Echte Duistere Zaken by StudentenGroep Sociale wetenschappen (SGS)

Deze Editie

Hoofdredactioneel Van het bestuur Wist je dat Vanuit de Inspraak Pococolum Het kan geen kwaad De tijd zal het leren Second love First impressions Paramaribo Ga nooit naar istanbul Axelottalove Oor te luister muziek 5-10-15-20 fotoâ&#x20AC;&#x2122;s! Oor te luister Winnen SGS-Cribs! Bijbaan Depression is all over the place Hoe de wetenschap haar eigen kennis niet in praktijk brengt Oor te luister Filmverslag Een week van ED Doorgeefpen Colofon SGSagenda

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

3 4 5 6 9 10 12 13 14 16 17 17 18 19 23 24 26 30 32

33 34 35 36 37 38

Door: Willemijn de Jong

H O O F D R E D A C T I O N E E L

Er was afgelopen week iets raars aan de hand: op de dag van de deadline, voor het inleveren van de stukjes, die- als het uiteindelijk allemaal gelukt is, op de volgende pagina’s te vinden zijn - waren de doorgaans trouwe redactieleden in geen velden of wegen te bekennen. De enige die zich überhaupt in de buurt van de Uithof bevond, was de bevreemde versie van mijzelf. Terwijl mijn hersenen zuchtend en krakend de laatste, baanbrekende, conclusies van mijn literatuurzoektocht formuleerden, had de meerderheid van de schrijvers van dit blaadje hem gesmeerd. Zomaar, onder het mom van het reisvirus, dat hen had meegesleept naar respectievelijk Istanbul of Suriname. Daar zat ik dan, in een verlaten UB, “all by my self”. Ingesneeuwd. Flashbacks van de film 2012 schoten door m’n hoofd, waarin een ijstijd aanbrak en men moest overleven in de bibliotheek. Gezellig. Laat dat nou precies níet het thema zijn van dit nummer. Alle blaadjes in deze tijd gaan natuurlijk al over hoe je in de winter lekker met je vrienden bij de kachel moet kruipen, en daarom vonden wij het tijd om juist nú de duistere zaken aan het licht te brengen. Verschijnselen die het daglicht niet verdragen, of verborgen blijven onder het masker van sociale wenselijkheid. Deze duistere zaken bevinden zich dichterbij jou dan je denkt. Neem nu SGS: het lijkt alsof we elkaar allemaal door en door kennen, en de lotgenoten met wie je een ontspannen kopje koffie nuttigt, tussen het studeren door, lijken een veilig, vertrouwd gezelschap te vormen. Maar wie wist dat zich onder dit gezelschap bijvoorbeeld lijkendragers bevinden? Wie weet wat een onschuldige uitwisseling naar een stad als Istanbul teweeg kan brengen? Wat schuilt er in het achterhoofd van ons brein? Wie overweegt niet eens in de zoveel tijd om toch eens een bank te overvallen of vreemd te gaan? En welke sociale wetenschapper heeft er nu geen vooroordeel over Surinamers? Op de volgende bladzijden die je omslaat - mits je dit boekje van voor naar achter leest – worden deze vragen toegelicht. Ook hebben we de SGS-ers in de wijk Zuilen een bezoekje gebracht, om te kijken hoe hun stulpjes er op een donkere maandagavond erbij liggen. Ik zal jullie daarom niet langer ophouden met mijn gezwets, er wacht jullie nog genoeg leesvoer! Er is slechts één vraag die ik nog moet beantwoorden: Wat is er gebeurd met onze trouwe redacteuren? Wel, ik kan jullie vertellen, sommigen zijn teruggekeerd, maar er zijn ook enkelen voorgoed uitgevlogen… Ondanks dat zij natuurlijk onvervangbaar zijn, zijn we op zoek naar nieuwe leden die een beetje handig zijn met de pen. Durf jij het lot van een redacteur aan (zo eng is het niet hoor, meestal)? Stuur ons dan een mailtje: redactie@sgsutrecht.nl! Tot bij de koffie! Liefs, Willemijn Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Van

het bestuur

Interview door Willemijn de Jong met

voorzitter Irene ten Haaf

Het bestuur is zoals gewoonlijk natuurlijk druk in de weer, en zit daarom niet altijd te wachten op weer een stukje typen (tenminste, dat zul je ze zelf nooit horen zeggen, maar wij weten dat het zo is). Ook is de vraag; vertellen zij ons wel alles wat wij willen horen? Vandaar dat we nu onze gewetensvragen op hen afvuren! Ik plof deze keer naast Irene op de bank. Houd je het nog een beetje uit op de kamer? Irene kijkt bedachtzaam: Nouja, best goed eigenlijk! Ik kan me best goed focussen; als ik achter een computer zit dan kan ik echt autistisch zijn, dan sluit ik me gewoon af voor de buitenwereld en reageer ik ook niet als mensen iets tegen me zeggen. Ook nog geen hoofdpijn van de roze-gele muren? Haha, nee, niet van de muren. Wel soms op de dinsdagochtend na de stamkroeg. Wat doen jullie op de kamer als wij er niet zijn? Ehm, dan zijn wij aan het overwerken. Vaak heerst er serene rust, staat er chille muziek op, soms een biertje erbij en dan knallen. We willen ook nog een keer slapen op de kamer,

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

maar dat is eigenlijk nog geheim. Wat is het leukste dat je afgelopen maanden hebt georganiseerd en waarom? De uitwisseling. Het was een ontzettend leuke groep én leuke bestemming. Het geeft echt een kick om de groep te zien genieten en dat alles goed loopt! Bovendien was er echt een leuke afwisseling tussen culturele activiteiten en feesten. Wat waren de hoogtepunten van de uitwisseling? Zoveel! - Er volgt een bijna oneindige opsomming Het Turks badhuis ‘Hamam’, een discussie met de Turkse studenten over religie en maatschappelijke problemen, Fasil night met traditioneel eten, muziek en vooral drank - op dat laatste klinkt hoongelach van de rest van het bestuur in de kamer -, verder het paleis, de vele feesten, het winkelen, het gezamenlijk brakke ontbijt, sneeuwballengevecht, Basilicacistern, feest met een bar die in brand werd gestoken, mensen uit de kleren, etc. etc. Nog veel “genetwerkt” met andere verenigingen/besturen? Ehm, best wel, zeker in het begin van het jaar met de constituties. We krijgen nog steeds vanalles terug van het jatten van constituties: laatst een zwemfeestje, cocktailworkshop, dinertje en van Sticky (studievereniging voor informatica&informatiekunde, red.) hulp bij computers in ruil voor een flirtworkshop. Verder veel samenwerkingsfeesten, vooral met Usocia&Djembé, verder natuurlijk IFO. Ik doelde eigenlijk meer op het figuurlijke ‘netwerken’, waar ik veel over gehoord heb… Waar is dat konijnenboekje eigenlijk voor? Dat gaat niemand wat aan. Hoe staan jullie in het (bestuurs)leven? Hebben jullie een bepaald motto? Ja, “we will beat you”, naar jullie (als 26ste bestuur). ga verder->

Zijn jullie zo vechtlustig dan? Ja, ik denk het wel. We hebben aan het begin van het jaar doelen voor onszelf gesteld en daar werken we voor. De energie krijgen van activiteiten en leden. Soms is het wel zwaar, maar dan ben je er om elkaar op te vangen en daarin zijn we echt een team. En dan ben je ook extra trots als het lukt.

Wist

je dat..

Hebben jullie nog leuke (nieuwe) bestuurstradities? We hebben gister tijdens de BV(bestuursvergadering) besloten dat er steeds iemand koekjes moet halen. Als het even niet gaat is ook altijd iemand om je te knuffelen en we lachen veel, maken veel grapjes. En met verjaardagen wordt steevast Bassie&Adriaan met ‘gefeliciteerd’ gedraaid!

…De Axelotls voor de tweede keer eitjes hebben gelegd? …We dit jaar naar Boedapest gaan liften? …Onze nieuwe stamkroeg Eigen Schuld awesome is? …Je bij Eigen Schuld ook erg heerlijk kan eten? …De pre-lift naar Nijmegen een enorm succes was? …Dat Natasja en Astrid in 1 uur en 50 minuten als eerste aankwamen in Nijmegen? … Het laatste koppel er 3 uur en 30 minuten over heeft gedaan? ( red. we noemen geen namen) …Doran natte en kleffe alias zompige popcorn eet? (en hij er stiekem van geniet?) …Lisa Rieuwerts en Renée Narinx yoga op vrijdagochtend 7.15 awesome vinden? Oppurtunityyyy …Jasper binnenkort een roze jas wil kopen? …Onze lieve Ed dit jaar nog nooit is gestolen door de paarse buren? (en dat het bestuur er alles aan doen om dat te voorkomen) …Rimke vloeiend Zweeds spreekt? …Er elke vrijdagmiddag Wie is de Mol wordt gekeken op de SGS-Kamer? …SGS dit jaar voor het eerst een scholierendag heeft georganiseerd en dit super vet was? Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Kabinetsmaatregelen! Door: Poco Catharina Brandsma Zoals jullie wellicht al gehoord hebben liggen er een aantal plannen bij de tweede kamer met betrekking tot het hoger onderwijs. De kans is groot dat deze plannen aangenomen worden en ze dus ook voor jou gaan gelden, wellicht zelfs al volgend collegejaar! Lees dit dus even goed door, want wie weet zit jij volgend jaar al zonder OV-jaarkaart of krijg je geen studiefinanciering meer… Het kabinet heeft meerdere plannen waarvan de belangrijkste hieronder zullen worden uitgelegd: • Afschaffing basisbeurs in de masterfase en aanpassing van de voorwaarden De studiefinanciering die studenten nu krijgen als ze een master doen zal verdwijnen. Dit betekent dus dat als je nu in je bachelor zit je maximaal drie jaar studiefinanciering zult krijgen. Als je recht hebt op een aanvullende beurs zal je deze ook nog krijgen tijdens het eerste jaar van je master. De kans is groot dat je in je master nog wel automatisch geld ontvangt van DUO, maar dit geld zal je later terug moeten betalen. De termijn om dit terug te betalen zal verlengd worden van 15 naar 20 jaar. • Inkorting studentenreisrecht Het recht op een studenten OV-jaarkaart zal worden ingekort. Studenten zullen voortaan tot één jaar uitloop recht houden op een OV-kaart, want zodra je twee jaar of meer uitloopt kan je niet meer gratis reizen. • De langstudeerdersboete Wanneer je langer dan vier jaar over je bachelor doet en/of meer dan één jaar uitloopt in je master moet je een boete betalen die bovenop je gewone collegegeld komt, de zo genoemde ‘langstudeerdersboete’. Deze boete verandert ieder jaar mee met de inflatie (en wordt dus vermoedelijk ieder jaar hoger) en zal voor komend jaar 3063 euro zijn. Wel is het zo dat als je maar een half jaar uitloopt, je ook maar de helft van de boete hoeft te betalen. • Instellingscollegegeld voor een tweede studie Wanneer je na je bachelor een tweede bachelor wilt gaan doen, of na je master een tweede master, zal je voor deze opleiding instellingscollegegeld moeten gaan betalen. De overheid wil namelijk maar één opleiding per student financieren. De universiteit mag bij deze tweede opleiding zelf bepalen hoeveel collegegeld ze van je vragen. Dit bedrag ligt momenteel bij Sociale Wetenschappen op 6000 euro voor een jaar bachelor en 15 000 euro voor een jaar master. Mocht je dus toch besluiten om twee studies te doen, zorg dan dat je ze op hetzelfde moment Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

afrondt, want dan ontloop je dit extra hoge collegegeld. Duizelt het je een beetje naar het lezen van al deze nieuwe regels? Hieronder staat het overzichtelijk weergegeven in een schema.

