνάτου» αντανακλά τις στάσεις, τις διαθέσεις και τις συμπεριφορές των κρατούντων (αμέσως και εμμέσως). Οι δυνατοί (ο ρόλος αυτός τους ανετέθη) είναι οι πολιτικοί και το δείχνουν με κάθε τρόπο. Από το να ταπεινώνουν όργανα της τάξεως – γλισχρά αμειβόμενα, μέχρι το να αισθάνονται άνετα και να διαψεύδουν ο ένας τον άλλον για το ίδιο θέμα. Οι αρχαίοι Έλληνες σωστά διατυμπάνιζαν ότι ο υπερβολικός πλούτος εξαχρειώνει και η φτώχεια εξαθλιώνει. Κάποιοι συσσώρευσαν με τρόπους ανήθικους, και άλλως πως, τεράστιο πλούτο –σε βάρος αυτών που εξαθλίωσαν, απέκτησαν δύναμη, ενώ είναι ανίκανοι και καταστροφικοί, και υιοθέτησαν χυδαίες συμπεριφορές σε κάθε φάση του βίου τους. Κάποιοι μάλιστα έχουν και χυδαία εμφάνιση, αλλά δεν τους νοιάζει καν – τόσο άτρωτοι νιώθουν. Οι υποτιθέμενοι αδύνατοι είναι αδύνατοι επειδή, κυρίως, είναι αφελείς. Η αφέλειά τους οδηγεί σε μια περίεργη ενδοτικότητα που τους καθιστά ακόμη περισσότερο αδυνάτους. Οι αδύνατοι είναι αδύνατοι επειδή αποφάσισαν να είναι αδύνατοι!

105

Η εξαχρείωση όμως, που προκύπτει από την φτώχεια – από την απόγνωση – από την ανυπαρξία κάποιας ελπίδας – με το μαρασμό από τη στέρηση, κάποια στιγμή γίνεται το όπλο για την επιβίωση. Τότε οι χυδαίοι πληρώνουν, και πληρώνουν ακριβά. Η ενδοτικότητα μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού δεν σημαίνει ότι ο κόσμος αυτός είναι ηλίθιος. Ίσως να μπορεί, ακόμη, να πορεύεται κάπως. Ίσως, και μάλλον, υπάρχει κάποιο «λίπος». Υπάρχουν όρια αντοχής σε ένα καζάνι που μαζεύει ατμό. Κάποια στιγμή εκρήγνυται. Και όταν εκραγεί το καζάνι δεν μπορείς μετά να το ξανασυναρμολογήσεις. Οι ξένοι δανειστές μας φαίνεται να έχουν καταλάβει ποια είναι τα όρια ενδοτικότητας του Ελληνικού λαού και άρχισαν να διορθώνουν, κάπως, καταστάσεις. Έτσι θα μπορούν να αρμέγουν τη χώρα και τους πολίτες της για πολλά χρόνια. Μάλλον έχουν εκτιμήσει το περίφημο «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει…». Οι Έλληνες πολιτικοί… «πέρα βρέχει και αντίπερα χιονίζει», αισθάνονται ασφαλείς. Ο κόσμος δεν έχει να φάει και αυτοί προικίζουν τα κόμματά τους με όλο και περισσότερα. Η ώρα που το «Η χυδαιότητα του δήθεν δυνατού και η αφέλεια – ενδοτικότητα του υποτιθέμενου αδυνάτου» θα αποτελέσει σαν σπινθήρας σημείο «τροπής» μάλλον πλησιάζει και τότε θα ισχύουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Μακάρι να είναι δίκαια.

106

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ; Δημήτρης Κ. Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Στον τόπο που έμεινε στην ιστορία και με το «τα πάντα ρεί» καταφέραμε να εγκαταστήσουμε και να εδραιώσουμε την αδράνεια. Τίποτε δεν αλλάζει τελικά. Τίποτε! Θα πίστευε κάποιος ότι μετά τα όσα έγιναν και αφορούν στους δημοσίους υπαλλήλους και τις δημόσιες υπηρεσίες πως κάτι θα άλλαζε. Δεν άλλαξε τίποτε, ούτε στους υφισταμένους ούτε και στους προϊσταμένους. Η κατάσταση είναι ίδια με πριν ή και χειρότερη ακόμη. Όποιος πηγαίνει σε δημόσιες αρχές το διαπιστώνει και το λούζεται. Και φυσικά και οι δυό πλευρές έχουν, πλέον, δικαιολογία. Οι μέν πολιτικοί προϊστάμενοι των δημοσίων υπαλλήλων ισχυρίζονται «βλέπετε, τέτοιοι ήταν και είναι και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Δεν μπορούμε να τοποθετήσουμε άλλους». Η άλλη πλευρά, των δημοσίων υπαλλήλων, ισχυρίζεται «μας ξέκαναν πως να δουλέψουμε...δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τους πολίτες.». Το κλίμα, το γενικό, πάει από το κακό στο χειρότερο. Οι κινήσεις που γίνονται μόνο κατάπληξη μπορούν να προκαλέσουν. Άνθρωποι της θρησκείας μπαίνουν στη φυλακή σε περιέργο χρονικό σημείο και με περίεργο απόηχο από το εγχείρημα στην κοινωνία. Αξιωματούχοι σε διωκτικές αρχές τα παρατάνε και μετά να ξανά μανά από την αρχή! Η κρατική περιουσία απαξιώνεται από στιγμή σε στιγμή. Μυθικά ποσά στέφουν τα καραγκιοζιλίκια αθλητικών καταστάσεων. Η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι ορατά γεγονότα στους δρόμους και οι κατά παράδοσιν και σθεναρά εγκατεστημένοι καλλιτέχνες στο σύστημα –με τους δορυφορούμενους συνεργάτες τους- «προάγουν τον πολιτισμό» και αποκομίζουν εκπληκτικά ποσά. Φυσικά δεν μαθαίνουμε ποτέ τι πληρώνουν στην εφορία. Δημοσιογράφοι αναλύουν, σχολιάζουν καταστάσεις και προτείνουν λύσεις κατατροπώνοντας όσους δεν χωνεύουν –για γνωστούς φυσικά λόγους- εισπράττοντας, βέβαια, παχυλούς μισθούς και «άλλα». Συνδικαλιστές και συντεχνίες με παράλογες απαιτήσεις δημιουργούν ένα κοινωνικό χάος σε βάρος των συνανθρώπων τους –των φτωχών και ανήμπορων, διότι οι έχοντες και κατέχοντες δεν πλήττονται ως είναι γνωστό. Γιατροί απεργούν ενώ οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ υποφέρουν από την ματαίωση της εξέτασής τους για πολλοστή φορά και όταν τους έχουν «κλείσει» ραντεβού πριν δύο μήνες και η επόμενη εξέταση θα είναι μετά δύο μήνες, αν φυσικά. Ο φόβος και η απειλή για πρόσθετες περικοπές περιμένει στη γωνία, και αυτό είναι γνωστό ότι είναι εκεί κι ας μην φαίνεται. Οι Σωτήρες πολιτικοί, ως ευεργετούντες διαρκώς και ακαταπαύστως, οργιάζουν με την ανικανότητά τους στα σημερινά και σχεδιάζουν την επανεκλογή τους. Όλα τα κόμματα οχυρωμένα καλά στις κοσμοθεωρίες τους υποκρίνονται ότι προσπαθούν για το καλό ή έστω να περιορίσουν τους αντιπάλους τους στο να κάνουν λιγότερο κακό. Τα μαγαζιά ολοένα και κλείνουν. Οι αλλοδαποί παράνομοι μετανάστες όπου ναναι θα αρχίσουν να κάνουν αυτά που ξέρουν διότι η πείνα και η δυστυχία θα τους βγάλει από τα όρια της αυτοσυγκράτησης και του φόβου του νόμου –που δεν εφαρμόζεται για πολλούς λόγους. Σε λίγο οι δικαστές, μπροστά στην απόγνωση και την ανέχεια του κόσμου θα έχουν 107

πρόβλημα πως να δικάσουν και οι αστυνομικοί θα περιοριστούν στο να φυλάνε και να προστατεύουν τους ... πολιτικούς από τον όχλο. Κάποιοι απ΄ αυτούς τους πολιτικούς –οι λιγότερο φθαρμένοι- θα τολμούν να πηγαίνουν, παρουσία φωτογράφων και με την τηλεόραση αγκαλιά, στους άστεγους και να ... μοιράζονται μαζί τους το συσίτιο! Όταν πρώην πρωθυπουργός έλεγε ότι «υπάρχουν λεφτά» είχε δίκιο. Υπάρχουν πολλά λεφτά αλλά κανείς δεν θέλει να τα αγγίξει. Υπάρχουν λεφτά που είναι όμως καλά σφαλισμένα. Όμως αυτή η κατάσταση δεν θα κρατήσει πολύ. Το κομπόδεμα του παππού και της γιαγιάς θα τελειώσει. Η ανεργία είναι η κληρονομιά που άφησαν –με την ψήφο τους- στα εγγόνια τους και στα παιδιά τους. Και το σπίτι όταν θα πρέπει να πληρώσει κι άλλους κι άλλους φόρους δεν θα είναι περιουσία, θα είναι βραχνάς και κατάρα. Τότε θα δικαιωθούν οι μη έχοντες. Φυσικά η επιδίωξη –ψεύτικη και υποκριτική- του Ελληνικού κράτους, όπου πρυτανεύουν τα ιδανικά και οι αξίες της υπερβατικής δημοκρατίας (διάβαζε ασυδοσία), θα είναι η επίτευξη της ... ανταγωνιστικότητας! Ιστορίες και παραμύθια για μικρά –καθυστερημέναπαιδιά. Ποιά ανταγωνιστικότητα; Ας πάνε σε μια δημόσια υπηρεσία να πάρουν μαθήματα «πως να μην είστε ποτέ ανταγωνιστικοί»! Ποτέ η Ελλάδα δεν θα γίνει ανταγωνιστική. Δεν συμφέρει να είναι ανταγωνιστική. Έλεγε προχθές ένας γιατρός καρδιολόγος «βάλτε στην καρδιά σας την Ελλάδα και είναι βέβαιο ότι θα πάθετε έμφραγμα»!

108

ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ, ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ......(;) Δημήτρης Κ. Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Επειδή πιστεύουμε ότι ένα ηθικό και σωστά δομημένο πολιτικό σύστημα μπορεί όντως να αντιμετωπίσει –πολλαπλά- κάθε μορφής κατάσταση, συνεχίζουμε στο ίδιο «μήκος κύματος» με την προηγούμενη αρθρογραφία να ασχολούμαστε με τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας. Η κακή μοίρα της Ελλάδας αποδίδεται και κατά κάποιο τρόπο στο ήθος και το ύφος των πολιτικών της – φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Και βέβαια πρέπει να τονίσουμε με ιδιαίτερη βαρύτητα ότι υπάρχουν κάποιοι πολιτικοί που είναι διαφορετικοί, με διαφορετικούς τρόπους, από τους υπόλοιπους –για διαφόρους φυσικά λόγους ο καθένας. Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε σήμερα αποτελεί σαφέστατα το ενδεικτικό της ποιότητας των πολιτικών ανθρώπων και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται και αναλαμβάνουν εθνική ευθύνη. Θα πίστευε κάποιος ότι όταν βιώνουμε μια εθνική καταστροφή –για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη- οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι οι υπεύθυνοι ηγέτες συναισθάνονται όλους τους κινδύνους, συνέρχονται από την αλαζονεία και τον καισαρισμό που τους διακατέχει, αλλάζουν, μετανοούν, παύουν να φέρονται υποκριτικά και δεν λένε πλέον ψέματα. Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν μια ανάγκη αδήριτη για να μπορέσει ένα σύστημα να ανταποκριθεί στα κελεύσματα των καιρών, να αποφύγει κοινωνικές αναταραχές και να επιβιώσει. Με τις πρόσφατες ζυμώσεις στο χώρο του Πασόκ, και αναφορικά στους ρόλους που παίζουν τα υπόλοιπα κόμματα, δημιουργούνται αλγεινότατες εντυπώσεις για το ποιοι έχουν στα χέρια τους την τύχη της χώρας και τι ενδεχομένως μπορούμε να περιμένουμε. Χαρακτηριστικά ας αναφερθούμε στις δηλώσεις εξέχοντος μέλους του κόμματος του Πασόκ τα οποίο επιζητώντας να ηγηθεί της παράταξης τολμά, ΤΩΡΑ, να ασκεί σκληρή –και δίκαιη- κριτική στον πρόεδρο του λέγοντας ότι «δεν πρέπει οι πρωθυπουργοί να διορίζουν υπουργούς τους φίλους τους» κλπ. κλπ. Ταυτόχρονα ειπώθηκε με αδιαντροπιά παλαιοπολιτικών «πρέπει να φροντίσουμε για τη γυναίκα που πλένει σκάλες για να σπουδάσει το παιδί της και τον αγρότη που πούλησε χωράφι για το μεταπτυχιακό του παιδιού του» !!! Αυτά είχαν ακούσει, με αυτά τα ρεζιλίκια μεγάλωσαν και αυτά χρησιμοποιούν πιστεύοντας ότι έτσι θα σωθούν!!! Αυτού του είδους συμπεριφορές μας θυμίζουν το ρητό των προγόνων μας «δρυός πεσούσης πάς ανήρ ξυλεύεται». Δηλαδή ο καθένας επωφελείται! Και βλέπουμε ότι αυτό αποτελεί μια διάχυτη τακτική παντού στο πολιτικό προσκήνιο. Οι πλέον αφελείς και θρασείς, έχοντας υιοθετήσει και πιστεύοντας στην αξία και αποτελεσματικότητα του λαϊκισμού –που όντως φέρνει αποτελέσματα λόγω της ηθικής κατάπτωσης, διάβαζε εξαθλίωση και εξαχρείωση, του Ελληνικού λαού- μας βομβαρδίζουν συνεχώς και αδίστακτα με όλα όσα δεν θα έπρεπε ποτέ να τολμήσουν να πουν. Γιατί πρέπει να τους πιστέψουμε, ότι δηλαδή θα μας φροντίσουν όταν με μεγάλη άνεση προδίδουν αυτούς που τους ανέδειξαν και τους καθιέρωσαν ως μονίμως εγκατεστημένους στις τάξεις των «ανέτως διαβιούντων και με …ασυλία»; Σύντομα ο Ελληνικός λαός θα κληθεί να «αποφασίσει» σε ποιανού τα χέρια θα εμπιστευτεί τη … δυστυχία του για να γίνει … λιγότερο δυστυχισμένος! Θα μπορούσε να διατυπωθεί μια πρόταση οι επιλογές του να είναι βασισμένες στα ακόλουθα ερωτήματα: 109

