ser-free 18

Ιούλιος - Αύγουστος ‘11 #18 vol.03

urban mag

Summer 2011

it’s a doggy life so... chill out! € | Περίπτερα & Πρακτορεία Τύπου 2€

SER-FREE

SER-FREE

SER-FREE

SER-FREE

10 SER-FREE

11

12 SER-FREE

13

14 SER-FREE

15

16 SER-FREE

17

18 SER-FREE

19

20 SER-FREE

21

WELCOME

52

36

60

54

44

TO READ ISSUE 18 2011 36 | My Way Ο Γιώργος Ανδρέου, μουσικοσυνθέτης, μιλά στον Αλέξανδρο Αραμπατζή εκ βαθέων.

44| Συνέντευξη Γιώργος Κιμούλης - Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ

50 | Serres Summer hot spots Όταν πλησιάζει το καλοκαίρι και αρχίζουν να… σφίγγουν οι ζέστες, μία είναι η σκέψη που βασανίζει το μυαλό όλων των Σερραίων: δεν έχουμε θάλασσα! (που να πάρει!). Δεν πειράζει όμως, μπορεί το σερραϊκό καλοκαίρι να μην περιλαμβάνει beach bars και μπυρίτσες πλάι στο κύμα, προσφέρεται όμως για άλλες απολαύσεις.

52| Συνέντευξη Στέλιος Μάινας

54 | 17 CLASSIC AUTO-MOTO TRIAL Ένα σμήνος ανθρώπων, με διαφορετικά βιώματα και κουλτούρα, όλοι τους 22 SER-FREE

όμως με την ίδια «γλυκιά τρέλα», για το ρετρό όχημα. Παρά τις δυσκολίες των καιρών καταφέρνουν και δίνουν ραντεβού και «ρέστα» κάθε χρόνο στην πόλη μας, για ένα ταξίδι στο χρόνο, οδηγώντας στο ράλι αντίκας.

60| Συνέντευξη Δημήτρης Ζωΐδης “Art never comes from happiness”

64| Ser-Realistas Εθελοντές με… αιτία

68| Συνέντευξη Στέργια Κάββαλου «Αλτσχάιμερ Trance» Βαγγέλης Ζγούρας Σημαντικό είναι να ξέρεις τη ζωή

74 | FACELOOK Οι μέρες, οι νύχτες, τα ποτά και τα ξενύχτια. Και φυσικά τα πιο φρέσκα πρόσωπα της πόλης.

Χτένισµα | Hair style | Τρέσσα µε 100% φυσική τρίχα Extension µε 100% φυσική τρίχα | Ανταύγειες - βαφή - θεραπεία µαλλιών Εδέσσης 15, Σέρρες, Τηλ. 23210 23975 23

WELCOME MASTHEAD Ιδιοκτησία - Έκδοση WIN ΕΠΕ Editor ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ Art creative director Opinions

Fashion director Συνεργάτες

Συνεργάτες Nutri time

Φωτογράφοι

Λονδίνο Βερολινο Υποδοχή διαφήμισης Διανομή Εκτύπωση Υπευθ. συνδρομών

Δέσποινα Γεράκη Γιώργος Ανδρέου Δημήτρης Πασχαδούδης Ανδρέας Βάκαλος Γιάννα Ρασάνη Χριστίνα Γκίρμπα Χρυσάνθη Ιακώβου Δημήτρης Μακρίδης Serraia-embiri Πάνος Πιρετζής Αθηνά Σίγκα Ανδρέας Βάκαλος Αποστολία Ελευθερίου Brain Air

Στυλιανός Σιώπης Αντιγόνη Παπαηλία Ευαγγελία Σιώπη Βασιλική Μιχαλοπούλου Σοφία Πλακαντάρα Μαρία Εμμανουηλίδου Βασιλική Αντώναρου Χρήστος Αντωνίου - Photometro Σάκης Κανιούρας Πάνος Μπεχτσής Ελισάβετ Σωτηριάδου Bartek Kolodziej Στέλλα Δρόντζα Ser- Free Distribution WIN ΕΠΕ Στέλλα Δρόντζα, τηλ. επικοινωνίας: 23210 46380

Σύμβουλος Έκδοσης ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ Μηνιαio ΔΩΡΕΑΝ περιοδικό Το Ser-Free Τυπώθηκε σε χαρτί που δεν επιβαρύνει το περιβάλλον

Διάβασε το ser-free όπως τυπώνεται στην διεύθυνση http://issuu.com/ser-free

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ

SPEAK OUT!

2,5€ το τεύχος ή 25€ το χρόνο Ετήσιες συνδρομές Δήμων 150€ (πακέτο 10τευχών/μήνα) Ετήσιες συνδρομές Τραπεζών, Ν.Π.Δ.Δ.

180€ (πακέτο 10τευχών/μήνα)

Για να επικοινωνήσετε με τη Ser-Free, στείλτε e-mail στο: serfreedesk@ gmail.com, Τηλ. 23210 46745 Γίνε μέλος του Ser-Free group στο FACEBOOK

24 SER-FREE

ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΣ (Stands):

Νοσοκομείο, Κοιλάδα, Εθν. Αντίστασης - έξω από το SEVEN - Flocafe, Goody’s, ΤΕΙ (2), ΚΤΕΛ Θεσ/νίκης, ΚΤΕΛ Νιγρίτας-Σιδηροκάστρου, Πλατεία Εμπορίου (2), Πλατεία Ελευθερίας (απέναντι από το” Χρυσό”), Μανώλη Αν-

δρόνικου (Μπροστά από το “Γατίδης”), Στην πλατεία Κρονίου (μπροστά από τη Vodafone), Ηράκλεια, Σιδηρόκαστρο, Νιγρίτα, Νέα Ζίχνη. ΚΑΙ: Σε ΟΛΑ τα Cafe, Bar, Ξενοδοχεία, Εστιατόρια, Τράπεζες, Δημόσιες Υπηρεσίες, κεντρικά εμπορικά καταστήματα των Σερρών.

25

26 SER-FREE

WELCOME

EDITORIAL Του Αλέξανδρου Αραμπατζή

«Το θέμα είναι τώρα τι λες. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε. Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ. Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. Το θέμα είναι τώρα τις λες». Μανόλης Αναγνωστάκης

Ήταν ένα μικρό καράβι… (Μερικές σκόρπιες σκέψεις, καταμεσής ενός παράξενου καλοκαιριού) - Εκείνο το μεσημέρι, στο τραπέζι, που η μάνα σου και ο πατέρας σου σε έλεγαν χαζό που δεν κοιτάζεις να βολευτείς σε μια θέση στο δημόσιο «όπως ο ξάδελφος σου ο Κωστής», έσκυψες το κεφάλι και αναρωτήθηκες αν έχουν δίκαιο. Μπορείς τουλάχιστον να τους την πεις τώρα, αναδρομικά, επειδή δήθεν «για το καλό σου» ήθελαν να σε κάνουν μαμούχαλο και επαγγελματία τεμπέλη; - Θυμάσαι εκείνο τον μεσήλικα υπάλληλο στην πολεοδομία που σε έκανε μπαλάκι από γραφείο σε γραφείο; Όταν κατάλαβες ότι ήθελε λάδωμα κώλωσες, δε μίλησες. Ε, τώρα σκάσε και πλήρωνε.

- Πάντα αναρωτιόσουν πως είναι δυνατόν να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο – πλην ίσως των «δημοκρατιών» της υποσαχάριας Αφρικής – με συνταξιούχους 50αρηδες. Αναρωτιόσουν όμως χαμηλόφωνα και μετά χαζογελούσες ανασηκώνοντας τους ώμους και αποθεώνοντας την «καπατσοσύνη» μας. Τώρα θυμήθηκες να εξοργιστείς με όλα αυτά; - Είναι δυνατόν, για χρόνια ολόκληρα, να άφηνες την αστοιχείωτη που τέλειωσε κοπτοραπτική στο Αργοστόλι και ονειρευόταν να γίνει παρατρεχάμενη βουλευτή να συγκρίνεται μαζί σου; - Τη μέρα που πήγες στρατό όλοι γύρω σου μιλούσαν στα κινητά. Παρακαλούσαν θείους, θείες, πατεράδες, βουλευτάδες και αξιωματικούς κάθε βαθμίδας

«να τους κανονίσουν». Ο Μιχάλης, ο βοσκός από την Ικαρία, την επόμενη μέρα βολεύτηκε στο γραφείο του διοικητή. Ο Γιάννης, λέκτορας στη νομική στο LSE, είχε καταταγεί χωρίς κινητό (έτσι του ‘χαν πει ότι πρέπει) και χωρίς «κονέ». Για τρεις μήνες μάζευε γόπες. Πήγες να του παρασταθείς η τον θεώρησες βλάκα; - Κατεβαίνουν στο Σύνταγμα, Λευκό Πύργο και ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Και ανοησίες περί δήθεν «άμεσης δημοκρατίας», λες και είναι τόσο απλό. Μόνο κοινό αίτημα «να μην πληρώσουμε τα χρέη». Σιγά ρε μάγκες, κόψτε κάτι…!

- «Nα μην πληρώσουμε τα χρέη». ΟΚ, αν είσαι γύρω στα 20 δεν έχεις καμία, σχεδόν, ευθύνη για το χρέος. Ως πότε επιτέλους όμως θα ανέχεσαι να ακούς αηδίες; Τι περιμένεις για να τους αναγκάσεις να σοβαρευτούν; - Ακόμα και σήμερα που όλα γύρω σου δείχνουν να βουλιάζουν, τι μου μυξοκλαίς και μιζεριάζεις; Δεν ξέρεις ότι ο τοκετός προϋποθέτει οδύνες; Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει, φτιάξε ομάδα με αυτούς που εμπιστεύεσαι και θα την βρεις τη λύση.

- Τριάντα χρόνια υποκρισίας. Με καπιταλιστοκομμουνισμούς και κομμουνιστοκαπιταλισμούς. Χωρίς ίχνος παιδείας. Δεν είναι πολλά;

27

28 SER-FREE

WELCOME

Ατζέντα της Χρυσάνθης Ιακώβου

Ο Αντώνης Ρέμος στις Σέρρες, 24 Αυγούστου

Αυτό που λατρεύω το καλοκαίρι είναι οι δεκάδες εκδηλώσεις παραδοσιακής φύσης. Μια τέτοια θα πάω να παρακολουθήσω στην Αμφίπολη στις 31 Ιουλίου, όπου διοργανώνεται βραδιά παράδοσης με τοπικά συγκροτήματα. Στο αρχαιολογικό πάρκο Αμφίπολης. Έφυγα! (13ο Φεστιβάλ Αμφίπολης).

(13ο Φεστιβάλ Αμφίπολης).

Αγαπώ από τα μικράτα μου Χάρη & Πάνο Κατσιμίχα, οπότε θα πεταχτώ μέχρι την Καβάλα στις 2 Αυγούστου, που τραγουδάνε στο Κάστρο.

Ωραία τα θέατρα και οι συναυλίες, αλλά το must event κάθε καλοκαιριού είναι άλλο: οι εκδηλώσεις για το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Μαγευτικό σεληνόφως και ωραία μουσική, δε θα χάσω με τίποτα το αφιέρωμα στο Μανώλη Ρασούλη και το Νίκο Παπάζογλου από το Δημήτρη Ψαρρά. 13 Αυγούστου, στο αρχαιολογικό πάρκο Αμφίπολης. (13ο Φεστιβάλ Αμφίπολης).

Από τα πιο πολυσυζητημένα για φέτος, η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη με τον Πέτρο Φιλιππίδη, ανεβαίνει 5 και 6 Αυγούστου στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.

Why not? Όποιος δε λείπει διακοπές στις 7 Αυγούστου, βάζω στοίχημα πως θα βρίσκεται στην Αμφίπολη. Βασίλης Παπακωνσταντίνου on stage στο 13ο Φεστιβάλ Αμφίπολης, στο αρχαιολογικό πάρκο. Και με 15 ευρώ δεν το σκέφτομαι παραπάνω. Είχες χάσει την θεατρική παράσταση «Το Γάλα» όταν είχε έρθει τις προάλλες στις Σέρρες; Μη στεναχωριέσαι καθόλου. Επειδή δεν είσαι ο μόνος, η επιτυχημένη παράσταση του Βασίλη Κατσικονούρη βγαίνει ξανά σε περιοδεία. Στο θεατρικό σανίδι η αγαπημένη Άννα Βαγενά, απολαύστε το στις 11 Αυγούστου, στο αρχαιολογικό πάρκο Αμφίπολης.

Αν ξαναπάω Φιλίππους θα είναι στις 12 και 13 Αυγούστου για τον «Ηρακλή Μαινόμενο» του Ευριπίδη, όπου θα ανεβεί στο stage πλήθος γνωστών ηθοποιών.

Μια συνεργασία που δεν πρέπει να χάσει κανείς: Μαρία Φαραντούρη-Αλκίνοος Ιωαννίδης, σε ένα αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο. 20 Αυγούστου, στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων. Οι μεγαλύτεροι θα το βλέπατε σίγουρα, οι μικρότεροι θα το έχετε ακουστά. «Εκείνος κι εκείνος» του Κώστα Μουρσελά για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι, δεκαετίες μετά την μεγάλη επιτυχία που είχε γνωρίσει ως σίριαλ. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους Τάσος Χαλκιάς και Πάνος Σκουρολιάκος και στο σκηνοθετικό τιμόνι ο Γιάννης Καραχισαρίδης. Δε νομίζω να το σκέφτεστε ακόμα; 24 του Αυ-

γούστου, στο ανοιχτό αμφιθέατρο του ΤΕΙ Σερρών. (Πολιτιστικό Καλοκαίρι – Δήμος Σερρών). Η ευχή μου για φέτος πραγματοποιήθηκε: ο Αντώνης Ρέμος στις Σέρρες, και πιο συγκεκριμένα στο Μητρούσι! 24 Αυγούστου δεν ξέρω αν θα έχω τίποτα να κάνω, τα ακυρώνω πάντως όλα! Η Κάρμεν Ρουγγέρη, ακούραστη και δημιουργική, δε σταματά ποτέ να ανεβάζει παραστάσεις για παιδιά. Φέτος έχει την τιμητική του ο Αριστοφάνης, γι’ αυτό πάρτε μαζί σας παιδιά, ανίψια και βαφτιστήρια και πάτε να δείτε το «Εκκλησιάζουσες... σαν παραμύθι» σε κείμενο και σκηνοθεσία Ρουγγέρη. Στις 29 του Αυγούστου, στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ φυσικά. (Πολιτιστικό Καλοκαίρι – Δήμος Σερρών). Αποχαιρετώ καλοκαίρι και υποδέχομαι Σεπτέμβρη κάθε χρόνο με Γερακίνεια Νιγρίτας. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος θα αναβιώσει το έθιμο της Γερακίνας –της κοπέλας που έπεσε στο πηγάδι- και θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις, παραδοσιακές και μη, που θα διαρκέσουν σχεδόν μια βδομάδα. Έχω φύγει Νιγρίτα! * Για τυχόν ανακρίβειες ευθύνονται αλλαγές στον προγραμματισμό των εκδηλώσεων και όχι ο συντάκτης της στήλης

29

WELCOME

Τα Sephora και το Ser-Free μοίρασαν δώρα

special events

Τριακόσια υπέροχα δώρα από τα Sephora, δεκάδες τεύχη SerFree να αλλάζουν χέρια και χιλιάδες χαμόγελα από τα κορίτσια που έπιναν τον καφέ τους στο Volta. Το αγαπημένο σου περιοδικό (Ser-Free) ένωσε δυνάμεις με το αγαπημένο σου κατάστημα καλλυντικών (Sephora, στη Βασιλέως Βασιλείου) και φρόντισε για το καλοκαιρινό σου beaute στις καλύτερες τιμές της αγοράς και… εγκαίρως!

30 SER-FREE

WELCOME

special events

31

WELCOME

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ TRX Στις αρχές Μαίου διοργανώθηκε από το Philippos Xenia, στο Roof Garden του ξενοδοχείου, η παρουσίαση του πιο νέου, πρωτοποριακού προγράμματος εκγύμνασης στην πόλη των Σερρών, του TRX. Το παρουσίασε η Κα Ελπίδα Τσίντσιφα, ιδιοκτήτρια του Asana Θεσ/νικης, της North Academy, Διδάκτορας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσ/νικης, στην Αθλητιατρική, επιστημονικός συνεργάτης στο Τ.Ε.Φ.Α.Α. Θεσ/νίκης.

special events

Ακολούθησε coctail buffet από τον σεφ του ξενοδοχείου, το οποίο απόλαυσε πλήθος κόσμου μέχρι αργά το βράδυ.

32 SER-FREE

25 χρόνια Καπετάνιος Εικοσιπέντε χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας σε έναν από τους πιο ανταγωνιστικούς και δύσκολους κλάδους του εμπορίου, όπως και αν το δεις, δεν είναι λίγα. Ειδικά όταν συνδυάζονται με την ποιότητα, τις καλές τιμές και την πάντα ζεστή εξυπηρέτηση. Την συμπλήρωση λοιπόν 25 ετών γιόρτασε η επιχείρηση Χρήστος και Νίκος Καπετάνιος (Φως- έπιπλο - διακόσμηση) και δεκάδες φίλοι έσπευσαν να του ευχηθούν να τα… εκατοστίσει.

33

WELCOME

θερινή παράσταση

special events

Η Σχολή Κλασικού Μπαλέτου Μοντέρνου & Σύγχρονου Χορού “Ναταλί Θεοδωρίδου-Κανελίδου” πραγματοποίησε όπως κάθε χρόνο τη θερινή παράσταση της σχολής στις 22/06 στα Αστέρια. Για ακόμη μία φορά η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Συμμετείχαν παιδιά & ενήλικες από 3,5 - 18 ετών και φυσικά όσοι παραβρεθήκαν απόλαυσαν μία εκπληκτική βραδιά, όπως μας έχει συνηθίσει εδώ και 11 χρόνια η Ναταλί.

34 SER-FREE

35

MY WAY

Γιώργος Ανδρέου, 50, μουσικοσυνθέτης

Ο αδιαμφισβήτητα σημαντικότερος Σερραίος καλλιτέχνης της γενιάς του, ανήσυχος και πολυπράγμων, θυμάται τα παιδικά του χρόνια στις Σέρρες, πρόσωπα και πράγματα που τον σημάδεψαν, δίνει τη δική του ερμηνεία για την νεοελληνική παρακμή και εξηγεί γιατί τελικά γύρισε την πλάτη στην ντόπια πολιτική πραγματικότητα. Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Αραμπατζή.

Α

Από τα παιδικά μου χρόνια στις Σέρρες θυμάμαι μια πόλη “κλειστή”, γεμάτη ένστολους φαντάρους τα σαββατοκύριακα. Θυμάμαι ζουρνάδες στις γιορτές των Χριστουγέννων, το παζάρι με τους μικροπωλητές να τραγουδούν την πραμάτεια τους, τα χωριστά γυμνάσια-λύκεια “αρρένων” και “θηλέων”, τη στρατιωτική μπάντα στην υποστολή σημαίας στην πλατεία Ελευθερίας, την αποβολή που πήρα επειδή έβλεπα την ταινία “Βατερλό” του Σεργκέϊ Μποτνταρτσούκ στον κινηματογράφο “Αλέξανδρο”. Πιο πολύ θυμάμαι τις στρωμένες με μουσαμά αίθουσες του ωδείου Σερρών και τον διευθυντή του Θύμη Νικολαϊδη να με εξετάζει στα θεωρητικά της μουσικής, την τσιγγάνα Βασιλική Καρακωστή να κατηφορίζει από τον Κουλά τραγουδώντας (ρε μι μι μι σι, ρε μι μι μι ρε) “ραδίκια φρέσκα, καλά ραδίκια”, ένα γέρο από τον Ξηρότοπο να παίζει στην πλατεία του χωριού γκάϊντα, τον Μήτσο Χίντζο να διευθύνει την φιλαρμονική Ηρακλείας κρατώντας το ζουρνά του παραμάσχαλα, τις αίθουσες στον πρώτο όροφο της εμπορικής αγοράς (“ψαραγοράς”) όπου κάναμε ροκ πρόβες με το Χρήστο Δημάκη, τον Τούλη Θαλάσση, τον Αλέκο Οικονόμου. Θυμάμαι την Αλεξάνδρα Μπαϊρα που με σημάδεψε διδάσκοντας μου ιστορία και νέα ελληνική λογοτεχνία, θυμάμαι το δισκάδικο “Ντορεμί” στην Τσαλοπούλου όπου αγόρασα τα πρώτα μου ηλεκτρικά βινύλια το 1975, θυμάμαι τη μέρα που έπεσε η χούντα και στα μεγάφωνα των δρόμων ακουγόταν μουσικές του Θεοδωράκη. Θυμάμαι την αίθουσα του “Ορφέα” με δεξιοτέχνες της κλασσικής μουσικής, Έλληνες και Γερμανούς (σταλμένους από το ινστιτούτο Γκαίτε Θεσσαλονίκης)-ήμουν κι εγώ στη σκηνή γυρίζοντας τις σελίδες της παρτιτούρας του πιανίστα. Θυμάμαι εφηβικά αισθήματα και μουσική, πολλή μουσική, μέσα κι έξω μου. Έφυγα από τις Σέρρες για να παρακολουθήσω στη Θεσσαλονίκη νομική και να συνεχίσω τις μουσικές μου σπουδές. Ήξερα πως δεν θα επιστρέψω για μόνιμη εγκατάσταση, ήξερα πως ήθελα να ταξιδέψω, να απαντήσω στα βασανιστικά ερωτήματα της νεότητας. Ποτέ δεν το μετάνιωσα. Οι Σέρρες διαμόρφωσαν αυτό που είμαι κι αυτό που όφειλα να γίνω. Για να το πετύχω όμως έπρεπε να φύγω μακριά τους, να “ξεβολευτώ”. Το ταλέντο είναι η πρώτη ματιά, η νύξη - η σκληρή δουλειά είναι η επιβεβαίωση της έμπνευσης. Μπορείς να έχεις ταλέντο και να το “θυσιάσεις” στην ευκολία των αναβολών και των συμβιβασμών ή - με δουλειά πολλή κι ανησυχία άλλη τόση - να το κάνεις να ανθίσει και να σου επιστρέψει τους κόπους και τις θυσίες. Ταλέντο χωρίς μόχθο είναι αίσθημα χωρίς βιωματική επαλήθευση. Τι φταίει και φτάσαμε σήμερα (ως χώρα) εδώ που φτάσαμε; Πιστεύω η αδυναμία μας ως κοινωνίας να συμπεριφερθούμε “κοινωνώντας”, να συνομιλήσουμε επιδιώκοντας το κοινό καλό αντί για την ατομική “εξασφάλιση”... Είμαστε κοινωνία μόνο κατ’ όνομα, στην πραγματικότητα όμως πεισματικά παραμένουμε διάφορες “ομάδες” συμφερόντων, προκαταλήψεων

36 SER-FREE

κι ιδεολογημάτων, που επιβιώνουμε διεκδικώντας την προνομιακή μας αντιμετώπιση από το “κράτος”, το “νόμο”, την “πατρίδα”, περιφρονώντας οποιαδήποτε αλληλοπεριχώρηση κι αδιαφορώντας αν με τη στάση μας καταβαραθρώνουμε τη δύσμοιρη Ελλάδα. Μόνο χαμηλής νοημοσύνης πολίτες δεν θα αντιλαμβάνονταν πως ο δρόμος που το ελλαδικό κρατίδιο διάλεξε οδηγεί στην καταστροφή και τη διεθνή απαξίωση. Άλλωστε το ζήτημα δεν είναι τόσο η οικονομική κρίση όσο η αδυναμία του ελληνικού συστήματος αξιών να προτείνει καθαρτήριες λύσεις, να ελέγξει, να αποδώσει ευθύνες, να συμπεριφερθεί τελοσπάντων ως ευνομούμενη πολιτεία. Αναζητούνται εναγωνίως οι διαδικασίες εκείνες που θα οδηγήσουν σε διαμόρφωση αξιοπιστίας και σοβαρότητας στο κοινωνικό τοπίο, σε αξιοκρατική ανάθεση των μεγάλων ζητημάτων της χώρας στους κατ’ ουσίαν αρμόδιους. Αναζητείται δηλαδή επιστροφή στην αληθινή πολιτική, με διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου για τον τόπο μας. Αλλιώς, αλλοίμονο μας! Είμαι αντίθετος στη δημαγωγία και τη συναισθηματική αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας από τους πνευματικούς της ανθρώπους. Οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν πάνω απ’ όλα να παραμείνουν νησίδες αξιοκρατίας, συνεχίζοντας το κατ’ ουσίαν έργο τους που είναι η δημιουργία, καλλιτεχνική ή επιστημονική. Έτσι μόνο θα μπορούν να αποτελούν πολύτιμη εφεδρεία για τον τόπο ώστε όταν έρθει η ώρα να ζητηθεί η βοήθεια τους, να μην τους βαραίνει η “ρετσινιά” οποιασδήποτε καιροσκοπικής συναλλαγής με την (θνήσκουσα ιδεολογικά) σημερινή τάξη πραγμάτων. Αν ήμουν σήμερα 25-30 ετών θα επιθυμούσα να μείνω στην Ελλάδα. Αν όμως το ντόπιο πολιτικοκοινωνικό κατεστημένο αδιαφορούσε για τις βαθύτερες ανάγκες μου (ψυχικές, εργασιακές, οικονομοτεχνικές), θα του γύριζα την πλάτη και θα ξενιτευόμουνα. Η πικρή εμπειρία δείχνει πως, σε πολλές περιστάσεις, στην Ελλάδα εισακούεσαι καλύτερα “εισαγόμενος” από την Εσπερία παρά μένοντας και πασχίζοντας στον τόπο σου. Ο Νίκος Παπάζογλου, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Γιάννης Σμυρναίος (κορυφαίος ηχολήπτης του τόπου), ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Θοδωρής Γκόνης - ανάμεσα σ‘ άλλους πολλούς σημαντικούς, Έλληνες και ξένους αποτέλεσαν σημεία-κλειδιά στην καριέρα μου, στη ζωή μου. Είχα την “τύχη”, εγώ, ένα παιδί από τις Σέρρες, να συναντήσω προσωπικότητες που μου άνοιξαν τα μάτια της ψυχής, ορίζοντας στη ζωή μου ένα “μέτρο”, διαμορφώνοντας ένα πνευματικό αίτημα, την αίσθηση της αποστολής, του λειτουργήματος. Στις αξίες των δασκάλων μου προσπαθώ να ανταποκριθώ μια ζωή ολόκληρη. Ο χρόνος θα δείξει αν κάτι κατόρθωσα. Στις τελευταίες τοπικές εκλογές έκανα πίσω διότι δαπίστωσα πως δεν συμμερίζονταν οι υποψήφιοι πολιτικοί μου συνεργάτες βασικές αρχές κι αξίες που θεωρώ απαραίτητες για να αποδεχτώ την ευθύνη της εκπροσώπησης

MY WAY

των συμπολιτών μου, χωρίς να τους απογοητεύσω, χωρίς να προδώσω τις υψηλές προσδοκίες τους για το πρόσωπο και το ρόλο μου. Με απλά λόγια, το πολιτικό κατεστημένο της πόλης (πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων) θεώρησε “διαπλοκή” (sic) το να συνεργαστώ με διατυπωμένους ρητά (πριν από τις εκλογές) προγραμματικούς όρους για το τί θα αναλάβω και με ποιά πολιτική προστασία της θέσης μου, ώστε να αφεθώ απερίσπαστος να βοηθήσω τις Σέρρες στα ζητήματα πολιτισμού.