^Als student bepaal je zelf of je in de bachelor of in de master een jaar wilt uitlopen. Je kunt dus niet zowel in je bachelor als in je master een jaar uitlopen en toch gratis OV behouden. Zodra je meer dan een jaar uitloopt vervalt je recht op een studenten OV-kaart. * zowel in je bachelor als in je master mag je 1 jaar uitlopen. Zodra een van deze studiefasen langer dan één jaar uitloopt betaal je vanaf je studiejaar 2012-2013 €3.000,- extra collegegeld gedurende het aantal jaren dat je uitloopt in de betreffende studiefase3.

Naast deze maatregelen bestaan er nog een aantal maatregelen die hierboven niet genoemd zijn. Dit zijn onder andere maatregelen met betrekking tot de aanvullende beurs en de ‘harde knip’. Wil je hier meer over weten of wil je uitgebreidere informatie over de maatregelen? Kijk dan op de site van de Landelijke Studenten Vakbond, www.lsvb.nl!

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Pocolumn Deze editie een interview met Catharina in

plaats van een column. Wat is er eigenlijk zo leuk aan PoCo zijn? We doen heel veel verschillende dingen; je moet veel regelen, vergaderen, kletsen met veel verschillende mensen en discussies leiden. Dat is leuk, vooral wanneer je merkt dat de moeite die je doet wordt beloond met enthousiasme en positieve reacties! Dat geeft veel voldoening. Is het niet saai om zoveel te vergaderen? Nee, het is juist heel leuk! Het is interessant om ideeën van anderen te horen en samen ergens mee bezig te zijn. Er zijn veel enthousiaste mensen in de inspraak en het is leuk om dan samen een plan te maken voor wat je wilt bereiken. Hoe staan jullie in het (bestuurs)leven? Wij zijn gelukkig, vinden het leuk! Het is wel druk, maar het contact met al die mensen is zo leuk dat het wel opweegt tegen de drukte. En na de kerstvakantie gaan we helemaal weer knallen! Wat vinden jullie eigenlijk van het DB (DagelijksBestuur;verzamelnaam voor de rest van het bestuur)? Het DB is lief voor ons, maar bemoeit zich eigenlijk niet zo met de inspraak. Dit komt ook omdat Josephine en ik allebei vorig jaar al in de inspraak zaten, waardoor we ook

interview veel dingen gewoon zelf kunnen doen. Bij de grotere dingen betrekken we ze wel en dat vinden ze ook leuk. De term DB is trouwens dit jaar niet van toepassing, omdat we allemaal dagelijkse bestuursleden zijn en ook echt één bestuur zijn. Hoe is het om fulltime PoCo te zijn? Tja, heel fijn, je kunt je er helemaal voor inzetten, veel dingen aanpakken, en hoeft geen rekening te houden met colleges. En in de weekenden hebben we ook gewoon echt rust; hoeven we niet te studeren. Waar zijn jullie nu mee bezig? Ik ben nu samen met Josephine (andere PoCo, red.) plannen voor de bemensing aan het maken en aan het bedenken hoe we het gaan aanpakken. Bemensing? Wat houdt dat in? Dat we weer op zoek gaan naar nieuwe mensen voor de inspraak, de medezeggenschap op de faculteit. Daarvoor gaan we sollicitatiecommissies samenstellen, sollicitatievragen opstellen, enzovoorts. We hebben ons laatst opgesloten in het studielandschap om een plan te maken, en dan komen we daar weer heel gelukkig uit. Watvoor mensen zoeken jullie dan? We zoeken kritische mensen, die zich willen inzetten om hun opleiding zo goed mogelijk te maken. Mensen die graag mee willen denken over de kwaliteit van hun onderwijs. Mocht ik nu geïnteresseerd zijn en meer informatie willen, wat moet ik dan doen? Goede vraag! Je kunt ons altijd bereiken via de mail en de website (studenteninspraak@ sgsutrecht.nl en inspraak.sgsutrecht.nl), je kunt langskomen op de kamer en dan vragen naar de PoCo’s of andere mensen die bekend zijn met de inspraak; kortom, wij staan altijd klaar om je iets te vertellen over de inspraak en je vragen te beantwoorden!

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Het

kan geen kwaad

Door: Henrike Prudon

Ach ja, de inherente slechtheid van de mensch. Wij sociale wetenschappers weten er alles van af en hebben dan ook vaak al in het eerste bachelorjaar een gezond pessimisme wat betreft de eigen moraliteit van het menszijn ontwikkeld. Antropologie 101: Genocide in Rwanda, onderdrukking van indigènes in Latijns-Amerika. Psychologie 101: Stanford experiment, bystander effect. Om maar wat voorbeelden te noemen. Nu mag je als wetenschapper eigenlijk niet over ‘het kwaad’ of ‘de slechtheid’ van de mens spreken. Immers, een goede objectieve observeerder oordeelt niet. Dat analytisch zo bruikbare ethisch relativisme heeft natuurlijk wel een ranzig smaakje als het gaat om onderdrukking, verkrachting en al die andere meuk die bij de wereld komt kijken. Ook een veelgehoorde opmerking: ‘Het zit in de mens zijn natuur. De mens is niet slecht, de mens is gewoon de mens.’ Een waarachtig interessant gegeven, maar ook niet heel erg bruikbaar in de realiteit. We mogen dan evolutionair ingegeven beesten zijn die toch vooral bezig zijn met het eigen overleven, we hebben zo in de loop van de historie toch wel een wat

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

ruimere betekenis aan ‘overleven’ weten te geven dan de hersens van de buurholbewoner over de steppe smeren in een poging aan wat proteïnen voor de winter te komen. Veel van de narigheid op de grote wonderlijke wereld is wel wat ingewikkelder van aard. Om het een beetje samen te vatten: Morele oordelen moeten zeker wel kunnen. Laten we dat dan ook vooral lekker doen, en niet te lang steggelen over mogelijke bronnen en definities. Maargoed, die slechtheid van de mens dus. Neem jezelf nou eens als uitgangspunt. Jij prachtig individu, jij luisterrijke expressie van het menselijk genoom, jij liefdevol godsvrezend wezen. Jij telt je waarschijnlijk niet heel veel illusies rijk over je daadkrachtig optreden bij een nachtelijke vechtpartij, maar je bent ook niet bepaald een Vlad Tepes-type die in zijn vrije tijd zijn vijanden anaal op het spit rijgt. Waarschijnlijk heb je niet eens vijanden. Nee, geef jouw portie maar aan Batman - die is duidelijk meer geschikt voor vijandschap. En toch zit het ergens wel in je. Uit talloze experimenten blijkt dat de mens onder veel omstandigheden gewoon niet in staat is om zijn eigen levenscode te volgen, en door een nalaten of handelen gedrag kan vertonen waar de gemiddelde oma een morele hartaanval van zou beleven. Zo zul je onder druk van autoriteit je medemens best wel veel pijn kunnen doen, zelfs in een experiment-situatie (niet bepaald leven of dood dus), aldus het Milham-experiment. Ook jij kan helemaal opgaan in een groep met nare intenties en à la de Third Wave alle outsiders gaan haten. Of gewone mensen die in jou macht zijn martelen omwille van een rollenspel. Ok, het zit dus in je. Maar goed

nieuws, we zitten hier in Utrecht redelijk en levenspartners stabiel. En vooral: dat ze veilig. Zolang we geen ruimte laten voor de er moeten zijn. Des te meer (niet-criminele) omstandigheden waarin de mens zijn tanden mensen men om zich heen heeft, des te echt zal laten zien, zit er weinig kwaad in. minder men geneigd is tot criminaliteit, De grootste kans heb je eigenlijk niet om blijkens de studie. De volgende conclusie übersadist te worden, maar om een common crimineel te “Onder druk van autoriteit zul jij je worden. Gezien de recente medemens best veel pijn kunnen economische omstandigheden doen” en het feit dat onze studies zich wat meer aan de uitzichtloze kant van het valt dan ook rijp van de boom: Lezers van spectrum bevinden kan men spreken van een dit boekje zullen zich regelmatig baden in de reëel gevaar. Maar gelukkig: SGS biedt de warme, baarmoeder-achtige omgeving die SGS heet. Al die goede mensen om ons heen oplossing. zal zeker een aantal van ons weggekeerd hebben van het pad der verdoemenis. De gemiddelde SGS-er zal wel zonder ouders of levenspartners kunnen stellen (liever niet natuurlijk) zonder gelijk in de vrouwenhandel of de inbrekerswereld te verdwijnen. Gezien de afwezigheid van chemie-studenten in de ledenpoel zijn we ook redelijk geïsoleerd van de drugshandel, explosieven en illegale alcohol.

