“THE AUROR CODE : รหัสลับมือปราบมาร” เป็ นเวลาเช้ ามากแล้ วที่ก็อดดริกส์โฮลโล่ หมูบ่ ้ านอันแสนอบอุน่ ในสกอตแลนด์ ซึ่งบัดนี ้ฤดูหนาว ได้ มาเยือนหมูบ่ ้ าน ทาให้ ทงหมู ั ้ บ่ ้ านมีสีสนั ไปอีกแบบหนึ่ง แต่อย่างไรก็ตาม ความสวยงามนี ้ไม่ได้ เข้ าไปอยู่ในสมองของพ่อมดมือปราบมารหนุ่มอย่าง ‘คอร์ บิน แม็คคาร์ตนั ’ เลยแม้ แต่น้อย เพราะในหัวของเขานันเต็ ้ มไปด้ วยคดีตา่ งๆที่เขายังสะสางไม่เสร็จ และมัน ยังตามกวนใจเขาตังแต่ ้ จบั ไม้ กวาดบินกลับมาที่นี่แล้ ว ป๊ อป! เสียงหนึ่งดังขึ ้นจากมุมมืดของหมูบ่ ้ าน แม็คคาร์ตนั หันไปมอง พ่อมดสวมชุดคลุมสีน ้าเงินเดิน ออกมาจากความมืด “แม็คคาร์ตนั ” พ่อมดนิรนามเอ่ยขึ ้น “ทอมป์สัน”แม็คคาร์ตนั พูดขึ ้น “นายไม่กลับบ้ านที่เดวอนหรือไง” “มีคดีเร่งด่วนน่ะ” ทอมป์สันตอบ “นายกับฉันรับผิดชอบคดีนี ้” “ตังแต่ ้ เมื่อไรกัน” “ตังแต่ ้ นายจับไม้ กวาดบินออกมาจากกระทรวงแล้ วล่ะ” “แล้ วคดีที่วา่ นี่รายละเอียดเป็ นไง” ทอมป์สันหยิบไม้ กายสิทธิ์ขึ ้นมาวาดบนอากาศ กระดาษปึ กหนึง่ ปรากฎอย่างเลือนรางภายใต้ แสง จันทร์ในคืนวันเพ็ญ ทอมป์สันเก็บไม้ กายสิทธิ์แล้ วกองกระดาษบนอากาศมาแล้ วหาเอกสาร “ไม่---ฉันไม่ได้ หาคดีชาวเงือก แล้ วก็---ไม่ ฉันไม่ได้ อยากรู้เรื่องแวมไพร์ เอาล่ะ---ไม่ ฉันไม่ทาคดีพ่อ มดฟั่ นเฟื อนสติแตกเสกชักโครกให้ กลายเป็ นคฤหาสน์หรอกนะ---เจอแล้ ว!” ทอมป์สันยื่นเอกสารให้ แม็คคาร์ตนั แม็คคาร์ตนั พลิกอ่านคร่าวๆ
หมายเลขคดี : 15075 ผู้รับผิดชอบ : ทอมป์สัน – แม็คคาร์ ตัน รายละเอียด : พบศพแม่ มดวัยรุ่นที่ชายป่ าแถบวิลแชร์ สภาพศพถูกใช้ คาถาสตูเปฟายใน ระยะประชิดจนเสียชีวติ ,ตามแขนขาถูกกรีดด้ วยอาวุธของมีคมของมักเกิล้ เส้ นผมถูกตัดออกไป เป็ นบางส่ วน รวมถึงลูกตาทัง้ สองข้างของผู้ตาย แม็คคาร์ตนั ยื่นเอกสารคืนให้ กบั คูห่ ู เขาครุ่นคิดอยูพ่ กั หนึ่ง ต่างกับทอมป์สันที่ไล้นิ ้วอ่านเอกสารอีก ครัง้ อย่างตังใจ ้ “คดีทานองนี ้เคยเกิดขึ ้นมาก่อน” แม็คคาร์ตนั พูดขึ ้น ทอมป์สันเงยหน้ าขึ ้นมาจากเอกสารคดีความ “แกหมายความว่าไง” ทอมป์สันถาม “จาไม่ได้ หรือไง คดีพ่อมดในตรอกน็อกเทิร์นที่ถกู พบเป็ นศพในร้ านของตัวเองน่ะ” “อ้ อ คดีนนเอง ั ้ แต่คดีนี ้มีข้อสังเกตอยู่ข้อหนึ่งที่ตา่ งกันไปจากคดีที่ตรอกน็อกเทิร์นอยู่ข้อหนึ่ง” “อะไร?” “คดีนี ้ไม่มีการลักทรัพย์แต่คดีที่ตรอกน็อกเทิร์นมีการลักทรัพย์น่ะซิ” “จริงของแก แต่ถ้ามันเป็ นฆาตกรเลียนแบบล่ะ” “ฉันถึงมาตามแกไปสืบคดีนี่ไง” “แล้ วเราจะไปเริ่มต้นที่ไหนกัน” “ฆาตกรเลียนแบบนัน่ ต้ องรู้เรื่องคดีที่ตรอกเน่าๆนัน่ ฉันว่ามันต้ องเป็ นพวกฝั กใฝ่ ศาสตร์มืดรายใหม่ ที่หวังสูงจะเป็ นลอร์ดมืด” ทอมป์สันบอก พลางหยิบไม้ กวาดที่พิงอยู่กบั ต้ นสนขึ ้นมา “เราต้ องไปที่ตรอกน็อกเทิร์น”
------------------------------------------
ป่าวิลแชร์,ประเทศอังกฤษ พ่อมดมือปราบมารหนุ่มทังสองร่ ้ อนลงสูผ่ ืนป่ าวิลแชร์เมื่อเช้ านี ้ ตอนแรกแม็คคาร์ตนั ก็เอะใจอยู่วา่ จะมาป่ าวิลแชร์ทาไม ในเมื่อจุดมุง่ หมายของทังสองคื ้ อตรอกน็อกเทิร์น แต่ทอมป์สันก็ตอบง่ายๆว่า “พักเอาแรงก่อนภารกิจหนัก” เมื่อตกลงว่าจะพักกันที่นี่แล้ ว ทังคู ้ ก่ ็แบ่งงานกันทาอย่างขมักเขม้ น ทอมป์สันปูเต็นท์ของมักเกิ ้ลอยู่ ราวสองชัว่ โมงกว่ามันจะออกมาพอดีกบั ความต้ องการของผู้วิเศษ
บวกกับการที่แม็คคาร์ตนั ต้ องไล่สตั ว์
ออกไปให้ พ้นบริเวณที่พกั จึงทาให้ กว่าจะจัดการที่หลับที่นอนเสร็จก็เป็ นเวลาพลบค่าแล้ ว “เสร็จแล้ ว” ทอมป์สันประกาศขึ ้นหลังจากที่ตงเต็ ั ้ นท์เสร็จสมบูรณ์แล้ ว แม็คคาร์ตนั ผละออกจาก การไล่งสู ิบกว่าตัวออกไปให้ พ้นจากเต็นท์แล้ วเดินไปสมทบกับทอมป์สันที่กาลังเข้ าไปพักผ่อนในเต็นท์ ขณะที่แม็คคาร์ตนั กาลังคลานเข้ าไปในเต็นท์นนั ้ เขาก็สงั เกตเห็นเงาดาที่ผา่ นไปตามพุ่มไม้ อย่าง รวดเร็ว ด้ วยสัญชาตญาณของอาชีพทาให้ เขาชักไม้ กายสิทธิ์ออกมาเตรียมพร้ อมไว้ ทนั ที “ใครน่ะ” ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่เสียงใบไม้ กรอบแกรบ และเสียงนันท ้ าให้ แม็คคาร์ตนั รู้วา่ เงาดานัน่ กาลังจะ หนีไป “สตูเปฟาย!” แสงสีขาวจากคาถาพุ่งเข้ าไปยังแนวต้นไม้ ทนั ที ต้ นไม้ สนั่ สะเทือนหวัน่ ไหว แต่โชคร้ ายที่เจ้ าเงาดา หนีไปได้ แม็คคาร์ตนั เดินกระแทกเท้ าไปที่เต็นท์ คูห่ ขู องเขากาลังหลับสบาย แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะนอนหลับ เขาชี ้ไม้ กายสิทธิ์ไปที่ร่างของทอมป์สัน “ทิทิแลนโด้ !” ทอมป์สันลุกขึ ้นมาหัวเราะดังลัน่ เต็นท์ และในไม่ช้ามันจะดังก้ องป่ า แม็คคาร์ตนั รออยู่สามนาทีกว่า ทอมป์สันจะหายจากอาการหัวเราะจากคาสาปจี ้เส้น
