Hockey International Magazine Mei 2023

#sponsoringversnelt

De club van morgen begint vandaag

Wij houden van oranje, maar natuurlijk ook van groen en geel. En alle andere kleuren. Wij houden van sport en van sporters. Daarom is ABN AMRO gestart met een nieuw initiatief: Club van morgen. Een blauwdruk van hoe sportclubs er in een gezonde, duurzame en inclusieve toekomst uit gaan zien. En zijn wij actief bezig om deze visie samen met onze partnerclubs te realiseren.

Meer weten over onze visie en aanpak? Neem eens een kijkje op abnamro.com/clubvanmorgen

Terugkijken op het WK van 1998; ‘Het mooiste

Het einde van het hockeyseizoen is in zicht. Nog maar een paar weken en dan is het alweer klaar. Als je dan terugkijkt, kun je eigenlijk maar één conclusie trekken: zo’n seizoen vliegt werkelijk voorbij.

Als we nog wat meer terugkijken, hebben we ook dit seizoen weer heel veel moois gezien. Natuurlijk in de hoofdklasse, maar daar komen we straks nog even op terug. In de winter was het mooi, met een boeiend wereldkampioenschap in Bhubaneswar. Ook daarvoor geldt: lang naartoe geleefd, maar zó voorbij.

In de zaal werden er ook mooie kampioenschappen afgewerkt, met natuurlijk weer successen voor de diverse teams van Oranje.

En – met ruim aandacht in deze editie – de nales van de EHL waren zeer de moeite waard. Jammer van het weer, maar het enige aspect dat PInoké niet zelf in de hand had, was ook de enige tegenvaller. Verder heeft de club zich absoluut van z’n beste kant laten zien met een vlekkeloze organisatie. Sportief was het genieten van vooral de winnaars Bloemendaal en Den Bosch. Terugkijken is altijd leuk, maar vooruitkijken is eigenlijk nog veel leuker. Een beetje voorpret, een beetje fantaseren over wat er allemaal zou kúnnen gebeuren. Niets staat immers nog vast, wat inhoudt dat alles mogelijk is. Het blijft immers sport.

Het eerste waar we naar uitkijken, zijn de play-o s in de Tulp Hoofdklasse bij zowel de dames als de heren. Twee keer vier ploegen, twee landstitels. Dat staat bijna garant voor een mooi slot aan het seizoen. En het aardige is dat er dit keer inderdaad helemaal niets vast staat. In de voorgaande jaren kon je nog wel dikke weddenschappen afsluiten op de kampioenschappen van Bloemendaal en Den Bosch. Daar zat je niet snel naast. Maar nu? Zeg het maar. Heerlijk onvoorspelbaar, en dat is precies wat sport zo mooi maakt.

In de reguliere competitie heeft er een wisseling van de wacht plaatsgevonden. Kampong doorbrak bij de heren de dominantie van Bloemendaal, terwijl bij de dames SCHC regeert en Den Bosch – voorlopig – van de troon heeft gestoten.

Met de nadruk op ’voorlopig’. Want garanties op een titel heeft ook Stichtse niet, ook al bleef de ploeg 22 wedstrijden ongeslagen in de hoofdklasse. In de play-o s blijft het een loterij. Zo staat het ook allerminst vast dat Den Bosch de nale haalt, met een halve nale tegen Amsterdam in het vooruitzicht. Zelfs plaatsing van SCHC is geen zekerheid. Hurley mag dan het ’kleintje’ zijn onder deze vier, maar er zijn in topsport gekkere dingen gebeurd.

Geldt ook voor de mannen, waar Kampong weliswaar als eerste eindigde, maar met een ploeg die ook niet onaantastbaar bleek. Bloemendaal begon wankel, maar eindigde goed en toonde bovendien in de EHL aan er te staan als dat moet. Rotterdam en Pinoké maken het kwartet vol, en voor die clubs is het absoluut prachtig dat ze weer aan het toetje mogen deelnemen – voor Pinoké zelfs de tweede keer op rij.

Laten we hopen dat het echt een mooi slot wordt. Met hoogstaand hockey, met spektakel, met zinderende spanning en hopelijk ergens een verrassing. Hockey waarvan iedereen kan genieten.

Colofon

Bladmanager

Ingmar Kuper

Hoofdredactie

Eric Korver

Fotoredactie

Frank Uijlenbroek

Redactie

Eric Korver, Rijcko Treep

Fotografie

World Sport Pics

Vormgeving

Studio Konijn

Druk

Rodi Rotatiedruk BV

Oplage

25.000

Verspreiding

Via 150 grootste hockeyclubs en digitaal via alle clubs.

Verschijning Maandelijks Redactie

06 55 86 64 41

Mail eric@korvermedia.nl

Commercie 06 23 88 44 22

Mail ingmar@hockey internationalmagazine.nl

Uitgevers Korver & Kuper Uitgevers Schermerweg 29A

1821BE Alkmaar

www.hockey-magazine.nl

FFU/WorldSportPics

Vermeerstraat 1

7731SM Ommen 06 51 21 56 78

www.worldsportpics.com

Coverfoto:

WorldSportPics / Frank Uijlenbroek

Druk

Rodi Rotatie Druk Visseringweg 40

1121AT Diemen 020-398 0808

NB Niets uit deze uitgave mag worden gebruikt zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Hockey International is een uitgave van Korver & Kuper Media i.s.m. WorldSportPics. Hockey International werkt milieuvriendelijk en verantwoord. Waterless Printing, ISO 14001 Grafimedia en KVGO.

Hockey International is geproduceerd onder gecontroleerde omstandigheden conform ISO 14001 Grafimedia getoetst door de SCGM, Certificaatnummer SCGM-MZ:2011.01.02

En daarna? Een jne zomer voor iedereen!

Veel leesplezier!

Team Hockey International Eric Korver, Ingmar Kuper, Frank Uijlenbroek

Marente Barentsen en het wonder van Hurley

Boet Phijffer belooft doelpunten in de play-offs

Pinoké verovert het vierde ticket voor de play-offs

toernooi ooit’

Alles over de EHL en de titels van Bloemendaal en Den Bosch

Kim Lammers, van schaamte naar een missie met Circulr

Marente Barentsen kijkt uit naar eerste play-offs

door Eric Korver

Ze hoorde altijd de verhalen, zag altijd de beelden. Als andere internationals nog op de toppen van hun kunnen presteerden, volgde zij een loopprogramma. Nog nooit plaatste Marente Barentsen zich met haar club Hurley voor de play-o s, maar nu is het dan eindelijk raak.

Het verhaal is natuurlijk opmerkelijk, maar tegelijkertijd ook prachtig. Hurley, het kleinste visje uit het Amsterdamse Bos, dat zo lang in de schaduw stond van de grotere buren. Dát Hurley staat ineens tussen de beste vier ploegen van het land en mag een gooi doen naar de landstitel. Marente Barentsen (26) lacht als ze die woorden zo hoort. ,,Dit hebben we natuurlijk absoluut nooit zien aankomen’’, is ze eerlijk. ,,We hebben deze weken wel vaak tegen elkaar gezegd: als je dit aan het begin van het seizoen had geroepen, had niemand dat geloofd en hadden we heel hard gelachen. Nee, dit had echt niemand verwacht.’’

Waarom het dan uiteindelijk nu wél is gelukt, is een goede vraag, vindt ze. ,,Want eigenlijk begonnen we dit seizoen zoals elk jaar. Meestal pakken we een plek een beetje in de middenmoot, winnen hier en daar wat, spelen een keertje gelijk

tegen een top-

per en dan weer verliezen van degene waarvan je had moeten winnen. Zo begon het nu ook wel een beetje. We stonden ook nog even achtste. We hebben ook een beetje geluk gehad dat Pinoké en HGC als favorieten voor plek vier af en toe struikelden, maar we hebben het uiteindelijk ook zelf afgedwongen in de wedstrijden die we hebben gewonnen, in wedstrijden waarin we punten pakten wanneer dat nodig was. Vooral in de tweede seizoenshelft hebben we het heel goed gedaan. Op drie wedstrijden tegen de toppers na, hebben we alles gewonnen. Dan doe je het voor een club als Hurley boven verwachting goed.’’

Ontwikkelen

Eigenlijk was het doel vooral om als team en individueel te ontwikkelen. Dat heeft Barentsen ook teruggezien in de loop van het seizoen. ,,Die ontwikkeling zat voor een stuk in het mentale deel. Omgaan met tegenslag of achterstand, en dan toch nog kunnen ombuigen. Daar hoort bij dat je hard voor elkaar werkt en blijft gaan. We hebben vanaf het begin gezegd dat we een team willen zijn dat moeilijk is om tegen te spelen en

waar je niet zomaar van wint. Dat was het doel eigenlijk; het elke tegenstander moeilijk maken en dan zien wat de uitslag wordt. Ik denk dat we dat heel goed hebben gedaan. Kijk, individueel hebben we misschien niet de beste hockeyers, dus één op één zou je misschien zeggen dat je een wedstrijd niet kunt winnen. Maar als team hebben we dat heel goed opgevangen.

Marente Barentsen in actie voor Hurley. ,, We hebben het nooit echt gehad over de play-offs, hebben dat ook nooit als doel gehad.’’ (Foto WorldSportPics / Koen Suyk)

De ontwikkeling zat dus wel in individueel beter worden, maar ook als team goed te kunnen samenspelen en met elkaar spelen in plaats van eilandjes worden.’’

Ze merkte dat de ploeg in een positieve spiraal belandde. ,,Het maakt de sfeer natuurlijk altijd beter als je wint. Dat is een stuk leuker dan elke week om tafel moeten zitten omdat je wéér niet hebt gewonnen. En dat zorgt inderdaad ook wel voor veel vertrouwen. Maar we hebben het nooit echt gehad over de play-o s, hebben dat ook nooit als doel gehad. Dat heeft misschien ook wel gemaakt dat we onszelf niet die druk hebben opgelegd en daardoor vrijer konden hockeyen dan dat je per se de play-o s moet halen.’’

Het scheelt wel, vervolgt ze, dat je speelt met minder druk en alles echt wedstrijd voor wedstrijd benadert. ,,Wij wilden alleen maar elke wedstrijd beter worden en als team meer groeien. Daarbij hebben we niet gekeken naar het eindresultaat of wat de stand moest zijn. Ja, tot de laatste week. Want elke week zeiden we weer: ‘We staan nog steeds op vier’. En dan komt het ineens heel dichtbij dat je het misschien tóch gaat halen.’’

Kantelpunt

Want hoe behoudend je ook bent in je verwachtingen, er komt altijd een kantelpunt waarop de realiteit het getemperde scenario inhaalt. Dat was voor Hurley eigenlijk de wedstrijd tegen HGC, stelt Barentsen. ,,Tot die partij hebben we het er eigenlijk niet echt over gehad. Natuurlijk speel je elke wedstrijd om te winnen, en elke wedstrijd voelde voor ons al heel belangrijk en alsof we al play-o s speelden, maar het duel met HGC was de wedstrijd waarin we écht heel goede zaken konden doen als we zouden winnen. Dat was ook het eerste moment waarop we dat echt uitspraken naar onszelf. Maar we probeerden tegelijkertijd nog wel die druk weg te nemen om niet ineens je niveau niet meer te kunnen halen omdat het per se moet.’’

Toch komt er uiteindelijk dan ook een ander soort druk om de hoek kijken.

Daar ontkwam ook Hurley niet aan. ,,Als het moet, wordt de druk altijd wel groter’’, erkent Barentsen, om te stellen dat er dan twee dingen kunnen gebeuren.

,,Of je speelt juist heel goed, of je verstopt jezelf en speelt juist niet goed. Weet je, als je heel veel van die wedstrijden hebt gespeeld, weet je hoe je reageert. Ervaren speelsters kunnen daar wel iets meer over zeggen, maar wij hebben nog relatief

een jong team, dus je weet nooit hoe dat uit de verf komt. Maar tegen HGC speelden we heel goed en hebben we gedaan wat we moesten doen. Ik vond dat heel knap.’’

Groot feest

Na die zege tegen HGC was Hurley zeker van de vierde plaats en dus van een startbewijs voor de play-o s. Zeker als je dat voor het eerst ooit bereikt, is dat natuurlijk een geweldig recept voor groot feest, maar dat liep in het geval van Hurley iets anders.

,,Door de winst bij HGC hadden we zeven punten voor op Pinoké, dat de volgende dag tegen Den Bosch moest winnen om ons nog te kunnen inhalen. Dat is geen makkelijke opgave, maar niets is onmogelijk. Daarom wisten we na a oop wel dat we een heel grote stap hadden gezet om vierde te worden, maar dat je nog een dag moet wachten voor het zeker is. Dus we waren zaterdag wel heel blij, maar we hadden eigenlijk nog niets. Dat was eigenlijk heel gek. Zondag hebben we met elkaar de wedstrijd tussen Den Bosch en Pinoké gekeken, omdat we anders die dag niet bij elkaar zouden zijn op het moment dat we wisten of we de play-o s hadden gehaald of niet.’’

