voorwoord De afgelopen paar jaar gaven wij bij NOWHERE de kunstworkshops aan een groepje behoorlijk trouwe en toegewijde deelnemers. Steeds vaker werden zij door culturele evenementen gevraagd hun werk te laten zien. Zo stonden we ooit samen met Poetry Circle Nowhere in De Appel tijdens de Amsterdamse museumnacht ‘n8’ en ook in 2008 waren we aanwezig tijdens n8, dit keer met een interactieve installatie/ performance in het fotografie museum FOAM. NOWHERE vond het tijd een stapje verder te gaan en een talent-/ productiegroep ART in het leven te roepen. pARTi was officieel geboren. Voor ons was het ook ontzettend spannend een proces te ontwerpen waarin we de groep een breder aanbod konden doen dan voorheen en meer de diepte in konden gaan. We hadden een traject voor ogen waarin onze jonge ontwerpers een langere relatie aan zouden gaan met een idee: van om je heen kijken tot schetsen, overleggen, twijfelen, ontwerpen, worstelen met de haalbaarheid, het uitvoeren en presenteren. The whole shebang! Door het uitnodigen van kunstenaars uit verschillende disciplines en culturele achtergronden (Japan, Israël en het exotische Gent) wilden we vooral de verscheidenheid laten zien van de hedendaagse creatieve wereld. In aanpak, inhoud, esthetiek en visie. Al deze kunstenaars zoeken de grenzen op van hun vak en doen dat op hun eigen manier... Wij wilden simpelweg de arena scheppen waarbinnen iets kon onstaan, en de coach zijn van de vechters in de ring. We hebben allemaal heel veel van elkaar geleerd, gezien en veel gelachen samen. We hebben genoten van de oorspronkelijke gedachten, ideeen en vraagtekens van onze jonge ontwerpers. En we verheugen ons op de toekomst. Here’s to a job well done!
tobias krasenberg & jorge bakker
Blue Screens and Tiny People Nina Boas maakt veel gebruik van video in haar werken. Soms maakt ze animatie films, maar vaker gebruikt ze de blue-screen techniek of doet ze video-performances. Nina is zelf veel te zien in haar werken, die vaak gaan over typische structuren in de samenleving met betrekking tot geslacht en klasse. Daarbij weet ze op interessante manier met schaal en tijd te spelen. pARTi en Nina Boas zijn een middag samen aan de slag gegaan… We begonnen schetsen te maken voor korte filmpjes, waarin we gebruik zouden maken van een blue-screen. Hiervoor hadden we al een setting gefotografeerd, en zou de beweging later in het beeld gemonteerd worden. De bedoeling was voornamelijk om het meubilair en de bewegende personen of lichaamsdelen op interessante manier samen te laten werken. Na allemaal wat bedacht te hebben gingen we filmen. Met een groot blauw scherm als achtergrond konden we beginnen bewegingen met onze handen benen en voeten te op te nemen. De video’s hebben we vervolgens, na wat tips en tricks van Nina gekregen te hebben, op de computer bewerkt tot een geheel. We hebben ieder ons eigen filmpje gemaakt, de één met een designertafel als setting, de ander aan de hand van een foto van een slaapkamer, en ook is er één waarin iemand over kledinghangers loopt en een heel klein mensje achtervolgd wordt door een enorme hand. Allemaal hebben we op een andere manier met de schaal en de samenwerking tussen het meubilair en de bewegende beelden gespeeld.
NINA BOAS BY: anna van lingen
NINA BOAS BY: ALOE DE VRIES
animals in the garden Roa is een belgische street artist, die te werk gaat met de kleuren zwart en wit. Hij heeft de traditionele graffiti achter zich gelaten. Wat hij nu afbeeldt zijn dieren, met een voorkeur voor dode dieren. Hij zoekt altijd naar plekken waarmee z’n dieren een spannende relatie aan kunnen gaan en die plekken heeft hij inmiddels in veel wereldsteden gevonden. Toen hij een weekendje in Amsterdam was voor een expositie, hebben wij (de pARTi girls) de kans gekregen een dag een workshop van Roa te krijgen. De muur in de tuin van nowhere was voor een middagje ons oefenterrein, na de techniek te hebben besproken zijn we, onder begeleiding van Roa, zelf aan de slag gegaan met verf en spuitbus. Waar ik persoonlijk erg veel van geleerd heb is de ontzettende diepte en schaduw die je al kan bereiken met 2 kleuren. De pogingen die ik voor de workshop heb gedaan maakten me al duidelijk dat ik het ontzettend moeilijk vind om iets met spuitbussen op de muur te krijgen, maar doormiddel van de techniek die Roa ons heeft uitgelegt, kan ik toch wel zeggen dat het me een keertje beter is gelukt. En daarnaast vind ik wat hij maakt gewoon ontzettend vet!!