“นี่แกทาอะไร! ฝึ กคาถางันเหรอ!” ้ ทอมป์สันโวยวายทันที “เงียบก่อนน่า มีเงาประหลาดๆผ่านแนวป่ ามาทางนี ้ ฉันเลยเสกคาสาปเพื่อที่จะสกัดมันไว้ แต่มนั หนีไปได้ --ไปดูกนั เถอะว่ามันจะทิ ้งอะไรไว้ บ้าง” ทังสองเดิ ้ นออกมาจากเต็นท์และเดินตรงไปยังแนวป่ าที่เงาดาปรากฎตัวขึ ้นและหายไป บริเวณนัน้ พืชธรรมชาติถกู ทาลายลงด้ วยอิทธิพลของคาถาสะกดนิ่ง แต่มีข้าวของสองสามอย่างที่ยงั ไม่ถกู ทาลาย บนพื ้นดินที่มคี วันกรุ่นอยู่นนั ้ ปรากฎสิ่งของสามชนิด ได้ แก่ นาฬิกาพก สร้ อยที่ทามาจากหินที่สลัก ด้ วยอักษรรูน และกระเป๋ าหนังเก่าๆหนึ่งใบที่มีรอยปุปะ แม็คคาร์ตนั เปิ ดกระเป๋ าขึ ้นแล้ วหยิบของที่อยู่ข้างในกระเป๋ าออกมา สิ่งที่อยู่ในกระเป๋ าคือลูกตา หนึ่งคูท่ ี่ถกู ห่อไว้ อย่างดีด้วยผ้ ามีรอยเปื อ้ น ทอมป์สันมองลูกตานันด้ ้ วยความสงสัย “ฉันว่าเราเอาของพวกนี ้ไปตรวจที่กระทรวงดีกว่า” ทอมป์สันแนะนา แม็คคาร์ตนั ไม่ตอบ เขาเก็บลูกตาคูน่ นใส่ ั ้ กระเป๋ าหนังแล้ วเดินไปยังไม้ กวาดแล้ วบินทะยานขึ ้นสู่ ท้ องฟ้า พร้ อมด้ วยทอมป์สันที่ตามมาติดๆ -----------------------------------------กระทรวงเวทมนตร์ ,ประเทศอังกฤษ แม็คคาร์ ตนั และทอมป์สันเดินทางมาถึงทางเข้ ากระทรวงเวทมนตร์เมื่อตอนที่ข้าราชการกาลังเดิน ทางเข้ ากระทรวงฯพอดี นัน่ ทาให้ กว่าจะเข้ าไปในกระทรวงฯได้ ทังสองก็ ้ ลา่ ช้ าไปมาก
หลังจากที่ผา่ น
เครือข่ายฟลูออกมาแล้ ว ทังสองก็ ้ ตรงดิง่ ไปยังสานักงานใหญ่มือปราบมารทันที หน้ าสานักงานใหญ่มือปราบมารเต็มไปด้ วยมือปราบมารที่คลาคลัง่ อยู่เช่นเดียวกับทุกวัน
หน้ า
ประตูสานักงานใหญ่ฯมีป้ายหินอ่อนสลักไว้ เหนือประตูวา่ “เพื่อประโยชน์สุขของเหล่าผู้วเิ ศษ” แน่นอนว่านัน่ คือหน้ าที่ของมือปราบมารแห่งโลกเวทมนตร์
หลังจากที่แม็คคารตันครุ่นคิดอยู่กบั
หน้ าที่ของมือปราบมารนัน้ ทอมป์สันกับแม็คคาร์ตนั ก็เดินเข้ าไปข้ างในสานักงานใหญ่ มือปราบมารผู้หญิง ผมบลอนด์คนหนึ่งก็เดินเข้ ามาทักทายทังคู ้ ่ “ทอมป์สัน! แม็คคาร์ตนั !” เธอทัก
ทังคู ้ ห่ นั ไปมอง มือปราบมาผู้หญิงผมบลอนด์สง่ ยิ ้มให้ พร้ อมกับโบกมือ “สวัสดี โจเซฟิ น” แม็คคาร์ตนั ทักทาย “งานเสร็จแล้ วเหรอ” “ใช่ ฉันกาลังจะไปพักร้ อนกับครอบครัวน่ะ” โจเซฟิ นตอบ “ขอให้ มีความสุขกับวันหยุดนะ” ทอมป์สันพูด “ขอบใจมากนะ ทอมป์สัน ,แม็คคาร์ตนั —ฉันไปล่ะ โชคดีนะ” “โชคดี โจเซฟิ น” “แล้ วเจอกัน โจเซฟิ น” เมื่อทังคู ้ เ่ ดินมาจนถึงโต๊ ะประชาสัมพันธ์ของสานักงานใหญ่ฯ แม็คคาร์ตนั ก็เอ่ยธุระทันที “เราต้ องการไปที่กองพิสจู น์หลักฐาน” “ท่านมีธรุ ะอะไรครับ” พนักงานชายประจาโต๊ ะถาม “มือปราบมารขอนาหลักฐานมาพิสจู น์เพื่อประโยชน์ของรูปคดี” แม็คคาร์ตนั ตอบ “ขอตรวจไม้ กายสิทธิ์ครับ” พนักงานชายพูด ทังสองยื ้ ่นไม้ กายสิทธิ์ให้ กบั พนักงาน พนักงานรับไม้ กายสิทธิ์ทงสองไปตรวจที ั้ ่เคาน์เตอร์ “มือปราบมาร ‘คอร์บิน แม็คคาร์ตนั ’ และ ‘โทมัส ทอมป์สัน’ ใช่ไหมครับ ?” “ใช่ครับ” แม็คคาร์ตนั และทอมป์สันตอบพร้ อมกัน “เชิญที่กองพิสจู น์หลักฐานเลยครับ ทางเดินทางซ้ าย เลี ้ยวซ้ ายทางแยกที่สามครับ” ทังคู ้ ผ่ ละออกจากโต๊ ะประชาสัมพันธ์แล้ วเดินไปยังกองพิสจู น์หลักฐานตามคาบอกทิศทางของ พนักงานประจาโต๊ ะประชาสัมพันธ์ หลังจากที่เลี ้ยวเข้ ามาในกองพิสจู น์หลักฐานอันคับแคบแล้ ว พนักงานที่ สวมชุดคลุมสีขาวก็เดินเข้ ามาหาทังสอง ้ “กองพิสจู น์หลักฐานยินดีรับใช้ ครับ”
