Solidair - Januari 2000

Bedrijvenkrant van de Socialistische Partij

Solidair

Socialistische Par tij, Vijverhofstraat 65, 3032 SC

honderden bedrijven en bouwplaatsen. 10e Jaargang n u m m e r 1 , januari 2000 .

R o t t e r d a m , Te l e f o o n : ( 0 1 0 ) 2 4 3 5 5 5 5 , F a x : ( 0 1 0 ) 2 4 3 5 5 6 6 , E - m a i l : s o l i d a i r @ s p . n l

Welke toekomst is er weggelegd voor de Nederlandse vakbeweging? Daarover kruisten op 20 november zo’n 80 deelnemers aan de Solidairdag de degens in het Vakbondsmuseum in Amsterdam. Drie van hen zochten we naderhand op om even verder te praten. Kees Korevaar, bestuurder van FNV Bondgenoten (‘een paar jaar loonstrijd zou wel mooi zijn’), Tjitte Alkema, coördinator Beleid en Ontwikkeling bij de CNV Bedrijvenbond (‘de leden moeten weer de baas worden’) en SP’er Wim van Dorst, kaderlid Bondgenoten en werkzaam bij Philips Oss (‘de vakbeweging speelt nog nauwelijks een rol in de maatschappelijke ontwikkeling in Nederland’).

Kees Korevaar, FNV Bondgenoten

Tjitte Alkema (r), CNV Bedrijvenbond

Een pittige discussie

WAAR GAAT HET HEEN MET DE BOND? Wim van Dorst, SP

Van Dorst mist visie bij de vakbeweging. ‘Je ziet dat de economie steeds meer te vertellen krijgt over de mensen. Je verwacht dan een antwoord van de vakbeweging op vragen als ‘wat moeten we daarmee, hoe beteugelen we dat?’. Maar dat antwoord ontbreekt. De bond holt achter de ontwikkelingen aan.’ Alkema wil niets weten van een gebrek aan visie. ‘Wij willen juist aangesproken worden op onze visie, die maatschappelijke betrokkenheid als kernelement heeft.’

1

Wor dt gra tis verspreid bij

Als bedreigingen voor de vakbeweging ziet Alkema zaken als individualisering, werkstress en de verregaande opdeling van de arbeidsmarkt. ‘Er zijn minder herkenbare groepen arbeiders.

De relatie tussen je werk en je positie in de maatschappij ligt minder vast.

Iemand met laag betaald werk is niet automatisch arm; hij kan ook een partner hebben met een goed betaalde baan.’ Korevaar wijst op de bedreiging die schuilt in de ontwikkeling van de beroepsbevolking. ‘Er komen steeds

minder banen in sectoren waar de vakbonden altijd sterk zijn geweest: de industrie, de havens. De groei zit juist in de sectoren waar we zwak zijn: informatie-technologie, schoonmaak, enz.’

Individualisering is volgens de bestuurder van Bondgenoten zowel een bedreiging (‘de CAO’s worden ondergraven door individuele regelingen’), als ook een kans voor de vakbeweging. ‘De ontwikkeling dat er meer ‘open’ CAO’s afgesloten worden, zoals bij Unilever gebeurd is, opent voor

ons interessante deuren naar nieuwe sectoren.’ SP’er van Dorst ziet weinig heil in de individualisering van de CAO’s. Past zijn beeld van solidariteit nog wel in deze tijd, of is het verouderd? Van Dorst: ‘Het is duidelijk dat individualisering momenteel de trend is. Maar moeten we daarom maar op de golf springen en ons mee laten voeren? Ik vind dat we heel duidelijk de gevolgen moeten laten zien van de huidige ontwikkeling. Ook die snelle jongen in de IT-wereld die E

Een volle zaal en een zeer levendige discussie kenmerkten de Solidairdag in het Vakbondsmuseum over de toekomst van de vakbeweging. De zaal – vooral gevuld met kaderleden van de bond die ook lid zijn van de SP – nam een panel onder vuur waarin naast Tjitte Alkema, Kees Korevaar en Wim van Dorst (zie ar tikel hiernaast) ook SP-Kamerlid Jan de Wit zat en schrijver Mar ten Buschman van het boek ‘Tussen revolutie en modernisme’.

De kritische geluiden waren niet van de lucht. ‘Ik mis bevlogenheid. Juist nu het economisch goed gaat, moeten we eisen stellen.

Meer zeggenschap, betere arbeidsomstandigheden en betere sociale zekerheid.’

