BERKENGERUIS Deze editie van Berkengeruis wordt u aangeboden door Freya Bollaert, Evelien Corveleyn, Jessie De Paepe, Joost Onghena, Eddy Van Hoyweghen, Esther Verhaeghen en vele anderen ...
Berkengeruis online: www.berkenboomhum.be
Ontmoetingsdagen Parijs
Parijs
Coup de Ville Voettocht naar Santiago de Compostela
Boulogne-sur-Mer
Hongaren op bezoek
Berkengeruis verruimt je blik!
2
Zondag 13 februari Brunch@Berkenboom
Iedereen welkom!
Uitnodigingen volgen na de kerstvakantie
3
Inhoudstafel Voorwoord directie Een pakje tijd Wie is ... T. Reynhout? De eerste maanden in het eerste jaar op Berkenboom ... enkele indrukken De dilemma’s van mevrouw Van Ostaeyen Buen Camino! Een uniek reisverhaal door mevrouw Van Vaerenbergh Ontmoetingsdagen 1ste jaar 2a en 2b in the picture Ontmoetingsdagen 3de jaar Coup de Ville Boulogne-sur-vier De cultuurraad strikes again ... Wenkbrauwfronsers Recensie ‘De Eetclub’ PZW5 ‘Marcelleke’ Verkeersweek: ‘Verkeerd moment, verkeerde plaats’ Op de planken: Toneelstuk ‘Remember me’ Rent valt in de prijzen! Uit de oude doos Studieuitstap Illuseum en Helix Dansen op school Parijs 2010 Schrijf-ze-VRIJdag Uitwisseling PZW Hongarije Rock Rally Berkenboom Familienieuws
p. 4 p. 5 p. 7 p. 8 p. 11 P. 12 p. 15 p. 16 p. 17 p. 20 p. 22 p. 24 p. 25 p. 26 p. 27 p. 28 p. 30 p. 31 p. 33 p. 34 p. 36 p. 37 p. 39 p. 40 p. 42 p. 45
4
Beste leerlingen, leerkrachten, ouders, ... Deze keer is er opnieuw een volwaardige oplage ‘op papier’ van Berkengeruis. Na enkele digitale versies bleek de honger groot naar een ‘echt boekje’. Deze vraag kon niet genegeerd worden… de papierloze maatschappij, ooit een adagium van het computertijdperk, vergeet het maar. Het oogt inderdaad heel mooi, dit tijdschrift met een lange traditie op onze school. Met een bonte opsomming en kleurige beschrijving van zoveel dingen die gebeuren. Nooit is het hier stil. Zeker niet dit schooljaar waarin 142 eerstejaars hun opwachting maakten op 1 september. Op de kop geteld 34 leerlingen méér in ons eerste jaar! Voor het totaal op de school geeft dit 577 leerlingen tegenover 528 vorig jaar. Het M-blok bleek meteen te klein. Daarom werden 3 groepen tweedejaars gehuisvest in de paalklassen van het H-blok, een plaats waar zij normaal gezien pas vanaf het derde jaar verwacht worden. Maar nood breekt wet. Wij zijn dus heel gelukkig dat het schoolbestuur vooruit wil denken. Nog in stilte, maar meer en meer borrelend naar de oppervlakte, groeien plannen om het M-blok verder uit te bouwen. In grote woorden gezegd, een Masterplan steekt de kop op. De ontruiming van onze vroegere refter M was reeds een eerste fase. De ingebruikname van de tuinklassen als refter M is slechts een tussenfase (voor 4 jaar?). Vanaf nu zullen de ontwikkelingen op de Berkenboomcampus zich vlug opvolgen. Nog even en het klooster wordt ontruimd, en dan …? Nieuwsgierigheid is een mooie deugd, voor wie geduldig kan wachten! Ook intern is er op onze school van alles op til. In het voorjaar 2011 staat de doorlichting voor de deur. Wat zij zullen inspecteren, daar hebben we nog het raden naar. Dat een gezonde positieve spanning (stress) zich meester van ons maakt, dat is een positieve ontwikkeling. In 1997 en in 2004 haalde onze school de hoogste score ‘zonder enig voorbehoud, alles dik in orde’. Met zelfvertrouwen, maar zonder enige arrogantie, wachten we nu af. ’t Zal wellicht voor januari zijn, of zal men ons nog langer in het ongewisse laten? Ondertussen bekijken we zelf met kritische blik al onze activiteiten. Onlangs betrokken we zelfs alle leerlingen en ouders bij een interne bevraging met als thema ‘tijdsbesteding en studiebelasting’. Op het moment dat ik dit schrijf, zijn de resultaten nog niet binnen. We zijn benieuwd. Dit kadert in onze pedagogische prioriteit ‘studiekwaliteit en -kwantiteit’. Kwaliteit bieden is onze doelstelling. Graag werken we op een evenwichtige manier aan wat de kerntaken zijn: onderwijs geven én een goede opvoeding als verlengstuk van wat thuis meegegeven wordt. Beide aspecten willen we realiseren. Leerlingen die naar het hoger onderwijs gaan, moeten goed voorbereid zijn. En dat we respectvolle mensen afleveren die oog hebben voor de medemens, die beleefd zijn en altijd weten hoe ze zich best gedragen, daar is ook oor en oog voor. De voornoemde enquête is een stap in de evaluatie van het eerste item. De positieve respons die we heel vaak krijgen over het gedrag van onze leerlingen, na uitstappen, ontmoetingsdagen … sterkt ons in de mening dat ook het tweede luik niet slecht loopt. Dit alles is natuurlijk nooit af. Eraan werken gebeurt nooit alleen. Ouders, leerlingen, leerkrachten, secretariaat en directie moeten een hecht team vormen. Dit nummer van Berkengeruis getuigt daar van. Alleen al daarom is het lezen de moeite waard … én plezant ook! Geniet van de vakantie! Zalig kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar! H. Bruggeman
5
Een pakje ‘tijd’ Wanneer ik een poging onderneem deze inleidende tekst neer te pennen, wijst de kalender 27 november aan. Vanachter mijn maagdelijke witte blad staar ik uit het raam naar buiten op zoek naar inspiratie ... Het bos kijkt me veeleer somber aan. De bomen hebben steeds meer weg van een gestileerde landschapstekening. Ze werpen alle ballast van herfstbladeren stilaan van zich af tot alleen een grillig zwart-wit lijnenspel zal overblijven. IJswitte vlekken op de laatste bloemen verraden de eerste sneeuw van deze winter. Het pas geïnstalleerde vogelhuisje in onze tuin wacht geduldig op zijn eerste hongerige bezoekers … Zo muisstil als het buiten is, zo groot is de spanning binnen. Het driekoppige monster van de examens eist meer en meer mijn onverdeelde aandacht op: lessen moeten worden afgewerkt, leerstofoverzichten worden vervolledigd, examenvragen worden zo precies mogelijk geformuleerd en de laatste punten worden opgeteld. Om het kortweg met een cliché te zeggen: het is druk, druk, druk … Zo druk, dat ik zo nu en dan de tijd ongemerkt zou willen stoppen. Voor dit doel zou ik met alle plezier de pauzeknop van mijn digitale televisie willen indrukken. Zou die –altijd overdreven vriendelijke- installateur me daarbij een handje willen helpen? Of misschien moet ik dit jaar nog maar eens mijn schoentje zetten? Een stevige wortel, een suikerklontje, een raap (en een ‘druppelke’ voor de sint?) moeten mijn vraag de nodige kracht bijzetten. Voor die speciale gelegenheid zou ik nog wel eens een ouderwetse brief schrijven. In mijn mooiste handschrift, netjes tussen de lijntjes: “Lieve sint, ik ben dit jaar echt braaf geweest. Wil u voor mij vanuit het verre Spanje alstublieft een beetje tijd meebrengen? Ik zal u heel erg dankbaar zijn.” Zou de sint dit nog lezen? Hopelijk vergist hij zich niet want poppen, puzzels, boeken en een speelgoedkassa bracht hij al jaren geleden mee. Zo’n schattig minikeukentje met bijpassend servies heb ik wel nooit gekregen. Maar intussen heb ik een ‘grote-mensen-keuken’ en die is toch af en toe veel minder leuk dan ik toen kon vermoeden. Zou de sint een pakje ‘tijd’ in mijn schoentje leggen? Ik hoop het met heel mijn hart. Als ik even realistisch ben, weet ik dat de kans bijzonder klein is … Zelf had de goedheilige man immers ook al problemen om zich aan het strakke tijdsschema te houden bij zijn intrede in Antwerpen. Noodgedwongen snelde hij dan maar in huppelpas door de straten. Die lieve kinderen alweer een teleurstelling rijker … Gelukkig maakte hij dat toch een beetje goed met fantastisch nieuws. Er zijn dit jaar immers geen stoute kinderen! Wat kan ik nu anders doen dan de sint hierin volmondig bij te treden? Kijk maar naar onze leerlingen. Ze hebben zich de afgelopen maanden al bij al toch wel voortreffelijk gedragen! Ik zie een aantal onder jullie nu even bedenkelijk de wenkbrauwen fronsen … Zijn we niet maar al te vaak ‘aan het zagen’ over taken die te laat werden ingediend, agenda’s die niet werden ingevuld, mappen die op een bureau achterbleven
