hum.be m o o b n e rk e .b w w e: w Berkengeruis onlin
SPECIAL EDITION
My home town soldier is a European soldier
eTwinning project
Berkenboom Humaniora herdenkt WO I
Berkenboom Humaniora, Sint-Niklaas, Belgium
Kaufmännische Schule Aalen, Germany
Hayes School, United Kingdom
IIS "Cattaneo", Italy
LP Henri Leroy, Port Saint Louis du Rhône, France
Lycée Lasalle Saint Charles, France No picture available
Inhoudstafel: Voorwoord A visit to the city archive World War in Sint-niklaas The First World War and Berkenboom (our school) Home town European soldiers My home town soldiers! New British Cemetery: Siegfried Sasson Berkenboom op uitstap naar Ieper Some common brotherhood activities 'Fields of Poppies' Peace Quilt Our home town soldiers of Sint-Niklaas Monuments d'Arles, France Tyne Cot Cemetry WO I en sociale media eTwinning doet iets met een mens
Deelnemende scholen: FIORELLA GRIGIO, IIS "Cattaneo", Italy Angélique CIPREO, LP Henri Leroy, Port Saint Louis du Rhône, France Steven De Foer, Berkenboom Humaniora Bovenbouw, Belgium Sylvia Farrow, Hayes School, United Kingdom Michela Temporin, IIS "Cattaneo", Italy Walter Joos, Kaufmännische Schule Aalen, Germany Jean-Marc RAVIER, LP Henri Leroy, France Sophie Voulant, LP Henri Leroy, France Thierry vanpevenage, Lycée Lasalle Saint Charles, France
Voorwoord Toeval. Het schijnt niet te bestaan, maar toch ... Een hele reeks ontmoetingen, reële en virtuele, brachten mensen bij elkaar met gemeenschappelijke interesses: eTwinning en WOI. Het begint een jaar geleden. In mijn mailbox krijg ik een bericht van een zekere Walter, een leerkracht uit Duitsland. Walter zoekt al geruime tijd een school, een leerkracht en een klas voor een videochat. Op deze vraag gaan we met de klas in. Het is een sympathiek en aangenaam gesprek. De aanwezige leerlingen krijgen meteen ook het virus te pakken om kennis te maken met andere culturen en schoolsystemen. De leerlingen tonen meer dan gewone interesse om een project op te zetten met buitenlandse klassen. Toevallig ligt de Duitse stad Aalen op het traject van mijn zomerse reis richting Italië. We worden uitgenodigd door Walter om een stop te maken in zijn stad, dit doen we dan ook. Het regent de hele dag, maar Walter zorgt voor een verblijf in een jeugdherberg en een plaatselijk restaurant, waarvoor dank! In september jl. krijg ik de vraag van Walter om deel te nemen aan een eTwinning-project over WOI. Bovendien krijg ik toevallig de vraag van de leerlingen naar een nieuw project. Beide vragen kan ik vlot combineren! Het project behandelt de geschiedenis van de soldaten uit onze eigen streek. Waar vochten onze streek- en stadsgenoten? Wat gebeurde er in onze stad? We gaan op zoek naar foto's, dagboeken, aankondigingen ... Dit onderzoek wordt ook gedaan door scholen in Italië, Frankrijk en Engeland. Dit project verrijkt zonder twijfel onze kijk op Europa, toen en nu. We werken aan gemeenschappelijke activiteiten zoals de poppies-quilt en de vredesboom. We steunen elkaar in de herdenking van WOI en helpen elkaar aan informatie voor een waardevolle tentoonstelling. We leren elkaar waarderen en respecteren. Graag laten we jullie in deze uitgave meegenieten van dit werk. Hopelijk vinden jullie het even waardevol! Steven De Foer
A visit to the city archive Yesterday, October 9th (we didn't have to go to school) we visited the archive. First, we got a really interesting tour in the basement and then, the real work began. Of all the documents, we had to select the ones we could use. They gave us a lot of information and we took pictures of all the valuable documents. We found posters with commandments, pictures of dead soldiers and much more! Many thanks to Mrs. De Meester and Mr. Van Bouchaute.
Similar to our students, the German school visited the city archive of Aalen. The oldest documents refer to 1634, everything before that date got destroyed because of a town-fire. The students found a newspaper containing the declaration of war in 1914. They also found a box of letters of a few families. Some of the letters are written in "Sßtterlin", a local language. The students asked their families to look in their personal archives for postcards, photos, war cloths, medals ‌ Jana Van Bogaert
World War in Sint-Niklaas door Lobke Roodhooft en Pauline Verhoeve
Bronnen: de illustraties en geraadpleegde werken (o.a. Archivaria) zijn afkomstig van het Stadsarchief van Sint-Niklaas.
Declaration of war in Belgium On 4th August 1914 came the sad news of the declaration of war.
The soldiers’ march on the Market Square in Sint-Niklaas
2013
1914
Preparations for the war
The hospitals were used for ill and injured people; the school in the De Meesterstraat in the centre of Sint-Niklaas and the Sint-Carolus School were used for nursing. People who were slightly injured were nursed in different schools, there was room for 1600 injured people.
One of the preparations All the horses and vehicles were claimed and given to the army. This action took only 1 day.
The defense was built 100 workmen were sent to build fortresses. This was a sign for the population that the enemy was coming to Belgium.
The first months
The Germans attacked Antwerp, the population could hear the bombs. They were scared. Many left the city and went to Holland. Holland didn’t take part in the war, so it was rather safe there. This happened at the end of September.
The soldiers
Some people wanted to defend their country. There were 500 volunteers in Sint-Niklaas.
The soldiers The date: 21 October 1914
One of the soldiers kept a diary. He wrote about how close the enemy was. The distance between the Belgians and the Germans was only 500 meteres. The enemy killed his friends but he survived the whole attack.
Death notices
These are some death notices of people in Sint- Niklaas who were killed in the war.
