Jeugdherinnering 2018

Jeugdherinnering Vakantie 2005 Italië

Ik was op vakantie met m’n ouders in Italië. De vakantie was in 2005. Ik was in Venetië en in Rome 3 weken lang. Het was zo een 30 graden en ik droeg mijn favoriete pet, de pet was grijs/groenig met een zwart logo erop. We waren aan het lopen door Venetië deze dag en halverwege de dag in een klein straatje kwamen een wat ouder Italiaans mannetje muziek aan het maken met een accordeon die heel mooi rood was. Ik als 4/5-jarig meisje vond niet dat de muziek goed was, maar ik liep al met een plastic golfclubje te zwaaien en je voelt hem aankomen ik sloeg die man zachtjes op z’n accordeon zachtjes. Die man begon te lachen en Italiaans te praten tegen me ouders en mij vervolgens wenste hij ons een fijne dag verder. Later die dag is me tand er uit gevallen op een marktje me vader begon te juichen en me moeder kwam toen aanzetten met een tandendoosje omdat dat mijn eerste tand was die eruit ging en hij zat al de hele vakantie los. Ook ben ik duiven gaan voeren met m’n ouders op een plein we hadden een zakje met voer gekocht en we hebben best lang daar gestaan ik hing eigenlijk alleen maar om m’n ouders hun nek omdat ik de duiven erg eng vond. Ik denk dat er wel een stuk of 200 duiven waren ik was alleen maar om me heen aan het kijken en huilen

Verstoppertje gaat fout In groep 7 waren een vriend en ik bij een andere vriend. We wilden gaan gamen maar zijn Xbox wilde niet reageren dus we gingen maar verstoppertje spelen in zijn huis.

Mijn vriend en ik wilden samen gaan verstoppen, dus we waren een beetje rond aan het kijken. Toen zagen we een trap naar boven dus we dachten dat het een goed idee was om naar boven te gaan. Toen we boven waren toen zagen we een grote schuifdeur, we deden de deur open en we schrokken. Het was een verlichte kamer met veel spiegels op de muur en het raarste was dat er een aantal best wel hoge planten stonden. We waren even stil en keken elkaar aan, het eerste wat mijn vriend zei was: “Wiet�.

We moesten lachen en ik zei dat we weer terug naar beneden moesten dus we gingen terug naar beneden. De vriend die in het huis woonde had ons gevonden en vroeg een beetje geschrokken of we nog naar boven waren geweest. Ik zei dat we niet naar boven waren. Daarna zag hij er opgelucht uit.

Vandaag de dag weet hij nog steeds niet dat we bij hem boven waren.

v

erlaten ziekenhuis

Ik woonde vroeger in de buur van een psychisch ziekenhuis dat verlaten was, dit vraagt natuurlijk om een avontuur.

Mijn broer en ik toen 16 en 12 jaar oud waren vaak opzoek naar avontuurlijke dingen om te doen en wij hoorde van kinderen uit de buurt dat er een oud spookachtig verlaten ziekenhuis in de buurt was. Er werd verteld dat er baden met opgedroogd bloed waren, dat er kaalgeplukte duiven lagen en meer van dat soort griezelige dingen. Vanzelfsprekend zijn mijn broer en ik een paar dagen later goed voorbereid op pad gegaan. Eerst durfde ik niet over het hek te klimmen omdat er gezegd was dat er vaak politie rondreed om te checken op inbrekers. Uiteindelijk zijn we toch gegaan en hadden we een raam ingegooid.

Ik voelde me echt heel ondeugend en hoopte dat niemand ons zou betrappen. Toen we binnen waren begonnen we met door de gangen lopen, we hadden niet verwacht dat het er zo toegetakeld uit zag. Alle muren waren beklad met graffiti en de meeste meubels, deuren en leidingen waren gesloopt. Toen we verder door het gebouw liepen voelde we wel een beetje een grimmige sfeer hangen, we hebben er uiteindelijk een uur rondgelopen en geprobeerd het bloedbad te vinden maar helaas was er niks bovennatuurlijks te ontdekken.

Toen we weg zijn gegaan waren we een beetje teleurgesteld dat we niks griezeligs gezien hadden. We waren alsnog wel blij dat er geen gevaarlijke dingen waren gebeurd en we hadden afgesproken om het voor altijd geheim te houden voor onze ouders.

L

ekker hard door de bak.

Hoe oud was ik toen ik voor het eerst op een paard mocht zitten? Ik zou toch gauw zeggen dat ik 7 jaar oud was. Zie ik een klein meisje voor je die helemaal gelukkig is dat ze eindelijk een keertje mag paardrijden!

Op vakantie op Texel en je mag ook nog eens een buitenrit maken! Je gaat er eens makkelijk voor zitten en geniet van het gevoel van de kleine Shetlander, voor mij toen enorm groot natuurlijk, door het bos. En wat had ik een schik. Het was een enorm lui beest dat er al te veel ritjes op had zitten. Hij bedacht zich ook eens om lekker zijn kont te schuren aan een boom. Nou mijn dag kon niet meer stuk.

Dit was het begin van mijn grote liefde voor paardrijden. Op mijn tiende was het dan eindelijk zo ver. Ik mocht op paardrijden. Op de enorme manege bij ons in de buurt. Ik keek met grote ogen om me heen naar alle paarden en pony’s die rustig in hun stal stonden.

Samen met mijn zusje mochten we voor het eerst echt op een pony rijden. Niet een kleine buitenrit, maar echt een half uur lang lessen! Een gelukkiger kind kon je niet hebben.

Mijn grootste droom kwam uit en wat was het heerlijk.

En met een paar proeflessen ging ik naar de echte lessen. Lekker in een klein groepje achter elkaar aan hobbelen. Leren hoe je pony vooruit kreeg zonder te veel moeite te hoeven doen.

Heerlijk.

Na mate je beter werd hoe hoger je rijniveau wordt. Dit betekent natuurlijk dat je een groep omhoog mag. Nieuwe dingen leren! Ik als een leergierig meisje wilde dit maar het aller liefst.

In de hogere groepen mocht je ook galopperen! Lekker hard door de bak. Het beste van alle lessen. Op springen na dan natuurlijk! God wat genoot ik ervan als mijn instructeur vertelde dat we gingen springen. Een glimlach verliet dan nooit mijn gezicht. Over de sprongen vliegen, zo hoog mogelijk dan hè.

Ik ben uiteindelijk bij de manege vertrokken en heb voor anderhalf jaar een eigen verzorgpony gehad. Ze hield enorm van de bak door sprinten als we in galop gingen. Heerlijk.

Hoe oud zou ik zijn geweest toen ik moest stoppen met paardrijden en bleek dat ik het waarschijnlijk niet meer zou gaan doen? 15 jaar denk ik.

BUURMEISJE

In mijn buurt

waar ik ben opgegroeid was er meestal niks te doen, alles was wel in loopafstand, maar de speeltuinen waren heel saai en er zaten altijd andere gemene kinderen al bij de speeltuin die ruzie met je zochten.

Toen ik een jaar of 6/7/8 was, had ik een buurjongetje waar ik altijd mee speelde en altijd alles mee deelde, maar op een gegeven moment kwam er een buurmeisje nieuw komen wonen en als meisje ga je liever met een meisje spelen. Dus zo zijn de buurjongen en ik uit elkaar gegaan en ben ik met het buurmeisje gaan spelen. Dit meisje was heel stout en was een slechte invloed voor mij wat wel grappig is, is dat ik dat toen niet inzag, maar als ik nu erop terugblik dan zie ik dat wel weer in.

Ik werd altijd veel gepest en ik was dan ook heel bang om in de buurt te gaan spelen, ik was heel bang dat ik iemand zou tegen komen die mij weer wou pesten, ze moesten altijd mee hebben. Dus ik probeerde dat altijd te ontlopen, maar je weet nooit waar ze zijn, en elke dag was het weer raak, dus dan zat ik liever thuis, veilig waar niks me zou overkomen.

Ik ben door al dat gepest heel onzeker geworden, maar het mooie is dat ik dat nu niet meer zo erg onzeker ben als vroeger, maar nu wel wat sterker in mijn schoenen sta, ik heb het ook leuker en fijner en voel me ook beter, mijn jeugd buiten huis was heel somber ik werd veel gepest, maar mijn jeugd in huis was heel plezierig en fijn.

Nu heb ik het buiten ook fijn en kan ik goed voor mezelf opkomen.

De teennagel De fietsrace in groep 1/2. Daarbij ging het er altijd erg hard aan toe. Pieteronela achterop bij Jan. Jan was stiekem een beetje verliefd op Pieteronela, dus hij sloofde zich uit voor Pieteronela, maar dat ging altijd verkeerd. Pieteronela wilde gewoon graag ook een keer winnen, daarom ging ze achterop bij Jan. Ze gingen de strijd aan tegen Karel. Ze lagen heel lang de eerste. Zelfs na het tweede rondje. Ze hoorden Karel hijgen in hun nek. Karel begon te schreeuwen: “Ik ga jullie inhalen, pas maar op�. Jan ging steeds harder fietsen en trappen. Hij zegt tegen Pieteronela dat zij moest gaan duwen. Pieteronela zat zo erg te twijfelen. Ze dacht ik ga het pas doen als Karel ons heeft ingehaald. Jan ging nog harder trappen, maar bij de tweede bocht haalde Karel hem bijna in. Karel ging ook heel hard trappen. Hij fietste zelfs tegen de juffrouw aan.

Pieteronela ging duwen, want Karel had hun ingehaald.

Pieteronela viel van de fiets af, Jan fietste over haar teen heen.

Kikkers in de vijver In de zomer van 2010 had mijn vader het idee om onze vijver uit onze achtertuin te halen.

Die dag was het een zonnige dag en besloten mijn vader en ik we te gaan beginnen.

Allereest hadden we geregeld om alle vissen naar vrienden te brengen, zodat ze een goed leven konden krijgen bij iemand anders.

Nadat we een deel van het water weg hadden gepompt hebben we alle vissen in een emmer gedaan en in de vijver gedaan van de vrienden die onze vissen kregen.

Nadat we dat hadden gedaan hebben we thuis de rest van onze vijver leeggehaald.

Ondertussen kwam ons buurmeisje ook gezellig helpen. Naast de vissen die er in onze vijver zaten, zwommen er ook een aantal kikkers. Ik durfde de kikkers er zelf niet uit te halen dus besloot mijn buurmeisje stuk voor stuk alle kikkers eruit te halen en ze in een emmertje naar de sloot achter ons huis te brengen. Aan het einde van de dag was onze vijver zo goed als leeg, maar er zat nog een klein beetje water in, want de volgende dag zouden we verder gaan.

Mijn buurmeisje, vader en ik waren ’s avonds gezellig naar de kermis geweest. Toen we na een gezellige avond thuis kwamen zagen we iets in de hal. In eerste instantie dachten we dat het een drol was, maar toen we het licht aan deden sprong het weg. Het was een kikker!

We schrokken ons rot. Mijn vader probeerde de kikker te pakken, maar de kikker bleef maar weg springen. Toen mijn vader na ongeveer vijf minuten de kikker eindelijk te pakken had, bracht hij ook deze kikker naar het slootje achter ons huis.

Nooit een bal koppen Het klonk als een steen die tegen een betonnen muur knalde…………………

Afgelopen zondag 11 maart 2018 speelde wij MHCL tegen MHCN, wij hadden hiervoor al een keer tegen hun gespeeld. Erg leuk en vriendelijk zijn ze altijd, we zitten ongeveer op hetzelfde niveau dus altijd aan elkaar gewaagd. Maar zondag merkte we al snel dat er een andere sfeer was, toen wij uit de kleedkamer kwamen waren zij al hard aan het opwarmen terwijl wij nog geen eens begonnen waren. Raar dachten we allemaal, maar prima, we verheugden ons allemaal op dit moment. Ook wij gingen opwarmen en 10 minuten later werden de aanvoerders geroepen, er werd getost en MHCL mocht beginnen. Ik loop met naar de strafcorner stip, onze yell klinkt luid, vervolgens stellen we ons op. Om 13:00 klinkt het fluitsignaal, MHCL had uit en speelde de bal. Vanaf dat moment was de sfeer al helemaal grauw, er werd geduwd, getrokken en aan de voeten gehaakt. Na 35 klonk het fluitsignaal weer en wij waren nogal opgelucht. In de pauze waren erover aan het praten hoe gevaarlijk het spel was en dat wij er nog amper plezier in hadden. Na 10 minuten moesten wij weer het veld op. De ballen vlogen in ons goal, we waren keihard aan het verliezen, maar dat stopte hun niet van gevaarlijk spelen. De ballen gingen steeds hoger en hoger, toen gebeurde het….. We hoorde een keiharde klap, er was een hockeybal tegen het hoofd van een van mijn teamgenootjes gekomen en hard ook! Ik rende er naar toe, haar bult was net zo groot als een tennisbal en helemaal bond en blauw. Ik was er helemaal klaar mee dus wij gaven ons gewonnen en stopte de wedstrijd.

Nu vrijdag 16 maart hebben wij nog steeds niks van haar gehoord. Is ze weer beter? Heeft ze een dikke hersenschudding? Slaapt ze al de hele week in het ziekenhuis? Zit haar lichaam vol plakkers? Gaat ze bijna dood….?

De Cactustuin op Lanzarote Lanzarote, Zomervakantie 2007 Het is zaterdagochtend. We zijn op vakantie op Lanzarote. Ik sta op en loop naar buiten. Het is rond de 30 graden buiten. Daar zie ik mijn moeder en mijn stiefvader genieten van hun bakje koffie. Ze kijken naar de kaart die op de tafel ligt. We groeten elkaar en mijn moeder vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar de Cactustuin. Ze wijst een plek aan op de kaart.

Dat lijkt mij wel wat, dus ik antwoord enthousiast dat ik graag mee zou willen.

Na het ontbijt stappen we in de auto, die we de dag ervoor hadden gehuurd, en rijden richting de bergen. Na ongeveer een uurtje in de auto te hebben gezeten arriveren we bij de Cactustuin. Voor de ingang staat een enorme plastic cactus. Mijn zus en ik gaan voor de reuze cactus staan en mijn moeder maakt een leuke foto van ons.

Eenmaal aangekomen in het park kijk ik mijn ogen uit! Overal om mij heen zie ik cactussen in allerlei soorten en maten! Het ziet er allemaal heel kunstzinnig uit. Het park is vrij groot. De zon maakt het park nog een stukje mooier, omdat alle bloemen die aan de cactussen groeien hierdoor extra kleurrijk lijken. “Hé meiden, kom eens kijken!” Hoor ik mijn moeder schreeuwen van boven aan de trap. Mijn zus en ik rennen naar boven en we kijken uit over het hele park. Het uitzicht is prachtig!

Na een tijdje ben ik moe van de warmte en het lopen, dus ik zeur of we wat kunnen gaan eten. Dat lijkt mijn zus ook wel fijn, dus we gaan opzoek naar een restaurant. Daar bestel ik een fristi en een tosti met een beetje patat. Het is allemaal heel lekker en ik zit weer vol.

Na nog een tijdje te hebben rondgehuppeld door het park besluiten we naar huis te gaan, want het is al bijna tijd voor het avondeten. Onderweg naar het huisje stoppen we bij de supermarkt om boodschappen te doen voor het avondeten.

Het was een heel leuk uitje! Ik wil als we weer thuis zijn zelfs een cactus kopen bij de Intratuin!