6 en de overvloed aan woorden die zich op ongelukkige momenten aan onze leerlingen opdringen? Ja, dat doen we inderdaad, maar toch zijn wij ook wel trots … Op verschillende vlakken toonden ze zich weer van hun beste kant. Zo beoefenden ze in hun vrije tijd bijzondere hobby’s of schaafden geduldig aan diverse talenten… Aan het begin van het schooljaar gunden ze ons tijdens de ontmoetingsdagen een blik in het merkwaardige samenspel van persoonlijkheden binnen een klasgroep. Daarnaast gaven onze leerlingen via Coup de Ville en de cultuurraad op onnavolgbare wijze uiting aan hun interesse voor cultuur. Ook Ieper en Parijs ontsnapten traditiegetrouw niet aan een invasie van onze Berkenbomers. Als we ons verder nog afvroegen of onze leerlingen wel genoeg voeling hebben met de ander, dan dienden zij ons van antwoord op de Schrijf-ze-VRIJdag. Ook tijdens rije
het
werd
uitwisselingsproject de
verschillende
ogenschijnlijke leefwerelden
met
afstand
Hongatussen
aanzienlijk
ingeperkt. Al deze uitstappen en initiatieven kunnen uiteraard maar geslaagd zijn, als ook het dagelijkse leven op school niet wordt verwaarloosd. Hiervoor doen de verschillende leerlingenraden alvast hun uiterste best … Dus, beste leerlingen, jullie hebben je schoentje toch ook gezet? Ben je het even vergeten door de drukte van de examens? Geen nood, dit jaar organiseerde de goedheilige man een duobaan met zijn collega-kerstman. Kijk eens even onder de kerstboom. Toe maar … Daar in die hoek, een klein waardevol pakje ‘tijd’ met als opschrift “twee weken kerstvakantie”. Geniet! Jullie hebben het – echt waar- helemaal verdiend! J. De Paepe
7
Wie is ... Dit ben ik. In zoveel mogelijk facetten als ik kon weergeven. Ik ben absoluut geen computerexpert dus vergeef me de erbarmelijke kwaliteit van de collage. Centraal op de foto, gemaakt tijdens de afgelopen zomer, zie je mij. In elke augustusmaand organiseert onze scouts een vijfdaags festival waaraan ik, hoewel reeds oud-leider, met plezier meewerk. Tijdens die feesten open ik mijn cocktailbar, met voorsprong de aangenaamste job. Er zijn weinig drankjes die een mojito of caipirinha naar de kroon kunnen steken. Ik ben fan van muziek, van alle kunstvormen de meest directe en toegankelijke. De groepsfoto is die van Interpol. Hoewel ze eigenlijk niets meer doen dan Joy Division uit de kast halen, zijn ze sinds hun debuutplaat ‘Turn on the Bright Lights’ uit 2002 mijn idolen in de meest puberale betekenis van het woord. (Met uitzondering van hun laatste album, want dat is een draak van een plaat.) Verder kan ik iedereen de volgende namen aanraden: The Beatles, Bob Dylan, Mark Lanegan, Johnny Cash, en na een fantastisch concert in de AB; Yeasayer. De gitaar in de collage is die van mij. Ik moet in alle eerlijkheid toegeven dat ik absoluut geen talent heb. Toch doe ik koppig verder en het bespelen van de gitaar is dan ook één van mijn lievelingsbezigheden. Toch kan ik ook andere vormen van kunst appreciëren, getuige de filmcamera. De film die ik afgelopen weekend heb bekeken, was The Deer Hunter, een prent over de Vietnamoorlog. Ik lees graag. Het is iets wat ik als kind heel graag deed, maar nadien raakten de boeken onder het stof in de kast. Het is pas sinds vorig jaar dat ik de draad terug probeer op te pikken. Volgende boeken heb ik erg graag gelezen: ‘Het Diner’ van Herman Koch en ‘Kroniek van een aangekondigde dood’ van Gabriel García Márquez. De spelkaarten en goudstukken behoren tot het spel Machiavelli. Ik speel graag gezelschapsspellen. Tijdens mijn studententijd ontsnapten we zo vaak als kon uit de auditoria om op café wat te gaan drinken. Niet zelden werd hierbij de doos van Machiavelli of Kolonisten van Catan geopend. Ten slotte rest me nog de tijdlijn onderaan de collage. Ik ben op school aangesteld als leerkracht geschiedenis in het vierde en vijfde jaar. Reeds in het middelbaar was geschiedenis mijn lievelingsvak. Naast het vat aan verhalen dat geschiedenis is, leert het ons om niet onvoorwaardelijk alles voor waarheid te aanzien en dus kritisch te zijn. Mooie eigenschappen voor een vak, vind ik … M. Reynhout
T. Reynhout ?
8
De
eerste maanden in het eerste jaar op
Berkenboom ...
enkele indrukken
tember p e s 1 n aa innering r e h n j i M oorden: w e i r d in A) ) Ward, 1 ( s s eppe, 1F e S r ( t s s o d a a h ,c ) ik h t, stress n e g aimy, 1A a e J i ( t i g l i o t p h nuwac ine, 1A) e h z p l , e f o D ( t , ) ig leuk k, gezell hame, 1D u l e I l ( , t d k n a e a n span vriendinnen gem n (Jelle, 1F) we n kenne e r nieu e l n e ine, 1D) e mens l k e u C ( e l f o t ca, 1D) s , g e i l t a s V g ( n k leu w, a nieu ig, fantastisch, e groep, k u e l , d l s e e tj gew gsspelle n i k a m s ) i kenn chten (Nikki, 1F leerkra
1a
1b
9
Mijn wen s voor de rest van het school jaar is …
geen ruzie dat h et een
, veel wer
ken, veel l
toffe klas
euke uitst
blijft (Br
apjes (Le
am, 1a) dat h et gemakk elijker wo niet gebeu rdt, m ren … (S amantha, aar dat zal wel 1a) dat h et zeker ev en goed z nu is (Eli al worden as, 1f) als hoe he t dat i edereen elkaar res minder chaotisch z al zijn en pecteert ( Samuel, 1 dat iedere a) en dat h et leuk en niet te mo eilijk is! ( Gitte, 1d) dat h et er één w ordt zo en goede p unten (Em nder ruzie, met vee l vrienden ma, 1f)
en, 1f)
1c
1d
10
Het leukste wat ik op school al meemaakte is: - - - - - - - - -
DE ONTMOETINGSDAGEN (unaniem) het sneeuwballengevecht (Killian, 1d) klassencontrole van MOS (Anke, 1f) het spelbord in de les Nederlands (Susanna, 1d) de uitstap naar het Museum voor Natuurwetenschappen (Lars, 1a) buitenschoolse activiteiten (Jonas, 1f) alles! (Zoe, 1a) de toffe sfeer in de klas (Stef, 1f) het grote kussengevecht tijdens de ontmoetingsdagen (Laura, 1f)
1e
1f
11
Mijn sterrenbeeld is weegschaal en dan weet je … keuzes maken is de mogelijkheden afwegen. Ambacht of lesgeven? Ambachtelijk bezig zijn, iets creëren geeft me heel veel voldoening. Toch helt de weegschaal momenteel over naar het lesgeven. Hoe het eraan toe gaat in de wereld, boeit me. En dan wil ik bij de leerlingen hiervoor belangstelling proberen op te wekken. Stad of platteland? De natuur dichtbij voelen is belangrijk voor mij. En dat voel je niet noodzakelijk op het platteland. Ik woon in het dichtbebouwde centrum van een kleine gemeente. Maar geen nood, de Schelde stroomt op een boogscheut voorbij, dus meer dan genoeg ademruimte . Economie of kunst? Er gebeurt ontzettend veel in het economische leven. Dat heeft de tijd om aan kunst te besteden tijdelijk in de schaduw gezet. Mama of oma? Oma zijn is ontroerend mooi en intens. Mama ben ik al het grootste deel van mijn leven, maar op mama zijn, zit gelukkig nog geen slijtage. Tijdschrift/krant of boek? Bij mijn ochtendritueel hoort steevast het bezoek aan de krantenwinkel vlak in mijn buurt. Een boek heb ik altijd nabij, het boek effectief lezen laat soms op zich wachten. Theater of film? Een film bekijken vraagt veel minder inspanning dan een theatervoorstelling bijwonen. Mijn theaterabonnement houdt dit goed in evenwicht. Europa of een ander continent? De Franse kunst, Rome, Baskenland, Lissabon, Parijs, Zeeland, Londen, Madrid … Europa heeft blijkbaar alles. Toch ben ik benieuwd naar het verre Oosten, misschien zijn de sterren mij in 2011 gunstig gezind. Broek of rok? Dit hangt af van het tijdverbruik in de vroege ochtend. Een broek ‘schiet’ je vlug aan, voor een rok dweil ik mijn kleerkast af naar de geschikte combinatie. Jazzdansen of joggen? Bewegen op muziek is super, Vroeger volgde ik jazzdans, nu laat ik mij meeslepen door nieuwe bewegingsvormen zoals zumba, wat volgens de media nu ook ‘out’ is . Sinds een aantal jaren loop ik mee in de ‘ladies run’ , hier laat ik me gedwee meeslepen door het enthousiasme van deelnemers en publiek. Een frisse pint of een glaasje wijn? Ik zit nu te tokkelen op mijn computer om deze keuzes te beantwoorden, met een glaasje wijn in de nabijheid, heerlijk. Tijdens een popmuziekconcert is een frisse pint , al is het in een plastiek beker, ook deugddoend.