The First World War and Berkenboom (our school) On August 2, 1914 Germany gave Belgium an ultimatum. The Belgian government said to Berlin that "they were absolutely sure to prevent the degradation of their rights with all resources they had". This is how the First World War started for Belgium. At Berkenboom the classes were closed for two months. The charity school was used as barracks for the Belgian army. Of course, this created commotion in the monastery. The Liber Memorialis mentioned the baptism of a young black soldier. When the German army approached, the oldest nuns were taken to the houses of Verrebroek and Meerdonk. On August 20 king Albert decided to pull back the army to the forts of Antwerp. There was an invasion in Sint-Niklaas of refugees from Mechelen and its surroundings. Hundreds of refugees were hospitalized in the Sint-Jozef institute. The nuns of Berkenboom helped wherever they could. At the end of September the siege of Antwerp started. On October 8 almost all of the nuns fled to Verrebroek and Meerdonk. The next day, Antwerp was captured by the German army. A large part of the nuns returned to Sint-Niklaas. The German army entered the city and the monastery had to give shelter to a hundred soldiers. Mid November, all nuns were back home and the school could be reopened. People resumed their usual lives. The war moved to West-Flanders, where a terrible battle was being fought during four years in the trenches near the IJzer and in the area around Ieper. Sint-Niklaas survived the First World War without too much damage. On February 7, 1915 the centenary of the congregation was delayed because the nuns of the different branches couldn’t attend. However the day was saved because E.H. Verstraeten gave the nuns a glass of wine and a piece of pie. Uit 350 jaar Berkenboom vertaald door Jana Van Bogaert
My home town soldiers! Joannes Scheerders, Minneapolis Joannes was the son of Ferdinandus Scheerders and Sylvia Verberckmoes. Ferdinandus and Sylvia were married on August 1, 1888 in Doel. They went to America to have a better future and Joannes was born in Minneapolis. Although he wasn’t obliged to join the army, he came to Belgium. He joined the Belgian army in 1913. He died on October 2, 1914 in Waarloos. Staf and Jef Gorrebeeck, Bazel A lot of soldiers had to go to the front by tram, Staf and Jef were two of them. But before they left, they told their family: “We will be back within 14 days!” Staf was one of the ‘piotten’ like they say in Dutch. He was a prisoner of war in Namur and was sent to the warcamp Soltau in Hannover. Jef was a gunner and he was sent to the warfront in West Flanders, near the river IJzer. In 1918 he got wounded at his knee and he ended up in a hospital. René Vertongen, Hamme Before the war began he was working in a bakery in Antwerp. Flying was his hobby. When the war started, he volunteered to join the army. He was part of the air force, logded in 'Parc Avions de Beaumarais'. During one of his flights he was reported missing. On February 1, 1918, his plane disappeared in the sea. His body was found on April 14, 1918 and he was buried on a war cemetery in Calais Nord. Bronnen: Uit "Toen den Duitsch kwam ..." van Hugo Delooze, een uitgave van "Koninklijke Oudheidkundige Kring van het Land van Waas", www.kokw.be De illustraties zijn gevonden op de websites: www.waaserfgoed.be en www.schoonselhof.be
In Vlaamse velden
(Vert. Tom Lanoye, 2000)
In Vlaamse velden klappen rozen open Tussen witte kruisjes, rij op rij, Die onze plaats hier merken, wijl in 't zwerk De leeuweriken fluitend werken, onverhoord Verstomd door het gebulder op de grond Wij zijn de doden. Zo-even leefden wij. Wij dronken dauw. De zon zagen wij zakken. Wij kusten en werden gekust. Nu rusten wij In Vlaamse velden voor de Vlaamse kust. Toe: trekt gij ons krakeel aan met de vijand. Aan u passeren wij, met zwakke hand, de fakkel. Houd hem hoog. Weest gĂj de helden. Laat de doden Die wij zijn niet stikken of wij vinden slaap noch Vrede - ook al klappen zoveel rozen open In zovele Vlaamse velden.
De kollebloemen van Vlaanderen (Rachel Schaballie, 1919)
Vlaanderens hart bloedt in zijn kollebloemen open, tussen de kruisjes door, die, rij naast rij geplant, het simpel teeken zijn, waaronder wij steeds hoopen, dat onze milde dood de vree werd voor dit land. Bij rooden dageraad volgden wij in het blauwe den zoeten leeuwerik, wiens jubel werd gestoord door schroot en vloek en klacht. Tot men ons kwam houwen en op dit Vlaamsche veld ons streven werd gesmoord. Gij, die nu na ons leeft, wij reiken u de toortsen, verheft ze naar het licht, elk roepe een nieuwen held: verbreekt gij onze trouw, dan wordt in wreedste koortsen ons 't heilig verbod te slapen in dit veld: in elke kollebloem zouden wij blijvend bloeden! Vlaamse vertalingen van "In Flanders Fields" van John Mc Craen
My home town soldiers! Major corporal Natale della Pietra - 25.2.1917 - Lovandina (Treviso, Italy) "Dear wife, how are you? I hope you are fine … I received the things you sent me. I wanted to reply to you immediately but I knew that I had to change area. So I'm writing now." Don Antonio dal Colle – Montebelluna (Treviso, Italy)10/11/1917: Our soldiers are by the river Piave, ready to fight. Enemies are waiting for the right moment. Our soldiers are in a mess, without order and discipline. 4/11/1918: Armistice! Bells are ringing. Last year our soldiers withdrew, this year Austrian soldiers are withdrawing: Laudat Dominus
Cesarotto Riccardo (Padova, Italy) He was born in Casalserugo ( Padova, Italy ) at 12.2.1897. He died from meningitis in the field hospital n° 141 at 4.9.1918. Riccardo was married. He had a son, whose name was Aurelio. C. Rossi (Veneto, Italy) Tuesday – 11 June 1918 – 2.30 p.m. "It rains! An enemy aeroplane is flying low on our lines: few shots from our ordinance force him to ... escape." I'm here, came back on yesterday afternoon, after been on ordinary license of 15 days in Napoli. Here nothing is changed: Only more soldiers and more green on the hills. My superiors tell me that we're attending the imminent austriac's offensive. The 2° army changed her name. Now is named "the 8° army".