Een ander: ‘De macht binnen de bonden ligt bij de bestuurders. Ik krijg het gevoel dat die een dictaat opleggen aan de leden.’ En: ‘De vakbeweging is lamgeslagen door het Akkoord van Wassenaar.

Waar waren de bonden bij de afbraak van de Ziektewet, de WAO en de Weduwenwet?’

Weerwoord kwam van Korevaar en Alkema, en ook uit de zaal. ‘De bond, dat zijn wij. Wíj moeten zorgen dat de bond een toekomst heeft’.

Panel en publiek werden het lang niet over alles eens.

Maar op zijn minst één conclusie kon iedereen onderschrijven: debatten als deze smaken naar meer.

Solidair WAAR GAAT HET HEEN MET DE BOND?

groot.’ Van Dorst signaleert een ontwikkeling dat de bond een sociale ANWB aan het worden is die ook in verzekeringen doet. ‘Met het op papier zetten van een visie op de samenleving ben je er niet. Die moet je ook uitdragen. Als ik kijk naar de scholingen van de bond: die zijn heel goed zoals wanneer het gaat om zaken als leren vergaderen. Maar wat ontbreekt is studie van maatschappelijke ontwikkelingen, van de economie.’ Korevaar noemt juist de individuele belangenbehartiging als één van de kansen voor de vakbond in de toekomst. ‘We moeten de beste individuele belangenbehartiger van Nederland worden.’

‘Het poldermodel gaat uit van een machtsevenwicht. Maar dat is er helemaal niet’ zijn eigen boontjes wil doppen, leeft in een 24-uurs economie en ondervindt daar de gevolgen van. Er is niets ouderwets aan op die gevolgen te wijzen.’

‘De spanningen in de samenleving nemen weer toe’ Hoe smal of breed moet de vakbeweging van de toekomst zijn? Korevaar: ‘Een FNV die demonstreert tegen kruisraketten, dat is een goede zaak.

Maar een heel departement Onderwijszaken – wat we wel gehad hebben – is niet nodig. Daar zijn we dan ook van teruggekomen. Het gaat ons nu om belangenbehartiging rond arbeid.

Maar ik vind dat je daar soms moet boven uitstijgen. En dat zal in de toekomst vaker gebeuren, want de spanningen in de samenleving worden god zij dank weer groter.’ Alkema: ‘De vakbeweging moet breed zijn, vinden wij vanuit onze visie. En belangrijk is daarbij dat de verantwoordelijkheid

daarvoor niet bij de professionals neergelegd wordt, maar bij de kaderleden. We moeten binnen de bedrijven de discussie aangaan over maatschappelijke thema’s.’ Alkema erkent dat de rol van de beroepskrachten binnen de bond te groot is. ‘Door schaalvergroting is de vakbeweging gegroeid tot een organisatie van professionals. Die niet alleen uitvoeren wat de leden willen, maar ook soms zelfs bedenken wat de wens van de leden zou kunnen zijn. We moeten de beweging terug maken om de verantwoordelijkheid bij de kadergroepen te brengen. De professionals ondersteunen de leden en de kadergroepen. Zo moet het worden, en daar werken we hard aan.’

Korevaar ziet op dit punt minder problemen. ‘De kaderleden zijn bij ons de belangrijkste laag. De rol van de beroepskrachten komt vooral tot uitdrukking in de ledenservice. Een groot probleem is hoe organiseren we de leden?

Maar de levendigheid en de betrokkenheid van de kaderleden is erg

De bonden stopten onlangs het overleg met de regering over de uitvoering van de sociale zekerheid, het lijkt erop dat de looneisen dit jaar eindelijk afstand nemen van de inflatie en bij Philips en Akzo wordt gestaakt. Is het einde van het poldermodel nabij? Als het aan Van Dorst ligt wel. ‘De kern van het poldermodel is de suggestie dat er evenwicht is tussen de macht van de vakbeweging en die van de werkgevers. Dat evenwicht is er niet. De boel schuift steeds verder op in de richting die de ondernemers wijzen.’ Korevaar ziet weinig toekomst voor het poldermodel. ‘Nederland blijft een land met een overlegcultuur, maar er zal meer variatie in komen. De eerste jaren van de nieuwe eeuw zal er meer strijd geleverd worden. Wat je nu ziet bij Akzo in Sneek, een bedrijf dat weken achtereen staakt, dat hebben we lang niet gehad.’ Alkema wijst erop dat het poldermodel ook goede kanten heeft.

