υπότιτλοι ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 05 ΠΕΜΠΤΗ 19 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ KAI ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΔΗΜΟΣ ΔΡΑΜΑΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝH ΕΦΗΜΕΡIΔΑ ΤΟΥ 42ου ΦΕΣΤΙΒAΛ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ & 25ου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
Σκηνοθέτες με ταυτότητα και άποψη
Κάθε φορά που βρίσκομαι στο Φεστιβάλ Δράμας ξέρω ότι τα πρωινά στο Αίθριο του Φεστιβάλ, όπου με τον Κώστα Κωνσταντινίδη παρουσιάζουμε τους σκηνοθέτες οι ταινίες των οποίων προβλήθηκαν την προηγούμενη μέρα, θα έχουν τη δική τους ένταση. Κάποια εκμυστήρευση από σκηνοθέτη που είδε τις προσπάθειές του να φτιάξει το φιλμ που ονειρευόταν να αποδίδουν χάρη στην εμφάνιση ενός αστάθμητου παράγοντα. Ή μια σπίθα που θα πεταχτεί από ερώτηση θεατή που ίσως στη συνέχεια γίνει φωτιά και θα δυναμιτίσει το ήπιο κλίμα. Ή μια καλλιτεχνική διαφωνία γύρω από την κατασκευή μιας ταινίας ή μια ένσταση αναφορικά με ένα στιγμιότυπο που δεν κολλάει με το υπόλοιπο φιλμ. Η σημερινή συζήτηση με τους σκηνοθέτες είχε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Σταχυολογώντας μερικά από αυτά αξίζει να αναφερθώ στην εσωστρέφεια του Παύλου Σταμάτη που εκδηλώθηκε κινηματογραφικά με το τραγούδι της Νίνα Σιμόν «Who knows where the time goes» χαζεύοντας από το παράθυρο του σπιτιού του στο Λονδίνο τους περαστικούς να μπαίνουν στο απέναντι McDonald’s. Ή τη σωστή απόφαση του Γιώργου Γκότζου να κόψει τις συνεντεύξεις και τη μουσική από το ντοκιμαντέρ του «Σκοπελίτης ή Το πλοίο», αν και δυστυχώς μας στέρησε από την εν πλω αφήγησή του ιστορίες σαν εκείνη που ο καπετάνιος σήκωσε άγκυρα για χάρη ενός γάμου. Ακόμη και η συγκινητική απόπειρα του Χρήστου Δημολίκα («Alpha male») να δώσει στον κεντρικό χαρακτήρα του τη διέξοδο για να προφτάσει να μιλήσει ή να ερωτευτεί (πράξη που επαναλαμβάνει εντελώς τυχαία ο Αντώνης Σαμουράκης στο τρυφερό «Αγάπα με»). Ή ο καταλύτης για την αλλαγή στην κοσμοθεωρία ζωής και κυρίως τη... μαγκιά που αποπνέει ο αφοπλιστικός «Μάγκας» του Αλέξανδρου Κακανιάρη. Τέλος πώς να αντισταθείς στην αθόρυβη δύναμη των «W» του Στέλιου Κουπετώρη και τη σκληρή αλήθεια της Ιφιγένειας Κοστώνη στο ντοκιμαντέρ «Διάπλους - Ιστορίες ελπίδας»; Και τα δύο είναι αφοπλιστικά. Τουλάχιστον κάτι καλό θα προκύψει. Κωνσταντίνος Καϊμάκης
02 02 Oβίντιου Γκεοργκέσκου
«Η τέχνη του σινεμά δεν θα πεθάνει ποτέ» O πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του 25ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, καθηγητής και πρόεδρος του τμήματος Κινηματογράφου του Εθνικού Πανεπιστημίου Θεάτρου και Κινηματογράφου στο Βουκουρέστι και σκηνοθέτης ο ίδιος, μιλάει για τις φετινές ταινίες και το κινηματογραφικό τοπίο της χώρας του. Συνέντευξη στην Αφροδίτη Ερμίδη Φωτογραφία Μαρίνα Αγγελάκη
Μέχρι στιγμής ποια είναι η γενική σας αίσθηση από τις διαγωνιζόμενες ταινίες; Ήμουν και πέρσι εδώ ως μέλος της κριτικής επιτροπής και υπήρχε μια καλή επιλογή ταινιών, αλλά φέτος μπορώ να πω ότι το επίπεδο είναι ακόμη καλύτερο. Παρουσιάζουν διάφορες θεματικές και μάλιστα φέτος έχουμε και ντοκιμαντέρ, ένα πολύ ενδιαφέρον αλλά και δύσκολο είδος για εμάς να το κρίνουμε. Φέτος οι ταινίες αφορούν ιστορίες ανθρώπων. Είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί ενώ οι δημιουργοί προέρχονται από διαφορετικές χώρες και κουλτούρες, όλοι επιθυμούν να αφηγηθούν μια ιστορία με λιγότερο ή περισσότερο συναίσθημα. Είναι σημαντικό η κριτική επιτροπή να είναι παρούσα και να παρακολουθεί όλες αυτές τις ιστορίες, αλλά είναι πολύ δύσκολο να επιλέξουμε κάποιες. Εντοπίζετε κοινές θεματικές στο βαλκανικό σινεμά; Σίγουρα υπάρχουν κοινά θέματα μιας και όλα αυτά τα χρόνια