De ploeg van coach Robbert van de Peppel kwam bij elkaar op Hurley, in het clubhuis, waar natuurlijk werd gejubeld voor Den Bosch. ,,Normaal ben je niet voor een ander team uit de hoofdklasse, dus je kijkt wel een beetje gek, maar je weet dat het er wel toe doet als Den Bosch wint. Uiteindelijk waren we met z’n allen heel blij. Zaterdag hadden we met elkaar al een heel klein sprongetje gemaakt, en dan is het op zondag ineens echt zeker. Dat is wel een andere ontlading dan op het veld direct na de wedstrijd. Dat vond ik zelf wel gek. We hebben eigenlijk niet één moment gehad van besef en heel veel vreugde. Dat maakte het wat dubbel.’’

Jammer

Dat is het enige dat Marente Barentsen achteraf jammer vindt. ,,We hebben nooit

eerder de play-o s gehaald, dus in dat opzicht waren we hartstikke blij. Maar het is gewoon zonde dat je dat niet direct na je wedstrijd weet. Maar goed, dat is tegenwoordig zo omdat je op zaterdag en op zondag speelt. Maar dat neemt wel de echt spontane vreugde weg.’’

En dan de play-o s. Het toetje van de competitie, het hoogtepunt waar iedereen naar uitkijkt. Hurley stuit op SCHC, de onverslaanbare ploeg van dit seizoen. Barentsen beschouwde de pot tegen Amsterdam als een goede test om te kijken waar Hurley staat tegen een team uit de top drie. Dat pakte niet goed uit. Tegen de buren leed de ploeg een dikke 5-1 nederlaag. ,,Maar elke wedstrijd is een nieuwe wedstrijd’’, stelt Barentsen. ,,In de play-o s zit de druk er iets meer op, en je weet ook niet hoe SCHC daarop reageert. Wij kunnen wat dat betreft vrij hockeyen, hoeven onszelf niet zoveel druk op te leggen omdat we niets te verliezen hebben. Ik denk ook niet dat we iets heel geks gaan doen, of iets anders dan anders. We gaan gewoon vertrouwen op wat we goed kunnen en het Stichtse heel moeilijk maken. Dan zien we wel hoe het eindigt.’’

Niet alleen Marente Barentsen is een onbeschreven blad als het gaat om de play-o s. Dat geldt ook voor al haar ploeggenoten. Toch is het in het geval van de speelster uit Alphen aan den Rijn best bijzonder omdat ze sinds enige tijd natuurlijk ook international is. Ze is blij dat ze nu zelf kan ervaren hoe het is play-o s te spelen. ,,Dat is natuurlijk toch lekker binnenkomen bij het Nederlands elftal als je daarover kan meepraten. Ik vind het ook heel gaaf. Zeker omdat je ook tegen veel speelsters van Oranje speelt, dat is alleen maar leuk.’’

Gemis

Je zou kunnen denken dat Barentsen het ontbreken van de play-o s op haar cv als een gemis heeft ervaren. ,,Het gekke is dat je niet weet hoe het is. Natuurlijk kan ik het volgen, kan ik het zien op televisie en hoor ik de verhalen erover. Aan de ene kant weet je dus niet wat je mist, en aan

de andere kant heb je wel een ander ritme aan het einde van het seizoen. De play-o s zijn de wedstrijden waar de top drie naartoe leeft, de belangrijkste van het seizoen. Maar bij mij was dat seizoen dan altijd al klaar. De beleving is dus wel heel anders nu je daar zelf ook in meegaat en een paar weken langer kunt hockeyen in plaats van een loopprogramma doen.’’ Lachend: ,,En ik ben echt heel blij dat ik dit keer niet hoef te rennen maar gewoon lekker op het veld kan staan.’’

Dat moet ook prettig zijn in de tussenfase naar de drukke maand juni, waarin voor Oranje veel wedstrijden in de Pro League op het programma staan. ,,Ja, ik kan nu lekker blijven hockeyen en ritme houden. Aan de andere kant vind ik er zelf ook wel wat voor te zeggen om even niet te hockeyen en even iets anders te doen qua sport en bewegen. Maar dit zijn natuurlijk heel gave wedstrijden om te spelen, dus ik ben echt blij dat ik dat kan doen.’’

De vraag is gerechtvaardigd of Barentsen genoegen neemt met incidenteel een play-o bij een kleinere club als Hurley, of dat ze als international ook op clubniveau nog een stap wil maken. Dat is een vraag, bekent ze, die wel door haar hoofd heeft gespookt. ,,De play-o s zijn daarbij niet per se van invloed. Het gaat er meer om waar je goed aan doet en waar je je het beste kan ontwikkelen. Vooral dat laatste vind ik belangrijk. Hockeytechnisch kan het natuurlijk altijd beter en ik denk dat je daar sneller in groeit met veel internationals om je heen. Aan de andere kant kan ik bij een club als Hurley misschien iets vrijer spelen, iets meer in een leidende rol. Daar vind ik ook iets voor te zeggen. Ik vind het leuk andere meiden daarin mee te nemen en te kunnen ontwikkelen. Dus de vraag is wel door mijn hoofd geschoten, maar een overstap is voor mezelf geen vereiste voor wat ik wil behalen.’’

Dus gewoon happy bij Hurley. ,,Ja, zeker. Dat kan je heel goed concluderen. Ik ziet hier goed op mijn plek.’’ Daar moeten ze bij Hurley ook blij mee zijn. Barentsen, met een lach: ,,Daar zijn ze zeker blij mee.’’

Marente Barentsen in actie voor Oranje tijdens de Pro League. ,,Het is toch lekker binnenkomen bij het Nederlands elftal als je over de play-offs kan meepraten.’’ (Foto WorldSportPics / Arnau Martönez Benavent)

De vakantieparken van Dutchen zijn de ideale uitvalsbasis om het mooie en veelzijdige Nederland te verkennen. Elke vakantievilla is uniek vanwege de architectuur, de luxe inrichting en de prachtige locatie. Daarnaast bieden onze vakantievilla’s vele extra’s zoals een eigen sauna, jacuzzi, buitenkeuken of stookplaats.

De vakantiehuizen van Dutchen zijn rustig gelegen en bevinden zich op kleinschalige vakantieparken langs de kust, op de Waddeneilanden of bij natuurgebieden. Een verblijf bij Dutchen brengt je terug naar de basis, terug naar wat écht belangrijk is. Samen verbinding maken.

KNOW NO BOUNDARIES:

Estro Kromaskin .1

Dennis Warmerdam

Hockeyliefhebber en niet heel veel omhanden in de maand juni? Dan zit je helemaal goed, want de Nederlands elftallen werken in die maand een omvangrijk internationaal programma af in eigen huis. Er staan voor de Pro League liefst zestien wedstrijden gepland van zowel heren als dames in Eindhoven en Amsterdam. Wij zeggen: plannen maar!

De Pro League heeft zich inmiddels helemaal gevestigd in de kalender van de hockeyers. Niet heel gek, want de internationale competitie telt veel wedstrijden en ook nog eens over de hele aardbol. Overal wordt er gespeeld in het mondiale evenement, en dit keer is het de beurt aan Oranje om de fans in eigen huis te kunnen verwennen met veel wedstrijden. Zowel de heren van bondscoach Jeroen Delmee als de dames van bondscoach Paul van Ass komen liefst acht keer in actie: vier keer in Eindhoven en vier keer in Amsterdam.

Natuurlijk hebben beide elftallen al een aantal duels achter de rug in de Pro League. Beide teams reisden in de winter af naar Argentinië voor een viertal wedstrijden. Daarbij tro en de ploegen van Oranje zowel thuisland Argentinië als Groot-Brittannië.

Het keurkorps van Jeroen Delmee is de titelverdediger. Vorig jaar pakte het team de eindzege in de Pro League, maar die titel prolongeren lijkt op dit moment nog ver weg. Oranje won een keer van de

Argentijnen, speelde gelijk tegen Argentinië en de Britten en verloor een keer van Team GB. Bij de twee remises ging beide keren de shoot-outs verloren. Nederland staat daardoor momenteel in de poule van negen op de voorlaatste plaats. Dat beeld vertekent echter wel, omdat lang niet iedereen evenveel wedstrijden heeft gespeeld. Australië en Argentinië speelden er bijvoorbeeld al twaalf. De meeste teams staan echter op acht duels. Opvallend: wereldkampioen Duitsland doet het helemaal niet zo best, en de Belgen verloren van de vier duels al twee keer. Ook niet indrukwekkend dus. Net zo opvallend: de gedeelde koppositie voor India en Groot-

Brittannië. Beide acht gespeeld, beide negentien punten. Dat markeert wellicht de terugkeer van India aan de wereldtop. Eerder dit jaar vloog het team er tijdens het WK in eigen land nog uit in de crossover tegen Nieuw-Zeeland, maar in de Pro League bewijst India wel degelijk over veel kwaliteit te beschikken.

Beste team Dat laatste is natuurlijk zeker ook van toepassing op de Nederlandse dames, die zich al enkele jaren het beste team van de wereld mogen noemen. Dat blijkt ook weer in deze Pro League, waarin de vrouwen van Van Ass net als de mannen

vier keer in actie kwamen. Die vier partijen werden wel alle vier in winst omgezet: twee keer tegen Argentinië – vorig jaar nog tegenstander in de WK- nale –en twee keer tegen de Britse vrouwen. De doelcijfers zijn veelzeggend: dertien treffers voor, slechts twee tegen. Bovenin de poule bij de dames staan Australië en Argentinië, maar beide teams hebben al twaalf duels gespeeld. Nederland staat vierde, op een punt achter Duitsland, dat liefst vier wedstrijden meer speelde. De enige vraag in deze Pro League is wie de Nederlandse vrouwen gaat stoppen. Het meest waarschijnlijke antwoord: niemand.

De mannen van Oranje komen het veld op voor het treffen met de Argentijnen. (Foto WorldSportPics / Rodrigo Jaramillo)

Er valt in de Pro League weer veel te juichen voor de dames van Oranje, zoals hier na een treffer tegen Groot Brittannië. (Foto WorldSportPics / Rodrigo Jaramillo)

TEAMSPORT VORMT STERKE LEIDERS

Sterk leiderschap vraagt meer dan kennis alleen. Je moet kunnen samenwerken en anderen inspireren. Doelgericht zijn en zorgen voor een winning mood. En begrijpen dat het teambelang altijd boven je eigen belang gaat. Wij geloven dat teamsport essentieel is in de vorming van de leiders van morgen. Daarom is sport een vast onderdeel van onze Bachelor in Business Administration en Master in Management.

Je bent nog op tijd om te solliciteren.

Bachelor of Science in Business Administration

Full-time of Science in Management

Oranje-Rood in de blauwe hel van Pinoké, voorafgaand aan het cruciale onderlinge duel. Pinoké won. (Foto WorldSportPics / Koen Suyk)

Pinoké maakt het kwartet ploegen voor de play-o s vol. De Steekneuzen plaatste zich na een bloedstollende ontknoping op de laatste speeldag van de Tulp Hoofdklasse. Dat ging ten koste van Oranje-Rood, dat eveneens een heldhaftige poging deed het laatst beschikbare startbewijs in de wacht te slepen.

Het was op papier een prachtig scenario voor de laatste speeldag in de hoofdklasse. Natuurlijk waren er al veel beslissingen gevallen, maar die ene, die voor de vierde en laatste plek in de play-o s, die strijd lag nog open. De twee kandidaten: Pinoké en Oranje-Rood. Cruciaal daarbij was het tre en op de voorlaatste speeldag, waarbij de twee kemphanen tegenover elkaar stond. PInoké boekte

Tranen bij Mirco Pruyser na de wedstrijd van zijn club Amsterdam bij Rotterdam. De 33-jarige aanvaller nam daar afscheid als tophockeyer. Pruyser deed dat in stijl. Hij nam de zesde en laatste tre er van Amsterdam voor zijn rekening. Dat was voor Pruyser nummer 215 in Amsterdamse dienst. Bijna twee jaar geleden nam Pruyser al afscheid als international. Hij speelde 142 wedstrijden voor Oranje, waarmee hij drie keer Europees kampioen werd. Pruyser scoorde tachtig goals voor het Nederlands elftal.

Emotie bij Mirco Pruyser, die wordt bijgestaan door ploeggenoot Valentin Verga. (Foto WorldSportPics / Willem Vernes)

daarin een onbetaalbare overwinning, waardoor de twee teams weer exact op gelijke hoogte stonden, enkel gescheiden door een winstpartij meer van de Amsterdamse club. Daarmee was er in de laatste speelronde nog van alles mogelijk.

