A3 - November 2004 by SP-Jongerenkrant

lde

oe w e g s o l : 2 . pag

tij r a p s e e l v lakens en

pag. 3: asielzoekers als product rum

aal Fo i c o S s e e p o r pag. 4: Eu

A3 is een uitgave van ROOD jongeren in de SP en verschijnt vier keer per jaar. Derde jaargang, nummer 4, november 2004 – A3, Vijverhofstraat 65, 3032 SC Rotterdam, telefoon (010) 243 55 57, fax (010) 243 55 65, e-mail A3@sp.nl, www.rood.sp.nl

Studenten KRANT Een Kennismaking met het

Verkiezingscampagne VS kostten meer dan twee miljard dollar foto: Joost van den Broek/de Volkskrant (c)'02/HH

It’s all about the Benjamins Door Niels de Heij

Geld is altijd al een probleem geweest in de Amerikaanse verkiezingsstrijd. Na de excessen van Richard Nixon die uitgroeiden tot het Watergate-schandaal, werd het systeem herzien. Maar nog steeds heeft iedere Amerikaanse politicus – afgevaardigde of senator, burgemeester of president – heel veel geld nodig om gekozen te worden. Meer geld betekent immers meer publiciteit. En dus stromen iedere verkiezing weer honderden miljoenen dollars in en uit de campagnekassen. Om het tij te keren, zijn er beperkende wetten gekomen. Maar ook die konden niet voorkomen dat de recente presidentsverkiezingen de duurste waren in de Amerikaanse geschiedenis.

Abraham Lincoln definieerde in 1776 in de Onafhankelijkheidsverklaring democratie als ‘een overheid van het volk, door het volk en voor het volk’. Journalist Roger Drowne presenteerde onlangs een actuele versie: ‘een overheid van miljonairs, door miljonairs en voor miljonairs’. Deze definitie is niet ver van de waarheid. Alle presidenten van Kennedy tot Bush waren miljonair. Van de honderd leden van de Amerikaanse senaat zijn er op dit moment minstens veertig miljonair. Hieruit blijkt, volgens Steven Weiss van het Center for Responsive Politics, dat ‘vermogende personen vaak de politiek ingaan en daar ook succesvol zijn. Je hebt veel geld nodig om

een gooi te doen naar een senaatszetel, en veel kandidaten nemen bij voorbaat ontslag om zich te kunnen storten in een dure, agressieve campagne. Alleen diegenen met veel geld kunnen zich dat veroorloven.’

Wettelijke beperkingen met heel grote gaten Kerry en Bush hebben ieder 74,6 miljoen dollar aan overheidsgeld ontvangen. In ruil daarvoor mochten zij geen privaat geld meer ontvangen of uitgeven. Critici van million dollar campaigns waren namelijk bang dat enorme hoeveelheden privaat geld

voor de campagnes een corrumperend effect op de politiek zouden hebben. Hoe meer geld ermee gemoeid gaat, hoe meer invloed rijke belangengroepen immers hebben op de gekozenen. Deze kritiek heeft geleid tot verschillende wetten om campagnefinanciering te beperken, waarvan de bekendste de McCain-Feingold bill is, die in 2002 in werking trad. De kern ervan is een ban op soft money. Soft money is privaat geld dat geschonken wordt aan politieke partijen, voor activiteiten voor de partij in het algemeen, en dus niet voor een specifieke kandidaat. In werkelijkheid was dit de belangrijkste manier om tientallen miljoenen dollars binnen te halen voor de presidentsverkiezingen. Ondanks de beperkende maatregelen komen de kosten van de strijd om het presidentsschap volgens het Center for Responsive Politics dit jaar uit op zo'n 1,2 miljard dollar, een verdubbeling ten opzichte van vier jaar geleden. Er bestaan dus nog steeds constructies om onder de beperkingen

