Δ. Σολωμού 7 & Λ. Παπαπαύλου (γωνία), Σέρρες
Τηλ: 23210 20990
Ο Γιάννης Γιαννέλος μπορεί να πέρασε
άπειρες μαγικές ώρες με τη μηχανή του και άλλες τόσες για να αποκτήσει τεχνικές και επιστημονικές γνώσεις, όχι όμως απλά για να φωτογραφίσει, αλλά κυρίως για να εκφραστεί καλλιτεχνικά. Γιατί αυτός είναι ο στόχος!
Με οδηγό την προσωπική του αισθητική και
συνεργάτη του την ίδια τη φύση, αγωνίζεται
με τα πιο σύγχρονα μέσα για να αποτυπώσει
το σήμερα στο … άπειρο! Γιατί η φωτογραφία
είναι και ρεαλισμός και συναίσθημα. Μόνο που
για να τα καταφέρει κανείς δεν χρειάζεται μόνο
γνώση και ευαισθησία, αλλά πάνω απ’ όλα αγάπη για τη δουλειά. Γιατί, τελικά, το αποτέλεσμα είναι αυτό που δικαιώνει την προσπάθεια
και γι’αυτό δουλεύει με πάθος και επιμονή στη λεπτομέρεια.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΘΕΜΗΣ ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ
S.P.: Πώς μπήκε η φωτογραφία στη ζωή σας και γιατί επιλέξατε να γίνετε επαγγελματίας φωτογράφος;
Γ.Γ.: Μπήκε από τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου, μανιώδης ερασιτέχνης φωτογράφος με εξαιρετική ματιά, μου δημιούργησε - χωρίς να το καταλάβει - μέσα στο σπίτι ένα σύμπαν από μηχανές, slides, Α/Μ φωτογραφίες, στο οποίο λαχταρούσα να μπαίνω και να εξερευνώ. Στην εφηβεία μου είχα ήδη σκοτεινό θάλαμο στο σπίτι, εμφάνιζα, πειραματιζόμουν άπειρες μαγικές ώρες. Στο σχολείο με φώναζαν «ο φωτογράφος». Η απόφαση είχε παρθεί. Δεν μου πέρασε καν απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι άλλο.
S.P.: Γιατί η φύση είναι το αγαπημένο σας θέμα και ποια εποχή σας εμπνέει περισσότερο;
Γ.Γ.: Γιατί η φύση είναι η αρχή και το τέλος. Όλα είναι εκεί, μπορείς να ανακαλύψεις τα πάντα. Αφομοιώνομαι στη φύση, όταν φωτογραφίζω γίνομαι κομμάτι της και αποτυπώνω ότι βλέπω και αισθάνομαι. Στη φωτογραφία αυτή, που είναι ρεαλισμός, που είναι «αυτό που είδα», προσπαθώ να προσθέσω κάτι από το συναίσθημα της στιγμής, τη μυρωδιά, την αίσθηση του κρύου ή της ζέστης, το ήχο του αέρα. Όταν βρίσκομαι μια μέρα στη φύση φωτογραφίζοντας, μόλις σκοτεινιάσει και τελειώσω, νιώθω πλουσιότερος. Αν πρέπει να διαλέξω μια εποχή, το προχωρημένο φθινόπωρο θα ήταν η επιλογή μου με το γλυκό πλάγιο φως του.
S.P.: Και μετά πώς γίνεται η επιλογή της εικόνας που θα εμφανισθεί; Και πότε γίνεται αυτό; Γ.Γ.: Στο τέλος κάθε μέρας δράσης κάνω μια «βόλτα» στις φωτογραφίες που τράβηξα. Ταξινομώ, αξιολογώ και απολαμβάνω αυτό το γρήγορο πέρασμα εικόνων, σαν τρέιλερ μπροστά στα μάτια μου. Μπορεί να επιλέξω 1 ή 2 εικόνες να τις δουλέψω λίγο, να τις επεξεργαστώ προς μια κατεύθυνση διαφορετική απ’ αυτήν που προορίζονταν αρχικά. Μετά, αποθηκεύονται στο σκληρό δίσκο και είναι σε επιφυλακή. Ανατρέχω
συχνά στα αρχεία μου όταν έχω ένα project στο μυαλό μου, οπότε μια φωτογραφία μπορεί να βρει εφαρμογή ίσως και χρόνια μετά τη σύλληψή της.
S.P.: Η φωτογραφία για εσάς είναι τέχνη ή επιστήμη; Γ.Γ.: Η φωτογραφία για μένα είναι σίγουρα τρόπος ζωής. Από κει κι ύστερα, φυσικά και είναι τέχνη και υπάρχουν πολλοί φωτογράφοι που την υπηρετούν άψογα. Είναι υποχρεωτικό, όμως, να έχεις τεχνικές και επιστημονικές γνώσεις, εφόσον μεταξύ της ματιάς και του αντικειμένου σου, παρεμβάλλεται πάντα μια μηχανή. Αυτή τη μηχανή πρέπει να την ελέγχεις εσύ κι όχι αυτή εσένα.