Oι πολιτικοί προϊστάμενοι των Σερρών δεν με θεώρησαν a priori ικανό να αναλάβω τα πολιτιστικά ζητήματα, είχαν στο μυαλό τους άλλους φαίνεται, πολύ καλύτερους μου. Ας τους παρουσιάσουν, περιμένω κι εγώ όπως όλοι οι Σερραίοι. Φοβάμαι όμως πως θα περιμένουμε επί ματαίω, αν κρίνω από την αποπομπή του Θοδωρή Γκόνη από την διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών αλλά και τον συνολικό τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πολιτιστικά ζητήματα οι Σερραίοι κυβερνώντες - “επαρχιώτικα”, εύκολα, λαϊκίστικα, χωρίς την πεποίθηση πως οι Σέρρες είναι μια μεγάλη πόλη, με κομβική σημασία στον ελληνικό χάρτη αξιών. Για να αλλάξουν τη μοίρα τους οι Σέρρες χρειάζονται ικανούς και θαρραλέους ηγέτες και συνολική ηθική και πολιτική αφύπνιση των πολιτών της. Συμβαίνει στις Σέρρες ό,τι παντού στη χώρα: Οι ικανότεροι διστάζουν να εμπλακούν στα κοινά, φοβούμενοι την αφασική στάση του πολιτικού κατεστημένου, την έκθεση τους σε ένα “τοξικό” περιβάλλον, την αντιπαράθεση με ένα σωρό παρασκηνιακούς μηχανισμούς. Είναι δραματική ανάγκη να συμβεί άμεσα μια Σερραϊκή

πανστρατιά που θα επιβάλλει στα δημόσια αξιώματα τους άριστους της πόλης. Τότε θα αρχίσει το πράγμα να κινείται, να εξελίσσεται. Σε κάθε αντίθετη περίπτωση η πόλη θα μαραζώσει ακόμα περισσότερο. Πάντοτε πίστευα πως ο καλλιτέχνης οφείλει να περιφρουρεί την ιδιωτικότητα του και το δικαίωμα του σ’ αυτήν. Είναι αυτή ακριβώς η ιδιωτικότητα που με “γεμίζει”, οι αγαπημένοι της οικογένειας μου, οι φίλοι μου, οι συνταξιδιώτες της αγωνίας μου, οι συμμέτοχοι των παθών και των... λαθών μου. Εξίσου με παρηγορεί πάντα ένα καλό βιβλίο, μια θεατρική παράσταση αξιώσεων, ένα ταξίδι, μια καινούργια ανθρώπινη γνωριμία, κάποια όνειρα για επερχόμενες πνευματικές αναζητήσεις, ο επόμενος δίσκος, το επόμενο (άγραφο ακόμα) τραγούδι.... Αγαπημένος προορισμός μου η Αστυπάλαια. Επειδή εκεί, δώδεκα χρόνια διευθύνω (άμισθος καλλιτεχνικός διευθυντής) ένα εθελοντικό φεστιβάλ πολιτισμού. Οι καλλιτέχνες έρχονται στη μέση του Αιγαίου (στην “άγονη” -τί άθλια λέξη - γραμμή), τραγουδούν κι αμείβονται με φιλοξενία, περιήγηση, ενσωμάτωση στον ιστό της μικρής κοινωνίας του νησιού. Αμείβονται με αγάπη. Αγάπη, η μαγική λέξη, ο καταλύτης των πάντων. Είμαι περήφανος για το παράδειγμα της Αστυπάλαιας - και τώρα, στη δίνη της οικονομικής κρίσης, περισσότερο από ποτέ δικαιώνεται η αντίληψη πως η Δωρεά κι όχι το Κέρδος μπορούν να μας γλυτώσουν από την καταστροφή, να μας βγάλουν από το σκοτεινό πηγάδι της απαξίωσης και του αυτοοικτιρμού.

37

OPINION

Παπαρούνες Τις είδα στο δρόμο που με χαιρετούσαν. Ήπια καφέ και ποτό μαζί τους. Μου γλυκαίνουν την ψυχή και μόνο που υπάρχουν. Τώρα που τα πάντα καταρρέουν, στρίβω το κεφάλι και κοιτάζω μοναχά στα λιβάδια που κατοικούν. Κείμενο Γιάννης Ξενάκης.

Τα κορίτσια, αυτή την εποχή, μοιάζουν με κατακόκκινες παπαρούνες σε τεράστιο λιβάδι. Κλέβουν την παράσταση του φυσικού τοπίου, φέρονται αυταρχικά στη ματιά σου, κινούνται σαν “καλοκουρδισμένες” μπαλαρίνες ανάλογα με τα κέφια του ανέμου. Σε καλούν από μακριά να βυθιστείς μέσα τους, να ξαπλώσεις ξέγνοιαστος πάνω τους αποβάλλοντας όλη τη μιζέρια που σου φόρεσε ο σκληρός χειμώνας που πέρασε. Τα αγόρια από την άλλη μοιάζουν με τα λευκά «μπάμπαλα» που κατακλύζουν τον αέρα. Έχεις την εντύπωση ότι είναι παντού- πάντα τα καφέ και τα μπαρ στις Σέρρες τα γέμιζαν άνδρες- τώρα που οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα μαγαζιά δείχνουν πιο εύκολα το κοινό τους το πράγμα είναι πιο ξεκάθαρο. Το παιχνίδι παίζεται απλά: το λευκό «μπάμπαλο» πρέπει να γαντζωθεί στην κόκκινη παπαρούνα. Όλα βασίζονται στην τύχη. «Η γύρη διεγείρει, ή φταρνίζεσαι ή καυλώνεις». Ο Έρωτας πάντα ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Αν σου πέσει ο άγγελος εξ ουρανού, κακά τα ψέματα, ορμάς στον γκρεμό χωρίς δεύτερη σκέψη.

Tα τρως τα μούτρα σου αλλά, όπως και να το κάνουμε, η πτώση είναι μια ηδονική κατάσταση, όπως άλλωστε και η αυτοκαταστροφή. Προχωρώ δυο βήματα στον κακοτράχαλο δρόμο της σκέψης μου και μετά σκουπίζω τα λασπωμένα παπούτσια μου στο κουρέλι του χειμώνα. Ακριβώς από κάτω τόσο καιρό κρύβονται όλα τα

38 SER-FREE

όνειρα που για μήνες πάγωσαν λες και είναι δάνεια τραπέζης. Ανοίγω την τεράστια πορτοκαλί πόρτα και μπαίνω στο θερινό δωμάτιο. Δεν έχει ταβάνι, τείχους, τίποτα. Άδειο σαν τα ταμεία της χώρας. Δεν είμαι μόνος, κόσμος πολύς. Κάποιοι κάνουν τις πρώτες βουτιές, κάποιοι άλλοι σουλατσάρουν άσκοπα και κάποιοι απλά ρουφούν με θρησκευτική ευλάβεια έναν ακόμα φρέντο καπουτσίνο «κοζάροντας» τα κορίτσια απέναντι. Πάντως λείπει κόσμος από μέσα. Άμα ψάξεις, λείπει. Αν πάλι όχι, όλοι είναι παρόντες. Λείπει ο Πέτρος, που έκλεισε ένα χρόνο μακριά από την πιάτσα της πόλης. Είναι εύκολο να καταλάβεις την απουσία του μιας και πάντα έκανε αισθητή την παρουσία του. Ζεν πρεμιέ δεν έχουν μόνο τα θέατρα και οι σινεμάδες, έχουν και οι πόλεις. Εμείς είχαμε, τώρα δεν έχουμε πια. Λείπει η Μαρία, 23 χρονών κοπέλα σοβαρή και μετρημένη, «κορίτσι άλλης εποχής». Σε κοιτούσε σαν το σπουργίτι, όταν την πρωτοπλησίαζες. Έπρεπε να κάνεις αργά και σταθερά βήματα για να μην την τρομάξεις. Μόλις τη γνώριζες και σε γνώριζε, ένιωθε ασφαλής, ξεθάρρευε, σε χαιρετούσε και σου χαμογελούσε πάντα, ακόμα και από μακριά. «Mου αρέσουν οι άνθρωποι που σε χαιρετούν ακόμα και από μακριά, δείχνουν πραγματικά το πώς νιώθουν για εσένα» και από τα χείλη της δεν έβγαιναν παρά μόνο γλυκές κουβέντες, όχι μόνο για εσένα, για όλους όσους γνώριζε. Μου έδινε πάντως την εντύπωση ότι ήθελε γενικά να περνά απαρατήρητη. Ο τρόπος που έφυγε όμως δεν της έκανε το χατίρι.

Λείπουν και άλλοι, «ξεχωριστοί άνθρωποι». Σχεδόν όλοι μας έχουμε και από έναν ταξιδιώτη που δε λέει να γυρίσει. Με πιάνει ξαφνικά στενοχώρια μέσα στο θερινό δωμάτιο που δεν έχει ταβάνι και τείχους. Τελικά δεν είναι το μπετό που μας γαμάει την ψυχολογία και δεν μπορούμε να μείνουμε μέσα. Η βαριά χειμωνιάτικη ψυχολογία φταίει που μας έχει «κατσικωθεί» και προσπαθούμε να την πετάξουμε από επάνω μας, μαζί με της μίζερες εικόνες και σκέψεις του χειμώνα που πέρασε. Ανοίγω την πορτοκαλί πόρτα και το σκάω πίσω στα λιβάδια με της κατακόκκινες παπαρούνες. (Δυο μήνες πριν θα άνοιγα, αντί της πόρτας, τηλεόραση. Τι τραγικό να προσπαθείς να ξεφύγεις από τις έγνοιες σου παρακολουθώντας τις έγνοιες άλλων!) Δυο πιτσιρικάδες γύρω στα δεκαπέντε, με μαλλιά καρφιά, τρέχουν μπροστά μου. Τους έχω ξανασυναντήσει! Ναι, τους έχω ξανασυναντήσει στο βιβλίο του Χρήστου Χωμενίδη «Στη Δευτέρα Παρουσία ας μας βάλουν απουσία». Είναι τα αλάνια που εγκατέλειψαν την πομπή ροβολώντας προς το Ζάππειο. «Που πάτε; Γυρίστε αμέσως πίσω!» τσίριζε υστερικά μια χοντρή κυρία, μάνα τους προφανώς. «Τι κάνετε; Το σκάτε απ’ τη Δευτέρα Παρουσία;» «Στη Δεύτερα Παρουσία ας μας βάλουν απουσία!» της απάντησαν χαχανίζοντας και χάθηκαν πίσω από τις συστάδες. Να πού πήγαιναν τελικά τα πουλάκια μου… στο λιβάδι με τις παπαρούνες! Ας τους ακολουθήσω. Κάτι παραπάνω θα ξέρουν αυτοί…

! α ζ ε π ά ρ τ ς α μ Η δική

Βασ. Βασιλείου & Νικ. Πλαστήρα, Σέρρες Τηλ. 23210 98063, Fax. 23210 98069 e-mail: syntraser@otenet.gr www.serrescoopbank.gr

39

OPINION

Αν ρωτούσαμε τους κατ’ ουσίαν αρμόδιους* Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ

Μ

Μέσα στον πανικό και την κατάθλιψη των ημερών ακούγονται όλο και συχνότερα φωνές που ζητούν να απευθυνθεί το Έθνος στους Έλληνες που διαπρέπουν στους τομείς εργασίας τους, πνευματικής, ερευνητικής, καλλιτεχνικής, επιχειρηματικής – στους κατά τεκμήριο αρμόδιους τελοσπάντων, αντί να συνεχίζει να επιτρέπει στους πολιτικούς του προϊσταμένους να τσαλαβουτούν στα νερά της ημιμάθειας, της μεγαλοστομίας, του λαϊκισμού. Καλή και άγια ιδέα – κρίμα που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Να καταθέσω το μικρό προσωπικό μου παράδειγμα: Κατάγομαι από μια πόλη της επαρχίας (Σέρρες). Χρόνια και χρόνια τρέχω σε συναυλίες και πολιτιστικές δράσεις, διευθύνω ένα φεστιβάλ πολιτισμού (στην Αστυπάλαια), έχω – για να μη μακρυγορώ – μια ικανοποιητική τεχνογνωσία σε πολιτιστικά ζητήματα. Κανείς τοπικός αξιωματούχος (δήμαρχος, νομάρχης, πρόεδρος δημόσιου φορέα κλπ), ποτέ, τα τελευταία δέκα χρόνια δε ζήτησε θεσμικά κι υπεύθυνα τη γνώμη μου για κάποιες ενδεχόμενες επιλογές πολιτιστικών δράσεων, δεν με κάλεσε έστω σε μια off the record ανταλλαγή σκέψεων και ιδεών, δεν μου ανέθεσε μια “διαβούλευση” (αγαπημένη λέξη των πολιτικών) με αντικείμενο τον γόνιμο προβληματισμό πάνω στην ανάπτυξη των Σερρών με “εργαλείο” τον Πολιτισμό. Αν στην επαρχιακή Ελλάδα oι πολιτικοί αντιπρόσω-

40 SER-FREE

ποι συμπεριφέρονται έτσι, γιατί να ιδρώσει το αυτί τους σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής (και κοινωνικής) σκηνής; Άλλωστε οι κατ’ ουσίαν αρμόδιοι είναι κόκκινο πανί για μια Εξουσία που αφού έκανε μαντάρα τη χώρα, αγωνίζεται τώρα απεγνωσμένα να πείσει τους εξοργισμένους πελάτες της πως είναι η μόνη αρμόδια να... θεραπεύσει τα δικά της εγκληματικά λάθη, τις ολέθριες επιλογές τριανταπέντε χρόνων. Ξέρει καλά η Εξουσία των μετρίων πως ένας αρμόδιος, πρώτα - πρώτα θα πετάξει με τις κλωτσιές από τα οφίτσια και τα πόστα τους εκπροσώπους της, τους ανίκανους που χωρίς να έχουν διοικήσει... περίπτερο, κυβερνούν (στα χαμένα) μια χώρα. Αλλά και στα media γίνεται τρομερή κατάχρηση θεωρίας και ελάχιστη κατάθεση απτών, πρακτικών και συγκεκριμμένων προτάσεων για τη βελτίωση της τραγικής κατάστασης του τόπου. Φαίνεται πως ούτε στους (θεωρητικούς) παντογνώστες δημοσιογράφους αρέσει η ιδέα της ανάθεσης των δύσκολων έργων σε εκείνους που γνωρίζουν το αντικείμενο και τους τρόπους διαχείρησης κρίσεων, σε εκείνους που η πολιτεία τους στο δημόσιο βίο μαρτυρεί την επάρκεια, το ταλέντο, την φιλοπατρία, την εργατικότητα, το ήθος. Υπάρχουν τέτοιοι Έλληνες; Φυσικά υπάρχουν, δίπλα μας, γύρω μας - εξίσου παντού στον κόσμο, διαπρέποντας, δημιουργώντας. Ας απαιτήσουμε το

αυτονόητο: Να τους ανατεθεί η ευθύνη της σωτηρίας της χώρας. Πού ακούστηκε, επιτέλους, το κάθε κομματόσκυλο, ακολουθώντας μιαν εκ του ασφαλούς πεπατημένη ανέλιξης στα κομματικά επιτελεία (θλιβερός αφισσοκολλητής σφουγκοκολάριος του εκάστοτε “αρχηγού”), να καταλήγει διαχειριστής του μέλλοντος των παιδιών μας, χωρίς προσόντα, χωρίς παιδεία, χωρίς εμπειρία - πού αλλού συμβαίνει κάτι τέτοιο τόσο χοντροκομμένα κι ωμά; Πουθενά, εκτός από την Ελλάδα, τη χώρα που κυβερνούν οι ολίγιστοι, οι ΟΥΤΙΔΕΣ, οι τιποτένιοι. Ακούστε τους στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, αφουγκραστείτε την κενότητα, την παπαγαλία, tον αυτισμό τους. Το ομολογώ: Δεν με τρομάζει η οικονομική κρίση όσο η “ποιότητα” αυτών που μας κυβερνούν, δε με φοβίζουν οι δυσκολίες, με απελπίζει η ανεπάρκεια του πολιτικού στελεχικού δυναμικού, η κουτοπονηριά του, το απύθμενο θράσος, η ισοπεδωτική εξομοίωση ενόχων κι αθώων για την κατάντια που η πολιτεία του έχει προκαλέσει στην πατρίδα μας. Γι’ αυτό επιβάλλεται το ξήλωμα των “κατ’ επάγγελμα” πολιτικών κι η ανάθεση των δράσεων τους στους κατ’ ουσίαν αρμόδιους, μήπως προλάβουμε (έστω την ύστατη ώρα) τον Κατακλυσμό. * (Αναδημοσίευση από το περιοδικό Ως3, νομίζω πως την επιβάλλουν οι περιστάσεις και το... προσωπικό μου παράδειγμα. Γ.Α.)

41

OPINION

Ό, τι κατεβαίνει, ανεβαίνει; Της Χρυσάνθης Ιακώβου

Μ

Με την κρίση να κρέμεται συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας και να μας χτυπάει επίμονα την πόρτα, όλα έχουν γίνει άνω-κάτω, ή μάλλον, πιο συγκεκριμένα, έχουν πάρει την κατιούσα: εργασία, διασκέδαση, λεφτά, τα νεύρα μας επίσης. Προτού όμως φτάσει το όλο θέμα στην τσέπη μας και στα οικονομικά του νοικοκυριού μας, άλλος ήταν ο τομέας που είχε τις πρώτες απώλειες: ο πολιτισμός και οι τέχνες. Πολιτισμός και τέχνες δεν είναι μόνο τα εμπορικά θέατρα για τα οποία ο κόσμος κάνει ουρά και που το καλοκαίρι βγαίνουν σε περιοδεία και χρεώνουν και το εισιτήριο 24 ευρώ, ούτε ο Χατζηγιάννης που δημιουργεί κοσμοσυρροή όπου τραγουδάει. Αυτοί προς το παρόν επιβιώνουν. Τι γίνεται όμως με την άλλη όψη της τέχνης, την underground, και κυρίως τι γίνεται με τους νέους καλλιτέχνες; Με αυτούς που δεν πρόλαβαν μάλλον να γίνουν ακόμη καλλιτέχνες γιατί τους πρόλαβε η κρίση; Το πρόβλημα είναι γενικό. Τα Μέσα έκοψαν πρώτα-πρώτα τις στήλες των πολιτιστικών από τις εφημερίδες. Οι εκδοτικοί οίκοι είδαν τον τζίρο να μειώνεται και μείωσαν τους νέους τίτλους. Πρόσφατα μου είπε ένας ηθοποιός σε συνέντευξη ότι το ποσοστό των ηθοποιών που δουλεύει είναι ένας στους δέκα, και άλλος ηθοποιός μου είπε πριν από λίγο καιρό ότι ο ελληνικός κινηματογράφος είναι αυτή τη στιγμή ανύπαρκτος, εφόσον, ως γνωστόν, δε χρηματοδοτείται. Πέρα από το γενικό κακό αντίκτυπο, στην κοι-

42 SER-FREE

νωνία, στον κόσμο, στους επιχειρηματίες, στους ανθρώπους του χώρου, οι νέοι δημιουργοί τι θα απογίνουν; Γιατί οι ήδη φτασμένοι είναι εν μέρει εξασφαλισμένοι. Η πόρτα μήπως έκλεισε και όποιος πρόλαβε, πρόλαβε; Θα πρέπει η καινούργια φουρνιά να κάνει ο,τι περιμένουν από αυτήν να κάνει, δηλαδή να δουλεύει όλη μέρα για πενταροδεκάρες ή να πασχίζει ολημερίς να βολευτεί κάπου –για να καταλήξει με τις πενταροδεκάρες- και να αφήσει τη δημιουργικότητα και τις ουτοπίες κατά μέρος, πολύ απλά γιατί η τέχνη δεν τρώγεται; Ευτυχώς, απ’ ό, τι φαίνεται, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το πιθανότερο όντως είναι ότι οι νέοι δημιουργοί λεφτά από την τέχνη τους δεν πρόκειται να βγάλουν. Κανείς δεν πρόκειται να αγοράσει με πάνω από πέντε-δέκα ευρώ το cd ενός πρωτοεμφανιζόμενου τραγουδιστή, δύσκολα θα πληρώσει κάποιος 15 ευρώ για μια παράσταση άγνωστων ηθοποιών, θα είναι δύσκολο για ένα συγγραφέα να βρει εκδοτικό οίκο. Η δημιουργία όμως έχει βρει πλέον άλλους δρόμους. Αποδεσμευμένοι από τον οικονομικό παράγοντα και απολαμβάνοντας την απεριόριστη ελευθερία του διαδικτύου, οι νέοι δημιουργούν ανενόχλητοι και με γνήσιο πάθος. Μπορείς, όπως η Μόνικα και όχι μόνο, να βγάλεις τα τραγούδια σου στο you tube και να συλλέξεις εκατομμύρια like. Ή να δημοσιεύσεις ολόκληρο μυθιστόρημα μέσω του blog σου. Ή να γυρίσεις μια μικρού μήκους ταινία και να την απελευθερώσεις στα site. Φέτος θα απολαύσουμε το 1ο Φεστιβάλ Ψηφιακού

Κινηματογράφου. Και πρόσφατα είδαμε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του Σερραίου φωτογράφου John Dom. Το ενδιαφέρον, παράλληλα, για τις «μοναχικές» τέχνες της ποίησης και της φωτογραφίας έχει αυξηθεί και όλα αυτά πολύ απλά είναι αλληλένδετα. Μια τέτοια ελευθερία βέβαια είναι εν μέρει και ελευθεριότητα και ίσως δεν οδηγεί πουθενά. Ίσως να είναι απλά ένας εύκολος τρόπος για να κάνει ο καθένας το ψώνιο του χωρίς ρίσκο και χωρίς εμπόδια. Και μπορεί η ίδια η τέχνη να χάνεται σε έναν ατέλειωτο ωκεανό από φτηνές δημιουργίες. Αλλά και έτσι να είναι, ποιον ενοχλεί; Σε ποια εποχή εξάλλου υπήρχαν μόνο αριστουργήματα; Χρειάζονται και τα σκουπίδια για να διατηρούμε την κριτική μας ικανότητα, αυτό είναι νομοτελειακό. Εξάλλου, όλοι εμείς που περάσαμε την εφηβεία μας στα 90s και ξεκινήσαμε την πορεία μας στα 00s, πετύχαμε την πιο μεταβατική εποχή –από όλες τις απόψεις. Προσπαθούμε ακόμα να βολευτούμε από την παιδική ηλικία της ευμάρειας στην ενηλικίωση της κρίσης, από τα πολύχρωμα και φιλελεύθερα 80s στο γκρίζο του ηλεκτρονικού υπολογιστή, από την υπέρμετρη αισιοδοξία στην απόλυτη απελπισία και μιζέρια των ημερών μας. Μεγαλώσαμε και ψάχνουμε ακόμα να δώσουμε μία ταυτότητα και μία ενιαία φυσιογνωμία στη γενιά μας. Μπορεί λοιπόν το καινούργιο να είναι αυτό, ένα τσούρμο παθιασμένων νέων που εκτονώνονται δημιουργικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Κι ό, τι κι να είναι αυτό που πάει να δημιουργηθεί, καλώς να έρθει.

43

Συνέντευξη

Γιώργος Γιώργος Κιμούλης Κιμούλης

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ συνέντευξη στον Γιάννη Μπαλαφούτη | πορτρέτα: Κώστας Αμοιρίδης

Η νέα τους παράσταση «Οθέλλο», ο θάνατος του θαυμασμού και οι «παγκόσμιοι κακοί».

SER-FREE

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Συναντηθήκαμε στα καμαρίνια του θεάτρου «Κολοσσαίον» ανάμεσα στην απογευματινή και την βραδινή παράσταση. Ο χρόνος που είχαμε στην διάθεση μας πριν ανέβουν στην σκηνή για την τελευταία προγραμματισμένη για φέτος παράσταση του «Σλουθ», έμοιαζε αρκετός. Αφήνοντάς τους πίσω όμως για να παρακολουθήσω αυτό που, αδόκιμα μεν ως επίθετο για θεατρική παράσταση, απολύτως δίκαια δε ως προς τους λόγους επιλογής, χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς ως blockbuster, ένιωσα ότι θα μπορούσαμε να συζητάμε με την ίδια ένταση και ενδιαφέρον όλο το βράδυ. Παρόλαυτά, καταφέραμε να «στριμώξουμε» την νέα τους παράσταση «Οθέλλο» που θα ανέβει στις Σέρρες την Τρίτη 26 Ιουλίου, την μεταξύ τους σχέση, αλλά και του καθένα ξεχωριστά απέναντι στην πολιτική, τους ανθρώπους και το παγκόσμιο σύστημα, ανάμεσα από ένα κρεβάτι, έναν μεγάλο καθρέπτη και τον ήχο από το πρώτο και δεύτερο κουδούνι.

Συνέντευξη

Η σχέση, η συνεργασία τους & και ο ανταγωνισμός επί σκηνής Γ.Κ. ▼ Τον Κωνσταντίνο τον ήξερα. Τον παρακολουθούσα. Ήμουν εγώ που του είχα πει ευθαρσώς ότι θέλω να δουλέψουμε μαζί. Δεν κάναμε παρέα. Υπήρχε όμως μια καθαρή γνώμη, ότι ο Κωνσταντίνος είναι με μεγάλη απόσταση ο καλύτερος ηθοποιός, όχι της γενιάς του μόνο, αλλά όλης αυτής της νεότερης αν θέλεις γενιάς στο θέατρο. Τώρα με τον Κωνσταντίνο είμαστε σχεδόν σαν συγγενείς, με όλα τα καλά και κακά της συγγένειας. Δεν είναι πλέον μια σχέση που κινδυνεύει να σπάσει, είτε με τον χρόνο, είτε με τις συνεργασίες. Κάνοντας το «Σλουθ» με τον Κωνσταντίνο, ένιωσα ότι λειτουργούμε σαν τα παλιά καλά ροκ συγκροτήματα. Κανείς μέσα εκεί δεν ξέρει ποιανού είναι η ιδέα. Και πάνω από την οποιαδήποτε αυτοπροστασία που μπορεί να έχει ο καθένας σε επίπεδο εγωϊσμού, είχαμε και οι δύο μας, την έννοια της ίδιας της παράστασης. Αυτό είναι πολύ σπάνιο πράγμα, για να μην σου πω σχεδόν αδύνατο.

46 SER-FREE

Κ.Μ. ▼ Ήμουν στο πρώτο έτος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου όταν είχα δει τον Γιώργο να παίζει σε μια παράσταση που λεγόταν «Φτωχέ Φονιά», στο θέατρο Κάππα. Όταν τελείωσε η παράσταση, δεν μπορούσα ούτε να χειροκροτήσω από το σοκ που είχα πάθει. Βλέποντας τον, είχα μείνει ενεός! Είπα ότι, αν αυτό είναι το μέτρο της υποκριτικής, ο πήχης είναι πάρα πολύ ψηλά. Αν αυτός είναι μέτρο σπουδαίας υποκριτικής, τί κάνω εγώ; Κάποια στιγμή είχαμε συζητήσει για άλλες συνεργασίες που δεν ευοδώθηκαν. Ήταν από τα όνειρα μου, από τα τελευταία όνειρα που είχα, να δουλέψω κάποια στιγμή με τον Γιώργο. Είχα δει το «Σλουθ» πολύ μικρός, στην παλιά εκδοχή του ‘70 με τον Laurence Olivier και τον Michael Caine, και μου είχε αρέσει πολύ, από τότε. Πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο και του είπα: «Θέλεις να κάνουμε το “Σλουθ” του χρόνου;». Τώρα με τον Γιώργο είμαστε πέραν της συνεργασίας. Είμαστε στη στενή φιλία με ένα δέσιμο εκτός σκηνής. Γ.Κ. ▼ Ανταγωνισμός μεταξύ μας; Όχι. Με την έννοια ότι, ο Κωνσταντίνος θέλει να είμαι πάρα πολύ

καλός εγώ και εγώ θέλω να είναι πάρα πολύ καλός ο Κωνσταντίνος. Επειδή ξεκινήσαμε με αυτή την διάθεση, ποτέ δεν ανεπτύχθη μέσα εκεί ανταγωνισμός. Ποτέ δεν είχαμε από τον κόσμο, έστω από έναν, την αίσθηση ότι κάποιος τα πήγε καλύτερα και κάποιος λιγότερο καλά. Και πιστεύω ότι όλο αυτό δημιουργήθηκε ακριβώς επειδή ο ένας ήθελε να είναι καλός και ο άλλος. Και πάνω απ’ όλα, θέλαμε να είναι καλή και η παράσταση. Κ.Μ. ▼ Συχνά λέμε μια φράση που είχε πει ένας προπονητής. Έλεγε ότι αυτός ο οποίος παίζει για την ομάδα, παίζει για τον εαυτό του. Αν είναι καλή η ομάδα, είσαι καλός και εσύ. Αυτός που παίζει για τον εαυτό του, παίζει για την άλλη ομάδα. Και είναι αλήθεια. Υπάρχει και κάτι που πίστευα πριν δουλέψουμε μαζί. Ότι θα συνεννοηθούμε σκηνικά πολύ γρήγορα, ότι υπάρχει ένα κοινός κώδικας. Και ο κοινός κώδικας αυτός, θα μπορούσε απλά να ειπωθεί με μια υποκριτική που χρησιμοποιεί πολύ τον εγκέφαλο από την μία μεριά και από την άλλη, όταν βρίσκεται πάνω στην σκηνή, είναι πολύ έντονη σωματική και πολύ υψηλής ενέργειας, δηλαδή μια υποκριτική των άκρων. Και αυτό πράγματι συνέβη.