Roa BY: camille parthesius
pipilotti Rist Op zondag 19 April gingen we naar het Boijmans van Beuningen in Rotterdam, voor een rondleiding in de tentoonstelling van Pipilotti Rist. Voordat we de zaal in mochten moesten we allemaal onze schoenen uit doen. Dat maakte je meteen al erg nieuwsgierig. Toen we binnen kwamen was het erg donker en lag er heerlijk zacht tapijt. Pipilotti heeft de zalen ingericht als het menselijk lichaam. Je komt binnen door de mond. Er is een deel dat het hart symboliseert, eentje voor de longen, etc. We liepen door een gang gemaakt van grote hangende doeken, deze waren de huid. Het was een soort doolhof. En overal was zacht tapijt en er waren op allerlei bijzondere plekken filmpjes geprojecteerd. Zo waren er soms filmpjes geprojecteerd op het plafond en moest je op de zachte grond, op bedden of op kussens liggen. Ook was er een filmpje die helemaal om je heen geprojecteerd werd, alsof je er letterlijk in zat. De filmpjes waren vaak geïnspireerd op het menselijk lichaam en de natuur, maar er waren ook hele absurde filmpjes. Elk filmpje had ook zijn eigen magische muziekje, waardoor de plek een soort vreemde droom leek. Één van de filmpjes was ook op de grond geprojecteerd. In het filmpje vloog de camera door de lucht. Als je op de projectie stond leek het net alsof de grond onder je bewoog. Het gaf een heel verrassend effect. In het midden van de tentoonstelling hing een groot stuk van een boom. In de boom hingen allemaal doorzichtige plastic verpakkingen. Er stond een spot op de boom waardoor er een hele mooie schaduw geprojecteerd werd op een wit gordijn. De verpakkingen gaven een hele bijzondere schaduw, omdat ze wel licht doorlieten, maar niet helemaal. Het was een plek waar je ontzettend lang rond kon lopen en nog steeds de hele tijd een nieuwe plek ontdekte of een nieuwe betekenis vond. In de zaal hing een soort van rust. Misschien omdat het donker was, of door alle zachte dingen. Het was in ieder geval een hele bijzondere ervaring. Ik raakte in een soort roes. Maar een goede en fijne roes. Ook het museum zelf maakte een indruk op mij. Ik herinnerde het gebouw me nog vaag van toen ik klein was. Het bijzondere is dat ik en Tobias een paar maanden later werden gevraagd om voor een ander project een expositie in het Boijmans van Beuningen te ontwerpen en in te richten. En toen mocht ik opeens in het lijstje staan van mensen die in het Boijmans hebben geëxposeerd, gezellig naast Pipilotti.
boijmans van beuningen BY: Kiki van caspel
Body extensions Mijn ervaring met Q was eigenlijk een soort doorbraak in het mezelf aanzetten om snelle ideeÍn direct uit te werken en te ontwerpen. Q (Japan) maakt van kledingstukken en sieraden die normaal als accessoires gedragen worden iets interactiefs, hij wil met zijn werken vaak een een sociale interactie uitlokken. Zo heeft hij ooit een soort grote, draagbare kreeftscharen gemaakt, zodra mensen deze aandoen, beginnen ze automatisch met elkaar te stoeien. Maar hij liet ook een stuk zien die uitnodigt om even op iemands schouder je hoofd te rusten. Hij vindt altijd iets unieks dat zijn eigen tint geeft aan het normale dagelijkse leven. Kleuren en franjes, betekenissen en connecties: alles voegt net dat extraatje toe aan hetgene dat normaal is. De workshop was ook de eerste keer dat ik in aanraking kwam met kleding als kunstvorm. Dit vond ik ook heel tof, omdat het echt iets volkomen anders was dan waar ik meestal mee bezig was. Ik was zelf nooit zo snel met iets kunnen maken zonder enige aanleiding. Ik kon vaak simpelweg de inspiratie niet vinden. Maar ik kan eerlijk zeggen dat sinds de workshop van Q er iets op gang is gekomen wat m’n inspiratie triggered. Ik vond het een erg leuke ervaring, en vond het ook heel dope te zien wat Q zelf allemaal deed, en hoe hij bepaalde dingen aanpakte. Q was erg behulpzaam en geduldig tijdens het proces en vooral aardig. Een inspirerende man.