• Ποιος πολιτικός είναι ειλικρινής και όχι υποκριτής και ψεύτης – ανεξάρτητα με την ικανότητα που διαθέτει σε ηδονολεξισμό- να παρουσιάζει τα πράγματα όπως θέλει; • Ποιος πολιτικός προσπάθησε να αποκομίσει προσωπικά οφέλη την ώρα που το σύνολο του λαού υποφέρει; • Ποιος πολιτικός – μαζί και οι συγγενείς του- έχει ηθικό βίο και πεπραγμένα που να δικαιώνουν τη θέση του στη βουλή; • Ποιος πολιτικός είναι ικανός να διοικήσει και έχει εργαστεί –ο ίδιος- πραγματικά και γνωρίζει από κοντά την πραγματικότητα; • Ποιος πολιτικός είναι έντιμος και πιστός στον όρκο του να υπερασπίζει και να αγωνίζεται για τα δίκαια του λαού και όχι να είναι «ενεργούμενο» του κόμματός του και να αποδέχεται άκριτα την κομματική πειθαρχία για να μην τον διώξουν από το «μαντρί»; • Ποιος πολιτικός μπορεί να δικαιολογήσει πειστικά το «πόθεν» σε συνάρτηση με το «έσχες»; • Ποιος πολιτικός επιζητά -στην ουσία της- την εφαρμογή της δικαιοσύνης και δεν την θέλει μόνο για να τον απαλλάσσει και να παραγράφει; • Ποιο κόμμα είναι αυτό που πραγματικά τιμωρεί -για συνετισμό και των υπολοίπων- τους «λαδιάρηδες», τους κερδοσκόπους, κλπ. κλπ. βουλευτές του και όχι απλά να τους προειδοποιεί ότι «αν δεν … , τότε δεν …»; • Ποιος πολιτικός λειτουργεί και ενεργεί σαν εκπρόσωπος/ εντολοδόχος των ατομικών συμφερόντων των ψηφοφόρων του σε βάρος του υπολοίπου των πολιτών; Ο αριθμός των ερωτημάτων θα μπορούσε να είναι εκτενέστερος αλλά και τα παραπάνω αρκούν για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε. Είναι αλήθεια ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν πλέον νέες επιλογές σχημάτων που θα μπορούσαν να κυβερνήσουν αποτελεσματικά. Οι διάφοροι συνασπισμοί και «συνεταιρισμοί» που είναι ενδεχόμενο να προκύψουν είναι και αυτοί εξαιρετικά επικίνδυνοι επειδή διαχέεται το περιβόητο «πολιτικό κόστος» και δεν υφίσταται, ας πούμε, ατομική ευθύνη – άρα καθόλου ευθύνη στο τέλος που θα μπορούσε να κοστολογηθεί και να αποδοθεί. Διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό σύστημα με την εξαιρετικά μεγάλη πονηριά που διαθέτει φρόντισε και γι αυτό: να μην υπάρχουν επιλογές στον ψηφοφόρο και να είναι θύμα της πόλωσης. Ο Έλληνας ψηφοφόρος δεν επιλέγει, πλέον, το καλύτερο αλλά το λιγότερο χειρότερο! Τι μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε σε ένα τέτοιο απεχθές αδιέξοδο; Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το σύστημα με εύκολο τρόπο. Μπορούμε όμως να ενοχλήσουμε αυτούς που δημιούργησαν το σύστημα και το χειρίζονται. Φανταστείτε, απλά, κάθε μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου να παίρνει κάποια emails στα οποία να αναφέρονται πώς τους βλέπει ο απλός ψηφοφόρος, τι θέλει, τι τον ενοχλεί, κλπ. Θα τα πάρουν όμως υπόψη τους; Η απάντηση είναι ναι, και εάν είναι πολλά ακόμη καλύτερα. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε από την μανία που τους διακατέχει σχετικά με τις έρευνες για την κοινή γνώμη –και τις φανερές που γίνονται και τις άλλες που τις κρύβουν.

110

Υπάρχει κάποια άχνη ελπίδα ότι κάποιοι από τους πολιτικούς –αν ενοχληθούν αρκετά με αυτό τον τρόπο- θα συνειδητοποιήσουν καλύτερα τι πρέπει να κάνουν για να βγαίνουν άφοβα στους δρόμους και τι τους περιμένει (ποιες θα είναι οι διαθέσεις των ψηφοφόρων τους) αν δεν ανταποκρίνονται στη λαϊκή βούληση. Τα ονόματα των πολιτικών μας είναι γνωστά και οι διευθύνσεις τους εύκολα προσβάσιμες. Είμαστε στην εποχή της εύκολης επικοινωνίας, το κόστος είναι μηδενικό, και η ενόχληση που μπορεί να προκύψει είναι εξαιρετικά σημαντική και πολύτιμη για την τύχη της χώρας.

111

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, ΤΕΛΟΣ; - ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ; Του Δημήτρη Κ. Τσίτου (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Το 1974 μετά την «παύση» της επαράτου δικτατορίας εξαγγέλθηκε θριαμβικά ο αγώνας για τη μεταπολίτευση. Ανέλαβαν οι μέχρι τότε χαρακτηρισθέντες «παλαιοπολιτικοί» και τα «τζάκια» να αποκαταστήσουν τη χώρα σε μια κατάσταση που θα ήταν η πρέπουσα και η σωστή. Την προσπάθεια που έγινε την βλέπουμε σήμερα σαν «αποτέλεσμα»στην κατάσταση που επικρατεί και η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί σαν «εθνική κατάθλιψη και κατατονία». Έχουν παραλύσει τα πάντα και ακόμη χειρότερο δεν υπάρχει ελπίδα καμία. Οπωσδήποτε από άποψη ευμάρειας και άνεσης ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε απίθανα χειρότερη κατάσταση –και μια τέτοια σύγκριση –με την πριν την μεταπολίτευση εποχή- αποτελεί ολέθριο συλλογισμό. Η μεταπολίτευση που άρχισε τότε, ποτέ δεν υλοποιήθηκε στην ουσία της και τα πράγματα από πολλές απόψεις χειροτέρεψαν και ίσως πλέον δεν είναι αναστρέψιμα με ομαλό τρόπο. Όταν τα στομάχια είναι άδεια, η αγωνία για το αύριο διαλυτική και η απόγνωση στο ζενίθ, η ληστρικές φοροεπιδρομές αδίστακτες και ανελέητες, η παιδεία υπάρχει κατ’ όνομα, η περίθαλψη στην υγεία αποτελεί καρικατούρα, η δικαιοσύνη αποδίδεται με τον τρόπο που αποδίδεται, τότε τα ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας πηγαίνουν περίπατο. Το πολιτικό σύστημα από το 1974 και πέραν δεν υπήρξε διαφορετικό από αυτό που ίσχυε πριν το 1967. Οι πελατειακές σχέσεις πολιτικών και ψηφοφόρων συνέχισαν να επεκτείνονται με αποτέλεσμα ανίκανοι και ημέτεροι να καταλαμβάνουν με προκλητικό τρόπο θέσεις στη δημόσια διοίκηση σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η διαφθορά διογκώθηκε εκπληκτικά –έγινε επίσημα αποδεκτή και αλαζονικά ατιμώρητη. Η αναποτελεσματικότητα αποτελεί πλέον κοινό χαρακτηριστικό και καθεστώς σε όλα τα επίπεδα της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Οι νόμοι υπάρχουν για να υπάρχουν, εφαρμόζονται; Για παράδειγμα ζούμε περιπτώσεις επιφανειακής καταδίωξης προκλητικών και αλαζονικών προσώπων που διώκονται επειδή οφείλουν στο δημόσιο –τελικά με διάφορα τερτίπια δεν πληρώνουν και είναι ελεύθεροι για να κογιονάρουν τους πάντες και τα πάντα- και όχι για τον λόγο για τον οποίο οφείλουν. Δηλαδή δεν διώκεται η εγκληματική πράξη αλλά κρίνεται το προϊόν/ αποτέλεσμα του εγκλήματος και για το οποίο … αυτοί –οι παράνομοιδιαπραγματεύονται με το κράτος και αυτό να αποδέχεται τέτοιας μορφής διαδικασίες! Τα όσα μέχρι σήμερα έγιναν –με τις σχεδόν αφόρητες πιέσεις της ΕΕ (διάβαζε Γερμανία) – έγιναν τρις απροθύμως και επειδή δεν μπόρεσε τελικά το ισχύον πολιτικό σύστημα να τα αποφύγει παρά τις πολυποίκιλες προσπάθειές του και δόλιες μεθοδεύσεις (και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό). Ήδη υπάρχει σοβαρό πολιτικό κόστος και αυτό ανησυχεί όλους αυτούς στο σύστημα που μάλλον πρόκειται να απολέσουν σοβαρές πηγές προσπορισμού ατομικού πλούτου. Την άνοιξη προβλέπεται να εφαρμοσθεί με «διάθεση δυνάστη», και προερχόμενο από τη Γερμανία, σχήμα εξορθολογισμού του δημοσιονομικού συστήματος. Αυτό σημαίνει, με πολύ απλά λόγια, ότι κάθε τι που γίνεται θα έχει λόγο και σκοπό να γίνεται και ότι για να κατέχει κάποιος μια θέση θα πρέπει να υπάρχει λόγος. Άρα οι πλεονάζοντες δημόσιοι 112

υπάλληλοι (κυρίως πελάτες του πολιτικού συστήματος) θα πρέπει να πάνε στα σπίτια τους. Αυτό φυσικά είναι το ζητούμενο προκειμένου να σωθεί η χώρα. Είναι όμως το ζητούμενο και επιδιωκόμενο από τη μεριά των πολιτικών; Μάλλον έχουν συνειδητοποιήσει ότι αρκετά πολλοί ψηφοφόροι δεν είναι διατεθειμένοι να προσέλθουν στις κάλπες, άλλοι θα ρίξουν το περιλάλητο «άκυρο» και άλλοι δεν ξέρουν τι να κάνουν και παραμένουν αναποφάσιστοι. Φυσικά όλες αυτές οι στάσεις, διαθέσεις και συμπεριφορές είναι εξαιρετικά φθοροποιά στοιχεία σε μια δημοκρατία αλλά οι πολιτικοί μας δεν φαίνεται να κατανοούν, μεθυσμένοι στην αλαζονεία τους, το τι πραγματικά συμβαίνει –ιδιαίτερα τη στιγμή που κόπασαν οι μορφές των διαπομπεύσεων με τις οποίες τους περιποιούνταν οι πολίτες όταν εμφανίζονταν σε δημόσιους χώρους. Τι πρόκειται να κάνει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα την άνοιξη; Θα ενδώσει στη διάθεση της Γερμανίας να καταδυναστεύει μια χώρα που έχει δυνατότητες να σωθεί αλλά δεν έχει τη διάθεση –οι ανίκανοι λειτουργοί δηλαδή- να σωθεί; Θα θελήσουμε να είμαστε στο ευρώ ή θα καταφύγουμε στη δραχμή; Γνωρίζει ο λαός τιακριβώς σημαίνει –επιπτώσεις δηλαδή και διαχρονικά αποτελέσματα- μιας και δεν έχει ειπωθεί η αλήθεια, παρά τα όσα μόνον -και με τον αποσπασματικό και επιλεκτικό τρόπο που θέλουν- συμφέρουν σε κάθε κόμμα; Μήπως είμαστε μπροστά σε μια νέα μεταπολίτευση; Όμως αυτή τη φορά ποιος θα κληθεί να την ξεκινήσει και πώς και ποιος είναι αυτός που θα τον επιλέξει;

113

ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΦΗΜΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΝΟΗΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ Του Δημήτρη Τσίτου (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Στις διάφορες φημολογίες που σύρρονται το τελευταίο χρονικό διάστημα στους χώρους των ειδήσεων και αναλύσεων, εντοπίσαμε ένα κατ εξοχή εφιαλτικό σενάριο. Ότι, τάχα (;), προς το μήνα Μάϊο του 2012 θα υπάρξει πόλεμος ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και ότι η Ελλάδα θα παραδοθεί για μοίρασμα αμαχητί! Τέτοιας μορφής κείμενα μπορεί να υπηρετούν διάφορους –σκοτεινούς και δόλιουςσκοπούς αλλά ταυτόχρονα μας δίνουν την ευκαιρία να σκεφτούμε τί έχουν κάνει οι Έλληνες πολιτικοί προκειμένου να διασφαλίσουν τη χώρα από τέτοια ενδεχόμενα. Εαν οι πολιτικοί μας δεν ήταν «αγράμματοι, άσχετοι και επαρχιώτες στην νοοτροπία» τους, και εάν πραγματικά ενδιαφέρονταν για τον τόπο και όχι για το ατομικό τους συμφέρουν και να χειρίζονται μια «λερναία ύδρα» (το κράτος) προκειμένου να απομυζούν τον λαό φοβερίζοντας τον –και όταν απαιτείται, κατά την κρίση τους, να τον καταβροχθίζουν –, θα είχαν διαβάσει ιστορικά κείμενα και θα είχαν πλουτίσει τις γνώσεις τους από την Βυζαντινή διπλωματία. Η εξωτερική Βυζαντινή διπλωματία –παρά τα χίλια μύρια μειονεκτήματα του συστήματος εσωτερικής διοίκησης- υπήρξε εξαιρετικά επιτυχής και αποτελεσματική. Το αποτέλεσμα ήταν η διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι που παρουσιάστηκαν ανόητοι και χωριάτες αυτοκράτορες και καλλιέργησαν την σταδιακή διάλυσή της μέχρι την τελική πτώση της. Ανάμεσα στα διάφορα που εφήρμοσαν οι διπλωμάτες εκείνων των εποχών ήταν και η διασφάλιση των συνόρων του κράτους με τον εξής απλό τρόπο: τοποθετούσαν «μαξιλάρια» αναμεταξύ των πιθανών εχθρών της αυτοκρατορίας. Δηλαδή, αν τους απειλούσε –ή έκριναν ότι θα τους απειλήσει κάποια στιγμή- μια «εν δυνάμει» εχθρική δύναμη, φρόντιζαν ανάμεσα στην δύναμη αυτή και την αυτοκρατορία να δημιουργήσουν μια «ζώνη» την οποία πρώτα θα έπρεπε να κατακτήσουν οι εχθροί ώστε να μπορέσουν να φτάσουν στα σύνορα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Άρα ποτέ δεν αντιμετώπιζαν άμεσο κίνδυνο και είχαν τη δυνατότητα να προετοιμαστούν για τα όσα επρόκειτο να συμβούν. Και φυσικά βοηθούσαν το πριν απ αυτούς «μέτωπο» να αποκρούσει τον εχθρό που θα γινόταν και δικός τους εχθρός! Από αυτές τις στρατηγικές και τακτικές φαίνεται ότι δεν έχουν διδαχτεί τίποτε οι Έλληνες πολιτικοί. Στα διάφορα σενάρια πολέμου με την Τουρκία είναι προκαθορισμένοι οι στόχοι του εχθρού. Είναι τα νησιά και η Δυτική Θράκη. Στην μία περίπτωση τα πράγματα είναι πιό εύκολα (Δ. Θράκη) –επειδή γνωρίζουμε ποιοί θα συνταχθούν με ποιούς και στην άλλη λιγότερα εύκολα επειδή πρόκειται για νησιά και η κατάληψή τους παρουσιάζει δυσκολίες (εάν δεν πάρει τις σημαίες ο ... αέρας!). Ας φανταστούμε λοιπόν μια περίπτωση τέτοιου σεναρίου με βλέψεις τις Τουρκίας στην Δ. Θράκη και τα νησιά. Πως θα μπορούσαμε να τα οχυρώσουμε χωρίς δικά μας μέσα; Να τοποθετήσουμε δηλαδή το περιβόητο «μαξιλάρι» των Βυζαντινών; Θα τολμούσαν οι Τούρκοι να επιτεθούν ή έστω να τολμήσουν να ονειρευτούν να εισβάλουν σε ένα χώρο όπου θα υπήρχαν ξένες επιχειρήσεις (π.χ. Ρωσσικές, Αμερικανικές, Γερμανικές, Γαλλικές,Ισραηλινές, Αραβικές και άλλες); Αν στη Δ. Θράκη υπήρχαν βιομηχανίες ξένων συμφερόντων –που θα έδιναν δουλειά και σε κόσμο, και όχι να βλέπουμε έναν τόπο 114