Italian warcemetry in Asiago
Domenico Bodon (Veneto, italy) Domenico Bodon was an italian soldier in first world war. He became famous for his "diary" were he collected every day of his life and comrades at the war front. He was born in Battaglia – Veneto – Italy on 05/05/1881. He enlisted to Italian army in 24/10/1915 and he was descarged the 31/12/1920. He got a medal for victory's war, conied in bronze enemy the 10/03/1921, a cross for war's merit the 06/06/1930 and the fiftieth anniversary's medal. After war, in his civil life, he was a chandler. He died on 8/01/1968. Don Pacifico Arcangeli (gold medal for military value) Pacifico Arcangeli was born in Treia (Macerata) the 14 March 1888, lieutenant chaplain of 252° regiment infantry, died on the Grappa the 6 July 1918. Last officer was now free of all commanders, was a heroic figure of priest and soldier. During bloody fight, obtained after urgently insistence, drove the boldest soldiers with only a stick, coming first the enemy trench. Mortally hitted by a granade splinter in the stomach, careless of himself,stay on his feet supported on a tree for encourage the soldier. Transported in force to the medical location, altough dying, cheer up with virtue the other injured and blew glorifyng and blessing the fortune of our weapon. Giuseppe Ungaretti San Martino del Carso Of these houses nothing remains but the rubble of a ruined wall of the many who were so close to me nothing remains not even that but in my heart not one cross is missing this ravaged village is my heart Valloncello Dell' Albero Isolato - 27 August 1916 - English translation by Jim Friel Giuseppe Stocco (Italy) Another guy of the famous Regiment of : Ragazzi del 99, is Giuseppe Stocco. He is the great-grandfather of one student in our school. He went to the War when he was 17 years old. He fought between the Piave and M. Grappa. When the war finished, he received the VITTORIO VENETO CROSS that is a medal which was given to soldiers who stayed at the frontline for at least 6 months. He returned when the war finished and he went on with his life, but he never forgot his experience.
Cecchinato Giovanni (Italy) Giovanni was born in Casalserugo (Padua) on 3rd august 1894. He went to war on 27th november 1915. Giovanni joined in the second Regiment of Sardegna. He fought with his troop in battle of Isonzo (6-7 august 1916). The enemy bombed the regiment and Giovanni was hurt. Cecchinato died in hospital on 23rd august, because his right lung had been seriously wounded. Borigo Francesco (Padua, Italy) Francesco was born in Padua on 26th November 1886. He was nominated Corporal of Sicily infantry. Borigo went to war on 14th august 1915. On 11th may 1916,he was called Sergeant of 228 Rovigo regiment. There was many battle with enemy. During the battle,they lost 1814 men. When The troops entered to Vertojba(Friuli), Borigo was shot in the head during the battle (11 august 1916).
Giuseppe Ungaretti Veglia Wake "A whole night thrown near a massacred companion with his mouth sneering facing the whole moon with the congestion of his hands penetrating my silence I have written letters full of love I have never been attached to life so much Cima Quattro 23 December 1915
Un’intera nottata buttato vicino a un compagno massacrato con la sua bocca digrignata volta al plenilunio con la congestione delle sue mani penetrata nel mio silenzio ho scritto lettere piene d’amore Non sono mai stato tanto attaccato alla vita
German poem translated in English by Fiamma Ferraro. Bron: students works from Italy.
My home town soldiers! Mr. Lenz (Aalen, Germany) He was from 1916 until 1920 prisoner of war in France. His daughter in law had written a book about him. There is a picture with his parents that was with him during the war and during imprisonment.
  Kurt Tucholsky (1890-1935) - "Drei Minuten GehĂśr" Tucholskys anti-war poem "Three minutes hearing", ends with the lines: "No military service! No soldiers! No monokel potentaten No medals! No spaliere! No reserve officers! You are the future! Your the country! Shakes off it, the farmhand shank volume! If only want it, are you all freely! Your will happens! Are no more thereby! When Ihr nur wollt (if you want): with you the victory stands! - Never again War - !" Theobald Tiger: "Three minutes hearing", in: Republican Press, 9.7.1922, NO. 6)
Original German Text Ich hatt' einen Kameraden, Einen bessern findst du nicht. Die Trommel schlug zum Streite, Er ging an meiner Seite In gleichem Schritt und Tritt. Eine Kugel kam geflogen: Gilt’s mir oder gilt es dir? Sie hat ihn weggerissen, Er liegt zu meinen Füßen Als wär's ein Stück von mir. Will mir die Hand noch reichen, Derweil ich eben lad'. "Kann dir die Hand nicht geben, Bleib du im ew'gen Leben Mein guter Kamerad!"
English Translation I once had a comrade, You will find no better. The drum sounded for battle, He walked at my side, In the same pace and step. A bullet came flying towards us, Is it meant for me or you? It tore (swept) him away, He now lays at my feet, As if he was a part of me. His hand reaches out to me, Meanwhile I am reloading (the rifle). "I cannot shake your hand (farewell), You must remain in eternal life (heaven), My fine (precious) comrade." Illustraties getwittert door @AlexTijhuis
French Translation
Spanish Translation
J'avais un camarade, De meilleur il n'en est pas ; Dans la paix et dans la guerre Nous allions comme des frères Marchant d'un même pas. Mais une balle siffle. Qui de nous sera frappé ? Le voilà qui tombe à terre, Il est là dans la poussière ; Mon cœur est déchiré. Ma main, il veut me prendre Mais je charge mon fusil; Adieu donc, adieu mon frère Dans le ciel et sur la terre Soyons toujours unis.
Yo tenía un camarada, no encontrarás uno mejor. El tambor llamaba a la batalla, él caminaba a mi lado siguiendo mi mismo paso. Una bala vino volando: ¿es para mí o es para ti? Se lo llevó por delante. Yace a mis pies como si fuese un pedacito de mí. Quiere alcanzarme su mano mientras estoy recargando. "No te puedo dar la mano, ¡descansa en la vida eterna mi buen camarada!"
Italian Translation
Finnish Translation
Avevo un camerata, che miglior non puoi trovar. In marcia e in battaglia, di pari passo andava vicino sempre a me, vicino sempre a me, Fischiò una palla a un tratto: è per me oppur per te? Colpito ti ha in fronte, tu giaci ai miei piedi: sei parte di me che muor: sei parte di me che muor. Mi tendi ancor la mano, mentre debbo caricar. La man non posso darti, anche in ciel per me rimani, Mio buon Camerata, Mio buon Camerata "
Oli aseveikko mulla oli parhain, urhokkain. Sotatorvet kutsui meitä ja hän astui taiston teitä. Samaan tahtiin rinnallain! Tuli lentäin luoti tuima, onko vuoro mun vai sun? Sinut kaatoi surman luoti, sydän vertas maahan vuoti. Kuin rinnasta ois se mun! Yhä tarjoot mulle kättäs, johon taannoin tartuin mä. Puristaa sitä en voi joskaan, olemasta et lakkaa koskaan! Sinä parhain ystäväin!