In een grote longitudinale studie - meer dan 30 jaar werk en 1000 participanten hebben 2 wetenschappers, de Gluecks, een gigantische data-set gegenereerd over de levensomstandigheden van criminele en niet-criminele participanten. En wat blijkt? Stoffige Hobbes had het al door: mensen komen vooral in de criminaliteit terecht wanneer er weinig sprake is van sociale controle. Dit betekent echter - in tegenstelling tot Hobbes - niet dat de Sterke Arm zich er uitgebreid mee moet bemoeien, maar eerder dat ouders lief moeten zijn, vrienden loyaal

Het grootste gevaar ligt hem eigenlijk in een ingroup effect waarbij we als symbiotisch geheel onze vijanden uitkiezen, verpletteren en verscheuren op brute edoch efficiënte wijze. De voornaamste voorwaarde daarvoor is een leider met een snor en een evil plan. Die snor zie ik in dit bestuur nog niet gebeuren, maar misschien kan deze harde wetenschappelijke data een rugsteun zijn bij het uitzoeken van een nieuw bestuur. Sorry snorremans, zal het klinken, geen informatiegesprekje voor jou. Onze morele gezondheid is ons te heilig.

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

tijd zal het leren

Jasper sprong overeind. Hij wilde wel roepen, maar kon het niet. Hij hief zijn toverstok op en kneep zijn ogen half dicht, omdat het licht hem bijna verslond. Zijn studentenkamer stak pikzwart af tegen het zilverachtige verschijnsel, dat steeds dichterbij kwam. Toen verscheen een bron van licht om een eik heen en zag Jasper een zilverwit horloge, glanzend als de maan en even oogverblindend. Het horloge zweefde geruisloos naar de plek waar Jasper de haren uit zijn hoofd had getrokken: zijn bureau met agenda, actielijstjes en planningen. Het uurwerk, met een schitterend afgewerkte leren band en gouden wijzers, tikte statig. Jasper voelde een grote verwondering, omdat hij opeens het gevoel had dat hij dit horloge in feite al verwacht had, maar tot op dit moment vergeten was dat ze elkaar zouden ontmoeten. Ze stonden tegenover elkaar. Toen draaide het horloge zich om en zweefde weg. ‘Nee’, zei Jasper en zijn stem klonk schor, alsof hij hem lang niet gebruikt had. ‘Kom terug!’ De sneeuw knerpte onder zijn schoenen, terwijl hij door het IBB-complex rende om het horloge bij te houden. Het horloge leidde hem langs huizen, scholen en een winkelcentrum, tot Jasper opeens merkte dat hij zich in het Wilhelminapark bevond. Het uurwerk zweefde geruisloos door het park, en de rest van de wereld leek niet te bestaan. Geen zwervers op bankjes, geen dronken studenten die na een stapavond naar huis fietsen en geen burgerlijke types die op dit onorthodoxe tijdstip hun hond aan het uitlaten zijn. Uiteindelijk bleef het uurwerk staan, draaide zich om en leek Jasper aan te kijken. De mens en het zilverachtig schijnende horloge stonden tegenover elkaar op de

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

grote vijver, die compleet bevroren was. Toen begon het horloge te praten. Met een diepe stem sprak het uurwerk, langzaam en statig: ‘Jasper, Jasper, Jasper... ik had je nog zo gewaarschuwd! Ik weet precies hoe jij bent. Je houdt je agenda keurig bij, haalt al je vakken en zal dit jaar afstuderen. Maar je wilt ook te veel. Je levert niet graag half werk af, wilt het liefst zoveel mogelijk ontspanning naast je verplichte kost, en probeert ook nog een zo groot mogelijk sociaal netwerk te onderhouden. Je hebt je thesis en je minor, en als je die beide goed afsluit, zul je geen langstudeerder worden. Daarnaast zit je in de Faculteitsraad, de Inspraakcommissie, de DJ-commissie en de Redactie. Je sport elke week twee keer bij een Wellness Center, en je staat één keer per week op het kunstgras om de erbarmelijke poging die jij ‘’voetbal’’ noemt uit te voeren. Dan zijn er ook nog regelmatige zaalvoetbaloptredens met een handjevol mannen die ook denken dat ze er iets van bakken. Natuurlijk, je kunt het allemaal aan, maar het is niet het beste voor je gemoedsrust. Misschien moet je eens wat minder gaan doen.’ Jasper schrikt wakker. Hij staat in een leeg, koud Wilhelminapark op een bevroren vijver en hij heeft slechts twee kledingstukken aan. Zijn voeten doen pijn, en hij weet niet hoe hij hier is gekomen. Slaapwandelen is hem de laatste tijd wel vaker overkomen, maar dit gaat wel erg ver. Misschien moet ik toch maar een wat rustiger aan gaan doen, bedenkt hij zich. Hij draait zich om en begint op blote voeten de terugtocht naar huis. Jasper zal vanaf heden helaas niet meer voor de redactie schrijven. Hij wenst de commissie een erg plezierig jaar toe en hoopt dat er nog vele mooie NieuwSGS’en mogen volgen. Het waren anderhalf mooie jaren.

Column: Second Love “Hoe ben je zover gekomen dat je gaat spookballen, uit onvrede over je huidige relatie?” Door: Wouter van de Wal Deze is voor jullie. Voor allen die een vaste relatie hebben, maar toch het gevoel hebben dat de fut er een beetje uit is. Dat het niet spannend meer is. Dat de vonk is gedoofd en de passie een vervlogen illusie is die meer geschiedenis dan toekomst is. De relatie uitmaken is niet echt wat je wilt, want het is meer het verlangen naar dat andere, dan het missen van iets. Deze is voor jullie. Recht uit mijn hart. Second Love. Een online instrument voor mensen die een relatie hebben en georganiseerd vreemd willen gaan. Gewoon een gefaciliteerd slippertje maken, omdat vreemdgaan nu eenmaal een gezonde en gewilde spanning met zich meebrengt. En laten we eerlijk zijn. Je komt als herboren thuis en dat maakt dat jouw First Love een nieuwe impuls krijgt, waarmee je je partner ook nog eens gelukkiger maakt. Oftewel, geen vuiltje aan de lucht. Dit klopt niet helemaal hè. Daarom is de enige vraag die ik aan al die liefdevolle, zestig euro per maand betalende gebruikers wil stellen: WAAROM?! Nee, maar ik bedoel echt, WAAROM?! Hoe ben je zover gekomen dat je gaat spookballen, uit onvrede over je huidige relatie? Grow up. Maak het dan uit! Maar nu gaan we even uitzoomen. Waarom hebben wij (lees=Nederland) hier behoefte aan? Want ik geloof dat dit fenomeen minstens zo vraag- als aanbodgestuurd is. De externen creëren onze behoeftes, maar wij ook zeker hun aanbod. Vreemdgaan lijkt een meer en meer geaccepteerde gedraging te worden. Was Kluun zo inspirerend of wij zo naarstig op zoek naar nieuw vertier? Joep Dohmen schreef een boek aan een middelmatige man die rond zijn vijftigste terug keek op zijn leven en constateerde dat dit in het teken van middelmatigheid had gestaan. Zou er een verband tussen de man en de consumenten van Second Love bestaan? Elk gedrag heeft een onderliggende oorzaak, omdat de onderstroom die nu eenmaal niemand ziet de richting op elk gebied bepaalt.

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

The first impressions: PARAMARIBO! Door: Jana Gehlen en Renée Beune

We zijn nu allebei een week in Paramaribo voor ons antropologisch veldwerk. Renée gaat in de stad zelf onderzoek doen naar hoe de Surinaamse keuken de verschillende etnische groepen in Suriname met elkaar verbindt, en Jana vertrekt over een weekje naar het binnenland, om in het dorpje Balingsoela bij een Marronstam onderzoek doen naar de invloed van moderniseringsprocessen op de eetgewoonten van kinderen. Hier van ons allebei de eerste indruk..

Renée:

Paramaribo is een superdiverse stad. Alles en iedereen leeft door elkaar. De supermarkt heet de Chinees (vrijwel alle winkels worde gerund door Chinezen), iedereen praat over eten (zelf zonder dat ik ernaar vraag), Iedereen spreekt Nederlands én Sranan Tongo, vaak door elkaar (behalve de Chinezen, die praten gewoon Chinees), in elk flesje kun je een geest meenemen, als je bier drinkt moet je volgens onze huisbaas een beetje teruggeven aan de aarde want daar ligt je moederkoek begraven (of zoiets) en als je niet kunt salsadansen kun je net zo goed thuis blijven. Het is superwarm, als het regent (ongeveer elke dag een paar uur, nu in het regenseizoen) lopen de straten in onze buurt onder, zwemmen vissen in het riool en kaaimannen in de sloot, en blijft iedereen thuis. No span is het levensmotto. De eerste paar dagen, vooral toen het

regende, zaten we van oh-god-wat-moetenwe-DOEN, niemand hier DOET iets.. Maar mensen doen wel wat; gewoon alles rustig aan. We passen ons steeds meer aan aan het lokale ritme. De hangmatjes op onze veranda werken hier zeker aan mee. Het is nog best wel vreemd om zo op te vallen op straat, regelmatig wordt ´Bakra´ (blanke) naar je hoofd geslingerd, of snowwhite, en zelfs ‘roze kut’ is al voorbij gekomen. Ben benieuwd of ik hieraan ga wennen in drie maanden. Er zijn op zich wel wat Nederlanders hier, vooral stagiaires, maar die gaan vooral naar plekken waar andere Nederlanders komen, om te feesten en te zonnen. Er ontstaat zo wel een vooroordeel over wat Nederlanders in Suriname komen doen. De scheiding tussen Surinamers en Nederlanders wordt op deze manier in stand gehouden, en dat is een beetje jammer. Dus wij doen gewoon ‘lekker gek’ en proberen hardnekkig contact te maken met de echte Surinamers;). Voor het weekend (4 en 5 feb) zijn plannen om naar ‘Naf Su’ te gaan, een festival met lokale muziek, en zondag gaan we BBQen op het strand met

“BEN BENIEUWD OF IK HIERAAN GA WENNEN ”

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

twee Surinamers die we van Couchsurfing kennen, Elly en Gregory. Niet verkeerd, zou ik zeggen. Ben heel erg benieuwd of dit echt ons tweede stadsie gaat worden in drie maanden..

