www.schiltpublishing.com
3 slagroomtaart en slingers 22x22 cover.indd 1
cultuur: van laag tot hoog, arm tot rijk, uiteindelijk vieren we allemaal onze verjaardag min of meer op eenzelfde manier. Toen Ilvy Njiokiktjien in het voorjaar van 2013 benoemd werd tot eerste Fotograaf des Vaderlands besloot ze dat ze geen betere spiegel aan haar medelanders kon voorhouden dan door ze te fotograferen op hun eerste tot en met hun honderdste verjaardag. Plus een pasgeborene, niet jarig maar wel vanaf zijn eerste hap lucht direct op weg naar het eerste kaarsje op de slagroomtaart precies een jaar later, uitgeblazen door papa of mama, opa of oma, of door allemaal tegelijk.
De Belgische (!) journaliste Sabeth Snijders sprak met alle jarigen, hun ouders of kinderen en noteerde hun gedachten over het feest, hun leven, het land waarin ze wonen, en alles daartussenin. Het resultaat van deze noeste arbeid is dit prachtige boek, een cadeau voor ons merkwaardige land en zijn inwoners. Lang zullen ze leven… Van je hieperdepiep… Hoera!
Ilvy Njiokiktjien Slagroomtaart en Slingers Nederland in 100 verjaardagen
Nederland en verjaardagen… Slagroomtaart en slingers, koffie, véél koffie en taart, en daarna opruimen zodat de borrels, porties worst en kaas, chips en bitterballen op tafel kunnen… Bezoek, familie, vrienden, collega’s… Thuis, váák thuis, maar ook de kroeg, het strand, een feesttent, een keet, een partyboot… Er is veel veranderd in dit land en er zijn veel nieuwe Nederlanders, maar eigenlijk vieren we allemaal op z’n Nederlands onze verjaardag. We kunnen er niet echt omheen, het hoort er gewoon bij. We vinden het leuk en vreselijk, maar toch eigenlijk vooral leuk, ook al is dat soms stiekem. Het zit in ons bloed, het is zo’n herkenbaar deel van onze gemeenschappelijke
Slag roomtaart enSling ers Ilvy Njiokiktjien
Nederland in 100 verjaardagen
met teksten van Sabeth Snijders
Vooroord w Youp van ’t Hek
06-11-14 12:24
Inleiding
Jarig. Zo’n mooi feest als je klein bent. Hoeveel nachtjes slapen voor het zover is? Het verlanglijstje en de hoop dat je ook inderdaad alles krijgt. Het bezoek, de slingers, de taart, de limonade, het partijtje… en iedereen, echt iedereen moet komen. Later wordt het gewoner. Je wordt wat onverschilliger. Het mag ook worden overgeslagen. Dat roep je iets harder dan dat je het meent. Maar heel uitbundig hoeft het niet. Een zacht glas in een bruin café. Die avonden mogen nog wel eens prettig uit de hand lopen. Dan komen de jaren dat het echt niet hoeft. Lamaarzitten, denk je. Maar dan moet het voor de kinderen. Zij willen feest. En je bejaarde ouders zijn ook toe aan een verzetje. Je kunt er niet omheen. Wil jij niet, dan willen de anderen wel. Er moet gezongen. Mooie tekst: Lang zal-ie leven. Dit boek is een mooie opsomming. Allerlei verjaardagen op een rij. Van grote uitbundigheid tot de iets ingetogener versies. De plaatjes spreken voor zich. Sommige foto’s schreeuwen, andere fluisteren, maar overal klinkt een Lang zal-ie leven doorheen. En nou maar hopen dat de jarige dat doet! Youp van ’t Hek
≤3≥
Inleiding
Jarig. Zo’n mooi feest als je klein bent. Hoeveel nachtjes slapen voor het zover is? Het verlanglijstje en de hoop dat je ook inderdaad alles krijgt. Het bezoek, de slingers, de taart, de limonade, het partijtje… en iedereen, echt iedereen moet komen. Later wordt het gewoner. Je wordt wat onverschilliger. Het mag ook worden overgeslagen. Dat roep je iets harder dan dat je het meent. Maar heel uitbundig hoeft het niet. Een zacht glas in een bruin café. Die avonden mogen nog wel eens prettig uit de hand lopen. Dan komen de jaren dat het echt niet hoeft. Lamaarzitten, denk je. Maar dan moet het voor de kinderen. Zij willen feest. En je bejaarde ouders zijn ook toe aan een verzetje. Je kunt er niet omheen. Wil jij niet, dan willen de anderen wel. Er moet gezongen. Mooie tekst: Lang zal-ie leven. Dit boek is een mooie opsomming. Allerlei verjaardagen op een rij. Van grote uitbundigheid tot de iets ingetogener versies. De plaatjes spreken voor zich. Sommige foto’s schreeuwen, andere fluisteren, maar overal klinkt een Lang zal-ie leven doorheen. En nou maar hopen dat de jarige dat doet! Youp van ’t Hek
≤3≥
Mica Presser, 0, het eerste levensjaar Diakonessenhuis, Utrecht