15 april 2017 Het was weer weekend en dat betekende feest en uitgaan. Het was zaterdagavond, de avond voor Pasen. De volgende dag zou ik met mijn ouders en zusje naar familie gaan die aan de andere kant van het land wonen, zo’n 2,5 uur rijden. Elk jaar gaan we daar heen om paaseieren te zoeken, ook al ben ik daar ondertussen wel een beetje oud voor. Ik bleef die zaterdagavond bij mijn beste vriendin Bregje slapen. We brachten de avond door in Los Amiguitos, een lokale kroeg in Tuitjenhorn. Na wat illegale drankjes en shotjes was het wel erg gezellig. De muziek was leuk en na wat gedanst te hebben werd het wel tijd om naar huis te gaan en in bed te kruipen. De volgende dag zou ik namelijk om 9 uur worden opgehaald door mijn ouders. We sliepen met z’n tweeën in het huis want de ouders en zus van Bregje waren niet thuis.

Toen Bregje en ik wakker werden schrokken uur… De wekker hadden we gezet om half 9 Mijn ouders stonden inderdaad om 9 uur op mijn mobiel en geklopt maar niemand die ouders echt niet zonder mij zouden zei dat ze in de auto zat bleek dat toch niet horen was ze boos. Ik heb er zelf heel hard om gehad. Eerst hebben we uitgebreid ontbeten en daarna luieren.

we nogal van de tijd, het was namelijk al 10 maar die hebben we weer uitgezet (kater?). de stoep. Ze hadden aangebeld, mij gebeld op opendeed. Ik maakte nog grapjes over dat mijn vertrekken. Maar toen ik mijn moeder belde en waar te zijn. Aan de toon van mijn moeder te gelachen en heb een heerlijke eerste paasdag hebben we de hele dag op bed gelegen en liggen

Mijn moeder heeft het er nog steeds over en het lijkt me Dat betekent dus of niet uitgaan of niet door mijn wekker

verstandig om haar dit jaar niet teleur te stellen. heen slapen.

HAPPY EERSTE PAASDAG

The day after…

Joo kijk ff uit Ik ging om 20;00 naar een feest toe van een goede vriend met een vriendengroep (8 man) van me en we hadden al wat gedronken dus we waren niet helemaal nuchter toen we daar al aankwamen. Eenmaal daar aangekomen was het al heel gezellig (wij kwamen een uur later aan omdat we als we hebben gedronken niet goed kunnen fietsen) en niemand was denk ik nuchter. Gedurende het feest wat het heel gezellig en druk. Om 02;00 ging iedereen naar huis dus stond ik in de gang en toen kwam er een jongen uit de wc die denk iets groter was als mij en ik niet super goed kon, want hij kende de jarige van ze vakantie. Hij stootte met ze schouder tegen me aan en ik draaide meteen om en sloeg hem meteen op ze neus en daarna op ze hoofd een paar keer. Het was denk ik een uitlating van de laatste tijd, want alles liep niet zo lekker die tijd. We hadden daarna een goed gesprek van een uur waar we over alles gingen praten. Later die nacht hadden we het wel goed gemaakt, want ik gaf me fout toe en dat kon hij wel waarderen. Die dag erna ging hij toch maar naar het ziekenhuis, want ze neus bleef pijn doen uiteindelijk bleek hij gebroken te zijn. Wat ik hiervan geleerd heb is dat ik niet meteen als een idioot om moet draaien en moet slaan, maar om rustig om te draaien en te zeggen kijk even uit en gewoon praten en niet je vuisten laten spreken. Stel het gebeurde nu zou ik normaal omdraaien en zeggen Joo kijk ff uit, want als je dat doet denkt die andere ook mooi hij vond het niet zo erg.

oranje plastic fietsje Het was een zomerse doordeweekse dag en mijn buurmeisjes vroegen of ik buiten kwam spelen. Ik had 2 buurmeisjes van 7 en 10, ik zelf was 5.

Omdat zij ouder waren dan ik en bepaalde dingen deden die niet mochten hadden ze een slechte invloed op mij. Wij hadden 2 speelpleintjes in de buurt en ik mocht alleen naar de dichtstbijzijnde van mijn ouders. Maar ik luisterde niet naar mijn ouders dus gingen we naar het andere speelpleintje. Hun op de skeelers, ik op mijn oranje plastic fietsje. Mijn buurmeisjes waren natuurlijk veel sneller dan ik maar ik probeerde ze bij te houden. De eerste paar meters gingen wel goed. Ik stak over met mijn fietsje en bleef haken in een stoeprand. Ik viel op mijn gezicht, mijn hele gezicht was open, allemaal bloed en kapotte tanden. Ik was zo hard aan het huilen dat de hele straat kwam kijken wat er aan de hand was.

Gelukkig was ik nog niet zo ver van huis en belde de buurvrouw bij mijn ouders aan om te vertellen dat ik was gevallen. Mijn ouders kwamen snel naar me toe. Ze waren gelukkig niet boos. Maar ik heb er wel van geleerd.

Mijn trots in eigen hand en land Vroeger toen ik 12 jaar was in 2012 hadden wij geiten. Deze geiten waren altijd mijn vrienden en in het weiland speelde ik altijd met ze. Ik rende ze achterna en zij mij. Dit vond ik helemaal geweldig, omdat ik een enorme dierenliefhebber was. Ik keek altijd televisieprogramma’s met dierenartsen erin en verzorgde zogenaamd mijn eigen knuffels als ze pijn hadden of zich niet lekker voelde.

Onze geiten werden elk jaar weer zwanger van kleine geitjes en ik durfde er vroeger niet bij te zijn, maar naarmate de tijd verder ging en ik steeds werd gevraagd door mijn vader om te helpen, ben ik er gewend aan geraakt. Op een dag was er een geit bezig met bevallen en ik werd gevraagd door mijn vader om te helpen. Er wou namelijk een geitje eruit en hij zat in een stuipligging. Mijn vader had te grote handen dus moest ik helpen om hem eruit te halen, omdat ik kleine smalle handen had.

Dat ging gelukkig allemaal goed en hij was er nog levend uitgekomen, maar toen bleek het dat hij een geitje was met een handicap. Hij had één pootje die verkeerd stond. Dat pootje stond niet normaal naar voren, maar hij was dubbelgeklapt naar achteren. Hij kon er dus niet op staan en liep dus dagenlang niet. Ik was dus aan het nadenken over hoe ik dat geitje kon redden en tegelijkertijd keek ik een dierenarts televisieserie.

Tijdens die televisieserie lieten ze zien hoe ze een poot konden rechtzetten van een schaap en toen dacht ik meteen aan dat kleine geitje. Ik rende naar mijn vader toe en vertelde het idee. Hij dacht dat het niet zou lukken maar dat we het toch moesten proberen. We hebben dus sportverband om het pootje gebonden zodat het pootje recht kon blijven staan en hij kon lopen. Na wat weken hadden we het verband eraf gehaald en hoopte we dat het pootje recht bleef staan. Na een uurtje rondlopen met het geitje aan een lijntje was het gelukt. Het geitje kon weer lopen en ik voelde me hartstikke trots dat ik het geitje had gered.

Dronken als 12-jarige? Let’s go!

Ik weet het nog heel goed. De twee weken durende vakantie naar Figline, Toscane. De eerste week was het heel slecht weer; veel regen en onweer. We sliepen in een leuk appartement met boven ons nog een appartement. S ‘avonds was het echter minder leuk.

Het was erg gehorig en we konden de bovenburen zelfs naar de wc horen gaan. De huilende baby viel ook niet echt in de smaak. Hoog tijd voor een ander huisje dus. Gelukkig zonder veel moeite had de camping ons een ander huisje gegeven, wat ook nog is ruimer en mooier was. De tweede week was aangebroken en het was gelukkig mooier weer. Ondanks mijn 12jarige leeftijd ging ik bijna elke avond mee met mijn oudere vrienden naar de disco. Voor het eerst was ik aangeschoten en sigaretten vond ik ook interessant. Regels bestonden daar niet en er ging een wereld voor mij open. ‘Laat’ thuiskomen en zonder ouders op stap. En het beste gedeelte was nog dat ik de volgende ochtend deed alsof ik om 12 uur weer in het huisje was en geen vlieg kwaad had gedaan. De hele dag bruin bakken en s ‘avonds lekker veel eten, wat wil je nog meer?

Het was misschien niet de meest verstandige vakantie, maar wel een van de leukste!

De fout Ik was ongeveer 7 jaar oud. Het was wintertijd en het was redelijk koud. Alleen niet koud genoeg om te kunnen schaatsen op de sloot. Dat vond ik natuurlijk niet leuk maar gelukkig had mijn oom een oplossing. Hij is bollenboer en heeft een groot stuk land achter zijn huis.

Dat stond onder water en aangezien het een dun laagje was, was het wel bevroren en kon je er dus op schaatsen. Maar als een land onder water wordt gezet is er altijd een plek waar het water erin komt en daar was het dus wat dieper. En op een of andere was er een soort half pipe gemaakt met ijs. En dat was natuurlijk leuk en ik en mijn neef en nicht gingen hier een beetje klooien. Het kraakte af en toe en stond dus op het punt van doorkraken. En je raad het al, toen ik door de ‘’Half Pipe’’ ging zakte ik door het ijs. Ik kwam er gelukkig niet onder maar ik was wel helemaal nat en aangezien het koud was kon ik op een gegeven moment niet meer mijn tenen en vingers bewegen.

Het was het achter in het land en was er niemand in de buurt die mij met de auto even snel naar huis kon rijden. Daar zat ik dan, halfbevroren me nicht kwam er dan wel bij zitten alleen dat hielp niet van het feit dat het nog steeds vroor en ik net in het water was gevallen. Na ongeveer twintig minuten kwam er dan eindelijk een auto en werd ik naar huis gebracht. Hier kreeg ik droge kleren en kon ik een lekkere warme douche nemen.

Aan het einde heb ik natuurlijk even mijn nicht en neef bedankt omdat die mij eruit hadden geholpen en gezelschap hadden gehouden tot dat er een auto was die me kwam ophalen en naar huis brengen.

Ik zou niet weten hoe ik dit zou kunnen voorkomen aangezien het gewoon leuk was tot het moment dat ik door het ijs zakte. En het was natuurlijk een risico wat ik nam en ik wist ook dat het kon gebeuren. Maar zonder risico’s is het leven natuurlijk niet leuk. Een ondanks alles zo ik het zo weer doen.

KNETTERPASTA Op een dag kwam ik tussen de middag thuis van school en toen gebeurde er misschien wel het ergste wat ik ooit heb mee gemaakt.

Ik deed de achterdeur open van mijn huis en zag mijn moeder in de keuken staan. Ze zei mij gedag en ik zij hoi terug. Ik legde mijn tas op de bank en realiseerde mij dat ik mijn tas per ongeluk op mijn kat legde. Mijn kat schreeuwde en dat was het moment dat ik erachter kwam dat ik mijn tas op hem had gelegd. Door de schrik schreeuwde ik terug naar mijn kat waardoor hij hard weg rende. Ik deed dat ook en viel heel hard. Mijn moeder liep naar mij toe en hielp mij overeind. Mam mijn knie doet pijn zei ik. Dat zie ik Fleur zei mijn moeder.

Heb je zin in een boterham vroeg mijn moeder? Jaaa! Riep ik en was gelijk de pijn vergeten.

Ik liep naar de kast en pakte mijn favoriete beleg. Ik had mij er zo op verheugd. Ik pakte een grootte gekleurde pot. En liet deze bijna vallen omdat ik eigenlijk te klein was om deze te kunnen pakken uit de hoge kast. Wat er precies in deze pot zit weet niemand eigenlijk. Ik kon niet lezen. Ik probeer te ontrafelen wat er in de pot zit. Het is wit en blauw tegelijk. De zoete geur neemt de hele keuken over. Een hemel op aarde. Ik draaide de pot open en toen gebeurde er iets heel ergs. Ik denk wel het ergste wat ik ooit heb mee gemaakt. De mooie lichte blauwe kleur was vermengd met de witte kleur. Ik bleef stokstijf staan en riep mijn moeder. Mijn lichaam bevroor van de angst die ik ervaarde. Mijn moeder kwam geschrokken aanlopen. Wat is er aan de hand Fleur? MAMA! Boris (mijn broer) heeft in de pot van mijn knetterpasta geroerd!!! ‘’NEEE’’ riep mijn moeder. Wat erg!!! Door de harde stem van mijn moeder kwam ook mijn kat geschrokken aanlopen. Toen hij de pot zag begon ook hij te mauwen en ik zag een verschrikte blik in zijn ogen.

Ineens kwam mijn moeder naar mij toe met een glazen pot. Deze leek heel erg op de pot van de knetterpasta. Ze draaide de dop eraf en ik zag het glanzende gouden papiertje nog op de opening van de pot zitten. Ik begon te lachen en haalde het gouden papiertje eraf. Mijn moeder had ook een lach op haar gezicht. Zo kwam alles toch nog goed. Een verse nieuwe pot zonder dat erin is geroerd. En zo leefde Fleur nog lang en gelukkig.

Ongeluk Een jaar nadat mijn vader naar Nederland was verhuisd. Maakte ik mijn eerste ongelijk mee.

Begin van het lente vier je altijd het feest van water in Polen. Samen met al mijn vrienden en familie gaan we buiten spelen en elkaar met water bespuiten om het feest te vieren. Terug in 2004 liep het viering niet bepaald goed af. Ik rende weg voor mijn buurjongen die me nat wilde spuiten. Ik wilde mijn kamer in rennen, maar ik rende per ongeluk tegen de deur aan en ik viel op de grond. Ik stond op en liep naar mijn moeder om te vragen of ik een blauwe plek had. Toen mijn moeder mijn wenkbrauw zag, belde ze meteen mijn opa om ons naar het ziekenhuis te brengen. Ze was helemaal in paniek, terwijl ik geen pijn voelde. Ik was rustig en wist niet wat er aan de hand was. ‘Mag ik in de spiegel kijken?’ vroeg ik aan mijn moeder, maar het antwoord was: “Nee”. Mijn opa kwam aangelopen met een natte doek voor op m’n oog. In het ziekenhuis werd mijn wenkbrauw aan elkaar gelijmd. Ik voelde nog steeds geen pijn en wist niet wat er aan de hand was.

Het enige wat ik nog herinner, was een wenkbrauw in dik verband.

niet zo veel

p

ijn

Het was donderdag in het begin van de zomer, een dag voor de zomervakantie.

De eerste pauze was net begonnen, de zon scheen en we waren met ze alle aan het tafelen op de ping pong tafel, maar ik had nog een papiertje in mijn broekzak dus ik dacht die gooit ik maar even in de prullenbak. Bij ons op school verschilde het altijd waar de prullenbak stond want soms zette ze hem buiten en soms binnen, in dit geval stond de prullenbak binnen. Dus ik rende naar binnen de maar de tegels waren glad dus ik viel op een ijzeren rooster dat voor de opening van de deur lag. De overblijfmoeder zag het gebeuren en vroeg of alles goed ging? Ik zei ‘ja’, want het deed allemaal toch niet zo veel pijn.

Maar toen ik een maal binnen het papiertje had weg gegooid deed het toch wel een beetje pijn dus ik ging even op het bankje zitten en keek naar mijn knie. Tot mijn grote verbazing zat er een gat in, dus liep ik snel door naar de lerarenkamer. En de juffen en meesters hadden gelijk de dokter en mijn oma gebeld.

Toen mijn oma aan kwam gingen we naar de dokter toe, die gelukkig vlak naast de school was. Bij de dokter was ik gelijk aan de beurt want ik krijg voorrang op de wachtende.

Omdat het een best groot gat was en het op een bewegelijk plek zat moesten er vier hechtingen in. En moest hem de komende tijd zo min mogelijk bewegen.

Dus al met al was de zomer niet zo best begonnen.

Beenbreuk in de Ikea Toen ik een jaar of 7 was brak ik mijn been in de Ikea. Het was te verwachten, want ik was een echte wildebras.

Die middag ging ik samen met mijn oma en moeder naar de Ikea. Terwijl hun de winkel in gingen mocht ik leuk spelen in Smålend, wat had ik het daar naar mijn zin.