Συνέντευξη

Ο θάνατος του θαυμασμού, η ανατροπή της ιεραρχίας και ο πόλεμος των γενεών Κ.Μ. ▼ Η σημερινή εποχή, είναι μια εποχή που δεν θαυμάζουμε πλέον. Όχι ηθοποιοί, ηθοποιούς. Δεν θαυμάζουμε πολιτικούς, δεν θαυμάζουμε συγγραφείς, δεν θαυμάζει η νεότερη γενιά την μεγαλύτερη. Έχει να κάνει με μια σμίκρυνση των μεγεθών. Και αν κάτι θαυμάζουμε, επειδή πάνω απ’ όλα έχουμε δεχτεί ότι τα πράγματα πρέπει να μας είναι οικεία, προτιμούμε να χτυπήσουμε τον άλλον στην πλάτη και να πούμε «έλα μωρέ εντάξει», αντί να δεχτούμε ότι εδώ έχουμε κάτι το οποίο είναι θαυμαστό. Προσπαθούμε να το μικρύνουμε για να το φέρουμε στο επίπεδο μας. Παίζουν πολλά ρόλο. Παίζει και αυτός ο περίφημος εκδημοκρατισμός ο οποίος συμβαίνει από την μεταπολίτευση και μετά, που έχει διάφορα καλά, αλλά διαπιστώνουμε ότι έχει και πολλά αρνητικά. Παίζει ρόλο η τηλεόραση, παίζει ρόλο η ανάγκη όλων να είναι ίσοι και ίδιοι με όλους. Μια εξαφάνιση της ιεραρχίας στη κοινωνική ζωή. Ξαφνικά ένας

αγώνας μπάσκετ, ένας αγώνας ποδοσφαίρου, μια μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη, μια ποιητική συλλογή, αποκτούν όλα την ίδια σημασία. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία κλίμακα αξιών. Όλοι έχουν το ίδιο νόημα. Ένας σπουδαίος ηθοποιός και ένας «τηλεοπτικός αστήρ» στη ματιά των Μέσων και του μέσου κοινού, είναι λίγο-πολύ το ίδιο. Εκδημοκρατισμός σημαίνει κανένα κεφάλι δεν πρέπει να ξεχωρίζει. Γ.Κ. ▼ Όλο το πρόβλημα βρίσκεται στην ανωριμότητα της γενιάς που αυτή τη στιγμή είναι πατεράδες και μητέρες. Μιλώ για μας τους 50+. Αυτή η γενιά για πολλούς λόγους, δεν θέλει να γεράσει. Θέλει να διαιωνίσει μια κατά την γνώμη μου, ανόητη εφηβεία. Δεύτερον, θέλει να αιτιολογήσει την μεγάλη της ήττα. Γιατί είναι η πρώτη ουσιαστικά γενιά που ηττήθηκε ο εαυτός της. Και τρίτο βασικό, δεν θέλει να γίνει με καμία Παναγία, ο γονιός που είχε. Τί κατάφερε λοιπόν με αυτό το τρόπο; Πρώτα απ’ όλα να κληροδοτήσει στην καινούργια γενιά, ότι όλο αυτό που συνέβη σε εμάς, δεν ήτανε ήττα. Ήταν απλώς κάτι, το οποίο δεν μπορούσε να πραγματωθεί. Κληροδότησε μια ηττοπάθεια

και κάτι το αναίτιο. Μιλώ για τους 50, 60. Για την γενιά που ουσιαστικά, νόμισε ότι έφερε την μεταπολίτευση. Επειδή δεν ήθελε να μετουσιωθεί η ίδια γενιά σε γονιό, όπως είναι και το φυσικό, άρχισε να αντιμετωπίζει τα παιδιά της, όχι σαν παιδιά της άλλα σαν μεγάλα της αδέρφια. Αυτό αμέσωςαμέσως έδωσε την δυνατότητα στους νεότερους να αποκτήσουν μια ανόητη άνεση, μια ανυπαρξία ιεραρχίας. Και οι μόνοι κερδισμένοι, είναι πάλι αυτή η γελοία γενιά που είναι τώρα 50, 60. Γιατί με αυτό το τρόπο ποτέ δεν χάνεις την εξουσία. Για να την χάσεις, πρέπει ο άλλος να έρθει να στην πάρει. Όταν όμως του τα δίνεις όλα, του δίνεις την φαντασίωση ότι συγκατοικεί μαζί σου στο χώρο της εξουσίας: ότι μπορεί να σου πει το οτιδήποτε, μπορεί υποτίθεται να έχει ελευθερία λόγου και πράξεων, δεν έχει όμως να κάνει κάτι. Δεν έχει να σου σπάσει το χέρι για να σου πάρει την εξουσία. Και με αυτό τον τρόπο σιγά-σιγά μειώνεται και το βλέμμα του θαυμασμού και η οποιαδήποτε διάθεση ουσιαστικά να συγκρουστεί. Σου ζητώ συγνώμη, αλλά σας έχουμε κάνει μαλθακούς.

47

Συνέντευξη

Το μέλλον των κοινωνιών, το σύστημα εικόνων και οι «παγκόσμιοι κακοί» Γ.Κ. ▼ Αυτή η χώρα κάποια στιγμή, όπως πάνε τα πράγματα, εάν δεν γίνει κάτι, σε λίγα χρόνια θα κατοικείται από μετανάστες. Οι καινούριες γενιές θα ζουν στο εξωτερικό και θα έρχονται σε αυτό το τόπο για να κάνουν διακοπές. Βλέπω την δική μου γενιά που ως στόχο έχει για τα παιδιά της, όχι απλώς να σπουδάσουν έξω, άλλα και να ζήσουν έξω. Δεν είναι τί θέλω εγώ. Το παιδί μου λέει ότι, ούτως ή άλλως, εκ των πραγμάτων, θα σπουδάσει έξω. Και θέλει και να μείνει έξω. Γιατί, αυτό που βιώνει εδώ είναι μια διαρκής περιφορά επιταφίου. Και εγώ, τον ίδιο επιτάφιο βλέπω. Αλλά ταυτόχρονα βιώνω την ενοχή, γιατί έχω και εγώ βοηθήσει στο να δημιουργηθεί ακριβώς αυτός ο επιτάφιος. Κ.Μ. ▼ Είμαστε πολύ μπερδεμένοι έτσι και αλλιώς. Να παλέψεις. Αλλά να παλέψεις προς τα πού; Κοίτα, έρχονται τρομερά πράγματα στη χώρα αυτή. Θα δημιουργηθούν σημεία αναφοράς. Δεν ξέρω τί θα είναι. Θα μπορέσουμε και εμείς να κάνουμε, (σ.σ. η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε προτού το κίνημα των «Αγανακτισμένων» μεταφερθεί στην Ελλάδα) κάτι ανάλογο με αυτό που έχει αυτές τις μέρες στην Ισπανία; Που είναι μια μή ποδηγετημένη εκδήλωση κοινωνική, έξω από τα κόμματα, κάθε μέρα εκεί, έξω από τις πλατείες. Εγώ ελπίζω και εύχομαι. Είναι μάλιστα ειρηνική, δεν έχει ανοίξει ούτε μύτη, δεν κουνιούνται από την θέση τους και προβάλουν αυτό το κεντρικό αίτημα. Πιστεύω ότι θα γίνουν τρομερά πράγματα. Θα ξαναδυσκολευτούμε από την αρχή. Πολύ. Εμείς, εσείς και οι μικρότεροι, θα ζήσουμε μια δυσκολία. Και δεν εννοώ μόνο οικονομική, αλλά μια δυσκολία αυτοπροσδιορισμού πολύ έντονη. Και έτσι θα δημιουργηθούν τα καινούρια σημεία αναφοράς. Έτσι και αλλιώς τα έθνη δεν αυτοκτονούν, ακόμη και να καταρρεύσουν. Οπότε στην πραγματικότητα μπορεί να είναι και ένα δώρο αυτό το οποίο μας δίνεται. Βλέπουμε την ολοκληρωτική απαξίωση και την ολοκληρωτική κατάρρευση ενός συστήματος, τουλάχιστο μέσα στα μυαλά μας. Πιστεύω ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα επισυμβεί και ως πραγματικό γεγονός. Απλώς νομίζω ότι ακόμη και τώρα, δεν έχουμε καταλάβει τί πρέπει να αλλάξουμε. Υπάρχει αυτό το αίσθημα, το «βρε κάτι θα γίνει στην άλλη στροφή, κάπως θα σωθούμε τελευταία στιγμή». Το τρελό είναι, ότι δεν μας καλύπτουν οι πολιτικές ηγεσίες και όλοι παρακαλούμε να εμφανισθεί κάποιος εθνοσωτήρας. Δηλαδή περιμένουμε ένα Χριστό, ο οποίος θα εμφανισθεί και θα λύσει ως δια μαγείας τα προβλήματα. Λες και η σωτηρία θα έρθει έξω από εμάς.

48 SER-FREE

Γ.Κ. ▼ Μια κοινωνία που σε θεωρητικό επίπεδο, προ ετών, εθεωρείτο κοινωνία του θεάματος, τώρα έγινε και σε πρακτικό επίπεδο. Σιγά-σιγά έγινε μια μετάλλαξη στο ανθρώπινο είδος και για αυτή τη μετάλλαξη «βοήθησε» πάρα πολύ η δημοσιογραφία. Όταν η δημοσιογραφία ουσιαστικά στηρίζεται στην εξαίρεση και όχι στον κανόνα, στα 500 αεροπλάνα που πετάν, αυτό που πέφτει είναι η είδηση. Χωρίς

να καταλαβαίνει, ο καινούργιος άνθρωπος σιγάσιγά εθίζεται στο παρά φύσιν, σε αυτό που δεν είναι φυσικό. Αυτό βλέπει και αυτό ουσιαστικά νομίζει ότι είναι και η υπόλοιπη κοινωνική, ή αν θέλεις, παγκόσμια εικόνα. Η εξαίρεση. Η εξαίρεση όμως πάντα έχει άμεση σχέση με την καταστροφή. Κατ’ επέκταση ο άνθρωπος εθίζεται στην καταστροφή. Σχεδόν σαν να την αποζητά. Δεν υπάρχουν μεγαλύτερα θεάματα από το να βλέπουμε το Τσουνάμι, από το να βλέπουμε να βομβαρδίζεται η

Συνέντευξη

οποιαδήποτε πρωτεύουσα, είτε είναι στα Βαλκάνια, είτε είναι στις χώρες τις Ανατολής. Υπάρχει μια χαρά αυτής της καταστροφής, μια περίεργη, σαδιστική χαρά. Ο καινούριος άνθρωπος, σαν να την αποζητά αυτή τη χαρά, σαν να αποζητά την καταστροφή. Και το σύγχρονο σύστημα εικόνων, το είχε ως στόχο αυτό. Συνειδητό ή μή δεν ξέρω. Το είχε όμως. Γιατί δεν πιστεύω ότι υπήρχανε άνθρωποι οι οποίοι δεν σκεπτόντουσαν αυτό το οποίο κατασκεύαζαν κάθε μέρα. Έχω σταματήσει να έχω την ενοχή ότι κάποιος θα με κατηγορήσει ότι, «Ρε φίλε είσαι υπερβολικός! Νομίζεις ότι μαζεύονται πέντε άνθρωποι και κινούνται εναντίον του υπόλοιπου κόσμου;». Έχω σταματήσει να έχω την ενοχή ότι αυτή η σκέψη μπορεί να είναι απλοϊκή. Ναι, μαζεύονται. Όχι πέντε. Δέκα, δεκαπέντε, σαράντα. Μπορεί να μην έχουν κέντρο συγκεκριμένο, υπάρχουν όμως συγκεκριμένα συμφέροντα. Τα συγκεκριμένα συμφέροντα είναι αυτοί που στην ουσία άρχουν αυτή τη στιγμή τη παγκόσμια αγορά. Είναι οι τράπεζες, οι πολυεθνικές. Και έχουν πλέον συγκρούσεις και ανταγωνισμούς μεταξύ τους. Αυτοί στην ουσία άγουν και φέρουν όλο αυτό που μπορεί να λέμε παγκόσμια αγορά. Ε, αυτοί λοιπόν έχουν απόλυτη ανάγκη όλης αυτής της καταστροφολογίας. Γιατί ουσιαστικά, ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτοί κερδίζουν όσο είναι στη ζωή. Το θέμα είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει τι θα γίνει μετά. Όταν πάψουν να είναι στην ζωή. Κ.Μ. ▼ Εγώ είμαι φύση αισιόδοξη. Ήμουν «αισιοδοξότερος» στο παρελθόν, αλλά η κατασκευή μου είναι αισιόδοξη. Θεωρώ ότι το ανθρώπινο γένος λειτουργεί με ένα τρόπο, όπως θα λειτουργούσε ένας ανθρώπινος οργανισμός. Αντιμετωπίζει συγκεκριμένα προβλήματα, βγάζει παιδικές αρρώστιες και μόλις καταφέρει να τα αντιμετωπίσει, ο κόσμος έχει πάλι αλλάξει. Και πρέπει να αντιμετωπίσει καινούρια. Δεν θεωρώ

ότι υπάρχει μια στατική εικόνα μιας ευτυχισμένης, ολιστικής, αποκρυσταλλωμένης κοινωνίας που λύνονται τα προβλήματα της έτσι και όχι αλλιώς. Με το που τα λύνεις, αλλάζουν οι εποχές και δημιουργούνται καινούρια. Η παγκόσμια αγορά και η παγκόσμια κοινότητα δεν μπορεί να πάει πίσω. Δεν μπορείς ξαφνικά να βρεθείς σε μια γη όπου τα έθνη θα απομονωθούν, θα κλείσουν τις αγορές τους. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω.

Ο Οθέλλο σήμερα, ο Rostropovich, οι Pink Floyd και τα ψευτοδιλήμματα των κλασσικών Γ.Κ. ▼ Ο Οθέλλο έχει άμεση σχέση με αυτό το οποίο συμβαίνει τώρα. Η τέχνη ουσιαστικά δεν πολιτικολογεί, η τέχνη ανέκαθεν κοσμολογούσε και αμέσως μετά φιλοσοφούσε. Ο Οθέλλο λοιπόν δεν κρύβει τίποτε άλλο παρά την αγωνία που μπορεί να κουβαλάει η ερώτηση. Μπορεί το θέλω, η επιθυμία, να μην είναι συνυφασμένη με την κτητικότητα; Γιατί ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι μια επιθυμητική μηχανή. Επιθυμεί, θέλει. Αυτή λοιπόν η εκπλήρωση της επιθυμίας, σε οποιαδήποτε μορφή και σε οποιοδήποτε επίπεδο, μπορεί να μην είναι συνυφασμένη με αυτή την χυδαιότητα βιασμού του άλλου, είτε το άλλο είναι άνθρωπος, είτε είναι πράγμα; Κ.Μ. ▼ Ο λόγος για τον οποίο τα «μεγάλα κείμενα» λέγονται έτσι, είναι γιατί αντέχουν πολλές διαφορετικές και συνεχείς αναγνώσεις. Τί πιο επίκαιρο σήμερα να μιλήσεις για τον Ξένο, με ξ κεφάλαιο, σε μια κοινωνία. Και ποιος είναι αυτός ο ξένος, πώς τον δεχόμαστε, πώς τον αντιμετωπίζουμε και πώς, ενώ μπορεί αυτός ο ξένος να έχει φτάσει στο υψηλότερο

σημείο, ταυτόχρονα δεν είναι ποτέ δικός μας. Κεντρικό κομμάτι της κοινωνικής πλευράς στον Οθέλλο είναι αυτό. Όλο το έργο μιλάει για την σχέση ενός ξένου. Δεν είναι μόνο ένα έργο για την ζήλια, δεν είναι καν ένα έργο για την ζήλια. Είναι ένα έργο για την πίστη και για το τί συμβαίνει όταν χάνει κανείς την πίστη του και την εμπιστοσύνη του. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν μεταξύ ανθρώπων που είναι οικείοι μεταξύ τους, είναι στηριγμένο πάνω στον Ξένο, πάνω σε κάποιον ο οποίος είναι ξένος. Υπό αυτή την έννοια δεν έχω καμία ενοχή αν λέμε ιστορίες που τις έχουνε ξαναπεί και άλλοι. Με τον ίδιο τρόπο που δεν νιώθω ένοχος στο να αποζητώ για μια ακόμη φορά μουσικές που έχω αγαπήσει, όσο παλιές και αν είναι, με το να αποζητώ βιβλία μεγάλων συγγραφέων, όσο παλιά και αν είναι και να μην έχω την ανάγκη οπωσδήποτε να έχω επαφή με κάτι το οποίο είναι σημερινό, θεωρώντας ότι αυτό που είναι σημερινό, είναι και βαθύτερο. Το θέατρο το έχει αυτό το θέμα. Εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές. Με το θέατρο, με πιάνει αυτή η αγωνία. Δηλαδή λέω: Πες ότι είσαι μεγάλος μουσικός, ένα μεγάλο μουσικό ταλέντο. Πού είναι πιο ενδιαφέρον να στραφείς; Να γίνεις ο Rostropovich και να παίζεις με απίστευτο τρόπο και φοβερό βάθος κλασσικά έργα ή να γίνεις ο Eminem και να μιλήσεις με έναν τρόπο που δεν θα μείνει στη ιστορία τόσο βαθιά, αλλά να μιλήσεις σήμερα για την εποχή σου. Τί είναι πιο σημαντικό, οι Pink Floyd ή ο Rostropovich. Αυτά είναι ψευτοδιλήμματα, γιατί ο καθένας κάνει αυτό που είναι φτιαγμένος να κάνει. Πάντα αντιλαμβάνομαι και έχω κιόλας την ανάγκη να μιλήσουμε, σήμερα για το σήμερα, έστω και με τρόπους λιγότερο βαθείς ή αποδεδειγμένα ικανούς μέσα στο χρόνο. Ταυτόχρονα το να μπορείς να μιλήσεις σήμερα για το σήμερα χρησιμοποιώντας τα λόγια παλαιότερων από μας, δεν είναι μόνο νόμιμο, άλλα βοηθάει και πάρα πολύ.

INFO Το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Οθέλλο» έρχεται στο θερινό αμφιθέατρο του ΤΕΙ Σερρών την Τρίτη 26 Ιουλίου σε μετάφραση-σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη & Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Μαζί τους επί σκηνής η Σμαράγδα Καρύδη, η Γωγώ Μπρέμπου, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης καθώς και θίασος 10 ακόμη καταξιωμένων ηθοποιών. Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή, Κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου, Μουσική: Δημήτρης Μαραμής, Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, Κινησιολογική επιμέλεια: Έλενα Γεροδήμου, Β. Σκηνοθέτη: Δώρα Στυλιανέση, Μακιγιάζ και εφέ: Χάρης Χαραλαμπάκης, Οργάνωση Παράστασης: Βαρβάρα Μερτύρη Στην παράσταση επίσης συμμετέχουν οι: Πετροπουλέας Ηλίας, Ψυχογιός Γιώργος, Κοτσαρίνης Γιάννης, Παναγιωτίδης Στάθης, Σάκκουλης Μιχάλης, Μητροπούλου Δομνίκη, Παπαδοπούλου Μαρία, Μιχάκος Νίκος, Μυλωνάς Γιάννης και Ανανία Τραϊάνα.

49

Θέμα

Serres Summer hot spots Όταν πλησιάζει το καλοκαίρι και αρχίζουν να… σφίγγουν οι ζέστες, μία είναι η σκέψη που βασανίζει το μυαλό όλων των Σερραίων: δεν έχουμε θάλασσα! (που να πάρει!). Δεν πειράζει όμως, μπορεί το σερραϊκό καλοκαίρι να μην περιλαμβάνει beach bars και μπυρίτσες πλάι στο κύμα, προσφέρεται όμως για άλλες απολαύσεις. Της Χρυσάνθης Ιακώβου

Θα σε δω στην πόλη Είσαι στο αμάξι, η θερμοκρασία έχει χτυπήσει κόκκινο -και τα νεύρα σου επίσης- και από τον πανζουρλισμό της τσιμεντούπολης (ας το παραδεχτούμε, καλοκαίρι στην Μεραρχίας με ντάλα ήλιο δεν παλεύεται) πετάγεσαι στην παραδεισένια κοιλάδα. Σε άλλες πόλεις περιμένουν το ΣΚ να ξεσκάσουνε στη θάλασσα, ενώ εσύ σε δυο λεπτά αναπνέεις καθαρό αέρα κάτω από τα δέντρα. Αll day, all night, είναι ό, τι πρέπει για να περάσεις το καλοκαίρι ζάχαρη. Διασκέδαση στα μπαράκια, καλοκαιρινοί έρωτες στα ...άδυτα της κοιλάδας και όταν ήσουν πιο μικρός πήγαινες και στο αναψυκτήριο και τσαλαβουτούσες και στο ποτάμι με τους φίλους... Ξεχνιούνται τέτοιες στιγμές; Βραδάκι, μπύρα, καλή παρέα, αυτό που χρειάζεται για να συμπληρωθεί το καρέ είναι ο ήχος του κύματος που σκάει στην ακρογιαλιά και ο Bob Marley –ή μήπως όχι; Εξίσου καλά συμπληρώνεται το παζλ και στο σερραϊκό Κουλά, όπου μπορείς να πιεις τις μπύρες σου με θέα τη φωτισμένη πόλη και με την ελληνική σημαία να κυματίζει ανέμελα πάνω από το κεφάλι σου. Δροσιά, ρομαντζάδα, λογιών-λογιών παρέες που κάθονται διάσπαρτα και τα λένε, αν έχεις και λίγη μουσικούλα θα περάσεις φίνα. Άρωμα καλοκαιριού όμως πνέει και μέσα στο κέντρο της πόλης. Αλλού βράζουν εν τω μέσω των πολυκατοικιών, ενώ εμείς έχουμε διαμορφωμένα τα πιο γουστόζικα στέκια στα στενοσόκακα της Μεραρχίας και της Ερμού. Με μαγαζιά να φυτρώνουν το ένα δίπλα στο άλλο σαν τα μανιτάρια και με αισθητική που θυμίζει νησί (ναι, νησί, και μά-

50 SER-FREE

λιστα κυκλαδίτικο), στους πεζόδρομους θα σταματήσεις για μια κουβεντούλα με τους κολλητούς μετά τα ψώνια, για τον –ιερό- δίωρο φραπέ το πρωί του Σαββάτου και για το ποτό από το βράδυ μέχρι το χάραμα. Κάπου εκεί δε κατά το βράδυ, με τον ατμοσφαιρικό φωτισμό και το πλακόστρωτο, μπορεί και να νομίσεις ότι βρίσκεσαι στην Πάρο. (Καλά, μην το παρατραβήξεις όμως και περιμένεις να δεις και τον Γαλάτη, εξακολουθείς να βρίσκεσαι στα Σέρρας). Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια λένε, οπότε κι εμείς ας σταματήσουμε επιτέλους να ζηλεύουμε τη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα κι ας αρχίσουμε να επαινούμε το σπίτι μας. Πού να τρέχεις λοιπόν μέχρι τις ακρογιαλιές όταν εντός πόλης υπάρχει πισίνα; Στο γρασίδι του Elpida resort θα κάνεις άνετα την ηλιοθεραπεία σου μετά τη βουτιά, στο Philippos Xenia θα πιεις μετά το μπάνιο καφεδάκι στο urban chic περιβάλλον του roof garden και στο Heaven ίσα που θα προλάβεις να πας σπίτι σου να αλλάξεις για να ξαναπάς το βράδυ για το live. Ωραίο, άνετο και βολικό –και πετυχαίνεις και τον σκοπό σου.

Food and the city Καλοκαίρι είναι, μπάνια κάναμε, η όρεξη άνοιξε, αλλά πού να τρέχουμε τώρα για χταπόδι και ούζο πλάι στο κύμα; Το καλοκαίρι στις Σέρρες περιλαμβάνει την επιλογή νο2: βουνό, δροσιά και καλό φαγητό με θέα. Στον Ελαιώνα αν πας ένα μεσημέρι Κυριακής, δεν υπάρχει περίπτωση να μη συναντήσεις τους μισούς

σου γνωστούς. Υπέροχη διαδρομή, φαγητό κάτω από τα πλατάνια –και πλάι στη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Νικόλα- και μετά το ωραίο φαγοπότι κάνεις και μια βόλτα στο χωριό για να χωνέψεις. Καλά, ότι το βουνό είναι μόνο για το χειμώνα είναι μεγάλος μύθος, οπότε την επόμενη φορά που θα πεινάς και θα ζεσταίνεσαι, στο Λαϊλιά –δαγκωτό. Οκ, ακόμη κι αν δε θες να φας, έναν περίπατο στο δάσος, μια αναρρίχηση, μια ιππασία, ένα camping στην τελική, θα βρεις πολλά να κάνεις για να ξεκουραστείς και να χαλαρώσεις από τον καύσωνα. Σε έχει πιάσει το ρομαντικό σου; Έφυγες για Χιονοχώρι! Μην ακούς τις φήμες για το δρόμο, μπορεί να έχει καναδυό στροφές παραπάνω, αλλά το μέρος σε ανταμείβει. Σπίτια από πέτρα, χτισμένα αμφιθεατρικά, γραφικά σοκάκια, ησυχία και δροσιά και ο σερραϊκός κάμπος πιάτο. Κι όχι μόνο για βόλτα και φαί, αλλά και τον Αύγουστο για την πανσέληνο. Τυχαίο είναι που κάθε χρόνο διοργανώνουν κι από ένα live; Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την Ορεινή. Υψόμετρο, θέα, όμορφα σπιτάκια, μπορείς να πας για φαγητό, για βόλτα, αν σου αρέσει τόσο πολύ μένεις και για διανυκτέρευση... Και φυσικά η κλασσική και δοκιμασμένη επιλογή: Άγιο Πνεύμα. Από τα πλέον αγαπητά χωριά του νομού (κι ας τους Δαρνάκες να τρώγονται για ποιο από τα χωριά τους έχει την πρωτοκαθεδρία), επιλέγεις πλατεία ή θέα κι αν βρεις να κάτσεις θα είσαι και τυχερός... Και μετά το φαγητό τι ακολουθεί απαραιτήτως; Το

Θέμα

επιδόρπιο, και προκειμένου για καλοκαίρι, το παγωτό. Αφού λοιπόν θα την κάνεις την αμαρτία, καν’ την τουλάχιστον σωστά. Στο στενό της «Άρτεμις» θα ξεχάσεις ότι είσαι στις Σέρρες, ενώ περνώντας από τον Παρφέ ή τον Γάλβα θα είναι λάθος να αντισταθείς. Κι αν θέλεις και για το σπίτι, τόσα ψυγεία της ΚΡΙ-ΚΡΙ τι τα έχουμε; Διαλέγεις γεύση και παίρνεις.