12
Eind vorig schooljaar werd de lokroep van de ‘Camino’ naar Santiago de Compostela mevrouw Van Vaerenbergh te groot. Geniet van haar verslag van een bewogen voettocht.
Waar of wanneer herinner ik me niet meer, maar érgens-ooit besloot ik de camino te lopen, de weg –of beter: “één der wegen”- naar Santiago de Compostela ... Of “koos de weg mij?” zoals Dag Hammerskjold het verwoordt? In elk geval: op een gegeven moment overkwam het me écht! In mei vertrok ik, mét kopzorgen, mét hoofdpijn, mét schoolstress, mét verwarde gevoelens, mét echtgenoot én met een te zware rugzak. Drie weken later kwam ik terug als een nieuw mens, weliswaar nog steeds met rugzak en echtgenoot, maar verder –gelukkig- zonder de eerdergenoemde ballast! Blijkbaar doét de camino iets met een mens.. maar wat? Ik probeer enkele ervaringen over te brengen! “Alles loopt hier goed, behalve wijzelf”, sms’te ik de kinderen na dag drie. Niet onmiddellijk geruststellend voor het thuisfront, maar voor ons de normaalste zaak van de wereld: àlle pelgrims lopen na 2 dagen stijf-houterig, bijna kreupel. Voeten, beenspieren, heupen, tenen, zelfs schouders ... alles moet wennen aan de abnormale (over-) belasting. Gelukkig herken je na enkele etappen het geweldige pelegrino-ochtendgevoel “just push the button and you walk!”: het wordt als het ware een gewoonte, je draait -of beter: loopt- op automatische piloot! Raar misschien, maar écht wel zo. AFGEZIEN? Ja, uiteraard: voeten oververhit en tot bloedens toe gemassacreerd, pijnscheuten overal, nachtelijke spierkrampen, overdag zweten als een paard, puffend neerzijgen na de zovéélste klim ... het hoorde er allemaal bij! En bovendien had ik het gevoel dat mijn rugzak enkel maar terug naar huis wilde: hij sneed in mijn schouders, woog als lood ... (Blijkbaar is dit een héél herkenbaar gevoel bij vele pelgrims... lees maar Hape Kerkeling: “Ik ben er even niet!”) De hitte was nog het ergst; de kou, regen en mist hoog in de bergen waren evenmin te onderschatten. Méér dan eens heb ik de camino vervloekt en me afgevraagd “waarom doe ik dit eigenlijk? Stop ik nu of straks wanneer ik doodval?” “That’s the camino”, zei de Duitser onder ons. En 5 minuten later, als je er weer bovenop was: “That’s the camino too!”.
13
Botsen op je eigen limieten, jezelf tegenkomen en telkens weer ervaren dat je toch een stapje over je grens kan .... confronterend! Met zijn achten hielpen we elkaar door te zetten, we praatten mekaar de bergen op én af, de humor en de frisheid van de reisgezellen deden méér dan goed ... Dit had ik nooit alléén gekund! Dàt op zich is al een wonder: een zootje ongeregeld (2 Italianen, een Zwitserse, een Parisien, een Bretonne, een Duitser, 2 Belgen –wij dus) vindt mekaar heel toevallig en wordt “groep”. Soms ging het er “Babels” aan toe: de voertaal was een mix van alle mogelijke talen! Concentreren dus, en vaak in de fout gaan! Wanneer het totaal onverstaanbaar werd, speelden we als het ware Pictionary: met handen en voeten moeilijke begrippen uitleggen .... bijna niet te doen ... en toch ...! Vaker leek het echter een Pinksterverhaal: na enige tijd begrepen we elkaar perfect, zelfs zonder woorden. Telkens opnieuw vonden we de moed om samen door te gaan. Als je na 30 lange en zware kilometers kan roepen: “We did it!”, dan weet je met je geluk geen blijf! “Verbonden leven”, hier kan je dat aan den lijve ervaren. Alles, maar dan ook alles, deel je met elkaar: je brood en kaas, je fruit, je slinkende rantsoen drinkbaar water, je tandpasta, je tubetje Wipp (“ideaal voor alle vakantie-handwasjes!”)... Na een week eet je bij wijze van spreken uit elkaars bord, verzorg je elkaars voeten, slaap je met velen op enkele vierkante meters en ... geniet je zelfs van die intimiteit! Alles voelde zo vertrouwd, alsof we elkaar al jàààren kenden! Je deelt je pijn, je verwondering én je diepste levensverhaal. Al je privacy en bezit kwijt en toch tevreden, gelukkig! Is dit nog wel écht of droom ik? DAT BRENGT ME BIJ EEN TWEEDE CAMINO-MYSTERIE: hoe mensen zich tonen, zich laten kennen én op die manier –ongemerkt en onbewust- elkaar helpen het eigen leven helder te krijgen. Héél intense, stille ervaringen zijn het: binnen mogen in de wereld en het denken van de anderen. Urenlange gesprekken op het ritme van het stappen: over werk, kinderen, thuis, over al- of niet- of anders-gelovig zijn, over het Universum en over God, over zingeving zoeken en vinden, over yoga en bidden, over ethische kwesties, over oorlog en vrede, over een zieke moeder, over onvergeeflijke (?) misstappen, over schuldgevoelens en emoties, over angsten en hoe ermee om te gaan ... Alle onderwerpen passeren de revue ... geen gêne, geen remmingen, gewoon maar de ander vertrouwen en klaarheid scheppen in ieders gedachtenwereld ... soms door gewoon urenlang samen te zwijgen ... Fascinerend, en moeilijk in woorden uit te drukken, maar enorm deugddoend en verrijkend!
14 Je leert je eigen leven vanuit een ander, nieuw perspectief te bekijken. Je durft zelfs te relativeren! Had iemand me dàt voorspeld enkele maanden geleden, ik zou gelachen hebben .... Misschien ligt hier wel de nooit-eindigende nawerking van de camino? “The camino never ends”, zeiden de routiniers ... Ze hebben gelijk ... dat voel ik nu al! Het leven is gewoon anders nà deze tocht! Ik voelde me zelden zo “leeg-worden” als op deze voettocht: zorgen moést je wel naast je leggen, want je kon ze toch niet van hieruit oplossen. Dagdagelijkse beslommeringen over was en strijk en koken bestonden niet meer, of ja ... toch ... ’s Avonds je handwasje doen en ’s morgens alles weer inpakken: wat droog was kon in de rugzak, wat nat bleef liet je eraan bengelen. Zon en wind deden de rest wel! Zo simpel kan het leven dus zijn! Voor de rest hoefde je enkel maar te stappen en te genieten van alle natuurelementen (niet vanzelfsprekend, dankbaar zijn voor regen en mist). Géén programma slaafs afwerken, gewoon genieten van traagheid: 325 km loop je stap voor stap, soms wanhopig, maar meestal met véél geduld en vertrouwen! Dat is nog zo’n wonder van de camino! OVER WONDEREN GESPROKEN: elke dag zie je ze zo gebeuren, op de meest onverwachte plaatsen en momenten. Maar ze zijn er, onmiskenbaar: in de doodgewone “buen camino”-groet aan alle pelgrims, in het respect van de mensen tegenover de stappers, in de flessen drinkwater die zij klaarzetten voor hun huis, in de hulpvaardigheid van de Asturiërs en Galiciërs die voor jou in de bres springen bij kleine probleempjes ... (tandpijn bijvoorbeeld!), in een kleine bar die plots uit het niets opdoemt ... Het is gewoon ongelooflijk hoeveel deugd dàt doet! VALT ER OOK NOG PLEZIER TE BELEVEN OP ZO’N CAMINO? Ja, dag én nacht, met de nadruk op het laatste! De vino tinto was hier niet vreemd aan (“un peu d’anesthésie pour toutes nos douleurs”, was het excuus van de Fransen onder ons! Niet slecht gezien!). Het slapen zelf -of wat daarvoor moest doorgaan!- zorgde regelmatig voor onrust en hilariteit. Ik sliep in vele “albergues”, zeg maar “pelgrimsherbergen” ... zo armoedig als de stoffige Noord-Spaanse dorpjes zelf. We sliepen steeds gestapeld, met 3 of 4, soms 10 tot 20 in één kamer(tje). In bedden die dag na dag door “Jan en alleman” beslapen worden ... en dan zwijg ik hier nog over de ondermaatse douchehokjes ... de plakkerige keukens ... Even verstand op nul dus en zéker niet aan hygiëne denken ... éventjes de beschaving loslaten ...
Lees
verde r
p. 18
15
r
tin Ontmoe
gs
jaa e t s 1 n dage
16
2b in the picture
en ook 2a ...