Ik was lekker aan het spelen in de ballenbak. Ik zag een paar jongens om hoog klimmen in het klimrek, om het plafond aan te kunnen raken. Daar zijn het jongens voor, ze willen natuurlijk allemaal laten zien dat ze iets kunnen wat eigenlijk niemand durft. Maar wacht eens even dat kan ik ook, dacht ik. Je raad het al, Tessa klom zoals iedereen, zo hoog mogelijk het klimrek in en viel vervolgens dat hele stuk ook weer naar beneden. Ja hoor, ik had mijn been gebroken. “Willen de ouders van Tessa Heijnen naar Småland komen’’.

Met ontzettend veel pijn in mijn been en tranen over mijn wangen, zijn we met ze drieën naar het dichts bij zijnde ziekhuis gereden. We kwamen aan en moesten ook nog eens 2 uur wachten voordat we geholpen konden worden. Nog erger kan het niet worden toch? nou eigenlijk wel. De dokter die mijn been gipste, was volgens mij niet bepaald gespecialiseerd hierin, hij bleef maar aan het gips trekken. Wat had ik een pijn, het was gewoon niet normaal. Na veel moeite, verdriet en pijn zat het gips toch om mijn been.

We mochten eindelijk naar huis, na een lang dag wat leuk begon maar minder leuk eindigde.

De dronke val Op een mooie zomerse avond ben ik bij een vriendin blijven slapen.

Wij werden ’s avonds gevraagd voor een feestje waarvan wij het eigenlijk wel leuk vonden om heen te gaan.

Voordat we naar het feest gingen leek het ons een goed idee om iets te eten.

We bestelde patat wat we hebben laten bezorgen.

Terwijl de patat onderweg was, gingen wij ons klaarmaken.

We hadden ons opgemaakt en omgekleed daarna gingen we eten.

Een drankje gaat er natuurlijk altijd in, maar omdat er niks anders in huis was gingen we maar aan de jenever. Rond een uur of acht, hebben we de bus genomen naar Mijdrecht. We waren met een grote groep vrienden en het was erg gezellig.

Een aantal grote boxen, gezellige mensen en veel drank. Kortom, een leuke avond.

Na wat drankjes door elkaar gedronken te hebben begon ik me wat aangeschoten te voelen. Ik moest wat vaker naar het toilet en omdat deze beneden bezet was, ging ik naar boven. Ik liep van de trap af naar beneden en toen ik er bijna was vroeg een vriend of ik op zijn rug wou. Ik zette mijzelf af en sprong, maar hij bukte waardoor ik voorover tegen de muur aan vloog. Mijn telefoon was kapot, mijn oor bloedde en er zat een grote snee in mijn gezicht, Iedereen wilde helpen alleen had ik zelf niet door dat mijn gezicht openlag. Overal op de vloer en op de muren zat bloed.

Mijn vriendin ging een doekje pakken en maakte mijn oor schoon. Ik was bijna meteen weer nuchter.

Het was al erg laat en de bussen reden niet meer terug. Mijn vriendin was alleen thuis, haar ouders kwamen pas de volgende ochtend thuis. Dus wij dachten we kunnen wel bij die vrienden blijven slapen want haar ouders komen er toch niet achter. We mochten bij die vrienden blijven slapen. We hadden de wekker al om 9 uur gezet zodat we eerder thuis waren dan haar ouders. Ik kon die nacht slecht slapen want mijn oor deed veel pijn. En nooit is iemand erachter gekomen wat er nou echt gebeurd is.

Het was in het jaar

2012

. Ik was toen nog 12 en

ik was helemaal wild geworden door het goochelen en alles eromheen. Een jaar geleden had ik besloten dat ik mee zou gaan doen aan het Nederlands kampioenschap goochelen. Het was alleen een beetje afgedwaald en 2 maanden voor het Nederlands kampioenschap zaten we nogal in de stress omdat de act die ik zou doen totaal niet af was.

Dus mijn moeder en ik gingen eens aan de tafel zitten en bespreken wat we nou gingen doen. We besloten om een compleet nieuwe act te maken met een beter verhaal wat compleet te volgen was. Het personage wat we hadden gekozen was ‘Indiana Jones’. Voor een maand lang waren we alles in elkaar aan het zetten aan het maken en aan het oefenen. Toen was muziek ook nog een dingetje maar gelukkig kende ik daar iemand voor en hadden we daar een volledige dag aan gezeten. Toen we de basis van de act eindelijk af hadden gingen we alles verfijnen en tot in de puntjes uitwerken. Ook gingen alles waar ik mee ging goochelen een reden geven zodat het logisch was wat ik deed. En toen was het zo ver, de dag van het Nederlands kampioenschap. We gingen er al vroeg in de ochtend heen en alles verliep zoals gepland. De zenuwen waren ook nog niet erg toegeslagen maar toen begon de show. Ik was als laatste ingedeeld en met elke act die er voorbij ging begonnen de zenuwen steeds meer en meer te spelen. En toen was het zover. Ik deed mijn act zo goed als dat ik hem kon doen.

Nadat het voorbij was dacht ik dat het ergste wel was geweest maar toen begon ‘the waiting game’ pas en die is altijd zenuwslopend. We werden allemaal weer naar voren geroepen en de prijzen werden uitgereikt.

Helaas was ik niet in de prijzen gevallen en daar baalde ik erg van .

De put Vroeger, had ik een beste vriend genaamd Sam. Ongeveer 10 jaar geleden was ik uit school met Sam mee naar huis gegaan om bij hem te spelen. Sam had altijd een hele grote tuin waar een grote boom stond met een boomhut erin.

Naast de grote boom waren wat bosjes en een oud schuurtje. Sam en ik waren altijd buiten aan het spelen. We hadden een tijd geleden met nog een aantal vrienden een gat gegraven naast het oude schuurde. Sam en ik hadden samen bedacht dat het super cool zou zijn als we een soort ondergronds gangen stelsel zouden uitgraven met als hart het grote gat dat we al hadden gegraven. Sam en ik begonnen dapper met het uitbreiden van het gat. We waren samen enthousiast aan het werk en maakte veel progressie. We waren alles met een grote schep aan het weg graven en de harde delen hakte we weg met een pikbijl. Ik was hard aan het hakken in de grond met de pikbijl.

Na een tijdje werden we allebei moe en werkte we steeds wat slomer en onvoorzichtiger. Ik hakte met de pikhamer hard in de grond en trok de pikhamer uit de harde en trok de hamer omhoog voorbij me hoofd en wou een de pikhamer hard in de grond steken. Op het moment dat ik kracht wou gaan zetten om de hamer een slinger te geven slipte de hamer een heel klein beetje uit me hand, net genoeg om een dan de kanten van de pikhamer teken me hoofd aan te slaan en een snee in me achter hoofd te trekken. Me hoofd deed veel pijn maar ik dacht dat er alleen een bult op zou komen. Ik ging snel even zitten om even bij te komen van de klap die ik mezelf had gegeven. Toen in ging zitten voelde ik dat er een lijn vocht over mijn hoofd drupte, ik dacht dat het zweer was omdat we hard aan het werk waren. Toen Sam naast me kwam zitten om ook even wat rust te pakken schrok bij zich een hoedje toen hij me aankeek. Er liepen 3 lijnen van bloed te druppen om me groene shirt. Sam vertelde dat ik veel aan het bloeden was op me hoofd en daar schrok ik zelf ook erg van en raakte een beetje in paniek.

Sam haalde snel z’n moeder. Sam ’s moeder bekeek de wond en stelde me gerust, daarna haalde ze de verband door erbij en maakte de snee op me hoofd schoon en knoopte me haar aan elkaar zodat de snee zo goed mogelijk dicht bleef. De moeder van Sam belde mijn moeder want ik wou graag naar me mamma toe.

Toen me moeder aan kwam met de auto zijn we meteen door gereden naar de dokter. De snee bleek na een klein onderzoekje erg mee te vallen en hoefde niet gehecht of gelijmd worden. De

dokter plakte een soort van pleister op me snee en knoop me haar weer in elkaar.

Toen we klaar waren gingen me moeder en ik naar huis toe en maakte me moeder een lekkere grote kop warme chocolademelk en slagroom voor me voor de schrik. De snee in me hoofd heelde snel en ik kon daarna weer lekker verder gaan spelen met Sam en me andere vriendjes.

Een dag voor Londen In mei 2016 was ik een weekendje bij mijn ex- vriend in Utrecht. Het was zondag middag en ik zat in het derde jaar van mijn middelbare school en ik zou de volgende dag, maandag dus naar Londen gaan met school. We gingen nog wat eten halen in het centrum van Utrecht en gingen weer terug naar huis. Rond de namiddag moest ik terug naar huis, eerst zou ik met de trein naar huis gaan maar de zus van mijn ex-vriend moest haar vriend naar Amsterdam RAI brengen waar haar vriend moest daar werken. Dus ik kon tot daar met haar meerijden wat mij ook weer geld scheelde. Eenmaal aangekomen op Amsterdam RAI moesten we afscheid nemen, dus ik stapte uit de auto en de zus van mijn ex-vriend en haar vriend gaven elkaar een knuffel in de auto. Ik stapte uit om mijn ex-vriend een kus te geven, maar de zus van mijn ex-vriend had de handrem niet omhoog dus de auto reed een stukje door en hij reed over mijn voet heen. De auto stopte op mijn voet en ik riep dat ze de auto naar achter moest rijden. Toen de auto van mijn voet af was kon ik er niet meer normaal op staan. Ik belde mijn moeder en die zei dat we zo snel mogelijk naar huis moesten komen. Het was nog ongeveer 20 minuten rijden. Toen we aangekomen waren, ging het alleen maar meer pijn doen omdat ik het niet kon koelen. We besloten naar het ziekenhuis te gaan, want lopen kon ik niet meer. Toen de dokters een foto van mijn voet hadden gemaakt hebben we zo’n uur gewacht tot dat we weer aan de beurt waren. Goed nieuws was het zeker niet, want het was helaas zwaar gekneusd en een gescheurde enkelband. Dus ik moest tot onder mijn knie in het gips, terwijl ik nog zo had gezegd tijdens mijn paardrijles: “nu nog niks breken voor dat ik naar Londen ga”. Gelukkig mocht ik nog mee, maar ik heb de gehele reis in een rolstoel gezeten.

boodschappen Als we het over herinneringen hebben van toen ik nog een peuter was, is er altijd 1 gebeurtenis die iedere keer wordt besproken. Gelukkig is het een grappig verhaal, ook al was het op dat moment heel spannend. Ik, het altijd rustige meisje, die nooit ver weg ging, was weg gelopen.

Het gebeurde thuis. Mijn moeder heeft een winkel aan huis. Die dag had mijn moeder hulp van Arjan, die in de winkel stond. Mijn moeder was bezig met mijn broertje in de keuken, ze zag wel dat ik even naar Arjan in de winkel ging. Arjan had het echter druk met klanten, de winkeldeur was open, en ik dacht, anderhalf jaar oud was ik toen, ik ga boodschappen doen.

We wonen tegenover de Albert Heijn. Samen met mijn moeder ging ik altijd mee boodschappen doen. En nu dacht ik, ik kan het ook wel zelf. In de supermarkt pakte ik zo’n klein winkelwagentje met een vlaggetje en liep er mee de winkel binnen, in mijn eentje.

Ik pakte de standaard boodschappen, die ik altijd haalde met mijn moeder, zoals koffie, koffiemelk, melk en koekjes.

Inmiddels was er thuis grote paniek, waar is Emma?! Mijn moeder zei dat ze mij naar de winkel had zien gaan, Arjan had mij niet gezien. Ze riepen en zochten naar mij door het hele huis, want ik liep nooit weg. Ze keken in de straat waar ik woonde, vroegen aan mensen of ze een klein meisje hadden gezien, maar niemand had mij gezien. Totdat Arjan in het raam van de Albert Heijn keek, daar stond ik met een klein winkelwagentje. Mijn moeder rende meteen de supermarkt in, en zo blij dat ze mij zag. Ik zelf was totaal niet verrast, ik was gewoon boodschappen aan het doen.

Ieder keer als ik nu iets in mijn eentje ga doen, zoals alleen naar de stad, wordt vaak gekscherend gezegd, ach, toen je anderhalf jaar oud was ging je al zelf boodschappen doen.

En het is de meest besproken herinnering in mijn leven.

i

k ga niet mee!

Toen ik 7 was haalde mijn moeder me altijd op van school.

ophalen. Zoals ze dat deed als ik ziek was.

Mijn ouders hadden besloten dat ze gingen scheiden. Pappa was niet meer verliefd op mamma. Daarom ging hij ergens anders wonen. In de stad. Ik was een dag in de week en om het weekend bij mijn vader.

De wc kon open met een sleutel. Er waren er meerderen, maar ik was slim genoeg om de sleutel aan de binnenkant in het slot te laten zodat de deur niet meer open kon.

Nu waren mijn zus en ik bijna altijd bij onze moeder. Omdat mijn moeder veel moest werken kregen we een oppas. Dit vonden we niet leuk. Ik al helemaal niet. Ik vond het lastig om te wennen aan nieuwe mensen. Dus toen de oppas me voor het eerst van school zou moeten halen was ik er niet blij mee. Ik vond het zelfs zo stom dat ik me besloot op te sluiten op de wc van school. Ik dacht dat ze me dan wel kwam

Eerst stonden alleen mijn oppas en lerares bij de deur. Later stond er een hele groep leraren en begeleiders.

Het is niet alsof ik me schaamde. Ik was te ver in mijn woede en verdriet.

Dat gebeurde vaker want ik heb autisme.

Als ik de deur nu niet opendeed‌

De pop We woonde in de Bijlmer, ik was ongeveer 3 jaar. Mijn moeder had haar atelier onder ons huis waar ze kleren maakte en verkocht aan winkels. Ik was met een vriendinnetje aan het spelen, maar we verveelde ons. Mn moeder was aan het werk en we vroegen of we met een van de popen van haar werk mochten spelen. Ze zei ja maar we moesten heel voorzichtig zijn, want ze had ze net nieuw en waren heel duur geweest.

We gingen er mee naar boven. We hadden bedacht om de popmooie kleren aan te doen.

Dus gingen we naar mijn eigen kamer. Daar pakte we mijn mooiste poppenkleren uit de kast en kleden we hem aan. Ik weet nog precies hoe de pop eruitzag. Hij had zwart haar met een pony en spleetoogjes. We hadden hem aan gekleed en lieten het vol trots aan onze vaders zien die een kopje koffie aan het drinken waren in de woonkamer. Toen we daar mee klaar waren gingen we onder de trap zitten waar een rood kleed met een ster lag, hier moest ik altijd zitten als ik iets stouts deed.

We waren aan het bespreken wat we nog meer zouden kunnen doen met de pop. En mijn vriendin kwam met het idee om net zoals ze heer moeder altijd zag doen de pop op te maken. We pakte mijn viltstiften en gingen aan de slag. Maar niet veel later kwam mijn moeder naar boven. Zij zag wat we aan het doen waren en werd heel boos op ons. De hele pop was bekrast met viltstiften en ging er niet meer vanaf.

Stoppen met rennen!

Het gebeurde allemaal tijdens de vakantie op SardiniĂŤ in het jaar 2006. Ik was ongeveer 6 jaar en nog volop bezig met spelen. We zaten op een leuke camping en het strand was nog geen 50 meter verder.

Dus wij gingen vaak naar het strand het was namelijk erg heet.

Ik had wat vrienden gemaakt op de camping en had zo een soort vast groepje ontwikkeld.

Met dat vaste groepje speelden we altijd op de camping en gingen we ook samen naar het strand.

