Os imaxinarios (mostra) by Rinoceronte Editora

imaxinarios Este Li onllo a ☐ regalár no ☐ gañou uno ☐ merco no ☐ atopou

bro

Para o meu irmรกn marc, contra o esquecemento. A. F. HARROLD

Para os meus amigos, tanto reais como imaxinarios, por crer en min. EMILY GRAVETT

Lémbrate Lémbrate de min cando partise e me afastase cara ó mundo onde reina o silencio; cando xa non me poidas coller da man nin eu poida xirarme para quedar. Lémbrate de min cando día tras día xa non me poidas falar do futuro que soñaches para nós, só lémbrate de min; comprenderás que entón xa é tarde para pedir consello ou rezar. Pero se me esqueces por un tempo e despois te lembras de min, non te entristezas: pois se as tebras e a morte deixan un rastro dos pensamentos que unha vez tiven, moito mellor será que esquezas e sorrías e non que lembres e te aflixas. Christina Rossetti

intrODUCiÓN

Amanda estaba morta. Estas palabras eran coma un buraco no seu peito, coma un pozo polo que caía. Como era posible? Amanda morta? Pero víraa cos seus propios ollos. Non respiraba. Estaba morta. Rudger sentíase mareado. Sentíase perdido. Sentíase coma se o mundo se esvaecese. No parque, apoiado nos xeonllos, contemplaba o céspede e as árbores que tiña ó seu redor. Oía cantar os paxaros. Un esquío cruzou o carreiro saltando e meteuse entre a herba sen reparar nel. Como podía estar todo tan verde? Como podía estar todo tan vivo se Amanda estaba morta? Era unha pregunta horrible cunha resposta horrible: a morte dunha nena importáballe moi pouco ó resto do mundo. El podía

estar desfeito, a nai de Amanda podía estar desolada, pero o parque, a cidade e o mundo non experimentarían ningún cambio. Porén, a Rudger encantábanlle os cambios. Encantáballe o modo en que un cuarto cobraba vida cando Amanda entraba nel, como a súa imaxinación lle daba cor, o enchía de detalles, ó converter a pantalla dunha lámpada nunha árbore exótica, un arquivador no cofre dun tesouro pirata roubado, un gato durmido nunha bomba de reloxería que facía tictac. Tiña unha mente vivaz, facía que o mundo enteiro brillase, e Rudger participara disto. Pero agora… Mirou ó seu redor. O parque era a clase de sitio onde a Amanda lle encantaría construír un mundo completamente novo, pero por moito que el se esforzase, o parque obstinábase en ser só un parque. El non tiña imaxinación dabondo. De feito, pensou, non tiña imaxinación dabondo nin sequera para imaxinarse a si mesmo. Vía o débil contorno das árbores a través das súas mans. Estaba esvaecéndose. Sen Amanda para pensar nel, para lembralo, para facelo real, estaba desaparecendo. Rudger estaba caendo no esquecemento. Sentiu sono, cada vez máis. Que sentiría cando desaparecese, cando se esvaecese por completo? O tempo dirao, pensou. O tempo dirao moi axiña. Os paxaros cantábanlle cancións de berce. Brillaba o sol. Adormeceu. E entón unha voz suave e clara dixo: –Véxote. E Rudger abriu os ollos.

Capítulo 1

Esa noite, Amanda Shuﬄeup abriu a porta do armario e colgou o seu impermeable nun neno. Pechou a porta e sentou na cama. Non quitara os tenis antes de subir a escaleira correndo, e tiña os pés mollados. Non só os pés. Os calcetíns e os tenis tamén estaban empapados. Os tenis e os seus cordóns. Os nós estaban fríos, mollados e duros, e non querían desatarse. Amanda tirou deles cos dedos, pero só conseguiu mancarse nas uñas. Antes mortos que deixarse desatar. Se non daba desatado os cordóns, pensou ela, nunca podería quitar os tenis. E iso significaba que tería que pasar toda a vida cos pés mollados. E non só iso, senón que levaría sempre os mesmos tenis. Amanda era desas nenas (non tería ningún inconveniente en admitilo) ás que lles gusta andar cuns tenis vellos e sucios (xa que son moi cómodos, e dá igual que se ensucien porque xa están sucios), pero ata ela podía imaxinar que un día, algún día, quizais querería poñer outro calzado. 13

