Aki Shimazaki
Azami
Baixo as escaleiras mentres consulto o meu reloxo. Son as tres pasadas. Acabo de tomar un xantar tardío no restaurante de arriba. Esta mañá entrevistei o señor L. para presentárllelo aos lectores: de agora en diante terá unha sección de consellos para a vida na nosa revista. Tras isto, pasei un longo anaco no meu despacho a transcribir a gravación desta entrevista. Necesitabamos o texto final antes das dúas desta tarde. Inmerso na miña redacción, esquecinme por completo de ir comer. Aínda me quedan trinta minutos de descanso. Mentres contemplo a madeira natural que reviste a parede exterior do restaurante, pregúntome como matar o tempo. Entro na rúa comercial con arcadas, dende onde podo volver directamente ao meu despacho. Hai moita xente, xa que son as vacacións da golden-week. Rúo sen rumbo entre o xentío. Dúas mulleres de mediana idade adiántanme rexoubando a berros. Un forte olor a perfume faime picar o nariz. A cor dos seus cabelos tinxidos é idéntica: violácea. Polo seu aspecto inusual, teño a impresión de que son mozas de alterne de bar ou de cabaré. Entran no pachinko-ten situado ao final da ringleira de tendas que hai á miña esquerda. O pachinko téntame, mais continúo a andar. Despois dalgúns pasos, detéñome diante dun escaparate. É unha tenda especializada en plumas estilográficas de gama alta. Atraído por unha pluma negra da marca P., penso en comprar unha máis tarde, se a miña muller está de acordo. 7
Ao pasar por diante dunha tenda de música, oio unha canción popular dos anos setenta. Inmóbil, poño a orella. Escoitándoa, acórdome do arrolo de miña avoa, Azami. Esta noite de novo, a túa almofada está bañada en bágoas. Con quen soñas? Ven, ven onda min. Chámome Azami. Son a flor que arrola a noite. Chora, chora nos meus brazos. A alba aínda está lonxe.
Saio da miña distracción cando oio: –Mitsuo. Alguén murmura o meu nome. Unha voz masculina. Debe de ser unha coincidencia. Ignóroo. –Kawano-san. “É o meu apelido!” Vírome cara á voz. Diante de min hai un home de estatura e de corpulencia medias que leva anteollos de montura negra. A súa chaqueta elegante e a súa gravata raiada chaman a miña atención. Reflexiono: “Coñézoo?”. Parece ter a miña idade. Coa cabeza lixeiramente ladeada, o descoñecido pregúntame: –Ti es Mitsuo Kawano, non si? –Si… Quedo atónito ante este individuo que me coñece e que mesmo me atúa. Preséntase: –Son Gorô Kida. Eramos compañeiros na primaria. De inmediato, exclamo: –Ah, Gorô! Que sorpresa! Sorrí. Nese momento penso na tarxeta de invitación que me envía cada ano. É el quen organiza as reunións de antigos alumnos do colexio T. Nunca asistín a esas reunións, mais lembro o nome de Gorô, que aparece sempre na tarxeta. –Canto hai –digo–, máis de vinte anos? 8
El precisa: –Vinte e catro anos! –Tanto tempo xa? Incrible! –exclamo. Mira ao seu redor, coma se observase o xentío. Fixo os ollos nel: –Como me recoñeciches? Bota a man á caluga: –Hai un momento estabamos no mesmo restaurante, e seguinte para asegurarme de que eras ti. Sorpréndome: “Seguiume?”. Espreitando as miñas máis leves reaccións, descúlpase decontado: –Desculpa a miña indiscreción. Só quería saudarte. Vexo a súa mirada furtiva. Sinto curiosidade: –Por que murmuraches para me chamar? –Todo o mundo distingue o seu nome cando o oe. Estaba seguro de que se estaba no certo reaccionarías. Río ao meu pesar: –Interesante! Probareino se se presenta a ocasión. Gorô querería invitarme a tomar unha copa. Bótolle unha ollada ao meu reloxo: –Síntoo, pero non estou de vacacións. Debo volver á oficina nun cuarto de hora. –A que te dedicas? –pregúntame. –Traballo na revista N. –Ah, coñézoa! É unha boa revista de información xeral. Sorrío. –Es xornalista? –Non, son redactor. Doulle a miña tarxeta, e exclama: –Xenial! Moita xente soña con traballar no mundo xornalístico. –Está lonxe de ser xenial! É traballo, coma en calquera outro ámbito –respondo, rindo. 9
Cala e, á súa vez, dáme a súa tarxeta. As palabras “presidente” e “sakaya Kida” impresiónanme de inmediato. –Es o presidente da sakaya Kida! –exclamo. Asente coa cabeza, con aire orgulloso. Todo o mundo coñece esta compañía que importa licores de primeira calidade e que incluso destila o seu propio whisky. Dende hai algún tempo, está máis activa ca nunca. A revista N. ofreceulle un espazo publicitario, mais non recibiu resposta. –Herdeina de meu pai, que faleceu hai cinco anos –explícame Gorô. Mentres miro a súa tarxeta en fite, penso: “Daquela, foi Gorô o que fixo prosperar tanto a compañía?”. Impresionado, levanto os ollos cara a este antigo compañeiro que continúa a falar. –Hoxe vin a este barrio para ver o dono dun bar, un dos nosos clientes importantes. Eu tampouco non teño vacacións, igual ca ti. Falamos da familia. Ten unha nena de seis anos e un neno de tres, e eu, unha nena de sete anos e un neno de catro. Dime que durante esta golden-week a súa muller e os seus fillos están no campo. Cando lle conto que os meus tamén están no campo, di en broma: –Daquela estamos solteiros! Temos que aproveitar! Éme hora de marchar. Gorô promete chamarme pronto. Despedímonos. El vaise en dirección oposta á miña. Diante do pachinko-ten, crúzome coas mulleres que me adiantaron hai un momento. Seguen a rexoubar igual de forte. Os seus cabelos violáceos evocan a flor de azami. Cantaruxo: “Esta noite de novo, a túa almofada está bañada en bágoas. Con quen soñas? Ven, ven onda min…”. 10
Un momento, vólvome. Teño un sentimento estraño ante este encontro casual. É raro que xante fóra. Polo xeral traio un bentô, ou, se non, como na cafetaría. Ademais, era a primeira vez que entraba nese restaurante onde me viu Gorô. “Que casualidade tan curiosa!” Saio das arcadas da rúa comercial. O ceo núbrase, vai chover. Camiño con paso lixeiro.
11