We speelden tot laat op de camping en maakte kampvuurtjes in de avonden. Toen brak er een helderen warme dag aan en wij besloten om naar het strand te gaan. Onze ouders gingen ook mee en hadden hun parasolletjes al neer gezet. Wij als groepje besloten om te gaan spelen in de zee maar niet iedereen kon nog zwemmen dus we gingen niet zo heel diep. Het was erg leuk we speelden met een bal en rende maar op en neer in het water. Maar op een gegeven moment schreeuwde mijn vader stoppen met rennen. Ik weet nog dat iedereen dat eigenlijk heel gek vond maar we deden maar wat hij zij. Hij kwam naar ons toegerend en wees iets aan wat in de zee lag. Eerst dacht iedereen waarom wijst hij naar een steen? Hij pakte een schepnetje en schepte wat wij dachten dat een steen was op uit het water. Maar het was geen steen het was een vis een steenvis om precies te zijn. En die kunnen best gevaarlijk zijn want die vissen hebben allerlei puntige stekels die gif bevatten er erg pijn doen. Ik was dus bijna op die vis gestapt maar mijn vader was er op tijd bij.

Ik weet nog dat ik erg trots was toen op mijn vader. Hij was tenslotte degene die de vis wel zag en ik vraag me tot de dag van vandaag nog steeds af hoe hij de vis zag.

Ik viel Maandag viel ik van mijn fiets, ik wou de hoek om en toen gebeurde het. Zo tegen het muurtje aan. Op mijn knie zat een schaafwond, maar het deed geen pijn.

Woensdag viel ik van mijn fiets, ik wou de hoek om en toen gebeurde het. Zo tegen het muurtje aan. Op mijn knie zat een schaafwond, het deed maar een beetje pijn.

Vrijdag viel ik van mijn fiets, ik wou de hoek om en toen gebeurde het. Zo tegen het muurtje aan. Op mijn knie zat een schaafwond, het deed best pijn.

Ik deed het niet expres, het gebeurde gewoon. Zo werkt het kinderbrein nou eenmaal denk ik. Natuurlijk leer je van je fouten maar als het niet zo erg is maakt het niet uit.

Mijn moeder heeft niet veel gedaan, afspoelen, pleister er op en klaar. Ze heeft me daarna niet binnen gehouden of bescherming bij me om gedaan. Dat hoefde ook niet.

Na die derde keer stopte ik wel met het stunten. Ik ging langzamer de hoek om en maakte een wat minder ruime bocht. Dat hielp. Ik viel niet meer tegen het muurtje aan.

Ik zag en zie nog steeds dat andere kinderen hetzelfde doen. Ze vielen niet tegen het muurtje aan, dat niet zo specifiek. Ze zochten de grenzen op.

Ik vind dat ook wel goed. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Zo leer je wat wel en niet kan en acceptabel is. Stel dat kinderen dat niet meer zouden doen, dan zouden we allemaal maar saai zijn. Voorzichtig door het leven gaan.

Dan zouden we allemaal te aardig tegen elkaar doen en dingen doen die we misschien niet leuk vinden.

Ik ben blij dat dit in onze natuur zit. Laat ze maar lekker stunten, die kinderen, dan hebben we wat leven in de brouwerij.

Julianadorp EĂŠn van mijn beste jeugdherinnering die ik heb is dat ik in de vakanties met mijn moeder naar Julianadorp ging om mijn oom en tante te bezoeken. Het was voor ons een soort gewoonte geworden om in enkele vakantie daar tijd door te brengen, wat mij het gelukkigste kind maakte.

Ik kon vooral mijzelf zijn daar, er waren geen vriendinnetjes of vriendjes die mij lastigvielen.

Als kind zijnde heb je nog geen tijdbesef, maar toch wist ik ongeveer wanneer en welke vakantie we ernaar toegingen.

Ik vond het altijd superleuk om met de trein er naartoe te reizen met mijn moeder, dat was voor mij een groot avontuur. Zodra we op het station aankwamen in Julianadorp wachten mijn oom mij en mijn moeder op om ons warm te verwelkomen en richting huis te rijden. Mijn oom en tante woonde in soort van poppenhuisje wat gezelligheid en warmte uitstraalde.

We konden ons goed amuseren, ook al was het een regenachtige dag er was altijd wel wat te doen. We keken films, zwommen in de tuin, bakten cup cakes, fietste langs de duinen, shopten in het centrum en nog veel anderen dingen. De tijd racete zowat voorbij als we daar verbleven wat ik altijd zo jammer vond, als het aan mij lag bleef ik er de hele vakantie. Alhoewel ik niet al te getreurd was wist ik dat wij weer langs zouden komen en dat ik er weer naar dat moment kon uitkijken.

D

ranghekken

De deur slaat open, een cameraploeg stapt de deur uit met draaiende camera’s.

Tientallen meiden gillen de longen uit hun lijf. Overal staat pers en het is een drukte van jewelste. De camera vervolgt zijn weg tussen de dranghekken en de meiden door richting de klaargezette auto. De camera stopt met draaien en de ploeg loopt terug het gebouw in.

Ongeveer twee jaar geleden heb ik een paar keer mogen figureren in meerdere Nederlandse series, zoals: Moordvrouw en Weemoedt. Ik stond hiervoor ingeschreven als figurant op de site van Multa casting. Na mijn laatste keer te zijn opgeroepen als figurant via deze site ongeveer een jaar geleden. Kreeg ik eind januari weer een mail binnen. Voor een geheime opdracht die midden februari zou worden uitgezonden zocht Talpa meiden van een jaar of zestien die zouden willen mee spelen in een tv-spot voor The Voice Of Holland.

Samen met een vriendin van mij stond ik al de volgende dag bij de tv-studio in Baarn voor deze opnames. Op locatie bleek dat deze opnames te maken hadden met de bekendmaking voor de nieuwe coach van The Voice: Lil Kleine. Het shot wat de producent voor ogen had was een shot vanuit de ogen van deze coach. Dit zorgde ervoor dat wij he-le-maal uit ons dak stonden te gaan, maar dit alleen maar tegen een camera was.

Inmiddels zijn de beelden al lang op tv geweest en zag het er erg gaaf uit. En deze ervaring zal mij nog lang bij blijven.

Spanje Mijn leukste jeugdherinnering is dat ik op vakantie was gegaan naar Spanje toen ik 10 was.

Ik ging met mijn moeder, zus, oma en neef. We gingen voor 2 weken naar Barcelona in de zomervakantie van 2010. En daarna ben ik nog wel vaker met vakantie gegaan, alleen die keer was zo leuk dat ik het nooit meer zal vergeten.

De eerste week heb ik bijna alleen maar op het strand gelegen in de zond met een ijsje. En in de 2e week gingen we de stad echt verkennen en ook gingen we met een rondvaartboot door allemaal kleine oude meertjes en vijvers, en aan het einde van die tocht gingen we eten bij een restaurantje op een eiland en er was daar letterlijk niks anders behalve dat kleine restaurantje en een paar bootjes die toeristen naar het eiland brachten.

De terugreis naar Nederland heb ik alleen maar geslapen, en ik werd wakker in Amsterdam.

Jeugdherinnering In de kerstvakantie van 2007 gingen we op skivakantie naar Oostenrijk. We gingen met mijn ouders en mijn zus ‘s nachts rijden richting Oostenrijk, zo hebben we minder kans op file als dat we overdag zouden gaan rijden. Ik was nog heel klein dus ik zou in een klasje gaan om het te leren. Mijn ouders en mijn zus gingen skiën en kwamen af en toe bij mij kijken. De derde dag ging ik met mijn klasje mee. Opgeefmoment zouden wij gaan lunchen, voordat we gingen lunchen ging onze instructeur tellen of iedereen er was. We stonden op een berg en ik stond op het eind van die berg. Beneden van die berg waren de liften, daarvoor stond wel een bord met daarop liften in het Duits en verderop kon je ergens wat eten. Ik gleed uit met mijn ski’s en glee heel hard naar beneden. Mijn leraar had in eerste instantie niks door, mijn ouders kwamen mij toevallig ophalen om wat te gaan eten en die zagen mij naar beneden gaan. Mijn vader is achter mij aan gegaan om mij te stoppen, alleen zat ie ver achter mij en ik ging met volle vaart naar beneden. Ik gleed heel hard richting dat bord, dus dat was best wel eng. Gelukkig zag ik een man die daar stond waar ik langs gleed heel hard. Ik pakte zijn been vast zodat het stopte. Gelukkig gleed hij niet ook uit. Daarna kwam m’n vader naar ons toe om mij mee te nemen. Ik ben heel erg geschrokken toen het gebeurde, maar gelukkig is het goed afgelopen.

k

lote in modder

In 2011 stopte ik na jaren actief te zijn op de scouting in Purmerend, ik wilde gaan sporten maar wist niet precies welke sport. Via de lokale zogenaamde (Spurd pas) wordt er door een aantal sportorganisaties georganiseerd dat je 1x per week 5 weken lang kan mee trainen voor 5 euro. Ik had van alles geprobeerd, duiken, judo, kick-box, karate van alles, zelfs voetbal!!

Uiteindelijk kwam ik via een vriend terecht bij Rugby Club Waterland. Er werd gezegd “Je kan vies worden, weet niet of je dat leuk vind� Ik vind namelijk dat klote in modder etc. etc. mega vervelend.

Uiteindelijk heb ik een grote passie en liefde opgebouwd voor de sport dat ik het 7 jaar later in 2018 het nog steeds met mega veel passie doe, en nu ook coach en trainer ben van een aantal jeugdteams. In de hoop dat ik mij passie kan overdragen naar onze toekomst.

Fout Ik ging in de tuin op een stoel zitten zodat mijn haar geknipt kon gaan worden.

Ze deed mij een short om.

Ik had geen flauw idee wat voor kapsel ik wou. Omdat het die dag zo heet was zei ik dat er wel een flink stuk vanaf mocht. Ze gaf aan hoe veel er ongeveer af zou gaan, en ik ging daar akkoord mee. Ik was blijkbaar in een gekke bui, want er ging meer dan de helft vanaf.

Ik kreeg dus een bob kapsel. Met een pony.

Een staart in doen was niet meer mogelijk.

Toen ze klaar was liep ik naar de spiegel in de gang. Ik had meteen spijt.

De kapster vroeg me wat ik ervan vond.

Ik lachte uit frustratie en zei dat ik het leuk vond.

Het was zo lelijk dat ik een week lang deed alsof ik ziek was.

Uiteindelijk moest ik weer naar school toe. Toen ik naar binnen liep gingen alle ogen naar mijn mislukte kapsel. Ik kon wel janken. Die week kwam de schoolfotograaf langs. Ik had me er tegen die tijd alweer een beetje overheen gezet. Het heeft ruim 2 jaar geduurd voordat mijn haar er weer een beetje normaal uit zag.

Nu hangt die foto bij mijn vader in de hal. Iedere keer als mensen binnen komen, is de foto het eerste wat ze zien. Nu kan ik er gelukkig wel om lachen.

dood konijn 1 van mijn jeugdherinnering was dat ik op een dag met mijn vriendengroep koningsnacht gingen vieren.

We waren met een hele grote groep ongeveer met z’n tienen.

We gingen met z’n tienen naar een vriend in Blaricum. Hij had best een wel grote tuin je kon de hele tijd rondjes om het huis heen rennen. In zijn tuin stond ook een klein huisje met een kachel erin en allemaal banken en stoelen waar we gezellig met z’n alle konden zitten en wat drinken en naar muziek luisteren.

Hidde (de jongen bij wie ik was) had twee wezels en die beesten zijn best wel eng en vooral in het donker, tenminste dat vond ik. Toen het wat later in de avond was ging Hidde een van die wezels uit het hok halen met een handschoen want die wezels bijten.

Op een gegeven moment tikt Hidde op mijn rug en ik draaide om en toen zag ik dat hij achter mij stond met dat beest in zijn hand waardoor ik heel hard weg rende. Ik bleef maar rondjes om het huis heen rennen, op een gegeven moment ren ik onder een afdakje waar het heel donker was en waar ik niks zeg waardoor ik keihard met m’n hoofd tegen een dood konijn aan ren en daar erg van schrok en van de schrik viel ik met m’n hoofd op de grond. Ik had daardoor een flinke bult op mijn voorhoofd en die bult zit er nog steeds.

Ons ritueel Vroeger op de basisschool, toen ik altijd met mijn beste vriendinnetje ging afspreken. Elke dag van de zomervakantie waren wij samen. Ons ritueel sinds groep 3.

Mijn vriendin woont aan het kaneel dat rond om de Beemster stroomt. En daar bij haar huis, is een prachtig plekje waar wij altijd gingen zwemmen. Nu nog steeds! Soms wilde we zo graag zwemmen, terwijl het water nog hartstikke koud was. Maar dat hield ons niet tegen.

Altijd spraken we daaraf of met onze broer en zus of met andere vrienden van onze school.

Vooral op vrijdagmiddag was het het gezelligst. Gingen we altijd met een hele groep de hele dag zwemmen en zonnen. Tot in de avond, daarna bleef ik meestal eten. 9 van de 10 keer werd dat barbecueĂŤn of pizza eten van de New Yorker.

Nu denk ik af en toe terug aan deze herinneringen, omdat ik het altijd zo gezellig vond en nooit kon wachten tot de zomer. Het ware leuke tijden waar ik zeker geen spijt van heb.

Buitenspelen Vroeger knikkerde we als kind, sprongen we touwtje en speelde we tikkertje.

Ik kon urenlang samen met mijn vriendjes en vriendinnetjes samen buiten spelen.

De warme zomeravonden waren mijn favoriet, een gezellige BBQ en vervolgens tot laat in de avond buitenspelen.

Een stuk fietsen om vervolgens bij mijn opa en oma een stop te kunnen maken, een koud glas limonade achterover te klotsen en vervolgens weer verder te fietsen. Langs de koeien, langs het speeltuintje fietsend op het witte kiezelpad.

Ik zou willen dat ik terug kon gaan, naar die goede oude tijd.

Maar pas nu zie ik hoe speciaal het was, en is deze tijd helaas voorbij.

B

ijna de dood ervaren

Je bent op een berg en je hoort ineens geluid van buiten, wat zou je doen?

Toen ik 4 was woonden we voor een half jaar in Zuid-Afrika, we woonde onderaan een berg (als je vanaf onderaan naar boven liep was je zo een half uur bezig met lopen). We waren boven aan bij de berg bij onze vrienden vandaar, me vader, moeder en ik liepen even naar binnen om wat op te halen want dat waren we eerder die dag vergeten mee te nemen; maar we hadden mijn zusje (2) in de auto gelaten omdat die net inslaap was gevallen en als we haar mee naar binnen hadden genomen was ze waarschijnlijk wakker geworden en dat moest natuurlijk niet gebeuren!

Dus we waren met ze drieĂŤn binnen om de spullen te pakken en we hoorde ineens een raar geluid van buiten komen, me vader en me moeder keken verbaast naar elkaar en na een paar seconden realiseerde ze dat dat de auto was!

Omdat we namelijk alleen iets zouden ophalen en daarna weer weg zouden gaan hadden we de sleutels erin gehouden zonder rem erop.

Dus me moeder en vader rende meteen naar buiten en ik, als een 4-jarig meisje snapte er natuurlijk helemaal niks van dus ik liep er maar achteraan. Wat blijkt dus, me zusje had in haar slaap de koppeling verschoven naar voren waardoor de auto de berg afreedt. De auto was tegen een bosje aangereden die de auto tegen had gehouden van doorrijden van de berg af!

Als dat bosje er niet was, dan was de auto doorgereden waardoor ze het niet overleefd zou hebben.

Buurtvrij!’ schreeuwden we dan

‘

Samen met mijn zus en wat kinderen van de buurt speelde we altijd buurtvrij.

Dit is een soort gelijk spel als verstoppertje alleen dan over onze gehele woonbuurt.

Dit spel speelde we meestal met zijn 6en. Er was altijd één zoeker. De andere kinderen, in mijn geval de andere vijf, moesten dan binnen twintig seconde zo snel mogelijk een verstopplek vinden. Hier hoefde je niet de hele tijd te blijven zitten. Het was juist de bedoeling dat je steeds heel voorzichtig een nieuwe verstopplek probeerde te vinden.

