Alice Pasquini: Rake portretten

Alice Pasquini

De Italiaanse Alice Pasquini weet op te vallen met levendige portretschilderingen op muren en straatmeubilair. Ze woont in Rome, maar als het even kan is ze op reis. Tijdens die buitenlandse trips heeft ze al in heel wat steden haar kleurige verfsporen achtergelaten.

Tekst: Peter van Sparrentak Fotografi e: Jessica Stewart | Cosimo Paiano

Alice was als kind al verzot op tekenen, dus de gang naar de kunstacademie was een logische stap. Daarna woonde en werkte ze in Engeland, Parijs en Spanje. In Madrid volgde ze een studie in animatie. Ze werkt nu als tekenaar, illustrator en grafisch ontwerper.

Sprayliz

In de jaren negentig groeide ze op met de hiphopcultuur en raakte ze gefascineerd door de Italiaanse comicster Sprayliz. Deze stripheldin is een meisje dat graffiti spuit met soms een sociale of poli-

tieke boodschap. Het inspireerde haar om kunst op straat te gaan maken. “Ik heb lange tijd op straat geschilderd, puur voor de fun. Sinds een paar jaar kan ik nu van opdrachten leven, maar ik blijf dingen op straat doen,“ vertelt ze. “Met het geld dat ik verdien, kan ik rondkomen en reizen.” Ze schildert portretten, vooral van vrouwen en kinderen, in alledaagse, herkenbare situaties en beeldt de relaties tussen mensen uit. Alice: “Ik hou niet van sterk geposeerde portretten, maar kies liever voor het moment ervoor of erna. water al op en was het niet mogelijk meer om op een ladder te staan.”

Ik wil de kleine, emotionele momenten in het leven van mensen laten zien. ”

Schetsboek

Als basis gebruikt ze schetsen die ze maakt van voorbijgangers of mensen die ze tegenkomt op reis. Telkens als ze op pad gaat, neemt ze haar schetsboek mee. “Als iets me inspireert, maak ik er een schets van. Dan reis ik weer verder. Die ene schets kan dan weer in een andere stad verschijnen als muurschildering.” In een van de schetsen is het uitzicht vanuit een coffeeshop te zien. Inderdaad, die

4:20

Op een festival in een fabriekscomplex bij Cambridgeshire schilderde ze samen met de Amerikaanse kunstenaar Max Ripo op een houten wand. Alice: “Ik schilderde het beeld en hij maakte er de tekst bij: ‘Good Time For Good Times’. Het is een grap. Ik schilderde een vrouw met een joint in haar hand. In de andere hand heeft ze een klok, die de tijd 4:20 aangeeft. Dat is in Amerika slang, een co-

dewoord voor het moment om cannabis te roken.” Vrouwen portretteert ze bij voorkeur als sterk en onafhankelijk, in elk geval zo echt mogelijk. Met haar realistische manier van schilderen wijkt ze af van de clichés waarin vrouwen vaak worden afgebeeld. Ze schildert alleen overdag. Alice: “Ik werk met acrylverf en spuitbussen. Ik heb de tijd nodig, omdat ik een vrij realistische stijl heb. De verhoudingen moeten kloppen. Het is niet iets, dat ik snel even kan doen.” Daarnaast laat ze

Ik heb lange tijd op straat geschilderd puur voor de fun. Sinds een paar jaar kan ik van opdrachten leven maar ik blijf dingen op straat doen.

heeft ze in Amsterdam getekend. Omdat ze graag een jointje rookt, komt ze hier graag. Her en der in de stad heeft ze enkele schilderingen achtergelaten. Ze wordt vaak uitgenodigd voor street art-festivals, maar ook als ze zelf op reis gaat, neemt ze verfspullen mee. In Londen schilderde ze vorig jaar met andere kunstenaars een ongebruikte boot aan de oever. “Dat was een bijzonder project. En een gekkenwerk om te maken. Het was heel moeilijk, want we hadden maar twee uur in de ochtend de tijd. Toen kwam het

op straat kleine, spontane schilderingen achter. “Als ik weinig tijd heb, gebruik ik een stencil voor de zwarte delen. De rest kleur ik dan in met verfstiften, spuitbussen, kwasten, soms mijn vingers of een prop papier.”

Telefooncel

Op een van de foto’s van haar werk op straat is een kleine schildering te zien in een telefooncel. Alice: “Op muren schilder ik heel groot. Ik vind het leuk om ook eens naar heel klein te gaan. Ik wilde die decemberdag in Berlijn op straat schilderen. Maar het sneeuwde zo veel en ik had het zo koud; de enige droge plek in de buurt was de telefooncel. Toen kwam ik op het idee om daarin iets te schilderen. Je moet je voorstellen: als iemand het hokje binnenkomt, de telefoon pakt en dan ineens de schildering ziet, dat kan ook verrassend zijn. Het hoeft niet altijd heel groot te zijn om effect te hebben.” Alice: “Het gevoel dat ik met een schildering overbreng, is denk ik vrij direct. Ik krijg veel e-mails van mensen. Soms mailen ze me alsof me kennen. Voor mensen uit de buurt of voorbijgangers is wat ik doe misschien niet zo speciaal, maar ze zullen het verrassend vinden om in hun straat opeens een schildering te zien.”

Azië

In oktober vorig jaar reisde ze naar Zuid-Oost Azië. In Singapore gaf ze graffitiworkshops aan het Italiaans Cultureel

opgepimpte fietstaxi in Yogyakarta

Instituut. Daarna reisde ze verder door Indonesië en Vietnam, met verfspullen in haar bagage. Op haar Facebook-pagina zijn beelden te zien van een trotse chauffeur van becak (Indonesische fietstaxi), die door haar is opgepimpt. Tijdens het reizen schilderde ze voor de fun, zonder er geld voor te vragen. Alice: “De mensen komen daar gewoon naar je toe als ze je bezig zien. Toen ik op de muur van een hotel aan het schilderen was, kwam de man van de winkel ertegenover vragen om ook daar iets te schilderen. Dus het gaat daar heel anders. Je hoeft je niet druk te maken over regeltjes, maar je kunt de mensen gewoon zelf vragen. Of ze vragen jou.” Zelfs in het communistische Vietnam heeft ze diverse muurschilderingen gemaakt.

Terug in Rome had ze een solo-expositie, waar schilderingen te zien waren op hout, canvas en andere materialen, zoals kranten en stukken papier die ze op haar reis had meegenomen. Dit jaar staat in elk geval een trip naar New York in haar agenda. Eerder deed ze al enkele andere Amerikaanse steden aan.

www.alicepasquini.com