ερημωμένο και αφημένο σ αυτούς που αγοράζουν τη γή και που τους ανήκει πλέον; Αν στα νησιά υπήρχαν μονάδες παραγωγής ενέργειας με σύγχρονα συστήματα εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων-που τόσο πολύ λιμπίζονται οι Γερμανοί; Αν –όπου δείκατασκευάζονταν από ξένους μονάδες τουρισμού –υψηλού επιπέδου-; κλπ. κλπ Όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες –και κράτη επιχειρηματίες- δεν θα διασφάλιζαν την περιουσία τους και τις προοπτικές τους να κερδίζουν στο παρόν και το μέλλον; Ποιά χώρα θα τολμούσε να τους απειλήσει όταν θα ήξερε ότι ακόμη και να τολμήσει να σκεφτεί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε πολύ μεγάλο κίνδυνο; Δεν θα ήταν κακό να «νοικιαστούν» για ένα λογικά μεγάλο χρονικό διάστημα γαίες προκειμένου οι ξένοι να επενδύσουν (στην ουσία να αναλάβουν μιας μορφής άμυνα της πατρίδας μας, ανέξοδα για μας!). Αυτό όμως προϋποθέτει ένα αξιόπιστο και προβλέψιμο κράτος και ένα σύστημα που να μπορεί να πείσει ότι θα υπάρξει συνέπεια και συνέχεια στις συμφωνίες. Τίποτε από τα παραπάνω δεν έκαναν οι πολιτικοί. Εκείνο που τους διακατέχει είναι η επιδίωξη για ψήφους και το πώς θα μπορέσουν να ξεγελάσουν γηγενείς και αλλοδαπούς με τερτίπια που δεν έχουν διαχρονική –όμως- ισχύ. Γεγονός είναι, πλέον και με όλα όσα είδαμε να συμβαίνουν, ότι δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα της ζωής του Ελληνικού λαού και η έστω στοιχειώδης αξιοπρέπειά του, αλλά ενεργούν με μια απάνθρωπη και ανάλγητη αλαζονεία με τρόπους και μεθόδους «λερναίας ύδρας» προκειμένου να διατηρούν υπό την κατοχή τους έναν εξαθλιωμένο λαό, αδιαφορώντας –ακόμη- και για την εθνική ακεραιότητα και ανεξαρτησία που τόσο πολύ προβάλουν και ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν να διασφαλίσουν.

115

ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ); Tου Δημήτρη Κ. Τσίτου (Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Η Ελλάδα, μέχρι στιγμής, αποδείχτηκε ένα εξαιρετικά αναξιόπιστο κράτος. Παρά το γεγονός ότι οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησαν με εύσχημο ή και με άμεσο – άκομψο- τρόπο να μας υποδείξουν ότι πρέπει να είμαστε συνεχώς συνεπείς και αξιόπιστοι δεν μπόρεσε να γίνει απολύτως τίποτε. Οι στάσεις, οι διαθέσεις και οι συμπεριφορές των πολιτικών προσώπων που κυβερνούν τη χώρα κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στις προσδοκίες και τις επιταγές του διεθνούς πολιτικού γίγνεσθαι αλλά και των εσωτερικών προσδοκιών. Από ότι είδαμε και μείναμε άφωνοι, ήταν συμπεριφορές τελείως απρόσμενες και παράλογες –από «λέω αλλά δεν υπογράφω για να μην δεσμευτώ» (συμπεριφορές από light τσαμπουκαλήδες, συμπεριφορές κουτσαβάκη, και γιαλανζτί νταηλίδηκες) , γραφικοί και υβριστικοί χαρακτηρισμοί από εξέχοντα πολιτικά πρόσωπα/λειτουργούς της παρούσας κυβέρνησης για τους διαμαρτυρόμενους και σε πλήρη ένδεια πολίτες, νόμους που ψηφίζονται αλλά δεν υπάρχει βούληση να εφαρμοστούν –ή γίνονται κινήσεις που δεν επιτρέπουν και εμποδίζουν την εφαρμογή τους, και πάει λέγοντας. Και τίθεται το ερώτημα: «ποια ξένη Αρχή και Εξουσία πρόκειται να εμπιστευτεί ένα κράτος που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο;» Οι «κουτόφραγκοι» κατάλαβαν πλέον τι εστί Ελληνικό Κράτος και Ελληνική πολιτεία. Δεν μας εμπιστεύονται με τίποτε. Και πάλι καλά που μας δίνουν τα ό,σα μας δίνουν. Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν ακόμη, φιλέλληνες που προσπαθούν να κάνουν τους Έλληνες πολιτικούς να αγαπήσουν την πατρίδα τους και να την σώσουν. Ποιος ξένος θα εμπιστευτεί την Ελλάδα να τηρήσει τα όσα ανέλαβε και δεσμεύτηκε να πραγματοποιήσει με τα όλα όσα γίνονται και αποτελούν μια κωμωδία, ή και τραγωδία για το λαό, του παραλόγου και του προσωπικού συμφέροντος. Ποιος θα πραγματώσει τα «ψηφισθέντα»; Αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι που μπήκαν στην επιλεγόμενη «εφεδρεία»; Αυτοί που απέμειναν και από συμπαράσταση προς τους απεμπολημένους συναδέλφους τους δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε και «σήμερα εσύ, αύριο εγώ» απόγνωση απελπισία; Γιατί πρέπει να γίνουν επενδύσεις από ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες- και να καλλιεργηθεί μια «διάθεση» για παραγωγή όταν τίποτε δεν είναι βέβαιο; Όταν νομοθετούν για να μπορούν να παρανομούν και να έρχονται, εθνική ντροπή, οι «ξένοι» να προστατεύσουν τα όσα δικαιούται ο δύστυχος ελληνικός λαός; Όταν η διάβρωση και η διαφθορά αποτελούν ολυμπιακό άθλημα; Είναι διάχυτη στους ξένους η αντίληψη ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί και ότι αυτά που κάνουν είναι «στάχτη στα μάτια» αυτών που μας δίνουν «αίμα» για μπορέσουμε να κρατηθούμε στη ζωή. Απεναντίας φέρεται με κουτοπονηριά «καραγκιόζη» και έχει (οι πολιτικοί) σαν στόχο μόνο την επιβίωση του και τον πλουτισμό του. Είναι δε βέβαιοι, μέχρι στιγμής, ότι κανείς τους δεν πρόκειται να «πληρώσει», γεγονός που έχει αποδειχτεί μέχρι τώρα περίτρανα. Η χώρα, το Ελληνικό κράτος, κατέχει εξέχουσα θέση στον κατάλογο διαφθοράς παγκόσμια. Ποιοι είναι η διεφθαρμένοι και ποιοι υποθάλπουν τη διαφθορά; Οι απλοί πολίτες; Οι 116

συνταξιούχοι;

Οι

τίμιοι

και

γλισχρα

αμειβόμενοι

εργαζόμενοι;

Η Ελληνική επανάσταση (1821) δεν έγινε, τόσο πολύ, για τους Οθωμανούς κατακτητές και κυριάρχους, έγινε για τους προεστούς και τους κοτζαμπάσηδες! Αυτοί ήταν που έκαναν την αφαίμαξη στους ομοεθνείς τους! Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν απειλείται από τους ξένους, απειλείται από τους πολιτικούς της Ελλάδας! Αυτοί είναι που αποτελούν τον μεγάλο και διαχρονικό κίνδυνο. Η μορφή της σύγχρονης Τυραννίας είναι το σημερινό πολιτικό σύστημα στη χώρα μας με σύγχρονη όμως μορφή. Το ότι δεν υπάρχει αξιοπιστία στο εσωτερικό είναι γεγονός –ποιος εμπιστεύεται ποιόν;Εκείνο όμως που είναι πλέον σημαντικό είναι το ότι δεν μας εμπιστεύονται οι «έξω»! Εδώ θα παιχτεί το παιγνίδι! Οι Έλληνες πολιτικοί είναι ανίκανοι, βολεμένοι, εκτός πραγματικότητας, και –κυρίως-στον κόσμο τους! Μπορεί να πηγαίνουν με 8 έως10 σωματοφύλακες για να πιούν καφέ, αλλά ακόμη δεν συνειδητοποίησαν ότι αύριο μπορεί να τους λυντσάρουν Δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα και πρέπει να σκεφτούν σοβαρά ότι κάποιες φορές η ευθύνη δεν είναι στον θύτη αλλά στο θύμα. Ο φόβος για μια μορφή εξέγερσης –με άκρατη βία τύπου Ρομπέν των Δασών- είναι διάχυτος και παντού. Ας ελπίσουμε ότι δε πρόκειται να προκύψει. Αν όμως προκύψει ας στραφεί ενάντια στους πολιτικούς , και τους παρακοιμώμενους ώστε να αναδυθεί μια καινούργια κατάσταση περισσότερο δίκαιη και συνετή η οποία να διασφαλίζει την αξιοπιστία της χώρας προς τα έξω. Είναι ανάγκη να πεισθούν οι «ἑξω» ότι ο Ελληνικός λαός δεν είναι σαν τους πολιτικούς Του, ασχέτως αν αυτούς εξέλεξε από ανωριμότητα και ασχετοσύνη.

117

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Το άρθρο αυτό το προκάλεσε το ότι σε λίγο καιρό θα κληθούμε να κάνουμε κάποιες επιλογές σχετικά με το ποιος θα μας κυβερνήσει. Οι σκέψεις που παρατίθενται είναι σκέψεις απλών ανθρώπων –από διάφορες κοινωνικές διαστρωματώσεις-, τις ακούσαμε σε διάφορους χώρους και καταστάσεις και τις παραθέτουμε σχεδόν όπως ειπώθηκαν. Τα όσα έγιναν –σχετικά πρόσφατα και στο απώτερο παρελθόν-, τα όσα γίνονται και τα όσα –μάλλον προβλεπόμενα- θα γίνουν, καθιστούν επιτακτική την αναζήτηση ενός ΕΘΝΙΚΟΥ ηγέτη. Εθνικός ηγέτης σημαίνει ένα πρόσωπο που θα είναι αποδεκτό από όλους τους Έλληνες και θα ενεργεί προς όφελος όλων των Ελλήνων. Δεν πρέπει να είναι ένας ηγέτης «κομματικός», ούτε ένας ηγέτης που θα πρόσκειται στους «πλουσίους» ή τους «φτωχούς» και φυσικά ούτε ένας ηγέτης που τον δημιούργησε η ανάγκη για να υπάρχει κάποιος ηγέτης επειδή όλοι οι άλλοι –προγενέστεροιαπομυθοποιήθηκαν και αποδείχτηκαν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις καταστάσεις. Οπωσδήποτε, και βεβαιότατα, δεν θα πρέπει να είναι ένας ηγέτης που θα στηρίζεται στις συντεχνίες, τους συνδικαλιστές, και φυσικά με κανένα τρόπο στις ξένες δυνάμεις-χώρες (υποτιθέμενες συμμαχικές ή μη συμμαχικές). Αυτό είναι το πρόσωπο που έχει ανάγκη σήμερα η Ελλάδα. Ποια όμως είναι τα επιμέρους χαρακτηριστικά (παρατίθενται χωρίς σειρά σπουδαιότητας) που πρέπει να διαθέτει ο άνθρωπος αυτός; Πρώτα απ όλα να διαθέτει sensus communis (κοινό νου). Αυτό το χαρακτηριστικό δεν μαθαίνεται ούτε και … κληρονομείται. Απλά, υπάρχει ή δεν υπάρχει. Να μπορεί να «διαπραγματεύεται» το ρόλο του σε περιβάλλον 360ο. Να μπορεί να αντιλαμβάνεται έγκαιρα τα όσα συμβαίνουν και εκείνα που πρόκειται να συμβούν. Να μην έχει κληρονομήσει «δαχτυλίδια» ούτε και να αποτελεί συνέχεια προηγουμένων καταστάσεων λόγω ονόματος, κύρους, δύναμης (πάσης μορφής), προσεγγίσεων, πλευρίσεων, σκοπιμοτήτων, κλπ. Να μπορεί να παίρνει αποφάσεις και να έχει συναίσθηση των παραγόντων του τόπου και του χρόνου. Να έχει καλή σωματική υγεία, ψυχοσυναισθηματική ισορροπία και ανάλογη με την θέση του ιδιοσυγκρασία και χαρακτήρα με τις πρέπουσες «στάσεις» «διαθέσεις» και «συμπεριφορές». Να αποφασίσει ότι δεν πρόκειται και ότι δεν πρέπει να παραμείνει στην εξουσία μέχρι που 118

