VRAGEN AAN

Tina en Heidi

“WARME VRIENDSCHAP WAAR WE ALLEBEI IETS AAN HEBBEN”

ZZe kenden elkaar helemaal niet, maar ondertussen zijn Heidi en Tina al sinds november vriendinnen. Met dank aan ArmenTeKort, een organisatie die mensen met een compleet verschillende achtergrond via een buddytraject met elkaar in contact brengt. Op die manier werd Heidi als buddy gekoppeld aan Tina, een jonge vrouw voor wie het leven niet altijd even lief was. De 2 gaan nu geregeld met elkaar op stap.

“Ik kom net uit de psychiatrie en eigenlijk ben ik mijn leven vandaag pas helemaal aan het opbouwen”, vertelt Tina, die stage loopt in een hondenasiel. “De steun van een buddy als Heidi is daarbij erg welkom. Zij biedt mij een luisterend oor, in een gewone omgeving, weg van psychologen en andere experten. Het is heel fijn als iemand een keer vraagt hoe het met je gaat.”

GEEN VASTE AGENDA

“Ik denk dat het voor Tina belangrijk is dat ik geen hulpverlener of maatschappelijk werker ben”, pikt Heidi in. “Ik bén er gewoon. Dat is een warme vriendschap, waar we allebei iets aan hebben. Ik werk als consulente bij de VDAB, maar dat heeft niks te maken met mijn engagement. Ik wilde gewoon iets extra doen. Ik heb heel impulsief een infosessie bij ArmenTeKort gevolgd omdat ik daar al eens iets over had gelezen. Mijn enige bedenking was dat ik er misschien niet voldoende tijd voor zou hebben. Onterecht, want als je vrijwilligerswerk ziet als iets plezants en niet iets wat ‘moet’, maak je daar vanzelf tijd voor.”

“We hebben ook geen vaste agenda”, zegt Tina. “Heidi is bovendien heel flexibel. Als ik me een keer niet goed voel en ik zeg onze afspraak af, maakt zij daar geen drama van. Of omgekeerd. Het is ook al gebeurd dat zij het te druk had op haar werk. Er is veel wederzijds begrip. We zien elkaar als het uitkomt. Soms is dat om de week, soms vaker. De ene keer gaan we wandelen, de andere keer doen we dingen, zoals naar een optreden van een stand-upcomedian gaan, of een expo bezoeken. Als dat financieel mogelijk is natuurlijk, want de kosten betalen we zelf. Al krijgen we soms wel tickets tegen verminderd tarief. En is er even geen geld voor een activiteit, dan gaan we die week naar het park.”

VRAGENLIJST

Kandidaat-buddy’s moeten eerst een vragenlijst invullen. Zo zoekt ArmenTeKort een goede match. In het geval van Heidi en Tina was dat een succes, want al tijdens hun 1ste ontmoeting kwamen ze erachter dat er niet alleen verschillen tussen hen zijn, maar ook gelijkenissen. “We blijken alle 2 graag te zingen”, lacht Heidi. “We zijn ook allebei heel open. Tina kan alles zeggen tegen mij, maar ik ook tegen haar. Ik heb het met haar over de drukte op het werk, of over de gezondheidsproblemen die ik onlangs had. En dan is zij net zo bezorgd.”

“Mijn buddy moest sowieso een vrouw zijn, gewoon omdat ik met vrouwen beter kan praten”, gaat Tina verder. “Voor mij is het allerbelangrijkste dat ik alles tegen mijn buddy kan zeggen. Ik wil niemand die al mijn zorgen op zich neemt, maar wel iemand die er gewoon is. Ik denk dat ik Heidi ook ’s avonds zou kunnen bellen als ik een probleem heb, maar dat doe ik niet. Ik respecteer de uren” (lacht).

ZOVEEL DOORZETTINGSVERMOGEN

Heidi: “Ik ben 20 jaar ouder dan Tina. Ik neem geen moederrol op, daarvoor heb ik mijn 2 kinderen. Maar ik durf weleens advies te geven. Die bezorgdheid voel ik toch voor haar. Maar zonder met het vingertje te zwaaien. Ik heb liever dat Tina de dingen zelf uitzoekt. Maar als ze raad nodig heeft over waar ze bijvoorbeeld zanglessen of een opleiding kan volgen, geef ik die graag. Ik leer zelf ook dingen van Tina. Ik vind het bijvoorbeeld heel knap dat ze zoveel doorzettingsvermogen heeft. Ook al is het voor haar soms moeilijk om dingen te ondernemen, toch probeert ze het. Het beste voorbeeld daarvan is dat ze een buddy heeft gezocht. Het feit dat ze die kracht heeft, vind ik mooi.”

Meer info over ArmenTeKort vind je op www.armentekort.be.