“เราต้ องการตรวจสอบหลักฐานครับ” พนักงานชุดคลุมสีขาวหยิบถาดใบหนึ่งขึ ้นมาจากรถเข็นเหล็กสีเงิน แล้ วส่งถาดให้ กบั ทอมป์สัน “วางหลักฐานลงบนถาดเลยครับ ถ้ าทางเราตรวจสอบหลักฐานเสร็จแล้ ว จะแจ้ งให้ ทราบผ่าน ไปรษณีย์นกฮูกครับ” แม็คคาร์ตนั วางหลักฐานทังสามชนิ ้ ดลงบนถาด ทอมป์สันประคองถาดคืนให้ กบั พนักงาน พนักงาน รับถาดมาแล้ วเดินเข้ าไปข้ างในกองพิสจู น์หลักฐานซึ่งมีป้ายเขียนไว้ บนกาแพงว่า สาหรับพนักงานกองพิสูจน์หลักฐาน แม็คคาร์ตนั และทอมป์สันเดินกลับไปยังหน้ าสานักงานใหญ่มือปราบมาร
นาฬิกาบอกเวลา
เที่ยงตรง ประกอบกับการที่ข้าราชการทยอยเข้ าทางานที่แผนกของตนหมดแล้ ว หน้ าสานักงานใหญ่ฯจึงมี แต่พวกเขาสองคนที่ยืนอยู่ นอกจากนันก็ ้ มีแต่เรือบินกระดาษที่ใช้ สื่อสารกันผ่านแผนกเท่านันเอง ้ “แล้ วเราจะไปไหนกันต่อ” แม็คคาร์ตนั พูด “ตรอกน็อกเทิร์นไง” ทอมป์สันตอบ “ต้ องไปสืบดูพื ้นที่ที่เกิดคดีครัง้ ที่แล้ ว” “ไม่ใช่เสมอไปแล้ ว ทอมป์สัน” แม็คคาร์ตนั แย้ ง “เราต้ องไปกองการขนส่งวิเศษ” “ทาไมล่ะ ในเมื่อเรารู้แล้ วว่ามันต้ องเป็ นฆาตกรที่พยายามเลียนแบบคดีที่แล้ ว” “ทอมป์สัน นายลองคิดดูดีๆ การที่ฆาตกรเลียนแบบสังหารเหยื่อรายแรกแล้ ว ทาไมมันถึงมา ปรากฎในป่ าแถบวิลแชร์นี่ละ่ มันจะอุตส่าห์เดินทางไกลมาฆ่าเหยื่อที่นี่เลยหรือไง” “จริงของแก” “ฉันว่ามันต้ องใช้ การขนส่งวิเศษอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึง่ เราจะไปตรวจดูบนั ทึกการขนส่งวิเศษเป็ นที่ แรก ถ้ าโชคดีเราอาจจะพบว่ามันเป็ นใคร” ทอมป์สันไม่ได้ โต้ แย้ งอะไรอีก มือปราบมารทังสองออกเดิ ้ นไปยังลิฟต์ซึ่งจะพาทังสองลงไปยั ้ งชันที ้ ่ หก—ที่ตงของกองการขนส่ ั้ งวิเศษ
กองการขนส่งวิเศษ,กระทรวงเวทมนตร์ หลังจากที่เดินออกมาจากลิฟต์แล้ ว ทังสองก็ ้ พบกับโต๊ ะประชาสัมพันธ์ซึ่งเหมือนกับแผนกอื่นๆใน กระทรวงเวทมนตร์ เว้ นแต่วา่ ภายในสานักงานดูจะมืดมากกว่าแผนกอื่นๆ ซึ่งเป็ นเพราะการที่อยู่ลกึ ลงไปใต้ ดินนัน่ เอง สองมือปราบมารเดินไปยังโต๊ะประชาสัมพันธ์กองการขนส่งวิเศษ เจ้ าหน้ าที่พนักงานหญิงประจา โต๊ ะประชาสัมพันธ์เงยหน้ าขึ ้นมองทังสองด้ ้ วยสายตานกเหยี่ยว “มีอะไรให้ รับใช้ คะ” พนักงานถาม “เราต้ องการดูบนั ทึกการขนส่งวิเศษครับ” ทอมป์สันตอบ “เชิญด้ านนี ้ค่ะ” พนักงานลุกขึ ้นแล้ วเดินนาทังสองเข้ ้ าไปข้างในสานักงาน ภายในคือห้ องเล็กๆห้ อง หนึ่งที่มีโต๊ะไม้ ตงอยู ั ้ ่ตรงกลาง มีลกู แก้ วพลังสีฟ้าส่องแสงเรืองรองตังอยู ้ ่กลางโต๊ ะ “นี่คืออะไรครับ” แม็คคาร์ตนั ถาม “บันทึกการขนส่งวิเศษ ค่ะ” พนักงานตอบ “ท่านสามารถตรวจดูบนั ทึกการเดินทางโดยสามารถ บอกสถานที่กบั บันทึกฯได้ เลยค่ะ” เมื่อพูดเสร็จ พนักงานหญิงก็เดินออกไปจากห้ องเล็ก มือปราบมารทังสองมองดู ้ ลกู แก้ วบันทึกการ เดินทางฯด้ วยความฉงน ในที่สดุ ทอมป์สันก็พดู ขึ ้นว่า “ป่ าในวิลแชร์” ลูกแก้ วเปล่งแสงเข้ มกว่าเดิมจนแสบตา พลังสีฟ้าค่อยๆแยกตัวออกมาจากลูกแก้ วและรวมตัวกัน เป็ นภาพนับสิบภาพเรียงตัวกันอยูบ่ นอากาศ มือปราบมารทังสองมั ้ วแต่ยืนตะลึงกับสิ่งที่เห็น แม็คคาร์ตนั รู้สกึ ตัว จึงสะกิดทอมป์สันให้ ตนื่ จากภวังค์ “ทอมป์สัน!” “อะไรหรือ” “รีบหาบันทึกการเดินทางที่เราจะดูเร็วเข้ า! พนักงานคงไม่ปล่อยให้ เราอยู่ในนี ้ทังวั ้ นแน่”
หลังจากที่ทาการค้นหามานับชัว่ โมง แม็คคาร์ตนั ก็พบกับบันทึกการเดินทางที่พวกเขาตามหาอยู่ สิ่งนันก็ ้ คือบันทึกการเดินทางกองการขนส่งวิเศษบริเวณป่ าในวิลแชร์ ทันทีที่แม็คคาร์ตนั สัมผัสกับภาพบน อากาศนัน้ ภาพก็กลายเป็ นม้ วนกระดาษเก่าๆทันที แม็คคาร์ตนั คลี่ม้วนกระดาษออกแล้ วไล่ดบู นั ทึกอย่างรวดเร็ว ในที่สดุ เขาก็พบช่วงเวลาในบันทึก การเดินทางที่ตรงกันกับช่วงเวลาที่เขาพบเงาปริศนานัน่ ในป่ าวิลแชร์ “บันทึกการเดินทางกองขนส่งวิเศษ-เขตพื้นทีป ่ า่ วิลแชร์-วันอังคารที1่ 6 กรกฎาคม ค.