Under the sea... Είπαμε, καλό –και εναλλακτικό μη σου πω- το καλοκαίρι στις Σέρρες με τα χωριουδάκια και το αραλίκι κάτω από τα πλατάνια, αλλά το μυαλό σου είναι κολλημένο στη θάλασσα –και η άδεια αργεί ακόμη πολύ... Δε λες πάλι καλά που ξεκινώντας από Σέρρες θα πίνεις σε μια ωρίτσα καφέ σε μπιτσόμπαρο; Γιατί θάλασσα μπορεί να μη μας βρέχει, αλλά τουλάχιστον είμαστε πολύ κοντά σε αυτήν. Την Τούζλα την υποτιμάς, αλλά έχεις περάσει εκεί κάτι σαββατοκύριακα σούπερ, με την Ασπροβάλτα στραβομουτσουνιάζεις αλλά ξέρεις πλέον απ’ έξω ακόμη και τα ονόματα των σερβιτόρων του κάθε μαγαζιού, στα Βρασνά αστεία-αστεία έχεις βγάλει τα καλύτερα γούστα και στους Αμμόλοφους δεν ξέρεις ποιο μέρος να πρωτοδιαλέξεις. Και για αλλαγή πετάγεσαι και στην πιο… chic Χαλκιδική για διήμερο. Δηλαδή, μα επιτέλους, πρέπει να πας στο κοσμικότερο ή στο πιο μακρινό νησί για να περάσεις καλά στις διακοπές; Άσε που επειδή όλοι σου οι φίλοι έχουν κι από ένα εξοχικό προς Τουζλόν μεριά κάνεις και τζάμπα διακοπές κάθε weekend.

Άρτος και θεάματα Το χειμώνα σκοτείνιαζε νωρίς, ήσουν κουρασμένος, βυθιζόσουν στη σπαρίλα σου. Τώρα όμως που άνοιξε ο καιρός λίγη ψυχαγωγία τη χρειάζεσαι. Όχι μόνο υπάρχει πληθώρα πολιτιστικών events τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά από τις Σέρρες έχεις πρόσβαση στα καλύτερα. Το Πολιτιστικό Καλοκαίρι στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ Σερρών φιλοξενεί όλες τις παραστάσεις που περιοδεύουν ανά τη Ελλάδα. Όλο το χειμώνα έβλεπες που τις διαφήμιζαν, τώρα θα πας να τις παρακολουθήσεις κιόλας. Για περισσότερες επιλογές -θέατρα και συναυλίεςπετάγεσαι και μέχρι την Αμφίπολη, για το γνωστό Φεστιβάλ Αμφίπολης (κι αν βολεύει κάνεις και μια περασιά κι από το Μουσείο). Και για να νιώσεις πραγματική αύρα πολιτισμού μην παραλείψεις να πας μέχρι το Φεστιβάλ Φιλίππων: δρώμενα ενδιαφέροντα για όλα τα γούστα και γνήσια θεατρική συγκίνηση που τη βιώνεις καθισμένος στην πέτρα του αρχαίου θεάτρου. Αν πετύχεις και πανσέληνο, είσαι διπλά τυχερός. Αυτά είναι τα βασικά. Γιατί αν θελήσεις κι άλλα έχει. Γεφυρουδιανά τέλη Ιουλίου-αρχές Αυγούστου, με δυνατά ονόματα της μουσικής σκηνής, και Γερακίνεια το Σεπτέμβρη με ποικίλα δρώμενα και έντονο άρωμα παράδοσης. Κι από τα υπόλοιπα εκατόν πενήντα χωριά που έχει ο νομός, όλο και κάτι επιπλέον θα διοργανωθεί. Το νου σου...

χει άλλη επιλογή: παίρνεις ένα αντίσκηνο στους ώμους και κάνεις πολιτιστικό tour στην Ελλάδα. Οι Σέρρες πάντως σε κάλυψαν...

Summer choices Κοντολογίς, δε χρειάζεται όλο το καλοκαίρι να μιζεριάσεις περιμένοντας να φτάσει η στιγμή της άδειας. Σπάσε τη ρουτίνα: - πήγαινε βόλτα στη Χρυσοπηγή. Μπορεί να μη διαθέτει πολλά πράγματα, αλλά μια βόλτα κάτω από τα πεύκα θα σου αλλάξει τη διάθεση. Και θα σου ζωντανέψει και τις αναμνήσεις, τότε που ήσουν παιδί και πήγαινες κατασκήνωση.

- πήγαινε στα Πορόια. Ούτως ή άλλως ενδείκνυνται για όλο το χρόνο, αλλά το καλοκαίρι ειδικά θα κάνεις την ιππασία σου, την πεζοπορία σου μέσα στο δάσος, μετά θα φας και μέσα στη δροσιά και τα πλατάνια.

- πιες καφέ στο roof garden του Filippos Xenia. Καλή και η βαβούρα στα μπαράκια, αλλά εκεί θα έχεις θέα, δροσιά και ησυχία. Και ένα feel ότι πίνεις το ποτό σου σε ένα σούπερ metropolitan περιβάλλον. Κοινώς, δε θα θες να φύγεις.

- πήγαινε Άη-Γιάννη. Ωραία πλατεία, ωραία μαγαζιά για φαγητό, νερά που τρέχουν, έχεις και την ψευδαίσθηση ότι βγήκες από την πόλη.

- φάε στο τουριστικό περίπτερο. Θα χρειαστείς βέβαια μια ζεκετούλα το βράδυ, αλλά ολόκληρες τις Σέρρες θα τις έχεις στα πόδια σου...

Κι αν ούτε αυτά σου φτάνουν, ε τότε δεν υπάρ-

51

«Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι θα ήσουν;». «Γιατρός. Ο ηθοποιός είναι η τέχνη της παρατήρησης. Το ίδιο και ο γιατρός. Η ιατρική είναι ενδοσκόπηση. Το ίδιο και η υποκριτική».

Στέλιος Μάινας

Της Χρυσάνθης Ιακώβου

52 SER-FREE

Συνέντευξη «Είμαι έτοιμος να κάνω την αποτυχία μετά τη μεγάλη επιτυχία. Δε φοβάμαι» Αν τον Στέλιο Μάινα τον συμπαθούσα ήδη ως καλλιτέχνη μέσα από τις δουλειές του (λατρεμένα «Μαύρα Μεσάνυχτα»), γνωρίζοντας τον από κοντά η άποψη μου εκτινάχτηκε στα ύψη. Ευγενικός, χαμογελαστός, με κατασταλαγμένες απόψεις σχετικά με την τέχνη που δείχνουν ηθοποιό με ήθος, από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε (ήδη από το τηλέφωνο) μια σκέψη μου γεννήθηκε στο μυαλό: ήταν ο Μάινας ένας «Θράσος» του καλλιτεχνικού χώρου, ένας άνθρωπος δηλαδή με ξεχωριστή ποιότητα σε κύκλους που θεωρούνται πολλές φορές ...αμφίβολοι; «Τους χώρους εμείς τους φτιάχνουμε, εμείς δίνουμε τον τόνο», μου λέει καθώς του εκφράζω τη σκέψη μου στην αρχή της συνέντευξης. «Και για να υπερασπιστώ το χώρο μου, να πω ότι είναι πολύ παρεξηγημένος. Ο χώρος της τέχνης είναι χώρος της διανόησης, της άμιλλας... –κι αυτό που λέω δεν είναι θεωρητικό, όταν ξεκίνησα εγώ έτσι ήταν τα πράγματα. Αλλά πλέον τίποτα δε μοιάζει με το πώς ήταν παλιά, οπότε γιατί να μοιάζει το θέατρο; Αλλά ο χώρος μας είναι παρεξηγημένος με τη έννοια ότι ο κόσμος νομίζει ότι έχει να κάνει με δόξα, λεφτά, ματαιοδοξία... Ματαιόδοξοι άνθρωποι υπάρχουν, αλλά όχι μόνο εδώ». Καθώς μιλάμε σκέφτομαι τους «Μεν και δε», τα «Μαύρα Μεσάνυχτα», το «Νησί», την «Όπερα της πεντάρας» που ανέβηκε πρόπερσι το καλοκαίρι και ήταν υπέροχο, όλα αγαπημένες δουλειές που καθιέρωσαν τον Μάινα σαν έναν από τους πιο καλούς σύγχρονους ηθοποιούς. Με ποια κριτήρια κάνει τις επιλογές που τον έχουν βοηθήσει για αυτήν την μέχρι τώρα αξιόλογη πορεία; «Είναι πολλοί οι παράγοντες. Οι συνεργάτες, το έργο, παίζει ρόλο ποιος σου προτείνει κάτι και γιατί... Γιατί πολλές φορές κάνω πράγματα και από συμπάθεια, δηλαδή συμμετέχω και αφιλοκερδώς... Είμαι σε μια θέση και σε μια ηλικία που επιβάλλεται να προσφέρεις. Δεν είμαι στη φάση που αναζητώ δουλειά ή που χρειάζεται να δουλέψω εναγωνίως για βιοποριστικούς λόγους. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι, σε όλους τους τομείς, όταν βρίσκονται σε καλύτερη θέση από κάποιους άλλους έχουν χρέος να δίνουν έναν κομμάτι από αυτήν την τύχη και στους υπόλοιπους». Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που σκέφτεται˙ δείχνει, όπως του λέω, άνθρωπος βαθιά ικανοποιημένος. «Σαφέστατα. Δεν έχω απωθημένα. Θεωρώ ότι είμαι ένας τυχερός άνθρωπος, που μου έχουν τύχει καλά πράγματα στη ζωή μου και στην οικογένεια μου. Και θα ήθελα να επιστρέφω ένα κομμάτι από αυτήν την τύχη και στους άλλους». Υπάρχει όμως η ίδια ικανοποίηση για τις επιλογές του παρελθόντος; Κατά πόσο ασκεί κριτική για αποφάσεις που πήρε σε άλλες φάσεις της δουλειάς του; «Ο καλλιτέχνης, κατά την προσωπική μου γνώμη, πρέπει να περνάει από διαφορετικούς χώρους.

Πρέπει να τρίβεται με διαφορετικά πράγματα για να μπορεί να αποκτήσει μια θέση συμπαντική στην τέχνη. Η υποχρέωση του είναι να μεταφέρει μία συγκεκριμένη αίσθηση στο κοινό, η οποία είναι πολύ λεπτή και δεν κατακτιέται από τη μια μέρα στην άλλη, θέλει πολύ χρόνο. Σε όλο αυτό το διάστημα έχεις υποχρέωση να δώσεις το στίγμα σου και αυτό δεν μπορεί να γίνει αν ακολουθήσεις ένα μόνο δρόμο. Εμένα με αντιπροσωπεύει η τέχνη στην ολότητα της». Παρόλο που κάνει λόγο για ολότητα, περιμένω να μου πει ότι έχει αδυναμία σε κάποιο είδος. Πέφτω έξω όμως˙ του αρέσουν όλα εξίσου. «Νομίζω ότι όλα είναι η ίδια έκφανση της ανθρώπινης υπόστασης, της αγωνίας του ανθρώπου, σε διαφορετική στιγμή. Δε διαφέρει σε τίποτα η κωμωδία από την τραγωδία παρά μόνο στην οπτική γωνία. Ένα δυσάρεστο γεγονός αν το δεις από την άλλη όψη γελάς. Ή το τραγικό γεγονός στην υπερβολή του γίνεται γελοίο». Σκέφτομαι την τάση του κόσμου να ταυτίζει τους ηθοποιούς με τους ρόλους που ερμηνεύουν και αναρωτιέμαι αν ο Στέλιος Μάινας ανησυχεί για έναν «στιγματισμό» τέτοιου είδους. «Είναι αργά για να το πάθω αυτό! Απλά η επιτυχία αποτελεί μια καλή ευκαιρία. Η επιτυχία όμως είναι κάτι που συμβαίνει στους άλλους, όχι σε μένα, δηλαδή την επιτυχία μου την εκλαμβάνετε εσείς, όχι εγώ. Ο καλλιτέχνης πρέπει να κρατάει τις αποστάσεις του και από την επιτυχία και από την αποτυχία. Η δική μας δουλειά, αν την κοιτάξεις κατ’ ουσίαν εις βάθος, είναι μια δουλειά μοναστηριακή, απαιτεί φοβερό αυτοέλεγχο. Η επιτυχία ή η αποτυχία μπορεί να σε παρασύρει, να σε βγάλει από το στόχο σου. Και μπορεί η επιτυχία να προσφέρει την ηθική ικανοποίηση, αλλά, από την άλλη, αν επαναπαυτείς στις δάφνες σου την έβαψες! Ο καλλιτέχνης τη στιγμή που θα σταματήσει έχει τελειώσει. Πρέπει η πορεία του να είναι συνεχής. Αυτό περιμένει από σένα ο κόσμος. Ο κόσμος με την ίδια ζέση που σε χειροκροτά, με την ίδια ζέση σου γυρνάει την πλάτη». «Είμαι έτοιμος να κάνω την αποτυχία μετά τη μεγάλη επιτυχία…» Και αφού μιλάμε για επιτυχίες και αποτυχίες σχηματίζεται στο μυαλό μου η επόμενη ερώτηση: τι γίνεται όταν μετά από μια μεγάλη επιτυχία δεν υπάρξει ανάλογη συνέχεια; «Είμαι έτοιμος να κάνω την αποτυχία μετά τη μεγάλη επιτυχία, δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι μήπως πουν “αυτός τι καλός που ήταν και τι χαζομάρα έκανε τώρα...”. Αυτό είναι κάτι που θα συμβεί. Ο κόσμος όταν του αρέσει κάτι το μυθοποιεί. Αν μυθοποιήσεις κι εσύ ο ίδιος τότε τον εαυτό σου, θα είσαι στο όραμα ενός πράγματος που δεν υπάρχει. Την έχουν πατήσει πολλοί έτσι. Ο κόσμος δε σε συγχωρεί, σε θέλει εκεί που του άρεσες. Αυτό όμως είναι μια φενάκη. Ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει μια πραγματική εικόνα». Είναι από τις λίγες φορές που έχω συναντήσει καλλιτέχνη με τόσο κατασταλαγμένες απόψεις και με

τόση διαύγεια στον τρόπο σκέψης που η συζήτηση μας κυλάει με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο. Όμως, εναν ηθοποιό, που έχει αναπτύξει τέτοια θεωρία σχετικά με την τέχνη, πόσο τον απασχολεί η εικόνα του; Ο Μάινας σχεδόν με διακόπτει καθώς υποβάλλω την ερώτηση μου. «Καθόλου δε με απασχολεί. Απλά έχω μια πορεία την οποία ακολουθώ και αυτό που θέλω είναι να μην είμαι ανακόλουθος αυτού που έχω αποφασίσει για τον εαυτό μου. Για εμάς τους ηθοποιούς κατά καιρούς γράφονται διάφορα. Δεν μας κάνουν κακό μόνο τα κακά δημοσιεύματα, αλλά και τα καλά. Οποιαδήποτε δημοσίευση γίνεται είναι μια φθορά για τον καλλιτέχνη, για τον εσωτερικό του κόσμο. Καλό θα ήταν οι καλλιτέχνες να μην είχαν καμία σχέση με αυτό». Πράγμα βέβαια που τηρεί πρώτα-πρώτα ο ίδιος, καθώς απέχει πολύ από την υπέμετρη προβολή. «Ευτυχώς!», απαντάει γελώντας. «Αυτό βέβαια το έχω επιδιώξει και εγώ, αλλά και εσείς οι δημοσιογράφοι δε μασάτε. Έχει τύχει να αρνηθώ συνέντευξη και μία βδομάδα μετά να δω στο εν λόγω έντυπο ένα κείμενο σαν να έχω δώσει συνέντευξη! Γίνεται ένα ποτ-πουρί από συνεντεύξεις που έχω δώσει γενικά και προκύπτει ένα προφίλ χωρίς τη συμβολή μου. Αυτό είναι κάτι που γίνεται συνέχεια και δεν μπορείς να πεις και τίποτα γιατί αυτό που θα έχουν γράψει για σένα θα είναι ύμνος! Αυτό όμως σου κάνει κακό. Όταν ο κόσμος θα διαβάζει συνέχεια “ο Μάινας έτσι κι ο Μάινας αλλιώς” στο τέλος θα πει “αμάν πια αυτός ο Μάινας”! Και η δημοσιογραφία πρέπει να κρατά αποστάσεις αλλιώς γίνεται κιτρινισμός». Κλασσική μου ερώτηση πλησιάζοντας προς το τέλος: τι είναι αυτό που θα ήθελε περισσότερο να κάνει στη συνέχεια της καριέρας του. «Κινηματογράφο. Ο οποίος όμως δεν υπάρχει, ή μάλλον είναι σε κατάσταση διάλυσης... Ο κινηματογράφος που υπάρχει αυτή τη στιγμή αποτελεί κάτι ξένο για μένα. Και ευτελές. Υπάρχει βέβαια και η αξιόλογη πλευρά, αλλά δεν χρηματοδοτείται από πουθενά». Και με αυτό μου δίνει πάσα για την επόμενη ερώτηση. «Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλον τον κόσμο», λέει ως απάντηση στο αν η τέχνη έχει πάρει την κατιούσα. «Υπάρχει ίσως μια ευτέλεια, επειδή ο κόσμος δυσκολεύεται και πιέζεται από παντού, ίσως αναζητά μια διέξοδο σε κάτι πιο εύκολο». Η συνέντευξή μας ήταν άκρως απολαυστική και ετοιμάζομαι σιγά-σιγά να αποχωρήσω, αν μη τι άλλο ευχαριστημένη που η γνωριμία με τον Μάινα ως χαρακτήρα δικαίωσε τη συμπάθεια για τον Μάινα ως ηθοποιό. Λίγο προτού πατήσω το stop στο δημοσιογραφικό με ξαφνιάζει στην τελευταία ερώτηση: «Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι θα ήσουν;». «Γιατρός. Ο ηθοποιός είναι η τέχνη της παρατήρησης. Το ίδιο και ο γιατρός. Η ιατρική είναι ενδοσκόπηση. Το ίδιο και η υποκριτική».

53

Θέμα

17 CLASSIC AUTO-MOTO TRIAL Ταξίδι στο χρόνο

Οδηγοί, από Σέρρες, Καβάλα, Ξάνθη, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη και Λάρισα. Ένα σμήνος ανθρώπων, με διαφορετικά βιώματα και κουλτούρα, όλοι τους όμως με την ίδια «γλυκιά τρέλα», για το ρετρό όχημα. Παρά τις δυσκολίες των καιρών καταφέρνουν και δίνουν ραντεβού και «ρέστα» κάθε χρόνο στην πόλη μας, για ένα ταξίδι στο χρόνο, οδηγώντας στο ράλι αντίκας. Φέτος το Δέκατο Έβδομο. Ήμασταν εκεί. Κείμενο, συνέντευξη, φωτογραφία Γιάννης Ξενάκης.

Κυριακή πρωί 09:45 φτάνουμε στην πλατεία Ελευθερίας. Oι περισσότεροι είναι ήδη εκεί εδώ και ώρα. Έχω καλή διάθεση και ας κοιμήθηκα μόλις δυόμισι ώρες και ας μην ήπια καφέ ακόμα. Οι καιρικές συνθήκες είναι καλές, όπως άλλωστε όλες αυτές τις ημέρες, όμως δεν είναι μόνο αυτό που μου φτιάχνει το κέφι. Σήμερα θα επιχειρήσω ένα ταξίδι στο χρόνο. Χρονομηχανή μου ένα Ford taunus του 1971 και, το καλύτερο απ’ όλα, θα είμαι παρέα με φίλους. Ο Δημήτρης Καλαθάς στο τιμόνι, συνοδηγός ο φίλος μας ο Γιώργος και στο πίσω κάθισμα η Τάνια, η Ελένη κι εγώ. Με το που φτάνουμε αρχίζω να φωτογραφίζω τα πάντα, αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, ανθρώπους. Όλοι τους ήρθαν για το ίδιο ταξίδι στο χρόνο, άλλοι με παρέα, με την οικογένεια και άλλοι μόνοι. Τα περισσότερα αυτοκίνητα και οι μοτοσικλέτες είναι στημένα εκεί από το απόγευμα του Σαββάτου, μιας και πριν

54 SER-FREE

το ράλι ο δήμος παραχωρεί την πλατεία στους χομπίστες οδηγούς αντίκας και αυτοί με τη σειρά τους δημιουργούν μια έκθεση για όλο το κοινό της πόλης και του νομού.

10:30. Η κίτρινη σημαία φιλά το τσιμέντο με πάθος, μετά πετάγεται ευτυχισμένη ψηλά και δίνει την εκκίνηση. Όλοι οι οδηγοί «πρώτα μοτοσικλέτας και μετά αυτοκινήτων» ξεκινούν χαμογελαστοί για το 17 classic auto-moto trial. Σε αυτόν τον αγώνα η ταχύτητα δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, αυτό που μετρά είναι μόνο το ταξίδι. Η πρώτη κατεύθυνση είναι το Γάζωρο και τα πρώτα 23χλμ κυλούν σαν το νερό στο διψασμένο αυλάκι. Ξαφνικά ο συνηθισμένος για όλους μας δρόμος προς Δράμα, μοιάζει διαφορετικός, γεμίζει από οχήματα μιας άλλης εποχής, τότε

Θέμα

που για τους κατασκευαστές αυτοκινήτων και μοτοσικλέτας, απαραίτητο ήταν, πέραν των άλλων, η προσωπικότητα των οχημάτων.

τσεκάρουν τις μηχανές των αυτοκινήτων και στο τέλος όλοι για καφέ στην πλατεία.

Τα επόμενα 30χλμ για την Πρώτη είναι επίσης υπέροχα. Η άνοιξη έχει φροντίσει γ’ αυτό, στόλισε τις τεράστιες πεδιάδες με υπέροχα χρώματα. Στη γενέτειρα του Καραμανλή στάση για καφέ, ξεμούδιασμα και κουβέντα Η μια ομάδα σιγά - σιγά γνωρίζει την άλλη, αρκετοί είναι όμως οι γνωστοί και φίλοι από τα παλιά. Στην πλατεία του χωριού ουσιαστικά δημιουργείται μια δεύτερη, άτυπη έκθεση. Κάτοικοι της Πρώτης και των γύρω χωριών περίμεναν από ώρα να θαυμάσουν τις «γενναίες» αντίκες, τις «υπέροχες καλλονές», που συμμετέχουν στο ράλι των 110χλμ.

13:10. Έχουμε φύγει από το χωριό με κατεύθυνση το Δαφνούδι. Ακόμα τριάντα πέντε χιλιόμετρα μέσα στον κάμπο. Οι μηχανές μπροστά μας δημιουργούν ένα σμήνος πουλιών που προσγειώθηκε στην πυρωμένη άσφαλτο. Αντί για φτερά, έχουν ρόδες, γκάζια, και καυτές σέλες. Γίνεται ακόμα μια ειδική διαδρομή, «μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο πρέπει να διανύσεις μια συγκεκριμένη απόσταση», άλλη μια σφραγίδα και βούρ για την τελευταία διαδρομή προς τον Άγιο Ιωάννη. 23χλμ δρόμος, μια ακόμα σφραγίδα στο Ν. Σούλι και μετά φαγητό και απονομή κυπέλλων και μεταλλίων, υπό την σκιά των δέντρων, πλάι στα φημισμένα νερά του Αγίου Ιωάννη. Ήταν ωραία! Του χρόνου θα ήθελα να το ξανακάνω. Εσύ θα έρθεις;

Η ώρα είναι 11:50, στη μία αναχωρούμε. Κάποιοι πηγαίνουν να δούνε από κοντά το πατρικό του Κ. Καραμανλή, άλλοι βγαίνουν φωτογραφίες, ορισμένοι

55

Θέμα

Σάββας Ηλιάδης Ο Πρόεδρος «Εδώ και 17 χρόνια, οργανώνουμε ένα «classic auto-moto trial» ή πιο απλά ένα ράλι αντίκας. Μαζευόμαστε τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου, ένα Σαββατοκύριακο, στην πλατεία Ελευθερίας. Το Σάββατο λειτουργεί ως έκθεση αυτή η συγκέντρωση και την Κυριακή ξεκινάμε για μια διαδρομή 100-120 χιλιομέτρων περίπου, με σκοπό, να γνωριστούμε μεταξύ μας, να γνωρίσουμε τα αξιοθέατα του νομού και εμείς οι Σερραίοι και αυτοί που έρχονται και δεν είναι από το νομό. Τουλάχιστον οι μισές συμμετοχές είναι εκτός Σερρών. Φέτος είχαμε συμμετοχές από Καβάλα, Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη και Λάρισα. Στο ράλι αντίκας, παίρνουν μέρος αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, που έχουν κατασκευαστεί έως το 1986. Αλλά οι περισσότερες μοτοσικλέτες είναι της δεκαετίας του ‘50 και ελάχιστες του ‘60 και κάποιες λιγότερες, πιο σύγχρονες, του ‘80. Όλο αυτό ξεκίνησε το 1994, όταν είχα κάνει μια ατομική έκθεση στο κολυμβητήριο και από το1995 που έκαναν οι Αθηναίοι ράλι αντίκας, δανείστηκαν την ιδέα τους ο Τάσος Χανλίογλου και ο Τάσος Αγγελίδης και έτσι ξεκίνησε το ράλι αντίκας. Στη συνέχεια, ανέλαβα τη διοργάνωση εγώ. Στα πέντε πρώτα ράλι αντίκας συμμετείχαν μόνο μοτοσικλέτες και στη συνέχεια προστέθηκαν και τα αυτοκίνητα. Την πρώτη χρονιά είχαμε 35 συμμετοχές, με πάρα πολύ κόσμο εκτός νομού. Στη συνέχεια είχαμε μια πτώση στις είκοσι και δεκαπέντε συμμετοχές. Όταν όμως καθιερώσαμε να κάνουμε μια στάση για ξεκούραση και ανασυγκρότηση, αυξήθηκαν οι συμμετοχές, διότι πριν ο κόσμος κουραζόταν. Το μόνο που χρειάζεται για να συμμετάσχει κάποιος στο ράλι είναι να έχει όχημα που έχει κατασκευαστεί προ εικοσιπενταετίας τουλάχιστον, αλλά να είναι αξιόπιστο και καλοδιατηρημένο αλλά κυρίως να έχει όρεξη και μεράκι. Φέτος είχαμε πενήντα πέντε συμμετοχές, δηλαδή ρεκόρ συμμετοχών, και να φανταστείτε ότι στην Αθήνα, που είναι πανελλήνια οργάνωση, έχει εκατό συμμετοχές. Καταλαβαίνετε ότι για τοπικό επίπεδο είναι πολύ μεγάλο το νούμερο. Κύπελλο ή κάποιο αναμνηστικό μετάλλιο παίρνουν όλοι. Πάρα πολλοί μάλιστα έχουν θυσιάσει το κύπελλο από αλληλεγγύη για να βοηθήσουν κάποιον που είχε πρόβλημα».

Χρήστος Μπούφτας Αντιπρόεδρος ΛΑΜΣ «Εμείς από τη ΛΑΜΣ, συμμετέχουμε βοηθώντας ένα μέλος της λέσχης μας, το οποίο κάνει πάρα πολλή δουλειά. Έχει γίνει θεσμός πλέον το ράλι αντίκας και αυτό που προσπαθούμε εμείς είναι να μείνει σε ένα καλό, φιλικό κλίμα, όπως μέχρι τώρα. Κάνουμε αγώνες απαιτητικούς και με υψηλά στάνταρ, αλλά δεν παύουμε να κάνουμε αγώνες για ερασιτέχνες, για χομπίστες και για ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν».

