Zombies in Nederland

We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk is er een Nederlandse zombie- lm in de bioscopen te bewonderen. Het gaat dan wel om een zombie-komedie, door de makers spitsvondig zomedie genoemd, maar als rechtgeaarde zombie-liefhebbers nemen we dat op de koop toe. En het moet gezegd, Zombibi is een aanstekelijke lm geworden die het bij de doelgroep zeker goed zal doen.

Dat komt vooral door het spetterende en tegelijkertijd ook zonnige karakter van deze feelgood lm. Daarbij kan het bioscooppubliek een keur van jonge bekende Nederlandse acteurs als Yahya Gaier, Gigi Ravelli, Mimoun Ouled Radi, Sergio Hasselbaink en Rik Sinteldam bewonderen. Alsof dat nog niet genoeg is, treden er ook nog enige BN’ers in leuke bijrollen op. De grootste rol is voor rapper Yes-R weggelegd. Hij neemt ook de titelsong ‘Als er geen morgen meer was’ voor zijn rekening. Andere bekende sterren zijn Ben Saunders en Carlo Boszhard.

Zwembad

Het verhaal is simpel; ondanks het feit dat zijn klooiende broer Mo aan het zwembad ligt te genieten van de zon, vindt de onhandige Aziz het niet erg om op kantoor te zijn. Hij is namelijk bij Tess, zijn prachtige collegaatje waar hij dolverliefd op is. Als Aziz echter door toedoen van zijn broer wordt ontslagen, is hij zo boos dat hij verhaal gaat halen bij het zwembad. Per ongeluk krijgt hij daar ruzie met de verkeerde. Een uurtje later zitten hij en zijn broer met Jeffrey en Nolan, twee bloedlinke Surinamers, in een cel.

Zombibi is vanaf 16 februari in de Nederlandse bioscopen te zien

Russische ruimtestation

Dat is achteraf hun redding, want die nacht is er een Russisch ruimtestation neergestort op Nederland. En dat heeft tot vreemde gevolgen geleid. Want als ze na een rumoerig nachtje wakker worden, blijkt er niemand meer in het politiebureau aanwezig te zijn, behalve de sexy politieagente Kim. Dan blijkt dat de hele buurt volloopt met zombies, dus hebben ze nog maar één doel. Hier zo snel mogelijk wegkomen. Maar dat is niet zo eenvoudig… En als Aziz later zijn voicemail a uistert, hoort hij een noodkreet van Tess. Hij zet alles op alles om zijn Tess te redden. En daarbij krijgt hij onverwachte hulp van verschillende kanten. Als dat maar goed gaat…

Mike mag blijven

Door: Wernard Bruining

Als mensen heftige zaken meemaken, kunnen ze een trauma oplopen waar ze een leven lang last van houden. Er worden dan medicijnen gegeven om patiënten rustig te houden, terwijl met psychotherapie geprobeerd wordt aan te zetten tot herstel. Als een autistisch, nauwelijks communicabel kind getraumatiseerd raakt, is herstel wel érg moeilijk. Want praten helpt niet. Maar ook hier doet een druppel wietolie wonderen.

Mike was bij geboorte een keurig lief jongetje met alles erop en eraan, waar zijn ouders heel blij mee waren. Hij ontwikkelde zich goed het eerste jaar. Hij zei keurig mamma en papa. En hij was beresterk, hij kon zich gelijk al opdrukken op het aankleedkussen om de wereld in te kijken. Zijn ouders hadden goed contact met hem. Hij was erg ondeugend, het was een vrolijk mannetje. Maar toen ging zijn ontwikkeling stil liggen. Hij praatte niet meer, leerde niet lopen en leerde niet om dingen op te pakken; allerlei zaken die je wel kunt verwachten bij een kind van die leeftijd. Zijn ouders spraken hun twijfels uit bij het consultatiebureau en zo kwamen ze in de medische molen terecht. Zijn tongriempje werd gekliefd omdat gedacht werd dat dat de spraakontwikkeling tegenhield, maar ook dat hielp niet. Zou het dan toch aan de inentingen hebben gelegen? Toen Mike drie jaar oud was, werd hij op een kinderdagverblijf geplaatst waar allerlei kinderen zaten met een stoornis, waaronder veel autisten.

