Void

Februari 2011

I

Issue 16

We Loves Moules Frites Klaas Van der Linden TITI The German Kid Martijn Leenaers Edelweiss letterlight for geeks say it with books

stressing by Silke Lambrecht

2 < Void Magazine

Ontdek snel de DIY designer in jou, leef even mee in het leven van een student grafisch ontwerp of leer snel onze designer of the month kennen! Deze maand is dat trouwens niemand anders dan de creatieve duizendpoot Hans Temmerman.

Go go go designers!

nieuwe gadgets op de laatste soldendag!

Met de komst van de nieuwe lay-out, kwamen ook drie nieuwe rubrieken mee!

Barista by Silke Lambrecht

INTERVIEW Martijn Leenaers COFFEE FOR DESIGNERS in Ghent COLUMN about nostalgia INTERVIEW We Loves Les Moules Frites ARTIKEL Rebranding Chiquita IN HER SHOES Silke Lambrecht INTERVIEW Klaas Van der Linden BOOKS OF THE HOOK wanted by graphic designers EXPERIMENT say it with books

EDITOR Silke Lambrecht > lambrecht.silket@gmail.com

PHOTOGRAPHS Silke Lambrecht Koen Jacobs Christopher Persson Alexander DĂŠvilles Rosaline Fiems Naomi Van Hauwermeiren Neel Winckelmans Hans Temmerman

COVER Silke Lambrecht

SPONSERS Kask Gent

SPECIAL THANKS TO Martijn Leenaers Hans Temmerman Sam De Gruyter Gallerij Kiekens coffee Ikea CREDITS PRINT 10.000 pcs Qualicopy Ghent

Void Magazine > 3

PUBLISHER International House Krijgsgasthuisstraat 74 9000 Gent +32 (0) 485 10 33 28

BLOGS ARE COOL must follow INTERVIEW TITI The German Kid GADGETS FOR GEEKS gotta buy them alL ARTIKEL Ikea fontchange FEED YOUR BRAINS delicious cupcakes INTERVIEW Edelweiss DIY DESIGNER letterlight DESIGNER OF THE MONTH Hans Temmerman AWESOMNESS next issue

44 << Void Void Magazine Magazine

van limburg naar gent

When Hope Escapes by Martijn Leenaers

Met mijn fiets in de hand loop ik nietswetend het gebouw waar Gents gevestigd is voorbij: een nieuw gebouw met grote rechthoekige ramen, die je een blik over het bureau laten werpen. Snel keer ik op mijn stappen terug en nog geen 2 seconden later word ik ontvangen door Martijn.

Ook binnenin is alles nieuw, gevuld met design en mac’s. Mijn oog wordt getrokken naar een kast die de volledige muur in beslag neemt, gevuld met boeken en magazines, legoblokken en een paar gele schoenen.

We verplaatsen ons vervolgens naar een ruimte waar een grote echo te horen is en ik kom te weten dat ik niet de enige was die er voorbij liep.

Herman Brusselmans en Phillipe Geubels deden het me al voor..

Homeward Bound, Whe

Silke: Hoe ben je in het grafische wereldje terechtgekomen?

Studies he. Tijdens het middelbaar ben je dan economie-wiskunde aan het studeren en besef je dat dat eigenlijk helemaal jouw ding niet is. Dan ga je op zoek naar iets anders en per toeval kom je dan plots in de richting grafische technieken terecht. Van middelbare schoolopleiding ben ik dus drukker. Dus ja, ik kan drukwerk maken, maar ook dat was niet echt mijn ding dus ben ik op zoek gegaan naar iets wat dat een beetje aanvulde en zo ben ik in het grafisch ontwerp terechtgekomen..

Dit bleek dan wél volledig mijn ding te zijn.

Wat is het verschil tussen de phl en Sint Lucas?

Phl was ook een academische richting maar veel meer op universitair niveau.

Je had veel minder praktijk dan theorie, laten we het zo zeggen. Je had dus ook psychologie, sociologie,.. en dit hoort voor mij niet bij grafisch ontwerp. Dus ben ik in Gent komen studeren waar er wél meer de nadruk op praktijklessen gelegd werd.

Hoe zijn die 3 jaar op Sint Lucas verlopen?

Die waren tof hé! Ik heb me gewoon geamuseerd, toch mijn eerste 2 jaar, tijdens mijn bachelor beeldende vormgeving.

Het waren heel leuke jaren, heel toffe mensen ook. Natuurlijk ook goed gestudeerd, en dan is het tof he. ‘t Was wel snel voorbij. Het derde jaar op Sint Lucas deed ik opnieuw een master.

Je hebt dat één keer geprobeerd op de phl en dat was dan niet gelukt, dus probeer je het opnieuw voor een tweede keer in Gent en besef je dat dat echt niet is wat je wil doen. ‘t was een beetje te kunstachtig en dat ging er bij mij niet in. Wel kan ik begrijpen dat het voor andere mensen wel hun ding is natuurlijk.

Void VoidMagazine Magazine>>55

Top: Big deal clothing by Martijn Leenaers Bottom: Martijn Leenaers by Silke Lambrecht

Je hebt 6jaar gestudeerd? Wat heb je dan gedaan?

Ik heb 3 jaar op de phl in Hasselt gestudeerd en dan heb ik nog eens 3 jaar op Sint Lucas in Gent de academische bachelor gevolgd.

Waarom Gent?

Als je uit Limburg komt, ken je alleen maar beperkte dingen in andere provincies en dan is de naam die je het meeste hoort Sint Lucas. Dan is dit “de logische keuze” en zo kwam ik hier terecht. Je hebt ook nog alternatieve keuzes maar uiteindelijk kies je toch datgene waarvan je het meeste gehoord hebt. Want dat is dan het van het.

6 < Void Magazine

We Keep Your Heroes Fresh by Martijn Leenaers

Ik heb niet zo’n band met theaterproducties en ver-weg-van-mijn-bedgrafisch-ontwerp. Ik heb liever iets uitwerkbaar, en dit was toch net iets te experimenteel voor mij.

Vanwaar het idee voor thethirdeye?

Je speelt al even zelf in een band en ik ben altijd al bezig geweest met artwork voor bands. Ik was alleen en Glenn ook. Ik zag altijd zijn posters, Hij zag altijd die van mij en op een bepaald moment beslis je om die al die dingen uit te brengen onder één naam: thethirdeye. We werken wel nog altijd volledig gescheiden, we doen beide ons eigen ding maar wanneer het uitgebracht wordt, staat het onder de naam van thethirdeye.

Het is dus eigenlijk een bundeling van krachten. Er wordt ook niet echt gekozen wie welke opdracht doet. We hebben beide ons mailadres op de site staan en de persoon naar wie gemailed wordt, doet de opdracht. Wanneer er naar het info-adres gemailed wordt, is het voor diegene die er het eerst op reageert.

Er is ook nooit discussie over. ‘t is ook iets meer voor het plezier.

Vroeger was het gemeend, vroeger dacht je dat je daar ergens mee kon geraken in het hardcore wereldje, maar je moet of heel veel geluk hebben of echt enorm goed zijn en we hadden geen beide. (lacht) Ik heb ook geen idee of iemand herkend wat we maken als iets van ons, maar ik amuseer me er wel nog altijd hard mee. ‘k Doe het nu wel veel minder want ik heb het te druk nu. Er zijn wel nog altijd de vaste dingen waar we voor werken, zo werk ik bv ook voor BigDealClothing Eerlijk gezegd gebeurt er ook op dit moment ook redelijk weinig.

Hoe is BigDealCloting bij jou uitgekomen als ontwerper?

Ik heb indertijd The Casino Brawl gedaan en Dougie was daarmee op tour. The Casino Brawl heeft Dougie aangezet tot het opstarten van zijn eigen kledinglijn en hem toen ook doorverwezen naar mij.

Zo ben ik er ingerold en ik ben er nu nog altijd mee bezig.

Hoe begin je aan een opdracht?

Je doet internet open en je ziet wat er kan passen en wat je kan inspireren.

Heel veel moods, foto’s, inspiratie en al die dingen. Het kunnen afbeeldingen zijn van een beer die iemand aanvalt of een fiets die ondersteboven staat, alles kan inspiratie geven. Je zoekt kleuren uit die erbij passen. Je maakt een moodboard met andere woorden. De halve tafel ligt hier nu vol met boekjes en afbeeldingen, allemaal dingen die als inspiratie dienen voor de opdracht waar we nu aan bezig zijn. Je gaat ander werk proberen te verbeteren. Je steelt het niet! Je adopteert en maakt beter. Alles is ook al gedaan. Goed rond je kijken is ook heel belangrijk. Er is zoveel, er wordt zoveel gedaan. Sommige dingen zijn immens lelijk, maar er zijn ook heel goede. Je moet ervoor zorgen dat je mee bent met wat gebeurt en dat je niet achterop gaat lopen. Eens je ook werkt, besef je dat er achter een ontwerp veel meer schuilgaat.

Dingen zoals rebranding of mediaplanning. Iets waar ik totaal geen kaas van gegeten heb en waarvan ik niet wist dat het zo moest. Het is enorm vereikend als je dit kan meevolgen. ‘t is niet dat je zomaar een logo krijgt en je ermee moet amuseren, neen, er zit veel meer achter. Zo werken we voor mensen die al 40-50 jaar keukens maken. ‘t is niet zomaar een keuken dat gemaakt is, je moet het niet gaan aankleden als een Krefel-keuken, ik zeg nu maar iets. Er wordt nagedacht over de advertenties ook.

Een advertentie in de weekend knack of in de story is iets heel anders. Je kan een keuken van bijvoorbeeld 50000 euro niet gaan adverteren in een boekje als de Story. Men gaat na waar het het best geplaatst wordt en dat leer je en zie je pas als je stage doet of gaat werken. Op school leer je geen media-plannen uitdenken.

Void Magazine Magazine > >7 7 Void

Vanwaar de keuze om hier bij gents. be te komen werken?

Je zoekt werk, komt dit opeens tegen tussen je schoolmails en besluit eens te gaan kijken. Toen ik hier binnen kwam had ik ook direct een klik. Je ziet ook hun werk niet op de website, je ziet niet wat ze doen, dus het is sowieso een sprong dat je neemt, een avontuur. Dit sprak me wel aan en ja, nu zit ik hier al twee volledige weken en ik zit hier goed. Ik mag hier ook veel doen en ik wil veel doen.

Hopen werk krijg ik toegeschoven, maar ik doe het graag. Alles is hier ook supergoed geregeld, supervriendelijke mensen ook. ‘t Zijn mijn bazen, maar ik kan er evengoed mee omgaan als met vrienden bij wijze van spreken.

Wat ook heel belangrijk is dat ik me hier op mijn gemak voel.

Ik voel me hier niet gestressed of opgejaagd of afgeknot in mijn ideeën. ‘t is hier tof en rustig en ik krijg toffe opdrachten toegeschoven.

Weet je vanwaar die naam komt?

Goh..nee eigenlijk.. (roept Tim) Tim: de naam komt van de Charlatan, al van heel lang geleden eigenlijk. We waren op zoek naar een concept en dan de ‘gents’ (op z’n engels), gentlemen approach and communication. Dus Gents... en veel pintjes.

Campus, Oh Comely by Martijn Leenaers

Werken is ook helemaal anders, maar ‘t is wel tof. Als je het niet graag doet, dan stop je ook beter. Grafisch ontwerp is iets dat je als hobby ook moet hebben.

Ik zeg altijd: “een goede grafisch vormgever herken je meestal gewoon op restaurant”. Dan zie je of iemand er echt mee bezig is. Als dit zo is gaat hij niet eerst de kaart bekijken om te zien wat hij gaat eten, maar hij gaat kijken wat die kaart voorstelt en hoe ze er uitziet.

Met welke problemen heb je al te maken gekregen?