56 SER-FREE

57

Θέμα Γιώργος Λίνγκουρας

Άγγελος Μάνδαλος

Ο Βετεράνος

Πρόεδρος της ομάδας των Vespisti

«Οδηγώ από το 1961 μηχανάκι. Το πρώτο μου ήταν σίμσον, ρωσικής κατασκευής, και στη συνέχεια πήγα το ‘61 στην Ελβετία για δουλειά και με τον πρώτο μισθό πήρα μια μηχανή BMW. Με την BMW έχω πάει και στο Μαρόκο, είναι η μόνη μου μηχανή που πάτησε και στο Μαρόκο. Συμμετέχω από την αρχή του ράλι αντίκας και το θεωρώ εξαιρετικό. Μου αρέσουν οι διαδρομές. Φέτος θα συμμετείχα με τη μηχανή, αλλά επειδή έχει καλάθι και παίζει λίγο το τιμόνι, είπα να την αφήσω στο σπίτι, γιατί μάλλον θα με κούραζε αρκετά. Πάντως εξακολουθώ να οδηγώ μοτοσικλέτα γιατί τη λατρεύω. Θυμάμαι όταν ήμασταν νέοι, πηγαίναμε καλοκαίρι στο Σταυρό για μπάνιο και στην BMW με το καλάθι, ανέβαιναν μέχρι και 8-9 άνθρωποι. Δε μου αρέσουν πάντως αυτοί που τρέχουν με υπερβολική ταχύτητα, ποτέ δε μου άρεσαν. Με συγκινεί πάρα πολύ το γεγονός ότι με τιμούν σήμερα ως βετεράνο, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί με βραβεύουν για κάτι που αγαπώ πάρα πολύ. Η μηχανή είναι σαν τη γυναίκα της ζωής σου που αγαπάς πάρα πολύ και για πάντα και, όπως λέω κι εγώ, υπάρχει η γυναίκα μου, η επίσημη, και η μηχανή μου, η γκόμενα της ζωής μου».

«Τρέχω τρία χρόνια στο ράλι αντίκας. Αυτή την «αρρώστια» μου την κόλλησε ο φίλος και πρώην πρόεδρος των Vespisti, Μιχάλης Χατζόπουλος. Δεν έχουμε κάποιο σύλλογο, απλά είμαστε φίλοι που κάνουμε το κέφι μας και κάποιες στιγμές βγαίνουμε και κάνουμε τις βόλτες μας. Εμείς βοηθούμε όποιον θέλει να ασχοληθεί, να βρει μηχανάκι ή ακόμα και ανταλλακτικά. Δε θα έλεγα ότι είναι φθηνό χόμπι, αλλά σε αποζημιώνει σε πάμπολλες στιγμές, οπότε τα χρήματα δεν είναι το θέμα. Τη βέσπα μου δεν τη χρησιμοποιώ μόνο στους αγώνες, αλλά και για τις καθημερινές μετακινήσεις μου μέσα στην πόλη. Αυτό που κερδίζεις όταν μπεις σε μια τέτοια διαδικασία αγώνων είναι οι παρέες. Γνωρίζεις καινούρια άτομα που έχουν ένα κοινό ενδιαφέρον. Αλλά ουσιαστικά αυτό που κερδίζεις δεν εκφράζεται με λόγια, είναι ένας έρωτας, μόνο αυτό, οτιδήποτε περισσότερο να πω είναι ιεροσυλία. Όσοι δεν το ξέρουν δεν μπορούν να το καταλάβουν. Κάποτε, θυμάμαι, είχα μια κουβέντα με ένα φίλο από την Πάτρα και του λέω: «έχουμε την ίδια αρρώστια, ήμαστε σκοροφαγωμένοι» και μου λέει «άρρωστοι δεν είμαστε εμείς, άρρωστοι είναι οι άλλοι που δεν μπορούν να μας καταλάβουν».

Μίλτος Παπαχατζής Ο Λαρισαίος

«Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω. Μου άρεσε πάρα πολύ η οργάνωση, η διαδρομή, η πόλη των Σερρών και ο κόσμος, που είναι ιδιαίτερα φιλικός. Σήμερα ήρθα εδώ, διότι έχω αγάπη για το κλασσικό δίκυκλο, και κυρίως για τις μηχανές βέσπα, αλλά και για να δω πώς έχει η γενική οργάνωση των αγώνων, μιας και είχα ακούσει αρκετά θετικά σχόλια γι αυτήν. Αυτό που έζησα εδώ θα το μεταφέρω στον κόσμο της Λάρισας και ιδιαίτερα στους λάτρεις της μοτοσικλέτας. Οδηγώ μοτοσικλέτα, διότι νιώθω μεγάλη ελευθερία όταν βρίσκομαι πάνω σε αυτήν. Στο αυτοκίνητο δεν μπορείς να έχεις αυτή την αίσθηση που σου δίνει μια μοτοσικλέτα».

58 SER-FREE

59

Συνέντευξη

Δημήτρης Ζωΐδης

“Art never comes from happiness”* *Chuck Palahniuk. Συνέντευξη Γιάννης Ξενάκης

Γεννήθηκε στις Σέρρες και σε ηλικία ενός έτους μετακόμισε με την οικογένεια του στην Αθήνα. Έζησε όμορφα παιδικά χρόνια, σε μια εποχή που η πρωτεύουσα ήταν ακόμα μια σχετικά ήσυχη και σαφώς πιο ανθρώπινη πόλη. Στην εφηβεία κάνει την επανάσταση του, γίνεται αρκετά επιλεκτικός ως προς την ποιότητα των πραγμάτων και, αποφασίζει ότι δεν θα συμβιβαστεί ποτέ. Και από ο,τι φαίνεται μάλλον δε συμβιβάστηκε. Σήμερα δηλώνει σκηνοθέτης χώρων και θα ήθελε να ζήσει μόνιμα στην Ικαρία. Ήσουν μπασίστας; Ναι, μπασίστας. Του κώλου, αλλά μπασίστας! (γέλια). Τελείως ερασιτεχνικά δηλαδή όλα αυτά. Πώς λεγόταν η μπάντα; Troggs. Κλεμμένο! (γέλια) Και τι παίζατε; Τα της εποχής, ροκιές, Troggs, Kinks, Rolling stones, τέτοια πράγματα. Όλα αυτά τα παίζαμε με λόγια ασ’ τα να πάνε, βέβαια! Αν και λίγο πολύ όλοι ξέραμε σχετικά καλά αγγλικά, γιατί ήμασταν μαθητές στην «Εστία», στη Νέα Σμύρνη, όπου τα αγγλικά ήταν υποχρεωτικό μάθημα από την πρώτη γυμνασίου. Αλλά στη μπάντα αποδίδαμε τους στίχους των κομματιών τραγικά! Στα 20 έφυγε Ιταλία για σπουδές, όπου τελείωσε μηχανολόγος ηλεκτρονικός. Η υψηλή αισθητική των πόλεων εκεί όπως και η νοοτροπία των Ιταλών, με τους οποίους συναναστρεφόταν κυρίως, ως προς τον σεβασμό των χώρων και τη φροντίδα τους, τον επηρέασε σημαντικά. Επιστρέφει γύρω στα 27 και διορίζεται στον ΟΤΕ, από όπου παραι-

60 SER-FREE

τήθηκε μετά από σύντομο διάστημα καθώς ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να καταπιέσει το ανήσυχο του πνεύμα και να προσαρμοστεί στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Έτσι κατηφορίζει στην Αθήνα και καταφέρνει να γίνει συνιδιοκτήτης στο μπαρ του γνωστού μπασκετμπολίστα Στηβ Γιατζόγλου, Η διάθεση για καινούργιες εμπειρίες, για μια ακόμα φορά, δεν τον αφήνει να επαναπαυτεί. Στον χρόνο πάνω πουλά το μερίδιό του και με τα χρήματα που παίρνει ιδρύει την εταιρία «Audiofil» στη Θεσσαλονίκη (ήχος για συναυλίες κτλ). Θα επιστρέψει στον χώρο της διασκέδασης κάποια χρόνια αργότερα, «μετά την παρότρυνση ενός φίλου να κάνουμε ένα καλοκαιρινό κλαμπ», οπότε ξεκινά μια μεγάλη περίοδος εντατικής ενασχόλησης με τα νυχτερινά μαγαζιά, σε Θεσσαλονίκη, Ασπροβάλτα, Σέρρες, Καβάλα και αλλού, που χαρακτηρίζεται από μεγάλη επιτυχία. Τελείωσε με όλα αυτά πριν 7-8 χρόνια, που βαρέθηκε, για να ασχοληθεί τελικά με αυτό που του αρέσει και τον γεμίζει πραγματικά, δίνοντας του την ευκαιρία να εκφραστεί δημιουργικά και να τον ξεκουράζει. Περίγραψε μου ένα κλασσικό εικοσιτετράωρό σου. Τώρα πλέον έχω ένα σλόγκαν: Τι έχω να κάνω σήμερα; Να σηκωθώ, να επιβιώσω και να ξαναπέσω στο κρεβάτι! Είναι μυστήριοι καιροί και προσπαθώ να κρατηθώ αλώβητος, να μη με επηρεάσει αυτό το πράγμα. Αλλά δυστυχώς δεν το καταφέρνω πάντα. Υπάρχει παντού ένα διάχυτο αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας που δε μπορεί να σε αφήσει ανεπηρέαστο, ακόμα και αν δεν αντιμετωπίζεις, ακόμα τουλάχιστον, κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Τι σε ενοχλεί σήμερα; Με ενοχλεί γενικά αυτό

το δυσοίωνο κλίμα που επικρατεί. Ο κόσμος είναι τελείως φρικαρισμένος. Ελπίζω όμως. Διότι είμαι οπαδός της άποψης ότι κάτι καλό μπορεί να βγει από την κρίση. Γιατί πιάσαμε τον πάτο στο βαρέλι και δεν έχει πλέον μαλακίες. Από εδώ και πέρα θα υπάρχει μια πολύ αξιοκρατική αντίληψη για τα πράγματα. Όχι άμεσα, θέλει το χρόνο του, αλλά όλα αυτά τα λαμόγια που περιφέρονταν τόσα χρόνια και δημιουργήσανε αυτή την κατάσταση- αν θέλεις βάζω και τον εαυτό μου μέσα, δεν κολλάω να το πω- κλέβοντας εφορίες και τέτοια… Θεωρείς ότι ήσουν «λαμόγιο» στο παρελθόν; Να σου πω κάτι: μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον μοιραία κάποια στιγμή παίρνεις κι εσύ τις κουταλιές σου, όχι στον βαθμό που το κάνανε άλλοι, αλλά συμμετέχεις. Σε ό,τι με αφορά, άντε και έχω κλέψει λίγο την εφορία, άντε και έχω κάνει και άλλες πέντε μαλακίες που δεν έπρεπε να τις κάνω. Νιώθει ότι έχει κάνει λάθη στην ζωή του αλλά δεν μετανιώνει για αυτά, απλά αποφεύγει να τα επαναλάβει. Πιστεύει ότι οι άνθρωποι που δεν γίνονται καλύτεροι από τα λάθη τους χρίζουν ψυχιατρικής βοήθειας. Δεν γουστάρει τους δήθεν, δηλαδή αυτούς που έχουν αυτό το υφάκι. Που είναι και καλά πλούσιοι ενώ δεν είναι, που είναι και καλά έξυπνοι αλλά δεν είναι, που είναι και καλά παντογνώστες ενώ δεν είναι, που είναι μεγάλοι εραστές ενώ σίγουρα δεν είναι. Σε αυτό που στηρίχτηκε δηλαδή τα τελευταία σαράντα χρόνια η Ελλάδα και έχουμε το χάλι το μαύρο που έχουμε. Αγαπά τους ανθρώπους

Συνέντευξη που δεν κολλάνε να πουν την αλήθεια, που είναι ψύχραιμοι και ξέρουν να μιλούν ήρεμα, με επιχειρήματα. Πόσων χρονών είναι ο γιος σου; 18. Πώς είναι οι σχέσεις σας; Φοβερές! Αγαπιόμαστε πολύ. Λέει ότι θα γίνει καλλιτέχνης- αυτός λέει «μέγας», εγώ λέω «καλλιτέχνης» και σταματάω εκεί. Γενικά είναι προικισμένο παιδί και πιστεύω ότι θα βρει το δρόμο του. Δε νομίζω ότι θα τον βρει στην Ελλάδα. Ίσως να φύγει έξω και να γυρίσει κάποια στιγμή πίσω. Πόσο πιστεύεις συνέβαλλες στην προσωπικότητά του; Ε, ο μπαμπάς αν δε συμβάλει στην προσωπικότητα του γιου, δε γίνεται. Ο μικρός με είχε σαν είδωλο, ελπίζω όμως ότι έχει αφομοιώσει τα θετικά μου στοιχεία και δεν θα επαναλάβει τα λάθη μου-γιατί έχω κάνει ουκ ολίγα. Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στη ζωή σου; Έχω πάρα πολλές κακές στιγμές και πάρα πολλές καλές στιγμές, δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, αλλά το θέμα είναι τι θεωρεί κάποιος «καλή ή κακή στιγμή». Δηλαδή το να κερδίσεις χρήματα σε ένα τυχερό παιχνίδι θεωρητικά είναι μια πολύ καλή στιγμή. Εγώ δεν τη θεωρώ, είναι απλά μια στιγμή. Καλύτερη στιγμή για μένα είναι όταν κάποιος άνθρωπος που έχω επενδύσει σε αυτόν, του έχω εμπιστοσύνη, ανακαλύπτω ότι τελικά άξιζε τον κόπο. Ενώ χειρότερη στιγμή είναι το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή όταν ανακαλύψω ότι ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκα είναι καρνάβαλος. Ποια ακριβώς θα έλεγες ότι είναι η δουλειά σου; Σκηνοθέτης χώρων. Μίλησέ μου και για την τελευταία σου «σκηνοθεσία», που είναι το «Σπιτάκι». Η «Όχθη» στην αρχική της φάση ήταν δικό μου δημιούργημα. Πιστεύω η «Όχθη» των 2-3 πρώτων χρόνων, ήταν και η καλύτερη. Τότε επέβλεπα και μουσικές, λειτουργία του μαγαζιού, τα πάντα. Πέρασα εκεί τρία χρόνια καταπληκτικά, ωραίοι άνθρωποι, ωραίες μουσικές. Για κάποιους λόγους, άσχετους, δε χρειάζεται καν να τους αναφέρουμε, αποχώρησα. Αυτό ήταν και το τέλος, ας το πούμε, της ιστορίας μου με τα μαγαζιά. (Μεσολάβησε μοναχά «η Τρύπα» στην Καβάλα) και δεν είχα καμία επαφή με το συγκεκριμένο χώρο σχεδόν για δέκα χρόνια. Τον έβλεπα να εξελίσσεται, να αποκτά κουρτίνες, φώτα, πανηγυρτζίδικη διάθεση, πράγματα που είναι εντελώς κόντρα στη φιλοσοφία μου και στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Δέχομαι όμως ότι αυτό γίνεται για λόγους εμπορικούς, παρόλο που αντίκειται στη δική μου φιλοσοφία και στη δική μου αισθητική. Έτσι, όταν έφτασε ο καιρός να ξαναέρθει αυτό το θέμα στα χέρια μου, κάτω από τελείως διαφορετικές συγκυρίες, έθεσα βέτο ότι η «Όχθη» θα αλλάξει όνομα, διότι έκλεισε τον κύκλο της και θα γίνει το «Σπιτάκι». Το ονόμασα έτσι, γιατί είναι ουσιαστικά ένα σπιτάκι, το σπιτάκι στην κοιλάδα, το σπιτάκι κάτω από το πλατάνι, όπως θέλεις πες το. Το είδα δηλαδή να ξαναεπιστρέφει στις ρίζες του, να αποτινάζει τελείως από πάνω του όλο αυτό το

«παπαρογκλάμουρ», το δήθεν και να γίνεται ένα απλό, διαχρονικό μπαράκι που θα πάει ο άλλος θα πιει τα ποτάκια του, θα ακούσει ωραίες μουσικές, θα δει έξυπνους ανθρώπους να μιλήσει. Ας μην έρθουν οι άλλοι που λέγαμε πριν, καλό θα κάνουν στο μαγαζί. Πώς φαντάζεσαι το θαμώνα στο «Σπιτάκι»; Είναι κόσμος που δεν παίρνει δάνειο για να αγοράσει πολυτελές αυτοκίνητο, που σέβεται την γκόμενά του, που δεν κουτσομπολεύει ποιος πήγε με ποια, που μπορείς να κάνεις μια συζήτηση μαζί του για διάφορα πράγματα εκτός από τις γνωστές μπούρδες, μπορείς να συζητήσεις για τα σημερινά προβλήματα που καίνε στην κυριολεξία. Τέτοιο κόσμο θέλουμε, κόσμο με νου. Τώρα, μέσα σε αυτό τον κόσμο θα υπάρχουν και κάποιοι που ανήκουν στους άλλους. Τα μαγαζιά πρέπει να εκπαιδεύουν τους ανθρώπους μέσω της διασκέδασης, με την καλή μουσική, με την αισθητική του χώρου, μέσα από όλα αυτά. Πρέπει να διαμορφώνουν ένα νέο είδος καταναλωτών, που δεν είναι ούφο, που ξέρουν τι θέλουν. Είναι μεγάλη δουλειά αυτό! Όχι «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»! Ποιος είσαι ρε μαλάκα που άνοιξες και με περιμένεις; Δείξε μου τι πουλάς! Και ο κάθε κατεργάρης μετά στον πάγκο του. Τέλος! Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος χώρος από αυτούς που έχεις φτιάξει; Όλοι οι χώροι που έχουν περάσει από τα χέρια μου είναι αγαπημένοι, γιατί βάζω όλη μου την όρεξη και το κέφι για να τους δημιουργήσω. Ωστόσο, και για καθαρά συναισθηματικούς λόγους βέβαια, θα νιώθω πάντα μια ιδιαίτερη αδυναμία για την «Τρύπα». Είναι ο χώρος που πέρασα τα 4 καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου. Ήμουν δεμένος πάρα πολύ με αυτό το μέρος από παλιά. Πήγαινα σε εκείνη την παραλία που δεν πατούσε άνθρωπος και κάποια στιγμή άρχισα να σκέπτομαι να κάνω ένα beach bar εκεί και τελικά το έκανα. Κουβάλησα ένα φορτηγό ξυλεία, πήρα και δυο εργάτες για να το στήσω και μέσα σε είκοσι μέρες ήταν έτοιμο το μαγαζί. «Μαγαζί» τρόπος του λέγειν, ένα χίπικο πράγμα, κάτι εξέδρες, ένα σπιτάκι που μέναμε, μια καντίνα κρυμμένη πίσω από ένα σκηνικό σπιτιού- παραμύθι για να μη φαίνεται- τελείως χύμα. Και ο κόσμος- ο κόσμος που με ενδιέφερε εμένα- το δέχτηκε πάρα πολύ θετικά, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να πηγαίνω εκεί και να μην κουνιέμαι καθόλου για τέσσερις μήνες. Εδώ όμως θέλω να προσθέσω ότι, για τον ίδιο λόγο, με εντελώς συναισθηματικά δηλαδή κριτήρια, έχω μια ιδιαίτερη σχέση με έναν ακόμη χώρο. Είναι «Ο Βλάχος», τα σουβλάκια γιατί είναι ένα μαγαζί που το έκανα με πάρα πολύ αγάπη για έναν πολύ καλό φίλο μου, το Βασίλη το Βλάχο, με τον οποίο συνεργαστήκαμε άψογα και πιστεύω ότι του αξίζουν τα καλύτερα. Και θεωρώ ότι και αισθητικά έγινε ένας πολύ ωραίος χώρος. Το αύριο δεν περιλαμβάνει μόνο νυχτερινά μαγαζιά, περιλαμβάνει και άλλα πράγματα. Ένας τομέας που με ενδιαφέρει πάρα πολύ και έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα πάνω σε αυτόν είναι οι αναπαλαιώσεις. Έχω κάνει πολλές τέτοιες δουλειές στην Καβάλα, στην Ξάνθη, στη Βέροια και άλ-

λού. Ψάχνομαι με αυτό πάρα πολύ. Έχει πάρα πολύ κόπο και δεν έχει πάρα πολλά χρήματα, αλλά έχει πολύ ισχυρό δημιουργικό κίνητρο. Χρήματα ή δημιουργική πρόκληση; Τι επιλέγεις; Θα κοιτάξω- γιατί είμαι ολιγαρκής- να τα φέρω έτσι βόλτα ώστε να μην ψοφήσω της πείνας, αλλά να κάνω και αυτό που θέλω και αγαπώ περισσότερο. Δεν θα με πείραζε, δηλαδή, να κάνω κάτι που με ενδιαφέρει πολύ και με ιντριγκάρει ακόμα και με λίγα λεφτά, αρκεί να νιώθω εγώ όμορφα στο τέλος της ημέρας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε δουλεύω για τα χρήματα, αλλά μια στις τόσες θέλω να έχω την πολυτέλεια να κοπιάζω μόνο και μόνο για την χαρά της δημιουργίας. Τι σε εμπνέει σήμερα; Δυστυχώς δε νομίζω πως υπάρχουν πράγματα που μπορούν να μας εμπνεύσουν γενικά σήμερα. Σκέφτομαι ότι τα παιδιά που γεννιούνται τώρα είναι τυχερά, γιατί θα μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον όπου τα πράγματα θα είναι τελείως ξεκάθαρα. Δεν έχει «παραμύθα» πλέον! Θα είναι αναγκασμένα συνεχώς να σκέπτονται, θα είναι έξυπνα. Τα παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στην κρίση είναι «τα τυχερά παιδιά του ελληνισμού». Μπορεί να μεγαλώσουν δύσκολα, αλλά οι ρυθμοί δεν είναι τόσο αργοί. Η κρίση στην Ελλάδα θα διαρκέσει 10-12 χρόνια. Τα παιδιά που θα γεννηθούν σήμερα, όταν θα είναι 12 χρονών, θα έχουν ήδη στο DNA τους άλλες εικόνες, άλλα πράγματα, τα oποία θα τα βοηθήσουν να πάνε παραπέρα. Ασχολείσαι και με τη φωτογραφία. Φωτογραφίζω πάρα πολλά χρόνια αλλά τελείως ερασιτεχνικά. Απλά τώρα κάνω και καμία έκθεση στη χάση και στη φέξη. Μου αρέσει πολύ η φάση με τη φωτογραφία, γιατί οι φωτογραφίες μου αποτυπώνουν τη ματιά μου και θέλω να πιστεύω ότι οι άλλοι τη βρίσκουν ενδιαφέρουσα. Δε μου αρέσει να φωτογραφίζω τοπία. Mου αρέσει να φωτογραφίζω βασανισμένους ανθρώπους, περίεργες στιγμές, πιτσιρίκια ανέμελα. Με τραβάνε γενικά οι στιγμές, στιγμές χωρίς πόζα. Άλλο χόμπυ; Το άλλο χόμπυ που με κουλάρει είναι το ψάρεμα. Με ξεκουράζει, μου καθαρίζει το μυαλό. Μουσική ακούς σήμερα όπως άκουγες παλιότερα; Μουσική ακούω πάντα, δε σταμάτησα ποτέ. Σήμερα ακούω εναλλακτική αγγλική σκηνή. Εκεί είναι όλα τα λεφτά για μένα, Arctic Monkeys παράδειγμα και τέτοια. Η πόλη τι μουσική ακούει; Το δικό μου το μυαλό είναι αυτό που είναι, έχει περάσει από σαράντα χιλιάδες κύματα και δεν έχω την απαίτηση να ακούει ο κόσμος ό,τι ακούω εγώ. Θέλω να ελπίζω βέβαια ότι θα υπάρχουν άνθρωποι σε αυτή την πόλη που θα βάλουν τον κόσμο κάποια στιγμή σε ένα μουσικό λούκι να αρχίσει να ακούει καλή μουσική. Γιατί η καλή μουσική τι είναι; Ηχόχρωμα, απλά πράγματα. Αν αυτό είναι καλό, περνά θετικά μέσα από τα αυτιά. Απορώ πώς ακούν όλα αυτά τα τελείως «διαβολικά ηχοχρώματα»! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ακούν αυτό το ελεεινό, ελεεινότατο, τρισάθλιο, νεοελληνικό μπιτ, που είναι όλο το ίδιο τέμπο.

61

62 SER-FREE

Συνέντευξη Δίπλα από τις καλές μουσικές και δίπλα από όλα τα καλά πράγματα πολλοί κολλούν τα ναρκωτικά. Γιατί; Η μουσική έχει επηρεαστεί και από τα ναρκωτικά, αυτό είναι γνωστό. Δε σημαίνει όμως ότι είναι απαραίτητα για να υπάρξει ένα καλό αποτέλεσμα σε οτιδήποτε, ούτε ότι καθένας που ασχολείται με μουσική ή κάποια άλλη καλλιτεχνική δραστηριότητα είναι χρήστης. Νομίζω ότι είναι ένα στερεότυπο που εξυπηρετούσε πάντα συγκεκριμένες συντηρητικές αντιλήψεις συγκεκριμένων χώρων. Εξάλλου, ναρκωτικά υπάρχουν και σε άλλους, «εξωκαλλιτεχνικούς» χώρους, που

παρεμπιπτόντως είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες, μαζί με το “Lost in translation”. Στο Θεό πιστεύεις; Πιστεύω, αλλά δε μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα θρησκευόμενος. Οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν δίχως πίστη; Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστεύει είτε στον Θεό, είτε στον εαυτό του, είτε σε μια ιδέα, σε οτιδήποτε. Είναι κάτι που τον βοηθά να ελπίζει και να αντλεί δύναμη στη ζωή του. Να φύγουμε από τις θρησκείες και την πίστη. Σήμερα τι σου αρέσει στην πόλη; Καταρχήν σου

αυτούς που κάθονται στο δήμο, που μαζεύονται τριάντα άτομα για να πάνε να σκουπίσουν ένα πεζοδρόμιο στην κοιλάδα», ενώ στο Βερολίνο στην κεντρική πλατεία, μια από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης, ένα αυτοκινητάκι με έναν οδηγό σε μιάμιση ώρα την καθαρίζει όλη και έχει περάσει και εκατομμύρια κόσμος από αυτήν, τέλος πάντων, του λέω: «Δώσε μου δεκαπέντε από αυτούς, που να πιάνουν τα χέρια τους. Θα βρούμε σπόνσορες να τους διαφημίσουμε, να μας δώσουν μπογιές, σκαλωσιές και ό,τι άλλο χρειαζόμαστε και θα σου αλλάξω όλη την πόλη κάνοντας επεμβάσεις σε τυφλούς τοίχους πολυκατοικιών. Οι Σέρρες είναι άσχημη πόλη εξαιτίας της ανοικοδόμησης. Ό,τι υπήρχε παλιό το γκρέμισαν. Τέλος πάντων είναι γούστα αυτά. Χωρίς αμοιβή, χωρίς τίποτα. Έτσι για το γαμώτο. Ήθελα να του εξηγήσω τι μπορεί να γίνει στην πόλη με πάρα πολύ απλά πράγματα. Σήμερα αν στο ζητούσαν θα το έκανες; Δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιο σημείο επαφής και συνεννόησης, ώστε να μπορούμε να συζητάμε κάτι τέτοιο σοβαρά στις Σέρρες σήμερα. Η καλύτερη εποχή της πόλης ποια ήταν; Δεν υπήρξε ποτέ. Γιατί το λες αυτό; Γιατί η πόλη αυτή έχασε κάποτε την ευκαιρία που της δόθηκε να γίνει όμορφη και δε νομίζω ότι θα την ξαναέχει ποτέ. Σταματούμε την κουβέντα για την πόλη και αρχίζουμε να μιλάμε για τα ταξίδια που έχει κάνει. Έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Έχει πάει σε όλες τις ηπείρους εκτός της Αυστραλίας. «Ευρώπησαν την τσέπη μου. Έχω πάει στην Αφρική αρκετές φορές, Ινδία, Ιαπωνία, Μαλαισία, Σιγκαπούρη…». Το πιο αγαπημένο του μέρος όμως στον κόσμο, είναι η Ικαρία. Γιατί έχει καλούς ανθρώπους και μηδέν άγχος «Σε παρασύρει αυτό το πράγμα, δε σε αφήνουν αυτοί να αγχωθείς».