Aïsha: ‘Mica werd om halfzes ’s avonds geboren. Alleen de verloskundige en een stagiair waren erbij, en Youri natuurlijk. Het is allemaal heel snel gegaan, de bevalling duurde nog geen uur en daarna mocht ik nog even uitpuffen. De verpleegster zei meteen: “Jij hebt hard gewerkt, wat wil je eten?” Ik kreeg heel veel vers fruit én beschuit met muisjes, want dat krijg je sowieso.’ Youri: ‘Vlak na de bevalling kwamen als eerste mijn ouders op bezoek, want Mica is vernoemd naar mijn stiefvader. Onze dochter Yara hebben we als tweede naam Louise gegeven, naar de opa van Aïsha. Zowel Yara, Mica als ik heten Presser, dat is natuurlijk de achternaam van mijn vader. Maar mijn moeder is ook nog hertrouwd met een man die Emile heet, dus hebben we die gekozen als tweede naam voor Mica. Zo zijn de drie families waaruit ons gezin is opgebouwd, ook aanwezig in de namen van de kinderen.’ Aïsha: ‘Dat zijn naam Mica zou worden, hadden we al aan iedereen verteld, maar die tweede naam hebben we geheim gehouden.’ Youri: ‘Mijn moeder reageerde emotioneler dan Emile toen ze het hoorde, maar hij vraagt nu wel elke keer: “Hoe is het met m’n naamgenoot?”’ Aïsha: ‘Daarna kwamen mijn ouders langs, samen met onze dochter Yara. Dat ze een broertje had, ging volledig langs Yara heen. Ze snapte wel dat er iets in mama’s buik zat, maar niet dat het eruit was. Ze bleef maar op mijn buik kloppen en zeggen: “baby in, in, in!” Maar na drie dagen wist ze niet beter.’ Youri: ‘En anderhalf uur later stonden we weer buiten met z’n allen. Thuis was er nog allemaal familie die ballonnen en slingers had opgehangen en ook weer beschuit met muisjes had gemaakt. Daar ging het kleine feestje nog even door en toen zijn we een hele rustige nacht tegemoet gegaan.’ (Aïsha en Youri Presser, ouders van Mica)
≤5≥
Mica Presser, 0, het eerste levensjaar Diakonessenhuis, Utrecht
Aïsha: ‘Mica werd om halfzes ’s avonds geboren. Alleen de verloskundige en een stagiair waren erbij, en Youri natuurlijk. Het is allemaal heel snel gegaan, de bevalling duurde nog geen uur en daarna mocht ik nog even uitpuffen. De verpleegster zei meteen: “Jij hebt hard gewerkt, wat wil je eten?” Ik kreeg heel veel vers fruit én beschuit met muisjes, want dat krijg je sowieso.’ Youri: ‘Vlak na de bevalling kwamen als eerste mijn ouders op bezoek, want Mica is vernoemd naar mijn stiefvader. Onze dochter Yara hebben we als tweede naam Louise gegeven, naar de opa van Aïsha. Zowel Yara, Mica als ik heten Presser, dat is natuurlijk de achternaam van mijn vader. Maar mijn moeder is ook nog hertrouwd met een man die Emile heet, dus hebben we die gekozen als tweede naam voor Mica. Zo zijn de drie families waaruit ons gezin is opgebouwd, ook aanwezig in de namen van de kinderen.’ Aïsha: ‘Dat zijn naam Mica zou worden, hadden we al aan iedereen verteld, maar die tweede naam hebben we geheim gehouden.’ Youri: ‘Mijn moeder reageerde emotioneler dan Emile toen ze het hoorde, maar hij vraagt nu wel elke keer: “Hoe is het met m’n naamgenoot?”’ Aïsha: ‘Daarna kwamen mijn ouders langs, samen met onze dochter Yara. Dat ze een broertje had, ging volledig langs Yara heen. Ze snapte wel dat er iets in mama’s buik zat, maar niet dat het eruit was. Ze bleef maar op mijn buik kloppen en zeggen: “baby in, in, in!” Maar na drie dagen wist ze niet beter.’ Youri: ‘En anderhalf uur later stonden we weer buiten met z’n allen. Thuis was er nog allemaal familie die ballonnen en slingers had opgehangen en ook weer beschuit met muisjes had gemaakt. Daar ging het kleine feestje nog even door en toen zijn we een hele rustige nacht tegemoet gegaan.’ (Aïsha en Youri Presser, ouders van Mica)
≤5≥
Joy van Straalen, 1 Thuis, Utrecht
‘Het mooiste moment was haar voor de taart te zien staan terwijl ze het kaarsje probeerde uit te blazen. Mijn echtgenote en ik hadden die taart zelf gebakken en versierd met marsepeinen figuurtjes, bloemen, Joys naam en een grote één. Er werd gezongen. Natuurlijk zal ze zich dit later niet herinneren en zeggen: “Wat een leuke verjaardag was dat.” Maar je zag duidelijk dat ze blij was: ze liep enthousiast rond en deed met alles mee. Het kaarsje heb ik wel zelf moeten uitblazen. We vierden Joys verjaardag thuis, want dat is toch haar eigen plek. De hele dag door kwamen er mensen langs, ik denk in totaal zo’n vijftien: zowel familie, zoals haar grootouders, als vrienden. Er waren ook veel kinderen. Je doet het een beetje uit traditie: een feestje geven, slingers ophangen, enzovoort,
maar het is als ouder ook erg leuk. Het is geweldig om haar samen te zien met vriendjes en vriendinnetjes en te kijken hoe ze cadeautjes uitpakt, ook al heeft ze vooral aandacht voor het inpakpapier. Joy is ons eerste kindje en het blijft een mijlpaal, zo’n eerste verjaardag. Opa heeft ook alles gefilmd, het is zijn hobby om van alle kleinkinderen belangrijke momenten vast te leggen.’ (Marvin van Straalen, vader van Joy)
≤7≥
Joy van Straalen, 1 Thuis, Utrecht
