Sushi Books 'A chegada do cometa' (mostra)

Tove Jansson

A chegada do cometa

Este Li onllo a ☐ regalár no ☐ gañou uno o c r e ☐m no ☐ atopou

bro

A

mesma mañá en que papá Mumin acabou de construír a ponte sobre o río, o animaliño Sniff fixo un descubrimento.

Atopou un camiño totalmente novo. Internábase nun lugar sombrío do bosque, e Sniff quedou un bo anaco observándoo.

“Isto teño que contarllo a Mumintroll”, pensou. “Temos que exploralo xuntos. Eu só non me atrevo.” Despois fixo unha cruz con dous paus para non esquecerse do sitio e foi para a casa correndo.

O val no que vivían era marabilloso. Estaba cheo de animais pequenos e felices, e de árbores grandes e verdes. Atravesaba os campos o río, que daba unha graciosa volta rodeando a casa azul dos Mumin e desaparecía en dirección a outros lugares, habitados por outros animaliños que se preguntaban de onde viría. “É curioso o que sucede cos camiños e cos ríos”, pensou Sniff.

“Un veos pasar e éntralle unha gana tremenda de estar noutro sitio. De seguilos e ver a onde se dirixen.”

7

Cando Sniff chegou á casa, Mumintroll estaba tratando de colgar unha randeeira.

–Ola –dixo Sniff–. Acabo de descubrir un camiño moi estraño. Parece perigoso.

–Como de perigoso? –preguntou Mumintroll.

–Podería dicir que enormemente perigoso –respondeulle Sniff, moi serio.

–Entón teremos que levar bocadillos –dixo Mumintroll–. E refresco de froitas do bosque.

Despois achegouse á ventá da cociña e dixo: –Mamá! Hoxe imos comer fóra!

–De acordo –dixo mamá Mumin–. Moi ben.

Envolveu os bocadillos e púxoos na cesta que había ó lado do vertedoiro, e ademais sacou un puñado de caramelos dunha lata, dúas mazás doutra, catro salchichas do día anterior e unha botella de refresco de froitas do bosque que tiña na lacena.

–Estupendo –dixo Mumintroll–. Ata logo.

Seguramente volveremos tarde.

–Adeus, adeus! –contestoulle mamá Mumin.

Mumintroll e Sniff atravesaron o xardín, o prado e subiron a costa que levaba ó bosque escuro no que nunca estiveran. Unha vez alí deixaron a cesta no chan e miraron cara ó val. A casa dos Mumin víase como un puntiño, e o río parecía unha estreita liña verde. A randeeira nin tan sequera se vía.

8

–A que nunca estiveches tan lonxe da túa mamá? –dixo o animaliño Sniff–. En cambio, eu xa estiven aquí antes, e completamente só. Agora amosareiche ese carreiro novo que descubrín.

Correu a esquerda e dereita, uliscou arriba e abaixo, comprobou a posición do sol, fixo mil espaventos e por fin berrou: –Velaquí! Xa o atopei! Ves? Non che parece perigoso? Déixoche ir diante.

Mumintroll internouse, cauteloso, na verdosa escuridade. Ó seu redor todo estaba no máis absoluto silencio.

–Tes que mirar para todos os lados, a ver se hai perigo –murmurou Sniff.

–Non podo estar atento a todas as partes ó mesmo tempo –replicoulle Mumintroll–. Ti mira para atrás. Eu non podo.

–Non, para atrás non –dixo Sniff, temoroso–. É moito peor que te persigan que atopar alguén diante. Se queres correr ese risco é cousa túa.

–Entón vai ti diante –dixo Mumintroll.

–Iso tampouco! –berrou Sniff–. Por que non imos un a carón do outro?

E así fixeron, moi cerca un do outro, internándose máis e máis no bosque. O bosque era cada vez máis verde e escuro. Primeiro

9

o camiño ía costa arriba, despois foi costa abaixo e máis adiante foise estreitando ós poucos ata que desapareceu por completo, e xa soamente había musgo e fentos.

–Un camiño ten que levar a algures –dixo Mumintroll–. Aquí hai algo que falla. Non pode acabar así, de súpeto.

Avanzou un par de pasos polo musgo.

–E se despois non sabemos volver á casa? –murmurou Sniff.

–Sshh –dixo Mumintroll–. Non oes nada? Ó lonxe, máis alá das árbores, oíase un débil rumor. Deu outros cantos pasos, alzou o nariz e olfacteou. O aire estaba húmido e tiña un aroma agradable.

–É o mar! –berrou Mumintroll, botando a correr, pois non había nada que lle gustase máis que nadar.

–Agarda! –berrou Sniff–. Non corras tanto, non te podo seguir!

Pero Mumintroll non parou ata ver o mar. Sentou solemnemente na area e púxose a contemplar as ondas que viñan unha tras outra romper na beira, coroadas por unha crista de espuma branca. De alí a un pouco Sniff saíu do bosque, sentou ó seu lado e dixo: –Escapaches de min. Deixáchesme só ante o perigo.

–Foi pola emoción –desculpouse Mumintroll–. Sabía que temos un val, un río e montañas, pero non tiña idea de que tamén tiñamos mar. Mira que ondas!

10

–Parecen frías e enfadadas –dixo Sniff–. Se estás dentro delas móllaste, e se estás enriba, vomitas.

–Non che gusta mergullarte? –preguntoulle Mumintroll, sorprendido–. Sabes mergullarte cos ollos abertos?

–Sei, pero non quero facelo –dixo Sniff.

Mumintroll levantouse e foi dereito ó mar.

–Non sexas tan ousado! –berroulle Sniff–. Nunca se sabe o que pode haber debaixo do mar!

Pero Mumintroll tirouse de cabeza no medio dunha enorme onda que os raios do sol facían transparente. Ó principio non viu máis que burbullas verdes cheas de luz. Despois viu unha especie de bosque de algas que se mexían suavemente no fondo de area,

11

decorado con cunchas rosas que mostraban o seu interior branco nacarado. Un pouco máis adiante a auga facíase máis escura, e a costa parecía descender cara a un abismo sen fondo. Entón deu media volta e aproveitando a forza dunha onda volveu á praia, onde Sniff berraba pedindo axuda.

–Pensei que afogaras! –berrou Sniff–. Ou que te engulira un tiburón! Que ía ser de min?

–Non sexas parvo –dixo Mumintroll–. Estou afeito ó mar.

Mentres estaba alá abaixo ocorréuseme unha idea. Unha idea extraordinaria, pero é moi secreta.

–Como de grande? –preguntou Sniff–. Tan grande como para dicir “que me trague o abismo”?

Mumintroll asentiu.

–Que me trague o abismo! –recitou Sniff–. Que os voitres coman os meus ósos pelados e que nunca volva comer xeados se descubro este segredo dos segredos! Cóntasmo?

–Quero ser pescador de perlas e gardar as miñas perlas nunha caixa –dixo Mumintroll–. Todas as pedriñas redondas son perlas.

Todas as que son moi brancas e moi redondas.

–Eu tamén quero ser pescador de perlas! –exclamou Sniff–.

Pescareinas na praia. Toda a praia está chea de pedras moi brancas e moi redondas.

–Non o entendiches –dixo Mumintroll–. Soamente son perlas se están no fondo do mar. Ata logo! –E volveuse meter no medio das ondas.

–Entón eu que vou ser? –berrou Sniff.

–Podes ser o que lle busque a caixa ó pescador de perlas –dixo Mumintroll, e mergullouse.

Sniff púxose a percorrer a praia lentamente.

–Sempre elixe o máis divertido –murmurou Sniff para si–.

Porque son pequeno.

12