Toegegeven, de missie van Pinoké was iets eenvoudiger dan die van de Brabanders. De Steekneuzen namen het in een uitwedstrijd op tegen Voordaan, de ploeg die kansloos degradeerde met precies één schamel puntje. Dat zijn cijfers waarvan voorheen weleens werd gezegd dat je dan verdiende om twéé klassen te degraderen, maar één stap terug is al pijnlijk genoeg voor Voordaan. Oranje-Rood stond ondertussen voor een veel lastiger opdracht, namelijk afrekenen met lijstaanvoerder Kampong. Dat was voor de ploeg uit Eindhoven de enige kans om alsnog de play-o s in te gaan. De Brabanders zagen hun hoop al snel vervliegen. Pinoké nam al vlot de leiding bij Voordaan en zelf keek Oranje-Rood na de eerste helft tegen een 0-2 achterstand aan. Het moet gezegd: Oranje-Rood herstelde zich buitengewoon goed in een tweede helft waarin de ploeg Kampong voor grote problemen stelde. In twee minuten tijd werkte Oranje-Rood de nadelige marge weg, om vervolgens uit te lopen naar een 4-2 voorsprong. Kampong scoorde nog wel tegen, maar kon de thuisploeg niet meer afhouden van de winst.

Daarmee had Oranje-Rood aan de eigen opdracht voldaan, maar was de ploeg afhankelijk van wat er gebeurde op het veld van Voordaan. De ontwikkelingen daar werkten niet mee. Pinoké koesterde al na twaalf minuten een voorsprong van 0-3, en daarmee was die strijd wel een beetje gestreden. Uiteindelijk boekten de Steekneuzen een 3-7 overwinning, waarmee kwali catie voor de play-o s een feit was.

Nadat de club zich dus vorig seizoen voor het eerst in de historie plaatste, werd nu bewezen dat die plaatsing geen toeval was. Pinoké lijkt structureel te hebben aangehaakt bij de top van Nederland, al zal het moeilijk zijn in de play-o s de stunt van vorig jaar – een plaats in de nale – te herhalen. Dan moet er immers worden afgerekend met Kampong, en dat wordt in alle opzichten een lastig klusje. Verder in die play-o s naast Kampong en Pinoké ook Bloemendaal en Rotterdam. Bloemendaal verspeelde bij Schaerweijde een 0-3 voorsprong, maar het gelijkspel deerde de ploeg van coach Rick Mathijssen nauwelijks. De tweede plaats stond immers al vast. Die klassering betekent een clash met Rotterdam, dat weer redelijk onbedreigd als derde eindigde.

Onderin was het lot van Voordaan en Schaerweijde al bezegeld. HDM eindigde als tiende en moet in de play-o s strijden om ook volgend seizoen in de hoofdklasse te mogen uitkomen. Eerste tegenstander daarbij is Hurley.

door Lisa Deen

Voor vader Aad en dochter Roos van Buuren geldt de hockeysport als veel meer dan een uitlaatklep. Sterker nog: volgens de coach van tweedeklasser WFHC Hoorn en de hockeyster van promotieklasser HIC hield de sport het gezin bij elkaar in moeilijke tijden. Sinds vrouw en moeder Marieke eind 2015 ziek werd, staat hun leven in het teken van mantelzorg én hockey.

Wie wil weten hoe belangrijk de sport is voor de de familie Van Buuren uit Purmerend moet eens op de kilometerteller van vader Aad (52) kijken. Wekelijks rijdt hij ruim negenhonderd kilometer voor de sport. Vanuit Purmerend pendelt hij veelal tussen Hoorn en Amstelveen. ,,De sport is nog veel meer dan een

uitlaatklep’’, verzucht Aad nadat hij een slok van zijn koffie genomen heeft. ,,Hockey is voor Roos, mijn jongste dochter Laura en mij een gezamenlijk doel en een gezamenlijke passie. Op die manier heb ik de drie kikkers in één emmer weten te houden in een hele zware periode’’, lacht hij.

Roos (21) valt hem al snel bij. ,,Hockey is de reden dat we zo close zijn. Hierdoor kunnen we de zorg voor mama gezamenlijk opvangen. Als je allemaal andere interesses zou hebben, groei je uit elkaar’’, zegt ze. Aad verschuift zich op zijn stoel en vult aan: ,,Door de mantelzorg en de sport is er in ons gezin alleen weinig ruimte voor spontaniteit. Alles moet afgestemd worden en dat is niet altijd even leuk. Maar we doen het samen.’’

Impact

Moeder en vrouw Marieke kreeg in

december 2015 plots epileptische aanvallen. Uit het onderzoek dat volgde kwam een zeldzame vorm van kanker naar voren. Tot overmaat van ramp kwamen daar ook nog hersenontstekingen bij. ,,Dat heeft ontzettend veel impact op ons allemaal’’, zegt Roos. ,,Het is een proces waarin we nu al acht jaar lang zitten. Van ziekenhuis naar verpleeghuis en van operatie naar volgende medicatiewisseling. Sinds 2020 woont ze weer thuis en praat ze weer honderduit. Dat had niemand verwacht.’’

Regelmatig gaan de gedachten van Aad en Roos dan ook terug in de tijd. ,,Soms is dat heel confronterend’’, bekennen ze. ,,Want je denkt niet altijd alleen maar aan de mooie momenten. Tot op de dag van vandaag bestaat ons leven nog steeds vooral uit mantelzorgen.’’

Toch ziet Roos ook positieve punten. ,,De situatie rondom mama heeft me

gevormd tot wie ik ben. Zij is zo’n gigantische doorzetter. Ze inspireert me. Door haar is het vuurtje weer gaan branden.’’

Andere speelster

,,Ik durf wel te zeggen dat ik door alles een andere speelster en een sterker mens ben’’, zegt ze. ,,Toen ik dertien was werd mijn moeder ziek. In de periode dat ze in het ziekenhuis lag en er geen moeder voor mij was, heb ik ook papa vaak moeten missen. Ik werd plotseling de huismoeder. Dat kun je allemaal niet los zien van mij als hockeyster. De reden dat ik op dit niveau hockey is omdat ik een bepaalde mindset heb.’’

Tijdens een teamweekend met HIC in het Spaanse Sevilla werd ze daar eens te meer aan herinnerd door haar teamgenoten. ,,Tijdens een complimentenspel heb ik een stuk of acht kaarten gekregen

Roos van Buuren en haar vader Aad. ,,Door de hockeysport heb ik de drie kikkers in één emmer weten te houden in een hele zware periode.’’ (Foto WorldSportPics / Frank Uijlenbroek)

waarop stond dat ploeggenoten mij een voorbeeld vonden op het gebied van doorzetten en keihard werken. Ik kon door die complimenten niet stoppen met huilen’’, vertelt Roos.

,,Het is natuurlijk ook allemaal niet niks, maar je gaat op de automatische piloot door. Dat mensen je waarderen is heel mooi. Voor mij was het ook een bevestiging. Ineens wist ik: ondanks dat je een omweg van hier tot Tokyo hebt genomen, laat je zien dat je alsnog kunt komen waar je wilt zijn.’’ Aad, tot ruim een jaar geleden nog haar coach bij WFHC Hoorn, roemt dan ook haar doorzettingsvermogen. ,,Ze is vastberaden. Dat ze er alles aan doet om tóch te halen wat ze stiekem allang had kunnen behalen, tekent haar kracht’’, vindt hij.

Ver weg

De route van zijn dochter was er immers een van vele omzwervingen. ,,Mijn doelen leken ooit allemaal zó ver weg’’, verzucht Roos. ,,Op de momenten dat bepaalde kansen voor het oprapen lagen, kón het niet. Maar uiteindelijk komt het erop neer dat je je doelen tóch kunt bereiken als je blijft hopen en vechten.’’

De speelster van HIC begon haar loopbaan bij MHC Purmerend en kwam van daaruit al snel in het Noord-Hollands hockeyteam terecht. Daar kwam ze in aanraking met speelsters van topclubs en zodoende begon er een vuurtje te branden. Niet veel later kwam er een uitnodiging van Amsterdam, maar de overstap kwam niet rond. ,,In die tijd werd mijn moeder ziek. Voor mijn vader was het praktisch niet haalbaar om me te halen en te brengen, mede vanwege de mantelzorg.’’

Toch bleef de liefde voor het hockey bestaan, aangesterkt door de thuissituatie. ,,Het was de a eiding die ervoor zorgde dat mijn emmer niet overliep’’, zegt ze. Opnieuw kwam er een grote kans op haar pad, dit keer een scholarship in Amerika. ,,Ook dat ging uiteindelijk niet door. Hoe graag ik ook wilde: ik zou dan een jaar van huis zijn. Zolang wilde ik niet bij mijn moeder weg.’’ Ze besloot op zoek te gaan naar een nieuwe omgeving en stapte op haar zeventiende over naar WFHC Hoorn, waar ze onder de vleugels van haar vader langzaam uitgroeide tot volwassen speelster. Maar ze wilde verder. ,,Precies een jaar geleden besefte ik dat het tijd was om gas te geven. Ik heb er veel werk in gestopt. Zo ben ik bijvoorbeeld extra gaan trainen met mijn vader, die in die periode mijn coach was.’’

Gave ervaring

Na een selectietraining bij HIC werd ze aangenomen bij de promotieklasser en is ze inmiddels vaste waarde in de ploeg. Hockeyend gaat het haar voor de wind en met haar ploeg hoopt ze nog altijd

op een play-o plek voor de hoofdklasse. ,,Ondanks dat we hier en daar onnodig punten hebben verloren, doen we nog steeds mee. Dat ik van zover kom en dit nu meemaak, is voor mij een hele gave ervaring.’’

Haar vader Aad, die ze gekscherend omschrijft als ‘hockeynerd’, is in dat proces misschien wel haar grootste fan. ,,Natuurlijk mis ik Roos in mijn eigen ploeg bij Hoorn. Ze was altijd een dragende speelster, een kapstok in het team. Het is geweldig om haar ontwikkeling te zien en daar ben ik ontzettend trots op.’’

Trots

Die trots is overigens geheel wederzijds. ,,Mijn vader is een gigantische doorzetter’’, zegt Roos. ,Waar ik heel veel bewondering voor heb, is dat hij zich zo kan wegcijferen om er te zijn voor een ander. Niet alleen voor mama, maar voor iedereen. En als hij iets in zijn hoofd heeft, dan laat hij zich niet uit de weg slaan.’’ De ‘hockeynerd’ zelf erkent dat. ,,Ik ben mantelzorger, maar daarnaast betekent hockey alles voor me. Ik wil er daarom alles aan doen om mooie dingen te bereiken en doelen te behalen. Als ik zelf geen training geef, dan ga ik trainingen en wedstrijden van anderen kijken. Alles om te leren.’’ Hoewel het gezin volop geniet van het hockey en de vele autoritjes, hopen ze volgend seizoen in een rustiger vaarwater te komen. ,,Ik stop bij Hoorn en ga naar AMVJ. Het is tijd voor een nieuwe stap’’, vertelt Aad. ,,Bij AMVJ ga ik me focussen op de topjeugd. In het weekend kan ik lekker bij mijn eigen dochters kijken. AMVJ en HIC liggen op zeven minuten van elkaar. Logistiek scheelt dat een hele hoop. Het wordt een hele andere belasting.’’

Dankbaar

Wennen wordt het ook, weet Roos. ,,Voor mama zijn nieuwe dingen lastig. We mogen haar niet vergeten’’, zegt ze, terwijl ze haar vader aankijkt. ,,Er moet altijd iemand bij haar zijn. Opa speelt daar een heel belangrijke rol in. Maar uiteindelijk doen we het met

Roos van Buuren: ,,Ploeggenoten bij HIC vertelden me tijdens een trainingskamp bij een dat ze mij een voorbeeld vonden op het gebied van doorzetten en keihard werken. Ik kon niet stoppen met huilen.’’ (Foto WorldSportPics / Frank Uijlenbroek)

zijn allen.’’ Aad erkent dat. ,,We hebben behoorlijk wat voor de kiezen gekregen, maar zijn heel dankbaar dat we nog altijd als gezin samen zijn’’, zegt hij. ,,Dat mama soms bij de trainingen of wedstrijden

komt kijken en dan ineens roept ‘kom op nummer acht’, of in een gekke bui zegt ’Hai schat, lekker bezig hè’, dat zijn de momenten waarop je beseft hoever we samen zijn gekomen’’, besluit Roos.

In de altijd redelijk vastomlijnde top van de Tulp Hoofdklasse bij de dames is Hurley dit seizoen een mooie surprise. De ’kleine’ club uit Amsterdam plaatste zich verrassend voor de play-o s. Maar de gedachte dat de prestatie van Hurley toeval is, kan meteen naar het rijk der fabelen worden verwezen. Met negen punten voorsprong op nummer vijf is er van toeval geen sprake.

De vierde plaats op de ranglijst, het bijbehorende startbewijs voor de play-o s; het is allemaal een heerlijk sprookje voor Hurley, dat in het verleden in de hoofdklasse vooral een rol in de kantlijn vervulde. Eerder strijdend tegen degradatie en hopend op de middenmoot dan echt kunnen denken aan het toetje van het seizoen.