Mijn mama slaagt mij en mijn papa zit aan de drank en.. nee serieus effe! (lacht) Schrijf dat niet op he! Kijk ja, je kan niet alles doen met de volle goesting. Dat besef je hier ook goed, alles is hier klantgericht. Zoals ik al zei mag ik hier doen wat ik wil, maar ‘t kan goed zijn dat de klant volgende week niet gediend is met wat ik nu in elkaar aan het steken ben op mijn computer. Soms zit er altijd wel eens iets tussen waarvan je denkt ‘Jezus Christus’ maar dat zijn de ideeën van die klanten. Vooral die standaarden heb ik al 24000 keer gezien, vooral bij artwork voor bands. ‘Kan je iets doen met een silhouet van een mens die een gitaar vastheeft met een brandende achtergrond?’. Ik kan dat doen ja, maar ‘t is niet origineel meer. Meestal kan je nog overleggen ook, het beste is een klant die voor alles openstaat. Zo kan je doen wat je wilt op welke manier je wilt.

Je hebt ook klanten die iets zo specifieks in hun hoofd hebben of iets op een bepaalde manier zien en daar geen millimeter van willen afwijken. Dat is altijd afschuwelijk. Voor de rest is’t wel tof!

88 << Void Void Magazine Magazine

Hoe zie je jezelf binnen 10 jaar?

10 jaar? Jezus Christus... dat is een heel moeilijke vraag. (denkt even na).

Even blij met mijn job als nu. Voila.

Welke opdrachten doe je het liefst?

Een lingerie-catalogus ontwerpen. (lacht) Nenee, ik heb dat nog nooit moeten doen zelfs. Het liefst doe ik iets waar ik volledig vrijgelaten wordt. Dingen die je kan doen met jouw eigen visie. Alhoewel dit soms kan botsen.. Men moet niet helemaal volgen, maar in samenspraak kan veel. Het leukste is nog altijd mensen die volledig mee zijn met jouw idee, zoals Campus.

Dat was heel leuk om te doen ook.

Waarom was dat?

Campus zat op dezelfde lijn en was onmiddellijk mee met het idee dat ik had voor ‘Oh, Comely’. Het was leuk om te doen en het is ook goed geworden!

Conclussie: werk dat leuk is, doe je goed!

Heb je helden of iets dergelijks waar je ook inspiratie kan uit putten?

Helden... (diepe zucht) Hier moet ik echt over nadenken... Invisible creature.

Dingen als Base design.. dingen als Form, build. Experimental Jets. Alles is goed vormgegeven, goed strak, veel Zwitsers.

Ik ben heel fel into Zwitserse grids en Zwitserse booklets, lay-outs. Daar kan ik dagen naar kijken bij wijze van spreken.

Ofwel van die heel moderne dingen, zoals Form, Built.. ook Alex Trosju.

Eigenlijk heel hippe dingen, op het Zwitserse na, maar dat heeft de tijd zowat overleefd. Voor de rest kijk ik goed rond, kijk ik filmpjes.. je hebt ook nog behance en fffound. Iedereen zou een mapje moeten maken bij hun bladwijzers en elke ochtend dat mapje opendoen en kijken wat er nieuw opstaat. Ook dingen zoals Sporza kunnen daarbij, en blogs.

Blogs zijn cool. ‘t Is hip als je blogs volgt.

Van alle dingen die je gemaakt hebt, waar ben je echt trots op?

Zo slecht! Daar word je zo narcistisch van en dat mag je niet doen! Waar ik trots op ben? Campus, Oh Comely, was ik wel tevreden over, heel strak.

En dan ook van de twee laatste nummers van mijn band, When Hope Escapes.

Ook van het artwork ervoor, was ik echt trots op. ‘t was geen brilliant idee, maar ‘t was wel een goed idee. Daar was ik heel tevreden mee. ‘t Is ook altijd leuk om dingen terug te zien die je gemaakt hebt in iets groter.

Als je een clip bekijkt van een band en iemand een tshirt draagt die je ontworpen hebt, als je ergens op straat loopt of in de H&m staat en iemand ziet die een tshirt van je aan heeft maar eigenlijk totaal niet door heeft dat jij die gemaakt heeft. Of als je mensen ziet lopen met een tshirt én een cd én een flyer die jij allemaal gemaakt hebt, dan besef je echt dat je de coolste job ooit hebt.

Bevestiging zien van ‘mensen kopen wat ik gemaakt heb’. Of als je een winkel binnenwandelt en plots iets ziet hangen wat jij gemaakt hebt, dat is een vreugdesprongetje van je hart.

Campus, Oh Comely

Wat heeft een grafisch ontwerper volgens jou nodig de dag van vandaag? (begint met ongeloofelijk veel sarcasme en de nodige lachjes tussendoor) Een mooie horloge, een fixie (fixed), een skinny jeans, een imac 27”, een ongeloofelijk hip imago, grote bril.. maar voor de rest op dat allemaal na ongeloofelijk veel goesting om te doen wat je doet. Hoe je het ook doet.

Veel doorzettingsvermogen, weinige narcisme, weinig arrogantie. Je moet vooral bezig zijn met wat je wil doen.

Je moet graag ontwerpen,veel ontwerpen en leren dat ontwerpen heel veel vallen en heel veel opstaan is. Hopelijk meer opstaan dan vallen. ‘t gaat hem vooral niet over hoe hip je bent, of hoe cool. ‘t is iets waar je werk genoeg aan hebt om het leuk te houden. Was dat een goed antwoord? Maar die eerste 3 zinnen mag je er toch uit laten of ‘t is precies van: “oké I’m a douchebag”. Schrijf er ook maar achter “lacht extreem hard en meent het absoluut niet deze keer, zoals ook alle 27andere grappen die hij gemaakt heeft.”.

En als afsluiter: tips voor grafische vormgevers in wording? (zet een geleerd stemmetje op) Blijf wie je bent, wees jezelf.. op elk moment. Doe wat je wil, laat je niet afstompen op eender wat, door eender wie, eender waar en eender hoe. Amuseer je, dat is het belangrijkste. Als je merkt dat het écht écht écht iets voor jou is, werk gewoon door aan die kutopdracht en geniet er van. Ervan genieten is’t belangrijkste, je werk moet je hobby zijn, dat moet speeltijd zijn voor jou.

Letters rangschikken en zetten en doen, schuifje hier, tikje daar en met dat laatste tikje moet je hart opwippen omdat je merkt dat alles goed staat, of als het gedrukt wordt en je ziet hoe het er écht uitziet, is dit één van de tofste dingen die je kan hebben. Ik denk dat de beste tip is dat je er van moet genieten.

Void Magazine > 9

interview door Silke Lambrecht

Coffee Een ‘pitstop’ voor de bewuste consument, met homemade cakes en taarten, biologische broodjes, een groot aanbod biologische frisdranken en smoothies, en de ‘best coffee in town’. Je koopt er onder andere brood van biobakkerij deTrog, koffie van Viva Sara, een stukje home-made brownie of een heerlijk broodje Italiano (mozzarella, gemarineerde tomaat, basilicum). Ook staan er croques en slaatjes op het menu. De koffiekaart gaat van espresso naar caffe lungo tot een caramel macchiato voor liefhebbers van zoet, of een echte Italiaanse cappuccino, één van de specialiteiten.

Deze Britse firma serveert koffie in 50 koffiebars te stations. De koffie, afkomstig uit eerlijke handel, wordt verkocht aan kiosken met een maximale oppervlakte van 12 vierkante meter. Men hanteert een evenwichtige prijs-kwaliteitsverhouding en richt zich tot de fijnproever. Van zodra je de trein afstapt, kan je je vertrouwde “cup of coffee” gaan halen. Het snelle personeel doet je geen tijd verliezen zodat jij des te sneller kan beginnen met ontwerpen! Ook verkrijgbaar: milkshakes, thee, croissants, mueslirepen, muffins en sinds kort zelfs warme wafels! Je kan een kiosk vinden in Gent-Sint-Pieters

Dit café bruist en de positieve sfeer wordt in de hand gewerkt door een cordon vriendelijke meisjes die de bediening verzorgen, en geloof me: ze zijn snel! Bij het binnenkomen word je al verrasst door het elegante interieur, maar vergeet vooral dat van het toilet ook niet te spotten! Door het magazine Trends werd het uitgeroepen tot beste brasserie in België en volgens het weekblad Knack bieden ze er de beste rundstartaar aan van Vlaanderen en Brussel. Het restaurant met aanpalende, stemmingsvolle en comfortabele loungebar is te vinden in het Gentse operagebouw.

Restaurant Pi, oftewel 3,14 is een stijlvol thee- en koffiehuis in Gent. Pi vind je terug tussen de schitterende nostalgische panden van de oude bakkerszaak Himschoot en mosterdwinkel Tierenteyn. Je kan er van heerlijke verse koffie, cappuchino of espresso met een puntje taart van de dag genieten, binnen in het moderneingerichte interieur, of buiten met prachtig zicht op de Groentenmarkt met het Vleeshuis. Uiteraard heb je hier een gratis netwerk ter beschikking zodat je ter plaatste ook kan werken of je kan kiezen voor een snelle take-away die klaargestoomd wordt exact zoals jij wil door de vriendelijke baas.

10 < Void Magazine

Hier kan je terecht voor een heerlijk kopje koffie of één van de verrassende specialty coffee’s. Op de kaart vind je er uiteraard een ruime keuze aan thee

ook, en uiteraard voor de zoetebek van de designer heb je heerlijke taarten.

Voor de luie designer zijn er ontbijtkoeken in de ochtend en typische New Yorkse bagels ‘s middags. Voor zij die ook willen werken is er een gratis wi-fi ter beschikking! De koffie zelf komt van de eigen koffiebranderij OR, die staat voor artisanale topkwaliteit. In hun uitgebreid assortiment huisgebrande koffie vind je zeker de koffie die helemaal bij je smaak past.

Koffiebars by Silke Lambrecht

Barista coffee&cake

Hippoliet Lippensplein 25 9000 Gent +32 (0)488 469 830 http://www.mybarista.be/

AMT Coffee

Koningin Maria Hendrikaplein (station Gent) Gent 1 9000

Café Theatre

Schouwburgstraat 5-7 9000 Gent +32 (0)9.2650550 http://www.cafetheatre.be/

Thee- en koffiehuis 3,14 Groentenmarkt 2 9000 Gent +32 (0)9 3300427

Walpoortstraat 26 9000 Gent +32 (0)9 2236500 www.koffiebranderij-or.be

Net voor het op een wedstrijd staren-zonderknipperen begint te lijken, voel ik de bus vertragen. Oef. we zijn er. Nu begint de strijd op leven en dood: heelhuids van de bus geraken. Waarom weet ik niet, maar iedereen lijkt altijd persé als eerste van de bus te willen, ook al heb je plaatsgenomen helemaal vanachter. Duwen en trekken is niet ongebruikelijk, beschermend leg ik mijn hand over mijn tas die een net iets te dure laptop bevat. Nog iets wat ik snap, is waarom mensen altijd besluiten net voor de deur, nadat ze afgestapt zijn, halt te houden om toch nog even verder te praten met de buurvrouw. Beseffen ze niet dat ze in de weg staan? Nu bijvoorbeeld. Ik ben een mens van weinig geduld in de ochtend en daar ik al ellebogen voel prikken in mijn rug, verstoor ik het evenwicht van de praters door een botsing met mijn schouder. oops.

Er wordt me nog iets nageroepen maar ik ben even selectief doof.

Nog geen vijf minuten later loop ik met mijn koffie -cup of heaven- en mijn metrokrantje in de hand de trap op naar het perron van trein Gent-Sint-Pieters, klaar voor obstakel twee in mijn ochtendritueel. Snel wandel ik de menigte in het midden voorbij, meer naar achter, daar waar er plaats is. Bijna iedereen stapt op in het midden, sukkels.

