Highlife op zoek naar goud

from High Life NL 14-09

by SoftSecrets

Grabbelton

Highlife in Goldrush Country OP ZOEK

NAAR GOUD

Met een slakkengangetje kruipt de antieke truck naar het dal van de Mokelumne River. De 30 jaar oude vrachtwagen doet er een uur over om via de steile onverharde weg naar Roaring Camp in Pine Grove, Californië af te dalen. Achter het stuur zit Ricky, een van de nazaten van de eerste generatie goudzoekers hier. Hij zal ons begeleiden op onze speurtocht naar goud.

“Mijn overgrootvader heeft deze weg zelf aangelegd. Daar heeft hij vele jaren over gedaan, maar het was broodnodig om het zoeken naar goud te kunnen volhouden. De apparatuur werd steeds groter, en de afdaling met een muilezel was ook niet zonder gevaar.” Ricky wijst naar de Oostkant van de bijna loodrecht opdoemende muren van de vruchtbare canyon: “Daar zie je nog vaag hoe het oude pad liep. Maar een echt pad was het eigenlijk niet. Op bepaalde plekken moesten mijn voorouders met een touw naar beneden, ook hun muilezels. Dat liep meer dan eens verkeerd af. Vandaar dat ze uiteindelijk besloten om deze weg aan te leggen.”

“This is a good day for gold panning,” lacht hij.

Door: Rob Tuinstra

Hillbillies

De motor moet worden afgekoeld, dus een korte pauze. We zien een galg, waar de

Saloon

Het zweet gutst van ons voorhoofd als we het kamp bereiken. Het is 35 graden. In de schaduw. Hier beneden in het dal, waar

geen zuchtje wind staat, lijkt het wel een bakoven. Californië zucht weer eens onder een hittegolf, en dit is niet de eerste. Het heeft in delen van de staat al jarenlang amper geregend, en bosbranden zijn schering en inslag. Ricky zet ons af bij de saloon. We kunnen nu alvast een lunch bestellen, die dan over een half uurtje klaar zal zijn. In de tussentijd laat Ricky ons het kamp zien. Samen met mijn vriendin uit Los Angeles trek ik er met Ricky op uit. Tony’s trio gelooft het wel. Ze trekken nog een blik Budweiser Light uit hun onuitputtelijke sixpack-voorraad open en gaan meteen aan de slag. Hun goldpan oftewel goudpan hebben ze al in hun handen. “We’re gonna get us some gold,” meldt Tony optimistisch.

Veel wildlife aan de muren van de saloon

Werkzame goudmijn

Die kans is ook groot, meldt Ricky. Want het kamp van de Roaring Camp Mining Company is een nog steeds werkzame goudmijn, waar niet alleen amateurs naar goud zoeken, maar ook mensen die er hun beroep van hebben gemaakt. Ricky: “In de zomer verhuren we hier cabins. Dat is ontzettend populair, er is een wachtlijst van jaren. Daarnaast geven we cursussen en rondleidingen. In de winter hebben we geen bezoekers, maar dan blijft de mijn wel in gebruik. De weersomstandigheden kunnen dan veel harder zijn. Jullie klagen nu wel over de hitte, maar in de winter is het echt koud hier. Bovendien heb je dan meer last van wilde dieren, zoals beren en poema’s. Daarom laten we alleen gasten toe in de zomer.”

Fanatiek

Met Ricky wandelen we tussen houten cabins, een gereedschapsopslagplaats, een ice house en een klein strandje aan de rivier. Daar dobberen tien tot vijftien kinderen op autobanden in het water. Volwassenen zien we niet bij de rivier. Ricky: “Nee, die zijn goud aan het zoeken. Onze gasten zijn zonder uitzondering behoorlijk fanatiek. Je komt ze later nog wel tegen. Eerst laat ik je onze eigen operatie zien.” We lopen naar een grote en diepe krater. Aan de rand staan caterpillars en andere bulldozers. “Hier doen we het zware werk. Hier zit het meeste goud,” meldt Ricky. Hij legt uit: “De loop van de rivier is in vele duizenden jaren een stuk opgeschoven. Maar ooit liep hier de rivierbedding, daarom vind je hier ook het meeste goud. Als jullie later vandaag naar goud gaan zoeken, krijgen jullie ook het materiaal dat hier vandaan komt. Vanmiddag gaan we weer aan de slag hier. Jullie zijn welkom om te komen kijken.”