Jullie zullen het horen in de volgende taxichauffeur Bryan – van huis uit moslim, NieuwSGS! :) maar les gehad op een katholieke school – noemt zichzelf ‘chrislam’. Is dat niet een Jana: De eerste ochtend werd ik gelijk mooi ding om te horen? Ik zou graag zien geconfronteerd met de Tropen. Terwijl ik dat er eens wat meer mensen een ritje gingen één nog slaperige oog opende, besefte ik dat die grote donkere plek ter grootte van mijn eerste Nokia-telefoon een HUGE kakkerlak was. Binnen één tel stond ik klaarwakker en met kleren op de gang, terwijl ik Het Beest nauwlettend in de gaten hield. Mijn opties afwegend (hem telepathisch naar buiten jagen of hulp gaan halen, met de kans dat Het Beest zich buiten mijn alziend oog om, maken in de auto van Bryan. ergens ging verstoppen om de volgende nacht Het stappen wijkt hier iets af van het te voorschijn te komen in de buurt van mijn Nederlandse uitgaan. Voordat de nieuwste bed), kwam de hulp al snel uit onverwachtse singel van Rihanna, Pitbul of Sean Paul hoek. Een backpacker - op weg naar het toilet de voetjes van de vloer laat gaan, wordt en zich afvragen waarom ik vanuit de gang er gedanst op Salsa, Zouk of een van de naar mijn kamer zat te staren – hing de held vele andere Zuid-Amerikaanse dansen. uit door mijn kamer ongediertevrij te maken De jongens komen zelfs de meisjes vragen en vroeg tegelijkertijd om samen te gaan voor elk nummer (yes, we like that!). Zowel ontbijten. De tropen geeft mogelijkheden… jaloers als verwonderlijk keken we naar de Omdat de mensen zo open en vriendelijk swingende paren en ik nam me voor eens zijn, hebben we meteen al veel verhalen een hartig woordje met mijn moeder te gehoord. Zo heb ik medelevend zitten spreken en te vragen waarom ze mij vroeger knikken bij verschillende gesprekken over nooit op dansles heeft gedwongen. Om de echtscheidingen, maar krijg ook adviezen nieuwe lading Nederlandse stagiaires over en tips van de lokale bevolking: ‘‘Stap nóóit drie maanden net zo jaloers te maken als meer zomaar in een Hummer,’’ ‘‘Geen vragen ons, heb ik het voornemen om ook salsa te stellen, als de Indianen beginnen de ren, leren. Een cursus van een week, dat wel, want ren achter ze aan,’’ of ‘‘Heb je haast of zo? zodra ik toestemming heb gekregen van de Doe eens ré-láx!’’ Oké, dan pas ik me wel aan. Dus probeer ik me niet druk te maken en gewoon een beetje rond te hangen. Wat eigenlijk nog vrij moeilijk is! De warmte, de Kapitein van Balingsoela, vertrek ik naar het veranda, rumcola’s en het zwembad doen binnenland. En dan wordt het salsadansen hun uiterste best om ons daarmee te helpen en uitgaansleven vervangen door een leven en er is al sprake van enige integratie in de zonder stromend water, elektriciteit en Surinaamse samenleving (o gosh, we gaan traditionele bestaanswijze, met wel een extra het terug in haastend Holland moeilijk grote portie tropische beesten. Dus voordat krijgen!). Gesproken over de Surinaamse ik me heel avontuurlijk onder de slangen, samenleving, die is pas multicultureel! piranha’s, vogelspinnen en kaaimannen ga Creolen, Indianen, Chinezen, Hindoestanen, begeven (slik), ga ik nog even relaxen op Javanen, Brazilianen, en Nederlanders. z’n Surinaams in de heerlijke hoofdstad. No En open minded dat iedereen is. Onze Spang!

“DOE EENS RELAX ”

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Door: Wouter van de Wal

nooit naar

Istanbul

1. Turkije is niet lid van de EU. Ze wordt al een tijdje geweigerd. Welke lugubere eigenschap hebben deze mensen waardoor ze niet toe mogen treden? 2. Guus Hiddink is niet geslaagd in Turkije. Denken wij dat wij het beter kunnen? 3. Er komen geen goede films uit Turkije. Denken wij dat hier goede verhalen kunnen ontstaan? 4. Wij hebben Doutze Kroes. Zij? Inderdaad. Niets. 5. Het Ottomaanse Rijk was wreed en heeft Griekenland veroverd. Wij lopen stuk op Griekenland. Wat moeten we daar? 6. Turkije wordt boos op Frankrijk omdat zij besluiten dat het verleden niet verzwegen mag worden. Wat is dit voor gedrag? 7. Turkije elimineerde voor het eerst in de geschiedenis een gastland in een Europees kampioenschap. Hoe kunnen ze ons nu verwelkomen? 8. Hakan Şükür is de snelste doelpuntenmaker op een WK-wedstrijd ooit geworden na een doelpunt in 10,8 seconden. Wij Nederlanders houden toch niet van vlugge mannetjes? 9. Turkije staat 28e op de FIFA wereldranglijst. Hoe halen we het in ons hoofd om op de 28e daar naartoe te vliegen? 10. Turkish Airlines-vlucht TK1951 stortte in 2009 neer in de buurt van Schiphol. Duidelijk dat Nederland en Turkije een slecht huwelijk zijn. Waarom gingen we hier dan naartoe? Door Wouter van der Wal

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

AXELOTTALOVE

Someone stole my meal.. uhh babys..

Letz make new ones!

Heb jij een leuk idee voor een tekstwolkje voor deze nieuwe rubriek? Mail het naar redactie@sgsutrecht.nl of stop het in de oor-te-luister-box!

Oor

te luister (voorproefje)

Ingrid: Oh die Wouter is toch best sexy heb ik gehoord Martijn: Volgens mij is dat echt zo’n type dat een föhn gebruikt. Jasper: “Iedereen die jonger is dan mijn zusje, doe ik niet” Martijn: “Ik wil nog een categorie toevoegen aan mensen die dood moeten” Nico: “Liefde is een werkwoord” Silke: “Laat me niet kotsen” Marleen B: “Wie heeft die dingen aan het plafond gehangen?” Willemijn: “Linde & Lian” Marleen B: ”Ik hang hen toch ook niet op?” Stephen: “Soms denk ik wel, ik moet meer aanranden” Kiki Hoederdos: “Ik wil ook iemand irritant vinden!”

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Muziek

bij

5, 10, 15&20

Welke muziek luisterden SGS-ers vroeger? Dat wilde wij graag weten dus kijk lekker mee met de favoriete liedjes van de SGS-er met steeds een tijdsprong van 5 levensjaren. Een kleine muziekbiografie dus! Wat luisterde deze SGS-er als ukkie? En danst die daar nogsteeds op of heeft de tijd de muzikale voorkeur compleet veranderd? Deze editie: Suzanne van Hemert

The Spice girls - Wannabe .Toen ik een jaar of 5 was spaarde ik samen met een buurmeisje fanatiek de stickers van de Spice girls die bij de kauwgom zaten. Waarmee we vervolgens onze kamer en kasten versierden.. Het cassettebandje van de Spice girls was dan ook een van mijn favorieten. En natuurlijk heb je als 5-jarige nog niet helemaal de regie in eigen handen en dus luisterde en kreeg ik ook veel van mijn ouders’ muziek mee, dus ook de Dire Straits, de Dijk, the Scene en Simon&Garfunkel hoorde ik veel langskomen.

jaar

Stevie Ann - You versus me. Tijdens mijn eerste wintersport vakantie gingen we met de bus naar Oostenrijk. Terwijl ik dit stukje aan het schrijven was herinnerde ik me dat ik vlak voor die busreis Stevie Ann ontdekte en dit veel geluisterd heb rond die tijd. Ook luisterde ik nog wel naar de top 40 maar ik vond niet meer alles leuk, en ik ging meer muziek van één artiest luisteren in plaats van alleen de losse nummers. Mumford and sons – the cave. Vanaf mijn 15e tot nu is mijn muzieksmaak een stuk breder geworden en heb ik ontdekt hoe leuk het is om naar concerten en festivals te gaan en geweldige nieuwe, bekende, of onbekende bandjes te horen. Zo vond ik Elbow geweldig op lowlands afgelopen jaar maar heb ik me ook prima vermaakt bij de jeugd van tegenwoordig. Ik hou ik ook van singer-songwriter artiesten zoals Benjamin Francis Leftwich die ik laatst in Tivoli heb gezien. Verder luister ik op het moment ook veel naar Snow patrol, Racoon, Adele, Foster the people en Maria Mena maar ik vind ook bands als de Dijk en Blof erg goed! Al met al dus net in welke stemming ik ben en waar ik zin in heb.

Di-rect - Rollercoaster. Di-rect was het helemaal toen ik 10/11 jaar was! Van het oorspronkelijke behang in mijn kamer was niet veel meer te zien, posters, plaatjes en alles wat er van Di-rect te verzamelen viel maakte de dienst uit in mijn kamer. Vooral drummer Jamie en zanger Tim waren favoriet. Samen met vriendinnen kocht ik regelmatig de hitkrant en naast Di-rect was de top 40 dan ook erg geliefd. Hitzone cd’s deden het ook altijd goed als verjaardagscadeautje.

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Oor

te luister:

Arjun: “Bij die colleges dacht ik steeds om 17.00u: Dude, waarom stop je? Ga gewoon door! Desnoods eet ik niet vanavond! Het is zo vet!” Elles komt Arjun tegen op de Twijnstraat na het Chinese-Newyear-feest. Arjun: “Ik zoek een fiets maar alles staat op slot.” Na de pre-lift spreekt Daniek een vriend van haar broer: “Ja! Ik heb vandaag ook lifters meegenomen!” Daniek:“Dat waren vast leden van ons. Hoe zagen ze eruit?” Kerel:“Het waren een junk en een Belg” Josephine: “Het regent!” Jurriaan: “Ik zei toch dat het regent maar iedereen zei dat het asbest was” Nico: “Ik kan een baviaan in één dag statistiek leren. Toegegeven, het moet wel een getalenteerde baviaan zijn” Jasper: “Stephen, je moet niet erotisch gaan doen.” Casper: “Ik voel me nu net z’m klein kind dat zuigt en stopt met huilen” Kiki Hoenderdos: “Ik ben boven blousje geweest, awesome!” Kip: “Stephen hou op, ik vind het niet leuk meer.” Stephen: “Waarom niet?” Kip (zeurderige toon): “Omdat je sperma in mijn mond hebt gestopt” Josephine: “Brr.. Het is koud buiten!’ Nico: “Zeur niet, seks met een ijsbeer is pas koud!” Nathalie: “Lian je staat op mijn cv!” Lian: “Echt?! Wat lief!” Nathalie: “Ja eerst was het Marijntje maar ik weet ook niet waarom” Hedwig: “Ik ben wannabe-gay, ik heb het geprobeerd maar ik smacht alsnog naar piemels” Jurriaan tegen Jasper: “Ik wil morgen zo graag in jouw borsthaar kroelen” Heb jij ook een mooie oor te luister gehoord? Stuur hem naar redactie@sgsutrecht.nl of stop hem op een briefje in de oor-te-luister-box op de sgs-kamer (naast de koelkast) Alvast bedankt!