οι κουλτούρες μας σχετίζονται. Εσείς οι Έλληνες και εμείς οι Ρουμάνοι έχουμε κοινές ρίζες με τους Σέρβους, τους Βούλγαρους. Kαι αυτό είναι εμφανές και στις ταινίες μας. Στην Ελλάδα το ρουμανικό σινεμά μάς είναι αρκετά γνωστό. Στη Ρουμανία το κοινό έχει την ευκαιρία να γνωρίσει ελληνικές ταινίες; Στη Ρουμανία είναι δύσκολο ακόμη και για τους ντόπιους κινηματογραφιστές να δείξουν τις ταινίες τους (ίσως το ίδιο να συμβαίνει και στην Ελλάδα) γιατί όλα τα σινεμά είναι μέσα σε μεγάλα πολυκαταστήματα και προβάλλουν πιο εμπορικές, αμερικανικές ταινίες. Ακόμη και εάν οι ρουμανικές ταινίες γίνονται δεκτές σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ, είναι δύσκολο να κάνουμε το ρουμανικό κοινό να έρθει στο σινεμά και να παρακολουθήσει μια εγχώρια παραγωγή. Η διανομή βρίσκεται σε απόλυτο μονοπώλιο από λίγους ιδιοκτήτες σινεμά. Δεν είναι όπως στη Γαλλία που υπάρχει η υποχρέωση να προβάλλουν τουλάχιστον 10% εγχώριες ταινίες. Είσαστε αισιόδοξος για τη νέα γενιά Ρουμάνων κινηματογραφιστών; Τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο έχουμε βελτιστοποιήσει το τμήμα Κινηματογράφου προσθέτοντας νέα μαθήματα και έχουν αυξηθεί κατά πολύ οι φοιτητές μας. Είμαι πολύ αισιόδοξος γιατί η νέα γενιά είναι πολύ δημιουργική με μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική άποψη. O κόσμος πάντα θα έχει ανάγκη από μια ιστορία. Γι’ αυτό και αυτή η τέχνη δεν θα πεθάνει ποτέ.
03
03
Ovidiu Georgescu "The art of cinema will never die" Τhe Chairman of the Jury of the 25th International Short Film Festival in Drama, Professor and Dean of the UNATC Film Faculty in Bucharest and film director himself, talks about this year’s competing films and the cinema scene in his country. Interview to Afroditi Ermidi / Portrait Marina Anglaki What is your general impression of watching the competing films so far? Last year I was here as a member of the Jury and there was a good selection of films, but this year I can say they are even better. Τhey present several topics and there are also documentaries, which are so interesting, but also a very hard genre to judge. This year the movies mainly talk about stories of the people. It’s very fascinating because even if they come from different countries and cultures, everybody wants to tell a story with more or less emotion. It is important for the jury to be there and collect all these stories and it’s so hard to choose because we have only few prices. Do you find common themes in the cinema of Balkan countries? Of course there are common topics, because for all this time our cultures have been related. You Greeks and us Romanians have many common roots with Serbian and Bulgarian people. And this becomes obvious in our movies. In Greece we are quite familiar with Romanian cinema. Do Greek films reach the Romanian audience? In Romania, it is hard even for local filmmakers to show their movies – the same as in Greece maybe – all the theatres are in malls and they screen more commercial, American mainstream films. Even if Romanian films are accepted in important international film festivals, it’s hard to make the Romanians go to the theatre and watch a local film. The distribution is absolutely monopolized by few theatre owners. It’s not like in France, for example, where the theatres are obliged to screen a 10% of local films. Are you optimistic about the young generation of Romanian filmmakers? During the past four years, we have improved the Faculty of Film by adding many new classes and seeing the number of our students increase. I am very optimistic because the new generation is extremely creative and has an interesting cinematic view. People will always need a story. So this art will never die.