‘Het mooiste moment was haar voor de taart te zien staan terwijl ze het kaarsje probeerde uit te blazen. Mijn echtgenote en ik hadden die taart zelf gebakken en versierd met marsepeinen figuurtjes, bloemen, Joys naam en een grote één. Er werd gezongen. Natuurlijk zal ze zich dit later niet herinneren en zeggen: “Wat een leuke verjaardag was dat.” Maar je zag duidelijk dat ze blij was: ze liep enthousiast rond en deed met alles mee. Het kaarsje heb ik wel zelf moeten uitblazen. We vierden Joys verjaardag thuis, want dat is toch haar eigen plek. De hele dag door kwamen er mensen langs, ik denk in totaal zo’n vijftien: zowel familie, zoals haar grootouders, als vrienden. Er waren ook veel kinderen. Je doet het een beetje uit traditie: een feestje geven, slingers ophangen, enzovoort,
maar het is als ouder ook erg leuk. Het is geweldig om haar samen te zien met vriendjes en vriendinnetjes en te kijken hoe ze cadeautjes uitpakt, ook al heeft ze vooral aandacht voor het inpakpapier. Joy is ons eerste kindje en het blijft een mijlpaal, zo’n eerste verjaardag. Opa heeft ook alles gefilmd, het is zijn hobby om van alle kleinkinderen belangrijke momenten vast te leggen.’ (Marvin van Straalen, vader van Joy)
≤7≥
Vinesh Kalloe, 2 Recreatiezaal H2o, Harmelen
‘Wij geven niet elk jaar een feest met 250 gasten, maar verjaardagen met meer dan honderd genodigden zijn niet uitzonderlijk bij Hindoestanen. Mijn vrouw en ik zochten in eerste instantie een redelijk geprijsde zaal waar we springkussens, een snoeptafel en een buffet in konden plaatsen. Deze zaal was iets groter dan we in gedachten hadden, dus hebben we wat meer mensen uitgenodigd. Er kwamen voornamelijk familieleden, maar ook kennissen en klasgenoten van Vinesh’ broertje want we vierden ook zijn vijfde verjaardag. We slaan tegenwoordig onze eigen verjaardagen over en geven feesten voor de kinderen. Vinesh besefte niet helemaal wat er gebeurde, maar hij heeft genoten want hij danste en ging zijn eigen gang. Bij het aansnijden van de taart sliep hij. We hadden voor onze beide zoontjes een taart laten maken: op die van Vinesh stond zowel Nijntje als Winny the Pooh, zijn twee favoriete knuffeltjes. Voor de kinderen was er verder ook patat, later volgde een buffet met eten gemaakt door familieleden. De getallen twee of vijf hebben geen speciale betekenis voor Hindoestanen, maar in onze religie worden baby’s na enkele maanden kaalgeschoren en vaak geven de ouders dan een groot feest. Wij hebben toen gezegd: we geven wel een feest dat ze bewust kunnen meemaken.’ (Sanjeev Kalloe, vader van Vinesh)
≤9≥
Vinesh Kalloe, 2 Recreatiezaal H2o, Harmelen
‘Wij geven niet elk jaar een feest met 250 gasten, maar verjaardagen met meer dan honderd genodigden zijn niet uitzonderlijk bij Hindoestanen. Mijn vrouw en ik zochten in eerste instantie een redelijk geprijsde zaal waar we springkussens, een snoeptafel en een buffet in konden plaatsen. Deze zaal was iets groter dan we in gedachten hadden, dus hebben we wat meer mensen uitgenodigd. Er kwamen voornamelijk familieleden, maar ook kennissen en klasgenoten van Vinesh’ broertje want we vierden ook zijn vijfde verjaardag. We slaan tegenwoordig onze eigen verjaardagen over en geven feesten voor de kinderen. Vinesh besefte niet helemaal wat er gebeurde, maar hij heeft genoten want hij danste en ging zijn eigen gang. Bij het aansnijden van de taart sliep hij. We hadden voor onze beide zoontjes een taart laten maken: op die van Vinesh stond zowel Nijntje als Winny the Pooh, zijn twee favoriete knuffeltjes. Voor de kinderen was er verder ook patat, later volgde een buffet met eten gemaakt door familieleden. De getallen twee of vijf hebben geen speciale betekenis voor Hindoestanen, maar in onze religie worden baby’s na enkele maanden kaalgeschoren en vaak geven de ouders dan een groot feest. Wij hebben toen gezegd: we geven wel een feest dat ze bewust kunnen meemaken.’ (Sanjeev Kalloe, vader van Vinesh)
≤9≥
Lena Yu, 3 Speeltuin De Torteltuin, Rotterdam
‘Tegen familie en vrienden zei Lena op haar verjaardag: “Ik ben jarig.” Grappig, ze wist dus dat het feestje voor haar was en vond dat heel leuk. Maar tegen onbekenden zei ze dat niet hoor, ze is best verlegen. Naast familie wilde Lena ook een paar speelvriendjes op haar verjaardag hebben. En voor je het weet heb je toch twintig kinderen en hun papa’s en mama’s uitgenodigd. Die passen natuurlijk niet in ons huis, dus zijn we naar een speeltuin gegaan. De meeste ukjes zijn Aziatisch of mixjes. Papa en mama zijn beiden Chinees, geboren in Suriname. In onze eigen vriendenkring zitten ook Vietnamezen, Chinese Surinamers, Chinese Indonesiërs en natuurlijk Nederlanders. Iedereen is aan het babyboomen. Lena wilde per se dat wij Happy Birthday voor haar zouden zingen. Maar op het moment