Q Hisashi shibata BY: ALOE DE VRIES
standing on paper Stoelen die alleen maar meewerken als ze dat zelf willen. Een feestje maken van je avondeten. Sieraden gemaakt van afval. Iets moois maken van je vensterraam. Een verrasing maken van wat er in zal zitten. Een ring die echt alleen jij echt past. Saron Paz (Israël) lijkt een klein kind, hij is eeuwig in de ‘waarom’-fase blijven hangen. Hij wil van zijn hele omgeving weten waarom het er zo uitziet. Want niks blijkt toeval te zijn. Zelf bedenkt hij hoe dingen er ook uit hadden kunnen zien. Of hoe hun functie misschien wel beter tot zijn recht komt. In de workshop die hij ons geeft probeert hij ons anders tegen dingen aan te laten kijken. Waarom is een stoel eigenlijk bedoeld om op te zitten en kun je hem niet als tafel gebruiken? En hoe ziet een tafel eruit als hij bedoeld is om op te zitten. Uit zijn workshop heb ik veel inspiratie gehaald. Ik ben zelf ook gaan nadenken waarom alles er zo uitziet zoals het eruit ziet. En hoe dat misschien anders kan. Zo kwam ik op het idee een huis te zien als kladblok, en de meubels en mensen als kwasten, stiften en potloden. Op deze manier laat je overal je spoor achter. Zo had ik een krukje bedacht van massief houtskool, wat heen en weer bewoog, waardoor er zwarte strepen op de vloer onstonden. Aan het krukje kun je ook zien hoe je zit, omdat de kruk aan de onderkant afslijt op plekken waar veel druk op komt te staan. Ook had ik een bank bedacht van ijzeren schuursponsjes. Ook deze laat slijtplekken achter op de vloer. Ik vond het hierbij ook leuk juist lelijke dingen die in de meeste design juist niet mogen, hierbij mooi te laten zijn. En van juist de slijtplekken, iets wat mensen ‘lelijk’ vinden, iets moois te maken. Het materiaal ziet er heel erg hard en onvriendelijk uit. Het nodigt je absoluut niet uit om even lekker op de bank neer te ploffen, maar doordat het een massief oppervlakte is waaruit de bank gemaakt is, is het materiaal juist heel zacht om op te zitten. Saron Paz heeft mij dus eigenlijk, op een hele simpele manier, anders laten kijken en denken. En dit kun je goed terugzien in mijn ontwerpen!
Saron paz BY: Zindzi Zwietering
SWEATSHOP WEEKEND
De OERGEVOELige plaat Toen alle werken af waren was het tijd om na te denken over de presentatie. Hoe zouden we de boel vereeuwigen? We moesten opzoek naar een concept dat bij alle werken paste, dus tijdens een paar brainstorm avonden was het even back to basics: waar ging het allemaal ook alweer over? Hoe is iedereen tot z’n uiteindelijke concept gekomen? Wat zijn de overeenkomsten? Na een avond elkaar geinterviewd te hebben was het allemaal weer wat helderder. Althans, het ging over oergevoelens, behoeftes, interactie met de ‘gebruiker’ van de objecten, beweging en ook wat humor. Dit alles in een enkel beeld te moeten vangen is een behoorlijke opgaaf, en omdat valsspelen mag in kunst, kwamen we tot de conclusie dat ieder werk eigenlijk meerdere beelden nodig had om duidelijk te maken wat het was en wat je er mee kon. Na een paar technieken te hebben uitgeprobeerd, konden we aan de slag in de fotostudio van de Gerrit Rietveld Academie, ons supergoeie model Sophia kreeg instructies en de resultaten mogen er wezen!