van het gebruik van privaat geld uit te komen. Eén daarvan wordt gevormd door de compliance funds. Daarin mag geld gedoneerd worden voor het inhuren van advocaten en accountants die moeten controleren of alles volgens de regels verloopt. Maar compliance funds worden ook op grote schaal gebruikt om fondsenwerving, loonkosten van campagnemedewerkers en kantoorkosten te betalen. Het belangrijkste gat in de nieuwe regelgeving staat echter bekend onder de naam 527. Iedere Amerikaan is vrij om een belangengroep te vormen en deze te laten registreren als een zogenaamde 527. Een ‘527’ mag ongelimiteerd geld inzamelen en dit gebruiken voor politieke doelen, zolang er maar niet expliciet een kandidaat gesteund wordt. 527’s mogen dus in hun reclamecampagnes geen oproep plaatsen als stem op John. Maar ze mogen wel John is betrouwbaar roepen. Op deze manier zijn bijvoorbeeld het bedrijfsleven en lobbygroepen nog steeds in staat om ongelimiteerd geld uit te geven voor verkiezingscampagnes.

Een van de bekendste 527’s is op dit moment de ‘Swift Boat Veterans for Truth’. Deze groep startte een landelijke mediacampagne waarbij het heldhaftige Vietnamverleden van John Kerry in twijfel werd getrokken. In advertenties kwamen oud-strijdmakkers van de presidentskandidaat aan het woord die vertellen dat Kerry geen goede commander in chief zal zijn. Tot nu toe hebben ze meer dan 14 miljoen dollar ontvangen aan donaties die voor een groot deel uitgegeven zijn aan reclametijd op de verkiezingsdag. Medewerkers van de officiële Bush-campagne zeggen niets te maken te hebben met de ‘Swift Boat Veterans for Truth’, maar het Witte Huis wil zich ook niet distantiëren van de advertenties.

Uit de race maar niet uit de schulden Niet alleen de uiteindelijke kandidaten, maar iedereen die een gooi doet naar het presidentschap van

A3 de VS moet al gauw een paar miljoen dollar bij elkaar sprokkelen. Al tijdens de voorrondes van begin dit jaar, toen de Democraten hun presidentskandidaat moesten kiezen, werden er miljoenen verzameld en uitgegeven. Voormalig presidentskandidaat Howard Dean was kampioen fondsenwerven. Het lukte hem om 50,3 miljoen dollar bij elkaar te krijgen, vooral dankzij slim gebruik van internet. Zijn campagneteam plaatste regelmatig een plaatje van een honkbalknuppel op de verkiezingssite deanforamerica.com met de leus sla een homerun voor Howard, doneer geld. De laatste ‘homerun’ bracht 1,4 miljoen dollar op, vooral aan kleine privé-donaties. Dean was zo overtuigd dat het geld zou blijven binnenstromen dat hij de eerste democraat was die afzag van campagnesubsidie en op zijn eigen fondsenwervingkwaliteiten vertrouwde om zijn campagne te financieren. Met hetzelfde vertrouwen werd het geld ook weer uitgegeven. Al vroeg in de voorrondes startte Dean bijvoorbeeld een dure landelijke TV-campagne. En aan het eind van 2003 – toen de voorrondes nog moesten starten – had hij al bijna al zijn geld uitgegeven. Stijgende schulden zijn – in combinatie met slechte resultaten tijdens de voorrondes – de oorzaak dat veel kandidaten hun nominatie vroegtijdig intrekken. Het alternatief is, dat ze de rest van hun carrière in de schulden zitten. Howard Dean moet bijvoorbeeld nog steeds 400.000

Enkele bronnen: http://www.opensecrets.org/ http://www.whitehouseforsale.org/ http://www.amerika.nl http://www.opednews.com

dollar zien terug te betalen die een erfenis is van zijn kandidatuur. En ook voormalig kandidaat Wesley Clark moet op de blaren zitten: toen hij in februari uit de race stapte, had hij een schuld van 3,4 miljoen dollar.