Ademais, pensou, e se os seus pés querían medrar? No colexio, a señorita Short ensináralles un bonsai. Era un carballo do tamaño dun dente de león, e mantíñase así porque o tiñan nun tarro pequeno. Se non podía quitar os tenis quedaría para sempre coa súa estatura de nena, igual que aquela diminuta árbore coas raíces aprisionadas nun tarro. De momento non había problema, pero dentro de dez anos, ter a estatura que tiña agora quizais non fose moi bo. Sinceramente, podía ser un marrón. Por iso era máis importante ca nunca quitar aqueles tenis. Amanda tirou con afán do nó empapado, pero non había xeito. De modo que, ó cabo dun momento, parou. Mirou os pés de medio lado. Meditou. Cantaruxou. Estalou a lingua. Volveu cantaruxar. E entón, veloz coma un gato, correu ó seu toucador, abriu varios caixóns e revolveu neles, facendo que caesen varias cousas ó chan, ata que levantou en alto o obxecto que buscaba. –Ahá! –exclamou, sentíndose coma unha princesa que acaba de atopar un dragón atado a unha árbore e saca da mochila o obxecto preciso para liberalo (unha espada, por exemplo, ou un libro sobre o rescate de dragóns). Volveu sentar no bordo da cama, levantou un pé e pousouno na outra perna, tirou do nó, meteu a folla da tesoira entre o tenso cordón e a lingüeta do tenis, e, cun simple e satisfactorio chas!, cortouno. Vendo o final preto, tirou rapidamente do cordón e soltouno de todo. Quitou o tenis e guindouno xunto co calcetín a un recanto do cuarto. Axitou as dedas molladas, xa liberadas.

Pouco despois repetiu a operación co outro tenis e guindouno ó mesmo recanto. Amanda arrastrouse cara atrás na cama. Tiña os pés pálidos e fríos, soproulles para quentalos e secounos dándolles pequenos golpes co edredón. Ela, Amanda Shuﬄeup, era un xenio. Iso estaba claro. Quen máis, preguntouse, atoparía tan axiña unha solución tan sinxela? Se Vincent ou Julia (eran amigos seus do colexio) chegasen á casa cos zapatos mollados, aínda estarían con eles postos e terían os pés conxelados. Tan conxelados que seguramente collerían unha pulmonía. Pero iso nunca pasaría, porque Vincent e Julia non eran deses nenos que pasan a tarde do sábado baixo a chuvia chapuzando nos charcos máis grandes que atopan. E iso xa o dicía todo deles. –Amanda! –oíuse unha voz dende o pé da escaleira. –Que? –respondeu ela. –Outra vez pasaches pola moqueta cos pés cheos de lama? –Non. –Entón por que hai lama na moqueta? –Eu non fun, mamá –berrou Amanda, deixándose escorregar polo bordo da cama e poñéndose en pé. Oíronse pasos subindo pola escaleira. Amanda colleu os tenis mollados. A verdade é que si tiñan un pouco de lama, pensou. Un chisco. Se te fixabas moito. Quedou alí un momento, cos tenis colgando dos dedos. Se a súa nai entraba e a atopaba suxeitándoos así, e vía a lama que tiñan nas solas, seguramente sacaría unha conclusión. Tiña que desfacerse dos tenis, e axiña. Abrir a fiestra e guindalos levaría demasiado tempo. Podía metelos debaixo da cama, só que a súa cama era desas que non teñen