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Winnen? denk ik erkenning een rol, dat mensen dan een gevoel van eigen waarde krijgen. Toch “Als je geen invloed hebt op de uitkomst, betwijfel ik dit, ik heb het gevoel dat je dan maak er dan ook geen zorgen over. Heb je [vooral bij topsport] meer als een product wel invloed op de uitkomst, dan heeft piewordt beschouwd die steeds beter moet keren ook geen zin.” presteren. Een enkele overwinning is niet voldoende, steeds wordt er weer gekeken naar een hoger doel zonder te genieten van het behaalde. En wanneer men op de 3e plaats komt, zijn ze niet blij maar teleurgesteld! Dat is toch stom! De loterij is weer iets totaal anders. Men wil graag winnen en heeft het gevoel dat vooral zijzelf het verdiend hebben, wanneer iemand anders wint zijn ze jaloers. Iedereen heeft ook het gevoel te gaan winnen, gevolgd door een grote teleurstelling. Wat een energieverspilling. Kun je dan niet gewoon leven en tevreden zijn met wat je hebt? Wat moet Niet presteren je met een miljoen? Denk je werkelijk dan Na een lange tijd heb ik ‘Seven years in gelukkiger te zijn? Wanneer je stalkers Tibet’ weer gekeken. Een mooie film, krijgt en brieven waarin mensen je vragen met interessante om geld. Mensen c u l t u u r b e e l d e n . “Een enkele overwinning is niet die jaloers zijn Weergaven van op- voldoende: steeds wordt er weer en je minachten, vattingen en uitingekeken naar een hoger doel” of juist in een gen van Tibetanen keer interesse in rond 1940/50. Het viel mij op, en dat waarje hebben. Natuurlijk is het fijn als je ‘niet deer ik zo aan oosterse mensen, dat presmeer hoeft te denken om geld en alles kunt teren niet van belang is. Je moet goed zijn, doen wat je wilt’. Maar is het gezond? Je goed doen en oprecht zijn. Op die manier kom je tot innerlijke verlichting. Pronken en aandachttrekken worden niet als positief beschouwd. Dit staat sterk in contrast met ‘ons westerse gedrag’. Het almaar willen winnen en laten zien hoe goed we iets wel niet kunnen. Denk hierbij niet alleen aan bordspelen of sport, ook de postcodeloterij speelt een rol. Mensen kunnen niet tegen hun verlies. Maar waarom? Waar is het goed voor om te winnen? Wat bereik je ermee? Bij spelletjes onthoud je toch niet wie won. Het leren ervan lijkt mij beter. Bij topsport speelt

Door Nienke de Jonge

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

leert niet met geld om te gaan en voor je het weet zit je in de schulden, je wordt lui en ziet het nut van dingen niet in. Ik denk dat zelfs je morele en sociale waarden eronder kunnen leiden. Wanneer men wint, voelt hij zich ‘beter’. Niet dat ze ziek waren, maar ervaren ande-

versteld en vroeg aan deze geleerde waarom hij zo hard werkte, als hij zo rijk was. De geleerde vertelde hem daarop dat rijkdom voor hem niet in geld zit, maar door hard te werken, zou hij verlichting krijgen en nuttig zijn. Rijkdom zit in het hart. Dit vind ik een mooie boodschap. Ik betwijfel dat ook de uitspraak dat je geluk hebt als je wint. Want word je werkelijk gelukkig? Vervult het je kernwaarden, de waarden die belangrijk voor jou zijn, belangrijk in jouw leven? Geluk is naar mijn idee niet zo iets grijpbaars. Geluk zit in je leven, gekenmerkt door liefde en het goede. Door het waarderen van anderen, door te delen. Geluk is er pas wanneer je het deelt. En: wie goed doet, komt goed tegemoet.

advertentie ren als minder. Sociale polarisatie. Terwijl zij een paar dagen geleden even ‘laag’ waren en enkel door toeval iets hebben verkregen. ‘Nee, ik heb er echt mijn best voor gedaan. Ik heb het verdiend, ik heb het altijd zo zwaar gehad’. Laatst las ik in een boek over een hardwerkende man met hoge religieuze positie. In grote lijnen kwam het er op het volgende neer: Een man kwam naar de religieuze man toe en toverde een kostbare ketting voor hem, omdat de religieuze man zo’n goede man was en altijd maar zo hard werkte. De religieuze geleerde was echter niet onder de indruk. Zelf toverde hij toen een plantje met gouden dadels. De gast stond

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

CRIBS:ZUILEN/edinkwijk

Door: Willemijn de Jong & Birgit Hermsen Op een gure maandagavond in januari, begeven wij ons naar de alombekende wijk Zuilen, gelegen aan één van de langste straten in Utrecht: de Amsterdamsestraatweg(ASW). Het is een wijk vol tegenstrijdigheden; fietsend op de chaotische en drukke ASW, heb je niet door dat de parallelgelegen straatjes een bijna dorpsachtige vredelievendheid en rust in zich verbergen.

Lisa Rieuwerts

We zijn uitgenodigd bij Lisa (Rieuwerts) op de Edisonstraat, om een hapje mee te eten. Als ware het BNN’s programma ‘Nu we er

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

toch zijn’ , worden we hartelijk ontvangen en staat er al een heerlijk diner al op ons te wachten in een sfeervolle huiskamer, verlicht met kaarslicht. Tijdens het eten vertelt Lisa over het huis waar ze nu zo’n 3½ jaar woont, dat vroeger een sigarenwinkel is geweest. Op precies 1 September in haar eerste studiejaar kreeg Lisa de sleutel van haar huis, waar ze nu met twee huisgenootjes woont. “Gezellig en schoon” beschrijft ze haar huis. Op het keukenkastje hangen zelfgemaakte bordjes om aan te geven wie er thuis is. De drie bordjes hangen op de zijde “.. is home”. “Zo weten we wanneer wie thuis is, en kunnen we rekening houden met elkaar. Eén huisgenootje heeft namelijk regelmatig nachtdiensten, dus dan weet je dat je overdag de wasmachine even niet aan moet zetten, als zij slaapt.” Aan de muur hangt een oude foto van het huis uit 1936, die ze kreeg van een horlogemaker aan de Amsterdamsestraatweg. Toen ze daar haar horloge wegbracht, zag ze dat de man in kwestie allerlei oud beeldmateriaal verzamelde over de wijk, waaronder een foto van haar oude huis als sigarenwinkel. Terug naar de tegenwoordige tijd. Lisa vertelt trots dat dit huis nog immer winkelpotentie heeft: Met haar huisgenoten heeft zij bedacht

dat ze altijd nog kunnen gaan hoereren, wanneer zij krap bij kas komen te zitten. De ramen van dit hoekhuis lenen zich hier namelijk uitstekend voor! Voorlopig zijn de enige huistradities alleen nog Sinterklaas vieren en zo nu en dan een huisuitje. Zo hielden zij recentelijk een kroegentocht, althans, zij deden een poging tot. Uiteindelijk zijn zij niet verder gekomen dan twee kroegen. Ook zijn ze een keer naar het “plaatselijke” restaurant geweest; ze gaan liever niet buiten de wijk, licht Lisa toe. In de zomer zitten zij graag op hun bankje bij hun tuintje, alwaar de tuinkabouter en schilpad van het huis wonen. Om te zorgen dat zij zich zouden thuisvoelen in het tuintje, hebben ze een hegje voor hen aangelegd. In werkelijkheid is het tuintje slechts een gemeentelijke groene vierkante meter, voor het huis. Hun andere “huisgenoot” was Gerrit, waarvan alleen het hokje nog in de gang staat. Na een gelukkig leven van 2,5 jaar is deze hamster helaas heengegaan.

“Haar eerste ervaring met het huis was dat haar fiets voor de deur werd gejat, tijdens het hospiteren!” Birgit Hermsen

Na een warm huis en idem ontmoeting, gaat onze barre tocht verder naar de tweede Crib. Glibberend over de vastgevroren sneeuw, wijst Birgit ons de weg naar haar huis. Ze blijken achterburen te zijn, dus voordat de kou echt tot ons door begint te dringen, zijn we reeds gearriveerd. Bij binnenkomst worden we begroet door haar vier huisgenoten, die gezamenlijk DWDD aan het kijken zijn. Birgit vertelt dat haar eerste ervaring met het huis was dat haar fiets voor de deur was gejat, tijdens het hospiteren. Geen fijne eerste indruk. Tot haar opluchting bleek dat de buurman haar fiets naar de overkant, waar de fietsenstallingen zich begeven, had geplaatst. Scheelt weer. Gelukkig was het hospiteren ook leuk, en zo gezellig dat het helemaal niet als hospiteren voelde.