De trein nadert, de menigte beweegt, ik probeer mijn ochtendhumeur onder controle te houden tot ik plots twee handen rond me voel en er een kus op mijn wang neergepland wordt. Hand in hand stappen we op, gooien we onze spullen neer en laten we ons lui vallen op de daarvoor voorziene plaatsen. Zonder woorden schuiven we wat dichter naar elkaar toe zodat het makkelijker wordt mijn hoofd op zijn schouder neer te lachen en mijn mondhoeken krullen op. Hoe hard ik ook het openbaar vervoer haat, op dat moment vergeet ik het even, tot de volgende dag...

Void Void Magazine Magazine >> 11 11

OR Espresso Bar

Leunend met mijn hoofd tegen het raam staar ik mijmerend voor me uit. Lijn 2, de bus die ik al neem sinds mijn negende levensjaar, neemt me mee naar het station.

Ik ben een kind van het openbaar vervoer, Bijna niets anders ken ik. De huizenrijen passeren me, een oud omaatje kijkt me van achter haar bril met typisch montuur aan, luide conversaties weerklinken tussen de muziekklanken van iemands ipod en een stoere tiener probeert zijn evenwicht te bewaren. De persoon naast me schuift kuchend nog wat dichter tegen me aan.

Ik zucht. Niets zo erg als een overvolle lijnbus vroeg in de ochtend. Vroeger was ik waarschijnlijk zelf één van die luide jongeren die me nu dood ergeren. Ik snak naar de koffie die ik straks in mijn handen ga hebben. Gelukkig zijn we er bijna, kan ik terug naar frisse lucht happen. In een poging mijn gedachten te verzetten, zet ik zelf mij muziek een streepje luider en probeer ik een overzicht te krijgen van het volk op de bus. Dit is namelijk de plaats waar je kan mensenkijken zonder op te vallen, en ik ben zeker en vast niet de enige die dit doet, om je maar te herinneren aan het omaatje wiens ogen op mijn huid gebrand zijn. Wanneer ik terugkijk, slaat ze de ogen niet neer zoals de meesten doen.

interview Alexander Deville

12 12 << Void Void Magazine Magazine Julien Borean by Alexander DĂŠvilles

Een heel serieus grafisch bureau waar altijd gelachen wordt! Zo omschrijft Julien Borean zelf zijn jong grafisch bureau We Love Moules Frites. Ik was dan ook niet verrast om met een brede glimlach begroet te worden toen ik maandagmiddag in hartje Brussel zijn splinternieuw bureau mocht betreden. Hij werd gevormd in Brussel, Luik en Parijs. Daarna bouwde hij zijn carrière uit in Parijs, Luik en Brussel. In zijn werk staat hij voor hiërarchie, evenwicht en minimalisme, in zijn privé leven voor zelfstandigheid, spontaniteit en gewoon doen wat je graag doet.

Vanwaar de naam WLMF? Julien: Oorspronkelijk was het de naam van een blog die ik, tijdens mijn verblijf in Parijs, begonnen was uit nostalgie naar België. Ik las ergens op een muur ‘I Love ...’, wat ik wel grappig vond. Toen dacht ik “We Love Moules Frites, waarom niet?”.

Daarnaast vind ik het nationalistische kantje eraan wel leuk. Ook het idee van het typisch Belgische gerecht. Op vlak van het grafische -zoals ook in de mode of andere artistieke disciplinesheeft België toch een zekere eigenheid en belangrijkheid.

Op Europees vlak hebben we onze stempel zeker gedrukt, dus het leek mij wel grappig. De blog is er dus gekomen uit nostalgie voor België, maar toch ook wel de goesting naar Belgische frieten. Het is trouwens grappig om te zien hoe mensen in hun eigen taal de naam WLMF interpreteren of uitspreken.

Het is inderdaad een naam die in het hoofd blijft zitten. Waarom precies heb je je eigen bureau opgestart?

Vooral omdat ik me niet vrij genoeg voelde in een bureau waar er echt sprake is van een bepaalde hiërarchie.

Ik werk vooral ‘s avonds en ‘s nachts en in de dag doe ik niet veel anders dan koken en kuisen. Ik raak maar niet gewend aan een structuur met vaste uren. Nu kan ik veel flexibeler zijn. De klant zegt “ik heb een project nodig tegen ongeveer die datum”. Je werkt, maar hem maakt het niet veel uit waar en wanneer je werkt. En als hij het werk ziet, kan je nog altijd overleggen.

Je werkt echt zoals je zelf wil.

Had je al veel contacten voor je aan je eigen bureau begon? Je zei dat je al iets voor Fault Magazine gedaan had tijdens je studies?

Nee, veel contacten had ik niet. Plus zoiets als Fault zorgt er niet voor dat je geld verdient. Van tijd tot tijd doe je mee aan wedstrijden. Zo blijf je in contact met de mensen van de organisatie of muzikanten. Maar ik had niet echt een basis van contacten in het begin.

Voor contacten blijf ik bezig. Ik stuur bijvoorbeeld visitekaarten op naar mogelijke klanten of mensen waar ik mee zou willen samenwerken. Als ze antwoorden des te beter, als ze dat niet doen tant pis.

Als ik je visitekaart zie, stel ik me de vraag of je studies steendruk veel invloed gehad hebben op je manier van werken?

Ze hebben heel veel invloed gehad.

Vooral omdat ik besloten heb om me niet met het internet bezig te houden, maar het echt bij drukwerk te houden, bij de wisselwerking tussen ontwerper en drukker.

Persoonlijk vind ik dat veel interessanter dan voor een scherm gekluisterd te zitten. Het internet is echt koud. Daarnaast kan je bij drukwerk over zoveel dingen beslissen, zoals je eigen papier, drukmethoden en je hebt ook nog iets in je handen.

Welke invloeden heb je gehaald bij Please Let Me Design?

De ideeën, de manier van werken. Ik doe het niet altijd, maar ze hebben me alleszins wel geleerd om een werk te

kunnen verdedigen. ‘t Is veel makkelijker om het aan de klant te verkopen als er een sterk idee achter zit. Als je iets echt goed kan uitleggen, zelfs als je werk visueel niet zo sterk is, kan je nog steeds de idee verkopen.

Het was wel iets waar ik voor mijn stage bij PLMD problemen mee ondervond. Ik was heel spontaan, ik deed de dingen zoals ze kwamen. Na mijn verblijf bij hun begon ik meer en meer na te denken over mijn werk.

Werk je nu dan overwegend conceptueel?

Niet altijd, nee. Er zijn er die zeggen “ik wil niet een mooi werk maken gewoon omdat het mooi is”, maar grafische vormgeving gaat tenslotte toch over beeld. Als je over straat loopt en het eerste dat je opvalt een affiche is, wil dat toch zeggen dat er iets is dat je aandacht heeft getrokken, dat er iets sterk in de affiche zit. Dus dat er nu wel of niet een concept achter zit, als je de affiche mooi vindt zoveel te beter. Ik probeer de twee te verenigen.

Wist je al van in het begin dat je grafisch vormgever wou worden?

Nee, helemaal niet. Aanvankelijk tekende ik, en dat wou ik ook gewoon doen, illustraties en zo. Eigenlijk ben ik per ongeluk in de grafische beland omdat ik gebuisd was voor mijn toelatingsexamen tekenen. Een vriend vertelde me dan over een laatste plek bij grafisch ontwerp, waarvoor ik dan wel slaagde in het toelatingsexamen.

Hoe waren je studies verlopen?

Toen ik naar La Cambre ging kon ik mij niet echt vinden in het systeem.

Ik had de indruk dat ze studenten toelieten die met het beeld van de school overeen kwamen. Het was heel conceptueel allemaal, mensen die veel praatten. Dat had ik echt niet graag, dus daar was het voor mij niet makkelijk.

In de Academie daarentegen kon ik wel mijn ding doen, ik amuseerde mij.

VoidMagazine Magazine>>13 13 Void

Vond je het moeilijk om je eigen bureau te beginnen?

Het ging niet vanzelf. Je hebt geld nodig voor materiaal, contacten nodig om te beginnen. Je zegt op een dag niet tegen jezelf “Ok, vandaag begin ik”, het gebeurt beetje bij beetje.Nadat je bent afgestudeerd, ga je je sowieso inschrijven als werkzoekende. Dan wordt je gezegd dat er geen werk voor

je is en dus ga je zelf op zoek. Zo doe je dan eens een opdracht voor iemand en zo begint het. Het is niet erg moeilijk, maar het duurt vooral lang.

Drukwerk by we loves les moules frites

14 << Void Void Magazine Magazine 14

Wat probeerde je je studenten te leren toen je nog leraar was?

Niet meteen te beginnen wanneer ze een nieuwe opdracht kregen. Toen ik zelf nog studeerde besefte ik dat al mijn medestudenten niet één boek inkeken.

Men gaf het onderwerp en ze begonnen meteen te werken op de computer. Ik vind dat het informeren en laten inspireren toch een belangrijke stap is.

Ik had dan de kans om zelf les te geven, zelf iets bij te brengen. Het eerste dat ik zei was dat als je een opdracht binnen krijgt je niet meteen tegen jezelf mag zeggen “Ok, ik ga dat doen en het zal zoveel tijd nemen”. Tijd nemen is echt noodzakelijk, neem een dag of twee, om in boeken te kijken, na te denken over het werk. Want de eerste ideeën zijn vaak diegene waar iedereen op komt, niet erg origineel dus. Wat ik wou bijbrengen was dus echt om in boeken te kijken, ook boeken die misschien niets met het grafische te maken hebben. En vooral de tijd nemen om aan een werk te beginnen. Als het allemaal te snel gaat, krijg je een slecht werk.

Niet zo lang geleden las ik in de Knack “de beste ideeën krijg je als je niets doet”.

Ja, inderdaad. Als je je forceert krijg je een beetje het gevoel meteen iets te moeten bedenken, terwijl niemand je gezegd heeft dat je op dat eigenste moment zou moeten beginnen.

Je mag gerust je tijd nemen. En zoals je zegt, soms komt een geniaal idee gewoon als je in de auto voor een rood licht staat.

werd en waarvoor ik carte blanche kreeg. Ik doe het enkel wanneer het de moeite waard is, maar echt niet altijd.

Hoe heb je de job in Parijs gevonden?

Bij Publicis.net? Ik zocht een stage en uiteindelijk is het een beetje uitgelopen.

Normaal gezien zou het voor drie maanden geweest zijn maar daarna heb ik een soort testperiode gedaan. Het was vooral ik die niet meer wilde blijven want ik vond het daar echt niet tof. De opdrachten daar zijn meestal voor websites van enkele tienduizenden euros.

Ik vind het spijtig om klanten uit te sluiten die misschien geen budget hebben maar die toch een leuk ontwerp willen en de klanten met geld zo te bevoordelen. Ik vind dat jammer, want je amuseert je meer met werken die niet goed betaald zijn maar waarbij je carte blanche krijgt.

Heb je al veel opdrachten geweigerd?

Ja, ik heb toch al enkele dingen geweigerd. Vaak mensen die je niet kent en die dan afkomen met “ik wil een logo, een visitekaartje en een website maar ik heb geen geld”. Dat wordt toch een beetje veel. Als ze echt geen minimum willen betalen stuur je ze gewoon door naar iemand anders.

Je moet wel weigeren, want anders spendeer je je tijd om wel iets moois in handen te hebben, maar waar je misschien twee, drie weken aan zal werken waardoor je niets anders meer kan doen. Je moet kunnen doseren. Als het werk niet te veeleisend is kan je wel twee, drie dagen uittrekken om iets gratis te doen.

Doe je vaak gratis werk?

Ik doet het niet meer nu. Maar ik kan je wel zeggen dat als je gratis werkt, je een mooi portfolio kan opbouwen.

De beste werken die op mijn website staan, of toch diegene die ik het beste vind, zijn die waarvoor ik niet betaald

Betalende opdrachten weiger je niet?

Ik probeer toch om opdrachten binnen te halen die mij en mijn website ten goede zullen komen en die toch nog redelijk goed betaald zijn. Maar soms moet je inderdaad wel je koelkast vullen, en dan moet je misschien werken voor

dingen waar je niet echt voor staat.