parte de abaixo, senón uns grandes caixóns que xa estaban cheos ata arriba de trastes importantes. Só podía facer unha cousa. Abriu a porta do seu armario e tirounos dentro. Chocaron co neno, que seguía suxeitando o impermeable de Amanda e dixo “au!” cando os tenis lle rebotaron na barriga e caeron sobre a moqueta. Amanda estaba a piques de rifarlle por deixar caer os tenis, cando a porta do seu dormitorio se abriu de repente. –Amanda Primrose Shuﬄeup –dixo a súa nai con ese ton prosmeiro típico das nais. (Deben de pensar que se son capaces de lembrar o teu nome completo te sentirás máis culpable. Pero como seguramente foron elas as que che puxeron eses nomes, tampouco é que impresione moito)–. Non che teño dito que quites os zapatos antes de subir ó teu cuarto? Amanda quedou calada un momento. Intentou pensar con rapidez, pero a confusión ía gañando. Había dúas portas. Unha daba ó corredor, e ocupábaa a súa nai. A outra, a do armario, enmarcaba a figura dun neno a quen non vira nunca. Parecía ter máis ou menos a súa idade, suxeitaba o impermeable empapado dela e dirixíalle un sorriso nervioso. Isto era un pouco raro, pero Amanda decidiu que, se a súa nai non dicía nada daquel

estraño neno, ela tampouco o mencionaría. –Que tes que dicir ó respecto? –Tiñan nós –dixo Amanda, sinalando os tenis cotrosos que xacían no chan, de lado, entre ela e os pés do neno. (Amanda reparou en que os tenis del eran iguais ós seus, só que máis limpos, coma se nunca pisase ningún charco. “Que mala sorte”, pensou, “aparece un neno no meu armario e é coma Vincent e Julia: ten medo de ensuciarse. Pﬀf.”) –Nós? –A súa nai fixo rodar esa palabra pola boca coma se tratase de decidir se era unha escusa boa dabondo–. Nós. Nós? –Xusto. Por iso tiven que subir –continuou Amanda–, para coller a tesoira, porque, se non, quedaría atrapada neses tenis para sempre. E entón non me medrarían os pés e… –E que é iso? –dixo a súa nai bruscamente, interrompéndoa xusto cando ela iniciaba unha esclarecedora charla sobre os bonsais.

Amanda calou e seguiu coa mirada a liña invisible que ía dende a punta do dedo da súa nai ata o armario. Supoñía que, se ela fose a súa nai, iso sería o primeiro que faría. Non protestaría polos tenis mollados nin nada diso, senón que preguntaría polo neno. Ou ben, cavilou (pensando coma se fose a súa nai), significaba que a súa filla estivera levando amigos á casa ás agachadas, o que ía en contra de todas as normas da boa educación, ou ben significaba que entraran ladróns na casa. Iso non sería moi boa noticia, verdade? Porque se aquel neno puidera entrar na casa un sábado pola tarde, quen máis podería entrar en calquera outro momento? Estarían invadidos polos ladróns antes de que se decatasen, e que pasaría entón? Que lles roubarían, estaba claro. –Pregunteiche que é iso. A súa nai seguía sinalando o neno do armario. Amanda engurrou a cara, ladeou a cabeza e mirou o neno en fite, coma se estivese meditando profundamente. –Non deberías preguntar que é, mamá –dixo, sopesando as súas palabras–. Máis ben deberías preguntar quen é, non cres?

