Belgi

Afscheid van Nederland

Door: Karel Michiels

Vanaf 2012 zou ik als Belg geen coffeeshops meer mogen bezoeken in het zuiden van Nederland. De beruchte wietpas is intussen even uitgesteld, maar ik ben toch al afscheid gaan nemen, in Eindhoven en in Tilburg.

We waren in Eindhoven voor een optreden van Micha Wertheim, wat mij betreft een van de beste cabaretiers van Nederland. Het was druk in de binnenstad, want die avond vond ook Glow plaats, een lichtfestival met artistieke pretenties. Duizenden mensen dwaalden door de straten en probeerden de lichtkunstwerken te vatten in foto’s en video. Een onnozele bezigheid: de magie school ‘m net in de omringende duisternis en de

avondlijke kou, het eenmalige van het gebeuren. Niemand geniet tegenwoordig nog van het moment zelf, omdat mensen het zo nodig willen vastleggen voor later. Om dan te kunnen zeggen: dat was toch prachtig, niet? Hoe kun jij dat weten, beunhaas? Je was er zelf niet eens bij, toch niet met je volledige geest en belangstelling. Wie geen camera had, schokte maar wat mee met de groep. Gezellig samen op stap. En maar kwetteren. Ook al wilde je genieten van het moment, opgaan in de kunst van het licht, je kreeg er gewoon de kans niet voor.

Coffeeshop, nu het nog kan

En n, wij kwamen niet voor dat licht maar we waren wel te vroeg. En wat doet een Belg in Holland als hij nog een uurtje te verliezen heeft? Een coffeeshop opzoeken natuurlijk, nu het nog kan. We waren het eigenlijk niet van plan, maar het idee dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn, gaf de doorslag. Vanaf 1 januari 2012 zou je een wietpas nodig hebben

om nog binnen te mogen in een coffeeshop, en die zouden wij als buitenlanders niet kunnen aanschaffen. (de handhaving van de wietpas is voorlopig uitgesteld tot 1 mei, redactie) Wij, de grootste fans en supporters van Nederland. Wij, die nergens anders zoveel geld opdoen als in Nederland (waarvan maar een fractie aan wiet.) Wij, mijn vrouw en ik, twee oudere volwassenen met een goede baan, een eigen huis en alle eigenschappen die je van een brave burger kunt verwachten (buiten die ene natuurlijk.)

Het eten zou er verrukkelijk zijn, en je zou er mogen blowen in het restaurant!

Positive vibrations

Het werd De Bakkerij, aan het Stratumseind. Weinig volk, op het eerste gezicht, maar dat was omdat de rokersruimte achterin was, achter een elegante wand met vensters en in het midden een deur. Jointje gekocht aan de bar en doorgelopen naar achter. Lekkere funky muziek, veel plaats, een paar hoge tafels, enkele stoelen, een zitpodium. De bezoekers cool en ontspannen, sommige lichtjes movend op de soepele ritmes. Mensen van alle leeftijden ook, waardoor we ons niet zo oud voelden als in sommige andere shops. Het was goed toeven in De Bakkerij. Positive vibrations. Toen we buiten kwamen, sloten we ons met plezier aan bij een groep lichttoeristen op weg naar de volgende attractie, gids en camera bij de hand. Toch een mooi spektakel, Glow. Jammer van al die mensen.

Lekker en creatief

Twee weken later bezochten we vrienden in de buurt van Tilburg. Of ik al ooit in de Grass Company was geweest? Nee. Wel van gehoord. Het eten zou er verrukkelijk zijn, en je zou er mogen blowen in het restaurant! Het was nog altijd 2011,

dus we hadden geen wietpas nodig. Wie weet zouden we er later nog ooit kunnen komen? Wij met z’n zessen naar de Spoorlaan in Tilburg, schuin tegenover het station.

Het interieur van de Grass Company beviel mij meteen. Het deed me denken aan een oergezellig restaurant in Memphis, USA, en aan de Hard Rock Cafés. Ook de menukaart oogde Amerikaans, zij het iets minder vet. We aten hamburgers, kip en pasta, allemaal even lekker en creatief bereid. We blowden spliffs, wiet met tabak, en werden door de ober alleen maar vriendelijk berispt omdat er even een pakje tabak op tafel lag. Blowen mag, roken niet. Dat is ongezond voor het personeel.

De munchies

De Grass Company houdt ook rekening met de munchies. Als dessert bestelden we een chocoladefondue: koekjes, snoep en marshmallows (‘spekken’ noemen wij dat) gedoopt in heerlijke warme chocoladesaus. Genieten, zonder het te lmen of een foto te nemen. Als er één ding is wat ganja bij mij teweegbrengt, is het wel een ultiem besef van het moment, van de eeuwigheidswaarde van dat moment. Zo heeft ook die fondue eeuwig geduurd, en de spliff erna nog langer.

Wij hebben geen wiet gekocht in de Grass Company. We hebben er samen wel 130 euro uitgegeven aan lekker eten en drinken. Ik hoop dat ik er in 2012 nog eens naartoe kan.

Slimmere oude dag

Dat je van blowen dom wordt is een vaak gehoord vooroordeel. Dat vooroordeel is onderuitgehaald door een recent onderzoek aan de Britse universiteit King’s College London. Bijna 9000 voornamelijk cannabis gebruikende mannen werden daarvoor op hun 42ste getest op hun verstandelijke vermogens, waarna ze op hun 50ste nogmaals aan de tand werden gevoeld. Vergeleken met een niet-gebruikende controlegroep bleken de mannen die hun leven stevig blowend hadden doorgebracht in niets onder te doen voor hun nuchtere geslachtsgenoten. Sterker nog, ze presteerden zelfs iets beter dan de niet-gebruikers.

Baskenland legaliseert

Manchester speler wietboer?

Terwijl de Amerikaanse regering de strijd tegen (medische) cannabis steeds verder opvoert, en ook onze eigen regering ronduit cannabisvijandig is, komen de Basken tot bezinning. Het socialistische bestuur van de Spaanse provincie Baskenland komt dit jaar nog met een belangrijke wetswijziging voor het reguleren van het kweken, de verkoop en het gebruik van cannabis. Volgens regeringsleider Patxi Lopez is de volksgezondheid ermee gebaat als cannabisclubs zich daar op een gecontroleerde manier mee gaan bezighouden. In Spaans Baskenland zijn talrijke cannabisclubs actief, die het tot nu regelmatig met de politie aan de stok hebben. De koerswijziging maakt deel uit van een breder pakket wetten die allerlei vormen van verslaving moet aanpakken. Vooral gokken zorgt voor veel ellende; maar liefst 2% van de Basken kan de fruitmachine maar niet met rust laten.

Voetballers investeren de kapitalen die hun benen bij elkaar trappen in allerlei zaken. In chique restaurants bijvoorbeeld, zoals Manchester speler Rio Ferdinand deed met Italiaans restaurant Rosso. Het was al snel duidelijk dat de 29 zakken die de politie vond in een van de personeelskluisjes van Rosso niet met oregano maar met eersteklas buds waren gevuld. Dat de voetballer niets met het exotische kruid van doen heeft, staat volgens de politie buiten kijf. Toch ligt reputatieschade op de loer. ‘Ongetwijfeld staat het uitwieden van de verantwoordelijke hoog op de prioriteitenlijst van Ferdinand, die zijn droomrestaurant niet graag in rook zou zien opgaan’, was een van de snedige commentaren in de Engelse pers.