Als de zoeker je had gevonden, moest je zo snel mogelijk naar de afgesproken plek rennen. Bij ons was dat een lantaarnpaal tussen alle huizen in. Wie het eerste bij de buurtpaal aankwam en de paal aan raakte moest ‘buurtvrij!’ schreeuwen. Zo kon de speler zichzelf vrij spelen. Dit was het allerspannendste moment van het hele spel, omdat je zo snel mogelijk bij de paal aan wilde komen in de hoop dat je als eerste ‘buurtvrij’ kon schreeuwen. Maar als de zoeker eerder was, dan was je af en moest je wachten totdat alle andere spelers zich hadden verzameld bij de buurtpaal. Hier werd dan de nieuwe zoeker uit gekozen. Als er meerdere spelers gepakt waren door de zoeker, speelde we drie keer ‘steen, papier, schaar’ de verliezer werd dan de uiteindelijke nieuwe zoeker.

Het maakte ons niet uit of het nou lente-, zomer-, herfst- of wintertijd was. Het was buurtvrij-tijd. Elke vrije minuut van de dag speelde we dit spel. Wat hebben we daar een kilometers afgelegd. Zo veel dat de stenen bijna versleten.

2004 ik was toen 4 jaar oud en mijn zus 8 jaar dit was het moment dat wij heel graag een hond wilde. Wij hebben thuis veel huisdieren gehad (hamster, konijn en vissen) behalve een hond we hebben samen heel lang gezeurd voor een hond.

Toen wij in Dronten woonde hadden wij een heel groot huis en zaten mijn ouders eindelijk te overwegen om een hond te kopen ook omdat mijn moeder toen thuis werkte hadden wij er nu tijd voor. We keken wij voor een boerboel hond deze honden zijn supergroot. Wij zaten ook te over wegen om te verhuizen dus wachten wij er toch nog mee. Wij verhuisde naar Zaandam. Wij hadden daar een heerlijk huis en waren al lekker gesetteld. We deden veel leuke dingen! Zaterdag was de dag dat iedereen bij ons vrij was dus hadden mijn ouders een verassing voor ons waar wij echt geen idee van hadden! We stapte de auto in en eindigden bij een dierenasiel mijn zus en ik kregen die glimlach niet meer van ons gezicht want we wisten dat we voor een hondje zouden kijken. Eenmaal binnen vertelde mijn ouders dat we er niet voor een hond waren maar voor een kat… waar wij wel een beetje teleurgesteld in waren maar toch waren we wel blij. Mijn vader zij de eerste kat die naar ons toe komt nemen we, en ja hoor dat was hem ‘balgo’ dat was zijn naam... verschrikkelijk vond ik zijn naam! Hij was 1 jaar dus gaven hem een andere naam ‘sloerie’ veel beter… nou de kat was thuis iedereen blij maar een hond bleef toch kriebelen. Een hond wilde mijn ouders niet dus besloten ze er nog een kat bij te nemen als vriendje voor die andere ‘tutel’ was haar naam. Dat poesje bleek achter af erg ziek te zijn geweest dus heeft ze het niet lang overleefd. Uiteindelijk hadden we ze er toch een beetje van overtuigd hoe leuk een hond wel niet was! De zoektocht was dus weer opnieuw geopend. We kwamen uit bij een superleuke hond die helemaal uit Brabant kwam. Het was een Engelsen Staford die een weekje bij ons zou komen logeren om te kijken hoe dat was en dat beviel zo goed dat hij niet meer terug is gegaan!

Djingo heet hij en hij was zo lief! Hij dacht dat ie een schoothondje was en hielp zo van kroelen! Helaas hebben wij maar 5 jaar van hem kunnen genieten toen kreeg hij plotseling een hartinfarct.

hond

varen 27 maart 2007. Het was een zonnige zaterdag. Mijn hele familie was gekomen voor mijn 6 e verjaardag. We vierden het in Haarlem op de woonboot van mijn vader. Het was een super leuke dag. De zon scheen de hele dag vel op het dek van de boot, het dek stond vol met speakers waar de beste dans muziek uit kwam, twee lange tafels stonden vol met eten van de barbecue en kinderen sprongen van het dek het Spaarne in. Iedereen had het naar zijn zin. Het was een fantastische dag wat snel tot een traumatisch moment voor mij zou leiden.

Het was al laat en de temperatuur was erg afgekoeld. We voeren met onze sloep boot op het Spaarne. Ik had niet veel aan, alleen een korte mouwen T-shirt en spijkerbroek, maar ik had het niet koud. We hadden net een heel lekker ijsje gegeten en we waren op de terug weg naar de woonboot. Tot we langs een grote partyboot voeren waar er mensen over de reling hingen en duidelijk dronken waren. Ze juichten toen we voorbij kwamen en wilden dat we ook aan boort kwamen, al was het alleen maar om te zien hoe cool de boot er wel niet uitzag. Al mijn vriendinnen waren al naar huis gegaan en ik was alleen met mijn ouders en familie gaan varen. We legde de boot aan de kant en stapte met onze grote groep naar binnen. De muziek was heel hard, een beetje te hard voor mijn part. Maar de sfeer was erg goed. de hele boot was behangen met lichtjes en de mensen waren heel vrolijk en aardig.

Vooral toen ze er achter kwamen dat het mijn verjaardag was.

We hadden een hele leuke tijd. Toen het echt te laat werd besloot ik alvast terug naar onze boot te gaan. Er hadden er al een paar mensen van onze groep zich terug getrokken op de boot en waren hard aan het lachen. Ik wilde net van de partyboot afstappen om naar die mensen te lopen toen er een harde wind vlaag aan kwam en de boot een stuk van de kant weg dreef. Ik stapte in het gat en viel in het water tussen de kant en de boot in. In trappelde naar boven en wist de rand van de boot te pakken te krijgen en met mijn andere hand de kant. Ik schreeuwde voor hulp maar de muziek overstemde me. Ik zetten mijn voeten tegen de boot en duwde mezelf om hoog maar de boot was te glad en mijn voeten gleden uit. De boot dreef steeds meer terug naar de kant en ik werd bijna geplet tot ik 2 sterke armen om me heen voelde die me naar boven trokken. Ik hoorde mijn moeder mijn naam uit schreeuwen en mensen wamen van alle kanten naar mij toe rennen. Ik stond op de kant en ik werd meteen geknuffeld door iedereen om me heen. Ik werd naar de boot geleid waar mijn moeder me in haar armen nam een 3 warme dekens om me heen sloeg. Iedereen kwam aan boord en we voeren naar huis. Het was even schrikken maar het is wel een goede verhaal om na te vertellen.

H

et verlies van mijn beste maatje

In twee van de laatste weken van de vakantie ging ik samen met mijn vader en zijn vriendin op vakantie naar Zoutelande, in Zeeland. Wij hadden ook een hond, een zwarte Labrador, genaamd Wobbe. Hij kon alleen niet mee op vakantie, dus hadden we hem naar een dierenhotel gebracht.

Na een weekje op de camping in Zoutelande kregen we een bericht van het dierenhotel waarin stond dat het niet goed ging met Wobbe; hij at weinig tot niet en had last van diarree. We wisten thuis al dat Wobbe achteruitging, omdat hij zich merkwaardig gedroeg. Dus wij reageerden en vertelden ze dat dat wel kon kloppen en we er al mee bezig waren geweest. Na de tweede week kwamen we thuis van vakantie en hadden mijn ouders hem een dag eerder opgehaald van het dierenhotel. Eenmaal thuis checkte mijn vader Wobbe even na. Hij keek naar zijn oogwit, dat geel/crèmekleurig bleek te zijn en merkten we op dat Wobbe helemaal niks meer wilde eten. Hij had moeite met poepen en plassen en werd gewoon heel erg zwak. Daarom besloten mijn ouders hem direct naar de dierenarts te brengen. Zij heeft direct wat onderzoeken gedaan naar wat er met hem aan de houd zou kunnen zijn. Daaruit bleek dat hij levercirrose had en zichzelf eigenlijk langzaam van binnen vergiftigde. De dierenarts hield Wobbe de hele dag bij haar om zijn lever te spoelen via het infuus. Ook kreeg hij medicatie mee naar huis, die hij ’s ochtends en ’s avonds moest slikken. De volgende dag leek Wobbe al weer een beetje op te knappen. Hij at een heel klein beetje en was wel wat energieker, gelukkig.

Het was de laatste week van de vakantie, dus ik wilde nog een aantal dagen naar mijn moeder in Hoogeveen. Ik ben dus woensdagavond, met de trein, naar mijn moeder toe gegaan. De volgende ochtend werd ik wakker met meer dan veertien gemiste oproepen en heel wat berichten van mijn vader. Ik belde hem daarom direct op in de ochtend en vertelde hij mij dat hij had besloten om

Wobbe die avond in te laten slapen. Toen ik dat hoorde moest ik mijn moeder opbellen om te vertellen dat ik weer terug ging naar huis, om Wobbe in te laten slapen. Dat vond ik ook heel vervelend tegenover haar, omdat ik haar al een poosje niet meer had gezien en dan ook nog binnen 24 uur weer terug ga voor een dag. Die middag stapte ik dus op de trein richting Lelystad en stond mijn vader daar op mij te wachten met de auto om dan richting huis te rijden. Eenmaal thuis aangekomen had ik wel meteen door waarom mijn vader de knoop door gehakt heeft.

Wobbe zag er echt uit als een zielig hoopje ellende, dat amper op kon staan en zijn ontlasting niet meer binnen kon houden. Dat was ook echt een teken dat het niet goed ging, omdat Wobbe nooit in huis plast! laat staan poepen, zelfs niet in de tuin! Hij schaamde daar zich wel echt voor. Ik had uiteindelijk nog drie uur om afscheid te nemen van hem voordat de dierenarts kwam. Zij gaf ons nog ĂŠĂŠn laatste momentje om afscheid te nemen. Toen gaf ze hem een overdosis slaapmiddel waardoor hij praktisch verlamde en niet meer kon bewegen. Daarna werd hem het hart stoppende spuitje gegeven. En toen was het gebeurd, op dat moment liep ik vol en moest ik heel hard huilen.

Ik heb volgens mij nog nooit zo hard gehuild. Dat moment deed gewoon echt heel veel pijn. Later die avond had ik echt even afleiding nodig, dus had ik in een parkje afgesproken met een vriendin en hebben we de hele avond gepraat over dingen waar we zaten. Hierdoor kreeg ik met haar een sterkere band.

Vrijdag ochtend brachten we Wobbe naar het dierencrematorium in Heerhugowaard. Daar hebben we alles geregeld en pootafdrukken laten nemen voor de tattoo van mijn vader en mij.

Toen alles geregeld was kregen we daar weer de gelegenheid om voor de laatste keer afscheid te nemen en daar schoot ik weer vol. Dit omdat het deed pijn deed dat hij er niet meer was en ik vond het heel moeilijk om hem daar achter te laten. Uiteindelijk ben ik weer terug naar Hoogeveen gegaan voor de rest van de week en heb ik geprobeerd om er nog het beste van te maken.

I

k wou stoppen met dansen

Op mijn achtste ging ik op ballet, ik had een balletpakje, schoentjes en een knot in mijn haar. Ik ging er elke week naartoe. De dansjes en oefeningen waren leuk. Vooral op het eind toen mochten we een soort van spelletje doen. Ik vond ballet leuk zoals elk meisje denk ik wel vind. Dat is ook de reden waarom ik erop ging, ik wou ballet leren dansen. Maar omdat het elke week steeds ‘hetzelfde liedje’ was vond ik het saai worden, ik vond het niet meer leuk en ik wilde niet mee. Ik begon zelfs te huilen omdat ik niet meer mee wilde doen. Dus na een jaar stopte ik met dansen.

Omdat ik dansen nog steeds leuk vind ben ik een paar jaar later weer begonnen met dansen. Dit keer modern ballet dat is wat sneller, minder klassiek en wat vloeiender maar er zit wel dezelfde pasjes in als klassiek ballet. Na een tijdje dit te toen ben ik erachter gekomen dat ik dit soort dans veel leuker vind. Ik deed ook optredens wat ik best eng vond maar ik heb het doorstaan. Ik begon op mijn 13e en ik ging er elke zaterdag heen. Ik vond het fijn bij diegene waar ik les had en ik had ook een klein groepje. Maar vorig jaar moest ik helaas stoppen omdat de lerares wegens persoonlijke dingen niet meer door kon gaan. Maar ik was toch van plan om ermee te stoppen wegens school maar toch vond ik het jammer. En ik zal altijd nog van dansen houden.

inktvis Ik was eens een keer in Spanje op vakantie, ik was 6.

Het was echt super warm dus ik had een klein jurkje aan en ik had warrig, kort, krullend haar met en pony. Ik liep met mijn ouders hand in hand naar het strand, er waren allemaal zwarte grote rotsen in het water waar je zo op kon klimmen. Dus ik ging zitten bij het water beetje kijken en met het zand spelen, opeens zag ik een inktvis. Dus ik schrok, en hij ging snel onder die grote zwarte rots. Ik klom op die rots, zoekend naar de octopus. Kijken in het gleufje waar hij in ging.

Toen zag ik opeens een gespierde jongen in mijn richting lopen die in het water liep, naar de octopus. Hij pakt de inktvis, en geeft hem aan mij. Hij zei daarna lachend iets in het Spaans. Ik begreep er niets van natuurlijk. Mijn moeder zei daarna iets tegen hem, ik weet niet meer wat maar ze lachte, toe zei ze tegen mij ‘hij vind je een mooi meisje roos’.

Gooien met stenen Wat een leuke middag beloofde te worden eindigde in een verbroken vriendschap.

Ik was een jaar of 7 zaterdagmiddag. Ik ging mee met mijn beste vriendin en haar moeder naar Zandvoort op bezoek bij haar oom. Na een tijdje binnen gezeten te hebben begonnen we ons te vervelen en mochten we buiten spelen. We kwamen een meisje tegen dat daar in de buurt woonde en besloten samen te gaan spelen.

We liepen een grote heuvel op maar we wisten niet zo goed wat we moesten doen.

Het meisje dat we tegenkwamen gooide ineens een steen naar beneden en mijn beste vriendinnetje gooide toen ook een steen naar beneden. Die steen kwam op een auto terecht, en dat vonden ze wel grappig.

Ik vond het maar raar en ik keek een beetje toe. Nadat ze wat stenen op de auto hadden gegooid vroegen ze mij of ik ook een steen wilde gooien en ik voelde me gedwongen om het ook te doen dus ik gooide ook maar een steen. Toen vertelde mijn vriendin dat ze even naar de wc moest en bleven het andere meisje en ik alleen over en gingen we verder met stenen gooien.

Ineens kwam iemand schreeuwend naar buiten, het was de eigenaar van de auto waar wij stenen op aan het gooien waren. Mijn vriendin en haar moeder kwamen ook naar buiten en ik moest naar beneden komen. Mijn vriendin vertelde aan haar moeder dat zij niks had gedaan en gaf de schuld aan het andere meisje en mij. Mijn ouders werden gebeld en die waren natuurlijk ook ongelofelijk boos op mij omdat zij alle schade moesten betalen.

Van kleins af aan Als klein meisje was ik altijd erg nieuwsgierig en benieuwd. Ik wilde altijd meer zien van de wereld maar omdat ik zo klein was, was dit nog wat lastiger. Daarom ging ik vaak met mijn moeder met de trein. Met z’n tweeën bezochten we allerlei steden in Nederland, op deze manier kon ik toch wat meer van de wereld zien, ook al bleven we in eigen land. Dit zijn we altijd blijven doen maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik wilde zien en dan ook buiten Nederland. Op mijn 13e verjaardag ging ik dan ook als verrassing met mijn moeder, met de trein naar Parijs. Voor mij een droom die uitkwam.