zelf was ze vooral geïnteresseerd in de verjaardagstaart. Toen we vroegen wat voor taart ze wilde, hoefde ze niet lang na te denken: een roze taart met een olifant erop. Ze had het er elke dag over. Toen we het eerste stukje hadden gesneden, vond Lena het zo leuk dat ze niet wilde stoppen. Terwijl de andere kinderen meteen taart wilden eten, wilde zij alleen maar snijden. Hoewel ze graag taart eet hoor, en poffertjes natuurlijk, want die kreeg ze later. Thuis eten we meestal Aziatisch, maar Lena is ook dol op poffertjes, net als haar mama.’ (Anita Yong-A-Poi, moeder van Lena)
≤ 10 ≥
Ampharo van Sichem, 4 Kleuterschool de Regenboog, Rotterdam
‘Mijn lievelingskleur is roze. Op mijn verjaardag kreeg ik daarom in de klas een kroontje met roze slingers. Minnie Mouse stond er ook op, want als ik kon kiezen zou ik een Minnie Mousefeest geven voor mijn verjaardag. Ik vind haar oortjes leuk. Maar zelf wil ik zulke oren niet. Ik had ook een hele mooie rok aan. Iedereen zei dat ik een prinses was. Wie mijn favoriete prinses is? Mijn vriendin Esther. Met haar ben ik op mijn verjaardag de klassen rondgegaan, alle juffen schreven op een kaartje “gefeliciteerd”. Vier jaar is de allerleukste leeftijd, want nu mag ik naar de basisschool en dan ben je een groot meisje. Op mijn verjaardag mocht ik ook op een versierde stoel zitten en toen hebben alle kinderen gezongen. Daarna heb ik uitgedeeld: chips, een koekje en een spekje. Zelf
houd ik het meest van spekjes én van Mr. Beankoekjes. Op mijn school hebben veel kindjes oma’s en opa’s uit verre landen. Maar daar vertellen ze niet over. Ik vertel wel over mijn oma en opa uit Suriname, dat het daar heel warm is en dat de zon schijnt. Mijn mama zegt dat ik in Suriname ben geweest, maar dat weet ik niet meer. Nu wil ik daar niet meer heen, ik wil bij mijn mama blijven.’
≤ 11 ≥
Lena Yu, 3 Speeltuin De Torteltuin, Rotterdam
‘Tegen familie en vrienden zei Lena op haar verjaardag: “Ik ben jarig.” Grappig, ze wist dus dat het feestje voor haar was en vond dat heel leuk. Maar tegen onbekenden zei ze dat niet hoor, ze is best verlegen. Naast familie wilde Lena ook een paar speelvriendjes op haar verjaardag hebben. En voor je het weet heb je toch twintig kinderen en hun papa’s en mama’s uitgenodigd. Die passen natuurlijk niet in ons huis, dus zijn we naar een speeltuin gegaan. De meeste ukjes zijn Aziatisch of mixjes. Papa en mama zijn beiden Chinees, geboren in Suriname. In onze eigen vriendenkring zitten ook Vietnamezen, Chinese Surinamers, Chinese Indonesiërs en natuurlijk Nederlanders. Iedereen is aan het babyboomen. Lena wilde per se dat wij Happy Birthday voor haar zouden zingen. Maar op het moment
zelf was ze vooral geïnteresseerd in de verjaardagstaart. Toen we vroegen wat voor taart ze wilde, hoefde ze niet lang na te denken: een roze taart met een olifant erop. Ze had het er elke dag over. Toen we het eerste stukje hadden gesneden, vond Lena het zo leuk dat ze niet wilde stoppen. Terwijl de andere kinderen meteen taart wilden eten, wilde zij alleen maar snijden. Hoewel ze graag taart eet hoor, en poffertjes natuurlijk, want die kreeg ze later. Thuis eten we meestal Aziatisch, maar Lena is ook dol op poffertjes, net als haar mama.’ (Anita Yong-A-Poi, moeder van Lena)
≤ 10 ≥
Ampharo van Sichem, 4 Kleuterschool de Regenboog, Rotterdam
‘Mijn lievelingskleur is roze. Op mijn verjaardag kreeg ik daarom in de klas een kroontje met roze slingers. Minnie Mouse stond er ook op, want als ik kon kiezen zou ik een Minnie Mousefeest geven voor mijn verjaardag. Ik vind haar oortjes leuk. Maar zelf wil ik zulke oren niet. Ik had ook een hele mooie rok aan. Iedereen zei dat ik een prinses was. Wie mijn favoriete prinses is? Mijn vriendin Esther. Met haar ben ik op mijn verjaardag de klassen rondgegaan, alle juffen schreven op een kaartje “gefeliciteerd”. Vier jaar is de allerleukste leeftijd, want nu mag ik naar de basisschool en dan ben je een groot meisje. Op mijn verjaardag mocht ik ook op een versierde stoel zitten en toen hebben alle kinderen gezongen. Daarna heb ik uitgedeeld: chips, een koekje en een spekje. Zelf
houd ik het meest van spekjes én van Mr. Beankoekjes. Op mijn school hebben veel kindjes oma’s en opa’s uit verre landen. Maar daar vertellen ze niet over. Ik vertel wel over mijn oma en opa uit Suriname, dat het daar heel warm is en dat de zon schijnt. Mijn mama zegt dat ik in Suriname ben geweest, maar dat weet ik niet meer. Nu wil ik daar niet meer heen, ik wil bij mijn mama blijven.’