Eureka. Goud!

Na een moddervette fish and chips lunch, we mijmeren dat hiermee al die Britse goudzoekers van 150 jaar geleden worden

eerste bewoners hier zelf 160 jaar geleden korte metten maakten met dieven en ander gespuis. De laatste man die hier hing te bungelen, was minder dan 80 jaar geleden! Oppassen dus. In dit laatste deel van onze afdaling maken we verder kennis met onze collega-goudzoekers. Het zijn drie locals die meteen een rol in een van de populaire hedendaagse Gold Rush reality-shows op zenders als National Geographic en Discovery Channel zouden kunnen spelen. Tony wordt mijn vriend. Hij is ook de meest spraakzame van het trio. Nadat hij hoort dat ik uit Amsterdam kom, is zijn eerste vraag hoeveel een Harley Davidson daar dan kost. Tony houdt van motoren en bier. Een prima gast dus. Zijn kompanen zijn wat minder spraakzaam. Dat is niet verwonderlijk, want veel tanden heeft het echtpaar – zelfs samen – niet meer.

Roaring Camp levert nog steeds wekelijks goud op

Ricky wijst een van de oude mijngangen aan

geëerd, toen de Gold Rush vele tienduizenden gelukszoekers naar deze heuvels trok, is het dan zover. We gaan zelf op zoek naar goud. Op een klein heuveltje roept Tony ons al enthousiast tegemoet: “I found gold!” We haastten ons naar hem toe, en inderdaad, hij heeft zowaar al een paar klompjes goud te pakken. Alhoewel, klompjes… Het zijn meer flinstertjes goud. Hele dunne, millimeterdunne snippertjes goud. Maar wel echt goud. 24 karaat, het echte werk. Dat geeft hoop. Onder leiding van Ricky gaan we vol goede moed aan de slag. Hij legt ons de grondbeginselen uit van het goud zoeken. Ons belangrijkste instrument is daarbij onze goudpan en een goed oog. En je moet over de juiste techniek beschikken.

Goldpan

Ricky wijst op een ruwe berg modder en keien en stenen. Die is vanuit de diepte, uit de bedding van de vroegere loop van de Mokelumne River gehaald. Daar zit het goud. Om dat te vinden, moet je de juiste zwaaitechniek van je goudpan leren. Die goudpan ziet er heel gewoon uit als een echt bord, of een omgekeerde frisbee. Want de goudpan anno 2014 is van plastic, en dus minder zwaar dan de borden die tijdens de echte Gold Rush werden gebruikt. Verder is een klein deel van je goudpan uitgediept, in het beste geval blijft daar je goudklont liggen.

Zwaar werk

We scheppen een eerste voorraad kleiaarde in onze goudpan. Dan roteren we het geheel schuin in de bassins met water, die voor ons op heuphoogte staan opgesteld. Om het ons amateurs helemaal gerieflijk te maken, is er een groot zeildoek tegen de onbarmhartige zon over ons hoofd gespannen. Fijn. Door de roterende beweging die je met je goudpan maakt, is het de bedoeling dat al het lichtere materiaal uit je goudpan verdwijnt. Dan blijft het zwaardere materiaal, het goud, over.