Dat komt er nu dus wel, en dat is een meer dan terechte beloning voor een uitstekend seizoen. De ploeg van de succesvolle coach coach Robbert van de Peppel ’zwom’ eigenlijk het hele seizoen tussen twee blokken: aan de ene kant de traditionele top drie, aan de andere kant de middenmoot. Hurley was te klein voor de eerste, en te groot voor de tweede. De resultaten waren wat dat betreft illustratief. De ploeg won geen keer van de ploegen die hoger stonden op de ranglijst, maar lieten ook verdomd weinig lig-

gen tegen ploegen die lager geklasseerd waren. Twaalf overwinningen op de regulier 22 duels is een uitstekende score en bleek een goede basis om succes te kunnen boeken. Of het sprookje van Hurley een vervolg krijgt, dat mag je natuurlijk ten zeerste betwijfelen. Eerste tegenstander is de play-o s is natuurlijk nummer één SCHC, dat sowieso het hele seizoen geen enkele nederlaag hoefde te slikken. In hoeverre de ploeg van Van Weel in staat is te stunten, moet blijken. Maar met een realistische blik kun je vaststellen dat plaatsing voor de play-o s voor Hurley al moet worden beschouwd als een hoofdprijs. Maximaal gepresteerd dus. Dat geldt dus ook voor SCHC, dat – zoals we al memoreerden – in het hele seizoen in de hoofdklasse geen enkele nederlaag leed. Drie keer werd een puntendeling toegestaan, maar dat was het dan ook. Dan hoeft er geen enkele discussie te zijn, maar ben je natuurlijk de terechte nummer één.

Voordeeltje

Nummer twee is Den Bosch, dat zich toch heel behoorlijk heeft hersteld van de moeizame start van deze competitie. De ploeg eindigde zes punten achter de Stichtse, en dat was precies een punt voor nummer drie Amsterdam. Mooie nek-aannekrace dus tussen de twee grote rivalen, waarbij de Brabantse dames het voordeel-

tje hebben verdiend in de play-o s, waarin de twee kemphanen meteen alweer tegenover elkaar staan.

Wie daar als nalist uit gaat komen, daarover is niets zinnigs te zeggen. Den Bosch heeft in de EHL wel laten zien er te staan als het erop aankomt, maar ook Amsterdam heeft natuurlijk een uitstekende ploeg die ook in vorm is. Beide ploegen sloten de reguliere competitie af met een dikke zege. Den Bosch liet weinig heel van Kampong (1-7), terwijl Amsterdam oude rivaal Rotterdam op eigen veld naar de slachtbank leidde (0-5). De winnaar van deze tweestrijd mag zeer waarschijnlijk met SCHC duelleren om de landstitel.

Onderin was er nog een klein strohalmpje voor Rotterdam om directe degradatie te ontlopen. Dan moest er gewonnen worden van Amsterdam en mocht Bloemendaal geen puntje pakken tegen Tilburg. Aan die laatste voorwaarde werd voldaan, aangezien de Mussen in Brabant nipt ten onder gingen. Maar Rotterdam

Jubel bij Hurley na een doelpunt van Yasmin Geerlings. De ploeg kende een uitstekend seizoen. (Foto’s WorldSportPics / Willem Vernes)

kreeg zelf geen poot aan de grond tegen een ontketend Amsterdam, en moet zo een stap terug doen. Bij die gang naar de promotieklasse wordt de club vergezeld door Klein Zwitserland, dat al eerder wist dat de tijd in de hoofdklasse erop zat. Bloemendaal moet er nog voor strijden om ook volgend seizoen uit te komen op het hoogste niveau. Die ploeg gaat de play-o s voor een plek in de hoofdklasse in.

Coach Robbert van de Peppel vuurt Hurley aan op weg naar de play-offs.

WELK CARBONPERCENTAGE IS GESCHIKT VOOR JOUW SPEELSTIJL?

Voor veel hockeyers speelt het percentage carbon een steeds belangrijkere rol tijdens het kiezen van een stick. Dit carbonpercentage bepaalt namelijk de stij eid van de stick. Hoe hoger het percentage carbon, des te stugger/stijver de stick aanvoelt.

Kom gratis een stick testen in een van onze vestigingen of bestel er direct een op: www.jumbosports.com

Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Hoofdklasse Hockey.nl door Hans Hofstra

Enthousiast, leergierig en hardwerkend. Het zijn misschien wel de meest kenmerkende eigenschappen van Boet Phij er. De spits van Kampong is zich aan het opmaken voor de play-o s. Na vijf jaar is het weer tijd voor een landstitel. Een prijs die hij na de succesvolle eerste seizoenen graag opnieuw wil binnenhalen voor zijn club. Gaat de spits, die dit seizoen een lastig jaar kende, het verschil maken in de play-o s?

Vanuit de jeugd van Schaerweijde kwam Boet Phij er op 14-jarige leeftijd naar Kampong. Ondertussen speelt de spits alweer acht seizoenen in Utrecht. Tien doelpunten scoorde Phij er in het seizoen 2019-2020. Daarna werd het voor de spits steeds moelijker om de trekker over te halen. Vooral

dit seizoen lukt het hem niet makkelijk te scoren. Maar één keer mocht de tegenstander de bal van de aanvaller uit de goal halen.

,,Sinds een paar wedstrijden kan ik zeggen dat ik weer tevreden ben over mijn eigen spel’’, vertelt Phij er. ,,Dat heeft lang geduurd. Ik had een lastige eerste seizoenshelft. Veel was veranderd. Ik was net afgestudeerd en had veel vrije tijd. In die periode kon ik mijn focus alleen zetten op het hockey. Te veel focus denk ik. De rest van de vrije tijd kon ik niet nuttig invullen en dat kwam bij mij niet ten goede van mijn spel. Waarom voetballers daar wel beter mee om kunnen gaan, weet ik niet. Bij mij werkte het averechts. Nu heb ik een drukke werkweek en ik heb gemerkt dat dit mijn hockeyspel ten goede kwam. Veel heb ik inderdaad niet gescoord. Dat had misschien te maken met de vele veranderingen in de selectie, maar het gevoel is de laatste weken weer goed. Er gaan doelpunten vallen.’’

Nieuwe coach

Onder leiding van coach Tim Oudenaller werd Kampong in de reguliere competitie eerste. Een plek die recht geeft op een ticket voor de EHL. Ook mag Kampong het door die eerste plaats opne-

men tegen de nummer vier in de competitie. Op papier zou dit een voordeel moeten zijn.

,,Voordat Tim kwam, was het spel voor mij heel duidelijk. Bjorn Kellerman kwam bijvoorbeeld als spits vaak de bal ophalen, terwijl Terrance Pieters daar dan weer met zijn snelheid omheen kon hockeyen’’, legt Phij er uit. ,,Ik positioneerde mezelf dan vaak bij de doelpalen. Ik wist, die bal komt vanzelf bij de goal. Hierdoor scoorde ik veel. Nu is er veel veranderd en moest ik kijken wat mijn rol zou zijn in de voorste linie. Vaker probeerde ik dit seizoen lager op het veld te komen, maar dat ging ten koste van het maken van doelpunten. De laatste tijd hebben we als spitsen goed contact met elkaar. We zijn een hecht team, nog meer dan vorig seizoen. We raken meer en meer op elkaar ingespeeld. Hierdoor merk ik nu ook dat ik nu pas in vorm begin te raken.’’

Play-offs

In zijn eerste twee seizoenen werd Phijffer meteen landskampioen. Twee jaar lang werd er een groot feest gevierd in Utrecht. Na deze kampioenschappen won Bloemendaal de laatste drie edities. Eén seizoen werd afgelast vanwege het

corona-virus.

Vijf jaar na de laatst gewonnen titel, wordt het volgens Phij er tijd om weer die titel te pakken. Doordat Kampong al vroeg wist dat de ploeg de play-o s zou halen, zijn de voorbereidingen voor de ’ nal-weeks’ al in volle gang. Landskampioen worden met Kampong, het is iets wat volgens de spits dit jaar meer dan mogelijk is.

,,We willen dit jaar graag kampioen worden. Het lijkt wel alsof Bloemendaal op eenzame hoogte staat, maar als er één team is dat hen kan verslaan, dan zijn wij dat wel. Ik kan me nog goed de landstitels van vijf en zes jaar geleden herinneren. Het feest wat we toen hebben gevierd, was niet normaal. Of ik nog goals ga maken in de play-o s? Ja, die ga ik maken. Ik ben er heel erg op gebrand. Maar niet alleen ik, ook mijn medespelers willen graag scoren. Het voordeel van eerste worden in de competitie is dat we bij de tweede en beslissende wedstrijd een thuiswedstrijd hebben. Het is heel gaaf om uiteindelijk thuis kampioen te kunnen worden en dat feest met de eigen fans te mogen vieren.’’

Boet Phijffer: ,,We raken meer en meer op elkaar ingespeeld. Hierdoor merk ik nu ook dat ik nu pas in vorm begin te raken.’’ (Foto WorldSportPics / Koen Suyk)

door Natasja Weber

Het is 25 jaar geleden dat de hockeyers in de Galgenwaard in Utrecht de wereldtitel veroverden. ‘We kregen een onoverwinnelijk gevoel’, zegt één van de hoofdrolspelers Bram Lomans.

Het is enkele maanden voor de start van het WK hockey in Utrecht als de spelers van het Nederlands team een rondleiding krijgen in Stadion Galgenwaard. Tot verrassing van velen is het voetbalstadion van FC Utrecht verkozen boven de twee andere opties; de ‘hockeysteden’ Amsterdam en Den Haag. Utrecht wilde zich graag profileren als sportstad en had onder leiding van burgemeester Ivo Opstelten een goed verhaal. De hockeybond wilde ter ere van het 100-jarige bestaan van de KNHB een bijzonder evenement neerzetten voor het eerste ‘dubbel-WK’ in de geschiedenis van de hockeysport; een WK voor zowel de mannen als de vrouwen. De keuze viel op het Utrechtse voetbalstadion met een

capaciteit van 15.000 zitplaatsen. Het bezoekje van de Oranje-hockeyers aan de Galgenwaard maakte veel indruk op spelers en staf, herinnert Bram Lomans zich nog goed. ,,Het was januari 1998 en het stadion was dus nog gewoon in gebruik als voetbalstadion. Ik vond het idee dat wij hier vier maanden later zouden gaan hockeyen heel gaaf. We hadden weleens vaker in grote stadions gespeeld met 20.000 toeschouwers, bijvoorbeeld in Pakistan, maar dat waren meer betonnen bakken waar mensen konden zitten. De Galgenwaard was een stadion met supergoede faciliteiten. De kleedkamers hadden andere formaten dan dat wij gewend waren, er was zelfs een jacuzzi, dan voel je je in één keer een echte sporter.’’ De hockeyers mochten tijdens de rondleiding ook het veld op om het stadion op zich te laten inwerken. Er zat geen mens op de tribune, maar bij de mannen van bondscoach Roelant Oltmans begon het toernooi vanaf dat moment echt te leven. Lomans: ,,We liepen voor de gein een ererondje over het veld. Ook hadden we een

paar hockeysticks en een bal mee. Volgens mij sloeg Marten Eikelboom als eerste de bal in de goal en riep: Ik heb de eerste goal in het stadion gemaakt.’’

Niet vlekkeloos

Als olympisch kampioen van 1996 en als thuisspelend land werd het Nederlands team als één van de grote favorieten gezien voor de wereldtitel. De selectie van Oltmans bevatte een mooie mix van ervaren krachten zoals Jacques Brinkman, Ronald Jansen, Stephan Veen, Leo Klein Gebbink en Wouter van Pelt. En verder mid-twintigers onder wie Jeroen Delmee, Remco van Wijk en Piet-Hein Geeris plus enkele veelbelovende talenten: Teun de Nooijer, Sander van der Weide en strafcornerspecialist Bram Lomans. De aanloop naar het WK verliep echter allerminst rooskleurig. Amper een jaar voor de start van het toernooi gingen de alarmbellen af toen Nederland op de Champions Trophy in Adelaide niet verder kwam dan de vierde plek. ,,Daar werden we met onze neus op de feiten gedrukt’’, blikt toenmalig

bondscoach Oltmans terug. ,,Er moesten een paar tandjes bij. We hadden een heel goed team, over de hele linie hadden we veel kwaliteit, maar er waren ook momenten dat er te gemakkelijk gedacht werd en dat kan niet. Dat moest eruit.’’ Oltmans trok de teugels aan en verhoogde de trainingsintensiteit. ,,We hebben in aanloop naar het WK echt heel hard getraind.’’ Met veel vertrouwen nam Nederland zijn intrek in Hotel Oud London in Zeist, de uitvalsbasis voor het WK. De 3-2 oefennederlaag tegen Australië vijf dagen voor de start van het toernooi deed daar niets aan af. Oltmans: ,,Daar maakte ik me niet druk om. In ’96 verloren we kort voor de Spelen de laatste oefenwedstrijd van Korea. Die oefenwedstrijden vlak voor een toernooi zeggen mij nooit zo veel.’’ Vervelend was wel dat Sander van Heeswijk in het duel met Australië een klaplong opliep en het WK aan zich voorbij zag gaan. Rogier van ’t Hek was zijn vervanger.