≤ 11 ≥
Ryan Keers, 5 Thuis, Barendrecht
‘Mijn vader had voor mij een aftelkalender gemaakt. Ik wilde weten hoeveel nachten ik nog moest slapen voor mijn verjaardag. Drie maanden lang zette ik een kruisje als er een dag voorbij was en ik heb wel honderdduizend keer aan mama gevraagd of het al zover was. Ik wilde heel graag vijf zijn, want als je vijf bent, dan word je sneller zes. Het allerallerleukste lijkt mij om acht jaar te zijn, want dat is even oud als mijn broer Jaydie. Ik hoop zijn tweelingbroer te kunnen worden. Maar vijf zijn is ook leuk, want nu mag ik op zwemles. Toen ik ’s ochtends beneden kwam stond er een skelter, ingepakt in heel veel papier. Ik vind skelters stoer. Een vriend van mijn broer heeft er een die op een echte auto lijkt. Dat wilde ik ook. Die van mij is rood met een
toeter en zo groot als een tafel. Als ik erop rijd, wordt iedereen wakker, zoveel lawaai maakt hij. Jaydie vond het niet eerlijk dat ik een skelter had gekregen. Hij huilde toen hij mijn cadeau zag, maar hij kan gelukkig meerijden met mij want ik heb twee stoelen. We mogen zelfs op het grasveldje vlakbij waarvoor je de straat moet oversteken. Nadat ik mijn cadeaus had gekregen, ben ik taart gaan halen met papa. Er kwamen vriendjes langs en iedereen wilde op mijn skelter rijden.’
≤ 12 ≥
Ryan Keers, 5 Thuis, Barendrecht
‘Mijn vader had voor mij een aftelkalender gemaakt. Ik wilde weten hoeveel nachten ik nog moest slapen voor mijn verjaardag. Drie maanden lang zette ik een kruisje als er een dag voorbij was en ik heb wel honderdduizend keer aan mama gevraagd of het al zover was. Ik wilde heel graag vijf zijn, want als je vijf bent, dan word je sneller zes. Het allerallerleukste lijkt mij om acht jaar te zijn, want dat is even oud als mijn broer Jaydie. Ik hoop zijn tweelingbroer te kunnen worden. Maar vijf zijn is ook leuk, want nu mag ik op zwemles. Toen ik ’s ochtends beneden kwam stond er een skelter, ingepakt in heel veel papier. Ik vind skelters stoer. Een vriend van mijn broer heeft er een die op een echte auto lijkt. Dat wilde ik ook. Die van mij is rood met een
toeter en zo groot als een tafel. Als ik erop rijd, wordt iedereen wakker, zoveel lawaai maakt hij. Jaydie vond het niet eerlijk dat ik een skelter had gekregen. Hij huilde toen hij mijn cadeau zag, maar hij kan gelukkig meerijden met mij want ik heb twee stoelen. We mogen zelfs op het grasveldje vlakbij waarvoor je de straat moet oversteken. Nadat ik mijn cadeaus had gekregen, ben ik taart gaan halen met papa. Er kwamen vriendjes langs en iedereen wilde op mijn skelter rijden.’
≤ 12 ≥
Justin Wespel, 6 McDonalds, Den Haag
‘Het leukste op mijn verjaardag dit jaar was de taart. En het maken van foto’s voor op de taart, samen met een vriendje. Mijn moeder heeft een taartenbedrijf, dus ik kon kiezen welke taart ik wilde: ik heb een chocoladetaart met spekjes gevraagd. Bovenop stonden twee foto’s van mijzelf. We aten niet alleen taart, maar ook hamburgers en kipnuggets, want ik vierde mijn verjaardag dit jaar bij McDonalds. Eigenlijk wilde ik gaan zwemmen in Het Tikibad bij Duinrell, maar dat vond mama te gevaarlijk. Terwijl mijn moeder de nuggets en hamburgers ging halen, deden we spelletjes. Ik had veel vriendjes uitgenodigd uit mijn klas, een stuk of twaalf. We speelden onder andere de stoelendans, erg leuk want ik hou van dansen, muziek maken en zingen. Ook mijn nichten, neef, oma en vader kwamen langs. Voordat we taart aten, zongen ze Lang zal hij leven, Happy Birthday en A di mi yere yu friyari. Dat is een Surinaams liedje, maar mijn familie komt niet uit Suriname hoor, maar uit Amsterdam. Maar oorspronkelijk uit de Antillen. Mijn vader ging bidden voor we taart mochten eten. Hij doet dat omdat wij naar de kerk gaan, en door te bidden zegent God diegene die jarig is.’
