ชื่อเรื่อง : The Dark of Nightingale . ไนติงเกลรัตติกาล *เรื่องยาว , แฟนตาซี* ผู้เขียน : Terrance @world.muggle-v.com เรื่องย่อ เฮสเปอร์ สเทิร์น ใช้ชีวิตอันอับเฉาของเธอมาเป็นเวลาสิบหกปีในบ้านเก่าๆ กับการ รับใช้บรรดาบุรษุ เพศทีเหยียดหยามสตรียิ่งกว่าสิ่งใด เฮสเปอร์รู้ดีว่าไม่มีทางที่จะหลุดพ้น ไปจากนรกบนดินนี้เว้นแต่เสียแต่จะตายเท่านัน้ แต่เหมือนเทพเจ้าประทานพรมาให้ เฮสเปอร์ได้พบกับสมาคมแม่ม่ายลึกลับนาม ‘ไน ติงเกลรัตติกาล’ สมาคมยื่นมาเข้ามาช่วเยหลือเฮสเปอร์ที่กาลังเผชิญสถาณการณ์ที่ทุกข์ ระทม แต่เฮสเปอร์ เฮสเปอร์ยังคงใช้ชวี ิตของเธอไปอย่างไม่มีความสุข แต่แล้ววันหนึ่ง เฮสเปอร์ก็ถูก พ่อเลี้ยงและลูกสมุนของเขาจับขึงไว้กลางบ้านและทรมานอย่างแสนสาหัส ความจริงที่ว่าแม่ และน้องสาวของเธอถูกฆ่าโดยพ่อของตนเองนัน้ ทาให้เฮสเปอร์สัญญากับตนเองไว้ว่า ‘จะ กลับมาล้างแค้นให้แม่และน้องสาวของเธอ’ เฮสเปอร์หลบหนีไปยังสมาคมไนติงเกลรัตติกาลพร้อมกับเพื่อนข้างบ้าน ‘อเลสซ่า เบิร์น’ ทั้งคู่ได้รับรู้ความจริงที่ว่าสมาคมไนติงเกลรัตติกาลนั้นเป็นโรงเรียนลับที่ฝึกหัดให้ ผู้หญิงที่มีพลังสามารถต่อสู้กับผู้ชายได้อย่างเท่าเทียมกัน เฮสเปอร์และอเลสซ่าตัดสินใจเข้า สมาคมและเรียนวิชาการต่อสู้ ระหว่างการใช้ชีวติ ที่สมาคมไนติงเกลรัตติกาล ทุกอย่างดูจะมีความสุขที่สุดในสายตา ของเด็กสาวคนหนึ่ง แต่เรื่องร้ายๆก็ตามมาอีกจนได้ เมื่อผู้คนในสมาคมต่างล้มป่วยกันอย่าง น่าเป็นปริศนา เฮสเปอร์จึงตัดสินใจออกตามหา ‘อัญมณีสมุทร’ ที่เชื่อกันว่าสามารถนาคน กลับมาจากความตายได้
เฮสเปอร์ได้พบกับราชาแห่งความมืดนาม ‘บอร์ดอน’ ผู้กุมความลับของครอบครัว ฝ่ายแม่ของเธอ หลังจากล้มบอร์ดอนได้สาเร็จ เฮสเปอร์ก็ตัดสินใจที่จะออกเดินทางตามหา ความลับเกี่ยวกับแม่ของเธอ
ตอนที่หนึ่ง ชีวิตที่ห่อเหี่ยว เฮสเปอร์คิดว่าไม่มีใครที่จะโชคร้ายไปกว่าเธออีกแล้ว เหตุผลแรกเลยก็คือ เธอเป็นเด็กเหลือขอ พ่อเลี้ยงเคยเล่าให้เธอฟังว่า เขาเก็บเธอมา จากถังขยะข้างๆ ร้านขายเหล้า เหตุผลทีส่ องคือ เธอต้องคอยรับใช้บรรดาผู้ชายที่ชอบดูถูก เหยียดหยามเพศหญิงอย่างเธอ “เฮสเปอร์ !” เสียงแหบๆดังขึ้น “ยกเหล้าที่วางอยู่ในห้องครัวมาให้ฉันซิ” .”