ศ. 2002 16.30 น. – ‘เกอร์ตี้ แบร์’ ใช้งานเครือข่ายฟลูจากลอนดอนมายังชายป่าวิลแชร์ 17.10 น. – ‘อัลเบิร์ต สนิกต์‘’ใช้งานกุญแจนาทางจากสกอตแลนด์มายังวิลแชร์ 17.50 น. – ‘บิงกี้ บราวน์ และ ‘ซาบริน่า เซน’ เจ้าหน้าที่กองขนส่งวิเศษใช้งาน เครือข่ายฟลูจากวิลแชร์ไปยังกระทรวงเวทมนตร์ 18.00 น. –‘ทัมนุส สตาร์ลิ่ง’ ใช้งานกุญแจนาทางจากวิลแชร์ไปยังเดวอน 19.00 น. – พบชายปริศนาไม่ทราบชื่อเดินทางผ่านระบบไม้กวาดจากเดวอนมายัง วิลแชร์ “ ”ทอมป์สัน ฉันพบแล้ วล่ะ!” ทอมป์สันวิ่งอ้ อมโต๊ ะมาดูบนั ทึกการเดินทางฯที่อยูใ่ นมือแม็คคาร์ตนั รอยยิ ้มฉายขึ ้นบนใบหน้ าของ ทอมป์สันและแม็คคาร์ตนั ทังสองหั ้ วเราะออกมาพร้ อมๆกัน “เราต้ องไปที่เดวอนสินะ” ทอมป์สันพูด “แต่เดี๋ยว--เราไม่ร้ ูจกั ชื่อของมันนี่นา” “แต่ฉนั พอรู้แล้ วล่ะว่าจะไปตามชื่อของมันได้ที่ไหน” “ยังไงล่ะ” “ทัมนุส สตาร์ลิ่งเดินทางจากวิลแชร์ไปยังเดวอน และบุคคลที่เราตามหาอยู่เดินทางจากเดวอนไป ยังวิลแชร์---นายคิดว่าไง”
“หมายความว่า คนร้ ายติดตามนายสตาร์ลิ่งคนนี ้สินะ” “ใช่ ถ้ าการคานวณของพวกเราไม่ผิด ฉันว่าเหยื่อรายต่อไปคือนายสตาร์ลิ่งคนนี ้นี่ละ่ ” “เราต้ องตามหาบ้ านของนายสตาร์ลิ่ง แล้ วสืบดูวา่ เขาเกี่ยวข้ องกับบุคคลที่ใช้ ศาสตร์มืดหรือเปล่า” แม็คคาร์ตนั อธิบาย “ถ้ าเป็ นอย่างนัน้ เรารีบไปกันเถอะ” ทอมป์สันพูด “นายรู้หรือว่าบ้ านของสตาร์ลิ่งอยู่ที่ไหน” “รู้ซิ ฉันรู้จกั กับนายสตาร์ลิ่งมานานเกือบหกปี แล้ ว” “ที่ไหนล่ะ” “เดวอน” -----------------------------------
เอ็กซิเตอร์ , เดวอน แม็คคาร์ตนั และทอมป์สันเดินทางมาถึงเอ็กซิเตอร์ด้วยความช่วยเหลือเล็กๆน้ อยๆของเอลฟ์ประจา บ้ านตนหนึ่งที่ถกู เจ้ านายของมันบังคับให้ ดาน ้าไปเก็บสร้ อยราคาแพง
มันจึงตอบแทนทังสองด้ ้ วยการพา
หายตัวมายังมหาวิหารเอ็กซิเตอร์เป็ นการตอบแทนน ้าใจ “ขอบคุณอีกครัง้ นะครับ!” เจ้ าเอลฟ์ประจาบ้ านพูดก่อนที่จะหายตัวไปพร้ อมกับหมอกควันบนถนน ในเอ็กซิเตอร์ มักเกิ ้ลมากหน้ าหลายตาเดินขวักไขว่อยู่บนทางเท้ า ทอมป์สันมองเข้ าไปในมหาวิหารอัน ศักดิ์สิทธิ์ เขากาลังจะออกเดินไปยังประตูมหาวิหารแล้ วถ้ าแม็คคาร์ตนั ไม่กระตุกแขนเสื ้อคลุมเขาให้ หยุด “มีอะไร” แม็คคาร์ตนั ชี ้นิ ้วไปตรงใต้ ต้นวิลโลว์ ผู้ชายคนหนึ่งกาลังทาตัวลับๆล่อๆอยู่ที่ใต้ ต้นไม้ แม็คคาร์ตนั หยิบตาวิเศษของแม้ ดอายออกมาแล้ วส่องไปที่ผ้ ชู ายคนนัน้ เขากาลังใช้ มีดพกสีเงินสลักข้ อความบางอย่าง ลงบนลาต้ น ข้ อความนันมี ้ อยู่วา่ “ทัมนุส สตาร์ลิ่ง”
มือปราบมารทังสองท ้ าหน้ าที่ทนั ที
แม็คคาร์ตนั เดินอ้ อมไปทางซ้ ายของถนนแล้ วอ้ อมไปทาง
ด้ านหลัง ทอมป์สันเดินตรงเข้ าไปหานายสตาร์ลิ่ง โดยที่นายสตาร์ลิ่งไม่ร้ ูเลยว่ามีคนจ้ องจับเขาอยู่ “นายสตาร์ลิ่ง” ทอมป์สันพูดพร้ อมกับชี ้ไม้ กายสิทธิ์จ่อที่หน้ าของนายสตาร์ลิ่ง “ถ้ าแกขยับ รับรอง ว่าคาถาสะกดนิ่งของฉันจะทาให้ แกกระเด็นไปไกลจนถึงอัซคาบันเลยทีเดียว” สตาร์ลิ่งหันซ้ ายหันขวาเพื่อหาทางหนี แม็คคาร์ตนั กระโจนออกมาจากพุ่มไม้ เข้ ารวบตัวเขาไว้ “ปล่อยฉัน!” เขาร้ อง “บ้ าจริง!” “บอกฉันมา ทัมนุส แกหนีใครอยู”่ ทอมป์สันถาม “ลูอิส—ลูอิส แลนด์เวลล์” ทัมนุสตอบ “ฉันต้ องการรู้เรื่องราวทังหมด ้ แกต้ องเล่าให้ เราฟั งทังหมด” ้ ทอมป์สันพูด “ก็ได้ ไปบ้ านผมก็แล้ วกัน” ทัมนุสตอบ เพียงแค่เดินผ่านร้ านค้ าไม่กี่ร้าน ทังสามก็ ้ มาถึงบ้ านสตาร์ลิ่ง มันตังอยู ้ ่ในตรอกเล็กๆอยู่ระหว่างตึก รับตัดชุดแต่งงานและตึกอพาร์ตเมนต์ เต้ นท์สเี หลืองเล็กๆหลังหนึ่งถูกตอกติดไว้ กบั พื ้นปูนอย่างแน่นหนา บนยอดเต้ นท์มีแอปเปิ ล้ ผลหนึ่งถูกปักไว้ ด้วยลูกธนู “ทาเพื่ออะไรน่ะ” แม็คคาร์ตนั ชี ้ไปที่ผลแอปเปิ ล้ ที่ถกู ปักอยูบ่ นยอดเต้ นท์ “เครื่องดับกลิน่ น่ะครับ เพิ่งไปซื ้อมาในแถบชนบทเมื่อสัปดาห์ที่แล้ ว” ทัมนุสตอบก่อนที่จะเดินเข้ า ไปในเต้ นท์หรือบ้ านอันแสนอบอุน่ ของเขา เมื่อทังคู ้ ก่ ้ าวเข้ าใกล้เต้นท์มากขึ ้น พวกเขาจึงได้ พบว่ามีการเสกมนตร์ป้องกันรอบๆเต้นท์ เพราะ เมื่อเดินเข้ ามาจนใกล้ เต้นท์แล้ ว
ผลแอปเปิ ล้ ก็เปลี่ยนไปเป็ นกล่องไม้ สี่เหลีย่ มขนาดเล็กที่สง่ กลิ่นหอม