17
Ontmoetingsdagen 3de jaar
18
Buen Camino! Vervolg
Ik sliep bij àlle temperaturen, ook bij 30°C (in een verwoede poging om heel ons hebben en houden droog te krijgen, draaiden de warmbloedige Italianen de verwarming op “hoog”... culturen verschillen nu eenmaal!) Ik sliep bij snurkers: de hele nacht door een ware canon in àlle toonaarden. Van pure miserie kregen we met drieën de slappe lach ... Eigenlijk nog het beste scenario om er niet bij te gaan huilen: ’s anderendaags hadden we immers 32km voor de boeg, met een wandelprofiel om u tegen te zeggen (1100m stijgen, 600m dalen, terug 400m klimmen, enz..) Een beetje slaap zou mooi geweest zijn ... Die ochtend beloofde ik mezelf: vanavond nemen wij een hotel. En dat hebben we onszelf noodgedwongen gegund! Ook dàt hoort erbij. Ik sliep in gezellige kamers, maar ook in een getto ... als een “sans-papiers”, een asielzoeker in een galmende overdekte markthal! Ik sliep gewoon slécht, dat is nog de beste samenvatting, maar raakte toch niet oververmoeid, want de camino geeft zoveel andere, gezonde energie ... Ook weer een wonder op zich! Zo ging ik dag na dag en stap voor stap op weg naar Santiago de Compostela, mijn schaduw achterna. Op en naast autosnelwegen, op asfaltbaantjes, we kwamen het allemààl tegen ... Maar vooral bos-grind-en steenslagweggetjes en rotsige bergpaden kenmerken de camino primitivo, de meest authentieke en mooiste, maar ook de zwaarste en dus nauwelijks belopen route. Die eeuwenoude weg volgen, voor jou gelopen door honderdduizenden pelgrims, gegidst door schelpen en gele pijlen ... met je wandelbottines als beste vrienden ... Ik zal het me eeuwig blijven herinneren! Je mentale conditie wordt mèt de dag krachtiger dan je fysieke, ook al blijft de gevoelsafstand steeds groter dan het ware aantal afgelegde kilometers. Het was méér dan de moeite waard: de weg bijna letterlijk onder je voeten voelen, en véél aard-energie opdoen, dat stérkt een mens! Een gratis verjongingskuur! HET MOOISTE MOMENT? Er zijn ontelbaar vele “mooiste momenten”, elke dag realiseer je je dat. Maar het aankomen in Santiago hééft toch wel iets bijzonders. Er is de enorme ontlading als je op het plein voor de immense kathedraal je voet op de schelp zet ... “Ik ben er!” Pelgrims-van-ergens-onderweg terugvinden, rijtje volgen voor je registratie, file vormen voor je de kathedraal in kan ... en dan de dagelijkse pelgrimsviering met duizenden mensen van alle slag ... Iederéén komt er aan om één of andere reden, met één of ander motief, elk vanuit zijn of haar concrete achtergrond ... iederéén legt als het ware zijn steen bij de vele andere ...
19
Je ziet mensen huilen, bidden, mediteren, denken, danken, elkaar in de armen sluiten, alléén zitten, niets doen ... Je hoort mensen zwijgen, zingen, prevelen, het beste wensen, je voelt iets van “wij”, “gemeenschap”... De christelijke-katholieke traditie was er helend aanwezig. Het had iets louterends: je voelde: “En toch overstijgt ons geloof alle recente negatieve kerkelijke praktijken”. Een opsteker na een lange tijd van twijfel en ongeloof! Maar nog sterker dan dit voelde ik: hier vind ik vrijheid van denken, en dat is goed. Hier worden grenzen van godsdienst of geloof uitgewist. Hier zijn mensen gewoon mensen, zonder onderscheid van ras, leeftijd, geslacht, ideeëngoed, geloof, levensverhaal. Hier heeft het katholieke, zelfs het christelijke, niet het enige of laatste woord ... Hier voel je de basis van alles, het universeel-menselijke zéér sterk! Vrijheid van denken en elkaar daarin respecteren bevrijdt mensen en bindt hen tegelijk! Machtig mooi! Ontegensprekelijk blijft dit voor mij een heel sterke ervaring! Mijn camino was een sportief avontuur, een uitdaging die ik blijkbaar nodig had, misschien zelfs een wat roekeloos folietje, een zoektocht ... maar hij was bovenal een schitterend cadeau, iets authentieks dat me zomaar overkwam ... voor altijd! Dank! Dank aan Roberto, Claude, Luigi, Rose, Marie, en Martin, onze naaste tochtgenoten Dank aan de school die me deze kans gaf. Dank aan onze kinderen die thuis de boel beredderden en die ons enorm bemoedigden Dank aan zoveel pelgrims die dit gebeuren eeuwig jong houden ... Buen Camino K. Van Vaerenbergh
20
Van 12 september tot 24 oktober kon men de stad Sint-Niklaas ontdekken door een andere bril, een kunstbril. Geïnspireerd door ‘Chambre d’Amis’ selecteerden Jan Hoet en Stef Van Bellingen meer dan dertig kunstenaars uit binnen- en buitenland om Sint-Niklaas onder te dompelen in kunst. Jonge, vaak nog onbekende, kunstenaars kregen de kans om hun werk aan het grote publiek te tonen. Privé-woningen, tuinen, verdoken passages, publieke ruimten ... niets bleef onaange- roerd. In het kader van het vak esthetica was er op donderdag 23 september 2010 voor onze leerlingen van het 5de jaar een rondleiding langs het parcours van dit stadsfestival gepland. Op vrijdag 22 oktober was het de beurt aan onze leerlingen van het 6de jaar. Enkele geëngageerde gidsen namen ons mee op sleeptouw voor een onvergetelijke stadsbeleving. In een handelspand in de Ankerstraat maakten we kennis met een muurschildering van de Belgische kunstenaar Stephan Balleux, getiteld Blind Spot. Door bewust gebruik te maken van het trompe-l’oeileffect creëerde deze kunstenaar een schildering op 3 verspringende muurvlakken. Wanneer we bij het binnenkomen van deze ruimte de schildering schuin vooraan bekeken, vertoonde deze lege ‘blinde vlekken’. Wanneer we de muurschildering echter frontaal bekeken, werd die als een ononderbroken geheel ervaren en ontstond de illusie van een driedimensionale vorm. Een ander boeiend werk van de Nederlandse kunstenaar Marc Bijl werd tentoongesteld in de tuin van een privéwoning in de Stationsstraat. Hij creëerde een ‘fout beeldenpark’: kitscherige beeld- houwwerken die in grote oplage in tuincentra worden verkocht, bekladde hij met zwarte en zilverkleurige verf en bedroop hij met zwart kaarsvet. Hierdoor kreeg het werk ‘Desintegration’ een lugubere donkere, gothic sfeer. Marc Bijl wou hiermee verwijzen naar het vandalisme op kerkhoven, maar onderstreepte ook de ondergraving van onze maatschappij door de moderne kunstenaar. Eén van onze favoriete kunstwerken was de installatie (T)Here van de Belgische kunstenaar Eric Croux. Hij stelde zijn werk tentoon in een privé-woning in de Nieuwstraat. Bij het binnenkomen van de kamer keken we verrast rond: we zagen een houten geraamte met een wirwar aan wit- en geelgekleurde visdraden. Sommige leerlingen hadden het geluk deze kunstenaar ter plekke te ontmoeten en konden hem al hun vragen over het kunstwerk stellen. Het was ontroerend hem te horen vertellen over de herinnering aan zijn overleden vader. Het houten geraamte bleek immers een reconstructie te zijn van het ondertussen afgebroken ouderlijke huis.