υπότιτλοι
Αρχισυντάκτης: Κωνσταντίνος Καϊμάκης Συντάκτες: Μαρίνα Αγγελάκη, Παναγιώτης Φρούντζος Mεταφράσεις: Nίνα Ζβε Σχεδιασμός: Αλέξης Κουβαριτάκης Εκτύπωση: artstudio
subtitles
Chief-Editor: Konstantinos Κaimakis Editors: Marina Angelaki, Panagiotis Frountzos Τranslations: Nina Zve Artwork: Alexis Kouvaritakis Print: artstudio
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ / ΕDITING: MARINA ANGELAKI
ΑΡΣΙΒΑΡΊΣΤΑΣ DMYTRO SUKHOLYTKYYSOBCHUK (ΟΥΚΡΑΝΊΑ, ΠΟΛΩΝΊΑ)
Χαίρομαι ιδιαίτερα που συμμετέχω στο Φεστιβάλ Δράμας με τον «Αρσιβαρίστα». Η ταινία μου θα σας παρουσιάσει απρόσμενες σκηνές. Σε πρώτη ανάγνωση είναι ένα αληθινό δράμα για τον αθλητισμό. Και σας διαβεβαιώνω πως κανένα ζώο δεν κακοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
WEIGHTLIFTER DMYTRO SUKHOLYTKYYSOBCHUK (UKRAINE, POLAND)
ΤΡΌΜΟΣ YONATAN SHEHOAH (ΙΣΡΑΉΛ)
Η ταινία γυρίστηκε σε ένα σούπερ-μάρκετ στην Ιερουσαλήμ όπου συνήθως κάνω τα ψώνια μου και στο οποίο Άραβες και Ισραηλινοί συνεργάζονται καθημερινά. Η Δράμα είναι μια πανέμορφη πόλη και το φεστιβάλ της μοναδικό. Είναι τεράστια η χαρά μου που βρίσκομαι εδώ ανάμεσα σε τόσες υπέροχες ταινίες και ταλαντούχους σκηνοθέτες από ολόκληρο τον κόσμο.
TERROR YONATAN SHEHOAH (ISRAEL)
I am glad to be part of Drama Film Festival and present my film “Weightlifter”. My movie will lead you to unexpected scenes. It is a “real” drama about sport at first sign. But be sure no animal was injured during the shooting.
“Terror” was filmed in a supermarket in Jerusalem - which is actually the supermarket where I usually do my shopping - in which Arabs and Israelis really work together day by day. Drama is a charming city and this Festival is unique. Is a complete pleasure being at this festival among wonderful films and talented directors from all over the globe.
ΙΦΙΓΈΝΕΙΑ: ΌΧΙ ΠΙΑ ΔΆΚΡΥΑ ΓΙΏΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΌΠΟΥΛΟΣ
WAITHOOD ΛΟΥΙΖΙΆΝΑ ΜΙΙΣ
Η πραγματοποίηση της ταινίας ήταν μια μεγάλη πρόκληση για όλους τους συντελεστές οι οποίοι συμμετείχαν. Χρειάστηκε πολλή δουλειά και πολύς χρόνος από πολλούς ανθρώπους για να ολοκληρωθεί. Όμως όλοι ευχαριστηθήκαμε την κάθε στιγμή της. Μακάρι η δημιουργική αυτή χαρά να έφτιαξε μια ταινία που θα ευχαριστηθούν και οι θεατές.
IFIGENIA: NO MORE TEARS GEORGE GEORGAKOPOULOS
Actually making the film was a big challenge for everyone involved. It took a lot of work and time from many people in order for it to be completed. But we enjoyed every moment. We wish that this creative joy brought a film that viewers will enjoy watching.
Waithood, δηλαδή waiting for adulthood (περιμένοντας την ενηλικίωση). Περιμένοντας μια κίνηση γυρίζοντας στους δρόμους της Αθήνας. Ονειρευόμενοι νέες προοπτικές και δυνατότητες. Πέντε νέοι άνθρωποι, μία σκηνοθέτις και ένας βοηθός. Και με ελάχιστα χρήματα αλλά με πολύ κέφι δημιουργήθηκε η ταινία. Είχε τα σκαμπανεβάσματά της. Όπως η ζωή.
