David Baldacci: 100 miljoen boeken

˝Schrijven zit in mijn genen˝

Even was David Baldacci in Nederland om zijn nieuwe boek De Aanslag te promoten. Niet dat een nieuwe Baldacci zoveel promotie nodig heeft, want als je wereldwijd meer dan 100 miljoen boeken hebt verkocht, dan weten je lezers wel waar ze aan toe zijn. Toch gaat Baldacci nog regelmatig 'on tour'. Een gesprek met een van de best verkochte thrillerschrijvers ter wereld.

We hebben elkaar voor het eerst in 1996 ontmoet toen je debuut Het recht van de macht net uit was.

“Dat herinner ik me nog. Dat waren hele andere tijden.”

Heb je nooit spijt gehad dat je geen advocaat bent gebleven?

“Nee, helemaal nooit. Advocaat is een prachtig beroep. Maar mijn ervaring is dat schrijver zijn net iets leuker is.”

Dat mag je wel zeggen. Je zat nog in spanning over de verfilming van dat boek.

“Ik was net begonnen en ik had het geluk dat de filmrechten van dat boek waren gekocht en dat de film (Absolute Power, red) ook nog met Eastwood werd gemaakt.

Ik las dat je in Nederland ook met een paar fans uit eten gaat en dat er ook andere ontmoetingen met lezers zijn. Het lijkt wel een sterrenstatus.

“Als schrijver doe je je werk in je eentje. Maar ik weet als geen ander dat ik schrijf

Taal is bijna net zo belangrijk als voedsel.

Daar denk je echt niet aan als je begint te schrijven.

En nu ben je bijna 30 boeken verder en nog steeds succesvol!

“Iets wat we beiden niet hadden gedacht toen we elkaar in 1996 spraken.”

Zou de doorbraak te maken hebben met die film?

“In zekere zin wel. Dat wil zeggen: voor de film was het boek al een bestseller en daarom is het ook door Hollywood opgepikt. Maar toen de film er was, kwam er een soort sneeuwbaleffect. Ik had het geluk dat alles op dat moment op de juiste plek viel. Een droomdebuut met een ijzersterke film waar mijn naamkaartje aan hing.”

En dat succes werd de basis van je carrière?

“Het was niet de basis. Althans, de film was niet de basis. Dat was natuurlijk het boek zelf. Ik denk dat ik ook schrijver zou zijn gebleven als de film er niet was geweest. Schrijven zit nou eenmaal in mijn genen. Maar als je met een debuut zo weet door te breken, is dat natuurlijk wel een goede push om meer en beter te schrijven.” voor het grote publiek. Voor mij is dat een reden om contact met mijn lezers te houden. Ten eerste moet je wanneer je succes hebt uitkijken dat je niet in een ivoren toren belandt. En ten tweede is het leerzaam om te weten wie je lezers zijn en hoe ze over dingen denken. Met mensen praten houdt je met je beide benen op de grond.”

Dit is de derde keer dat we elkaar spreken. Moet ik daaruit concluderen dat je een band hebt met Amsterdam?

“Zeker nadat jij hebt me hebt meegetroond naar een van jullie coffeeshops (Baldacci grijnst). Maar zonder gekheid: ik heb een zwak voor Nederland. Amsterdam is een heerlijke stad waar ik inmiddels redelijk de weg weet. En mijn eerste boek werd ook bijzonder snel opgepikt door mijn Nederlandse uitgever, Bruna. Dat schept een band.”