Maar dat moet je allemaal zien aan de hand van hoeveel tijd je hebt, hoeveel geld je al dan niet nodig hebt, ...

Als je een opdracht krijgt, begin je dan gewoon na te denken?

Ik probeer toch niet teveel te denken om een beetje spontaan te blijven.

Soms heb je plots een idee die heel eenvoudig is maar toch heel efficiënt.

Dan moet je ook niet beginnen om urenlang te zitten schrijven om toch maar een super idee te zoeken als je al iets spontaan hebt. Een spontaan idee die eenvoudig is maar echt iets voor die klant werkt evengoed.

Waardoor laat je je zoal inspireren?

Door zoveel dingen, maar liefst niet te veel door grafisch ontwerp. Zoals in de mode of de film zijn er in grafisch ontwerp bepaalde tendensen. Het lijkt me dat sinds zowat een jaar veel gebruik gemaakt wordt van collage, van handgemaakte dingen en ook kleuren die steeds terugkomen.

Een vraag die ons ook al gesteld werd: hoe definieer je typografie?

De grondslag voor alles. Ik heb het niet zo voor grafische werken waarbij vormen of kleuren worden toegevoegd om toch maar een compositie te kunnen maken, dat zorgt al snel voor een visuele overdosis. Typografie is echt het perfecte grafische gereedschap.

Je probeert dus echt zo minimalistisch mogelijk te werken?

Ik denk dat een grafisch werk echt gelukt is als je niets meer kan wegnemen. Hoe eenvoudiger, hoe beter. Ik wil hiermee niet zeggen dat je bv geen gebruik kan maken van foto’s of andere elementen, maar als het onderwerp er niet naar vraagt, kan je je gerust enkel bedienen van typografie.

Is er een raad die je mij zeker niet wil ontzeggen?

Naast wat ik eerder zei over genoeg tijd nemen voor opdrachten, misschien niet met de regels te spelen als je ze niet kent. Er zijn er die zomaar iets doen waar ze zin in hebben zonder er eigenlijk iets om te geven, terwijl er toch tal van regels zijn die je moet kennen om ze te kunnen verbuigen.

De belangrijkste van die regels is denk ik hiërarchie. Rangschikken van belangrijke, minder belangrijke en onbelangrijke elementen binnen een werk.

Het laten opvallen wat moet opvallen.

Logische dingen dus, maar al te vaak wordt die logica genegeerd.

Dat is eigenlijk het belangrijkste: er voor zorgen dat alles in evenwicht is, zelfs voor een klant die het toch niet opmerkt. Evenwicht is echt een hoofdzaak bij elk werk. Je kan je echt niet permitteren om bijvoorbeeld een titel in het midden van je blad te plaatsen, 32° naar links gedraaid met daarnaast een veel te groot stuk tekst dat eigenlijk toch niet echt belangrijk is.

Misschien overdrijf ik nu wel, maar het is echt belangrijk om alles mooi recht en evenwichtig te hebben.

Void Magazine >> 1515 Void Magazine

Grafisch ontwerp, is het je job of je passie?

Mijn passie. Wanneer je voor iemand werkt, ben je toch een beetje gebonden aan uren en verplichtingen. Een passie daarentegen doe je wanneer je wil. Je passie wordt je werk als het routine wordt of als je je begint te vervelen.

Het is een passie als je niets anders doet, er constant mee in je hoofd zit en vooral als dat allemaal niet stoort.

Chiquita geeft een opmerkelijke draai aan hun sticker-designs op de bananen. In plaats van de welbekende stickers, vinden we er nu plots zeer illustratieve wondertjes, die tegelijkertijd zeer cool zijn ook. Hoe en waarom? Onze redactie zocht het uit!

‘‘

Don’t Let Another Good Banana Go Bad!

Bronnen achter de stickers zijn art director DJ Neff en assistent Mark Krajan. Het proces van het maken, hield in dat ze zoveel mogelijk bezig moesten zijn met het product. In dit geval: zoveel mogelijk bananen eten. Gelukkig voor hen, houden ze van bananen. De nadruk lag op het fruit en zijn culturele belang. Verschillende ideeën, tekeningen, gezegden en foto’s werden op tafel gegooid om nadien te starten met het ontdekken van waarheden. Hiermee werd de basis gelegd, timmerend aan het grote idee.

16 < Void Magazine

Men baseerde zich op de kleine blauwe stickers, het grootste icoon voor het merk, en de beste manier om het woord te verkondigen. Al snel werd duidelijk dat deze karakterstickers het moesten doen, maar men wou meer, men iets speciaals voor de fans van Chiquita. Verder denken leidde tot het maken van persoonlijkheden voor de bananen en het idee dat alle bananen goed beginnen en slecht eindigen, en de bedoeling dit niet te laten gebeuren door de gebruikers.

“Don’t Let Another Good Banana Go Bad” werd de slogan en was geïntigreerd in al hun werk. Het idee groeide uit tot een enorme microsite die virtuele videos, een sticker generator en een compleet uniek 3D flash spel genaamd “Banana Boogie Battle”. Deze ervaring gaf de gebruiker de gelegenheid om zijn eigen bananensticker te maken en een breakdance duel aan te gaan tegen bananen die gekeerd zijn tot de slechte kant!

Het doel van de klant waren simpel en iedere designer’s droom: “maak bananen cool”. Eerst dacht men dat dit zeer makkelijk was, maar hoe meer de brief open ging, hoe meer je jezelf moest controleren op creativeit.

De klant verwachtte van ons dat we met het meest coole en zeer inovatieve kwamen, maar het was nog altijd aan ons om stategisch uit te zoeken wat bananen altijd cool maakt. We maakten een verschillende reeks van ideeën dat voor ons nog altijd truw bleef aan het Chiquita merk maar interactie toeliet met de gebruiker.

Inspiratie voor de stickers kwam toen ze zagen wat mensen deden met de stickers nadat ze de banaan opgegeten hadden. Ze hoopten dat door het maken van karakterstickers mensen de banaan zouden opeten, maar aangezet worden de sticker ergens speciaal te kleven. De designs moesten leuk zijn, dus men dacht gewoon aan alle dingen die leuk waren: cartoons,speelgoed, mensen die we kennen, en zo kregen de stickers meteen vorm. We ontwierpen zoveel stickers dat het moeilijk werd er 25 uit te kiezen.

Waar je deze one-of-a-kind wedstrijd-stickers kan vinden? Van november tot december vind je ze op de bananen, natiewijd. Je vindt ze in de lokale supermarkt, in je favoriete starbucks.

Verzamelen is de boodschap! In tussentijd kan je de winnende stickers bewonderen op de site en kan je zelfs lezen waar de artiesten hun inspiratie haalden.

Voor diegenen die de wedstrijd gemist hebben, is het nog niet te laat. Iedereen kan nog altijd zijn uniek design maken in de EatAChiquita.com Sticker Studio. Er is een overdosis aan gereedschap om jouw perfecte sticker te maken.

Shoes by Silke Lambrecht

Vrijdag 24 januari 7:30 De wekker gaat af met

haal nadien opgelucht adem.

Het examen ging goed.

15:45 Met een hoeveelheid stress sta ik terug aan de tramhalte. Nog 20 minuten heb ik om mijn trein te halen... oh-ow!

15:50 Tram komt eindelijk aan. Ik wring me snel tussen het volk voor de deuren sluiten. Geplet tussen de deur en een ander meisje vertrek ik richting station.

16:04 Station Gent-SintPieters. Ik haast me naar m’n perron waar mijn vriend al staat te wachten. Niet veel later vertrekt de trein.

17:45 Let the cooking begin.

17:00 Hongerig schep ik mijn bord dubbel zo vol als anders met spaghetti. yum!

17:40 Afwas.. pfff 18:00 Tijd voor ontspanning,

ik laat het bad vollopen en gooi er een goede hoeveelheid badschuim bij.

19:00 De rimpels in mijn huid verschijnen.. niet veel later laat ik me relaxed zakken naast mijn vriend op de sofa. We kijken naar Ultimate Survival, een aflevering die hij gisteren heeft opgenomen.

20:40 We maken ons beide klaar om iets te gaan drinken in ons vertrouwde café Cosa Nostra, met enkele vrienden.

21:45 We besluiten nog een laat-avondfilm mee te pikken en vertrekken met de auto terug naar Gent.

22:30 Popcorn in de hand, flesje water op de grond. The tourist start

00:15 De aftiteling rolt over

het scherm, we pakken onze spullen en vertrekken terug naar huis.

00:45 Thuis. We besluiten terug te keren naar het café voor een laatste drankje.

Met een Calleke in de hand proberen we -vooral ik- terug up to date te geraken met alles en iedereen.3 weken examens zijn nefast voor je sociale leven.

02:15 De vermoeidheid slaat toe, helaas. We drinken onze flesjes leeg en beginnen te wandelen naar huis.

02:25 Tevreden dut ik in, blij dat ik de dag nadien niet het vieze getuut van de wekker moet aanhoren en zonder zorgen voor een komend examen.

Void Magazine > 17

een luid getuut.. het begin van een ochtendhumeur.

8:00 Wakker verlaat ik de badkamer, maak me snel een toast met zizkaas klaar.

8:30 Ik buig me voor een laatste keer over de boeken die mijn klein bureautje al enkele weken inpalmen en begin luidop te herhalen.

12:00 Met heel veel moeite probeer ik mijn ogen open te houden. Snel maak ik me nog een toast klaar, snij ik een appel en maak ik mijn tas klaar.

12:45 Ik race naar de tramhalte terwijl ik eet en haal de tram nipt. Ik lees alles nog een laatste keer na.

13:30 Start examen

15:25 Snel teken ik af en

18 < Void Magazine

Klaas Van der Linden, een jonge schilder uit het Gentse, maakt ongelofelijk interessante schilderijen met een vleugje graffiti.

Na tien jaar jaar graffiti spuiten ruilde hij zijn spuitbus in voor zijn penselen. Gedreven door zijn passie schildert hij door zijn leven. Met zijn zenuwachtige handbewegingen beginnen we aan het interview.

Vanwaar de fascinatie voor schedels?

Dat boeit mij al sinds een paar jaar geleden. Sindsdien ben ik geobseerd door de vorm en de uitwerking ervan.

Er zijn duizenden uitwerkingen door duizenden mensen.

Het is karaktervol en het heeft een interessante vorm.

Maar het is niet het enigste wat ik doe.

Met wat hou je je dan nog allemaal bezig?

Als je hier rondkijkt, zie je dat veel me inspireert. Toen ik vroeger grafitti ging spuiten langs het spoor en op treinen, kwam ik vaak NMBS werkers tegen die de treinen poetsten.

Hun fluogele pakken en het licht van de treinen zorgen voor die sfeer in mijn werken. Het is niet altijd duidelijk naar de mensen toe maar het zijn gewoon die figuren die ik schilder en die sfeer die ik probeer op te roepen.

Void Magazine > 19

Enkele maanden geleden konden we je zien in â&#x20AC;&#x2DC;De Stipâ&#x20AC;&#x2122; omdat je op zoek was naar schedels. Heb je veel respons gekregen op je oproep?

Oh, dat valt wel heel goed mee. Schedels zijn namelijk moeilijk te vinden daarom wou ik het eens via deze weg proberen. Ze stonden hier 5 mintuten vandaan dus heb ik vlug gepasseerd. Zelfs vandaag ben ik nog mensen tegen gekomen die de oproep hadden gezien en dat is wel tof.

Where is the light by Klaas van der Linden

Klaas Van der Linden by Nele Winckelmans

20 < Void Magazine

Vanwaar de overstap naar schilderen of spuit je nog altijd?

Ik doe het nog altijd maar alleen als het grote projecten zijn met een groot budget. Binnenkort moet ik een grote muur spuiten in Evergem.Grafitti spuiten heb ik heel lang gedaan maar het ging me een beetje de keel uit. Dingen waar we soms een weekend aan bezig waren, verdwenen in een dag.