WAITHOOD LOUISIANA MEES
Waithood means waiting for adulthood. Waiting for a movement while roaming around the streets of Athens. Dreaming about potential, possibilities. Five youngsters, a director and a camera assistant came together. And with little money but a lot of fun made a shortfilm called ‘Waithood’. It was a rollercoaster. Like life.
Η ΓΩΝΊΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΈΤΗ
ΣΚΆΒΟΝΤΑΣ ΝΙΚΌΛΑΟΣ ΖΑΦΕΙΡΊΟΥ (DoP) (ΓΑΛΛΊΑ, ΒΈΛΓΙΟ)
Η ταινία παρουσιάζει τη φρίκη του πολέμου με έναν τρόπο κλειστοφοβικό και σχεδόν προσωπικό. Θέλαμε να δείξουμε πώς βιώνουν τον φόβο και το άγχος ο κάθε χαρακτήρας μέσα σε αυτό τον εφιάλτη. Τα γυρίσματα έγιναν με φιλμ Super16 και χωρίς τη βοήθεια ψηφιακής επεξεργασίας ώστε μέσω μιας βίντατζ όψης να παρασύρουμε το κοινό σε ένα ιστορικό θρίλερ.
SAP NICOLAOS ZAFIRIOU (DoP) (FRANCE, BELGIUM)
“Sap” is war’s horror shown in a claustrophobic and almost intimate way. As well as developing the personal fundamental fear and stress of each individual during this reality nightmare, we tried to instill visual elements and codes of horror movies so as to raise progressively the anxiety. Shooting on Super16 film stock and not digital helped, through that vintage look to involve the audiences in a historical thriller.
H ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΟΥ ΓΙΆΝΝΗ ΒΟΎΛΑ ΓΕΡΜΑΝΆΚΟΥ-ΚΟΨΊΝΗ
«Ξέρεις από πού έρχεσαι; Τρέχει στις φλέβες σου αίμα από τόσα μέρη, έλα να τα μετρήσουμε...» μου είπε και έδειξε με το δάχτυλο στον αόρατο χάρτη τα μέρη που έζησαν οι πρόγονοί μας. Τόποι κατεστραμμένοι πολύ καιρό προτού γεννηθώ εγώ.
THE STORY OF YANNIS VOULA GERMANAKOU - KOPSINI
“Do you know where you come from? In your veins runs blood from so many different places, let’s count them...”, she said rising her finger towards an invisible map, pointing to places our ancestors lived. Places that had been torn down from the world long time before I was born.
ΒΕΝΖΙΝΆΔΙΚΟ ARKADIUSZ BARTOSIAK (ΠΟΛΩΝΊΑ)
Η ταινία μας είναι κωμωδία-δράμα. Μια απλή ειρωνική ιστορία αγάπης με το κλασικό σενάριο «αγόρι γνωρίζει κορίτσι». Γυρίζοντας το «Βενζινάδικο» παίζαμε με τα όρια του κιτς. Ελπίζουμε να άξιζε τον κόπο και το κοινό του φεστιβάλ να απολαύσει την ταινία. Η πόλη της Δράμας είναι εκπληκτική και το τέλειο σκηνικό για την επόμενη ταινία μας!
STATION ARKADIUSZ BARTOSIAK (POLAND)
Our film is a comedy - drama. A simple and ironic love story, with the classic “boy meets a girl” scenario. When filming “Station” we were balancing on the edge of kitsch. We hope it was worth the effort and that the Festival audience will enjoy watching the short. Τhe city of Drama is fantastic ... a great scenery for our next film!
SEAWOLF ΧΡΉΣΤΟΣ ΣΙΤΑΡΊΔΗΣ
Στο κέντρο της ταινίας βρίσκεται η μετάβαση από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή υπό ένα πρίσμα νοσταλγίας το οποίο θεωρώ ότι περιγράφει εξαιρετικά το ρέιβ. Το ρέιβ είναι ελεύθερο, άγριο και αυθεντικό, ακριβώς όπως οι ψυχολογικές διακυμάνσεις που νιώθει κανείς όταν ενηλικιώνεται.
SEAWOLF CHRIS SITARIDIS
The theme core of “Seawolf” lies within the transition from puberty to adulthood seen through a nostalgic prism which I consider a perfect encapsulation of rave. Rave is free, wild and genuine just like psychological variations felt when coming of age.