ค่ะพ่อ” เฮสเปอร์ตอบ แล้วเดินไปหยิบขวดเหล้ามารินใส่แก้วให้พอ่ เลี้ยงและสมุน ของพวกเขา “ฉันไม่ดื่มเหล้านะ” เด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ปลายโต๊ะบอกเฮสเปอร์ เฮสเปอร์รินน้าเปล้าให้ แล้วเดินให้บริการรินเหล้าต่อไป “เออนี่ เฮสเปอร์” พ่อเลี้ยงพูด “ฉันคิดว่าแกคงไม่ต้องไปโรงเรียนอีกต่อไปแล้ว” เฮสเปอร์ตกใจ เธอปล่อยขวดเหล้าตกลงบนพื้นกระเบื้องจนแตกกระจาย “เฮ้ย ! นี่แกทาอะไรวะ ?” บิลล์ เจ้าของร้านเหล้าร้อง “นั่นมันตั้งห้าสิบเหรียญเชียว นะว้อย” “หนูจะไปโรงเรียน” เฮสเปอร์พูดขึ้นอย่างเรียบๆ “พ่อห้ามหนูไม่ได้หรอกค่ะ” “ยังดื้อดึงไม่ผิดกับตอนเด็กนะ” พ่อเลี้ยงพูด “แล้วถ้าฉันจะบอกว่า ฉันเผาหนังสือเรียน ของแกทิ้งไปแล้วล่ะ ?” เฮสเปอร์โกรธจัด เธอเดินกระแทกเท้าขึน้ บันไดไปยังห้องนอนท่ามกลางเสียงหัวเราะ ของผู้ชายหลายสิบคน “ฉันเกลียดเขา !” เฮสเปอร์กรี๊ด เธอเตะเข้าที่ผนังห้องจนมันพังลงมา
เฮสเปอร์เปิดหน้าต่างร้าวออก กลิ่นขยะยังคงลอยไปมาตามสายลมเหมือนเคย เฮสเปอร์รบี อุดจมูกแล้วปิดหน้าต่างทันที เธอล้มตัวลงบนเตียงนอนทีเ่ ต็มไปด้วยรอยปะของ ผ้า “ถ้าชีวิตฉันดีกว่านี้มันก็เยี่ยมไปเลยนะ” เฮสเปอร์พูดกับตัวเอง เฮสเปอร์หลับตาลง เธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง คล้ายๆกับเสียงของหนักกระแทก เข้ากับกระจก เฮสเปอร์ดดี ตัวขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปตรงหน้าต่างบานทันที แมวสีเทาคาบ พัสดุบางอย่างไว้ในปากของมัน เฮสเปอร์เปิดหน้าต่างให้มันเดินเข้ามาในห้องนอนแคบๆของ เธอ “ของจากปีเตอร์ !” เฮสเปอร์ร้องออกมาอย่างดีใจ เธอหยิบพัสดุนนั้ ออกมาจากถุงที่ เจ้าแมวคาบไว้ บนกระดาษสีน้าตาลมีลายมือขยุกขยิกเขียนไว้ว่า
เฮสเปอร์ . นีเ่ ป็นของที่ฉันจะให้เธอก่อนที่ฉันจะย้ายบ้าน หวังว่าเจ้าเฟลิกซ์คงจะเอามาให้ถูกคนนะ โชคดีเพื่อนรัก ... พออ่านจบ เฮสเปอร์มีน้าตารื้นขึ้นมา ปีเตอร์เป็นเพื่อนคนแรกของเฮสเปอร์ เขา ช่วยเหลือเธอในหลายๆเรื่อง เธอรูส้ ึกเศร้าที่ต่อไปจะไม่ได้พบเจอเขาอีกแล้ว พัสดุที่ปเี ตอร์ส่งมาเป็นของอาลานั้นเป็นสมุดบันทึกทามือเล่มเล็ก เข็มกลัดที่ได้มาจาก การสะสม และหนังสือวรรณกรรมอีกสิบเล่ม เฮสเปอร์หอบของพวกนั้นไปไว้ใต้เตียงให้รอด พ้นจากสายตาของพ่อเลีย้ ง “เฮสเปอร์ !!” เสียงพ่อเลี้ยงดังขึ้นอีกครั้ง “ไปซื้อเหล้ามาให้ฉันหน่อย” เฮสเปอร์ถอนหายใจ เธอเดินไปหยิบเงินในลิ้นชักแล้วลงบันไดเดินออกจากบ้านไป ภายนอกบ้านก็เหมือนกับในบ้าน กลิน่ ขยะยังคงอยู๋ แต่ที่แย่กว่านั้นก็คือ คนจรจัดที่เดินไปมา เต็มซอยบ้านของเฮสเปอร์