Reinhard Mey is a german chansonnier, born 1942 in Berlin, he is also well known in France as Frédérik Mey. This song means a letter to the army and we wrote: no, I don’t give me sons to you. "I like this song very much, because I have three adult sons." Walter Joos Nein, meine Söhne geb' ich nicht. Ich denk', ich schreib‘ euch besser schon beizeiten Und sag‘ euch heute schon endgültig ab. Ihr braucht nicht lange Listen auszubreiten, Um zu sehen, daß ich auch zwei Söhne hab‘. Ich lieb‘ die beiden, das will ich euch sagen, Mehr als mein Leben, als mein Augenlicht, Und die, die werden keine Waffen tragen, Nein, meine Söhne geb‘ ich nicht! Ich habe sie die Achtung vor dem Leben, Vor jeder Kreatur als höchsten Wert, Ich habe sie Erbarmen und Vergeben Und wo immer es ging, lieben gelehrt. Nun werdet ihr sie nicht mit Haß verderben, Keine Ziele und keine Ehre, keine Pflicht Sind‘s wert, dafür zu töten und zu sterben, Nein, meine Söhne geb‘ ich nicht!
Und eher werde ich mit ihnen fliehen, Als daß ihr sie zu euren Knechten macht, Eher mit ihnen in die Fremde ziehen, In Armut und wie Diebe in der Nacht. Wir haben nur dies eine kurze Leben, Ich schwör's und sag's euch g'rade ins Gesicht, Sie werden es für euren Wahn nicht geben, Nein, meine Söhne geb' ich nicht! Source: http://www.reinhard-mey.de/start/texte/alben/nein-meine-s%C3%B6hne-geb-ich-nicht
Ganz sicher nicht für euch hat ihre Mutter Sie unter Schmerzen auf die Welt gebracht. Nicht für euch und nicht als Kanonenfutter. Nicht für euch hab' ich manche Fiebernacht Verzweifelt an dem kleinen Bett gestanden, Und kühlt' ein kleines glühendes Gesicht, Bis wir in der Erschöpfung Ruhe fanden, Nein, meine Söhne geb' ich nicht! Sie werden nicht in Reih' und Glied marschieren Nicht durchhalten, nicht kämpfen bis zuletzt, Auf einem gottverlass'nen Feld erfrieren, Während ihr euch in weiche Kissen setzt. Die Kinder schützen vor allen Gefahren Ist doch meine verdammte Vaterpflicht, Und das heißt auch, sie vor euch zu bewahren! Nein, meine Söhne geb' ich nicht! Ich werde sie den Ungehorsam lehren, Den Widerstand und die Unbeugsamkeit, Gegen jeden Befehl aufzubegehren Und nicht zu buckeln vor der Obrigkeit. Ich werd' sie lehr'n, den eig'nen Weg zu gehen, Vor keinem Popanz, keinem Weltgericht, Vor keinem als sich selber g'radzustehen, Nein, meine Söhne geb' ich nicht!
No, my sons I will not give you English translation by Robert Poort I thought I'd better write you right away and stop you right there in your tracks You don’t have to check your list for too long to see that I too have two sons I love them both, I can tell you that more than my life, more than my eye sight And no, they will not carry arms No, my sons I will not give you No, my sons I will not give you I taught them respect for life, for each creature the greatest regard I have taught them mercy and forgiveness and as much as I could always taught them love Now you will not spoil them with hate No cause, no honor, no duty is worthwhile to kill and die for No, my sons I will not give you No, my sons I will not give you And certainly not for you has their mother brought them with anguish into this world Not for you and not as cannon fodder Not for you stood I many feverish nights desperately by their little beds and cooled a glowing little face untill we could rest, exhausted No, my sons I will not give you No, my sons I will not give you They will not march and fall into line not persist, nor fight till the end not freeze to death on a godforsaken field while you sit in your soft chairs Protect the children from all danger is after all my damned father’s duty And that also means I will protect them from you No, my sons I will not give you No, my sons I will not give you I will teach them disobedience to resist and not give in to rebel against every order and not to bow for authority
I will teach them to go their own way not to be a puppet on a string, not for worldly power not to stand at attention for anyone, but for oneself No, my sons I will not give you No, my sons I will not give you I would rather with them flee than have you make them your serfs rather go with them abroad into poverty and as thieves in the night We only have this one short life I swear and say it straight in your face: They will not give it for your illusions No, my sons I will not give you No, my sons I will not give you Source: http://dermormonischerarbeiter.wordpress.com/2011/06/01/nein-meine-sohnegeb-ich-nicht-nach-alma-246-18/
My home town soldiers! "The Happy Warrior" His wild heart beats with painful sobs, His strin'd hands clench an ice-cold rifle, His aching jaws grip a hot parch'd tongue, His wide eyes search unconsciously. He cannot shriek. Bloody saliva Dribbles down his shapeless jacket. I saw him stab And stab again A well-killed Boche. This is the happy warrior, This is he... Herbert Read (1893-1968)
Source: Hayes School, United Kingdom
How to Die Dark clouds are smouldering into red While down the craters morning burns. The dying soldier shifts his head To watch the glory that returns; He lifts his fingers toward the skies Where holy brightness breaks in flame; Radiance reflected in his eyes, And on his lips a whispered name.
Donkere wolken, smeulend in rood terwijl langs de kraters de ochtend begint. De stervende soldaat verschuift zijn hoofd om te kijken naar de glorie die terugkeert. Hij tilt zijn vingers naar de hemel waar de heilige helderheid ontvlamt. De zonnestralen reflecteren in zijn ogen en zijn lippen fluisteren een naam.
You’d think, to hear some people talk, That lads go West with sobs and curses, And sullen faces white as chalk, Hankering for wreaths and tombs and hearses. But they’ve been taught the way to do it Like Christian soldiers; not with haste And shuddering groans; but passing through it With due regard for decent taste.
Je zou denken dat, als je sommigen hoort, de jongens naar het Westen gaan, al snikkend en vloekend. Norse gezichten, zo wit als krijt; hunkerend naar kruisen en graven en lijkwagens. Maar de manier zoals ze het geleerd hebben, is zoals de christelijke soldaten; met geen haast. En geen huiverende zuchten, maar met inachtneming van fatsoenlijke smaak.
Siegfried Sassoon
Maaike Poppe, Iliana Nelen en Lise Van Rysseghem - 5b
"Anthem for a Doomed Youth" What passing-bells for these who die as cattle? --Only the monstrous anger of the guns. Only the stuttering rifles' rapid rattle Can patter out their hasty orisons. No mockeries for them from prayers or bells, Nor any voice of mourning save the choirs,The shrill, demented choirs of wailing shells; And bugles calling for them from sad shires. What candles may be held to speed them all? Not in the hands of boys, but in their eyes Shall shine the holy glimmers of goodbyes. The pallor of girls' brows shall be their pall; Their flowers the tenderness of silent minds, And each slow dusk a drawing-down of blinds. Wilfred Owen (1893-1918)
"Back" They ask me where I've been, And what I've done and seen. But what can I reply Who know it wasn't I, But someone just like me, Who went across the sea And with my head and hands Killed men in foreign lands... Though I must bear the blame, Because he bore my name. Wilfred Gibson (1878-1962)
New British Cemetery: Siegfried Sassoon: Siegfried Lorraine Sassoon werd geboren op 8 september 1886 en was een Engelse dichter en prozaschrijver. Sassoon was een bekend anti-oorlogspoeet tijdens de Eerste Wereldoorlog. Sassoon studeerde aan het Cambrigde College, maar hij haalde er geen diploma. Bij het uitbreken van de oorlog meldde hij zich aan bij het leger. Na een vertraging wegens een gebroken arm vertrok hij in mei 1915 naar Frankrijk. Sassoon toonde zich een heldhaftig officier. Hij raakte tweemaal gewond en ontving het 'Military Cross'. Hij ontwikkelde echter ook een hevige afkeer van de mensen die verantwoordelijk waren voor het nutteloze verlies van jonge levens en de verschrikkelijke omstandigheden waarin de soldaten moesten leven. Hij ontmoette de schrijver Robert Graves, met wie hij bevriend raakte en veel discussieerde over literatuur. In 1917 werd hij wegens een verwonding naar Engeland teruggestuurd, waar hij de dichter Wilfred Owen ontmoette. Hij kondigde aan verdere dienst te weigeren, maar voelde dat later toch als verraad aan zijn medestrijders in Frankrijk. Hij werd naar Palestina gestuurd, vanwaar hij weer teruggestuurd werd naar Frankrijk. Daar raakte hij voor de derde keer gewond. Hij beĂŤindigde de oorlog in de rang van kapitein. Verder bleef hij gedichtenbundels schrijven. Hij stierf op 1 september 1967, net voor zijn 81ste verjaardag. Sassoon staat bekend als kritisch schrijver tegenover de oorlog. New British Cemetery is pas na WOI aangelegd. Het kwam er als oplossing voor al de kleine en overal verspreide graven. Het grootste aantal van de begraven soldaten is dan ook gestorven in het jaar 1917. Marvin Branders en Joeri Cleys
Berkenboom op uitstap naar Ieper In 2014 herdenken we honderd jaar "Groote Oorlog". De Eerste Wereldoorlog, tussen 1914 en 1918, wijzigde grondig de geschiedenis van ons land en van de hele wereld. 'Meer dan welke moderne oorlog ook, leeft '14-'18 in de herinnering voort als het ultieme voorbeeld van een onevenwicht tussen inzet en kosten. Het is de oorlog van de 'opgeofferde generatie', opgeofferd voor iets dat achteraf niet meer zo goed te achterhalen is' (Sophie De Schaepdrijver). Ondanks het feit dat de laatste menselijke getuigen overleden zijn, blijft deze oorlog voortleven in het collectieve geheugen van ons land. Dit bewijst ook de altijd druk bijgewoonde 'Last Post' in Ieper. Elk schooljaar trekken onze vijfdejaars naar Ieper voor twee Vredesdagen waarop zij de kans krijgen om elkaar beter te leren kennen, maar ook om stil te staan bij het oorlogsgeweld van vroeger en nu. Het zijn twee goedgevulde dagen waarin onder andere een fikse fietstocht langs de Vredesroute, de Last Post aan de Menenpoort en een bezoek aan het In Flanders Fields museum op het programma staan. Als opdracht bij deze Vredesdagen bestudeerden en vertaalden de leerlingen een gedicht van Siegfried Sassoon. Het resultaat kan je in deze editie lezen, samen met wat meer informatie over de dichter.
Some common brotherhood activities To remember the centenary of the Great War, we created some small projects. First we made a piece of art. The Hayes School in England wanted to do something special and artistic, so they decided to make a big quilt picturing a poppy field. They asked all the participating schools to send a green piece of cloth with self-made red poppies. Our school made poppy stamps with potatoes and we sent them to England. The result is beautiful! Secondly we kept the diary of Douglas. Douglas is a doll. The Wirtschaftsgymnasium in Aalen bought Douglas, a cute hedgehog, and they sent him to England. The students did some nice activities with him. For example, they took him to field hockey. We could read about these activities in the diary and watch some beautiful pictures. The students from Hayes School, Bromley chose our school to be the next school to host Douglas. Douglas arrived just before the Christmas holidays. We gave him a tour in our school and took him shopping to the Shopping Center. Douglas helped us in class during the Maths lessons. Unfortunately, after a while we had to send him to the next school, IIS Cattaneo, Monselice, Italy. Last but not least, the Wirtschaftsgymnasium asked all the schools to send a bag with some sand. So they could plant a tree in it. Our German students will plant the tree, a quince (Quitte), on Februari 24. The quince has well smelling fruits in autumn. This way, the tree links us all! It's a nice symbol, especially because a war causes division. We all think its important never to forget the War and with this little projects we try to strengthen our brotherhood. door Jana Van Bogaert
'Field of Poppies' peace quilt We invited people from the school, the local community, local primary schools and our partner schools around the world to contribute squares to our 'Field of Poppies' peace quilt. We wanted to create something that would commemorate the centenary of WW1 but also act as a coming together of people locally and internationally in an act of peace. We used the poppy as an emblem of WW1 as illustrated in the 'Fields of Flanders' poem by John McCrae. We've been delighted by the response; particularly in the local community and with our partner schools in different parts of the world. We have had squares from schools in France, Italy, Belgium, Germany and India. We have also had squares from a local infants' school, a local primary school and a local Brownie pack. The quilt will be displayed as part of the WW1 commemorations next November in the local village hall and at Hayes School. We would like to thank all the people that took part in making the quilt. door Sylvia Farrow
In Flanders fields (luitenant-kolonel John McCrae, 1872-1918) In Flanders fields the poppies blow. Between the crosses, row on row. That mark our place; and in the sky. The larks, still bravely singing, fly. Scarce heard amid the guns below. We are the dead. Short days ago. We lived, felt dawn, saw sunset glow. Loved, and were loved, and now we lie. In Flanders fields. Take up our quarrel with the foe: To you from failing hands we throw The torch; be yours to hold it high. If ye break faith with us who die We shall not sleep, though poppies grow In Flanders fields.