‘Het is goed om een platform te hebben waarin je zaken samen kunt regelen. Maar waar dat niet kan, moet je het ook niet willen. Overleg moet niet verworden tot een verstikkend concept waarin je per sé tot een compromis moet komen.’ ●

Vijftig procent meer loon in twee jaar Een loonsverhoging van 50 procent in twee jaar tijd. Dat realiseerden de drie topmensen van het GAK, de grootste uitvoerder van de werknemersverzekeringen in Nederland. Volgens cijfers van staatssecretaris Hoogervorst verdienden de drie

heren in 1996 samen 2,2 miljoen en in 1998 3,3 miljoen.

Nog geen tien procent van die riante salarissen wordt betaald door de commerciële poot van het GAK. De rest (ruim 90 procent) komt uit de premies voor de sociale verzekeringen. Op

vragen van Kamerleden van PvdA en SP liet Hoogervorst weten dat de salarisgroei voortkomt uit het streven de lonen meer ‘marktconform’ te maken.

De staatssecretaris is er niet blij mee, maar – zegt hij – de mogelijkheden om er iets tegen te doen ontbreken.

WW-premies vier miljard te hoog Volgens berekening van het Landelijk Instituut Sociale Verzekeringen heeft het kabinet de WWpremie voor dit jaar veel te hoog vastgesteld. Het LISV becijfert een overschot van niet minder dan 3,9 miljard gulden. Staatssecretaris Hoogervorst bestrijdt de cijfers niet, maar weigert verlaging van

de premie omdat die zou leiden ‘tot een grotere lastenverlichting dan op basis van de meevallerformule uit het regeerakkoord mogelijk is.’ Het is dus een puur politieke premie die u betaalt. En eentje waar de GAK-top wel raad mee weet als ze het over hun eigen salarissen hebben…

’Uitvoering sociale zekerheid niet zonder bonden’ De SP-Kamerfractie heeft in het conflict over de uitvoering van de sociale zekerheid partij gekozen voor de bonden. ‘We hebben stevige kritiek op de slappe opstelling van de vakbeweging bij de afbraak van de WAO en de Ziektewet,’ legt Kamerlid Jan de Wit uit. ‘Maar de vakbonden eisen nu volkomen terecht de mogelijkheid om op te kunnen komen voor hun

leden. Het gaat hier immers werknemersverzekeringen.’ Ook de voorgestelde volledige privatisering van de reïntegratiebedrijven die mensen weer aan het werk moeten helpen, is De Wit een doorn in het oog. ‘Ik vrees dat daarmee hetzelfde gebeurt als met de geprivatiseerde arbodiensten: winst maken door met mensen te sollen.’

Wild-west in het Westland Bij steekproeven in tuinbouwbedrijven in het Westland bleek ruim een kwart van de werknemers niet gerechtigd in Nederland te werken. Dat meldde minister De Vries van Sociale Zaken. Bijna een vijfde was illegaal in Nederland.

Van degenen die wel mogen werken, bleek 10 procent een uitkering van de sociale dienst te ontvangen. PvdA-Kamerlid Bussemaker, die De Vries om opheldering vroeg, legt een relatie met het vervallen van een vergunning om een uitzendbureau te mogen beginnen. Het aantal agrarische uitzendbureaus is de afgelopen tijd explosief gestegen. De Vries erkent dat er sprake kan zijn van malafide bedrijven. De omvang daarvan valt volgens hem momenteel niet in te schatten.

NS CARGO het spoor bijster?

S

Sinds 1 november 1999 werken de divisie Cargo van Deutsche Bahn en NS Cargo als goederenvervoerders over het spoor samen onder de naam ‘Railion’.

Concurrentie op de Europese markt ‘dwingt’ hen tot samenwerking, waarbij wel opgemerkt moet worden dat DB-Cargo vele malen groter is dan NS Cargo.

Het zou dus goed kunnen dat de grote Duitse broer NS Cargo (dat al jaren met verlies kampt) in de toekomst overneemt. De vrees voor de gevolgen hiervan en de overspannen werksituatie binnen NS Cargo resulteerden in december in diverse werkonderbrekingen. De 1500 werknemers vrezen hun baan te verliezen en hebben het vertrouwen in het bedrijf zelf en in de fusie met DB Cargo verloren. De werkonderbrekingen hielden een paar dagen aan en hadden tot doel garanties af te dwingen voor de toekomst. Die garanties ontbraken in het fusie-akkoord.