≤ 14 ≥
≤ 15 ≥
Justin Wespel, 6 McDonalds, Den Haag
‘Het leukste op mijn verjaardag dit jaar was de taart. En het maken van foto’s voor op de taart, samen met een vriendje. Mijn moeder heeft een taartenbedrijf, dus ik kon kiezen welke taart ik wilde: ik heb een chocoladetaart met spekjes gevraagd. Bovenop stonden twee foto’s van mijzelf. We aten niet alleen taart, maar ook hamburgers en kipnuggets, want ik vierde mijn verjaardag dit jaar bij McDonalds. Eigenlijk wilde ik gaan zwemmen in Het Tikibad bij Duinrell, maar dat vond mama te gevaarlijk. Terwijl mijn moeder de nuggets en hamburgers ging halen, deden we spelletjes. Ik had veel vriendjes uitgenodigd uit mijn klas, een stuk of twaalf. We speelden onder andere de stoelendans, erg leuk want ik hou van dansen, muziek maken en zingen. Ook mijn nichten, neef, oma en vader kwamen langs. Voordat we taart aten, zongen ze Lang zal hij leven, Happy Birthday en A di mi yere yu friyari. Dat is een Surinaams liedje, maar mijn familie komt niet uit Suriname hoor, maar uit Amsterdam. Maar oorspronkelijk uit de Antillen. Mijn vader ging bidden voor we taart mochten eten. Hij doet dat omdat wij naar de kerk gaan, en door te bidden zegent God diegene die jarig is.’
≤ 14 ≥
≤ 15 ≥
Sofie de Loo, 7 Haar voormalig woonhuis, Oterleek
‘Toen we aankwamen in ons oude huis, hingen er allemaal ballonnen en slingers en roze jurken aan een kapstok. Er was een juffrouw die mij en mijn vriendinnen hielp om een jurk aan te trekken. Mijn jurk was roze met een gouden lijntje en een strik erop. We mochten ook mascara op en een beetje lippenstift en ook iets op onze wangen. Toen gingen we heel netjes theedrinken uit chique kopjes met bloemetjes. We moesten met één hand drinken en we kregen een broodje en cake erbij. Maar het allermooiste was de taart van marsepein in de vorm van een theekopje, er zaten allemaal bloemetjes op. De kopjes waar we thee uit dronken, waren niet van marsepein hoor. Ik heb wel per ongeluk een boer gelaten tijdens het theedrinken en toen riepen mijn vriendinnen luid: “Ieieieieieuw!” De juffrouw – ik weet niet hoe ze heet, volgens mijn mama heet het My Greatest Party – zei wanneer we cadeautjes mochten openen. Mijn mama had het feest bedacht en stond samen met mijn papa te kijken. Na de thee kwam het leukste: de stopdans. We mochten ook buitenspelen en in onze mooie jurken op de schommel en de glijbaan! Dit was mijn leukste verjaardag ooit, maar mijn vierde verjaardag was ook heel leuk, want toen gingen we knakworstjes op een broodje eten.’
≤ 16 ≥
≤ 17 ≥
Sofie de Loo, 7 Haar voormalig woonhuis, Oterleek
‘Toen we aankwamen in ons oude huis, hingen er allemaal ballonnen en slingers en roze jurken aan een kapstok. Er was een juffrouw die mij en mijn vriendinnen hielp om een jurk aan te trekken. Mijn jurk was roze met een gouden lijntje en een strik erop. We mochten ook mascara op en een beetje lippenstift en ook iets op onze wangen. Toen gingen we heel netjes theedrinken uit chique kopjes met bloemetjes. We moesten met één hand drinken en we kregen een broodje en cake erbij. Maar het allermooiste was de taart van marsepein in de vorm van een theekopje, er zaten allemaal bloemetjes op. De kopjes waar we thee uit dronken, waren niet van marsepein hoor. Ik heb wel per ongeluk een boer gelaten tijdens het theedrinken en toen riepen mijn vriendinnen luid: “Ieieieieieuw!” De juffrouw – ik weet niet hoe ze heet, volgens mijn mama heet het My Greatest Party – zei wanneer we cadeautjes mochten openen. Mijn mama had het feest bedacht en stond samen met mijn papa te kijken. Na de thee kwam het leukste: de stopdans. We mochten ook buitenspelen en in onze mooie jurken op de schommel en de glijbaan! Dit was mijn leukste verjaardag ooit, maar mijn vierde verjaardag was ook heel leuk, want toen gingen we knakworstjes op een broodje eten.’
≤ 16 ≥
≤ 17 ≥
Hind Bouhabbadi, 8 Openbare basisschool Bargerpaske, Winterswijk
‘Dit jaar heb ik op mijn verjaardag in de klas fruitpizza uitgedeeld. Die ziet eruit als een echte pizza maar is gemaakt van fruit. De bodem bestaat uit watermeloen en daarop hadden mijn vader en ik aardbei, banaan, kiwi en heel veel druifjes gelegd. Met mijn moeder had ik pizzadozen gehaald waarop we een foto van mij hadden geplakt. Daaronder: “Hind 8 jaar”. Mijn klasgenoten dachten eerst dat het echte pizza was! Maar ze vonden het erg lekker. Ik vind het leuk om lekkers uit te delen op mijn verjaardag. Mijn grootouders komen uit Marokko en daar wordt dat niet gedaan. Mijn mama en papa die in Nederland opgroeiden, deelden wel uit. Maar geen fruit, altijd snoep. Ik moest op mijn verjaardag eerst hard werken in de klas, daarna mocht ik op de tafel
staan en werd er gezongen. Nadat ik fruitpizza had uitgedeeld aan mijn klasgenoten, ben ik pizza gaan geven aan de andere juffen en meesters. Ik kreeg als cadeau kaartjes met plaatjes erop. Onderweg heb ik een volle pizzadoos laten vallen, gelukkig had ik wat extra meegekregen. Wat ik het leukste vind aan acht jaar zijn? Ik mag nu cola en sinas drinken als het feest is. Dat deed ik stiekem al, bij oma. Ik krijg bij haar ook snoepjes. Ik moet nu ik acht ben ook zelf boterhammen smeren en kleren aantrekken, maar dat vind ik niet erg.’