อบอวล เต้ นท์หลังเล็กหายไป ประตูใหญ่น ้าตาลอันวิจิตรปรากฎขึ ้นแทนที่ผนังสกปรก ทังสามเดิ ้ นเข้ าไปในบ้ าน บ้ านสตาร์ลิ่งมีเพียงห้ องเดียว แต่ห้องเดียวคงทาอะไรได้ เกินพอสาหรับ มือปราบมารที่ค้ นุ เคยกับคาสาปหรือคาแช่งมากกว่าเวทมนตร์ที่ใช้ ในที่พกั อาศัย ขึ ้นมาที่มมุ ห้ อง มือปราบมารทังสองนั ้ ง่ ลงบนโซฟานันอย่ ้ างเกรงใจ
ทัมนุสเสกโซฟาสีครีม
“เล่าเรื่องมาได้ แล้ ว สตาร์ลิ่ง” “ครับ เรื่องมันเริ่มขึ ้นตอนที่ผมไปเยี่ยมเพื่อนเก่าที่ฮอกส์มี ้ด ตอนที่ผมกาลังจะกลับ ผมแวะเข้ าไปใน ป่ าเพื่อฝึ กเสกคาถา แต่ผมพบกับลูอิส แลนด์เวลล์ เขากาลังฆ่าตัวอะไรอยู่ก็ไม่ทราบ แต่เขาท่องมนตร์ไป ด้ วย พอเขาท่องมนตร์เสร็จ ป่ าทังป่ ้ าก็ดเู หมือนมีความตายเข้ าครอบคลุม ผมกาลังจะเดินออกไป แต่เขา เห็นผมก่อน ผมรีบวิ่งหนีออกมาจากป่ าแล้ วขี่ไม้ กวาดกลับบ้ าน” แม็คคาร์ตนั ครุ่นคิดอยู่พกั หนึ่ง เขาหยิบกระดาษเอกสารที่ยืมมาจากทอมป์สันตอนอยู่ที่กระทรวง เวทมนตร์ ภาพศพของแม่มดเคราะห์ร้ายบนกระดาษทาให้ เขาเข้ าใจเรื่องราวทังหมดทั ้ นที “นายแลนด์เวลล์ไม่ได้ ฆ่าสัตว์อะไรหรอก คุณสตาร์ลิ่ง” แม็คคาร์ตนั พูด “เขากาลังทาการฆาตกรรม แม่มดคนหนึ่งต่างหาก” “อะไรนะครับ” ทัมนุสถาม “ตอนนี ้ คุณอยูใ่ นฐานะพยานผู้เห็นเหตุการณ์แล้ วนะครับ” ทอมป์สันตอบ นายสตาร์ลิ่งพยักหน้ าเป็ นเชิงรับทราบ แล้ วเดินออกไปข้างนอกบ้ าน ทิ ้งให้ มือปราบมารทังสอง ้ พูดคุยกันเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ ้น “ต้ องใช่แน่ๆ นายแลนด์เวลล์ต้องเป็ นฆาตกรแน่ๆ” แม็คคาร์ตนั พูด “ฉันไม่คิดอย่างนันนะ ้ ผู้ตายถูกพบศพในป่ าแถบวิลแชร์ แต่เหตุการณ์ที่นายสตาร์ลิ่งเล่ามามัน เกิดขึ ้นที่ป่าแถบสกอตแลนด์นะ เพื่อนยาก” “จริงอย่างที่แกว่า
ฉันว่าให้ นายสตาร์ลิ่งอธิบายเหตุการณ์อีกครัง้ ดีกว่า
เราอาจจะได้เบาะแส
เพิ่มเติมก็ได้ ” แม็คคาร์ตนั เดินออกไปจากบ้ านพร้ อมกับทอมป์สัน แล้วเขาก็พบกับร่างของนายสตาร์ลิ่งซึ่งหมด สติอยู่ที่ด้านซ้ ายของประตู เบื ้องหน้ าของนายสตาร์ลิ่งคือร่างของผู้เสพความตายคนหนึง่ ที่ถือมีดเปื อ้ นเลือด อยู่ในมือ เลือด
ร่างของนายสตาร์ลิ่งเริ่มมีรอยเลือดปรากฎมากขึ ้นเรื่อยๆจนราวกับว่าเสื ้อผ้ านันถู ้ กย้ อมไปด้ ว ย
แม็คคาร์ตนั ดึงไม้ กายสิทธิ์ขึ ้นมาจากเข็มขัดแล้ วเสกคาถาใส่ผ้ เู สพความตาย
ทอมป์สันอ้ อมไป
ด้ านหลังแล้ วรวบตัวผู้เสพความตาย ผู้เสพความตายรู้ชะตาของตนเองดี เขาใช้ ศอกกระแทกทอมป์สันล้ ม ลง แล้ วหายตัวไปภายในไม่กี่วนิ าที “บ้ าจริง!” แม็คคาร์ตนั อารมณ์เสีย “เฮ้ ! แม็คคาร์ตนั เจ้ าคนร้ ายนัน่ มันทิ ้งมีดไว้ ” ทอมป์สันพูดด้ วยน ้าเสียงอ่อนแรง แม็คคาร์ตนั หายจากอาการอารมณ์เสีย เขาวิ่งไปดูเพื่อนร่วมงานซึ่งตอนนี ้กุมท้ องไว้ แม็คคาร์ตนั ไม่ คิดว่าแค่ใช้ ศอกกระทุ้งท้ องจะทาให้ เพื่อนร่วมงานอันแข็งแกร่งของเขาบาดเจ็บขนาดนี ้ “เป็ นยังไงบ้ าง เพื่อนยาก” “ไม่เป็ นไรแล้ วล่ะ” ทอมป์สันตอบ “เจ้ าคนร้ ายมันทิ ้งมีดไว้ นัน่ ไง!” ทอมป์สันชี ้นิ ้วไปตรงข้ างศพนายสตาร์ลิ่ง มีดยาวสีดาเปื อ้ นเลือดตกอยู่บนพื ้น แม็คคาร์ตนั หยิบถุง มือขึ ้นมาสวมแล้ วหยิบมีดขึ ้นมาพินิจดู “นายว่าไง ฉันว่ามันเป็ นของสะสมหายาก” แม็คคาร์ตนั พูดพร้ อมส่งมีดกับถุงมือให้ ทอมป์สัน ทอมป์สันสวมถุงมือแล้ วกลิ ้งมีดไปมาบนฝ่ ามือเพื่อหาอะไรก็ตามที่จะเป็ นประโยชน์กบั รูปคดี สายตาของเขาพบกับลายอักษรที่ถกู สลักไว้ บนด้ ามจับ เขียนไว้ วา่ “อัศวินรัตติกาล” “แม็คคาร์ตนั มาดูนี่เร็ว” ทอมป์สันส่งมีดกับถุงมือคืนให้ กบั แม็คคาร์ตนั แม็คคาร์ตนั มองดูเบาะแสชิ ้นใหม่ด้วยความสงสัย แล้ วเขาก็โยนมีดมีดเล่มนันใส่ ้ ถงุ หนังเก็บหลักฐานสีน ้าตาลที่กองอยู่ข้างตัวทอมป์สัน แล้ วหันมาคุยกับคูห่ ู ของเขา “นายลุกไหวไหม เราคงต้ องเดินทางไกล” “ไหวอยู่แล้ ว เราจะไปไหนกัน”