δεν πάει καν το μυαλό. Ένας άνθρωπος που ξέρει τι του γίνεται και έχει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα δεν πρόκειται ούτε να επηρεαστεί από αυτά τα κλισέ, ούτε και να πιστέψει φυσικά ότι μόνο με ναρκωτικά μπορεί να δημιουργήσει. Εσύ πέρασες αυτή τη φάση; Ναι, ξώφαλτσα... Έχεις κάποια τατουάζ πάνω στο σώμα σου. Πόσα έχεις; Ξέρω εγώ; Καμιά 15. Από ποια ηλικία άρχισες να χτυπάς τατουάζ; 17 χρονών. Μάλιστα για το πρώτο tattoo που έχω κάνει έφαγα μια ξυλάρα από τον μπαμπά μου. ..Μου το χτύπησε ένας φίλος μου, το σήμα της αναρχίας, τώρα το έχω καλύψει με τη γάτα. Μιλάμε για ξύλο άσχημο! Μετά, ξέρεις, χτύπησα tattoo για καμιά γκόμενα που μας άφησε κανένα κατάλοιπο και μετά το θέμα έγινε λίγο πιο φιλοσοφημένο αλλά και αισθητικό. Πιο tattoo σου γουστάρεις πιο πολύ από όλα; Αυτό που γράφει: « Η τέχνη ποτέ δε βγαίνει μέσα από την ευτυχία», ο Palahniuk το έχει γράψει αυτό. Ξέρεις, ο τύπος που έγραψε το «Fight Club”, που

αρέσουν οι Σέρρες σήμερα; Έχω συμβιβαστεί. Είναι μια επαρχιακή πόλη, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Έχει το πλεονέκτημα-μειονέκτημα ότι είναι δίπλα στη Θεσσαλονίκη. Πετάγεσαι εύκολα και μοιραία η πόλη επηρεάζεται. Αν όμως η Θεσσαλονίκη πάει στραβά, αυτό περνάει και τις Σέρρες. Και δυστυχώς η Θεσσαλονίκη τα τελευταία 15-20 χρόνια αρμένισε πολύ στραβά. Από πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης και μέρος όπου συνέβαιναν πράγματα συνέχεια, κατάντησε γεννήτρια τραγουδιστριών. Ελπίζω να αλλάξει. Έτσι και εμείς, ως μαχαλάς της Θεσσαλονίκης, γίναμε κακέκτυπο αντίγραφο. Το βλέπεις στους Σερραίους όταν κατεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη, πώς φέρονται. Μπαίνουν σε ένα μαγαζί και νομίζουν ότι μπαίνουν στο ιερό, ότι μπαίνουν στη Μητρόπολη. Κάτσε ρε, σε ένα μαγαζί πας, δεν έγινε και τίποτα, τα λεφτά σου είναι ίδια με όλου του κόσμου, πού κολλάς; Στο Θεσσαλονικιό; Γιατί τι είναι ο Θεσσαλονικιός; Τι έχει περισσότερο από εσένα; Η πόλη πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί; Κάποτε, σε μια συζήτηση με το Ζήση τον Μητλιάγκα του είχα πει το εξής απλό: «Δώσε μου δεκαπέντε από

Το μέλλον σου πώς το βλέπεις; Βλέπω να δουλεύω κάποια χρόνια ακόμα να συμπληρώσω για τη σύνταξη (γέλια). Τέλος πάντων πιστεύω ότι θα έχω καταφέρει να εκπληρώσω την επιθυμία μου να πάω να ζήσω εκεί που ονειρεύομαι να ζήσω. Εκεί που δεν έχει άγχος; Εκεί που δεν έχει άγχος. Θα πάω να ζήσω εκεί, όσο καιρό μας επιφυλάσσει ο Θεός να ζήσουμε, με τα ψαρέματα μου, με τις συζητήσεις μου, με τους αιωνόβιους παππούδες στα καφενεία, με τις ντοματούλες χωρίς χημικά που θα βγάζω, με τα κρασάκια μας, τα τσίπουρά μας, με τη βαρκούλα μου, με αυτά. Μπορείς να ξαναζήσεις τη ζωή σου από την αρχή. Θα έκανες τα ίδια ή θα έκανες διαφορετικά πράγματα; Πάρα πολλά από τα ίδια, πολύ λίγα διαφορετικά, τα οποία όμως αν είχα κάνει αλλιώς ίσως να ήταν τελείως διαφορετική η ζωή μου σήμερα. Ίσως άλλαζα κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα που έχω κάνει και τα οποία αν είχα την δυνατότητα να γυρίσω τον χρόνο πίσω δεν θα επαναλάμβανα. Γενικά όμως είμαι ευχαριστημένος. Είναι απλά κάποιες στιγμές της ζωής μου που έχω κάνει μεγάλα λάθη, που εκείνη τη στιγμή δεν τα πήρα όσο σοβαρά έπρεπε, αλλά τα κουβαλώ ακόμα μέσα μου.

63

Θέμα

SerRealistas Εθελοντές με… αιτία Κάποιος, κάποια στιγμή, στην Αθήνα, αγανακτισμένος και μπουχτισμένος από όλα όσα έβλεπε γύρω του, αποφάσισε μαζί με άλλους ομοϊδεάτες να κάνει κάτι για να αλλάξει τα κακώς κείμενα. Δεν κατέβηκε ωστόσο ούτε για να διαδηλώσει ούτε για να τα σπάσει ούτε για να καταλάβει ένα κτίριο. Ούτε καν για να γιαουρτώσει έναν πολιτικό. Κατέβηκε στους δρόμους με έναν και μόνο σκοπό: να κάνει την πόλη του ομορφότερη και τις συνθήκες διαβίωσης σε αυτήν καλύτερες. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Atenistas και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Από τότε το κίνημα των –istas έχει εξαπλωθεί σαν ιός σε όλη την Ελλάδα και κάθε πόλη έχει αποκτήσει πλέον το δικό της team ενεργών και ευαισθητοποιημένων πολιτών. Της Χρυσάνθης Ιακώβου

64 SER-FREE

Το who-is-who Πριν λίγους μήνες απέκτησαν και οι Σέρρες το δικό τους, όταν ο Βασίλης, ο Δημήτρης, η Ντίνα και ο Χρήστος πήραν την πρωτοβουλία και σχημάτισαν τους Serrealistas. «Νιώσαμε πως θέλαμε να αλλάξουμε τα πράγματα που μας ενοχλούσαν. Δε θέλαμε να παραπονιόμαστε από τον καναπέ μας. Πολλοί βλέπουν πράγματα που δεν τους αρέσουν, αλλά δεν κάνουν κάτι για αυτό».

65

Θέμα

Οι Serrealistas, όπως και όλοι οι –istas,

δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με κόμματα, παρατάξεις ή ιδεολογίες, είναι μονάχα, όπως λέει το λογότυπο τους και όπως δηλώνουν οι ίδιοι, πολίτες εν δράσει! Δεν είναι σύλλογος ή φορέας, ούτε έχουν νομική υπόσταση, μοναδικός τους στόχος είναι να οργανώσουν δράσεις για το καλό της πόλης, οικολογικού, κοινωνικού, πολιτιστικού περιεχομένου και πάει λέγοντας. Γιατί όμως η οργάνωση τέτοιων δράσεων να βαραίνει τους πολίτες, και όχι, για παράδειγμα, τις αρχές; θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί κανείς. Οι Serrealistas έχουν έτοιμη την απάντηση. «Βλέπουμε ότι μερικά πράγματα δε γίνονται, είτε λόγω αμέλειας είτε λόγω άλλων δυσκολιών. Αλλά και πέρα από αυτό, δεν έχουμε ευθύνη όλοι ως πολίτες για τα κακώς κείμενα της πόλης; Δυστυχώς, επειδή έχουμε αυτή τη λογική φτάσαμε ως εδώ που φτάσαμε. Θα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε πράγματα και για το σύνολο, όχι μόνο για τον εαυτό μας. Αυτός είναι και ο σκοπός μας, να αφυπνίσουμε συνειδήσεις. Αν έστω και λίγο αλλάξει το σκεπτικό κάποιου, είναι επιτυχία».

Πως δουλεύουν Κάθε δράση προϋποθέτει μια συνάντηση, η οποία γίνεται σε κάποιο καφέ. Οι ενδιαφερόμενοι ενημερώνονται για τις δράσεις μέσω facebook ή μέσω αφισών που φιγουράρουν κατά καιρούς στις κολώνες της πόλης. «Οι συναντήσεις είναι ανοιχτές, μπορεί να έρθει όποιος θέλει και να προτείνει οτιδήποτε. Οι προτάσεις εξετάζονται από όλους και καταλήγουμε σε μία απόφαση πλειοψηφικά. Κάποια άτομα αναλαμβάνουν στη συνέχεια να κάνουν μια μικρή έρευνα σχετικά με τη δράση, να ελέγξουν δηλαδή τι θα χρειαστεί και πώς θα υλοποιηθεί».

66 SER-FREE

Μου τονίζουν δύο φορές ότι χρήματα δε συγκεντρώνονται. «Δεν υπάρχει ταμείο. Ό, τι χρειάζεται για κάθε δράση το φέρνει ο καθένας μόνος του για τον εαυτό του. Ούτε αρχηγοί υπάρχουν, όλα γίνονται συλλογικά. Απλά εμείς οι τέσσερις αναλαμβάνουμε να ενημερώσουμε το group στο fb και να συντονίσουμε τις δράσεις –για καθαρά πρακτικούς λόγους». Οι Serrealistas βέβαια είναι πολλοί περισσότεροι από τέσσερα άτομα. Ήδη από την πρώτη συνάντηση και την πρώτη δράση η ανταπόκριση ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Και όσο περνάει ο καιρός, η ομάδα μεγαλώνει. «Υπάρχουν κάποια άτομα που έρχονται σταθερά από την αρχή, αλλά το καλό είναι ότι βλέπουμε συνεχώς καινούργια πρόσωπα. Τη δεύτερη φορά είχαμε σχεδόν το διπλάσιο κόσμο... Ήρθαν μάλιστα μέχρι και οικογένειες με τα παιδιά τους –ειδικά τα παιδιά ενθουσιάστηκαν! Είναι πολύ ωραίο το κλίμα, είμαστε μια μεγάλη παρέα που δένεται όλο και περισσότερο». Στους κόλπους των Serrealistas μπορεί να συναντήσει κανείς άτομα όλων των ηλικιών, από παιδιά μέχρι και συνταξιούχους. «Οι ηλικίες που επικρατούν είναι 25-40. Το ενθαρρυντικό είναι ότι οι περισσότεροι έχουν οικογένεια, δουλειές, υποχρεώσεις, αλλά ξεκλέβουν λίγο χρόνο για τις συναντήσεις και τις δράσεις».

And so the story goes… Μέχρι στιγμής οι Serrealistas έχουν οργανώσει τέσσερις δράσεις: τον καθαρισμό της κοιλάδας, ο οποίος έγινε σε δύο φάσεις, τη διανομή σακουλών την Πρωτομαγιά και την περιποίηση μιας παιδικής χαράς.

Και στα σκαριά βρίσκονται η οργάνωση αιμοδοσίας, η συγκέντρωση φαρμάκων για τους γιατρούς του κόσμου, η συγκέντρωση ρούχων, βιβλίων και άλλων ειδών για οικογένειες που το έχουν ανάγκη. «Δε θέλουμε οι δράσεις μας να είναι μόνο οικολογικής ή αισθητικής φύσεως. Έχουμε κατά νου και πολιτιστικές και πολλές άλλες. Οτιδήποτε μπορεί να κάνει καλύτερη τη ζωή στην πόλη». Είναι επομένως οι απανταχού –istas ένα σημάδι των καιρών, ή και κάτι παραπάνω; Από τη μια ένα κράτος που παρακμάζει ολοένα και πιο πολύ και από την άλλη η οργή των πολιτών που έχει μετουσιωθεί σε πορείες, απεργίες και συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων, είναι μήπως οι –istas η πιο φωτεινή και η λιγότερη απαισιόδοξη πρωτοβουλία των ημερών μας; Η πιο αλτρουιστική πλευρά της σημερινής κοινωνίας; «Ίσως ο κόσμος να κουράστηκε και να στρέφεται πλέον σε άλλους τρόπους για την αντιμετώπιση την προβλημάτων του. Ίσως και να ήρθε η ώρα για να αλλάξουν κάποια πράγματα. Δεν είναι κακό πάντως να αλλάζεις ότι δε σου αρέσει και να ελπίζεις. Και να βλέπεις, μέσα στο γενικό χάλι που επικρατεί, μία σπίθα». * Συνάντησα πρόσφατα μια γνωστή μου και αναφερθήκαμε τυχαία στους Serrealistas. «Πήγε μια φίλη μου με τα παιδιά της τις προάλλες, στη δράση για τον καθαρισμό της κοιλάδας», μου λέει. «Τα παιδιά ξετρελάθηκαν! Από τότε μαζεύουν όποιο σκουπίδι βρούνε και αν δουν κανένα παιδί στο σχολείο να πετάει σκουπίδια κάτω, πηγαίνουν και το μαλώνουν!». Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα www.serrealistas.gr ή αναζητήστε το ομώνυμο group στο facebook για να ενημερωθείτε ή να επικοινωνήσετε.

67

Συνέντευξη

Στέργια Κάββαλου «Αλτσχάιμερ Trance»

Grunge is not dead Δεν είχα διαβάσει το βιβλίο της πριν τη συναντήσω στο «Goya», το μπαρ του παλιού μου φίλου Νίκου, δεινού αναγνώστη και λάτρη του γραψίματος, που κανόνισε την παρουσίαση του «Αλτσχάιμερ Trance» της Στέργιας Κάββαλου. Μερικές μέρες μετά το διάβασα και μου άρεσε. Θέλησα να τη συναντήσω λόγω του νεαρού της ηλικίας της. Πίστευα πως κάτι έχει να μου πει, κάτι περισσότερο από τις γενικολογίες που λένε στις συνεντεύξεις τους οι συγγραφείς μετά τις παρουσιάσεις των βιβλίων τους στην επαρχία. Γενικά βαριέμαι τις παρουσιάσεις βιβλίων με τον τρόπο που γίνονται. Πιο πολύ μου αρέσουν τα ίδια τα βιβλία, πιο πολύ και από τους ίδιους τους συγγραφείς πολλές φορές. Η Στέργια όμως είναι ένας γλυκός άνθρωπος, προσγειωμένη, ένα ευαίσθητο πλάσμα. Κάτι μου λέει ότι αυτό το καλοκαίρι θα πάτε με αυτό το γλυκό πλάσμα μαζί διακοπές, μιας και στη βαλίτσα με τις βερμούδες, τα μαγιώ και τα μπουρνούζια σας, θα βάλετε και τα δεκαπέντε διηγήματα του βιβλίου της «Αλτσχάιμερ Trance», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τετράγωνο.

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο σου. Και ποτέ να μην το διαβάσεις μια χαρά θα πας. Δε χρειάζεται.(Γέλια)

Είναι μια κυρία που όντως πάσχει από αλτσχάιμερ και είναι η πρωταγωνίστρια του συγκεκριμένου διηγήματος.

Γιατί γράφεις; Μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω με τις λέξεις. Από μικρή κλεινόμουν στο παιδικό μου δωμάτιο, έκοβα χαρτάκια, μουτζούρωνα, έγραφα. Έλεγα: «εγώ θέλω να γίνω μεταφράστρια, να μην έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου, να ταξιδεύω σε όλες τις χώρες, να μουτζουρώνω, να γράφω, να παίζω». Σαν παιχνίδι. Δηλαδή υπάρχει το στοιχείο του παιχνιδιού, της εκτόνωσης, ότι ζεις και κάποια πράγματα που θέλεις να τα πεις και σε κάποιον άλλον. Δεν ξέρεις πώς να τα πεις στην καθημερινότητά σου και τα λες με αυτόν τον τρόπο.

Και το Trance; Όταν πάσχεις από αυτή την ασθένεια, είσαι σε έκσταση χωρίς να το καταλαβαίνεις. Είσαι στην τσίτα. Είσαι σε έναν άλλο κόσμο, που δεν τον ξέρεις. Δεν υπάρχουν πια ταυτότητες, σύνορα.

«Αλτσχάιμερ Trance». Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου; Είναι ο τίτλος του ομώνυμου διηγήματος. Είναι μια Αλίκη στη χώρα των δικών της θαυμάτων.

68 SER-FREE

Είχες κάποιο δικό σου άνθρωπο που έπασχε από τη συγκεκριμένη ασθένεια; Είχα τη μητέρα ενός φίλου μου, που την έζησα, όσο μπορούσα να τη ζήσω, σε ένα ξένο σπίτι που πήγαινα ως επισκέπτης. Αλλά με σόκαρε αρκετά το γεγονός, ότι κάθε φορά που πηγαίναμε σπίτι του, η μητέρα του με ρωτούσε πώς με λένε, έβαζε τις πατάτες στο πλυντήριο, έκανε τέτοια τρελά πράγματα. Γενικά πάντως, ό,τι σε κάνει να χάνεις αυτό που νομίζεις ότι είσαι ή την ταυτότητα που έχεις διαμορφώσει μέχρι εκείνη τη δεδομένη στιγμή,

με ενδιαφέρει, είτε αυτό είναι παίρνω ναρκωτικά είτε από την ενέργεια την πολλή τριπάρω μόνος μου είτε κάποια αρρώστια όπως το Αλτσχάιμερ. Πολλοί πάντως το περνάνε για ιατρικό βιβλίο. Σε κάποιες παρουσιάσεις έχουν έρθει παππούδες, μιας και νόμιζαν ότι θα ακούσουν διάλεξη για την αρρώστια. Άρεσε γενικά ο τίτλος του βιβλίου; Αρέσει τελικά ο τίτλος. Από την άλλη, αρέσει δεν αρέσει, εγώ εξαρχής ήξερα ότι αυτός θα είναι ο τίτλος. Χωρίς να έχω τiς υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου, ήξερα ότι αν γράψω κάποιο βιβλίο, θα λέγεται «Αλτσχάιμερ Trance». Είχα τη συγκεκριμένη ιστορία κι άλλη μια, χωρίς να έχω τις υπόλοιπες ή κάτι στο μυαλό μου. Αλλά ήξερα ότι θα γράψω και άλλες και θα το πω έτσι. Ας πάμε στο εξώφυλλο. Σε ποιον κάνεις τη συγκεκριμένη χειρονομία στο εξώφυλλο του βιβλίου; Αχ αυτή η χειρονομία! Είναι σαν σε καθρέφτη. Είναι

τελείως παρωχημένο, είναι μπανάλ, είναι 90’s, είναι Nirvana, είναι Courtney Love, είναι Grunge, όπως κι εγώ. Έχω τέτοιες επιρροές, τέτοια είναι η ηλικία μου. Ο Kurt Cobain όταν πέθανε, κάναμε εκατό κηδείες και κλαίγαμε με τα κορίτσια, τέτοιες είναι οι επιρροές. Δεν είναι κάτι καινούριο και προφανώς θα μπορούσε να ήταν περισσότερο εξώφυλλο ενός περιοδικού ή ενός δίσκου από τα 90’s. Από την άλλη, δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Νίκος Μουρατίδης, όταν το σκέφτηκε . Όταν μου το πρότεινε, εγώ στην αρχή είχα καταλάβει κάτι άλλο, για να λέμε την αλήθεια. Μου δείχνει μια φωτογραφία και μου λέει: «δες τι κάνει αυτή η τύπισα» κι εγώ λέω: «ok!». Νόμιζα ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν κάτι σαν σκίτσο, κάτι πιο αφηρημένο. Το ύφος μου γενικά δεν είναι επιθετικό. Είναι απλά μια κίνηση, που την κάνω σε όλους και στον εαυτό μου. Γιατί έγραψες διηγήματα και όχι μυθιστόρημα; Γιατί να γράψω μυθιστόρημα; Ξέρεις, υπάρχει αυτό το κλισέ του μυθιστορήματος που δεν αντέχω να ακούω.

Ok, αυτή πήγε καλά και στις κριτικές και σε όλα, αλλά στο μυθιστόρημα θα φανεί. Να μη φανώ ποτέ. Δεν έχω καμία καύλα να γράψω μυθιστόρημα. Μπορεί να μη μπορώ κιόλας να το κάνω. Αν μπορέσω, μια χαρά. Δε με ενδιαφέρει αυτό. Αυτό μου βγήκε. Είχα πολλά συμπυκνωμένα πράγματα να πω και μου βγήκαν με αυτό τον τρόπο και όταν είναι το πρώτο σου πράγμα, είναι σαν να δείχνεις ταυτότητα. Νομίζεις ότι πρέπει όλα σου να τα βάλεις μέσα και να τα πεις και αυτός είναι καλός τρόπος με τα διηγήματα. Ήθελες δηλαδή να πεις πολλές ιστορίες; Να πεις; Είναι πράγματα που σε σκάνε και σε έχουν φέρει σε ένα σημείο. Είναι πράγματα που υποψιάζεσαι ότι μπορούν να αφορούν και έναν άλλο. Όπως είναι η έκτρωση που έχει μέσα το βιβλίο. Υπάρχει τέτοια ιστορία. Μίλησε μου λίγο για αυτές της 15 ιστορίες; Υπάρχει μια ιστορία με μια τύπισα που έχει κάνει έκτρωση. Υπάρχει ένα πρεζόνι, μια ανορεξικιά γκόμενα, μια μετανάστρια. Υπάρχει κατάθλιψη, απόγνωση σχέσης ερωτικής, «όταν γίνονται όλα γρήγορα και όλοι φοβούνται να αφεθούν», η μοναξιά της τρίτης ηλικίας, η αγάπη. Υπάρχουν δυο πολύ διαφορετικά μεταξύ τους διηγήματα όπου οι ηρωίδες είναι γιαγιάδες. Είναι μια κυρία μεγάλη που είναι ξεχασμένη και πεθαίνει μόνη στο σπίτι της- που είναι κάτι που συμβαίνει γενικά, δεν είναι κάτι καινούριο- είναι αληθινή ιστορία. Υπάρχει κι ένα άλλο, που αφορά τη γιαγιά μου, που λέγεται «Αγία Μαρία» και δείχνει ότι η γυναίκα έχει πάθει τα πάντα, αρρώστιες, δυσκολίες , εκατό εγκεφαλικά, πήγε να πνιγεί, αλλά αντέχει, επειδή έχει αγάπη από την οικογένεια. Δηλαδή στη μια ιστορία ο ένας τη βγάζει και ο άλλος έτσι απλά και άγαρμπα χάνεται. Τι ρόλο παίζει η αγάπη στη ζωή σου; Νομίζω ότι είναι ανάγκη και όλοι έχουν αυτήν την ανάγκη και αυτό το φωνάζει το βιβλίο. Όλες οι ιστορίες το φωνάζουν, γι αυτό υπάρχει αρκετή μοναχικότητα… Όλοι οι ήρωές σου ψάχνουν την αγάπη ουσιαστικά; Όλοι έχουν ένα πάρε-δώσε κακό μαζί της, ένα κακό προηγούμενο και ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον σε σχέση με την αγάπη. Έχεις ζήσει και τις 15 ιστορίες; Ναι. Ή πιο ξώφαλτσα ή πιο μέσα. Μετανιώνεις; Τη δεδομένη στιγμή έτσι ήσουν. Έτσι είναι ο καθένας και κάνει ό,τι κάνει. Δε μετανιώνω. Δεν ξέρω καν αν μαθαίνω. Προφανώς ξέρεις ότι έχεις κάνει κάποια φάουλ, αλλά τότε έτσι ήσουν και αυτό

ήθελες να κάνεις . Είναι σαν τα τατουάζ, που τους έχω μεγάλη αγάπη, και μου λένε όλοι: «μα δεν τα βαριέσαι;μα δε μετανιώνεις;». Όχι, διότι τη δεδομένη στιγμή κάτι σήμαινε αυτό για σένα και είναι μέρος της ζωής σου, είσαι εσύ. Πόσα τατουάζ έχεις; Έξι. Πού; Στο δεξί χέρι εσωτερικά έχω τα σημεία του ορίζοντα. Γιατί στο δεξί και όχι στο αριστερό; Είναι το δυνατό σου χέρι το δεξί. Γράφεις με το δεξί; Ναι, αν και θα ήθελα να γράφω με το αριστερό. Είναι ο μύθος που υπάρχει για τους αριστερόχειρες; Ναι, γουστάρω. Μου αρέσει. Πού αλλού έχεις τατουάζ; Στον ώμο έχω το συν πλην άπειρο. Αυτό γιατί το έκανες; Γι αυτό που σημαίνει. Είμαι πολύ κακή στα μαθηματικά, αλλά είναι λίγα πράγματα που χαμπαριάζω λίγο. Ίσως για το ότι τα αντίθετα υπάρχουν παντού, είναι αυτό και μέσα του έχει ήδη το άλλο άκρο. Επίσης έχω έναν ήλιο της Καραϊβικής, που είναι και ό,τι πιο χαρούμενο και αισιόδοξο έχω . Έχω δυο τριαντάφυλλα- που συμβολίζουν τη ζωή και το θάνατο- είναι και το πρώτο που έκανα, όταν ήμουν δεκαεπτά και ήμουν τρελό γκοθάκι. Έχω ένα κοράκι και κάποιο άλλο που έχω στο πόδι και δε στο λέω για να κρατήσω και ένα μυστήριο τέλος πάντων. Ας αφήσουμε τα τατού και ας πάμε πίσω στα βιβλία. Εσύ τι διαβάζεις; Διαβάζεις καταρχήν; Λίγο. Δεν είμαι από τους τύπους που μένουν σπίτι. Προτιμώ να βρίσκομαι έξω, εκεί που συμβαίνουν πράγματα. Πριν μου είπες ότι από μικρή κλεινόσουν μέσα. Είμαι πολύ των άκρων. Μπορεί για τρεις εβδομάδες να βρίσκομαι συνέχεια έξω και μετά να μη θέλω να βλέπω κανέναν, όπως πολύς άλλος κόσμος φαντάζομαι. Πάντως για τα βιβλία που μου είπες, μου αρέσουν οι Γάλλοι συγγραφείς. Μου αρέσει ο Μπομπέν, Μπολτέζ, ό,τι γαλλόφωνο κυκλοφορεί το προτιμώ. Από την άλλη, δεν έχω διαβάσει βασικά πράγματα. Δεν έχω διαβάσει Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, δεν έχω διαβάσει- ντροπή μου που είμαι και από την ΚρήτηΚαζαντζάκη. Από την Κρήτη είσαι λοιπόν. Από ποια περιοχή; Είμαι από τα Ζωνιανά. Έχω πάει στα Ζωνιανά.Τι πήγες να κάνεις, βόλτα; Ναι μόνο βόλτα. (γέλια) Ας φύγουμε από την Κρήτη και ας έρθουμε στις Σέρρες. Για τις Σέρρες τι είχες ακούσει πριν έρθεις; Ότι έχει καλή μπουγάτσα και ακόμα καλύτερο σουβλάκι. Πώς σου φαίνεται ένας τόπος να είναι γνωστός για τα σουβλάκια του και τη μπουγάτσα του; Μου φαίνεται ok. Δεν ψαρώνω με καταστάσεις πιο κουλτουρέ. Ας φωνάζει ο τόπος τις γεύσεις του και τα προϊόντα που παράγει. Μου φαίνεται πιο υγιές σαν κατάσταση, παρά να φωνάζει οτιδήποτε άλλο και από εκεί και πέρα ο καθένας ανακαλύπτει αυτό που του πρέπει και αυτό που γουστάρει. Ποιοι είναι οι αναγνώστες σου; Με έχει σοκάρει λίγο το ποιοι είναι, γιατί νόμιζα πως θα αφορά πολύ λιγότερους, ίσως άτομα στην ηλικία μου, ίσως και πιο