photoshoot
NINA BOAS BY: ALOE DE VRIES
De stempelstoel Anna van Lingen/ 19/ student Rietveld Academie: basisjaar Anna Zegt: Tijdens de workshops die we met pARTi gedaan hebben, zijn er een paar thema’s geweest die terug bleven komen. Dierlijkheid, het menselijk lichaam, beweging en stempelen zijn daar een paar voorbeelden van. De bedoeling was om in jouw ontwerp één of meerdere van deze thema’s te verwerken. Uiteraard heeft mijn stoel een hoop met stempelen te maken, het achterlaten van een indruk. Iets waar we allemaal dagelijks mee bezig zijn en waar we aan de hand van mijn stoel even op een andere manier bij stil kunnen staan. Mij leek het interessant om in het ontwerpen van een meubel de gebruiker ervan een belangrijke rol te geven. Hij of zij wordt deel van een bepaald proces bij het gebruiken van deze stoel. Hier kwamen we op aan de hand van de ‘organic rings’ van Hilde Deldecker. Ringen waar een haakje aanzit zodat je zelf bepaald wat je erop draagt. Zo heb je ook een broche in de vorm van een klein doorzichtig zakje, de ‘Garbage Pin: one man’s trash is another man’s treasure’ van Ana Cardim. Dit design gaat uit van hetzelfde principe, de eigenaar van de broche past zelf het ontwerp aan door het zakje te vullen met vuilnis en dit als een accessoire te dragen. Mijn stoel is ook afhankelijk van de gebruiker: maakt hij doodgewoon deel uit van je kamer, of gaat het je om het maken van een stempel van jouw kont of die van een ander? Hoe ziet de stempel van jouw billen eruit, en zou je de afdrukken in verschillende categorieën kunnen onderverdelen en die aan bepaalde levensgroepen kunnen koppelen? Maar misschien ga ik nu te ver, je kunt er ook gewoon eventjes op zitten als je moe bent... Wat heeft het project pARTi met je gedaan? Wat ik erg leuk vond aan het project was dat we tijdens het project met veel verschillende kunstenaars samenwerkten. Verder heb ik geleerd dat er veel verschillende oplossingen zijn en ik vond het erg leuk om zo in een groep samen te werken, hierdoor leer je ook veel van elkaar. Ok. Dus de pARTi party is in volle gang en jij wordt naar voren geroepen om een liedje te zingen…welk liedje? Dan zou ik ‘It’s my party and I cry if I want to’ zingen, natuurlijk!
anna van lingen
ser-vies Kiki van Caspel/ 17/ eindexamenjaar 6 VWO/ maakt kleding/ speelt toneel Kiki zegt: Ik heb het Servies gemaakt, dat de titel Ser-Vies draagt. Als je het Ser-Vies koopt krijg je een grote, zware doos. Als je de doos openmaakt zal je een servies, een tafellaken en potjes verf vinden. Het is de bedoeling dat je de tafel dekt met het kleed, het servies en de bakjes verf. Terwijl je dan je thee drinkt, dompel je soms de onderkant van je kopje in de verf, om hem daarna op het tafelkleed te zetten. Zo wordt, naarmate de avond gezelliger wordt, ook het tafelkleed ‘gezelliger’. Aan het eind heb je een zelf gedrukt kleed en een servies met subtiel gekleurde randjes. Ik heb het gemaakt omdat ik het heel leuk vind om van dingen die voor veel mensen heel normaal en vanzelfsprekend zijn, iets bijzonders te maken. Het is dus meer een soort proces dat ik heb ontworpen. Met het Ser-Vies maak je met een hele alledaagse handeling een eigen kunstwerk. Wat heeft het project pARTi met je gedaan? Ik vond het erg leuk om intensief bezig te zijn met een ding en mij hier helemaal op te storten. Ik vond het ook erg leuk dat we met het hele proces hebben kennis gemaakt. We zijn bezig geweest met de productie, hoe het wordt gepresenteerd, met een fotoshoot in de fotostudio van de Rietveld en met het inrichten van de pARTi expo. Wat doe je over 10 jaar? Ik wil na mijn examen naar de theaterschool. Lukt dit niet dan wil ik Kostuum en Decor ontwerp gaan doen aan De Hogeschool voor de Kunsten. Wat was de raarste party die je gecrasht hebt? Ik was laatst naar Rock ’n Rave Circus van Joost van Bellen in Utrecht. Ik verkocht hier merchandising maar omdat het thema ‘circus’ was, waren wij als verkoopsters ook verkleed in dat thema, met rode neuzen en bloemen die water spoten.