Volgend jaar gaan we met zijn tweeën nog een stap verder, we gaan interrailen. Interrailen is met de trein rondtrekken door Europa. Dit gaan we een maand doen.

We beginnen in Amsterdam. Hier nemen we de trein naar Parijs, waar we een paar dagen blijven. Van Parijs gaan we naar Nice en Monaco om een paar dagen te relaxen aan de mooie atlantische oceaan. Vanuit hier gaan we naar Barcelona en Marid twee prachtige steden waar we alles kunnen doen wat we maar willen, shoppen, musea’s bezoeken en cocktails drinken op terasjes. Italie is onze volgende stop. Venetie, Rome en Milaan.

Wederom drie prachtige steden met natuurlijk heerlijk italiaans eten. Vanuit italie is onze laatste stop berlijn. Vanuit hier keren we weer terug naar huis.

Hopelijk wordt dit een avontuur om nooit te vergeten.

EEN VIERKANTE METER APPELTAART In de tijd dat ik op het Jan Arentsz zat in Langedijk, toen had ik nog aardrijkskunde. De docent was altijd creatief in zijn vormen waarin hij lesgaf, maar iedereen kon het ook wel redelijk overweg met hem. Een van mijn klasgenoten raakte in gesprek met hem nadat hij liet weten dat zijn zoontje binnenkort jarig was. Ze kreeg de mogelijkheid om een taart te bakken voor een kleine vergoeding. Toen ik dat hoorde liep ik al snel ook naar die docent, slijmend of ik ook een taart mocht bakken voor een vergoeding. Natuurlijk wilde ik wel een grotere vergoeding, meer geld meer winst. Althans dat dacht ik. Hij wilde voor die 40 euro natuurlijk geen klein miezerig taartje, hij verwachte een vierkante meter appeltaart.

Dus op een middag vlak na school begon het bakken van deze gigantische taart, het lukte niet in 1 stuk dus het werden er 5. Voordelige appels gekocht bij de lokale appelboer en de hele voorraad roomboter van de Jumbo. Na 8 uur van kneden en bakken was het eindelijk klaar, een vierkante meter appeltaart.

In een opmaat gemaakte houtenbak paste het precies in de kofferbak. Eenmaal aangekomen bij het Jan Arentsz begon pas de echte uitdaging het brengen van de taart naar het lokaal. Gelukkig waren er twee aardige conciĂŤrges die met ze tweeĂŤn het gigantische stuk taart naar de eerste etage hebben getild. Eenmaal bij de deur van het lokaal aangekomen kwamen we erachter dat het er niet doorheen zou passen. Dus zijwaarts moest de taart door de deur worden geschoven. Niemand geloofde dat er daadwerkelijk een vierkante meter taart zou komen. Wat ook snel duidelijk werd dat het veel te veel was voor een klas van 25 leerlingen. Dus konden we nog de hele school ermee voeren.

Dropjes Toen ik een jaar of 5 was had ik een konijn, mijn moeder had toen altijd een pot met ronde zwarte/bruine dropjes op haar bureau staan. Rond deze tijd hadden ik en mijn zusje ruzie met een meisje dat bij ons in de straat woonde. Wij besloten een grap uit te halen met haar.

Wij slopen naar mijn moeders bureau en pakte wij twee ronde dropjes. Met onze nagels maakte wij een kruisje in de dropjes. Vervolgens haalde wij bij ons konijn een konijnenkeutel die zo veel mogelijk leek op de dropjes die we eerder hadden gepakt.

Ons buurmeisje was op dat moment buiten aan het spelen, dus wij trokken onze schoenen aan en gingen naar haar toe. Ze was aan het stoepkrijten op de grond, wij liepen naar haar toe en zijnde dat het ons speet van de ruzie en dat we het goed wilde maken. Wij boden haar een dropje aan, maar ze vertrouwde ons niet. Dus namen wij eerst de twee echte dropjes. Vervolgens keek zij ons lachend aan en nam zij het 3e “dropje�. Ze at het op bedankte ons en ging veder tekenen. Wij vonden het wel prima zo en gingen weer naar binnen.

Inmiddels, jaren later na dit verhaal 100 keer verteld te hebben is het ook via, via bij haar terecht gekomen. Dus ongeveer 11 jaar later kwam mijn zusje haar tegen op een verjaardag.

Ze groette elkaar vriendelijk en er was niks aan de hand. Maar in de loop van de avond begon ons buurmeisje er toch over en zij zei dat wij haar ooit een konijnenkeutel hadden gevoerd. Mijn zusje bood haar excuus aan en daar mee is er dus 11 jaar later eindelijk een einde gekomen aan de konijnenkeutel ruzie.

( mijn zusje en ik in de Efteling )

Spring Curaรงao 20 augustus 2011, Eindelijk was het weer zo ver de zomervakantie was weer begonnen! Dit jaar gingen we op vakantie naar Curaรงao en we verbleven in het Hilton hotel. Ik ging op vakantie met mijn vader, moeder, broertje en zusje. Mijn beste vriendinnetje (Anne- Sophie) ging daar toevallig ook heen met haar ouders en broertjes. We zijn 2,5 week in Curaรงao gebleven. Op ongeveer 20 minuten rijden lag Willemstad. In deze vakantie hebben wij veel leuke dingen gedaan zo zijn wij naar het Sea Aquarium geweest. Dit is een groot aquarium waar je veel waterdieren kan bekijken van zeesterren tot dolfijnen ze hadden het daar allemaal. Ik daar gezwommen met dolfijnen wat echt een hele leuke ervaring was. Ook zijn Anne-Sophie en haar ouders een dag bij ons in het hotel langs gekomen. Ons hotel lag aan de zee en er waren daar dus rotsen.

Deze waren ongeveer 8 meter hoog. Anne-Sophie, onze broertjes en ik hadden bedacht om hiervan af te gaan springen. In eerste instantie mocht het niet van onze ouders, maar later hadden we onze vaders toch zo ver gekregen om met ons te gaan. Onze vaders gingen als eerste springen om ons in het water op te wachten en zeiden dat wij heel erg ver moesten springen omdat je anders de rosten zou raken in het water. Toen was het mijn beurt om te springen. Ik sprong in het water en raakte met mijn voet toch een stukje van een rots onderwater.

Hierdoor had ik een wond op mijn voet gekregen en mocht eigenlijk niet meer zwemmen. Gelukkig was dit 4 dagen voordat wij naar huis gingen gebeurt en heb ik verder een hele leuke vakantie gehad!

Gekke buren Wij hebben echt gekke buren. Ik denk dat ik een boek kan schrijven met korte verhalen Over alle rare dingen die bij ons in de buurt zijn gebeurd en dan zou 1 paar buren wel heel vaak in voor komen.

In 2010 toen ik 9 jaar was stond ik onder de douche toen ik opeens alleen nog maar koud water uit de kraan kreeg. Kort daarna kwam mijn moeder snel naar boven gerend om mij onder de douche te halen met alleen het verhaal dat er brand was 2 huizen verder op.

Toen ik beneden kwam stond bijna heel daalmeer in ons smalle straatje toe te kijken naar het rokende huis. De buren hadden ‘lichtelijk’ aangeschoten bedacht om binnen te gaan frituren in dit was totaal uit de hand gelopen.

Ze maakte zich totaal geen zorgen want de buurvrouw stond buiten lekker te kletsen over de voor tuin die zo goed was opgeknapt door het nieuwe hek. En de buurman had een heel apart gesprek met een politieagente. Ze maakte zich ook geen zorgen over hun hond die nog niet gezien was dus mijn vader was als een soort superheld het huis ingelopen om op zoek te gaan naar de arme hond, bleek die hond al eerder de uitgang te hebben gevonden dan de dronken buren.

koprol Het gebeurde een paar jaar geleden toen ik ongeveer 10 jaar oud was, ik zat in groep 6 en elke donderdag avond ging ik samen met wat anderen meiden uit mijn klas naar de buitenschoolse gymles. We zouden die avond koprollen gaan maken en de ringen en van de kasten afspringen. Zoals iedereen dat deed ging ik op de kast staan en pakte de ringen vast, ik zwaaide naar voren van de kast af en probeerde een koprol te maken in de ringen. Ik viel naar beneden met mijn hoofd tegen de kast aan en viel op mijn linkerarm. Van de val weet ik niks meer alleen dat ik achteraf mijn arm gebroken bleek te hebben.

Mijn grootste schok als kind!

Mijn ouders gingen trouwen in Finland. Dat was pas een leuke vakantie. In 2008 vlogen we met Kerstmis naar Finland en moesten we overstappen in Moskou voor een lokaal fins vliegtuigje.

Toen we waren opgestapt en in Finland afkwamen moesten we gaan landen. Wat is niet wist is dat je in Finland land op ijs. Dus ons gehele vliegtuig schoof van de baan af. Dat was echt schrikken! Toen we aankwamen bij ons huisje was het al gelijk tijd om te gaan slapen. Mijn broer en ik sliepen in de woonkamer. Midden in de nacht hoorde ik iets en werd ik wakker. Er stond een beer voor mijn raam! Ik rende naar mijn ouders die mij niet geloofden. De volgende ochtend deden wij de deur open en stonden er allemaal beer afdrukken in de sneeuw. Die dag zijn we met rendieren gaan sleeën door de sneeuw en zijn we gestopt bij een indianentent waar we pannenkoeken zijn gaan eten. Een grappige situatie was toen we een paar dagen later gingen skiën. Mijn tante ging als eerste de piste op om te kijken hoe het was, maar mijn oom vond het te lang duren dus ging aar achterna. De piste bleek dus een ijsplaat te zijn. Mijn tante had een sneeuw stuk gevonden, maar mijn oom niet. En die ging er dus vanaf maar kon niet remmen. En toen hij beneden de piste aankwam met volle vaart kon hij niet meer remmen en vloog zo een net in waar zijn skies bleven haken en hij maakten een salto over het net heen!!! Mijn mooiste herinnering aan die vakantie was toen we met snotscooters en sleeën een berg op gingen en daar naar het noorderlicht hebben gekeken! :)

Iedereen moet het Noorderlicht een keer zien!

LET’S PARTY Kan jij het je nog herinneringen?

Je allereerste keer uit. Dansen na middernacht, alcohol en de muziek. Ik was vijftien jaar oud en was compleet de weg kwijtgeraakt.

Elk jaar ga ik samen met mijn ouders naar Spanje.

Waar ik na een jaar wachten weer herenigd word met mijn vriendengroep.

Welke dag het was, geen idee. Het was in elk geval warm en ik was onwijs gelukkig. De eerste avond dat ik alcohol dronk, met een nep ID naar binnen kwam en ĂŠcht uitging.

Niet heel gek toch, want de helft van de jongeren doen dat. Maar voor mij was het niet zo gewoon. Ik merkte dat ik opeens heel iemand anders was en werd meegesleept door mijzelf en iedereen om mij heen. Ik wist een ding zeker dit ben ik niet.

Zonder dat mijn ouders het wisten stapte ik de bus in onderweg naar de club. We liepen de club binnen waarna ik even stil stond. Ik voelde mij schuldig en was niet mijn zelf, maar besloot mijn gevoelens te blokkeren en niet over thuis mijn ouders en de realiteit te denken.

Alles ging zo snel, ik deed met de andere mee danste op de muziek nam de ene shot na de andere en was echt even weg van alle stress.

Maar juist op het punt dat ik mij eindelijk op mijn gemak was het klaar.

Ik werd wakker van de hitte, deed mijn ogen open en was helemaal verward. Ik zag de zon door mijn tent schijnen en besloot maar naar buiten te gaan. Ik kon maar niet begrijpen hoe dit allemaal gebeurd zou kunnen zijn.

Want is dit eigenlijk allemaal wel gebeurd, was het niet gewoon een droom?

Het stopcontact Iedereen heeft jeugdherinneringen dingen die je bij blijven iets leuks of met een akelige wending. Jeugdherinneringen kunnen samen met mensen zijn of die jezelf mee hebt gemaakt. Mijn jeugdherinnering die ik altijd hebt onthouden is die met mijn zus.

Iedereen heeft weleens een competitiewedstrijd die je of met je beste vrienden doet of met je broer of zus. Mijn zus en ik deden altijd wie er het eerste boven was. Het was een rustige dag mijn ouders waren niet thuis en mijn oma paste op ons. Mijn zus en ik waren aan het spelen en mijn oma zei dat het tijd was om te gaan slapen. Mijn zus en ik rende naar boven we trokken een beetje aan elkaar en Mijn zus duwde mij waardoor ik keihard met mijn hoofd tegen het stopcontact aan kwam. Overal was bloed mijn zus en mijn oma waren in paniek en er zat een heel groot gat in mijn hoofd. Gelukkig stond ik niet onder stoom maar ik moest gelijk naar het ziekenhuis.

Mijn oma belde mijn moeder op en die was er binnen 20 minuten. De wond werd gelijmd zodat het goed zou helen. We mochten meteen daarna gelijk naar is en ik was erg geschrokken en ging daarna gelijk slapen. Het heeft een paar maanden geduurd voor dat het helemaal geheeld was.

Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds een litteken. Als mensen mijn litteken zien dan vragen ze ook altijd naar dit verhaal daardoor blijf ik dit altijd heel goed onthouden

Wat voor sport doe je?

Als ik iemand voor het eerst ontmoet en even met hem/haar heb gepraat, wordt vaak de vraag gesteld “wat voor sport doe je of heb je gedaan�. In dit betoog ga ik jullie daar antwoord op geven. Het begon allemaal toen ik 2 was. Mijn ouders hadden net gezien dat ik kon lopen en vonden het een goed idee om me op skies te zetten. Om de liefde voor de sport zo vroeg mogelijk bij te brengen.

Dit is ze aardig gelukt, want ik ski nog steeds en ga zelfs twee keer per jaar. Een keer met vrienden en een keer met familie.

Een paar jaar later. Toen ik 4 was ging ik op gym, dit heb ik twee jaar gedaan. Op een gegeven moment moest ik van de trainer kiezen. Het was kiezen tussen gymmen of turnen.

Ik koos turnen omdat mijn vrienden dat gingen doen. Dit heb ik gedaan tot ik negen was. Toen heb ik de overstap gemaakt naar waterpolo. Hier heb ik twee jaar in het tweede team gespeeld (De D2). Na die twee jaar werd ik geselecteerd voor Noord-Holland. Bij Noord-Holland (WOC) hij ik 5 draai dagen mee getraind. Toen hadden ze me eruit gegooid. Dit vond ik zelf niet heel erg, want ik trainden toen al meer dan 8 keer per week en dit zou dan negen keer zijn. Toen ik 12 was mocht ik selectie spelen. Dit was samen met een klas genoot van me en nog steeds goede vriend Lars. Dit heb ik 4 jaar gedaan. Het laatste jaar werden we kampioen en stopte ik. (Het stoppen op je hoogtepunt was wel heel toepasselijk hier) Ik had er geen zin meer in en ging op hockey. Hier zit ik nu nog steeds op en vind het nog steeds leuk.

het

avontuurlijke bos

Vaak ging ik op avontuur in het bos tegenover mijn huis. Er zit water tussen het avontuurlijke bos en mijn huis, mijn buurmeisje en ik probeerde daarom altijd op verschillende manieren aan de overkant te komen.

Toen ik een klein bootje had gekregen konden we nog verder!

Op een avond gingen we het bos weer betreden, het bootje in, eten mee, hoge regenlaarzen aan en op ‘avontuur’. We kwamen eerst een dode mol tegen, ik had nog nooit een mol gezien en ik kan mij nog herinneren dat ik zo verbaasd was, we hebben hem toen begraven bij ons vaste plekje. Overdag was het een mooi plekje met een stukje water eraan, in de avond was het toch wat eng. We liepen een stukje door en we zagen dat er mensen waren, nog nooit hadden we andere mensen gezien in het bos. We werden super nieuwsgierig en hoopten dat het misschien meer kinderen waren. We kwamen dichterbij zonder enig geluid te maken. We verstopten ons achter een groot bosje en keken naar wat er gebeurde. Er stond een groepje mensen met lange zwarte kleding aan in een kring, een sekte. We hadden dit nooit eerder gezien we wisten dus ook niet zo goed of we bang moesten zijn of niet.