πιτσιρίκια που τελειώνουν το σχολείο, πρώτο έτος φοιτητές, λίγο πιο τυπάκια, μιας και πλασαρίστηκε λίγο λάθος όλη η φάση του βιβλίου. Τελικά το διαβάζουν και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, κυρίες, γιαγιάδες, τους αγγίζει, το αγαπάνε, μου στέλνουν email, μου στέλνουν δώρα στο σπίτι. Τελικά δεν έχει target group. Παρόλο που έχει εμένα στο εξώφυλλο, παρόλο που είμαι στην ηλικία που είμαι, παρόλο που έχει μέσα ψιλό-drugs και όλα αυτά που έχει. Δε στέκονται τελικά στην επιφάνεια. (Ξαφνικά ακούγεται από τα ηχεία το τραγούδι των Joy Division- Love Will Tear Us Apart) Αυτό είναι ο τίτλος του μεθεπόμενου βιβλίου μου. Λέγεται αντίστροφα και ακριβώς από κάτω θα γράφει: Love Will Tear Us Apart. Το κομμάτι που παίζει, ε; Αγαπάμε Joy! Το γράψιμο για εσένα έχει σχέση με τη μουσική; Για μένα πάρα πολύ. Οι γονείς μου ασχολούνται με τη μουσική. H μαμά μου, εντάξει, είναι πιο κλασσικής παιδείας, έχει ωδείο. Ξυπνώ κάθε πρωί με πιάνα, φλάουτα και άλλα τέτοια. Εσύ παίζεις; Ναι, λίγο πολύ τα πάντα. Αλλά πιο πολύ μου αρέσει να τραγουδώ, γιατί είμαι λίγο τεμπέλα στη μελέτη. Έχω καλό αυτί, αλλά θέλω να έχω ελεύθερα τα χέρια μου. Έχεις γράψει και ένα παραμύθι; Ναι, κυκλοφορεί και ένα παιδικό παραμύθι μου «Η Κόκκινη Πινέζα» από τις εκδόσεις Ιπτάμενο Κάστρο. Είναι μαύρο-κόκκινο, επαναστατικό. Γουστάρουμε, κάνουμε παρουσιάσεις με τα πιτσιρίκια… Είναι παραμύθι για παιδάκια; Εγώ έτσι νόμιζα, αλλά τελικά είναι και για πιο μεγάλους. Κλαίνε στις παρουσιάσεις τα μωρά μου, αλλά δεν πειράζει, ας κλάψουν. Στην συνέχεια έρχεται το «Μπλε Τριαντάφυλλο» και γενικά είναι μια σειρά: «Τα χρώματα αλλιώς». Κάθε χρώμα σημαίνει κάτι άλλο από αυτό που έχουμε στάνταρ στο μυαλό μας. Είναι σύνολο επτά χρώματα. Σου αρέσουν οι συνεντεύξεις ή τις βαριέσαι; Προσπαθώ να το πάρω ζεστά και να μη βαριέμαι, γιατί γενικά ρωτάνε όλοι τα ίδια και τα ίδια, Τώρα μου αρέσει όμως. Ετοιμάζεις και κάτι άλλο; Έχουμε ήδη έτοιμο το βιβλίο που λέγεται «Αρνητικό 13» και θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Τετράγωνο. Το έχουμε γράψει με μια άλλη κοπέλα. Προέκυψε συνεταιρικά, ενστικτωδώς. Έπαιξε ψηφιακή χημεία. Διάβασε το Αλτσχάιμερ, μου έστειλε ένα mail, ποστάραμε στο facebook συνέχεια Τρύπες και Αγγελάκα και κάτι πάθαμε. Κάναμε συνέχεια like η μία στην άλλη, ε μιλήσαμε και λέμε δεν κάνουμε κάτι μαζί μέσω mail μιας και μένει η κοπέλα Θεσσαλονίκη κι εγώ Αθήνα. Σε δυο μήνες ήταν έτοιμο το βιβλίο και παρόλο που ήταν έτοιμο το δικό μου, «Το Αντίστροφα», είπαμε να βγάλουμε αυτό ως δεύτερο. Με τι άλλο ασχολείσαι; Μεταφράσεις, λογοτεχνική μετάφραση από τα γαλλικά. Ήδη κυκλοφορεί το «Διπλό παιχνίδι», ένα νουάρ μυθιστόρημα του Γιαΐρ Λαπίντ από τις εκδόσεις Πόλις και σύντομα θα κυκλοφορήσω το μοναδικό θεατρικό έργο του Ρουσό «Νάρκισσος ή Ο εραστής του εαυτού του» από τις εκδόσεις Ηριδανός και έπεται και συνέχεια.

69

Συνέντευξη

Βαγγέλης Ζγούρας Σημαντικό είναι να ξέρεις τη ζωή “Η ζωή σου συνεχίζεται, μερικά πράγματα τα προσαρμόζεις, τα αλλάζεις, μα η ζωή σου συνεχίζεται.” Στις οκτώ το απόγευμα είχαμε ραντεβού κάτω από το σπίτι του. Οκτώ ακριβώς ήταν κάτω. Η σκέψη μου ήταν απλή, να πιούμε έναν καφέ και να μιλήσουμε για όλα αυτά που ήθελα να τον ρωτήσω εδώ και χρόνια, αλλά ποτέ δεν τόλμησα. Κατάλαβα γρήγορα το πόσο αφιλόξενη είναι η πόλη μας προς τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Δύσκολα περάσαμε το δρόμο, δύσκολα ανεβήκαμε στο πεζοδρόμιο, όλα δύσκολα. Φανταστείτε όλα αυτά που για εμάς φαίνονται καθημερινά και απλά, για κάποιους άλλους είναι βουνό και, το χειρότερο από όλα, εμείς οι ίδιοι βάζουμε ακόμα περισσότερες παγίδες στη ζωή αυτών των ανθρώπων.

Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρός; Ποδοσφαιριστής.

Ήσουν και με άλλους μέσα στο αυτοκίνητο; Με ένα φίλο μου.

Τι ομάδα είσαι; Πανάθα.

Αυτός δεν έπαθε τίποτα; Όχι. Χτύπησα τον άλλον με το μηχανάκι και εγώ στη μέση.

Ήθελες να παίξεις στον Παναθηναϊκό; Οπουδήποτε.

Aν έπαιζα στον ΠΑΟΚ, δε θα με χαλούσε. Πότε ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο; Από 16-17 χρονών μέχρι και τα 26, που τράκαρα, έπαιζα μπάλα κάθε μέρα. Σε πoιες ομάδες έπαιξες; Στην αρχή στον Πανσερραϊκό, Σέρρες 85, στους ερασιτέχνες, και μετά, όταν μας διέλυσαν, Ανατολή, τοπικά. Τι θέση έπαιζες; Μπακ χαφ. Πότε και πώς έγινε το ατύχημα; Καθαρά Δευτέρα 63-2006 τρεις το μεσημέρι στο Σταυρό Θεσσαλονίκης. Γκαντεμιά. Ήμασταν παρέα όλοι μαζί, κομβόι τα αμάξια, με σαράντα χιλιόμετρα, άνευ αλκοόλ, πετάχτηκε ένας παππούς από ένα χωράφι, έκανε αναστροφή να πάρει τη γυναίκα του, τον είδα, τρόμαξα, έκοψα το τιμόνι και τούμπαρα.

70 SER-FREE

Είναι δύσκολη η ζωή ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα στις Σέρρες; Στις Σέρρες κιόλας; Το χειρότερο πράγμα. Δεν υπάρχει χειρότερη πόλη για έναν άνθρωπο με καροτσάκι ή για κάθε άνθρωπο με κάποια αναπηρία. Εγώ προσωπικά πλέον δεν παίρνω χαμπάρι, φιλαράκια έχω, όλοι γνωστοί είναι, αν χρειαστώ κάτι σε μια δύσκολη στιγμή, το λέω. Οι φίλοι σου δηλαδή σου στάθηκαν; Έχω δυο φίλους που είναι συνέχεια μαζί μου, ο Χάρης, ο Στέλιος, ο αδελφός μου και μετά, ξέρεις, όλοι οι υπόλοιποι που είμαστε οι κοινοί γνωστοί «φίλοι» των Σερρών. Το άτομο που ήσασταν μαζί την ώρα του ατυχήματος; Ήμασταν και με αυτόν φίλοι από μωρά, αλλά μετά γυναίκες, ποτά, ιστορίες, τη ζωή του ο ένας, τη ζωή του ο άλλος.

Πώς έβλεπες τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα πριν το ατύχημα; Κοίταξε, εγώ όταν ήμουν καλά και έβλεπα ανθρώπους όπως είμαι εγώ τώρα, δεν τους λυπόμουν ποτέ. Δεν είπα «α τον καημένο! τι έπαθε». Αν αυτός θέλει να είναι μίζερος και να τον λυπούνται, δικό του πρόβλημα. Εγώ ποτέ δεν λυπόμουν έναν άνθρωπο σε τέτοια κατάσταση, γιατί ήξερα ότι είναι πιο δυνατοί από εμάς σε όλες τις στιγμές τους. Άσχετα που μετά το έπαθα και το κατάλαβα κιόλας καλύτερα. Η ζωή σου συνεχίζεται, μερικά πράγματα τα προσαρμόζεις, τα αλλάζεις, μα η ζωή σου συνεχίζεται. Στα όνειρα σου περπατάς; Σε όλα. Δεν έχω δει όνειρο που να είμαι πάνω στο καρότσι. Και ποδόσφαιρο παίζω και τρέχω και βέβαια περπατάω. Και όταν ξυπνάς μετά πώς νιώθεις; Λες: «έζησα ωραία για πέντε, δέκα δευτερόλεπτα». Πας πίσω στα παλιά και ξανά επιστρέφεις μετά στο σήμερα. Όπως όταν σκεφτόμαστε το πώς ήμασταν μικροί και μετά βλέπουμε τώρα πώς είμαστε, κάπως έτσι.

Σκέφτηκες ποτέ να παραιτηθείς από τη ζωή; Από τη στιγμή που έμαθα ότι σκοτώθηκε ο φίλος μου πέρυσι, όχι. Πέθανε και ο πατέρας μου και λέω, γιατί να παραιτηθώ, υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχει ο θάνατος. Σκεπτόμουν πόσο θα ήθελα να ήταν αυτοί οι άνθρωποι ζωντανοί και ας ήταν και σαν κι εμένα. Στην αρχή, πάντως, ναι, όταν τράκαρα, για έξι μήνες ήμουν γάμησέ τα. Πώς ήταν αυτοί οι πρώτοι έξι μήνες; Οι δύο πρώτοι ήταν για αυτοκτονία, οι άλλοι δύο να πας να κρεμαστείς και οι άλλοι δύο λες εντάξει, ό,τι έγινε, έγινε. Βασικά, αν δεν έφευγα στο εξωτερικό, θα ήμουν άλλος άνθρωπος. Εκεί μαθαίνεις πολλά, εδώ είναι μόνο «δώσε μου λεφτά» και κατάχρηση οι γιατροί, τίποτε άλλο. Εδώ δεν υπάρχει άνθρωπος να μη σου πει «δώσε μου λεφτά» πριν μπεις στο γραφείο του, χωρίς καν να ξέρει ποιός είσαι και τι ακριβώς έχεις. Άντε να υπάρχει και ένας καλός στους πέντε χιλιάδες, όλοι οι άλλοι είναι μόνο το χρήμα. Ενώ στο εξωτερικό; Έξω είναι πρώτα εσύ και μετά το χρήμα. Θα γίνει πρώτα η δουλειά σου και μετά όλα τα άλλα και αν δε γίνει, λες εντάξει, δοκίμασα, σε προετοιμάζουν άλλωστε και αυτοί. Άλλαξε λοιπόν την ψυχολογία σου όλο αυτό; Ναι. Τα παιδιά που είδα εκεί έξω και μετά οι γιατροί που μιλούσα. «Τα παιδιά» λέγοντας; Άνθρωποι σαν κι εμένα. Μεγάλοι, παντρεμένοι, με παιδιά, πιο νέοι, πιο μικροί, σε χειρότερη κατάσταση από μένα, χωρίς χέρια, μάτια, πόδια. Είδα πολλούς εκεί και είπα: «όπα! εδώ είμαστε! τι γίνεται ρε μαλάκα!». Τον άλλον τον τάιζε η μαμά του. Σε έβλεπε ο άλλος που τρως μόνος και σε ζήλευε. Ε, μετά από εκεί, στροφάρεις αλλιώς. Τώρα πώς περνάς τις μέρες και τις νύχτες σου; Δουλειά, λίγο γυμναστική, μαγειρική, καθαριότητα στο σπίτι… Δηλαδή κάνεις τα πάντα; Μόνος μου μένω. Τρία χρόνια τώρα. Μόνος ξυπνώ, κοιμάμαι, μπάνιο, μαγείρεμα, πάω στο σούπερ μάρκετ με ένα φίλο μου. Τι να κάνεις; Μόνο στις μετακινήσεις μου στην πόλη έχω πρόβλημα και, εντάξει, άμα ξαπλώσω και θέλω να πιω ένα νερό, πρέπει να το σκεφτώ, γι αυτό και τα προετοιμάζω όλα από πριν. Πριν το ατύχημα, πώς περνούσες τις μέρες και τις νύχτες σου; Δουλειά το πρωί, το μεσημέρι προπόνηση και το βράδυ πάλι δουλειά, εκτός από Πέμπτη και Τρίτη που δεν είχα προπόνηση. Είναι τελείως διαφορετική δηλαδή η ζωή σου πια; Η μόνη διαφορά τώρα είναι ότι θέλω να κάνω πράγματα και πρέπει να ζητώ βοήθεια από κάποιον άλλο και δε θέλω να υποχρεώνομαι γιατί τσαντίζομαι. Παλιά δεν έλεγα σε κανέναν τίποτα, ό,τι ήταν να κάνω, απλά πήγαινα και το έκανα μόνος μου, πχ θέλω να πάω μέχρι το σούπερ μάρκετ, γιατί χρειάζομαι κάτι άμεσα, πρέπει να πω σε κάποιον: «μπορούμε να πάμε μέχρι κάπου;» ή «θα πας να μου το πάρεις;». Ενώ αν είχα πρόσβαση να πάω μόνος, θα πήγαινα κατευθείαν. Βλέπεις διαφορετικά τη ζωή τώρα; Διαφορετικά, πολύ διαφορετικά. Πλέον έμαθα ότι σημαντικό είναι να ξέρεις τη ζωή. Δηλαδή; Βλέπεις τον άλλον ξυπνά το πρωί, τα έχει όλα και λέει: «γιατί να μην το έχω αυτό;» και ο άλ-

λος δεν έχει τίποτα, ξυπνά και λέει: «πω πω! Τι ωραία μέρα! Ξύπνησα!».

ένα άτομο σαν εμένα πχ βγάζουν πολλές χιλιάδες ευρώ.

Τα οικονομικά σου πώς πάνε; Για φυλακή!(γέλια) Όλοι, όμως, ο ένας πίσω από τον άλλον. Αφού δεν μπαίνουν αυτοί που πρέπει, θα μπούμε εμείς.

Δηλαδή; Καροτσάκι. Έχει άλλους που κάνουν καθετήρες, αυτό στοιχίζει οκτακόσια ευρώ το μήνα. Βάλε φάρμακα, βιταμίνες, μαξιλάρια, νάρθηκες, πι, καρέκλες, κρεβάτια και όλα αυτά, ειδικά στην Ελλάδα, είναι πανάκριβα. Έξω είναι πιο φτηνά. Το μαξιλάρι που κάθομαι τώρα το αγόρασα σαράντα πέντε δολάρια και εδώ στοιχίζει πεντακόσια είκοσι ευρώ και όλα αυτά για τον ιατρικό προμηθευτή και για το γιατρό που θα σου γράψει τη συνταγή. Όλοι να πάρουν μια μίζα! Γι αυτό άλλωστε είμαστε και τόσα πολλά χρόνια πίσω.

Θα ήθελες να κάνεις μια άλλη δουλειά που θα μπορούσε να σου εξασφαλίζει περισσότερα έσοδα; Να κάνω μια δουλειά που να μου δίνει περισσότερα; Τώρα πια δεν πρόκειται. Πριν το ατύχημα θα σου έλεγα ποδοσφαιριστής. Είσαι ευχαριστημένος δηλαδή από τη δουλειά σου; Ναι, καλά που έχω και αυτή τη δουλειά. Αν δεν είχα και αυτό, θα ήμουν επτά φορές χειρότερα. Πάμε και στις σχέσεις σου με το άλλο φύλο. Οι γυναίκες είναι η ζωή μου. Χωρίς γυναίκες είναι σα να πεθαίνω. Φαντάσου ότι στην κλινική που νοσηλευόμουν είχα δώδεκα νοσοκόμες, όλες σε μένα έρχονταν. Τους έλεγα κι εγώ, βέβαια: «καθίστε, μη φεύγετε!».(γέλια) Είσαι και ωραίο παιδί όμως. Δεν είναι αυτό. Τις σεβόμουνα. Όταν είχε συμβεί το ατύχημα, είχες κάποια σχέση; Είχα χωρίσει πριν κανένα μήνα. Τώρα πώς είναι η σχέση σου με τις γυναίκες; Βγαίνουμε, πίνουμε κανένα ποτάκι, απλά δεν μπορώ να πάω στο μπαρ. Δηλαδή πάω μέχρι το μπαρ, αλλά δεν μπορώ να τις κυνηγήσω. Δεν πειράζει όμως, με κυνηγούν αυτές. (γέλια) Τι σου λείπει περισσότερο; Το πιο απλό, να πάω να κάτσω σε ένα βράχο, να πίνω καφέ και να βλέπω τα βουνά. Το έκανες αυτό παλιότερα; Ναι, με τη μηχανή πήγαινα εκεί που λέμε κόκκινη γέφυρα, τέρμα πιο πάνω. Ανέβαινα ψηλά και καθόμουν μισή ώρα-σαράντα πέντε λεπτά και μετά ξαναγυρνούσα. Έτσι ξέφευγα. Δε σκεπτόμουν τίποτα εκεί, έβλεπα μόνο το πράσινο και ηρεμούσα. Τώρα αυτό είναι δύσκολο να γίνει, έως απίθανο. Αν έβαζες έναν τίτλο στη ζωή σου, ποιος θα ήταν αυτός; Δεν θα έβαζα τίτλο στη ζωή μου. Είχε δύσκολα, είχε ωραία, είχε τα πάντα. Αν και είκοσι έξι που το έπαθα το ατύχημα, τα είχα όλα, τα δοκίμασα όλα, τα έκανα όλα. Δε μου έλειψε κάτι, και φτώχεια και καλοπέραση, από όλα. Πώς σε φαντάζεσαι στο μέλλον; Δε θέλω να με φαντάζομαι. Δεν υπάρχει μέλλον, εγώ μόνο το σήμερα κοιτώ. Οι γιατροί τι σου λένε τώρα; Οι γιατροί λένε προσπάθεια. Σε όλους το ίδιο λένε. Και το δόντι σου να πονέσει, σου λένε προσπάθησε να το ξεχάσεις. Εγώ κάνω μόνο γυμναστική για να συντηρούμαι. Σηκώνομαι, κάνω λίγα βήματα, αυτό. Παραπάνω ξέρω ότι δε με παίρνει. Όταν εξελιχτεί περισσότερο η ιατρική μπορεί, τώρα δύσκολα. Δεν υπάρχει περίπτωση να περπατήσεις; Όπως πρώτα; Όχι. Μόνο αν εξελιχθεί η Ιατρική; Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να περπατήσω, υπάρχουν προοπτικές, αλλά όλα αυτά είναι κρυφά. Διότι η Ιατρική είναι μάρκετινγκ, χρήμα, και δεν μπορεί να είναι για όλους. Από

Έχεις δύο τατουάζ. Τι σημαίνουν; Το ένα που έχω στο δεξί χέρι από μέσα γράφει το όνομα του Ιησού Χριστού και το άλλο μία φράση που είπε ο Χριστός όταν μπήκε στη συναγωγή και μάλωσε με τους Φαρισαίους. Τους είπε: «οι διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες» που σημαίνει: «ασχολείστε με τα μικρά και δεν κοιτάτε τα μεγάλα». Θα ήθελες κάπου να πεις ευχαριστώ; Σε πολλούς. Βασικά, όσοι ήξερα ότι πριν ήταν μαζί μου, είναι ακόμα και σήμερα μαζί μου. Πιο πολύ από όλους; Είναι από θρησκευτικής άποψης. Όχι το Θεό, τον πατέρα Παΐσιο. Ήταν άνθρωπος σαν κι εμάς και έγινε θεός. Έγινε κάτι δυνατό και πιστεύει πολύς κόσμος σε αυτόν, όπως κι εγώ πιστεύω σε αυτόν. Πίστευα στους Αγίους, πήγαινα στις εκκλησίες, αλλά όταν το είδα, ήταν άλλο πράγμα.. Τι είδες; Είδα ένα όραμα. Όταν έγινε το κακό, τις πρώτες ειδικά βραδιές που έλεγα δε θα μπορέσω να ζήσω και έλεγα ότι θα πεθάνω και χωρίς να έχω δει ποτέ μου τη μορφή του. Δεν ήξερα καν ποιος ήταν. Δεν τον είχα δει ούτε σε εικονίτσα. Ξαφνικά ένα βράδυ τον βλέπω στο δωμάτιό μου, στην κλινική, στου Παπαγεωργίου, στην εντατική. Ξυπνώ, τον κοιτώ και του λέω: «παππού, τι θέλεις εδώ τέτοια ώρα;». Η μάνα μου κοιμόταν δίπλα μου σε μια κρεβατοπολυθρόνα και μου λέει ο Άγιος: «εσύ κάνε ησυχία κι όλα θα πάνε καλά» και πάει να φύγει από την πόρτα. Του λέω: «μη φεύγεις. Κάτσε λίγο ακόμα. Μόνος μου είμαι». Ξυπνά η μάνα μου, μου λέει: «με ποιον μιλάς;». Της λέω τότε: «τον παππού που φεύγει δεν τον βλέπεις;». Μου λέει: «ποιός παππούς; Μόνοι μας είμαστε. Δεν είναι κανείς». Εντελώς τυχαία, μετά από τρεις μήνες σε μια άλλη κλινική που ήμουν στη Θεσσαλονίκη, είχε ένα παιδάκι δίπλα μου άρρωστο, γύρω στα δεκαέξι, από τροχαίο κι αυτό. Του είχαν αφαιρέσει το μισό κρανίο, είχε χτυπήσει στο μυαλό. Η μαμά του ήταν στεναχωρημένη πολύ και ερχόταν κάθε μέρα, το έβλεπε, μας έβλεπε, μας έφερνε δώρα, γλυκά κτλ και μου λέει: «πήγα σε ένα μοναστήρι, σου έφερα και μια εικονίτσα» και μου τη δείχνει. Τον βλέπω και λέω από μέσα μου: «αποκλείεται!». Από τότε την έχω συνέχεια μαζί μου. Ο παππούς που είδες; Ναι! Και το εντυπωσιακό είναι ότι δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ μου! Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αυτό το όνομα, αυτός ο Άγιος. Με αυτά που σου λένε οι γιατροί πιστεύεις ότι θα περπατήσεις; Δεν πιστεύω στους γιατρούς. Τώρα για το αν περπατήσω, 50-50. Μερικές φορές πιστεύω, άλλες όχι. Έχει μέρες που ξυπνώ και νιώθω μέχρι και μπάλα ότι μπορώ να πάω να παίξω, αλλά έχει και μέρες που λέω: «εντάξει, τι να κάνουμε;».

71

Ser-Free Publi

Υάδες

Οργάνωση Εκδηλώσεων

Στις 26 Ιουνίου 2011, στο Μοναστήρι Προφήτη Ηλία, ο Νίκος Γκιλιμανάκης και η Χρύσα Λατρόβαλη βάπτισαν τον γιό τους. Νονά του μικρού που του έδωσαν το όνομα Απόστολος είναι η Χατζηαθανασίου Κατερίνα.

2 SER-FREE

Ο Αλέξανδρος Καδής και η Νάνσυ Μπατογιάννη παντρεύτηκαν το Σάββατο 11 Ιουνίου 2011 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στη Νιγρίτα. Ο εντυπωσιακός, chic διάκοσμος και η γλυκιά καλοκαιρινή νύχτα προσέδιδαν ακόμα μεγαλύτερη λάμψη στο όμορφο ζευγάρι που άστραφτε απο χαρά. Κουμπάροι ο Ν. Γενεράλης και η Ν. Τσικνή.

Υψηλάντου 1 Σέρρες (πίσω από την Λέσχη Αξιωματικών) τηλ. ραντεβού: 23210 55305 κιν. 6946007140 Υπεύθυνη Τσιούλκα Πασχαλία e-mail: yades@serres-yades.gr, www.serres-yades.gr 73

Ο Σωκράτης και η Ειρήνη, στο μέλι γάλα

Η Ιφηγένεια στο Σπιτάκι

Η Ευγενία με μια φίλη της στο Espresso Bar

Ο Γιώργος και η Μαρία

face look

Bright Days. Great Nights. Beautiful People.

Του Γιάννη Ξενάκη

Η Ηρώ με φίλες της στο Flocafe 74 SER-FREE

Ο Κώστας Πασχαλίδης στο Volta

Σέρρες Μεραρχίας 4, τηλ.: 23210 52002

face look

Η Μαρία και η Μαίρη στο Σπιτάκι

Πίσω από τον μπουφέ του Volta

Ο Αλέξης και η Άννα στο Flo Cafe

Ονειροπαγίδα

Ο Δημήτρης Μουρατίδης με έναν φίλο του, στο Σπιτάκι 76 SER-FREE

Ο Γιάννης με την παρέα του στο People

face look

Ο Θωμάς στο Volta

Ο Σάκης και η Γιώτα, στο μέλι γάλα

Η Ευγενεία με τον σύζυγό της Γιώργο, στο the Espresso Bar by Stavros

Χαμός κάθε βράδυ στο Σπιτάκι

Ο Βαγγέλης και ο Γιώργος

Ο Ζήσης με την παρέα του στο People 79

face look

Ο Βασίλης Μαρκάδας, ιδιοκτήτης, στο Σπιτάκι

Η Έφη με την παρέα της στο Volta

O Γκόγκας με έναν φίλο του λίγο πριν μπει στο Σπιτάκι

O Γιάννης Κούμλελης, η Βάσω και η Σοφία

Ο Νίκος Φρυδάς με όμορφη συντροφιά 80 SER-FREE

Ο Γιώργος και ο Λάζαρος πίσω από τον μπουφέ του People

Σκρα 4 - Σέρρες - Τηλ. 23210 63272 - 63072

face look

Θωμάς rules! Στο Volta

Ο Κώστας μ’ έναν φίλο του

Πίσω από την μπάρα στο Σπιτάκι

Το bachelorette πάρτυ της Λίας Αλεξοπούλου στο Volta

Ο Αλέξης μ έναν φίλο του στο Flo Cafe

Χριστίνα, Ζουμπουλία και Βάσω 83

face look

Ο Χάρης Δελής μιξάρει στο Σπιτάκι

Η Δέσποινα και ο Μάκης

Ο Φίλιππος και ο Λάζαρος

Η δικιά μας Χρυσάνθη Ιακώβου για καφέ με έναν φίλο της, τον Μπάμπη, στο Volta

Η Βασιλεία και η Αναστασία στο Σπιτάκι 84 SER-FREE

Ο Φώτης Μηλούσης με την παρέα του

face look

Σάκης, Νίκος και Δημήτρης

Ελένη και Κατερίνα στο Σπιτάκι

Πάμε για καφέ στο Volta

Ο Κούλης σε τρελά κέφια 86 SER-FREE

Ο Γκόγκας με έναν φίλου του για καφέ στο Volta

Ο Αλέκος Καλαμάρας με όμορφες κοπέλες στο Σπιτάκι

face look

Η Δέσποινα και ο Δημήτρης στο Volta

Χριστίνα, Μαργαρίτα και Δανιήλ

Dj Παντελής

Ο Γιάννης με την παρέα του στο Σπιτάκι

Ο Γιώργος συντροφιά με μια κούκλα 88 SER-FREE

Η Κούλα και ο Βαλάντης

Beaute΄

Διατροφή και κυτταρίτιδα Του Νικόλαου Δήμου, διαιτολόγου-διατροφολόγου Εμφανίζεται σε σημεία όπως μηροί, γλουτοί, εσωτερικό μπράτσων, στομάχι, κοιλιά και γάμπες. Οι λόγοι που μπορεί να εμφανισθεί κυτταρίτιδα σε μια γυναίκα είναι πολλοί: • Ο τρόπος που σιτίζεται (κακή διατροφή και παχυσαρκία) • Η καθιστική ζωή • Η μειωμένη φυσική δραστηριότητα • Η μειωμένη κατανάλωση νερού και ενυδάτωσης • Κάπνισμα • Αλκοόλ – καφές • Δυσκοιλιότητα • Κληρονομικότητα • Ορμονικές διαταραχές

Το καλοκαίρι σχεδόν έφτασε, η φύση φοράει το χρωματιστό φόρεμά της, το θερμόμετρο σκαρφαλώνει προς τα πάνω και εμείς προβάρουμε τα καλοκαιρινά και τα μαγιό μας. Αν φορώντας τα περσινά σας ρούχα νιώθετε ότι κάτι από σας περισσεύει τότε αυτή είναι η εποχή που μπορείτε να αντιδράσετε έγκαιρα. Τρώγοντας σωστά και ισορροπημένα αλλά και αυξάνοντας τις δραστηριότητές σας (περπάτημα, τρέξιμο, ποδήλατο κ.τ.λ), αφού ο καιρός το επιτρέπει, μπορούμε να χαμηλώσουμε το δείκτη της ζυγαριάς από 3-6 κιλά έτσι ώστε να μην καταφεύγουμε σε « δίαιτες –θαύματα » τις τελευταίες μέρες πριν τις διακοπές μας . Τα θέματα που θα μας απασχολήσουν στις παρακάτω γραμμές δεν κάνουν διάκριση σε άτομα με λίγα ή πολλά κιλά. Έτσι λοιπόν θα ασχοληθούμε με την κυτταρίτιδα, ένα πρόβλημα που απασχολεί πάρα πολλές γυναίκες ιδιαίτερα το καλοκαίρι που εκθέτουμε περισσότερο το σώμα μας.