Oranje entourage

In een geweldige, oranje entourage in de

De ontlading bij Bram Lomans na de winnende treffer in de finale tegen Spanje. ,,De sfeer in Utrecht was als Koningsdag, maar dan tien dagen lang.’’ (Foto ANP)

Galgenwaard ging het WK op 20 mei 1998 van start. Na eenvoudige overwinningen op Canada (3-1) en India (5-0) liep het vertrouwen van het Nederlands team een flinke deuk op tegen Duitsland. Nederland werd weggespeeld en verloor met 5-1. Oltmans betitelde de tweede helft als ’de ergste’ onder zijn leiding. ,,De ploeg speelde zonder geloof in zichzelf. Als je zo een wedstrijd ingaat, kun je problemen verwachten’’, stelde de onthutste coach na afloop.

Een kwart eeuw later noemt Oltmans die zeperd het dieptepunt van het WK. ,,Het vertrouwen kreeg een flinke buts. Ik weet nog dat een staflid tegen me zei: ’Er wordt nooit iemand wereldkampioen die alle zeven wedstrijden wint. Dus het is helemaal niet erg als er ergens iets misgaat’. Maar goed, 5-1 was natuurlijk wel veel. En het team viel uit elkaar tegen Duitsland.’’

Er volgde een crisisoverleg onder aanvoering van aanvoerder Stephan Veen en keeper Ronald Jansen. Vooral de aanvallers en middenvelders werden aangesproken op hun verdedigende taken. Oltmans: ,,We hadden een paar heren in de ploeg die bereid waren het voortouw te nemen en te zeggen waar het op stond. Je kunt alles wel met de mantel der liefde bedekken, maar je kunt ook werkelijk even zeg-

Uit de oude doos: krantenknipsel van 2 juni 1998 met de feestvreugde na de beslissende treffer van Teun de Nooijer.

gen waar het aan schort. Er werd vooral gehamerd op de tactische discipline, de duimschroeven werden aangedraaid. En het mooie van die groep was ook; als het echt noodzakelijk was dan stonden ze er.’’

Dat lieten ze duidelijk zien in de twee resterende groepswedstrijd tegen ZuidKorea en Nieuw-Zeeland, die allebei met 4-2 werden gewonnen. Afgezien van de euforie over het bereiken van de halve finales was er aan Nederlandse zijde ook opluchting over de strafcorners van Bram Lomans die eindelijk weer trefzeker waren. De destijds 23-jarige Brabander dankte zijn speelminuten in die tijd aan zijn verwoestende strafcorner. Maar in de eerste drie WK-wedstrijden wist Lomans niet te scoren. Dat had volgens hem grotendeels te maken met een spierverrekking in zijn lies die hij bij de eerste training op het nieuwe, gladde kunstgrasveld in het voetbalstadion had opgelopen. ,,Ik begon licht geblesseerd aan het toernooi, eigenlijk begon het WK net iets te vroeg voor mij. Ik kon nauwelijks mijn strafcorner trainen’’, blikt Lomans terug. Toen het gedurende het toernooi beter ging met zijn lies, maar nog niet met zijn strafcorners besloot Oltmans zijn specialist aan extra trainingen te onderwerpen. ,,Zijn corner liep niet’’, zegt Oltmans. ,,Er moest iets gebeuren.’’

Doordat het WK al was begonnen mocht er niet meer op het hoofdveld getraind worden. Veld twee zat bomvol met trainingen, maar Oltmans verzon een list. Hij ging samen met zijn strafcornerspecialist ’s ochtends vroeg stiekem naar het stadion om op veld twee te trainen. ,,We zorgden ervoor dat we om half acht bij het hek waren waar een vrijwilliger voor ons de poort opende’’, vertelt Oltmans. ,,Hij had voor ons ook al het veld besproeid. Daar ging Bram corners pushen en pushen om weer vertrouwen te krijgen.’’ De extra arbeid betaalde zich uit met twee goals tegen Zuid-Korea en drie tegen Nieuw-Zeeland.

Aanvallend hockey Nederland was ondertussen in de ban geraakt van het WK hockey. Niet alleen

de heren maakten indruk met hun aanvallende spel en overwinningen, ook de dames presteerden uitstekend. Onder leiding van coach Tom van ’t Hek stoomden de hockeysters op naar de finale waarin Australië met 3-2 te sterk was.

Voor de mannen wachtte een clash met Australië in de halve finale. De Australiërs waren groot en fit en hadden een aureool van onoverwinnelijkheid over zich heen. Nederland moest kort voor het treffen een flinke tegenslag verwerken doordat Leo Klein Gebbink wegens trieste privéomstandigheden het WK moest verlaten. Zijn plek links op het middenveld werd ingenomen door Teun de Nooijer die een linie zakte.

In een kolkende Galgenwaard zagen 15.000 sportliefhebbers een hockeyshow die zijn weerga niet kende. Nederland –met een ontketende De Nooijer – overklaste Australië en won met 6-2, mede dankzij drie strafcornergoals van Lomans. De blijdschap was groot aan oranje-zijde maar spelers en staf wisten ook: we zijn nog niet klaar. Oltmans: ,,Vier jaar eerder op het WK versloegen we Australië ook in de halve finale, maar toen verloren we de finale van Pakistan. We hadden onze les geleerd.’’

Het is 1 juni 1998 als Nederland het in de eindstrijd opneemt tegen Spanje; een herhaling van de olympische finale van twee jaar eerder. De Spanjaarden hadden in hun halve finale verrassend afgerekend met Duitsland (3-0).

Het oranje uitgedoste publiek in Utrecht is stil als Spanje met nog dertien minuten te spelen met 0-2 aan de leiding gaat. Stephan Veen brengt snel de spanning terug met een overtuigend schot in de lange hoek waarna het publiek massaal achter de ploeg gaat staan. Een minuut later is het al gelijk als Lomans verwoestend uithaalt vanaf de kop van de cirkel: 2-2. Dat is tevens de eindstand na zeventig minuten hockey waarna een verlenging volgt met golden goal-principe.

De opwinding in het stadion is voelbaar als Lomans twee minuten voor het einde van de verlenging mag aanleggen voor een strafcorner. De specialist heeft na een stroeve start van het WK inmiddels

Ook uit de oude doos: de knuffel van Stephan Veen en Roelof Oltmans, die voor de gelegenheid werd omgedoopt tot ’Goldmans’.

al negen treffers achter zijn naam staan. Gaat hij Nederland hoogstpersoonlijk aan de wereldtitel helpen?

Lomans pusht de bal hard recht door het midden. De Spaanse keeper redt in eerste instantie, maar de bal komt precies voor de stick van Teun de Nooijer die slim voor de goal opdook. De Nooijer slaat overtuigend de rebound binnen en slaat zijn handen voor zijn gezicht. Nederland is wereldkampioen.

Tien dagen Koningsdag

Nadat prins Willem-Alexander de enorme wereldbeker heeft overhandigd aan captain Stephan Veen volgt een groot feest in de Galgenwaard. Nu, 25 jaar na dato, noemt Lomans het WK in Utrecht ’het mooiste toernooi dat ik ooit gespeeld heb’. ,,En ik weet dat dat voor veel meer spelers geldt die ik nog regelmatig spreek. Een Olympische Spelen is natuurlijk ook heel gaaf om mee te maken, maar bij een WK draait alles om jouw sport. De sfeer in Utrecht was als een Koningsdag, maar dan tien dagen lang; iedereen was uitbundig en in oranje uitgedost. En als je blijft winnen wordt de sfeer nog uitbundiger. We kregen een onoverwinnelijk gevoel, het was echt grandioos.’’

THE GAME HAS CHANGED

Wellicht ken je H5’s al en wellicht ook niet. Het is een officiele nieuwe hockeyvorm ge(her)introduceerd door de FIH om de hockeysport groter en populairder te maken. Een beetje zoals Rugby 7s bij rugby en padel bij tennis. De “kleinere” en snellere variant. Dat is met hockey5s ook gelukt. Een enorm leuk spel, intensief omdat de bal bijna niet uitgaat, veel duels en veel doelpogingen.

give en go – lijnen dicht zetten zijn allemaal zaken die terugkomen in een 5 tegen 5. Voor keepers is de sport nog lastiger want er is met een laag schot naast ook altijd een rebound

Professionele hockey 5’s boarding

Het veld is 40x23,76 met een boarding ook aan de achterkant. De boarding is 40x20m1 in stukken van 2 m1 (ca 25cm hoog) en de goal van 3,76 breed wordt er in de breedte tussen geplaatst. Als hockeyliefhebbers die ook actief geweest zijn als speler, trainer, coach en bestuurslid zien we hockey 5’s op een aantal vlakken meerwaarde hebben voor een vereniging

Als trainer / coach:

Op alle niveaus intensief trainen, veel balcontacten met een hoge intensiteit. De bal blijft vrijwel altijd in het spel. We zien H1 / D1 elftallen enthousiast net zoals MD3. Duels – scoren – tacktiek – in beweging aannemen

Op clubniveau:

• Als competitie sport voor de donderdag – vrijdag avond voor mogelijk uitstromende jeugd.

• Als G of walking hockey sport – de bal blijft in het veld en dat wordt als heel prettig ervaren.

• Als topsport omdat het zijn eigen dynamiek zal krijgen op termijn.

Qua installatie is het vergelijkbaar in zijn opzet als zaalhockey balken. Deze zijn echter lichter.

Met de play-o s in aantocht is het leuk eens terug te kijken op de rijke historie van de Nederlandse hockeysport. Die gaat al ruim meer dan een eeuw terug, met Haagsche Hockey & Bandy Club al in 1899 als eerste landskampioen bij de heren. We hebben al die kampioenen eens op een rijtje gezet.

Wat meteen opvalt in die heel lange rij van kampioen, is de verscheidenheid aan clubnamen, waarbij een ink aantal inmiddels allang niet meer bestaat. Het gros daarvan is via fusies opgegaan in andere clubs waarvan we de namen nog wél herkennen. De Haarlemsche Hockey & Bandy Club bijvoor-

De landskampioenen

bij de heren:

beeld. Die fuseerden uiteindelijk met het eveneens Haarlemse De Musschen en gingen samen verder als MHC. Maar ook die club ging uiteindelijk weer samen, en wel met Bloemendaal. Dat werd de BMHC, wat stond voor Bloemendaal Musschen Haarlem Combinatie. Is het nog te volgen?

Het wordt nog leuker, want elders in Haarlem werd kort voor de Eerste Wereldoorlog de Haarlemsche Dames Hockey Club opgericht, die later werd ongedoopt in de Bloemendaalse Dames Hockey Club. Die was goed voor tien landstitels. Om het verhaal helemaal compleet te maken: die BDHC ging in de jaren zeventig samen met de BMHC, en werd zo de club die we heel goed kennen als Bloemendaal.

Grappig, want bij de mannen is Bloemen-

1936/37 Amsterdam

1937/38 BMHC

1938/39 Venlo

1939/40 Niet gehouden

1940/41 HDM

1941/42 HDM & Venlo 1942/43 Venlo 1943/44 Hilversum

Niet gehouden

Venlo

Niet gehouden

HHIJC

Venlo 1950/51 HHIJC

HHIJC 1952/53 Venlo 1953/54 TOGO

1954/55 Venlo

1955/56 Laren

1956/57 TOGO

1957/58 DSHC

1958/59 SCHC

1959/60 Tilburg

1960/61 Laren

1961/62 Amsterdam

1962/32 Geen competitie

1963/64 Amsterdam

1964/65 Amsterdam

1965/66 Amsterdam

1966/67 Venlo

1967/68 Kampong 1968/69 Laren 1969/70 Tilburg

1970/71 HTCC 1971/72 Kampong 1972/73 Kampong

1973/74 Kampong

1974/75 Amsterdam

1975/76 Kampong

1976/77 Klein Zwitserland

1977/78 Klein Zwitserland

1978/79 Klein Zwitserland

1979/80 Klein Zwitserland

1980/81 Klein Zwitserland

1981/82 Klein Zwitserland

1982/83 Klein Zwitserland

Klein Zwitserland

daal recordhouder als het gaat om landstitels. De club veroverde er liefst 22 onder die naam. Maar tel je alle titels van de voorlopers van de club erbij, dan mag je er nog zeven toevoegen.

HGC is ook zo’n voorbeeld bij de dames van een club met een rijke historie, ook als het gaat om fusies. Die club komt voort uit een samengaan van Gazellen en HOC, maar de eerste voorlopers gaan zelfs terug tot 1897. Dat HOC was bij de dames een uiterst succesvol gezelschap, goed voor de eerste veertien landstitels die o cieel aan vrouwen werden toegekend. Er was nog wel een voorlopig, de UGHC uit Utrecht. Kampioen in 1914, maar die titel is nooit o cieel erkend. Wij tellen ‘m gewoon mee. Dat UGHC is trouwens een voorlopig van SCHC.