“ตรอกน็อกเทิร์น” แม็คคาร์ตนั ตอบ “เราต้ องรู้ที่มาของมีดเล่มนี ้ มันจะนาเราไปหาเจ้ าคนที่ฆ่านาย สตาร์ลิ่ง” “แล้ วศพของนายสตาร์ลิ่งล่ะ จะจัดการยังไงดี” “เดี๋ยวมือปราบมารพื ้นที่เดวอนก็มาพบเองน่า อีกอย่าง บ้ านสตาร์ลิ่งนี่กม็ ีการเสกคาถาป้องกันไว้ ไมใช่หรือไง ไม่มีอะไรต้ องเป็ นห่วงหรอก” “จริงอย่างที่แกว่า” ทอมป์สันยันพื ้นลุกขึ ้น “แต่ฉนั สงสัยอยูอ่ ย่างหนึ่ง” “อะไรที่แกสงสัย” “ถ้ าที่นี่มีการเสกคาถาป้องกัน ทาไมผู้เสพความตายนัน่ ถึงเข้ ามาในบริเวณนี ้ได้ ละ่ ” “จริงของแก” “เอาเถอะ ดาเนินตามแผนการของแกก่อนละกัน เรื่องพื ้นที่เสกคาถาป้องกันนี่เอาไว้ ทีห ลัง ถ้ าหาก ว่าท้ องฉันจะไม่ละลายเพราะความหิวไปก่อนนะ” คูห่ มู ือปราบมารหัวเราะออกมาดังๆ แม็คคาร์ตนั หยิบถุงหนังเก็บหลักฐานขึ ้นมา ทอมป์สันเสก ผ้ าพันแผลขึ ้นมาพันร่างของนายสตาร์ลิ่ง แล้ วมือปราบมารทังสองก็ ้ สาวเท้ าเดินออกไปจากตรอกคับแคบนี ้ ที่ซึ่งร่างของนายทัมนุส สตาร์ลิ่งพักผ่อนอย่างสงบอยู่หน้ าประตูบ้านของเขาเอง -------------------------------------ตรอกน็อกเทิร์น , ลอนดอน ตรอกน็อกเทิร์นช่างต่างกับตรอกไดแอกอนอย่างลิบลับ ประการแรกคือความคึกคัก ตรอกไดแอ กอนมีผ้ คู นมากมายราวกับมีสนิ ค้ าลดราคา แต่ตรอกน็อกเทิร์นเงียบเชียบจนสามารถได้ ยินเสียงกระดูก เคลื่อนที่ภายในตัวได้เลยทีเดียว ประการที่สองคงจะหนีไม่พ้นศาสตร์มืดกับศาสตร์ขาว คงไม่มีใครอยากมาซื ้อของศาสตร์มืดไป ฝากเพื่อนบ้ านหรือคนสนิทเป็ นแน่ ยังมีอีกหลายเหตุผลที่ทาให้ ตรอกน็อกเทิร์นนันได้ ้ รับฉายาว่า ‘ถิ่น
กระจอก’ อย่างไรก็ตาม การที่มือปราบมารสองคนปรากฎขึ ้นในตรอกน็อกเทิร์น มันก็ไม่ทาให้ ความคึกคัก เพิ่มขึ ้นแม้ แต่น้อย “เราจะต้ องหาร้ านขายอุปกรณ์ในบ้ านที่มคี าสาป” แม็คคาร์ตนั บอกจุดประสงค์ให้ ทอมป์สันฟั ง “อาจจะเป็ นร้ านนี ้ก็ได้ ” ทอมป์สันเดินตรงปรี่เข้ าไปยังแผงขายสินค้ าเล็กๆที่มีแม่มดชราท่าทางดูชวั่ ร้ ายนัง่ อ่านหนังสืออยู่ “คุณนายเพนนิช” ทอมป์สันพูด แม่มดชราเงยหน้ าขึ ้นมาจากหนังสือ ทันทีที่เห็นว่าตนเองกาลังพูดคุยกับมือปราบมาร เธอก็คว้ า แอปเปิ ล้ ขึ ้นมาจากตะกร้ าแล้ วส่งให้ แม็คคาร์ตนั และทอมป์สันอย่างรวดเร็ว “อย่าจับฉันเลย ฉันไม่มที ี่ไปแล้ ว ต้ องมานัง่ ขายของโบราณพวกนี ้ก็โชคร้ ายเต็มที่แล้ ว” คุณนายเพน นิชคร่าครวญเสียงดังลัน่ “ไม่ต้องห่วง คุณนายเพนนิช เราแค่จะมาถามอะไรบางอย่างเท่านัน” ้ แม็คคาร์ตนั พูด “อะไรก็ได้ ที่คณ ุ ต้ องการ” “เราอยากรู้วา่ คุณรู้จกั มีดอันนี ้ไหม” แม็คคาร์ตนั ล้ วงมีดขึ ้นมาจากถุงเก็บหลักฐานด้ วยถุงมือ แล้ ว ส่งให้ กบั คุณนายเพนนิช เธอรับมาสารวจดูแล้ วส่งคืนให้ กบั แม็คคาร์ตนั “มีดเล่มนี ้ถูกวางขายเมื่อสองปี ก่อน ตอนนันสามี ้ ดิฉนั เป็ นเจ้ าของแผงขายสินค้ านี่ มีดเล่มนี ้ถูกขาย ให้ กบั ---บาร์นี บินน์ ดิฉนั มีที่อยู่ของแม่เขา ถ้ าคุณต้ องการ ดิฉนั จะให้ ” “ยินดีเลยครับ คุณนายเพนนิช” ทอมป์สันพูด คุณนายเพนนิชหยิบกระดาษเปล่าขึ ้นมาแล้ วจับปากกาขนนกตวัดเป็ นตัวหนังสืออย่างรวดเร็ว เธอ วางปากกาขนนกลงแล้ วส่งกระดาษให้ กบั ทอมป์สัน “ขอให้ คณ ุ โชคดีนะ” คุณนายเพนนิชหยิบหนังสือขึ ้นมาอ่านต่อ มือปราบมารทังสองกล่ ้ าวขอบคุณแล้ วเดินออกไปจาก ตรอกน็อกเทิร์น
หลังจากที่มือปราบมารทังสองเดิ ้ นออกมาจากตรอกน็อกเทิร์นแล้ ว พวกเขาก็ตรงไปยังร้ านหม้ อ ใหญ่รั่ว แม็คคาร์ตนั นัง่ ลงบนโต๊ ะตัวหนึ่งในมุมมืดของร้ าน ทอมป์สันเดินไปสัง่ น ้าฟั กทองสองขวดกับแฮน นาห์แล้ วเดินกลับมาที่โต๊ ะ แม็คคาร์ตนั มองกระดาษซึ่งมีที่อยู่ของบาร์นี บินน์มานานเกือบสิบนาทีแล้ ว ทอมป์สันใช้ ข้อศอก กระทุ้งสีข้างแม็คคาร์ตนั เพื่อปลุกให้ เขาตืน่ จากภวังค์ “แกคิดอะไรอยู่” ทอมป์สันถาม “แกไม่สงสัยหรือไง ทาไมคุณนายเพนนิชถึงมีมีดนัน่ ทังๆที ้ ่ตวั เองแก่มากแล้ วแต่ดนั มีมีดศาสตร์มืด ไว้ ในครอบครองน่ะ” แม็คคาร์ตนั พูด “แกก็ได้ ยิน มันอาจจะเป็ นของสามีคณ ุ นายเพนนิชก็ได้ ” “แต่ตอนที่เราอยูใ่ นตรอกน็อกเทิร์น ฉันเห็นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งเขียนว่าสามีคณ ุ นายเพนนิชถูก ฆ่าตายเพราะวัตถุของมีคมจากศาสตร์มืด” “แกจะบอกว่า—คุณนายเพนนิชเก็บมีดนันไว้ ้ ทงๆที ั ้ ่มนั เป็ นสิ่งที่ใช้ ปลิดชีวิตสามีของเธอ” “ถูกต้ อง ฉันว่าถ้ าเราไปบ้ านของบาร์นี บินน์ มันอาจจะมีประโยชน์มากกว่าที่เรานัง่ อยู่ในร้ านหม้ อ ใหญ่รั่วนี่นะ แกคิดว่าไง” “งันอย่ ้ ามัวเสียเวลาเลย เดี๋ยวฉันไปเอาน ้าฟักทองก่อน นายออกไปรอข้ างนอกได้ เลย” ทอมป์สันลุกขึ ้นแล้ วเดินไปยังเคาน์เตอร์ แม็คคาร์ตนั ลุกขึ ้นยืนแล้ วเดินออกไปจากร้ าน เขามองที่อยู่ ในกระดาษ ข้ อความที่เกิดจากลายมือของคุณนายเพนนิชเขียนไว้ วา่ “ร้านหนังสือรีดเดอร์แชลเล้นจ์ ,ชาริงครอส” ร้ านหนังสือรีดเดอร์แชลเล้นจ์เป็ นร้ านหนังสือเล็กๆ ตังอยู ้ ่ตรงหัวมุมถนนชาริงครอส สภาพของร้ าน ที่ดเู ก่าแก่และมีมนตร์ขลัง ทาให้ มือปราบมารทังสองรู ้ ้ เลยว่านี่ต้องเป็ นที่อยู่ของพ่อมดแม่มดแน่ๆ “ร้ านก็ดสู วยดีหรอก แต่แม่ของบาร์นี บินน์อยู่ไหนล่ะ” ทอมป์สันพูด
“นัน่ ไง” แม็คคาร์ตนั ชี ้มือไปที่ผ้ หู ญิงวัยชราคนหนึ่งที่กาลังรดน ้าต้ นไม้ อยู่หน้ าร้ าน เธอสวมชุดคลุมสี เขียวกับหมวกสีเขียวเข้ าชุดกัน ในมือมีอะไรเลยนอกจากสายยางฉีดน ้า “คุณนายบินน์ครับ” แม็คคาร์ตนั ทัก คุณนายบินน์เงยหน้ าขึ ้น เธอมองดูผ้ มู าเยือนด้ วยความสงสัย เธอม้ วนเก็บสายยางแล้ วโค้ งให้ กบั ผู้ มาเยือน “สวัสดีคะ่ ” “สวัสดีครับ พวกเราเป็ นมือปราบมารจากกระทรวงฯกาลังตามสืบคดีฆาตกรรมอยู่ คุณนายพอจะมี เวลาตอบคาถามเล็กน้ อยกับพวกเราไหมครับ” ทอมป์สันพูด “ยินดีช่วยเหลือค่ะ เชิญด้ านในร้ านเลยค่ะ” มือปราบมารทังสองพร้ ้ อมกับเจ้ าของร้ านเดินเข้ าไปในร้ าน คุณนายบินน์รินน ้าชาใส่ถ้วยแล้ วส่งให้ แม็คคาร์ตนั กับทอมป์สัน ทังคู ้ ร่ ับมาดื่มด้ วยความเต็มใจ “บาร์นีไม่อยู่หรือครับ” แม็คคาร์ตนั ถาม “บาร์นีไปทาธุระค่ะ เดี๋ยวสักพักคงกลับมา” คุณนายบินน์ตอบ “ต้ องการให้ ฉนั ช่วยอะไรคะ” “คุณนายบินน์ครับ บาร์นีซื ้อมีดศาสตร์มืดมาจากคุณนายเพนนิชที่ตรอกน็อกเทิร์น คุณพ่อจะรู้ไหม ครับว่าเขาซื ้อไปทาไม”ทอมป์สันพูด “คุณนายเพนนิชเป็ นเพื่อนกับดิฉนั มานานค่ะ เธอจะมาดื่มน ้าชาด้ วยกันตอนวันหยุด แต่พอสามี เธอเสียชีวิต เราก็ไมได้ คยุ กันบ่อยนัก โจเซฟกับบาร์นีก็ไม่คอ่ ยได้ เล่นกันอีกเลย” “คุณนายเพนนิชมีลกู ชายด้ วยหรือครับ” แม็คคาร์ตนั ถาม “มีอยู่คนหนึ่งค่ะ แต่เขาเสียชีวิตไปตอนไปเที่ยวภูเขาเมื่อห้ าปี ก่อนค่ะ” เสียงฟุ่ บดังขึ ้นขัดจังหวะการสนทนา บาร์นี บินนืเดินเข้ ามาในร้ านพร้ อมกับถือไม้ กวาดมาด้ วย ทันทีที่เขาเห็นมือปราบมารทังสอง ้ เขาก็ออกอาการหวาดกลัวอย่างเห็นได้ ชดั “ผมไม่ได้ ทาอะไรผิดนะครับ! อย่าจับผมนะ”
“ใจเย็น บาร์นี เราแค่อยากคุยเรื่องมีดศาสตร์มืดที่เธอซื ้อมาเท่านันเอง” ้ แม็คคาร์ตนั พูด “มีดอะไรกันครับ ผมไม่เคยซื ้อมีด” “อะไรนะ” “มีแต่มีดที่ได้ มาจากคุณนายเพนนิชนี่แหละครับ” บาร์นีหยิบมีดขึ ้นมาจากกระเป๋ ากางเกง ลักษณะ เหมือนกันกับมีดที่ใช้ ฆ่านายสตาร์ลิ่งอย่างเห็นได้ ชดั “นายได้ มาจากใครนะ” “คุณนายเพนนิชครับ เธอให้ ผมเมื่อห้ าวันที่แล้ วนี่เอง” “หมายความว่า---” ทอมป์สันพูด “ขอบคุณที่ให้ ความร่วมมือนะครับ !” ทอมป์สันกับแม็คคาร์ตนั พูดขึ ้นพร้ อมกันแล้ วกระโจนออกไป จากร้ านหนังสือทันที ทังสองวิ ้ ่งผ่านผู้คน รถยนต์ของพวกมักเกิ ้ล ระหว่างทางพวกเขาก็สนทนากันไปด้ วย “มีดเล่มนันมาจากคุ ้ ณนายเพนนิช” แม็คคาร์ตนั พูด “และมีดอีกเล่มที่ใช้ ฆ่านายสตาร์ลิ่งก็เหมือนกับมีดที่คณ ุ นายเพนนิชให้ กบั บาร์นีเปี๊ ยบเลย คุณ นาย เพนนิชนัน่ แหละคือฆาตกร” ทอมป์สันสรุป ทังสองมาจนถึ ้ งร้ านหม้ อใหญ่รั่วและทะลุไปยังตรอกไดแอกอนอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ถึงตรอกน็อก เทิร์น ทังคู ้ ก่ ็พบว่าคุณนายเพนนิชกาลังเก็บร้ านอยู่ แม็คคาร์ตนั กับทอมป์สันยกไม้ กายสิทธิ์ขึ ้นมา เตรียมพร้ อมเสกคาถา “ในนามของกระทรวงเวทมนตร์ เราขอสัง่ ให้ หยุด!” แม็คคาร์ตนั ตะโกน คุณนายเพนนิชตอบโต้ ทนั ที เธอหยิบไม้ กายสิทธิ์ขึ ้นมาแล้วร้ องว่า “อิมเปดิเมนต้ า !” มือปราบมารทังสองกระโดดหลบคาถา ้ ทังสองฝ่ ้ ายดวลกันอย่างดุเดือด คุณนายเฮนนิชแก่แล้ วก็ จริง แต่เรื่องคาถานี ้เธอคงไม่แพ้ ง่ายๆแน่ ทอมป์สันตระหนักถึงความแข็งแกร่งของคุณนายเพนนิช เขาตวัดไม้ กายสิทธิ์บนอากาศแล้ วร้ องว่า “โลโคมอเตอร์ มอร์ติส !”
