A aventura de Hodia de Piort (mostra)

A aventura de Hodia de Piort Ole Lund Kirkegaard Este li onllo a ☐ regalár no ☐ gañou uno ☐ merco o un ☐ mango no u ☐ atopo

bro

O neno Hodia

A

cidade de Piort está en Bulguislavia, e na cidade de Piort vivía un neno que se chamaba Hodia.

Este libro trata del.

Del e da alfombra vermella.

Pero antes de contarche máis cousas sobre o neno Hodia, falareiche un pouco da cidade onde vivía.

A cidade de Piort parécese a calquera outra pequena cidade de Bulguislavia. Está situada á beira dun río pequeno e lamacento, e ó outro lado do río pódense ver as montañas.

Todas as casas de Piort están encaladas e teñen o tellado plano. Pola tarde, cando o sol se pon por detrás das montañas, ó outro lado do río, e o aire refresca e se fai máis lixeiro, os homes sentan ás veces nos tellados planos das casas e fuman nas súas pipas de auga.

Tamén sucede ás veces que os habitantes de Piort dormen nos tellados planos das súas casas. Quedan deitados na

7

escuridade respirando o recendo das laranxeiras en flor e mirando as estrelas antes de adormeceren.

As rĂşas da cidade de Piort son estreitas e empinadas.

Algunhas son tan empinadas que mesmo teĂąen escaleiras.

8

E todo Piort está cheo de prazas pequenas e poeirentas.

Nelas atópanse os comerciantes, os zapateiros e os vendedores de alfombras, esperando á sombra dos seus toldos a que alguén se achegue a comprar algo.

9

En Piort case todos os homes levan fez –si, fez– e babuchas.

Quizais non sabes o que é un fez, pero pódocho dicir eu. É un pequeno gorro vermello que parece un testo posto do revés.

Pero á xente de Piort iso dálle igual, porque nunca viron un testo. Á maioría encántalles andar con babuchas, porque non apertan os dedos e non hai que limpalas nunca.

Probablemente esta é a causa de que os homes de Piort estean tan contentos coas súas babuchas.

10

E as mulleres de Piort?

Pois levan longas túnicas negras e un pequeno veo que lles oculta o rostro. O único que se lles ve son os ollos e os pés.

As mulleres parecen enormes paxaros negros cando deambulan polas estreitas e empinadas rúas cos seus cántaros de auga na cabeza.

E por que levan veo?

Ben, as mulleres de Piort están tan entusiasmadas cos seus veos como os homes coas súas babuchas.

Porque cando as mulleres tapan a cara co veo, non necesitan pintar os labios, e ninguén pode ver se lle falta algún dente.

11

Todo iso soa moi estraño. Pero pódoche asegurar que, á parte das babuchas, os veos e as pipas de auga, os habitantes de Piort non son moi diferentes dos de calquera outra cidade do mundo.

E xa é tempo de que saibamos algo máis do neno Hodia.

Hodia tiña nove anos. Ía todas as mañás, igual que os demais nenos de Piort, á escola, para aprender a ler e escribir, como é normal en toda Bulguislavia.

Pero a Hodia non lle interesaba moito aprender a ler e escribir. Hodia tiña unhas ideas completamente distintas na cabeza.

Hodia quería saír a ver mundo.

Unha das rúas máis pequenas e empinadas da cidade de Piort era a Rúa dos Xastres.

Nela vivían todos os xastres da cidade, e nela vivían tamén Hodia, o seu pai e a súa nai.

Porque o pai de Hodia era xastre.

Todos os días, Hodia pai sentaba á sombra diante da súa casa e cosía.

Cosera tanto durante tantos anos que quedara completamente birollo. Pois un xastre ten que mirar ó mesmo tempo á tea e á agulla, e canto máis longo é o fío, máis distancia hai entre a tea e a agulla.

12

Hodia pai era moi preguiceiro. Sempre utilizaba un fío moi longo, así que sempre había moita distancia entre a tea e a agulla. E como tiña que manter un ollo en ambas á vez, un dos seus ollos miraba cara abaixo e o outro cara arriba.