21
In de bibliotheek op het H. Heymanlein stonden we plots oog in oog met een vreemde verzameling van computers, planten en aquariums. Hier stelde Angelo Vermeulen zijn internationale kunstproject ‘Biomodd’ tentoon. Hij startte dit project in 2007 vertrekkend vanuit de basisidee om een netwerk van gerecycleerde computers in symbiose te doen samenleven met een klein ecosysteem. Hij wou een vorm van communicatie tussen de elektronische en de biologische wereld tot stand brengen: de warmte die ontstaat door intensief gebruik van de computers, wordt gebruikt om o.a. planten en algen te laten groeien. Vooral wetenschappelijk geïnteresseerde leerlingen waren dan ook zeer geboeid door dit werk. Ook hier hadden sommige leerlingen het geluk de kunstenaar persoonlijk te mogen ontmoeten. In een privé-woning in de Kleine Peperstraat, bijna vlak naast onze schoolpoort, maakten we kennis met videokunst van de bekende Belgische kunstenaar Michaël Borremans. In de huiskamer konden we gezellig plaatsnemen in de zetels terwijl we een beetje onwennig keken naar ‘The Feeding’: een naar dvd getransformeerde 35mm-film die in loop werd afgespeeld. Het oorspronkelijke vertrekpunt van dit kunstwerk was een foto van zwarten die hun blanke meesters bedienden tijdens de maaltijd. Eigenaardig genoeg waren de blanken uit het beeld weggefilterd. Alle aandacht ging naar de lege tafel die leek te zweven in de ruimte en waarrond zich een bevreemdend ritueel afspeelde. Voor Coup de Ville koos Borremans deze film omwille van de aard van deze woning: je ziet nog steeds sporen van de oorspronkelijke duidelijke scheiding tussen werk- en leefruimte voor het personeel en de bewoners zelf. We werden tijdens deze rondleiding aangenaam verrast door de vele geheimen die de kunst en omgeving ons prijsgaven. De vraag ‘Is dit ook kunst?’ was soms moeilijk te beantwoorden, maar zette ons wel aan tot nadenken over moderne kunstvormen en de manier waarop moderne kunstenaars ons doen nadenken over mens en maatschappij. Om het met de woorden van Jan Fabre te zeggen: ‘De kunstenaar is de worm die de aarde gezond houdt’. C. De Witte
22
Op donderdag 23 september, al vroeg in de ochtend, stonden wij, de leerlingen van het vierde jaar, klaar om te vertrekken. Na een lange busrit kwamen we eindelijk aan in Boulogne-Sur-Mer, niet wetend wat we allemaal zouden beleven. We werden meteen midden in het stadje gedropt, klaar voor een stadsspel. Ondanks een beetje lichte regen zorgden allerlei leuke opdrachtjes voor een toffe start van de tweedaagse. Na het spel vertrokken we naar ons verblijf. Het eerste wat ons opviel, was een aantal kolossale muggen op de gele muren van de gebouwen, maar het adembenemende uitzicht op zee maakte dat onmiddellijk goed. We waren allemaal wel al wat moe door het stadsspel, maar na een stevige maaltijd konden we er weer tegen. De groepsactiviteiten in de namiddag zorgden voor een sterkere band binnen de klasgroep, wat zeker een positief effect had op onze ontmoetingsdagen, maar ook op de rest van het schooljaar. Toen we allemaal ons avondeten verorberd hadden, kon er nog wel een spel bij. Eén tegen allen zorgde voor een heleboel plezier, maar het leukste was dat we wonnen en dus recht hadden op een traktatie van de leerkrachten! Hoewel we moe waren door de vele activiteiten, waren we ’s avonds zeker van de partij voor een leuk fuifje. Sommigen van ons kregen hier maar niet genoeg van, dus besloten ze om ’s nachts nog verder te fuiven op de gangen of in de kamers. Anderen ontsnapten uit het raam en sommigen lagen uitgeteld op bed. (nvdr. Helaas werden ze wel gesnapt door de leerkrachten). Toen we op vrijdag 24 september de ogen veel te vroeg openden, moesten we ons al klaarmaken voor een bezoek aan Wimereux. Tijdens het bezoek aan de markt en het stadje kregen we ook de kans om ons Frans een beetje op te krikken aan de hand van een bundel die we moesten invullen. Nadat we lekker gegeten hadden in Wimereux, stond er ons een leerrijke wandeling te wachten aan Cap Blanc Nez. Daar leerden we veel bij over de kliffen aan de Franse kust en we schaafden ons Frans weer wat bij door de naar de Franse gidsen te luisteren. Jammer genoeg stond de bus al te wachten aan het einde van de wandeling en we moesten terug naar huis, maar gelukkig hebben we nog een heleboel mooie herinneringen die we het hele schooljaar en hopelijk nog veel langer kunnen meenemen! Paulien Gysels - 4b
23
Uitzicht vanuit onze verblijfplaats Boulogne-sur-Mer
Stadsspel Boulogne-sur-Mer
Cap Blanc Nez
24
de Cultuurraad strikes again … Een cultuurraad is voor hipperds en andere intellectuelen… … althans dat denken we doorgaans over cultuur. Niet? We verlangen natuurlijk allemaal om als een intellectueel over te komen. Ik heb het dan niet over die stoffige kamergeleerden die rondsloffen in een tweedehands tweed-vestjes, maar over die hipperds die meisjes van hun sokken kunnen blazen door spontaan hele flarden uit de wereldliteratuur te declameren en die aria’s van Verdi neuriën terwijl ze onderweg zijn naar hun poëzieclubje. Sommige mensen gaan zelfs zo ver in de persona van intellectueel dat ze pronken met monocles en hun pijp stoppen met vanilletabak. De geur van hun pijp laten ze dan vrijelijk vermengen met de ammoniaklucht van hun lichaam, totdat ze een heus olfactorisch festijn vormen op zichzelf. En moeilijke woorden gebruiken – dat doen ze ook. In werkelijkheid nemen we natuurlijk nooit woorden als ‘olfactorisch’ in de mond. We zijn gewoon allemaal een beetje ‘boerke’ in het diepste van onze ziel. We zijn al lang tevreden met een prettig in de oren klinkend riedeltje – en als het refrein uit ‘hoempapa’s’ en ‘tralala’s’ bestaat, kan ons geluk niet op. Wij behoeven geen Chianti. Als we al geabonneerd zijn op literaire tijdschriften, dan belanden die steevast ongelezen in de prullenmand. Wij willen geen haute cuisine, maar worsten tussen een boterham. Bij voorkeur met veel vet en ketchup. Wij willen niets liever dan in ons ondergoed kijken naar Vitaya-televisie over kinderen die door Shaq op dieet worden gezet of naar make-over-programma’s waarin lelijke eendjes worden omgetoverd tot minder lelijke eendjes door hele kruiwagens make-up op hun pokdalige gezichten te smeren … … althans dat denkt de knokige oudere garde over de jeugd. Niet? Geen van beide heeft het natuurlijk helemaal bij het rechte eind als het over de Berkenboomse cultuurraad gaat. Wij zijn hip – dat spreekt voor zich – maar ik wil er persoonlijk voor garant staan dat we vanaf nu nooit meer woorden als ‘olfactorisch’ gebruiken. Erewoord. De cultuurraad poogt ook dit jaar weer om de cultuur in de meest brede betekenis van het woord met geefgrage hand te verspreiden onder de leerlingen. Gekend zijn ondertussen de filmvoorstellingen tijdens de middagpauze voor de leerlingen van de derde graad die niet langer tikkertje of voetballertje willen spelen op de speelplaats. Minstens even bekend is Radio Kalkoen die tijdens de middagpauze op donderdag de speelplaats overgiet met een muzikale saus. Wat er verder op het programma staat, bereikt misschien nog te weinig mensen en daarom deze sluikreclame: er komt een heuse danseditie van de schoolradio (put on your dancin’ shoes!), er komt – maar dat is nog geheim natuurlijk – een Berkenboom-rockrally (meer daarover later!), er wordt een uitstap naar de opera gepland, we gaan naar het museum, we organiseren een Italiëweek, we luisteren de gedichtendag op, etc. Als we dan nog tijd over hebben, kijken we allemaal natuurlijk naar Vitaya. Beloofd. En u, u bent allemaal welkom! M. Verougstraete
25
Wie herkent deze fout geparkeerde auto? Wie is de eigenaar? Wie neemt het niet zo nauw met de verkeersregels? De aandachtige kijker ziet dat er nog vrije plaatsen zijn waar de eigenaar wel zonder problemen kon parkeren ... Ja, ja, ook Berkenbomi laten al eens een steekje vallen ...
Wie is de eigenaar?
Wie herkent deze fout geparkeerde auto?
!!!! Oproep !!!! Dikke truiendag = gekke mutsendag Wie doet er mee? De gekste muts wordt beloond met een leuke verrassing!
26
De eetclub – Saskia Noort Het boek ‘De Eetclub’ is een meeslepend avontuur vol complotten, affaires, hypocrisie en het ontrafelen van twee moorden die de vriendschappen binnen de eetclub verscheuren. Het verhaal is zeer spannend en makkelijk geschreven, zodat het boek heel vlot leesbaar is. Een aanrader voor mensen die niet snel naar een boek grijpen, maar toch af en toe een literaire thriller willen lezen. Een afrader voor personen die een voorkeur hebben voor serieuze literatuur met een boodschap. Het boek heeft het perfecte formaat om mee te nemen op reis, handig om in je strandtas te steken! Het verhaal gaat als volgt : Evert komt om in een huisbrand die hij volgens de eerste vermoedens zelf heeft aangestoken. De vrouw van Evert, Babette, en hun twee zonen overleven de brand. Men denkt dat Evert zelfmoord wou plegen omdat hij psychische problemen had. Een dag na de begrafenis valt er een tweede slachtoffer te betreuren: Hanneke, eveneens lid van de eetclub, valt dood neer van een hotelbalkon. Volgens de leden van de eetclub kon ze de dood van Evert niet verwerken en heeft ook zij zelfmoord gepleegd. Maar Karen, het hoofdpersonage, gelooft dat niet en ook de politie vindt het allemaal wat te toevallig. Zij starten dan ook een onderzoek naar de ware toedracht. Tijdens dat onderzoek komen ze er achter dat Hanneke, getrouwd met Ivo, een relatie had met Evert, die getrouwd was met Babette. Karen is volledig van de kaart omdat ze niet kan geloven dat Hanneke zoiets voor haar zou verzwegen hebben; ze was immers haar beste vriendin. Tegelijkertijd raakt Karen in de ban van Simon, de man van Patricia, ook een vriendin uit de eetclub. Simon is een sluwe zakenman, rijk geworden door het uitbaten van sekslijnen, succesvol en uiterst machtig binnen de vriendenclub. Hij zorgt er bijvoorbeeld voor dat rechercheur Dorien Jager niet meer aan de onderzoeken mag meewerken. Ooit heeft hij haar vader tot een financieel bankroet gedwongen. De affaire tussen Simon en Karen evolueert met als gevolg dat de relatie tussen Karen en haar man, Michel, niet meer zo goed loopt. Naast relevante zaken als overspel, bedrog en problemen binnenin de eetclub, blijft Karen gefocust op het onderzoek naar de moorden op Evert en Hanneke. Haar onderzoek brengt vele spannende momenten met zich mee, totdat uiteindelijk de dader wordt ontmaskerd. Als lezer heb je ondertussen iedereen verdacht van één of beide moorden omwille van de verschillende aanwijzingen en onthullingen die uit het onderzoek opduiken. Kortom een meeslepend avontuur dat spannend wordt verteld! Asma El Faissouni - 6b
De Cauwer Johanna uit 2a behaalde een welverdiende zilveren (!) medaille op de scholenveldloop!!!