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Over buurmannen gesproken, haar vriendje woont om de hoek. “Geheel toevallig, dat had ik helemaal niet verwacht”, vertelt ze met uitgestreken gezicht. Wel handig, want nu wist ze al waar de AH zat, een van de dagelijkse uitjes van het huis. We strijken neer met een kopje thee aan de keukentafel, waar Birgit sinds een week aan ontbijt. Niet dat ze net is begonnen met ontbijten aan de keukentafel, maar ze woont pas een week in dit huis. Ik vraag me af hoe ze dan aan zo’n vol plankje met voedselwaren komt, maar die blijken meeverhuisd vanuit haar vorige kamer op de uithof. Alleen haar theedoos kan ze nog niet kwijt. De eerste week heeft ze vooral met een boek op schoot gezeten, in verband met de tentamenweek. Verder bevalt het haar hier tot nu toe goed, “maar dat moet ik nu ook wel zeggen, want ze kunnen me horen”, zegt Birgit, met een knik naar haar huisgenoten in de huiskamer. Het is een typisch studentenhuis waarin we ons bevinden; aan de muur hangen gezellige posters van films en halfnaakte vrouwen. Wanneer ik het toilet bezoek, blijken wasmachine en wc zich in hetzelfde hok te bevinden. Ik vraag me af of het toilet er lekkerder van gaat ruiken, of de was viezer.. De vraag blijft vooralsnog onbeantwoord.

De huisgenoten zijn nieuwsgierig naar het doel van mijn bezoek (ik loop opzichtig met camera in de hand en leg Birgit onder een vragenvuur), maar willen desondanks niet op de foto. Toch jammer, van deze juristen in spé. Dan, na twee trappen, de heuse crib van Birgit. Wisten jullie trouwens dat crib in het Nederlands gewoon ‘kribbe’ is? En als werkwoord betekent het spieken, wat nog beter toepasbaar is bij deze praktijk. We sneaken de kamer van Birgit binnen, en wat

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

treffen we daar aan? Het is klein maar fijn; aan knusheid in ieder geval geen gebrek op deze zolderkamer. De kamer was eerst helemaal roze, maar nu is het omgetoverd tot groen en gezellig.

Lian Stouthard We gaan van de zolderkamer richting watertoren, waar iemand woont die een hele crib voor zichzelf heeft: oud-voorzitter van SGS, Lian Stouthard! Gastvrijheid is een terugkerend thema op deze avond. Het oorspronkelijke adres waar we langs zouden kon helaas niet doorgaan, maar ons onverwacht bezoek werd beantwoord met een blij en gezellig ontvangst. Wat moet je ook anders op de maandagavond, als er geen stamkroeg is? Juist, dan ga je dus langs bij Lian! We schuiven aan in de sfeervolle huiskamer, onder het genot van een volle pot thee. Lian bewoont haar huisje sinds Pinkpop 2009, na eerst verderop in Zuilen te hebben gewoond. Het mooie was dat haar opzegtermijn na Pinkpop al was verlopen, voordat ze haar nieuwe huis kon betrekken. Dit resulteerde in twee dagen dakloosheid, bij thuiskomst van Pinkpop. De festivalgangers onder ons weten dat dit geen pretje is! Gelukkig kon ze de tijd overbruggen door bij vrienden te crashen. Inmiddels heeft ze dit huis al sinds 3 jaar voor

zichzelf, hoewel ze een half jaar hiervan in Duitsland heeft doorgebracht, en je je kan afvragen of je tijdens het bestuursjaar wel ergens anders woont, dan in de SGS-kamer. Nu is ze weer aan het wennen aan hoe het is om weer “gewoon thuis te wonen”, in plaats van alleen maar thuiskomen om te slapen. Ook vindt ze het heel fijn dat ze gewoon de afwas kan laten staan en de was asociaal lang in de wasmachine kan laten zitten, omdat ze geen rekening hoeft te houden met huisgenoten. Van rommel is overigens niets te merken, maar ze heeft net opgeruimd om aan tafel te kunnen studeren, licht Lian toe. We doen een rondje door het huis. Aan de muur in de gang hangt een prikbord, waarop volgens Lian haar hele leven hangt. Van Duitsland en bestuur dan: “tsja, toen was m’n prikbord vol”. De teddybeer, te bewonderen op de foto, heeft ze gekregen van haar moeder op de dag dat ze naar Utrecht verhuisde. Haar slaapkamer is een combinatie van een wasdroog-plaats, boekenkast en bed, waar zich afgelopen jaar nog een heel lekkagedrama afspeelde. Een samenloop van 3 weken naar Oostenrijk, harde regenbuien,

het wegbrengen van Liset en de door haar vergeten huissleutel, midden in de nacht nog de sleutel halen bij Rosita en vervolgens thuiskomen in een kamer die blank staat.. Als we vervolgens door de slaapkamer lopen, komen we uit bij een deur die leidt naar het dakterras, waar de BBQ in de zomer regelmatig wordt opgestookt. Terug in huis wordt Birgit voorbereid op het toiletbezoek:

“Het is een soort vliegtuig-wcafvoer, dus als je denkt, ik doe iets fout, dan is dat niet zo”. Na het onvermijdelijke biertje en uitgebreide voorpret over het Exit-festival, vraag ik me hardop af wat ik nog meer kan beschrijven. Daarop merkt Lian pienter op: “je kunt ook wel wat vragen stellen?”. Juist. Volgens mij weten we genoeg! Na deze korte steekproef kunnen we in ieder geval stellen dat er gastvrije, gezellige en lieve SGS-ers in Zuilen wonen! Wil jij dat we een kijkje in jouw fantastische wijk en bijzondere woning komen nemen? Mail naar redactie@sgsutrecht.nl en wij staan binnenkort op de stoep!

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Bijbaan

als kistdrager

Door: Birgit Hermsen

er heel snel vertrouwd mee. Het inwerken gebeurde vooral door collega’s. Er werd Een groot deel van de studenten slijt hun niet van te voren geoefend of zo, ik kon als werkuurtjes in de supermarkt of aan tafel het ware gelijk beginnen met tillen. Het in een call centre. Dat het ook anders kan belangrijkste is dat je het serieus aanpakt. laten we zien in deze Duistere Zaken editie. Student Culturele antropologie Arjun Hoe ziet zo’n werkdag er dan Swami Persaud verdient zijn geld als doorgaands uit? kistdrager tijdens begrafenissen. Dat is nog eens wat anders, en daar willen wij meer We werken door heel Nederland, dus de dag begint meestal met het verzamelen van van weten! de groep, waarna we samen naar de locatie Waarom dit bijbaantje? reizen. Van te voren moeten we natuurlijk omgekleed zijn. Eerst wacht je dan de Ik heb al een heleboel baantjes gehad. Van rouwstoet op en daarna wordt de kist naar kok tot magazijnmedewerker en ik ben binnen gedragen. Daarna is het vooral veel zelfs conciërge geweest. Ik was toe aan een wachten. Soms zitten we met zijn allen in nieuwe uitdaging en daarom ben ik met dit een klein kamertje, maar laatst zaten we baantje begonnen. Ik moet zeggen dat het gewoon in een lounge. Dan is het wachten mijn meest favoriete baantje tot nu toe is. minder erg. Als de dienst over is dragen we Na het werken voel ik me altijd ontspannen de kist weer naar buiten, de begraafplaats en stiekem ook wel vrolijker. Ik word me op. Soms heeft een deel van ons niets te meer bewust van alles wat ik doe en geniet doen. Dat hangt er namelijk vanaf of we na mijn werk misschien ook wel iets meer de kist moeten tillen of rijden. Als de kist van het leven. getild moet worden zijn daar zes personen voor nodig, en als hij gereden moet worden Was het niet vreemd om als kistdrager (op een zogenaamde ‘baar’) dan hoeft dat te werken toen je net begon? maar met zijn vieren. Dit hangt af van de Jawel, in het begin vond ik het ook heel voorkeur van de familie. spannend, want je komt toch in een vreemde werkomgeving terecht. Maar op de een of andere manier is het toch wel leuk, je raakt

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Is het niet moeilijk om niet emotioneel Denk je dat je nu anders tegenover begrafenissen zult staan? betrokken te raken? Nou nee, dat valt eigenlijk best mee. Het Ik heb geen idee. Ik heb in de tijd dat is een soort ongeschreven regel dat je geen ik als kistdrager werk gelukkig geen oogcontact maakt met de mensen die de begrafenissen gehad van familie of begrafenis bijwonen. Dit maakt het als bekenden. Ik denk wel dat er dingen zijn kistdrager een stuk minder erg. Je voelt je die je meer opvallen tijdens een begrafenis, ook niet echt betrokken bij de familie, en omdat je weet hoe het er achter de schermen de overledene heb je natuurlijk ook niet aan toe gaat, misschien is dit juist wel een gekend. Er is van te voren wel informatie prettige afleiding tijdens zo’n begrafenis. beschikbaar over wie er precies overleden Begrafenissen van bekenden zijn natuurlijk is, maar het wordt niet verteld als je er veel emotioneler. niet naar vraagt. Het ligt ook wel erg aan Dan rest mij nog één vraag: hoe moet je de begrafenis hoor. Soms is de stemming eigen begrafenis eruit zien? zo bedrukt dat ik ook wel eens een brok in mijn keel krijg, maar uiteindelijk blijft een [lacht] Nou, ik wil niet begraven worden begrafenis een begrafenis en hoe meer je er hoor, ik wil een crematie. Wat ik in ieder doet hoe meer ze op elkaar gaan lijken. Het geval belangrijk vind, is dat er gelachen belangrijkste is dat je zelf ook graag wilt dat wordt. Ik zou het vervelend vinden als alles goed gaat, je wilt je steentje bijdragen. iedereen die het tijdens mijn leven leuk Dit zorgt ervoor dat je erg bezig bent met je heeft gehad met mij, op mijn laatste dag werk en dat er minder plek is voor emoties. zou zitten huilen. Hoe ik ga bereiken dat Je wordt er vanzelf wel een beetje nuchter iedereen lacht tijdens mijn crematie? Geen door. idee, voor mijn part wordt er slechte Duitse hoempa muziek gedraaid, als er maar Heb je wel eens iets geks meegemaakt gelachen wordt. Ik vind het mooi dat het tijdens een begrafenis? echt iets van deze generatie is, dat iedereen Nog niet echt iets heel geks, maar er zijn het liefst vrolijkheid wil op zijn begrafenis natuurlijk wel wat opmerkelijke dingen of crematie. Ik hoop dat iedereen dat idee gebeurd. Laatst was ik op een begrafenis, nog lang volhoudt, en dat we straks, hoe waarschijnlijk van een kunsttype, waarbij prachtig zou dat zijn, gewoon I’m sexy and iedereen vooral aan het lachen was. Dan I know it draaien en dat iedereen het een is het wel even wennen. Ik vroeg me nog laatste keer leuk met je heeft! af of ik nou wel of niet een beetje mocht glimlachen, maar uiteindelijk heb ik mijn werk hetzelfde gedaan als anders en heb ik geprobeerd zo min mogelijk betrokken te raken bij de aanwezigen. Het is natuurlijk wel belangrijk dat je respectvol blijft. Wist je dit? Overigens is het wel interessant om te zien ..ook de SGS-ers: Bas Blok, hoe begrafenissen heel anders kunnen zijn Niek Schipper en Ouren Kuiper per cultuur. Zo deed ik laatst een Afrikaanse ook aan het werk als kistdrager. begrafenis, waarbij er gezongen werd toen Mocht je dit ook willen doen, de kist naar het graf gedragen werd. Het was vraag er dan even naar bij Arjun heel anders dan ik gewend was, maar het via facebook. had ook wel iets moois. Op een Russische begrafenis was het daarentegen juist heel dramatisch en was iedereen aan het huilen.