Nunca houbera en Piort un xastre tan preguiceiro coma Hodia pai, nin nunca tiveron en Piort ningún xastre tan birollo coma el.

13

–Tes que ser xastre –dicía Hodia pai, mirando ó seu fillo cos seus ollos birollos–. É un bo oficio.

–Nin falar –dicía Hodia–. Eu quero ir ver mundo.

Hodia pai sacudía a cabeza.

–Parvadas –dicía–. Como se che meteron na cabeza unhas ideas tan estúpidas? Non, meu fillo. Quedarás en Piort, e serás xastre. Debes ter os pés no chan.

14

–Que é iso de ter os pés no chan? –preguntou Hodia.

–He, he, ehem –grallou Hodia pai chiscando un dos seus ollos birollos–. Terás unha casiña, un xardinciño cunha fonte… e se cadra tamén unha mulleriña, eh?

–Bah –dixo Hodia–. Non preciso ningunha mulleriña.

–Xa, xa –dixo Hodia pai, rañando a barba–. Xa sentarás a cabeza, fillo.

Pero Hodia non sentou a cabeza.

En cambio, baixou ó río para falar cos pescadores.

As barcas de pescadores balanceábanse no pequeno e lamacento río, mentres os pescadores, sentados na beira baixo unha gran vela, fumaban as súas pipas de auga.

–Hai alguén que queira levarme río abaixo? –preguntoulles Hodia ós pescadores–. Gustaríame ir ver mundo.

Os pescadores deixaron as súas pipas de auga e miraron ó neno.

–Que dixeches? –preguntou un dos pescadores.

–Que me gustaría ir ver mundo –dixo Hodia.

Os pescadores miráronse e botáronse a rir.

–Ir ver mundo! –berraron–. Este pequeno inocente quere ir ver mundo!

Partíanse de risa e dábanse golpes nas costas.

Algúns riron tan forte que atragoaron co fume das pipas de auga.

15

–Non son ningún inocente –dixo Hodia, ofendido–. Só quero saír a ver mundo.

–Este neno volveuse tolo –mofáronse os pescadores–.

Pero xa sentará a cabeza.

E seguiron rindo ás gargalladas.

“Vaia”, pensou Hodia afastándose do río. “Vese que non queren levarme. Probarei noutro sitio, entón.”

Non, Hodia non sentou a cabeza. Ó contrario, dirixiuse á Praza dos Arrieiros.

16

A Praza dos Arrieiros era unha praza enorme, sucia e poeirenta. Estaba chea de carros, burros e mulas, e detrás dos carros estaban os arrieiros coas súas sucias roupas, bebendo augardente de ameixa.

–Hai alguén que queira levarme? –preguntou Hodia ós sucios arrieiros–. Gustaríame ir ver mundo.

Os sucios arrieiros apartaron as botellas de augardente da boca e asomaron os seus longos narices por detrás dos carros para ver mellor a Hodia.

17

–Que di este cativo? –preguntou un dos arrieiros.

–Se quere augardente –dixo outro dos arrieiros–, deixádelle botar un grolo.

–Non quero a vosa augardente –dixo Hodia–. Gustaríame ir ver mundo.

Os arrieiros miráronse cos seus ollos arroibados.

–Ir ver mundo! –berraron, e botáronse a rir–. Nunca oímos unha parvada maior!

Botáronse cara atrás e riron aínda máis forte.

18

–Ningún de vós quere levarme? –preguntou Hodia–.

Gustaríame ir ver mundo.

–Escoitade –dixo o máis grande e gordo dos arrieiros–.

Este cativo segue desvariando.

–Si –exclamou outro, levantándose titubeante–. Lisca de aquí, moinante, e deixa a xente beber a súa augardente en paz!

“Vaia”, pensou Hodia. “Non queren levarme.”

E mentres se afastaba da praza grande e poeirenta, oíu claramente como os sucios arrieiros rían e berraban: –Ese estrafalario rapaz xa sentará a cabeza algún día.

Pero, crédeme, Hodia seguiu sen sentar a cabeza.

19