Beïnvloeding blijft zolang er donaties aangenomen mogen worden Gezien de enorme bedragen die gemoeid zijn met de verkiezingen in Amerika is de angst voor een corrumperend effect op de politiek erg reëel. Veel belangengroeperingen en vooral vertegenwoordigers van het bedrijfsleven proberen de politiek op grote schaal te beïnvloeden. Het is een feit dat de huidige Amerikaanse regering nauwe banden onderhoudt met de zakenwereld. Dick Cheney was vóór zijn vice-presidentschap topman van de multinational Halliburton, dat nu een van de grootste ontvangers is van wederopbouwgelden in Irak. Een ander voorbeeld is de Amerikaanse Carlyle Group. Deze investeringsmaatschappij heeft grote belangen in de defensie-industrie en is nauw verbonden met de Bush-regering. Emeritus voorzitter Frank Carlucci is voormalig minister van Defensie. Oud-minister James Baker heeft een prominente plaats in de onderneming. En vader Bush was tot voor kort een belangrijke adviseur van de onderneming. Een effectieve beperking van private donaties aan verkiezingen zou het democratisch gehalte van verkiezingen ten goede komen. De McCain-Feingold bill is een aardige poging om dit te bereiken. Maar zolang er mogelijkheden blijven voor grootschalige private donaties, zal het bedrijfsleven daarvan gebruik maken en zo het democratische gehalte van verkiezingen en machthebbers beïnvloeden. ●

http://europa.eu.int

Subsidie-slurpers Door Driek van Vugt

In Nederland zijn politieke partijen in financiële zin vrijwel onafhankelijk van het bedrijfsleven. De LPF heeft wel banden met de vastgoedsector, maar zelfs na de intrede van de ‘nieuwe politiek’ bestaan de inkomsten van partijen voor het grootste gedeelte uit andere bronnen. Dat is, naast de gebruikelijke contributie-inkomsten van leden, vooral subsidie, subsidie en nog eens subsidie. ‘Het eenige dat U nog ontbreekt en dat ik U niet mag verzwijgen, is een doeltreffende regeling om Uw krijgskas steeds gevuld te houden. Want ook bij deze worsteling blijft geld een der zenuwen van de oorlog,’ zei Abraham Kuyper, voorman van de Anti-Revolutionaire Partij tegen zijn achterban in 1901. Hij zag in dat de afwezigheid van staatssteun de politieke partijen voor een probleem stelden. Toch ontstaat pas in 1972 de eerste regeling waarin wordt vastgelegd dat partijen een geldsom krijgen van de staat. Door de ontzuiling zagen ze hun achterban verdwijnen, en daarmee de contributie-inkomsten. Tegelijkertijd namen de uitgaven toe, vooral voor verkiezingscampag-

Driften

Wij mensen zijn rationele wezens. Onze drang naar weten en kennen drijft ons tot het uiterste. Met zo’n houding zit de moderne student natuurlijk ook in de collegebanken. Oh já, hoogleraar, pomp me vol met kennis! Hmm, practicumbegeleider, neem me bij de leidsels en laat me alle hoeken van het laboratorium zien! Leg me over de tafel, en grijp me bij mijn haar, en neem me van achteren tot ik je naam zo hard schreeuw dat je moeder in Surhuisterveen opkijkt van haar breipatroon! Oh, nou ja, dat laatste misschien niet. Wat is dat toch met sommige colleges dat je jezelf geweld aan moet doen om op te letten? Dat je binnen tien minuten verzaligd glimlachend zit te denken aan die broeierige vleespartij die gisterennacht bij je in bed kroop? Met het rood op je koontjes denkt aan de lichaamsnectar die je opgeslobberd hebt? Of, als je minder geluk hebt, welke lichaamssappen van welke vleespartij je wel zou willen opslurpen?

foto

In Nederland kijken we over het algemeen met afgrijzen naar de financiering van het politiek proces in de VS. Hoe zit het eigenlijk in Nederland?