Een dikke proficiat!!!
27
PZW 5 ‘Marcelleke’ De leerlingen van PZW 5 die de onderneming ‘Marcelleke’ op poten zetten, samen met de coaches meneer Maes en mevrouw Van Ostaeyen.
De vergadering beslist de verkoop te starten tijdens het oudercontact van december 2010. In de loop van het schooljaar voorzien zij meerdere verkoopdagen.
De stoere ‘Marcellekes’ Voor bestellingen en informatie kan je terecht bij de ondernemers zelf en via de website www.marcelleke.webs.com De collectie voorziet in de beginperiode dames- en herenmarcellekes in de gewenste maat.
28
Verkeersweek: ‘Verkeerd moment, verkeerde plaats’ In het kader van de verkeersweek woonden de derde- en vierdejaars de lezing ‘Verkeerd moment, verkeerde plaats’ van Luc Descamps bij. Net als in zijn gelijknamige boek vertelt Luc Descamps over Eva. Ze is 18 jaar en fietst op een avond naar huis. Ze wordt echter aangereden en belandt in coma. Na 2 maanden wordt ze wakker, haar linkerhelft is verlamd, ze moet alles opnieuw leren. Een lange weg van revalideren, nieuwe ontmoetingen, veel frustratie en wanhoop volgt. Maar ze leert met haar beperkingen leven en vindt nieuwe levensvreugde. Dit boek is onder andere een warme oproep om een fietshelm te dragen. Een greep uit de reacties van 3d: De lezing ging over hoe verkeersslachtoffers met hun handicap omgaan. Het is een serieus thema, maar toch werd het op een boeiende en soms grappige manier verteld. Ondanks de humor kreeg je soms rillingen over je rug en besefte je hoe kwetsbaar je bent als fietser in het verkeer. Fluo dragen en een helm op je hoofd zetten, voor velen belachelijk, maar nu besef ik nog maar eens dat ‘die idiote hesjes en helmen’ wel degelijk levens kunnen redden. Emma Franckaert
Ik zal voorzichtig zijn, mams geen kus, geen afscheid straks nog tijd genoeg zie je wel, er gebeurt niets bong bong bong bong bong bong zes uur, terug naar huis mams wacht, vast weer bang volgende straat rechtsaf twee lichten komen dichterbij SNEL dichterbij een klap, sneller dan verwacht sorry mams, ik zou voorzichtig zijn maar ik ga niet dood voor ik zeggen kan dat het me spijt Sofie Van der Auwera
29
leven of dood twee tegenpolen zo dicht bij elkaar één seconde alles anders Dorine Suy
Luc Descamps heeft het verhaal heel goed gebracht, hij liet ons echt voelen hoe die mensen zich voelen. Het verhaal raakt mij omdat zulke ongelukken elke dag gebeuren en het ook jou elk moment kan overkomen. Silke Blommaert
Het onderwerp is interessant, het geeft je stof tot nadenken. Het verandert je blik op de wereld: je ziet het leven van mindervaliden anders en je ziet opnieuw de gevaren van het verkeer. Deze lezing zal velen nog lang bijblijven. verkeerd moment, verkeerde plaats verkeersongeval coma revalidatiecentrum langdurig beperkt frustratie schok andere blik op de wereld een ander leven nooit meer hetzelfde een nieuw begin
Sander Verhassselt
Ook de derde graad neemt het niet altijd even strikt met alle verkeersregeltjes. Voor hen was er ook een project rond verkeersveiligheid, Croeskontrol genaamd – een correcte spelling en een correcte houding in het verkeer staan duidelijk los van elkaar. Als orgelpunt was er een ludieke wedstrijd waarin elke leerling een originele slogan moest bedenken. Daarvoor moesten ze deze zin vervolledigen: ‘U draagt nooit een gordel want …’ Onze kritische jury koos de volgende slogans uit als winnende inzendingen:
1.
U draagt nooit een gordel want … u hebt al lang genoeg geleefd
Shana Deelen (5A) wint een boekenbon van €25,00
2.
U draagt nooit een gordel want … u ziet graag rood
Milou Verstappen (6A) wint een memorystick
3.
U draagt nooit een gordel want … u haat gordeldieren
Michiel Verplancke (6D2) wint een fluo-hoes om over zijn boekentas te doen.
30
Op de Planken Remember me - Kopergietery Mira wordt gepest. Gruwelijk gepest. Alle dagen. Door CDW, alias Cedric De Winne. De knapste en stoerste van de klas. Op een avond wil hij haar met zijn maten ‘eens goed doen lachen, omdat ze er zo ongelukkig uit ziet’. Het een en ander loopt uit de hand … Acteurs/theatermakers Jan Sobrie en Geert Vandyck kregen vorig seizoen van KOPERGIETERY de opdracht om binnen Woeste Week (‘special’ waarin toonmomenten en jongerenprojecten van de Theaterateliers getoond worden) een voorstelling te creëren met enkele jongeren tussen 14 en 18 jaar uit de Theaterateliers. Het resultaat werd ‘Remember Me’, een pakkende, tekstuele voorstelling over een tijdloos thema. Op 19 oktober gingen de vierdejaars naar dit toneelstuk kijken.
Enkele reacties van 4d’ers Ik vond het een heel mooi toneel. Het raakt je als kijker en je kan je goed in de plaats van het gepeste meisje stellen. Een pakkend toneel. Het was moedig van het meisje om met haar handicap toch toneel te spelen. Er zat ook wel humor in het stuk. Het verhaal is realistisch gebracht. Het heeft me bewust gemaakt hoe erg pesten kan zijn! De gevolgen van pestgedrag zijn voor het leven. De muziek vond ik zeer goed omdat die goed de spanning weergaf.
In elk geval vinden we jouw kwaliteiten belangrijker dan je leeftijd, geslacht, afkomst of sexuele voorkeur. Met andere woorden: ook leerlingen mogen zich kandidaat stellen.
31
BERKENGE
RUIS WERF
T AAN!
Voel je vanuit je diepste zelf een aanval van creativiteit opborrelen, voeg je dan bij ons team. Dit kan zowel freelance als vast. Kandideren doe je via één van de mensen die op de voorpagina vermeld staan of via berkengeruis@yahoo.com Verloning: pro deo Extralegale voordelen: gratis exemplaar van Berkengeruis; steeds als eerste op de hoogte zijn van de nieuwste weetjes; op een goed blaadje staan bij de directie; gelezen worden door zovelen.
RENT valt in de prijzen!
In onze vorige editie kon u lezen over de musical Rent, waarin 2 Berkenbomers, mevrouw Corveleyn en Brent Pannier het beste van zichzelf gaven. Hun inspanningen en die van alle andere castleden en medewerkers werden eind september beloond met een Vlaamse Musicalprijs voor de beste amateurproductie. Het was de eerste keer dat deze prijs werd uitgereikt. Voor het Sint-Niklase gezelschap Bohemian Productions, dat pas dit jaar werd opgericht, is het natuurlijk een hele eer om met hun debuutproductie al meteen in de prijzen te vallen! Wij kijken alvast uit naar de volgende productie!
32
Raadsel
Een stuk papier, ter grootte van 5 bij 5, met twee afgestompte hoeken, moet in twee stukken worden geknipt (dus in totaal ĂŠĂŠn keer knippen) en vervolgens weer zodanig aan elkaar gelegd worden dat een rechthoek ter grootte van 6 bij 4 ontstaat. (zie figuren)
Hoe moet het papier worden doorgeknipt?
Deze Berkengeruis geraakte weer helemaal gevuld. Dank aan allen die zich hiervoor hebben ingezet (!) en niet in het minst aan de mensen die interessant genoeg bevonden werden om erin te verschijnen! Ongetwijfeld zijn er nog velen die iets te vertellen hebben! Ken je zo iemand of behoor jij zelf tot die categorie, aarzel dan niet om ons dit in te fluisteren. Misschien zien we er wel iets in voor de volgende editie!
33
Uit de oude doos
1ste Economische 1970
1ste Wetenschappelijke A 1970
40 jaar later ...
Angstaanjagend
De vakantie is begonnen en iedereen heeft zijn rapport mee naar huis genomen. “Waar is jouw rapport?” vraagt Stephanies moeder. “Ik heb het aan Dries gegeven. Hij vroeg of hij het mocht meenemen naar huis, zodat hij zijn vader eens flink kon laten schrikken!”
