Sushi Books_Caídos do mapa 4_mostra

María Inés Falconi

Caídos do mapa 4.

Adeus, sétimo

Capítulo 1 Federico chegou á escola correndo… e cedo! Sen deterse, arrastrou a Fabián ata un recanto do patio.

–Que pasou? Caíches da cama? –preguntou Fabián cando puido recuperar o equilibrio.

–Non. Escoita. Onte funme matricular.

–Onde?

Fabián non estaba moi esperto a esa hora da mañá.

–Ao instituto, parvo. Onde vai ser?

–E por iso estás tan contento…? Ti estás enfermo.

–Non. Espera que che conte. Resulta que fun coa miña nai, porque quería que eu vise o centro custase o que custase. Non sei para que, se son todos iguais…

–E está ben?

–Eu que sei! Nin o vin.

–Entón?

–Nada. Que mentres a miña nai facía cola e todo iso, eu púxenme a dar unha volta por alí, e non imaxinas a quen vin!

–Eu que sei! Debe de haber miles de persoas nunha escola.

–A Leticia.

–Que Leticia…? A de cuarto?

–Non, idiota. Leticia, a miña veciña.

–Ah… Mira ti… –dixo Fabián sen interese ningún.

Desde había anos, Federico estaba tolo por Leticia, a súa veciña do segundo piso, pero ela nin sequera sabía que existía. O mellor que lograra Fede ata agora era cruzarse con ela

7

no ascensor ou no portal e que ela o saudase. Este sorprendente encontro, cargado da posibilidade de futuros encontros en secundaria, era como que lle tocase a primitiva.

–Non é unha pasada…? –case suspirou.

–Eh, si… Eu que sei… Como cruzarte con ela no ascensor, non?

–Ves como non entendes nada, papán?

–Retirando o de papán –defendeuse Fabián–. Fuches ao instituto e viches a Leticia. Uf, que pasada!

–O que che quero dicir é que Leticia tamén vai ao instituto, non entendes?

–Si… Debe de ir un montón de xente ao instituto.

Non lle vexo a graza.

–Tío! Que lento es! Se Leticia vai ao instituto, podo ir con ela todas as mañás, e volver tamén. E ademais podo cruzarme con ela alí, non teño que esperar a encontrala no ascensor. Dáste conta?

Federico non sabía como explicarse. Fabián quedou pensando.

–Para un pouquiño –dixo–. Se ela vai ao instituto, quere dicir que é maior ca nós.

–Si. Está en primeiro. Que pasa?

–Que se tes sorte, quizais repite, e ademais de ir ao mesmo centro, podedes estar na mesma clase, e ata sentar xuntos. Guau! Xenial! –moqueouse Fabián.

–Se te vas rir non che conto nada.

–Se xa mo contaches!

–Non, idiota. Non che contei o mellor –empeñouse Federico, tratando de espertar algún interese no seu amigo–. Resulta que cando me viu, medio fixo a parva.

–Ou sexa, non che fixo nin caso.

8

Fabián non pensaba tomarse en serio esa noticia.

Estaba claro.

–Máis ou menos, porque eu me acheguei…

–E ela nin te mirou –interrompeuno.

–Para. Déixame falar. Si que me mirou, e me saudou.

Entón díxenlle que me ía matricular, e ela díxome que o instituto era horrible, pero que zafaba bastante ben.

–Esa rapaza non ten as ideas moi claras –comentou Fabián.

–Díxoo por dicir…

–Por sacarte de enriba, boh…

–Non. Ves que falas por falar? Díxome que se eu quería, me podía pasar os libros de primeiro. Que che parece?

–sorriu Fede gañador. Lograra chegar ao final da historia.

–Regalouchos?!

–Non… ben… Díxome que mos podía vender. Máis baratos, claro.

–Agora entendín: viute vir e pensou: “A ver como me podo aproveitar deste pesado? Se cadra saco uns cartiños…”

–Vai por aí! –anoxouse Fede–. Non che conto nada máis, macho!

–Conta, conta que me interesa –o ton de Fabián soaba a mofa–. O que pasa é que non entendo ben.

Encontrácheste con Leticia, e vaiche vender os libros. Ou sexa, a que se ten que poñer contenta é a túa nai, que vai aforrar uns cartos.

–Iso non importa…

–Así son os fillos… –seguiu coa broma Fabián.

–Pero non te dás conta de que agora teño unha boa escusa para falarlle? Ata para ir pola súa casa se quero!

Estiven anos esperando que me fixese caso.

9

–Ai… si! Porque che fixo un caso incrible!

–Vale. Non me creas. Pero eu dígoche que con esta escusa engánchoa, vas ver.

–E eu dígoche que a rapaza o único que quixo foi facer un bo negocio, e encontroute xusto a ti, vas ver.

–Que apostas? –desafiouno Federico.

Pero Fabián non tivo tempo de apostar nada, porque nese momento chegou Graciela, e o tema, claro, non daba para falar diante dela.

Case desde o preescolar, Graciela e Federico gustábanse, pero nunca pasara nada.

Os dous eran moi orgullosos para recoñecer que se gustaban, así que seguían amigos e buscaban mozos e mozas por outro lado, esperando oír algún día a declaración que de momento nunca chegara.

Estaba claro que estando ela non se podía falar de Leticia.

–Problemas –anunciou Graciela sen sequera saudar.

–Rompeuche unha uña –moqueouse Fede.

–Parade, oh… Isto é serio –dixo Graciela con cara de circunstancias–. É Paula.

–Está enferma? –preguntou Fabián, agora si, preocupado.

–Non. Parece que a nai ao final inscribiuna no colexio de monxas.

–Pero eu falei con ela onte pola tarde e non me dixo nada –estrañouse Fabián.

–Non o sabía. A nai díxollo á hora da cea. Chamoume chorando como unha tola.

–Que raro! –ironizou Fede.

–Ben… xa a coñeces… –tivo que aceptar Graciela,

10

aínda que sen deixar de defender un pouco a súa amiga–.

Pero en parte leva razón. Cando á nai se lle mete algo na cabeza…

Si que o sabían! Xa tiveran que axudar a Paula moitas veces, e en boas leas se meteran. Despois da viaxe de fin de curso, os rapaces, e sobre todo Paula, tiñan a esperanza de que a súa nai cambiase un pouco, fose máis comprensiva… Pero evidentemente, todo seguía igual. O colexio de monxas fora unha ameaza permanente para Paula, non tanto polas pobres monxas, que parecían bastante inofensivas, senón porque Paula sabía que ningún dos seus amigos ía ir con ela, e non podía soportar a idea de separarse deles. Por un tempo, con Graciela, planearan convencer a súa nai para ir xuntas ao instituto público. Pero a nai de Paula estivera pescudando, e chegara á conclusión de que no público había “moi mal ambiente”, sen que ninguén puidese entender con certeza que quería dicir con iso. Graciela ía pedirlle á súa nai que falase coa de Paula. Se cadra, entre nais… Pero non chegara a tempo. A véspera, sen previo aviso, a nai de Paula matriculáraa no Misericordia, e non había nada que facer.

Paula chegou ese día cos ollos vermellos de chorar.

Ningún dos tres se atreveu a dicirlle nada, e ela tampouco tiña moita gana de falar.

Ademais, Federico tiña a cabeza noutra cousa.

–Escóitame –díxolle a Fabián mentres entraban na aula–, nin se che ocorra mencionar o de Leticia diante das rapazas.

–Por? –fíxose o inocente Fabián. E recibiu un empurrón.

11