Bang en agressief

Het resultaat was dat zijn overstap naar de ZMLK school niet door ging. Mike moest voorlopig toch op het kinderdagverblijf

Getraumatiseerd

Op het dagverblijf deed hij het eigenlijk wel goed, dus kon hij toen hij 5 jaar was naar een ZMLK school, een school voor Zeer Moeilijk Lerende Kinderen. Mike kon daar pas na de grote vakantie beginnen, maar dat was een probleem voor zijn ouders die beiden een drukke baan hadden. Daarom werd aan het kinderdagverblijf gevraagd of hij daar een paar weken een vakantieopvang kon krijgen.

In deze periode werkten daar verschillende vakantiekrachten. Hij is daar naartoe gegaan en al na de eerste dag was duidelijk dat er iets gebeurd was. Mike was heel onrustig, hij liep door het huis te rennen als een kip zonder kop. Er kwam geen zinnig woord meer uit, hij keek heel raar uit zijn ogen. Hij was duidelijk getraumatiseerd! Zijn ouders belden het kinderdagverblijf met de vraag of er iets was voorgevallen, maar kregen als antwoord dat er niets was gebeurd. Dat ging nog een week zo door, toen besloten de ouders om dan maar een week vrij te nemen want het ging niet goed. Mike werd alsmaar erger en alsmaar angstiger. Hij wilde ook niet meer met de bus mee die hem elke dag kwam halen en brengen.

blijven. Maar Mike was heel bang. Hij ging zich verdedigen met agressief gedrag, bijten, schoppen en slaan naar zijn ouders en zijn zusje, maar ook naar de vaste begeleiders op het kinderdagverblijf waar hij toch al drie jaar zat. Hij was overal bang voor en werd dan agressief. Een passerende hond, een vogeltje, hij beet de eerste beste die in de buurt was. Hij trok andere kinderen aan hun haar, en trok tot twee keer toe zelfs zijn eigen haren uit zijn hoofd. Daarom moest hij altijd heel kort geknipt worden met een tondeuse.

Robotkind

Hij werd een kind dat één op één begeleiding nodig had, er moest altijd iemand zijn die alleen maar met hem bezig was. Op het kinderdagverblijf werd een hokje gemaakt waar Mike een aantal uren per dag in “geparkeerd” werd. Permanente uithuisplaatsing dreigde, een liefdeloos leven in een tehuis met veel medicijnen om

hem ‘rustig’ te houden. Maar er moest iets gebeuren, want met Mike viel niet meer te leven. Hij was een ramp voor zijn zusje, er kon niemand meer bij de familie op bezoek komen. Zijn ouders konden niet meer met hem over straat zonder hem ieder aan een hand stevig vast te houden. Daarom werd Ritalin geprobeerd, daar reageerde hij heel averechts op, hij werd nog veel drukker. Vervolgens kreeg hij een antidepressievum, Risperdal. Daarvan kreeg hij hevige bijwerkingen en grote ogen. Hij werd een soort gedrogeerd robotkind. Hij was heel wazig. En wat erger was, de negatieve effecten van het trauma, de angst en de agressie bleven. Mark viel nu willekeurige mensen aan op straat. Hij beet, sloeg en krabde om zich heen.

Er moest iets gebeuren, want met Mike viel niet meer te leven.

Strak

Toen kwamen de ouders van Mike op mediwiet.nl terecht. Ze hadden al een tijdje in hun hoofd dat cannabis misschien rust kon geven. Mike was altijd heel gespannen, hij voelde keihard aan, zijn spieren stonden altijd strak. Hij kon daarom ook niet gewoon lopen, hij liep letterlijk op zijn tenen. Zijn ouders waren heel verbaasd dat op de site sprake was van een nieuwe methode om cannabis in te nemen, namelijk wietolie! Dat leek hun wel wat, want een autist wiet geven is niet eenvoudig. Mediwiet.nl hielp hun aan een esje wietolie. Eerst werd een lepeltje geprobeerd, dat spuugde hij meteen uit. Na overleg kregen ze het advies om te proberen de olie in een zoet drankje te verstoppen. Dat werkte! Eerst kreeg Mike een druppeltje twee keer per dag. Dat hielp niet echt, waarop de dosis werd verhoogd tot twee druppels twee keer per dag; een keer ’s morgens en een keer als hij uit school kwam. Dat gaf succes.