Wanneer we op treinen gingen spuiten, steek je al je tijd er in, je riskeert je vel en je ziet het nooit meer terug. Het waren echt wel toffe dingen, met characters, figuren en letters. De letters in dezelfde kleuren met een achtergrond maar ja, je ziet ze nooit meer terug. Je vraagt je dan af waarvoor je het doet. Het enigste wat je onthoudt zijn flarden van die nacht omdat je niet veel ziet ‘s nachts. Dus dacht ik dat je maar beter iets kan maken waar je iets aan over houdt en dat je gemakkelijk kan verplaatsen.

Mensen maken ook veel kapot, bewust of onbewust. Als je mij zou vragen om een plek te tonen waar er graffiti van mij is, zou ik niet direct iets weten. Bij mensen thuis staat er wel nog iets, maar wat er daar van over blijft is peanuts.

Alles wat ik nu maak, heb ik. Het meeste kan ik wel tonen

‘‘

Vandaar dat dit licht veel voorkomt in je werk.

Het is clair obscure hé. Je hebt contrast, zwart, wit en als je fluo op een donker vlak gaat gebruiken, werkt dit perfect. Zeker met die plooien er bij. Dit is iets wat mij enorm boeit, plooien schilderen Dat is wat ze vroeger ook deden, vandaar de fascinatie. Sfeer creeëren hé, dat is heel belangrijk in je werk.

maar sommige werken liggenn bij mensen. Maar nu weet ik wat ik aan het doen ben.

Wat heb je als opleiding gedaan?

Eerst heb ik zes jaar academie avondschool gevolgd, nadien ben ik in het derde middelbaar naar Sint-Lucas middelbaar gegaan en gestart met Beeldende architecturale, dan Vrije Beeldende Kunsten en tenslotte een Artistieke opleiding. In het hoger heb ik een master Beeldende Kunsten gehaald. Ik wou nog verder leren in de Academie maar om één of andere reden ging dit niet. Ik zou wél zeker nog naar school willen gaan. Je kan je werk voorleggen aan docenten, door hun ervaring kunnen ze je verbeteren en verder op weg helpen. Meestal zeggen ze wel nuttige dingen maar niet alles wat ze zeggen is waar! Maar het meeste leer je nog altijd van de mensen rondom jou. Het interessantste heb ik geleerd van mensen die ik tegen kwam.

Finding... by Klaas Van der Linden

Het is me opgevallen dat je veel zelfportretten maakt.

Waarom juist?

Als klein kind was ik enorm geboeid door Rembrandt en Egon Schiele. Het is een weergave van jezelf en je hebt jezelf altijd bij de hand. De één schrijft in een dagboek en ik doe het aan de hand van beelden. Als je al die beelden chronologisch naast elkaar legt, ga je mijn leven kunnen lezen aan de hand van beelden.

Leef van je van het schilderen of moet je hier en daar wat bijklussen?

Ja ik probeer het wel. Werken doe ik niet maar ik trek wel mijn plan. Meestal lukt dat wel maar het is altijd wel onzeker.

Als ik een goeie expo heb, kan ik daar wel eventjes van leven. Maar het kan evengoed een paar maand niets zijn.

Ik heb er wel een goed oog in dat het binnen een paar jaar wel in orde gaat zijn.

Schilder je elke dag of schilder je er twee en laat je het dan even op kant liggen om nadien weer verder te gaan.. of hoe doe je het?

Ik ben het nooit beu maar soms schilder ik twee dagen aan een stuk, doe ik gewoon door maar je houdt er alleen een raar bioritme aan over die geen steek houdt.

Schilder je vooral met acryl of gebruik je ook olieverf?

Goh, een combinatie van de twee. Ik gebruik ook soms spuitbus en krijt, beetje vanalles eigenlijk. Voor een puntje of een oog gebruik ik een stift, voor een rechte lijn een lat.

Je moet gewoon kiezen voor het gemakkelijkste.

Zit dit talent al van kleinsaf in je bloed of is de intresse maar later gegroeid?

Als klein manneke had ik een bak met stiften, brol en vanalles nog wat in. Daar hield ik mij mee bezig, kheb nooit niets anders gedaan, misschien wel een beetje zielig.

Kwas eigenlijk zeer creatief, ik maakt mijn eigen kleren, met een kartonnen doos en plakband maakte ik mijn eigen huisje. Ik ging altijd mee naar mijn pa zijn werk, hij werkte op het ministerie. Hij gaf mij dan een pak papier en stiften, zo kon ik mij de hele dag bezig amuseren. Mensen kwamen dan zeggen: “Oh ventje, zo schoon dat dat is” en dat zeggen ze nu nog steeds. ‘k Heb nooit iets anders willen doen, dit is mijn ding. Sommige mensen verdienen hun boterham met mopkes te vertellen en ik met schilderen. Mensen verwachten wel van mij dat ik iets anders zou moeten doen maar ik heb daar echt geen zin in.

Void Magazine > 21

Hoelang zit je aan een schilderij?

Een groot schilderij neemt algouw drie weken in beslag maar aan portretten zit ik een week of twee.

Ik schilder dan door tot ik niet meer kan. Maar dat is niet altijd goed want dan bekijk je je werk achteraf en zie je dat je iets gedaan hebt die niet volledig juist is. Soms moet je eens stil staan bij de dingen.

Finder 2 by Klaas Van der Linden

Hoe zie je toekomst? Heb je plannen?

Dat project in Evergem zoals ik al zei. Soms maak ik wel lijstjes maar na een bepaalde tijd houdt dat toch geen steek meer. Wat ik wil doen, sla ik op in mijn hoofd maar je kunt nooit iets forceren. Als iets drie weken duurt, kan je dat niet plots stop zetten. Je moet je tijd er voor nemen, je moet dat verwerken. Nu ga ik iets maken dat waarschijnlijk drie weken gaat duren, daarna schilder ik een portret voor een kunstenaar dat ook twee weken in beslag gaat nemen. Daarbuiten heb ik nog wel dingen dat ik moet doen, dus er is wel altijd werk genoeg. Maar als ik een week niets kan doen omdat iets niet doorgaat, dan kom ik wel slecht. Het is het enigste wat ik doe, want als ik dat plan en er niet kan aan beginnen, dan is het gewoon een kloteweek.

De kracht van een schilderij komt voort uit je motivatie om aan een schilderij te beginnen. Kheb een idee in mijn hoofd, dat inspireert mij, ik begin er aan en daar komen ook de beste dingen uit voort. Maar als ik geïnspireerd ben en ik moet er mee stoppen dan verlies je die kracht.

Je eerste idee is meestal het beste.

Heb je al veel in het buitenland tentoongesteld?

Nog maar één keer. Ik zit bij een gallerij in Hamburg en daar had ik overlaatst een tentoonstelling, de eerste keer in het buitenland. Kheb al heel België gedaan en khad zo wat het gevoel dat het goed zat om ook in het buitenland tentoon te stellen. Die mensen hebben mij dan gecontacteerd en dit was de eerste stap.

Kben ook nog maar vierentwintig jaar, je moet alles stap voor stap doen. Je kunt niets forceren. Je moet gewoon bezig blijven en de rest komt wel. Het belangrijkste voor mij is dat ik één keer per jaar een grote tentoonstelling kan geven. Dan ga ik opzoek naar coole locaties zoals de vorige keer. Dat was in een oude fabriek.

Ik toon dan de beste werken die ik in het afgelopen jaar gemaakt heb en nodig ik iedereen uit die belangrijk is.

Daarnaast heb ik groepsexpo’s waar ik mijn laatste werken toon met nog andere kunstenaars erbij. Maar die ene tentoonstelling is wel de belangrijkste.

interview Nele winckelmans

22 < Void Magazine

Welke kunstenaars inspireren jou?

Hoh, dat is een hele boterham. Je hebt altijd wel je favorieten en op school leer je ook veel. Als je dan een ontdekking doet, kun je daar veel uit putten. Het begon bij Rembrandt, Egon Schiele, Klimt, Lucian Freud, Michaël Borremans en Sam Dillemans. De laastste tijd zit ik in hedendaagse kunstenaars verwikkelt omdat ik grotere werken probeer te maken die een eigen fantasiewereld hebben met een achtergrond, figuren en dat licht waar ik mee speel. Degene die ik juist heb opgenoemd zijn nogal realistisch. Maar het het geen waar ik naar toe wil is om mijn eigen droomwereld te creeëren.

Void Magazine > 23

24 < Void Magazine

Void Magazine > 25

hanstemmerman.blogspot.com

Hans Temmerman is Void’s designer of the month, Hij is afkomstig uit Aalst en werkt als grafisch vormgever bij West Communicatie. Zijn eigen website is op dit moment nog in opbouw dus hier vind je voorlopig nog zijn portfolio terug. Je vindt er zowel fotografisch materiaal, als grafisch en artistiek werk op terug.

lookslikegooddesign

26 < Void Magazine

Other blogs worth following:

Insideout Magazine’s blog, where the staff happiy reveals a few of their favorite things.

IamSilke.blogspot.com

IamSilke

A collection of photography, graphic design, fashion, architecture and other creative matter.

blogs.homelife.com.au/insideout

A personal blog of Silke Lambrecht, oprichtster van Void Magazine. Dit is een zeer inspiratievolle blog, dankzij de de vele foto’s die gepost zijn, alsook door eigen designs of dat van anderen.

hunsonisgroovy.com

An Oregonian from Portland who is in college for graphic design at Portland State University. He enjoys indie music, art, dinosaurs, robots and packaging design.

insideout

designdust.tumblr.com

Design Dust is a blog about a collection of photography, graphic design, fashion, architecture and other creative matter.

lschildermans.tumblr.com bookspaperscissors.tumblr.com

vizualize.tumblr.com lschildermans.tumblr.com

Hanstemmerman

fucking high quality inspiration, founded by Jonas Kamber, a 24 years old Graphic Designer from Switzerland. who is working as Art Director with the new media agency Namics.

designdust.tumblr.com

Designdust

lookslikegooddesign.com/

Hunsonisgroovy

Martijn zei het al: “wie blogs volgt is cool”. Deze blogs zijn stuk voor stuk het volgen waard en horen een plaats te krijgen tussen je favorieten! Check them out!

Met de trein rijd ik naar Hasselt.

Talloze achtertuinen, weilanden en velden passeer ik. Meer dan twee uur lang probeer ik me haar voor de geest te halen, probeer ik me een beeld te vormen bij Kristien Follon. Ze is een jonge Limburgse mode-ontwerpster ondanks dat ze nooit van de modeacademie droomde. “Ik wil me amuseren in wat ik doe, en daarvoor heb ik geen wereldfaam nodig.” Vierentwintig jaar en ze weet wat ze wil: haar in de “echte” wereld bewijzen.

Void Magazine > 27

Models by TITI The German Kid

OUDERWETSE DUITSERS EN HERINNERINGEN AAN EEN VOORBIJE KINDERTIJD

28 < Void Magazine

stuff by TITI The German Kid

Naomi: TITI is je bijnaam, maar van waar komt ‘The German Kid’?

Ik wou in geen geval mijn eigen naam gebruiken, dat klinkt zo serieus en dan gaan mensen direct bepaalde verwachten van je gaan hebben. Vandaar mijn bijnaam TITI, een bijnaam die ik jaren geleden terug kreeg doordat mijn neefjes Kristien niet konden uitspreken en daar Titi van gemaakt hadden. Maar Titi is enkelvoudig, en ook dat vond ik maar niet. Als je over jezelf praat in het meervoud klinkt het indrukwekkender, alsof er meerdere mensen achter het label zitten. Daarom koos ik The German Kid. Het klinkt best bizar en mensen willen dan direct weten wie dat Duitse kind is dat met mij werk.