να πεθάνει ή μέχρι που να παραδώσει στους συγγενείς του το αξίωμα. Ένα σχετικά σύντομο διάστημα στο αξίωμα (π.χ. 5 έως 7 συνεχή χρόνια θητείας ) θα τον κάνει να επιδιώκει έγκαιρα την ολοκληρωμένη υλοποίηση των στόχων του. Να μην επιδιώκει πλούτο προσωπικό ή οικογενειακό. Το ίδιο να απαιτεί και από το περιβάλλον του. Να μπορεί να επιλέγει τους συμβούλους του επειδή είναι ικανοί και όχι επειδή έχουν κάνει «λαμπρές σπουδές» ή είναι «κομματικά εργαλεία». Να έχει εγγενή αποστροφή στη διαφθορά και να είναι αμείλικτος στην καταπολέμησή της. Να είναι διατεθειμένος να τιμωρήσει παραδειγματικά ΟΛΟΥΣ εκείνους που διαχρονικά έβλαψαν τη χώρα –παραβλέποντας «παραγραφές, ασυλίες, κλπ». Να μπορεί να επιβάλει την άποψή του στους υφισταμένους του κι να μην αποδέχεται απειλές –να μην συμβιβάζεται και να βάζει νερό στις αρχές του. Να έχει όραμα και αξίες και να επιδιώκει την υλοποίησή τους απαρέγκλιτα ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Να έχει «ζήσει» στον τόπο την καθημερινότητα! Να ξέρει τι σημαίνει και να έχει υποστεί την κτηνωδία και το απάνθρωπο της γραφειοκρατίας και των διελκυστίνδων του ελληνικού συστήματος διοίκησης (δικαστήρια, εφορία, ΙΚΑ, πολεοδομία, υπουργεία, αστυνομία, κλπ).. Να μην λέει ψέματα ούτε και να παραποιεί την αλήθεια. Να μην χαϊδεύει το «πόπολο» και να μην είναι υποκριτής, αλαζόνας και «πολιτικάντης». Να είναι διατεθειμένος να επιβάλλει αδιακρίτως τη δικαιοσύνη (με την γενική έννοια) να πρυτανεύει στη χώρα και να εφαρμόζονται οι νόμοι πάντοτε και παντού. Να μπορεί και να επιδιώκει να είναι αξιόπιστος και στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό. Να εξασφαλίσει τα πλέον βασικά στον έλληνα πολίτη –σε ένα αποδεκτά αξιοπρεπές επίπεδο- την εργασία για όλους, την παιδεία, την υγεία. Να καταστήσει τη χώρα αξιόμαχη να υπερασπίζεται τα δίκαιά της και αυτόνομη. Να κάνει τους Έλληνες περήφανους για τον ηγέτη τους και να τους δίνει λογικές ελπίδες και προσδοκίες. Να φροντίζει ώστε ο λαός να αποκτήσει ηθική συνείδηση και ηθικές πρακτικές. Να έχει διαβάσει τον Επιτάφιο του Περικλέους και να πιστεύει στα όσα αναφέρονται στο κείμενο. 119

Να πιστεύει στην Ελλάδα και να την αγαπά περισσότερο από τον εαυτό του και να είναι, προπαντός άλλου, «ΕΛΛΗΝΑΣ».

120

ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ… Του Δημήτρη Τσίτου (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)

Time present and time past Are both perhaps present in time future, And time future contained in time past… (T. S. Eliot)

Σήμερα έχουμε έναν νέο πρωθυπουργό. Ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από γενική και διεθνή αποδοχή, επαγγελματική επάρκεια, που έχει δουλέψει, που έχει καταξιωθεί από αποτελέσματα σε εξαιρετικά σημαντικές θέσεις, που δεν είναι ενεργούμενο και προϊόν νεποτισμού. Είναι ένας άνθρωπος που μιλάει τη γλώσσα των ομότιμων του, οι οποίοι δεν θα γελούν –είτε μπροστά του είτε πίσω του- και δεν θα έχουν τη διάθεση να τον ειρωνευτούν. Ακόμη περισσότερο, δεν θα αμφισβητούν εκ των προτέρων τις διαθέσεις του και θα έχουν απέναντί του ανοχές και αντοχές επειδή θα ξέρουν ότι δεν πρόκειται να τους εμπλέξει σε διελκυστίνδες και κωμικοτραγικές παλινωδίες. Το σήμερα δεν μας υπόσχεται – ούτε και μπορεί- λύση των προβλημάτων μας αλλά μάλλον μας διαβεβαιώνει ότι θα γίνει ότι μπορεί καλύτερο στο χειρισμό των καταστάσεων. Το σήμερα είναι αυτό που ήθελαν οι έλληνες να συμβεί πριν δύο περίπου χρόνια, αλλά ο χρόνος δεν είναι αναστρέψιμος. Ο λαός δέχεται πλέον τη μοίρα του στωικά και με μια πικρή διάθεση –όπως νιώθει ο κάθε εξαπατημένος- αλλά οπωσδήποτε με λιγότερη αγωνία. Το θλιβερό για τη χώρα και τους πολίτες της χθες - μακάρι να μην συμβεί ποτέ ξανά αλλάνα παραμείνει πάντα ζωντανή ανάμνηση σχετικά με το πόσο κακό μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί όταν είναι (;) ανίκανοι, υποκριτές, ιδιοτελείς, κλπ κλπ. Η χώρα πληγώθηκε και μάλλον ποτέ δεν πρόκειται να αναρρώσει από τα τραύματά της και φυσικά οι έλληνες δεν έχουν πλέον κανένα λόγο να διατηρούν κάποιας μορφής εθνική υπερηφάνεια. Τα αισθήματα οίκτου που συναντούσαμε στην αρχή της τραγωδίας μας, μεταβλήθηκαν σε λοιδορίες. Είναι καταπληκτικό το ότι οι αρμόδιοι κατάφεραν μια τραγωδία να την μετατρέψουν σε κωμωδία και μετά (δηλαδή σήμερα, τώρα) να γίνει πάλι τραγωδία. Χθες οι πολιτικοί λειτουργούσαν και ενεργούσαν με κριτήριο το προσωπικό τους όφελος, την υποταγή τους σε συντεχνίες και συνδικαλιστές, με το να λένε και την επομένη να ξελένε, να είναι άβουλα ενεργούμενα στις κομματικές επιταγές και με ξετσίπωτο τρόπο να αντιμετωπίζουν καταστάσεις αγνοώντας βασικές και στοιχειώδεις ανάγκες του κοσμάκη. Επίσης είδαμε τα πρωτοφανή γεγονότα: να τους «πομπεύουν» (τους πολιτικούς) με διαφόρους τρόπους και εκείνοι να συνεχίζουν να λαϊκίζουν ξεδιάντροπα και προκλητικά και να εκβιάζει ο ένας τον άλλο για κομματικά οφέλη. Το αύριο διαφαίνεται περίεργα απειλητικό. Αυτοί που αποφάσισαν και πρότειναν/ εξέλεξαν τον νέο πρωθυπουργό το έκαναν μάλλον τρις απροθύμως. Χρειάστηκαν πανίσχυρα εμβρυουλκά για να υπάρξει αποτέλεσμα. Πάλι καλά που ο άνθρωπος αυτός δέχτηκε να αναλάβει θέση μετά τα εξευτελιστικά: τώρα ναι, τώρα όχι, είπα, ξείπα, κλπ κλπ. Όμως επειδή η προσωπικότητα του νέου πρωθυπουργού είναι αυτή που είναι φρόντισαν να του δώσουν (οι πολιτικοί) και την ανάλογη…προίκα! Ο χρόνος που έχει στη διάθεσή του για να σώσει τη χώρα είναι περιορισμένος, Οι εκλογές –για να βολευτούν πάλι οι πολιτικοίείναι πολύ κοντά. Ούτε και φυσικά επιθυμούν να έχει στη διάθεσή του επαρκή χρόνο διότι 121

τότε μπορεί να προκύψει ένα νέο πολιτικό σχήμα, άφθαρτο και ικανό, που θα τους απειλούσε. Άρα όσο πιο γρήγορα τον ξεφορτωθούν τόσο το καλύτερο! Κάτι άλλο που πήρε στην προίκα του ο πρωθυπουργός είναι τα κομματικά στελέχη (παλιά και νέα στο σύστημα διοίκησης) που είτε διατηρούν θέσεις υπουργικές είτε απέκτησαν κρατικές εξουσίες. Δηλαδή με δύο λόγια παραμένουν όλοι αυτοί που τα έκαναν μπάχαλο και ήρθαν κι άλλοι που τα έκανα μπάχαλο σε άλλες εποχές! Αυτοί οι άνθρωποι υποτίθεται ότι θα εργαστούν σκληρά μαζί με τον νέο πρωθυπουργό για να ταχτοποιήσουν την κατάσταση. Και μάλιστα θα το κάνουν πολύ καλά διότι δεν έχουν να φροντίσουν τα σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές! Όπως και νάχουν τα πράγματα, θα γίνουν αυτά που μπορούν να γίνουν (από μας) σε σχέση με τα όσα αποφασίστηκε (από τους άλλους) να γίνουν. Η Ελλάδα έχει περάσει πολλές περιπέτειες στο παρελθόν και ακόμη ζει –το λέει και ο εθνικός μας ύμνος: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…». Οι έλληνες όμως πεθαίνουν και η γενιά αυτή θα πεθάνει στην περιφρόνηση, στην ανέχεια και τη δυστυχία (που διαμορφώνουν όμως όχι τις καλύτερες συμπεριφορές και τις ανάλογες ηθικές αξίες) και εξαθλιωμένη θα παραδώσει στους επερχόμενους τα χρέη και τις υποθήκες που δημιούργησαν οι πολιτικοί, αυτούς πού έστειλε στη Βουλή για να του κάνουν τη ζωή καλύτερη. Ας χρησιμοποιήσουμε το χθες και το σήμερα σαν δασκάλους και οδηγούς για το τι θα πρέπει να κάνουμε και μείς για το αύριο. Σε λίγες βδομάδες θα αρχίσουν τα υποκριτικά, τα «τάματα» - σε μας, στα παιδιά μας, στη χώρα και το μεγαλείο της. Μερικοί μάλιστα θα τολμήσουν να πάνε και στις λαϊκές για να τους πετάξουν ζαρζαβατικά ελπίζοντας ότι θα τους λυπηθεί το κομμάτι των μετριοπαθών και να τους συμπαρασταθεί. Άλλοι, πάλι, θα μας πρήξουν με βλακώδη μηνύματα SMS. Περισπούδαστοι δημοσιογράφοι θα αναλύουν την κατάσταση εκτελώντας τις εντολές των εργοδοτών τους. Αυτοί –όλοι τους- ξέρουν τι θα κάνουν για το δικό τους αύριο. Εσύ, Έλληνα, τι θα κάνεις αύριο για το δικό σου αύριο;

122

Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΙΝΑ Του Δημήτρη Τσίτου (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Οι εξελίξεις που σημειώνονται έχουν πάρει τη μορφή θύελλας. Δεν είναι εύκολο να τις παρακολουθήσει κάποιος και αυτός είναι ένας λόγος που δεν πρέπει να ασχοληθεί κανείς άμεσα με τα γεγονότα που διαμορφώνονται, αλλά μπορεί να ασχοληθεί με το πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται. Τα σχετικά με το δημοψήφισμα αποτελούν μια τακτική εξαιρετικά μεγάλου και χυδαίου εκβιασμού μιας παρέας μαθητευομένων μάγων. Την δουλειά δεν την ξέρουν καλά και δοκιμάζουν πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν και μάλιστα σε στιγμές που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη και αδυναμία. Θα ρωτήσει κανείς γιατί επιχειρούν κάτι τέτοιο ενώ ξέρουν που βρισκόμαστε. Η απάντηση είναι ότι επειδή οι ίδιοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Αν κάποιος χάσει, αυτός θα είναι ο λαός. Δεν μπορούμε να φανταστούμε μέλη της κυβέρνησης να υποφέρουν και να βρίσκονται σε έσχατη ένδεια (π.χ. να τους κόψουν το φώς), ούτε να μην έχουν να φάνε και να ψάχνουν στα σκουπίδια. Αυτά βέβαια ισχύουν και για τους πολλούς, άλλους, που πολιτεύονται και διοικούν ή σιγοντάρουν τους ηγέτες και τους εκπροσώπους μας στο σύστημα (όλων των παρατάξεων). Άλλωστε πόσοι από τους πολιτικούς που εγκλημάτησαν –παντοιοτρόπως- σε βάρος του ελληνικού λαού τιμωρήθηκαν; Και βεβαίως δεν έπρεπε να προταθεί αυτό το ελεεινό δημοψήφισμα που αποτελεί –με την μορφή που το εισάγουν: ναι ή όχι στο ευρώ, ναι ή όχι στην ευρωπαϊκή ένωση. Τι θα πει φουκαράς που τρέμει αν αύριο θα έχει να φάει και μόνο η Ευρώπη μπορεί να του δώσει την ελεημοσύνη της; Το σωστό ερώτημα δεν είναι για το θέμα όπως το θέτουν. Το σωστό ερώτημα θα ήταν: «μας εμπιστεύεστε να χειριστούμε την κατάσταση;», «πιστεύετε ότι είμαστε ηθικοί, αδιάφθοροι, αποτελεσματικοί, ότι μπορούμε να αντιληφτούμε τι συμβαίνει, ότι δεν είμαστε παχύδερμα και αναίσθητοι, ότι πιστεύουμε στη δικαιοσύνη για όλους, ότι δεν καλλιεργούμε πελατειακές σχέσεις, ότι οι προθέσεις μας είναι αγνές, ότι μπορούμε να μετρήσουμε τα δάχτυλα των δύο χεριών μας έστω σε δύο ώρες και χωρίς να κάνουμε λάθος, ότι δεν είμαστε ως ενεργοί πολιτικοί αποτέλεσμα νεποτισμού και συναλλαγών, ότι δεν είμαστε αλαζόνες και δίγλωσσοι υποκριτές, ότι δεν σας κοροϊδεύουμε απροκάλυπτα και ανενδοίαστα, κλπ κλπ.». Αυτά έπρεπε να είναι τα ερωτήματα για να απαντήσει ο ελληνικός λαός και όχι να μπαίνει σε ζωτικά διλήμματα. Τα τερτίπια αυτά που στο παρελθόν γίνονταν κατά κόρον από παλαιοκομματικούς πολιτικούς σκούριασαν και δεν πιάνουν πια. Ο κόσμος που ερεθίζεται πλέον και οργίζεται όταν βλέπει τους πολιτικούς -αυτούς όμως που ό ίδιος έχρισε- έστω και στην τηλεόραση δεν τους θέλει πια με τίποτε (είναι σαν αλάτι στη πληγή του) και ανάλογα θα απαντούσε στα σωστά ερωτήματα. Αυτό που επιχειρείται δεν είναι δημοψήφισμα, είναι πιστόλι στον κρόταφο και αφού απαντήσει ο λαός αυτό που θέλουν τότε θα βρουν έναν άλλο τρόπο για να τον ξεκάνουν. Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν και κανείς δεν ξέρει τι θα επακολουθήσει. Το τέρας -όχι μόνο η κυβέρνηση αυτή, αλλά όλοι που δημιούργησαν την κατάσταση αυτή-πριν ξεψυχήσει σπαρταράει και αυτή η στιγμή είναι η πιο επικίνδυνη.

