Gerald Durrell
Bechos e demais parentes
Este Li onllo a ☐ regalár no ☐ gañou uno o c ☐ mer no o p ☐ ato u
bro
A Theodore Stephanides, polo moito que rin e aprendĂn con el
Conversa Fora un inverno duro, e mesmo cando se supoñía que a primavera ía tomar a remuda, os crocos –que parecían manter unha enten recedora e inquebrantable fe nas estacións– tiñan que abrirse paso con decisión a través dunha fina casca de neve. O ceo, baixo e gris, ameazaba con descargar outra nevarada en calquera momento, e un vento cortante ouveaba ó redor da casa. Tomadas en conxunto, as condicións meteorolóxicas non eran as ideais para unha reu nión familiar, especialmente se a familia era a miña. Era unha mágoa, pensaba eu, que para ser a primeira vez que se xuntaban todos en Inglaterra despois da Segunda Guerra Mundial fosen obsequiados con pouco menos que un temporal de neve. Estas circunstancias non sacaban o mellor deles, senón que os facían máis irritables ca de costume, máis prestos a sentirse ofendidos e menos propensos a prestar oídos comprensivos a nin gún punto de vista que non fose o seu. Agrupábanse, coma unha manda de leóns malhumorados, arredor dun lume tan alto e vigoroso que a cheminea corría o risco inminente de empezar a arder. A miña irmá Margo acababa de alimentalo co sinxelo procedemento de traer a rastro do xar dín o esqueleto dunha arboriña e chuzar un dos seus extremos na cheminea, mentres o resto do tronco xacía atravesado na esteira. A miña nai calcetaba, pero pola súa expresión lixeiramente ausente e polo seu xeito de mover os beizos de cando en vez, coma se rezase en silencio, comprendíase que realmente matinaba no menú do día seguinte. O meu irmán Leslie estaba sepultado tras un enor me manual de balística, e o meu irmán maior, Lawrence, vestido cun xersei de colo alto dos que adoitan levar os mariñeiros (varios
9
talles maiores có seu) estaba de pé a carón da fiestra, esbirrando líquida e regularmente nun enorme pano da man de cor escarlata. –Realmente, este país é espantoso –dixo, volvéndose cara a nós con xesto belixerante, coma se fósemos responsables directos das condicións climatolóxicas imperantes–. Pos o pé na costa de Dover e cáeche enriba unha canonada de xermes catarrais… De catádesvos de que este é o primeiro arrefriado que teño en doce anos? Simplemente porque tiven o tino de manterme afastado da Illa do Pudding. Todo aquel ó que vin ata agora está arrefriado. A totalidade da poboación das Illas Británicas parece non facer outra cousa, dende que empeza o ano ata que remata, que dar voltas en círculo e esbirrarse voluptuosamente uns nos fociños dos ou tros… unha especie de carrusel da reinfección. Que posibilidades de sobrevivir lle quedan a un? –Simplemente porque ti te arrefriaches poste coma se fose a fin do mundo –dixo Margo–. Non entendo por que os homes sodes sempre tan choricas. Larry dirixiulle unha mirada murcha cos seus ollos acuosos. –O problema con todos vós é que vos gusta ser mártires. Nin guén que non teña tendencias masoquistas quedaría neste… neste paraíso dos virus. Estancástesvos; encántavos enzoufarvos neste mar de infección. Desculpo a xente que non coñeceu nada me llor, pero todos vós probastes o sol de Grecia, deberiades ser máis asisados. –Si, querido –dixo mamá, apazugadora–, pero é que chega ches en mal momento. Pódese estar moi a gusto, sabes? Na prima vera, por exemplo. Larry lanzoulle unha mirada furibunda. –Lamento moito sacarte dos teus soños místicos –dixo–, pero suponse que isto xa é a primavera, e olla! Precisarías un tiro de huskies para ir botar unha carta ó correo. –Hai un centímetro de neve –rinchou Margo–. Es un esaxe rado.