Onder druk van de acties slaagden de bonden erin een akkoord te sluiten over een sociaal plan voor ‘Railion Benelux’, zoals het bedrijf sinds 1 januari heet. Het sociaal plan heeft een CAOstatus meegekregen en behelst in het kort dat werknemers die na de fusie hun baan verliezen, behandeld worden als overcomplete werknemers van NS. Daardoor hebben ze recht op drie jaar bemiddeling – met behoud van salaris

– naar een baan binnen of buiten de NS. Deutsche Bahn heeft garanties gegeven voor de financiële dekking van het Sociaal Plan. De vakbonden hebben dit met een positief advies neergelegd bij hun leden en die hebben het bijna unaniem aangenomen.

Al met al zijn de werkonderbrekingen niet voor niets geweest. De vakbonden hebben gelukkig nog het een en ander recht kunnen trekken. De vraag is echter, waarom dat niet al gebeurd is toen de fusie voor het eerst ter sprake kwam. FNV Bondgenoten-kaderlid Willem van der Veer: ‘De vakbonden houden zich te veel bezig met het poldermodel en met ingewikkelde toekomstvisies. Het is echt zaak dat de arbeiders zelf de vinger aan de pols houden.’ Eigenlijk zou het anders moeten, vindt Van der Veer: ‘De bonden moeten beseffen dat zij betaald worden door de arbeiders en er dus moeten zijn voor de werknemers, en niet andersom. Bij fusies en opkopen van bedrijven door ‘het buitenland’ moeten de bonden absoluut eisen dat werk en salaris voor minimaal vijf tot tien jaar gewaarborgd blijven. De economie in Nederland is nog nooit zo goed geweest, dus nu wordt het tijd voor de arbeiders om betere salarissen, pensioenregelingen en werkomstandigheden te eisen, plus werkgaranties als een bedrijf verkocht wordt.’

Lage boetes maken Arbowet tandeloos In overleg tussen de Arbeidsinspectie en het Openbaar Ministerie is besloten de boetes fors te verlagen die opgelegd worden bij overtreding van de Arbo-wetgeving. Voor SP-Kamerlid Jan de Wit was dat aanleiding om opheldering te vragen aan de ministers van Sociale Zaken en Justitie.

‘We moeten absoluut voorkomen dat de bedragen zo laag worden dat werkgevers liever een boete betalen dan beschermende maatregelen nemen.’ Het antwoord van de ministers was voor De Wit onbevredigend. Op zijn verzoek zal nu eind januari een Kamerdebat plaatsvinden.

Ongezonde verf herkenbaar De Bouw- en Houtbond FNV heeft met de schildersbranche en de verfproducenten een akkoord bereikt over duidelijke etiketten op verfblikken. Sinds 1 januari is het voor binnenwerkzaamheden verboden verf te gebruiken waarin

oplosmiddelen (die verantwoordelijk zijn voor de schildersziekte OPS) verwerkt zijn. Voor naleving daarvan is het nodig dat op de verfverpakking duidelijk staat aangegeven of er wel of geen oplosmiddelen in zitten.

Problemen door ‘gassen’ zeeschepen Staatssecretaris Hoogervorst gaat onderzoeken op welke manier – in nationaal of internationaal verband – maatregelen genomen kunnen worden tegen het ondeskundig ‘gassen’ van de lading van zeeschepen. Dat antwoordde hij op vragen van SP-Kamerlid Remi Poppe die aan de bel trok na het zoveelste ongeval. Zeeschepen behandelen hun lading landbouwproducten vaak met bestrijdingmiddelen. Als het gas

niet op tijd afgevoerd wordt, levert het problemen op voor de gezondheid van havenwerkers of binnenvaartschippers die voor verder transport zorgen. Directe aanleiding voor de vragen van Poppe was een incident in de Schiedamse Wilhelminahaven.

Een schipper en zijn vrouw moesten daar met spoed naar het ziekenhuis worden vervoerd nadat zij waren blootgesteld aan fosforwaterstofgas uit een lading rijst.

Solidair Niet op de beurs en niet bij management-adviesbureaus wordt de rijkdom verdiend, maar op de werkvloer van de bedrijven.

