Mijn kerk

Tekst: Harry Krul

Toen mijn vrouw en ik in 1979 in Gaanderen kwamen wonen, werd het witte kerkje van de hervormde gemeente aan de Hoofdstraat in die plaats ‘ons’ kerkje. Later zijn onze zoons er gedoopt en mede vanwege de nogal prominente ligging in het dorp heeft het gebouw ons altijd aangesproken. En er is nogal wat mee gebeurd. Toen ik na mijn werkzame leven ging schrijven in de Kronijck, het kwartaalblad van de Oudheidkundige Vereniging Gander en Deutekom, heb ik me wat meer in het gebouw verdiept. De kerk is op 6 februari 1913 in gebruik genomen. Het ontwerp is gemaakt door architect Ovink uit Doetinchem. Aan de kerk is in 1922 een torentje met klok toegevoegd en wat later is ook een zaaltje aan de achterzijde gebouwd met een consistoriekamer en een vergader-/ zondagschoolruimte. Zoals bij vele kerken is de klok in de Tweede Wereldoorlog ‘verdwenen’, maar een nieuwe, met het opschrift ‘ik gedenk de doden en ik roep de levenden’, is in 1948 geplaatst.

Het Witte Kerkje in 2014 bij de verkoop. Foto: Frits Kruisselbrink

Het huidige aanzicht is in 1968 ontstaan na een grote verbouwing van de kerk. De financiën daarvoor zijn door allerlei acties bij elkaar geschraapt. Hierbij is het torentje gesloopt en vervangen door een eenvoudige klokkenstoel, de kerkzaal is verlengd en er is een balkon aangelegd. Toen is ook de hele kerk witgepleisterd, sindsdien wordt het ‘Het witte kerkje’ genoemd. In 2012 is het gebouw aan de kerkelijke gemeente onttrokken en na enige jaren van onzekerheid gekocht door een paar ondernemende mensen. Zij hebben de kerk van binnen flink verbouwd, waardoor er nu ruimte is voor 6 jongvolwassenen met 24-uurszorg. Er is met De Vlinder een thuis gevormd met voor ieder een eigen appartement als basis en een gemeenschappelijke huiskamer om elkaar te stimuleren en activiteiten te ondernemen. Sinds 2015 kunnen we echt spreken van het tweede leven van ‘Het witte kerkje’. Maar het is nog wel steeds ‘mijn kerk’. 15