≤ 18 ≥
Simra Shanzay, 9 Thuis, Bleiswijk
‘Nu ik negen ben ga ik naar de grote klas en moet ik mijn eigen kamer schoonmaken. Dat vind ik leuk, want een schone kamer hebben is veel beter dan een vuile kamer hebben. Ik mag nu ook fietsen. Ik heb op mijn verjaardag heel veel cadeautjes gekregen: kleren en Play Doh klei, maar ook heel veel kralen om armbandjes te maken, te loomen. We hebben niets speciaals gegeten die dag, er was geen taart, gewoon pasta en rijst. Maar dat vind ik lekker. Wat ik zou eten op mijn droomverjaardag: Patat en burgers! Verder hebben we met de hele familie ’s avonds gebeden om onze god om een leuk jaar te vragen. Ik heb een oma en opa in Nederland en een oma en opa in Pakistan. Ik ben zelf ook al in Pakistan geweest, dat vond ik leuk. In Pakistan heb ik met vriendinnen gespeeld en kreeg ik
cadeautjes. En hebben we ook heel veel gebeden. Mijn vriendinnen in Pakistan bidden net zo vaak als ik, die in Nederland doen dat niet. Dat vind ik erg. Want we vragen in onze gebeden aan onze god dat wie ziek is, beter wordt. Als mijn vriendinnen niet bidden, zullen de zieke mensen niet beter worden. Twee keer per week draag ik nu al een hoofddoek, maar als ik twaalf ben, ga ik hem elke dag dragen.’
≤ 19 ≥
Hind Bouhabbadi, 8 Openbare basisschool Bargerpaske, Winterswijk
‘Dit jaar heb ik op mijn verjaardag in de klas fruitpizza uitgedeeld. Die ziet eruit als een echte pizza maar is gemaakt van fruit. De bodem bestaat uit watermeloen en daarop hadden mijn vader en ik aardbei, banaan, kiwi en heel veel druifjes gelegd. Met mijn moeder had ik pizzadozen gehaald waarop we een foto van mij hadden geplakt. Daaronder: “Hind 8 jaar”. Mijn klasgenoten dachten eerst dat het echte pizza was! Maar ze vonden het erg lekker. Ik vind het leuk om lekkers uit te delen op mijn verjaardag. Mijn grootouders komen uit Marokko en daar wordt dat niet gedaan. Mijn mama en papa die in Nederland opgroeiden, deelden wel uit. Maar geen fruit, altijd snoep. Ik moest op mijn verjaardag eerst hard werken in de klas, daarna mocht ik op de tafel
staan en werd er gezongen. Nadat ik fruitpizza had uitgedeeld aan mijn klasgenoten, ben ik pizza gaan geven aan de andere juffen en meesters. Ik kreeg als cadeau kaartjes met plaatjes erop. Onderweg heb ik een volle pizzadoos laten vallen, gelukkig had ik wat extra meegekregen. Wat ik het leukste vind aan acht jaar zijn? Ik mag nu cola en sinas drinken als het feest is. Dat deed ik stiekem al, bij oma. Ik krijg bij haar ook snoepjes. Ik moet nu ik acht ben ook zelf boterhammen smeren en kleren aantrekken, maar dat vind ik niet erg.’
≤ 18 ≥
Simra Shanzay, 9 Thuis, Bleiswijk
‘Nu ik negen ben ga ik naar de grote klas en moet ik mijn eigen kamer schoonmaken. Dat vind ik leuk, want een schone kamer hebben is veel beter dan een vuile kamer hebben. Ik mag nu ook fietsen. Ik heb op mijn verjaardag heel veel cadeautjes gekregen: kleren en Play Doh klei, maar ook heel veel kralen om armbandjes te maken, te loomen. We hebben niets speciaals gegeten die dag, er was geen taart, gewoon pasta en rijst. Maar dat vind ik lekker. Wat ik zou eten op mijn droomverjaardag: Patat en burgers! Verder hebben we met de hele familie ’s avonds gebeden om onze god om een leuk jaar te vragen. Ik heb een oma en opa in Nederland en een oma en opa in Pakistan. Ik ben zelf ook al in Pakistan geweest, dat vond ik leuk. In Pakistan heb ik met vriendinnen gespeeld en kreeg ik
cadeautjes. En hebben we ook heel veel gebeden. Mijn vriendinnen in Pakistan bidden net zo vaak als ik, die in Nederland doen dat niet. Dat vind ik erg. Want we vragen in onze gebeden aan onze god dat wie ziek is, beter wordt. Als mijn vriendinnen niet bidden, zullen de zieke mensen niet beter worden. Twee keer per week draag ik nu al een hoofddoek, maar als ik twaalf ben, ga ik hem elke dag dragen.’