In Solidair een aantal voorbeelden van

WERKEN IN NEDERLAND

J

Jan Heerdink werkt al bijna 27 jaar bij Stork in Hengelo. Eerst in de ijzergieterij, daarna bij Stork Services, dat onder andere zetmeel-centrifuge’s, persen voor automobielfabrieken en zuigers voor scheepsmotoren en gasbetonmachines produceert. ‘Mijn werkzaamheden waren het interne transport van werkstukken en materialen tot wel 100 ton. In hoofdzaak als kraanmachinist en verder als heftruckchauffeur.’ De arbeidsomstandigheden waren lang ‘redelijk normaal’ te noemen. Heerdink: ‘Wel geregeld in ploegen, maar bijna nooit in de weekenden en met zeer weinig overuren. Er was voldoende personeel en de bedrijfsleiding had, vooral in het begin, nog zicht op planning,

organisatie en productie. Al met al was het werken plezierig.’ Totdat de reorganisaties begonnen. ‘De bedrijfsleiding dacht iedere keer de verliezen weg te kunnen werken door mensen te ontslaan. Het had echter geen resultaat. Ik denk dat in de loop van de jaren de personeelssterkte uiteindelijk wel met 80 procent is afgenomen. Onlangs is het bedrijf opgesplitst in min of meer zelfstandige clusters die eenvoudig kunnen fuseren met andere bedrijven, of verkocht of gesloten kunnen worden. Ik kwam bij een groep van 14 mensen, die ze niet meer konden gebruiken en moest per 1 november 1999 tekenen voor Stork Mobiel, het uitzendbureau van Stork. Wel met behoud van loon en

D e

g r o o t m e t a a l

dienstjaren. De eerste ‘uitzendkrachten’ konden ze snel plaatsen bij andere Storkvestigingen buiten de regio.

De anderen bleven voorlopig nog als inleenkracht bij Stork Services in Hengelo of kregen ‘passende arbeid’ aangeboden buiten het concern. Ik kreeg een baan aangeboden bij BOA in Enschede, een slecht bekend staand metaal- en constructiebedrijf.

Hier leek de tijd voor mij 30 jaar terug te gaan. Zwaar werk, waar ze niemand voor kunnen vinden en dat ik

hoogstens een week zou kunnen volhouden. Voor de leiding van Stork Mobiel maakt het totaal niet uit of je nu drie maanden of 30 jaar bij een bedrijf hebt gewerkt. Werk is werk en verder niet zeuren. Ik moest maar alles accepteren. Momenteel zoeken ze – na mijn weigering om onder dergelijke omstandigheden te werken – verder naar iets anders. Na bijna 30 jaar ongeveer hetzelfde werk gedaan te hebben, voornamelijk indirecte ondersteuning bij de productie, word ik

nu geacht om bij Stork Mobiel binnen een paar dagen totaal om te schakelen naar werken bij andere bedrijven, waarbij 150 procent van je kunnen gevraagd wordt. Overal wordt immers met zo min mogelijk mensen geprobeerd de hoogst mogelijke productie te halen. Werken is bijna geheel los komen te staan van het sociale leven. Bij Stork Mobiel staat je privé-leven in dienst van het bedrijf. In regelrechte dreigbrieven is me dat nog eens extra duidelijk gemaakt.’

Akzo draait sluitingsbesluit terug na twee weken staking Na twee weken staken en in de wetenschap dat de actie in de nieuwe eeuw hervat zou worden, heeft Akzo eieren voor zijn geld gekozen. De ‘definitieve’ sluiting van de Flexafabriek in Sneek is – althans voorlopig – van de baan.

A

Al 41 jaar werkt de 60-jarige M. Dijkstra bij de Flexa-verffabriek van Akzo Nobel in Sneek. Nooit één dag gestaakt. En nu al twee weken in staking en vastberaden door te gaan als dat nodig is. ‘Het is heel hard wat hier gebeurt.’ Akzo wil de fabriek sluiten en de verfproductie concentreren in het Zuid-Hollandse Groot-Ammers.

Voor de 80 werknemers is dat niet te verteren. Voorzitter Ben de Vries van het stakingscomité: ‘Er is het afgelopen jaar alles van de mensen geëist.

We moesten harder werken, overwerken, er is gevraagd om snipperdagen in te leveren. Dat hebben we allemaal gedaan, want de mensen hebben hart voor de zaak. En dan word je op 30 september bij elkaar geroepen om te horen te krijgen dat de fabriek dicht gaat. Dan komt zo’n boodschap heel hard aan. Daar komt bij dat wij één van de winstmakers van Akzo zijn.

Wij worden ten voorbeeld gesteld aan andere bedrijven. Zoals het in Sneek gaat, moet het overal, zeggen ze.’

Akzo Sneek moet sluiten omdat het concern toe wil naar één verffabriek per land waar het actief is. De stakers vrezen echter voor een nieuwe concentratieronde in de toekomst. ‘In Duitland gaat de productie uit Berlijn weg en wordt de vestiging in Keulen uitgebreid. Daar heeft Akzo de ruimte om nog veel verder uit te breiden. Het zou mij niets verbazen als de hele verfproductie in Europa dáár ondergebracht wordt en er over tien jaar geen productielocatie in Nederland meer bestaat.’