2013/14 Oranje Zwart

2014/15 Oranje Zwart

2015/16 Oranje Zwart

2016/17 Kampong

2017/18 Kampong

2018/19 Bloemendaal

2019/20 Geen kampioen

2020/21 Bloemendaal

2021/22 Bloemendaal

De landskampioenen

bij de dames

1913/14 UGHC

1920/21 HOC

1921/22 HOC

1922/23 HOC

1923/24 HOC

1924/25 HOC

1925/26 HOC

1926/27 HOC

1927/28 HOC

1928/29 Niet uitgespeeld

1929/30 HOC

1997/98 Den Bosch

1998/99 Bloemendaal

1999/00 Bloemendaal

2000/01 Den Bosch

2001/02 Bloemendaal

2002/03 Amsterdam

2003/04 Amsterdam

2004/05 Oranje Zwart

2005/06 Bloemendaal

2006/07 Bloemendaal

2007/08 Bloemendaal

2008/09 Bloemendaal

2009/10 Bloemendaal

2010/11 Amsterdam

2011/12 Amsterdam

2012/13 Rotterdam

1930/31 HOC

1931/32 HOC

1932/33 HOC

1933/34 HOC

1934/35 HOC

1935/36 BDHC

1936/37 Amsterdam

1937/38 Amsterdam

1938/39 Rood-Wit

1939/40 Niet gehouden

1940/41 Niet gehouden

1941/42 Niet gehouden

1942/43 Niet gehouden

1943/44 Niet gehouden

1944/45 Niet gehouden

1945/46 Rood-Wit

Wat ons betreft een titeltje erbij voor de Stichtse dus.

Grootgrutters bij de vrouwen zijn overigens Den Bosch en Amsterdam, waarbij de eerste 21 titels achter haar naam heeft staan, en de tweede welgeteld eentje minder. Opvallend is dat dit ongeveer gelijk loopt met de mannen, waar Bloemendaal de meeste gelauwerde ploeg is met 22 landskampioenschappen. Eeuwige rivaal Amsterdam volgt op één titel achterstand. Maar goed, die laatste landstitel van Amsterdam is alweer eventjes geleden, en er is op dit moment niet direct uitzicht op een volgend kampioenschap. Sterker, de club lijkt voorbijgestreefd door buurman Pinoké, dat overigens nog wacht op de eerste landstitel.

1946/47 Niet gehouden

1947/48 HHIJC

1948/49 Amsterdam

1949/50 BDHC

1950/51 BDHC

1951/52 BDHC

1952/53 Gooische

1953/54 HHIJC

1954/55 BDHC

1955/56 Oranje Zwart

1956/57 TOEMHC

1957/58 BDHC

1958/59 BDHC

1959/60 Union

1960/61 BDHC

1961/62 BDHC

1962/63 Geen competitie

1963/64 BDHC

1964/65 BDHC

1965/66 EMHC

1966/67 BDHC

1967/68 EMHC

1968/69 Oranje Zwart

1969/70 Oranje Zwart

1970/71 Amsterdam

1971/72 Amsterdam

1972/73 De Kieviten

1973/74 Amsterdam

1974/75 Amsterdam

1975/76 Amsterdam

1976/77 Were Di

1977/78 Were Di

1978/79 Amsterdam

1979/80 Amsterdam

1980/81 Amsterdam

1981/82 HGC

1982/83 Amsterdam

1983/84 Amsterdam

1984/85 HGC

1985/86 HGC

1986/87 Amsterdam

1987/88 HGC

1988/89 Amsterdam

1989/90 HGC

1990/91 Amsterdam

1991/92 Amsterdam

1992/93 HGC

1993/94 Kampong

1994/95 Kampong

1995/96 HGC

1996/97 HGC

1997/98 Den Bosch

1998/99 Den Bosch

1999/00 Den Bosch

2000/01 Den Bosch

2001/02 Den Bosch

2002/03 Den Bosch

2003/04 Den Bosch

2004/05 Den Bosch

2005/06 Den Bosch

2006/07 Den Bosch

2007/08 Den Bosch

2008/09 Amsterdam

2009/10 Den Bosch

2010/11 Den Bosch

2011/12 Den Bosch

2012/13 Amsterdam

2013/14 Den Bosch

2014/15 Den Bosch

2015/16 Den Bosch

2016/17 Den Bosch

2017/18 Den Bosch

2018/19 Amsterdam

2019/20 Geen competitie: Corona

2020/21 Den Bosch

2021/22 Den Bosch

Vreugde bij de dames van Den Bosch na de landstitel van 2018. De Bossche vrouwen staan inmiddels ook al op 21 stuks. (Foto WorldSportPics / Koen Suyk)

Bloemendaal viert de titel van 2022, wat ook nummer 22 was in de rijke historie van de club. (Foto WorldSportPics / Koen Suyk)

EEN VAKANTIE ZONDER HOCKEY?

DAGKAMPEN

Ben jij klaar voor nieuwe hockeyskills, toffe avonturen, de beste trainers en coaches en uitdagende hockeyclinics?

Op onze hockeykampen krijg je dat en méér! Maak je klaar voor een van de beste hockeyweken ooit. Onze dagkampen draaien volledig om hockey, en het programma is speciaal ontworpen om jou beter te maken. Samen met onze enthousiaste trainers ga je aan de slag met jouw hockeytechnieken en leer je nieuwe trucs. De uitdagende clinics en afwisselende oefeningen zorgen ervoor dat je heel veel nieuwe dingen gaat leren. Zo geef je jouw hockeyskills een enorme boost!

OVERNACHTINGSKAMPEN

Ga het allergrootste hockeyavontuur aan bij een van onze overnachtingskampen in Amsterdam, Antwerpen of Barcelona. Enthousiaste hockeyers uit alle hoeken van de wereld reizen naar onze wereldberoemde overnachtingskampen om een onvergetelijke tijd te hebben en vrienden voor het leven te maken. Onze overnachtingskampen zijn de ultieme ervaring voor spelers en goalies die hun hockeyskills willen verbeteren. Verwacht een uitdagend hockeyprogramma en ga tot het uiterste. Jouw hockeymoves zullen nooit meer hetzelfde zijn!

KALENDER ZOMER 2023

Elzemiek Zandee in actie voor SCHC tijdens het EHL-duel met Den Bosch. ,,Onbewust hebben we in die wedstrijd niet alles gegeven wat we hadden.’’ (Foto WorldSportPics / Frank Uijlenbroek)

door Hans Hofstra

Den Bosch, Amsterdam, Hurley en SCHC vechten dit jaar om het landskampioenschap bij de dames. SCHC lijkt titelfavoriet. De verschillen zullen echter klein zijn. Eén van de SCHC-speelsters waarvan veel wordt verwacht, is Elzemiek Zandee.

Niet alleen speelde Zandee vorig jaar haar eerste interlands, ook krijgt zij bij Stichtse een steeds belangrijker rol. Volgens Zandee liet coach Lucas Judge het volgende weten: ’Voor mij ben je één van de vaste waarden in het team. Met jou staat SCHC als een huis’. Tijd om in gesprek te gaan met Zandee die de laatste weken niet alleen in de verdediging is te zien, maar ook op het middenveld staat te ’vlammen’.

Stormachtig doorbreken

,,Bij hockeyclub Kromhouters in Tiel heb ik leren hockeyen. Voor mij was het een gezellige club, met een hele leuke groep meiden waarbij ik in de C-jeugd tweede van Nederland ben geworden. Al snel kreeg ik de mogelijkheid mezelf verder te ontwikkelen. Kampong, SCHC en Den Bosch boden zich aan. Het beste gevoel kreeg ik bij SCHC. Voor mijn gevoel een echte familieclub. Daarmee bedoel ik dat iedereen elkaar kent. Mijn debuut voor dames 1 was op 15 april 2018 tegen Groningen. Spannend. Ik moest voorin invallen. Dat is niet op de positie waar ik nu sta, dat is namelijk in de verdediging.’’

Vertrouwen van de coach

,,In eerste instantie was Nettie van Maasakker mijn coach. In die tijd kwam mijn spel er niet altijd goed uit. In de beginfase liep ik vaker gefrustreerd over het veld als het niet wilde. Ik kwam eigenlijk na elke training dan ook chagrijnig thuis. Na Nettie kwam Lucas Judge. Aan hem heb ik veel gehad. Ik kreeg veel vertrouwen. Het geduld van Lucas heeft mij verder geholpen. Dat hij laatst tegen mij zei dat SCHC met mij staat als een huis heeft me het gevoel gegeven dat het goed gaat. Tegenwoordig speel ik door de blessures vaker op het middenveld. En ik ben dit jaar blij met mijn eerste drie gescoorde doelpunten in de hoofdklasse. Vanuit de nieuwe positie hoop ik nog vaker te mogen scoren.’’

Snuffelen aan Oranje

,,Zelf heb ik nooit in de jeugdselecties van Oranje gezeten. Toen ik bij SCHC ging spelen, kreeg ik opeens wel de kans bij Jong Oranje. In 2022 ging alles heel snel. Veel Oranje-speelsters moesten in de EHL spelen. Ik kreeg daardoor een prachtige kans om voor Oranje in de FIH Pro League te spelen. In een training van Jong Oranje kreeg ik dit nieuws te horen. Een enorme verrassing. Vooral omdat de wedstrijden in India werden gespeeld. Het was echt heel gaaf. Ik merkte dat er een andere cultuur was. Op het vliegveld stonden mensen ons al op te wachten om foto’s te maken, en we werden met de bus opgehaald van het hotel en stadion. Bij het hotel stonden dames van het hotel die ons een bloemen-

krans om deden. Ook mijn eerste interlands waren indrukwekkend. Voor het eerst mocht ik het volkslied zingen en een wedstrijd voor Oranje spelen. Het was een bijzondere ervaring. Later dat jaar speelde ik ook met Jong Oranje op het EK Hockey. Toen wonnen we de bronzen medaille.’’

SCHC gaat voor landstitel

,,Bij de EHL hebben we onbewust toch niet alles gegeven wat we hadden. We deden niet onder voor Den Bosch in de kwartnale. Het was alleen niet goed genoeg. Na dat toernooi hebben we met z’n allen gezeten en we kwamen in een gesprek tot de conclusie dat in wedstrijden waarin het soms niet lekker loopt, de jongere spelers vaak kijken naar de ouderen. Terwijl het juist belangrijk is dat we het met z’n allen doen. Daarmee kunnen we goed presteren.’’

,,Amsterdam, Den Bosch en wij zijn duidelijk de teams die veel kwaliteiten hebben. Ik kan niet kiezen tegen welk team ik graag wil spelen in de eventuele nale. Het zal spannend worden wie van hen naar de nale gaat. Als team zijn we dit jaar gegroeid. Het zal aankomen op kracht en op details.’’

Play-offs zijn andere wedstrijden ,,In de eerste kruis nale spelen we tegen Hurley. Ik denk niet dat we met speels gemak van hen gaan winnen. Het zou kunnen dat Hurley opeens vleugels krijgt. Play-o s geven altijd een andere sfeer dan gewone competitiewedstrijden. Bij mezelf merk ik dat ook. Ik krijg zelf ook

meer spanning. Na het eerste uitsignaal gaat dit gelukkig weg. Dit jaar gaat het ook maar om twee momenten. Ergens vind ik dat wel goed. Het is net wat minder belasting. Vorig seizoen moesten wij bijvoorbeeld twee keer drie wedstrijden spelen, dat was zwaar. Nu komt het aan op maximaal twee keer twee wedstrijden.’’

Uitnodiging

Als donderslag bij heldere hemel ontving Elzemiek Zandee begin mei een uitnodiging van Oranje. De speelster van SCHC was in ’the picture’ gekomen bij Paul van Ass. De bondscoach belde Zandee persoonlijk. Voor Zandee een mooie boodschap die tot veel vreugde leidde. ,,Ik werd gebeld door Paul van Ass met de woorden ’Je kent me nog niet, maar ik wil graag mijn selectie bij Oranje uitbreiden. Ik wil je graag uitnodigen voor de trainingsgroep’. Voor mij voelde zijn bericht heel onwerkelijk. Ik had het totaal niet zien aankomen.’’

Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Hoofdklasse Hockey.nl

Dat Den Bosch een ander seizoen afwerkt dan tot voor kort min of meer gebruikelijk was voor de Brabantse vrouwen, is duidelijk. De aderlating van het verlies van drie dragende speelsters is het team niet in de koude kleren gaan zitten. Maar toch stond de ploeg van coach Marieke Dijkstra aan het einde van de EHL voor de tweede keer met de trofee in handen. Of zoals Frédèrique Matla het samenvatte: ,,We ikken het toch weer.’’

