Een dag die anders verliep dan ik vooraf had gedacht... Hij zat met betraande ogen tegenover me, mijn oude vriend Bob. Hij had me bij zich thuis gevraagd. Dat doet hij zelden. Hij komt bij óns. Het begint met koffie, mee-eten, een glas wijn en tenslotte de borrel met kaas en worst. Soms gaat hij daarna naar huis, maar liever blijft hij slapen. Ik ken hem al jaren. Ooit ontmoet bij de badminton. Na de dood van zijn vrouw Thérèse komt hij eens in de week bij ons. Hij is een trouwe vriend - een gewoonte eigenlijk.
Adria a n s Ko opma n
Ik schrok. Hij zag bont en blauw. Elke beweging deed hem pijn. “Bob! Wat heb je. Is er ingebroken? Vertel man!” Ik keek om me heen. De computer stond aan. Dat is bijzonder, want hij is helemaal niet van de computers, van de mobiele telefoons en van al die andere moderne fratsen, zoals hij dat noemt. Nee, Bob doet zoals hij deed. Thérèse verzorgde de contacten, de correspondentie, de bank, de belastingen. Bob leeft met zijn schaakbord, de partijen uit kranten en bladen, en met heel veel vroeger door hemzelf gespeelde partijen. “Het is Marcel. Je weet wel, de zoon van Thérèse. Ik had hem een volmacht op de bank gegeven. Niet dat ik rijk ben. Iets van een halve ton. Voor je weet maar nooit. Gisteren kreeg ik een aanmaning voor de energievoorschotten. Nog nooit gehad. Eindelijk maar eens naar de bankrekeningen gekeken. Leeg! Niet een beetje, nee, echt leeg. Ik heb direct de bank gebeld en zijn volmacht geblokkeerd. Dat kostte moeite. Want iedereen kan wel bellen. Nou ja. Het is gelukt. Daarna heb ik Marcel gebeld. Hij kwam direct. Toen hij begreep dat ik
hem door had, begon hij te slaan. Net zolang dat ik op de grond lag en niks meer kon. Hij heeft alle sieraden van zijn moeder gepakt en is vertrokken.” “Wat is er nog meer, Bob? Heeft Marcel je huissleutel? Autosleutels?” “Nee, geen autosleutels. Ik heb net een andere auto. Een ander huisslot moet wél. Maar ik durf het huis niet uit. Stel je voor dat hij ondertussen andere spullen komt halen.” Ik begrijp de boodschap. Ik bied hem meteen aan een slot te regelen. Ook nadat het nieuwe slot in de deur gezet is, blijft Bob gespannen, bibberend, gestrest. “Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan. Ik snap het niet. We hebben zoveel voor Marcel gedaan. Altijd stonden we klaar. We hebben hem gesteund toen hij probeerde van zijn gokverslaving af te komen. Schades betaald als hij weer eens ergens ingebroken had. Ik weet het niet meer.” “Wil je aangifte bij de politie doen?” Ik zie zijn aarzeling. Aangifte doen voelt voor hem als opgeven. Toegeven dat alles wat hij voor Marcel gedaan heeft, uiteindelijk niks opgeleverd heeft. Maar hijzelf dan? Hoe denkt hij zichzelf op de been te krijgen? “Ik weet het niet,” zegt Bob tenslotte: “Ik zie de hele tijd Thérèse voor
me. Marcel was haar kind. Haar oogappel. Haar alles. Hij stond op één. In alles. Ik voegde me daarin. Als het erop aankwam, moest ik mij schikken. Of scheiden. Ik weet het gewoon niet.” Hij staarde een tijd voor zich uit. Met van die nietsziende ogen. “Ik wil een afspraak met de dokter maken. Wil jij hier zijn als ik weg ben?” Natuurlijk wilde ik dat. Bob kon vrijwel direct terecht, nadat hij aan de assistente uitleg gegeven had. De huisarts kent hem en zijn voorgeschiedenis maar al te goed. Toen hij vertrokken was, belde ik thuis om te vertellen wat er gebeurd was. En waarom ik zo lang wegbleef. Of ik Bob mee kon krijgen? Geen idee. Misschien een goede oplossing. Maar als hij niet mee wil - moet ik misschien bij hem blijven? “Ik ga vanavond nog naar de psycholoog. De dokter stelde slachtofferhulp voor, maar liever ga ik naar Angelique. Je kent haar vast wel. Bij haar ben ik lang in therapie geweest na het overlijden van Thérèse. Daar voel ik me veilig. Wil jij vanavond hier blijven? Of ga je liever naar huis? Je moet eten hè.” “Geen zorg over mij, Bob. Je hebt genoeg aan jezelf.” Dat was voor Bob de eerste dag in een lange reeks.
“Maar ik durf het huis niet uit. Stel je voor dat...”
>09