Ellende

Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan. De kleiaarde moet echt goed gekneed worden voor het bruine water de materie kan losmaken. Nadat je dat gedaan hebt, weegt je goudpan nog steeds een paar kilo door het toegevoegde water. Je begint dan met die rotatie, die ook nog eens echt op die perfecte hoek 20 graden of zo moet zijn, om er voor te zorgen dat er uiteindelijk de shit verdwijnt die niks waard is. Na een tijdje heb je dan de kleiaarde weggespoeld. En dan begint de ellende pas. Want nu zit je

met zwart gruis, kleine gekleurde steentjes en andere mineralen, en hopelijk goud. Na een half uur heb ik drie goudpannen gezeefd, en ik heb nog niet een keer iets hoopvols kunnen ontdekken. Irritant en niet erg bemoedigend, vooral ook omdat Tony steeds meer goud vindt. “This is a good day for gold panning,” lacht hij.

Smurrie en drek

Dat vertrouwen is bij mij ver weg, want ik kom alleen smurrie en drek tegen. Dus trek ik er in het kamp op uit. Ik bekijk nog even goed een van de oude mijningangen, die rond de oude bedding van de Mokelumne River zijn uitgegraven. Volgens Ricky waren de eerste goudzoekers Mexicanen. Zeven broers, de een meer gelukkig dan de ander. Hij beweert dat aan het eind van de tunnel nog restanten van een van de broers moeten liggen. Want die oude

“Look Rob, you found gold. Simple as that.” Ik kan het niet geloven. Maar het is echt goud. EUREKA.

Wel vertrouwen in

Hij laat me zijn goudvoorraad zien. Dat valt me toch een beetje tegen. In het kleine waterflaconnetje dat ook ik aangekocht heb, zie ik wat fliebers goud ronddrijven. Het zijn niet echt de Klondike-goudklompen waarop ik had gehoopt. Maar Tony is superblij. Hij vertelt me dat dit al de tweede keer is dat hij goud aan het zoeken is: “Daarom hebben mijn vrienden me ook meegenomen. Ik heb ze hierover verteld, daarom zijn we hier nu ook. Maar ze doen het niet goed. Je moet er oog voor hebben.” Hij knikt naar zijn vrienden, die er al vrij moedeloos uitzien. Ze zitten een sigaretje te roken en trekken nog een blikje bier open. Tony: “Je moet er wel voor gaan, voor dat goud zoeken. Maar ik heb er wel vertouwen in.”

Zoeken naar goud

49’ers (goudzoekers werden 49’ers genoemd, naar het jaartal 1849, toen de Gold Rush op zijn hoogtepunt was, RT) bliezen zichzelf liever op dan dat ze anderen mee lieten delen in hun verkregen rijkdom. Dat vind ik een raar verhaal. Waarom zouden ze dat doen? Iedereen heeft toch familie? Deze Mexicaan had immers alleen al zes broers. Dan laat je jezelf toch niet levend, of half opgeblazen door dynamiet, in zo’n tunnel begraven?

Grof werk

Dan is het tijd voor het groffe werk. Ricky en zijn collega’s gaan echt aan de slag. Caterpillars met namen als Frankenstein delven diep in de aarde in de laaggelegen mijnlocatie. Grote stofwolken omringen de machine, waarin we nog net Ricky kunnen ontwaren. Hij brengt tonnen aarde naar een grote schud- en zeefmachine. Daarna gaat het gezeefde materiaal naar een andere locatie, waar het gespoeld wordt. Later wordt het resterende materiaal verder onderzocht. Delen gaan naar ons, de amateur-gouddelvers, delen gaan naar de mensen die hier per week een cabin huren, en delen worden door Ricky en zijn bedrijf zelf verder bekeken.

Verslavend

Ruth en haar man hebben net als voorgaande zomers dit jaar weer een cabin gehuurd. Ze willen niet op de foto, want “niemand heeft iets te maken met wat wij hier doen, en zeker de IRS (Amerikaanse Belastingdienst, RT) niet. Haar echte naam is ook niet Ruth. Maar ze wil wel haar verhaal doen: “We huren hier al lange tijd een cabin. Het is verslavend. Sometimes you win, sometimes you lose. Het kost 700 dollar om hier een cabin te huren voor een week, en dan koop je voor 350 dollar een grote berg materiaal waarin je zelf goud kunt zoeken. Dat is het ene jaar beter dan het andere jaar. Maandag en dinsdag waren goede dagen, maar vandaag hebben

we nog niks gevonden.” Ze laat me haar voorraad goud zien. Haar man gaat ondertussen onverstoorbaar door. Ze hebben, in tegenstelling tot ons, eendags-amateurs, de beschikking over spoelwater, dat de ergste klei weg kan spoelen. Maar het blijft toch een heel gedoe om ook met een minispoelmachine goud te vinden.