Maar The German Kid slaat dus op de jongeren in Duitsland. Als je daar heen gaat en daar even verblijft merk je een heel grote underground scène die zich net zo kleed als mijn label, maar ook de normale mens daar best grappig om aan zien. Alsof ze blijven steken zijn in hun tijd. Ze dragen zo’n bizarre bijna ouderwetse kledij. Ook de modescène is er niet zo heel groot. De berlijnse modeweek stelt daar echt niet zoveel voor maar daar tegenover staan dan wel Duitse mode-ontwerpers zoals Karl Lagerfeld die dan wel sublieme dingen maken en wereldberoemd zijn. Vandaar dus het alter-ego ‘The German Kid’.

Waarom droomde je - met een vooropleiding mode&realisatie niet van de mode-academie?

Nadat ik van de schoolbanken kwam wou ik graag naast de technieken ook het tekenen beter onder de knie gaan krijgen. Iets wat je op de mode-academie niet leert en wel in een vierde graad.

Dus koos ik daarvoor. In tegenstelling tot de academie, waar alles draait om creativiteit, leerde ik in die vierde graad mode meer over tekentechnieken, hoe je het best inspiratie opdoet en ook wat design precies is, in de ruime zin van het woord. Daarbij kwam dat ik het echt niet zag zitten om nog vier jaar te studeren en hopen geld te betalen.

TIT by Naomi Van Hauwermeiren

‘‘ Ik had toch geen internationale ambities.

Nee, ik wou direct doen. Doen waar ik zin in had. Wél deed ik enkele stages bij Dries Van Noten en Walter Van Beirendonck om ervaring op te doen. ‘k Wou niet ter plaatse blijven trappelen.

Het was nu dat ik moest beginnen, zoiets moet je geen tien jaar uitstellen, zeker als je toch wel enige naambekendheid wil verwerven.

Wat inspireert je om prints en kledij te ontwerpen?

Inspiratie komt van overal rondom me: uit magazines, uit de modewereld, ...

Maar net die invloeden probeer ik links te laten liggen. Ik hou wel van trends, maar pas ze niet perse toe. Ook vraag ik, zeker nu het label aan het groeien is, vaak de mening van anderen, maar toch probeer ik wel mijn eigen zin te doen. Ik wil dat het tijdloos blijft; geen seizoensgebonden trends in mijn kleding. Ook qua kleurgebruik ga ik niet blindelings de grote modekleuren achterna. De geest achter het label is eigenzinnig en zo ook de kledij.

Hoe lang duurt het eer een idee voor een ontwerp uitgewerkt raakt en verkoopsklaar is?

Binnen de drie weken kan mijn kledij in de winkel liggen. Dat komt doordat ik nog steeds alles zelf doe, behalve de t-shirts.Drie weken is dan ook de tijd dat er nodig is om de t-shirts verkoopsklaar te maken. Wanneer ik de prints afgeef moet ik daar drie weken op wachten.

De kledij die ik zelf maak kan ik zelfs de dag erop al in de winkel verkopen.

‘Paplou’ is hier maar enkele straten verderop en wanneer een kledingstuk klaar is breng ik het er gewoon heen.

Dertig oktober open ik mijn eigen Storein-store. Dat is een concept waarbij je een winkel binnen in een winkel hebt.

Zelf vestig ik mijn winkel bij ‘Paplou’, een winkel in Hasselt waar ik nu al een klein plekje heb voor mezelf, maar dat wordt dus uitgebreider. één vierde van de winkel krijg ik voor mijzelf, krijg mijn eigen meubels, kapstokken, .. Het wordt echt een TITI hoekje!

Ook zullen er tekeningen te koop zijn van mijzelf. Het is mijn eerste eigen winkel omdat ik merk dat de vraag naar TGK groeit.

Void Magazine > 29

Waarom maakte je in het begin eigenlijk prints op shirts en niet zozeer kleding op zichzelf?

Ik had niet meteen geld om de stoffen te kopen, dus daarom deed ik het eerst enkel voor mezelf, lekker onnozel, maar ook anderen wouden de kleding die ik maakte, of toch de prints erop. Daarom maakte ik een myspace aan en zette enkele tops en t-shirts te koop. Ik kocht de tops en t-shirts en tekende er met de hand de print op. Maar met dat mijn naambekendheid groeide, groeide ook de vraag naar kledij. Een vriend stelde voor om de tekeningen te laten drukken.

Die kledingstukken verkocht ik dan en met de opbrengst daarvan kon ik nieuwe shirts en tops aankopen.

Vanwaar de steeds terugkerende diertjes op je kledij?

Ik tekende vroeger als kind dieren met menselijke gewoonten. Bijvoorbeeld een paard op twee poten, of een paard dat op een stoel zat. Dit is altijd gebleven.

Nu kan je zeggen het mijn eigen stijl is.Dat ik zo misschien mijn liefde voor dieren uit, ook al heb ik zelf geen enkel huisdier. Ik vind het bovendien fijn de verschillende dieren een eigen en menselijk karakter te geven.

Workspace by Naomi Van Hauwermeiren

30 < Void Magazine

Je wordt steeds bekender. Reageer je als verkopers je aanspreken met de vraag of ze jouw kledij mogen verkopen in hun winkel?

Als winkels vragen of ze mijn label mogen verkopen zal ik zeker geen ‘neen’ zeggen. Maar dan moet ik wel iemand aannemen die de productie zal gaan regelen. Dat betekend dat ik het naaiwerk uit handen zal moeten geven waardoor het natuurlijk prijziger wordt gezien ik dan mensen onder me moet gaan aannemen en ik die ook moet betalen. Voor de moment is het eigenlijk uit noodzaak dat ik zo exclusief werk, omdat ik gewoon het geld er niet voor heb om te gaan uitbreiden. Naast TGK - dat ik eigen doe in bijberoep - heb ik ook gewoon een baantje bij de H&M om comfortabel te kunnen leven. Dat maakt het wel extra

vermoeiend omdat ik de kledij van TGK dan naast mijn werkuren nog doe.

Merk je een stijging van verkoop bekendheid na het geven van een interview?

Momenteel ben ik echt heel erg exclusief met een sterk gelimiteerde oplage van al mijn stuks. Van T-shirts maak ik er een dertig tal, enkel andere stukken heb ik maar in een één-maten-reeks.

Het verschilt zowat van kledingstuk tot kledingstuk. Mensen willen dat ook wel, ze betalen er dan ook voor.

Naast twee locaties in Hasselt ben ik ook nog in Gent en Amsterdam te koop en dan heb je natuurlijk ook nog de online-shop, maar ik kan niet zeggen hoe de verkoopcijfers zitten. Ik merk wel elke keer een groeiende interesse na een interview en ook als een blad in Nederland me gaat vragen wil dat toch zeggen dat ze ook daar van me gehoord hebben. De winkel in Amsterdam die mijn label verkoopt contacteerde me nadat ik op de Amsterdamse modebeurs aanwezig was. Dankzij de kans die ik van JBC kreeg merk ik ook dat er een groeiende interesse is. Mailtjes en

andere leuke reacties tonen me dat mensen me toch beginnen te kennen, en te waarderen.

Onder welk genre zou je je kunnen plaatsen; verkoopsgericht of excentriek?

Ik vind het leuk om te balanceren op de grens van de draagbaarheid. Zelf zou ik nog uitbundiger willen gaan dan wat ik nu al doe, maar het moet verkoopbaar blijven. In de prints kan ik me heel erg uitleven maar ik kan moeilijk hele volumineuze body’s of gigantische pofmouwen gaan maken, wie zal dat dragen?

De kleren dat je maakt bestaan steeds uit leuke, frivole stofjes. Waar vind je deze of heb je ze speciaal laten maken?

Mijn hagelsslag-stofje vond ik in Amerika.

Met groothandels die speciaal stof voor me maken werk ik niet. Daar heb ik het budget niet voor. Hierdoor ga ik steeds eigenhandig op zoek naar dat ene stofje dat ik in gedachten heb. Vaak zijn dat lange zoektochten, want je wil ondanks dat je gewoon in de stoffenwinkel koopt toch een zekere exclusiviteit hebben.

Het is dat of erg hoge geldsommen neerleggen. Het is ook zo dat wanneer je stof speciaal laat maken, je daar echt ineens een pak van moet bestellen, dat heb ik helemaal niet nodig gezien ik maar een beperkte oplage heb van al mijn stuks. Het zou wel fijn zijn om binnen dit en een aantal jaar enkele specifieke dingen, zoals de juiste kleurtint, zelf te kunnen kiezen.

interview Naomi Van Hauwermeiren

Models by TITI The German Kid

Void Magazine > 31

Je hebt een hele ‘limited edition’ lijn met frisco’s en uilen uitbracht naast je sowieso al erg exclusieve kledij, staan ze voor een bepaalde herkenbaarheid van het label?

De frisco’s op mijn prijskaartjes bestaan in het echt in 60 unieke stukken. Wat begon als een grap groeide uit tot een handelskenmerk. Enige tijd terug vond ik het fijn om een frisco te breien.

Waarom een frisco? Omdat ik op die moment al heel erg lang dat woord niet meer gehoord had. Het deed me denken

aan mijn kindertijd. Eigenlijk was het meer bedoeld als een ludiek grapje, maar het sloeg aan. Al gauw waren er dus zestig hand gebreide frisco’s geboren. Allen zijn ze uniek en allen hebben ze een menselijk eigenschap toegewezen gekregen. Nu staan ze ook al print op de prijskaartjes, maar dat gaat weer over gaan.

Nu vind ik het leuk, maar ik wil niet herkend worden als ‘dat meisje van de frisco’s.’ Hetzelfde geld voor de uilen.

Deze kwamen tot leven toen ik een foto wou maken van allemaal zelfgemaakte beesten in een boom. Na het maken van die eerste uil voelde het alsof ik er zo nog wel een paar kon maken, en uiteindelijk werden het er dertig.

Ze zijn vooral erg populair bij baby’s.

Maar wanneer deze dertig allemaal verkocht zijn zullen er ook geen nieuwe komen. Want ook hier weer wil ik niet aanzien worden als “het meisje van de uilen.” Het moet in de eerste plaats om de kleding blijven gaan. De accessoires zijn grappig en horen erbij, maar zijn niet voor niets accessoires. Ze moeten aanvullend werken.

‘‘

Ik voel de druk om te verkopen, om dus zeg maar commercieel te zijn, maar evengoed voel ik de druk om me te bewijzen, om te tonen wat ik allemaal kan. Het is namelijk zo dat je ofwel draagbare kledij maakt ofwel design, maar ik wil beide. En zolang ik kan blijven combineren zal ik dat ook doen.

Je bracht een collectie uit in samenwerking met JBC. Hoe verliep dat?

Dankzij mijn samenwerking met JBC heb ik geleerd waarom het noodzakelijk is om commercieel te denken. Samen met hen heb ik een collectie uitgebracht.

Ik kreeg volledige vrijheid in het tekenen ervan, maar ik merkte wel heel erg fel de wetten van het commerciële als we samen rond tafel zaten. Bijvoorbeeld; wat vorig seizoen niet werkte (de kleur rood) wordt jaar niet meer gedaan. Daarom werd er in het geheel geen rood gebruikt. Hier schrok ik toch wat van. Zelf gooi ik alles samen zoals ik het gedacht heb, zonder rekening te houden met trendgevoeligheden. Ondanks die strenge selectienormen ben ik toch tevreden met wat er in de winkel lag uiteindelijk.

Het is een mooie mix van TITI en JBC. Je kan het zien als ‘TGK for JBC’. Ook voor hen was het een verassende samenwerking. Ik denk dat we beiden heel enthousiast waren over het resultaat.

Stel je voor: fris gedouched na een voedzaam ontbijt begin je aan je dag als ontwerper. First things first: je kijkt je agenda even na, jawel de coole moleskine daily planner! 9 Je herinnert je ook nog dat je straks naar de winkel moet dus pak je snel je CMYK pen 2 vast en gebruik je snel een Floppy disc Sticky Note 4 als boodschappenlijstje!

Terwijl je werkt luister je naar een muziekje via je DIY Eco Speakers. 1 Rond de middag nuttig je je lunch in het gezellige licht van de Coffee Lamp 10 waarna je drinkt van je Moustache Bottle. 8 Op het einde van je werkdag zet je snel nog wat gegevens over op je USB keys 7 om thuis verder te werken.