34
Studie-uitstap Illuseum en Helix Op 25 oktober trokken onze wetenschappers uit het derde jaar naar het Illuseum in Gent, het museum van gezichtsbedrog & illusies. ‘Eerst zien en dan geloven!’ zegt het spreekwoord. Vergeet het maar: onze ogen zijn voor geen haar te vertrouwen. Ze helpen ons natuurlijk uitstekend. Maar of ze het altijd bij het rechte eind hebben, is een andere vraag. Soms zien ze zaken die er helemaal niet zijn en wat er dan wél is, zien ze niet. Misschien hebben ze het wel op een akkoordje gegooid met onze hersenen, om ons af en toe eens lekker te foppen. Maar wat ze niet wisten is dat ‘gefopt worden’ soms heel plezant kan zijn. In het Illuseum leeft een ander spreekwoord: ‘Eerst zien en dan uw ogen niet geloven!’ Justine Van Puyvelde laat ons even meegenieten. “De uitbater en illusionist Marc kon ons meteen boeien door te demonstreren hoe we kijken met onze hersenen, en niet met onze ogen. In een klein zaaltje kregen we wat geschiedenis over 3D-beelden, dia’s en projecteren. En ja hoor, onze lessen optica bij fysica zijn niet voor niets geweest: licht, schaduw, heel veel beelden en wat we nu eigen- lijk echt zouden moeten zien. Een projectiebord bijvoorbeeld is hele maal niet wit, maar grijs. Na deze wetenschappelijke uitleg konden we zelf de illusies ontdekken en onderzoeken. Een waar genoegen voor elke wetenschapper! Vliegende kubussen en planeten rond je hoofd, enkel door naar een poster te staren of in een spiegel te kijken. Ons bezoek eindigde met een show van Mark. Hij vroeg een artistieke medewerker uit het publiek. Uit schrik dat ik zelf naar voren zou moeten komen, riep ik iemands naam. Maar ik had verkeerd gedacht: Mark had mij nu gezien en ik werd zijn assistente. We zouden schilderen. Hij gaf me een penseel, een potje water en een doekje. Iemand anders mocht een koker vasthouden. Ik moest natuurlijk ook een model hebben om te schilderen. Een klasgenoot trok een kaart: schoppen acht. Het doekje werd in de koker gestopt en afgedekt met krantenpapier. Marc vroeg me om in de lucht te beginnen schilderen. Toen ik klaar was, werd het krantenpapier van de koker gehaald. Wat bleek? In de koker zat het doekje met daarop schoppen acht geschilderd!! Vol ongeloof werd er geapplaudisseerd.”
35
In de namiddag bezochten onze wetenschappers de tentoonstelling ‘In de ban van de decibel’. We hebben geluid nodig: we genieten van muziek, het geluid van de natuur ... Geluid geeft kwaliteit aan het leven. Maar stilte doet dat ook. Stilte staat voor rust, concentratie en inspiratie. In de tentoonstelling maak je kennis met de fysica van het geluid. Decibels en toonhoogtes, de gehoordrempel en de pijngrens, het weerkaatsen en opslorpen van geluid in of door verschillende materialen: dit alles wordt zeer aanschouwelijk voorgesteld. Met een muisklik word je ingewijd in de wetenschappelijke wereld van het geluid. Proefondervindelijk leer je geluid en stilte kennen en meten. Alexander Dedeyne is onze reporter van dienst en vraagt wat klasgenoten Kaat Wauman en Jonas Tack van deze interactieve tentoonstelling vonden. HEBBEN JULLIE IETS GELEERD UIT DEZE UITSTAP? K : Ik heb heel veel bijgeleerd, vooral over de werking van het oor. J : Ja, we hebben veel dingen geleerd over het geluid. WAT VONDEN JULLIE VAN DE PROEVEN MET DE TAKKENWAL, DE HOLLE STEEN EN DE METRONOOM? K : Ik vond het leuk dat er ook testjes buiten waren die we ze zelf mochten uitvoeren en zo alles zelf konden ontdekken. J : Indrukwekkend hoe de geluidsgolven op allerlei manieren verstoord kunnen worden. EN DE GELUIDSOPDRACHTEN BINNEN? K : Die waren ook heel leuk en vooral de verschillende ‘kamers’, het was eens iets anders dan een gewoon museum. KUNNEN JULLIE DEZE EXPOSITIE IN ÉÉN WOORD BESCHRIJVEN? K : Leerrijk! J : Wetenschappelijk! DANKJEWEL, JUSTINE EN ALEXANDER, VOOR JULLIE HAARSCHERPE ANALYSE. WIJ VAN BERKENGERUIS ZIJN ALVAST OVERTUIGD DAT DIT EEN GESLAAGDE UITSTAP WAS. MISSCHIEN MOGEN DE NIET-WETENSCHAPPERS VOLGEND JAAR OOK MEE?
36
In het begin van het schooljaar hebben we met 38 leerlingen van het eerste tot het vierde middelbaar gekozen om samen met onze fantastische dansleerkracht mevrouw van Roeyen, één keer in de week samen te komen om met ons allen te streven naar de perfectie in ons dansen. 38 is soms een beetje veel wat plaats betreft, maar samen maken we heel veel plezier. We zijn een hechte groep, het maakt niet uit hoe oud je bent, of je al eerder gedanst hebt, of je goed kan dansen of niet. Iedereen hoort erbij! Je hebt wellicht al gehoord van: hiphop, klassiek ballet, moderne dans, ballroom, rock-’n’-roll en nog veel meer. Wij gaan eerder voor jazzdans met heel af en toe een beetje klassiek ballet. Meestal dansen we dus op redelijk bekende muziek. We kijken ernaar uit om samen op het podium te staan zoals vorig jaar op de eindshow of op de opendeur. Dus … als dansen iets voor jou is, ben je altijd welkom!!! Jente Van Duyse - 3c
37
Parijs 2010 Le moment suprême Stakingen houden 86 zesdejaars niet tegen op 23 en 24 september in
PARIS 2010 Met de leerkrachten op stap Veel stappen
vooral om
zoveel mogelijk
de sfeer van
de stad te voelen
klas te vormen
cultuur te proeven
verwonderd te zijn
PLACE DE LA CONCORDE als vertrekpunt, eten in de Jardin des Tuileries of elders Flaneren over de Pont des Arts, op zoek naar de bultenaar van de Notre-Dame, Monet
in d’Orsay, Napoleon onder
de Dôme des Invalides, toch
rust op de Place des Vosges.
Magische gevoel ‘s avonds
op de Tour Eiffel. Lichtstad
terechte bijnaam. Slapen
in FIAP. Vrijdag is het Louvre
erotischer. Daarna kiezen
Lachaise, Roland Garros of
W. Anthuenis
voor Rodin of Pompidou, Père Lafayette. Om niet te vergeten!
38
39
Schrijf-ze-VRIJdag Al meerdere jaren vraagt onze school aan leerlingen om zich op verschillende manieren sociaal te engageren. Zo zijn er de solidariteitsacties in de vastenperiode, zo was er vorig jaar het zeer geslaagde Run for Life, zo is er dit jaar ook weer PZW Supervrijwilliger. Dit is een onvolledige lijst. Wat er nog meer ontbreekt in deze lijst, ben ik niet gaan opzoeken, maar één initiatief verdient toch eens wat meer aandacht: de Schrijf-ze-VRIJdag. Elk jaar tracht Amnesty International zoveel mogelijk mensen te mobiliseren door hun te vragen om in hun pen te kruipen. Gaat het hier om een zoektocht naar literair talent? Geenszins! Wel vraagt men een brief te schrijven ten voordele van een groep mensen die met één of andere vorm van onrechtvaardigheid wordt geconfronteerd. Dit jaar nam Amnesty de doodstraf in het vizier. Eén groep van ongeveer 90 leerlingen schreef een protestbrief tegen de doodstraf van een Amerikaan die in de beruchte death row zit te wachten op zijn executie, hoewel voor velen zijn schuld niet vaststaat. De Amerikaanse autoriteiten kregen onze 90 brieven alvast in de bus. Een tweede groep schreef tegen de executie van een Irakees die zonder (eerlijk) proces tot de ergste straf werd veroordeeld. Ook die brieven gingen de deur uit. Nu weet ik dat velen zullen denken: ‘Wat een naïef initiatief. Denken ze dat een stel brieven het verschil kan maken?’ Misschien niet, maar lijdzaam toezien zal zeker niet helpen. Vandaar dat wij in Berkenboom onze leerlingen proberen wakker te maken door te zeggen: ‘Blijf niet aan de zijlijn staan, maar doe wat in je mogelijkheden ligt.’ Een visie die op vele vlakken zijn nut kan bewijzen. De 180 leerlingen die meeschreven, zijn alvast heel erg bedankt voor hun spreekwoordelijke steentje! J. Onghena
40
41
42
Rock ’n Roll Berken-boom! Humo’s rockrally bestaat iets langer dan een kwarteeuw en dat kan ons – in al onze kinderlijke eerlijkheid – volledig gestolen worden, want dit jaar ziet een nieuwe rockrally het levenslicht: Rock ’n Roll Berkenboom! In tegenstelling tot de rockrally van Humo zullen wij het podium niet lenen aan zelfverklaarde muzikale genieën (alhoewel…), evenmin aan mistroostige bandleden die amper hun gitaar kunnen vasthouden, nog minder aan Pete Doherty-lookalikes en al helemaal niet aan groupies van Pete Doherty-lookalikes. Wij geven het podium aan het echte muzikale talent van onze school. Ben je dus tussen 12 en 18 jaar oud, ben je leerling(e) van Berkenboom, hou je van rock ’n roll, punk, hiphop, elektronica, new beat of pakweg van de zeemzoeterigheid van ‘Miek en Roel’ en bulk je van het talent? Weet je wat de bovenkant van een drumstel is, hoeveel snaren een basgitaar telt en waarom je een microfoon best niet in een emmer water gooit? (En zelfs dat is eigenlijk niet echt nodig…) Heb je een bandje of wil je er dringend één samenstellen met wat vrienden of vriendinnen? Heb je een repetitieruimte of wil je de garage thuis echt wel eens op een andere manier gebruiken? Dan is dit je kans: schrijf je in voor de enige echte Rock ’n Roll Berken-boom! Er zijn slechts enkele voorwaarden om eeuwige roem op school en ver daarbuiten te verwerven: • minstens de helft van je groep zit op Berkenboom. • het lukt je om drie nummers ten berde te brengen op een podium tijdens de middagpauze • je kan de stress van de selecties aan • je slaagt erin de jury (ongemerkt) om te kopen • je weet om te gaan met horden gillende fans • je schrijft je in met een e-mail naar rockrally@berkenboom.be vóór 30 januari 2011 (maar liefst zo snel mogelijk) Ook alle vragen en andere hersenspinsels kan je op dat adres kwijt. Wij zullen op de vragen antwoorden, de hersenspinsels zullen we koesteren en verdere informatie zullen we met geefgrage hand verschaffen als dat nodig zou zijn. M. Verougstraete en de cultuurraad!
