Estirpe de sombras (mostra)

Raida RodrĂ­guez Mosquera

Estirpe de sombras

BARBANTESA

Para os meus avรณs.

ÍNDICE

babel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 bosque . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15 sombras chinesas (era unha vez un país fóra do tempo...) . . . 21 aproximacións á performatividade do Eu . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 apuntamentos para unha cidade futura . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 extinción . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37 rizoma . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41 epílogo a vida é un campo de batalla . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 47

babel I medito no proceso de intercambio lingüístico no peso do idioma que impide o achegamento, que afasta, e daquela é cando alongamos a nosa sombra para que ocupe o baleiro que deixan os corpos: o idioma é unha erosión, un campo de trigo comido polos corvos, un escenario de derrotas, así a miña ansia por superar o centro e acceder ás periferias, así a velocidade da mazá ao caer na cabeza (aínda agora teño vertixe) e vivir no territorio enfermar no territorio buscar afinidades ideolóxicas sen temor a ser clasificada como estraña, a reflexión non forma parte da fala cotiá, certo, é a inmediatez, o medo ao baleiro, á pertenza: vida e rabia e sede de vinganza, principalmente sede, colleitas estragadas pola xeada, sempre o mesmo peso do idioma, arrastrando a boca, arrastrando os pés, arrastrando a memoria dos avós que camiñaron polo mundo con outros sistemas de valores, con outros universos de sentido máis axeitados á natureza e aos seus ciclos e non o vidroespello que te reflicte tan delgada, nena, tan delgada, e non vas medrar máis por moitos libros que 9

leas, por exemplo, Esperando os bárbaros, de Coetzee, corpos atravesados de arriba abaixo pola linguaxe, é dramático, a viaxe vital dos corpos, a andaina por unha xeografía externa desde o descoñecemento do Eu porque a voz non é propietaria do idioma, máis ben é dor, sombra, materia en descomposición, vontade de emancipación, desexo así o idioma é constitutivo e produce é unha máquina pero hai sempre tipoloxías: bosque palabras que forman illas na espesura e encontros máis ou menos afortunados co que demos en chamar o Outro (ou espellos de valor incalculábel da época na que a razón era pura e a animalidade quedara para sempre fóra do noso alcance)

10