90 SER-FREE

Με τον όρο κυτταρίτιδα εννοούμε την εναπόθεση νερού και λίπους, ανάμεσα στο δέρμα και την ακριβώς από κάτω στοιβάδα με αποτέλεσμα την κακή κυκλοφορία και της εμφάνισης όψης φλοιού πορτοκαλιού. Τι συμβαίνει όμως κάτω από το δέρμα σας. Τοπικά δημιουργείται κακή αιμάτωση που έχει σαν αποτέλεσμα τα λιποκύτταρα εκείνης της περιοχής να μην τρέφονται σωστά. Έτσι ο οργανισμός χρησιμοποιεί το λίπος των τροφών για να ενισχύσει εκείνη την περιοχή και να θρέψει τα λιποκύτταρα που το έχουν ανάγκη. Το αποτέλεσμα είναι η αφύσικη συσσώρευση λίπους που κάνει τα λιποκύτταρα να αυξάνουν σε όγκο συμπιέζοντας τα αγγεία και εμποδίζοντας τη σωστή μικροκυκλοφορία. Η κυτταρίτιδα εμφανίζεται με πολλές όψεις: o Σκληρή - κατακράτηση λίπους o Μαλακή - κατακράτηση ύδατος o Συσχετισμένη - κατακράτηση λίπους και ύδατος

Τι μπορείτε να κάνετε για να μειώσετε και να αντιμετωπίσετε την κυτταρίτιδα Στο διατροφικό κομμάτι, αυτό που ΔΕΝ χρειάζεται για να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα, είναι μια αυστηρή δίαιτα. Η απώλεια βάρους δεν είναι η λύση και κάποιες ίσως να μην έχετε περιττά κιλά. Επιπλέον με μια πολύ αυστηρή δίαιτα έχουμε απώλεια μυικής μάζας και νερού που σημαίνει ότι μάλλον θα κάνετε τα πράγματα χειρότερα. Εάν όμως επιλέξετε να κάνετε σωστή διατροφή τρώγοντας απ’ όλα και με μέτρο θα έχετε τον οργανισμό σας με το μέρος σας. Τα σημεία που θα πρέπει να προσέξετε για να βάλετε σε εφαρμογή το σχέδιο «κάτω η κυτταρίτιδα» είναι τα εξής: o Περιορίστε την κατανάλωση κρέατος, τηγανητών, αλλαντικών, τυροκομικών (πλούσιων σε λιπαρά), μαγιονέζας, κρέμας γάλακτος και ζωικού βουτύρου που σας δίνουν κορεσμένα λιπαρά οξέα. Προτιμάτε να καταναλώσετε ελαιόλαδο(μονοακόρεστα λίπη), ψάρι και ανάλατους ξηρούς καρπούς(πολυακόρεστα) έτσι ώστε να προσλάβετε τα λίπη που σας είναι απαραίτητα o Μειώστε την κατανάλωση τροφίμων που περιέχουν απλά ζάχαρα όπως ζάχαρη, λευκό ψωμί και γλυκά γιατί προκαλούν υπεργλυκαιμία μετά την κατανάλωσή τους γεγονός που οδηγεί τον οργανισμό να αποθηκεύ-

ει λίπος. Αυξήστε την κατανάλωση φρούτων, λαχανικών, οσπρίων και δημητριακών ολικής αλέσεως που είναι πλούσιες τροφές σε σύνθετους υδατάνθρακες. o Περιορίστε τα τρόφιμα που προκαλούν κατακρατήσεις δηλαδή επιτραπέζιο αλάτι και τρόφιμα πλούσια σε νάτριο όπως κονσέρβες, αλλαντικά, πατατάκια, παστά, αλμυρά τυριά και τρόφιμα τύπου fast food. o Επιλέξτε τροφές που είναι πλούσιες σε κάλιο που είναι ανταγωνιστής του νατρίου. Μερικές τροφές πλούσιες σε κάλιο είναι μπανάνα, μήλο, πορτοκάλι, πεπόνι, σύκο, πράσινα λαχανικά και όσπρια. o Αποφύγετε το κάπνισμα o Μειώστε την κατανάλωση αλκοόλ και περιορίστε τον καφέ που έχει διουρητική δράση o Βάλτε την άσκηση στη ζωή σας. Δεν χρειάζεται να γίνετε πρωταθλητές. Περπάτημα, ένα χαλαρό τρέξιμο, ποδήλατο είναι δραστηριότητες που θα σας βοηθήσουν να απολαύσετε τις ηλιόλουστες μέρες που έρχονται αλλά και θα συμβάλουν στην καλύτερη κυκλοφορία του αίματος και αιμάτωσης των ιστών. o Άφθονο νερό και αφεψήματα όπως κρύο τσάι χωρίς ζάχαρη είναι απαραίτητα για την σωστή ενυδάτωση του οργανισμου. Εκτός από την διατροφή σας υπάρχουν και άλλες μέθοδοι που μπορούν να σας βοηθήσουν. Η εφαρμογή κάποιας καλλυντικής κρέμας συνιστάται, η οποία όμως θα επιλεγεί αφού συμβουλευτείτε την αισθητικό σας. Επιπλέον με την βοήθεια της τεχνολογίας υπάρχουν θεραπείες με μηχανήματα τα οποία έχουν τοπική δράση και βοηθούν στην καλύτερη κυκλοφορία και αιμάτωση της περιοχής εφόσον πάντα εφαρμόζονται από εξειδικευμένο προσωπικό. Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι χρόνος ακόμα υπάρχει μέχρι τις καλοκαιρινές διακοπές και τα μπάνια μας γι’ αυτό κάντε τα σωστά βήματα φροντίζοντας το σώμα σας και τον εαυτό σας.

91

92 SER-FREE

Beaute ΄

Οι παθήσεις των ούλων: Ουλίτιδα και Περιοδοντίτιδα Νίκος Μ. Φρυδάς, Χειρουργός Οδοντίατρος, nikosfrydas@gmail.com Είστε εξοικειωμένοι με τους παραπάνω όρους; Ουλίτιδα ονομάζεται η φλεγμονώδης αντίδραση των ούλων δηλαδή των μαλακών ιστών που περιβάλλουν τα δόντια, ενώ με τον όρο περιοδοντίτιδα αποκαλούμε τη νόσο που έχει ως αποτέλεσμα την αποδόμηση όχι μόνο των μαλακών αλλά και των σκληρών ιστών δηλαδή του οστού της γνάθου που στηρίζει τα δόντια. Πώς προκαλούνται οι παθήσεις των ούλων; Η συγκέντρωση μικροβιακής πλάκας και τρυγίας (πέτρας) είναι η συνήθης αιτία της ουλίτιδας και σχεδόν πάντα είναι αποτέλεσμα ανεπαρκούς στοματικής υγιεινής. Όταν λοιπόν δε θεραπευτεί η ουλίτιδα σε αρχικό στάδιο

τότε τα μικρόβια εισχωρούν βαθύτερα ανάμεσα στα ούλα και στα δόντια, προκαλούν μολύνσεις και βαθμιαία καταστροφή του στηρικτικού οστού της γνάθου. Ετσι η ουλίτιδα μεταπίπτει σε περιοδοντίτιδα. Ποια είναι τα πρώτα συμπτώματα των παθήσεων των ούλων; Αιμορραγία των ούλων στο βούρτσισμα ή αυτόματα. Κόκκινα, ευαίσθητα, ερεθισμένα ή πρησμένα ούλα. Υφίζηση (υποχώρηση) των ούλων. Επίμονη άσχημη αναπνοή ή άσχημη γεύση στο στόμα.Εμφάνιση πύον ανάμεσα σε δόντια και ούλα. Αποκόλληση των ούλων από τα δόντια (δημιουργία θυλάκου). Υπάρχουν κίνδυνοι για τη γενική υγεία από τις παθήσεις των ούλων;

Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι χωρίς την έγκαιρη θεραπεία οι παθήσεις των ούλων: Συμβάλλουν στη δημιουργία καρδιακών παθήσεων. Αυξάνουν τον κίνδυνο αιφνίδιας καρδιακής προσβολής. Αυξάνουν τον κίνδυνο πρόωρου τοκετού σε έγκυες γυναίκες. Αποτελούν σοβαρή απειλή για συγκεκριμένες κατηγορίες ασθενών, όπως πάσχοντες από διαβήτη, αναπνευστικές ασθένειες ή οστεοπόρωση. ΠΡΟΣΟΧΗ: Η εμφάνιση πόνου είναι πολύ σπάνιο σύμπτωμα στις παθήσεις των ούλων και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί πολλοί ασθενείς δε δίνουν την απαραίτητη σημασία στο πρόβλημα. Αν αυτές οι παθήσεις αντιμετωπιστούν σε αρχικά στάδια

μπορούν εύκολα να θεραπευθούν, για αυτό είναι σημαντικό να επισκέπτεστε τακτικά τον οδοντίατρό σας για προληπτικούς ελέγχους (συνήθως κάθε εξάμηνο).

93

pick & choose Του Γιάννη Ξενάκη

01

02

03

04

05

06

07

08

09

10

11

12

13

14

15

16

01. Σαλοπέτα 39€, attr@ttivo | 02. Πουκάμισο καλοκαιρινό, 49€, Columbia | 03. Γυαλιά ηλίου, Prada Blue (συλλογή Baroque), Παπανίκος | 04. Πολύχρωμα καλοκαιρινά βερνίκια νυχιών από 4,90€, Sephora | 05. Βερμούδα ανδρική WESC, 52€, prime timers | 06. Ποδήλατο, Λαζαρίδης | 07. Top coral 29€, Σορτσ grey 54€, attr@ttivo | 08. Σανδάλια, Columbia | 09. Loveheart Fuchsia Small Pendant 82€, Swarovski | 10. Lacoste μπλούζα ανδρική, Lacoste live 59€, prime timers | 11. Καλοκαιρινά αρώματα Be delicious DKNY από 34,50€, δώρο πετσέτα θαλάσσης, Sephora | 12. Γυαλιά ηλίου, D&G, Παπανίκος | 13. Adidas πέδιλα, 55€, prime timers | 14. Erika Bow Key Ring 82€, Swarovski | 15. Fiflyfive μπλούζα γυναικεία, 45€, prime timers | 16. Galet Light Azore Blue Pierced Earrings 67€, Swarovski

94 SER-FREE

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

17. Βερμούδα ανδρική, Columbia | 18. Γυαλιά ηλίου, Prada , Παπανίκος | 19. Φόρεμα mauve, 44,00€ attr@ttivo | 20. Καλοκαιρινή προστασία και φροντίδα από 9,90€, Sephora | 21. Eliot Urban Beat Pendant 220€, Swarovski | 22. Μαγιό ανδρική WESC, 52€, prime timers | 23. T-shirt, 38€ Columbia | 24. Ποδήλατο, Λαζαρίδης | 25. Σαλοπέτα grey, Φουλάρι black 29,00€ attr@ttivo | 26. Γυαλιά ηλίου, Marc Jacobs , Παπανίκος | 27. Καλοκαιρινά χρώματα OPI & tootaced από 14,90€, Sephora 28. Nuts Erinite Pierced Earrings 62€, Swarovski | 29. Παντόφλες, Lacoste live 25€, prime timers | 30. Noisette Small Butterfly Pendant 114€, Swarovski | 31. WESC βερμούδα γυναικεία 60€, prime timers | 32. CK be από 68,80€ 48,40€ δώρο σάκος CK, και Burberry sport 37,20€ δώρο σετ περιποίησης, Sephora

95

movies

ΣΚΕΨΟΥ ΘΕΤΙΚΑ! Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα ήταν ξαφνική και καταστροφική, σαν σεισμός! Ο Πέτρος φοβάται τους σεισμούς. Μέσα στην κρίση έχασε δουλειά και σχεδόν όλα τα υπάρχοντα του...όλα άρχισαν να γκρεμίζονται. Καθημερινή ενασχόληση του να σκέφτεται τρόπους να βρει λεφτά...αλλά και το χτίσιμο της μελλοντικής του καριέρας! Ο Πέτρος έχει κατάθλιψη... ΕΙΔΟΣ: ΚΩΜΩΔΙΑ Πρωταγωνιστούν: Μάλαμας Σωτηρίου, Γιάννης Ξενάκης, Γιάννης Μπαβέλης Σενάριο/Σκηνοθεσία/Παραγωγή: Γαβριήλ Ψαλτάκης Μουσική: Κωσταντής Παπακωνσταντίνου Β. Σκηνοθέτη: Βάσω Φλωρίδη Δ. Παραγωγής: Μαρία Τοπούζη Ήχος: Στέλιος Καλαϊτζίδης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Ο Γαβριήλ Ψαλτάκης ζεί και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως μοντέρ και σκηνοθέτης. Έχει ολοκληρώσει την παραγωγή και σκηνοθεσία δύο μικρού μήκους ταινιών. Την πεντάλεπτη «Το κορίτσι στον τοίχο (2010)» η οποία διανεμήθηκε στους κινηματογράφους από την Village films και και την δεκάλεπτη «Σκέψου θετικά (2011)». ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ WEBSITE: http://www.gabrielpsa.gr

Η ταινία «Σκέψου Θετικά» είναι μια σουρεαλιστική κωμωδία η οποία ειρωνεύεται τη σημερινή, παρανοϊκή λόγω της οικονομικής κρίσης, κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας , αλλά και τον εαυτό της. Πρωταγωνιστής της, ο Πέτρος, ένας συνηθισμένος Ελληνας τριαντάρης, που οδηγήθηκε στην κατάθλιψη εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων. Περπατώντας ξυπόλητος στο μέλλον, αναζητεί λύσεις που είναι ανέφικτες και περιμένει μια οικονομική αλλαγή από το πουθενά. Οι σκέψεις του παίρνουν σάρκα και οστά και μπαίνουν σαν «κλέφτες» μέσα στο σπίτι του, προσπαθώντας να του κλέψουν την ψυχή... Η «θετική και η αρνητική σκέψη» μοιάζουν με πολιτικούς και γιατρούς που εύχονται αλλά και εμπορεύονται εύκολες λύσεις. Τον ποτίζουν φόβο και τον μπουκώνουν με φάρμακα με στόχο να υπνωτιστεί και να γίνει ευάλωτος. Εν τέλει ο πρωταγωνιστής δεν αλλάζει και δεν μεταλλάσεται ψυχικά και ουσι-

96 SER-FREE

αστικά. Ειρωνικά βρίσκει οικονομική λύση από το πουθενά, έτσι περίπου όπως τη φανταζόταν. Με τα λεφτά αλλά και το μεσογειακό και αυθόρμητο της ψυχής του, ξεσπάει σε ένα ξεφρενο πάρτυ εξιλέωσης αλλά και καταστροφής. Σχεδόν όλοι οι συντελεστές της ταινίας είναι ερασιτέχνες. Η ταινία δεν έλαβε κανενός είδους χρηματοδότηση και πραγματοποιήθηκε χωρίς κόστος. Το θετικό μήνυμα ή νόημα της ταινίας έγκειται στην ίδια της, τη δημιουργία. Η Ελληνική κοινωνία λόγω της οικονομικής κρίσης, περνάει μια κατάθλιψη που αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Μέσα σ’αυτό το κλίμα φτιάξαμε τη σουρεαλιστική κωμωδία «Σκέψου Θετικά!», που ειρωνεύεται την σημερινή κατάσταση αλλά και τον εαυτό της. Σχεδόν όλοι οι συντελεστές είναι ερασιτέχνες και η ταινία δεν έλαβε κανενός είδους χρηματοδότηση αλλά και πραγματοποιήθηκε χωρίς κόστος. Το θετικό μύνημα ή νόημα της ταινίας βρίσκεται στην πράξη δημιουργίας της. http://youtu.be/Cek8obhxRZM

music Του Δημήτρη Τόλη Καλοκαίρι χωρίς καλή μουσική συντρόφια δεν νοείται. Σύντομα ταξιδάκια αναψυχής στους πλησιέστερους παραθαλάσσιους προορισμούς με χαλασμένο air condition, άπειρα μακροβούτια και υπερέκθεση στον ήλιο για ανελέητο μαύρισμα. Ανάμεσα σε όλα αυτά βρήκαμε το χρόνο να ακούσουμε και να σας παρουσιάσουμε τους καλύτερους δίσκους του μηνά. Καλό καλοκαίρι…Peace out!

Destroyed - Moby Label: Little idiot, Mute UK release date: 13 May 2011 Επιτέλους. Δυο ολόκληρα χρόνια περιμέναμε αυτή την δουλεία καθώς ότι έχει να κάνει με την ιδιοφυείς Persona που ακούει στο όνομα Moby τα λόγια είναι περιττά και το μονό που μπορείς να κάνεις είναι να υποκλιθείς στην μουσική του παράνοια. Πρόκειται αισίως για το 10ο studio album της πολυβραβευμένης καριέρας του το όποιο μάλλον ηχογραφήθηκε σε άβολες ώρες κατά την διάρκεια της νύχτας εν μέσω προβλημάτων αϋπνίας με την έμπνευση να βαράει κόκκινο. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι σ’αυτόν το δίσκο θα ακούσετε ταξιδιάρικες μελωδίες σε συνδυασμό με αισθησιακά φωνητικά όπως το “The Low Hum” αλλά και την επιστροφή στον γνώριμο ambient ήχο του στο “After”. Στο πρώτο single του δίσκου “The Day” βρίσκουμε τον Moby στα φωνητικά σε Uplifting ρυθμούς, αν και στο σύνολο του δίσκου θα ακούσετε πολύ καλύτερα κομμάτια όπως τα πανέξυπνα ουρλιαχτά του “Lie Down In Darkness” αλλά και το “The Right Thing|” (με διάφορα το καλύτερο track του album) με τα soul φωνητικά που θρηνούν τον χαμό ενός πρώην εραστή μέσα σε μια lo-fi κηλίδα αισθησιασμού καθώς το πιάνο και τα έγχορδα χορεύουν με πάθος.

Thievery Corporation - Culture of Fear Label: ESL Music UK Release Date: Unknown (Διαθέσι-

Patrick Wolf - Lupercalia Label: Hideout/Mercury UK release date: 20 June 2011

Fosterth People - Torches Label: Columbia UK release date: 27 June 2011

μο για download μέσω I-Tunes) Όταν ο Eric Hilton και Rob Garza αποφάσισαν να δημιουργήσουν τους Thievery Corporation το 1995 δεν είχαν την παραμικρή υπόνοια ότι ένα μαζικό κίνημα από Fans ανά την υφήλιο θα τους ακλουθούσε τυφλά σε οποιοδήποτε δισκογραφικό τους δημιούργημα είτε αυτό αφορούσε προσωπικό album είτε κάποιο από τα αμέτρητα compilation που έχουν επιμεληθεί. Φτάσαμε αισίως στο 6ο studio album τους και ίσως πρόκειται για το πιο ολοκληρωμένο τους μουσικό πάντρεμα. Με συνεργασίες «δυναμίτης» σαν αυτές με τους MC Mr Lif, Sleepy Wonder, Frederico Aubele, Robbie Myers, LouLou Ghelichkhani, Shana Halligan και Ras Puma το αποτέλεσμα που φτάνει στα αφτιά μας είναι για ακόμα μια φορά εκπληκτικό. Ένα μίγμα από πραγματικά όργανα, ηλεκτρονική ύφη και φράσεις που συμπυκνώνουν τα πάντα, από την βραζιλιάνικη bossa nova στo Old-school Jamaican dub. Το απόλυτα καλοκαιρινό “Where it all Starts” με τα μεταξένια φωνητικά από την LouLou Ghelichkhani , το “Stargazer” με τον Νιγηριανό σουπερ σταρ Sleepy Wonder αλλά κυρίως το ομότιτλο “Culture of Fear” με τον hip-hop καλλιτέχνη Mr Lif να τα χώνει κανονικά σε μια διακήρυξη κατά της άνισης δικαιοσύνης και του σάπιου πολίτικου συστήματος κάνοντας το κομμάτι ικανό να σε πείσει να αγοράσεις ολόκληρο το δίσκο ακόμα και αν δεν συνάδει με τα μουσικά σου ακούσματα.

Για όσους έχουν ασχοληθεί με τη μουσική του Patrick Wolf στο παρελθόν, η πρώτη έκπληξη από το νέο, πέμπτο του album έρχεται ήδη από το εξώφυλλο. Λευκό, απλό και εντελώς απέριττο, δε θυμίζει σε τίποτα τα εξώφυλλα από παλαιότερες δουλειές του. Το Lupercalia, (πηρέ το όνομα του από την Ρωμαϊκή Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου) καλώς ή κακώς, είναι ένα κλασσικό love album και τίποτα δεν σε παραπέμπει σε εκείνο τον τύπο που ερμήνευε μοιρολόγια σε μια gothic inspired, folcotronica ατμόσφαιρα. Το “The City”(με σουπερ remix από τον Richard X) ανοίγει την αυλαία του album και είναι το track που θα ακουστεί περισσότερο. Το δυνατότερο χαρτί του Lupercalia είναι οι στίχοι του Η κορυφαία στιχουργική στιγμή βρίσκεται και στο κορυφαίο κομμάτι του δίσκου”Home”: “I love that you live here with me / gives me the greatest peace I’ve ever known”, για να καταλήξει στο “Only love makes house a home” λίγες γραμμές αργότερα. Στις καλές στιγμές συγκαταλέγονται το “Together” μοναδικό κομμάτι στο οποίο ο Wolf θυμίζει τον παλιό, ηλεκτρονικό ήχο του ενώ το album κλείνει με το “The Falcons” ένα κομμάτι με τελεία ενορχήστρωση και μια ελπιδοφόρα ευδαιμονία στους στίχους διακηρύσσοντας: “Things are looking up for us, finally.”

Αυτό είναι το Ντεμπούτο album τους και με σιγουριά μιλάμε για το soundtrack του φετινού καλοκαιριού που άπαξ και μπει στο player δεν υπάρχει περίπτωση να βγει ακόμα και όταν τα πρωτοβρόχια σκάσουν μύτη. Πρόκειται για το trio των Mark Foster και των άλλων δυο “People’s” (αν και όταν τους πρώτο-άκουσα με παρέπεμπαν σε Αυστραλιανή μπάντα) απευθείας από το L.A! Ηχητικά κινούμαστε κάπου ανάμεσα στην ηλεκτρονική indie pop των Two Door Cinema Club, με λίγα surf στοιχεία από The Drums και με φωνητικά που θυμίζουν MGMT. Γεμάτο με catchy κομμάτια, το Torches γνωρίζει που βαδίζει και δεν προσπαθεί να δείξει κάτι πιο βαθύ η σοβαρό από αυτό που είναι - και το εκτιμούμε γι’ αυτό. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις πωλήσεις και το εντυπωσιακό chart performance σε Αμερική και Αυστραλία (ενώ παρόμοια αναμένεται η ανταπόκριση των Ευρωπαίων). Πρώτο single είναι το πολυπαιγμένο “Pumped Up Kicks” που δίνει τρομερή ώθηση στον δισκο .Το “The Waste” με τα κοφτά beats και τα ρυθμικά snares που σου εκστασιάζουν το μυαλό. Οι πιασάρικες , νοσταλγικές μελωδίες στο “Houdini” θα σε ταξιδέψουν σε άλλες εποχές ενώ το “Don’t Stop (Color on The Walls)” ανεβάζει την Σεροτονίνη στα ύψη και σε βάζει στην διαδικασία να σκεφτείς ονειρικές παραλίες κάπου στον Ειρηνικό με εσένα σε ρολό surfer να δαμάζεις πανύψηλα κόμματα. Τέλος με συνέπεια μπορώ να πω πως αυτό το πανέξυπνο group θα μας απασχολήσει αρκετά και στο μέλλον , μην ξεχνάμε πως αυτή ήταν μονό η αρχή.

Το Top 10 του μηνά 1. Mad Planet - Love addicts 2. Moby – The Right Thing 3. Thievery Corporation – Culture of Fear 4. Foster The People – Pumped Up Kicks 5. Kraak And Smaak – Built For Love

6. Beastie Boys ft. Santigold Don’t play no game that I can’t win 7. Patrick Wolf - The city (Richard X remix) 8. The Captain - H 2 H 9. The Black Keys - Howlin’ For You 10. Great Barrier - Cairo (Duke Monster Remix)

97

food & wine

Αστακομακαρονάδα με λιγκουίνι Μαγειρεύει ο Σεφ της Pavezi Δημήτρης Αρετζής Χρόνος παρασκευής: 20’- 30΄ λεπτά

Εκτέλεση:

1 αστακό περίπου 1 κιλό 1 σκελίδα σκόρδο 2 ώριμες ντομάτες, μαϊντανό 1 κ.γ. αλάτι φρεσκοτριμένο πιπέρι ελαιόλαδό 1 πακέτο Linguine 5-6 ντοματίνια 5-6 μύδια με κέλυφος

Αφού έχουμε κόψει στη μέση τον αστακό και τον έχουμε καθαρίσει, τον σοτάρουμε στο τηγάνι μέχρι να κοκκινίσει και προσθέτουμε το σκόρδο να σοταριστεί και αυτό ελαφρώς. Ρίχνουμε στο τηγάνι, τον χυμό από τις ντομάτες, το αλάτι, το πιπέρι, το μαϊντανό και αφήνουμε να βράσει 15-20 λεπτά μέχρι να δέσει η σάλτσα. Στη συνέχεια προσθέτουμε τα ζυμαρικά μας (αφού πρώτα τα έχουμε βράσει για 3΄ λεπτά περίπου al dente), τα ντοματίνια και τα μύδια. Τα ανακατεύουμε και τα σερβίρουμε σε μεγάλο πιάτο ή πιατέλα.

98 SER-FREE

Ροζέ Μπουτάρη

Συνοδευτικά κρασιά

Υλικά

Οινομέλι Μυλοποτάμου Δογματικός Vaeni Ροζέ Βίβλια Χώρα

99

100 SER-FREE