123

Δεν χρειαζόμαστε δημοψηφίσματα, χρειαζόμαστε ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα απαρτίζεται από φιλέλληνες. Εκείνο που πρέπει να μας ανησυχεί πολύ είναι η δυστυχία, η ανέχεια, η απόγνωση, το αδιέξοδο από την εξαθλίωση. Και εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ είναι ότι: η πείνα είναι ο χειρότερος τρομοκράτης.

124

ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ; Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας, σύμβουλος διαπραγματεύσεων)

Αυτά που συνέβησαν σήμερα στην Θεσσαλονίκη αποτελούν ένα κοσμοϊστορικό σημείο στα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Είδαμε τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας –έναν σεβαστό πρεσβύτη και αξιοπρεπή άνθρωπο με αξιέπαινη πολιτική ιστορία, με μετριοπαθή και συμπαθή προσωπικότητα- να ταπεινώνεται σαν ανώτατος άρχων και σαν πρόσωπο. Είδαμε τον κόσμο –ανεξάρτητα από πολιτικές τοποθετήσεις- να συμπεριφέρεται σαν όχλος και ακόμη περισσότερο συγκινηθήκαμε όταν είδαμε νέους ανθρώπους –μαθητές- να επιδεικνύουν μαύρα μαντήλια και να αποστρέφουν το κεφάλι τους από τα «τιμώμενα» πρόσωπα. Τι δηλώνουν αυτές οι «στάσεις», οι διαθέσεις και οι συμπεριφορές; Είναι η οργή του λαού για ένα σύστημα που εδώ και πολλά χρόνια λυμαίνεται τον τόπο και ταπεινώνει με τρόπο εξουθενωτικό τους απλούς ανθρώπους που εγκαταβιώνουν στον τόπο αυτό. Πρόκειται για ανάρμοστες συμπεριφορές ενός λαού απείθαρχου, κακομαθημένου, και αλλοπρόσαλλου; ή πρόκειται για την αρχή μιας περιπέτειας που ένας θεός ξέρει πού θα μας βγάλει; Σε προηγούμενο άρθρο μας –Vox populi vox Dei, 22 Σεπτεμβρίου 2011- τα είχαμε με κάποιο τρόπο προβλέψει. Το πολιτικό σύστημα που διοικεί –καθώς και εκείνα τα σχήματα που προηγούμενα διοίκησαν τη χώρα- με την χαρακτηριστική αναισθησία, την αναλγησία και την υποκρισία που το διακρίνει δεν θέλησαν ποτέ να συνειδητοποιήσουν τα τεκταινόμενα. Τώρα όμως τι θα κάνουν –όλοι οι πολιτικοί, της κυβέρνησης –της αντιπολίτευσης κλπ.Δυστυχώς οι πρώτες δηλώσεις των πολιτικών (ανεξαρτήτως παρατάξεων κομματικών) κάθε άλλο δείχνουν παρά το ότι συνειδητοποιούν την κατάσταση –και εδώ βρίσκεται ο μεγάλος κίνδυνος. Σήμερα τους γιουχάρουν, τους γιαουρτώνουν και τους λοιδορούν! Αύριο τι θα τους κάνουν; Είναι λυπηρά τα όσα έγιναν. Με τι κύρος ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας θα συναντήσει αύριο τους ομότιμούς του των ξένων κρατών; Με τι γόητρο θα ταξιδεύει αύριο ο Πρωθυπουργός του κράτους; Δεν μιλούμε για τους υπόλοιπους διότι αυτοί από καιρού πολλού έχουν απολέσει κάθε τσίπα και αξιοπρέπεια. Κάποια πράγματα όταν αρχίσουν δεν συμμαζεύονται. Από δώ και πέρα μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε γεγονότα που δεν θα είναι καθόλου ευχάριστα. Οι δυνάμεις καταστολής δεν μπορούν να καταστείλουν δυνάμεις υπέρτερες οι οποίες εμφορούνται από δίκαιη οργή και απόγνωση. Οι δισταγμοί για ακραίες πράξεις υπάρχουν μόνον όταν υπάρχουν κάποιες ελπίδες -έστω αμυδρές και ασαφείς. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια ελπίδες. Υπάρχουν δυσοίωνες προβλέψεις και απελπισία παρά τα όσα λένε και ισχυρίζονται επίσημα χείλη είτε με τρόπο ήρεμο και υποτονικό είτε με εξόχως προκλητικό αλαζονικό ύφος, ιδιάζουσα και χαρακτηριστική ηδονολεξία, και απειλές με έντονο επιθετικό τρόπο. Η ανακατανομή του πλούτου γίνεται με τρόπο βίαιο, ληστρικό και απάνθρωπο. Κάποιοι –οι λιγότεροι- θα γίνουν περισσότερο (χυδαία) πλούσιοι ενώ οι περισσότεροι θα γίνουν φτωχοί και θα βλαστημούν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν σ αυτή τη χώρα και θα αναθεματίζουν που γέννησαν τα παιδιά τους στον τόπο αυτό που καταράστηκαν οι θεοί στέλνοντας ανίκανους και ανήθικους επαγγελματίες πολιτικούς που τους παράγει ένα σύστημα νεποτισμού και (μαζί) εκτροφής αντικοινωνικών παρασίτων. Βέβαια σήμερα είναι 125

η σειρά των πολιτικών να γεύονται τους καρπούς των πράξεών τους, αύριο όμως θα έρθει – και αυτό είναι μια μάλλον σοβαρή εκτίμηση- θα έρθει και η σειρά των διαφόρων και πολυποίκιλων «εχθρών του λαού». Σκεφτόμαστε τι θα έλεγε ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, και όλοι εκείνοι οι τίμιοι και αγνοί άνθρωποι που έχυσαν το αίμα τους για να μπορεί να είναι η Ελλάδα μια χώρα ελεύθερη και όχι υπόδουλη σε ντόπιους προεστούς και κοτζαμπάσηδες. Τα παιδιά, σήμερα, μαζί με τους ενήλικες που βροντοφώναξαν την αγανάκτησή τους και την απέχθειά τους μας έδωσαν μια ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα, τελικά. Μας την έδειξαν όλοι αυτοί που με την πράξη τους τίμησαν τις αξίες και τις αρχές εκείνων που θυσιάστηκαν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Οι ήρωές μας δεν θυσιάστηκαν για τους πολιτικούς που πλούτισαν και που κρύβονται πλέον σαν τα ποντίκια στα πολυτελή σπίτια τους και τα παράνομα εξοχικά τους. Οι ήρωές μας έδωσαν τη ζωή τους για αυτά τα παιδιά που έφτυσαν το σύστημα γυρνώντας το κεφάλι τους στην άλλη πλευρά γιατί δεν ήθελαν να δουν αυτό που δεν θέλουν να τους κυβερνά. Το σημερινό «ΟΧΙ» είναι το ΝΑΙ της ελληνικής αξιοπρέπειας, της εθνικής περηφάνιας, της εθνικής ελπίδας για μια κάθαρση του τόπου και της αποβολής των φθοροποιών στοιχείων του βίου και της κοινωνίας μας. Αν οι πολιτικοί μας δεν συμφωνούν με αυτά που γράφονται ας τολμήσουν να πάνε για έναν καφέ στο κάποτε αγαπημένο τους Da Capo, ή ένα γεύμα στο Πρυτανείο, ή ας κάνουν μια βόλτα στο Κολονάκι, στην Πανεπιστημίου (έστω με τους μπράβους τους ή σε αλεξίσφαιρο όχημα μεταφοράς προσωπικού). Το τι θα επακολουθήσει θα το δούμε. Αλλά σήμερα μπορούμε να πούμε με κάποια περηφάνια «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» - ιδίως αφού καμαρώσαμε τα παιδιά στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης και όλα όσα έγιναν και στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας.

126

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΝΟΧΟΣ: Ο ΛΑΟΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας, σύμβουλος διαπραγματεύσεων) Σε προηγούμενα άρθρα σχολιάσαμε τη στάση, τις διαθέσεις και τις συμπεριφορές του πολιτικού συστήματος τις οποίες -όπως τις περιγράψαμε- ακόμη πιστεύουμε ότι είναι αυτές που είναι : εγκληματικές, καταδικαστέες και αξιοκατάκριτες. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να ειπωθεί. Αυτό το άθλιο και απεχθές μόρφωμα που κυβερνά, κατά παράδοση εδώ και πολλά χρόνια, τον Ελληνικό λαό είναι δημιούργημα του Ελληνικού λαού. Ας θυμηθούμε εκείνο το … καταπληκτικό, που αποδίδει όμως πλήρως την κατάσταση: «εκ του λαού, δια του λαού, δια τον λαόν»! Το τι βρίσκεται σήμερα στο τιμόνι είναι αυτό που θέλησε ο Ελληνικός λαός. Το τι είναι αυτό που είναι το ξέρουμε –πια- καλά. Καλό θα ήταν να δούμε και το «γιατί». Το «γιατί» εξηγείται, διότι έτσι θέλησε ο λαός. Και γιατί «έτσι θέλησε ο λαός»; Ο λαός μας θέλησε και δημιούργησε αυτή την κατάσταση επειδή έτσι τον βόλευε. Οι πελατειακές σχέσεις που δημιούργησε και καλλιέργησε με τους πολιτικούς ήταν αυτές που τον έκαναν να περνάει καλά –διάβαζε, ο καθένας σε βάρος κάποιου άλλου. Ο βουλευτής «καθάριζε» για τον ψηφοφόρο του, ο βουλευτής του έκανε –με κάποιες, τάχα, δυσκολίες- τις εκδουλεύσεις, ο βουλευτής του του χάριζε ένα αίσθημα σιγουριάς και του δημιουργούσε και το περιβάλλον όπου ο ψηφοφόρος μπορούσε να φέρεται, ακόμη, και σαν κουτσαβάκι, τσαμπουκαλής και μάγκας! Φυσικά το περιβάλλον και οι συνθήκες τότε και κάπως πρόσφατα ήταν τέτοιες που τα πράγματα αυτά μπορούσαν να γίνονται. Όλοι βολεμένοι και όλοι ευχαριστημένοι κατά το αγγλοσαξονικό “live and let live”. Κάποια στιγμή τα πράγματα στένεψαν και οι τιμονιέρηδες αποφάσισαν να αλλάξουν το τροπάριο διότι αλλιώς δεν γινόταν (άλλωστε ο σώζων εαυτόν σωθήτω) και άρχισαν τα όργανα «οι τέτοιοι, οι πήξοι, οι δείξοι». Φυσικά οι επιθετικοί αυτοί προσδιορισμοί δεν απέχουν από την πραγματικότητα ή την αποδίδουν – οπωσδήποτεσε μικρότερη διάσταση από την τραγική αλήθεια. Ο ευγενής λαός μας δεν σκέφθηκε ούτε στιγμή να νιώσει –έστω λίγη- ενοχή για το δημιούργημά του. Ο Φρανκενστάιν κάτι έφτιαξε (το τέρας) και μετά αυτό του έφυγε από τα χέρια ανεξέλεγκτο και τον ενοχλεί ! Όμως ΑΥΤΟΣ το δημιούργησε. Και ερχόμαστε τώρα σ’αυτές τις φριχτές μέρες που ζούμε και που οπωσδήποτε και κατά γενική ομολογία θα ζήσουμε χειρότερες, να αναρωτηθούμε: άλλαξε τίποτε στο λαό μας; Μάλλον όχι ! Αν κάνετε μια βόλτα στις καφετέριες που χρεώνουν τον καφέ 6 ευρώ θα τις δείτε γεμάτες. Τα πολυτελή αυτοκίνητα συνεχίζουν να κυκλοφορούν, τα ποσά που διατίθενται για ποδοσφαιριστές φαίνονται πια ιλιγγιώδη, τα σκυλάδικα συνεχίζουν να έχουν την πελατεία τους, η τηλεόραση μπουρδολογεί και έχει τηλεθεατές που αποβλακώνονται συνεχώς, και οι κοσμικοί συνεχίζουν να προκαλούν, όπως και οι καλλιτέχνες που έχοντας σκάσει από το διπλομπούκι το παίζουν φιλάνθρωποι, πρεσβευτές καλών θελήσεων και έξυπνοι φοροφυγάδες, χωρίς να σημαίνει ότι δεν βάζουν και τους συγγενείς τους σε θέσεις επιρροής για λόγους ευκόλως εννοούμενους.

127

Η αισχροκέρδεια συνεχίζεται ασύστολα, οι τράπεζες συνεχίζουν να έχουν χυδαία κέρδη και να προφυλάσσουν με κάθε τρόπο τα όσα για τόσα χρόνια λυμαίνονταν –θυμηθείτε το «πάρτε δάνειο για διακοπές, αξίζει να χαρείτε τη ζωή σας»-, τα σκουπίδια λαμπρύνουν τους δρόμους και οι διάφοροι συνδικαλίσταρχοι εκβιάζουν τις καταστάσεις μέχρι που να πάρουν αυτό που θέλουν, να εξαιρεθούν από γενικά μέτρα κλπ. Το κράτος –σαν σύστημαδεν λειτουργεί είτε γιατί οι δημόσιοι λειτουργοί είναι δυσαρεστημένοι, είτε επειδή είναι ανίκανοι και τεμπέληδες, είτε επειδή δεν τους παρέχονται τα απαιτούμενα για να κάνουν τη δουλειά τους. Οι άνθρωποι των ΜΜΕ –Μέσα Μαζικής Επιβολής- οργιάζουν με το να προσπαθούν να παραπληροφορήσουν και να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο (εισπράττοντας καταπληκτικά ποσά). Όποιος μπορεί εκβιάζει και εκμεταλλεύεται όποιον μπορεί. Και ΚΑΝΕΙΣ δεν αισθάνεται ένοχος επειδή πιστεύει (ή προφασίζεται) ότι υπερασπίζεται το δίκιο του και τα … κεκτημένα! Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα. Δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα αν δεν γίνει αλλαγή της νοοτροπίας του λαού. Αυτά που υιοθετήσαμε μέχρι τώρα πρέπει να τα απορρίψουμε και να ενστερνιστούμε κάποιες άλλες αρχές και αξίες. Από κει πρέπει να ξεκινήσει η αλλαγή και όχι από τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί είναι ενεργούμενα της λαϊκής διάθεσης, εφόσον όμως τους ελέγχει αποτελεσματικά ο λαός. Είναι απαραίτητη η συνειδητοποίηση της «ατομικής ευθύνης και συμβολής στο συλλογικό αποτέλεσμα» και δεν φτάνει μόνο να βρίζουμε –καλώς γίνεται φυσικά και το αξίζουν- τους πολιτικούς. Όταν ο πολίτης πάψει να ζητάει αυτά που δεν του πρέπουν, όταν απαιτεί αυτά που το ανήκουν, όταν δεν ανέχεται αυτόν που τον εκμεταλλεύεται, τότε αρχίζει να είναι ολοκληρωμένος πολίτης και όχι ένα ανθρωπάκι κουτοπόνηρο και υστερόβουλο.

