11 minute read
BINNENKIJKEN BIJ
by Solidaris
Hilde Vernaillen
54 JAAR CEO VAN DE P&V GROEP (P&V EN VIVIUM VERZEKERINGEN) HOUDT VAN REIZEN, DE NATUUR EN VOGELSPOTTEN
ZIE” Zoals velen kijkt Hilde Vernaillen reikhalzend uit naar het moment dat corona op de achtergrond verdwijnt. “Ik ben gewoon blij als ik mensen zie. Noem Hilde Vernaillen gerust een De coronacrisis was en is soms onge‘mensenpersoon’. In het dagelijkse looflijk moeilijk”, zegt ze. leven staat ze aan het hoofd van de P&V verzekeringsgroep. Zowel Mensen zijn onmisbaar voor jou? op het werk als thuis leeft ze met “Ik kan niet zonder, ik heb meneen grenzeloze gedrevenheid sen om me heen nodig. Ons huis is groot, vooral om mensen te onten liefde voor mensen. “Nieuwe vangen. Maar voor mij zijn zowel ervaringen opdoen en delen, leren mens als natuur belangrijk. Zo hebvan anderen, geeft mij zuurstof.” ben we thuis heel wat dieren. Als we op vakantie gaan, is het vaak om vogels te spotten. Dat is een van mijn grote passies. Andere vogelliefhebbers namen ons ooit mee naar Zuid-Afrika. Sindsdien is het een hobby.”
“Buiten vind ik rust. Ik kan er enorm deugd van hebben om een vogel te bestuderen. Het geeft me energie. Mijn batterijen laad ik op in de natuur.”
Spelen passie en gedrevenheid een belangrijke rol in je taken als CEO?
“Zeker. Het is een ingesteldheid die ik zoveel mogelijk probeer te vertalen in de praktijk. Een van mijn belangrijkste taken is ervoor zorgen dat mensen zich kunnen ontplooien en groeien. Ik ben constant bezig met hun ontwikkeling. Ik vind dat het boeiendste wat er is.”
“Maar die gedrevenheid zit ook in mijn bedrijf. Als verzekeraar helpen we mensen die schade oplopen. Of we begeleiden ze in het opbouwen van een aanvullend pensioen. Het draait altijd om mensen: medewerkers, klanten, slachtoffers … Hoe dan ook zijn we altijd bezig met de menselijke kant. Met dank aan onze gedreven medewerkers.”
“Tuurlijk heb ik momenten waarop mijn motivatie eens zakt, maar dat duurt nooit lang. Ik blijf niet bij de pakken zitten. Mijn passie voor het vak is een constante motivator. Op moeilijke momenten grijp ik ernaar terug. Dan weet ik weer waarom ik het doe. Zo verdwijnt mijn drijfveer nooit.”
Kan een leidinggevende bereikbaar en menselijk genoeg blijven?
“Dat probeer ik. Mijn enige probleem is dat een dag maar 24 uur telt” (lacht). “Soms moet ik schipperen. Over het algemeen denk ik wel dat ik toegankelijk ben. Niet alleen voor werknemers, ook voor onze klanten. Als ze bij mij terechtkomen, is het omdat ze denken dat hun probleem zodanig groot is of omdat ze ten einde raad zijn.”
Hoe belangrijk is sociaal engagement voor jou?
“Zeer belangrijk! Neem iemand die bij ons aanklopt met een schadegeval. Die heeft een negatieve ervaring. Zwaar of minder zwaar, maakt niet uit. Ik wil dat wij op dat moment hulp én een positieve ervaring brengen. We proberen dicht bij de mensen te staan. Onderzoek wijst uit dat veel klanten tevredener zijn na schade dan ervoor.”
“Voor een voorbeeld van sociaal engagement hoeven we – spijtig genoeg – niet ver terug te gaan: de rampzalige overstromingen tijdens de zomer van 2021, die vooral Wallonië troffen. Toen zag ik het ultieme bewijs van solidariteit. Een solidariteit die spontaan ontstond.”
“Het was midden in de vakantie. Wij hebben níks gevraagd. En onze mensen gingen ’s avonds en in het weekend aan de slag, kwamen terug uit verlof of zelfs uit pensioen. Om te helpen. En ik weet: dat is niet overal zo. Het gebeurde vanzelf. Mooier en menselijker kan niet.”
Nochtans wordt een verzekeraar vaak geassocieerd met de kleine lettertjes. Merk je iets van die kwalijke reputatie?
“Ik kan je zeggen dat bij rampen als die in 2021 wij allesbehalve moeilijk doen of hameren op kleine lettertjes. Dan stellen we alles in het werk om te helpen. Alleen is het zo dat verzekeraars nu eenmaal moeten controleren, om misbruik te voorkomen. Geloof mij, er worden soms valse schadegevallen aangegeven.”
“Jammer dat zo de reputatie ontstaat dat een verzekeraar niet wil betalen. Niets is minder waar. Wij betalen graag wat we moeten betalen. Dat is onze reden van bestaan, hé. Mensen helpen die schade lijden. Maar ook investeren in preventie. Het is nog altijd beter om risico’s te voorkomen.”