Minder angstig

In het begin liet Mike wisselend gedrag zien. Twee dagen op, twee dagen af. Er was verandering zichtbaar, maar dat ging langzaam. Zijn ouders bleven sceptisch. De eerste twee maanden werden gebruikt om de dosering en timing te ne tunen. Langzamerhand kregen de goede dagen de overhand. Mike werd wat vrolijker. Hij ging meer praten en af en toe zelfs zingen. Er kwam ruimte voor ontwikkeling en hij werd vooral minder angstig.

Zijn ouders hadden al zoveel teleurstellingen meegemaakt dat ze de positieve veranderingen zelf nauwelijks door hadden. Het was de buitenwereld die hen op de verbeteringen attendeerde. Het boekje dat elke dag mee naar huis kwam werd positief van toon; ‘Mike heeft zo’n goede dag gehad, hij heeft leuk gespeeld, hij heeft maar aan één handje vast gelopen.’ Dat werd gevolg door de aantekening: ‘Mike heeft even los gelopen’. Toen viel het de ouders op dat het thuis ook beter ging. Ze durfden hem af en toe alleen in de kamer met zijn zus te laten. En hij gaf zijn ouders soms spontaan een kus of zei ‘mama, ik vind je lief”. En hij zat met Opa en Oma op de bank TV te kijken. Ook de buschauffeur rapporteerde dat het beter ging, Mike zat regelmatig in de bus te zingen. En dat voor een jongen die enkele maanden daarvoor als een wild beest in de bus vastgebonden moest worden, terwijl zijn moeder daarbij dikke handschoenen aan moest hebben.

Zelf wietolie maken

In totaal voorzag mediwiet.nl twee keer in een esje wietolie. Daarna werd bemiddeld in de aanschaf van wat cannabis en gingen de ouders zelf aan de slag om wietolie te maken. Een kennis die vaak naar België moest haalde daar bij een supermarkt wat alcohol van 95%. Op een zaterdagmiddag gingen beide ouders aan de slag. Het keukenraam werd op een kier gezet, want de verdampende alcohol kon je goed ruiken. Stapje voor stapje werd het hele traject doorlopen, zoals ze dat op de website hadden gezien. Het ging hartstikke goed! De eigen olie werkte prima en die olie gebruikt Mike nu dagelijks. Dat gaf een goed gevoel. Nu konden ze zelf hun eigen medicijn maken. De angst dat ze ooit zonder zouden komen te zitten was verdwenen en Mike hoefde het huis niet uit!

Tot slot

Afgelopen weekend ging de familie voor het eerst in jaren samen naar een weekendhuisje. En dat ging prima. Het was een typisch toeristenoord met heel veel mensen en Mike was geen enkel moment angstig. Dat waren zijn ouders wél als Mike af en toe los schoot en gewoon tussen de mensen liep. Mike vond het heerlijk. Hij bleef er na a oop alsmaar over praten en de video’s bekijken. De YouTube lmpjes van het toeristenstadje wil hij telkens uitgebreid nóg eens zien!

De ouders van Mike zijn vastbesloten, komend voorjaar gaan er een paar vette wietplanten de tuin in!

www.mediwiet.nl

Benodigdheden voor het maken van je eigen medicijn; 15 gram wiet, pure alcohol van 95%, een luchtpomp, een babyfles met verwarmer, een groot glas en een nylon sok. Vul de sok met wiet, doe deze in het glas en overgiet dit met alcohol. Giet de alcohol daarna over in het babyflesje, plaats dit in de verwarmer en hang er een luchtslangetje in. Na 1 tot 2 uur is alle alcohol verdampt en houdt je 2 gram pure wietolie over. Voeg hier 8 gram olijfolie aan toe, goed roeren en giet het over in een 10cc. pipet flesje, neem 1 tot 2 druppels, 1 tot 3 keer per dag.