kiki van caspel
Big Momma Chair AloĂŤ de Vries/ 16/ scholier op het Gerrit van der Veen College AloĂŤ zegt: Mijn kunstwerk is de grote stoel, met als titel Fat Mama. Ik heb deze stoel gemaakt als troost voor diegene die erop gaat zitten. We werkten met het idee van meubels die stempels achterlaten. Dat idee heb ik een beetje vervormd, en heb er een andere uitwerkingsvorm bij bedacht, dat juist een patroon/stempel uit het verleden (wat ieder mens op basis van instinct aantrekt) gebruikt zou moeten worden in meubels. Ik heb een stoel gemaakt in een dikke vrouwelijke vorm, die het gevoel opwekt dat je bij je moeder op schoot zit. Ik heb het zo groot gemaakt dat het vooral voor volwassenen dat gevoel weer terughaalt. Een instinctief veilig, geborgen en warm gevoel. Een soort van comfort-zone, waar je je kan terugtrekken of juist gezellig tegen kunt gaan babbelen! Zo kan iedereen een lekkere warme arm om zich heen krijgen. Wat heeft het project pARTi met je gedaan? Het project pARTi heeft voor veel verschillende contacten gezorgd. Wat het project vooral met mij heeft gedaan is het zelf in actie komen, het verzinnen en uitwerken van een ontwerp. Wat doe je over 10 jaar? Over 10 jaar zie ik mijzelf het leven leiden dat helemaal bij mijn ritme past. Ik doe de dingen die ik leuk vind en ben nog steeds met kunst bezig. Koningin Beatrix is jarig en jij mag haar stoel versieren? Ik zou koningin Beatrix een soort van Fat Mama stoel geven. Ongeveer zoals mijn stoel er nu uit ziet. Kan ze wel gebruiken.
Aloe de vries
elephant missing Fay Mensink/ 18/ burlesque danseres Fay zegt: Ik ben de maker van een extreem grote, vrijwel onverplaatsen onvervoerbare olifantenkontenzitzak, die helaas in de loop van het proces op mysterieuze wijze zoek is geraakt. Ik wilde spelen met schaal en de absurditeit van een enorme halve olifant die in de grond lijkt te verdwijnen van een stadse huiskamer. De zoektocht naar deze olifant op zich is inmiddels al een work of art aan het worden. Ik ben nu met een nieuw project bezig maar dit heeft nog geen naam. Wat heeft het project pARTi met je gedaan? Het heeft me geïnspireerd om verder te kijken dan de dingen die normaal op je pad komen. Verder kijken dan de dingen die je “normaal” doet. Wat doe je over 10 jaar? Over 10 jaar woon ik in een heel groot landhuis en heb ik 10 kinderen. Hoe ziet jouw ideale party outfit eruit? Mij ideale party outfit is iets met heel veel veren en diamantjes.