Kinge kickt...

nes. Dit noopte de partijen ertoe op zoek te gaan naar alternatieve financieringsmiddelen, waarbij zij vooral naar de staat keken. Vanaf dat moment groeide de subsidieverlening vanuit de staat uit tot de voornaamste inkomstenbron van de politieke partijen. Subsidie wordt verstrekt aan alle partijen die vertegenwoordigd zijn in de Tweede Kamer, en hangt af van het zeteltal. De partijen krijgen naast een algemene subsidie ook nog eens geld voor de jongerenorganisatie, voor het wetenschappelijk bureau en voor het scholingsinstituut. Dat hebben ze dan ook allemaal… Verder zijn nog aparte potten geld voor de ondersteuning van Kamer-, Staten- en raadsfracties. De subsidies zijn in de loop der jaren vaak fors verhoogd en op het moment ligt er een wetsvoorstel klaar om er nog eens vijf miljoen per jaar bij te doen. De verhogingen worden steevast verdedigd met een verwijzing naar de stijgende uitgaven en de dalende ledentallen. Maar waarom zouden partijen die mensen niet langer aan zich kunnen binden, een beroep mogen doen op de publieke middelen? Moeten de politieke partijen geen overheidsgeld meer krijgen en zich afhankelijk maken van derden of moeten we de partijen vrolijk laten graaien uit de pot belastingcenten? Wat vind jij? Discussieer mee op www.rood.sp.nl/geldenmacht en lees ook wat anderen vinden van deze kwestie. ●

Geestelijke klap voor je kop, je zit hier tenslotte om wat te leren. Oké, vectoren, dactylische hexameters, statistiek. Opletten nu. Hm, zou die man een vrouw hebben die kleren voor hem klaarlegt? Voor iemand die de hele tijd krijt in zijn haar smeert ziet hij er verdomd fraai uit. Zou ik dat willen, dat iemand dat voor me deed? Misschien als ik een goed huwelijk had. Wat is een goed huwelijk? Vriendschap natuurlijk, maar toch ook sex. Zou je nog sex willen hebben met iemand met zoveel rimpels dat hij eruitziet als een roze rozijntje? Vast wel! Hmmm… sex… Bovenstaande dialogue intérieur is een vrij algemeen verschijnsel in mijn brein – en waarschijnlijk ook wel in de één of andere vorm in de jouwe. De enige uitzondering daarop lijken zestigplusstudenten te zijn: die leren en kennen en weten op het irritante af. Die hebben niet alleen het handboek al uit, maar ook de literatuurlijst én de opdrachten én de verwante literatuur al doorgespit. Misschien is hun middelstuk inmiddels zo verdord dat al het bloed stroomt naar een plek waar het hóórt bij verblijf in de collegezaal: hun hoofd. Als staatssecretaris Rutte meer rendement wil van studeren, zou hij misschien alleen grijze pluizebollen studiefinanciering moeten geven. Zo. Nu gauw naar huis. Kijken of mijn vleespartij nog in mijn bed met de losgewoelde lakens ligt.