We zijn naar huis gegaan met vragen. We zijn er nooit achter gekomen wat ze precies deden.

uit het bootje Het was een zonnige dag in de zomer van 2010 toen Dulcie en ik bedachten om met een rubber bootje te gaan varen.

Ik ging in de ochtend naar het huis van Dulcie om het haar af te spreken. We hadden nog geen idee wat we gingen doen. Het was die dag 25 graden buiten, dus we wisten wel zeker dat we iets buiten wilde gaan doen. Ik had het idee bedacht om te gaan varen met een bootje. Dat vond ze een leuk idee en toevallig hadden ze ook een opblaasbare kano waar we mee konden gaan varen. Toen we eenmaal de kano en de zitjes hadden de opgeblazen, liepen we naar het riviertje bij ons in de buurt. Dulcie wilde dat ik als eerste in de kano ging zitten, zodat zij de kano van de kant kon duwen. Ze was alleen iets te enthousiast met de kano van de kant duwen, waardoor ik uit het bootje viel in het water. Ze moest in eerste instanties heel hard lachen, maar ondertussen zagen we dat er ook een zitje uit de kano was gevallen en het was de kano van haar broer. Ze wilde niet dat haar broer boos werd, dus ze was in de kano gesprongen om het zitje uit het water te vissen. Ondertussen zat ik op de kant in mijn zeiknatte kleding toe te kijken hoe Dulcie een poging deed om het zitje er uit te vissen. Er waren ook een paar mannen aan de kant aan het vissen, waardoor ze in de knoop raakte met hun vislijnen. Dat leidde op een ruzie, omdat de vissers vonden dat zij hun vissen wegjaagde. Ze besloot maar om weer naar de kant te gaan en haar boer te gaan halen. Het duurde ongeveer een kwartier voordat haar broer er was met droge kleding voor mij en om het zitje er uit te vissen. Het is hem uiteindelijk gelukt en we hebben er die dag nog lang om moeten lachen.

Hoe mijn arm zwaar gekneusd bleek te zijn Op een dag fietste ik naar school met een vriendin. Ik zat in groep 3 en we kwamen net terug van de middagpauze van thuis.

Mijn vriendin en ik plaatste onze fiets in de fietsenstalling en ik rende achter haar aan naar school. Op het schoolplein waren jongens aan het voetballen die behoorlijk hard aan het schieten waren. Ik rende en vervolgens werd de bal per ongeluk tegen mij aan geschoten en kwam tussen mijn benen terecht. Ik viel naar voren met de bal tussen mijn benen en de diadeem die ik op had schoot voor mijn ogen. Al snel zag ik dat mijn arm bloedde en had ik ontzettend veel pijn aan mij pols. Ik werd door de jongen die de bal tegen mij aan schoot en mijn vriendin naar binnen gebracht. Toen ik binnen was werd ik ontzettend misselijk en ging ik liggen in de gang. Ik was omringd met leraren en leerling die zagen hoeveel pijn ik had. Wanneer ik me weer iets beter voelde stond ik op en ging mijn handen wassen die behoorlijk vies en beschadigd waren.

Uiteindelijk werd ik opgehaald door mijn vader en merkte ik thuis dat mijn pols nog steeds veel pijn deed en nauwelijks kon bewegen. We besloten om naar de dokter te gaan kijken of mijn pols gekneusd of misschien wel gebroken was. Er werden röntgenfoto’s gemaakt van mijn pols. Uit de foto’s bleek dat mijn pols zwaar gekneusd was en moest mijn arm in het gips.

On the run voor waterballonen

Ik was aan het afspreken met mijn beste vriendinnetje op een hele warme zomer dag in 2011. We waren allebei lekker luchtig gekleed want het was zo warm. We konden de warmte niet meer aan en kwamen met het idee om water ballonnen te maken. We liepen samen naar de Albert Heijn om van ons bij een gesprokkelde centjes waterballonnen te kopen. Toen we weer thuis kwamen hadden we een hele grote pan gemaakt vol met gevulde water ballonnen. We gingen meteen naar buiten en begonnen te gooien op elkaar. Na dat we helemaal doorweekt waren besloten we om een beetje kattenkwaad uit te halen. We begonnen te gooien op auto’s. De eerste twee auto’s gingen goed en reden door. Tot de derde auto hij stopte en bleef even staan.

Wij werden zo bang dat de persoon uit de auto uitstapte dus wij gooide de pan in de bosjes en rende zo hard mogelijk naar een steegje. En we hebben daar sowieso nog 10 minuten gestaan omdat we bang waren dat de auto er nog steeds stond.

Ongeluk‌ Het gebeurde allemaal op 8 oktober 2014.

Ik was onderweg naar school. Een toets aardrijkskunde stond deze dag op de planning. Goed voorbereid en vastberaden stapte ik op de fiets.

Het was een 8 kilometer lange tocht die afgelegd moest worden om op school te komen. Na twee wat grotere wegen midden in de polder afgefietst te hebben, kwam ik weer in de bebouwde kom terecht.

Ik moest een klein stukje nieuwbouw op. Ik fietste door en keek uiteraard goed om me heen. Van rechts zag ik een auto aan komen, en links, op de vluchtheuvel, stonden 2 kinderen te wachten.

Omdat ik voorrang had, ben ik doorgefietst en voor het wist lag ik op de weg met mijn fiets een aantal meter naast mij.

De vrouw die mij had geraakt, stapte de auto uit. Ik stond op en zag dat de voorruit kapot was en dat er een kleine deuk in de motorkap zat.

Ik heb mijzelf omhooggeduwd met mijn linker pols die uiteindelijk gebroken bleek te zijn. Doordat ik een rare beweging maakte, voelde ik een scheut pijn waardoor de vrouw mij voorstelde even plaats te nemen in haar auto.

Mijn moeder werkte vlakbij in het gemeentehuis en kon dus vrij snel naar ons toe komen.

Omdat het huis van de vrouw maar 100 meter verderop was, zijn we daar even naar binnen gegaan om een afspraak bij de huisarts te maken.

Ik kon al vrij snel terecht waardoor mijn moeder met mijn naar de huisarts reed.

Daar aangekomen, werd al vrij snel geconstateerd dat mijn linker pols was gebroken en dat er ook wat met mijn sleutelbeen aan de hand was.

Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis waar ze een foto hebben gemaakt en we de bevestiging van de dokter kregen dat mijn linker pols en mijn rechter sleutelbeen gebroken waren.

Hierbij kwam daarna ook nog dat mijn pols ook nog gezet moest worden.

Er werd verdoving in mijn onderarm gespoten, wat erg veel zeer deed.

Mijn vingers werden in een raar soort buisje gestopt en daarna aan een apparaat gezet zodat de botten op de plaats waar het gebroken was wat uit elkaar gingen staan waardoor ze alles makkelijker terug konden zetten.

De dokters kwamen terug en haalden mijn arm van het apparaat af.

Ze vroegen eigenlijk meteen of ik er klaar voor was. Voordat ik antwoord kon geven, waren ze mijn arm al in allerlei

verschillende bochten aan het wringen wat, ook met verdoving, erg veel pijn deed.

Op een gegeven moment voelden ze dat alles weer goed op zijn plek zat en begonnen ze meteen met het gipsen van mijn arm.

Eindelijk mocht ik naar huis. En daar lag een berg lieve berichtjes van klasgenoten, vrienden en familie.

Het glas bok Het was een Zomerse dag. Ik speelde buiten in de straat. Ik hoorde gegil. Hard gegil. Het gegil kwam achter me vandaan. Ik herkende de stem.

Het was mijn broertje. Ik ren de hoek om naar het gevaar toe. Ik zie het glas bok.

Mijn broertje zit vast met zijn hoofd.

Het Amsterdamse Glashandel van Beemdelust BV

Hij was uit nieuwsgierigheid gaan klimmen. Hij wrong zich tussen het glas bok en kwam met zijn hoofd tussen de stelling te zitten. Hij gilt. Hij probeert te ontsnappen uit het glas bok. Hij duwt zijn hoofd naar achter met zijn lichaam mee. Tevergeefs, het glas valt ertussenin. Ik zie bloed.

Ik hoor gegil. Het glas is kapot gevallen op zijn hoofd en het beeld staat op mijn netvlies gebrand. Ik probeer hem te kalmeren en ren met mijn kleine benen naar huis toe. Het lijkt een eeuwigheid te duren maar ik ben er binnen een paar seconden. Mijn ouders zitten op de bank.

Hijgend vertel ik wat er gebeurd is. Dat mijn ouders nu direct moeten komen om mijn broertje te helpen. Mijn ouders vliegen van de bank. Al rennend naar het glas bok toe. Het glas bok zit te strak om zijn hoofd.

De ambulance wordt gebeld.

Eenmaal aangekomen wordt mijn broertje geholpen uit het glas bok. Het bloed verschrikkelijk. Hij wordt geholpen en de grootste schrik is eraf. Al wetend dat het goed komt. Ik realiseer me dat het anders heeft kunnen aflopen en dat hij geluk heeft gehad. Er zat een engeltje op zijn schouder. Een engeltje die ervoor gezorgd heeft dat hij er met een klein litteken vanaf is gekomen. Een grote zus die er vroegtijdig bij was. Een grote zus van 6 jaar.

Zoek Het overkwam mijn broer en mij dat we een jaar of 7 waren.

We waren al in bed gestopt door onze ouders. Maar mijn broer was op een of andere manier toch weer wakker geworden. Hij kon niet slapen dus was hij opzoek gegaan naar onze ouders. Maar die waren niet thuis, waardoor mijn broer bang werd. Dus hij ging naar mijn kamer om te kijken of ik er nog wel was. Ik lag te slapen dus hij maakte me wakker en vertelde dat papa en mama niet thuis waren.

Dus we zijn met z’n tweetjes gaan zoeken, maar onze ouders waren gewoon niet thuis.

Na een tijdje zoeken zijn we uit het raam gaan roepen kijken of ze dan wel zouden reageren.

Toen heeft een buurvrouw ons gehoord. En zij is naar onze ouders gegaan om te vertellen dat er twee kindjes uit het raam stonden te roepen naar hun papa en mama.

Ze zaten uiteindelijk gewoon bij de buren.

Mijn ouders hebben ons daarna nooit meet ’s avonds alleen gelaten zonder dat wij ervan af wisten.

Z

wanger, ben je serieus?

Ik weet nog dat ik 9 jaar geleden op de bank zat en mijn moeder met mij en mijn zusje wilde praten. Ik wist niet waar het over ging en ze vertelde ons dat ze zwanger was. Ik keek haar aan en begon te huilen, want ik was boos.

Ik mocht mijn stiefvader totaal niet en was dus echt heel boos dat ze samen een kindje zouden krijgen.

Ik heb mijn moeder vaak geholpen tijdens de zwangerschap. Zo heb ik vaak voor haar gekookt en hebben we samen spullen gekocht.

9 maanden later werd mijn broertje geboren genaamd ‘Valentijn’. Ik weet het nog goed.

Ik zat in groep 8 en was de hele dag al zenuwachtig omdat ik wist dat mijn moeder aan het bevallen was.

Het was middagpauze en ik fietste met een vriendinnetje mee naar huis. Toen ik thuis kwam lag mijn moeder boven met mijn broertje in bed.

Ik was op dit moment niet meer boos en werd helemaal blij toen ik het zag. Hij zag er zo lief uit.

Ik mocht hem ook gelijk vasthouden en hij pakte mijn hand.

Nu zijn we 9 jaar later en hij kan natuurlijk praten, bijdehand zijn etc. wat natuurlijk niet altijd even leuk is. Hij is 9 en ik ben bijna 21 dus het is een best groot leeftijdsverschil, maar we kunnen goed met elkaar opschieten en we hebben samen de grootste lol. We kunnen natuurlijk ook “ruzie” hebben maar dat hebben alle broers en zussen.

En ik kan nu ook zeggen dat ik toch wel blij ben dat hij mijn broertje is.

Boodschappen Een van de dingen die ik ontzettend leuk vond tijdens het boodschappen doen samen met mijn moeder, was mijzelf verstoppen voor haar.

Het verstoppen gaf mij een enorme kick als klein kind, het was iets wat ik erg spannend vond. Bij het zien dat mijn moeder ongerust was, wanneer zij mij niet kon vinden vond ik heerlijk. Hierbij werd met het gezien van onrust de bevestiging gegeven dat zij van mij hield.

Toen ik eenmaal een tijdje kwijt was, liep ik naar de serves balie. Daar vertelde ik aan een werknemer dat ik mijn moeder kwijt was geraakt.

Bij het omroepen vertelde ik altijd een andere naam, omdat ik dat vet grappig vond. Ik liep constant weg dus uiteindelijk wist mijn moeder dat als er iemand werd omgeroepen dat het meestal om mij ging. Dit gebeurde trouwens niet alleen in de supermarkt, ik liep ook weg in de dierentuin, wandelingen, buiten spelen en ga zo maar door.

Mijn ouders zouden het wel zwaar hebben gehad met een ondeugend kind dat altijd weg liep. Ze moesten altijd alert blijven, om te kijken waar ik was. Op een geven moment moest ik altijd een ketting om met mijn adres, werkelijke naam en telefoonnummer.

We kunnen dus wel uitsluiten dat ik erg ondeugend was.

Bloedneus met stokjes Heel lang heb ik nagedacht over wat ik moest schrijven voor deze column, en toen popte deze herinnering in mij op. Over een vriend gaat de herinnering, en ergens komt er ook nog een bloedneus langs.

Het speelt zich af in de tijd dat ik ongeveer 17 jaar was. Ik was aan het spelen bij mijn destijds beste vriend. Bij hem thuis was het best normaal om met stokjes te eten, dus hadden ze daar ook veel van. Hij kwam met het idee om met die eetstokjes een poppenkast op te voeren voor zijn moeder. Dus zodoende wij onder de keukentafel zijn moeder ervoor. Er ging alleen iets mis. Toen ik een stokje naar beneden wilden halen sloeg ik per ongeluk keihard op zijn neus, die daarna heel hard ging bloeden. Hij begon te huilen dus ik raakte in paniek. Had ik hem echt zo hard geslagen dat het zo veel pijn deed?

Een paar jaar later, toen ik hem op mijn middelbare school weer tegenkwam, ben ik erachter gekomen dat hij niet zozeer aan het huilen was omdat het zo veel pijn deed maar omdat het bloed op zijn t-shirt kwam. Het was een Spongebob t-shirt, het was zijn all time favorite. Gelukkig kon hij er toen wel om lachen, maar in het moment zelf was er even paniek.

Avontuur met nieuwe vrienden

Toen ik klein was had ik maar 2 vrienden. Totdat mijn vriendin me voorgestelde aan haar vrienden. We klikte gelijk en gaven elkaar namen: honing, boter, koekje en een stroopwafel.

Sindsdien gingen we altijd naar een boom bij het water waar we probeerde de tv-show, I-Carly na te maken. Mijn vriendin riep toen: “welkom bij…”. Maar ondertussen was er een jongen die een boot probeerde uit het water te halen via een touw, maar dat lukte niet. Hij riep: “het lukt niet. Onze show werd toen genoemd: “welkom bij het lukt niet, de leukste show van de hele boom.”

Later werd de boom saai en gingen we naar een bos waar we nooit mochten komen, maar we gingen alsnog. In het bos zitten zwervers dus we hadden het de naam “zwerverbos” gegeven. Een jongen ging het bos in en kwam er gillend uit omdat er echt een zwerver in het bos zat.

