O outono
Un día, de súpeto, o outono lambeu Sesgaña coa súa lingua de cobre. O final dese abafante verán significaba para Catuxa algunhas cousas boas: podería, por exemplo, encher o bandullo coas uvas recollidas na vide do avó, ou ir cos seus irmáns, Iria e Nuno, apañar castañas ó souto de Figueirido; no souto as irmás máis vellas sempre tiñan que ter conta de Nuno, pois, como era pequeno (en abril fixera cinco anos) sempre picaba os dediños das mans cos ourizos e remataba chorando. Porén, a chegada da nova estación traía tamén consigo a chuvia, días máis curtos e escuros, a roupa de abrigo e, sobre todo, a volta á escola; de todo iso, por suposto, xa non gustaba tanto. Catuxa e a súa familia vivían nas aforas de Sesgaña. A vila situase onde o 9
1