Solidair bezocht de stakers op de laatste dag voor de kerstpauze. De fabriek was gesloten van 19 december tot 3 januari en staken was in die weken dus niet nodig. Op een – ondanks alles – feestelijke bijeenkomst blikken de sta-

kers vastberaden vooruit. ‘Friezen zijn heel verdraagzame mensen. Maar je moet ze niet kwaad maken, want dan zijn ze tot heel veel in staat.’ FNVhoofdbestuurder Waleson is aanwezig om het respect over te brengen van de Bondsraad. Bijna de voltallige CORAN (Centrale Ondernemingsraad Akzo Nobel) is afgereisd uit Arnhem en laat weten volledig achter de stakers te staan. Enthousiast wordt besloten Akzo in de kerstperiode

opnieuw een ultimatum te stellen. ‘Als de sluiting op 3 januari niet van tafel is, gaan we opnieuw in staking.’ We staan sterk, weet actieleider De Vries: ‘De klanten gaan al mopperen. Akzo houdt dit niet zo lang vol als wij.’

Al op 3 januari krijgt De Vries gelijk.

Overleg tussen kerst en de jaarwisseling heeft opgeleverd dat het sluitingsbesluit van tafel is. Bondgenotenbestuurder Hermen Pol: ‘De komende jaren zal er wél in de fabriek geïnves-

teerd worden, waarna in 2003 bekeken wordt hoe de zaak ervoor staat en of de centralisering van de productie echt nodig is. De onzekerheid is daarmee niet helemaal weggenomen, maar de grote winst is dat Flexa Sneek nu een eerlijke kans krijgt zich te bewijzen.’ In overgrote meerderheid stemmen de Flexa-arbeiders, die op 3 januari ’s ochtends al wel weer in staking gegaan waren, in met het akkoord. Ze hebben Akzo een gevoelige tik uitgedeeld. ●

Uitkomst acties bij Philips en Akzo van belang voor heel Nederland

A

kzo Sneek, Philips Terneuzen, Hoogovens, NS Cargo: de situatie ligt overal iets anders.

Maar de concerns hebben gemeen dat ze banen willen schrappen en afdelingen willen sluiten zonder dat er een dringende economische noodzaak voor is. Philips bijvoorbeeld wil de spaarlampenproductie overbrengen naar Polen, waar de lonen lager zijn en de winstverwachtingen hoger. In een aparte uitgave voor alle Philipsvestigingen besteedde Solidair begin december ruime aandacht aan de staking in Terneuzen,

waarbij we wezen op de nieuwe saneringen die te verwachten zijn. Niet voor niets deelde topman Boonstra onlangs in een interview mee: ‘We gaan eenvoudiger werk verder wegnemen uit Nederland, België, Frankrijk en Duitsland. Daar is alleen productie zinvol waaraan hoge technische eisen gesteld worden en waarvoor goed opgeleide medewerkers nodig zijn’.

Solidair-coördinator Mariet Berendsen: ‘Het gaat er bij de huidige reorganisaties niet om verlies te voorkomen, maar om nóg meer

winst te maken. De macht van de bazen is de afgelopen jaren zo gegroeid dat ze denken dat ze alles kunnen en alles mogen. De stakingen bij Philips en Akzo zijn daarom van doorslaggevend belang voor de hele Nederlandse werkende bevolking. Wordt er een halt geroepen aan het brute aandeelhouderskapitalisme?

Lukt het de bonden en de arbeiders om de werkgeversmacht te beteugelen? Wij volgen de ontwikkelingen op de voet en zijn overal present om blijk te geven van onze solidariteit.’

Solidair Met de WAO zullen we naar een ander ‘systeem moeten. Een basisvoorziening à la de AOW met daar bovenop werknemers en werkgevers die aanvullende afspraken maken.

’

Dit vindt Solidair De vakbeweging moet strijdbaar zijn Alleen een strijdbare vakbeweging, die consequent opkomt voor de belangen van gewone mensen, kan een halt toeroepen aan verslechteringen en bedreigingen.

Opinie, sociaal-economisch magazine van het CNV, vroeg mensen om de Nederlandse vakbondsman of -vrouw van de eeuw te kiezen. Solidair ondersteunt de keuze van historicus Paul Werkman van har te: Vakbondsman van de eeuw is voor mij het onbekende kaderlid, dat decennialang afdelingsbestuurder was, het vuur uit zijn sloffen liep om leden te winnen, contributie op te halen, het bondsorgaan rond te brengen, acties te organiseren. Wat waren Polak, De Bruijn en Ruppert zonder de ontelbare anonieme werkers!