Kinge Siljee

A3 Foto: Patrick Post/ Hollandse Hoogte

Actie! Heel Amsterdam kleurde ROOD

op 2 oktober

Asielzoekers als product

De 48-uurs economie van de IND Door Roel van Dijk en Ria Rademaker

Veel is er de afgelopen tijd – terecht – te doen over de uitwijzing van 26.000 asielzoekers die onder de oude Vreemdelingenwet vielen en jarenlang in onzekerheid verkeerden over hun verblijfsstatus. Maar hoe gaat het tegenwoordig, onder de nieuwe, snelle regels? Temidden van de aardappelvelden van Zuidoost Groningen ligt het aanmeldcentrum Ter Apel. Tachtig procent van de asielzoekers, gemiddeld 150 per week, dienen daar hun asielaanvraag in. ROOD ging er op bezoek, en was verbijsterd over de zakelijkheid van de 48-uursprocedure. Het gebouw is op de asielprocedure ontworpen. ‘Als je iemand ontvangt als een prins, is het gek hem te sommeren Nederland weer te verlaten,’ aldus de architect. De asielzoekers worden in zakelijke blauwe kamers ontvangen. Alleen de achtergrond waartegen de asielzoeker zit, heeft een ‘warme’ sfeer, zodat de medewerker van de IND, de Immigratie en Naturalisatiedienst die het asielbeleid uitvoert, de persoon in een natuurlijke omgeving kan zien… Hoe dichter de asielzoeker bij een positieve uitspraak komt hoe gezelliger de omgeving wordt. Een gebouw dat speciaal ontworpen is op een efficiënte procedure; de architect vaart er wel bij. Een vluchteling komt na het controleren van documenten, en het nemen van foto’s en vingerafdrukken in de 48-uursprocedure. In 48 kantooruren wordt de identiteit van de persoon vastgesteld, maar wordt hij of zij ook twee keer verhoord. Eerst over nationaliteit en vluchtroute, daarna om te achterhalen of de persoon een ‘echte’ vluchteling is. Van de verhoren worden geen opnames gemaakt en alleen bij het tweede verhoor mag een advocaat aanwezig zijn. De IND heeft een speciaal documentatiecentrum en beschikt over veel informatie over de omgeving waar de asielzoeker vandaan is gevlucht. Herkomst wordt getoetst met gedetailleerde omgevings- en taalkaarten. Kan een asiel-

zoeker zijn omgeving slecht beschrijven, of spreekt hij niet de goede taal, dan heeft hij wat uit te leggen. Om in termen van de IND te spreken: ‘dan staat hij met 1-0 achter’. De uitkomst van de 48-uurs procedure is een ‘nee’ of een ‘misschien’. Bij ‘nee’ moet de vluchteling Nederland verlaten. Bij ‘misschien’ komt hij in de vervolgprocedure en mag hij naar het opvangcentrum. Binnen zes maanden valt dan het besluit of de vluchteling mag blijven of alsnog veroordeeld wordt tot uitzetting of de illegaliteit.

Een regen van klachten over termijnoverschrijdingen, onzorgvuldigheid en intimidatie Heel efficiënt allemaal. Maar ook zorgvuldig? Tolken en advocaten wijzen met grote regelmaat op de te grote machtspositie die de IND heeft. Asielzoekers worden geïntimideerd en onder druk gezet. Een vrouwelijke vluchteling uit Iran kon volgens de IND niet overtuigend genoeg de seksuele handelingen na doen die ze bij een Iraanse soldaat had moeten doen en was daarom ongeloofwaardig (AD, 18-09-04). Klachten als deze regent het al jaren. De Nationale Ombudsman heeft stapels rapporten aan de IND gewijd, maar nog zonder noemenswaardig resultaat. Tijdens de hoorzitting die de Tweede Kamer onlangs op verzoek van de SP hield, vertelden advocaten en vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties en gemeenten over eindeloze termijnoverschrijdingen, rampzalige bereikbaarheid en chaos in de uitvoering. Daarnaast zijn er steeds meer aanwijzingen dat contactambtenaren respectloos met asielzoekers omgaan en er alles aan doen om zoveel mogelijk mensen een status te kunnen weigeren. SP-Tweede Kamerlid Jan de Wit: ‘Ik heb het eerder gezegd: het is hoog tijd voor een parlementair onderzoek naar de IND en ik merk dat het draagvlak voor zo’n onderzoek groeit. Wat mij betreft komt het er liever vandaag dan morgen.’ ● Voor een verslag van een bezoek aan aanmeldcentrum Ter Apel kun je kijken op www.rood.groningen.sp.nl

Maar liefst 300.000 mensen lieten op 2 oktober weten dat de maat vol is. En natuurlijk was ook ROOD aanwezig bij de manifestaties van Keer het Tij en de vakbonden. Het protest werd opgeluisterd door RODE cheerleaders uit Groningen die met strijdbare leuzen het kabinet aanmoedigden op te stappen. ROOD Eindhoven liet ook duidelijk merken wat zij van het kabinetsbeleid vindt: een bus met aanhangwagen vervoerde de demonstranten in blote billen. Op het beleid hebben ze maar één antwoord: een collectieve moon-actie.