เฮสเปอร์เดินผ่านคนจรจัดไปจนถึงร้านเหล้า คนขายไมได้ประจาอยู่ที่เคาน์เตอร์ เฮสเปอร์วางเงินไว้บนเคาน์เตอร์แล้วเดินไปหยิบขวดเหล้าสองขวดออกมาจากตู้เย็น แล้ว เธอก็เดินออกไปจากร้าน มุ่งหน้าตรงกลับบ้าน “เฮส ! รอฉันด้วย” เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับเฮสเปอร์วิ่งมาหาเธอ “สวัสดีอเลสซ่า” เฮสเปอร์ทักทาย “มีอะไรหรือ วิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว” “ที่จัตุรัสเมืองมีแจกอาหารชุดน่ะสิ !” อเลสซ่าบอก “ฉันว่าจะมาชวนเธอไปเอาอาหาร สักสองสามชุดน่ะ” ด้วยความหิวโหยที่ไมได้กินอะไรมาเป็นวัน เฮสเปอร์ตอบตกลง ทัง้ สองคนเดินไปยัง จัตุรัสที่เต็มไปด้วยผู้คนทีห่ นาแน่น “คนเยอะจังเลยนะ” เฮสเปอร์พูด “นั่นสิ” อเลสซ่าเห็นด้วย “อาหารชุดจะมีพอสาหรับทุกคนหรือเปล่านะ” .”แม่หนู ...” หญิงชราคนหนึ่งคว้าแขนของอเลสซ่า อเลสซ่าร้องกรี๊ด “ว้าย !” “ใจเย็นจ้ะ ฉันเป็นคนดีนะ” หญิงชราบอก “ขอโทษด้วยค่ะ” เฮสเปอร์พูด “เพื่อนหนูค่อนข้างกลัวคนแปลกหน้าน่ะค่ะ” “ฉันแค่จะให้อาหารชุดกับเธอเท่านั้นเองจ้ะ” “แล้วคุณจะทานอะไรล่ะค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ” เฮสเปอร์พูด “ฉันยังมีอีกเยอะ รับไปเถอะ ทัง้ สองคน” หญิงชรายื่นอาหารชุดสองชิ้นให้เฮสเปอร์ และอเลสซ่า ทัง้ สองคนรับมาด้วยความไม่แน่ใจ “ขอบคุณมากนะคะ” อเลสซ่าพูด
“ขอบคุณมากค่ะ หนูจะไม่ลืมบุญคุณของคุณเลย” เฮสเปอร์พูด “ฉันรู้ว่าพวกเธอประสบปัญหาขาดแคลนอาหารอยู่” หญิงชราพูด พลางยื่นกระดาษ แข็งเล็กๆให้ทั้งสองคน “สมาคมแม่ม่ายที่ฉันเข้าร่วมยินดีช่วยเหลือหนูสาหรับเรื่องอาหาร เรื่องที่พัก และเรื่องอื่นๆ ที่หนูมีปัญหา ถ้าหนูต้องการความช่วยเหลือ ที่อยู่ของสมาคมอยู่ ในนามบัตรนะจ้ะ” พอพูดจบ หญิงชราก็เดินจากไป เฮสเปอร์และอเลสซ่าเก็บนามบัตรใส่กระเป๋าเสื้อแล้ว เดินตรงกลับบ้าน “เธอคิดว่าเราจะหนีไปอยู่สมาคมแม่ม่ายดีไหม เฮสเปอร์” อเลสซ่าถาม “ฉันว่าไม่นะ คนแก่พวกนั้นเขาก็ยากจนอยู่แล้ว ฉันว่าถ้าเราไปอาศัยอยู่กับพวกเขา เราอาจจะลาบากกว่านี้กไ็ ด้” เฮสเปอร์ตอบ อเลสซ่าทาหน้าเศร้า เฮสเปอร์รู้ดีว่าเพื่อนของเธอต้องการชีวิตที่สุขสบาย แต่ทงั้ คู่ไม่ สามารถหนีไปจากชะตากรรมนี้ได้ ไม่มีวัน ...