E RK KA M Y K Kร N E N
TRES FINS DO MUNDO
Imaxinaciรณns
Á miña nai, ao meu pai e ao meu irmán
EN G A N O
O home camiñaba baixo a chuvia por unha rúa cun paraugas vermello na man. Cruzouse cunha muller que non levaba. Ofreceulle o seu, mais ela rexeitouno e desapareceu tras da esquina tremelicando co frío. El saíu na dirección oposta, deu a volta ao bloque de edificios e volveu porfiar en darlle o seu paraugas á muller. “Non”, dixo ela e saíu a fume de carozo nalgunha terceira dirección imposible de adiviñar. O home ficou chantado alí, perdido nos seus pensamentos coma o heroe dunha película muda. “Vaia, ho!” Durante os días seguintes pescudou que ruta usaba ela para ir traballar. O seu plan era deixar o paraugas tirado na rúa para que o atopase por casualidade e o collese sen o reparo que lle causaba o seu ofrecemento. O medo a que parase de chover preocupáballe tanto que case o facía chorar, pero por sorte unha grosa masa de nubes seguiu toldando o ceo todos os días que precisou para a súa angueira. De aí a un par de semanas, logo de se asegurar da ruta diaria que ela tomaba, pousou o paraugas pechado –fixérao tinxir de amarelo– sobre o lastrado. Logo agochouse tras dos arbustos que medraban a carón da biblioteca. Á fin apareceu a muller, viu o paraugas, apañouno do chan con dilixencia e, premendo enerxicamente unha soa vez o botón do mecanismo, abriuno e cubriuse con el. Mesmo a través da bategada se puido distinguir como o tensar repentino da lona facía espallar cara a todas as partes a auga que tiña depositada. A muller seguiu o seu camiño visiblemente aliviada. O home ceibou un profundo suspiro e deixouse caer na terra para durmir baixo un arbusto.
9
O U RIZ O CACH O
Mentres o home cruzaba o paso de peóns aquela tardiña, unha idea pasoulle polo maxín. “Que doado é morrer atropelado por un coche nun paso de peóns.” Desde entón o pensamento volvíalle á mente un día si e outro tamén. Non o amolaba a vida, pero co paso dos días, das semanas e dos meses a percepción seguía alí. Daquela, unha tarde de domingo de outono desviouse da súa camiñada habitual e internouse no bosque. A tempada de cogomelos viña de rematar e nas sombras da fraga reinaba a paz. Albiscou un ourizo cacho entre os fentos e sentou sobre unha laxe cuberta de carriza para aloumiñar o revestimento de púas do animal, que non deixaba de tremelicar. Que difícil era identificarse co medo dun ser tan pequeno. Cando apartou a man, o ourizo ergueuse sobre as patas traseiras e deulle unha chanchada no pulso. O home ceibou un alarido e comezou a gabear como puido cara á estrada. A man chorreaba sangue polo piñeiral adiante coma se fose unha arma terrible. A duras penas conseguiu chegar á beira daquela estrada desde onde se desviara ao bosque, antes de caer redondo ao chan. Xa era noite pecha cando un deportivo último modelo pasou a todo gas polo corpo do home. Polas súas fiestras abertas resoaba unha troula de borrachos que se espallaba en todas as direccións.
10
KRISTA KO SO N EN I
O home acababa de subir ao tranvía cando Krista Kosonen baixaba del. Ía sen maquillaxe, fermosa precisamente por ese motivo, timidamente consciente de que a xente a recoñecía, co seu groso fular de la multicolor arredor do pescozo grácil. Malia que as súas miradas non se cruzaron, o home baixou do vagón, pareceulle inevitable. Kosonen dirixiu os seus pasos cara ao fulgor amarelo dun centro comercial, o home seguiuna inexorablemente, cruzándose cos transeúntes e enfrontándose ao vento xélido de finais do outono que presaxiaba temperaturas nocturnas baixo cero. Na entrada alcanzou a Kosonen. “Ola”, díxolle. “Non nos coñecemos. Así e todo queríache dicir que tes moito estilo. Non sei por que, mais iso nótase.” Fixo unha pausa para que o prólogo tivese efecto. “Tamén recoñezo que son un grande, grande admirador da maneira en que interpretas os teus papeis”, continuou, e engadiu para finalizar: “Máis nada”. Krista Kosonen fitouno nos ollos, esbozou un sorriso cohibido coma unha alumna no corredor do colexio e dixo: “Apeteceríache, se cadra… tomar un café comigo?”. O home respirou fondo, suspirou e rascou a gorxa. “Non sei se será boa idea”, espetoulle. “Parece evidente que o que nos atrae mutuamente é só… A impresión que poidamos ter o un do outro.” Kosonen capelexou, asentiu seria coa cabeza e deixou caer a mirada ao lousado de mármore. Durante un intre permaneceron alí de pé, xuntos pero separados, en silencio absoluto, no ollo dun furacán de bolsas de plástico amarelas. Krista Kosonen dixo: “Íache preguntar ademais se me queres tocar o cabelo, pero supoño que a iso tamén vas dicir que non”. O home fixo só un aceno afirmativo coa cabeza, bastante amoucado. E fóronse cada un polo seu lado.
11
PRIMAV ERA
O home e mais a muller fumaban no patio interior do seu lugar de traballo, coas costas contra a parede do edificio revestida de cemento. Das súas bocas xurdían unhas enormes bafaradas de fume mesturado con vapor de auga, que subían devagar ao ar e que a temperatura de novembro, de varios graos baixo cero, esculpía formando columnas grosas. Entre ambos os dous houbera sempre algo incómodo. Cando un dicía “algo”, ao outro parecíalle que en realidade non dixera “nada”. E viceversa. Por tanto como era posible contestar “dalgún xeito” se o comentario que contestabas “non existía”?, reflexionaba cada un polo seu lado. Non obstante, agora, neste preciso intre, ambos os dous están case sen querer mergullados nunha conversa sobre o refuxio mental que fumar un cigarro brindou ás súas almas desde a infancia, independentemente de calquera sensación de seguridade básica. A muller ceiba un son gutural de abraio, fita o home directamente nos ollos e di: “Sempre se aprende algo novo. Mesmo de ti”. O home solta un breve riso, abre a boca e pregunta algo, pero a muller non o escoita, dado que xusto enriba das súas cabezas comezan a soar renxeduras e estalos. Coa mesma, o ruído transfórmase nun único estrondo potente. No silencio que cae a continuación o home e mais a muller levantan a vista cara arriba. Un carambelo enorme atravésalle o rostro á muller. Un carambelo enorme atravésalle o rostro ao home. Pola mañá encontran a parella conxelada de pé. Os carambelos espichados nos seus cranios apóianse un contra o outro coma as lanzas dos guerreiros pouco antes do duelo.
12