'O verán no que miña nai tivo os ollos verdes' (mostra)

Tatiana Țîbuleac

O verán no que miña nai tivo os ollos verdes

1

Aquela mañá, na que a odiaba máis que nunca, miña nai fixera trinta e nove anos. Era pequena e gorda, parva e fea.

Era a nai máis inútil que existise xamais. Eu observábaa dende a xanela mentres esperaba na porta do colexio coma unha mendicante. Mataríaa nese mesmo instante. Mentres, polo meu lado –calados e asustados–, pasaban os pais.

Un triste feixe de perlas falsas e gravatas baratas vindo a recoller os seus fillos fracasados, escondidos dos ollos da xente. Eles polo menos fixeran o esforzo de subir. A miña nai non lle importaba nin eu nin o feito de que rematase os estudos.

Deixei que sufrise case unha hora, advertindo como primeiro se enfadou, indo de acá para acolá ao longo do portal, para logo quedar inmóbil case chorando, coma alguén con quen se cometese unha grande inxustiza.

Tampouco daquela baixei. Peguei a cara á xanela e fiquei así, mirándoa ata que saíron todos os rapaces, incluso Mars –na cadeira de rodas–, incluso os orfos, aos que tras o portal só esperaban as drogas e os hospicios.

Jim, o meu mellor amigo, saudoume e berroume que non me suicidase nas vacacións. Estaba cos seus pais, que o venderían polos seus órganos nun intre se non fose polo que diría a xente. A nai de Jim, guapa e anacarada, soltou unha gargallada, botando a cabeza para atrás. Riron tamén a nosa titora psicótica, o profesor de matemáticas e a directora, a única persoa normal de todo o colexio. De feito rimos todos, 7

porque fora unha boa brincadeira. Cando só estabamos nós, non era necesario finxir.

Ademais, o último día de clase os nosos profesores rirían de calquera cousa, con tal de vernos marchar. Se non para sempre, polo menos durante o verán, tempo no que a metade deles volvería intentar atopar outro traballo. Algúns conseguíano, e daquela perdíaselles a pista. Outros, menos afortunados, estaban obrigados a volver cada outono cos mesmos alumnos diabólicos, que detestaban e temían. Despeguei a cara da xanela coma se fose un adhesivo usado. Era, por fin, libre, inda que o meu futuro tiña algo da solemnidade dun cemiterio adornado.

Comecei a baixar lentamente as escaleiras. No segundo andar, ao lado do despacho da psiquiatra, parei e escribín na parede coas chaves “PUTA”. Se me vise alguén diría que era o meu agradecemento por todos eses anos de terapia. Pero os corredores estaban desertos, coma despois dun terremoto. No noso colexio non aguantaban nin as pulgas.

Abaixo, coma unha merda de can, estaba Kalo –o meu segundo mellor amigo–, fumando un cigarro mentres esperaba por unha tía afastada, que o tiña que aloxar na súa casa unha semana. A nai de Kalo marchara a España para facerlle masaxes a un oligarca ruso –esta era a versión de Kalo, claro–. Menos el, todos sabían a que se dedicaba de verdade a súa nai, pero calaban, porque era un rapaz boíño. Retrasado, pero boíño.

Pregunteille que ía facer despois de estar coa súa tía e antes de marchar a Amsterdam, pero díxome que non ía facer nada. Coma todos nós, de feito. Os ninguén non fan nada. En todos aqueles anos que fun a ese colexio non lle oín nunca a un compañeiro presumir das vacacións, coma se ademais de tolos fósemos tamén uns leprosos. Abondo era que se nos dese permiso para pasar os veráns sen correa 8

nin bozo. Para que iamos gastar nunhas vacacións? Sentín noxo de Kalo, de Jim, de min. Eramos uns despoxos humanos –pólipos e quistes, e por riba extirpados–, pero tiñamos pretensións de riles e de corazón. Sempre me gustou a anatomía. Probabelmente o herdei de miña nai, que debería ser profesora de bioloxía, pero só chegou a vendedora de rosquillas. De meu pai non herdei nada.