Daarom willen wij: ● ● ● ●

De Telegraaf signaleer t een nieuwe trend in de top van het bedrijfsleven. Door krapte op de arbeidsmarkt vragen aangezochte managers steeds vaker een ‘sign in-bonus’ (entreepremie), en zittende managers een ‘sign on-bonus’ (aanblijfpremie). Daarbij gaat het regelmatig om bonussen van zo’n 50.000 gulden. Moet u ook eens proberen…

Een vakbeweging die actief is in de bedrijven Vergroting van de invloed van de leden in de bonden Een vakbeweging die ook opkomt voor de mensen die aangewezen zijn op een uitkering Een ‘brede’ vakbeweging met oog voor samenhang. Werk, sociale zekerheid, gezondheid, milieu, Derde Wereld, enzovoort, hebben alles met elkaar te maken.

‘

Wat vindt u?

’

Wij horen graag uw mening over onze visie. Zet uw standpunt op papier en stuur, fax of e-mail het naar: Solidair, Vijverhofstraat 65, 3032 SC Rotterdam, fax (010) 243 55 66, e-mail solidair@sp.nl

Het aantal WAO’ers stijgt nog steeds. En dus slijpen de werkgevers de messen.

Voorzitter Schraven van Nederlands grootste werkgeverskoepel VNO-NCW in NRC Handelsblad:

werkelijkheid gedreven door de koers van het aandeel en de eigen opties. Het wordt tijd dat werkend Nederland kleur bekend. We moeten ervoor zorgen dat het werk eerlijk wordt verdeeld, zodat iedereen kan werken om te leven, en dat de zeggenschap over winsten leidt tot een volwaardig inkomen voor iedereen.

J. van Rens Nijmegen

Druk, druk, druk!

Als buschauffeur merk je heel goed dat de maatschappij steeds sneller gaat. We moeten flexibel zijn als een tuinslang: een schepje er bovenop doen in drukke tijden, oproepbaar zijn en vrij nemen wanneer het de baas uitkomt. Met minder mensen meer doen, is het motto. In plaats van ruimere rijtijden om de toegenomen verkeersdrukte te compenseren worden de rijtijden krapper en de hersteltijden minder. Hoe lang kan het doorgaan met dit jaagsysteem, vraag ik me weleens af. Ook al omdat veel mensen voor dag en dauw opstaan en lang moeten reizen om op het werk te

komen. Onherroepelijk ontstaan de kwaaltjes die in veel beroepen inmiddels al algemeen zijn. En de managers, in hun snelle pakken vol met creditcards en een mobieltje, vertrekken op het moment dat de puinhoop onbeheersbaar wordt naar een nieuwe uitdaging die past in hun carrière-planning. Na het aantreden van de opvolger start meteen een reorganisatie (de vorige was nog niet afgerond!) en worden nieuwe streefcijfers bepaald. Veelal weet het uitvoerend personeel niet eens hoe de directeur eruit ziet omdat hij voortdurend in fusiebesprekingen zit om ‘strategische allianties’ aan te gaan. Voor de bestwil van de klant en het personeel, natuurlijk. Maar in

BON VOOR WERKNEMERSPOLITIEK de manier waarop de SP opkomt voor de werkende mensen in Nederland spreekt mij aan. Ik word lid. Dat kost me slechts ƒ 7,50 per kwartaal. Ik krijg dan elke maand de Tribune in de bus, het kleurrijke nieuwsblad van de SP. Als welkomstgeschenk ontvang ik bovendien de CD ‘Die nemen we mee, de 20e eeuw in 20 liedjes’.

JA

MACHTIGING Naam Roepnaam

Voorletters

m/v

Kapitalisme afschaffen De zes eisen van Solidair gaan uit van de bestaande toestand. Maar als de samenleving ziek is, helpt het niet om te eisen dat de verschijnselen verdwijnen, want dat is zoiets als het ene gat met het andere vullen. Er is maar één oplossing: de samenleving gezond maken, zodat die akelige verschijnselen niet meer kunnen optreden. Als je weet dat het kapitalisme die rotziekte is, dan ga je er eens rustig voor zitten en uitvissen hoe je ervan af kunt komen. Nou, dat blijkt dan een hele klus te zijn, maar ja, wat wil je? Er tegenin gaan of niet? Als solidariteit over de hele wereld wordt bedreven, dan is er kans op een oplossing.