Je boeken zijn heel herkenbaar. Je zult een Baldacci niet zo snel verwarren met een Grisham. Heb je ooit gespeeld met het idee om nu eens een totaal ander boek onder een andere naam te maken? “Nee. Ik ben en blijf Baldacci. Ik schreef omdat ik er plezier in had en ik heb nog

Tekst: Feije Wieringa // Foto: Mariel Kolmschot

steeds plezier in het schrijven. En ik heb plezier in het genre. Ik beheers mijn eigen genre en mijn lezers waarderen dat. Ik pretendeer niet dat ik wat anders maak dan entertainment. Daar is niks mis mee, want de meeste mensen lezen ook voor hun plezier. Maar soms verstop ik in mijn boeken wel wat maatschappijkritiek. Het is niet alleen maar fun. Ik heb bijvoorbeeld boeken geschreven over mensenhandel, en veel van mijn thrillers gaan over macht. Experimenteren doe ik het liefst in mijn verhalen. Wat minder mensen weten is dat ik bijvoorbeeld ook kinderverhalen schrijf. Dat is heel wat anders

dan thrillers. Maar ook op de cover van die bundels staat natuurlijk wel Baldacci. By the way: ik heb ook een liefdesroman geschreven, Die zomer geheten. Ook een boek dat buiten mijn reguliere werk staat, maar ik blijf daarin dicht bij mezelf. Het heeft wel een plot.”

In enkele boeken wordt de hoofdrol gespeeld door Oliver Stone.

“Dat heb ik als grapje gedaan. Als je die figuur goed bekijkt, zijn er inderdaad overgoede plot. Dat is alles. De dosering van dat geheel is natuurlijk het geheim.”

Inmiddels is bekend dat je een niet aflatende strijd tegen analfabetisme aan het voeren bent.

“Klopt helemaal. The Wish You Well Foundation. Als ik niet meer zou schrijven zou ik daar mijn tijd mee kunnen vullen. Nu werken er een aantal medewerkers fulltime aan. Ik heb deze organisatie opgezet omdat mensen die niet kunnen lezen en

Mijn lezers zijn de beste recensenten. En daarvan heb ik er genoeg.

eenkomsten met de regisseur van die soms uitstekende films over complotten. Ik laat het aan de lezer over om dat uit te zoeken en laat er verder niks over los. Nou ja, laat ik zeggen dat in deze Stone ook een stukje Baldacci zit.”

Kun je de definitie geven van een goede thriller?

Heel eenvoudig. Een boek dat van de eerste tot de laatste pagina niet weg te leggen is. Een paar ingrediënten: karakters die staan, een goede spanningsboog en natuurlijk een schrijven kansloos zijn in het leven. Taal is bijna net zo belangrijk als voedsel. Toch zijn er in Amerika talloze mensen die wat dat betreft zijn blijven steken. Door slecht onderwijs en door andere factoren. En omdat ik zoveel verdien met schrijven voel ik me verplicht om daar iets tegenover te stellen, iets terug te doen voor de maatschappij. Ik had het geld ook aan andere goede doelen kunnen geven. Maar dit project bestond nog niet. Het staat dicht bij me en ik combineer het nuttige met het aangename: mensen enthousiast maken.”

Als je zoveel schrijft, kom je dan nog aan lezen toe?

“Ik ben schrijver geworden omdat ik lezer was. Dus ik schrijf als ik werk en ik lees in mijn vrije tijd. Ook thrillers, want ik ben niet iemand die bang is om zich te laten beinvloeden. Soms zit daar wel eens eentje tussen waarvan ik gewild had dat ik hem zelf geschreven had. Titels schieten me zo gauw niet te binnen. Maar ik lees ook veel literatuur, Amerikaanse en Europese. Nee, ik ben nog niet aan de E-reader, maar ik

ben er ook niet bang van. Als er maar gelezen wordt.”

Trek je je iets aan van recensies?

“Ach, ik zie het zo: ik heb net zoveel recensenten als ik lezers heb. En als ik dan weer zo'n zure recensie van zo'n professionele recensent onder ogen krijg, dan denk ik: man, je had je tijd beter kunnen besteden aan een ander boek. Je weet toch waar Baldacci voor staat? Maar mijn lezers zijn de beste recensenten. En daarvan heb ik er genoeg.”