128

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ «ΕΞΩΘΕΝ» (ΚΑΙ ΤΗΣ «ΕΣΩΘΕΝ») ΚΑΛΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας, σύμβουλος διαπραγματεύσεων) Η επιδείνωση της ήδη άθλιας κατάστασης που επικρατεί στην χώρα οφείλεται κυρίως στην ανικανότητα και την αβελτηρία του ελληνικού πολιτικού συστήματος –διάβαζε των ψηφισμένων, δηλαδή επιλεγμένων, από τον ελληνικό λαό εκπροσώπων του στην Βουλή των Ελλήνων- και κυρίως των κατά παράδοση κομμάτων εξουσίας (χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν το δικό τους μερτικό στο χάλι που μας δέρνει). Οι άνθρωποι αυτοί είτε διοικούν, είτε είναι υπηρέτες –με την καλή έννοια- των διοικούντων, σε ανώτερες κυβερνητικές θέσεις και εξουσίες, απεδείχθησαν εκπληκτικά αναποτελεσματικοί, και ιδιοτελείς. Όλοι αυτοί που κλήθηκαν να διοικήσουν τη χώρα χαρακτηρίστηκαν από πρωτοφανή αναξιοπιστία, υστεροβουλία, εκπληκτική υποκρισία, και διακριτή άνεση στο να ψεύδονται κατ εξακολούθηση και κατά συρροή. Η όλη εικόνα θυμίζει την εκκλησιαστική ρήση «απώλεσαν την έξωθεν καλήν μαρτυρίαν». ‘Όντως, τα διάφορα που συμβαίνουν και ιδίως αυτά που γίνονται εντός της Βουλής των Ελλήνων είναι εκείνα που προκαλούν την μεγάλη δυσθυμία και οργή των απλών –και πλανημένων- ψηφοφόρων τους οποίους καταδικάζουν σε ένα περιβάλλον εργασιακού μεσαίωνα και δημιουργούν μια δουλοκτητική κοινωνία. Εκβιάζοντες και εκβιαζόμενοι επιδίδονται σε ένα συλλογικό χορό με κοινό χαρακτηριστικό το ατομικό συμφέρον που με απλά λόγια είναι: «δεν με υποστηρίζεις; Χάνεις την έδρα σου και δεν πρόκειται να ξαναβγείς!» (που σημαίνει: παύει η βουλευτική ασυλία, το δωρεάν αυτοκίνητο, το δωρεάν κινητό, οι σάουνες και τα γυμναστήρια, οι διάφορες επιχορηγήσεις, και οι ευκαιρίες, οι παραγραφές, κλπ. κλπ). Είδαμε αυτή την άμεση απειλή –ωμό και χυδαίο εκβιασμό που θα συνεχιστεί επειδή «πιάνει»- να εκτοξεύεται απροσχημάτιστα και να γίνεται αποδεκτή μάλλον ευχάριστα και, τάχα, ότι είναι για τη σωτηρία της πατρίδας! Δεν βρέθηκε ούτε ένας «άντρας» -έστω και με μορφή γυναίκας- να τον «στείλει κανονικά» τον ιδιόρρυθμο αδίστακτο αλαζόνα και να την ρίξει την κυβέρνηση –τη δική τους κυβέρνηση- που μέχρι χτες έκριναν και ελεεινολογούσαν για χίλια μύρια κακά –εκ του ασφαλούς όμως! Κατά τα άλλα τους ενοχλεί που τους γιαουρτώνουν – ας είναι ευτυχείς που μόνο τους γιαουρτώνουν! Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα μας - Η απώλεια της «έξωθεν» (και της «έσωθεν») καλής μαρτυρίας για το Ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η αταίριαστη παρέα που μας διοικεί για δύο περίπου χρόνια, ενήργησε για μακρύ χρονικό διάστημα, με συλλογιστική «καραγκιόζη». Δηλαδή, «εμείς είμαστε οι έξυπνοι, όλοι οι άλλοι είναι κουτοί, τους ξεγελάμε, τους παραμυθιάζουμε και ο καιρός περνά (τι ωραία, τι καλά!)». Και ενώ οι επιχώριοι φωστήρες πίστευαν ότι οι Φράγκοι ξεγελάστηκαν και το είχαν ρίξει στα χαχανητά, στις μπουρδολογίες, και στο με λίκνισμα περπάτημα, οι Φράγκοι στην αρχή μας κοιτούσαν με οίκτο για τα γραφικά καμώματά μας, πίστευαν ότι θα συνέλθουμε κάποια στιγμή, και κατόπιν άρχισαν να εκνευρίζονται διότι «εγώ σου τα δίνω κι εσύ ενώ δεν κάνεις αυτά που υποσχέθηκες με κογιονάρεις κιόλας!»

129

Μετά ήρθε η ώρα της κρίσεως και της εκδίκησης (πάντα με την καλή έννοια, δηλαδή την απόδοση του δικαίου κατόπιν αξιολόγησης) και… «θέλετε δεν θέλετε, εμείς θα σας κάνουμε ανθρώπους». Και όπως ένας δάσκαλος συνετίζει έναν άτακτο και ατίθασο μαθητή –πριν τον πετάξει έξω από την τάξη- έτσι λοιπόν ήρθε και το «φάρμακο»: «εσείς λέτε και δεν κάνετε, εσείς μας κοροϊδεύετε, εσείς μας …Λοιπόν, λεφτά δεν έχει…» Όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί αν ήμασταν προβλέψιμοι και συνεπείς, εάν ήμασταν τίμιοι και δεν λέγαμε ψέματα. Όμως δεν μας πιστεύει πια κανείς. Είμαστε δείγμα και παράδειγμα προς αποφυγή. Οι πράξεις –τα ό,σα έκαναν που δεν έπρεπε να κάνουν και τα ό,σα δεν έκαναν που έπρεπε να κάνουν- των πολιτικών της χώρας χαρακτήρισαν και σφράγισαν έναν λαό. Για χρόνια πολλά στο μέλλον θα αναφέρονται στον Ελληνικό λαό και στη χώρα με άσχημο τρόπο – όχι όμως στους πολιτικούς! Αυτούς και τις κακουργίες τους, δυστυχώς, θα τους ξεχάσουν οι πάντες. Κατά πως λένε έρχονται χειρότερα δεινά! Το πολιτικό σύστημα με τους λειτουργούς του και τους θεράποντες τους δεν πρόκειται να υποφέρει. Ο λαός θα υποφέρει! Ας ελπίσουμε ότι με τα ζόρια που θα τραβήξει –ο λαός- θα βάλει και μυαλό. Ας ελπίσουμε ότι θα κλείσει τα αφτιά του στις σειρήνες του συστήματος και ότι θα πράξει ανάλογα με αυτά που του έκαναν και τι δεν έκαναν απ αυτά που είχαν υποσχεθεί. Αν τα σκεφτεί αυτά τότε έχει λόγο, διαφορετικά ας είναι –ο λαός- άξιος της μοίρας του, είτε εκχωρώντας εθνικά εδάφη σαν «αμανάτι», είτε καλλιεργώντας τις πελατειακές σχέσεις με τους άθλιους και εκάστοτε προαγωγούς για κάποιο ασήμαντο αντάλλαγμα και αντίδωρο. Το τι αξίζουν οι πολιτικοί μας φαίνεται ξεκάθαρα από το πόσο ελεύθερα μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο. Κάποτε το σύστημα της βασιλείας στη χώρα μας είχε στον θυρεό του το «ισχύς μου η αγάπη του λαού». Μπορούν σήμερα οι πολιτικοί μας να πούνε κάτι τέτοιο; Τις ημέρες που ζούμε είναι πλέον δύσκολο να αισθάνεσαι περήφανος μια και είσαι “Made in Greece”. Υ.Γ. Μόλις πληροφορήθηκα ότι κάποια παιδάκια σε δημοτικό σχολείο λιποθύμησαν λόγω ασιτίας. Με αφορμή αυτό το γεγονός αφιερώνω αυτό το άρθρο στους Έλληνες πολιτικούς.

130

«Ο ΠΥΡΓΟΣ», « Η ΔΙΚΗ», «Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ» ΤΟΥ ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ – ΤΟ «CATCH ’22» ΤΟΥ JOSEPH HELLER ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2011 Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων) Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα ίσως να είναι δύσκολο να περιγραφεί ακριβώς. Το παράδοξο, το ακατανόητο, το επερχόμενο αύριο, που θα είναι χειρότερο από το απάνθρωπο χθεσινό, δημιουργούν μιαν ανόρια κατάσταση ζόφου που μέχρι τώρα μόνο τη διαβάζαμε. Τώρα όμως αρχίσαμε να την ζούμε! Ο φόβος έγινε εφιάλτης που έχει όνομα, έχει κρατική υπόσταση, κομματικό χρώμα και δημιουργεί ένα κλίμα που μόνο αν διαβάσει κανείς τα βιβλία που αναφέρονται στον τίτλο θα μπορούσε να το περιγράψει. Και τα τρία αυτά βιβλία περιγράφουν και απεικονίζουν με τρόπο άμεσο την κατάσταση του ζόφου στην οποία βρίσκεται ο ήρωας –και κύρια προσωπικότητα- του έργου. Έχει βρεθεί, ο δύστυχος, σε ένα περιβάλλον –έναν μυστηριώδη πύργο, έχοντας υποστεί μια φρικτή μετάλλαξη, με κανόνες που συνεχώς αλλάζουν με συνέπεια στην ασυνέπειά τους- απ’ όπου δεν μπορεί να ξεφύγει. Τον έχει αγκαλιάσει ένας εφιάλτης που μπορεί να τον πνίξει αλλά δεν τον πνίγει και επιτελεί την διαδικασία του πνιγμού χωρίς ποτέ να ολοκληρώνει τον πνιγμό για να ξαναρχίσει αμέσως μετά και πάλι τα ίδια. Η ελπίδα για το προσδοκώμενο δεν λειτουργεί σαν κάποιας μορφής πρόσκαιρη ανακούφιση αλλά σαν κάτι που κάνει το παρόν ακόμη πιο ψυχοπιεστικό. Υπάρχουν νόμοι, διαδικασίες, και χίλια μύρια άλλα τεχνάσματα (κάθε φύσεως και μορφής) που αντί να διευκολύνουν καταστάσεις τις καθιστούν ακόμη πιο πολύπλοκες, καταπιεστικές και αφόρητα δεσμευτικές. Αντιμετωπίζεται η στιγμή και μόνο, ακόμη και όταν είναι φανερό ότι το μετά θα απαιτούσε κάτι διαφορετικό. Τίποτε δεν είναι προβλέψιμο. Τα πράγματα αντιμετωπίζονται με τρόπους που εξυπηρετούν αυτούς που χειρίζονται και κατασκευάζουν το νόμο - και πάντοτε σύμφωνα με το ατομικό τους συμφέρον. Το συμφέρον αυτό μπορεί να μην είναι και υλικό μόνο – μπορεί να είναι, ας πούμε, η απόλαυση του να κυριαρχείς στον άλλο και να τον κάνεις να αισθάνεται κάθε στιγμή τη μηδαμινότητα του μπροστά στο σύστημα. Τελικά εύκολα βγάζει κανείς το συμπέρασμα, διαβάζοντας τα παραπάνω βιβλία, ότι για να μην υποφέρεις η λύση είναι να μην υπάρχεις! Ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση δυστυχίας και απόγνωσης. Θα προστεθούν κι άλλοι στο άμεσο μέλλον. Πόροι και μέσα υπάρχουν, ακόμη, σε αρκετούς. Όμως και αυτοί θα απογυμνωθούν από το «΄εχει» τους σύντομα. Άτρωτοι θα παραμείνουν οι οικονομικά ισχυροί, οι εκπληκτικά παράνομοι και, φυσικά, οι πολιτικοί που κατασκευάζουν και χειρίζονται το σύστημα. Τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι έτσι όπως είναι. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι περισσότερο «φιλέλληνες». Οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι ταπεινοί και όχι παθολογικά αλαζόνες και αδίστακτοι. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι φιλάνθρωποι. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να χειρίζονται την εξουσία που τους έδωσε ο λαός με σύνεση, σεβασμό και όχι αχαριστία και αναίδεια χιλίων πιθήκων. Είναι τα πράγματα έτσι; Όχι, δεν είναι. Έχουμε ένα σύστημα πολιτικό με εκπροσώπους που δεν εμπιστευόμαστε. Δεν τους εμπιστευόμαστε επειδή μας λένε ψέματα και είναι διακεκριμένοι υποκριτές. Δεν τους εμπιστευόμαστε επειδή είναι ανίκανοι να χειριστούν αποτελεσματικά τα τεκταινόμενα. Δεν τους εμπιστευόμαστε επειδή δεν πιστεύουμε στην 131

ακεραιότητά τους. Δεν τους εμπιστευόμαστε επειδή βρίσκονται στο δικό τους κόσμο, έχουν τους δικούς τους στόχους, έχουν τους δικούς τους «μπιστικούς», πιστεύουν ότι τα πάντα τους ανήκουν και φροντίζουν να τα διαφεντεύουν κατά τα κέφια τους. Και δεν είναι λίγα τα κεφάλια … είναι 300! Ο Ελληνικός λαός βρίσκεται να κινείται σε ένα χάος. Δεν μπορεί να δει κάποιο φώς. Έχει να αντιμετωπίσει ανθρώπους που έχουν νοοτροπία κακοποιού που απειλεί με τον νόμο και όχι με το πιστόλι ή το μαχαίρι. Μπαίνουν στο σπίτι σου και σε ληστεύουν. Η νοοτροπία του συστήματος είναι «δεν έχει σημασία αν είναι δικά σου, τώρα τα θέλω εγώ και μου τα δίνεις –δηλαδή σου τα παίρνω-επειδή έτσι θέλω και επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς γιατί ή θα σου τα κατάσχω ή θα σε βάλω φυλακή, ή δεν θα σε αφήσω να βγάζεις το ψωμί σου ή, ή ή». Τα πράγματα έσφιξαν και δυσκόλεψαν ταχύτατα. Σαν αιτία προβλήθηκε η αναλγησία και η πλεονεξία των ξένων. Μακάρι να ήταν έτσι αλλά δεν είναι. Ίσως, και ευτυχώς, που μπήκαν αυτοί στη μέση. Κάποια πράγματα θα διορθωθούν, κάποια θα αλλάξουν, κάποια θα παραμείνουν με κάποιον άλλο τρόπο. Στη διαδικασία όμως πολλά μπορούν να συμβούν… Όταν οι 20.000 που μαζεύονται στο σύνταγμα γίνουν 2.000.000 και όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τους αστυνομικούς των 600 ευρώ (;) τον μήνα, τότε πόσο πρόθυμοι θα είναι οι άνθρωποι (οι αστυνομικοί) αυτοί να υπερασπιστούν τους 300; Όπως εξελίσσονται οι καταστάσεις δεν φαίνεται να βλέπουμε άσπρη μέρα. Η ανεκτικότητα δεν σημαίνει αδυναμία αντίληψης και κρίσης ούτε και απροθυμία αυτοπροστασίας. Το δίκαιο είναι δίκαιο όταν το αποδέχονται οι πολλοί και όχι όταν το διαμορφώνουν οι λίγοι. Πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση και πόσο πολύ το καταλαβαίνουν αυτοί που αποφασίζουν να ζορίσουν ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους; Ακούγεται και το «ordo ab chao» –σε ελεύθερη απόδοση: η τάξη θα προέλθει από το χάος. Φαντασθείτε τι πρόκειται να γίνει αν ο κόσμος πραγματικά πιστέψει και αποδεχτεί μια τέτοια ρήση σαν ενδεχόμενο και λύτρωση του .