Solidariteit zit verweven in de kernwaarden van P&V.
“Absoluut. Net zoals bij De VoorZorg zit het verweven in ons DNA. Het klinkt misschien wollig, maar wij willen een betere wereld waarin mensen het goed hebben en welzijn een beetje beter verdeeld is.”
“Die waarde zit ook in onze coöperatieve organisatiestructuur. Wat wil dat zeggen? Een coöperatieve wordt opgezet door een groep mensen die samen een eigen probleem willen oplossen. Ze vinden geen antwoord elders in een algemene markt of bij de overheid. Dus richt die groep een bedrijf op dat in 1ste instantie handelt in het belang van haar klanten, die ook eigenaar zijn van het bedrijf.”
“Wij zijn destijds opgericht door de arbeidersbeweging in België, omdat zij nood had aan bescherming door onder andere een ziekteverzekering. De wettelijke ziekteverzekering bestond toen nog niet. Doorheen de jaren is dat geëvolueerd. Vandaag werken wij voor onze belanghebbenden: klanten, personeel, coöperanten en hun leden, tussenpersonen ...”
“We hebben als maatschappelijk sterk geëngageerde verzekeraar een duidelijke reden van bestaan: zoveel mogelijk mensen bescherming bieden. Preventief, maar ook na tegenslagen.”
“Ik durf zeggen dat wij ons daardoor onderscheiden. Ons maatschappelijk engagement staat voorop, onder andere ook via de Stichting P&V. Die zet zich in voor jongeren. De Stichting wil hen actief laten meebouwen aan een solidaire wereld en opkomen tegen hun uitsluiting in de samenleving. Daarvoor investeren we in maatschappelijke projecten. Tijdens de coronacrisis gaven we bijvoorbeeld niet alleen computers aan kwetsbare jongeren, maar zorgden we er ook voor dat er mensen waren om hen ermee te leren werken. En mocht ik meer middelen hebben, zou ik nog meer doen.” (glimlacht)
Wat is de grootste meerwaarde van een coöperatieve organisatie?
“Je werkt in de 1ste plaats in het belang van je klanten, maar ook van alle andere stakeholders van het bedrijf. Winst is geen doel op zich, maar een middel om je reden van bestaan te kunnen nastreven. Daardoor kunnen we op lange termijn denken en handelen. Andere bedrijven zetten vaker in op de korte termijn omdat ze op het einde van het jaar een bepaalde winst moeten uitkeren aan hun aandeelhouders. Dat gaat sowieso ooit ten koste van je klant.”
“Alles gebeurt op een duurzame manier. Niet alleen ecologisch verantwoord, ook met een duidelijk toekomstidee. Betaalt iemand vandaag een premie voor een aanvullend pensioen, dan moet hij dat over 20 jaar écht krijgen.”
Streef je nog een grote droom na of is er een extra motor die je drijft? “Mijn missie is om zoveel mogelijk mensen bescherming te bieden. Ik wil die groep van mensen nóg uitbreiden. Daarmee bedoel ik niet alleen in aantal. Ik zou graag net die mensen bereiken die moeilijk toegang hebben tot verzekeringen. Mensen in armoede bijvoorbeeld. Of wie op een andere manier uitgesloten raakt, zoals mensen met een handicap.”
“Dat is een grote uitdaging, want je vindt deze mensen niet makkelijk. Het zijn vaak mensen die je uitsluit, zonder dat je beseft dat je ze uitsluit. Bij alles wat we doen, wil ik dus de vraag stellen: wie sluiten we hier mogelijk uit?”
Hind Eljadid
28 JAAR
WOORDKUNSTENAAR EN SCHRIJVER
Zahra Eljadid
29 JAAR
ILLUSTRATOR EN KUNSTSCHILDER
TERUG IN HET SPOOR VAN ...
JONGE MANTELZORGERS HIND & ZAHRA
Mantelzorgers zijn niet altijd mensen van middelbare leeftijd die zorgen voor een hulpbehoevende ouder of partner. Ook op jonge leeftijd kan je – ongewild – mantelzorger worden. Hind en Zahra waren nog maar kinderen toen ze al voor hun zieke moeder zorgden. Met de 2 zussen keren we terug naar hun jeugd.
Woordkunstenaar Hind (28) en schilderillustrator en sociaal-cultureel werker Zahra Eljadid (29) schreven het verhaal van hun jeugd neer in een boek, ‘Kruimeldief’. Zahra heeft 2 kinderen, Hind is mama van 3.