Vervolgens zet je je ipod aan, die beschermd wordt door de Ipod Hoodie 3 en spurt je naar de auto. Na een stop in de supermarkt kan je naar huis, waar je na het avondeten neerzakt achter je bureau. Je maakt de opdracht af die op je USB stond en verwijdert de gegevens op de stick vervolgens in de USB Flash Drive Recycle Bin 6 waar ook je boodschappenlijstje al in belandde.

Tevreden eindig je de dag voor de tv met een drankje, waar je snel een Alphabet Ice Cube 5 in gedropt hebt...

1

3

32 < Void Magazine

2

1 DIY Eco Speakers Urban Outfitters 2 CMYK pen Sergey Safronov 3 Ipod Hoodie Apple Store

4 4 Floppy Disc Sticky Notes thinkgeek 5 Ice Cube Alphabet. Suck UK 6 USB Flash Drive Recycle Bin Walyou 7 USB Keys Lacie 8 Moustache Bottle Shane Blomberg 9 Moleskine Daily Planner Schleiper 10 Coffee Lamp Yeongwoo Kim

5

6

7 8

9

10

Void Magazine > 33

Ikea heeft na vijftig jaar zijn lettertypes aan de kant gezet, tot gruwel van ontwerpers. Een brandbrief op internet is al drieduizend keer ondertekend. De zweedse meubelgigant IKEA

heeft forse kritiek gekregen door voor zijn nieuwe catalogus over te stappen van het vertrouwde lettertype "Futura" naar Verdana.

Men koos die laatste om zoveel mogelijk mensen te bedienen. Er was een letter nodig die zowel voor gedrukte als digitale media geschikt is. Het gaat om de eerste wijziging van deze aard in vijtig jaar tijd.

Volgens Ikea is de stap geen groot nieuws, voor de typografenwereld des te meer. Die zetten Verdana weg als een computerfont, dat geen plek heeft buiten de virtuele wereld.

‘‘

Woorden kunnen mijn walging niet omschrijven

Online forum Typhophile sprak van ’een droevige dag’. Roemeens designer Marius Ursache begon vorige week een online petitie onder het motto ’Ikea, alsjeblieft, verlos ons van Verdana’.

“Woorden kunnen mijn walging niet omschrijven”, zo twitterde iemand.

Zondag telde de campagne al meer dan 2700 handtekeningen.

Ikea-woordvoerster Camilla Meiby zegt ’verbaasd’ te zijn en men schijnt te denken dat vooral ontwerpers en lettertypefanaten problemen met de overgang hebben.

34 < Void Magazine

Source: Carl Vanormelingen

Void Magazine > 35

Level: easy

l

cook time: 20m

Ingredients cupcake

1 3/4 cups all-purpose flour 2 teaspoons baking powder 1/2 teaspoon baking soda 2 tablespoons best quality cocoa powder 3/4 cup superfine sugar 3/4 cup semisweet chocolate chips 1/4 cup for sprinkling 1 cup milk 1/3 cup plus 2 teaspoons vegetable oil 1 egg 1 teaspoon pure vanilla extract

Ingredients frosting

1 cup sifted powdered sugar 1/2 tsp vanilla sugar vanilla essence water red food coloring

l

Cupcakes: 12

Cupcake

• Preheat the oven to 400F. • Put the flour, baking powder, baking soda, cocoa, sugar, and 3/4 cup of the chocolate chips into a large bowl.

• Pour all the liquid ingredients into a measuring jug.

• Mix the dry and wet ingredients together, remembering that a lumpy batter makes the best muffins.

• Spoon into the prepared muffin cases.

• Sprinkle the remaining 1/4 cup chocolate chips on top and then bake for 20min or until the muffins are dark, risen and springy.

Frosting (1/2 cup)

In a small mixing bowl, combine powdered sugar and vanilla.Stir in 1 TBL water. Stir in additional water, 1 tsp at a time, till icing is smooth and of drizzling consistency. Flavor this icing with vanilla essence. Add red food coloring till you get the pink you want.

36 < Void Magazine

You can flavor this icing with fruit juice or liqueur to match the flavor of the cake, cookies, or nut bread.

36

Void Magazine > 37

38 < Void Magazine

Nog maar enkele jaren een echt fotocollectief, maar al meer dan twintig jaar vrienden, de jodelaars van Edelweiss. Een betere basis voor twee nauw samenwerkende fotografen is haast niet in te beelden.

Tenzij dan de liefde voor kitsch. interview Rosaline Fiems

Closing Time by Edelweiss

Workspace by Rosaline Fiems

Met mijn stalen ros rijd ik door de poort die uitgeeft op het huis waar Jan Matthys, een van de twee fotografen, in woont.

Achter mij hoor ik kinderen die op straat spelen verwonderd vragen of ik hier woon. Even later zit ik in de woonkamer, waar de kat des huizes zich installeert op mijn jas. Ook de twee heren van Edelweiss, Jan Matthys en Mich Van Den Berghe, nemen plaats en nu iedereen à l’aise is, kan het gesprek aanvatten.

Wat hebben jullie precies gestudeerd?

Jan: Mich heeft filosofie gestudeerd

en is nu leraar zedenleer op de Ottogracht in Gent. We waren al een tijdje geïnteresseerd in fotografie en rond ons zevenentwintigste hebben we in avondonderwijs fotografie gestudeerd op het KASK.

Hoe vullen jullie elkaar aan in het samenwerken?

Jan : Eigenlijk vullen we elkaar niet

aan.(lacht) Het probleem is dat we alletwee net hetzelfde kunnen.

Meestal doen mensen die samenwerken iets verschillend, de ene is fotograaf, de andere grafisch ontwerper.

We zijn alletwee geen grote photoshoppers. Maar op een set kun je gewoon niet alles zelf doen, daarmee dat we elkaar beginnen vragen zijn voor hulp tijdens projecten. We zijn niet elkaars assistenten, we doen de dingen gewoon vaak samen. Dat kristaliseert een bepaalde stijl uit en na verloop van tijd doe je gewoon alles samen.

De omschrijving bij jullie deelname aan de Canvascollectie luidde als volgt: Mich Van Den Berghe en Jan Matthys maken samen foto’s onder de naam Edelweiss. Het zijn steeds ensceneringen waarin magie en banaliteit centraal staan.

De magie in de beelden zie ik, de banaliteit iets minder.

Mich : Het is vaak een soort magisch

bezigheden, maar door er een draai aan te geven krijgen ze wel iets poëtisch of absurd.

Mich: Onze modellen zijn ook meestal mensen uit onze omgeving die een goeie kop hebben.

Gaan jullie mensen op straat gaan aanspreken?

Mich: Een enkele keer, we moeten dan

al met iets zeer specifiek type in ons hoofd zitten. Meestal zijn het vrienden, of vrienden van vrienden. Dat werkt dan ook helemaal anders. Voor de reeks Insomnia in de Goedele bijvoorbeeld, hebben we Kamiel genomen, een buurman. Hij doet dat met veel plezier.

Jan: Vaak inspireren we ons ook een beetje op de mensen zelf. Soms vragen we mensen, soms werken we ons idee uit aan de hand van die mensen.

Je geeft een draai aan een situatie waardoor ze iets bevreemdends krijgt, en door een paar elementen toe te voegen bij die modellen of ze een bezigheid te geven die niet alledaags is, komt dat vreemde bij mensen naar boven. Vaak gaat de foto over die mensen.

Was het dan moeilijker om foto’s in opdracht voor De Standaard te maken, toen jullie een Romeins buffet met allemaal bekende Gentenaars uitbeeldden?

Jan : Goh. Bruno Matthys, voorzitter

van de socialisten in Oost-Vlaanderen, staat er op. Luc De Vos ook, hij is een goeie vriend van Bruno, die ook een restaurant in Gent open houdt.

We moesten de 69 dingen die je eet voor je sterft tonen. We hadden een mini budget maar een groots idee.

Eigenlijk hebben we geld verloren aan die foto. Oeps. Een veel te grote opzet, we vergeten dan ook hoe weinig geld we maar hebben. Alle producten zijn wel gesponsord, de modellen hebben enkel een foto gekregen, we hadden geen budget meer over. Vaak doen die mensen dat uit goodwill, ze vinden een foto ook wel eens tof.

Void Magazine > 39

realistisch gegeven. Het werk van de Kopergietery bijvoorbeeld: gewone mensen worden haast surreëel door het gebruik van dat flitslicht. We werken ook vaak op locatie en de banale werkelijkheid wordt uitgelicht door een paar speciale elementen die een gevoel van vervreemding creëren.

Jan : Dat geldt zeker voor die foto’s uit de Canvascollectie. Op die foto’s heb je een twee keer een ouder koppel, een homoseksueel koppel, Mich zijn grootouders die met vreemde activiteiten bezig zijn…

Mich: Die zijn allemaal bezig met banale

40 < Void Magazine

Mich en Jan by Rosaline Fiems

EEN ANDERE WERELD Emilie Vercruysse, een Gentse fotografe, zei in een interview dat ze zeer graag met kinderen werkt omdat deze nog niet bewust zijn van hun houding. Is dit ook een reden waarom jullie vaak met kinderen werken, of is dat omwille van compleet andere redenen?

Jan: Compleet andere redenen denk ik.

Mich : Dat is ook een mythe hè, de

ongedwongen foto en het niet-bewustzijn van de eigen capaciteiten. Dat is ook niet onze filosofie. Alles is sterk in scène gezet, het concept is op voorhand uitgewerkt, het licht staat heel precies en iedereen wordt geregiseerd. Het heeft dus niets met ongedwongenheid of spontaniteit te maken. Als we geen

professionele modellen gebruiken is dat meestal omdat we er het geld niet voor hebben. (lacht) Maar het is ook van de nood een deugd maken. Vaak zijn het veel interessantere koppen die op een onverwachte manier even goed acteren als mensen die er al professioneel mee bezig zijn.

Jan: Soms zit er een heel klein beetje

spontaniteit in, maar dat is dan meestal een flits die niet afgaat, of iemand die niet voorbereid is. Je ziet iets gebeuren, en je trekt dan toch een foto. Maar dat is maar een heel klein percentage.

Mich: De reden waarom we vaak met kinderen werken is au fond omdat die je meenemen naar een andere wereld.

J a n : Dat komt ook omdat we lang voor de Kopergietery gewerkt hebben.

Mich : Het is wel iets dat we kunnen.

Dat is iets waar andere mensen schrik voor zouden hebben om aan te beginnen, en wat ons wel lukt.

Jan: We willen ons zeker niet profileren als de kinderfotografen. We werken wel graag met kinderen maar we houden ook altijd ons hart vast.

Was het werk voor de Kopergietery één van jullie eerste opdrachten?

Mich : Voor mij wel. Ik had het al

even gedaan toen ik afgestudeerd was, en toen is Jan erbij gekomen. Creatief gezien was dat heel dankbaar werk.

Heeft dat voor een groot deel bepaald hoe jullie foto’s er nu uitzien?

Jan : Mensen kennen ons vooral van

die foto’s van de Kopergietery, ze gaan ons dan soortgelijke dingen vragen, en daar zitten dan weer kinderen bij. Maar we werken even graag met naakte vrouwen. Als er maar mensen op staan.

Mich : Het gaat ons over een soort fantasiewereld, en die wordt evengoed bevolkt door oude heksjes als door kleine kinderen of dwergen en knappe matrozen, mooie en lelijke vrouwen.

Het doet er niet toe, als het maar mensen zijn die tot de verbeelding spreken, die uit een sprookje kunnen komen.

De gemiddelde zestienjarige, kan je daar dan bijvoorbeeld veel mee aan?

Jan : Dat hangt ervan af hé. Eerst

is het idee er, en dan zoek je voor een invulling daarvoor. Wie onze opdrachtgever is speelt ook mee.