Frédèrique Matla (15) is het middelpunt van vreugde bij Den Bosch nadat ze de score heeft geopend in de finale tegen Club de Campo. (Foto WorldSportPics / Frank Uijlenbroek)

Dat gebeurde na een EHL die zich ook al iets anders voltrok dan gebruikelijk. In het Wagener Stadion viel al eens de term ’omgekeerd toernooi’, en dat dekte eigenlijk wel de lading. Dat beseften ze ook bij Den Bosch heel goed. ,,Normaal heb je in de eerste wedstrijd nog weleens een potje van 6-0 of 8-0. Wedstrijdjes waarmee je even lekker kunt inkomen en die toch iets minder energie kosten’’, erkende Marieke Dijkstra. Maar daar was nu geen sprake van. Iedereen was het er wel over eens dat Den Bosch – en dus ook SCHC – het toernooi begon met de nale. ,,Dan is het uiteindelijk toch een heel intensief weekeinde met drie pittige wedstrijden. Daarom ben ik echt heel blij met deze medaille.’’

Het tre en tussen Den Bosch en SCHC was op papier inderdaad niets minder dan een nale. De sterkste Nederlandse vrouwenploeg van dit moment tegen het de club die bijna twee decennia het vrouwenhockey domineerde. Er zijn inderdaad weleens makkelijker openingswedstrijden van een groot toernooi geweest. En het werd inderdaad ook een memorabele clash, die door tre ers van Laura Nunnink en Yibbi Jansen onbeslist eindigde. Maar in de serie shootouts was het uiteindelijk toch Den Bosch dat aan het langste eind trok. ,,Dit was een kraker’’, vond Dijkstra. ,,Een Nederlands onderonsje waar best wat sentiment in zit. Dat voelde voor iedereen inderdaad al als de nale.’’

Daarin schuilt echter ook meteen het gevaar. Na de winst hadden de Bossche dames het gevoel

kunnen hebben dat de moeilijkste klus was geklaard, en dan ligt verslapping meteen op de loer. ,,Klopt’’, vindt Dijkstra. ,,Dat is misschien ook wat er meestal gebeurt, maar het mooie was dat de meiden meteen al in het kringetje op het veld duidelijk maakten dat het allemaal leuk en aardig was, maar dat dit pas de kwart nale was, dat we nog niets hadden. Je kunt na zo’n wedstrijd helemaal dippen, maar dat vond ik echt meevallen. Natuurlijk was er wat ontspanning, maar dat mag met een rustdag ertussen. Daarna was de focus er echt wel weer, met een duidelijk doel voor ogen. We wilden goud winnen.’’ In die missie kende Den Bosch toch nog twee lastige horden. Düsseldorfer HC liet zich in de halve nale niet makkelijk aan de kant zetten, en nam zelfs brutaal de leiding. Twee keer Frédèrique Matla, waarvan de beslissende kort voor tijd, bracht Den Bosch in de nale, waarin het Spaanse Club de Campo een meer dan taaie tegenstander bleek. In die eindstrijd maakte één tre er van opnieuw Matla het verschil. Daar moest de topschutter wel lang op wachten, maar uiteindelijk maakte ze ‘m wel gewoon weer. ,,Dat is het belangrijkste toch?’’, stelde ze lachend vast. ,,Je hebt er uiteindelijk maar eentje nodig. Dan is het een kwestie van op de juiste plek staan en ‘m binnen rammen.’’ Er hing nog even wat twijfel rond die tre er. Pien Sanders hield de bal op de achterlijn net binnen de lijnen, waarna die uiteindelijk bij Matla belandde. Maar of Sanders de bal daadwerkelijk binnenhield, daar wilde de Spaanse ploeg wel een referral aan wagen. ,,In het begin wist ik het ook niet’’, stelde Matla. ,,Maar toen ik het terugzag op het scherm heb ik niet meer getwijfeld. Die bal moest dan wel heel ver over de lijn zijn,

wilde die echt uit zijn. Ik wist dat dit ’m ging worden.’’

Medaille

En zo stond Matla toch weer op het veld met een medaille om haar nek, maar ook met een ’beetje gek’ gevoel, bekende ze. ,,Het moet nog even bezinken wat we hebben gedaan. Na de kwart nale tegen Stichtse, wat iedereen eigenlijk als de nale zag, was het even schakelen. Je speelt daarna twee stroeve potten tegen buitenlandse teams, waarin je heel veel creëert, maar het niet afmaakt. Maar uiteindelijk pakken we toch de eerste van de drie hoofdprijzen waar we nog voor spelen. Daar ben ik heel trots op en heel blij mee.’’

Dat Den Bosch daarbij niet direct liet zien wat de ploeg in huis heeft, stoorde Matla alleen enigszins in de wedstrijd zelf. ,,Maar als je wint, maakt dat allemaal niet meer uit. Maar na alles wat er over ons gezegd en geschreven is door alles en iedereen mag best worden gezegd dat we het wél weer doen.’’ Uit die woorden sprak wat ergernis. ,,Ach, het stoort me niet, maar soms is het gewoon jammer. We weten zelf heel goed wat we aan het doen zijn, met elkaar en voor elkaar, maar soms wil je even wat waardering voelen. Het is jammer als je die niet krijgt terwijl je dat voor je gevoel wel verdient. Dat is geen groot ding, maar het m ag wel gezegd worden. We pakken hier gewoon een heel belangrijke prijs, de eerste van drie die er te verdienen zijn. Dat is heel knap van deze ploeg nadat we in de zomer zoveel kwaliteit en ervaring zijn kwijtgeraakt. Maar dit team ontwikkelt zich nog steeds. Dat hopen we straks ook te laten zien in de play-o s.’’

Den Bosch viert feest met de trofee. (Foto WorldSportPics / Frank Uijlenbroek)

De stromende regen deerde niemand. De spelers van Bloemendaal verloren zichzelf na de laatste toeter in een heerlijke euforie en maakten er op het doorweekte veld van het Wagener Stadion meteen een groot feest van. De klus was geklaard, de eindzege in de EHL was binnen. En niet zomaar eentje. De winst op de Duitsers van Rot Weiss Köln betekende dat de trofee van de EHL voor de derde keer op rij naar ’t Kopje gaat. Een unicum.

Natuurlijk, er werd vooraf eigenlijk niets anders verwacht van Bloemendaal. Alles anders dan de cup zou een tegenvaller geweest zijn voor de Mussen. Maar misschien maakt juist dat de prestatie van coach Rick Mathijsen en zijn spelers des te groter. In sport bestaan immers geen garanties. Niets is vanzelfsprekend. En zeker een eindzege in een toptoernooi als de EHL niet.

Bloemendaal bevestigde in Amstelveen de status als de heerser van Europa. Niemand komt ook maar in de buurt van de status van de Noord-Hollandse club, die nu niet alleen tekende voor een derde over-

Harvesterhuder (7-2) en de Belgen van Royal Racing Club de Bruxelles (4-1) bleek Rot Weiss Köln toch van een iets andere orde. De formatie van onder andere de Nederlander Mink van der Weerden is misschien wel de ploeg die Bloemendaal in Europa het dichtst nadert. Ook vorig jaar was de club uit Keulen al de tegenstander in de eindstrijd. Toen kansloos, nu tot het einde met hoop omdat Bloemendaal geen kans zag de marge groter te maken dan die ene tre er van Teun Beins in de eerste helft.

Superzuur

Daarom ook zocht Mink van der Weerden na a oop toch enigszins met de pest in zijn lijf zijn gezin op langs de kant. ,,Superzuur’’, vond de Brabander, die zich de nale van een jaar eerder nog goed kon herinneren. Bij die gelegenheid ging zijn ploeg er met 4-0 hard af. ,,In die nale mochten we geen enkele aanspraak maken op de winst. Toen zat het er echt niet in, maar nu wel. We krijgen een herkansing waarin Bloemendaal qua score en qua spel de overhand heeft, maar waarin we er van beide kanten lang in blijven. Dan heb je gewoon een kans. Als je dan niet wint, is dat des te zuurder.’’ Maar wellicht was het juist om diezelfde

gewoon acht wereldkampioenen, iets wat we niet moeten vergeten. Dit was gewoon een topwedstrijd.’’ De coach was trots op zijn ploeg. ,,Apetrots zelfs.’’ En dat ging verder dan alleen het resultaat in deze EHL. ,,Bloemendaal en elke andere ploeg kennen altijd wel jaren waarin je geen prijzen wint. Dit is nu mijn derde seizoen bij Bloemendaal en we staan op zeven uit zeven. Dat is gewoon bizar. En als je dan ziet hoeveel plezier we uitstralen, hoe we elke vuile meter maken die we voor elkaar moeten maken. Dat is geweldig.’’

De vorm die Bloemendaal in de drie wedstrijden toonde, kwam voor Mathijsen niet uit de lucht vallen. ,,We hebben dit heel serieus genomen, intern in een hotel hier naartoe geleefd. En we weten uit onze ervaring door de jaren heen hoe we hier moeten pieken. Liefst in een zonnetje natuurlijk, maar dat zat er nu helaas niet in.’’ Toch had de stroeve aanloop in de competitie twijfel kunnen zaaien bij de Mussen.

,,Nee’’, zegt Mathijsen beslist. ,,Het klinkt misschien heel raar, maar misschien juist omdat we de laatste tijd prijzen winnen zijn we in sommige competitiewedstrijden niet maximaal scherp. En dan is de hoofdklasse dusdanig goed dat je een keer punten laat liggen. In het eerste jaar werd

Matchwinnaar

Teun Beins kroonde zichzelf uiteindelijk tot matchwinnaar. Hij sloeg de enige tre er van de wedstrijd binnen en mocht zo zijn tweede eindzege in de EHL vieren. ,,Bloemendaal had er al eentje gewonnen toen ik twee seizoenen geleden naar de club kwam. Voor mij is dit dus de tweede keer, heel speciaal. En dat de winnende goal van mijn stick komt, maakt het natuurlijk helemaal bijzonder.’’

Die tre er kwam niet geheel toevallig tot stand. Het was, vertelt Beins, een vooraf besproken variant op de strafcorner. ,,We hadden al wat corners gehad en ook wat rechtstreekse kansen, maar zij hebben gewoon een goede keeper en een goede uitloper. We moesten variëren. Vooraf hadden we Köln goed geanalyseerd en het was een goede call in de wedstrijd deze variant uit te voeren. Zo was het eindelijk raak. We hadden in de eerste helft wel moeten doordrukken, dan hadden we het onszelf na rust wat makkelijker gemaakt. Maar overall vond ik ons wel de betere ploeg.’’

Voor Dennis Warmerdam was het zijn eerste kennismaking met de EHL, en de nieuwkomer bij de Mussen genoot met volle teugen. ,,Absoluut. Ik sta hier met een heerlijk gevoel. Het was misschien geen

Sponsor van de rust. ʻʻ

De grootste beddenspeciaalzaak van de regio

Goodnight Slaapkamers/Auping Studio Cruquius

Spaarneweg 18 | Woonboulevard Cruquius

Auping Store Amsterdam Buitenveldert

A.J. Ernststraat 865 | Amsterdam

good night.nl

Het is een mooie dag naar de maatstaven van dit voorjaar. Droog, met een half zonnetje. Prima voor de zeventig kids die zich goed vermaken op de velen van AH&BC tijdens één van de hockeykampen van Sportways. Die groeien nog altijd in populariteit en als je al die jonge hockeyers zo enthousiast bezig ziet, begrijp je precies waarom.

Ambrose op het Veld kijkt met een lach toe. Het plezier, het enthousiasme en de gedrevenheid van die tientallen kinderen; dat is precies waarvoor hij zich graag aansloot bij Sportways. Als jochie van twaalf, dertien jaar bezocht hij twee keer een overnachtingskamp. Twee keer een week genieten van álles wat je wilt meemaken als jonge hockeyer. ,,Als je dat hebt meegemaakt, wil je nooit meer iets anders’’, zegt Op het veld, die terugkeerde als trainer en sinds kort als 34-jarige mede-eigenaar is van Sportways.

Het enthousiasme dat hij had als jochie, straalt Op het Veld nog steeds uit als hij vertelt over de hockeykampen van Sportways. Over de dagkampen, die het leeuwendeel vormen van de activiteiten van Sportways. ,,Die zijn er voor de jongere kinderen van vijf tot veertien jaar. We houden ze tijdens de schoolvakanties op lokale clubs door heel Nederland, met lokale staf en vooral ook Sportways-trainers. De kinderen komen

rond negen uur ’s morgens aan en gaan om een uur of vijf weer naar huis na een dag vol actie.’’ Met een lach: ,,Ik denk dat ouders dan even geen kind hebben aan ze.’’ Die dagkampen zijn er in drie categorieën: van vijf tot zeven jaar, van zeven tot negen en van tien tot en met veertien. En er is een topkamp voor spelers van acht tot en met veertien en in samenwerking met Drijver Academy ook nog eentje voor goalie’s, ook van acht tot en met veertien. ,,Die topkampen zijn niet per se voor betere spelers’’, legt Op het Veld uit. ,,Zeker bij de dagkampen maken we geen onderscheid in termen van ’beter’, maar meer in hoe enthousiast ze zijn, hoeveel ze willen hockeyen. Het gaat om d intentie, en dan maakt het niet uit wat het niveau is.’’