DIRECTOR'S POINT OF VIEW
Ο ΚΑΡΑΓΚΙΌΖΗΣ ΜΙΧΆΛΗΣ ΓΙΓΙΝΤΉΣ
Αν αντιμετωπίσει ο καθένας από εμάς τον καραγκιόζη που κρύβει μέσα του –ή αυτόν που προσπάθησαν να του "φορέσουν"– χωρίς ντροπή, χωρίς υπεκφυγές και εφέ, τότε ίσως γίνουμε αυτοί που ειλικρινά θέλουμε να είμαστε και όχι αυτοί που νομίζαμε ότι θα θέλαμε να είμαστε ή οι άλλοι νόμιζαν για μας. Όλοι θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι και να πεθάνουμε ήρεμοι.
O KARAGHIOZIS MICHEAL GIGINTIS
If all of us face the “karaghiozis” (clown) we hide inside – or the one they tried to put on us – withοut shame, coyness and effects, then we might become who we really want to be and not who, we or others for us, thought we would be. We all want to live free and die in peace.
ΠΛΑΣΤΙΚΆ ΛΟΥΛΟΎΔΙΑ ΓΙΆΝΝΗΣ ΖΑΦΕΊΡΗΣ
Ένα ταξίδι σε συνδυασμό με την έρευνα που κάνω για τη συγγραφή του πρώτου μεγάλου μήκους σεναρίου μου έφερε ως αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί η ταινία στo πλαίσιo μιας πειραματικής και ανεξάρτητης παραγωγής. Χαίρομαι ιδιαίτερα που το Φεστιβάλ Δράμας δίνει χώρο σε τέτοιου είδους εγχειρήματα.
PLASTIC FLOWERS YANNIS ZAFIRIS
A journey combined with the research I’m making for writing my first feature script, resulted in the experimental and independent production of the film. I am glad that the Festival in Drama offers a platform for projects like this.
SAD GIRL WEEKEND ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΤΣΑΚΑΛΈΑΣ, ΛΉΔΑ ΒΑΡΤΖΙΏΤΗ
Το «Sad girl weekend» είναι το προσωπικό μας αποχαιρετιστήριο στα φοιτητικά μας χρόνια. Το εξοχικό στο απομονωμένο παραθαλάσσιο χωριό, ο χειμώνας, το αίσθημα της απομόνωσης, η ζεστασιά του θερμοπομπού, το παιδικό δωμάτιο, το τετράδιο, τα κρασιά, το σαμιαμίδι, το “Κορίτσια σε λύπη”, τα τσιγάρα, η Έλλη, η Τζω, η Νατάσα, τα αντίο που είναι δύσκολα.
SAD GIRL WEEKEND DIMITRIS TSAKALEAS, LIDA VARTZIOTI
“Sad girl weekend” is our personal goodbye to our student years. The beach house at the isolated village by the sea, winter, the sense of isolation, the warmth of heater, the children’s room, the notebook, the wines, the gecko, the “Koritsia se lypi” song, the cigarettes, Elli, Jo, Natasa, the difficult goodbyes.
ΜΊΛΑ ΑΝΔΡΈΑΣ ΒΑΚΑΛΙΌΣ
Η ταινία γυρίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου με φυσικό φως. Η φωτογράφος μας, Φίλη Ολσέφσκι, αντανακλούσε τις ηλιαχτίδες μέσα στα δωμάτια του νοσοκομείου με καθρέφτες.
MILA ANDREAS VAKALIOS
The film was almost entirely shot with natural light. Cinematographer Fili Olsefski bounced the sunbeams into the hospital rooms with the use of mirrors.
PATHOLOGIES OF EVERYDAY LIFE ΑΛΈΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΌΠΟΥΛΟΣ
ΕΞΟΜΟΛΌΓΗΣΗ ΑΝΔΡΈΑΣ ΣΙΕΗΤΤΆΝΗΣ
PATHOLOGIES OF EVERYDAY LIFE ALEXANDROS PAPATHANASOPOULOS
CONFESSION ANDREAS SHEITTANIS
ΠΑΓΊΔΑ ΒΑΣΊΛΗΣ ΓΟΥΔΈΛΗΣ
INDEX ΝΙΚΌΛΑΣ ΚΟΛΟΒΌΣ
SET-UP VASSILIS GOUDELIS
INDEX NICOLAS KOLOVOS
Παρά το κωμικό της ύφος, η ταινία ήταν για εμάς μια υπενθύμιση της ευκολίας με την οποία κανείς ταυτίζεται με τους ρόλους που του επιβάλλει ο περίγυρός του. Ρόλοι από τους οποίους η απελευθέρωση ενίοτε οδηγεί σε αδιέξοδα.