Jef en Jolien

“ZIEN HOE EEN KIND ZICHZELF KAN ZIJN, IS DE MOOISTE BELONING”

JJef heeft autisme en een gedragsproblematiek. Daarom verblijft hij in een begeleidingscentrum. Hij kwam er in contact met de JOETZ-vakanties. Met de hulp van Dito zijn dat inclusieve vakanties, die ook openstaan voor deelnemers met een handicap. De uitstappen die de jongerenvereniging organiseert, zijn enkel mogelijk omdat vrijwilligers zoals Jolien de kinderen begeleiden en hen een onvergetelijke tijd bezorgen. “En die animatoren zijn héél bekommerd om ons”, weet Jef, die al een keer of 5 mee op reis ging. “Ik ben 2 keer op paardenkamp gegaan, waar we ook echt met de paarden mochten rijden. Maar ook het hondenkamp en een dierenkamp waar allerlei verschillende dieren waren, vond ik heel plezant. Het leukste is dat we de diertjes dan mogen verzorgen en knuffelen. Ik ben een heel grote dierenvriend, daarom kies ik er altijd die vakanties uit. De dierenkampen vinden meestal plaats in Nederland en België en dat vind ik fijn, want ik ga niet zo graag ver weg.” “Ik maak op kamp ook nieuwe vrienden. Als de vakantie voorbij is en we naar huis moeten, ben ik wel verdrietig en komen er dikwijls traantjes. Maar we houden achteraf nog contact. Met 1 vriend die ik op vakantie heb leren kennen, speel ik nu nog altijd spelletjes op internet.”

SUCCESVERHAAL

“Jef is een echt succesverhaal”, lacht Jolien, studente leerkracht lager onderwijs en vrijwillig animator sinds 2017. Zij begeleidde Jef tijdens een van de hondenkampen. “Die vakanties hebben echt een verschil voor hem

Jef

16 JAAR

Jef

16 JAAR

HOUDT VAN DIEREN EN BASKETBAL

HOUDT VAN DIEREN EN BASKETBAL

gemaakt. In het begin had hij nog intensieve 1-op-1-begeleiding nodig, maar dat hebben we tijdens de volgende kampen kunnen afbouwen omdat hij zich zo goed in zijn vel voelde. Als je als animator de juiste klik hebt met het kind, durft het veel meer uit zichzelf te ondernemen en heeft het minder begeleiding nodig. We zijn heel blij dat het met Jef zo gelopen is.”

GERUSTGESTELD

Ook al krijgen de animatoren bij elk kamp de zorg over een ander kind, toch ontstaat er in die paar dagen een hechte band tussen de duo’s. “We proberen altijd al eens op voorhand bij de kinderen langs te gaan”, zegt Jolien, die enkel een vrijwilligersvergoeding ontvangt voor haar inzet. “Dan weten zij met wie ze op kamp vertrekken en bij wie ze terecht kunnen

Jolien

20 JAAR

HOUDT VAN MUZIEK, ZINGEN EN KOKEN

als er iets is. Op die manier zijn ze toch al een beetje gerustgesteld. En soms gebeurt het dat de kinderen zich zo aan ons hechten dat het afscheid lastig is. Maar we hebben een Facebookpagina en een website waarop ze achteraf alle foto’s kunnen bekijken. Er wordt ook altijd een terugkomdag georganiseerd, zodat we elkaar nog eens kunnen ontmoeten.”

Jolien doet tijdens de zomer 2 tot 3 kampen. Haar motivatie? “Toen ik voor het eerst meeging, was er een kindje dat duidelijk zijn draai niet vond en geen contact durfde te leggen met de anderen. Met mij had hij wel een klik. Zo is hij geleidelijk aan opengebloeid en hebben we hem nog enkele heel toffe dagen kunnen bezorgen. Op dat moment wist ik dat dit echt iets voor mij was”, verklaart ze haar engagement.

NET ALS ALLE ANDERE KINDEREN

“Het is onze opdracht om ervoor te zorgen dat die kinderen zich op kamp net zoals alle andere kinderen voelen. En dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over dingen die ze niet kunnen, of waar ze moeite mee hebben. Hier mogen ze zich gewoon amuseren. Zo zijn we bijvoorbeeld eens naar de dierentuin geweest. Het jongetje dat ik toen begeleidde, bloeide daar helemaal open. Hij vond het fantastisch om al die vreemde dieren van zo dichtbij te zien. Het is geweldig om echt iets te kunnen betekenen voor die kinderen. Zien hoe zo’n kind zichzelf kan zijn dankzij de juiste begeleiding, dát is voor mij de mooiste beloning.”

Meer info over het aanbod van JOETZ en Dito vind je op www.joetz.be en www.ditovzw.be.

Sandra en Nejma

“WE HELPEN WAAR WE KUNNEN, ZONDER TE BETUTTELEN”

ZAls maatschappelijk werker bij Solidaris geeft Sandra elke dag opnieuw betekenis aan het woord ‘solidariteit’. “Onze cliënten worden door hun ziekte of handicap vaak geconfronteerd met administratieve of financiële problemen die ze niet zomaar in hun eentje kunnen oplossen. Daarom proberen wij hen te helpen door bijvoorbeeld tegemoetkomingen aan te vragen of gezinshulp en andere diensten in te schakelen”, legt Sandra uit. “Iedereen kan tijdens het zituur gewoon langskomen met vragen en problemen. Maar bij complexe dossiers werken we ook op afspraak of doen we huisbezoeken.”