Intensiteit

Die topkampen, dat zijn wel kleinere groepen, met één trainer op zes spelertjes. ,,Iedere dag komt er een topper langs, soms doen we ook video-analyse. Het is allemaal net even wat meer en dieper met een intensiteit die bij de andere groepen iets minder sterk is.’’

Deze dag zijn er zeventig kids bezig op het veld van Amsterdam. Het is één van de dagkampen in de meivakantie. ,,We houden die kampen iedere schoolvakantie met aan max van vijftien kampen per week. Dat is wat we kwalitatief goed kunnen bieden, en die kwaliteit bewaken we heel scherp. Daarom zijn

onze trainers zo goed, en zeker de kernstaf van de technisch directeur en de supervisor. Zij begeleiden het kamp, leiden de trainers op. We beginnen altijd met dag nul. Dan gaan we echt met de trainers aan de slag.’’ De belangstelling is groot voor de kampen, waar natuurlijk veel hockey wordt gespeeld, maar waar ook ruimte is voor sociale activiteiten én voor de geliefde demo’s van topspelers, die graag langskomen om hun kwaliteiten te tonen en om de altijd populaire trucjes uit te halen. ,,We sluiten de dag altijd af met een toernooi, waarbij we spelen met vijf tegen vijf. Als dat competitie-element erin komt, gaan ze helemaal los. Het is een superactieve spelvorm waarbij we ook jongens en meisjes mixen.’’

Inmiddels zijn er in Nederland veertig partnerclubs waarmee Sportways samenwerkt.

,,Sommige clubs hebben vijf kampen per jaar, andere clubs eentje, maar altijd maken we er iets moois van. Ook de zaalkampen zijn we inmiddels flink aan het uitbouwen. Daar zijn we komend jaar actief op negen locaties. Al met al zijn dat best wel wat kampjes in een jaar.’’

Kampvuur

En dan heb je natuurlijk nog de geliefde overnachtingskampen, die duren van zondag tot zaterdag. Daar krijg je ook het echte kampgevoel, verzekert Op het Veld. ,,Compleet met kampvuur en een heel internationaal gezelschap. Kinderen komen echt van

over de hele wereld naar Amsterdam, Antwerpen of Barcelona.’’ Die kampen zijn voor de iets oudere kinderen, van tien tot en met achttien, en voor de goalie’s zelfs tot en met 21 jaar. ,,Dan gaat het ook om minimaal vijf tot zes uur hockey per dag, met in de avond leuke activiteiten.’’

Bijzonder zijn de elitekampen, waarbij het hockey ook in de avond ook gewoon doorgaat, en er ook nog wordt gedaan aan video-analyses of workshops. ,,Dat is echt héél veel hockey. Maar het is prachtig te zien hoe graag die kinderen willen hockeyen, maar ook hoe graag onze trainers het vak willen doorgeven.’’ Ook die elitekampen zijn er in vier niveaus, die echt verschillen qua intensiteit. Amsterdam is de bakermat voor de overnachtingskampen. Op het terrein van de AH&BC zijn de verankeringen voor de tenten zelfs permanent aangebracht in de tegels. Daarnaast dus Antwerpen, omdat er veel aanvragen kwamen vanuit België en er al goed contact was met de club Dragons. ,En Barcelona, tja, dat is zon, strand, en gewoon een mooie locatie om Nederlanders heen te brengen. Dat gaat ook al heel lang goed met Athletic Terrassa. Ieder jaar komen we daar met 150 kinderen en veertig tot vijftig man staf.’’ Die overnachtingskampen zijn altijd tussen begin juli en eind augustus. ,,Acht kampen achter elkaar in Amsterdam, tussendoor op twee locaties in België en dan eentje in Barcelona. Dit staan er voor de zomer in totaal twaalf gepland.’’

De bezoekjes van tophockeyers met hun trucjes tijdens de kampen vormen altijd een hoogtepunt. (Foto Koen Suyk)

Een zomer om nooit te vergeten met BP College!

HOCKEY SUMMER CAMP

Leonidas, Rotterdam

17 t/m 21 juli | 24 t/m 28 juli

HOCKEY SUMMER DAYS

HC Zwolle

24 t/m 26 juli

Be like your hero

Ontdek de nieuwe Sport App die inspireert en activeert

Wil jij je laten inspireren door de sporthelden van nu? Op b-like vind je meer en meer mooie tips, tricks en explainers van Jip, Kiki, Jeroen en Frédérique waar je echt beter van kunt worden. Maar ook de beste game-moves en dagelijkse challenges. Waar wacht je nog op? Download de gratis app en start vandaag nog. Become better. Together.

Download de gratis app

Bert Feijtes is eerlijk. Op het moment dat hij dik twaalf jaar geleden de leeftijd van zestig jaar aantikte, stond hij niet direct te trappelen om zich aan te sluiten bij de Zestigplussers. ,,Hockeyen met al die ouwe knarren, ik vroeg me echt af of ik dat wel wilde. Maar vanaf de allereerste keer was ik verkocht. Zóveel bekende gezichten, zóveel plezier.’’

Inmiddels is de hockeyer uit Utrecht alweer enkele jaren voorzitter van de pr-commissie. Werk dat hard nodig is, want ook de Zestigplussers moeten aan de weg timmeren. Niets komt vanzelf in het leven, en zeker nieuwe leden niet. ,,Via meerdere

kanalen proberen we potentiële nieuwe leden te bereiken. Dat gebeurt via de clubs zelf, of via lokale kranten op het moment dat er ergens een evenement is. En we doen veel aan social media.’’ Maar ook Bert Feijtes moet erkennen dat de doelgroep van de Zestigplussers niet de voornaamste gebruikers van social media vormen. ,,Klopt. Eigenlijk zijn onze grootste ambassadeurs daarom onze eigen leden. Die benaderen mensen uit hun clubs, en vragen zelfs tegenstanders lid te worden. Zo kan iedereen wel een paar leden aanbrengen.’’ Zoals gezegd: dat is nodig. Vergrijzing is niet eens het grootste probleem van de club, want grijs zijn de meeste leden al bij aanmelding. Het is eerder dat men-

sen soms letterlijk hockeyen tot aan de dood. Toch is er de laatste jaren wat aanwas. ,,Vorig jaar kregen we er zo’n veertig leden bij, dat waren er meer dan we kwijtraakten. Het ledental blijft toch redelijk stabiel rond de 550. Alleen het verlaten van de pensioenleeftijd heeft ook weer impact. Als mensen langer doorwerken, hebben ze minder tijd om te genieten en te hockeyen. Sommigen nemen weleens een ATV om te spelen. Ja, een ATV voor de OLW, haha.’’ Bert Feijtes begon exact zestig jaar geleden met hockey. ,,Dat was in 1963, bij Voordaan. En daar speel ik nog altijd. Ook dat is het leuke van de Zestigplussers; je hebt allemaal dezelfde beleving. We komen allemaal uit de tijd dat de inrol nog bestond. Of de wokkel. Iedereen kent Meccano en

Zestigplussers

Ze behoren al jaren tot de drijvende krachten achter de Zestigplussers, ieder in z’n eigen functie. De broers Bert (72) en Feiko (70) Feijtes prijzen nog steeds de dag waarop ze kennismaakten met het bijzondere hockeygezelschap en doen er tegenwoordig alles aan het ’evangelie’ van de Zestigplussers te verspreiden. Die is namelijk niet alleen gezellig en sociaal, maar houdt ook t en gezond. Een portret van twee broers en hun passie voor een bijzondere club.

Märklin. Wat dat betreft is zo’n OLW een beetje als thuiskomen. Je kunt nog praten over dingen die iedereen meteen snapt.’’

Hij geniet ook van de buitenlandse toernooien. ,,In Tilburg werd laatst het International Super Veteran Tournament gespeeld met zo’n vijfhonderd spelers uit allerlei landen. Daar kwam ook de media op af. Die vonden met name de interland tussen Nederland en Engeland voor tachtigplus wel interessant. Binnenkort gaan we weer naar Valencia, en recent zijn we met een groep naar Argentinië geweest. Hebben we daar en in Chili acht wedstrijden gespeeld, maar vooral ook veel gezien. Ook wat dat betreft heeft deze club veel te bieden.’’

Voor Feiko Feijtes was de link met de Zestigplussers snel gelegd. Broer Bert attendeerde hem uiteraard al vroegtijdig op dat illustere gezelschap. Feiko, de jongste van de twee broers, is er nog altijd gelukkig mee. ,,Wij zijn best wel gezegend. Maar daar doen we ook wel wat voor.’’

Die woorden wil de man uit Velserbroek best wel even toelichten. Het heeft er, legt hij uit, alles mee te maken dat die hockeydagen van de Zestigplussers wel degelijk een positieve invloed hebben op de levens van de leden. ,,Absoluut. We zijn tter. Als we leeftijdsgenoten vertellen dat we nog hockeyen, en niet alleen met de Zestigplussers maar ook in de gewone competitie, dan staan mensen best raar te kijken. Daarom zeg ik dat we gezegend zijn wat dat betreft al doe je daar ook je best voor.

gezegend je

den. Het is eerder een mooie bijvangst. ,,Bewegen is altijd belangrijk, maar zeker ook als je boven de zestig bent. Dat is toch de leeftijdsgroep waarin weleens iets mis kan gaan. Dan is het van belang dat je conditie zo goed mogelijk is. Kijk, als je niet goed kunt meekomen, ontstaat toch vaak de ambitie ervoor te zorgen dat je dat wél kan. Je wilt zo t mogelijk in die wedstrijd staan.’’ Ook de internationale wedstrijden en toernooien die Feiko Feijtes speelt, motiveren hem zijn conditie op peil te houden. ,,Speel je tegen Engelsen, dan kun je aan de bak hoor. Die zijn vaak wel t. Dan heb je conditie nodig, en conditie is ook weer afhankelijk van gewicht. En ziedaar: de reden dat, voor mij althans, toch de boel in vorm moet worden gehouden. Wat is er leuker dan een snelle Engelse spits tegenover je, die verrast wordt door jouw snelheid?’’

dan internationaal. Sta je in het veld met spelers uit Engeland, Hongkong, Italië, Australië. Sluit maar aan en eet maar mee.’’

Ik zie het een beetje als een levensstijl.’’

levensstijl.’’

Dat het niet hoofdreden

Dat aspect gezondheid is voor het gros van de leden niet de hoofdreden om lid te wor-

Feiko Feijtes geniet van die internationale ontmoetingen. ,,Het is altijd leuk. Je leert ook iedereen kennen. Ik heb de meeste binding met de Engelsen en de Duitsers. Dat zijn vriendengroepen geworden. Ik ben ook lid van de Alliance International Hockey Club. Dat werkt ongeveer hetzelfde als onze OLW, maar

Ook Feiko Feijtens koestert de Zestigplussers. ,,Het is een beetje een societeit, sorry dat ik het zo zeg. Maar die gedachte zit er heel erg in. Het is wat Bert zegt: we hebben dezelfde beleving. Of je nou praat over Meccano, Tomos, Puch, Märklin of Fleischmann; iedereen snapt het. En sleutelen aan een Puch is één van mijn hobby’s. Ik heb laatst een paar frames gekocht en denk dat in mei de eerste naar de RDW gaat. Maar die herkenbaarheid, die sfeer, bier, bitterballen en drie wedstrijdjes hockey van een halfuurtje, dat bindt ons heel erg.’’ En dan is er nog het bijzondere aspect dat hij samen met broer Bert actief is. ,,Dat is echt leuk. Wij zouden elkaar niet zo vaak zien als we niet met elkaar zouden hockeyen. Tijdens toernooien delen we een kamer, we zitten samen in de prcommissie, en we spelen graag samen. Bijzonder, want zoveel broers zijn er niet binnen de Zestigplussers.’’ Lachend: ,,Al wil ik nog wel een keer een broertjeselftal samenstellen.’’

Bert en Feiko Feijtes: ,,Het is bijzonder als broers bij de Zestigplussers te spelen.’’ (Foto Hockey International / Eric Korver)

Wil jij kans maken op een adidas Chaos Fury Dark Scrip stick (maat 36,5) t.w.v. € 130,- of een straatje staatsloten (incl XL) t.w.v. € 200,- aangeboden door de Staatsloterij?

Los dan onderstaande puzzel op. Je kunt je antwoord op 3 manieren insturen: Door deze te mailen naar info@hockeyinternationalmagazine.nl. Door het in te vullen op de site https:// hockey-magazine.nl/puzzel/ of door het scannen van de QR code hiernaast. Doe dit voor zondag 11 juni 2023. In de volgende editie maken

wij de winnaar bekend, Heb jij gewonnen en zie je jouw naam staan neem dan contact met ons op via info@hockeyinternationalmagazine. nl en wij zorgen dat je jouw prijs ontvangt. Oplossing April editie: STRAFCORNERSPECIALIST Winnaar stick: Shirley van den Beukel. Winnaar staatsloten: Leonie Ruiter