fay mensink & camille parthesius
pretty tied up Zindzi Zwietering/ 17/ eindexamenjaar 6 VWO/ houdt van kunst en vrienden Zindzi zegt: Ik ben altijd heel erg geboeid door andere mensen. Door wat ze doen, hoe ze eruitzien maar vooral waarom ze iets doen en waarom ze er zo uitzien. Ik wilde dus iets maken wat voor iedereen anders is. Iets waarin de blik, de persoonlijkheid van degene die het product koopt eigenlijk belangrijker is dan mijn eigen blik. Zo is het een product dat voor iedereen mooi is, op zijn of haar eigen manier. Ook wilde ik mensen laten zien dat over alles wat je om je heen ziet is nagedacht. Ik wilde mensen dit laten zien door iets te maken waar zij vervolgens zelf weer over na moeten denken. Zo zouden zij geïnspireerd worden om zelf ook creatief bezig zijn. Mijn uiteindelijke ontwerp is een paar schoenen, of misschien kun je het beter een paar startpunten noemen, waar vanuit een heleboel te maken is. Het zijn een soort zolen met eindeloos lange touwen eraan. Hieruit kun je zelf je eigen sandaal, laars, broek, sieraad of misschien zelfs wel pak creëren. Wat heeft het project pARTi met je gedaan? Ik vond het heel erg leuk dat er veel verschillende gastlessen werden gegeven. Ik weet dat ik na school verder wil met kunst maar ik weet nog niet welke richting ik op wil. Doordat we veel verschillenden vormen van kunst hebben gezien kan ik straks beter mijn eigen richting bepalen. Wat doe je over 10 jaar? Over 10 jaar ben ik aan het genieten van het leven en doe ik iets op kunstzinnig gebied. Je mag een nacht antikraak party’en met een enorm leeg canvas en vingerverf in het Stedelijk Museum. Wat treffen wij de volgende morgen aan? Met vingerverf…, mmm, dan denk ik aan een enorm doek vol met lopende handen en voeten in allerlei kleuren.
zindzi zwietering
Nawoord Het miezerde en ik liep door mijn Staatsliedenbuurt. Lopen heeft als voordeel dat je altijd tijd genoeg hebt om stiekem te gluren door de ruiten van je buren. Het ruit was viezig, een beschilderd skateboard, een maquette en nog het een en ander. Hier woonde de onbekende buurman met het woeste haar. Voor Nowhere zocht ik een leuke inspirerende nieuwe kunstenaar om workshops te komen geven. Normaal gesproken programmeerde ik altijd heel degelijk: alles uitchecken, googlen, groots onderzoek doen, om dan tot een keuze voor een workshopmaster in een discipline te komen. Nu belde ik simpelweg aan op dit adres bij de onbekende buurman, om te vragen of A. hij kunstenaar was en B. hij les wilde komen geven bij Nowhere. Een onbewuste en weirde ingeving was het misschien, of het was gewoon ingegeven van boven? Op A en B zei buurman Ja. Deze artistieke buurman bleek Jorge te heten, en hij introduceerde me aan een andere artistieke buurman: Tobias. Nog weer wat later werden zij het MIAMIVICETEAM en kregen zij de taak om een talentgroep Art op te zetten en het ontwikkelingsproces te ontwerpen. pARTi part I is nu klaar. En hoe… Een origineel programma gemaakt, bijzondere invalshoeken en richtingen aangegeven, geweldige fotoshoot gemaakt en de drukste meisjes van de stad aan zich weten te binden. In dit Nowhere nawoord wil ik zeggen: DANKDANKDANK: Crockett en Tubbs zijn pussies vergeleken bij jullie! En nu? We’re gonna pARTi like it’s your birthday. Lies Aris namens Nowhere
Interesse? Wil je ook toetreden tot het illustere gezelschap der pARTi people? Bel 020-4636912 en vraag naar Lies
thank you!
pARTi MEMBERS: Anna van Lingen, Aloe de Vries, Kiki van Caspel, Zindzi Zwietering, Fay Mensink, Camille Parthesius pARTi COACHES & PROGRAM: Tobias Krasenberg & Jorge Bakker (MIAMIVICETEAM) pARTi WORKSHOPS: Q Hisashi Shibata, Nina Boas, Roa, Saron Paz, Tobias Krasenberg & Jorge Bakker pARTi PRODUCTION: Lies Aris (NOWHERE) BOOKLET CONCEPT & DESIGN: Tobias Krasenberg & Anna van Lingen EXHIBITION DESIGN CHIELLERIE: Jorge Bakker & Aloe de Vries BIG THANK YOU TO: Lies Aris, Thomas Nijhuis, Michel de Rooij, Nicole van Maurik, Raoul van HotMamaHot, Agnieszka Godzink, Gerrit Rietveld Academie, de Stencilkelder, Chiellerie and those forgotten.... WWW.NOWHERE.NL PARTINOWHERE.BLOGSPOT.COM MIAMIVICETEAM.BLOGSPOT.COM WWW.TOBIASKRASENBERG.COM WWW.ONDERWERPER.NL WWW.NINABOAS.COM www.qhisashishibata.com WWW.fotolog.com/roabot WWW.SAROhm.COM