S.P.: Κατά πόσο το φως και η γραφή οδηγούν σήμερα έναν άνθρωπο, σε διαφορετικά καλλιτεχνικά μονοπάτια;
Γ.Γ.: Το φως υπάρχει παντού. Άλλοτε δυνατό, άλλοτε απαλό, θερμό, ψυχρό, πλάγιο. Όλα γύρω μας λούζονται με φως. Βγαίνεις το πρωί και οδηγείς στο δρόμο για τη δουλειά σου και έχει ήλιο. Την άλλη μέρα βρέχει, μετά πάλι ήλιος και ξαφνικά, έρχεται μια στιγμή, που έχεις διαβάσει ένα βιβλίο ή ένα άρθρο ή έχεις ακούσει μια συγκεκριμένη μουσική κι αυτό το ίδιο τοπίο αλλάζει. Μεταμορφώνεται και το βλέπεις με τελείως διαφορετικό τρόπο. Φως και γραφή λοιπόν μαζί, είναι δυο υλικά γεμάτα πλούτο, που μπορούν να οδηγήσουν σε άπειρες καλλιτεχνικές εκφράσεις.
S.P.: Η φωτογραφία άλλαξε με την ψηφιακή εποχή, δημιουργώντας από τη μια εκατομμύρια φωτογραφίες και
από την άλλη λήψεις, που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε. Είναι αλήθεια αυτό; Γ.Γ.: Πράγματι, άλλαξε κατά πολύ η φωτογραφία. Έγινε εύκολη. Όλοι μπορούν να φωτογραφίζουν, ακόμη και μ’ ένα κινητό. Χιλιάδες εικόνες περνούν από τα μάτια μας κάθε μέρα. Επομένως, χιλιάδες άνθρωποι μπορούν να ονομάζονται «φωτογράφοι», εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογία που σου λύνει με μαγικούς τρόπους όλα τα προβλήματα και φτάνεις εύκολα σε μια καλή φωτογραφία. Η άριστη, όμως, η μοναδική φωτογραφία υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Αυτήν πρέπει να στοχεύουμε διαρκώς και να μην αφήνουμε την ευκολία της ψηφιακής τεχνολογίας να μας επαναπαύει.
S.P.: Πόσο ρεαλιστικό και αποδεκτό είναι για εσάς ένα ηλεκτρονικά «πειραγμένο» τοπίο; Γ.Γ.: Για μένα, η φωτογραφία είναι και πρέπει να παραμένει ρεαλισμός. Είναι αυτό που βλέπουμε. Είναι αυτό που υπάρχει. Οι επεμβάσεις που μπορεί να κάνει ο δημιουργός στο
photoshop είναι άπειρες και εντυπωσιακές. Απαιτείται, όμως, βαθιά γνώση του εργαλείου αυτού, αισθητική και κυρίως μέτρο. Είναι σημαντικό να καταλαβαίνεις πού πρέπει να σταματήσεις. Ειδικά για το τοπίο, που είναι και η ερώτηση, οφείλεις να έχεις παρατηρήσει όλες τις λεπτομέρειες της φύσης, για να τις εφαρμόσεις σωστά μετά στη σύνθεσή σου. Παρόλα αυτά, αποδεκτό για μένα θα ήταν και μία τελείως σουρεαλιστική προσέγγιση, αρκεί να έχει αισθητική και άποψη. Απλά, δεν θα είναι φωτογραφία, αλλά μια εικαστική δημιουργία στηριγμένη σε φωτογραφικές τεχνικές.
S.P.: Η ενασχόληση επαγγελματικά με τη φωτογραφία, για εσάς, είναι καλλιτεχνική έκφραση, δημιουργική απασχόληση ή μια δουλειά σαν όλες τις άλλες; Αλήθεια, πόσο ενδιαφέρουσα θεωρείτε την φωτογράφιση της πό-
λης και του νομού μας;
Γ.Γ.: Σαφώς είναι πάνω απ’ όλα, καλλιτεχνική έκφραση. Με μια φωτογραφία διηγούμαι αυτό που δεν μπορώ ούτε με λόγια ούτε με γραπτώς να πω. Είναι φορές, βέβαια, που γίνεται ένα επάγγελμα όπως όλα τα άλλα, αλλά κι εκεί το διασκεδάζω, βρίσκω στοιχεία που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, ακόμη και μόνο τεχνικά. Η φωτογράφιση που έχω ξεκινήσει αυτή την περίοδο για τον τόπο σας με γεμίζει ενδιαφέρον. Συνήθως, σ’ ένα τέτοιο project που μου ζητείται να
καταγράψω μια περιοχή σε 100-150 εικόνες, επικεντρώνομαι στην ομορφιά και απολαμβάνω ιδιαίτερα το παιχνίδι των παρομοιώσεων και των αντιθέσεων.