Regardless of its comical note, the film was a reminder of the ease with which one can identify with the roles the people around him dictate. Any attempt of liberation from these roles sometimes leads to dead ends.
Μια χώρα παγιδευμένη στη δίνη της ιστορικής συγκυρίας. Θύματα και θύτες αναμειγνύονται και συγχέονται. Η ταινία προσπαθεί να αναπαραστήσει λιτά και αποστασιοποιημένα το κλίμα της έντασης και των συγκρούσεων της εποχής του εμφυλίου, όταν κυριαρχούσαν ο φόβος, η δυσπιστία και η ανασφάλεια. Ακόμη και ο έρωτας πέφτει θύμα ιδεολογικών σκοπιμοτήτων.
A country trapped in the vortex of historical context. Victims and perpetrators are mixed and blended. The film tries to depict plainly and from a distance the atmosphere of tension and conflict at the time of the civil war, where fear, disbelief and uncertainty rule. Even love falls victim to ideological expediency.
Δεν υπάρχουν πραγματικοί νικητές σε έναν πόλεμο. Όλες οι πλευρές χάνουν αλλά ο μεγαλύτερος ηττημένος είναι η ανθρωπότητα. Ακόμη και στις χειρότερες στιγμές μπορούμε να κρατηθούμε πάνω σε αυτά που μας κάνουν ανθρώπους και να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε το σκοτάδι.
There are no real winners in a war. All sides lose but the biggest loser is humanity. Even in the worst of times, we can still grab on to what makes us human and manage to rise above the darkness.
Προσωπικό μανιφέστο: ο χώρος του σινεμά είναι γεμάτος από άσχετους ηλίθιους. Ντενεκέδες ξεγάνωτους. Μην τους ακούς. Αγνόησέ τους. Κάνε ταινίες όπως εσύ θέλεις. Αφηγήσου ιστορίες που εσύ αγαπάς. Που σε εμπνέουν. Που είναι σημαντικές για σένα. Να είσαι αληθινός μέσα στο ψέμα σου. Κάνε ταινίες όπως εσύ θέλεις. Ύψωσε το βλέμμα. Κοίτα γύρω σου. Τα πιο σημαντικά πράγματα είναι κοντά σου […].
Personal manifesto: The field of cinema is full of clueless idiots. Good-for-nothings. Don’t listen to them. Ignore them. Make your films the way you want to. Tell stories that you love. That which inspire you. That whish are important to you. Be true inside your lie. Make films the way you want to. Look up. Look around you. The most important things are near you […].
06 ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΑΙΘΡΙΑ Του Παύλου Μεθενίτη
8 YEARS LITERATURE AFTERNOONS
By Pavlos Methenitis This year marks eight years since 2012, when Antonis Papadopoulos first put me in charge of the Fair Literature Afternoons of the Short Film Festival in Drama. I was the successor to memorable poet Andreas Pagoulatos – I have since been trying to be worthy of following in his steps. During these eight years, I saw and experienced a lot. Many writers sat at the chairs at the atrium of the festival’s offices, which were still warm because of the young filmmakers that were passionately talking about
their films, in order to speak about their novels, short stories, poems, or essays. I am referring to accomplished, famous writers, but also young people that were holding their first book with anxiety and pride, as if it was their intellectual passport to the World of Ideas – which it was, since many of them continued to grow, be it in the conscience of the audience, or in their own, from which they gleaned and published good, interesting books. During these eight years, I heard a lot. Pompous wise talk that slowly and majestically crossed the atrium, like a cruise ship at night, splendid narrations of vivid incidents, from the writers’ personal mythology that could be true or made up, it didn’t matter, as long as they were nice stories, statements, harsh and sharp, like broken glass, when po-
