Whores’ Glory

INDRINGEND PORTRET VAN DE SEKSINDUSTRIE

Tekst: Redactie Highlife

De documentaire Whores’ Glory is een gefilmd drieluik over prostituees in Thailand, Bangladesh en Mexico. In Bangkok zien we hoe opgedirkte vrouwen nummertjes opgespeld krijgen alsof het om een missverkiezing gaat. In Faridpur sleuren piepjonge meisjes hun klanten letterlijk hun kamer in, want zonder klanten geen bestaan. In Reynesa verklapt een gepensioneerde hoer giechelend de kneepjes van haar vak.

Prostituees spreken vrijuit over alle aspecten van hun werk, waaronder ouder worden en de rol van religie als houvast. Ook klanten komen aan het woord over wat zij zoeken bij de hoeren. Whores’ Glory wordt begeleid door een indrukwekkende soundtrack van onder andere P.J. Harvey, Anthony & the Johnsons, Die Antwoord en Coco Rosie.

De Oostenrijkse meesterfilmer Michael Glawogger kreeg in Venetië de Special Orrizzonti Jury Prize voor Whores’ Glory. De jury prees onder andere zijn ‘verbluffende visuele welsprekendheid en precisie’, die beelden oplevert die qua schoonheid en emotionele betrokkenheid grenzen aan een fictiefilm. De film is het derde deel van Glawoggers trilogie over globalisering. De eerste twee delen waren de verbluffende films Mega-Cities (1998) en Workingman’s Death (2005). Zijn portretten zijn meeslepend en veelkleurig te noemen, waarbij hij de kijker een spiegel voorhoudt over de impact van commercie en globalisering.

Beeld van de samenleving

Regisseur Michael Glawogger over Whores’s Glory: “De verhoudingen tussen mannen en vrouwen in verschillende samenlevingen zie je terug in hoe men met prostituees omgaat. Zo is er bijvoorbeeld in Mexico City een steeg, waar hoeren de hele dag op en neer lopen. De mogelijke klanten leunen daar tegen de muur

en bekijken de vrouwen die langs lopen. Maar de mannen mogen niet openlijk kiezen. Ze mogen wel oogcontact maken, of misschien een meisje een knipoog geven, maar het is aan de vrouw of die dat accepteert en met de man gaat praten. En wanneer er dan een deal is, dan gaan ze naar een hotelkamer. Dat is voor mij een voorbeeld van hoe het er aan toe gaat in een strikt katholiek land. In mijn film kun je soortgelijke rituelen zien. Zoals de glazen wand waarachter de meisjes in Thailand zitten, of de groepen mannen in Bangladesh die samen meisjes kiezen.

Belangrijk was om goede locaties te vinden, waar ik dit idee goed zou kunnen visualiseren. Dat aquarium in Bangkok bijvoorbeeld. Alleen de mannen kunnen de prostituees goed zien. Door het spiegelglas zien de vrouwen vooral zichzelf, en niet hun mogelijke klanten.”

Vertrouwen winnen

De crew heeft er vier jaar voor nodig gehad om alle beelden te schieten. De meeste tijd zat in de voorbereiding, want op elke locatie werden alle scènes in ongeveer tien dagen

gefilmd. Glawogger:

“Het belangrijkste was om het vertrouwen van de working girls te krijgen. Plus natuurlijk de officiële en onofficiele toestemming. In Faridpur, de City of Joy, zijn meer dan 600 prostituees. Die heb ik allemaal ontmoet. Daarna moest ik hun vertrouwen winnen met kadootjes en foto’s. Maar

Een bordeel is een plaats van geheimhouding, niemand wil eigenlijk praten.

des te langer ik tijd bij hen doorbracht, des te meer vertrouwden ze me. Alleen wanneer je

dan daadwerkelijk met je camera en filmcrew komt, dan wordt het weer spannend.”

Betaling is de basis van prostitutie. Ook als een dame zelf plezier aan jouw bezoek heeft, dien je te betalen.”

Bordeel

Glawogger moest de meisjes beloven dat de film niet in hun eigen land in grote bioscopen zou gaan draaien. “Een bordeel is een plaats van geheimhouding, niemand wil eigenlijk praten,” aldus de regisseur. “En met de klanten was het soms nog moeilijker. Maar vooral de vaste klanten kon ik er op een gegeven moment van overtuigen dat ik hun bezoekjes aan het bordeel echt niet veroordeelde.” De Oostenrijker schaamt zich er ook niet voor om toe te geven dat hij veel van de geïnterviewde prostituees ook betaald heeft voor hun tijd. “Iedere prostituee wil betaald worden voor haar tijd. Ik bedoel, als ik een uur met haar praat, dat is een uur waarin ze geen klanten kan ontvangen. Dat kost haar geld, dus is het logisch dat ik haar daarvoor een financiele vergoeding geef. Betaling is de basis van prostitutie. Ook als een dame zelf plezier aan jouw bezoek heeft, dien je te betalen.”

Waarheidsgetrouw

Thailand, Bangladesh en Mexico zo waarheidsgetrouw mogelijk te filmen. This is it.

Het leven daar heeft zijn gewelddadige en droevige kanten. Het gaat om mensensmokkel, drugsverslaving, de harde realiteit. Maar ik wil niemand moreel veroordelen. Het gaat niet om goed of slecht. Of dat prostitutie acceptabel is, of moreel verwerpbaar is. Prostitutie is er gewoon. Punt. Net als oorlog. Ik kan een miljoen keer zeggen dat oorlog wreed, slecht en onmenselijk is, maar oorlog bestaat dan

nog steeds. Dat gaat ook op voor prostitutie. Daarom is het interessanter om te kijken waarom het bestaat, hoe het werkt en wat het voor ons betekent en met ons doet. Overal op de wereld bestaat prostitutie, zelfs in landen waar er een doodstraf op staat vind je prostitutie. Blijkbaar hoort het bij de menselijke behoefte.”

Onlangs ging Whores’ Glory in première in drie theaters, te weten Eye Amsterdam, Lumière Maastricht en LUX Nijmegen. Daarna is de film te zien bij filmtheaters elders in het land.