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

is ace l n p o i e s h s e rt r p ve e D lo al Door: Wouter van der Wal Met zeer veel krachtinspanning druk ik de gewichten de lucht in. Met de ijdele hoop ooit gespierd te worden - maar niet te veel want dan lijkt mijn hoofd te klein - pers ik al mijn energie in mijn bovenarmen om die 40 kilo over het dode punt te krijgen. Mijn sportgenoot noem ik altijd Mol. Ik doe dat in mijn gedachten want ik ben bang hem te beledigen. Ik noem hem zo omdat ik hem op een mol vind lijken. Na tien herhalingen ben ik ontevreden. Ik heb bij de laatste twee pogingen hulp gehad van Mol. Dit deed hij heel subtiel. Het gewicht voor minstens 80% omhoog trekken en toch blijven zeggen: “ik doe bijna niets, kom op!” Mooie gast die Mol. Dan komt ze binnen. De vrouw. De dame. De Lady in Black. Met haar kont sierlijk naar achteren gedrukt en haar volle bos zwart haar, dat met haar elegante stappen sierlijk op en neer deinst, maakt ze entree. Ze doet het goed. Een ietwat arrogante blik gecombineerd met een straffe tred geeft de indruk dat deze dame er een van het zelfverzekerde soort is. De broek is strak en het shirtje is accentuerend. Met een schuin oog gericht op Mol - of is het op mij? - passeert ze ons. “Heb je een

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

goede jaarwisseling gehad?”, vraag Mol. Jemig, hij kent haar gewoon. Doet ie goed. Dan begint ze te praten, waarop ik na een seconde al spijt heb dat ik ben gaan fitnissen: “Ah, mijn jaarwisseling was eenzaam. Dat weet je toch? Ik heb twee flessen wijn en een fles champagne open getrokken en ben gaan zuipen.” Dit zijn nog eens manieren om de jaarwisseling door te brengen. Laat het duidelijk zijn, ik ben ook niet dol op deze feestdagen omdat ze de indruk wekken dat er gezelligheid moet zijn, het liefst met zo veel mogelijk andere mensen. Dus genoeg externe sociale druk op die ketel waar de chocolademelk in warm wordt gemaakt. Ik vraag me altijd af wie er de meeste moeite hebben met deze dagen. Echter geen tijd voor een analyse want ze ging verder: “ik werd een tijdje terug keihard depressief en ben hier nu net uit, dus ik ben al lang blij dat ik weer kan sporten.” Zo, over eerlijkheid niet te klagen. Mol en ik kijken haar aan. Voor mij een twijfel tussen enerzijds haar opvrolijken of anderzijds te zwijgen vanwege de hoge mate van absurditeit van deze conversatie. Ik druk mijn 40 kilo maar weer weg om over dit dode punt heen te komen.

Hoe

de wetenschap haar eigen kennis niet in praktijk brengt Door: Willemijn “…en het punt tussen frustratie, omdat het te moeilijk is voor je, en verveling, omdat het te makkelijk is, noemt hij het magic middle.” Sorry?! Ik ontwaak plotseling uit een dieper stadium van onderbewustzijn, als deze woorden van de hoorcollegedocent tot mij doordringen. Een fraaie theorie van de Russische Vygotsky, die de paradox van de zojuist voorgevallen situatie niet beter had kunnen demonstreren. Het is de theorie van de “zone of proximal development”, die ik al haarfijn had begrepen door mijn huiswerk te doen. In deze theorie wordt namelijk beweerd, dat je een leerling moet leren wat ‘ie nog niet weet, maar wat wel grenst aan de kennis die hij al beheerst. Kortom, van te moeilijke lessen raakt hij gefrustreerd, van te makkelijke verveeld. De magic middle is de fase waarin hij met de juiste hulp en steun iets “nieuws” kan leren. Ben ik écht de enige die deze belachelijke paradox opvalt? Ik kijk om me heen naar mijn, toch opzienbaar verveelde medestudenten. Er wordt in ons college precies datgene toegepast dat door de wijze man Vygotsky – helaas in 1934 overleden, anders had ik hem persoonlijk gevraagd het nog eens uit te leggen voor deze docent – sterk wordt afgeraden: herhaling! Iets-wat-ik-al-weet: Boring! Onderwijskunde, de opleiding pur sang die zou moeten weten hoe wij het beste onderwezen kunnen worden, past zijn eigen theorieën niet toe! Ontsteld als ik ben, vraag ik me af waarom ik überhaupt nog naar college ga. Inmiddels weet ik, door een uitgebreide literatuurscriptie, dat dit ook een onderwijsvorm is waar we bar

weinig van leren. De drie motivatiekillers; gebrek aan autonomie, betrokkenheid en competentie triomferen in de collegezalen! De docent bepaalt het tempo en de richting van het college, ongeacht het tempo waarop studenten de stof tot zich kunnen nemen en het referentiekader in hun hoorden. Bovendien wordt er zelden iets van de student terugverwacht, wat de voldoening tijdens het college niet erg groot maakt. Je kunt en hoeft niet te laten zien wat je weet en kunt, dus kun je gewoon op non-actief in die collegebank gaan zitten. Niemand trouwens die het merkt als je er een keertje niet bent. Verbitterd hè? Klopt niet helemaal. Ik heb gemerkt dat je, wanneer je je extra inzet voor je studie of activiteiten daaromheen, toch wordt opgemerkt en gewaardeerd. Ook zit ik nog steeds steevast in de collegezaal, hopend op inspirerende woorden. Er zijn docenten, hoewel zeldzaam, bij wie ik zelfs graag in de collegezaal zit. Maar zij hebben iets te vertellen! Zij weten wat wij nog niet weten, en wat ook niet terug te lezen in het boek, noch de collegesheets. Zij weten hoe het is om in een collegezaal te zitten, hebben zich ingeleefd, proberen je een nieuw inzicht te geven in welbekende problemen. Zij redeneren vanuit de student, waardoor het niet een voorbedacht riedeltje is wat zij afwerken, maar checken tussendoor wat we ervan hebben begrepen en wat nog onduidelijk is. Wanneer een docent een student kan begrijpen, leren studenten de docent beter begrijpen. Ik slaak nog maar eens een zucht en besluit dat het mijn volgende levensdoel is om alle discrepanties tussen wetenschap en onderwijs de wereld uit te helpen. Als uitdaging. Iets wat ik nog niet kan, maar wel in mijn vizier begin te krijgen…

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Oor

te luister (toetje)

Arjun: Ik heb helemaal niet gezegd dat ik moeilijk was! “ASW is eigenlijk een combi magnetron. Je stopt er van alles in en het komt er halfgaar uit.”(Cedric, Jont, Job en Elles over samengevoegde dingen) Josephine gaat sporten: “En dan moet ik nog bierspijkoefeningen doen!” “Je bedoelt buikspieroefeningen?” “Hoe komen de buren aan zoveel geld?” Penningmeester: “Prostitutie” Daan en Jurriaan praten na over het kerstdiner Daan: “Ik vond het toetje echt onwijs lekker” Jurriaan: “Ik kan me het toetje serieus niet herinneren” Nico: “Is dit oud papier?” Catharina: “Dat is de bonnenbak van Elles!” Jos: “Hoe heet jij ook alweer?” Timo: “Timo.” Jos: “Ah, ik dacht al: waar ken ik jou ook alweer van, maar jij bent die christenhater!” Stephen: “Ik wou dat ik een meisje was dan kon ik met Jasper zoenen.” Frank: “Oh! Die bank wordt steeds lager” Arjun: “Ik heb zin in Wouter en Jos” Elles: “Wie wil er zo met mij douchen?” Arjun: “Nathalie ligt heel lekker” Elles: “Natasja kan dus echt niet goed zuigen!” Catharina: “Wat bied jij dan aan?” Elles: “Mijn lichaam!” Heb jij ook een mooie oor te luister gehoord? Stuur hem naar redactie@sgsutrecht.nl of stop hem op een briefje in de oor-te-luister-box op de sgs-kamer (naast de koelkast) Alvast bedankt!

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

de ban van de witte band.

Filmverslag: Das weisse band.