132

VOX POPULI VOX DEI Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας, σύμβουλος διαπραγματεύσεων) Φωνή λαού, φωνή Θεού… Το ότι η χώρα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση δεν αμφισβητείται διότι αυτή η κατάσταση γίνεται πολλαπλώς αντιληπτή σαν γεγονός με θλιβερές συνέπειες. Τα μέτρα που υιοθετεί το πολιτικό σύστημα – εξόχως απάνθρωπα και ανάλγητα- είναι αναγκαία αλλά δεν είναι ούτε δίκαια, ούτε έντιμα. Οι πολιτικοί –όχι μόνο αυτοί που ενεργούν ως υπεύθυνοι κρατικοί λειτουργοί, αλλά και αυτοί που δεν αντιδρούν- έχουν την νοοτροπία «κοτζαμπάσηδων και προεστών» της εποχής της τουρκοκρατίας, πεποικιλμένη και με διάθεση «ληστοσυμμορίτη και κατσαπλιά». Μόνο που εδώ υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: τότε, την εποχή της τουρκοκρατίας, την εξουσία τους την έδινε ο Σουλτάνος, τώρα την εξουσία –την δοτή, που δεν τους ανήκει μετά από την υπέρβαση κάποιων ορίων- τους την έδωσε ο λαός για να κάνουν κάποια πράγματα συγκεκριμένα. Τους την εμπιστεύτηκε μαζί με προσδοκίες και ελπίδες όπως και με την απαίτηση για διαφύλαξη της αξιοπρέπειας και των δικαίων του. Το πολιτικό σύστημα, μαζί με τα γραφειοκρατικά του παράσιτα και τις καταπληκτικές διελκυστίνδες, όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε αλλά ανέχεται εκπροσώπους του να προβάλλουν με τρόπο αλαζονικό και εκπληκτικά προκλητικό τα «αναγκαία» ως «δίκαια» και να προσπαθούν να πειθαναγκάσουν, εκβιάζοντας εγκληματικά, τον δυστυχή ελληνικό λαό –και κυρίως τους αναξιοπαθούντες- να μην αγανακτούν επειδή υποφέρουν και θα υποφέρουν για μεγάλο χρονικό διάστημα για τα σφάλματα και ανικανότητα άλλων οι οποίοι δεν έχουν –και ούτε πρόκειται- να υποστούν καμία συνέπεια. Επειδή τα πράγματα, φαίνεται, ότι έχουν φτάσει στο απροχώρητο –με την «παθητική στάση» του ραγιά «δεν έχω, δεν πληρώνω» -αντί του δυναμικού «δεν πληρώνω επειδή δεν συμφωνώ»- διερωτάται κάποιος: «Μπορεί να γίνει εξέγερση των Ελλήνων - ενάντια στα μέτρα που κανείς δεν πιστεύει ότι θα φέρουν κάποιο αποτέλεσμα;» . Και εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τι μορφή θα έχει; Θα βγει ο κόσμος στο δρόμο; Θα σταματήσουν να πληρώνουν (οτιδήποτε και όλα); Θα πολιορκήσουν τη Βουλή; Θα στραφούν οι Έλληνες εναντίον των Ελλήνων (ο Έλληνας εφοριακός που ζημιώνεται συνεχώς ως δημόσιος υπάλληλος ενάντια στον συνάνθρωπό του με την ίδια μοίρα); Θα στραφεί ο φτωχός και ταλαιπωρημένος ενάντια στον πλούσιο και βολεμένο; Με τι διάθεση ο δικαστής θα δικάσει αυτόν που δεν έχει πλέον στον ήλιο μοίρα; Θα είναι τα πράγματα ήρεμα και παθητικά ή θα εκδηλωθούν με άλλους τρόπους; Φαίνεται ότι το πολιτικό σύστημα δεν ανησυχεί για τέτοια ενδεχόμενα και αυτό σημαίνει ότι είτε αισθάνονται αρκετά ισχυροί πως μπορούν να συνεχίσουν ως δυνάστες και αδίστακτοι εκβιαστές ενός ήδη εξαθλιωμένου, ανήμπορου και ταπεινωμένου λαού είτε δεν ξέρουν τι τους γίνεται και λειτουργούν ως «όλος ο θίασος επί σκηνής (μεθυσμένος όμως…) παίζει ότι θέλει ο καθένας και χωρίς να νοιάζεται και πολύ για αυτά που κάνει». Όπως και να έχουν τα πράγματα εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσει το πολιτικό σύστημα είναι ότι «όταν κάποια πράγματα πάρουν το δρόμο τους είναι δύσκολο να τα σταματήσεις και τότε η δυναμική τους αυξάνεται και επιταχύνεται απίστευτα». Ήδη υπάρχουν τέτοια σημάδια… 133

Κάποτε, ένας Σουλτάνος φώναξε τον μεγάλο βεζίρη του και του είπε «να βάλουμε φόρους στο λαό». Ο βεζίρης του απάντησε «ήδη έχουμε βάλει και πληρώνουν πολλά». Ο Σουλτάνος του λέει «βάλε φόρους, μόνο θέλω να με ενημερώνεις γρήγορα τι λέει ο λαός». Ο βεζίρης έβαλε φόρους και βλέποντας την κατάσταση πήγε αμέσως στο Σουλτάνο και του είπε «Πολυχρονεμένε, φωνάζουν, βρίζουν. Τι να κάνω;». Απαντά ο Σουλτάνος «καλά πάμε. Βάλε κι άλλους φόρους». «Μα Σουλτάνε μου…» λέει ο βεζίρης. «Ξέρω τι σου λέω…μόνο να μου λες γρήγορα τι λένε», συνεχίζει ο Σουλτάνος. Μπαίνουν κι άλλοι φόροι και μετά από λίγο γυρνά τρέχοντας ο βεζίρης «Πολυχρονεμένε, έχουν οργισθεί, σε καταριούνται προσωπικά, είναι άσχημη η κατάσταση». Λέει ο Σουλτάνος «καλά πάμε, βαλε κι άλλους φόρους…». «Μα Σουλτάνε, είναι φρόνιμο να το κάνουμε; είναι άσχημη η κατάσταση…». «Ξέρω τι σου λέω…μόνο να μου λες γρήγορα τι λένε», συνεχίζει ο Σουλτάνος. Σε σύντομο διάστημα έρχεται τρέχοντας ο βεζίρης και λέει στο Σουλτάνο «Σουλτάνε μου περίεργα πράγματα συμβαίνουν. Βάλαμε όπως μας είπες κι άλλους φόρους. Και αυτοί τρελάθηκαν…αντί να βρίζουν άρχισαν και γελούν, σκάνε στα γέλια…». Ανάστατος ο Σουλτάνος του λέει «Αμάν την πάθαμε…γρήγορα βγάλτε φόρους…βγάλτε φόρους…θα πάθουμε μεγάλο κακό». Οι πολιτικοί δεν είπαν, εξ αρχής, την αλήθεια στον λαό και τώρα καλύπτουν τα ψέματα με άλλα ψέματα. Έχουν απολέσει προ πολλού την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν». Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται να την ξαναβρούν ποτέ πια. Υπάρχει πλέον ένα δράμα για τον Ελληνικό λαό. Είναι ένας ευγενής και ανεκτικός λαός που θα μπορούσε να υποφέρει και να υπομείνει πολλά και δύσκολα. Όμως θα έπρεπε να του έχει δοθεί μια ελπίδα. Η ελπίδα αυτή δεν υπάρχει, διότι δεν υπάρχουν πλέον αξιόπιστα και συνεπή άτομα στο πολιτικό σύστημα. Κανείς δεν πιστεύει κανέναν στην Ελλάδα του 2011. Αυτή είναι η σύγχρονη «αρχαία ελληνική τραγωδία». Ποιο θα είναι –και τι θα κοστίσει- το « δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»; όταν το «φωνή λαού φωνή Θεού» γίνει «οργή λαού οργή Θεού»;

134

«ΤΟΙΟΥΤΟΙΣ ΥΜΙΝ, ΤΟΙΟΥΤΟΣ ΕΜΠΡΕΠΕΙ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ» …και κάποιος γραφικός (;) πολιτικός είπε… Δημήτρης Τσίτος (Συγγραφέας – σύμβουλος διαπραγματεύσεων) Λέγεται κατά κόρον –από ανθρώπους του καφενείου αλλά και από διανοουμένους όλων των χρωματισμών- ότι η Ελλάδα δεν ευτύχησε να έχει ικανούς κυβερνήτες. Το ότι δεν είχε ικανούς κυβερνήτες –διαχρονικά, δυστυχώς- είναι ένα πασιφανέστατο γεγονός που το επιβεβαιώνει η σημερινή άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Ίσως όμως εκείνο που θα έπρεπε να συζητηθεί είναι το ότι εκτός από την ανικανότητα να πετύχουν τα καλύτερα, έχουν μιαν άλλη ικανότητα : να εξασφαλίζουν με συνέπεια και συνέχεια το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στις χειρότερες συνθήκες! Η λέξη «ευτύχησε» είναι αυτή που απαιτεί σχολιασμό. Το «ευτύχησε» αυτό, όπως αναφέρεται, μας κάνει να ανατρέξουμε στο «κισμέτ» (ή την ειμαρμένη επί το ελληνικότερο) και βολεύει να το υιοθετήσουμε αν θελήσουμε μοιρολατρικά να σταματήσουμε να σκεπτόμαστε παραπέρα και να ενεργούμε. Όμως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν το ευκταίο και γι αυτό ίσως, πάλι, είναι σκόπιμο να αναλύσουμε και να σχολιάσουμε λίγο την ρήση (περιβόητη πια) γραφικού (;) πολιτικού «μαζί τα φάγαμε». Αυτή η φράση που ξεσήκωσε θύελλα –και συγκίνησε τον νωθρό ελληνικό λαό- ήταν άτυχη. Αν είχε ειπωθεί από κάποιον άλλο, με κάποιον άλλο τρόπο θα αποτελούσε σοβαρό θέμα συζητήσεων και περισπούδαστων αναλύσεων. Δηλαδή αν, για παράδειγμα, ελέγετο ότι «οι Έλληνες πολίτες του σήμερα πρέπει και οφείλουν να συνειδητοποιήσουν –σκεπτόμενοι έντιμα και δίκαια- την ατομική τους ευθύνη και συμβολή στο συλλογικό εθνικό αποτέλεσμα», τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Άρα ο άνθρωπος αυτός, μάλλον, είχε δίκιο -που το εξαΰλωσε ο αυθορμητισμός του και ένα ιδιότυπο ιστορικό εντυπωσιακών και γλαφυρών γεγονότων. Εδώ πρέπει να σταματήσουμε λίγο για μια πολύ σύντομη επιδαψίλευση της ελεεινής κατάντιας της Ελλάδας. Η θλιβερή – και εξόχως ταπεινωτική- αυτή κατάντια απεικονίζεται με την «ζητεία» στην οποία αναλώνεται ο Έλληνας Πρωθυπουργός στην Ευρώπη και αλλού και αντιμετωπίζει την συμπεριφορά «δὲν εἶν᾿ εὔκολες οἱ θύρες, ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ» (από τον εθνικό μας ύμνο) και όλες τις παρελκόμενες ταπεινώσεις. Για την ιστορία, σε παρόμοια κατάσταση βρέθηκε ο αυτοκράτωρ Ιωάννης Παλαιολόγος ο Η –τον οποίο βάλανε και φυλακή όταν πήγε να ζητιανέψει στην Δύση επειδή το Βυζάντιο…χρωστούσε! Οι αναποτελεσματικοί και καταστρεπτικά επικίνδυνοι κυβερνήτες που έκαναν κουμάντο στη χώρα –εδώ και χρόνια- δεν είναι, όμως, αυτοί που στην ουσία φταίνε! Όχι, δεν φταίνε αυτοί, ούτε τα τσιράκια τους, ούτε οι σύμβουλοί τους, ούτε και τα αναπόφευκτα παράσιτα ενός συστήματος που αποτελούν την προίκα ενός πολιτικού προσώπου στην Ελλάδα. Ούτε και είναι σωστό να στοχοποιούνται ως καταστροφείς της χώρας οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί. Είναι άδικο και παράλογο να επιχειρείται κάτι τέτοιο. Η ευθύνη για τα αποτελέσματα που λουζόμαστε –εφόσον υποτίθεται ότι έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα- είναι συλλογική και συμμέτοχοι είναι όλοι και κυρίως ο λαός! Αυτοί που έχουν χρησθεί ως εθνοπατέρες αποτελούν την επιλογή (διάβαζε αξιολόγηση) του Ελληνικού λαού. 135