Peper Manifest

vóór linkse samenwerking Links versplinterd? Helemaal niet! Op 23 september riepen ROOD, Dwars en de Jonge Socialisten in een gezamenlijk manifest hun moederpartijen SP, GroenLinks en de PvdA op vaker samen te werken. Jan Marijnissen, Femke Halsema en Wouter Bos namen het Peper Manifest officieel in ontvangst en reageerden positief. Marijnissen: ‘Op veel punten werken we al samen, en we hopen dat in de toekomst nog vaker te kunnen doen.’ Om de samenwerking te versterken werd op 9 oktober een Links 1-dag in Rotterdam georganiseerd. Op naar een sociaal Nederland!

Huisjesmelker van het jaar Ook dit jaar weigert de regering nog steeds om voor genoeg woonruimte te zorgen, waardoor malafide huiseigenaren vrij spel hebben om de woningnood uit te buiten. Daarom organiseert ROOD Groningen voor de tweede keer de Huisjesmelker van het jaarverkiezing. ROOD staat met een mobiele studentenkamer bij de universiteit en hogeschool. Bij de omgebouwde kast, te huur voor maar 300 euro, waarin je kunt slapen, eten, douchen op 1 m2, kunnen huurders hun huisjesmelker nomineren voor de eervolle prijs. Woon jij buiten Groningen? Maar zit je wel op een piepklein studentenkamertje of startersflatje? Betaal je wel een veel te hoge huur en wordt er nauwelijks onderhoud gepleegd? Nomineer je huisbaas via rood.sp.nl/actie/woningnood/huisjesmelker, want ROOD gaat deze prijs ook landelijk uitreiken!

A3 De rubriek van Driek

Zin en onzin van het Europees Sociaal Forum

De zoetzure socialist Het is haast niet te missen geweest, het nieuws over de BVD die in de jaren zeventig infiltreerde in de anti-oorlogsbeweging. Vredelievende personen een gevaar voor de maatschappij? Nee, daar was het de spionnenclub natuurlijk niet om te doen. Het ging om het breken van een potentieel gevaarlijke progressieve samenwerking. Ruziënde clubjes die door infiltratie rollend over straat gaan zijn immers geen bedreiging meer voor de publieke opinie! Een beetje kibbelen deden we ook op de Links1-dag, die na het opstellen van het Pepermanifest de volgende stap was in de richting van nauwere samenwerking tussen de jongeren van PvdA, GroenLinks en de SP. Ondanks de goede moed van alle aanwezigen steeg het zuurgehalte al snel. Op een Ja, maar jullie van ROOD lopen blind achter de SP aan volgde een Ja, ik kan me voorstellen dat je de PvdA minder vertrouwt na acht jaar Paars. De SP zou te conservatief en te rechtlijnig zijn, GroenLinks te elitair en zweverig en de PvdA (ach ja, need I say more?). Dat waren dus weer eens een heleboel wijzende vingertjes en zeer ter zake doende historische bespiegelingen. 'Zou de AIVD hier achter zitten?' vroeg ik me af, terugdenkend aan de BVD van de jaren zeventig. Maar ik keek om mij heen en zag alleen aardige mensen die hun toch kostbare zaterdagmiddagen opofferden, vrijwillig, om een psychologisch absoluut onverantwoorde navelstaarsessie ook nog eens tot het einde toe te volbrengen. Waarom doen ze dat eigenlijk?

Robert Elsing

‘W Wee do worry them’ them

Wel, zo raar is dat niet eens, met een toch wel ultrarechts kabinet dat als een razende olifant met oogkleppen op door de vaderlandse porseleinkast dendert (dankjewel Tanja voor de metafoor). Dan moet je als al dan niet langharige, werkloze, marxistische, vegetarische, menslievende, dierproefondervindelijke progressieveling wel loeihard op je houten achterhoofd zijn gevallen om niet in te zien dat je maar eens moet gaan samenwerken. Vriendjes worden is niet makkelijk, maar de kapitalist lachend in zijn vuistje de oorlogsbuit zien tellen, lijkt me een weinig aantrekkelijk alternatief. En ruziënd over straat gaan kunnen we beter aan andere partijen overlaten, de inlichtingendienst ten spijt. Driek van Vugt - voorzitter ROOD