ΦΩΤΟ: ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Φέτος συμπληρώνονται οκτώ χρόνια από το 2012, όταν ο Αντώνης Παπαδόπουλος μου ανέθεσε για πρώτη φορά τα Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Στην επιμέλειά τους, διαδέχτηκα τον αξέχαστο ποιητή Ανδρέα Παγουλάτο – προσπαθώ έκτοτε να σταθώ στο ύψος του. Μέσα στα οκτώ αυτά χρόνια είδα κι έζησα πολλά. Στις πάνινες καρέκλες του αίθριου χώρου των γραφείων του φεστιβάλ, που ήταν ζεστές ακόμη από τις νέες και τους νέους σκηνοθέτες που μιλούσαν με πάθος για την ταινία τους, κάθισαν πολλοί συγγραφείς για να αναφερθούν στο μυθιστόρημα, στα διηγήματα, τα ποιήματα ή στο δοκίμιό τους. Και μιλάω για φτασμένους, διάσημους λογοτέχνες, αλλά και για νέους ανθρώπους, που κρατούσαν το πρώτο τους βιβλίο με κάποια ταραχή και περηφάνια, σαν να ήταν αυτό το πρώτο, ολοκαίνουργιο πνευματικό τους διαβατήριο για τον κόσμο των ιδεών – που όντως ήταν δηλαδή, μιας και πολλοί από αυτούς συνέχισαν την πορεία τους ανοδικά, στη συνείδηση του κοινού, αλλά και καθοδικά, καταβυθιζόμενοι πάλι και πάλι στη δική τους συνείδηση, απ’ όπου αλίευσαν και εξέδωσαν κατόπιν ωραία, σπαρταριστά βιβλία. Μέσα σ’ αυτά τα οκτώ χρόνια άκουσα πολλά. Κατάφωτες, μεγαλοπρεπείς σοφές κουβέντες, που διέσχισαν τον χώρο των Αιθρίων αργά κι επιβλητικά, σαν κρουαζιερόπλοια τη νύχτα, έξοχες αφηγήσεις γλαφυρών περιστατικών, από την προσωπική μυθολογία των συγγραφέων, που καμιά σημασία δεν είχε εάν ήταν αληθινά ή επινοημένα, φτάνει που ήταν ωραίες ιστορίες, δηλώσεις σκληρές και κοφτερές, σαν σπασμένα τζάμια, όταν οι ποιητές ή οι μυθιστοριογράφοι σχολίαζαν τα κακώς κείμενα του καιρού τους και του καιρού μας, ή εκρηκτικά καλαμπούρια, που έκαναν τον αίθριο χώρο να σείεται από τα γέλια – παράπονο δεν έχω, ειπώθηκαν πολλά. Κάποιος βετεράνος του σινεμά είχε πει πως το Φεστιβάλ της Δράμας είναι το μαιευτήριο του ελληνικού κινηματογράφου. Εάν τα Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια έγιναν αυτά τα χρόνια η αίθουσα αναμονής αυτού του μαιευτηρίου, όπου κάθεσαι και συζητάς ή διαβάζεις αδημονώντας για τη γέννηση κάτι καινούργιου, κάτι ελπιδοφόρου και όμορφου και αγαπημένου, τότε προσωπικά θα ήμουν ικανοποιημένος πως έκανα, πως κάνω καλά τη δουλειά μου. * Τα φετινά Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια ολοκληρώνονται την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου με μια συζήτηση του Παύλου Μεθενίτη με τους Αλέξη Πανσέληνο και Γιάννη Μπασκόζου κι έχοντας ως αφορμή τα «Ελαφρά ελληνικά τραγούδια» του Πανσέληνου.
ets or novelists commented on their times and our times, or fiery jokes that made the space rumble with laughter – I can’t complain, a lot has been said. Some cinema veteran had said that the Festival in Drama is the maternity ward of Greek Cinema. If Fair Literature Afternoons have become the waiting room for this maternity ward, where you can sit and discuss, or read something while looking forward to the birth of something new, hopeful, beautiful and loved, then, I would personally be content with how I have done and still do my job. * This year’s Fair Literature Afternoons will come to an end on Friday 20 September with a discussion with Pavlos Methenitis, Alexis Panselinos and Yiannis Mpaskozos, on “Light Greek songs” by Panselinos.