Terwijl hij terug rende stapte hij op een stuk grond dat heel zacht was. Je kon er bijna doorheen zakken. Onze kindergedachtes dachten gelijk dat er iemand begraven was. Dus wij gingen naar huis om scheppen te halen. We bleven graven maar we vonden niks. We waren er zo van overtuigd dat er iemand begraven was dat we besloten daarom de volgende dag terug te komen om verder te graven.

Helaas is dat nooit gebeurd, maar stiekem denk ik nog steeds dat er iets ligt.

V

erboden te zwemmen

We gingen in 2015 op vakantie in Frankrijk. Het was een leuke camping vlakbij de kust. Het was op een dag heerlijk weer en we bedachten om naar het strand te gaan. We pakte al onze spullen om een heerlijk dagje strand van te maken.

We stapten in de auto en reden er heen. Eerst moesten we een heel stuk door het bos en de duinen met zware tassen. Toen we bij het strand aan kwamen stond er een groot bord.

Daarop stond waar het verstandig was om te zwemen en niet. We besloten met ze allen om bij de kant te liggen waar het eigenlijk helemaal niet verstandig was om er te zwemen. Maar de zee zag er rustig uit dus wij dachten dat het geen kwaad kon.

Even later kregen we het erg warm en besloten we te zwemmen. Na een tijdje hadden we het niet door dat de zee wat onrustiger werd. Langzamerhand werden we steeds meer de zee ingetrokken. We hadden het eerst helemaal niet door totdat onze voeten niet meer bij de bodem kwamen. Toen ik achter me keek zag ik dat er in de verte een golf zag opkomen.

Ik raakte al een beetje in paniek want hij werd enorm groot. Mijn moeder riep hard dat ik moest zwemmen in de richting naar het strand. Al snel werd ik door de golf naar de zeebodem werd gedrukt. Ik werd over stenen en schelpen gesleurd. Ik dacht bijna dat ik geen lucht meer overhad. Al snel werd ik aangespoeld. Toen ik opstond zaten er allemaal schrammen over mijn hele lijf.

Vervolgens liep ik weer naar mijn plekje op het strand en kwam de zee niet meer in.

Joep Een jaar of 10 was ik en ik had een vrije dag, het was waarschijnlijk een zaterdag.

Ik woonde op de Smetanahof al een paar jaar. Ik ging met mijn hondje Joep lopen omdat hij uit moest en ik had niet zoveel te doen. Ik liep met hem richting het Willem Wiesepark zodat hij met een tennisbal kon spelen en zodat hij los kon. Joep ging met andere honden spelen en rondrennen. Vervolgens wilde ik nog niet naar huis toe en deed ik Joep weer aan de riem. Toen dacht ik, ik laat Joep mij de weg leiden. We zijn helemaal door Kersenboogerd gelopen. Uiteindelijk ging hij steeds sneller lopen en trekken aan de riem. We kwamen in de buurt van mijn oude huis waar ik in was geboren. Hij ging snuffelen aan de voordeur en was er snel al klaar mee.

Toen ging hij een hele andere kant op richting het einde van de straat. Richting het huis van Pukkie.

Zij was een hondje van dezelfde soort als Joep. Pukkie kwam uit de deur rende het gras op naar Joep en ze begonnen te rennen en om elkaar heen te springen. Ik denk dat Joep een beetje verliefd is op Pukkie.

-

DAD -

Scheidingen, best kut eigenlijk. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik net 7 was en mijn moeder had al na zo’n 1/2 maanden een nieuwe vriendin. Ik heb in die tijd nog bij mijn vader in Julianadorp gewoond waar ik ben opgegroeid, daarna ben ik verhuist naar Den Helder met mijn moeder en haar nieuwe vriendin.

De nieuwe vriendin van mijn moeder zit/zat bij de marine en kan/kon erg machthebbend en kritisch over mij zijn, gelukkig had ik een leuke buurjongen (Emiel) waar mee ik altijd buiten speelde en op dit moment nog steeds mijn beste vriend is. Jammer genoeg zijn wij na een jaartje verhuist en had ik niemand om mee te spelen en was ik vaak alleen, wat ik overigens niet heel erg vond omdat ik mij prima vermaakte. Jammer genoeg wel lip aan lip met mijn stiefmoeder. Na enige tijd en veel ruzies ben ik met veel plezier bij mijn vader gaan wonen in een flat in Den Helder.

Bij me papa kon alles! Alles was altijd leuk en relaxt. Ik kon lekker mijn eigen weg gaan en doen wat ik leuk vond. Ook deden we elk weekend dingen zoals pannenkoeken of milkshakes maken wat ik altijd erg leuk vond. Ook hebben we een keer oorlog met paaseieren en Playmobil katapulten gehad wat nog altijd in mijn gedachten blijft staan. Na een tijdje kreeg mijn vader een nieuwe vriendin waarmee ik het een stuk beter kon vinden. Hierna zijn we ook verhuist naar een groter huis recht naast het centraal station in Den Helder, En hebben we nu 5 Noorse boskatten waar van ik echt gek ben. Een echt huisje boompje beestje.

Jammer genoeg is het bij mijn moeder nog altijd moeilijk in huis en kom ik er niet vaak en zal dat ook zo blijven door dat wij erg standvastig zijn in hoe we zijn. Gelukkig heb ik het met mijn moeder vaak wel leuk als we met ze 2 e wat gaan doen zoals samen wat eten of drinken.

Laat je niet zo snel overhalen 7 Jaar was ik en ik zat in groep 2 van de basisschool. Op school waren alle meisjes met elkaar aan het praten over een meisje die oorbellen had laten schieten. Alle meiden waren echt super jaloers en iedereen zei ‘’ik ga ook vandaag oortjes laten schieten’’. Ik en mijn vriendin keken elkaar aan, wij hadden zoiets van oké wij gaan dat ook laten doen!

Na school wij rennen naar huis, mijn vriendin woonde 3 huizen verderop. Wij rennen naar onze ouders om te zeggen dat wij ook oortjes willen. Mijn moeder zei tegen mij dat ik te jong was maar ik moest en zou oorbellen krijgen. Ik zei tegen mijn moeder dat iedereen oortjes zou laten schieten. Mijn moeder twijfelde maar zei uiteindelijk dat het oké was.

Mijn vriendin mocht ook en dus gingen we met mijn moeder en haar moeder naar de juwelier. Ik ging als eerst, alleen ik had geen idee dat ze in mijn oren zouden schieten. Ik dacht dat je daarnaartoe gaat en je krijgt magisch oorbellen ofzo. Met andere woorden ik was totaal niet voorbereid op wat er zou gaan gebeuren.

Het moment dat ze in mijn oren schoten was ik echt in shock. Ik moest niet huilen maar ik was echt zwaar in shock. Mijn vriendin durfde daarna niet meer.

We gingen pizza eten en toen was alles weer goed, pizza is echt een wondermiddel.

Toen ik op school kwam de volgende dag waren ik en het meisje met gaatjes de enige die oorbellen hadden. Maar dat vond ik niet erg ik wou al oorbellen alleen niet zo snel. Ik was meteen wel heel populair op mijn school.

Door deze ervaring heb ik wel geleerd dat mensen niet altijd meteen doen wat ze zeggen en dat ik me nooit meer zo snel laat overhalen. Maar stiekem wou ik al oorbellen en dit was ook wel een goed excuus maar ik had het zelf niet zo snel laten doen.

Konijn vermist Herfst 2008, ik was 8 jaar oud en ik en mijn zus hadden 2 konijnen. Binky (klein en dik) en Pinky (lang en dun) waren 2 grijze konijntjes en ze waren net een jaar oud.

Binky en Pinky waren echt de liefste konijnen die ik heb gehad in mijn leven. Ze waren echt een leuk duo samen. Mijn zus had Pinky gekregen voor haar verjaardag alleen het meisje van wie we dit baby konijntje kochten vond het heel zielig dat er nog een baby konijntje over was uit het nest. Dus kreeg ik van mijn ouders dat konijntje en die vond ik wel een leuke Binky.

Zomers mochten de konijnen los lopen in de tuin, ze liepen nooit weg. We hadden ook nog een kat genaamd Tijger. Deze kat was een lieverd voor de konijnen, soms lagen ze zelfs samen met z’n drieÍn in het gras.

Toen het weer kouder werd moesten de konijnen hun hok in. Mijn zus was te slapen bij onze oma. En ik was thuis met mijn moeder, mijn vader en mijn broer. In de ochtend ging mijn broer de konijnen voeren maar zag dat Pinky weg was. We dachten dat Pinky was ontsnapt uit het dakraam van het hok. Wij toen maar zoeken naar Pinky maar hebben hem nooit terug gevonden.

Tenminste, mijn ouders zeiden dat Pinky nooit gevonden was.

Maar 15 februari 2017 met mijn verjaardag was mijn broer een verhaal aan het vertellen aan de familie. Hij zei dat hij de gene was die Pinky had gevonden. Ik zei dat hij stom aan het doen was omdat dat konijn nooit terug is gekomen. Het werd stil aan tafel en mijn broer keek mijn ouders vragend aan. Mijn ouders hadden iets geheim gehouden de afgelopen jaren.

Het konijn was wel gevonden door mijn broer. Tenminste, een deel van het konijn. En daarnaast lag onze kat Tijger heel blij te spinnen.

U

niversal Studios

Wat doe je als je een jong meisje bent in een land waar je de taal niet van spreekt? Je probeert niet op te vallen. Blijkbaar ben ik daar niet goed in.

Op vakantie in Amerika werd ik te vaak uitgekozen om dingen voor het publiek te doen. Zoals deze herinnering. Hou in je gedachte dat ik klein was en bijna geen woord Engels verstond en kon praten. Oke ik was 12 maar mijn Engels was heel slecht.

Bij de Universal Studios Florida heb je van die zalen waar mensen die er werken dingen uitleggen en laten zien hoe het gemaakt wordt etc. Maar nu wouden ze het demonstreren met mensen uit het publiek. Superleuk natuurlijk maar ze wouden ook kinderen… en wie kan er nou zo’n schattig klein meisje overslaan. Maar dat schattige kleine meisje wou niet, maar ik werd gedwongen door mijn ouders die alleen maar konden lachen.

Toen moest ik op het podium komen staan om geluidsfragmenten te maken. Maar eerst moest ik me naam zeggen en waar ik vandaan kwam. Ik verstond er niks van. Weer vroeg die man mijn naam en toen ik het begreep zei ik op zeer Nederlandse toon Valerie, wat natuurlijk niemand verstond. De man herhaalde het in een meer Amerikaanse toon en ik, het meisje dat niks snapte van Engels, zei ‘’No Valerie’’. Iedereen moest lachen maar ik vond het niet grappig.

Ik begreep toen nog niet dat namen konden veranderen in andere talen, althans de uitspraak ervan. Mijn ouders probeerde vanuit het publiek te schreeuwen maar ik verstond er niks van.

Ik heb denk ik een hele minuut met die man heen en weer mijn naam ‘discussie’ gehouden. Hij gaf op. En dat zegt veel over mijn uithoudingsvermogen. Daarna mocht ik het geluid van Tinkerbell maken maar ik wou zo snel mogelijk van dat podium af.

Deze herinnering blijft me altijd bijstaan, vooral omdat mijn familie er nog steeds grapjes over maken.

T

refbal in de tuin

Kijk uit... werd vaak geroepen, nee geschreeuwd, bij ons in de tuin.

Samen met mijn broers en 3 goede vrienden (waren ook broers en zussen van elkaar) speelde we trefbal in mijn tuin. We verzamelde alle skippyballen en voetballen bij elkaar en zetten 2 rijen stoelen verticaal in de tuin neer. Tussen de 2 rijen stoelen hadden we een tussen ruimte waar we niet mochten komen. We maken dan 2 teams meestal was het dan ik met mijn broers tegen de familie Jacobs.

Toen we allemaal klaar stonden, konden we beginnen met gooien. Als de bal in het middenveld kwam waar we niet mochten komen probeerde we met de bezem de bal naar onze kant te krijgen, maar we moesten uitkijken dat je ondertussen niet werd afgegooid.

Toen het team van familie Jacobs nog 1 speler had, gooide hij zo ongecontroleerd dat de skippybal dwars door de ruit van de schuur ging. Op dat moment was iedereen stil alleen zijn grote zus werd boos op hem en begon tegen hem te schreeuwen, niemand gaf een kick.

Mijn moeder hoorde de knal en rende naar ons toe.

Mijn grote broer nam het woord maar ze was gelukkig niet boos, maar we moesten wel alles zelf opruimen en moesten wat anders gaan spelen.

V

roeger sportief

Voetbal Ergens rond het jaar 2006 zat ik op voetbal. Hoog niveau en veel aandacht van scouts en grotere voetbalclubs. Uiteindelijk wilde ik een nog grotere club en heb ik besloten niks van de scouts aan te nemen. Achteraf heb ik daar spijt van want de kwaliteit was er wel maar ik wilde bij mijn vrienden blijven. Achteraf had het natuurlijk leuk geweest als ik nog hoger had gevoetbald dan wat ik al deed, maar ook dan was het nog maar de vraag of ik het überhaupt gered had bij zo’n grote club. Uiteindelijk bleef ik bij de club waar ik al speelde en kwam ik in de hoogste teams. Het was een hele leuke tijd maar uiteindelijk verloor ik toch m’n plezier tijdens de trainingen door de nieuwe trainer, ik ben gestopt en stapte over op wielrennen wat ik als naast et voetbal deed.

wielrennen Ook in het wielrennen ging het allemaal goed. Na een half jaar trainen zat ik als in een hoge klasse en werd ik gevraagd voor een semiprof team. Dit kwam natuurlijk omdat ik buiten het voetbal al wielrende in mijn eigen vrije tijd. Dit was ook een hele leuke ervaring. Niet heel veel later na dat ik gevraagd was moest ik er nog even over na denken. Als ik de beslissing zou nemen dat ik naar dat semiprof team ga dan moet ik bijna alles eromheen opgeven. Dit betekende 6 keer in de week op de fiets zitten en nog een wedstrijd, heel veel naar het buitenland en bijna geen contact met vrienden door m’n sport. Ik heb dus besloten het niet te doen na 2x meegetraind te hebben. Ik merkte dat ik een achterstand had op de rest, ik kon het wel bijhouden maar het ging voor mij niet werken. Ook dat het ik uiteindelijk niet gedaan. Nu voetbal ik in een vrienden team, puur voor het plezier en ik heb het heel erg naar mijn zin.

weggegooid En daar lag ik dan plat op de grond met het aantal mensen om me heen alsof ik een filmster was op de rode loper. Iedereen keek me aan. Als ik naar boven keek zag ik geen lucht maar alleen maar hoofden van mensen die vroegen of het wel goed met me ging.

Het was een prachtige zonnige dag voor oktober, en we besloten met het hele gezin een strandwandeling te maken. Voetbal mee en gaan. We liepen een eindje toen we besloten om wat spelletjes te gaan doen, meiden tegen de jongens met voetbal. Fanatiek volleyballen met snoekduiken alsof ons leven er van af hing. Maar toen kwam me vader met het geniale idee om ‘’helikoptertje’’ te doen. Hij pakte me bij me polsen vast en langzaam draaide hij steeds harder en harder in het rond. Omstebeurt mochten me broer en ik een helikoptervlucht nemen, maar de laatste vlucht nam een noodlading. Want daar ging ik, voor me gevoel ik in slow motion door de lucht, steeds verder van me ouders vandaan. Het was best gaaf en mooi tot dat de slow motion ophield en ik keihard neerstort. 10 meter van me ouders vandaan viel ik neer. Bam, daar lag ik dan met me rug in het keiharde zand. Het einde van een golf die me net kon raken. Ik voelde nog niks, dacht niks. Ik zag alleen maar mensen om mee heen en ik hoorde vaag vele stemmen door elkaar heen vragen hoe het met me was.

Ik was geland, met de helikopter.