My home town soldiers! The seven brothers who came back for their country. The story starts with Jan Van den Broeck. He was married to Maria Rombaut and together they’ve got nine children: seven boys and two girls. Unfortunately, Maria died at a young age. The oldest children tried to mothering their younger siblings and they worked hard in the factory of their father. Two of the brothers built their future in their own country. Leon and Frans married and got children. Leon was a professional soldier and Frans was a railway employee. The two oldest sons, Emiel and Henri, moved to New-York. When they visited their family in Belgium, they told about the 'New World' and the possibilities. As a result of their stories three brothers and two sisters moved to America. On the 4 of August 1914 the Germans invaded Belgium. The two brothers who still lived in Belgium, were immediately send to the front line. The American part of the family closely followed the War. The articles in the newspapers made them very worried about their brothers. Without any doubt or fear Emiel and Jozef came back to Belgium and volunteered in September 1914. When the VS was involved in the War, the other four brothers also volunteered in April 1917. This remarkable story of the seven brothers inspired Anton Van Wilderode, a poet who lived in Sint-Niklaas. A part of the poem/song is decorated to the seven fighting brothers: We hebben zeven ridders voorbij zien gaan. Zij voerden geen staatsie, geen hoge waan, zij hadden slechts grauwe kapoten aan. Hun burcht was een nest van aarde en hout in de small pijp van een loopgracht gebouwd, maar hun hemel werd beurtelings blauw en goud. Ach, waren zij vreemden geweest men kende hun namen, hun leven, hun broederlijk ende als een warme, waarachtige Griekse legende.
Anton Van Wilderode We’ve seen seven knights passing by. They weren’t leaders, they had no great delusion, They only wore simple clothes. Their stronghold was a nest of soil and wood build In the narrow pipe of a trenche, their sky became alternately blue and gold. O, if they were strangers, they knew their names, their life, their brotherhood as a warm and true Greek legend translated in English by Pauline Verhoeve
Bron: artikel van mevr. L. Van den Broeck, uit Archivaria (jaargang 3, nr. 8), een stedelijk archieftijdschrift van Sint-Niklaas.
Our home town soldiers of Sint-Niklaas In Sint-Niklaas we have information about 269 soldiers, who lost their lives in the first World War. This information tells us more about the places where they died. The 269 victims were spread over different countries: Belgium, Germany, France, The Netherlands, Switzerland, Great-Britain and even Tanzania. Yes, it really was a World War, 1 soldier from Sint-Niklaas died in a fight in Tanzania. Most of our soldiers died in Belgium: 193. A lot of Belgian soldiers died in the western part of Belgium. This is the same for the soldiers of Sint-Niklaas. A lot of them (123) died in West Flanders. Some of our home town soldiers were sent to the capital cities of Liège (4), Namur(1) and Antwerp(28) to defend the Belgian forts. In Germany, 41 Sint-Niklaas soldiers died. Because Sint-Niklaas was taken by the German army, part of the Sint-Niklaas soldiers died in a war camp in Germany. One of them Alphonsius Braem, a citizen of Sint-Niklaas, died in Mßnster. And some soldiers also fought and died in France (26), most of them died in Calais. This is close to Ieper, West Flanders. Door Anke Geerts Bron: Illustraties en geraadpleegde werken (o.a. Archivaria) zijn afkomstig van het Stadsarchief van Sint-Niklaas.
L’obus La peur L’atrocité Tout moment peut être le dernier Le cri de douleur et de désespoir Je le vois devant mes yeux Son rire Ses cheveux Son parfum Ses lèvres Toutes les mémoires Explosent Champ de bataille Dans ma tête Tout perdu Charlotte D’Eer – Omar El Kaïssi
Je n'ai pas connu Je ne l'ai pas connu Quel a été le but De tuer des parents Êtes-vous contents??? Je ne l'ai pas connu Quel pays a vraiment perdu Parce que tous les crimes Font beaucoup de victimes Je n'ai pas connu les jeunes comme moi et toi qui étaient forts quand leur papa était mort. Jelle Van de Perre & Bryan Lievens Source: http://www.lespoetes.net/tdmpoeme.php?id=3319&theme=GUERRE
My home town soldiers! A reuniones soldier at war on the continent 10.355 reunioneses soldiers went to the war front but just 1 698 came back. The Reunion soldiers were send to France (Verdun, La Marne, Dardanelles Battle), Greece and Serbië. We also thought that they would be more resistant front of the paludism Armistice was signed the 11 November 1918 and the reunionese went back to Reunion in the beginnig of the year1919 but they didn't know that they were contaminated by the spanish fever, imported by american troops. At the beginning, the reunnionese soldiers were likened to «Africans» Caucasians were the lieutenants and the Blacks didn't have really important rank. The thing which more schocked a reunionese soldier is his friend's curiosity in the trenches ; it was the first time they saw a black person. Some of them didn't believe it and asked the soldier to rub his skin to see if the color could disappear! Some of the soldiers were very hostile and scornful with them. They have difficulty in surviving. They saw many men dying, suffering in the worst pain. They slep next to the cold dead body of their friends. In France, people from Islands and african colonies suffered from the cold weather. They were very weak and sick. Their conditions were very hard: mud, louses, rats ... Letter from an unknown sergeant 12th January 1916. "My dear parents. Winter is coming again with ice and snow as a result creole soldiers had been whitdrawn from trenches, as many of us had bronchitis and frost bites." Letter from an unknown metropolitan soldier, 23rd August 1917. "These young creole men are enclosed in arsenal buildings, they sleep on the floor; nobody took care of their army training as they don’t have enough drill sergeants and they are not armed. The food is not tempting, the poor quality was admitted by leaders. Contrary to the creole soldiers , we have the permission to cook our own food. With this we can determine discrimination between european and creole soldiers. And the creoles who are like a sheep, they accept that!"