THINGS TO DO ON... ON FRIDAY 20/9
09.00-11.00 Κινηματογράφος Ολύμπια Κινηματογραφικά αφιερώματα – Παιδικό πρόγραμμα Επιλεγμένες ταινίες από τη Σερβία, Ηνωμένο Βασίλειο, Νέα Ζηλανδία, Ιρλανδία, Ρωσία και Σλοβακία 09.00-11.00 Δημοτικό Ωδείο Κινηματογραφικά αφιερώματα – Παιδικό πρόγραμμα Επιλεγμένες ταινίες από τη Σερβία, Ηνωμένο Βασίλειο, Νέα Ζηλανδία, Ιρλανδία, Ρωσία και Σλοβακία 10.30 -15.30 Δημοτικό Ωδείο Drama Pitching Lab 2018 11.00 Αίθριο των γραφείων του φεστιβάλ Παρουσιάσεις σκηνοθετών – Q&A 13.30 Αίθριο των γραφείων του φεστιβάλ Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια (Αλέξης Πανσέληνος, Γιάννης Μπασκόζος) 16.00-18.00 Κινηματογράφος Ολύμπια 25ο Διεθνές Φεστιβάλ 18.00-20.00 Κινηματογράφος Ολύμπια 42ο Εθνικό Φεστιβάλ 18.30-20.30 Δημοτικό Ωδείο Κινηματογραφικά αφιερώματα 5o Βαλκανικό Πανόραμα – Με επίκεντρο τη Σλοβενία 20.00-22.00 Κινηματογράφος Ολύμπια 25ο Διεθνές Φεστιβάλ 20.30-22.30 Δημοτικό Ωδείο 42ο Εθνικό Φεστιβάλ 22.00-00.00 Κινηματογράφος Ολύμπια 42ο Εθνικό Φεστιβάλ 22.30-00.30 Δημοτικό Ωδείο 42ο Εθνικό Φεστιβάλ
09.00 - 11.00 Olympia Cinema Special Screenings – Kids Programme Selected films from Serbia, U.K., New Zealand, Ireland, Russia and Slovenia 09.00 - 11.00 Municipal Conservatory Special Screenings – Kids Programme Selected films from Serbia, U.K., New Zealand, Ireland, Russia and Slovenia 10.30 - 15.30 Municipal Conservatory Drama Pitching Lab 2019 11.00 On the Festival premises Film Director’s Presentation – Q&A 13.30 On the Festival premises Fair Literature Afternoons (Alexis Panselinos, Giannis Baskozos) 16.00 - 18.00 Olympia Cinema 25th International Festival 18.00 - 20.00 Olympia Cinema Special Screenings 42nd National Festival 18.30 - 20.30 Municipal Conservatory Special Screenings 5th Balkan Panorama – Focus on Slovenia 20.00 - 22.00 Olympia Cinema 25th International Festival 20.30 - 22.30 Municipal Conservatory 42nd National Festival 22.00 - 00.00 Olympia Cinema 42nd National Festival 22.30 - 00.30 Municipal Conservatory 42nd National Festival
subtitles ISSUE NUMBER 05 THURSDAY SEPTEMBER 19, 2019
CULTURAL ORGANISATION SHORT FILM FESTIVAL IN DRAMA MINISTRY OF CULTURE AND SPORTS MUNICIPALITY OF DRAMA
DAILY NEWSPAPER OF THE 42st GREEK & 25th INTERNATIONAL DRAMA SHORT FILM FESTIVAL
Filmmakers with their own identity and views When I find myself at the Festival in Drama, I know that something will happen at the atrium of the offices in the mornings, when Kostas Konstantinidis and I present the filmmakers whose films were screened the previous day. Good or bad. A director’s confession that his efforts while trying to make the film he was dreaming of bore fruit thanks to something imponderable. Or a spark from a spectator’s question that may flare up and become a fire that will threaten the peaceful atmosphere. An artistic disagreement about the making of a film, or some tension about a shot that “doesn’t add up to the rest of the film”. Today, our morning discussion with directors had some very interesting points. To mention a few, I should talk about the introversion of Pavlos Stamatis, who “came out” as a filmmaker while listening to Nina Simone’s song “Who knows where the time goes” watching passers-by entering a nearby McDonald’s from his London apartment window. Or Giorgos Gkotzos’ decision to remove interviews and music from his film “Skopelitis or the ship”, although he deprived us of stories like the one when the captain set sail for a wedding. Or Christos Dimolikas’ (“Alpha Male”) touching attempt to offer his main character a way out in order for him to speak or fall in love (something Antonis Samourakis repeats in his tender film “Love me”). Or the catalyst for revisiting life’s worldview and the coolness Alexandros Kakaniaris’ “Dude” gives off. Finally, how can you resist the quiet power of Stelios Koupetoris’ “W” and the harsh truth in Ifigeneia Kostonis’ “Diaplous hopes history”? They are both disarming. To say the least. Something good will come of it. Konstantinos Kaimakis