→ → → → →

KIES VOOR DE SP EN VUL DEZE BON IN

Door Renske Leijten

de gevolgen van neoliberaal beleid ervaren te vertellen dat die problemen niet persoonlijk zijn, maar onderdeel van een politieke ideologie. Het is géén persoonlijk probleem als je niet rond komt van je salaris, als je huur te hoog is, als je geen onderwijs kunt betalen voor je kinderen, als je gedwongen wordt langer te werken voor hetzelfde salaris. Dat zijn politieke problemen.’

‘Another world is possible’ was het motto waaronder 25.000 mensen van 15 tot en met 17 oktober samenkwamen in Londen voor het derde Europees Sociaal Forum. Twee dagen spraken ze over thema’s als oorlog, racisme, globalisering, milieu, neoliberalisme, gerechtigheid en democratie, en als afsluiting namen ze deel aan een grote protestdemonstratie.

De alternatieven zijn volgens de ESF-organisatoren vooral te vinden in het toegankelijk houden van onderwijs, zorg, openbaar vervoer en wonen, door privatisering tegen te gaan en terug te draaien. Een belangrijk punt waarop de komende tijd actie gevoerd zal worden, is het tegenhouden van de Europese grondwet, die het neoliberaal beleid heilig verklaart en overheidssteun, in alle sectoren, tot op het bot bestrijdt. En uiteraard blijft de strijd voor vreedzaam samenleven van groot belang. En daarbij gaat het niet alleen om de Palestijnse kwestie en Irak. Bolini: ‘Onze beweging moet in deze tijd speciale aandacht hebben voor de stigmatisering van de Islam. De anti-Islamgevoelens worden aangewakkerd en ingezet om heel andere doelen te bereiken: het afbreken van democratie of het verscherpen van asielbeleid, in naam van anti-terrorisme. Dat is een gevaar voor heel de wereld, wij moeten ons hier tegen verzetten!’ De bonte verzameling van sociale bewegingen heeft in Londen een slotresolutie (The Call of the Assembly of Social Movements) opgesteld. Daarin zijn de protestpunten en de alternatieven opgenomen, en ook afspraken over protestdagen en kansen voor een betere wereld! Meer informatie over het ESF: www.fse-esf.org, www.indymedia.nl, www.sp.nl ●

Veel discussie. Maar is het ESF ook meer dan een praatclub? Wat is de betekenis ervan, en wat zijn de kansen voor de Europese sociale beweging? ‘Het grootste wapenfeit van onze beweging is 15 februari (2003, internationale demonstraties tegen de oorlog in Irak, red). Maar er is een risico dat ESF een traditie wordt en daar moeten we voor waken,’ zegt Raffaella Bolini, Italiaanse coördinator van het ESF. ‘We moeten ons ieder moment afvragen waar we mee bezig zijn en wat het belangrijkste doel is. Globalisering, de oorlog tegen het terrorisme, het neoliberale beleid, of allemaal…’ Chris Nineham, van Globalise Resistence UK, vindt het feit dat de anti-oorlogsgevoelens nu mainstream zijn geworden één van de grootste wapenfeiten van de beweging. ‘Onze beweging heeft impact, omdat het mogelijk is om internationaal ons protest te laten horen. Dit heeft invloed op het establishment: we do worry them. The New York Times noemde ons de tweede supermacht in de wereld!’ ‘Onze belangrijkste taak is het breken van de oorlogs- en globaliseringideologie,’ vult Bolini aan. ‘Het is onze taak mensen die

