Aki Shimazaki
HĂ´zuki
Coloco no escaparate uns libros de ocasión que acabo de mercar. Son arredor das catro da tarde. Empezan a caer folerpas de neve. Tarô queda fóra malia o frío. Sentado á mesa baixo o beiril, xoga cos seus animais de plástico. Absorto no seu xogo, non repara na neve. Balancea lentamente a cabeza, coma se estivese reflexionando. A miña mirada detense na cor do seu cabelo: castaña. Distraída, rememoro a escena na que eu corría estreitando un bebé nos meus brazos. De súpeto, Tarô levanta a cabeza e precipítase á beirarrúa. Estende as manciñas para atrapar as folerpas. Ten a boca aberta cara ao ceo. Sorrío. Cando se volve cara ao escaparate, os nosos ollos atópanse. Chámame en lingua de signos. –Mamá, a primeira nevada! Respóndolle articulando cada sílaba: –Si, é o ha-tsu-yu-ki. De regreso á mesa, o meu fillo mete os seus xoguetes na bolsa amarela confeccionada pola miña nai. Cando entra, infórmoo: –A túa avoa está preparando takoyaki. Estartela os ollos. É a súa merenda favorita. Dime por signos: –De verdade? Teño fame! Sobe rapidamente ao piso. Eu continúo colocando libros no escaparate: filosofía, relixión, belas artes, historia, 7
novelas policiais. Non vendo obras infantís nin mangas, sexan para rapaces ou para adultos. Tamén poño estoxos de lapis e marcapáxinas decorados con flores secas que fixo a miña nai. Bonitos e útiles, estes obxectos artesanais son moi populares. Hai poucos transeúntes pola rúa. É martes. En xeral, é o día máis tranquilo na miña tenda. Decido aproveitar este respiro para limpar os vidros por fóra. Cando volvo á porta de entrada cun trapo e un caldeiro de auga, atópome cunha muller que nunca vira. Acompáñaa unha nena pequena. A muller saúdame inclinando a cabeza: –Bos días. Viña buscar uns libros. Dígome: “Ah, unha nova clienta!”. Pouso o trapo e mais o caldeiro ao lado do mostrador. Oio as dúas falar. –Mamá, esta libraría é coma o despacho de papá. –Si, é certo! Está chea de libros antigos. A nai parece ter arredor dos trinta. Leva un quimono de alta calidade en cores pasteis moi refinadas, e a filla viste unha capa vermella escura da mesma calidade. Teño a impresión de que acoden a unha reunión oficial. A nena semella ter uns anos menos ca o meu fillo, que ten case sete. Con mirada curiosa, observa o interior da tenda. Advírtolle á muller: –Non temos libros para nenos. Un sorriso asómase aos seus labios. –Xa sei. Busco libros de filosofía. A súa última palabra sorpréndeme: non ten pinta de filósofa. Bótolle unha ollada ao seu rostro lixeiramente maquillado. Leva o cabelo negro ben arranxado, cun estilo digno do seu quimono. Recende a perfume caro. Sen dúbida é unha ama de casa acomodada. No entanto, percibo tristeza nos seus ollos. Téndeme un papel. 8
–Velaquí a lista dos títulos. O meu marido envioume aquí coa esperanza de que teña estes libros. Míroa polo rabo do ollo. “Ah, para o seu marido. Así enténdese.” Examino os títulos. Son sete, e todos me resultan familiares. Levanto os ollos: –Agarde un momento, señora. Non tardarei moito. A sección de Filosofía está situada fronte á escaleira. Mentres busco os títulos, a muller follea un groso libro de psicoloxía. A filla, pola súa banda, queda diante do expositor que hai debaixo da caixa. Aí é onde se atopan os marcapáxinas e os estoxos de lapis. Óese un ruído no piso de arriba. Tarô baixa entón pola escaleira coa súa bolsa amarela chea de xoguetes. A nai e a filla vólvense á vez cara a el, que me chama coas mans: –Mamá, os takoyaki estaban boísimos. Comín dez! A muller expresa un grande abraio, como moita xente, non só porque o meu fillo fale en lingua de signos, senón tamén porque é mestizo. A súa filla