Ein liten drape - ei stor f lo Tekst: Siri Bjørgen // Illustrasjon: Ingrid Eggset
Vill. Vakker. Våt.
Du har vore ettertrakta all din dag, ikkje tvil om det. I dei tørre dalstrøka sto folk spredt ute på jorda med kvar si skjeltreko og skvetta deg møysomleg i kring for å få det grøne til å vekse. Dei få dråpene dei hadde tilgjengeleg var verd si vekt i gull. Elvane rann hissige på den tida og, men det var langt mellom kvar nye forsyning. Nå lever vi i ei anna tid og noko har skjedd med klima. Skal vi tru media så speler vi russisk rullett, kvar bidige dag. Ekstremvær verkar til å vere like vanleg som duskregn i Bergen, og vi er mest spente på om vi skal ta med paraply eller kjetting og lodd når vi skal ut og gå.
EG OG VATNET Eg har alltid drøymt om å hanskast med deg på ein grasiøs måte. Å kunne stupe som ei svale og svømme som ein delfin. Det har liksom ikkje lykkast. Ingen kan seie at eg ikkje har prøvd. Då eg reiste til Arizona som syttenåring, var det mykje som var ukjent. Symjing var den einaste sporten eg forsto reglane på så eg meldte meg på. Heile poenget var altså å kome seg frå den eine sida til den andre, på kortast muleg tid. Sjølve konseptet var nytt for meg då eg tidlegare kun hadde fokusert på å kome meg levande frå det. Etterkvart vart det også poengtert at det helst skulle vere att vatn i bassenget når eg kom fram. På dette tidspunktet tykte eg vel kanskje at dei byrja bli vel kravstore, men lot det stå til. Kvar dag før skulen heldt eg altså på å drukne mens trenaren sto og brølte på sidelinja. Kvar. Einaste. Dag. Til slutt leverte eg oppsigelsen og sa: «Norwegians don’t swim.» Både trenaren og blodtrykket hans virka letta over denne beslutinga. Eg seier som Drillo. Eg kan ikkje symje raskt, men bade fort – det er eg god på! Bading i basseng er jo tross alt ein ting. Havet er noko heilt anna.
Vilter. Blå. Fast. Tjukk. Flytande.
Salt, svart og sint
DET SEIER SEG SJØLV På vinteren er du alle sin beste venn, og dei fleste fjellfolk veit å nytte seg av deg. På sommaren er det annleis. Vi som kjem frå dei øvste dalstrøka har ikkje heilt lært å hanskast med deg, og nærkontakt er ingen spesielt tjent med. Sett bort frå reint odørmessige tiltak. Når ein veks opp med fjell på alle kantar, er det naturleg at ein ikkje får dei heilt nødvendige verktya for å bli ei sylfide i vatnet. På skulen hadde vi symjing (fordi vi måtte) kanskje ein gong i halvåret. Då låg vi mest på bassengkanten og sprella. Til og med læraren tykte det var unødvendig å bli våt om ein ikkje absolutt måtte. Dei fleste klarte likevel å kome seg frå eine sida til den andre utan den heilt store dramatikken, men noko vakkert syn var det neppe.
HAVGAPET Berre sjølve ordet gjev meg frysningar, og ikkje utan grunn. Det er ingen stad for ferskingar. Det kan vi berre understreke med ein einaste gong. Når eg ein sjeldan gong (og av ein eller annan obskøn grunn) kjenner behovet for å hoppe ut i avgrunnen, angrar eg umiddelbart. For kven veit kva som ligg der nede i djupet og luskar? Dessuten får eg den same følelsen som når eg set hovudet fast i ein genser utan å finne vegen ut. Eg kan rett å slett ikkje kome meg fort nok opp att, og symjer så fort eg klarar (som jo ikkje er særleg fort) inn til land medan eg gulpar og svelger vatn om einannan. Det heile er eit ganske patetisk syn. Fyrst panikken i det eg treff vatnet, så den ville slåsskampen. I dette sekundet ryk alle leksjonar om crawl, stødige brysttak og sjølvrespekt rett til helvete, og teknikken minnar mest om ein litt rusten golden retriever. Det er ein grunn til at eg stadig held meg så langt inne i landet eg kjem.
Det finst nesten ingen adjektiv som ikkje kan brukast til å beskrive deg.
Livsfarleg. Livsnødvendig.
Eit lite møte med deg, kan ødelegge ein heil dag, eit hus eller eit liv.
6