Meestal laten we alles los en proberen we zo aan een idee te komen en dan pas de invulling. Maar zestienjarigen gebruiken we weinig eigenlijk.

Mich : Maar de leeftijdsklasse speelt echt geen rol. Het saaitste zijn misschien mensen van onze leeftijd. De charme van de jeugd is eruit en het karakter van een oudere mens zit er nog niet in.

Toykyo heeft al decors gemaakt voor jullie. Hebben jullie nooit zin om dat zelf te doen?

Jan: We kunnen dat niet. Benji van

daan. Wat niet weg neemt dat het plezant is als we iemand vinden die goed zijn.

NIET DE GROOTSTE COMMERCANTEN Hoe zit het qua naambekendheid hier in Vlaanderen?

Jan : Het is een moeilijke sector. Het

probleem is dat er in reclame grote budgetten zitten, maar dat het een kleine groep is die zulke opdrachten krijgen. Tijdschriften verdient quasi niets, daar eet je niet van ’s avonds.

Soms veel werken en weinig verdienen.

Het zijn vaak de saaie opdrachten die het meeste verdienen. Als je een paar grote opdrachten op een jaar doet, zit je financieel veilig, maar ze moeten wel komen. We zijn nu een beetje promotie aan het doen, we hebben sinds kort ook een website. (lacht) We zijn niet de grootste commercanten.

Op het internet kwam ik nochtans iemand tegen uit Nice die jullie kende...

Jan: Echt? We kunnen wel zien wie onze

website bezoekt, en zo zagen we dat ze onze foto’s ergens in één of ander hol in India hebben bekeken via een supertrage internetverbinding. Dan vraag je je af wat die mensen daarvan denken.

Krijgen jullie veel respons op hetgeen wat verschijnt in tijdschriften over jullie?

Mich : We hebben een groot interview gehad in De Morgen Magazine, en daar hebben we veel respons op gekregen, maar op de gemiddelde foto in de Goedele krijgen we weinig commentaar.

Heeft de naam Edelweiss een link met de musical der musicals?

Mich: Die kitsch van The Sound of Mu-

sic past allezins wel bij ons werk.

Jan : Het begon als werknaam, maar uiteindelijk hebben al onze foto’s altijd wel iets kitscherigs en romantisch gehad. Die hele sfeer van jonge mannen in tirolerkostumen die hun nek breken om een klein bloemetje te plukken voor de vrouw van hun keuze… We dachten met dat beeld wel iets te kunnen doen in ons werk.

Void Magazine > 41

Toykyo werkt snel en goedkoop, hij heeft zelf veel ideeën. Wij kunnen niet tekenen, hij doet dat op één twee drie.

We werken graag samen met mensen, iemand die iets kan dat wij niet kunnen.

In het begin is het moeilijk iemand te vertrouwen, we blijven er altijd bij om te zien of het wel is waar we naar op zoek zijn, maar eenmaal dat we iemand hebben gevonden om mee samen te werken werken we zeer graag samen.

Mich : Het is tof om te leren van anderen.

Doen jullie je kleren en accessoires zelf?

Mich: We hebben zeer lang alles zelf ge-

Het is duidelijk te zien dat jullie lang en veel nadenken over jullie werk.

Mich: Ik vind het nooit goed genoeg.

Jan: Een uur ben je tevreden over een werk, en daarna zie je alleen de foto en moet het opnieuw. De kick dat je iets tof gedaan hebt, is zeer vlug weer over.

Er zijn zeer weinig beelden die voor ons de tand des tijds doorstaan. Je zit zolang op een beeld te kijken, je moet het photoshoppen, je moet de verschillende foto’s geselecteerd. Na een tijd zie je het beeld dus niet meer, je verveemdt er haast van.

Workspace by Rosaline Fiems

SPORTBEKERS EN OUDE LAMPEN

42 < Void Magazine

Mich moet vroeger weg, en Jan neemt me mee naar het atelier van Edelweiss dat best vergelijkbaar is met een grote garage, waar zich de bonte verzameling van een hamsteraar bevindt.

Aan de lift hangt een pop van Jommeke en een schepersbel, recht daarvoor staan twee speelautomaten. In de ruimte daarnaast staan een paar muren met retrobehang rechtop, die moeten fungeren als kamer. Ik meen het tafereel te herkennen uit één van hun foto’s.

Voor de reeks Insomnia in Goedele werd een kaartenhuis in elkaar gelijmd dat nu op de grond ligt. Als ik vraag hoelang ze er ongeveer over gedaan hebben, antwoordt Jan dat hij het niet zou willen uitrekenen. Wat verder staan spots gericht op een effen achtergrond.

‘Hier hebben we ook ons portret gemaakt. De achtergrond op die foto bestaat uit drie niveau’s, vandaar het gevoel van diepte. De bloemen zijn allemaal handmatig door ons vastgemaakt. Elke keer opnieuw kijken, de bloemen ergens anders plaatsen omdat ze daar niet goed hangen… “De ene dag zijn we aan het bloemschikken, de andere dag maken we kartonnen huisjes.’

Verschillende dingen die misschien ooit nog eens van pas kunnen komen, staan in de rekken gestockeerd. Er staat hier een hele verzameling..?

Jan: Het is niet altijd makkelijk iets te vinden. Die foto van

een cactus met krulspelden, hoe begin je aan zoiets? We hebben gebeld naar een paar tuincentra waaraan we dan vroegen of ze cactussen met lang haar hebben. “Goh ik weet dat niet” “Ja maar kun je eens gaan kijken, het is voor een foto”. Even later komen ze dan terug met het antwoord dat ze dat inderdaad hebben.

“En hoe lang zou dat haar zijn? Kunnen jullie dat even meten?” Om vervolgens twee centimeter te horen te krijgen.

“Ja sorry dat is te kort. Toch bedankt!”’

Eén van de foto’s van Kamiel in de Goedele is genomen in een tuin in West-Vlaanderen. Die eigenaar heeft een hele tuin vol met allemaal opgezette dieren. We doen er dan uren over om alles goed te krijgen, al de kleine details te laten kloppen. Die mensen staan dan toe te kijken wat we daar allemaal aan het doen zijn. Op de duur zetten ze zich al klaar aan een tafeltje met iets om te drinken tegen dat we komen! (lacht).

Nette Heren by Edelweiss

Void Magazine > 43

Mendeljev by Edelweiss

Letter light by designsponge

•

• • • • • •

1⁄4″ thick compressed hardboard, twice as large as your final design (we used a 2′ x 4′ handy panel cut in half) string light set with 20 or 25 globe bulbs light-duty extension cord vinyl roof flashing 1″ diameter dowel rod spray paint medium-duty picture hanging hardware

• • • • • • • •

computer and printer spray adhesive electric jigsaw or coping sawsmall clamps or binder clips electric drill/driver 1″ spade bit, forstner bit, or hole saw long straight edge, such as a yardstick utility knife hot glue gun and glue sticks

44 < Void Magazine

1 Create your design in an image-editing or word-processing software.

Use a thick, heavy typeface that’s relatively simple in shape. Try a single letter, as we did, or a typographic symbol or punctuation mark.

If using multiple characters, you must be able to connect them easily to form a single piece. Then, note how the lights will fit into your shape. If you can, mark them on your design before you print it out. Scale your design across multiple pages and print off the necessary sheets.

You can also print your image onto a transparency sheet and transfer it using an overhead projector or, if you’re comfortable, just draw your image directly onto the hardboard.

2 Double up your hardboard so you can cut both pieces at once, flipping the bottom piece so the rough sides touch. Affix your design to the top piece using spray adhesive and clamp the two pieces together.

Use a jigsaw or coping saw to cut out your design.

3 Use the 1″ spade bit to cut out the bulb holes from the top piece only.

4 Transfer the placement of the bulb holes by tracing them

onto the bottom layer. Measure the height of the bulb receptacle of your light string, adding a 1⁄2″ or so.

Cut your 1″ dowel into pieces of this length. Glue them to the bottom layer, in between the bulb hole traces, to create supports for the top layer. Then, use the spade bit to drill a hole that will allow the male end of the extension cord to come out through the back of your art, and then attach the picture hanging hardware.

5 Measure the combined height of a single bulb and its socket.

Add 3⁄4” to determine the total height of your piece (the height to

which you’ll cut the vinyl flashing). Use a flexible measuring tape to measure the perimeter of your design (and add 2″ just in case).

Use a utility knife and straight edge to cut the flashing to these dimensions: Height = height of bulb and socket unit + 3⁄4″ Length = perimeter of design + 2″

6 Heat up your hot glue gun and carefully glue the flashing along the perimeter of the bottom layer at a 90-degree angle. The heat of the gun will melt the flashing, so take your time and allow the glue to cool just a bit before adding the flashing.

7 You now have two pieces: the top layer, complete with holes for the

bulb, and the bottom layer, with the sides attached and the support columns for the top. Take both pieces outside or into a well-ventilated area and spray on the paint.

8

Unplug all the bulbs in your string of lights, then sandwich the top layer between the bulb and its receptacle, using the pressure between the bulb and the light string to hold everything in place.

Attach the string lights to the extension cord and feed the plug-end through the back. Using a bit of electric tape to secure the plugs will help keep everything connected inside.

Last, finagle the top layer on. The sides should keep the top secure, and not using any glue here will allow you to take it apart again and replace the bulbs as needed. Now, hang it up!

Void Magazine > 45

Oilsjt Leeft!

46 < Void Magazine

Hans Temmeran is geboren op 3 april 1987 te Aalst. Het spreekt dus al voor zich dat hij een carnavalist in hart en nieren is, elk jaar geeft hij drie dagen op rij het beste van zichzelf op ‘het gat van de mert’, waar hij dolgelukkig ‘oilsjt leeft’ uitroept. Deze gouden Febelgra Award winnaar volgde een opleiding Cross Media Design op Artevelde Hogeschool. Eenmaal afgestudeerd mocht hij meteen als vormgever, fotograaf, storyboarder en illustrator beginnen bij West Communicatie te Gent. Binnenkort plant hij een lerarenopleiding te volgen.

In zijn vrije tijd is hij de gitarist van de straffe band Whitesneakersgo, waarvan binnenkort een eerst demo wordt opgenomen. De band speelt binnenkort enkele shows, waar Hans zich ten volle zal geven -zoals altijd- en razendsnel de snaren van zijn Fender zal bespelen.

Wanneer hij zich niet bezighoudt met muziek, kan je hem betrappen met een penseel in de hand waarmee hij vaak doeken aanvalt die groter zijn als zichzelf. Zijn werken, bekend dankzij hun fucked up perspectieven, maakt hij met acrylverf op prints. Vaak gebruikt hij ook meer zijn handen als zijn penselen, die hij altijd trouw bij ‘Gilles’ koopt.

De ontwerpen voor de schilderijen bevatten verschillende foto’s van de vervallen Aalsterse fabrieken Schotte of Duparc, verlaten silo’s.

Zijn laatste werk daaraantegen bevat foto’s van zijn reis in Canada, waar hij in september drie weken heeft rondgetrokken samen met zijn sinds twee jaar daar wonende beste vriend. Daar maakte hij met zijn nikon D300 de buurt onveilig. ‘s Weekends is hij ‘s avonds vaak te vinden in de Cosa Nostra te Aalst met een Carlsberg in de hand en een oude ventenpetje op zijn hoofd.

Kenmerkend aan Hans is zijn vrij opvallende rechterarm, die gesierd wordt met een zelfontworpen tattoeage. Het ontwerp is niet alledaags en inspiratie werd gezocht bij één van zijn idolen Andrew Bell.

Een site die zijn portfolio bevat, is momenteel nog in aanmaak. Voor een zicht op zijn werk kan je voorlopig terecht op zijn blog: hanstemmerman.blogspot.com

DIY

introducing phoopie

interviews

letterpress wall A squid called sebastian

Arnon Grunewald Harald Ligtvoet Pierre Stubbe Musketon

Void Magazine > 47

48 < Void Magazine