Door: Nienke de Jonge. Deze film speelt zich af in Duitsland, net voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Een leraar vertelt een verhaal, dit is de leidraad van de film. Zijn stem is perfect voor deze rol. Het verhaal gaat over dingen die in het dorp zijn gebeurd, maar niet te verklaren zijn. Hij begint vanaf het eerste opvallende moment. Deze verteller begint vanaf dat de kinderen uit het dorp, zijn leerlingen, zich anders gedragen dan voorheen. Ze tonen namelijk ‘interesse’ in het gehandicapte jongetje, waarvan ze eerder niets moesten weten. Gedurende de hele film gedragen de kinderen zich mysterieus, ze verbergen iets, maar wat? Diezelfde dag nog valt de dokter van zijn paard, door een touw dat dwars over het pad gespannen stond. Vanaf dat moment vallen er veel slachtoffers. De vrouw van de boer komt om het leven, de zoon van de baron wordt mishandeld in het bos, ook het gehandicapte jongetje blijft niet gespaard. Gedurende de hele film vraag je je af wat er nou aan de hand is, wat is er gaande in dit dorp? Er hangt een nare spanning, de bewoners gedragen zich vreemd en onbehoorlijk. De vaders straffen hun kinderen gruwelijk, maar waarom de kinderen gestraft worden blijft een raadsel. Zelf heb ik niet het gevoel dat ze gestraft wor-

den voor hetgeen ze gestraft lijken te worden. Aangezien de straffen wel erg extreem zijn. Na 2 uur en 20 minuten is de film ten einde en begint het puzzelen. De hele film lijkt vol ‘hints’ en ‘misleidingen’ te zitten. Het voelde dan ook als een detectiveverhaal, dat opgelost moet worden. Wie zijn de daders? Welke verbanden liggen er tussen de gebeurtenissen en personages? Wie zijn verdacht? Voor de één zal het makkelijker zijn dan de ander om dit los te laten. Je zou hier namelijk een hele studie over kunnen maken, wat na het zien van deze film verleidelijk lijkt. Het mysterie moet opgelost worden. De film was wat aan de lange kant, maar desalniettemin was het verhaal sterk. De film was zwart-wit en Duits gesproken, wat allebei een goed effect had op de film. De film sluit zo goed aan bij het verhaal. Het acteerwerk is sterk en de karakters lopen uiteen. Er zijn veel spelers, wat het onoverzichtelijk maakt en waardoor je mensen met elkaar verwart. Dit versterkt overigens het onvatbare gevoel wat de film geeft. De film wordt versterkt doordat de leraar het vertelt, ook voor hem is het allemaal een raadsel. Het is een ijzersterke film, die je niet zomaar los laat. Je raakt alleen in dit mysterie wanneer je deze film kijkt, kijken dus!

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Een Week

van

ED!

Eindelijk is het dan zover! Ik ben langer lid dan de meeste huidige leden, en spendeer zelfs meer tijd op de bank dan het bestuur, maar toch heb ik nog nooit mijn eigen ‘Week van’ mogen schrijven. Gelukkig wordt ik door het huidige bestuur wel op waarde geschat, en mag ik nu mijn leven beschrijven. Ik zal mij allereerst even voorstellen. Mijn naam is Ed, ik ben ongeveer 7 jaar oud, en ben net na mijn geboorte (die in een Chinese kinderarbeidfabriek was) geëmigreerd naar Nederland. Tijdens mijn reis naar Ljubljana heb ik mijn droomvrouw gevonden, Els, die op dat moment halsoverkop met mij terug naar Nederland is vertrokken. We zijn nu al meer dan een halfjaar erg gelukkig samen. Sinds september is er echter nog een lid binnen onze familie gekomen, namelijk SGBob. Hoewel Els en ik in het begin erg sceptisch over Bob waren, hebben we besloten hem toch in de familie op te nemen. We hadden immers geen keus: we waren ongewild huisgenoten geworden. Oud besturen, bedankt. Mijn week bestaat voornamelijk uit het liefde geven aan SGS’ers. Man, wat hebben die mensen een hoop issues! Hoeveel “problemen” heb ik wel niet aangehoord, waarna iemand weer huilend tegen mijn aankroop. Ik doe het graag hoor, daar niet van. Toch merk ik dat ik niet door ieder lid op waarde wordt geschat. Neem nou dinsdag. Zit ik rustig te macrameeën, wordt ik ineens opgepakt en door de lucht gesmeten tijdens een soort van kussengevecht! Ik heb de rest van de dag huilend in een hoekje gezeten. Ik heb ook gevoelens hoor! Weliswaar minder dan de meeste andere “mannen” van SGS, maar dit kwetst zelfs mij. nsdag bleek weer dat mensen niet snappen dat ik ook agency heb. Voor ik het wist werden mijn armen om Els heen geslagen en belandden we in één of ander Kamasutra-standje. Lieve mensen, Els en ik hebben een geweldig seksleven, wij hebben hier geen hulp bij nodig. Het toppunt volgde, toen één of andere kleine Poco het ook nog nodig vond om Bob tussen ons in te drukken, waardoor wij werden gedwongen tot een trio. Els schreeuwde nog: ‘RAPE, RAPE’, maar het mocht niet baten. We voelen ons nog steeds misbruikt. Nadat we vrijdag eerst verhalen aanhoorden over een voetbalteam dat niet kon voetballen, konden Els en ik onze tassen pakken om te vertrekken naar Drenthe! Bob ging niet mee, en eerlijk gezegd kon het Els en mij niet zoveel schelen. We hadden wel behoefte aan een weekendje met z’n tweetjes. Els en ik hadden na veel potjes ‘steen papier schaar’ met het bestuur een plekje verworven in de auto. Gelukkig had Elles een veel betere rijstijl dan Lian, waardoor ik minder angstig in de auto zat. Ik was zelfs zo relaxt, dat ik het op een gegeven moment wel tijd vond voor een tomatensoepje tijdens de rit. Helaas waren Josephine en Elles het hier niet mee eens, en moest ik wachten tot we in the middle of nowhere waren beland en ik kon eten. Drenthe. Wat een geweldige plek voor een weekendje weg. We hebben heerlijk gechilld, door het bos gewandeld, Weerwolven gespeeld en de nodige biertjes gedronken. We hebben veel nieuwe mensen leren kennen en frisse lucht opgesnoven. Het was leuk!

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Doorgeefpen

Door: Enzio Giljam De arbeidsmarkt ligt op zijn gat, de economische groei stagneert, de huizenprijzen dalen, salarissen stagneren, Henk & Ingrid zijn hufters, gemeentes zitten zonder geld, pensioenfondsen met grote tekorten en als klap op de vuurpijl vergaat eind 2012 de wereld. Het lijkt alsof de rechterhersenhelft in Nederland dominanter is dan ooit. Somberheid, bezuinigingen en efficiency zijn kernwoorden van de Nederlandse ziel geworden, met industrieterreinen als middelpunt. Architectuur die ruimteoptimalisatie en zuinigheid schreeuwt. Ons collectief denken is gekidnapt door economen en politici, maar er is geen geld om de borg te betalen en de neerwaartse spiraal te doorbreken. Deze hang naar negativiteit heeft er in de afgelopen jaren voor gezorgd dat alleen de symptomen worden behandeld, maar niet de onderliggende ziekte (die steeds meer gaan lijken op een kwaadaardige kanker die de fase van metastase aan het bereiken is). Op deze manier streven we af waar de mensheid al een miljoen jaar mee bezig is; overleven, niets meer, niets minder. Het is verstandig om verloren survivaltechnieken terug te winnen, eelt op de vingers te kweken en mentale weerbaarheid op te bouwen. Een mooi voorbeeld hiervan zijn de ‘urban farmers’ in Detroit. Na de val van de lokale economie zijn ze langzaamaan begonnen met de wederopbouw. Doordat meer dan één miljoen mensen de stad zijn verlaten, is er een enorme leegstand ontstaan. Met als gevolg dat moeder natuur zijn herintrede heeft genomen en dat mensen nu in de stad groentes en fruit verbouwen. Hierdoor onafhankelijk, duurzaam en innovatief zijn. Dit zouden de kernwoorden moeten worden van de Nederlandse ziel. Het is een mooi moment om stil te staan bij wat voor rol jij als sociale wetenschapper gaat innemen in de toekomst. Met in ogenschouw dat de automatisering als gevolg van technologische ontwikkeling steeds meer zal toenemen en er minder mensen nodig zijn voor hetzelfde werk. Mijn vraag aan de volgende doorgeefpenschrijver is voor Lian Stouthard en luidt: hoe zie jij de rol van sociale wetenschapper in de toekomst?

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Colofon

NieuwSGS Jaargang 10, nummer 2 De NieuwSGS verschijnt 5 maal per jaar met nieuws, artikelen en mededelingen voor SGS leden en studenten van de Faculteit Sociale Wetenschappen. Daarnaast verschijnt eenmaal per week een nieuwsbrief per e-mail. Hoofdredactie: Willemijn de Jong Redactie: Rosemarie Janssen, Willemijn de Jong, Jasper Timmerman, Renée Beune, Henrike Prudon, Jana Gehlen, Nienke de Jong, Birgit Hermsen, Wouter van der Wal, Eliza de Vetten. Met dank aan: Het SGS-bestuur, Suzanne van Hemert, Arjun Swami Persaud, Lian Stouthard, Lisa Rieuwerts en Enzio Giljam. Lay-out: Rosemarie Janssen Redactieadres: Langeveldgebouw, kamer E050 Heidelberglaan 1 3584 CS Utrecht Telefoon: 030-2532956 E-mail: redactie@sgsutrecht.nl Website: www.sgsutrecht.nl Bijdragen: Alles wat je op USB-stick of via de e-mail bij ons inlevert is welkom! De redactie van de NieuwSGS behoudt zich het recht voor om ingezonden stukken te weigeren, in te korten of te censureren. Oplage: 175 stuks Druk: Repro FSW Adverteren: Contactpersoon: Rosemarie Janssen (zie SGS-bestuur) SGS Bestuur 2011-2012 Dagelijks Bestuur: Irene ten Haaf (Voorzitter) Natasja Hertog (Secretaris) Elles Wijnberg (Penningmeester) Rosemarie Janssen (PR-Coördinator) Parlementair Overleg Coördinatoren (Poco’s): Catharina Brandsma Josephine Verstappen

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

De NieuwSGS is een uitgave van de StudentenGroep Sociale wetenschappen (SGS) te Utrecht. Niets uit deze uitgave mag worden gereproduceerd door middel van welk medium dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van SGS. © 2012 SGS Utrecht. De bij deze uitgave betrokken redactie en medewerkers aanvaarden geen aansprakelijkheid voor mogelijke gevolgen die zouden kunnen voortvloeien uit het gebruik van de in deze uitgave opgenomen informatie.

14 t/m 21 april Liftwedstrijd naar Boedapest | 23 april International speeddate | 27-28-29 april Batavierenrace | 11 t/m 13 mei Ledenweekend | Wil je meer informatie over de tijd, lokatie, of inhoud van een activiteit? Kijk dan op onze website: www. sgsutrecht.nl of kom langs op de kamer E050 Langeveldgebouw. Graag zien we je terug op een van onze faculteiten. Iedereen is welkom!

Duistere Zaken Jaargang 10, nummer 2

Cafe Eigen Schuld Het eetcafĂŠ op de nachtegaalstraat 29 b www.eigen-schuld.nl nieuwe Stamkroeg van SGS! om de maandagavond vanaf 21.00 u.