VERTROUWENSRELATIE

“Op bepaalde thema’s rust soms nog een taboe, zoals op kanker of psychische aandoeningen”, gaat Sandra verder. “Daardoor werken wij voor iedereen op maat. Mensen komen ook dikwijls met 1 bepaalde vraag langs. Later blijkt daar een hele problematiek achter te zitten. Maar voor ze dat verhaal prijsgeven, moet je eerst een vertrouwensrelatie opbouwen. Pas dan kan je samen op weg gaan. Want ook al helpen we waar we kunnen, het is niet de bedoeling om iemand alles uit handen te nemen. We willen niemand betuttelen. We stimuleren mensen om zelf te beslissen en voor zichzelf op te komen.”

IN EEN ROLSTOEL

Een cliënt met wie Sandra zo’n vertrouwensband heeft, is Nejma. Zij doet al sinds 2016 een beroep op Sandra. “Ik heb spastische diplegie, een ziekte die je onderste ledematen aantast en waarbij je been- en heupspieren verstijven. Ook mijn zenuwen blokkeren”, vertelt ze. “Ik heb in een maatwerkbedrijf gewerkt tot mijn ziekte te erg werd. Dat is een sociale onderneming waar mensen werken die door persoonlijke omstandigheden niet in een ‘gewone’ werkplek kunnen werken. Maar toen ik niet meer kon rechtstaan, wilde dat bedrijf mij niet in dienst houden omdat ze geen aangepast werk hadden.”

Nejma

40 JAAR

HOUDT VAN REIZEN, UIT ETEN GAAN EN DE NATUUR

Sandra: “En zo is Nejma bij ons gekomen. Wij hebben nog geprobeerd om bij mijn werkgever te bemiddelen, maar zonder succes. Dat was een enorme klap voor Nejma. Ze voelde zich afgeschreven. Opeens zat ze in een rolstoel en moest ze leren aanvaarden dat ze niet meer de Nejma van 10 jaar geleden was.”

Sandra

50 JAAR

HOUDT VAN REIZEN EN WANDELEN

ZO ONRECHTVAARDIG

“Ik vond dat ontslag verschrikkelijk. Ik heb het heel moeilijk gehad om dat te verwerken en een plaats te geven”, knikt Nejma. “Ik heb ondanks mijn beperkingen nog zoveel andere capaciteiten. Ik vond dat zó onrechtvaardig. Ik wilde niet zomaar in een hoekje gaan zitten. Ik heb daarover intense gesprekken gehad met Sandra. Zij heeft mij ook geholpen met het financiële aspect. Plots had ik geen loon meer en viel ik terug op een uitkering. Sandra heeft ervoor gezorgd dat ik een tegemoetkoming krijg. Zij is echt een krak in haar job. Zo iemand had ik nodig. Ik kom wel uit een warm gezin, maar mijn ouders spraken geen Nederlands. Zij kónden mij dus niet helpen. Ik moest alles zelf uitzoeken. Ik was vroeger een heel paniekerige madam: bang om mijn inkomen te verliezen, bang om niet rond te komen. Sandra heeft mij geleerd te relativeren. Het is niet omdat je een handicap hebt, dat je niet mag leven. Ik aanvaard nu dat ik goede en slechte dagen heb. Op de slechte weet ik dat ik het rustig aan moet doen. Maar op de goede haal ik er alles uit wat erin zit.”

KLEINE STAPPEN

Sandra: “Iemand als Nejma helpen geeft veel voldoening. Ik haal mijn kracht uit de kleine stappen die mensen vooruitzetten. Het is mooi om te zien als ze uit die put klauteren en het weer wat beter krijgen. En de glimlach die je daarvoor terugkrijgt, is heel dankbaar.”

Dankzij de voortdurende aanmoedigingen van Sandra is Nejma nu op haar beurt solidair: ze zet haar kennis en ervaring in als vrijwilliger. “Eerst bij MOPA, een vzw die palliatieve hulp aan moslims biedt. Nu werk ik bij Senzo, een organisatie die kinderen met een handicap en hun gezin ondersteunt”, zegt ze. “Mijn spierpijnen zijn tegenwoordig zo onvoorspelbaar dat een werkgever nooit echt op mij kan rekenen. Daardoor zou ik me schuldig voelen. Maar als vrijwilliger kan ik mijn gezondheid voorrang geven en me toch nog nuttig maken voor de maatschappij. Samen met Sandra heb ik mijn moeilijkheden omgezet in iets positiefs.”

Meer info over de Dienst Maatschappelijk Werk vind je op www.solidaris.be/dmw.