Mon rêve
ATTENTION!
J'ai rêvé de toi cette nuit, Tu étais merveilleuse dans ta robe blanche Tu courais au champ Entre les éclats d’obus.
Tu entendais la chanson d'une alouette Le doux souffle et chouette à entendre. Mais ce n'était pas le souffle d’une alouette Mais d'une bombe!
ATTENTION! As-tu peur ma petite? Je veux te suivre, mais tu courais trop vite. Tu te penches pour cueillir des coquelicots Tu commences à courir pour les fusils Qui voulaient peindre ta robe blanche en rouge
ATTENTION! Le ciel devenait noir, Une fille au champ Et sa robe est devenue rouge… Margo Wauters – Lise Van Rysseghem
Monuments d' Arles, France
Letter from the Dr Ozoux, 19th August 1915. "There are many grey days with a lot of rain, the mornings and evenings are cold: how will it be in winter? Because we have to prepare a winter strategy whitout any complaints, we accept our duty with courage and happiness with the focus of the Victory." Letter from an unknown sergeant 12th January 1916. "My dear parents. Winter is coming again with ice and snow as a result creole soldiers had been whitdrawn from trenches, as many of us had bronchitis and frost bites." Letter from an unknown metropolitan soldier, 23rd august 1917. "These young creole men are enclosed in arsenal buildings, they sleep on the floor; nobody took care of their army training as they don’t have enough drill sergeants and they are not armed. The food is not tempting, the poor quality was admitted by leaders. Contrary to the creole soldiers , we have the permission to cook our own food. With this we can determine discrimination between european and creole soldiers. And the creoles who are like a sheep, they accept that!" Made by the 1eS2 of Saint-Charles High School
Notre poème parle d'une femme et un homme qui se sont perdus dans la guerre. Il y a une bombe qui explose et l'homme est touché. Il se demande où est sa femme. Il meurt et voit sa femme au bout du tunnel. Hanne Van den Abeele & Fiona Moreda del Bosque
Il Elle Il Elle Il Elle Pleut Pleure Pleut Pleure Pleut Pleure Elle Il Elle Il Elle Pleure Pleut Pleure Pleut Pleure
Bam Une bombe
Silence
La Douleur
Le Son
La Douleur
Le Son
Le son de sa voix
Où est-elle
Silence
Je ne la trouve pas
Pas de douleur
Pas de son
Pas de douleur
Pas de son
Là
Dans la lumière
Je l’ai retrouvée
Un soldat Un soldat dans une petite boîte, Dans la bataille il pleut des bombes, Mon amour dans cette petite boîte, Les larmes tombent Mon cœur est déchiré en mille petits morceaux Rappelez-vous ce jour-la … Le soleil, la mer et la liberté Mille petits morceaux étaient encore un
Chanson Le vent chante une mélodie Les arbres dansent ensemble Les obus illuminent le ciel comme de petits soleils du soir Ce soir il n'y a pas de guerre, ce soir je suis là avec vous Je rêve de vous votre nez, vos cheveux, vos yeux Comment vous me souriez et caressez ma main S'il vous plaît restez avec moi une minute une heure une vie Revenir, revenir vers moi Emma De Volder Source : Cosmopolis, poèmes sur la guerre par les élèves de troisième.
Tyne Cot Cemetry Inleiding en algemene uitleg Tyne Cot Cemetery is de grootste Britse militaire begraafplaats op het Europese vasteland. Deze indrukwekkende begraafplaats telt bijna 12.000 grafstenen. Het werd ontworpen door Sir Herbert Baker. De grafstenen zijn gehouwen uit witte Portlandsteen. De achterzijde van Tyne Cot bestaat uit een muur met ongeveer 35.000 namen van vermiste soldaten en is het vervolg van de Menenpoort omdat die niet groot genoeg was om alle vermisten te vermelden. Op ĂŠĂŠn van de veroverde Duitse bunkers staat er een groot stenen kruis met een bronzen zwaard (het 'Cross of Sacrifice') dat er werd geplaatst op vraag van de Britse koning George V. De oostelijke blokken zijn in een halve cirkelvorm aangelegd met paden die naar het kruis leiden. Op de begraafplaats staat er ook een groot stenen altaar (de Stone of Remembrance) met daarop: THEIR NAME LIVETH FOR EVERMORE. Oorspronkelijk was 'Tyne Cot' een versterkte positie van de Duitse Flandern I-stelling, waar Australische troepen in oktober 1917 een eerste hulppost inrichtten. Er ontstond al snel een kleine begraafplaats met 340 bijzettingen van gewonden die ter plaatse bezweken. Tussen 1919 en 1921 brachten soldaten hier vanuit de omliggende velden de gesneuvelden samen. Een van de bekendste graven op Tyne Cot is dit van de Australische kapitein Clarence Smith Jeffries. maar daar gaat Jonas meer over vertellen. Tyne Cot cemetery - De belangrijkste graven Op Tyne Cot cemetery zijn vele soldaten begraven. Er zijn onder die soldaten ook veel belangrijke mensen van verschillende nationaliteiten. Veel van die mensen zijn op jonge leeftijd gestorven tijdens de oorlog.