S.P.: Φωτοειδησεογραφία, διαφημιστική, αρχιτεκτονική φωτογραφία, φωτογραφία τέχνης ή αστροφωτογραφία. Ποιο απ’ όλα είναι πιο δύσκολο και πιο ενδιαφέρον; Γ.Γ.: Όλα είναι πολύ ενδιαφέροντα και συγχρόνως πολύ δύσκολα, αν τα κάνεις σωστά. Το κάθε ένα απαιτεί διαφορετικά στοιχεία. Ο φωτορεπόρτερ πρέπει να είναι δυναμικός, γρήγορος, αποφασιστικός και με ένστικτο. Ο δημιουργός της διαφημιστικής φωτογραφίας, αντίθετα, πρέπει να είναι άψογος τεχνίτης και με υπομονή να «χτίζει» την εικόνα του, ακολουθώντας συνήθως κάποιο προσχέδιο. Αυτός που κάνει αρχιτεκτονική φωτογραφία πρέπει να είναι και ο ίδιος λίγο αρχιτέκτονας. Να ακολουθεί και να αναδεικνύει τις γραμμές του δημιουργού, έχοντας στο μυαλό του συμμετρίες και όγκους. Και φυσικά το φως. Η αστροφωτογραφία είναι κάτι πολύ εξειδικευμένο, απαιτεί να είσαι και καλός φωτογράφος και λάτρης της περιπέτειας. Αντιλαμβάνεστε πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η καθημερινότητα ενός φωτογράφου ανάλογα με το είδος που υπηρετεί.
S.P.: Πόσο απαιτητικοί είναι σήμερα οι πελάτες και πόσο καλά αμείβεται ένας φωτογράφος; Γ.Γ.: Πριν την ψηφιακή εποχή, οι πελάτες ήταν πιο απαιτητικοί. Σήμερα είναι κάπου ανάμεσα στο εύκολο, στο οικονομικό και στο καλό. Το άριστο σπάνια είναι ζητούμενο. Πιο απαιτητικός είναι συχνά ο φωτογράφος από μόνος του παρά οι πελάτες. Οι αμοιβές, όσο κι αν δεν έχουν καμιά σχέση με παλιά, μπορούν να είναι καλές για έναν φωτογράφο, που δουλεύει δημιουργικά και με συνέπεια.
S.P.: Πώς επιλέξατε να ασχοληθείτε με την αεροφωτογραφία και πόσο αυτή διαμόρφωσε την αισθητική σας; Πώς είναι τώρα στην εποχή των drones; Γ.Γ.: Δεν την επέλεξα, απλά έτυχε. Μια, δυο, τρείς φορές και σιγά-σιγά επί μια δεκαετία «έγραψα» χιλιάδες ίσως ώρες πτήσεων με τα ελικόπτερα.. Τα πάντα από ψηλά είναι αλλιώτικα, πιο ζωγραφικά, οι κλίμακες αλλάζουν, τα τοπία ξεδιπλώνονται. Έτσι δημιουργήθηκαν σε βάθος χρόνου τα βιβλία της σειράς «ΑΝΩΘΕΝ». Στην εποχή των drones, έχεις πολλές φορές κοινή αισθητική με παλιά, πολλά μειονεκτήματα και πολλά πλεονεκτήματα. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι δεν φωτογραφίζεις αυτό που βλέπεις εσύ, αλλά αυτό που βλέπει το drone για σένα. Τα μάτια σου δεν έχουν δει αυτό το τοπίο που έχεις παγιδέψει στη μηχανή σου. Τεράστια διαφορά. Γιατί η αρχή της φωτογραφίας για μένα, είναι να μεταφέρεις σε κάποιους θεατές της στιγμή που είδες κάποτε και με τον τρόπο που την είδες.
S.P.: Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο επίδοξο φωτογράφο, που παίρνει για πρώτη φορά φωτογραφική μηχανή στα χέρια του;
Γ.Γ.: Να μη βιάζεται. Όπως είναι η τεχνολογία, με το πάτημα του κουμπιού, κάθε φωτογραφία δείχνει ωραία. Αν την επεξεργαστείς δε, για μισό λεπτό, εκτοξεύεται. Αυτό το τεχνολογικό λοιπόν επίτευγμα, οδηγεί τελικά στην προχειρότητα και στη συσσώρευση τεράστιου όγκου μέτριων φωτογραφιών. Η φωτογραφία θέλει ψάξιμο και υπομονή. Η τεχνογνωσία μαζί, ασφαλώς είναι απαραίτητη, αλλά σε βάθος, όχι στην επιφάνεια. Επίσης, θα του έλεγα να προσπαθήσει να δημιουργήσει το «δικό του κόσμο», να τον δει με τη δική του ματιά και φυσικά να είναι ανοιχτός σε επιρροές, όχι μόνο από άλλους φωτογράφους, αλλά από τα πάντα γύρω του που τον συγκινούν.
Κάποιος είχε πει κάποτε: «Για να βγάλεις καλές φωτογραφίες, διάβαζε πολλά βιβλία …».