10
–Eu estou de acordo con Larry –dixo Leslie, aparecendo de súpeto dende detrás do seu libro–. Aí fóra vai un frío que se mo rre. Quítalle a calquera a gana de facer nada. Nin sequera se pode ir cazar como é debido. –Exactamente –dixo Larry, triunfal–, mentres que nun país razoable, como Grecia, estariamos almorzando fóra, e logo iria mos dar un baño matutino no mar. Aquí bátenme tanto os dentes que a duras penas podo tomar o almorzo. –Agradeceríache que parases de quentarnos a orella co de Grecia –dixo Leslie–. Lémbrame ese maldito libro de Gerry. Le voume unha eternidade repoñerme. –A ti levouche unha eternidade? –dixo Larry causticamente–. E eu que? Non tendes nin idea do dano que esa caricatura dicken siana lle fixo á miña imaxe literaria. –A xulgar polo que escribía de min calquera diría que non pensaba en máis nada ca en armas e en botes –dixo Leslie. –É que non pensas en máis nada ca en armas e en botes. –A peor tratada fun eu –dixo Margo–. Só falaba da miña acne. –Coido que era un retrato bastante fiel de todos vós –dixo mamá–, aínda que a min me pintou como unha completa imbécil. –A min non me importaría ser obxecto de sátira nunha prosa decente –sinalou Larry, mentres asoaba o nariz con vigor–, pero que te satiricen en mal inglés é intolerable. –Xa só o título era insultante –dixo Margo–: A miña familia e outros animais! Estou farta de que me pregunten: “E ti cal dos outros animais es?”. –A min o título pareceume bastante gracioso, querida –dixo mamá–. Pero coido que deixou moitas historias boas no tinteiro. –Si, estou de acordo –dixo Leslie. –Que historias?–preguntou Larry, receoso. –Pois, por exemplo, a daquela vez que bordeaches a illa no iate de Max. Foi divertidísimo. –Se esa historia chegase a aparecer impresa, demandaríao.
11
–Non vexo por que. Foi moi divertido –dixo Margo. –E cando a ti che deu polo espiritismo? Supón que conta iso. Imaxino que che faría moita graza, non? –inquiriu Larry causti camente. –Non, dende logo… non sería capaz de facelo! –dixo Margo con horror. –Pois velaí –dixo Larry triunfante–. E o xuízo de Leslie? –Non vexo por que queres sacar agora isto –dixo Leslie. –Fuches ti o que dixo que non usara as mellores anécdotas –sinalou Larry. –Si, xa me esquecera desas historias –dixo mamá, riseira–. Creo que eran máis divertidas cás que usaches, Gerry. –Alégrome de que o penses –dixen eu pensativo. –Por que? –preguntou Larry, lanzándome unha mirada furi bunda. –Porque decidín escribir outro libro sobre Corfú e usar todas esas historias –expliquei inocentemente. O rebumbio foi inmediato. –Prohíbocho! –ruxiu Larry, esbirrando con violencia–. Pro híbocho terminantemente! –Ti non escribes sobre o meu espiritismo! –berrou Margo–. Mamá, dille que non escriba sobre iso. –Nin sobre o meu xuízo –bruou Leslie–. Non o permitirei. –E como se che ocorra mencionar o do iate… –comezou Larry. –Larry, non levantes a voz, querido –dixo mamá. –Pois entón prohíbelle que escriba unha secuela! –berrou. –Non sexas parvo, querido; non podo impedirllo –dixo mamá. –Queres que volva empezar todo de novo? –preguntou Larry con voz rouca–. Que che escriban do banco pedíndoche que teñas a amabilidade de saldar o descuberto, que os tendeiros te miren con desconfianza, que che deixen na porta paquetes anónimos con camisas de forza, que todos os parentes che retiren o saúdo? Suponse que es a cabeza de familia: impídelle que o escriba.
12
–Es un esaxerado, querido –dixo mamá–. En calquera caso, se quere escribilo eu non podo impedirllo. Non creo que iso cause ningún dano, e a min paréceme que esas historias son as mellores. Non vexo por que non vai escribir unha secuela. Os meus irmáns puxéronse en pé coma un só home, e en voz alta e vociferante dixéronlle por que eu non debería escribir unha secuela. Agardei a que o rebumbio esmorecese. –E ademais desas historias, hai moitísimas máis. –Cales, querido? –inquiriu mamá. Os meus irmáns, coas caras conxestionadas e os cabelos ouri zados, cravaron en min os ollos, nun silencio expectante. –Ben –dixen, meditabundo–, gustaríame dar unha descrición do teu romance co capitán Creech, mamá. –Que? –berrou mamá–. Nin se che ocorra! Un romance con aquel vello noxento! Prohíboche que escribas sobre iso. –Pois a min paréceme a mellor historia de todas –dixo Larry untuosamente–: a vibrante paixón do idilio, o doce e arcaico en canto do galán… o teu xeito de engaiolar aquel coitado… –Cala a boca, Larry –dixo mamá, enfadada–. Posme de mal humor cando falas así. Coido que non é boa idea que escribas ese libro, Gerry. –Concordo –dixo Larry–. Se o publicas, demandarémoste en bloque. Enfrontado a unha familia tan firme e unida, decidida a de terme a calquera prezo, só podía facer unha cousa. Así que sentei e escribín este libro. Escribir algo deste tipo encerra moitas trampas para o autor. Os seus novos lectores non queren que os amolen con continuas alusións a un libro anterior que non leron, e os que leron o libro anterior non queren que os amolen con continuas repeticións de feitos que xa coñecen. Espero que conseguise navegar a igual dis tancia entre as dúas opcións.
13