คาสาปผูกขาปะทะเข้ ากับร่างของคุณนายเพนนิชอย่างจัง เธอล้ มลงและกาลังร่ายคาถาแก้ คาสาป แม็คคาร์ตนั ชิงโอกาสนี ้ทาให้ คณ ุ นายเพนนิชหมดสภาพการต่อสู้โดยสิ ้นเชิง “อินคาซอรัส!” เชือกคล้ องตัวคุณนายเพนนิชแล้ วมัดเธอแน่นราวกับงูรัดเหยื่อ เธอล้ มนอนลงบนพื ้น ไม้ กายสิทธิ์ กลิ ้งมาอยู่แทบเท้ าของแม็คคาร์ตนั “คุณนายเพนนิช คุณถูกจับในข้ อหาฆาตกรรมและมีวตั ถุศาสตร์มืดไว้ ในครอบครอง คุณมีสทิ ธิ์ที่จะ ไม่พดู เพราะสิ่งที่คณ ุ พูดจะถูกใช้ ในชันศาล ้ ขอให้ โชคดีกบั การพิจารณาคดี” แม็คคาร์ตนั ประกาศท่ามกลาง หมูค่ นมากมายที่มามุงดูการจับกุมในครัง้ นี ้ -------------------------------------หนึ่งอาทิตย์ตอ่ มา... แม็คคาร์ตนั เดินออกมาจากกระทรวงเวทมนตรืเพื่อกลับบ้ านที่ก็อดดริกส์โฮลโล่ ขณะที่เขากาลังจะ จับไม้ กวาดคูใ่ จเขานัน้ เรือบินกระดาษใบหนึ่งก็ลอยมาหาเขา แม็คคาร์ตนั รับมาแล้ วเปิ ดอ่าน “แม็คคาร์ตน ั การพิจารณาคดีของคุณนายเพนนิช หรือเซราฟิน่า เพนนิชเพิง่ จบลงไปเมื่อชั่วโมง ก่อน ผลการตัดสินคดีคือ เธอได้รับโทษตามกฎหมาย ต้องจาคุกอัซคาบันตลอดชีวิต เนื่องจากกระทาการฆาตกรรมและค้าขายวัตถุศาสตร์มืด เรื่องมันเริ่มตัง้ แต่ห้าปีทแี่ ล้ว ก่อนที่สามีเธอจะเสียชีวิตไม่กี่เดือน ลูกชายของ เธอ--- โจเซฟ เพนนิชไปเทีย่ วภูเขากับลูกชายของคุณนายบินน์---บาร์นี บินน์ เกิด อุบัติเหตุขึ้น โจเซฟ เพนนิชตกภูเขาเสียชีวิต มันทาให้เธอเศร้ามาก ในเวลาทีเ่ ธอทาใจได้ สามีก็มาเสียชีวิตไปอีกคนเนื่องจากถูกนายบินน์ใช้มีดแทง และตัวนายบินน์เองก็ฆ่าตัว ตายเพื่อหีกหนีความผิด มันเป็นสาเหตุที่ทาให้เธอแค้นครอบครัวบินน์มาก เธอจึงตัดสินใจฆ่าแม่มดวัยรุน ่ เป็นศพแรกและป้ายความผิดให้กับลูอิส แลนด์เวลล์ ต่อมาก็เป็นนายสตาร์ลงิ่ และเธอก็
ได้ป้ายความผิดให้กับบาร์นี บินน์ ซึ่งได้รับมีดศาสตร์มืดมาจากเธอ เพื่อแก้แค้นให้กับ ครอบครัวของเธอเอง อย่างไรก็ตาม คดีนี้จบลงแล้ว เราทาสาเร็จ หวังว่าพวกเราจะได้นอนหลับอย่าง เต็มตาเสียที ขอบคุณสาหรับทุกอย่าง โทมัส ทอมป์สัน”
แม็คคาร์ตนั ม้ วนกระดาษใส่กระเป๋ าสะพายหนังสีน ้าตาลแล้ วขึ ้นขี่ไม้ กวาด ในขณะที่ไม้ กวาดลอย ขึ ้นนัน้ เขานึกถึงคดีตอ่ ไปที่เขาจะพานพบในอนาคต แต่ในเมื่อตอนนี ้มีเวลาพัก เขาก็ควรจะพัก ไม่วา่ คดีจะ ซับซ้ อนขนาดไหน เขาก็ต้องฟันฝ่ ามันไปให้ ได้ ในเมื่อมีชื่อว่าเป็ นมือปราบมาร เราก็จงภูมิใจและทาหน้ าที่นี่ให้ ดีที่สดุ “รหัสลับมือปราบมาร” แม็คคาร์ตนั ขี ้ไม้ กวาดมุง่ ตรงไปยังทิศตะวันออก ที่ซึ่งพระอาทิตย์กาลังจะขึ ้นในไม่ช้า เช่นเดียวกับ ทอมป์สันที่กาลังกลับบ้ านเพื่อพักผ่อนเหมือนกับแม็คคาร์ตนั และ... “เช่นเดียวกับทุกคนบนโลก” ==========================
ขอบคุณทุกเม็ดเงินสาหรับงานเขียนชิ้นนี้ รับรองว่าจะมีงาน เขียนชิ้นใหม่ๆออกมาแน่นอนครับ
สามารถติชมงานเขียน THE AUROR CODE ได้ที่ ’ห้องประพันธกร’ ครับ