De dag eindigt in fijne rookwolken als Tony me een vette J toestopt.

Roaring Camp Mining Company

Eigen gold spot

Terug naar mijn eigen gold spot. Mijn vriendin laat al trots wat goud zien. Tony is inmiddels minder enthousiast. Zijn laatste pogingen hebben niks opgeleverd. Het resterende duo heeft de moed al helemaal opgegeven; zij zitten puffend in de schaduw aan hun sigaret te trekken. Het goud zoeken is toch niet zo makkelijk, en niet voor iedereen weggelegd. Zelf ga ik wel met hernieuwde moed opnieuw aan de slag. Als iedereen hier goud vind, dan kan ik het verdomme ook! Dus opnieuw aan de slag met een paar nieuwe scheppen dirt & crap. We zullen en moeten goud vinden!

Vette J

EUREKA

Ricky is mijn redding. Als ik zwetend weer een pan zwart gruis weg wil spoelen stopt hij mij. Hij neemt de goudpan over en zweeft de verzameling zwart gruis en steentjes zo subtiel heen en weer, dat er al na 10 seconden goud begint te glinsteren. “Look Rob, you found gold. Simple as that.” Ik kan het niet geloven. Maar het is echt goud. EUREKA. We hebben goud gevonden!!!

Met hulp van Ricky vind ik later die dag nog een paar keer goud. Geweldig. Ik voel me helemaal goed. Al zijn de flinters goud zelfs te armzalig om er een holle kies mee te vullen, toch ben ik er blij mee. Als Ricky later aan het eind van de middag meldt dat we weer terug gaan, ben ik dan ook zeer tevreden. Het biertje in de saloon, onder de huiden en koppen van vele beren, poema’s en adelaars, smaakt prima. Op de terugweg omhoog uit de canyon is het eerst even stil. Iedereen is moe en afgemat of teleurgesteld. Want zoveel goud hebben we ook weer niet gevonden. Het kostte immers al 40 dollar om aan deze cursus deel te nemen. Alleen Tony heeft volgens Ricky meer verdiend dan hij heeft uitgegeven. De dag eindigt plotseling in fijne rookwolken als Tony me een vette J toestopt. Mijn verhalen over de Nederlandse coffeeshops en de hedendaagse Green Gold Rush in Californië hebben hem doen besluiten dat ik okay ben. Ik hijs een heuse California Green Pure Gold in me, en stijg sneller dan de antieke pick up naar boven kachelt. Ik kuch en proest: “Tony, you’re worth your weight in gold!” Tony lacht. En we lachen allemaal. Het was een EUREKA. We hebben goud gevonden!!! mooie dag… mooie dag…

Het resultaat na drie uur zwoegen

Cremers Coffeeshop Prinsestraat 84 2513 CG Den Haag 3de prijs Hydro: White Widow

Dutch Passion Seed Company Seed Shop: Grote Gracht 40 6211 SX Maastricht Online Seed Shop: www.dutch-passion.nl 1ste prijs Medical (CBD): Compassion 3de prijs Autoflower: Auto Frisian Dew

Dizzy Duck Seeds www.dizzyduckseeds.com 1ste prijs Bio: Casey Jones 2de prijs Autoflower: Purple Orange auto 2de prijs Hasj traditioneel: Blue Shark First Flush 2de prijs Haze Hydro: White Amnesia

Kera Seeds www.keraseeds.com 1ste prijs Haze Hydro: AMG Haze