A nai cruzou o cuarto nun par de alancadas, colleu o impermeable empapado da man do neno, volveuse e sostívoo no alto. –Que é isto? –preguntou, de costas ó armario. –Ah! –dixo Amanda–. É o meu impermeable. –E que facía aí? –Estar colgado? –suxeriu Amanda con cautela. –Pero, rula –dixo a nai, cun ton de voz máis suave–. Está mollado. Mira, está pingando. Tes que colgalo abaixo, ó lado do radiador. Xa cho teño dito: non o metas no armario, que colle balor. Cando vas aprender? –O luns, no colexio –dixo Amanda. A súa nai suspirou, sacudiu a cabeza e baixou o impermeable. –Levo isto tamén para abaixo –dixo, agachándose para recoller os tenis. O estraño neno do armario sorriulle a Amanda por detrás da súa nai. –Bo chiste –dixo. –Que fixeches? –a nai afogou un berro, levantouse e axitou os tenis–. Cortaches os cordóns!

–Xa che dixen que tiñan nós –contestou Amanda, da maneira máis razoable. –E cortáchelos? –É que… –Ás veces non dou crédito, Amanda –dixo a nai–. De verdade que non dou crédito. Dirixiuse cara á porta. –Eh… mamá –dixo Amanda en voz baixa. –Que? –Estás mollando a moqueta. En efecto, do impermeable caían pingas de auga sucia, e era a típica cousa pola que a nai de Amanda lle rifaría a ela, pero esta vez só rosmou, malhumorada, e desapareceu pola escaleira abaixo. “Entender os adultos éche ben complicado”, pensou Amanda. Mirou o neno do armario, e el mirouna a ela. –Entón gustouche o meu chiste? –preguntou Amanda. –Foi bastante gracioso. –Bastante? –espetoulle ela–. A min paréceme o chiste máis gracioso que dixen en todo o día. –Si –dixo o neno–. Pero… –Pero que? –preguntou Amanda, entornando os ollos. O neno mirouna e rañou un lado da cabeza. Ela entornou os ollos aínda máis e achegouse máis ó neno. (Tiña que achegarse máis porque entornara tanto os ollos que só o vía se se achegaba.) O neno entornou os ollos, imitándoa, e tamén se achegou. Quedaron fronte a fronte, inclinados e cos ollos entornados, ata que Amanda se apartou para un lado cun movemento rápido e áxil. O neno perdeu o equilibrio e caeu ó chan de bruzos.

–Vaia, iso estivo moi ben –dixo Amanda, entre risas, mentres abrazaba a cintura e o sinalaba–. Moi ben. Caíches de fociños! Que risa! Queres unha gominola? E así foi como Amanda Shuﬄeup coñeceu a Rudger. Ou poderiades dicir que así foi como Rudger coñeceu a Amanda Shuﬄeup, segundo que historia queirades contar. Rudger espertara no armario de Amanda cando pechara dun golpe a porta da rúa. Oíraa subir ruidosamente a escaleira e quedara en silencio ás escuras, agardando. Non lembraba onde estivera antes diso. Se estivera nalgún sitio, debéraselle de borrar da mente ó espertar. Pero agora que atopara a Amanda tiña no fondo do estómago a sensación de estar no sitio axeitado. Coma se estivese feito para ela. Ata onde el sabía, Amanda era a súa primeira amiga. Tamén era a súa única amiga e, daquela, a súa mellor amiga. Unha semana despois de coñecérense, Amanda levouno ó colexio con ela para presumir del diante de Vincent e Julia. Eles foron moi educados, porque sabían que Amanda era un pouco rara. Cando dixo: “Este é Rudger” e o sinalou, eles miraron o espazo baleiro e estreitáronlle a man, só que non tiña man porque unicamente era un espazo baleiro. Pero cando Amanda dixo: “Non, aí non. Aquí, parvos” e sinalou o sitio exacto no que estaba, eles riron e dixeron: “Perdón”, e volveron intentar estreitarlle a man. Julia cravoulle os dedos na barriga, e Vincent, que era máis alto, case lle sacou un ollo. A Rudger e a Amanda quedoulles claro que só ela o vía, e ninguén máis. Era evidente que Rudger era amigo de Amanda, non

tiña que compartilo con ninguén, e a Rudger gustoulle bastante esa sensación. Esa foi a primeira e a última vez que Rudger acudiu ó colexio.