≤ 19 ≥
Danijal Ollong, 10 Speeltuin Vereniging Slikkerveer, Ridderkerk
‘Ik ben dit jaar een tiener geworden, daarom zei mijn moeder: “We geven een feest met al je klasgenoten en je familie.” Ik hou van dansen, dus had ik iedereen uitgenodigd voor een discofeest. Samen met mijn moeder had ik een grijze discohoed gekocht, sommige andere kinderen hadden ook hoeden mee. Op het feest waren hapjes, zoals loempia’s en risolles, die mijn beide oma’s hadden gemaakt. We begonnen het feest met het allerleukste: we gingen met z’n allen in een kring zitten en zo snel mogelijk cadeautjes doorgeven totdat de muziek stopte. Als ik een cadeau vast had, mocht ik dat openen. Ik kreeg veel cadeaubonnen en snoep, maar ook een mannetje met een parachute dat je in de lucht kunt gooien, twee voetballen, een diabolo... Daarna leerden mijn vader en
tante iedereen een Molukse dans, de jospan. Mijn vader is Moluks maar in Nederland geboren. We moesten in een rij gaan staan en allerlei pasjes uitvoeren. Daarna gingen we limbodansen. We waren best druk, er werd veel gerend en gelachen. We waren met tweeëntwintig kinderen en iedereen danste mee. Er zijn wel meer klasgenootjes die grote feesten geven, maar veel kinderen vertelden me achteraf op school dat ze dit feest heel erg leuk vonden.’
≤ 20 ≥
Bjorn Nabuurs, 11 Bowling Nia Domo, Boekel
‘Ik had elf schoolvriendjes uitgenodigd om te gaan bowlen. Ik vind bowlen heel erg gezellig maar door de verouderingsziekte progeria die ik heb, kan ik de bowlingballen niet zelf richting de kegels gooien. Ik kreeg daarom een glijbaan waar ik de ballen op kon leggen en zo de baan op kon laten rollen. Dat werkte goed. Dat mijn klasgenootjes het wel zelf kunnen, vind ik niet erg. Ik wil gewoon meedoen. Tijdens het bowlen aten we taart in de vorm van een schaakbord waar een voetbal op valt – mijn hobby’s zijn voetballen en schaken. Erg lekker. Ik kreeg vooral geld als cadeautje, ik ben aan het sparen voor een abonnement op Eredivisie Live. Mijn lichaam ziet er anders uit dan dat van andere kinderen: ik heb minder vet en ben niet zo groot, nu één meter twintig. In Nederland ben
ik de enige met progeria. Een keer per jaar gaan we naar een bijeenkomst waar ik andere kinderen met de ziekte ontmoet. Dat is leuk, je wordt echt vriendjes. Naar mijn verjaardag komen ze niet, daarvoor wonen ze te ver weg. Ik weet dat kinderen met progeria niet oud worden, maar ik denk daar eigenlijk niet veel over na. Ik ben niet zoveel bezig met mijn ziekte.’
≤ 21 ≥
Danijal Ollong, 10 Speeltuin Vereniging Slikkerveer, Ridderkerk
‘Ik ben dit jaar een tiener geworden, daarom zei mijn moeder: “We geven een feest met al je klasgenoten en je familie.” Ik hou van dansen, dus had ik iedereen uitgenodigd voor een discofeest. Samen met mijn moeder had ik een grijze discohoed gekocht, sommige andere kinderen hadden ook hoeden mee. Op het feest waren hapjes, zoals loempia’s en risolles, die mijn beide oma’s hadden gemaakt. We begonnen het feest met het allerleukste: we gingen met z’n allen in een kring zitten en zo snel mogelijk cadeautjes doorgeven totdat de muziek stopte. Als ik een cadeau vast had, mocht ik dat openen. Ik kreeg veel cadeaubonnen en snoep, maar ook een mannetje met een parachute dat je in de lucht kunt gooien, twee voetballen, een diabolo... Daarna leerden mijn vader en
tante iedereen een Molukse dans, de jospan. Mijn vader is Moluks maar in Nederland geboren. We moesten in een rij gaan staan en allerlei pasjes uitvoeren. Daarna gingen we limbodansen. We waren best druk, er werd veel gerend en gelachen. We waren met tweeëntwintig kinderen en iedereen danste mee. Er zijn wel meer klasgenootjes die grote feesten geven, maar veel kinderen vertelden me achteraf op school dat ze dit feest heel erg leuk vonden.’
≤ 20 ≥
Bjorn Nabuurs, 11 Bowling Nia Domo, Boekel
‘Ik had elf schoolvriendjes uitgenodigd om te gaan bowlen. Ik vind bowlen heel erg gezellig maar door de verouderingsziekte progeria die ik heb, kan ik de bowlingballen niet zelf richting de kegels gooien. Ik kreeg daarom een glijbaan waar ik de ballen op kon leggen en zo de baan op kon laten rollen. Dat werkte goed. Dat mijn klasgenootjes het wel zelf kunnen, vind ik niet erg. Ik wil gewoon meedoen. Tijdens het bowlen aten we taart in de vorm van een schaakbord waar een voetbal op valt – mijn hobby’s zijn voetballen en schaken. Erg lekker. Ik kreeg vooral geld als cadeautje, ik ben aan het sparen voor een abonnement op Eredivisie Live. Mijn lichaam ziet er anders uit dan dat van andere kinderen: ik heb minder vet en ben niet zo groot, nu één meter twintig. In Nederland ben
ik de enige met progeria. Een keer per jaar gaan we naar een bijeenkomst waar ik andere kinderen met de ziekte ontmoet. Dat is leuk, je wordt echt vriendjes. Naar mijn verjaardag komen ze niet, daarvoor wonen ze te ver weg. Ik weet dat kinderen met progeria niet oud worden, maar ik denk daar eigenlijk niet veel over na. Ik ben niet zoveel bezig met mijn ziekte.’
≤ 21 ≥