Zo heb je Kapitein Clarence Smith Jeffries die van Australië kwam. Hij is gesneuveld op 23-jarige leeftijd na een succesvolle aanval waarbij hij 2 machinegeweren uitschakelde en 30 Duitsers als krijgsgevangene afvoerde. Voor deze actie kreeg hij dan ook het Victoria Cross, dat is de hoogste Britse militaire onderscheiding. Sergeant Lewis McGee, ook van Australië, kreeg ook het Victoria Cross door zijn koelbloedig en moedig leiden van zijn peloton én hij had ook nog eens een vijandelijke bunker eigenhandig uitgeschakeld (hij vermoordde de mannen). Er is ook een Canadese korporaal, namelijk Richard Verhaeghe. Deze soldaat had Vlaamse roots. Hij kreeg een Military Medal (= medaille) dat ook een militaire onderscheiding is. James Foster Ridell maakte deel uit van de Generale Staf wat de hoogste rang is van alle gesneuvelde soldaten op deze begraafplaats. Hij was 52 jaar toen hij stierf en was daardoor ook 1 van de oudste gesneuvelde soldaten op het kerkhof net zoals John Nicholas Crowley. Geschiedenis De Duitsers hadden het dorp net veroverd en zouden Passendale ook tot hun grondgebied houden tot de derde slag om Ieper op 31 juli 1917. Vanaf het begin van die slag wilden de geallieerde troepen Passendale heroveren. De slag duurde tot 10 november. Uiteindelijk slaagde een regiment van het Canadese leger erin om het dorp te heroveren. Dit duurde echter niet lang. Na een groot Duits offensief in het voorjaar van 1918 waren ze het dorp weer kwijt. Maar in september 1918 konden de Belgen het dorp voor goed terugnemen. Tyne Cot is een naam die gegeven werd door de Northumbrian Division, de naam werd niet direct gegeven aan een begraafplaats, maar aan een schuurtje. Het schuurtje stond in het midden van 5 Duitse bunkers die langs de weg naar Passendale stonden. Het deed de soldaten van het regiment denken aan de cottages langs de rivier, de Tyne, die door Northumbrië stroomt. Een cottage is een schuurtje of een hutje. Een van de bunkers werd een medische post en eind maart werden hier dan ook gesneuvelden begraven. Toen de oorlog voorbij was, zijn er ook doden van andere slagvelden naar Tyne Cot gebracht. Er werden ook doden van kleinere begraafplaatsen overgebracht naar het ondertussen grotere begraafplaats in Passendale. De begraafplaats is voornamelijk Brits, maar er liggen ook veel doden uit hun Colonies en ook 3 Duitsers.
99 99 99 99
http://www.passchendaele.be/ned/tynecotNL.html http://www.wo1.be/ned/database/dbDetail.asp?ItemID=5969&TypeID=6 http://www.toerismeieper.be/item.php?itemno=142_157_254_259&lang=NL http://nl.wikipedia.org/wiki/Tyne_Cot_Cemetery
door Jonas Adriaansens, Jorne De Meester, Bram Decoster
WO I en sociale media Het onderwerp "WO I" is heel populair. Vele mensen willen hun kennis en ontdekkingen graag met iedereen delen en gebruiken hiervoor de bekende sociale media. Wij vinden het daarom nuttig om jullie enkele van deze websites mee te geven alsook enkele Twitter-accounts. Websites: http://www.inflandersfields.be/ http://fieldsofbattle1418.org/ http://www.bl.uk/world-war-one http://www.greatwar.nl/index.html http://www.wegwijzerwoi.be/ http://www.1914.org/faces/ http://www.waaserfgoed.be/ http://www.kokw.be/ http://www.firstworldwar.com/
Enkele Twitter accounts. @homesoldier1418 (dit hoort bij ons project!) @IFFmuseum @IWM_Centenary @CWGC (WarGravesCommission) @WW1IEPER1917 (On this day 1914-18 updates) dagelijks een twitterbericht over een nieuwsfeit uit WOI) @WW1geek_andy @stockotrader @alextijhuis Ook te volgen op Twitter #homesoldier1418 #MikesOldPhotos Blog: http://illustratingthegreatwar.blogspot.co.uk/
In ons tweede magazine ‌ Ons project loopt nog verder gedurende dit schooljaar. Onze recentere werken bundelen we in een tweede magazine. We verwachten nog uitgebreide dagboeken van Europese soldaten, artikels over de voedselbedeling in Sint-Niklaas, de dodendraad, begraafplaatsen en andere vriendschapsactiviteiten. U kan onze tentoonstelling komen bewonderen op de opendeurdag van Berkenboom Humaniora en dit op 10 en 11 mei in de Kalkstraat 42. Deel 2 van ons magazine zal dan klaar zijn! Tot dan! Lobke Roodhooft, Anke Geerts, Jana Van Bogaert, Pauline Verhoeve, SalomÊ Heyman, Melanie Vercauteren
eTwinning doet iets met een mens Ervaren eTwinners hoeven we niet meer te overtuigen. eTwinning-projecten bieden een uitgelezen kader om het nieuwe leren voor zowel leerling als leerkracht in de praktijk te brengen. Het onderwijs heeft een paradigmaverandering nodig om leerlingen te wapenen voor een toekomst in een veranderende wereld. Jongeren hebben niet meer genoeg aan de kennis en vaardigheden van gisteren. De leerkrachten kunnen niet langer alweters zijn die kennis oplepelen aan luisterende, passieve leerlingen. Communiceren, samenwerken en samen creëren zijn enkele van de vaardigheden van de 21e eeuw die leerlingen moeten verwerven. Daarnaast moet er aandacht zijn voor actief burgerschap, kennisconstructie, creativiteit, planmatig werken en probleemoplossend denken. Scholen en leerkrachten zitten vaak gevangen in een star systeem van academische vakjes waarin leerkrachten heel weinig met elkaar overleggen. eTwinning opent letterlijk en figuurlijk deuren. eTwinning-projecten vertrekken vanuit de concrete realiteit en geven meer zin aan het leren. Leerkrachten worden aangemoedigd om vakoverschrijdend te werken. In de les natuurwetenschappen werken leerlingen bijvoorbeeld rond het milieu. In de les Frans loopt het project verder en discussiëren de leerlingen met hun buitenlandse partners om de onderzoeksresultaten te vergelijken. Deze interactie vergroot de betrokkenheid van de leerling. eTwinning biedt kansen op zelfstandig leren. Het leren stopt ook niet bij het einde van het lesuur. Leerlingen bezoeken thuis de onlineprojectruimte en geven feedback. Klaslokalen zijn al langer niet meer de enige plaatsen waar er geleerd wordt. Het leren kan altijd en overal. Netwerken zijn de nieuwe klaslokalen voor levenslang leren en eTwinning is zeker het de grootste leerruimte van Europa. eTwinning opent ook deuren voor leerkrachten. Het contact met Europese collega's is een voortdurende bron van professionele ontwikkeling en inspiratie. eTwinning maakt leren rijk en boeiend. Het creëert de context waarin puzzel voor onderwijsvernieuwing in elkaar kan vallen. eTwinning doet iets met een mens: het doet je groeien. Sara Gilissen, Bart Verswijvel www.etwinning.net www.etwinning.be
"Waar de Sint-Niklase soldaten sneuvelden."