43
BERKEN-BOOM!
Inschrijven via: rockrally@berkenboomhum.be
44
Inschrijven via:
rockrally@berkenboomhum.be
Wedstrijdreglement via:
rockrally@berkenboomhum.be
Wat?
Drie eigen nummers of covers
Wie?
Elke Berkenbomer met een band
Waar?
Sporthal
Wanneer?
Solidariteitsweek
45
Familienieuws Geboorten Roeland
1ste kindje van Yves Verlinden en Saskia Vercruyssen, kleinzoon van Chris Burm (leerkracht). Geboren op 7 juli 2010.
Vince
1ste kindje van Sam De Bock (EcMT 2001) en Inge Baert (EcWi 2001). Geboren op 11 juli 2010.
Lieke
1ste kindje van Tom Baeyens (WeWi 2003) en Kim Rouges, kleindochter van Christine De Cock (leerkracht). Geboren op 11 juli 2010.
Jude Tsega
1ste kindje van Filip Joos en Sarah Janssens, kleinzoon van Rita Van Poeck (oud-leerkracht). Thuisgekomen op 15 juli 2010.
Louis
4de kindje van Gino De Bock en Brigitte Van Ursel, broertje van Astrid De Bock (6 LaMt). Geboren op 30 juli 2010.
Tibe
2de kindje van Jeroen De Vreese en Wendy De Rycke, kleinzoon van Jeanine Baeke (oud-collega secretariaat). Geboren op 30 juli 2010.
Alexander
2de kindje van Stijn Van Giel en Marijn Van Damme (BoIn 2000 en oud-collega secretariaat). Geboren op 3 augustus 2010.
Jonas
2de kindje van Geert Van Campenhout en Tessa Thyssen (WeWi 2000). Geboren op 11 september 2010.
Lander
2de kindje van Kevin Bruggeman en Tine Van Coilli. Kleinzoon van Hugo Brugge man (directeur). Geboren op 10 november 2010.
Janne
1ste kindje van Tom Drieghe en Tine Hoof. Kleindochter van Chris De Witte (leerkracht). Geboren op 27 november 2010.
Huwelijken Stefaan Rosseeuw en Katleen Verbist (LaWi 2003 en oud-leerkracht) op 21 augustus 2010. Kristof Vereecke en Erika Van Stappen (BoIn 1996 en oud-collega secretariaat) op 18 september 2010.
46
Overlijdens Mevrouw Julia EsselĂŠ, grootmoeder van Bart Feusels (leerkracht) en Jeroen Verschraege (2 Mod. wetenschappen 2003). Overleden te Sinaai op 22 juni 2010. De heer Emiel Smet, grootvader van Eline Smet (EcWi 2008) en Frederik Smet (MTWet 2010). Overleden te Nieuwkerken op 25 juni 2010. Mevrouw Elisabeth van Dooren, moeder van Milou Verstappen (6a BoIn). Overleden te Bornem op 27 juli 2010. De heer Willy Pieters, grootvader van Anthony Pieters (EcWi 2009) en Caroline Pieters (6b2 EcMT). Overleden te Kallo op 27 juli 2010. De heer Herman De Clerck, grootvader van Stephanie De Clerck (4a Ec4). Overleden te Bastogne op 29 augustus 2010. De heer Armand Stuer, grootvader van Jente Van Mele (2a Mod. wetenschappen). Overleden te Beveren op 30 augustus 2010. De heer August Van Lomberghen, grootvader van Kimberly Van Lomberghen (EcMt 2000), Sofie Van Lomberghen (WeWi 2004) en Thomas Van Lomberghen (WeWi 2006), oom van Ina Van Roeyen (leerkracht). Overleden te Sint-Pauwels op 30 augustus 2010. De heer Geert Buytaert, oom van Lola Weyers (5a EcMT). Overleden te Melsele op 30 augustus 2010. De heer Marcel De Pesseroey, grootvader van Lieve De Pesseroey (leerkracht) en grootvader van Tim Alenus (5c5 WeWi6), Bram Alenus (4d1 Wet) en Lien Alenus (2e Lat). Overleden te Sint-Niklaas op 2 september 2010. De heer Gustaaf Delcart, achterneef van Caroline De Paep (2c Mod. wetenschappen). Overleden te Dendermonde op 12 september 2010. De heer Walter Janssens, grootvader van Xenia Pauwels (6b1 EcMT). Overleden te Beveren op 15 september 2010. De heer Roger Van Mechelen, grootvader van Ellen Van den Abeele (6d1 LaMT) en Hanne Van den Abeele (2a Mod. wetenschappen). Overleden te Poppel op 17 september 2010. Mevrouw Jeannine Francque, grootmoeder van Marieke De Baere (3d1 Ec5). Overleden te SintNiklaas op 18 september 2010.
47
Mevrouw Marie-Jeanne Vandendael, tante van Hans Vandermaelen (WeWi 2010) en Anje Vandermaelen (5c3 LaWi). Overleden te Brussel op 22 september 2010. Mevrouw Magdalena Moens, grootmoeder van Marko Alg端l端 (6a BoIn). Overleden te Waasmunster op 22 september 2010. De heer Stan Van Gerwen, vader van Lieve Van Gerwen (leerkracht). Overleden te Deurne op 28 september 2010. De heer Roger Van Overmeire, grootvader van Lars Van Lomberghen (1a Mod). Overleden te Sint-Niklaas op 19 oktober 2010. De heer Fons De Boeck, grootvader van Pieterjan De Boeck (1b Mod). Overleden te Halle op 22 oktober 2010. De heer Gilbert Seghers, grootvader van Olivier Seghers (4c Wet) en Yannick Seghers (2e Lat). Overleden te Beveren op 10 november 2010. Mevrouw Christine Van Dooren, grootmoeder van Jolien Verdonck (EcMt 2007), Niels Verdonck (4 Ec 2007), Liselot Tack (4c Wet), Jonas Tack (3c Wet) en Femke Tack (1e Mod). Overleden te Sint-Niklaas op 17 november 2010. De heer Albert Van Cleemput, overgrootvader van Arno Van De Merckt (5a EcMt) en Doortje Van De Merckt (4b2 Wet). Overleden te Sint-Pauwels op 18 november 2010. Mevrouw Maria Pauwels, overgrootmoeder van Laurens Demeyer (1d Mod), Sohie Sorgeloos (1b Mod) en Victor Vermaercke (1c Mod). Overleden te Sint-Niklaas op 24 november 2010. De heer Louis Blockxhuysen, overgrootvader van Arno Van de Merckt (5a EcMt) en Doortje Van de Merckt (4b2 Wet). Overleden te Mechelen op 26 november 2010.
48
We zijn een plotse reis begonnen‌ We zijn een plotse reis begonnen een dag die niet op de kalender stond. Er waren slechts de grote vragen die ik toen in je ogen vond. De koffers werden niet gesloten over de reisweg werd geen woord gezegd: er was alleen een vaag vermoeden dat in de vragen werd gelegd. En hand in hand zijn we vertrokken: de wijzers langs de weg zijn ons een zorg. Van al ons hebben en ons houden blijft wat we zijn de tere zorg. Er is geen doel om te bereiken er is alleen de verre horizon. Er is het weten en het zwijgen en steeds het plotse van de bron. We gaan langs ongekende wegen die we met schroom verkennen, hand voor hand; het landschap wordt diep opgeborgen de tijd verliest zich in het zand. We zullen dorstig verder trekken en zelfs het dreigend heimwee kan niet stuk want elk geheim dat we ontdekken biedt ons het flitsen van geluk. Uit: Gijs van Rhode, Hommage aan Gijs van Rhode
een zalig kerstfeest en een gelukkig 2011!