1996: “IK WAS 6 JAAR EN IK
WASTE MIJN MAMA”
Hind: “Toen we 3 en 4 jaar waren, lag mama in coma. Omdat onze vader niet voor ons kon zorgen, werden we naar een internaat gestuurd. Wat er precies scheelde met onze moeder, willen we liever niet kwijt. Het gaat niet zozeer over de ziekte, wel over de invloed daarvan op een gezin. Dan maakt het niet uit of het over kanker of een andere levensbedreigende ziekte gaat. Feit is dat mama heel veel zorg nodig had. Ik was een jaar of 6 toen Zahra en ik haar voor het eerst hebben gewassen.” Zahra: “Wij deden alles: naar de apotheek gaan, haar medicijnen toedienen, koken, poetsen ...” Hind: “We legden haar in bed en masseerden haar. Of we maakten haar favoriete snacks, ook al was het al 23 uur. Soms hadden Zahra en ik er ruzie over. ‘Ik heb gisteren al afgestoft, vandaag is het jouw beurt!’ Onze band had daardoor heel slecht kunnen eindigen, maar dat is niet gebeurd. Omdat we er altijd onvoorwaardelijk voor elkaar waren.”
2001: “GOED IN DINGEN
VERBERGEN”
Zahra:“We hadden een tijdje een stiefvader en hij hielp ons ’s ochtends klaarmaken voor school. Soms kookte hij voor ons.” Hind: “Maar toen we 11 en 12 jaar waren, ging hij weg en kwam alles weer op onze schouders terecht. In die periode ging het ook heel slecht met mama. Ze moest vaak naar het ziekenhuis, waardoor wij soms 2 tot 3 maanden alleen thuis waren. Dan gingen we na school op bezoek in het ziekenhuis. Daar maakten we ons huiswerk. Eens weer thuis, moesten we ons eigen potje nog koken.” Zahra: “Hulp kregen we niet. We konden heel goed dingen verbergen. Wij deden alsof er niks aan de hand was. Daardoor was alles oké voor de buitenwereld.”
2007: “WE WILDEN ONZE VRIJHEID” Zahra: “Pas als tieners gingen we rebelleren.” Hind: “Als kind denk je dat jouw gezinssituatie normaal is en geloof je dat het er overal zo aan toegaat. Maar als je ouder wordt, merk je dat dit helemaal niet zo is. Daardoor werden we als tiener bozer: wij wilden ook onze vrijheid. Waarom moesten wij altijd voor onze moeder zorgen?” Zahra: “We spijbelden en Hind liep zelfs een paar keer weg. Uiteindelijk hebben we allebei een tijdje in een instelling gezeten. Op mijn 18de moest ik daar weg en ging ik weer naar huis. Ik miste mama.”
2011: “BETERE BAND MET MAMA” Hind: “Ik ben op mijn 18de het huis uitgegaan. Maar ik woonde wel om de hoek.” Zahra: “Ik ben pas op mijn 20ste vertrokken, toen ik trouwde. Ook wij woonden maar 5 minuten verder, zodat we voor mama konden blijven zorgen.” Hind: “Het was een opluchting om op eigen benen te staan. Mijn band met mama is daarna ook verbeterd.”
2016: “ALLES GEVEN OM VERANT-
WOORDELIJKHEID TERUG TE KRIJGEN”
Zahra: “Op 16 februari 2016 overleed mama. We waren kapot van verdriet, ook al waren we voorbereid op dat scenario. Ze was al tientallen keren bijna gestorven, maar deze keer was het echt. Het was wel een troost dat ze niet meer moest afzien. En dat wij geen verantwoordelijkheid meer hadden. Maar nu zouden we alles geven om die verantwoordelijkheid terug te krijgen.”
2017: “HET LEVEN VIEREN” Zahra: “Precies een jaar na de dood van mama, op 16 februari 2017, werd mijn dochter geboren. Net zoals mijn moeder is ook zij chronisch ziek. Het ‘zorgen voor’ is voor mij nooit gestopt.” Hind: “Ik heb het gevoel dat mama ons met die geboortedag de toestemming heeft gegeven om op haar sterfdag ook blij te zijn. We moeten dan niet alleen triest zijn om de dood, maar we moeten ook het leven vieren.” Zahra: “Het moederschap bevalt mij. Omwille van onze eigen jeugd, willen we bij onze kinderen wel alles overcompenseren door precies het tegenovergestelde te doen.” Hind: “Klopt. Ik ben heel zorgend, ik neem mijn kinderen alles uit handen. Mijn dochter is 10, maar ik was haar nog altijd. Ik probeer altijd veel te geven, net omdat wij zo weinig hadden.”
ZAHRA
2022: “MAMA GAF ONS EMPATHIE
EN DOORZETTINGSVERMOGEN MEE”
Hind: “Wij moesten snel volwassen worden. Maar gelukkig hadden we erg veel aan elkaar. We konden niet altijd kind zijn, maar we hebben ook veel geleerd. Onze mama had een goed hart. Ze gaf wat ze kon. En in de periodes dat het beter met haar ging, zorgde ze voor ons. En deed ze leuke dingen. Dan nam ze ons mee naar de Ardennen of verkleedde ze zich als clown.” Zahra: “Empathie en doorzettingsvermogen. Dat zijn de dingen die ze ons heeft meegegeven. Ze zit verborgen in elke tekening die ik maak. We zijn opgegroeid tot gelukkige, zelfstandige vrouwen en ik denk dat mama heel trots is op ons.”