anno Socialistentaal2004 Hoe reageer je als ik zeg dat we kameraden zijn, die samen moeten strijden tegen de kapitalistische zwijnen en vóór de dictatuur van het proletariaat? Ongetwijfeld barst je in lachen uit. Dit soort retoriek leeft immers slechts voort in dezelfde marge waar ook kleine revolutionaire clubjes gedijen. Maar hoe zit het dan bij de SP, de enige landelijke politieke partij die zichzelf nog socialistisch noemt? Door Freek Bersch De SP was niet zo lang geleden nog de Socialistiese Partij en het partijbestuur heette Centraal Komitee. In de gemeenteraad in Oss werd in de jaren zeventig zo nu en dan flink uitgehaald naar ‘het kapitalisme’, waarbij ook citaten van Mao Tse-Tung gebruikt werden. De partij stond met haar voeten in de fabrieken van Oss, en zat met haar hoofd bij de communistische revolutie. De SP heeft inmiddels het socialistische jargon achtergelaten en er breed inzetbare woorden voor teruggevonden. Ze strijdt nu voor beschaving, en tegen de uitverkoop daarvan. Waar ‘uitverkoop’ in deze context uit te leggen valt als het terugtreden van

de overheid om ruimte voor marktwerking te maken, lijkt ‘beschaving’ toch vooral een handige term voor verbaal smijtwerk. In een column legde Jan Marijnissen beschaving eens uit als: ‘ons stelsel van ideeën over mens en maatschappij. Het geeft ons vertrouwen en voorkomt vervreemding. Beschaving is niet alleen een erfenis, het is ook onze enige veilige weg naar de toekomst. Daarom moet de wankele brug van beschaving onderhouden worden.’ Het begrip ‘beschaving’ wordt hier grootse krachten toegedicht. En als de uitverkoop ervan wordt gestopt, zal de brug niet meer wankelen. Een ander woord uit het SP-

vocabulaire, ‘afbraak,’ en zijn net zo vaak gebruikte broertje ‘opbouw,’ sluiten daar naadloos op aan. Maar opvallend is de behoudende ideologie die deze begrippen suggereren. Gerrit Zalm zei een tijdje geleden zelfs: ‘Degenen die zich progressief noemen, willen al het bestaande intact houden.’ Een partij die de uitverkoop van de beschaving wil stoppen, redeneert dat deze beschaving er wel is, of was. Een partij die van afbraak spreekt, schept het beeld dat het daarvoor goed was. En de revolutie, waar is die gebleven? Jan Marijnissen sprak bij de Algemene Beschouwingen onlangs de hoop uit voor een koerswending, van liberaal naar sociaal, van afbraak naar opbouw, van pessimisme naar optimisme. Daarmee spreekt de woordvoerder van de SP voorzichtig uit dat, met de omwenteling in het taalgebruik, het geloof op en het streven naar grote veranderingen niet verdwenen is. ●

WORD LID VAN DE SP! Ik wil ook graag ROOD-lid worden en machtig ROOD het volgende bedrag af te schrijven als jaarlijkse bijdrage: Anders, namelijk: € 10 € 5 (minimum) €.......................

Kies ook voor een jonge en actieve partij met principes. Kies voor de SP. Het lidmaatschap kost maar 3,40 euro per kwartaal. Daarvoor krijg je elke maand ons magazine de Tribune in de bus, kun je gratis gebruik maken van internetprovider Tomaatnet en ontvang je een boek van Jan Marijnissen. Doen! Ik word SP-lid en machtig de SP het volgende bedrag af te schrijven als jaarlijkse bijdrage: *€ 24 *€ 13,60 (minimum)

En ik ontvang een gratis ROOD-shirt in de maat: Anders, namelijk: *€ .......................

*(dit bedrag wordt in 4 termijnen afgeschreven)

Handtekening:

Naam Roepnaam

Voorletters

m/v

Datum: Zet altijd je handtekening, ook als je alleen maar SP-lid wilt worden!

Adres

Telefoon E-mail Rekeningnummer

Plaats

Dit formulier kun je ook invullen via onze website: www.sp.nl Geboortedatum

A3 voorjaar 2004

Je kunt deze machtiging op elk moment stopzetten met een telefoontje aan de SP: (010) 243 55 40 Stuur deze bon op in een envelop naar: Socialistsche Partij, Antwoordnummer 30542, 3030 WB Rotterdam Telefonisch aanmelden kan natuurlijk ook ook: (010) 243 55 55