Wim Boomkens Frankrijk

Solidair is een platform voor meningen over zaken die werkende bevolking van Nederland bezighouden. Ook uw mening is welkom. Zet kernachtig op papier waaraan u zich stoort, of wat u juist goed vindt en stuur het naar Solidair, Vijverhofstraat 65, 3032 SC Rotterdam, fax (010) 243 55 66, e-mail solidair@sp.nl

Adres

DEZE STROOK NIET MEEZENDEN

Postcode/plaats Telefoon

Geboortedatum

Rekeningnummer Datum

bedrag Handtekening

Opsturen in een envelop zonder postzegel aan SP, Antwoordnummer 30542, 3030 WB Rotterdam.

Telefonisch aanmelden kan natuurlijk ook: (010) 243 55 55.

per kwartaal (minimaal ƒ 7,50)

Ik heb de SP op (datum) gemachtigd elk kwartaal een bedrag van (minimaal ƒ 7,50) (bedrag) af te schrijven voor een lidmaatschap. Indien ik het niet eens ben met de afschrijving kan ik binnen 30 dagen een verzoek tot terugbetaling doen bij mijn bank- of giroinstelling.

Socialistische Partij, Vijverhofstraat 65, 3032 SC Rotterdam, giro 196 336

Gelezen in FNV Magazine: FNV-voorzitter Lodewijk de Waal is uit overtuiging poldermodelleur. De Waal: Wij schaven de machtverschillen en belangentegenstellingen bij via overleg. Dat is een kwestie van beschaving. Dat hadden de Neanderthalers niet.

‘

’

Gelezen in Terneuzen: Philips, let’s make things bitter en: Nu in dit theater: Silence of the lamps

‘ ‘

’

’

Mooie praatjes Grote bedrijven houden zich tegenwoordig bezig met wat ze zo mooi noemen ‘maatschappelijk verantwoord ondernemen’. In prachtige vier-kleurenfolders bewieroken ze de kostbare milieuvoorzieningen die ze treffen. Maar in de praktijk blijkt het gevoel voor ‘maatschappelijke verantwoordelijkheid’ nogal mee te vallen en vooral te bestaan uit mooie verhalen voor de PR. Een voorbeeld. Nederland telt naar schatting 4000 voormalige stor tplaatsen die een potentieel gevaar vormen voor milieu en volksgezondheid.

De sanerings- en beheerskosten van deze erfenis uit een zeer recent verleden worden voor de komende 25 jaar geschat op 200 tot 250 miljoen gulden per jaar.

Daarna zal de controle nog eens neerkomen op 65 miljoen per jaar, tot in de eeuwigheid.

Noodzakelijke maatregelen laten vaak jarenlang op zich ● SP-Kamerlid wachten, omdat er Remi Poppe onvoldoende geld is voor het opruimen van de troep. Bijvoorbeeld in de Biesbosch.

Via informatie van omwonenden en voormalige werknemers van Shell kwamen we erachter dat er tot in de jaren tachtig minstens 115.000 ton gevaarlijk Shellafval op de zogenaamde Stor t van Troost is gestort, in wat nu het Nationaal Park De Biesbosch heet. Die troep ligt uit te lekken naar de omgeving via de ondergrond. De overheid heeft onvoldoende geld bij de hand en de firma Troost (nog steeds onderaannemer van Shell) zou snel failliet zijn als ze de geschatte kosten van 80 miljoen moet ophoesten.

Daarom heeft de provincie deze lekkende gifbom maar minder urgent verklaard.

Shell erkent zijn verantwoordelijkheid, maar wil geen cent bijdragen aan de sanering. ‘In die tijd lagen de inzichten en de normen en waarden anders dan nu,’ schrijft de directie. Maatschappelijke verantwoordelijkheid, jawel, als het maar niet met terugwerkende kracht is.

Milieuver vuiling gaat vrijwel altijd hand in hand met slechte en ongezonde arbeidsomstandigheden. Werknemers in milieuvervuilende bedrijven staan maar al te vaak zelf vooraan in de rij als het gaat om de schadelijke gevolgen. Het erkennen van beroeps-gerelateerde ziekten is één, er de financiële verantwoordelijkheid voor nemen iets heel anders. Ondernemers doen er alles aan om zich van hun verantwoordelijkheid voor de gezondheid van hun werknemers te onttrekken. De ervaring met de zeer schadelijke gevolgen van het werken met asbest en oplosmiddelen zijn daar een treurig voorbeeld van. Maatschappelijke verantwoordelijkheid, jawel, als het maar niet ten koste gaat van de winst.