Column
Netwerken tot je in Madagaskar zit Een tijdje geleden zag ik ineens het nut van netwerken in. Gewoon op de juiste plaats op de juiste tijd met de juiste persoon aan de praat raken. Dat overkwam me toen ik een paar weken geleden op een feestje met een wildvreemde aan de praat raakte.
Door:
Van het één kwam het ander en voor ik het wist was ik
ANWB ging mee en natuurlijk Spits, Veronica, de Telegraaf.
Sandra Zuiderduin
uitgenodigd voor een persreis naar Madagaskar. Want
En Sandra Zuiderduin. Who the fuck is…? Ha. Ze zouden
diezelfde ochtend had dagblad Metro afgezegd en was er
me uitlachen, negeren, verstoten of misschien daar wel
dus een plaatsje over. Leuk! Jaaa! Euh. Of niet? Misschien.
achterlaten als ze dáár achter zouden komen. Ik, als groentje,
Kweenie. Nee. Ik ga niet. Wat kan er in fracties van een
nog maar net droog achter haar oren, mee op reis tussen al
seconde toch veel door je hoofd schieten. In ieder geval bij
die rasechte reisrotten? Ik zou natuurlijk vreselijk afgaan en
mij want als een kameleon verschoot ik van blij naar angstig
mijn reisverslag zou genadeloos mislukken. Nee, dank je.
tot boos en nog tienduizend keer terug. Waarom? Reizen is
Ik zeg wel af. Ik blijf wel thuis. Lekker veilig. Dacht ik. Maar
mijn passie, mijn eerste opleiding en tweede natuur dus ik
ja, je bent ondernemer of niet. En ik weet dat ondernemen
zou zoooo’n ontzettende sprong in de lucht moeten springen.
vooral risico nemen is. Een kwestie van durven. Al loop je
Maar in plaats daarvan stond ik voor het eerst in mijn
daarmee de kans om onderuit te gaan. Gewoon doen. Laat
journalistencarrière met mijn mond vol tanden. Af kappen
ik nou zo’n ondernemer zijn. Zo eentje die bewust voor het
wilde ik natuurlijk niet, maar ook een toezegging kon ik niet
ondernemerschap heeft gekozen omdat ze zo eigenzinnig is.
over mijn lippen krijgen. Ineens voelde ik een enorme pijn
En altijd zo eigenwijs loopt te verkondigen dat je je nooit door
in mijn buik. Vast iets verkeerds gegeten, dacht ik nog. Snel
je angsten moet laten tegenhouden. Dat ik dat in ieder geval
nam ik afscheid en rende naar buiten. Eenmaal in de auto
nooooit zou doen. Ik met mijn grote mond. Nu moest ik wel.
besefte ik dat het door de uitnodiging kwam. Wat was dit in
Dus ben ik gegaan. Tussen inderdaad heel ervaren maar ook
hemelsnaam? Zo kende ik mezelf niet. Was dat nou faalangst?
erg vriendelijke medejournalisten die me bereidwillig een
Stress? Een acute zenuweninzinking? Het maakte me in ieder
kijkje in hun keuken gunden. Goh, wat was ik trots op mezelf.
geval behoorlijk onzeker. Na veel verwoede maar tevergeefse
Soms moet je kansen grijpen, soms moet je kansen krijgen,
sollicitaties had ik me er al bij neergelegd dat reisjournalistiek
maar uiteindelijk gaat het erom wat je er zelf mee dóet. Ik
niet voor mij was weggelegd. En nu ik die droom stukje
kwam in gesprek, zag een kans en overwon mijn angsten. Ik
bij beetje in rook had laten opgaan, werd diezelfde droom
ging de uitdaging aan met het risico om op mijn bek te gaan.
me ineens in mijn schoot geworpen. Acht dagen exotisch
En ik ging. Meerdere malen zelfs.
Madagaskar op een presenteerblaadje. Voor mij. En nog acht andere, heel ervaren, doorgewinterde, gepokt en gemazelde
Ben je benieuwd naar de reisreportage over Madagaskar?
en vooral erg kritische, scherpe reisjournalisten. Want de
Kijk op www.3igenzinnig.nl
3igenzinnig ondernemen - 12