Quedei con el para fumar un cigarro xuntos, porque vin que estaba mal e evitaba a miña mirada. Acordeime da súa irmá maior, a que casara en Irlanda cun granxeiro, e pregunteille porque non ía pasar unha semana con ela, en lugar de quedar coa vella. Kalo respondeume como a un idiota: irá, seguro que irá, ata lle mandou unha limusina, porque a súa irmá devece por ter ese “desequilibrado” na casa. Ao marchar solteille unha hostia, díxenlle que en dúas semanas nos viamos na estación, e que non gastase todos os cartos. Kalo só respondeu que alí estaría.

En canto me viu, miña nai comezou a berrar que bulise, porque non pagara o aparcadoiro. Prendín outro cigarro e subín ao coche fumando. “Outra vez fumando herba.

Outra vez fumando herba”, dixo, falando para si. Baixei a ventá e cuspín cara ao portal. O colexio comezou a minguar detrás nosa, xunto cos sete anos de vida que perdera alí de forma parva, coma nun xogo de azar. Non cambiara nada. Mika seguía estando morta, e eu seguía querendo pegarlle á xente.

9

2

Ademais dos outros defectos, miña nai estaba sempre branca coma a neve. Era coma se antes de deitarse quitase a pel e a deixase a remollo toda a noite nunha bañeira con nata. A súa pel non tiña nin engurras nin lunares. Non tiña cheiro, nin pelo, nin ningún outro sinal de normalidade. Ás veces preguntábame se non sería só un anaco de masa con vida.

Debaixo das axilas de miña nai nacían dous peitos coma pelotas de rugby que apuntaban en direccións distintas; e da cabeza, un pelo de boneca, que levaba trenzado en espiga, coma se fose a cola dunha serea. A súa cola de serea poñíame dos nervios. En cambio, era o tema de conversa preferido dos rapaces do colexio.

“Serea en celo” chamábanlle, e escachaban coa risa cando me viña buscar. Meu pai dicíalle “vaca parva” e a nova muller de meu pai, “Kielbasa”1. Eu era o único que estaba obrigado a chamarlle “mamá”.

Ata o día de hoxe, cando son case tan vello coma ela aquel verán, non coñecín muller peor vestida. Nin sequera eses dous anos nos que, xusto despois do accidente, vivín ao lado dunha fábrica procesadora de peixe no norte de Francia. Imaxinade máis de cen mulleres feas que se visten a diario só para matar cangrexos, gambas, lagostinos e outras porcalladas. Miña nai vestíase inda peor. E era 1 ‘Salchicha’, en polaco. (Todas as notas son da tradutora.)

11

máis fea. Tiña uns pantalóns, unhas camisas e unha roupa interior máis chocalleiros ca a fábrica, as traballadoras e aqueles crustáceos fedorentos xuntos.

Se puidese, cambiaríaa por calquera outra nai do mundo nun instante. Mesmo por unha borracha, mesmo por unha que me zoscase cada día. As cheas e as hostias aturaríaas só eu, mentres que a súa fealdade e a súa cola de serea estaban á vista de calquera. Víana os rapaces do colexio, víana os profesores e a xente do barrio. Porén, o peor de todo era que a vía Jude.

Algunhas tardes, cando chegaba á casa despois das clases –eu sen dicir palabra en todo o camiño, ela dicindo parvadas sen parar–, non a podía soportar. Tiña gana de metela na lavadora e poñer o ciclo de escaldar as sabas. De pechala no conxelador e sacala feita faragullas. De irradiala. Naqueles momentos, nos que tiña na cabeza as caras dos meus compañeiros deformadas pola risa e a de Jude lánguida, gustando dos seus chistes merdentos, quería a miña nai morta.

Sabía que todos se rían de min. Que os rapaces me cuspían cando pasaba polo seu lado, que Jude me desdeñaba. Que era un ninguén e que tería máis sentido que afogase ou que me colgase ou me pegase un tiro ou calquera outra cousa. Porque calquera outra cousa sería mellor do que era eu: o produto noxento dunha pel branca.

12