3 minute read
Ik wil anderen hoop geven, het wordt beter!
Ik wil anderen hoop geven,
Het wordt beter!
Mieke Van Cauwenberg is een jonge, vlotte studente uit Puurs-Sint-Amands. Ze studeert ergotherapie aan de AP Hogeschool, zit op kot in Antwerpen en heeft een druk sociaal leven. “Maar”, zegt ze, “ik ben altijd een kwetsbaar meisje geweest. Perfectionistisch, onzeker en gevoelig voor faalangst”. Op haar zeventiende was Mieke volledig óp. Burn-out en depressie, luidde de diagnose. Ze ging in die periode door een diep dal. Gelukkig kon ze rekenen op de steun van haar goede vriend Jef Vyncke.
Mieke: “Die burn-out was het resultaat van een opeenstapeling van factoren. Al in de lagere school bleek dat ik erg perfectionistisch ben. Een 7/10 was nooit voldoende, ik moest van mezelf minstens een 9/10 halen. Daarnaast ben ik ook gevoelig voor wat de maatschappij van ons verwacht. Ik had superveel hobby’s, wou overal bij horen. Ik vond het moeilijk om mijn energie te doseren.”
“Toen belandde ik in de puberteit. Terwijl mijn vrienden net veel losser met elkaar omgingen, werd ik introverter. Ik voelde de kloof tussen hen en mij vergroten. In het vijfde middelbaar werd de druk nóg groter. Ik kreeg concentratieproblemen, voelde me continu moe. Op een bepaald moment kon ik zelfs niet meer lezen, zo uitgeput voelde ik me.”
Jef, jij zat toen bij Mieke in de klas. Wist jij hoe zij zich voelde?
Jef: “Nee, niet in die mate. Mieke droeg vaak een masker. Dat brokkelde beetje bij beetje af, vooral als ik alleen met haar was. Dan vertelde ze hoe het écht met haar ging.” Mieke: “Jij was ook de eerste bij wie ik dat kon, denk ik.”
Op je zeventiende liet je je vrijwillig opnemen in een kinder- en jeugdpsychiatrie. Een goede beslissing?
Mieke: “Absoluut. Ik had toen heel donkere gedachtes en mijn veiligheid kwam in het gedrang. De psychiatrische afdeling was een veilige haven waar ik mijn anker kon uitgooien. Voor even toch, want na acht weken moest ik weer naar huis. Toen liet ik me op de wachtlijst zetten voor een afdeling voor jongvolwassenen. En op mijn achttiende vond ik een plekje. Ik bleef er tien maanden.”
Kreeg je tijdens je opnames veel bezoek van vrienden?
Mieke: “Ik kreeg bezoek, maar niet veel. Daar ben ik hard van geschrokken. Ik dacht dat ik goed in de vriendengroep lag, want we kenden elkaar al jaren. Ik had gehoopt dat mijn vrienden er meer voor mij zouden zijn. Toen heb ik geleerd dat kwaliteit primeert boven kwantiteit. Je hoeft niet veel vrienden te hebben, zolang het er maar goede zijn. En die goede vrienden leer je pas echt kennen als je heel diep zit.”
Jef: “Ik ben altijd contact blijven houden met Mieke. In het vijfde middelbaar hield ik haar notities bij. Ik stuurde haar regelmatig berichtjes om te vragen hoe het met haar ging. En ik bezocht haar op beide psychiatrische afdelingen. Pas op, dat was voor mij ook niet evident. Er hangt nog altijd een taboesfeer rond psychiatrische instellingen. Maar dat mag je niet tegenhouden om je vrienden te helpen.”
Mieke: “Ik vond het belangrijk om contact te houden met mensen die me al kenden van voor de burn-out. Als ik bij Jef was, kwam de ‘oude’ Mieke soms piepen. Dan amuseerde ik me.”
Mieke, ondertussen gaat het beter met jou. Je brengt nu je verhaal in scholen en op andere fora. Wat is je boodschap?
Mieke: “Ik wil anderen vooral hoop geven. Ik heb enorm veel geleerd uit mijn zware periode. Soms moet je door een diep dal kruipen om daarna opnieuw rechtop te lopen. Ik voelde me vaak alleen met mijn gevoelens. Tot ik las dat 1/4de van alle jongeren kampt met psychische problemen. Dat zorgde voor een klik. Waarom zou ik me moeten schamen? Ik durf nu weer te dromen. En ik volg niet langer de weg die de maatschappij uitstippelt. Ik bepaal zelf het tempo en de richting van mijn leven.”
Wij zijn een Warme Gemeente!
Sinds september mogen wij ons een Warme Gemeente noemen. Dat betekent dat we ons engageren om het welzijn van kinderen en jongeren te bevorderen. Dit najaar lanceren we al meteen wat acties om kwetsbaarheid bespreekbaar te maken. Een kort overzicht …
Ken jij Warme William al? Dat is een grote blauwe beer op een zitbank. Daarop staat: “Zit je met iets? Praat erover. Warme William luistert”. Hij motiveert jongeren om hun hart te luchten én staat symbool voor ieder die een luisterend oor biedt. Je vindt Warme William op de Hondsmarkt voor de bib. Daarna verschijnt hij afwisselend in alle woonkernen.
Voortaan is er ook een inspiratiebox voor jongeren in de bib. Daarin delen ze hun welzijns-suggesties met ons: hoe kunnen wij hen nog beter helpen?
Je zag ze misschien ook: de deugddoende boodschappen en fijne woordspelingen op de vensters. Die kaderden in de tiendaagse van de geestelijke gezondheid. De spreuken brachten op een ludieke manier het belang van veerkracht onder de aandacht.
Deel je ideeën in onze werkgroep
Onze gemeente is van plan om nog veel méér welzijnsacties op touw te zetten. Daarom stellen we binnenkort een werkgroep samen. Ben jij ook bekommerd om het welzijn van jezelf en anderen? Word lid van de werkgroep! Contacteer de dienst gezondheid op info@puursam.be of 03 203 27 00.