Γι αυτό το λόγο ευθύνες έχουν όλοι οι 300 της βουλής μας και τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν. Οι βουλευτές έχουν ευθύνη για τα όσα συμβαίνουν είτε κυβερνούν με το κόμμα τους, είτε είναι αντιπολίτευση, είτε αν συγκυβερνούν, είτε αν είναι συνοδοιπόροι, είτε είναι ανεξάρτητοι, είτε είναι τσιλιαδόροι , είτε…, είτε…(βάλτε ότι θέλετε, αυτοί εισπράττουν τα όσα θέλουν αυτοί να εισπράττουν…). Και η ευθύνη τους προκύπτει και είναι παράγωγο του ότι μπορούν να κάνουν πράγματα που οι απλοί πολίτες δεν μπορούν να κάνουν. Φυσικά για να «υψώσουν ανάστημα» θα πρέπει να απεμπολήσουν συμφέροντα κομματικά και ατομικά –και ίσως, και μάλλον, και οικογενειακά!. Φανταστείτε λοιπόν ότι κάποιος βουλευτής –δεν μιλάμε για υπουργούς, αυτοί ούτε παραιτούνται ούτε φυλακή μπαίνουνε, και πολύ εύκολα αλλάζουν -όταν υπουργοποιούνται στάσεις, διαθέσεις και συμπεριφορές- κάποιου κόμματος της αντιπολίτευσης -ή και του κόμματος που κυβερνά- αυτοπυρπολείται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις πρόσφατες ληστρικές και απάνθρωπες αφαιμάξεις (μέσω ΔΕΗ) του Ελληνικού λαού οι οποίες γίνονται προς «σωτηρίαν της πατρίδος»- μέσα στην Βουλή!. Σε τι κατάσταση θα βρισκόταν μια κυβέρνηση όταν ένα τέτοιο γεγονός θα έκανε το γύρο του κόσμου σε κλάσματα δευτερολέπτων!!!Ακόμη θυμόμαστε τον Βουδιστή μοναχό που αυτοπυρπολήθηκε στην εποχή του Βιετνάμ! Ερώτηση προς τον Ελληνικό λαό: έχουν επιλεγεί ως εθνοπατέρες τέτοια άτομα; Με τέτοια ακεραιότητα, αίσθηση της δικαιοσύνης, αξιοπρέπεια, αφιλοκέρδεια, αυταπάρνηση, να μην είναι λαϊκιστές του αίσχιστου είδους, να μην έχουν διάθεση ληστοσυμμορίτη και άρπαγα από τον ανάπηρο –τον συνταξιούχο –τον άνεργο, κλπ. Η απάντηση είναι όχι. Διάλεξε –ο λαός- αυτούς που ήθελε, για να εξυπηρετήσει τα προσωπικά ατομικά του συμφέροντα. Δεν φταίνε λοιπόν οι πολιτικοί. Οι πολιτικοί «βρήκαν και κάνουν». Ο λαός τους διάλεξε και ο λαός τους «έβγαλε». Φταίει αυτός ο λαός, που αν έκανε -έστω- λάθος, δεν τους «δικάζει». Ας κλείσουμε λοιπόν με τον τίτλο του άρθρου : ΤΟΙΟΥΤΟΙΣ ΥΜΙΝ ΤΟΙΟΥΤΟΣ ΕΜΠΡΕΠΕΙ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ. Και ας προσπαθήσουμε, την επόμενη φορά, να σκεφτούμε …

136

ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΠΕΒΑΛΑΝ (ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΕ) Του Δημήτρη Κ. Τσίτου (Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)

Εξ αρχής πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στο άρθρο αυτό δεν πρόκειται να γίνει αξιολόγηση των στόχων ή των αποφάσεων που πήρε η κυβέρνηση –και για να είμαστε ακόμη περισσότερο δίκαιοι, ή θα έπαιρνε οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση. Το θέμα μας –ερώτημα στην ουσία- είναι «μπορούν να υλοποιηθούν οι στόχοι που η κυβέρνηση αποδέχτηκε;» Η απάντηση είναι εύκολη - είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ! Όχι, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να εκπληρώσει τους στόχους που αποδέχτηκε και ανέλαβε να υλοποιήσει. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι στόχοι είναι υπερβολικοί, παράλογοι, μη επιτεύξιμοι κλπ. Οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει –ουσία και τύποις- ο μηχανισμός/ το σύστημα που θα τους υλοποιήσει και θα κάνει την πολιτική βούληση πραγματικότητα. Οι πολιτικοί –όποιο κι αν είναι, ικανοί ή ανίκανοι, έμπειροι ή άπειροι, ιδιοτελείς ή ανιδιοτελείς, ηθικοί ή ανήθικοι, υπεύθυνοι ή ανεύθυνοι, κλπ - παίρνουν κάποιες αποφάσεις προκειμένου να τις κάνουν πραγματικότητα. Ο κρατικός μηχανισμός καλείται να τις εφαρμόσει με το σωστό τρόπο στην κατάλληλη στιγμή και κάνοντας τις σωστές ενέργειες. Εδώ λοιπόν βρίσκεται το πρόβλημα. Στην Ελλάδα ο κρατικός μηχανισμός –το σύστημα- δεν υλοποιεί, δεν λύνει προβλήματα –είναι βέβαιο όμως ότι δημιουργεί προβλήματα, ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν. Άρα, ασχέτως των αρχικών αποφάσεων/ εντολών/ επιταγών, δεν πρόκειται να υπάρξουν αποτελέσματα. Ας δούμε όμως τους λόγους για τους οποίους ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί –το ότι δεν λειτουργεί δεν είναι μια ουδέτερη κατάσταση, είναι εξόχως αρνητική και δυσμενής: 1. Οι κρατικοί λειτουργοί –δημόσιοι υπάλληλοι- κατά παράδοση, έχουν διορισθεί στο δημόσιο κυρίως εξαιτίας των πελατειακών σχέσεών τους –και διαφόρων μορφών εξαρτήσεων- με τους πολιτικούς. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι ανίκανοι και άσχετοι βρίσκονται σε σημαντικές θέσεις και ενώ δεν μπορούν να παράγουν έργο ταυτόχρονα εμποδίζουν, με την παρουσία τους, να παραχθεί έργο. 2. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν αξιολογηθεί ποτέ –στην κυριολεξία- και απολαμβάνουν εκπληκτικής ασυλίας ακόμη και για αξιόποινες πράξεις. Η πολιτική προστασία τους από τους εφελκόμενους το συμφέρον πολιτικούς είναι πρωτοφανής εξικνούμενη σε σκάνδαλα που δεν σκανδαλίζουν, όμως, τον Ελληνικό λαό! 3. Ο συνδικαλισμός στο χώρο του δημοσίου λειτουργεί σαν άσυλο των πάσης μορφής υπολειπομένων στην επίδοση και την απόδοσή τους στον εργασιακό χώρο και ταυτόχρονα σαν ένα πανίσχυρο εργαλείο εκβιασμού των εκλεγμένων πολιτικών. 4. Οι δημόσιοι λειτουργοί είναι ελλιπώς μορφωμένοι, επαγγελματικά ακατάρτιστοι, και με προσόντα που ανάγονται ως πλεονεκτήματα στην εποχή του 1950! Επιπλέον τους διακρίνει αδιαφορία, μεγίστης ολκής οκνηρία και ραστώνη, πλήρης αστοργία και κατανόηση για τον συνάνθρωπό τους και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα «αντίληψη» του χρόνου και του 137

καθήκοντος. 5. Για το θέμα της διαφθοράς δεν πρόκειται να μιλήσουμε μιας και έχουν αναφερθεί πολιτικά πρόσωπα χαρακτηρίζοντάς το σαν καλπάζουσα και θριαμβεύουσα πραγματικότητα πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως επενεργούσα. 6. Η μέχρι σήμερα, ουσιαστικά τουλάχιστο, ατιμωρησία των επιτρεπομένων λειτουργών – οι πολιτικοί και οι παρακοιμώμενοι τους δεν πηγαίνουν στην φυλακή (για ότι κι αν κάνουν), τα όσα κάνουν οι πολιτικοί παραγράφονται, ενώ το σύστημα συντελεί στο να γίνουν τέτοιες κινήσεις-, καλλιεργεί ένα περιβάλλον «πρότυπο» που αποτελεί σχήμα μίμησης για τους υφισταμένους τους. 7. Και φυσικά πρέπει να μιλήσουμε και για την παντελή έλλειψη επιστασίας –ο προϊστάμενος είναι ένας από τους υφισταμένους του τόσο στην αντίληψη στο θέμα της ηγεσίας όσο και στην αντιμετώπιση των καταστάσεων. 8. Τα μέσα τα οποία χρησιμοποιούνται στις διάφορες υπηρεσίες είτε είναι πανάρχαια, είτε δεν λειτουργούν, είτε σκοπίμως παθαίνουν βλάβες, είτε το προσωπικό δεν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένο να τα χρησιμοποιεί, είτε… είτε… είτε… Και έτσι πορεύεται το πράγμα… Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί και γι αυτούς τους λόγους οι στόχοι δεν πρόκειται να υλοποιηθούν. Βέβαια η Ελλάδα θα πρέπει, λίαν συντόμως όπως φαίνεται, να απολογηθεί γιατί δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί και τότε –εδώ θα είμαστε και θυμηθείτε με- οι μεν πολιτικοί –αυτοί που στην κυριολεξία φταίνε για την απόδοση «χάλι το μαύρο» των κρατικών λειτουργών/ δημοσίων υπαλλήλων- θα επικαλεσθούν κάποια από τα παραπάνω για τους κρατικούς λειτουργούς, οι δε κρατικοί λειτουργοί θα αναφερθούν για μια φορά ακόμη –με τα «όργανά» τους- στην ανικανότητα των πολιτικών, η δε χώρα Ελλάς θα συνεχίσει να πορεύεται ταπεινωμένη και να την χαρακτηρίζουν οι διάφοροι επιτήδειοι – αυτούς που εμείς αποκαλούμε μισέλληνες - σαν “Mickey mouse country” Υ.Γ. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις στα παραπάνω.

138

THE SOCIAL MEDIA AND THEIR REPERCUSSION TO GREEK POLITICS Dimitri C. Tsitos (Author – Negotiations Consultant)

Following the recent events and activities, and the highly significant outcomes, in the Arab – for the most part- world a very interesting question arises in reference with “what is happening in Greek politics and what is going to happen, and how can be the situation by the social media”. Firstly we will try to give a very concise idea of what social media is:"Social media essentially is a category of online media where people are talking, participating, sharing, networking, and bookmarking online." There is a wide variety of social media, ranging from social sharing sites such as YouTube and Flickr through social networks such as LinkedIn and Facebook. In other words by effectively using social media one can form, schedule, cultivate, transform, twist, -or whatever else- attitudes, dispositions and behaviors -being them individual, group, professional, etc. And it is very important not to forget that social media work and operate upon the basic platform of the communication procedure and process: sender/ originator – message – medium – recipient/ addressee – feedback. What must be added here with more emphasis is the lightning speed in which communication with the social media is carried out. In my opinion, social media has shot to the forefront of people's attention because – primarily and firstly- it’s fun. Thanks to social media, it's easy to share your ideas, photos, videos, likes and dislikes, with the world at large - and find out what they think of them. You can find friends, business contacts and become part of a community or a bunch of different communities. Social media gives you what TV never could - a chance to be engaged and engage others. Because of this, social media is of particular interest to politics. Currently, political parties, movements, politicians, and many others entangled in the “political powers to be entities” of all sizes are experimenting with social media implementation grappling with the question of how to get in on what appears to be an especially viral way to get their message (and their “products”) out there. Considering all those above as givens I will try to offer to you some of my ideas for further examination and appraisal. I start with a plain question: Will ever the social media will be in position to influence and have a significant effect on Greek politics? My answer to this is: Maybe in the long distanced future. The reason is –always in my opinion- that the movement with the social media has to do with individuals who have the proper education in communicating (especially to express and present their ideas), know how to use contemporary technology, have the time and will to invest in such an endeavor and have sound knowledge about strategy and tactics. Additionally they must have a pressing need –being emotionally propelled or oblige by circumstances- to manifest in a global manner their needs and wishes. In the Greek reality nowadays those who could exploit the social media might be all the people who suffer from the –traditional and for long years- mismanagement of the politicians who drove the country to dire straights –I hope that they do not believe in the

139

dictum “you cannot rule a country where the people are happy”- and this means that everybody has reasons to manifest their notions through the social media! Can they? The answer is a flat no. The pensioners are not familiar with the technology – they belong in another era, they foster ideas fixed years ago and they just curse the situation. They also cannot access information which is offered by social media remaining transfixed at the TV screens. The employees in the public sector mainly belong to the old systems –the notorious public bureaucracy- and they try by using their unions to maintain exorbitant privileges granted in the past for many strange reasons. The employees in the private sector –who are the most eligible to deal with contemporary technology- are under siege and threats of dismissal for economic –real or not reasons- and try to entertain their fears by working harder, longer and trying to please the boss without asking more than their job. Other people who are not productive but they are offering “supporting services” (e.g. housewives, very old persons, par timers, legal and illegal foreign immigrants, etc) cannot participate in the social media movement for many reasons – even if they know that there is something like that. The only part of the Greek society which can deal with the social media movement is the younger generation with extremely eligible and well furnished youngsters and those who are still in the universities or have conclude their studies –professional and other- and are seeking employment! These persons can deal effectively with the social media movement. But they are rather well off –due to their parents’ contributions and family shelter- so that their needs and wishes are not very pressing (still). Anyway they think that they have the right and the duty – observing and conforming to the main stream- to advertise their views either for reasons created by an inflated ego, let the steam off or not to be left apart, or just playing the game everybody plays these days. I am not sure that they will continue to use the social media for a long time and they will adopt some new games when they will be fed up because they will notice that results are not to be expected by such endeavors. Of course the party – apparatchiks (I mean in all parties, even those who do not officially exist,) will continue to use the social media –in no avail of course and only for those who already belong, and they will be happy with what they transmit and not being interested in what feedback they receive –if they receive anything! In conclusion, the Greek society is not going to use extensively the social media. The Greeks are not pressed by the situation to find other means and mediums for pressing the politicians to adopt and implement the right measures for the well being of the country. Still there is enough “fat” to those who cry out that they suffer. The country is not, yet, at the threshold of a social upheaval –it will come later maybe. Nowadays the Greeks prefer to demonstrate, cultivate strikes, bulling the politicians, throwing the tourists out of the country by mean behavior and use their unions –e.g. taxi 140

drivers- to inflict harm to the governments by harassing the common folks and creating temporary problems and abominable annoyances. This is Greece today and the social media can do absolutely nothing to better or worsen the situation. And of course the politicians know it and I suspect that they laugh in private when they hear about the social media and act accordingly orchestrating accordingly at the same time the whole governing system.

141