ségueo cos ollos en silencio. Respóndolle a Tarô na mesma lingua: –Dez! Tantos? Espero que quedase algún para min. –Non te preocupes, mamá. A avoa fixo moitos. –Que ben! Despois cómoos. Tarô repara na presenza da nena, que o segue mirando. Dígolle: –Aínda neva. Mellor que xogues dentro. A nai observa a nosa conversa silenciosa sen despegar os ollos do meu fillo. Estou afeita a tales reaccións. Tarô senta á mesa que hai detrás da escaleira. Enriba ten papel e a súa caixa de lapis de cores. Ao cabo dun anaco consigo atopar seis dos sete títulos da lista. Informo a miña clienta, que me responde con ton satisfeito: –Teno case todo! O meu marido vaise alegrar moito. 9
Vou á caixa dicíndome: “Por que ten que repetir todo o tempo ‘o meu marido’ diante dunha descoñecida? Como sabe o seu marido da existencia da miña libraría?”. A pequena xa non está diante do expositor. Sen que me decatase, foi á mesa onde Tarô xoga cos seus animais de plástico. Sentada fronte a el, debuxa. O meu fillo parece cómodo con esa cativa que nunca vira. O silencio envólveos. Mentres apunto os títulos no meu caderno, a muller regresa con outros libros. –Estes tamén, por favor. Son cinco: tres de psicoloxía e dous sobre belas artes. Confírmolle que así son once en total. Pídeme que saque do expositor tres marcapáxinas e un estoxo de lapis. Examínaos e murmura: –Que traballo tan ben feito… –Se localizo o libro, podo pedir que mo manden de aquí a unha semana –propóñolle. –Si, por favor –responde ela sen vacilar. –Nese caso necesito o seu nome e o seu número de teléfono. –Claro. Chámome Kako Sato, e o meu número é… Apunto o seu nome decontado mentres a oio deletrear en kanji: Sato (‘aldea’ ou ‘bisbarra’), Kako (‘nena guapa’ ou ‘excelente’). 里佳子. “Dende logo”, penso, “o nome cadra perfectamente co seu porte elegante.” Volvo a mirada aos nenos, que seguen xogando xuntos. Debuxan coas cabezas moi próximas. Curiosamente, teño unha sensación de déjà-vu. Os libros son pesados. Métoos en dúas bolsas resistentes. Ao pagar, a señora Sato pregúntame: –Kitô como se escribe en kanji? 10
Míroa, desconcertada por aquela pregunta inesperada. Kitô é o nome da miña libraría, escrito en hiragana no rótulo. Respóndolle: –É unha marca, como un nome propio. A única escritura que ten é en hiragana. –Kitô é o seu apelido? –engade ela. –Non. Non lle explico por que elixín ese nome. Como permanezo en silencio, parece incómoda. Ignóroa. Mentres colle as dúas bolsas, pregúntame educadamente: –Podería chamar un taxi? –Sen ningún problema, señora. A muller vai buscar a súa filla á mesa. Mentres chamo un taxi, véxoa falar con Tarô, xordomudo, que a “escoita” léndolle os labios. A cativa levántase e segue a súa nai cara á caixa. A señora Sato dime: –O seu fillo é adorable. Moitas grazas por deixar á miña filla xogar con el. Chega o taxi. Saen as dúas. O olor do perfume permanece. Tarô achégase cunha folla –Mamá, chámase Hanako. –Como sabes o seu nome? Amósame un debuxo feito pola cativa: unha flor laranxa e un canciño branco. O nome Hanako está escrito en hiragana na parte de abaixo da folla. Volvo a cabeza cara ao escaparate. O taxi xa non está alí. O meu fillo sobe ao piso de arriba, levando o debuxo e a súa bolsa de animais de plástico. A tenda queda outra vez tranquila. Volvo coller o trapo e o caldeiro que deixara a carón do mostrador. A beirarrúa está case deserta e empezo a limpar os vidros por fóra. 11
Segue nevando. Nun instante, elevo os ollos cara ao ceo gris. A mesma escena vénme de novo á mente: corro pola neve abrazando un bebé. É un neno acabado de nacer. Está envolto nunha manta beixe. A súa manciña sostén firmemente un talo de hôzuki con dous froitos.
12